Verslag van de reis van 2 oktober tot en met 2 november 2014 naar India en Nepal 1. Amsterdam – Coimbature
Hi Allemaal, Op Schiphol was Sandy aanwezig om mij uit te zwaaien, dat vond ik erg leuk. Hoewel het vliegtuig om kwart voor elf ’s ochtends uit Amsterdam vertrok, kwam mijn vliegtuig om 23.30 plaatselijke tijd aan in Mumbai. Overigens was er in het vliegtuig uitstekende service, veel eten en snacks. Het overstappen is prima te doen, even vragen en binnendoor naar de bussen, die je in no time naar de andere kant brengen. Daar ‘even’ 4 uur wachten. De binnenlandse vlucht naar Bangalore vertrok om even na drie uur ‘s nachts, waar ik om 4.30 in de ochtend aankwamen.
Om kwart voor vijf stond ik buiten en er was niemand om mij op te halen. Mijn telefoon was leeg en ik realiseerde mij dat ik ook de pincode van mijn telefoon niet wist, verder heb ik ook geen nummers van Peter of Margaret bij me. Wat te doen. Iedere minuut kwam er iemand vragen of ik een taxi wilde en naar welk hotel ik moest. Ik stond daar helemaal alleen (in het begin stond ik nog met een aantal mensen, maar die werden allemaal opgehaald). Goede raad was duur en ik dacht : Ik wacht en vertrouw op God.
Om kwart over vijf was daar opeens Margaret, die in de veronderstelling was dat ik er dan pas zou zijn. Margaret, vergezeld door haar schoonzoon heeft mij naar een hotel in Bangalore gebracht alwaar ik tot ongeveer half een geslapen heb. Ik werd opgehaald door Margaret samen met haar man, twee dochters en kleindochter en hebben we in een restaurant gegeten. Daarna op weg met Margaret en haar man naar Coimbature. Na ongeveer 8 uur kwamen we bij het oude vrouwen huis aan waar ik hartelijk werd ontvangen door Peter, Glory en haar zoon.
Ik heb lekker geslapen en ben nu in de kerk waar ik de computer van Trevina gebruik om te mailen. Iedereen vraagt naar Wim en Nellie en Sandy en Deborah. Ik heb gezegd dat het goed met hen gaat en dat ze India missen.
Zo, dit was het voor even. Ik weet niet wanner ik weer een kans krijg achter de computer, maar je weet geen bericht is goed bericht. Arent
1
2. Eerste dagen in Coimbature, telefonisch verslag, 5 oktober
Dag allemaal, Bijgaand een kort verslag van het telefoongesprek vanavond, dat ruw werd onderbroken, door het tekort aan beltegoed......En zonder het privé-gedeelte.
Het is een enerverende reis, met een heel druk, maar ook heel mooi programma. Zaterdag stonden een bezoek aan het weduwenhuis en een bezoek aan de slums op het programma in India. De weduwen blijven bijzonder. Van die tanige oude vrouwtjes die een deel van hun leven op straat hebben doorgebracht. In het huis doen ze alles samen, inclusief ruzie maken, dat is een onderdeel van hun leven, maar ze zijn heel gelukkig om op deze manier hun oude dag te mogen slijten. De timmerman was bezig de deuren van het toilet te repareren.
's middags was er een bezoek aan de slums. Eerst een korte dienst op "neutrale" grond, daarna een ontmoeting met diverse mensen uit de slums en tenslotte werden de maandelijkse voedselpakketten in het kader van het family care project uitgedeeld in de kerk. Het aantal mensen in de slums groeit gestaag en daarmee ook het aantal families dat voor een periode van twee jaar wordt onderhouden, zodat ze daarna voor zichzelf kunnen zorgen. De teller staat op dit moment op 53 gezinnen. 10 daarvan worden gesponsord door Good News Friend Ministries, 13 door onze zusterorganisatie in Zweden en de rest vanuit de kerk van pastor Peter in India zelf. In India is de armenzorg volledig afhankelijk van de giften uit de kerk, en niet elke maand wordt er voldoende geld opgehaald. Extra steun vanuit Nederland is meer dan welkom!
Zondagmorgen om 8 uur begon de Tamil dienst. Dat zijn nog eens tijden! En om half elf, voor zover de mensen in India zich aan de tijden houden, begon de Engelse dienst. Deze laatste wordt vooral bezocht door de jongeren. Arent had zich niet voorbereid op twee preken op één dag, dus diegene die er ook al om 8 uur waren, hebben twee maal zijn verhaal aan mogen horen. Over teleurstellingen. Dat wij als mensen teleurstellingen kennen. In God, in de wereld en in elkaar. Maar dat God nooit teleurgesteld is, hij heeft ons immers naar zijn evenbeeld geschapen. Dat hij een God van liefde is. En dat als wij teleurgesteld zijn, we feitelijk teleurgesteld zijn in onze eigen verwachtingen. En dat de bijbel ons leert om te leven zoals Jezus deed, opdat we zelf onze eigen verantwoordelijkheid nemen, keuzes maken en niet afhankelijk te zijn van anderen. Dan hoeven we ook niet meer teleurgesteld te zijn.
Daarna werd Arent uitgenodigd voor de lunch, een lopend buffet in een restaurant voor Indiase begrippen heel chique en duur. Dat doet zeer, zeker als je de dag daarvoor in de slums bent geweest en de armoede en de erbarmelijke leefomstandigheden hebt gezien. Maar weigeren mag niet, dat is onbeleefd. En betalen ook niet, hij was immers uitgenodigd....
2
Twee uurtjes rust en daarna met de auto naar de meisjesschool van sister Joy in de bergen, bij de heuvelstammen. Veel gepraat en je raad het al... de derde dienst voor vandaag, waarbij Arent ook weer mocht preken.
Het woord dat Arent vandaag van meerdere mensen in India te horen kreeg was "sincerely": oprechtheid. Een mooier woord kan je niet krijgen aan het begin van zo'n reis en het past bij de eerdere bevestigingen die Arent heeft gekregen om de pastors in India en Nepal te steunen in hun geloof. Bij het woord oprechtheid moet ik denken aan: "En nu, vreest den HEERE, en dient Hem in oprechtheid en in waarheid; en doet weg de goden, die uw vaders gediend hebben, aan gene zijde der rivier, en in Egypte; en dient den HEERE" (Jozua 24:14).
Wordt vervolgd, Marian
3. Coimbature
Dag allemaal, Het zijn heel drukke dagen in India. Omdat er niet zoveel mensen uit Europa langskomen, voel ik me af en toe net een attractie.
Maandag (6 oktober 2014) heb ik als eerste de winkel van George en Glory ingezegend. De hele familie was aanwezig plus veel mensen van de kerk. George heeft de voor de winkel een nieuw pand gezocht en hoopt op veel klandizie. Het is er net als in Cairo: veel onooglijke winkeltjes bij elkaar, maar volop handel. George verkoopt samen met zijn zwager gereedschappen en lichte machines zoals boormachines e.d. Met Gods hulp zal het een bloeiende zaak gaan worden. Vervolgens mocht ik een huis van een gelovige familie in de slums inzegenen. Fascinerend wat voor aantrekkingskracht zo'n evenement heeft. Gewoon één groot feest. Het was een grote bijeenkomst van familie en vrienden plus veel mensen van de kerk. En een (erg) lange dienst met zang en gebed. Daarna was er voor iedereen eten. Ik werd samen met pastor Peter naar een aparte ruimte gebracht alwaar wij een V.I.P. maaltijd kregen aangeboden.
Daarna ben ik gaan shoppen. De oplader van mijn telefoon was kapot en ook in India moet je dan meteen een nieuwe telefoon kopen, in plaats van alleen een nieuwe oplader. Bij pastor Raja heb ik op slippers en blote voeten gelopen, pastor Peter is toch wat traditioneler: dus sandalen gekocht, ter vervanging van de slippers. Peter heeft me uitgelegd dat de mensen in India erg traditioneel zijn. Dus nu loop ik toch wel erg vaak in een overhemd met lange mouwen, sokken (waarvan ik er dus veel te weinig heb meegenomen) en sandalen of schoenen.
Vervolgens zijn we naar de begraafplaats gegaan. Deze Christelijke begraafplaats is ooit gebouwd ver van de bewoonde wereld af. Verleden jaar nog was deze locatie ver verwijderd van de slums,
3
maar de slums rukken gestaag op en volgend jaar zullen de huizen van slums tot aan de begraafplaats staan.
Aansluitend ben ik doorgegaan naar het kerkje van pastor John Peter. Hij is de kerk aan het uitbreiden en ik heb dan ook gezien dat hij zelf hard werkt. Hij stond daar in zijn korte broek en zweette als een otter. John Peter heeft de verbouwing tot nu gefinancierd met 6 lak gekregen van de mensen uit zijn eigen gemeente, 1 lak eigen spaargeld, en hij heeft nog 1 lak nodig voor de vloer. Mooi dat de gelovigen in India zelf verder bouwen aan hun kerk. Er wordt overigens heel veel bouwwerkzaamheden gedaan door de gelovigen zelf. Ik heb een aantal mannen en vrouwen aan het werk gezien. (zwaar werk)
Pastor Peter vertelde dat overal waar hij mij brengt dingen (en dus geld) nodig zijn, maar dat hij dit doet om ons op de hoogte te houden van de noden. En hij begrijpt dat er ook zaken zijn die we als stichting niet kunnen of willen ondersteunen.
De dag hebben we afgesloten door samen met Peter en Trevina bij de familie van John Peter te gaan eten. Overigens had pastor John Peter toen ook een net pak aan. Toch nog wel even wennen hoor: met zijn vieren werden we bediend door de vrouw van pastor John Peter, zij bleef al die tijd naast de tafel staan. We hebben die avond veel gepraat, plezier gehad en ruim gelachen.
Vandaag (dinsdag) heb ik een "rustdag". Vanavond ga ik alleen maar naar een eredienst. En mag ik natuurlijk weer enige woorden spreken. En ja, ik moet nog veel oefenen op mijn preken, ze me zo eigen maken dat het geen punt meer is om ze in het Engels te doen. En vooral veel herhalen, nu zijn mijn preken veel te kort. Ik troost me met de gedachte de eerste preek van Theo ook maar een kwartier duurde. Tegen de tijd dat ik weer naar Nederland ga, zijn met Gods hulp mijn preken vast zoals ze bedoeld zijn.
Warme groeten uit een altijd rommelig India! Arent
4. Nog steeds in Coimbature, Tamil Nadu
Dag allemaal, bijgaand een update van een paar dagen:
Dinsdag was Glory jarig. We hebben lekkere cake gegeten en omdat ik haar al parfum had gegeven heb ik haar geld gegeven voor een nieuwe Sari. Tussen de middag geluncht bij pastor Peter. ’s Avonds om 19.00 was er Gospel meeting bij David Livingstone. Kon ik best wel alleen naar toe volgens Peter. En hoewel het al wat beter gaat, nog steeds met een korte preek van mij.
Na afloop wilden veel mensen de zegen krijgen. Daar was een vrouw bij die bezeten was. Je ziet het al aan de hele houding, maar vooral aan de ogen. Zij of de geest manifesteerde zich hevig. Ik vroeg de Heer mij te helpen en bleef heel rustig. Anthony, een vriend van mij, had voor zijn reis naar Sri Lanka laten zien hoe hij omging met dit soort manifestaties en ik heb me daar aan vast gehouden. De vrouw van David maakte zich wel zorgen. Van de andere pastors had ik hulp
4
verwacht, maar zij bemoeiden zich er niet mee. Haar man ving haar op, anders was ze lelijk gevallen. Na verloop van tijd werd de vrouw rustig.
Peter had mij gevraagd om iets van de westerse manier van werken in zijn organisatie in te brengen. De IPA is inmiddels met vijf mensen op kantoor uitgegroeid tot een echt bedrijf. Woensdagmiddag om 16.00 uur had ik een afspraak met de mensen van het kantoor van de IPA en daar hebben we gesproken over dingen zoals bedrijfsidentiteit, inclusief huisstijl, collegialiteit, collegialiteit vanuit de bijbel, rechten en plichten als werknemer en als werkgever (bv functioneringsgesprek, bijscholing). Omdat ik van de samenwerking ben heb ik ze ook verteld dat als ze met elkaar de blauwdruk voor hun organisatie ontwikkelen het daarmee ook allemaal van hun wordt. Peter was er niet bij, maar hij kwam aan het eind binnen en vroeg de mensen wat ze hadden geleerd. Er was een oudere man bij en die was met name geraakt door wat je met samenwerken allemaal kan bereiken.
Wat er van blijft hangen dat weet ik niet, maar ze zeiden dat ze er wel blij mee waren en dat ze de problemen zoals roddel en achterklap (die ik als had genoemd omdat dat inherent is aan een organisatie waar nog niet voldoende sturing is) bijna als profetisch beschouwden omdat ik dat eigenlijk niet kan weten. ‘s Avonds ben ik samen met Peter bij 3 families op huisbezoek geweest. 1. Rijke familie. Zij vroeg de zegen voor de familie en voor het zaken doen van haar man in Soedan. Deze mevrouw had mijn preek over teleurstellingen erg goed gevonden en vond het de woorden van God. Peter zei hier later over: “misschien zijn je preken wel kort, maar in ieder geval ook krachtig”. 2. Gewone familie. Opa van 82 was geopereerd aan een kolomfractuur en lag in bed te herstellen. Zij vroegen gebed voor herstel. 3. Vader van gezin was geveld door een virus, enige leden van de familie hadden daar ook al last van gehad, maar waren ondertussen al genezen. We hebben voor genezing en voorspoed gebeden.
Ik heb zoveel geleerd van de broeders om mij heen, ik spreek de zegen uit zoals Theo aan het eind van de eredienst doet. Bij alle gezinnen vraagt Peter ook naar de bijbelkennis bij de kinderen. Het doet me een beetje denken aan de pastor die op huisbezoek gaat. Ik heb hem uitgelegd dat in Nederland de kinderen niet meer zo gehoorzaam zijn en trots op wat ze weten en dat graag willen vertellen. Peter gaf aan dat in India de kinderen ook veel assertiever aan het worden waren, maar zolang het nog kon hij het op deze manier wilde doen. Na afloop hebben we bij Peter thuis gegeten.
Donderdag heb ik de dag een beetje doorgebracht met e-mailen, een beetje eten, een beetje luieren, een beetje naar de markt gaan. Ik had het wel naar mijn zin. Ik eet overigens wel erg veel. Iedereen vind dat ze uitgebreid voor mij moeten koken en omdat het wel erg lekker is eet ik er natuurlijk ook veel van. Ik groei een beetje dicht, maar ik ben er vanuit gegaan dat in Nepal het wat minder zal zijn zodat ik wat meer in balans kom.
5
´s Avonds ben ik samen met Andrew naar een kerkje geweest in de middle of nowhere. Andrew is de man van Punita. Zij is een zus van Glory en Rani. Peter ging niet mee. Het waren hele arme mensen. Ik werd ontvangen alsof ik de paus was. Ik heb daar een preek van een half uur gehouden. Niet dat ik meer te vertellen had, maar omdat ik hetzelfde punt van alle kanten heb herhaald. Daarna was er nog een woord van de plaatselijke pastor en voordat we gingen we eten wilde iedereen in de kerk persoonlijk gezegend worden. Zoiets duurt heel lang. Maar de mensen willen dat zo graag dat je ze niet kan weigeren.
Een voorbeeld van hoe arm ze eigenlijk zijn: er waren 3 appels gekocht voor na de maaltijd. De pastor sneed de appel in stukjes en iedereen kreeg een partje. Ik kon een hele appel krijgen, maar ik heb verteld dat ik eigenlijk geen fruit eet. Ik hoop dat ik hem niet beledigd heb en dat hij achteraf blij is en de appel verdeeld onder de kinderen. Tijdens de maaltijd vroeg de pastor van het kerkje of ik in Nederland ook een pastor was. Ik zei hem dat ik geen pastor ben maar een broeder en dat ik graag dingen start of begin, maar dat ik het in de regel niet afmaak. Na de maaltijd zouden we naar huis gaan, maar buiten stond iedereen van het kerkje, alle families die werken in en bij het kerkje te wachten zodat ik voor hen ook nog kon bidden. Ik denk dat ze weinig bezoek krijgen van mensen uit een ander land. Kortom ik was laat thuis en ben meteen mijn bed ingedoken.
Het gaat jullie goed in Nederland! Arent
5. Van Coimbature naar Chennai
Vrijdagavond ben ik samen met John-Peter en Andrew naar een kerkje geweest en heb daar een preek gehouden van drie kwartier. Dat was denk ik veel te lang. Uit beleefdheid wordt dit niet gezegd, maar iedereen zag er wat slaperig uit en na mijn preek was het dan ook snel afgelopen. Het scheelde wel omdat er weinig mensen waren die gezegend wilde worden.
Zaterdag ben ik om elf uur richting Margaret gegaan. Ik heb daar op de bank gemaild op een laptop. Of eigenlijk een laptob. Is niks voor mij, dat gepriegel. Overigens zijn de wc’s erg mooi. Ze zijn uitstekend gemaakt en er is echt sprake van vakwerk. Op de foto ziet het er niet zo mooi uit als in werkelijkheid. Margaret is erg blij met de toezegging dat we haar helpen met de rest van het materialen om alles af te bouwen.
Een enorm fijn contact gehad (fellowship) met Margaret en haar man. Ze heeft mij een en ander verteld over de programma's van de overheid en wat voor consequenties dat heeft. Daar kom ik nog op terug als ik weer in Nederland ben.
6
Zondag een preek gehouden over teleurstellingen in de kerk van Margaret. Het maakte veel indruk op zowel de mensen als Margaret en haar man. Timing was deze keer goed. Ik begin het een beetje te leren. Na afloop van de eredienst heeft Margaret mij meteen teruggebracht naar Coimbature en heb ik samen met Peter de trein naar Chennai heb genomen om maandagochtend vroeg met het vliegtuig naar Nepal te gaan. Een treinreis van 8 uur. In de trein, die er overigens niet uitzag van binnen, kregen we om de haverklap snacks en eten. Peter had dit zo geregeld. Om elf uur ‘s avonds kwamen we in Chennai aan en we hebben 4 uur in een hotel wat gerust.
Ik heb een paar dagen geen internet, dus het mailen wordt wat minder. Arent
6. Van Chennai naar Nepal
[Hudhud raast over de oostkust van India richting Nepal op de dag dat Arent moet vliegen, dinsdag bereikt de orkaan de grens van India en Nepal en het zuiden van de Himalaya krijgt nog een boel water te verwerken] Van een orkaan weet ik niets. Ik heb er naar gevraagd. De mensen in Nepal en ook Leegan, de vrouw van pastor Binod, zeggen dat ze zich er niet druk om maken, maar dat ze er voor gaan bidden. In dit soort landen is men minder geïnformeerd dan in Nederland.
Vanmorgen om half vijf zijn we op weg gegaan naar de airport met een taxi. Peter heeft me daar afgezet, want je mag alleen de airport binnen als je een passagier bent. Peter is met de trein teruggegaan naar Coimbature. En toen kwam het. Je weet dat ik tegen dit stuk van de reis opzag. Het vliegtuig ging naar Delhi en Peter had de vervolgvlucht 1,5 uur later gepland zodat ik niet 5 uur hoefde te wachten. Naarmate we dichterbij het vliegveld kwamen realiseerde hij zich dat het toch wel erg krap was. Ik kreeg instructies wat ik moest doen om de volgende vlucht niet te missen. Peter heeft wel met de vliegmaatschappij gebeld om te vragen of de bagage in een keer doorgezet kon worden naar Kathmandu. Dat kon niet, omdat ik overstap in Delhi van een nationale vlucht op een internationale vlucht. En bij een internationale vlucht moet je apart inchecken.
Dus nam ik de binnenlandse vlucht naar Delhi en daar aangekomen heb ik meteen mijn koffer opgehaald en ben naar de balie van Indigo (de maatschappij waar ik mee vloog) gegaan en heb daar gevraagd of ze me wilde helpen. De man zei dat hij zou bellen naar de incheckbalie voor de vlucht naar Kathmandu en riep een helper die mij naar een kantoortje bracht voor een pre-paid taxi. Normaal moet je dat buiten voor de luchthaven doen en staan er 40 man voor je in de rij. De man bracht mij en bagage meteen naar de taxi, die mij naar internationale airport bracht. Een heuse VIP behandeling dus. Overigens een behoorlijke rit, op de één of andere manier liggen de nationale en internationale luchthavens in alle grote steden een eind uit elkaar. Aangekomen op
7
Indira Ghandi, een mooie naam voor de internationale airport, moest ik rennen naar Afdeling drie balie J (op het bord stond dat ze al aan het boarden waren). Daar aangekomen werd ik door 3 meisjes geholpen bij het inchecken. Zij vertelden mij dat als ze geen telefoontje hadden gehad vanaf de nationale airport, de balie en gate allang gesloten waren. Rennen naar de gate waar het vliegtuig al klaar stond om te vertrekken.
Na een aantal uren ben ik aangekomen in Kathmandu. Het regent enorm [en morgen nog veel meer: 75 tot 150 mm neerslag]. Van de Himalaya zie ik niets vanwege het slechte weer [dat is dus het gevolg van de orkaan!!!!]. Een helper van Binod heeft me opgehaald en met een nog jonge taxi (uit 1993, een busje zonder enige luxe en zonder dashboard, dat beloofd nog wat de komende dagen) zijn we naar het huis van Binod gereden, waar ik ontvangen ben door zijn vrouw. Binod komt vanavond om ongeveer 9 uur. Hij heeft me gebeld.
Tot zover. Arent
7. Nepal: Kathmandu en far west
Dag allemaal,
Op dinsdag was het weer zo slecht, dat alle vliegtuigen aan de grond bleven. Binod vroeg zich af of we woensdag wel zouden kunnen vliegen. Die dag ben ik in de stromende regen naar de bijbelschool in Kathmandu gegaan. Om te preken voor de studenten. Ik in het Engels en Binod vertaalde in het Nepalees. Wederom de preek over teleurstellingen. Mijn teleurstellingen en wat ik ervan geleerd heb. Ik had ervaren dat het echt een preek voor India was, de mensen daar hebben ook veel teleurstellingen. In zichzelf, hun omgeving en in God. Het zou in Nepal niet veel anders zijn.
Op een gegeven moment kreeg Binod het te kwaad en hij moest ophouden met vertalen. Hij zei, dit gaat over mij. Ook hij was in de loop der tijd teleurgesteld in zijn werk, zijn relatie en in God. We hebben daar heel lang over doorgepraat. En gebeden. Op woensdag gingen we op weg naar het vliegveld. Het vliegtuig zou oorspronkelijk om 10.30 uur vertrekken, maar vertrok uiteindelijk 's middags om 5.30 uur. Ik heb nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien op een luchthaven. Alle toeristen werden eerst weggeholpen. Binod en ik hebben de tijd op het vliegveld doorgebracht met goede gesprekken. Tegen de tijd dat we in Dhangadhi aankwamen was het bijna donker. De pastors hadden bijna de hele dag gewacht op ons, maar moesten op een gegeven moment wel vertrekken omdat velen van erg ver komen.
Onderweg heb ik vanuit het vliegtuig de hoge toppen ven de Himalaya gezien, wat erg bijzonder schijnt te zijn omdat over het algemeen het weer
8
niet mee zit. Veel wolken die het uitzicht bederven. Overigens vlieg je wel over de bergen van de Himalaya en kun je de bergen en huisjes etc goed zien vanuit een groot propeller vliegtuig. Het hotel is erg westers en schoon, we kregen hele goede en ruime kamers. (Wim en Nellie zijn hier een aantal keren geweest en vinden dit heel erg fijn.)
8 Far West
Dag allemaal,
De volgende dag, donderdag, hadden we een meeting met 5 van de 7 pastors (2 konden de reis niet maken). De meeting was erg belangrijk, zowel voor Binod, de pastors als voor mij. Dit was een van de redenen waarom ik naar Nepal moest. We hebben verteld dat dit geen meeting was waar ze hun "needlist" konden inleveren. Dit was een meeting om hun moeilijkheden in het veld te inventariseren en hen te sterken en te bemoedigen in hun geloof en vertrouwen in de Heer. Voor de pastors dit in eerste instantie een desillusie, want ze verwachtte toch wel andere hulp. Na een poosje was het ijs gebroken en waren ze over hun eerste teleurstelling heen. Ik heb naar hun moeilijkheden gevraagd op het gebied van evangelisatie. De problemen waar ze tegenaan lopen in hun gemeente. En natuurlijk hun gebedspunten, die ze overigens maandelijks moeten of kunnen insturen. ( We zullen iedere maand aan Binod vragen om de punten).
Na de inventarisatie en ons gesprek over de Bijbel en hoe je vanuit de bijbel om kunt gaan met teleurstellingen waren ze aangedaan en bemoedigd. Ik moet zeggen dat ze het wel heel erg moeilijk hebben. Ze zijn straatarm, net als de mensen in hun gemeente en hebben veel last van hindoeïsme, waardoor hun omgeving niet altijd even vriendelijk is. Het is voor hen niet makkelijk om standvastig in hun geloof te blijven staan. Deze ontmoeting was voor mij wel wat de Heer mij thuis had laten zien en ik dank God dat hij dit voor mij mogelijk heeft gemaakt. Deze bemoediging was, is en zal heel nodig zijn. Ik wil jullie vragen voor deze pastors te bidden. Voor het verstevigen van hun geloof.
Ik heb alle pastors 10000 roepie gegeven, van het geld dat ik heb gekregen om daar waar nodig nood te ledigen. Marian, wil jij deze lieve mensen bedanken? De 10000 roepie die iedere pastor heeft gekregen is niet voor hen persoonlijk. Ik heb gezegd dat dit geld voor de gelovigen is die in nood zijn en als ze op deze manier omgaan met geld dan zal hun congregatie groeien en ook hun relatie met God zal dieper worden. En krijgen ze meer terug dan ze ooit hebben geven. Praise the Lord.
´s Middags in de Far West na de meeting met de pastors heb ik de tocht gemaakt die Wim en Nellie ook gedaan hadden (de tocht waarbij Nellie zo gevallen is). Na 2 uur achterop de motor
9
dwars door de country met slechte weggetjes en geen weggetjes door bossen en dalen over rivieren zonder water kwamen we in een soort van nederzetting aan, waar we ontvangen werden door een kamer vol met zingende gelovigen. De pastor heeft geen kerkje en ontvangt iedereen in een kamertje bij zijn huis waar nu ongeveer 40 mensen zaten te wachten. Normaal komen hier op zondag ruim 50 mensen. Hier hebben we een zeer inspirerende dienst gehouden. Daarna natuurlijk weer 2 uur terug.
De sjaals heb ik waarschijnlijk aan de verkeerde bijbelschool gegeven, dus had ik cadeaus te weinig. Morgen ga ik hier in Kathmandu medicijnen kopen en wat cadeaus voor de bijbelschool studenten. Ik stop nu, want ik ben een beetje moe. Ik kwam 2 uur geleden terug van de Far West en zit nu aan de tafel bij Binod. Arent
9 Nepal: Kathmandu
Dag allemaal,
Afgelopen zaterdag met pastor Binod, zijn gezin en pastor Peter (die vrijdags was aangekomen) naar de kerk van pastor Binod gegaan. Hier wordt op zaterdag de zondagsdienst gehouden. De kerk zit vol met mensen die zelf ook evangelist zijn en ook met studenten van de bijbelschool. Het zijn voornamelijk jonge mensen met kleine kinderen. Prachtig. Ik heb daar gepreekt en pastor Peter haakte op mijn preek in voor ongeveer 1,5 uur. De totale dienst was van 10 uur ’s ochtends tot 2 uur ’s middags. Ongeveer en uur nadat ze waren begonnen, 9 uur dus, kwamen wij pas. Daar kunnen wij in Nederland nog wel wat van leren.
Ik heb pastor Binod leren kennen als een heel serieuze gelovige man, die de verdieping met God zoekt en over de hele wereld het evangelie wilt verkondigen. Pastor David, de broer van pastor Peter en president van de IPA is zijn mentor. Verder wordt pastor Binod begeleid door pastor Peter. Binod is een apostel (start dingen en maakt ze niet echt af, draagt dan over en gaat verder). Ik heb Binod geadviseerd feedback en coaching te blijven vragen van pastor Peter, omdat Peter hem bij de les en vooral ook nederig zal houden. En dan kan je als apostel veel bereiken.
Zondag ben ik met Binod en Peter naar een discipel training geweest, door Peter gegeven. Ik had geen flauw idee hoe zo iets gaat en ik heb ook nog nooit een dergelijke training gehad. Peter vroeg
10
mij om aan het begin enige woorden te spreken. Ik zei dat ik er niet zo'n zin in had en dat ik ook niet zo gauw iets wist te vertellen. Maar dat ik zou vertellen wie ik was en waar ik vandaan kwam.
Pas toen ik naar voren liep voelde ik, wist ik dat ik iets over de Here Jezus zou gaan vertellen.
Dus heb ik iets verteld over het avondmaal, het plan van de duivel en het feit dat God uiteindelijk de duivel heeft verslagen op eigen terrein. Ik heb afgesloten met een verhaal over de vruchten van de heilige geest en de liefde van God voor alle mensen.
Daarna ging ik zitten en tot mijn verbazing zeiden Peter en Binod dat ik de fundering van het geloof had neergelegd en tevens de basis voor de cursus. Ik heb achteraf gezien die dingen gezegd, die Peter verderop in de training uitwerkte. Ik wist niet wat ik hoorde, omdat ik echt geen flauwe notie heb wat voor Peter en Binod een discipel cursus is en hoe die wordt opgebouwd. Dit is voor mij een bevestiging dat ik ook hier door de Heilige geest word geleid. Prijs de Heer.
De cursus werd gegeven door Peter en dat doet hij heel erg goed met veel vuur en helderheid. Het zou geweldig zijn als hij dit een keer in Nederland, de Vredekerk zou doen, of in de andere kerken die ons sponsoren. Temeer omdat hij de hele cursus in het Engels heeft gegeven. Na afloop van de discipeltraining heb je ineens heel veel mensen die graag in de kerk iets willen doen of iets voor de andere mensen in de kerk willen betekenen. Na afloop zijn we Italiaanse koffie in het zaken centrum van Katmandoe gaan drinken. Heerlijk.
10 Van Kathmandu naar Kolkata
Vandaag (maandag 20 oktober 2014) een drukke dag in Kathmandu gehad. Vanochtend zouden we eerste naar de boerderij (opgezet door de Zweden) gaan, maar opeens was het al weer laat, dus ging dat bezoek niet door en zijn we naar de binnenstad van Kathmandu gegaan om 8 sjaals te kopen. Nelly had er 5 gebreid, maar er zijn 13 studenten, dus ik had tekort. Daarna hebben we de medicijnen voor de pastors besteld, maar dat duurde al met al toch nog een uurtje. Eten is hier heel belangrijk dus gingen we nog even eten in de stad. En voor ik het wist was het ongeveer tijd om naar het vliegveld te gaan.
Dus vlug naar huis om de medicijnen achter te laten en de bagage te pakken. Daarna naar de bijbelschool om de sjaals te brengen en toen naar het vliegveld. Op het vliegveld hebben we op tijd ingecheckt, maar dat wil niet zeggen dat je dan ook gaat vliegen. We zouden vliegen om 16.00
11
uur, maar we hadden uiteindelijk 2 uur vertraging. Ik begin het reizen in India al aardig gewoon te vinden. In Kolkata (Calcutta) aangekomen werden we opgehaald door de pastor waar Peter een discipel cursus gaat geven. We blijven hier 2 dagen en gaan dan naar Hisar voor 3 dagen. En daarna nog naar Delhi.
Waar we nu zijn is het heel luxe. Een groot terrein met verschillende gebouwen. Alles is gebouwd door de Zweedse sponsors van de IPA. Peter en ik hebben samen een soort appartement. Centraal hebben we een woonkamer met een keuken. Verder zijn er dan 2 slaapkamers met ieder een eigen badkamer. Alles is westers ingericht. Een soort Ikea, maar dan luxer.
Ook hier hebben we twee dagen van discipeltraining.
Gods zegen voor alle mensen in Nederland die mijn verslag lezen. Arent
11 Preken in de slums in Kolkatta, en via Delhi naar Hisar
Dag allemaal, Het is donderdagavond 22.00 uur als ik mijn mail schrijf en ik zit op mijn slaapkamer bij pastor Anbukan. Vanochtend vroeg opgestaan om 3.30 uur in de ochtend. De pastor van de ikea compound heeft ons naar het vliegveld gebracht. Kolkatta is een stad van 14 mijoen inwoners en om naar het vliegveld te rijden duurt ongeveer 2 uur. En dat alleen maar omdat er ‘s nachts geen verkeer is.
De avond daarvoor zijn we naar een kerkdienst geweest van pastor Israel in de slums van Kolkatta. We waren ‘s middags om 15.00 uur vertrokken, maar door de verkeersdrukte, omdat we nog een boodschap moesten doen en omdat het enorme afstanden zijn kwamen we pas om 19.15 uur in de kerk aan. Deze pastor zit in het midden van een vreselijk arme wijk, waar hij ook nog last heeft van het hindoeïsme. Ze hebben een groot papier op zijn deur geplakt dat hij een bekeerder is. Enfin het was een leuke dienst. Met triovertaling. Ik sprak in het Engels, dat werd vertaald door pastor Peter in het Tamil en pastor Israel vertaalde dat in het Hindi. Tijdens de dienst had iemand de politie gewaarschuwd dat er een buitenlander in de dienst was. Ik heb er niets van gemerkt maar de politie heeft gevraagd wat ik daar nou kwam doen. Buiten hebben ze gezegd dat ik een
12
toerist ben die bevriend is met een van hen. Toen was het kennelijk toch goed, er is verder niets gebeurd. Praise the Lord. Na de dienst bij de pastor in een zeer armoedige woning een maaltijd gehad. Ik heb hem maar een paar centen gegeven, want deze man is nog armer dan arm.
Dus vanochtend om 3.30 uur opgestaan. Om ongeveer 9.00 uur kwamen we bij Chris (de zoon van Pastor David) in Delhi aan. Het vliegen was maar 2 uur. Daar hebben we ontbeten en toen zijn we met de taxi naar Hisar gegaan, waar we om 15.00 uur aankwamen. Meteen om 16.00 uur begonnen met de cursus. Ook Chris is meegegaan om te powerpreken. Hij is erg goed en vormt samen met pastor Peter een goede combi. Daarna vond de diplomauitreiking plaats.
Arent
12 Hisar
Dag allemaal,
In Hisar heb ik een aantal dagen doorgebracht bij pastor Anbukkan, zijn vrouw en de studenten met gebed, discipeltraining en bijbelstudie. Minder dan 1 procent van de bevolking in de staat Haryane, waarin Hisar ligt is christelijk. En dat op meer dan 25 miljoen mensen. Ik heb me ongelooflijk verbaasd over de bouwwijze in India. Ik had me het gebouw groter voorgesteld, maar de ruimtes van de bijbelschool zijn klein. De keuken wordt in het cement gezet en ziet er al oud uit voordat deze in gebruik is genomen. Ik besefte pas toen ik in Hisar was, dat de bijbelschool afhankelijk is van de giften van GNFM. Hoewel de grond gezamenlijk is aangekocht met een zusterorganisatie in Amerika, komen het gebouw en het levensonderhoud van de studenten op het conto van GNFM Nederland. En de sponsering stagneert, omdat we niets horen vanuit Hisar. Met Peter en Anbukan doorgesproken dat er meer informatie uit Hisar en over de studenten moet komen naar Nederland, zodat we intensiever kunnen inzetten op sponsoring.
De volgende ochtend hebben we op de nieuwe fietsen een toertochtje gemaakt. Het plastic verpakkingsmateriaal wordt niet van de fietsen gehaald, want dan kan je zien dat ze nog nieuw zijn. ’s Middags zijn er 8 mensen gedoopt in het nieuwe doopbad voor de bijbelschool. Daarna zijn we met pastor Anbukan in een huis in de buurt geweest en hebben daar een kerkdienst gehouden. Amen!
13 Van Delhi naar het uiterste puntje in het zuiden
13
Op zondag kwamen we aan in Delhi, bij de zoon van Pastor David, om de volgende dag terug te reizen naar Kovaipudur. Daar hoorden we dat pastor Radjendran was overleden. Pastor Radjendran was al een behoorlijke tijd ziek en Nelly wist toen ze in januari van dit jaar bij hem was, dat het de laatste keer was dat ze pastor Radjendran zou zien en heeft toen, samen met Sandy afscheid van hem genomen.
Pastor Peter maakte me heel duidelijk dat we naar Palayamkottai (helemaal in het zuiden van India) moesten afreizen, om de familie te condoleren en om de laatste eer te betuigen. Pastor Radjendran is in India een groot christelijk leider. Hij heeft heel veel studenten opgeleid. En omdat zijn biblecollege door Good News Friend Ministries wordt ondersteund en ik in India ben……. Dus maandagochtend om vier uur opgestaan. Eerst met het vliegtuig naar Chennai, van daaruit door (met het vliegtuig) naar Coimbature en toen nog zeven uur in de auto naar Palayamkottai. Qua afstand moet je denken aan een reis van Oslo naar Madrid, een afstand van zo’n 2400 kilometer! Om 7 uur ’s avonds kwamen we aan, twee uur nadat de begrafenis was afgelopen. We hadden alle toespraken gemist. Nadat we bij het graf van pastor Radjendran waren geweest, zijn we naar het huis van de familie gegaan en heb ik gesproken met Yohan, zijn zuster en zijn moeder, de weduwe van pastor Radjendran.
Het was nog heel druk op de compound met pastors uit alle windstreken en uit verschillende landen. Er stonden meer dan 1000 stoelen. Pastor Peter stond met pastor Raja uit Periyampatti te praten, waar wij een school met 800 kinderen en het weeshuis met bijna 100 kinderen ondersteunen. Het was een hartelijk weerzien en ik mocht India niet verlaten zonder ook hem een bezoek te brengen. Dat zal ergens donderdag of vrijdag worden. Dinsdag gaan we eerst terug naar Kovaipudur, woensdag is er een bruiloft, waar pastor Peter de leiding heeft.
Nog een paar dagen en dan mag ik terug naar ons koude Nederland. Arent
14 Terug naar huis
Hi allemaal, Als ik dit schrijf, ben ik weer in Nederland. Beetje somber weer, na al die zonneschijn, maar fijn om weer thuis te zijn.
Terwijl ik maandagavond mijn mail schreef is pastor Peter met pastor John Peter langs een pastor gegaan die problemen had met zijn gemeenteleden. Er werd aan zijn leiderschap getwijfeld. In Nepal heb ik gezien hoe je met discipelship de gemeente opbouwt en hoe de mensen na afloop van zo’n training vragen om alsjeblieft te mogen helpen in de kerk. Hoe ze samen met elkaar God en de gemeente groot willen maken. Dat was in dit kerkje niet gebeurd. En dan wordt er om het leiderschap getwist. Voor mij valt alles op zijn plaats. Ook in Nederland vergeten we deze basis te leggen en is er nog een boel werk te doen.
14
Het was erg laat voordat we gingen slapen en de volgende morgen was pastor Peter niet wakker te krijgen. Tijdens het ontbijt met een belangrijk man uit het dorp waar de kerk van de pastor staat en die de pastor steunt, is besproken hoe de kerk en de pastor weer opgebouwd kunnen worden. Daarna zijn we gaan rijden en rond lunchtijd kwamen we bij Margaret. Een hele verrassing na de intensieve reis en het voelde een beetje als thuiskomen. Eten is heel belangrijk in India en Margaret had heel uitgebreid voor ons gekookt. Daarna zijn we doorgereden naar Kovaipudur. Woensdags was een rustige dag. Peter in ik hebben in de kerk van pastor David de reis doorgesproken en nog een aantal dingen nagezocht. Donderdagochtend was de bruiloft. Een grote bruiloft voor 1500 man. Ik snapte er niets van, ’s ochtends een bruiloft, maar eigenlijk is het heel simpel. Op een bruiloft moet je iedere gast te eten geven. En een ontbijt is goedkoper dan een avondmaal. Overigens doet een Indiaas ontbijt niet onder voor een Hollands diner. Peter had gezegd dat ik een belangrijke gast was uit Europa, met als gevolg dat de moeder van de bruidegom mij de hele tijd naliep om te bedienen. Ik werd er verlegen van. Dat is zo Indiaas en zo nietNederlands. Ook moest ik het podium op om wat te zeggen. Pastor Peter had de huwelijksinzegening gedaan, wat moest ik zeggen om de bruid en bruidegom te plezieren? Het was een christelijke bruiloft met heel veel Hindoe gasten. Ik heb verteld van de reis die ik gemaakt heb, en wat ik allemaal had gezien in India en Nepal. En dat ik nog nooit zo’n mooi bruidspaar had gezien, wat voor mij deze Indiase bruiloft heel bijzonder maakt. Daarna gingen we eten van bananenbladeren. Heel het gebouw werd afgezocht naar een lepel en omdat die er niet was heb ik heerlijk met mijn handen gegeten.
Donderdag ben ik met Peter wat boodschappen gaan doen en heb ik afscheid genomen van iedereen in de kerk en de weduwen. Ik had John Peter nog willen helpen met het schilderen van zijn kerk, maar dat werd mij ten zeerste verboden. Ik heb hem gezegd dat hij voor zijn vloer nog maar verder moet sparen en heb hem geld gegeven voor de verf.
Eind van de middag kwam pastor Raja mij halen en zijn we meteen doorgegaan naar Peryampatti. De volgende dag heb ik met de principal van de school en de leerkrachten gepraat.’s Middags ben ik met Raja groente voor de hele week voor de weeskinderen gaan halen op de markt. Voor de kinderen heb ik twee kisten appels gekocht. Een supertraktatie voor de weeskinderen. Zaterdagochtend ben ik naar Getsemane geweest, een hele grote kerk waar 1 keer per maand zo’n duizend mensen komen en heb daar met de mensen gesproken die daar aan het werk waren in de boomgaard.
15
’s Middags ben ik naar Bangalore gebracht. Met de nieuwe infrastructuur is dat nog “maar” vier uur rijden. Vorig jaar was alleen de hoofdweg geasfalteerd, nu zijn ook de wegen daar naartoe geasfalteerd, staan overal borden en op de weg staan strepen. Zelfs ik zou niet meer kunnen verdwalen! Op Mumbai international was het waanzinnig druk. De avond daarvoor was de vlucht naar Amsterdam geannuleerd. De cycloon “Nilofar” was de dag daarvoor (de 31ste) in West-India aan land gekomen, dicht tegen de Pakistaanse grens aan. En dat is precies de vluchtroute. Er stond een rij van 300 mensen, die allemaal in hetzelfde vliegtuig wilden gaan. Ik heb een personeelslid aangesproken en die leidde me naar een wachtruimte en later liet hij mij via de first class naar binnen. En dat op een economyclass ticket van 540 euro voor een retourvlucht! Eenmaal in het vliegtuig duurde het lang voordat we mochten vertrekken. De gezagvoerder kwam iedere keer vertellen wat er niet goed was, een controle van de motoren, bagage niet goed geladen, misschien dat we niet zouden kunnen opstijgen. Uiteindelijk vertrokken we met ruim een uur vertraging. In Nederland aangekomen konden we er eerst niet uit. Problemen met de deur! Een uur later dan gedacht kon ik mijn meisje weer omarmen. Thuis…….Arent
15 Naschrift
Ik wil iedereen bedanken die hebben gebeden voor mij, de reis en de mensen in India en Nepal. Ik wil met name de sponsors bedanken die het mogelijk hebben gemaakt om daar waar de nood het hoogst was geld, medicijnen en cadeaus te geven en die het mogelijk hebben gemaakt dat ik ook waardig afscheid heb kunnen nemen van pastor Radjendran. Ik dank de Heer dat hij het mogelijk heeft gemaakt dat ik zoveel mensen heb mogen bemoedigen, zegenen en een heel klein stukje verder heb mogen brengen op het pad van de Heer. Dat ik het gereedschap in zijn aanwezigheid heb mogen zijn. Ik dank de Heer dat ik de vruchten van de Heilige Geest heb mogen gebruiken en dat ik een instrument ben geweest in zijn handen. Hij heeft mij laten zien wat ik moest zien, laten zeggen wat ik moest zeggen en laten doen wat ik moest doen. Wij zijn heel dicht bij elkaar en ik wil dat koesteren.
16
