Wat voorafging:
Copyright © 2009 Hugo Neirinckx
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een gegevensbestand, of openbaar gemaakt in welke vorm of op welke wijze ook, zonder de schriftelijke toelating van de auteur. Omslagontwerp: Danny Verbiest Foto’s: Danny Verbiest
Dit manuscript wordt met toelating van de auteur uitgegeven door het “Magazine Het Goudblommeke in Papier - La Fleur en Papier Doré”.
Als de Japanse zakenman, Nagao Mishima, in Het Goudblommeke in Papier, wordt vermoord, is het al vlug duidelijk voor hoofdinspecteur J.F. Flamand dat dit geen eenvoudige zaak is. Getuigen worden koudweg uit de weg geruimd en zelfs Flamand en zijn team raken in ernstige moeilijkheden tijdens een huiszoeking. De chocoladeverslaafde Rus, Vadim Rachmanoff, waar de hoofdinspecteur door zijn baas wordt naartoe gestuurd, maakt het geheel nog mysterieuzer. Het is al gauw duidelijk dat Rachmanoff heel veel macht heeft en machtige kennissen heeft. Maar wat weet hij over de moord ? Nog moeilijker wordt het als de Duitse politie heel wat materiaal, dat met de moord gelinkt wordt, terugvindt in Xanten. Waarom daar in Duitsland? De weinige aanwijzingen die uit het onderzoek gedistilleerd kunnen worden doen vermoeden dat een Europese sekte met deze onverkwikkelijke zaak gemoeid is. Als hoofdinspecteur J.F. Flamand de zus van de eveneens vermoorde medewerkster van Mishima, Laurette Stein, ondervraagt, gebeuren een aantal eigenaardige dingen. Spelen Isabelle Stein en haar vriendin, meester Anne Brusseel, een spelletje of lokken zij de politieofficier in een val ? Maar waarom ? Worden zij zelf gechanteerd of zijn zij betrokken in deze zaak ?
Bericht aan onze lezers Graag kreeg de auteur uw suggestie of kritiek. Alles is nog mogelijk. De oplossing van de moord(en) mogen wij niet verklappen. Diegenen die een nuttige mail sturen krijgen een waardebon. Dus graag uw naam, adres en bericht naar: Enkele personages en feiten in dit boek bestaan echt. Maar het verhaal zelf is fictie. Bijna alle locaties zijn reëel. De technieken van politie en andere organisaties zijn getoetst aan de werkelijkheid. “Moord in Het Goudblommeke” Hugo Neirinckx
(Uit deel 3: “Zij ontving mij in een donkerblauwe badjas en haar kapsel was nog nat. (...) Zusje Stein was een beeldschone brunette. Af en toe kreeg ik in de badjas een inkijk”.) - D-
Meester Brusseel voerde meteen kalm en waardig het woord. 'Inspecteur, ik kan u alles uitleggen' 'Dat zeiden Adolf Hitler en Eva Braun ook' 'Je krijgt deze doos brieven van Laurette. Ook ik wil dat die gevaarlijke sekte opgedoekt wordt. ' Toen begon de advocate een opmerkelijk verhaal over de geheime smokkelgangen onder Het Goudblommeke. 'Meester weet jij echt niets beters? Ik heb straks nog een belangrijke afspraak in hotel du Parc.' Isabelle Stein verscheen terug en ditmaal in lederen pantalon en jekker. Ze speelde met haar autosleutel en zei dat ze dringend naar haar kapper moest. 'Inspecteur, ik stel voor dat ik het gesprek verder zet in du Parc. Jij en ik hebben elk onze redenen in deze strijd.' Twintig minuten later zat ze met mij in de achterzaal van de brasserie. Annelies Brusseel opende haar attachécase en legde nu een groot kartonnen étui op tafel. Hieruit haalde ze een eeuwenoud herbarium en opende dit op het titelblad. 'Meneer Flamand , voor dit oude papier met gedroogde plantjes beging sekte X drie moorden. Het is hun codeboek. Lees asjeblief.' De titelpagina was inderdaad speciaal
“Moord in Het Goudblommeke” Hugo Neirinckx
'Rachmanoff is mijn opdrachtgever. Mijn echte naam is Vera Kaschgory.' Maar ze pauzeerde daar ik naar het toilet moest. Daar belde ik meteen naar Brussel en gaf haar naam door. Indien deze naam gekoppeld was aan de misdaadwereld zou mijn gsm tweemaal na elkaar rinkelen. Annelies Brusseel alias Kaschgory vervolgde : 'Laurette bewaarde dit codeboek op het appartement van Isabelle waar ze ieder weekend verbleef. De avond voor ze vermoord werd kwam ze naar Oostende. Ze gaf aan haar zus de opdracht het codeboek enkel te geven aan hoogst betrouwbare politiemensen Sekte X bezit helaas infiltranten bij de Federale.' Ze zag me bezorgd knikken. 'Ons toneeltje was een test om te zien of u integer is en zich niet door vrouwen laat verleiden. De sekte schakelt regelmatig prostituees in.' Toen gaf ze uitleg over het codeboek. Het zou ontworpen zijn door Asger Jacobsen, een plantenspecialist. Via de rubrieken en cijfers in het herbarium ontwierp hij een codetaal die enkel kon begrepen worden door leden in het bezit van de sleutel, dus het codeboek. 'Wat je ziet is één van de vijf originelen. De leden gebruiken thans een USBstick. Deze verbergen ze in de kolf van hun paraplu of wandelstok.' Ze zag me terug knikken. In du Parc krijg je bij het aperitief een kommetje olijven. La Kaschgory snoepte gulzig van de olijven. Ze zei dat de Tudorroos één van de symbolen van de sekte was. 'Snap je?' Toen rinkelde plots mijn gsm. Nog geen halve minuut later belde men opnieuw. 'Een vergissing”mompelde ik. Vera Kaschgory bekeek me ijzig koud aan. 'Ik denk het niet Flamand. Dat trucje met telefoonsignalen ken ik al jaren' Ik probeerde onschuldig te kijken. Ze schoot in een krampachtige lach 'Wij beiden zijn niet wat we zijn hé. De fijne techniek van de maskirovka. Rachmanoff dweept met jou, wel ik niet. De brieven en het codeboek krijg je mee. Maar jullie hebben bij de Federale helaas geen goede cryptografen in dienst.' Dat wist ik. Onze politie kon je niet vergelij- 17 -
ken met deze van Parijs. 'Rachmanoff is van oordeel dat zijn vriend Nerrini die code kan kraken. Geef de doos aan uw directeur. En op deze dvd heb je een kopie. O ja, Nerrini wacht op jou in Brussel. Nu bel ik even naar mijn baas.' Ze voerde een heftig gesprek in het Russisch. Toen reikte ze mij haar gsm aan. En Rachmanoff zei me het volgende: 'Flamand, vertrouw Vera. Ze werkt al jaren voor mij. Geef die dvd aan Nerrini. Tot spoedig' Meer en meer kreeg ik de indruk dat ik in een internationaal wespennest was terechtgekomen. Valse namen, geheime opdrachtgevers en codeboeken. Het stonk naar internationale spionage. De sekte van de Zonnetempel was destijds ook gelieerd aan buitenlandse spionagediensten. En de zelfmoorden van de 78 Zonneridders zijn nog steeds een mysterie. Vera Kaschgory keek in een krant. Dit gaf mij een idee. 'Sorry, ik moet mijn krant kopen' Twee minuten later zag ze mij met De Morgen maar wist niet dat ik op straat in de krant een kleine opening had gesneden. Via de opening maakte ik enkele haarscherpe foto's met mijn Minox Digital Cam. Toen ik een tweede maal naar het toilet ging verstuurde ik ze via de hotelcomputer naar Brussel. 'Dame, hartelijk dank voor deze voormiddag vol verrassingen. Misschien ontmoeten we elkaar nog in Brussel' Anderhalf uur later arriveerde ik op het bureau waar Blomme meer nieuws had. 'Dat mens is in Berlijn geboren en woont in Trier. Ze bezit een reeks valse namen en zou in Oost Berlijn in een uitgeverij gewerkt hebben, bij haar vader. Is ze actrice of juriste? Volgens Estman zou ze voor het buitenland spioneren maar men kan haar niet aan de ambassades van Berlijn of Brussel linken. Vorig jaar woonde ze in TelAviv. Het is mogelijk dat ze joods is.' Hierop liet ik mij door Jaco aan de Rugantino afzetten. Het was toen net twee uur. Ugo Nerrini was in druk gesprek met een senator. Mijn jeugdvriend zag me achter de rug van de politicus tekens maken. Beiden stonden wat later recht en Nerrini kwam aan mijn taleltje zitten. 'Wel, heb jij voor mij soms een leuke dvd? Even kijken op mijn laptop. Hum, een genia“Moord in Het Goudblommeke” Hugo Neirinckx
le code. Met bloemen, Latijnse namen en Romeinse cijfers. Het is inderdaad een bijzondere code. Maar iedere code kan gekraakt worden”. Hij las nu de kleine Latijnse letters, 'Ik ken een precedent. Hiervoor heb je vijf semantische filters en linguïstische software nodig om te ontdekken hoe de code gestructureerd is. Sophie Neveu en Langdon in Parijs kunnen zoiets nooit kraken. Maar ik doe ook geen mirakels' 'Wanneer denk je klaar te zijn? 'Jojo, dat kost mij minstens tien dagen research in het buitenland.' Plots stapte Vanessa Dirx ons tafeltje voorbij in gezelschap van Autin. 'Die kwal van een Autin ken ik. Maar welke knappe griet heeft hij nu aan de haak geslagen. Ken je haar soms?' 'Tuurlijk, Vanessa is mijn adjunkte. Very clever maar accepteert nooit mijn bevelen. Vandaag is het trouwens haar verjaardag. Ik veronderstel dat Autin haar een dineetje heeft beloofd.' Na amper vijf minuten verlieten beide de Rugantino. Vanessa had mij niet eens opgemerkt. Nerrini nam een uur later de Thalys naar Parijs en ik keerde terug naar kantoor. Daar zaten Blomme en Jaco zich redelijk te bezatten. Redelijk was een eufemisme voor een zattepartij te oordelen naar de vele lege bierflesjes. 'Wel heren', zei ik lachend 'Als de kat van huis is, dansen de muizen.' 'Kom er bij Jo en troost ons. Van de personeelsdienst vernam ik dat Autin vanaf volgende week kabinetschef wordt van de minister van justitie' 'Ha, dus een goede reden om feest te vieren. Dat pintje zal mij smaken' 'Helemaal niet idioot. Hij wordt vanaf morgen al vervangen door directeur Louis De Crem, de schrik van de Amigostraat. Ik ga vanavond naar mijn specialist en vraag enkele maanden ziekteverlof aan.' 'En nadien vervroegd pensioen , Blomme? Is dat het einde?' 'Kerel, je bent nog jong. Misschien kom ik niet meer terug. Je was één van mijn beste inspecteurs. Liever voortaan wat tuinieren dan mij gek te laten maken door die tiran van een Crembo' Jaco zou zijn mutatie vragen en Boogman was bijna met pensioen. Zijn passie was - 18 -
zijn culturele kring in zijn gemeente. En hij was een verwoede verzamelaar van zeldzame strips. Beide knarren waren van oordeel dat ik de toekomstige directeur wel aan kon. Vanessa zat in haar bureautje nerveus te wachten en toonde de rapporten. 'Die smeerlap van een Autin wou mij vandaag in het restaurant versieren' 'Ja, in de Rugantino om 14 uur.' 'Jojo, hoe weet je dat?' 'Nerrini en ik waren daar en je liep ons kwaad voorbij.' Iedereen weet dat Vanessa kieskeurig is. Autin was volgens haar een barbaar en door en door arrogant. Hij wou haar aanstellen als kabinetsattaché in ruil voor vluggertjes in zijn penthouse. 'Dus blijf je liever voor mij werken?' 'Dat weet je toch al jaren. En je beloofde mij iets. Jij ging mij op een etentje trakteren. Klopt die story nog?' Mijn dag kon niet meer stuk. Misschien zou een gezellig etentje onze kat en muisspelletjes eindelijk oplossen. Met mademoiselle Dirx wou ik al jaren een intieme relatie.
12
Het was dag 14 van het onderzoek. In de kantine botste ik op directeur Autin die mij zoals altijd minachtend aankeek. De man naast hem herkende ik als Attila de Hun alias Louis De Crem, mijn nieuwe directeur. Autin gaf zijn laatste bevel. 'Flamand, als de bliksem terug op pad. Op de politieparking wacht de militaire limousine van kolonel Estman. Hij wil je in Brussel iets tonen. Alles in een verslag asjeblief. Compris, mon cher ami ?' Waarom Autin mij niet kon uitstaan heb ik nooit begrepen. Wellicht kwam er een dag dat ik ander werk zou zoeken. Zou De Crem mijn excentrieke werkmethodes accepteren ? Hij was bekend als een superbureaucraat die al zijn inspecteurs de gordijnen injoeg. Voorbijgangers in de Amigostraat hoorden hem soms tot buiten schelden en roepen. 'Inspecteur, mijn kolonel wacht u verder in de Louizalaan op' De militaire limousine stopte aan het einde van de laan. Daar wachtte Estman mij op. “Moord in Het Goudblommeke” Hugo Neirinckx
Ditmaal was hij in battledress. 'We bezoeken het kantoor van een gevlucht sektelid. Die Leonard Tavard zorgde voor import van Franse wijnen.' Op de tweede étage haalde hij een sleutelbos boven. 'Binnen zonder bellen. We hebben een uur de tijd. Nadien wordt het kantoor verzegeld door de onderzoeksrechter.' We bevonden ons in een prachtig kantoor met eikenhouten lambrisering. Aan een wand zag ik vitrinekasten vol dure wijnflessen. Een man in elegante smoking kwam binnen. Zijn gelakte schoenen vielen me op. Zijn vest hing open en ik zag de holster. Was hij een acteur voor een James Bondfilm ? ''Dit is luitenant Dumont.' De luitenant bezat een stalen greep. Zo heb ik het graag. Vroeg of laat schrijf ik een essay over de handdruk. Ook Vanessa bezit zo een krachtige hand. Dat had ik vannacht ondervonden. 'En die tamme Siamees die nu op je schouder springt is Zola. Monsieur Zola bewaakt dit kantoor en was de poes van de gevluchte Tavard' 'Een Belg? ' 'Sorry Flamand, pas binnen een week kan ik u bijna alles onthullen. Je hebt zeker al begrepen dat wij meer weten dan de Federale en de Staatsveiligheid.' Zola liet zich duchtig strelen en zat op mijn schoot te spinnen. De mooie blauwe ogen keken me smekend aan. Siamezen zijn zeer slimme katten. Katten die naar de universiteit gaan en het menselijke gedrag grondig bestuderen. 'Waarom denken jullie dat die sekte staatsgevaarlijk is? Wapensmokkel ?' 'Clever kereltje hé. Maar het is meer dan dat. Een zeer complexe situatie in WestEuropa. Die sekte groeide uit tot een geheime politieke organisatie. Zeer schimmig en moordlustig. Zowel in ons land als in Nederland en Duitsland. Die gasten willen de geschiedenis herschrijven. Met luitenant Dumont moet ik nog iets bespreken. Doe jij alvast de ronde van alle lokalen. Geef me straks je indrukken Wil je aub?' Estman was ten minste beleefd en vriendelijk. De kolonel bezat ook een aangename stem. Hij leek nogal goed op Ernest Hemingway en was me van in het begin sym- 19 -
pathiek. Ik trok naar het tweede bureel dat naast de wachtkamer lag. Het wandrek bevatte veel ordners met facturen. Tot mijn verwondering waren het allemaal oude registers en documenten van Franse wijngaarden van veertig jaar geleden. Slechts één map was actueel met leveringen van de Brusselse wijnfirma Niels. Een kamer fungeerde als slaapvertrek. Op de grond lag een slaapzak. De kitchenette zat proppensvol delicatessen van het huis Rob, een dure zaak in Brussel. Een reiszak bevatte veel lekkers van de Parijse winkel Fauchon. 'Wel Flamand ? Graag uw conclusie' 'Kolonel, het klopt niet. Dit is een onderduikadres van een crimineel. Zijn wijnhandel was slechts een mooie dekmantel. Maar die dure delicatessen begrijp ik niet.' Estman luisterde verder. 'Misschien om zijn bezoekers de indruk te geven dat hij een rijk iemand was. Dat verklaart dit luxueuze kantoor' 'Zeer juist Flamand. Toch echt jammer dat je niet voor ons werkt. Zelfs Rachmanoff wil je aanwerven. En die klootzak van een Louis De Crem is voor jou geen verbetering. Neem dat van mij gerust aan. Proef eerst even van deze goddelijke Armeense cognac' 'Onbekend voor mij' 'Churchill was dol op Armeense cognac. Echte kenners drinken dit maar het is verdorie een dure godendrank.'
De kolonel zou me blijven verwonderen. Hij leek in alles en nog wat een kenner, een cultuurmens, een genieter, een gentleman en soms zelfs een filosoof. 'Flamand, weet je wat Molière ooit beweerde ? Ik citeer hem: “Ik haat soms alle mensen. De één omdat hij hard en doortrapt is, de ander omdat hij alles maar laat begaan en niet de woede voelt die een echt mens bezit bij het constateren van karakterloosheid”. Flamand beste vriend, in de wereld van de sekten heb je diegenen die bedriegen en vooral diegenen die willen bedrogen worden. En dan zijn er diegenen die in het milieu opgeofferd worden via moorden of zelfmoorden.' Kolonel Estman vervolgde 'Van sekte X hoorde ik voor het eerst spreken in Kopenhagen. Dat was na het etentje van een spionnencongres. Onze Belgische ambassadeur bezocht met onze staf het slot Rosenborg waar de Deense kroonjuwelen bewaard worden. Daar vertelde zijn Deense vrouw me dat rond 1860 in de buurt een landbouwcommune gesticht was met domeinen in Jutland en Nederland. Deze grote organisatie kende vooraanstaande Deense families zoals Jacobsen, Niels en vooral de familie Ludendorf, uitgeweken Duitsers. Later herdoopten ze hun organisatie tot de Orde van Ophir.' 'Een bijbelse naam ? Iets met rijkdom ' 'Klopt. Het streven naar onbeperkte macht en rijkdom is de mensheid ingebakken. Met sekte X hebben we alle pech. In Duitsland sneuvelde onlangs een tipgever. Hij liep stomdronken onder een trein. Maar zijn vrouw beweerde dat hij zelden dronk. Flamand, volgende week zien we elkaar hier terug' 19.15 uur Vanessa droeg voor de gelegenheid een sexy cocktailjurk en enkele juwelen. Meteen reden we naar Sint-Gillis waar Nerrini me zijn keuken en slaapkamer wou lenen. We reden een steeg in en kwamen op een braakgrond. Zes platanen waren de getuigen van een voormalig villadomein. Vanessa volgde me naar een klein poortje achteraan de braakgrond. 'Jo, is dat uw restaurant?'
“Moord in Het Goudblommeke” Hugo Neirinckx
- 20 -
'Lieve collega, ik kook voor jou in het huis van Nerrini. Die vriend is eigenaar van een hypermoderne keuken. Hij verbouwde hier een oude Russische kapel tot een wel zeer speciale woning. Zoiets heb je nog nooit gezien.' Achter ons sloot ik terug het poortje. Toen ontwaarde Vanessa de stadstuin met de mooie bomen en heesters. 'Is dat daar een tropische serre ?' 'Inderdaad. Nerrini is dol op planten en speciale dieren. In zijn serre kweekt hij Indochinese wateragamen. Maar die zitten
veilig achter glas. Nu moet zijn systeem nog even mijn fingerprints inscannen. Mijn vriend is dol op de nieuwste snufjes. Achter die Byzantijnse kapel zit voor fortuinen aan kunst en zeldzame boeken' Minstens één keer per jaar herschikt Nerrini zijn woning. De hall lag lager dan de tuin en Vanessa bemerkte meteen de bewakingscamera's. 'Wauw zeg, is dat een echte tekening van Magritte? En dat daar, een Miro ? En die lelijke kleine portretjes, Ensors ?' 'Nerrini koopt en verkoopt. Misschien kan je rustig alles eens bewonderen terwijl uw chef de keuken induikt” Vanessa was met de glazen lift naar de nok van de kapel gestegen en keek nu naar de fresco's met de zon, de maan en de sterrenhemel. Centraal was er een gouden delta. Een niveau lager keurde ze de fresco's met druiventrossen en pijnappels die naar de god Dionysos verwezen. Ze zag de acaciatakken en de twee zuilen van de Salomonstempel. 'Jo, was die eerste eigenaar een kenner van antieke godsdiensten?'
We begonnen aan het aperitief 'Zeg jong, da's een excellente cava.' Vanessa geurde heerlijk naar Miss Dior. Ze slurpte gulzig aan een oestertje en liep nu barrevoets rond. Als een doorwinterde bibliothecaris keurde ze alle boeken. 'Duizenden ?' zei ze. 'Ongeveer 32.000 beweert Nerrini' Mijn collega maakte mij een compliment toen ik de tournedos met groene mierikswortelsaus serveerde. Ze vond het allemaal subliem. Ook het dessert was gewild pikant. Vanessa leek meer en meer opgewonden. Na onze maaltijd hielp ze in de keuken en begon me toen wild te zoenen. 'Bekijken we eerst even een video?' vroeg ze poeslief en vervolgde 'alvorens we beiden aan de grote arbeid beginnen' Vanessa kan meestal gecontroleerd drinken. Maar vandaag dronk ze veel te veel. Op de canapé dommelde ze weldra in terwijl we naar een film met Wallander keken. Na middernacht was ze terug fit en trok me het bed in. Ze leek onvermoeibaar. Dat heb je met vrouwen die aan sport doen. Na een zalige arbeid vielen we allebei in slaap. 03.30 Slaapdronken werden we wakker. 'Jo, hoor je dat ook?' fluisterde Vanessa en trok een jeans aan. Buiten hoorde ik iemand op het grint. Een onbekende sloop traag voorbij de woning. De slepende stappen waren duidelijk hoorbaar. Toen hoorden we een tweede persoon. Zowel Vanessa als ik hadden ons dienstwapen gegrepen en slopen naar de hall. Toen ging plots het alarm. Na enkele ogenblikken was het terug muisstil. 'Hé, wat was dat?' Vanessa schrok hevig toen een steenuiltje een kleine kreet slaakte. Nogmaals hoorden we het geluid op het grint en gedempte stemmen. Hadden de onbekenden het op Nerrini gemunt of op mij ? Waar zat de vijand? Vanessa verloor haar koelbloedigheid en vuurde dwars door de deur. De gangsters liepen nu naar de tropische serre. Via de serre was er een toegang tot de kelderverdieping. Ik stoof nu naar het boekenmagazijn in de kelder. Ik hapte flink naar adem en zou mijn vel duur verkopen. (wordt vervolgd)
“Moord in Het Goudblommeke” Hugo Neirinckx
- 21 -
