Web:

België – Belgique P.B. 9300 AALST 1 3/5557

Jebron vzw waar zoekers thuis zijn Begijnhof 1 , 9300 Aalst Tel 053/77.51.16 E-mail : [email protected] Web: www.jebron.be

JAARGANG 36

Nr.5

JANUARI 2012

Afgiftekantoor 9300 Aalst 1

Erkenningsnummer P004342

Verschijnt maandelijks

(behalve in juli en augustus)

Verantwoordelijke uitgever :

JEBRON VZW

De Jebrongemeenschap… Als zoekende mensen levend in deze tijd willen wij ons oefenen in een andere manier van kijken, luisteren en spreken, een andere manier van gaan en leren. Kijken doen we met de blik van de zwakken en de kleinen, met wier ogen en stemmen in de samenleving nauwelijks rekening wordt gehouden. Luisteren willen we naar vreugde en pijn in de verhalen van mensen, naar de tekenen van onze tijd, naar woorden die perspectief geven aan onze gemeenschap. Spreken oefenen wij in naam van wie monddood gemaakt wordt. Met mensen gaan we een weg waarbij we vooral oog hebben voor hen die langzaam vooruit komen, voor alles wat kwetsbaar en weerloos is, en voor allen die door een niets ontziende economie dreigen vertrapt te worden. Leren gebeurt tijdens spontane of georganiseerde leerhuizen waar de vaak dodelijke mechanismen van onze samenleving geanalyseerd worden, waar verhalen van bevrijding klinken die in ons de hoop levend houden op een andere wereld die mogelijk is, waar ons samenleven zelf kan uitgroeien tot een proeftuin van die nieuwe wereld in gerechtigheid. Om dit te kunnen, zoeken we inspiratie. De bijbel is een eeuwenoude traditie met verhalen over JHWH, de ENE, de Profeten en bij uitstek Jezus Messias waarin velen van ons inspiratie vinden. Eveneens vinden we steun in teksten van andere religies of ideeën van denkers. In deze verscheidenheid van inspiratiebronnen vinden wij verbondenheid bij elkaar. Daarom komen wij op geregelde tijdstippen samen waar we vieren rond brood en wijn met verhalen uit de hertaalde en geactualiseerde bijbel en menselijke verhalen van hier en nu, verhalen levend in onze maatschappij. Tijdens die momenten van samen vieren is er ruimte voor woorden, stilte, zang en symbolen, die het hart van de aanwezigen verwarmen en zo de gemeenschap op de been houden. In dit zoeken vinden we bondgenoten met wie we op tocht kunnen gaan en door wie wij ons gedragen weten.

2

EDITORIAAL JANUARI 2012 2012: HOPEN OP VELE HUIZEN VAN VREDE! Wanneer de Bijbelse auteurs hun droom van een goede wereld verwoorden, dan roepen ze beelden op die voor zichzelf spreken. De Nederlander WIM HESSELS heeft die droom, zoals opgeschreven door de profeet Jesaja (11,4-9), getekend (zie hiernaast). Graag geef ik de lezer van Info Jebron deze woorden van Jesaja mee als een soort van jaarprogramma:

LICHT is het aanvangswoord geweest, Niet duisternis. Niet vijandschap en geweld is over ons Uitgesproken, maar vriendschap en Waarheid. (Huub Oosterhuis)

Geringen zal hij richten met gerechtigheid, in oprechtheid zal hij vonnis vellen voor de gebogenen op aarde; slaan zal hij de aarde met de roede van zijn mond, met de geestesadem van zijn lippen de daden van de schoften onmogelijk maken. Wezen zal gerechtigheid als een gordel om zijn heupen, de trouw een gordel om zijn lendenen. Te gast zal zijn een wolf bij een schaap, een panter vlijt zich neer bij een bokje; kalf, leeuwenwelp en mestvee tezamen: een kleine jongen zal ze drijven. Jonge koe en berin weiden met elkaar, tezamen vlijen zich hun jongen neer; een leeuw: als het rundvee vreet hij stro. Een zuigeling zal zich vermaken bij het hol van een adder,bij het lichtgat van een gifslang steekt een gespeend kind zijn hand uit. Ze zullen geen kwaad doen en geen verderf stichten op heel de berg van mijn heiligdom,want vervuld zal het land zijn van kennis van de Ene, zoals wateren die de zee overdekken. Paul De Witte

3

Gefascineerd door de nullen Ronde getallen met genoeg nullen fascineren ons, liefst in cijfers. 2000 deed ons uit de bol gaan, spetterend vuurwerk. De machtigen der aarde waren zelfs bereid te knutselen aan de mensheid. In het derde millennium van onze tijdrekening zouden er minder armen zijn, minder van dit en meer van dat. Inmiddels kwam er almaar meer volk bij. Eind 2010 waren we met 7.000.000.000 op deze planeet. Deze keer geen toeters en bellen, hoogstens een ruiker bloemen voor de barende na iets wat op een quizvraag leek: in welk land is het uiteindelijk geboren? We waren onder de indruk en hielden kortstondig de adem in. Het was alsof de spons gevaagd werd over de vermoeienis van elke dag opnieuw orkanen, overstromingen, vulkaanuitbarstingen, aardbevingen, grondverschuivingen, windhozen, branden in krottenwijken, epidemieën, burger- en wereldoorlogen, invasies en bezettingen, massamoorden over ons heen te krijgen. Niets kan ons nog tegenhouden. Hoe meer we uitgeroeid worden, hoe meer we voortwoekeren. En hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Al dat geweld, die tranen en helse pijnen, die angsten en eenzame doodsreutels, dat moeten we er nu eenmaal bij nemen. Dat is des mensen. Dat is altijd zo geweest en zal wel niet veranderen. Met dit verschil, hoe talrijker we zijn, hoe meer kandidaten voor de gruwel. Ondertussen zijn de hoopgevende beloften van de derde millenniumstart allang een vergeten frivole franje aan het gewaad van de geschiedenis geworden. Want onzekerheden, tot nog toe ongekend, dringen zich op. De natuur zorgt astronomisch kwistig voor het voortbestaan van de soort. In de herfst van vorig jaar liet de eik 1000 eikels tussen de graszoden in onze tuin vallen. En een miljoen spermatozoïden min of meer om het voortbrengen van één kind te verzekeren, het is dagelijkse kost. Hoe meer mensen op de wereld, hoe meer het voortbestaan van het ras verzekerd is. Daar begint nu twijfel over te bestaan. Plaats is er nog wel. Hogere appartementsgebouwen, op elkaar gestapeld wonen, „the sky is the limit.‟ En op het einde eventueel massagraven. Maar is er genoeg voor iedereen? Deze vraag geeft aanleiding tot verhitte discussies. Ondertussen groeit een sluipend, vernietigend en allesomvattend armageddon, de planeet wordt op termijn onbewoonbaar. Terwijl we ons laten fascineren door de nog stuntelige zoektocht in de ruimte naar wezens die misschien op ons gelijken, blijken we niet in staat te zijn om onze eigen planeet leefbaar te houden. Maar ook in de tijd is de natuur overvloedig kwistig. Het mag allemaal lang duren, tijd genoeg in voorraad. Niemand vandaag gelooft dat hij of zij het ooit zal meemaken. Dus maken we ons weinig zorgen. Ook hier zal de tijd wel raad bieden. Is de mens een verwoester, hij is ook intelligent, hij vindt er wel iets op. Maar die 7 miljard (7.000.000.000), die intrigeren des te meer. Moet dat nu echt met zovelen? Er sterven nu al elk jaar miljoenen van honger. Het hangt ervan af vanuit welke hoek de standpunten gelanceerd worden, links of rechts, progressief of conservatief, religieus of seculier. Als je de Amerikaan Francis Fukuyama moest geloven, dan bereikte de mensengeschiedenis enkele jaren geleden haar eindbestemming. Na het beëindigen van de Koude Oorlog bleek het neoliberale kapitalisme het op alle andere strekkingen en samenlevingsmodellen gehaald te hebben, het einde van de geschiedenis. We zijn er, oef! Te gek om los te lopen, bleek nog maar enkele jaren nadien. Maar ondertussen blijft datzelfde neoliberale kapitalisme toch maar de plak zwaaien en tikt de klok onweerstaanbaar verder. Daarnaast zullen velen beweren dat alles afhangt van een meer rechtvaardige wereld, van een betere verdeling van de goederen en het voedsel, van het dichten van de kloof tussen armen en rijken. Wie zal hen ongelijk geven? Maar hoe geraakt het voldoende voedsel tot bij de verste woestijnbewoners, die door de klimaatverandering hun grond tot droog poeder zien vermalen? Op dit ogenblik gaat het zeker niet de goede kant op. In Guatemala zei een boer mij: „Onze grond wordt afgepakt door grote landeigenaars 4

om gewassen voor bio-energie te produceren. Voedsel voor auto‟s, niet voor mensen.‟ Bovendien beperkt deze visie zijn focus onafgebroken op voeding. Maar, „de mens leeft niet van brood alleen.‟ Neen, ik heb het hier niet over dromen die de aarde overstijgen, niet over geestverruimende aspiraties of religieuze bespiegelingen. Gewoon over een broek aan de kont. Dat is het minste waar elke arme sloeber recht op heeft. Maar die tientallen miljoenen broeken die elk jaar extra geconfectioneerd worden, vereisen nog meer fabrieken, nog meer energieverbruik, nog meer CO2 uitstoot. Ondertussen is het vijf voor twaalf geworden. Eigenaardig genoeg blijft het al enkele jaren vijf voor twaalf. Het is alsof de klok van de waarnemers is blijven stilstaan net voor de catastrofe. Terwijl in feite de wijzer al een eind over twaalf gegaan is. Maar niemand wil het zeggen, omdat niemand het wil weten. De klok is vastgeroest. Zoals in de animatiefilms, waar de held in de afgrond tuimelt, maar nog even in de lucht blijft hangen tot het helemaal tot hem doordringt om dan pas in de diepte te donderen. De mens is een uniek wezen. Iemand smaalde: „De mens uniek?‟ Het is als met koopwaar. Hoe meer er van het product op de markt gegooid wordt, hoe goedkoper. Vandaag is een mensenleven geen cent meer waard. Althans niet in de meeste landen van de wereld. Te veel is te veel. Op een of andere manier zal er paal en perk gesteld worden aan de wildgroei, desnoods met epidemieën en pandemieën en nu al volop met oorlogen om het water, oorlog om de olie, om de zeldzame ertsen, om de grond, om de lucht.‟ Wie zal het ondertussen de halfnaakte zwarte koningin in haar hutje onder het Afrikaanse wouddak beletten? De bloei in de gezwollen schoot, dat gevoel de hele wereld in je te dragen en die blikken op jou gericht, aanmoedigend, afgunstig, goedkeurend en medeplichtig. „En het werd avond en het werd ochtend.‟ En op het einde van de negende maand schiep zij de mens naar haar beeld en gelijkenis. Gillend en triomfantelijk. Sceptici kunnen zich afvragen: „Kan de vreugde van deze diepgewortelde drang in de mens opwegen tegen de onmiddellijk daaropvolgende angst en onmacht? De ontreddering bij de aftakeling, de steekvlam van de pijn bij de doodsstrijd van het kind dat nauwelijks enkele weken of maanden te leven krijgt. Dagen, weken, maanden blijven waken en angstig afwachten, haalt hij het? Om het vóór zijn vijfde levensjaar toch nog te verliezen. Oplossingen? Zou iemand het weten? Een vriend uit Brussel, een Latijns-Amerikaanse macho, had de oplossing. Een internationaal bevel uitvaardigen om na twee kinderen bij elke vrouw de eierstokken af te binden. Ik vroeg hem: waarom niet eerder een universele vasectomie? Toch een eenvoudiger chirurgische ingreep. Het verwachte antwoord: „Nee, dank je, niet met mij.‟ Op een conferentie over „Ecologie en sociale rechtvaardigheid‟ voelden de aanwezigen zich rechtstreeks aangesproken. We zijn niet consequent genoeg, we moeten anders gaan leven, minder verwarmingsenergie verspillen, meer fiets dan auto, enzovoort. De reactie van de conferencier. Al die goede voornemens zijn waardevol, maar we geraken er niet ver mee. De enige efficiënte oplossing is bevel van hogerhand. De overheid moet ingrijpen, verplichten. Maar dat wordt dan weer door velen beschouwd als dictatuur. Geef mij toch maar een beetje dictatuur als het ten goede komt aan de mensheid. Voor de rest zou Ik liever een schare minder volk op de wereld verkiezen, om het leven te delen met anderen die stuk voor stuk kunnen rekenen op meer levenskwaliteit en op datgene wat de persoon uniek maakt. Want mensen die bij bosjes naamloos geboren worden en meteen naamloos sterven of enkel dienen als kanonnenvlees, eerlijk gezegd, ik zie daar niet veel uniciteit bovendrijven. Akkoord, of we het nu doen met minder of meer mensen op de wereld, zolang we er niet in slagen een rechtvaardige verdeling te verzekeren, loopt het alleszins mis. Guido De Schrijver

5

ELKAAR DE HOOP LEREN

Voor ons nummer van december 2011 schreef ik reeds over de hoop, die telkens weer op zoek gaat naar mensen die bereid zijn aan die hoop gestalte geven. In deze eerste Info Jebron van het nieuwe kalender jaar wil ik bewust de vraag omkeren: waar vinden mensen hoop en hoe kunnen we elkaar in die „zoektocht op leven en dood‟ van dienst zijn? En dat dit laatste een indringende en uitdagende waarheid is, bewijzen de onthutsende cijfers van de zelfdodingen in ons rijke Vlaamse land, vooral van jonge mensen. 1. Maar laat ik overgaan tot de orde van de dag. In deze donkerste dagen van het jaar wordt heel wat gewenst, vooral ook via de digitale ruimte. Hoeveel Sms‟jes zijn er alleen al in Vlaanderen verstuurd tijdens de Kerstnacht? Het is een mooi gebruik en ik doe er heel graag aan mee. Het is misschien een van de mooiste dingen die mensen kunnen doen: elkaar het goede toewensen, het goede toezeggen. En dat is de letterlijke vertaling van het Latijnse “benedicere”, wat we doorgaans met “zegenen” vertalen. Zegenen is dan het meestal religieus geladen woord voor “het goede toezeggen”. En dat doen we dus in alle toonaarden en grote verscheidenheid aan woorden en beelden tijdens de jaarlijkse Nieuwjaarsmaand. Maar wellicht wordt het gebruik om elkaar het goede toe te zeggen enkel overtroffen door het appel om toch vooral aan elkaar het goede te doen, zodat de wensen niet gaan zweven in de vrijblijvende lucht der goede bedoelingen, want “tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren” (Willem Elschot). 2.We kennen allen de meest gehoorde wens in deze dagen: een gelukkig jaar en vooral een goede gezondheid, want dat is toch het belangrijkste. Het klinkt misschien raar wanneer ik dit schrijf, maar ik heb grote moeite met die wens. Stel: iemand uit je omgeving heeft enkele dagen voor het begin van het nieuwe jaar vernomen dat hij ernstig ziek is en dat hem een zwaar jaar van vervelende onderzoeken en pijnlijke therapieën te wachten staat. Maar uiterlijk is aan die mens nog niets te merken en hij houdt er ook niet van om met zijn ziek-zijn te koop te lopen. En die mens krijgt dan voortdurend de met de beste bedoelingen uitgesproken woorden te horen: een goede gezondheid, want dat is toch het allerbelangrijkste. Is dat zo? Als een goede gezondheid het allerbelangrijkste is, hoe moeten dan chronisch zieke mensen hun levensverwachtingen en hun verlangen naar een goed en zinvol leven invullen, wanneer ze er bijna onafgebroken worden aan herinnerd dat het allerbelangrijkste aan hen voorbijgaat? En wat met de mensen die noodgedwongen moeten leren leven met een beperking of een handicap? Ik heb de laatste jaren geleerd om die woorden niet meer zomaar uit te spreken. Misschien heeft dat ook te maken met het feit dat ik zelf ouder wordt en bepaalde beperkingen begin te voelen. Dat wil niet zeggen dat ik een goede gezondheid niet belangrijk vind. Ik zou liegen als ik dat zeg, want ook ik ben mij er bijna dagelijks van bewust hoe belangrijk het is om te mogen genieten van een “mens sana in corpore sano” (Dit maar om mee te doen met de door een bepaalde politicus gelanceerde gewoonte om Latijnse spreekwoorden te gebruiken). In Vlaamse mensentaal: “een gezonde geest in een gezond lichaam”. Toch vind ik die zo hoog geprezen goede gezondheid niet het allerbelangrijkste, omdat ik mij wil laten volstromen met mededogen voor de zieke, gehandicapte, dementerende medemens, voor wie die goede gezondheid een niet meer realiseerbaar droombeeld is. 3. Wat kunnen en mogen we elkaar dan wel wensen? Ik denk dat we elkaar de hoop mogen toewensen. Tijdens onze Kerstviering konden we volgend kort verhaal beluisteren, dat ik ergens had gelezen in een preek van Huub Oosterhuis. 6

En daarvoor komen wij hier op geregelde tijdstippen samen om dat aan en van mekaar te leren, die hoop tegen alle wanhoop in. Een joodse man, Benno Premsela, zei in een interview: “Als ik zou moeten geloven dat de mens slecht is, vind ik het zo hopeloos worden. Ik verkies te denken dat mensen wel deugen; dat vind ik een creatiever uitgangspunt.” En terugblikkend op zijn vele bezoeken aan Yad Vashem (het gedachtenishuis van de Shoah of Holocaust in Jeruzalem) zei hij: “Yad Vashem is een monument van hoop en overlevingskracht: je ziet heel dat gruwelijke verleden onder ogen en je zegt "en nu leven!". ” Hoe doe je dat?, vroeg de interviewer. “Dat moeten wij mensen elkaar leren” zei Benno Premsela. Ik krijg die laatste woorden niet uit mijn gedachten: dat moeten wij mensen elkaar leren. Tijdens de viering voegde ik als commentaar bij deze woorden volgende korte zin toe, waarin ik nog steeds volop blijf geloven: “Daartoe komen wij hier als gemeente van Jezus Messias op geregelde tijdstippen samen om dat aan en van elkaar te leren, die hoop tegen alle wanhoop in”. Hoe kunnen we dat aan elkaar leren, zodat onze wensen hier of daar wat vaste grond onder de voeten krijgen en niet gaan zweven? In ieder geval door niet de weg op te gaan van de cynische doemdenkers, die enkel de wereld in zijn zinloosheid bevestigen en er blijkbaar hun plezier in vinden anderen in hun pijnlijke ervaring van absurditeit achter te laten. Luc Versteylen schreef ooit in lang vervlogen dagen met zijn alom gekend talent om met woorden te spelen: de eerste taak van het onderwijs is aan kinderen het wonder te wijzen. Ik wil graag dit beeld gebruiken om iets te antwoorden op de vraag hoe we elkaar de hoop kunnen leren. Ik denk door elkaar in de geschiedenis en in de werkelijkheid van vandaag, sporen van hoop aan te wijzen. Kijk, daar waren mensen bezig om te midden van de grootste barbarij de geschiedenis ten goede te keren. Open je ogen en kijk, daar zijn nu vandaag mensen bezig om tegen de stroom in, toch zorg te dragen en toekomst te openen voor mensen op de vlucht. Elkaars ogen openen en leren zien. Waar zijn er in onze maatschappij plaatsen waar mensen elkaar daaraan herinneren en daartoe oproepen? Christelijke gemeenschappen als Jebron en vele andere hebben naar mijn aanvoelen die primaire opdracht. 4. En laat ik eindigen met een korte Bijbelse reflectie. In Exodus 33,20 laat de schrijver de JHWH – de ENE tot Mozes zeggen, wanneer deze grootste der profeten het aangezicht van God wil zien: “Jij zult niet bij machte zijn om mijn gelaat te zien; want nooit ziet de mens mij aan en overleeft het!” Slechts langs achter kan Mozes God zien, namelijk dat wat de bevrijding van deze ENE- genoemd God - als sporen in de geschiedenis achterlaat. Zo lezen we in Exodus Ex 34,6vv: Dan trekt JHWH - de ENE voorbij, vlak voor zijn aanschijn en roept Mozes uit: Ene, Ene, Godheid ontfermend en genadig, rijk aan solidaire trouw. De bijbel waarschuwt en zegt: niemand heeft ooit God gezien van aangezicht tot aangezicht. En wie zegt God gezien te hebben liegt of heeft gevaarlijke bedoelingen: namelijk God voor de eigen kar te spannen en te namens God te kunnen zeggen wat mag en niet mag en zo een ethische, politieke of economische dictatuur in te stellen. En wie dat doet creëert dood en verderf. Slechts langs achter laat God zich zien: in de sporen dus die hij in mensenhanden achterlaat. Laten we ons dus niet te veel onledig houden met ons zoeken naar God, maar laten we elkaar het wonder wijzen van de sporen van gerechtigheid en vrede die déze God in de geschiedenis achterlaat. En dit ter versteviging van onze hoop. Paul De Witte 7

GOD HEEFT GROTE OREN Niemand heeft ooit God gezien. Dat staat sterk (voor)geschreven in het evangelie van Johannes. Schrap dat woord maar niet: wie het tegendeel zegt, is een gevaarlijke leugenaar en een even gevaarlijke volksmisleider. God hebben de mensen niet zomaar in handbereik. Je kan Hem niet vastpinnen op een definitie of op een beeld. Hij is voor onze woorden en onze beelden veel te groot en te hoog en te diep. We zouden er dus goed aan doen niet te affirmeren dat we Zijn geheim dòòrhebben. Niemand kent de voering van Zijn gewaad. Voor het heilige zijn onze ogen te blind en onze formules te gevaarlijk broos Nu lees ik in een opstel van een kind dit rare, stoute, zelfverzekerde en vanzelfsprekende woord: God heeft grote oren. Meteen ben ik bereid om te capituleren. Grote mensen moeten zwijgen over God, maar kinderen zijn de uitzondering op de gouden 'volwassen' regel: ze zijn soms puur. Om helemaal eerlijk te zijn wil ik toch even toelichting geven bij dat opstel en bij dat kind. Het gebeurde in een les catechese. Het ging over bidden en gebeden lezen en gebeden bidden. De kinderen van de klas hadden het daar knap moeilijk mee. Tussen haakjes, de juf ook. Maar één jongen van 8 jaar was zeker van zijn stuk. Hij zei voor iedereen die het horen wilde God heeft grote oren. Toen de andere kinderen van de klas dit hoorden, zwegen ze: ze konden hun oren niet geloven. Maar ze waren niet boos: wellicht had Kareltje wel gelijk.. Inderdaad, Kareltje had gelijk: God heeft echt grote oren. Niet omdat Kareltje een wonderkind zou zijn, een bevoorrechte van het fonds der meest begaafden. Nee, helemaal niet. Kareltje zegde gewoon wat dichters en boetseerders en schilders en regisseurs de eeuwen door ook zeggen: God kan goed luisteren. Zo is er in Brugge bij voorbeeld een permanente tentoonstelling van bronzen beelden, made in Germany. De beeldhouwer is een Duitser en vandaag heel oud. In één van zijn beelden geeft hij aan God grote oren. Dat kind uit de lagere school heeft op 8 jaar geweten wat die kunstenaar van 80 ook weet. Zij hebben God dòòr zonder Hem te hebben gezien. Dit is een heilig geheim. Dat is zozeer heilig en zozeer geheim dat ik het met mijn hersenpan van twee vingers dik niet snap. Daarmee mag ik wel weten dat God van een andere orde is. De kleinen weten meer dan de grote mensen die alles weten. De Kleine Prins zingt zijn lied toch ook in dezelfde toon? De volwassenen weten zoveel dat er geen geheim meer bestaat. Daar begint hun onwetendheid. Ze vergeten dromen te zingen en ze hebben het sprookje verwezen naar het reservaat der dwazen. Ze vinden Kareltje eventueel heel even origineel en pikant...terloops...terzijde. Het zou ons wel eens kunnen berouwen. Ik hoop namelijk dat Kareltje gelijk heeft. Dan kan ik er tenminste zeker van zijn dat mijn zuchten en mijn klagen, dat mijn beschaafde psalmen en mijn verholen vloeken in mijn nachtelijk dialect ergens worden geregistreerd. God heeft grote oren wanneer ik rare dromen heb en wanneer ik hoop zonder trauma's te mogen ontwaken. Niemand hoort mijn laatste en mijn laagste diepte. Kareltje geeft me echter goede moed. Ik mag de profundis (uit de diepten) bidden. Een bijdrage van Frans De Maeseneer alsmaar die regen elke druppel ; traan van een bedroefde wereld" "hoe bedroefder de wereld hoe meer nood aan een blijde verlossing" "nood aan zielelicht wordt die niet kenbaar gemaakt door kerstverlichting ? " 8

Een gezegend Nieuwjaar van Rob Debels Beste Pol, Je moet pastoor zijn om je die vraag te stellen: wat betekent het als ik de zegen geef? Roep ik dan bovennatuurlijke krachten af? Als het dat is, dan geef ik niet thuis. Tot ik mijn preek voor nieuwjaar voorbereidde. Ik las: "Een zegen werd in het vroegmiddeleeuwse Europa een bezwerend machtswoord. In de oorspronkelijke joodschristelijke traditie betekent zegening: verkondiging, toezegging van Gods aanwezigheid." En ook nog: "Er wordt niet de wens uitgesproken dat je het komend jaar gezegend mag zijn, het is niet een gebed om zegen met het oog op een onzekere toekomst, maar het heeft het karakter van je bewust worden van al je zegeningen." Dat lijkt me wel wat. Mogen beseffen wat we allemaal gekregen hebben, hoe gezegend we wel zijn. Laat ons even het rijtje aflopen: vanaf de dag van onze geboorte tot nu. Al die mensen – waaronder jij – die zoveel voor mij mochten betekenen! Dit besef geeft ons vrede. En maakt dat we een zegen zijn voor anderen. Gezegend nieuwjaar

VAN KLAAGLIED NAAR LOFLIED (een nieuwjaarswens van Frans De Maeseneer) Wij klagen te veel, wij zuchten te veel, wij zaniken te veel. En dat is nergens goed voor, zeker niet voor onze gezindheid en nog minder voor onze gezondheid. Het bederft onze vreugde. Het maakt ons allemaal veel te vroeg oud. Terwijl er vele redenen zijn om enkele noten op onze zang te hebben. Alleen, wij zullen met die noten zelf ons eigen lied moeten maken. En daarbij geloven dat een lied echt mooi kan zijn ook met enkele kruisen op onze notenbalk. Dichters gevraagd dus voor het goede woord, en componisten voor de juiste toon voor het jaar 2012, liefst in majeur.

9

JEBRON KALENDER EN ANDERE ACTIVITEITEN JANUARI – FEBRUARI 2012 Dinsdag 10 januari van 19.30 tot 22 uur: bijbels leerhuis. We lezen verder in het Evangelie naar Johannes: het zogenaamde wijnwonder in Kana Galilea. Zaterdag 14 januari om 18.30 uur: Wekelijkse viering Vanaf deze viering tot de viering van zaterdag 18 februari zullen we ons laten inspireren door een eerste reeks van bijbelse liederen van STEF BOS, uitgebracht op zijn CD

“In een ander licht”. In de eerste viering beluisteren we “HET LIED VAN GOD” en confronteren we ons met de vaak eigenzinnige lezing van Stef Bos. Deze eerste viering wordt voorbereid en voorgegaan door liturgiegroep 2 (Mia, Paul, Pia en Trees). Dinsdag 17 januari om 20 uur: Raad van Bestuur Donderdag 19 januari om 20 uur: voorbereidende vergadering Huizen van Vrede in Jebron Zaterdag 21 januari om 18.30 uur: wekelijkse viering Tweede in de reeks rond de bijbelliederen van STEF BOS. Tijdens deze viering staan we stil bij HET LIED VAN LOT (de neef van Abraham). Deze viering wordt voorbereid en voorgegaan door liturgiegroep 1 (Annie, Emmanuel, Eric, Herlinde en Kristien). DINSDAG 24 JANUARI : eerste in een reeks van drie avonden in het kader van HUIZEN VAN VREDE. Deze drie avonden focussen op ‘JONGEREN’ en lieten we ons inspireren door de slogan van KMS: Migratie heeft een jong gezicht: kwetsbaar, hoopvol, onze toekomst. Deze” eerste avond bestaat uit twee delen: 1. Het verhaal van buitenlandse niet begeleide minderjarigen We luisteren naar de persoonlijke getuigenissen van enkele jongeren die zonder ouders of wettelijke voogd een tijd in ons land verblijven. Hoe kijken zij, vanuit hun kwetsbare positie, toch hoopvol naar de toekomst? Wat geeft hen kracht en perspectief? We krijgen ook achtergrondinformatie van mensen die hen hier bij ons omringen en we vernemen wat de opvangwerking JUNA in Aalst doet. 2. Prijsuitreiking en receptie Tot 31 december kan iedereen tussen 18 en 35 zijn mening formuleren in een opiniestuk voor de wedstrijd die KMS/AMOS organiseert met in de jury Ludwig De Vocht, Gui Goris, Bleri Lieshi, Guy Tegenbos en Lieve Wouters. Op 24 januari ontvangt de beste journalist in spe hiervoor een prijs. Nadien napraten bij een drankje. Deze avonden gaan door in LDC DE TOEKOMST, Sint-Kamielstraat 85, te Aalst Voor deelname wordt een vrije bijdrage gevraagd. Het is aangewezen om op voorhand voor deze avonden in te schrijven ofwel via Jebron 053 -7751 16 jebron©teJenet.be ofwel via Emmaüs 0479 - 24 58 04 info©emmaushuis.org Zaterdag 28 januari om 18.30 uur: wekelijkse viering 10

Derde in de reeks rond de bijbelliederen van STEF BOS. Tijdens deze viering staan we stil bij HET LIED VAN PREDIKER. Deze viering wordt voorbereid en voorgegaan door liturgiegroep 3 (Lieve, Luc D en Luc VD). Maandag 30 januari om 20 uur: vergadering Aalsters Vluchtelingenplatform in het Wereldhuis (Nieuwbeekstraat). Zaterdag 4 februari om 18.30 uur: wekelijkse viering. Vierde in de reeks rond de bijbelliederen van STEF BOS. Tijdens deze viering staan we stil bij HET LIED VAN NOACH. Deze viering wordt voorbereid en voorgegaan door Stefaan. Woensdag 8 februari om 15 uur: vergadering van VODCA in het Vredeshuis Zaterdag 11 februari om 18.30 uur: wekelijkse viering. Vijfde in de reeks rond de bijbelliederen van STEF BOS. Tijdens deze viering staan we stil bij het LIED VAN JOB Deze viering wordt voorbereid en voorgegaan door Groep 2 Normaal is hier ook een Gemeenschapsviering voorzien. De inhoud zal later meegedeeld worden. Dinsdag 14 februari van 19.30 tot 22 uur: Bijbels leerhuis. We lezen verder in Johannes en staan vandaag stil bij het nachtelijk gesprek met Nikodemus (hoofdstuk 3)

Wist je dat Van ons zijn heengegaan ….op 23 december 2011 Petrus Frans Coppens , de vader van Bart Coppens , ….op 30 december 2011 Maria De Vriendt , moeder van Peggy Roelands , ….op 6 januari 2012 Hilda Hoste , de moeder van Guido Debree Je bent voorbij maar blijft met zoveel sporen in onze harten en herinneringen nu wij je plots maar niet geheel verloren want alles wat eenelk van jou ontving aan zorg en vriendschap en vertedering blijft ons toch onverliesbaar toebehoren Anton Van Wilderode

Gelukkige verjaardag 04 Jan 05 Jan 06 Jan 08 Jan 14 Jan 16 Jan 17 Jan 19 Jan 24 Jan 24 Jan 30 Jan

Haïki Goffin Veronica Samyn Timon De Dycker Wilfried Vinck E.H. Deken De Baere Frederick D’Hooghe Gerda Limpens Hannes Van Lierde Luc Van Lierde Bernard Lenaerts Karlien Callebaut

31 Jan 01 Feb 05 Feb 08 Feb 10 Feb 11 Feb 12 Feb 13 Feb

Lotte Verleysen Gert Coppens M.Rose Netens Catherine Dehogne Lieve De Saedeleer Bart Bogaert Guy Dohogne Lieve Maesschalck

11

Info Jebron: Het tijdschrift dat maandelijks verschijnt (behalve juli en augustus) Het abonnement kost 10€ voor een gedrukt exemplaar. Wens je hem via E-mail te ontvangen, dan vragen wij 8€. Jebron vzw Open Huis voor Vorming en Pastoraat Begijnhof 1 - 9300 Aalst Open ma, di, do en vr van 08.00 tot 16.45 uur. Tel. 053/77.51.16 E-mailadres: [email protected] Website: www.jebron.be Stortingen en financiële steun zijn welkom op BE46 0680 6230 4036 Wij bieden: Wekelijkse viering op zaterdagavond om 18.30 uur. Ontmoetingsmomenten: Leefweekend, wandelingen, … Bijbels leerhuis: Eén dinsdagavond per maand. Interactieve vormingsmomenten zoals open haard gesprekken op zaterdagavond en jaarlijkse verdiepingsdag. Tijdschriftenbibliotheek met meer dan 80 verschillende tijdschriften. Alle artikels staan op trefwoord. Artikels, suggesties, tips zijn welkom bij de Redactieraad [email protected] Raad van Bestuur Monique Batavia Judith Spitaels Erik Van Assche Fred Van den Branden Personeel Vera Baeyens Anne De Cremer Hilde De Saedeleer Liturgieverantwoordelijke Paul De Witte

Luc Rottiers Inge De Bruyn Paul De Witte