Voorwoord Beste trouwe en teerbeminde leden, Jullie hebben er weer vol ongeduld op moeten wachten, maar ziedaar: de nieuwe Tomo no Hon! Helaas is ook het einde der tijden aan het naderen, spreek einde academiejaar, dus zullen wij jullie in deze sombere tijden nog een laatste keer verlichten met een stuk literair fantasme. Toch kan ik me niet weerhouden van enige melancholie. Hoe snel de tijd vervliegt. Oud, jong, talentvol, lui, gelukzalig of pechvogel, de examens zijn voor iedereen gelijk. Examens, het einde der tijden. Het einde van alles. Zo zal ik ook binnenkort mijn lint neerleggen en de tombe der aftreding betreden waarvan de stoepen zich opnieuw voorzien hebben van een tedere stoflaag. Gelukkig is er nog plaats genoeg in de afdeling van voorzitters, wij zijn in de Tomo no Kai gekend als volhouders en koppigaards. Het zal dus aan de nieuwe praeses en vooral scriptor zijn om jullie volgend jaar de overweldigen met talloze weetjes, actua, nieuwtjes, roddels en opeengehoopte nonsens. De verkiezingen zijn momenteel, zelfs op dit moment wanneer ik de tranen van mijn scherm veeg, op volle gang. Misschien zelfs gedaan. De hoop der vernieuwing schijnt door mijn venster en ik voel de weinige tijd die ons praesidium nog op het 6e verdiep zal verslijten tussen mijn vingers wegglippen. Drink nog een glas wijn, want het leven is niets. Ofwel is het gewoon de dageraad. Het is weer typisch mij om tot 6uur ’s ochtends te verzinken in landerige flauwekul. Hoe dweperig de sfeer ook is, zo laten we ons natuurlijk niet kennen hier! De komende weken worden weer volgestopt met activiteiten die ons bloed doen stomen en onze geest doen schijnen. Teneer met jou, examenstress, je wordt overzaaid met een stroom van paintball-letsels! Weg eindejaarsdruk, in de glinster van de blacklights vind je geen plaats! Verdwijn, toekomstvrees, voor jou hebben wij ook nog vast een activiteit in petto! En als alles faalt kunnen wij ook nog eens onze geduchte vriend en vijand van het OAK uitdagen om ons er bovenop te krijgen. Maar genoeg Johann Wolfgang von Goethe! Ook al zit ik met een grumpy-catlike “No”gezicht er op neer te zien, ik wens onze toekomstige Praeses, Goedele, veel succes toe in het verderzetten van onze prachtige vereniging. Gekatapulteerd van de laatste pagina van de Hon naar de eerste. Maar wees gewaarschuwd, ik zal als eerste achter je aanzitten als ik ook maar een cent van ons clubgeld uit je klauwen zie gaan naar de constructie van je persoonlijke onsen. In West-Vlaanderen dan nog. Wat een verspilling. (Zo, nu zijn we dat publiek ook kwijt.) Soms vraag ik mij toch af of ik mijn roeping gemist heb en waarom de Tomo no Kai nog bestaat in mijn vernielzuchtige handen. Het antwoord is simpel: De TnoK leden. Elk jaar groeien er zoveel enthousiastelingen uit deze nederige groep simpele zielen dat het mijn hart doet warmen. Ook op het TnoK-weekend dit jaar werd er niet ten onder gedaan aan de kille buitenlucht en het natte weer, dat mensen zich al jagend, zoekend, springend en vooral vol amusement op de opdrachten hebben gesmeten die we hebben voorbereid in het afgelegen Chassepierre. Nat, vuil, koud, maar toch altijd blij en goed gevoed, ’s avonds zat iedereen zich weer mentaal voor te bereiden op de volgende dag. Tenzij je de vrijdag je tot wenens toe liet verschrikken tijdens ons nachtspel. En niet Bruno heet.* Het wordt moeilijk al de leuke momenten op te sommen, want net zoals mijn carrière eindigt ook mijn voorwoord binnenkort. In ere van de Tomo no Hon traditie die door Johan Tassent werd tot leven geroepen, beëindig ik mijn laatste voorwoord met een gedicht: 1
Carneoolrood, goudgeel, Fuji-san, Dat is de TnoK die ik nu verlaat; Activiteiten van topniveau, de Matsuri zelfs een laureaat. Ervaringen zowel goed als zuur, ja zelfs dat gat daar in de muur; En meer dan dat, een levensleer, samen kunnen wij zoveel meer! Vergaderen was een echte hel, maar uiteindelijk lukte alles blijkbaar wel, Ook heb ik me meer dan eens gefrustreerd dat niemand iets had bijgeleerd. En F.A.C.T.S., dat gedrocht, een atlastaak, wat kijk ik neer op al dat zwoegen, Maar samen toch gezwoegd voor honderd, praesidium, het was me een genoegen. Drie jaar werken met elan, drie jaar omdat ik het kan; Twee jaar praeses, twee keer nieuwe genoten, vrienden, denkers en malloten; Een laatste zin, en eindelijk weg, nu ik trots mijn pen neerleg. Omdat ik de schrijfkunsten van een labiele William Blake heb als het op gedichten komt, verwijs ik jullie naar de volgende pagina’s, waar er wel een degelijk schrift op papier gedrukt wordt. Be well, do good, and keep in touch. En kamt uw haar. Pieter-Jan Saenen Praeses Tomo no Kai 2012-2014 Tomo no Kai Praesidium 2011-2014 *Bruno doesn’t give a hoot.
ACHIEVEMENT UNLOCKED 2
Inhoud Voorwoord
1
Actua
4
Cultuur
6
Anime en manga
8
Game review
10
Toiletwijsheid
12
Sponsors
13
De creativiteit van onze leden
14
Rubriek : sushi of your dreams ... or nightmares
15
Praesidiumpraat
16
Fanfic
23
Upcoming events
29
Nawoord
30
3
Actua Entertainment Ik ken niet veel mensen die fan zijn van Justin Bieber. In tegendeel, de meeste mensen van mijn leeftijd, en laat ons eerlijk zijn, ook van heel veel andere leeftijden, hebben geen nood aan de muziek noch het gedrag van deze Canadese popster. Dit volgens mij vooral door zijn vaak ruwe en onvolwassen uitspraken. Hij is een verwend jongentje die graag de aandacht op zich houdt en dat is niet bepaald aantrekkelijk. Een paar dagen geleden heeft hij nog maar eens bewezen dat hij niets van de wereld buiten zijn ego afweet door een foto, waar op hij bij een heilige Japanse schrijn staat, te posten op Instagram. De Yasukuni schrijn is een herdenkingsplaats voor de Japanse soldaten uit W.O.II, dus als je daar even trots voor gaat staan en dan die trotse foto post aan al je Amerikaanse volgers en fans, ben je niet bepaald slim bezig. Veel Aziatische fans waren ook geschokt de schrijn op deze manier afgebeeld te zien omdat het in het Oosten gezien wordt als een teken van te weinig berouw voor de daden van de Japanners in het verleden. Door de grote hoeveelheid reacties die Bieber op de foto kreeg werd deze weggehaald 13 uur na het uploaden en schreef hij een excuus voor zijn onwetendheid … ook op Instagram. Allemaal heel officieel en oprecht en zo. En omdat ik toch zo’n toffe scriptor ben, heb ik de foto natuurlijk opgezocht, met origineel bijschrift van de Biebster zelf. Nationaal De Japanners zijn niet echt geweldig in anderen laten blijken hoe ze zich voelen, zoveel is wel duidelijk. Dit is hoofdzakelijk door de Japanse samenleving die een overdaad aan emotie, vooral en het openbaar, afkeurt. Mede door deze feiten is een vrouw erin geslaagd de collega van haar man aan te klagen omdat ze te veel tijd spendeerden met elkaar. Hoewel hij nooit een seksuele relatie had gehad met zijn vrouwelijke collega, toch was de rechter overtuigd van hun intieme relatie na het voorleggen van de feiten. Tijdens de verschillende business trips 4
naar Tokyo die ze samen deden gingen ze naar restaurants, speelden samen badminton en gingen naar vuurwerk festivals, wat in Japan als een heel romantische avond gezien wordt. De collega moest 440’000 yen aan schadevergoeding betalen. De rechter verklaarde dat, hoewel er geen seksuele ervaringen waren, de afspraakjes tussen de twee mensen het huwelijk van de man en zijn vrouw onder druk zette en zodoende even erg was. Hij zei ook nog dat men over het algemeen meer rekening moest houden met de partner, aangezien dit soort vriendschappelijke relaties heel vaak voor problemen zorgen in huwelijken over heel Japan en daarbuiten. Technologie Als vervolg op het vorige stukje heb ik hier een dohicky die de Japanners zelf hebben uitgevonden om het hele ‘emotie tonen probleem’ eventueel van antwoord te bieden. Door nog een stuk minder emoties over te dragen op anderen! Wie wil nu op de trein zitten en weten hoe de persoon die tegenover je zit zich voelt? Daar heb je toch niks aan. De uitvinding heet AgencyGlass en is in feite een soort duikbril met twee kleine schermpjes voor de ogen waar twee digitale ogen op geprojecteerd worden. Op voorhand stel je de ogen in en zo kan je lekker triestig of kwaad of overgelukkig op straat lopen, of nog beter, zitten staren naar de kontjes van voorbij lopende meisjes, zonder dat de buitenwereld het door heeft! De uitvinder, Osawa, is ervan overtuigd dat zijn brilletje mensen met beroepen als stewardessen of leerkrachten die vriendelijk willen overkomen zelfs als de personen waarmee ze moeten werken enorm op hun zenuwen werken. Culinair Paintball was leuk, maar weet je wat er nog leuk is? Airsoft shooting! Het is geweldig als je frustraties hebt of gewoon graag op dingen schiet. De doorsnee Japanse salariman heeft een stressvol leven en kan zo’n verzetje wel goed gebruiken. Het probleem is alleen dat airsoft shooting het best gebeurd op een open veld waar niet al te veel volk passeert. Daar hebben de eigenaars van EA ( uitgesproken ‘air’) een oplossing voor gevonden. Een gezellig restaurant in Tokyo waar je je niet voor hoeft op te kleden, waar je kan eten, cocktails drinken en vooral Airsoft schieten! Ze hebben een indoor shooting range gemaakt waar de werkmens na zijn of haar shift even stoom kan afblazen door een paar rondjes te schieten. Ja kan je eigen wapens meebrengen of er van daar huren. Het is razend populair en trekt elke avond veel volk. Hopelijk komt dat idee ooit nog eens onze kant uit.
5
Cultuur Sushi etiquette Oh sushi, voedsel der goden. Lekker en gezond en Japans en alles wat goed is. Wij Japanologen gaan al wel eens vaker sushi eten en proberen af en toe ook eens onze hand aan het maken van deze lekkernijen. Maar onder vrienden eten is heel wat anders dan een business dinner in Japan met je potentiële baas. Daarom ga ik hier even de basisch etiquette uitleggen bij het eten van sushi, zodat jullie een voetje voor hebben op die andere buitenlander die op dezelfde job aast. Verschillende stappen bij het eten van sushi
2.
3.
4.
5.
1. Sushi is gemaakt om in één keer in je mond te steken. De stukken zijn soms wat groot maar het is acceptabeler om een overvolle mond te hebben dan de sushi aan stukken te bijten. Als je echt niet anders kan, leg je de halve sushi niet terug op je bord. Dingen die aan je mond geweest zijn horen niet terug op tafel, hoe ze vast tussen je stokjes. Overdrijf niet met de soyasaus. Het is een teken dat de sushi op zichzelf niet lekker genoeg is. Soya is goed, maar kleine hoeveelheden per keer, eerder als accent dan als extra smaak. Een extra puntje hierbij is dat nigiri sushi (de rijst met een stukje vis op gedrapeerd) met de vis eerst in de soyasaus gedopt wordt en dan ook met de rijst naar boven in je mond wordt gestopt. In Japanse restaurants krijg je over het algemeen een klein, vochtig, warm handdoekje. Dit is een oshibori en wordt gebruikt om de handen zowel voor als tijdens de maaltijd te gebruiken om de handen (en, als je het sierlijk kan doen, ook je gezicht) mee af te vegen. Na gebruik vouw je het op en leg je het terug in het mandje of bakje waarin het kwam. Kan je echt niet met stokjes werken? Vraag dan zeker niet voor mes en vork. Eet met je handen. Sushi was origineel gemaakt als finger-food en het is dus niet onbeleefd om met je handen te eten. Het wordt gezien als opgeven zonder proberen als je meteen bestek gaat vragen en laat een negatieve indruk. Als laatste, eet je bord leeg, tot op de laatste rijstkorrel, het is onbeleefd ook maar het kleinste beetje eten over te laten omdat dit gezien wordt als een onnodige verspilling.
Etiquette in verband met stokjes 1. Wrijf nooit wegwerp stokjes, of waribashi, tegen elkaar om splinters te verwijderen. Het is een belediging naar de gastheer toe. Als je echt de pech hebt van een slecht paar stokjes, vraag dan eerder beleefd om een nieuw paar.
6
2. Bij het wachten op eten plaats je de stokjes voor je, tussen jezelf en je bord op het kleine voorziene steuntje, de hashi oki, parallel aan de rand van de tafel. Het smalle eind van het steuntje dient naar je toe te wijzen en de uiteinden van je stokjes weg van de hand waarmee je eet. Kruis nooit je stokjes over elkaar wanneer ze neerliggen en als je ze toch op je bord moet leggen, leg ze dan over de rand eerder dan half in je bord. Steek nooit je stokjes recht in rijst, dit is een deel van een begrafenisritueel en is onbeleefd om naar te verwijzen tijdens het eten. 3. Wanneer je een gedeelde sushi plaat hebt verplaats de je stukjes van het centrale bord of van je eigen bord naar dat van een ander met het brede uiteinde van je stokjes. Zo komen geen bacteriën van je mond aan de sushi of het centrale bord. 4. Geef nooit sushi door van stokjes naar stokjes, leg de sushi neer voor de andere het opneemt. Dit zou weer een verwijzing zijn naar een begrafenisritueel waar botjes via stokjes worden doorgegeven door familieleden. Drinken bij het eten 1. Als er thee beschikbaar is, neem je het kopje met twee handen vast, je rechter aan de rand om mee te drinken, je linker onder het kopje om het te ondersteunen. 2. Bij het drinken van sake schenk je nooit voor jezelf. Je schenkt eerst voor de anderen en laat iemand anders dan schenken voor jou. 3. Bij het drinken van soep neem je het eventuele deksel van de kom en drink je rechtstreeks van de kom in kleine slokjes.
7
Anime en manga Kill la kill
Actie, skimpy pakjes, meisjes in leuke schooluniformpjes en een vaag verhaal die het allemaal samen houdt. Voeg daar nog een pervers, zelfbewust, leren heldinnen kostuum aan toe en je hebt Kill la kill. Origineel getekend, heel kleurrijk en leuk voor het oog, deze anime heeft ergens wel een verhaal maar dat kan je niet zo fantastisch veel schelen, je bent gewoon de pantsu-shots aan het tellen en je aan het afvragen hoeveel meer ‘onderborst’ ze in Japan mogen tonen voor het naaktheid is.
Gosick Wie een fan is ven mysterie heeft met Gosick wel een bingewatch kans. Het springt van schattig en gemoedelijk naar horror en weer terug. De jongen Kujo wordt van Japan naar Europa gezonden als uitwisselingsstudent en ontmoet er een meisje die lijkt op een pop. Ze helpt blijkbaar de lokale politie om moorden op te lossen en samen gaan ze op onderzoek uit. Manga: Toriko
Toriko is een jager van mythische beesten met een enorme maag. Alles wat hij vangt eet hij op en wat hij over heeft verkoopt hij aan rijkelui om op hun diners te serveren. Nu wordt hij gevraagd één van de moeilijkste dieren te vangen die re bestaan: De Galala alligator. It’s all about food, and fighting monsters, it’s great!
8
The hero Yoshihiko and the castle of the demon king
Dit is geen anime maar een live-action serie bestaande uit dertien afleveringen. De reden dat ik deze hiertussen zet is omdat het een enorme aanrader is. Velen onder jullie die vaak op het internet rondneuzen zullen deze afbeelding wel al gezien hebben. Het leek mij een tof verhaal dus heb ik het opgezocht en ik werd zeker niet teleurgesteld! Een jonge man, Yahihiko, wordt uitgezonden om zijn dorp te redden van de kwade monsters die er blijven rondwaren en trekt op pad. Onderweg ontmoet hij drie mensen die hem om de één of andere reden volgen, nooit echt relevante redenen me dunkt, maar altijd hilarisch. Het is een soort van T.V. versie van een D&D campaign in Japan. Het einde is vreemd, vooral de voorlaatste aflevering, maar de laatste aflevering maakt alles weer goed. Ook de depictie van de Boeddha in deze serie is geweldig.
9
Game review
Hallo iedereen, welkom bij deze eerste editie van game reviews! Hopelijk wordt het een eerste van velen. Maar genoeg introductie, we beginnen er meteen aan met een game in een genre waar vaak wordt over gekeken: Point-and-click. Naam: The Dark Eye: Memoria Publisher: Daedalic Entertainment Genre: Point-and-click, fantasy Synopsis Memoria speelt zich af in Aventuria, een land in de wereld van “the black eye”, een Duitse tabletop rpg (role playing game). Je begint het spel met Geron, een eenvoudige vogelvanger die op zoek is om de wereldvreemde elf Nuridarinellavanda, of gewoon Nuri, terug naar haar oorspronkelijke vorm te brengen nadat ze in een raaf was veranderd in “the dark eye: chains of Satinav”. Geron gaat op bezoek bij Fahi, een rondreizende handelaar die een manier zou weten om de transformatie van Nuri ongedaan te maken. Fahi had gehoord dat Geron een meester is in raadsels oplossen, en heeft hem nodig om een raadsel op te lossen dat in een steeds terugkerende droom voorkomt, en het lot te weten te komen van Sadja, een prinses in de droom die 450 jaar geleden de grootste held wou worden in de geschiedenis, maar door de geschiedenis is vergeten. 10
Gameplay De game vertelt zich met een verhaal binnen een verhaal structuur. Je speelt om beurt met Geron in het heden en, wanneer Geron een flashback krijgt, met Sadja in het verleden. Zoals te verwachten is van dit genre speel je door dingen aan te klikken of te combineren met elkaar. Er is de mogelijkheid om met een toets de hotspots aan te duiden in de kamer waar je bent, maar voor de diehards is deze mogelijkheid een schande. De puzzels gaan van eenvoudig tot doordenkertjes, dus wees bereid even te denken voordat je enkele puzzels oplost. Tot slot zorgt het verhaal er wel voor dat je wilt verder spelen, en hoewel het me maar zeven uur kostte om het uit te spelen, was deze lengte perfect om een goed verhaal te vertellen. Graphics Eén van de dingen die het spel leuk maakten voor mij waren de mooi uitgetekende achtergronden en cutscenes. Het is de moeite waard om even niet te spelen en te kijken welke details de makers hebben aangebracht. Muziek De soundtrack van de game geeft vooral een gevoel van dreiging weer, als een soort van onontkoombaar lot. Het past wel degelijk bij de sfeer die de game wil oproepen en zorgt ook dat je niet ragequit wanneer je eventjes de oplossing niet vindt. De voice acting kan op sommige momenten wel beter, maar op andere momenten, vooral bij het vertellen van wat achtergrond door een ongekend persoon, word je meegesleept door de stem. Slotbepalingen Voordat ik de game een score geef leg ik eventjes mijn eenvoudig scoresysteem uit. Ik vertrek van een basis van 7/10, wat een gemiddeld game betekend zonder speciale opmerkingen. Naargelang hoe leuk het was om te spelen, of hoe ik me ergerde gaat deze score naar boven of naar beneden. Dit gezegd zijnde geef ik “The Dark Eye: Memoria” een verdiende 8/10. Na het spelen van Memoria heb ik direct ook de prequel gekocht en gespeeld, gewoon al om te weten wat er allemaal was gebeurd met Geron en Nuri. Van de twee games verkies ik toch Memoria. Tot slot nog dit: voor de geïnteresseerden is er een demo beschikbaar die het gehele eerste hoofdstuk vertelt. Auteur: Matthias Dewitte
11
12
Toiletwijsheid Naar aanleiding van een rubriekje in de Hon van een tijd geleden, breng ik even de toiletwijsheid terug. Dit houdt in dat we de beste uitspraken op de deuren van de toiletten in de Blandijn hebben overgenomen en hier even gaan showcasen. As usual, ladies first. Damestoiletten Smile, you’re losing weight Nice one You gotta be shittin’ me, woman Life is sad when you feel lonely – Cheer up Watson True love = Sherlock & Watson For the last time, Sherlock is not my bf! I watch you when you pee Sind sie das essen? – Wir sind die jäger John Green Swinden Town Eating clocks is time consuming When you play the game of thrones, you win or you die Doors close open LAP SJEPAP, iemand heft die deur grijs geverfd Don’t do vegetables, Stay in drugs, Eat your school
You are worth it eger amimi ilk & tek sikecek adam senasani
Rabbits are not whet they seem, … welcome to Nightvale all hail the glow cloud Where does Dorian Gray get his clothes? – Forever 21 Mannentoiletten Expect us 19/05/2013 The horror, the horror, … My hobby is to incorrectly attribute quotes to famous people – J.F. Kennedy Voor wc ping pong, kijk rechts Eerste zit H.K.
Voor wc ping pong, kijk links
-
Geslaagd: I Gebuisd: IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII IIIII Van kaka maakt men choco Van choco maakt men kaka Nobody fucks with Jesus (except Maria Magdalena)
13
Sponsors
Een gaming winkel waar je spelletjes koopt en verkoopt: Schouwburgstraat 24, 9000 Gent
Ons Stamcafé: Sint Pieters Nieuwstraat 208, 9000 Gent
Onze sushi sponsor waar we onze sushi avonden gaan houden en waar je een leuke korting krijgt als lid. Vrijdagsmarkt 33, 9000 Gent
Vaak een locatie voor onze activiteiten. Koop je er een spel of Magic kaarten of iets dergelijks? Toon je lidkaart van Tomo no Kai en je krijgt een kleine korting: Ottergemsesteenweg 13, 9000 Gent 14
De creativiteit van onze leden Dat wij Japanologen een hoop creatievelingen met veel ambitie zijn is geweten. Maar om dat punt toch nog maar eens over te brengen ga ik hier een stukje uit het Japanse kinderboekje van Ianthe plaatsen, volledig geschreven en getekend door haarzelf. Als je een kopie wil kopen kan je het haar altijd vragen. Nog even vermelden dat haar afbeeldingen in kleur zijn en er dus eigenlijk nog beter uitzien dan dit. Fragment ケロケロ物語 おれ
べっそう
し
つ
じ
ゅ
ど
じ し ん
も
い
「俺たちがこの別荘を知り尽くしてるぞ！」とジュードが自身を持ってて言った。 まどだい
み
じ
ょ
ぜったい
とき
あ
ち
「あそこの窓台が見える？ジョージをジョージアが絶対にいない時に、アーチーが まどだい
うえ
で
じ
ゃ
っ
く
き
この窓台の上に出てきて、それとジャックが着てくるはず。」 かた
けっしん
ジャックが堅く決心にうなずいた。「 じ
ゃ
っ
き
まどだい ;窓台から家へはって行って、 いえ
い
で
ジャッキーのとこに出てくるはずだろう？」 くび
よこ
ふ
アーチーは首を横に振った。「まだまだ。まずはパントリーにこっそり入ってるで ちゅうい
ひ
まえ
しょう。それで四匹が入ってるからジャッキーを探して、注意を引かれちゃう前に で
、すぐ出るよ！」 ねっしん
とつぜん
ジャックがもう熱心になってきたが、突然… 「おい、そこのきみたち！」
15
16
Rubriek: Sushi if your dreams … or nightmares Als een grote sushi liefhebber ga ik voor jullie de verschillende sushi restaurants in en om Gent bezoeken en een score geven van 1 tot 10. Ik ga, om zo objectief mogelijk te zijn, op voorhand een paar puntjes opstellen waar ik op ga letten en ook mijn bevindingen neerpennen zodat jullie, zo nodig, je eigen mening kunnen opmaken. Als laatste geef ik ook een aanrader voor welke gelegenheid elk restaurant het beste geschikt is (in mijn ogen dan toch). In deze Hon: Sushi Palace (Oudburg 37) Ligging: 4.5/5
Vlakbij het historische centrum van Gent en het Gravensteen gelegen, dus ook dicht bij het water. Die oude kant van Gent is altijd gezellig om ’s avonds in rond te wandelen.
Bereikbaarheid: 4.5/5 Aan het Gravensteen is een tramhalte die je rechtstreeks naar het station brengt, dus gemakkelijk te bereiken met het openbaar vervoer. Ook te voet of met de fiets heb je geen problemen om er te geraken. Sushi kwaliteit: 4/5
Een algemene sushi van gemiddelde kwaliteit maar hun paling en tonijn waren heerlijk. Heel verse groenten en lekkere vis.
Overige gerechtjes: Keuze: 3.5/5 Vooral een keuze uit verschillende soorten dumplings en gyoza, maar ook soepjes en dergelijke. Niet overdreven maar voldoende voorgerechtjes. Je hebt echter wel keuze uit een serie warme gerechten voor mensen die geen sushi lusten. Kwaliteit: 3.5/5 Net als qua keuze is dit net iets boven gemiddeld. Lekkere gerechtjes maar niet de beste die ik ooit al heb gegeten. Prijs : 3.5/5
Vriendelijkheid Van het personeel: 5/5
Wachttijden: 5/5
Het is iets duurder maar dat merk je ook wel aan de kwaliteit die je krijgt.
Hier werden we heel vriendelijk ontvangen ondanks het late uur. Eten werd altijd met een glimlach opgediend en toen onze stokjes op de grond vielen kwam ze meteen met nieuwe langs. Zo goed als meteen ons eten gekregen, nauwelijks moeten wachten ondanks de volle tafels.
Sfeer van het Restaurant:5/5 Persoonlijk vind ik dit een heel gezellig en warm restaurant. Oranje en gele tinten samen met een donkerbruin houten decor is helemaal mijn stijl voor een gezellige maaltijd. De tafels staan ver genoeg van elkaar voor privacy en aangezien het niet al te groot is, is er ook niet super veel lawaai. In totaal geef ik Sushi palace een 8.6 op 10. Heel gezellig om te gaan eten met vrienden of familie zolang je met niet te veel bent. Je geeft iets meer uit maar krijgt er goede kwaliteit voor in de plaats. Heel leuk vanbinnen en vanbuiten met een hoog ‘daar-ga-ik-zeker-nogeens-terug’ gehalte. 17
18
Praesidiumpraat Pieter-Jan Saenen – Praeses Yoehoe.
Big Summer Blowout!
Praesidiumpraat is een stuk makkelijker als je in Japan zit. Inspiratie nodig? Kijk om je heen. Ja..juist. Ik zit in een capsule in een hotel met een totaal van 2 m² aan persoonlijke ruimte. Met licht en radio. En een kapotte TV. Jaja, inspiratie zat. Nee, nu op een serieuze noot, het is eigenlijk wel aangenaam. Niet al te duur, comfortabel en een lange persoon kan er zeker nog voluit in liggen om te slapen. Enkel geluidsdicht is het niet. (Te merken aan de Japanner die in de kamer ernaast “Turn me on” van Kevin Lyttle zingt. Ja die versie van 2004, maar dan in Engrish) 2e dag in Tokyo nu, op verkennings-, leer- en bezoek reis en ik heb ook reeds meer geld uitgegeven aan eten dan tijdens een hele week in Gent. Studentenhaver heeft mij een glorieuze dieet verschaft die ik hier even zal opnemen: Ontbijt – Koffie en American Pancakes met Maple sauce Second Breakfast – 2 Onigiri en een warme koffie uit de automaat Elevenses – Een bento van rijst met toppings en yakitori en 6 stuk sushi Luncheon – Een fles Calpis uit de automaat, een nikuman en meer onigiri Afternoon Tea – Een fles warme thee uit de automaat en enkele Age-Manju Dinner – A Large Bowl of Ramen in Asakusa (vis en varkensbouillon) Supper – Tonkatsu met rijst en een kom Udon in bouillon Nu dat ik iedereen jaloers heb gemaakt en mijn portefeuille reeds deed wenen, hierbij een levensles: Liefde gaat door de maag. Zo gezegd, mijn liefde voor Japan heeft zich herbevestigd. Maar bij al deze positieve vibes moet je oppassen voor karmische lading. Daarmee heb ik ook nog eens een beschaamde lieve Japanse jonge vrouw een minuut moeten aandringen om haar toch maar een doos Côte d’Or chocolade in haar handen te drukken als dank voor een tiental minuten met mij mee te stappen om mij de weg te tonen. Neem het van mij aan, het Japanse districtensysteem is HARTSTIKKE VERVELEND. Of wat nog: Japanners die te beleefd zijn je te zeggen dat ze de weg niet weten, maar je daarom in de COMPLEET ANDERE RICHTING sturen. Kom dan maar nog eens op tijd. Je ziet dus, ik hang hier nog geen twee dagen rond, en nog kan ik nog niet alles vertellen zonder daarmee uit te breiden en mijn scriptor op haar zenuwen te werken. Want niet alleen wil ze haar Hon op een degelijke lengte houden, ze is ook nog eens jaloers. Misschien dat ik, om mijn geweten te sussen, een omamori ga kopen voor haar PC in de Tempel naast Akihabara, kwestie van haar PC van de kwade bluescreen geesten te beschermen. (I sh** you not, letterlijk om kwade geesten van je PC af te wenden). Beste leden, ik verlaat jullie in deze Hon met innige Japanse salariman-metrogedachten: “Ik vind jullie het aangenaamst als jullie zwijgen en me met rust laten.” Ofzo. 19
Matthias Dewitte – Vice praeses Het is al wat tijd geleden, maar ik ben ooit feest geweest, en voor deze praesidiumpraat zal ik 25 redenen geven om een feestje te houden: 1) Je bent erdoor voor al je examens 2) Je bent erdoor voor niks en je wilt het vergeten 3) Je hebt de Lotto gewonnen 4) Je kamer is eindelijk na 6 maand eens opgeruimd en je kan dus je vrienden ontvangen 5) Je bent uitgegaan maar je kan nog wel enkele uurtjes doorgaan 6) Joffrey Baratheon gaat dood (geen idee of dit gebeurt, ik kijk nog geen GoT) 7) Je bent melancholisch en je wilt een Disney marathon houden 8) Je favoriete sportploeg wint een wedstrijd 9) Je hebt toch wat te veel drank op je kot om alleen op te drinken 10) Vrienden gaan naar/komen terug van Japan 11) Je gaat naar/komt terug van Japan 12) Niehaus eet iets gemaakt door studenten 13) De One Piece wordt gevonden 14) Je geraakt uit Bronze 15) Je hebt teveel cake gebakken 16) Je bent miljonair en je hebt ooit een liedje gemaakt over wat je zou doen als je tien miljoen had 17) Hodor zegt iets anders dan 'Hodor' 18) Préparty voor een Tomo no Kai feestje 19) Het is vrijdag 20) Je/Ze blijkt toch niet zwanger te zijn (ongewenste zwangerschap wel te verstaan) 21) Je bent … en een half jaar oud 22) Ash wint een Pokemon League 23) De bank maakt een vergissing in uw voordeel 24) Je hebt nieuwe verkleedkleren en wil ze uittesten op een fout feestje Sarah Deschodt – Penning Mitchell Van Poecke – Secretaris Hoewel Mitchell te laat was met zijn stukje heeft hij er toch nog eentje doorgestuurd, dus ik zet het er toch maar in. Want anders heeft hij de (kleine) moeite gedaan voor niks niewaar. Jeej, praesidiumpraat, jeeeej! Of niet, want ik zit in Japan en dan, zo blijkt, kan mij dat allemaal een pak minder schelen, zelfs al is het mijn allerlaatste praesidiumpraat ooit. Bijgevolg ga ik gewoon een hoop randomness in jullie richting gooien. Hmm, macha ijs, gods, da’s gelijk zo lekker eh, en cheap, maar da’s dan ook wel een van de enige dingen, 20
helaas. Kaas daarentegen, mja, tis nie da’k da mis, want er valt hier niks of niemand te missen eigenlijk, maar gewoon, da’s easy als ge iets zoekt om te eten en ge weet niks, why not een stokbroodje met kaas… Maar da gaat hier dus nie. Kzal mij nog een beetje moeten aanpassen I suppose. Euhm, der is hier een meiske uit Myanmar die door sommige individuen de bijnaam “Dora” gekregen heeft, naar analogie met Dora the Explorer, wat misschien wel een beetje gemeen is, maar daarom niet minder passend in dit geval. Aja, Japanners slagen er ook in om in een relatief kleine ruimte zo veel kastruimte te creëren, da ge waarschijnlijk al met 2 moet zijn om dat te kunnen vullen. Nanba, in Osaka, is leuk, want ze hebben daar winkels en ge kunt daar da Taikospel spelen, en da’s awesome. Wa ook awesome is, is den Daiso, aka de Hyakuenstore. Ze hebben daar zoveel degelijke dingen, voor slechts 100 yen and it is glorious. Ge zou voor minder een agent van het consumerism worden. Allee bon, als ge nu het gevoel hebt dat dit een waste of time was om te lezen, dan hebt ge volkomen gelijk. Ge zou beter iets anders zijn gaan doen, zoals nekeer gaan wandelen langs het strand dat op 50 meter van uw deur ligt. Maar ja, te laat sukkels! Pieter-Jan Heirbaut – PR Intern YEY!! PRAESIDIUM PRAAT ! maar belangrijker: YEY VAKANTIE! Ik schrijf dit dus aan de vooravond van de paasvakantie, hoewel vakantie gewoon een label is en niet echt iets wat ik plan te hebben. Dit praesidium lid moet namelijk dringend in gang schieten voor zijn thesis. De thesis is echter een gevaarlijk monster dat je moeilijk neer krijgt zonder een +50p to wisdom hat of zoiets. Het wordt extra zwaar als het weer zo mooi blijft! Wie wil er nu binnen zitten thesissen als de zon schijnt? ‘Niemand’ is het antwoord. Langs de andere kant is het een excuus om binnen te zitten en mijn verschillende pollen allergieën te ontlopen. Ik denk er dit jaar aan misschien gewoon twee tampons in mijn neus te steken in plaats van om de twee seconden een zakdoek te nemen om te snuiten maar aangezien dat ook niet echt een zicht is ben ik aan het twijfelen. Anyways, ik wens iedereen een toch leuke vakantie waarbij blokken kan afgewisseld worden met vakantie en veel succes bij de komende examens. Goede punten toe gewenst en indien er toch een buis tussen zit hoop ik dat het een makkelijk op te halen buis is en indien niet wens ik je gewoon veel succes in de tweede zit! Tot de volgende mijn lieve leden, PJ H Jessica Pierens – PR Extern
21
Michiel Redant – Design Praesidiumpraat, yay. Aangezien ik niet in het glorieuze Japan zit en er ook NOG NIET geweest ben en ook omdat motivational speeches ivm de examens niet aan mij besteed zijn zal ik maar wat zaniken over het Tomo no weekend. Als je erbij was: guud job, you can skip a few lines cuz you know it was awesome and you are awesome, als je er niet bij was: OMG wat heb jij gemist! Een luxueus verblijf in een huis met je favoriete praesidium gecombineerd met: een avond in een bos proberen 8 pagina’s te verzamelen terwijl een 3-tal not-quite-so-Slendermen en enkele Ginosaji je achterna zitten, Battle Royale, Murder-mistery, The floor is lava, en zelfs Game of Thrones. U hoort het, niks ontbrak eraan! En dat heb je allemaal gemist... you bring shame on yourself and your dynasty. Maar wat gebeurt er zoal achter de schermen rond het weekend? AHA weinigen onder jullie zullen weten hoeveel kernvergaderingen de verantwoordelijken hebben moeten uitzitten, hoe vals PJ-Saenen en Mitchell de intro van Game of Thrones zingen in de auto, hoe eng het is om als slenderman zelf in een bos te staan wachten met kans op everzwijn-encounter, wat het Franse woord is voor ontstopper, hoe Mitchell een plastic eend op een eiland krijgt, en wat we doen met resten eten en overschotten. De antwoorden hierop zijn respectievelijk: Veel, vals, naarmate je niks kan zien met dat masker zeer eng dus, déboucheur, dat gooit hij gewoon, en ‘daar maak je een zombie-apocalyps-survival-pakketje van om cadeau te doen’. Onze lieve scriptor was dus uiteraard zeer tevreden met haar survival-pakket dat onder andere aardappelen, zwanworstjes, toiletpapier, boter, cocosmelk en mayonaise bevatte. Maar laat ik mij het deel ‘weekend’ afsluiten met een moment stilte voor diegenen die het weekend niet overleefd hebben: The king in the north, mijn paar schoenen, de gehele familie Lenoir inclusief hond, tuinman, notaris, meid, chef, en Russische dakloze en last but not least: de eenzame tuinkabouter die brutaal vermoord werd door de Mad King. Voila. Verder kan ik misschien ook iets schrijven over het leven van de design-praeses? Want wat doet een design-praeses nu hij uitgeschreven is? Well... slapen, proberen een tussentijdse job te vinden, lastiggevallen worden door de VDAB, schrijven, prospecteren naar nieuwe studie-mogelijkheden, en aan het wapenschild werken. Ja jullie weten dit misschien nog niet maar er komt naast ons officieel logo nu ook een wapenschild! Het ding zelf heeft tot op heden nog niks dan frustratie opgewekt door talloze problemen met verf, maar eens het eindelijk af is zal het een pracht van een schild zijn... hoop ik. I don’t make promises. Anyway, ik wens iedereen succes met de examens en de kandidaten ‘praesidium 14-15’ veel succes met de verkiezingen! “Make it a Landslide!” Michi-out. Elza Jeanty – Graspraeses … ik bedoel Sportpraeses Het is half tien 's avonds, niet echt warm en ik zit aan mijn bureau. Op zich zijn de omstandigheden waarin ik deze praesidiumpraat schrijf niet zo anders dan anders, ware het niet dat ik in Japan ben en hier nog tot 23 juni zal zijn. Twee dagen geleden ben ik in mijn kamer in Fukuoka toegekomen. Ik heb een roommate uit Nederland en samen delen we een vrij grote dorm met een groot en klein balkon. Hiervoor heb ik twee nachten doorgebracht in een hostel in Osaka, éen op de bus naar Fukuoka, twee bij kennissen in Fukuma en éen in Hita. Onderweg heb ik een hoop nieuwe mensen leren kennen, waaronder een Australische en een Indische Canadees, en veel sakura bomen gezien. Hier in Fukuoka is de zee met het 22
bijbehorende strand vlakbij, wat echt geweldig is. Waar ik thuis langs het water bij het Keizerpark ging wandelen, doe ik dat nu aan de zee. Af en toe wordt ik nog overmand door een gevoel van ongeloof. Het is soms zo'n absurd gevoel om hier op mijn gemak rond te lopen, met Mitchell en Jonathan af te spreken of inkopen te doen en dan plots te beseffen dat ik in Japan ben. Een heel groot voordeel aan in Japan zijn is het eten, en vooral de zoetigheden. Ik ben echt grote fan van dango, mochi en zowat alles met macha in. Voor ik vertrek stuur ik een grote doos met lekker eten naar huis. Of ik prop mijn rugzak vol, ik had toch nog genoeg kilos over. De lessen beginnen voor mij pas op 14 april dus tot dan heb ik alle tijd van de wereld om te doen wat ik wil. Voorlopig staat er een orientatie met welcome party, een board gaming event, een biertje gaan drinken met een Duitser en Tsjech en een optreden van Shortstraw met diezelfde Tsjech op het programma. Hopelijk komt er nog vanalles bij, met allerlei verschillende mensen. Het is een geruststellende gedachte dat de mensen die ik hier in de home en in de les zal leren kennen, net zoals mij ver weg van huis zijn voor langere tijd en zich waarschijnlijk ook wel eens even eenzaam en verloren voelen als ik mij soms voel. De mengeling van nationaliteiten en talen vind ik echt geweldig. Zo ben ik gisteren iets gaan eten met mijn roommate en twee anderen. De ene was Russisch en de andere Koreaans. Met mijn roommate kon ik in het Nederlands praten, met de Russische in het Engels en met de Koreaanse in het Japans. En hoewel het soms allemaal wat overweldigend is, voel ik mij hier ook vrij. Ik moet mij van zo weinig dingen iets aantrekken, daar waar ik thuis een heleboel verplichtingen heb. Van zodra het weer beter wordt zal ik vermoedelijk uren doorbrengen in het park of aan de zee met een boek. Al zal ik natuurlijk ook taken moeten maken en mijn thesis afwerken, dat is tenslotte waarom ik hier ben. Groetjes vanuit Fukuoka. Inneke Huez – Studiepraeses My fellow Japanologists, I give you: De finale BANZAI BOOST PEP-TALK van dit academiejaar via de Hon! (Lezen en herlezen bij twijfel over en paniek tijdens de examenperiode.) Alles begint wat sneller te gaan en je denkt: “AAAARGH, het is al Paasvakantie en dus is het al April en daarna is het al Mei en daarna komt Juni meteen en, oh Gods, we hebben al bijna examens! Crap. Crap. Crap.” NEEN. 23
NIET DOEN. Positief denken, alleen positief denken. Ja, je hebt waarschijnlijke een groot deel van je ‘Paasvakantie’ verprutst met whatever it is dat jullie allemaal gelukkig houdt, maar er is nog ruimte tussen nu en de aanstormende examens. Wat gebeurd is, is gebeurd en daar kan je niets meer aan veranderen. Zet je erover en red wat er te redden valt. Zelfs als je denkt dat het allemaal een verloren zaak is, doe je best en wie weet kan je nog een fantastische damage control afleveren. Als je opeens eens een paniekaanval zou krijgen, denk dan hieraan: Ik kan mezelf en mijn scores nog steeds redden. Alles is nog niet verloren. Ik weet wat ik moet doen. Ik moet keihard (beginnen) blokken en ik moet doorgaan tot het bittere eind. Ik mag niet stoppen. Je mag NOOIT simpelweg stoppen en opgeven, want je kan nooit op voorhand weten welke vragen je op je examens zal krijgen. Wie weet heb je enorm veel geluk en ken je net elke vraag die je tegenkomt, terwijl je maar de helft van je cursus hebt kunnen blokken? Wie weet kan je toch de helft van je vragen beantwoorden, ook al heb je maar een derde van je cursus echt goed geblokt? Wie weet heb je meer opgestoken uit je nota’s of uit de lessen dan je denkt? Het kan allemaal. Maar maak je geen illusies: Zolang je tijd hebt om alles te doen, doe je ook alles, want die kans wil je liever niet nemen. Ik wil met het voorgaande blokje tekst zeker niet zeggen dat het voldoende is om maar een deel van de leerstof op te nemen, dus laat ik jullie niet horen rondbazuinen dat jullie Studiepraeses heeft gezegd dat het met minder blokwerk ook wel zal lukken. That is not even remotely what I meant. Wat ik jullie wel wil meegeven is hoop. Er is bij een uitzichtloze situatie altijd nog een sprankje hoop. Die moet je vinden en leven geven, want als jij het zelf opgeeft is alles sowieso verloren. Jij bent diegene die je eigen lot kan veranderen! Geloof in jezelf, zoals ik in jullie allemaal geloof, en GA ERVOOR!!
BANZAI!!
BANZAI!!
勉強万歳!!
Tons of good luck to you all!!! Inneke Jullie trouwe dienaar en Studiepraeses Iana Verbelen – Cultuurpraeses Tessa Dobbelaere – Webmaster Mensen beginnen rond te lopen in kleurrijke topjes (al dan niet met zweetvlekken) en shortjes, zonnebrillen op hun hoofd en… een bezorgde blik. Dit kan maar 1 ding betekenen in studentenland: de zomer is op komst. Hoera! Lekker bruinen! Jammer genoeg gaan daarmee de deadlines voor papers en de examens gepaard, wat voor velen de nodige stress geeft. (Voor mij toch alleszins). Aan al mijn medestudenten dus een groot succes toegewenst in de examenperiode, met veel slecht weer en regen zodat de verleiding om hele dagen buiten te zitten en niets te doen, niet te groot is. Dit jaar hebben de examens voor mij echter ook een bijkomende betekenis. Het einde van dit jaar betekent ook het einde van mijn Master Japanologie. (Gevoelige lezers: opgepast! Het emotionele deel 24
komt er aan!) Ik heb er 4 jaar lang van genoten om Japans te kunnen studeren en ik zal alles, maar dan ook letterlijk alles missen. Bedankt aan alle professoren om de opleiding mogelijk te maken, bedankt aan het vorige/huidige/toekomstige praesidium voor de activiteiten, maar vooral bedankt aan al mijn vrienden & vriendinnetjes om de afgelopen 4jaar de beste van mijn leven te maken. Als laatste wil ik nog mijn Lintje bedanken, dat mij altijd bijstond tijdens de activiteiten en nooit boos werd toen er alcohol of wafeldeeg op viel. En als je het eventjes moeilijk hebt tijdens de examens om al die kanji te studeren, denk dan terug aan mijn tekstje: Japanologie is het meer dan waard!! Goedele Samaey – Scriptor Dees is het dan, mijn laatste Hon. De laatste editie van het kindje in mijn leven het afgelopen jaar. Nu is het tijd om het over te dragen aan de volgende scriptor. Want, zoals Pieter-Jan al zo vriendelijk heeft verklapt in het voorwoord, heb ik verdere horizonten te verkennen. Die van Praeses. Jaja, de eerste vrouwelijke praeses, ziet dat af! Maar bon, we gaan niet hoogmoedig doen, het gaat hem om Tomo no Kai en om het verderzetten van de awesomeness die elk jaar wordt verspreid onder de leden. En ik hoop dat ik daar, net als mijn voorgangers, even goed in zal slagen. Maar voor we zelfs maar kunnen beginnen aan volgend schooljaar, zijn er examens. De vreselijke, afschuwelijke examens. De nagel aan mijn doodskist. Hoe komt het dat ik geen problemen heb met voor een groep mensen mij belachelijk maken maar wel hartkloppingen krijg aan de gedachte voor Ako-sensei te zitten en wat Japans te brabbelen? Ik denk dat ik daar niet de enige in ben, dus dat stelt mij toch tenminste al wat gerust, ik ben niet krankzinnig … of toch niet op dat vlak. Wat mij helpt is loeihard Fall Out Boy opzetten en zingen tot ik hees ben, dan nog wat doordoen tot alle stress weg is en mij dan keihard op mijn boeken smijten. Vrij letterlijk. Het doet pijn. Niet getreurd! We kunnen weer allemaal samen wegkwijnen onder de studielast tijdens onze studiesessies, verzorgd door de lieflijke studiepraeses, Inneke. Daar denk ik toch wel serieus gebruik van te maken dit semester. De hele inhaalweek en elke andere dag tijdens de examens dat ik kan! GANBARIMASUUUUUU! Voor alle kleine studentjes die ook faalangst hebben, geen zorgen, alles komt goed. Open je boek en begin eraan. Lukt het niet? NIET STOPPEN! Blijven proberen potverdikke! het is al veel stommere studenten gelukt door bepaalde vakken te geraken dus jij kan het ook! Geloof in jezelf! Ik geloof in jou! *Wij ook in jou, Goedele* And thank you, random citizen! Ik moet nog even vertellen over die namen van bepaalde praesidium leden die hier zo naakt zonder pratje staan. Wel dat was omdat ze te laat waren of helemaal niets hebben doorgestuurd. Als straf heb ik daarom en fanfic geschreven, geen zorgen, niet ZO’N fanfic, over ons allemaal. Veel plezier daarmee, ik vond het in ieder geval plezant. Dit is ook de reden waarom sommige andere rubriekjes er niet in zitten deze keer, het is nogal lang uitgevallen. Nu enkel nog een woord verzinnen waarmee ik mijn laatste Hon wil eindeigen op het einde van het nawoord… Lizz Lievens - Feestpraeses
25
26
Fanfic Net als elke dinsdag was ik op weg naar de tweewekelijkse vergadering van de Tomo no Kai in de Therminal. Al wandelend was ik snel nog even mijn variapuntjes uiteen aan het zetten want er waren altijd dingen die ik vergat en dan achteraf nog moest voorleggen op het forum. Niets bijzonders deze keer, een overzicht van een voorbije activiteit hernemen, een volgende activiteit aanhalen en wat extra hulp vragen bij de Hon. Maar boven alles een herinnering geven aan de deadline van de Praesidium praat die week. Ik zou die keer echt sancties geven aan de laatkomers. Of dat dacht ik toch, tot de vergadering effectief goed en wel bezig was. Niemand van ons had verwacht wat er die avond gebeurde ... De voorbije activiteiten waren net afgehandeld toen plots een groep studenten de trap af rende en onze vergadering onderbrak. Één van hen kwam binnen gestormd, het was Arne. “Naar buiten! Nu!” riep hij voor zelf de trap af te rennen. Ik denk niet dat we hem ooit al zo angstig hebben gezien. Geschokt door zijn reactie bleven we een paar seconden verstomd zitten voor we onze spullen bijeen graaiden en ook naar beneden stormden. Maar voor ons was het te laat. Het enorme dreunen van een naderend gevaarte verdoofde ons net als we bij de buitendeur waren. De gezichten van Arne en de andere studenten die buiten stonden terwijl het gebouw instortte was hartverscheurend. Het werd zwart voor onze ogen, maar niet voor lang. Een bom was op het gebouw gevallen. In de weken daarvoor werden al verschillende universitaire gebouwen getroffen over heel Europa. Ook het UFO moest eraan geloven op hetzelfde moment als de therminal. Honderden studenten zouden nooit de volgende ochtend zien. Maar wij overleefden. De dertien leden van het Tomo no Kai Praesidium kwamen er zelfs sterker uit. Wij hadden namelijk de macht van de Gouden Koi aan onze kant. Een kleine Japanse God die we uit aaanbidding als symbool op ons wapenschild plaatsten. Onze gebeden werden aanhoord en van tussen het gruis en de ruïnes werden wij herboren als de discipelen van de Gouden Koi. Wij, dertien simpele studeten, werden gekozen om de honderden anderen te wreken en rechtvaardigheid te brengen aan diegenen die verantwoordelijk zijn. Een straal gouden licht, omringd door een karmijnrode spiraal schoot de lucht in. Kort daarna volgde het rollen en schuiven van brokstukken en stof. Een hand met een stralend gulden object schoot de lucht in. Pieter-Jan Saenen was de eerste die uit de overblijfselen wist te ontsnappen. Een brul die de dappersten angst zou aanjagen ontsnapte uit zijn keel terwijl hij naar de resten van het gebouw rondom hem keek. Het gouden voorwerp in zijn hand gloeide door de goddelijke kracht die erin verscholen zat. Alsof zijn arm geleid werd door onzichtbare machten hield hij de nu duidelijk Koi-vormige hamer in de lucht. Plots was er overal gerommel opkomend uit de brokstukken terwijl twaalf lijven zich naar boven werkten. Eén voor één kropen we, het gehele Tomo no Kai Praesidium, met hernieuwde moed en bloedlust in de ogen, richting onze Praeses. Al wie dit aanschouwde viel flauw door de rauwe awesomeness die van ons uitstraalde. De paar uren daarna waren vrij chaotisch en verwarrend voor ons allemaal. We herinnerden ons het luide gekraak van het gebouw die boven op ons terecht was gekomen. Hoe we daarna simpelweg verder konden wandelen was nogal een vraagteken. Eens we waren gekalmeerd besloten we ons even af te zonderen in de Q’s om alles op een rijtje te zetten. Onze enige aanwijzing was de gouden Koi-hamer die Pieter-Jan in zijn vuist geknepen hield. Na een stevige pint zaten we allemaal in volledige stilte rond de tafel met de hamer in het midden. Na alles wat er gebeurd was verwachtten we half dat de vis zou opspringen en ons een hele uitleg 27
zou voorleggen over wat we nu verondersteld waren te doen. Vreemd genoeg was dat ongeveer wat er gebeurde. Het moment dat Pieter-Jan zijn hand uitstrekte om de hamer opnieuw te hanteren en zijn vingers het handvat aanraakten, schoot de hamer naar zijn handpalm. Net als hiervoor schoot zijn arm de lucht in en een goddelijke lichtschacht omhulde hem. Met een stem als van Mufasa uit de Leeuwenkoning sprak de gouden Koi tot ons: “Tomo no Kai! Jullie zijn de uitverkorenen! De balans in de wereld is omvergeworpen door slechte invloeden, het is aan jullie om de fouten van de onwetenden recht te zetten. Stel mij niet teleur, de goedheid in jullie dimensie hangt ervan af!” In koor riepen Pieter-Jan en de Koi “NIPPON BANZAI!” en toen gebeurde alles in één keer. Onze ogen lichtten op, een sterke wind woelde zich in de kamer, de hamer kwam met grote kracht op de grond neer en plots hingen we allemaal sierlijk in de lucht met uniformpjes die op elkaar afgestemd waren. Zachtjes kwamen we weer neer en ineens wisten we wat er moest gebeuren. We waren gezegend met een heilige queeste, en veel leuker, met de krachten om alles recht te zetten. Jammer genoeg was de Koi vergeten ons de hele situatie uit te leggen dus moesten we nog steeds zelf uitzoeken wie achter de bomaanslagen zat die de Europese bevolking al weken teisterde. We begonnen aan deze opdracht zoals eender welke student aan een taak zou beginnen: Google openen en wat rond surfen op het internet. Wat we nu wel hadden was een webmaster met de kunde eender welke informatie te kunnen ophalen van eender welke computer ter wereld. Als het aan een computer gelinkt was, kon Tessa het besturen en reguleren. Het duurde slechts luttele minuten voor ze alle krantenartikelen, berichten en geheime informatie over de aanslagen had opgeroepen op haar laptop. Ergens waren de resultaten verontrustend maar ook te verwachten. Alle bommen hadden hun oorsprong in Rusland. Putin deed al een tijd moeilijk en het was te verwachten dat hij zijn tirannie zou verspreiden als hij zijn goesting niet kreeg. Dit wilde zeggen dat we ons naar Rusland moesten verplaatsen. Je zou kunnen denken dat een groep superhelden hier geen problemen mee heeft, maar het is toch wel een eind. Hoewel Michiel, de design, zonder moeite een limousine kon oproepen uit het niets of een vliegtuig kon laten verschijnen op het dak van de Blandijn zonder moeite, was er altijd wel iets waardoor we niet konden vertrekken. Het voertuig was over het algemeen niet snel of groot genoeg voor iedereen en mensen achterlaten was geen optie. De sportpraeses, Elza, kon op een uurtje heen en terug naar Rusland lopen, maar ze kon ons niet dragen. Inneke kon dankzij haar studiepraeses verkregen intellect iedereen opheffen met haar gedachten en zou een handige mentale link zijn om te communiceren mochten we verspreid raken, maar ons helemaal naar Rusland vliegen zou te lang duren en veel te oncomfortabel zijn. Uiteindelijk hebben we dan besloten naar Zaventem te vliegen met behulp van Inneke haar krachten en daar een vliegtuig in beslag te nemen. Dit was alles behalve moeilijk aangezien Pieter-Jan Heirbaut, die super overtuiginskrachten had dankzij zijn jaarlange connectie met mensen via de PR-intern functie die hij vervulde, iedereen kon laten doen wat hij wou. Als hij zei: “Geef ons een vliegtuig en iemand om het te besturen.” werden we gestaag naar een toestel geleid. De piloot deed ook braafjes wat hem gezegd werd. Zodoende waren we allemaal samen op weg naar de vervulling van onze opdracht. Helaas was onze komst niet geheim gebleven … De vlucht verliep vlekkeloos tot we boven Wit-Rusland vlogen. Putin was ons blijkbaar aan het opwachten met een welkomstcomité. De piloot kon ons niet waarschuwen omdat hij nog steeds onder invloed van Pieter-Jan handelde, en dus enkel vloog zoals hem bevolen was. Wij waren te druk bezig onze krachten te meten, naarmate het mogelijke in een vliegtuig, om de eerste luchtraket te zien naderen. Een enorme knal en het verdwijnen van de onderkant van een deel van het vliegtuig deed ons realiseren dat we onze bestemming bijna bereikt hadden. Nu moesten we enkel nog veilig voorbij deze verdedigingen geraken en de piloot beschermen, 28
die had hier in feite niet voor gekozen dus voelden we ons toch lichtjes verantwoordelijk voor zijn veiligheid. Matthias, de trouwe vice-praeses, hing al onderaan het vliegtuig te bungelen om volgende raketten af te slaan met zijn onverwoestbare vuisten. Maar de barrages van aanvallen volgden elkaar nu sneller op en alleen was hij niet snel genoeg om het vliegtuig veilig te houden. Tessa was al bezig in het programma van de basis te geraken en alles stop te zetten. De overige raketten werden door Pieter-Jan S. opgeblazen nog voor ze in de buurt kwamen door de bliksem die hij kon aanroepen met zijn hamer. Michiel had ook een schild opgeroepen om eventueel doorgebroken rakketten tegen te houden. De slag was gewonnen maar we waren nog lang niet veilig. We besloten te landen net over de grens van Rusland en de rest van de afstand naar de militaire basis minder opzichtig af te leggen. Elza liep telkens voor en weer terug om de weg te controleren. Ik gebruikte mijn scriptor pennen als zwaarden en speren om onze weg door het woud te hakken. Tijdens het wandelen waren we benieuwd naar de krachten van enkelen onder ons die de hele reis nauwelijks tot niet gesproken hadden. Van Mitchell, de secretaris, was het vrij logisch, zodra hij zijn stem gebruikte kon hij enkel hoog gillen als een meisje in nood, gen woorden, geen uitroepen, enkel gillen. Onze feestpraeses, Lizz, kon ook niks uitbrengen want vissen gebruiken namelijk geen stembanden. Aangezien ze enkel nog met vissen kon praten moest Inneke telkens vertalen wat ze wou zeggen. Hetzelfde voor Mitchell. Jessica had ook vreemde krachten die waarschijnlijk wel ergens van pas zouden komen als afleiding. De schattige PR-extern liet een boer zo luid dat de grond even trilde. De kleine, onaangenaam geurende gaswolk die daarna overbleef, kon ze rond manoeuvreren in mensen hun gezicht zodat ze niet van de stank weg konden lopen. Iana was, daarentegen, vrij trots op haar kracht. We maakten wel vaker grappen over de kleine gestalte van de cultuur praeses maar die tijden waren voorbij. Ze kon haar grootte nu aanpassen van dwerghoogte tot een gemiddelde lengte, weer terug en alle lengtes daar tussenin. Als laatste was er de penning. Sarah was heel duidelijk over het feit dat ze haar krachten niet wou tonen. We drongen aan maar het mocht niet baten, we lieten haar dan maar met rust en stapten verder. Na Elza een vijfde keer over en weer te zien lopen kwam ze eindelijk met het bericht dat we niet ver van de rand van de militaire basis waren. We vertraagden onze pas en slopen verder tot we inde schemering zo’n 20 meter verder een hek konden zien. Daarna nog een hek, en nog één, dan een muur met wachttorens en prikkeldraad en wachters die tussen de hekken patrouilleerden. Zeven wachters die we konden zien en nog eens vijf op de muren. Pieter-Jan Heirbaut … (Dit wordt te verwarrend en langdradig. Vanaf nu is Pieter-Jan Saenen ‘PJ’ en Pieter-Jan Heirbaut ‘Pieter-Jan’.) deed er een aantal naar huis gaan maar dit lukte slechts met drie van de zeven die tussen de hekken liepen, ze waren te ver weg. Inneke kon er twee met hun hoofden tegen elkaar slaan, deze vielen bewusteloos neer. De overige twee kwamen kijken waarom iedereen plots neerviel of vertrok en kregen hetzelfde lot als de twee die bewusteloos voor hun voeten lagen. De vijf op de muren hadden alarm geslagen, sirenes loeiden en zoeklichten werden aangestoken. Matthias besliste dat het dan maar tijd was om eens binnen te kijken en stormde op de hekken en muur af. Onder dekking van Michiel, die rotsblokken creëerde, Inneke, die ze naar de wachters gooide en ik, die een spervuur van speerpennen smeet gingen zowel de hekken als de muur gemakkelijk neer onder de brute kracht en onverwoestbaarheid van Matthias zijn gestalte. PJ liet de bliksem regenen over het gebied en raakte enkel de vijand. Elza gebruikte touwen die Michiel had opgeroepen en liep met gemak een groepje van zes nieuwe bewakers vier keer rond om ze uiteindelijk in een hoopje miserie aan elkaar vast te knopen. Ze ontweek met gemak kogels om bij de deur van de basis te geraken en eender wie naar buiten kwam te laten struikelen. Pieter-Jan stond een beetje achter ons, bewakers naar huis te sturen, hij vond het niet nodig ze elkaar te laten neerslaan of ze de kogels te laten opvangen. Af en toe beval hij er wel een paar te dansen 29
alvorens naar huis te gaan, het was een enorme mind-fuck voor de andere soldaten die naar buiten bleven stromen en over hun eigen voeten leken te struikelen. Ik ontwapende, ontweek en versloeg hen één voor één met de sierlijkste schermbewegingen. De pen is sterker dan het zwaard, tenzij je pen effectief het zwaard is. Stukje bij beetje versloegen we het gehele leger die zich durfde vertonen. We stapten over de bewusteloze hoop soldaten aan de ingang en Tessa leidde ons door het gebouw met een plattegrond op haar laptop. De paar soldaten die we tegen kwamen stuurde Pieter-Jan gewoon naar huis en als er geschoten werd stond Matthias voor iedereen om de schade op te vangen waarna Elza ze potje lap legde waar ze stonden voor ze doorhadden dat er iemand was. Michiel bond ze vast en Inneke haalde eender welke bruikbare informatie uit hun hoofd. Zo wisten we dat Putin niet op de basis was, maar dat het centrale systeem die de bommen afvuurde wel ergens ondergronds te vinden moest zijn. We vonden een lift en propten ons er alle dertien in. Met een beetje moeite drukten we op de -5 knop en wachtten we geduldig tot we beneden toekwamen. Helaas voor ons was Jessica nogal nerveus en kon ze haar boeren niet langer inhouden. Het was de langste lift rit van ons leven. Toen de deuren openden stormden we allemaal naar buiten in een lege gang. We hoorden van verderop stille conversaties. We volgden de gang tot een hoge zaal die de vorm had van een halve sfeer. Centraal stond een controlepaneel. Tessa had al geprobeerd het uit te zetten maar het systeem was volledig afgesloten van andere netwerken. Als ze aan het paneel kon geraken zou ze echter wel in geen tijd het programma kunnen wissen. De conversaties kwamen van het paneel zelf, verder was er niemand. Nog voor we het doorhadden, sloot achter ons de doorgang naar de gang met de lift en voor ons kwam een stalen cilinder uit het plafond om het controlepaneel te omsluiten. Elza was echter sneller dan de cilinder en wist zich net op tijd tot bij het controlepaneel te brengen. Eens deze cilinder vast zat gingen alle lichten uit en kwam er een gil van achter ons. Het was Mitchell die was geschrokken. Michiel maakte snel en grote lantaarn en we liepen allemaal naar de cilinder. PJ riep en klopte op het staal in de hoop Elza te laten weten dat wij in orde waren, maar vooral om te vragen of zij in orde was. Heel zacht konden we haar horen roepen. Ze was in orde maar ze zag niks. Matthias probeerde het staal in te rammen maar zelfs hij kon een halve meter aan staal niet doorbreken. We zaten vast. De enige die ons hieruit kon halen was Tessa, als ze maar aan het paneel kon geraken. Elza vroeg of ze het paneel niet gewoon kon kapot slaan, maar dat was geen optie aangezien er dan de kans was dat alles ineens zou afgevuurd worden en half Europa zou verwoest worden. Plots had Inneke een idee, ze probeerde Elza telepathisch te bereiken en te zien wat zij zag. Eerst dacht ze dat het niet werkte maar toen bedacht ze zich dat Elza in feite ook alleen maar zwart zag. Met veel moeite probeerde ze ook Tessa aan Elza te linken. Alle drie konden ze nu het paneel bereiken. Tessa probeerde uit te leggen wat Elza moest doen maar het was onmogelijk als het paneel niet zichtbaar was. Het idee om vuur te maken kwam van Elza zelf. Ze had slechts een paar seconden licht nodig om het beeld van het paneel in haar geheugen te prenten en kon het vuur dus meteen doven zonder te stikken of brandwonden op te lopen. Ze kon haar armen, net als haar benen, enorm snel bewegen. Door de frictie die ontstaat, zou ze misschien een kleine vlam kunnen creëren. Maar daar had ze eerst wel een bron van brandstof voor nodig. Haar uniform, net als die van ons, was gemaakt uit spandex en zou dus smelten voor het echt zou branden. Ze voelde rond zich op het paneel en op de vloer naar iets wat zou branden. Een vijftal minuten later vonden haar vingers een katoenachtige stof die als bescherming rond één van de dikke draden zat. Stukje bij beetje pulkte ze kleine lapjes van de draad tot ze een klein handjevol stukjes had. Meteen begon ze haar handen samen te wrijven en al gouw voelde ze dunne sliertje rook in haar ogen prikken. Kort daarna was er een klein stukje te gloeien. Ze blies lichtjes op de warme plek tot het fel genoeg gloeide om haar omgeving te bekijken. Elke knop bekeek ze aandachtig tot het, een paar 30
seconden later, weer pikdonker was. Maar het was voldoende. Na veel moeite lukte het Elza om het paneel uit te schakelen en het programma te wissen met behulp van Tessa’s instructies. Daarna legde Tessa uit hoe ze het paneel kon gebruiken om de stalen cilinder weer omhoog te krijgen. We waren herenigd en konden werken aan een plan om ons daar buiten te krijgen. 30 meter onder de grond vastzitten is niet bepaald een leuke bedoening, maar als je super krachten hebt is dit gewoon de volgende uitdaging om te verslaan. Inneke probeerde aan te voelen of er niemand dichtbij genoeg was om te manipuleren maar we zaten te diep. Ook Tessa geraakte niet aan het systeem om de deur weer open te krijgen. Matthias was al een tijd bezig de deur proberen in te beuken maar behalve een deuk was er geen vooruitgang. Er zat niets anders op dan onze krachten bundelen en hopen op die manier de deur open te krijgen. In een ritmisch tempo klopten Matthias met zijn vuisten, PJ met zijn hamer en Michiel met stalen bokshandschoenen op dezelfde plek op de deur. Een centimeter per keer werd de opening onder de schuifdeur groter. Het duurde een heel eind voor het gat groot genoeg was zodat iedereen erdoor kon, Matthias was nogal gegroeid in spiermassa sinds de bomaanslag. We waren veel tijd verloren, wie weet waar Putin zich had naartoe had verplaatst. Maar eens terug boven in de basis kon Tessa op zoek naar nodige informatie. Iedereen was verdwenen, de soldaten, wachters, alles was leeg gehaald. Terwijl wij rondkeken had Tessa de drie meest waarschijnlijke verstopplaatsen van Putin gevonden. Een andere militaire basis in Olenino, zijn geheime tweede woning in Zavolzshk of een bunker onder Moscow. We besloten alle drie de plaatsen af te gaan en er telkens Inneke te laten zoeken naar zijn aanwezigheid. First stop Olenino! De militaire basis was niet moeilijk te vinden, we hadden het vliegtuig opgelapt met behulp van extra stukken die Michiel kon oproepen. Pieter-Jan kon door de piloot, die braaf op ons gewacht had, het vliegtuig besturen en zo waren we binnen de kortste keren over Olenino. Hier kregen we geen aanval tegen ons, maar het werd snel duidelijk dat Putin hier niet te vinden zou zijn. Inneke voelde de nerveusheid van de soldaten en hoorde hen denken dat ze maar beter een goede afleiding zouden zijn ‘of anders’. We vlogen er meteen voorbij. De volgende plaats was Moscow. Volgens Tessa was dit de meest waarschijnlijke plaats omdat er gewoonlijk niet gebombardeerd werd op burgerlijke gebieden. Maar weer hadden we geen geluk. Daar hebben we effectief moeten landen en hebben we ons tot in de bunker moeten begeven om zeker te zijn. Helaas zonder resultaat. Dit wilde wel zeggen dat we bijna zeker waren van Putin zijn huidige verblijfplaats. Zavolzshk was niet heel ver weg, een kwartier met het vliegtuig als we ver genoeg wilden landen van de locatie om niet op te vallen. Het duurde nog een half uur voor we te voet tot aan de woning geraakten. Elza had al gaan kijken en had voorlopig nog geen bewaking gezien. Het huis was omringd door een rij bomen en struikgewas, verder was er een poort met een oprit naar de voordeur. Elza had een achterdeur gezien waar we eventueel naar binnen konden sluipen. Tessa had het bewakingssysteem gecontroleerd en er waren zelfs geen camera’s. Iets was heel fout. Toen we uiteindelijk de moed bij elkaar hadden geschraapt en ervan overtuigd waren dat er niemand tussen ons en de achterdeur was, hakte ik een weg door het groen. Maar zodra we een voet op het gazon zetten, wisten we dat we in de val zaten. De grond daverde, kreten sneden door de lucht, lichtflitsen deden het gras rond ons oplaaien in vuur en vlam. We waren omsingeld. Dertien mensen, elk met hun eigen super krachten, hadden ons ingesloten en waren traag op ons af aan het komen. Wanneer een fluitsignaal klonk stopten ze allemaal waar ze stonden. Het vuur tussen ons en het huis doofde lichtjes en we konden een figuur op ons af zien stappen. Het was Putin. Een klein lachje was alles wat er nodig was, hij knipte zijn vingers en de dertien figuren sprongen op ons af. Putin wandelde op zijn gemak terug naar binnen. We waren licht geschokt door de kracht die van onze vijanden uitstraalde. Vliegen, lazers, aardbevingen, onzichtbaarheid, het 31
waren allemaal krachten die wij niet bezaten en dus wisten we maar moeilijk wat we ermee moesten. Deze verwarring duurde echter niet lang. Hoewel ze krachtig waren, was hun samenwerking verwaarloosbaar. Wij klampten samen in één brok terugslaande macht en versloegen hen, echter niet zonder zelf schade op te lopen. Toen het gewoel voorbij was konden we hun gezichten zien. Dit was waarschijnlijk de grootste schok van allemaal, we kenden deze mensen. Het was het praesidium van de OAK! Hoe Putin hen in zijn macht had en hoe ze aan de krachten kwamen was niet duidelijk, maar dat was voorlopig niet belangrijk. We moesten zo snel mogelijk achter de grote boosdoener aan. Elza had maar een paar seconden nodig om het hele huis te doorzoeken en in die tijd had Inneke hem al gevonden. Hij zat in een kast verstopt, toegegeven, het was een mooie kast, maar een kast desalniettemin. De grote Putin, bevend onder een hoop vuile was. Hij strompelde, in een laatste poging weg te geraken, tot bij de voordeur en liep de oprijlaan op. Het duurde niet lang voor we rond hem stonden. Hij brabbelde het één en ander in het Russisch, Inneke verstond iets als een opdracht die hij gekregen had van boven, samen met een legertje supermensen. PJ wachtte niet langer: “In naam van de grote gouden Koi en alles wat goed is, sla ik u neer! Dat u nooit meer moge rijzen en terreur brengen aan de onschuldigen!” Met een sierlijke zwaai van zijn arm raakte de kop van de hamer Putin recht onder zijn kin. Hij werd de lucht in gekatapulteerd tot hij uit het zicht verdween. De hamer lichtte op en de Koi sprak tot ons: “Jullie queeste is volbracht! De gouden Koi is trots op jullie, leef lang en zonder angsten!”. In een wervel van licht en wind werden we weer de lucht in gehesen, sierlijk werden we terug veranderd in onze originele, menselijke vormen. Toen we neerkwamen waren we al onze krachten kwijt. Iedereen behalve Sarah, die nu spiernaakt in ons midden stond. Een seconde later was ze weer gekleed. Toen weer naakt, toen weer gekleed. Tot haar kleren even flikkerden en toen definitief aan bleven. We bleven even stil tot Matthias zijn typische “Awkward…” zei en iedereen wakker schudde. Mitchell was de eerste die iets te zeggen had, hij had namelijk een hele tijd moeten zwijgen, wat niet van zijn gewoonte is: “Wat voor een kutkrachten waren dat eigenlijk?”. De gouden Koi had hier nog een laatste iets op te zeggen. Door PJ sprak hij: “Ik meen mij te herinneren dat sommigen onder jullie de praesidium praat te laat hebben ingediend. Daar kan de grote gouden Koi niet mee lachen!”. En net zo snel als het begon, was het ook gedaan. Ons avontuur was ten einde. Daar zaten we dan, samen met de OAK, die nu ook weer normaal waren, in Rusland, zonder enige manier om thuis te geraken. Hoe we dat geklaard hebben, dat is misschien voor een andere keer.
32
33
Upcoming events Dinsdag 29 april: Verkiezingen Wij hebben een nieuw praesidium nodig en voor alle niet-kernbestuursfuncties hebben wij jullie hulp nodig om te beslissen. Alle leden van Tomo no Kai krijgen een stem. Deze kan je komen brengen in het kantoor van Niehaus. Woensdag 30 april: 12-urenloop Kom een paar rondjes lopen want blijkbaar is sport gezond. Wij gaan daar af en toe ook zijn om ons steentje bij te dragen en eens zot te doen op het sint-Pietersplein. Woensdag 30 april: Yakuza cocktailavond Eigenlijk zegt de titel hier al weer meer dan genoeg. Een geweldige, late, zatte avond. Dat wordt het. Kom allemaal in yakuza gewaad af en drink de nieuwe cocktails, speciaal gemaakt door ons, voor jullie. Probeer zeker de Cowboy Bebop, uitgevonden door yours truly. Lekker, fris en groen. Dinsdag 6 mei: Tomo no Ryouri Wil je leren hoe je typische Japanse gerechtjes klaarmaakt? Onder vrienden? Dit ook allemaal opeten voor een schamele 10 euro? Kom dan zeker naar de Therminal en wij zullen je onder onze koksvleugel nemen. Donderdag 8 mei: Tomo no Blacklightparty FEESTJEEEEEEEEEEEEEEEEEUH!!! Zwiesh zwoosh, lichtjes, dansen, yippie! Dinsdag 13 mei: Baseball vs. OAK Wij zijn van plan de OAK nog maar eens van onze superioriteit te overtuigen door ze in de grond te stampen met baseball deze keer! Kom meedoen of supporteren. Dinsdag 13 mei: clubavond Om onze laatste beetjes bier uit te delen aan de trouwe leden doen we nog een laatste clubavond in ons stamcafé de Q’s. Donderdag 15 mei: Kaiwa Wil je Japans oefenen kort voor het examen? Wil je conversaties horen en eraan deelnemen? Dit klinkt tot nu toe als een heel goeie deal eigenlijk. Wat? Het is gratis? Wauw! Allen naar de Bluesette!
34
Nawoord Liefste lezertjes, Geef ik hierbij mijn laatste nawoord en zeg ik jullie vaarwel, op papier. Wat zou ik over hebben er nog een paar te mogen schrijven. Hopelijk heb ik een paar saaie uurtjes van jullie kostbare tijd kunnen vullen met informatieve en leuke vertelsels dit jaar. Geen zorgen, ik zal het niet kunnen laten af en toe nog eens wat te schrijven voor de Hon, dus ik ben zeker niet weg. Daarbij verhuis ik meteen naar de voorkant van dit prachtige boekje en de eerste in rij bij de praesidiumpraat. Deze scriptor pinkt een traantje weg, denkend aan het lange wachten op praesidiumpraat stukjes en de nachtjes waar ik probeerde de deadline te halen en alsnog faalde. Daarna de Tomo no bankkaart gebruikte om een heuse som subsidiegeld te spenderen aan deze gratis brokjes literatuur voor de leden. En zodoende Sarah weer zuchtend naar de rekening keek. Toffe prentjes opzoeken en anime kijken en artikels lezen en lachen met Japanners op het internet. Dat hoorde er allemaal bij. En dat is nu allemaal gedaan. Maar alles was het waard. Iedereen die alles effectief las vond het geweldig, wie het niet las kon het niet weten natuurlijk. Wat mij plotsklaps bij mijn vorige nawoord brengt. Toen vroeg ik jullie, de lieve lezertjes die het hele boekje lezen, of toch mijn nawoord, om je favoriete pony achter te laten op mijn facebook pagina. Wel, ik heb er in totaal 5 gekregen. Ik veronderstel dat 5 procent wel OK is aangezien de meesten hier vooral zijn voor de anime en puzzels geloof ik. Voor al wie mij een pony stuurde, bedankt! Jullie zijn de echte Honors! Daar! Verzin ik hier even een woord uit het niets voor de trouwe lezers van de Hon. En ja, het volledig gebaseerd op Hodor. Wie houdt nu niet van Hodor? Het is hodor. Laat ons opnieuw een oproep doen en eens kijken of dat beter kan. Stuur mij een prentje van je favoriete pokémon uit de originele 152 en tag mijn naam erin of zet het op mijn facebook wall. Bij deze ook nog eens een honorable mention aan Pieter-Jan Hutsebaut die als allereerste mij een pony stuurde. Proficiat, je wint een episch wapen, de volgende keer dat we er nog eens aan toe komen Dungeons and Dragons te spelen! Ik geloof dat ik hier dan ongeveer bij ga laten. De fanfic zegt genoeg, als je nog wat tijd over hebt lees dat maar. Al gelezen? Lees het toch noch maar eens. Aan de toekomstige praesidium oompa loompa’s, welkom! Het is hier tof, wij doen veel leuke dingen en maken veel mensen blij. Help mij volgend jaar de tadpoles op te vangen en de kikkers een swampfeestje te bouwen. Boven alles, laat ons veel plezier maken en dat met terugwerkende kracht in mensen hun gezicht smijten. Dat lijkt mij een goed plan. Aan alle leden, oud-leden en nieuwe leden, kom eens af volgend jaar, wij hebben verassingen … ik bedoel natuurlijk verrassingen. Aan iedereen die vertrokken is naar Japan of elders of binnenkort gaat vertrekken, het ga je goed, zorg voor jezelf, poets je tanden, eet af en toe een stuk fruit. Dit geldt eigenlijk ook aan iedereen die op kot zit volgend jaar. Vaarwel lieflijk, klein, blauw boekje vol wijsheid en plezier. Ik zal je missen. Laatste groetjes en knuffels, Goedele, Scriptor Tomo no Kai 2013-2014 Vogelbekdier
35
