Vrijdag 10 november 2006
Na een niet al te lange nacht kwam iedereen toch opmerkelijk fit richting ontbijt. Vandaag zouden we vertrekken voor een minitrip naar Bowmanville, Trenton en Newmarket, langs Lake Ontario noordelijk, richting Montreal. We zouden twee nachten in het Holiday Inn Hotel Trenton overnachten en dus moesten de koffers worden gepakt. Pieter, Celia en Anke gingen weer op weg voor een wandeling langs het meer, Ferdinand en Joyce hadden nog wat werk te verrichten, Frank dook nog maar eens in wat partituren, Henk deed bankzaken, ditmaal op een stoel, terwijl ik foto’s in het verslag aan het plakken was… (Klinkt wel heel plichtsgetrouw, maar het kwam erop neer dat Henk gewoon lui in de stoel de binnenkant van zijn ogen aan het bekijken was, Ferdinand zat voor het raam te lezen maar zag elke passerende auto en voorzag die van commentaar, Frank brulde elk nummer van de CD mee en Joyce zag iedere foto al voor ik hem überhaupt geplakt had, maar het zag er indrukwekkend uit!?) Onze wandelaars hadden sneeuw meegenomen om te laten zien dat het hier toch echt al koud was geweest want met de huidige temperaturen zou je dat niet geloven. Nog even de macaroniresten van gister in de magnetron, wat boterhammen wegwerken en we waren klaar voor vertrek.
Vanwege de problemen die we in ons huis hebben adviseerde Arie ons een brief op te stellen met alle punten die wat aandacht verdienden.. Om het één en ander met beeld te verduidelijken deed Frank niet echt veel moeite zijn badwater uit het bad te krijgen zodat dit niet functionerende onderdeel in ieder geval duidelijk zichtbaar zou zijn. (Arie was er namelijk niet van overtuigd of de koster ook Nederlands sprak en wij wisten niet zeker of hij ons Engels zou begrijpen.. We probeerden Celia nog te overtuigen van de noodzaak van een volle pot, maar dat lukte niet (Celia overtuigen wel, maar die volle pot niet….)
Klokslag 3 uur reed onze nieuwe chauffeur voor de komende dagen de bus voor en na kennis gemaakt te hebben met zijn vrouw Brenda, konden we op weg voor een kleine 3 uur durende reis naar Bowmanville. Met wat oponthoud in de buurt van Toronto, wat er in ieder geval voor zorgde dat we de CN-tower heel uitvoerig en van alle kanten konden bekijken, bereikten we zonder al te grote problemen onze eerste echte concertlocatie.
Onderweg had Brenda ons verteld dat we zouden stoppen voor een bakkie omdat ze jarig was.. waarop wij haar uiteraard trakteerden op een 20 minuten durende serenade van elk Hollands liedje wat ook maar iets met een verjaardag te maken had. Geen idee of ze het mooi vond, we waren sowieso een schok voor haar, want toen ze hoorde van het concert op haar verjaardag had ze eigenlijk geen zin om mee te gaan. Bovendien had ze de gedachte dat onze leeftijd in de buurt van het koor zou liggen, en geloof me dat is niet laag.. Naast 3 musketiers, ergens tussen de 35 en 40 jaar, zul je weinig mensen onder de 60 vinden… dus was de verbazing compleet bij het zien van deze jonge Hollandse blommen! (Ja kinders, hier in Canada vinden ze jullie ouders JONG!!!) Overigens doet de leeftijd aan de kwaliteit van het koor niets af; het koor zingt fantastisch en heeft heel goede solisten. Maar goed, we gingen dus op de koffie bij Brenda die die dag 39 jaar was geworden! Toeval wil dat ook de mannen van The Ambassadors zich in dezelfde zaak bevonden en nadat wij “per ongeluk” lieten vallen dat Brenda jarig was, werd ze maar weer eens toegezongen. Het hele restaurant genoot mee van de klanken van het mannenkoor en het Happy Birthday beloofde veel goeds voor die avond… Op naar de kerk voor een korte repetitie en een lichte maaltijd in de kerk waar het concert die avond zou zijn. De repetitie ging goed en tijdens de soep en broodjes werd ons programma van die avond opgesteld. Gelukkig had Frank zich tijdens de rit goed voorbereid zodat hij na een uurtje puzzelen een perfect uitgebalanceerd programma had opgesteld. Maar zoals gewoonlijk zijn onze programma’s er om gewijzigd te worden en dus bleef er van de zo zorgvuldig opgestelde lijst van Frank alleen de Serenade over. Uiteraard had dit alles te maken met Brenda’s verjaardag die gewoon smeekte om onze versie van Happy Birthday, alleen waren we er niet helemaal zeker van of men dat hier zou waarderen? We besloten het er maar op te wagen…
Toch wat verbaasd zagen we, ver voor 8 uur, hele groepen mensen binnen drommen en toen het concert begon zat de kerk dan ook goed vol. The Ambassadors begonnen het concert en na drie nummers waren wij aan de beurt. Toch allemaal extra gespannen door de zoals gewoonlijk zeer beperkte voorbereiding en de onverwachts volle kerk was het dan toch zover; ons eerste echte optreden op Canadese bodem.. Helemaal klaar om onze beste Fuga ooit te spelen gooide ook dirigent Harold de Haan het programma nog maar eens om, want het zag er toch echt naar uit dat hij het koor wilde laten zingen; hij leek zelfs een tekst op onze Fuga te hebben verzonnen….
Min of meer op tijd drong tot ons door dat we eerst een gezamenlijk werk gingen uitvoeren, dus een duik in de boeken, wat geblader en ook wij waren er klaar voor. Henk was vrijwillig aangewezen om ook vanavond ons programma aan te kondigen, wat hem geen probleem leek. Misschien had hij bedacht dat het wel gewoon in het Nederlands kon, gezien de teleurgestelde reacties gisteravond. Enthousiast heette hij iedereen welkom in perfect Engels en zei er meteen achteraan dat het waarschijnlijk leuk zou zijn als hij zijn praatje verder in het Nederlands zou doen?? Helaas voor hem was de leeftijd hier een stuk lager en was de kans erg klein dat men al tijdens dit concert zo zou verouderen dat men weer op Nederlands zou terugvallen.. Dus haalde Henk maar eens diep adem en ging verder in het Engels om uit te leggen waarover de Serenade van Bourgeois ging en liep meteen tegen zijn eerste probleem op; want hoe vertel je dat zijn vrouw op deze muziek naar het altaar moest lopen.. Vreemd genoeg leken de aanwezigen wel min of meer te begrijpen waar hij het over had, terwijl wij ons echt afvroegen of we de Serenade nu wel gingen spelen.. maar de stemming werd vrolijker en vrolijker.
Na een blokje koor was het onze beurt om verder te gaan met Carmen. Henk had zich voorbereid en besloot maar eens te vragen of men wel eens van Bizet had gehoord? Het zou natuurlijk met zijn uitspraak te maken kunnen hebben, maar niemand gaf ook maar enig teken van herkenning. Ferdinand kreeg medelijden met Henk en verzekerde hem dat hij Bizet “personally” had gekend! Henk blij, het publiek enorm onder de indruk, terwijl wij ons inmiddels afvroegen hoe oud Ferdinand nu eigenlijk precies was, omdat Bizet volgens ons toch echt al in 1876 was overleden!?! Ondertussen was Henk was nog niets opgeschoten; over een andere boeg dus maar… Bizet is een componist van onder andere opera’s “and we are going to take you mee to Spain!” Ook deze uitspraak had op het publiek een totaal ander effect; Het publiek was meteen enthousiast op weg naar Spanje terwijl wij ons afvroegen of wij het wel goed hadden gehoord; “take you mee..??” Ferdinand dook onder zijn lessenaar om niet al te openlijk de slappe lach te hebben, maar echt succesvol was hij daarin niet.. wij ook niet trouwens.. Henk ging ondertussen onverdroten voort, tot grote vreugd van het publiek en tot té grote vreugd van ons, maar uiteindelijk waren de emoties weer enigszins gekalmeerd en konden we beginnen met Carmen, waar overigens ook nog niemand van had gehoord. Het tweede nummer was dan toch voor Brenda, het was per slot van rekening haar Birthday! Dus begon Henk zijn verhaal met de mededeling dat we een jarige in ons midden hadden die we in de auto al uitgebreid hadden toegezongen, maar dat we toen de indruk hadden gekregen dat ze hoopte dat we beter speelden dan zongen.. Hij wilde niet vertellen hoe ze heette want hij was bang dat “She was going to kill him, maar fluisterde toch nog snel even: Brenda.. Wie?, riep Frank…. BRENDA!!! En onmiddellijk zetten we Happy Birthday in..
Grote hilariteit, zeker bij de verschillende variaties en dan met name die met de dodenmars.. het hele publiek barstte in lachen uit! (Zeker toen Pieter met veel gevoel voor drama zijn zakdoek tevoorschijn toverde en zijn ogen begon droog te poetsen..) Na weer een koor gedeelte was het tijd voor ons laatste blok. Het laatste nummer van het koor was de Gospeltrain dus besloten wij met onze trein verder te gaan. Ook het fluitsignaal aan het eind, ten teken dat we op het perron waren gearriveerd, was weer reden voor een compleet lachsalvo. We zouden ons optreden besluiten met tulpen naar Canada en Henk moedigde de mensen vooral aan mee te zingen en als men de tekst niet helemaal zou weten dan vooral verder te gaan met LaLaLa… Ondertussen vertelde hij dat “His sister, who was playing the bassoon TODAY” had written the piece. Dus vroeg ik, blijkbaar erg hardop, Today? wat uiteraard weer een bron van vermaak was... Ook nu bleek dat we, met dank aan Pa en Ma, de juiste liedjes hadden gekozen, want iedereen zong uit volle borst mee. Nog 2 gezamenlijke nummers en het concert zat erop. Na afloop van het concert werden we omringd door mensen die ons allemaal vroegen waar we vandaan kwamen en of we die, die en die kenden? Helaas was er geen tante Marie, ome Jan was, met oog op zijn schulden, waarschijnlijk incognito en ook van Spronsens hebben we niet kunnen ontdekken. Wel was er nu een ander probleem, we hebben hier allerlei “Witvoeten” die volgens Joyce wel eens familie van haar moeder zouden kunnen zijn.. Vanavond navragen dus. Het was overduidelijk dat alle aanwezigen hadden genoten van ons optreden en ook Henks praatjes waren buitengewoon in de smaak gevallen. Volgens de organisator was Henk’s Engels “impeccable” en dat was volgens hem een compliment. Andere kwamen naar Anke: So you are married to the clown.. terwijl iemand Frank vroeg of Henk soms een Stand-up Comedian was? Al met al was het een gezellige boel, tot Brenda Henk eindelijk in het oog kreeg… Henk rende voor zijn leven, tot groot plezier van het nog aanwezige publiek, maar hij had geluk, Brenda was helemaal gelukkig en had genoten van al onze Happy Birthday versies en vloog hem in zijn armen.. Na nog heel wat napraten was het tijd om richting het hotel te vertrekken. Na zo’n uurtje rijden begrepen we dan toch eindelijk waarom we niet eerst langs het hotel waren gereden om onze spullen af te gooien.. maar rond 1 uur waren we dan toch in het hotel.
Helaas bleek de bar dicht, maar niet getreurd, ook de mannen van het hotel waren dorstig en dus vertrokken we naar een gezellig kroegje in Trenton.. Nou, gezellig?! De eerste aanblik van de gasten was nou niet echt veelbelovend.. Wat ongure types, keiharde muziek en een redelijk donker, kaal hok, maar goed, we hadden dorst dus door de groepen wurmen en naar achteren, waar een lange tafel werd gemaakt. Binnen een paar minuten stonden glazen en grote kannen bier op tafel (die in dezelfde vaart ook leeg waren) en probeerden we boven de herrie uit met elkaar te praten… Dit duurde een minuut of wat en toen was één van de koorleden het zat: hij riep de manager naar onze tafel en vroeg of de muziek niet uit kon… zie je het al voor je: mijn vader/ Henk’s vader (onze vader klinkt in dit verband een beetje raar) gaat naar Teejater, lastig voorstellen, dat snap ik, maar toch; mijn vader gaat naar Teejater bestelt een biertje, gaat zitten, constateert dat de muziek toch wel hard staat, roept de eigenaar bij zich en zegt tegen hem: Kan die muziek niet uit? Ook nu was de reactie toch heel anders dan we in Nederland zouden beleven; na een minuut of wat ging de muziek inderdaad uit en wat we al helemaal niet hadden verwacht: het mannenkoor maakte zich op om een aantal liederen te zingen!? Toch wat angstig probeerden we de stemming van de aanwezige hangjongeren te peilen, zodat we in ieder geval voorbereid waren op eventueel naderend onheil.. Maar je blijft je verbazen in Canada; in plaats van te worden bekogeld met bier werden er potten vol gebracht, trokken de jongens tafels en stoelen bij en kwamen er gezellig bij zitten. Toen ze hoorden dat we uit Nederland kwamen was het hek helemaal van de dam en kwamen ze gezellig een praatje maken. Het was binnen de kortste keren bere-gezellig, de mannen kregen de smaak te pakken en zongen er lustig oplos. Om 2 uur ging de bar dicht en dus vertrokken we naar het hotel. De eerste echte concertdag zat erop.. …als alle concerten zo verlopen krijgen we het hier Ontzettend Gezellig!
