Vermist in Turkije. Het ware misdaadverhaal van de betrokken auteur: Frans Otten

Vermist in Turkije

Het ware misdaadverhaal van de betrokken auteur:

Frans Otten

Met dank aan de medewerking van de mede-slachtoffers

Proloog Op een avond in januari 2010 kreeg ik een telefoontje van mijn vrouw Tessa, met de mededeling dat ik naar het programma vermist moest kijken, zij was aangesproken met de mededeling, hoe erg zij het vond wat er met Nathalie gebeurd was.’Haar kind was ontvoerd.’ “Ik was me van niets bewust, en had zeker naar eer en geweten gehandeld als ik daar van op de hoogte was geweest.” Ik ging onmiddellijk op internet om de uitzending terug te zien, ik zat volkomen sprakeloos te kijken met rollende tranen, waarom wist ik hier niets van. Dus onmiddellijk mijn ex Petra te Vaarwerk gebeld met de woorden, 'wat is hier aan de hand.' Het koste me geen enkele moeite haar te bellen na 35 jaar, “had daar geen behoefte aan, met een reden die later in het verhaal aan de orde zal komen.” Haar onmiddellijke reactie was; gelukkig dat je belt, ik dacht dat het er nooit meer van zou komen. “Ik ben ook helemaal in de war en kwaad, omdat het hele verhaal gelogen is. Ik was namelijk gedurende deze zogenaamde ontvoeringperiode van Jessy bij hun en de kinderen in Turkije.” Na haar beloofd te hebben mijn volledige medewerking te zullen verlenen om ze terug te halen, eindigde ik het gesprek. Waarbij zij voor 95% aan het woord was. Het leek me verstandiger, dat ik de conversatie verder per email af zou handelen. Zodat ik meer kans zou krijgen om mijn gevoelens te uiten. “Later bevestigde ze nogmaals schriftelijk, dat als ze had geweten wat hun plannen waren, zij het beslist afgeraden zou hebben.” Na mijn gevoel van machteloosheid te hebben overwonnen ging ik over tot actie, en belde Tros vermist. ‘Geen antwoord’ dan maar ingesproken. Er moest voorkomen worden dat na deze uitzending van vrijdag het niet nog eens op maandag via BVN in de hele wereld werd uitgezonden.

3

Of het nou bewust of onbewust gebeurde, op maandagmiddag werd ik gebeld door Loes Leeman. ‘Wat volgens Jaap Jongbloed de beste eindredacteur is in Hilversum.’ Zij deelde mij mede dat ze de betreffende uitzending niet kon stoppen, nadat ik haar verzekerd had dat het hele verhaal gelogen was, en dat mijn ex dat bevestigd had. Ik wilde de verdere conversatie op papier hebben en ging daarom over naar e-mail. Zij verzekerde mij dat ze mijn ex gebeld had, en die bevestigde vervolgens dat het allemaal waar was, en zij verschrikkelijk in de rats had gezeten. “Wat is hier aan de hand, ik was in het verleden aan al heel wat leugens gewend van haar. We zijn tenslotte niet voor niets gescheiden, dit kan toch niet waar zijn. We gaan een uitvoerig onderzoek verrichten betreffende het heden en verleden.” Loes deelde ook nog eens mee, dat zij persoonlijk aanwezig was bij de opnamen in Turkije. Maar sprak zichzelf tegen door te verklaren dat zij nooit het honk verliet, en dat zij het programma ‘vermist’ is. Ze vond, dat als zij haar ploeg uitzond dat ze er dan ook persoonlijk bij aanwezig was. Afgezien van het feit dat er niets van haar persoonlijkheid terug te vinden is op internet, moet ze waarschijnlijk iets te verbergen hebben, of ze is erg op haar privacy gesteld. Wat Jaap betreft wel natuurlijk, hij omschrijft zichzelf in een interview,‘Ik ben enorm perfectionistisch en ontzettend ambitieus.’ Met een opleiding rechten aan het VU Amsterdam, en een onderscheiding in 2008 als Ridder in de orde van Oranje-Nassau, deelt hij dan ook mee dat hij Loes blind vertrouwd. Wat hem rust en ruimte brengt. Later zal echter blijken bij een uitgebreide toelichting dat zij beiden bewust of onbewust hebben meegewerkt aan oplichting en het misbruiken van kinderen. “Zij hadden beter moeten weten” maar vroegen om problemen, zoals bijvoorbeeld de volgende door een ander omschreven werkwijze van Tros vermist op een forum: “Het programma staat bekend om het betere knip en plakwerk en gepresenteerd met een vet sensatiesausje, met de nadruk op goedkope emoties in plaats van hoor en wederhoor.” 4

Jaap had de bekende Nederlandse crimineel ET (Eddie Tichelaar) al in 1994 behandeld in zijn programma ‘Dead Line’ met aanwezigheid van enige van zijn slachtoffers. Jaap Jongbloed, was schijnbaar even vergeten dat het een crimineel betrof, die vele delicten op zijn strafblad heeft staan. Waaronder: Oplichting, diefstal, brandstichting en zware mishandeling. Volgens zijn eigen schriftelijke verklaring, maakt het hem helemaal niets uit, hoe hij aan zijn financiële middelen komt. En zelfs in staat bleek om Jaap Jongbloed voor zijn oplichtingspraktijken te gebruiken.“Jaap schitterde wel weer in het nieuwe programma fatale fouten, niet beseffende dat hij zelf fatale fouten maakt.” Volgens het rapport van de Raad voor de Kinderbescherming, is het gedrag van Tichelaar ten opzichte van Jessy twijfelachtig en verontrustend te noemen. Nathalie laat zich door hem leiden en beïnvloeden, zonder de prioriteit bij haar dochter te leggen. Als auteur zal ik nu omschrijven, wie ik ‘Frans Otten’ ben, en hoe het allemaal is gekomen tot deze fatale uitzending van Vermist, en verdere samenhangende criminele activiteiten, waarbij ik persoonlijk als slachtoffer betrokken was.

Nathalie-Frans-Frank

5

1 Als kind groeide ik op in een situatie, waarbij mijn ouders het stadium van ruzie maken al hadden ingeruild voor voortdurend zwijgen. Met soms een zichtbaar briefje op de tafel met de woorden, ik krijg nog zoveel geld van je, of alles alleen maar om geld gaat.”Schijnbaar wel.” Mijn Vader die van het rustige type was, en bij Philips als gewone arbeider werkte in een stofvrije afdeling, zat opgezadeld met een vrouw (mijn moeder) die de vishandel van haar vader overnam. Dat wil zeggen de schulden, omdat hij meer op zoop dan hij verdiende. Zo ging dat in die tijd, en met 13 kinderen op de koop toe. Wij waren met 3 kinderen allemaal jongens, en ik was de jongste. Mijn moeder reed met een motorbakfiets rond, en ging de dorpen af om haar vaste klanten te bedienen die er met een bel op gewezen werden dat zij er was. Wij woonden in een klein huisje in Helmond zonder douche, dat was er in die tijd niet. Dus met z’n allen de wasteil in met gebruik van hetzelfde water natuurlijk. Later toen ik zo rond de 15 was, mochten we een keer per week naar het badhuis. Daar kon je in de wachtkamer zitten tot je aan de beurt was, om voor 10 cent een douche te nemen voor 5 minuten. De luxe van een badkuip voor 25 cent was niet voor ons weggelegd. Buiten ons drieën, waren er ook nog 3 miskramen en een broer die verdronken was, even niet opgelet en hij was zoek. Men zocht de hele omgeving af, maar ze vonden hem zeer dichtbij in de wasteil. Ik heb dat niet meegekregen omdat ik nog niet geboren was, maar het moet begrijpelijk verschrikkelijk voor mijn ouders zijn geweest. Zeker omdat ze verdacht werd dat ze het zelf had gedaan, en als zodanig werd verhoord. Mijn moeder, had echter de gewoonte om het niet zo nou te nemen met de huwelijkse trouw, en mijn vader voordurend afschilderde als een man die alleen maar om zichzelf gaf. ‘Wat later wel anders bleek te zijn.’

6

Als kind moest ik ervaren aan de hand van mijn moeder, dat mijn vader ons volgde tijdens een treinreis naar Eindhoven, naar later bleek met een goede reden. Zij had een afspraak met haar lover en ik was daarbij aanwezig. Ik wist niet wat het betekende, maar mijn instinkt, vertelde mij dat hier iets niet in orde was. Er kwamen wel meer mannen op visite als mijn vader er niet was. Kortom een situatie waar niemand jaloers op zal zijn, maar goed het was niet anders. Als kind ging ik ook geheel alleen de bossen in, met een zelfgemaakt voertuig dat bestond uit het onderstel van een oude kinderwagen met daarop een sinaasappelkist, waarin ik dan mijn tent, ‘een oude deken’, en kookspullen had zitten. Ik had daar een geheime hut gebouwd, en zat dan de dieren te bewonderen. Schijnbaar had ik daar meer liefde van dan de mensen om mij heen. Ook water trok mij enorm aan, en zat al zeer jong op een boomstam in de sloot met mijn goede kleren aan, wat natuurlijk niet in goede aarde viel bij mijn moeder. Die boomstam, groeide later uit van bouwdozen met boten en vliegtuigen, tot het echte varen en vliegen als kapitein en piloot. Ik spijbelde ook wel eens om te gaan vissen, en vertrok dan op tijd van huis om zogenaamd naar school te gaan, maar ging natuurlijk vissen. Totdat mijn moeder mij een keer zag zitten langs het kanaal, ‘terwijl ze met haar bakfiets onderweg was.’ Mijn hengel werd afgenomen en door midden gebroken. Ik kan het me niet meer herinneren, maar mijn moeder vertelde me op latere leeftijd dat ik zo aan het krijsen was, dat ze bang was dat ik er in bleef, en had toen maar snel een nieuwe hengel gekocht. Wat onderwijs betreft ging ik naar een christelijke broeder school, de Cannisius school genaamd in Helmond. Waar ik drie keer bleef zitten vanwege een onvoldoende voor ‘catechismus’ zoals men dat noemde, een soort hersenspoeling wat ik toen al aanvoelde, de rest van de vakken was namelijk wel voldoende.

7

Ondertussen is mijn gevoel uitgekomen en weten wij allen wat daar gebeurde, dus ook ik mocht dit ondervinden. We hadden toiletten met halve deuren, en daar stond dan wel eens een broeder overheen te gluren. Als we ook maar een minuut te laat op school waren, moesten we in de hoek tegen de muur gaan staan bij de hoofdbroeder, totdat het koffiepauze voor hem was. We moesten dan mee met hem naar zijn kamer, en onze broek laten zakken. Hij deed dan zijn riem af en begon ons te slaan op de blote billetjes. Het enige belangrijke op de school bleek naar mijn gevoel bidden te zijn. Maar ik bleef het vreemd vinden die mannen in jurken, die vonden dat wij niet met kinderen van de aangrenzende openbare school mochten praten, omdat het naar hun mening heidenen waren. Doordat ik drie keer was blijven zitten, was ik ook drie jaar ouder dan de rest van de klas. Na het bidden van het ‘wees gegroet Maria’ stelde ik eens de vraag, wat het betekende ‘Jezus de vrucht van uw schoot.’ Ik moest naar voren komen en vervolgens op de gang staan. Dat was hun uitleg, je moest schijnbaar iets van buiten leren, maar mocht daar verder niet bij nadenken. Later toen ik zestien was en op de ambachtschool zat, moesten we voor drie dagen naar een klooster. Het was daar niets anders dan bidden, bidden en bidden en vervolgens biechten. Wat viel er te biechten als kind? Daarom ging je maar iets fantaseren wat je niet gedaan had. Ik zat in de avond op mijn kamer en daar kwam onverwachts een kloosterling binnen. Ik kreeg gelijk op mijn donder dat ik niet op mijn knieën zat te bidden. Heb je soms vragen vroeg hij, waarop ik antwoordde, dat ik me afvroeg wat zij deden als ze een erectie kregen. Kom vanavond maar naar mijn kamer, dan zal ik het je uitleggen kreeg ik te horen op een toon dat het als een verplichting overkwam. Ik melde me dan ook gehoorzaam, en trad zijn kamer binnen. Je wilde toch weten hoe wij met seksuele gevoelens omgaan zei hij met zijn gulp open. Ik wist me geen houding te geven en reageerde niet.

8

Hij wist natuurlijk niet tot hoe ver hij kon gaan met mij, maar zag waarschijnlijk wel dat ik al in mijn hoofd had, dat ik hem tegen zijn kloten aan zou schoppen als hij verder ging. Hij gooide het nu over een andere boeg, en haalde zijn lul uit zijn gulp. Kijk zei hij dat noemen we dan nood masturbatie, terwijl hij zich begon af te trekken. Ik heb niet gewacht totdat hij misschien,’oh Jezus’ zou roepen terwijl hij klaarkwam en was voor die tijd al vertrokken. Ze hadden me ook al zover, dat ik niet kon slapen als ik geen oefening van berouw had gebeden als ik naar bed ging, en ik ging zelfs naar de vissersmis om vier uur in de nacht voordat ik ging vissen, in de hoop dat ik dan veel vis zou vangen. Totdat ik een man zag die een zak met vis had, en nooit naar de kerk ging, ik vroeg of ik de volgende keer met hem mee mocht om zijn geheim te ‘ontrafelen.’ Het bleek zijn aas te zijn, hij deed er vanilapoeder en suiker onder, en dat was het. Nu was ik net zo succesvol als hij, en kwam er achter dat we gewoon bedonderd werden door die kloosterlingen. Nu we toch op de geloofskwestie zijn aangeland kan ik verzekeren, dat ik mede hierdoor mijn eigen richting ging bepalen. Als god bestaat, ‘die volgens gelovigen almachtig is,’ waarom laat hij dan toe dat mensen elkaar doden vanwege hun geloofsovertuiging. Naar mijn mening is god een denkbeeldig iets om je bij goed te voelen, daar heb ik geen denkbeeldig iets voor nodig, omdat ik daar mijn vrouw voor heb. Ik wil hier niet verder over uitwijden, ga maar naar www.godisimaginary.com daar vind men een antwoord op veel vragen. Een meisje kwam een jaar geleden aan mijn hek en vroeg of ze voor mij mocht bidden, ik dacht een gehersenspoeld bidmeisje dus, en weer eens wat anders dan om geld vragen. Terwijl ik van plan was 'nee joh, dat hoeft niet' te zeggen, trad ik echter buiten mezelf en hoorde ik me 'ja' zeggen tegen het bidmeisje. Het kwam er zelfs een beetje enthousiast uit maar dat kwam waarschijnlijk vanwege haar verschijning,'toch geen heilige maagd zeker, die onbevlekt ontvangen wenst te worden, dacht ik.’

9

Voor een gelovig iemand zou dit een godsbeleving zijn. Ik weet het gewoon aan mijn goede humeur. De zon scheen, en als er iemand voor je wil bidden...., tja er zijn ergere dingen op de wereld. Mensen die uit naam van hun geloof allerlei dingen voor anderen willen verbieden bij voorbeeld. Bidden betekent voor mij als ongelovige ziel,’die na zijn dood oneindig in een niet bestaande hel zal branden,’ hetzelfde als 7 stenen op elkaar stapelen. Of een blik soep aaien met zelfgehaakte handschoenen. Verder had ik geen spijt om ‘ja' tegen het bidden te zeggen, vooral omdat ik na de 'ja' als voorwaarde had gesteld dat ik wel gewoon door kon werken, en dat kon. Ze vroeg me of ze nog iets specifieks moest bidden. Ik kon zo snel niks bedenken en zei: 'Bid maar een eind weg.' Met een welgemeend ‘succes met bidden!,’ sloot ik de conversatie af. Goed dit is dan mijn gedachtegang over het geloof, en verder rook ik niet en drink ik geen alcohol. Roken, daar was ik al snel achter dat ik het niet lekker vond. Maar ja, in die tijd was het nog niet bekend dat het ook nog eens schadelijk was, en je wilde een grote vent zijn. Dus roken, maar na twee maanden wist ik het zeker, ik heb die rommel niet nodig om stoer te zijn, in mijn ogen was het stoerder om het niet te doen. Van alcohol werd ik alleen maar misselijk voordat ik dronken was, ook dat wilde ik niet. Ik had de behoefte om zelf te bepalen wat ik lekker vond, en had daar de opinie van anderen niet voor nodig. Het was deze opinie, die de rest van mijn leven verder zou bepalen. Wat mijn verdere opleiding betreft was het niet zo moeilijk, omdat studeren aan een universiteit er niet in zat vanwege de financiële situatie, daarom werd het ambachtschool. Ik had gekozen om timmerman te worden, hier leerde je bijna alles op het gebied van bouwen, zoals timmeren, metselen, stukadoren, bouwkundig tekenen en schetsen. Ik wil niet opscheppen maar was wel een van de beste van de klas, wat me in het verdere leven goed van pas kwam. Dus ik kon wel degelijk leren, als ze het geloof er maar buiten hielden. 10

2 Op 17 jarige leeftijd verliet in de ambachtschool, en solliciteerde op de bouwwerf van een nieuw te bouwen ambachtschool, nu hetende de technische school in Helmond. Ik kon meteen beginnen voor 40 gulden per week, en studeerde verder op de avondschool. In die tijd had je leerling, gezel en meester in de ambachten. Hard werkende vond ik het prachtig, om met mijn handen bouwwerken te zien verrijzen waar ik later vol trots op toe kon zien. Op 18 jarige leeftijd in 1963 ‘derde lichting’ kreeg ik een oproep, nadat ik gekeurd was voor de dienstplicht, ik had de voorkeur uitgesproken voor de marine, varen dat was mijn lust en leven. Ik kreeg echter een oproep om mij te melden bij de ‘De mariniers' in Doorn. Het schijnt dat ze daar bouwvakkers wel konden gebruiken. En van varen kwam weinig terecht. Na mijn eerste militaire opleiding van 2 maanden, waarbij we constant uitgemaakt werden voor hondenkoppen en langzame zaadschieters. ‘Schijnt goed voor je mentaliteit te zijn.’Ik werd vervolgens naar Tilburg gestuurd. De marine had daar een rijopleiding voor vrachtwagen chauffeurs, daarvoor had ik al een motor en auto rijbewijs gehaald. Na deze afronding zou ik als chauffeur naar de Antillen gaan, maar omdat ik reserve stond om de jongens daar af te lossen, en er niemand van de 10 chauffeurs uit gevallen was, ging het feest niet door. Er werd niet gevraagd om vrijwilligers, ‘ik ging graag’ maar men noemde het verplichte vrijwilligers, er waren jongens die helemaal niet wilde gaan.Nu werd ik overgeplaatst naar een parate eenheid, met als specialisatie verkenning en inlichtingen afgekort V&I. Ik kreeg het gevoel dat ik nu een commando opleiding volgde, en van nu af aan was het iedere dag oefenen als commando’s omdat de meesten dat ook waren, en lopen, veel lopen en hard met volle bepakking. Wij als dienstplichtige mariniers van lichting 1963/3 waren net zo fanatiek als de beroeps, wij konden echter niet kiezen uit opleidingen. Dat wil nog niet zeggen dat wij niet dezelfde prestaties konden leveren, en heb dat tijdens mijn dienstijd ook bewezen. 11

Het leek wel of er geen einde aan zou komen, en droom nu nog wel eens dat ze mij na mijn 24 maanden dienst niet lieten afzwaaien, ‘zoals dat heet.’ Wij moesten immers gereed zijn om binnen de 12 uur inzetbaar te zijn, waar ook ter wereld. “Qua Patet Orbis”

Intussen kwamen de jongens terug van Nieuw Gunea, Nederland had dat van de Amerikanen af moeten staan aan Sokarno. ‘Dus daar waren ze ons voor aan het opleiden,’ later bleek ook nog eens dat ze ons ook aan het klaarstomen waren voor Vietnam. We kregen natuurlijk ook een opleiding over hoe om te gaan met moslims. Koffie mochten we niet afslaan, en moesten er niet van staan te kijken als er een van zijn vrouwen aangeboden werd om de nacht mee door te brengen. Ik was toen 19 jaar, wat moest ik hier mee. Wat zijn dit voor mensen die moslims vroeg ik me op die leeftijd af. Mijn zoon Frank zou later op zijn facebook vermelden, ‘moslims go to Mekka, I go to Koh Kut.’ Dat is een eiland in Thailand tegen de grens van Cambodja. Ik kon hem geen ongelijk geven, en reisde hem een maand later achterna.

12

Ondanks dat ik in Doorn afgeknepen werd, was het aan de andere kant een opluchting voor me, ik stond nu in de volle wereld, weg van een situatie waar geen enkel kind naar uit ziet. Intussen was ik mijn moeder gevolgd en ging samenwonen met haar, en haar minnaar Theo. Ik had op de avond van mijn vertrek, een laken aan mijn koffertje geknoopt, ‘met mijn schamelijke bezittingen,’ en door het slaapkamerraam van de bovenste verdieping laten zakken. Mijn Vader zat beneden, en ik kon het hem niet aandoen, dat hij me met mijn koffer zag vertrekken, met de wetenschap dat ik niet meer terugkeerde. Ik voelde me een lafaard, maar ik moest kiezen, tussen hen in blijven zitten in een gespannen situatie, of verlichting te gaan zoeken. Het doel van mijn moeder, had zij nu hiermee bereikt, waar ik later spijt van zou krijgen. Het liefdesnest was klein, en had maar 1 kraan die buiten aan de muur zat op kniehoogte. Het toilet was buiten in het tuintje, ‘een houten hutje’ met een plank en een gat er in om op te gaan zitten, dat gat was afgedekt met een houten deksel. Als men de deksel er af haalde, moest je eerst wachten tot al de dikke strontvliegen er uit vlogen. En vervolgens kon men je behoefte doen. Natuurlijk waren niet alle vliegen verdwenen, en de resterende bromvliegen begonnen dan onmiddellijk over je kont te kruipen. Ik had geen keuze, opstaan was ook geen optie. Dan maar de kriebelingen er bij nemen. Een douche was er ook niet, en moest ik me wassen met een bakje water, als ik in bed ging liggen werd ik s’morgens wakker met strepen stof over me heen. Het plafond bestond uit planken die zo gekrompen waren, dat zij het overvloedige stof met gemak doorlieten. Al deze voor-oorlogse situaties in ogenschouw genomen te hebben, had ik maar besloten om hier eens eerst te gaan verbouwen. Ik had een douche en toilet geïnstalleerd en een keuken geplaatst, en verdere in mijn ogen noodzakelijke verbeteringen aangebracht.

13

Theo werkte als calculator bij Philips, en vertrok als een heertje in de morgen naar zijn werk, niemand wist immers waar hij vandaan kwam. Al snel ging het niet goed met die twee, nu was het afgelopen met de heerlijke weekendjes in hotelletjes en alleen maar de lusten met elkaar delen. Nu waren ook de lasten te verdelen, en ontaarde het regelmatig in botsingen. Theo was eigenlijk een sul, en pikte alles om de vrede te bewaren. Nu zag ik, wat mijn vader te verduren had gehad. Op een morgen,’Theo at altijd pap als ontbijt,’weigerde hij zijn pap op te eten als protest tegen haar behandeling. Ik zat tegenover hem, en mijn moeder vroeg waarom hij zijn pap niet op at. Ik eet niet omdat ik kwaad ben op je gedrag antwoordde hij. Dat was niet zo verstandig, mijn moeder pakte het bord beet en smeet het recht in zijn gezicht. Daar zat hij dan in zijn nette pak, de pap druipend van zijn gezicht over zijn nette kleren verspreidend. Wat een vernedering, en hij droop letterlijk en figuurlijk af. Ik nam me direct voor dat mij het nooit zou overkomen, ik zou gelijk de pap teruggooien, ik kon dit niet anders verklaren dan machtswellust.

14

3 Tijdens mijn dienstplicht ontmoete ik een 15 jarig meisje, ‘geen bidmeisje,’ na een verwaterde kortstondige relatie met een Duits vriendinnetje. De afstand was te groot vandaar de verwatering. Zij was echter wel de eerste waar ik seks mee had, ja dat wil zeggen er in, en er meteen weer uit, ik was ook meteen ontmaagd en vol met bloed, het aanhechtingsvel van mijn voorhuid was gescheurd. Geen prettige ervaring, maar de eerste keer, schijnt bij de meesten een flop te zijn. Dit 15 Jarige meisje was Petra te Vaarwerk. Ze sprak mij aan, in het zwembad de ijzeren man in Eindhoven en bood mij een sigaret aan. Ik had niet veel ervaring met vrouwen, ik had thuis nooit gezien hoe dat onder geliefden ging, want die waren er niet. Echter wist ik wel, dat als een vrouw iets dergelijks aanbied, dat ze in feite zichzelf aanbied. Ik trad weer buiten mezelf omdat ik niet rookte, en nam de sigaret aan. Met andere woorden, ik sta open voor je aanbod. Daarom ben ik niet zoals het sprookje van Adam en Eva met een appel verleid, maar met een ‘gifstokje’. Ik hield van haar, en dacht dat het zo hoorde. Tijdens onze verkeringstijd ging zij werken bij Phillips, en ik ging na mijn dienstijd terug de bouw op. Om daarna binnen een jaar als modelmaker/meubelmaker te gaan werken bij Philips voor 64 gulden per week. Ik kreeg echter problemen met het systeem bij Philips, ondanks dat de man aan de top ook Frans Otten heette. Wij moesten bijvoorbeeld onze tas opendoen bij het verlaten van de fabriek, om te kijken of we geen schroefje gestolen hadden. Intussen moesten wij voor de kaderleden wandkasten etc. maken, en voor de heren bij hun thuis privé instaleren, vervolgens werd er een werkorder uitgeschreven van 3 ‘verpakkingskisten.’ Dit is niets voor mij dacht ik, daar ben ik te eerlijk voor. Ik besloot om ook de vishandel in te gaan net als mijn broers, ik kocht een oude volkswagen voor 200 gulden met een trekhaak en een aanhanger, en ook een bel van koper,'die nog in mijn bezit is en helemaal bol geslagen is.’ 15

Naar mijn mening was vis verkopen net zo iets als vissen, wat ik ook graag deed en er zelfs voor spijbelde. Je dient te weten waar de vis zit(de klanten dus) en dan kun je ze ook vangen. Mijn aas was echter kwaliteit, service en redelijk in prijs. Ik hoefde dan ook niet te adverteren dat deden onze klanten wel voor ons. Ik ging ook naar bouwwerken met warme gebakken vis, wat er in ging als koek. En als de Belgen die in de fabrieken van Philips werkte, met 20 bussen terug naar België gingen, dan hadden ze 20 minuten de tijd om bij mij vis te kopen, en dat was een gekkenhuis, nu stond ik weer bij de uitgang van Philips maar deze keer controleerde ze mijn tas niet, maar verkocht ik zoveel vis in 20 minuten dat de winst daarvan overeenkwam met 50% van mijn vorige maandsalaris. Petra diende haar ontslag in bij Philips en ging werken in mijn vishandel, waarvoor ik eerst mijn middenstandsdiploma en vakbekwaamheid vishandel moest halen alvorens mij in te kunnen laten schrijven als Otten’s Vishandel in de Kamer van Koophandel te Eindhoven. In die jaren was het niet mogelijk om samen te wonen met je partner, dat was een schande, wat zouden de mensen er wel van zeggen. Daarom was de enige oplossing ‘trouwen’ wat wij dan ook deden, Petra was 19 en ik 24, maar waar gingen we wonen? Geld om een huis te kopen was er niet, men kwam pas in aanmerking voor een huurhuis als de vrouw in verwachting was van het derde kind. Intussen moest men maar zien te overleven ergens op een kamertje. Ja, inderdaad in die tijd diende je schijnbaar als een konijn te fokken voor woongelegenheid en daar deed ik niet aan mee. Mijn moeder die intussen getrouwd was met haar lover Theo, en vanwaar ik mijn vishandel uitoefende en ook woonde, bood aan om bij haar in te trekken. Dat niet dacht ik, wat het ook kost wij willen onze vrijheid. Ook mijn schoonouders boden aan om bij hun in te trekken. Mijn schoonvader die in de ploegen bij de stookketels van Philips werkte, was een goede sul en rookte zich helemaal gaar, volgens mij moest hij er van binnen uitzien als een gerookte bokking.

16

Het enige wat hij ‘moest’ van zijn vrouw, (buiten afwassen en stofzuigen)dat was: dat hij, als wij afscheid stonden te nemen in de gang waarbij Petra op de eerste trede van de trap ging staan, (‘Lekker makkelijk toch') hij dan door zijn vrouw drie keer naar het toilet werd gestuurd die natuurlijk in de gang was. Dat belette ons echter niet om de natuur te volgen. De oplossing was dat we een stacaravan gingen kopen, en een staanplaats vonden bij een boer dicht bij het vliegveld van Eindhoven. Ik mocht van hem daar staan voor een x bedrag, naast de varkens en ratten. Het duurde echter niet lang voordat we door de politie werden gesommeerd om op te rotten. Intussen las ik in een weekblad dat er veel Hollanders naar Achel in België verhuisden, en ging daar dan ook een kijkje nemen. Ik kon een stuk grond kopen vlak naast een kerkhof, waar ik ook nog eens het water uit de grond op moest pompen voor eigen gebruik. Niet goed dacht ik en ging een plaats verderop'Hamont' geheten. Bij een Notaris ‘Paul Eyben' die in een prachtige grote villa woonde, ‘waar ik me toen niet beseffende, in mijn latere leven nog eens grote feesten mee zou maken.’ Dit omdat een vriend van mij ‘ook een Helmonder’ deze villa zou kopen. Ik zag daar een stuk grond wat aangeboden werd voor 4000 gulden en besloot het in overeenstemming met mijnnu ex-vrouw te kopen. De Stacaravan werd in 1970 versleept naar België, waar ik toestemming voor had gevraagd bij de gemeente Hamont. Hun antwoord was ‘ge zijt niet in Holland’ zet maar neer. Vervolgens ging ik bouw tekeningen maken, wat niet moeilijk voor mij was gezien mijn opleiding. Nu ging alles van pas komen wat ik geleerd had, ik kreeg ook nog eens een bedrag van 4000 gulden subsidie van de staat, en zodoende had ik de grond nu voor niets. Aan de hand van de zelfgemaakte tekeningen en de goedkeuring, kreeg ik een hypotheek van 20.000 guldens, 'alles in belgische franken natuurlijk.’ OK en nu bouwen, ik heb het hele huis in mijn eentje in de weekeinden gebouwd. 17

Het duurde dan ook twee jaar voor het af was. 'Omdat wij natuurlijk geld moesten verdienen door de week.’ Mijn schoonvader hielp wel eens mee om stenen aan te sjouwen. Het leien dak heb ik er op geslagen bij 10 graden onder nul. Beton mixen met de hand en een molen, en emmer voor emmer naar boven gesjouwd 220 m2, + het metselwerk. Ook de centrale verwarming en het loodgieterswerk daar draaide ik mijn hand niet voor om. Het woord ‘dat kan ik niet' bestaat voor mij niet. ’Bij de mariniers geleerd.’ Eerst proberen en daarna weet men pas of men het niet kan. Ik hoef meestal maar een keer iets te zien en de volgende keer doe ik het meestal zelf. Wat dan ook in mijn verdere leven betekende, het bouwen van drie boten en 11 verkoopwagens in de vorm van aanhangers, en volledige chassis met cabine combinaties om rond te rijden, evenals voor de standplaatsen. De bakovens die 10.000 gulden per stuk kosten, daarvan bouwde ik er zelf 4 voor 3000 gulden in totaal, en dit alles in mijn vrije tijd. Wij als de drie broers, deden er buiten onze eigen zaak ook nog kermissen bij, die we gezamenlijk deden, en de winst daarvan verdeelden. Na een tijdje bleek dat de verdeling van het werk niet correspondeerde met de verdeling van de winst, en besloten wij dat we die kermissen ieder voor zich zouden doen. Dat hield wel in dat ik soms helemaal niet in bed kwam en wij zeven dagen in de week bezig waren met de vis. Daarbuiten was ik een fervent duiker, en richtte als initiatiefnemer samen met enkele vrienden ‘Euro Diving Internationaal’ op in Valkenswaard, waarvan ik buiten de mede-oprichter ook voorzitter en instructeur was, wat inhield dat ik ook nog eens een groot aantal duikers op heb geleid, ‘geheel gratis.’ Sterker nog dit heeft mij veel geld gekost en mijn huwelijk. Wat vrouwen betreft daar was ik niet mee bezig, buiten mijn eigen vrouw dan natuurlijk. Zij had dan wel vrijwel direct na ons huwelijk buiten het potje gepiest, ‘zoals dat heet.’ Toen ik haar vroeg waar haar suède jas was, kreeg ik zeer verwonderlijk het antwoord, ‘die heb ik bij een jongen in Helmond laten liggen waar ik een verhouding mee heb!’

18

Wat krijgen we nu, ik had niet het gevoel dat er iets mis was in ons huwelijk, ons seksleven was uitstekend aan haar krijsen te horen als zij en ik het hoogtepunt bereikte. Omdat Petra, buiten mij, weinig ervaring met mannen had gehad, volgens haar zeggen, zag ik dit als een vergelijking met mij, en heb haar deze misstap vergeven. Nu wilde zij kinderen, en omdat ik van haar hield heb ik haar kinderwens vervuld, na een overeengekomen uitstelling, omdat naar mijn mening ik eerst wel eens wilde zien of onze relatie stand hield. Ik wilde ten koste van alles voorkomen dat deze kinderen hetzelfde lot zouden ondergaan zoals ik als kind. Ik had geen gevoelens bij de gedachte aan kinderen, vanwege mijn verleden nam ik aan. Maar ik wist zeker dat deze gevoelens als een natuurlijk instinkt in zouden kicken, wat dan ook gebeurde. Nathalie is dan ook wat mij betreft uit liefde geboren. Onmiddellijk nadat zij buiten de baarmoeder was, en door mijn duikvriend Karel ‘die arts was’ opgetild werd. En ondersteboven aan haar voetjes, plaste zij hem gelijktijdig met haar eerste ademhaling vol in zijn gezicht, ‘wat een entree in deze wereld.’ Omdat Petra tijdens het persen ingeknipt diende te worden, moest zij gehecht worden. Ik kon het echter niet laten, om tegen Karel met een lach te zeggen, dat hij de eerste was die in mijn bijzijn mijn vrouw stond te naaien. Zo die dikke buik was weg, en nu verder met het gelukkige leven dacht ik, totdat we in Spanje op een camping stonden en Nathalie die nog maar net kon lopen, bij mij in de tent opgesloten werd door haar moeder, terwijl ik lag te slapen. Toen ik wakker werd zag ik dat ze al mijn pillen op had gegeten die in een tas zaten. Ze dreigde weg te zakken in het oneindige, en hield haar zoveel mogelijk wakker. Na het advies van een dokter om haar melk met veel zout te laten innemen, braakte zij gelukkig de pillen bijna in zijn geheel uit. En alsof dit nog niet genoeg was, vroeg Petra of ik het goed vond dat zij met enkele Duitse jongens, ‘die op onze boot letten terwijl wij onderwater waren,’ mocht gaan dansen.

19

Ik stond er niet bij stil bij wat er hier aan de hand was, en zocht er dan ook niets achter, en antwoordde dat het voor mij goed was. Ik moest op Nathalie passen, terwijl haar moeder zich vervolgens liet naaien, wat ik later besefte toen zij regelmatig terwijl ik sliep de tent uit glipte, en in de ander tent ging boemsen. ‘Zo heet seks in het Duits.’ Als ze dan terugkwam, en ik werd er wakker van, antwoordde ze steevast, ik moest even plassen.'Daar had ze schijnbaar 2 uur voor nodig.’ Dit alles Kwam ik pas te weten toen onze gescheiden buurvrouw er mij op attent maakte, dat Petra haar aangeboden had om mee naar Duitsland te gaan, want daar had ze nog wat zitten om te neuken. Wat was ik voor een goedgelovige lul, houdt dit dan niet op? Wat is dit voor een vrouw, heeft zij niet genoeg aan een man die haar in alles voorzag en haar regelmatig bevredigde, is zij zonder dat ik het weet een nymfomane? Maar goed, het leven ging door zonder dat ik van alles op de hoogte was, en waren wij drie jaar later weer in blijde verwachting. Een jongen deze keer. Ik had graag dat ook hij Frans zou heten, maar dat mocht niet. Waarom niet? Ik nam dan maar genoegen met Frank, mede omdat het toch hetzelfde betekende, 'De vrije’ namelijk. Nu gingen er opeens geruchten rond in de duikclub. Van wie was Frank nu eigenlijk, van mij, of de ‘Neut' zoals we Hans noemde. Hij heette eigenlijk Neutekens en omdat hij het niet zo nauw nam als gescheiden man, naaide hij alles wat voor zijn voeten kwam als hij de kans kreeg. Daarom ontglipte ook wel eens de bijnaam neukens, verder was er nog een andere kandidaat die Kok heette met zijn voornaam, maar die helaas op jonge leeftijd is overleden aan longkanker. De Neut vertelde me na onze scheiding dat hij seks had gehad met mijn vrouw terwijl ik voor de heren de duikflessen met de compressor stond te vullen aan het strand in Spanje. ‘Ze had er om gevraagd volgens hem, wat ik achteraf direct geloof.’

20

In een later stadium toen Frank rond de 29 was, heb ik hem gevraagd om een DNA test te doen, gezien het feit dat mijn eigen broer nog steeds niet weet wie zijn vader is, omdat mijn moeder hem antwoordde op zijn vraag, 'wie is nou mijn vader.’ Wat maakt het uit jongen, je bent toch van mij was haar antwoord. Natuurlijk wist zij dat zelf niet omdat ze buiten mijn vader seks had met anderen. Dit nu wetende, wilde ik niet sterven net zoals mijn vader, zonder te weten of Miel 'mijn oudere broer’ wel zijn zoon was. Ik wilde nu wel weten of ik de vader was van Frank. Hij was eigenlijk bang voor het resultaat, maar ik had hem bevestigd dat als ik niet zijn vader zou zijn, dan wist ik in ieder geval wie het wel kon zijn, omdat er verschillende anderen in de betreffende maand seks hadden gehad met Petra. Ik vertelde Frank, dat ik het gevoel had dat we dan nog betere vrienden zouden worden, omdat we dan beiden genaaid waren, als de uitslag negatief mocht blijken. Gelukkig was het positief en bleek ik gewonnen te hebben bij het spelletje ‘Wie van de drie’ Nu was het wel in de jaren 60, dat er een seksuele revolutie op gang gekomen was, met vrije seks en partnerruil. Ik was daar niet voor te vinden, seks was voor mij gekoppeld aan houden van. We hadden dit wel eens besproken natuurlijk, waar ik mijn standpunt duidelijk maakte. Het leven ging weer door en ik bleef slikken, en kreeg het gevoel dat als ik in zou gaan op die flirterige vrouwen om mij heen, en seks had met een,'de vrouw van mijn boekhouder notabene.’ Zij en haar man hadden geen seks meer volgens haar, en moest ik maar inspringen. Nu hoefde ik mijn vrouw niets meer te verwijten, en dat we dan met een schone lei, 'ondanks dat het dan misschien 10-1 was,’ verder konden. Die vlieger ging echter niet op, er belde mij een politie agent, ‘die zijn naam niet vermelde, maar wel zijn functie,’ met de woorden je moet eens zorgen dat je vrouw van mijn zoon van 16 afblijft.

21

Nu had ik wel opgemerkt dat ze de film van Mrs. Robinson vaak achter elkaar bekeek. Het ging over een moeder die seks had met een vriend van haar zoon, en ik keek nog mee ook. Nu wetende dat zij er zelf mee bezig was, stelde ik haar de vraag, of het mogelijk was dat ik eens met die jongen kan praten, omdat ik wel wilde weten wat hij had dat ik niet kon geven. Dat mocht niet, ik weet tot op de dag van vandaag niet wie hij was. Ik kreeg in een later stadium wel voor de voeten geschoven,’wat heb je met die jongen uitgehaald.’ Me van geen kwaad bewust vroeg ik,'wat is er dan aan de hand.’ Hij mag niet meer buiten komen spelen, kreeg ik te horen. Enkele personeelsleden van het naburige tentenverhuurbedrijf werkte ze ook vrolijk af, evenals haar tennisleraar, en ik intussen maar op de kinderen passen. Totdat zij aan het ontbijt zei, die ouwe lul kan geen les geven. Dat moest natuurlijk tot gevolg hebben dat ik er geen aandacht aan zou schenken, maar het tegendeel was waar, Ik wond me op om het feit dat ik daar niet voor betaalde, en hem wel eens wat anders zou gaan vertellen. Nee, dat hoefde niet, het valt eigenlijk wel mee riep ze. Nog steeds niets vermoedende vond ik het niet goed dat hij geen goed les gaf, en sprong onverwachts op de fiets om een kijkje te gaan nemen met de kinderen voor en achterop, omdat zij de Chevrolet mee had. Wat zag ik daar een blonde knappe jongen met een paardenstaartje, die er ook nog eens rijkelijk voor beloond werd met mijn geld, om haar te naaien. Na ook deze verhouding besproken te hebben, besloten we om gescheiden op vakantie te gaan voor bezinning. Ik naar de rode zee duiken, en zij naar Oostenrijk skiën. Terwijl ik zeer toepasselijk de uitgehouwen verlaten stad PETRA in Jordanië bezocht, wist ik het zeker. Ik wilde ondanks alles met mijn vrouw verder, en verheugde me op het weerzien. Echter het eerste wat ze tegen mij zei na een wilde seksbeurt: Ik dacht niet aan jou toen ik klaar kwam, maar aan die leuke man die mij naaide in Oostenrijk. Ze vertelde mij in geuren en kleuren wat ze allemaal uitgehaald had met hem. Ik wilde dit niet horen, daar kwam ik niet voor terug. ‘Petra hou op met me te vernederen zei ik huilend.’

22

Niet lang daarna, nam ik de proef op de som, en vertelde haar dat ik een nacht weg bleef,’om te testen of ze nog wel van mij hield.’ Het enige wat ik te horen kreeg was dat ze de Chevrolet nodig had om op stap te gaan. ‘Ja, dat moet lekker seksen geweest zijn met de uit 1 stuk bestaande voorbank.’ De rest interesseerde haar niet. Op mijn vraag,'hoe nu verder', kreeg ik als antwoord, jij zorgt maar dat het geld binnen komt, dan maak ik het wel op. En omdat ik het daar niet mee eens was natuurlijk, kreeg ik als antwoord, dan wil ik scheiden. Ik krijg dan toch de helft, omdat we in gemeenschap van goederen getrouwd zijn. Scheiden wilde ik beslist niet voor die kinderen. Nee, niet ook nog eens mijn kinderen hetzelfde lot laten ondergaan als ik, dat niet. ‘Maar zo kon het ook niet verder.’

Petra

23

4 Op een dag was Petra ineens vertrokken met de kinderen, nadat ik de kinderoppas naar huis had gebracht. ‘Die had ze laten komen om op stap te kunnen.’ Ik wilde nu wel eens een duidelijk gesprek met haar hebben, had ik haar in normale bewoordingen verteld. Maar de vogel was gevlogen toen ik terugkwam. Met de wetenschap, dat ik het verstand boven mijn gevoelens diende te laten werken, kwam ik tot de conclusie, dat deze situatie ook niet goed voor de kinderen was. En mede daarom stemde ik uiteindelijk toe om te scheiden. Echter onder deze voorwaarde dat de kinderen te allen tijde omgang met hun vader mochten hebben, als zij daar behoefte aan hadden. Daar ging ze meteen mee akkoord, want ze was nu rijk dacht ze. Tot ik met Petra aan tafel ging zitten om alles te verdelen. Toen de boeken op tafel kwamen bleek, wat ik al lang wist, en zij zeker had moeten weten voor ze deze stap nam. De schulden waren net zo groot als de bezittingen op dat moment, en was er dan ook niets te verdelen. Zij vond echter dat de schulden niet voor haar waren, en dat de bezittingen voor de helft van haar waren. Ik heb ze nooit aan haar verstand kunnen brengen dat ook de helft van de schulden voor haar rekening waren omdat het een eenmanszaak was en geen bv. Maar ondanks dat, heb ik haar toch nog een gedeelte van de bezittingen gegeven en een geldbedrag om van rond te komen samen met de kinderen tot aan de uitspraak van de scheiding. Daarna betaalde ik alleen nog maar zoals overeengekomen voor de kinderen,'zij was toen 26 jaar.’ Ze vroeg buiten mijn betalingen ook nog een uitkering aan bij de gemeente Eindhoven, die verstrekt werd omdat ze mijn betalingen verzweeg. En die ik dan uiteindelijk ook nog eens terug moest betalen aan de gemeente. Ik nam verder alle schulden op mij inclusief een fikse naheffing van de belasting. Als ik het geld kwam brengen zat Petra en haar moeder altijd al klaar.

24

Wanneer ik vroeg, of ik alleen maar goed genoeg was voor het geld, werd dit bevestigd. Ik kon het op een gegeven moment niet laten om een hele stapel van briefjes van vijf in de lucht te gooien, wetende dat zij samen met haar moeder wellustig op de knieën gingen graaien. Wat dan ook gebeurde zonder me zelfs een blik waardig te tonen. Toen we bij de rechter verschenen, om de scheiding uit te spreken, kwamen wij binnen en gingen voor de rechter staan, ‘ ik zag drie vrouwen naast elkaar zitten in toga.’ De rechter zei, zijn jullie niet verkeerd, jullie lijken zo een goed stel. Ik keek ze alleen maar hoofdschuddend aan. Nu was ik overgeleverd aan vier vrouwen. De rechter stelde de vraag waarom ik alleen alimentatie voor mijn kinderen betaalde en niet voor mijn ex. Die vraag beantwoorde ik met: Eerst en vooral, zijn wij het zo overeengekomen omdat zij de schuldige is naar mijn mening, bovendien is ze met haar 26 jaar nog jong genoeg om te werken. En om af te ronden vind ik, dat diegene die haar naait er ook maar voor dient te betalen. Geen reactie afwachtende en met de woorden van, 'Bekijken jullie het maar met z’n allen, ik ben hier weg,’ en nog net horende dat Petra alleen maar de vraag stelde ‘wanneer kan ik nu weer trouwen?’ Verliet ik de zaal. Zij had natuurlijk al een ander slachtoffer gevonden een zekere Veldhuis, die later ook weer ingeruild zou worden voor een Ghanees. De omgangsregeling wist ze al snel om te buigen naar eens in de drie weken, omdat het volgens haar niet goed zou zijn als de kinderen zelf mochten bepalen wanneer zij hun vader mochten zien, en dat ze bovendien helemaal ontredderd waren als ze bij mij vandaan kwamen. Ja, in deze leugens trapte natuurlijk de Raad voor de Kinderbescherming, en adviseerde een omgang, die neerkwam op een keer per drie weken. Het werd dan ook een lijdensweg voor mij en die onschuldige kinderen. In de praktijk kwam het er op neer dat ik ze weinig zag, en zij zich niet hielden aan de omgangsregeling zonder enige straf opgelegd te krijgen. 25

Op een dag had ik Nathalie kleren gegeven, en moest ze deze persoonlijk weer terug geven. Bloemen die ik op haar verjaardag liet bezorgen werden uit het zicht geplaatst, of in de vuilnisbak gegooid. Ze werd verplicht op acht jarige leeftijd om mij te vertellen, dat ze een andere naam dan Otten wilde aannemen en deze te veranderen naar Veldhuis. Wetende dat ze op deze manier misbruikt werd door haar moeder, moest ik dit misbruik doorbreken, omdat ik het nog steeds een schande vind dat moeders hun eigen kind als wapen gebruiken. Zeker als ze daar geen enkele reden toe hebben. Ik was begrijpelijk gechoqueerd, en reageerde ondoordacht met de woorden, ‘dan ben je mijn kind niet meer, en kom ik je ook niet meer ophalen.’Ik moest haar met deze niet gemeende woorden dusdanig wakker schudden. Wat resulteerde dat Nathalie antwoordde, “dat wil ik helemaal niet. Ik word door mijn moeder al weken aan een stuk gedwongen dat ik dit tegen je moest zeggen, maar ik wil helemaal geen andere naam.” Een andere keer toen ik haar wilde ophalen 'het was mijn beurt’ werd het geweigerd. Zij moest zogenaamd met haar stiefvader mee. Ik verzocht om het kind te laten kiezen, die intussen al aangegeven had dat ze met mij mee wilde. Ik kreeg een reactie van de stiefvader, die in het verleden al eens naar mij was gestuurd om over geld te praten. Zij waren namelijk van mening dat ze mij wel konden afpersen. Als ik een bedrag van 10.000 gulden zou betalen dan werkte ze wel mee, om zich aan de omgangsregeling te houden. Wie dacht hij wel wie hij was, ik laat me niet ook nog eens chanteren. Zodoende kreeg ik te horen op een bewuste dag, dat als ik mijn kinderen wilde zien, ‘dat ik een minuut door het raam mocht kijken om dan op te rotten.’ Waarbij hij behoorlijk handtastelijk werd en uitkraamde, hier heb je een klap van een korporaal van de landmacht. Ik verdedigde mij door hem met de vlakke hand een klap terug te verkopen, Dit was tevens de eerste keer in mijn leven dat ik iemand sloeg. Helaas heeft iedereen zijn grenzen, en die lat ligt bij mij vrij hoog. 26

Maar dit was schijnbaar de druppel die de emmer deed overlopen. Helaas stond Nathalie erbij wat niet zo verstandig was, maar ik had haar enkele weken later uitgelegd over het hoe en waarom. Het resulteerde wel, dat ik zelf meteen naar het politiebureau ging om uitleg te verschaffen, omdat ik aannam dat zij inmiddels de politie hadden gebeld. Ik werd zeer verwonderlijk meteen zonder vragen vastgezet in een kale cel, waar op de muren met stront was geschreven' fuck the cops' daar had ik naar mijn gevoel 4 uur gezeten voordat er een hulpofficier van justitie kwam om mij te ondervragen. Vervolgens stuurde hij me door naar een rechercheur. 'Waarom kon dat niet direct?’ De man die van mijn leeftijd was, vertelde mij onmiddellijk dat hij het nu ‘zat’ was, en dat hij de politie ging verlaten. Ik wordt altijd met deze kutzaken opgezadeld zei hij, vorige week zat er hier een man die ook zijn kinderen wilde zien, en die met een zaag op zijn hoofd was behandeld. Het zijn altijd de mannen die er aan moeten geloven volgens hem, ik kon hem natuurlijk geen ongelijk geven. Toen ik de rechercheur vertelde, dat ik wat mij betreft geen aangifte hoefde te doen. 'Om hem het verdere papierwerk te besparen.’ Nee, was zijn antwoord dat doe je niet, dan heeft hij het voordeel van de twijfel. Dus je doet aangifte dat je aangevallen bent, dan laat ik de militaire politie komen(hij was een korporaaltje bij de landmacht) vervolgens laat ik hem eerst 6 uur in de cel zitten voor hij wordt verhoord, en dan zul je er verder niets meer van horen. Ik was blij natuurlijk, niet dat ik niet vervolgd werd maar dat er ook nog mensen met een gevoel bij de politie werken. “Verder werd mijn dochter en zoon op alle manieren tegen mij opgevoed zonder enige reden. Mocht de reden haat zijn, dan is daar ook nooit een reden voor geweest. Of komt het vanwege jaloezie, doordat ik drie maanden na haar verdwijning mijn huidige vrouw Tessa ontmoet had.”

27

In de maanden dat Petra met de kinderen verdwenen was, kwam ik altijd in een leeg huis, en kwamen de muren op mij af. Mijn zaak stond op een klein pitje, en als ik zeer vroeg in de morgen van Hamont naar Eindhoven reed op de nog stille snelweg, speelde er van alles door mijn hoofd, en dacht wel eens, als ik nu met volle vaart tegen een van de peilers van een viaduct zou rijden dan ben ik van alle ellende af. Gelukkig was ik sterk genoeg om haar dit genoegen niet te gunnen. Met de wetenschap dat er na regen altijd zonneschijn zou komen ging ik verder met mijn leven.

28

5 Ik probeerde mijn gedachte te verzetten door naar een hoer te gaan. Dat had ik net in het begin van mijn diensttijd ook gedaan, en het was me niet goed bevallen. Ik moest eerst betalen, waarna zij naar achter ging met de boodschap naar mij toe,'kleed je maar vast uit, ik ben zo terug.’ Daar zat ik dan met mijn piemeltje en had het gevoel dat de dokter ieder moment binnen zou komen, het was echter de hoer die snel aangekleed op bed ging liggen, haar rok opschoof en terwijl ze haar slip opzij hield zei ze,'hier moet je zijn jongen,’ ik ben er met een gevoel van zelfbevrediging vandaan gekomen. Het enige wat ik er nog van weet is dat zij enkele weken daarna door haar pooier dood was geschoten, ik herkende haar via de krant waar de toedracht uitgebreid beschreven stond.Oke, dit was dan de tweede keer, maar in al die tijd was er niets veranderd, dit heeft niets met liefde te maken en is pure zelfbevrediging, en dat kon ik zelf ook. Hier was ik niet naar op zoek. De redding was echter nabij, daar ik als voorzitter van de duikclub mijn gezicht eens af en toe moest laten zien in hun stamcafé. Ik had helemaal niets met kroegen waar bezopen mensen een hoop onzin uitkramen. Maar het heeft zo moeten zijn, ik zat aan de bar, komt er me daar een 22 jarige langharige blonde meid binnen lopen in een luipaardprint-jasje, ‘en ik houd van poesjes.’ Eigenlijk beseffende dat dit 'model' buiten mijn bereik lag, raakten we ondanks dat toch aan de praat, zoals dat in de volksmond heet. Ik ben ‘Tessa’ zei ze zich voorstellende. Het bleek dat wij in een gelijksoortige situatie waren beland. Zij vond het wel interessant, dat ik melk dronk in een bar. En vond dat zij dit wel eens verder diende te onderzoeken, vervolgens bood ze mij een drankje aan dat mij overigens verbaasde. Weer eens wat anders dan Petra, die met een sigaret begon. Natuurlijk ging ik er op in, en we raakte niet uitgepraat. Zij was zwaar mishandeld in haar vorige relatie, ‘die uiteindelijk een pooier bleek te zijn.’ Tegenwoordig heet dat een loverboy. Hij wilde dat zij voor hem in de seksindustrie ging werken,'wat ze weigerde, en vervolgens blauw werd geslagen.’

29

Haar vader was een transportondernemer, en met de achtergrond als model had zij dat niet nodig, en leefde nu, nadat zij deze 'lover boy' had verlaten in een flat in Eindhoven. Ze was van oorsprong Amsterdamse. Na die tijd waren wij onafscheidelijk, ik had echter wel voordat ik Tessa leerde kennen een reis naar Thailand geboekt, om met vrienden te gaan duiken, en nog veel meer bleek later. Ik was in die periode voordat ik Tessa ontmoet had rijp voor een psychiater, maar dacht waarom zal ik hem mijn ellende vertellen, en mij daar een gepeperde rekening voor laten presenteren. Waarvan hij vervolgens misschien naar Thailand gaat. Dus overslaan die handel, en dat was de beste zet in mijn leven. Daar stonden de vrouwen in rijen van vier opgesteld om je in alle behoeftes te voorzien, en het duiken was prachtig. We haalden oude vazen uit een gezonken Chinese jonk gedateerd van voor de jaartelling. Ik kwam daar dan ook met een volle batterij en nieuwe moed voor het leven van terug. Wat heet terug, ik reed als een gek terug van het vliegveld, omdat ik besefte dat er nog maar 1 vrouw in mijn leven was, en dat was de vrouw in het luipaardprintjasje. 'Waarmee ik na 10 maanden trouwde.’ Het duurde niet lang voordat Tessa bij mij introk en besloot al snel om met mij samen de zaak een opstoot te geven. Ze belandde zo van het ene uiterste in het andere, van de modewereld naar een vismeisje. Maar beslist geen viswijf zoals het in het woordenboek omschreven staat. Nadat ik haar had opgeleid in een paar dagen, 'meer had ze er niet voor nodig’ stond ze er alleen voor in een van de verkoopwagens. ‘Tessa had van nature dusdanige omgangsvormen met de klanten, dat de omzet in de kortste keren verviervoudig werd. Vis konden ze overal kopen in Brabant, maar niet bij zo een vismeisje als dit.’ Nu we door later te omschrijven redenen niet meer actief zijn in de vishandel, kan Tessa niet meer fatsoenlijk in de plaatsen waar wij gewerkt hebben rondlopen, zonder aangesproken te worden door oude klanten op een positieve manier. Het lijkt wel of er een filmster rondloopt.

30

Ze was ook bijzonder goed met mijn kinderen, en beschouwde ze als haar kinderen, met de nodige ups en downs groeide mijn kinderen op tot tieners, en met de problemen van het puberren natuurlijk. Doordat mijn inmiddels geworden ex het niet naliet om te blijven treiteren, en de kinderen op deze manier bleef misbruiken. Nam ik de stap om nu maar eens in te grijpen. Dit nadat Tessa vruchteloos had geprobeerd te bemiddelen. Ik deelde haar mee, dat ze de kinderen in het vervolg maar moest houden, omdat ik ze niet meer hoefde te zien. 'Natuurlijk meende ik dat niet,’ maar het had wel effect. Ze besefte dat ik haar het wapen ’de kinderen’ hiermede uit handen had genomen waarmee ze mij, en daardoor ook de kinderen voortdurend vernederde. “Nu werd ze wakkergeschud, en vroeg aan mij 'meen je dat nou.' Waarop ik natuurlijk bevestigend antwoordde, om het gewenste resultaat te bemachtigen. Het werkte zowaar en daarna kwam voor de kinderen, Tessa en mij het leven in een rustiger vaarwater voor enkele jaren, om daarna los te barsten in een hevige storm van emoties! ( Tessa en Frans)

31

6 Eerst mijn zoon Frank, die het op 16 jarige leeftijd verkoos om bij ons te komen wonen. Wat voor Tessa en mij geen probleem was, en met toestemming van zijn moeder nog wel. Het probleem was echter dat hij niet meer naar school wilde. Op mijn vraag wat dan zijn toekomstplannen waren kreeg ik als antwoord, ‘gewoon net als vele andere jongeren in Nederland,’ een beetje in de stad rondhangen. Mijn antwoord was simpel,'dan heb je helaas de verkeerde oude heer getroffen,’ hier wordt namelijk gewerkt. Maar omdat je hebt laten blijken dat je in de vishandel wil, krijg je nu de kans, begin maar met ons samen haring schoon te maken. 'Waar we iedere morgen om vier uur mee begonnen,’ en na de verkoop in de avond ook alles nog moesten schoonmaken, zodat we om acht uur ‘s-avonds pas in de stoel zaten. En dat voor 35 jaar. Frank vond het schijnbaar niet leuk, omdat de velletjes van de haring ooit tegen het plafond zaten. En dan ook na verloop van tijd, ‘waar ik hem al voor gewaarschuwd had,’ dat hij binnen 1 jaar terug naar school zou verlangen. Op een morgen zat hij te huilen aan het ontbijt. Wat is er jongen haalde ik aan. 'Ik wil terug naar school,' ging hij verder. Hier had ik op gewacht, ik ging met hem ook naar een avondschool in Tilburg om zijn middenstands diploma te halen, ik zat naast hem in de bank om zeker te zijn dat hij het haalde. Omdat ik dat diploma daar al gehaald had. Ik nam hem ook mee als 17 jarige naar Thailand, waar ik inmiddels duikreizen met groepen organiseerde buiten mijn normale werkzaamheden. Niet wetende dat Frank homo was, ‘omdat hij mij dat nooit verteld had, ik snap niet waarom.’ Ik ben een persoon die iedereen in zijn waarde laat, en ook het seksleven van een ander, en zeker van mijn eigen zoon.

32

Hij, wilde wel eens zien waar zijn vader mee bezig was natuurlijk. Buiten het leven aan boord van een boot, was er natuurlijk ook van alles te beleven aan land, en met name Pattaya, waar je een T-shirt kan kopen met de tekst, ‘Good boys go to haven, and bad boys go to Pattaya.’ Nu vind ik persoonlijk, dat iedereen maar moet doen wat hem gelukkig maakt, zonder daar verder over uit te wijden, en het verder aan uw eigen fantasie over te laten. Ik kreeg daarom de gedachte dat het nu maar eens tijd werd, dat hij in contact kwam met meisjes. Ik nam hem dan ook mee naar een massagesalon waar 40 meisjes achter een raam zaten met een nummer opgespeld, en zei tegen hem, zoek er maar een uit om je te laten masseren, en ik betaal. Waarop hij antwoordde, ‘die meiden zwaaien allemaal naar jou,’ ken jij die? Lachend vertelde ik hem, ja jongen die ken ik allemaal. Wat niet waar was natuurlijk, omdat die alleen maar de aandacht op zich willen vestigen om gekozen te worden. Ik zei wel dat hij er een moest nemen met een B achter het nummer, die zijn voor bodymasage, ‘wist ik uit eigen ervaring.’ Dat betekent dat ze je helemaal inschuimen en ze met hun hele lichaam beginnen te masseren, 'gebruik hier verder maar je fantasie bij,’ en als je nog een happy ending wilde dan kon dat ook tegen extra betaling natuurlijk. Nadat hij klaar was, ‘ik wist niet in welke mate’ zag ik hem uit de lift komen met de masseuse, en met een smile van oor tot oor, en de zeepresten nog in zijn neus en oren. Nu wil echter het geval,'15 jaar later,’ dat hij op mijn vraag, ‘vertel me nu eens wat ik in jou ogen verkeerd heb gedaan in je opvoeding.’ Hij antwoordde, Je hebt me op 17 jarige leeftijd op een hoer gezet en bent weggelopen zonder te betalen, en dat hij dat alsnog had moeten doen. Natuurlijk reageerde ik met de woorden: “Pardon Frank, ik zal even je geheugen opfrissen, je komt er namelijk niet in zonder te betalen, en ik heb dan ook 5 euro betaald. Maar ik heb zo wel een donkerbruin vermoeden wat er gebeurd is, jij ging in op de nabehandeling, en daar heb je voor moeten betalen.”

33

18 jaar later zijn we samen nog eens in Pattaya geweest, en heb ik hem weer naar die salon gebracht, om hem met zichzelf te confronteren. Zijn herinneringen kwamen aldaar terug terwijl de masseuses uitgebreid naar ons zwaaide, we zijn overigens zonder gebruik van hun diensten naar buiten gestapt. Inmiddels heeft Frank zijn eigen leven en werkt al jaren voor KLM. 'Nu als purser'.

Frank

34

7 Het is letterlijk en figuurlijk een ander hoofdstuk wat mijn dochter Nathalie betreft, die ‘ging’ eigenlijk niet slecht, wat studeren betreft had ze wel moeilijkheden, en belandde zo achter de kassa van een supermarkt. ‘Bij ons werken was uit den boze en werd tegengewerkt door haar moeder.’ Nu kwamen de vriendjes in zicht, de eerste kwam binnen zonder zich voor te stellen met een hand opstekend en de woorden ‘hallo.’ Nathalie vroeg of hij (17) een biertje mocht, ‘waarom niet antwoordde ik met een glas appelsap in mijn hand.’ Hij dacht waarschijnlijk dat ik whisky dronk, en zette de fles rechtstreeks aan zijn mond, om het in een teug helemaal leeg te drinken. En vervolgens mij aankijkend met een gebaar van kijk eens wat een flinke vent ik ben, zette hij de nu lege fles direct voor mijn neus. Ik moest direct denken aan de vader van Tessa, toen ik als 30 jarige de eerste keer bij hem binnenkwam, hij zat op dat moment te telefoneren, en ik moest wachten om mij voor te stellen. Intussen zat hij mij op te nemen, en natuurlijk met de gedachte spelende,'hij had drie dochters en Tessa was de jongste,’ weer eentje die mijn dochter komt naaien. Zo denken vaders nu eenmaal, vergetende dat zij hetzelfde hebben gedaan toen ze jong waren. Maar ik begreep zijn gevoelens als geen ander, en vergaf meteen zijn eerste reactie van, ‘wanneer ga je met mijn dochter trouwen.’ Ik stelde me handschuddend voor, en antwoordde direct, 'zeer binnenkort als ik daar uw toestemming voor krijg.’ Helaas is de goede man overleden aan zijn vijfde hartinfarct nadat hij seks had gehad met zijn vrouw, zijn laatste woorden waren tegen zijn vrouw, ‘wat zie je er toch nog goed uit, ik doe vast het licht uit.’ Niet wetende dat hij tevens zijn eigen levenslicht uit deed. Een dood die wij allen zouden wensen, maar op je zestigste is dat wel een beetje te vroeg.

35

Het tweede vriendje was Gert Jan waarmee zij ging samenwonen, 'hij had een vlotte babbel’ maar later bleek, dat het niet voldoende was om de relatie in stand te houden. Rond mijn 49ste jaar, werd ik op een gegeven moment duizelig, en omdat ik jaarlijks gekeurd diende te worden als duikinstructeur, ‘voor de geldigheid van het brevet,’ de cardioloog vertelde me dat mijn algemene conditie niet optimaal was. Ja natuurlijk antwoordde ik, de hele dag heb ik gewerkt vanaf 04.00 tot nu 19.00 en neem aan dat ik een beetje moe ben. Hij adviseerde me om de bloedvaten te laten controleren. ‘Maar daar was geen haast bij voegde hij er onmiddellijk aan toe.’ Omdat ik al enkele jaren reuma had, waar je schijnbaar de ziekte ‘sjogren' ( geen productie van tranen) gratis bij kreeg, en dit hoogstwaarschijnlijk te wijten was aan een familiale kwestie net zoals met de bloedvaten. Mijn moeder en bijna haar hele familie hadden die problemen. Daarom nam ik het besluit, om dat dan maar zo snel mogelijk te doen, en er dan wel haast mee te hebben. Wat zeer terecht bleek. Dat resulteerde als volgt: Ik had geen hartinfarct gehad, maar de belangrijkste vaten rond mij hart waren voor respectievelijk 90%-60% en 40% dichtgeslibd en was ik zodoende een tijdbom. Zonder enige tact vertelde de cardioloog dat ik een by-pass operatie nodig had.'Het werden er vier.’ Omdat dotteren niet meer mogelijk was, vanwege het risico van een hartinfarct tijdens het dotteren. Daar zat ik dan huilend op de rand van het bed, me afvragende, hoe moet het nu verder met de zaak? Ik had daar geen verzekering voor. Het was eenvoudig, niet werken betekende geen inkomsten. Tessa verzekerde mij dat zij door zou werken, ondanks dat zij een verschoven rugwervel had die haar veel pijn opleverde, en daarom eigenlijk ook niet meer kon werken. “Ik had dan ook geen enkele keuze en besloot om dan maar zo snel mogelijk die operatie te ondergaan, en wel precies op mijn verjaardag toen ik 51 werd.”

36

De operatie was een succes, maar ik mocht niet meer werken en moest het rustig aan gaan doen.'Buiten stress blijven was het advies.’ Ik was nu goed bedeeld, buiten mijn actieve reuma, het tekort aan traanvocht en een hart probleem, waar later ook nog eens een te langzaam werkende schildklier aan toegevoegd werd. Dit was dan mijn toekomstbeeld. Het enige wat overbleef was de zaak verkopen, en een WAO uitkering aanvragen. Die pas twee jaar later toegekend werd. We waren al bezig met gegadigden om de zaak over te nemen, toen mijn dochter vroeg of zij de zaak over kon nemen. Waarom niet dacht ik, dan wordt het familiebedrijf toch nog voort gezet. De nodige voorstellen werden besproken, en omdat mijn dochter geen geld had, zocht ik naar een zo gunstig mogelijke oplossing voor haar. Mijn voorstel was, ‘mede omdat wij dan geen inkomsten meer hadden’ dat zij eerst twee maanden mee zou werken met Tessa voor een salaris dat meer was dan dat ze bij de supermarkt kreeg. Waarbij ze op een rustige manier met de werkwijze vertrouwd zou raken, en de klanten aan haar konden wennen, om zodoende voor een soepele overgang te zorgen. Ik leerde haar om met de vrachtwagen de grote verkoopwagens achteruit in te parkeren, wat niet zonder problemen verliep, maar door vol te houden, ‘en waarbij ik veel geduld moest tonen,’ kreeg ze het uiteindelijk toch voor elkaar. Wat de financiering betreft had ik de afspraak gemaakt dat zij voor vijf jaar iedere maand een x bedrag betaalde dat overeenkwam met ongeveer 25% van de netto winst. Ik had uitgerekend dat zij dan een rijkelijk bedrag over zou houden om van te leven. De betaling, of beter gezegd dat was de afbetaling voor de bedrijfsvoertuigen en de inventaris voor een schappelijk bedrag + het gebruik van de bedrijfsruimte. Dit met de belofte om al de betalingen die zij had gedaan, na 5 Jaar volledig terug te betalen. Mijn opzet was dat ze dan meer gemotiveerd was op deze manier, en een spaarpotje op de koop toe had. En dat mijn zoon dan niet in de gaten had dat het in feite een schenking was.

37

Niet lang daarna gaf ik ze ook nog mijn huis voor de helft van de waarde, waarbij ze in de vorm van huurkoop zonder enige vorm van rente eigenaar zou worden, nadat het overeengekomen bedrag voldaan was. Nu zette ik wel weer mijn zoon buiten spel door haar bijna alles te geven en hij niets, wat mij geen goed gevoel opleverde. Ik had ook een raar gevoel over het feit dat ik volgens mijn gezond verstand een contract op diende te maken. ‘Mijn gevoel zei echter, dat hoeft toch niet met je eigen kind, die moet je toch wel kunnen vertrouwen.’ Ik liet me leiden door mijn gezond verstand, en ging over tot het opmaken van een contract. En dat bleek heel nodig te zijn binnen twee jaar.

38

8 Aanvankelijk deed Nathalie het prima, en ik was dan ook trots op haar, totdat ze met haar man Peter ‘Gert Jan was inmiddels aan de kant gezet,’ na verloop van tijd besloten om niet meer te betalen. ‘Ik moest haar zo maar alles geven was het antwoord.’ Terwijl ik haar herinnerde aan het contract deelde ze schriftelijk mee dat zij het betreffende contract nooit had gezien en ook niet getekend had, wat ze notabene met getuige van Tessa getekend had. ‘Nu begon het gezeik.’ Ze hielden er een levensstijl op na die niet opgewassen was tegenover de inkomsten, alsmede door middel van nalatigheid en service naar de klanten toe. ‘Wij moesten daar maar voor bloeden.’ De schuld naar de leveranciers en ons, liep mede daardoor intussen maar verder op, en Nathalie vond het nu wel eens tijd om ook aan haar kinderwens te voldoen. Peter wilde daar nog even mee wachten, omdat hij misschien dezelfde dodelijke spierziekte zou krijgen als zijn moeder, die op jonge leeftijd was overleden. ‘Hij wilde dit niet door schuiven naar zijn kind.’ Vijf jaar Later bleek hij gelijk te hebben, en overleed aan dezelfde ziekte als zijn moeder op 35 jarige leeftijd. Nathalie vond het schijnbaar nodige om binnen haar huwelijk een relatie aan te gaan met Pascal, die al meerdere kinderen had verwekt bij een andere vrouw, en haar dan ook zo snel mogelijk zwanger maakte, en zich letterlijk en figuurlijk ‘binnenwipte.’ Ik informeerde bij een bevriend agent over die Pascal, het antwoord was zoals gebruikelijk, ‘daar mag ik niets over vertellen.’ Ja, dan begint er bij mij een lichtje te branden. Omdat als er niets aan de hand is met de betreffende persoon, dan zeggen ze gewoon dat hij geen strafblad heeft. Ik vond toch wel uit dat het een crimineel was, met veroordelingen van diefstal met geweld, verboden wapenbezit en drugshandel. Ik gaf haar toch het voordeel van de twijfel, toen ze zogenaamd ziek was. “Ze was in verwachting van Jessy, die acht jaar later nog eens zou schitteren in het programma Vermist als zijnde zogenaamd ontvoerd.” 39

Wij mochten het niet weten dat ze zwanger was, ‘en dat was voor mij onbegrijpelijk.’ Ik had haar dan wel aangeraden, om een tijdje te wachten met kinderen totdat zij de zaak goed op poten had gezet. Maar als het nu eenmaal zover was, dan was het haar keuze, en had ik daar geen probleem mee. In ieder geval toen ze dan zogenaamd ziek was, hebben Tessa en ik voor haar gewerkt zonder enige beloning, ondanks onze lichamelijke problemen. En vervolgens alle inkomsten af hebben gegeven, ondanks dat zij grote schulden had ten opzichte van ons, en de leveranciers. Helaas waren er nu drugs in het spel, en naar later bleek was zij ook actief betrokken bij het dealen, zij wist volgens Pascal precies waar het spul lag, en het was daardoor een komen en gaan van drugsgebruikers en dealers aan mijn huis dat ik steen voor steen opgebouwd had. “Wie had dat ooit kunnen denken toen ik het bouwde.” Het resultaat was ook nog eens dat zij niet voldoende aandacht aan de vishandel schonk en mede daardoor de meeste klanten verloor, en vervolgens mijn naam die wij zorgvuldig hadden opgebouwd afbrak in enkele maanden. Ik had altijd op een eerlijke manier zaken gedaan en mijn leveranciers altijd op tijd betaald. Daardoor leverde dezelfde leveranciers ook blindelings aan haar. Met het gevolg dat ze buiten mij verder ook helemaal niemand betaalde. Waarna ik ook nog eens opgezadeld werd met sommige rekeningen, omdat ik het water, licht, en gemeentelijke belastingen goedgelovig op mijn naam had laten staan. Inmiddels bracht ik onverwacht een bezoek aan haar.'Het huis lag vol met Rommel.’ Ik vroeg aan Nathalie in het bijzijn van Pascal, wat dit betekende. Haar antwoord was duidelijk 'Ik leef zoals ik wil.’ Daarom adviseerde ik haar dat zij dan maar ergens in een varkensstal diende te gaan wonen. ‘Omdat ze ook het huis niet betaalde.’ Ze zei, dat is goed ik heb al iets geregeld. Op mijn vraag aan Pascal, of hij wel toestemming aan mij had gevraagd om in mijn huis te wonen, kreeg ik als antwoord: “Ik woon hier niet, ik ben hier te gast, en Jij hoeft niets te zeggen want ik weet alles over jou.” 40

Nu barste mijn klomp, ‘Ik heb niets te verbergen,’ ging er door mij heen. Ik keek mijn dochter aan, en zag indirect haar moeder voor me, met al haar leugens die ze de kinderen ingeprent had. Het resultaat was, ‘Ik was nog niet zolang geopereerd aan mijn hart,’dat mijn arm pijn ging doen, en pijn in de borst kreeg. Het flitste door me heen, ‘nee geen hartinfarct, niet nu, niet hier.’ Ik moest onmiddellijk naar mijn pillen voor onder mijn tong grijpen, om mijn aderen die door de opgewekte stress vernauwd waren, weer zo snel mogelijk te verwijden, voor ik er bij neer zou vallen. Om het geheel nog meer te verergeren, zaten zij beiden recht voor me mij uit te grijnzen. Na enige tijd gezeten te hebben, hernam ik mijn helderheid van geest. ‘Het was gelukkig nog niet zo ver om naar die niet-bestaande hel te gaan.’ Maar in plaats daarvan was deze omschreven hel nu uitdrukkelijk hier aanwezig. Nu reagerende naar Pascal toe met: ‘En nu mijn huis uit.’ Hij vertrok met de mededeling ‘Ik stook alles aan’ zodra jij verdwenen bent. Nu zat ik tegenover mijn dochter met de woorden: ‘Nathalie je begrijpt wel dat het zo niet verder kan!’ Zij antwoordde kalm, dat had ik al begrepen, en wij hebben al een huis gehuurd, en zullen hier dan ook binnen drie weken vertrekken en het huis schoon achterlaten. Hierop vertrouwende verliet ik het pand. Maar omdat ik het niet helemaal vertrouwde, schakelde ik de bevriende agent in om een oogje in het zeil te houden bij de verhuizing, omdat ik ten tijde in het buitenland verbleef. Ik kreeg een bericht van hem dat hij net op tijd daar binnenkwam, er stonden al enkele figuren klaar met spuitbussen, en in het bijzijn van mijn ex Petra voor ondersteuning. Die hoogstwaarschijnlijk te vroeg juichend een tijd geleden al het pad op kwam rijden met haar Ghaneese vriend, die behangen was met gouden kettingen. Ik keek naar beneden toen ik een wagen het pad op zag komen, en vroeg wat ze hier kwamen doen. Zij antwoordde,'is Nathalie niet thuis.’ Nee, antwoordde ik, die zal wel op de flat zijn. Nog niets in de gaten hebbende zei Tessa, dat was je ex, zag je dat niet.

41

Ik had het echt niet in de gaten, ik had haar 25 jaar niet gezien, en kon dan ook geen verband leggen met die kleurrijke persoon aan haar zijde. Later ging ik polshoogte nemen, en heb alles op film vastgelegd. Deuren waren ingetrapt, telefoons vernield, kasten en stoelen vernield, er was in een doos met mijn administratie gepiest, evenals over al het beddengoed. Nu met het dreigement dat ook nog eens alles in brand zou worden gestoken, voelde ik mij verplicht om zo snel mogelijk mijn huis te verkopen, waar ik al mijn vrije tijd in had gestoken. De beslissing om te verkopen viel dan ook op een openbare verkoop, waar in een tweede zitting vervolgens 40% van de waarde werd geboden, en het met tegenzin diende te aanvaarden vanwege de dreigementen. Om vervolgens een ‘dikke punt’ achter mijn leven te kunnen zetten, wat betreft mijn dochter in combinatie met mijn ex.

42

9 Nu was dit niet de eerste keer, dat ik met criminelen in aanraking kwam. Daarvoor was er bij mij een boot afhandig gemaakt door Janus van Wezenbeek, een zware criminele kamper uit Eindhoven die men zo in het rijtje kan plaatsen van Mierement,’die in Pattaya dood is geschoten’ en Holleder die vermoedelijk de opdrachtgever van de moord was. Gelukkig zit deze Janus nu voor lange tijd vast in België. Janus had zijn stroman Jan Wouters opdracht gegeven, om de boot zogenaamd te kopen. Het leek net echt, zijn bod was natuurlijk lager dan de vraagprijs, en betaalde enkele duizenden guldens aan. De rest zou betaald worden bij proefvaart, wat mij redelijk leek. Echter toen de proefvaart voorbij was vroegen ze om de papieren. Na die in te hebben gezien, staken zij de papieren op zak met de mededeling dat alles zo in orde was, en dat de boot nu van hun was. Ik die altijd op een eerlijke manier gewend was om zaken te doen, besefte nu dat ik met zware criminelen te maken had, en sprong onmiddellijk in mijn auto,'waar de boot op de trailer nog aangekoppeld was,’ en wilde op de snelste manier naar een of ander politiebureau rijden. Het mocht niet baten, op de snelweg tussen Weert en Eindhoven werd ik klem gereden door drie Mercedessen en in plaats van twee personen bleken zij nu met een achttal te zijn, waaronder de Wezenbeekjes die de transactie verdekt opgesteld hadden gevolgd. Ik probeerde ze van me af te slaan, terwijl een inmiddels uit zijn vrachtwagen geklommen chauffeur, er met een pistool op gewezen werd dat hij er zich niet mee diende te bemoeien. Waarop ik in een ongelijke strijd moest toezien, hoe zij de boot ontkoppelde en meenamen. “Mobiel telefoonverkeer was er toen nog niet, daarom diende ik in de eerste de beste telefooncel de politie te bellen.”

43

Vervolgens werd Jan Wouters gearresteerd en Janus bleef begrijpelijk buiten schot. Ik werd geconfronteerd met hem, en beseffende dat ik hier met een grote criminele organisatie te maken had, en er niets mee te maken wilde hebben. Daarom ging ik op het aanbod van de behandelende rechercheur in, om de aanbetaling aan hem te geven waarna ik de boot, ‘die bij de politie in Eindhoven stond,’ weer mee mocht nemen met de papieren. Denkende dat het voorval nu over was, zette ik de boot weer te koop. Maar die werd tot mijn verbazing nu gestolen, ik kreeg later een telefoontje vanuit een bepaalde omgeving, met een muziekje op de achtergrond waar mij medegedeeld werd, dat zij hun bezitting opgehaald hadden en dat ik de papieren in moest leveren en mee moest werken anders werd mijn zaak in de brand gezet of mijn kinderen ontvoerd. Ongeveer tien minuten later kreeg ik weer een telefoontje, en deze persoon wist wie de boot had, en door vier duizend gulden vooruit te betalen, zou hij er voor zorgen dat die boot terug kwam. Gelijkaardige achtergrond muziek en bijgeluiden hoorde ik echter. Nu kickte mijn opleiding bij de mariniers in als verkenner en inlichtingen specialist, dit moest ik uitzoeken. Eerst ging ik naar de betreffende rechercheur toe met de vraag, ‘wat is hier aan de hand?’ Ja Frans, het zit zo, ze zijn het geld niet op komen halen, en ik ben vergeten je te waarschuwen. En hun advocaat, ‘die ik later opbelde met de woorden dat hij een nog grotere crimineel was om met deze praktijken mee te werken,’ had vermeld dat ze voor het betreffende bedrag ‘enkele duizenden guldens’ die boot gekocht hadden. Maar jij als politieman weet toch wel, dat als je voor zo een gering bedrag een dergelijke boot koopt, dat het dan als heling aangemerkt kan worden, en dan ook strafbaar is. Nu rijd ik al dagen met een jachtgeweer rond, ‘in België was het geweer zonder vergunning aan te kopen’ om mijn vrouw en mijn kinderen evenals mezelf te beschermen, omdat ze ons bedreigden.

44

Omdat ik aangifte wilde doen van de bedreigingen, kreeg in van de rechercheur te horen dat zij pas kunnen ingrijpen als er daadwerkelijk iets gebeurd is. Voor de rest, schiet ze wat mij betreft maar overhoop dan zijn wij er van af, kreeg ik als antwoord. ‘Daar kon ik het dan mee doen.’ Al eerder had ik problemen met de politie ondervonden, zij vonden namelijk vanuit Bergeijk, dat ik in een omliggend klein dorpje, wat op mijn route lag, 'waar twee oude vrouwtjes me hadden gevraagd om hun vis te brengen omdat ze moeilijk de deur uit konden.’ Ik mocht dat niet zonder vergunning terwijl ik net zoals de bakker en de melkboer alleen maar een bestelling afleverde, en die dat ook zonder vergunning deden, en waar ik bovendien eigenlijk geld op toe gaf. Maar ik wilde voor hun een uitzondering maken. Ik werd in het bijzijn van de dames,'die erg geschrokken waren,’ gewaarschuwd dat als ik weer zou komen, dat ze mij dan zouden arresteren. De dames vertelde ik, dat ik de volgende week gewoon weer zou komen. Daarom hield ik me dan ook aan mijn woord. Toen de dames hun vis in ontvangst namen, ‘zij moesten schijnbaar eerst het bewijs hebben dat ik geleverd had, sprongen vier agenten te voorschijn waaronder hun baas, een inspecteur in burger.’ Begrijpende dat de dames nu nog meer geschrokken waren, werd ik in hun bijzijn gearresteerd. Maar niet zonder dat er door de dames aan toegevoegd werd, ‘kunnen jullie niet beter boeven gaan vangen.’ Er werd een jonge agent naast mij geplaatst in de auto, ‘die zich begrijpelijk niet op zijn gemak voelde door de situatie,’ om te voorkomen dat ik zou vluchten. Ik moest de andere politie wagens volgen naar het bureau. Waarbij tijdens de rit de jonge agent de stilte doorbrak met de woorden, ‘Ik vind dit lullig maar ik wordt ook maar gestuurd.’ Ik kan het jou niet kwalijk nemen verzekerde ik hem.

45

Eerst werd alle vis in beslag genomen, en moest ik die afleveren bij een polier die een vriezer had. Ik mocht wel het afval behouden. Waarop ik natuurlijk geërgerd reageerde met: ‘Je wilt toch alles in beslag nemen, ik zal het wel in je politie auto schudden als je het niet aanneemt,’ waarna zij het alsnog registreerde. Daarna werd ik,'het was inmiddels 14.00 uur,’ in een kamer gezet met een spiegel waar zij door heen konden kijken, ik hoorde ze dan ook regelmatig lachen als ze aan de andere kant door de spiegel keken. De eerstvolgende keer dat er weer een mij uit stond te lachen, ‘Ik kon er niets anders van maken’ riep ik de agent toe dat ik de volgende dwars door de spiegel voor zijn kop zou slaan. Daarna was het rustig. Het was 18.00 uur voordat ik verhoord werd cq een verklaring af kon leggen, en mocht toen gaan. Ik aanvaarde de opgelegde boete door de officier van justitie natuurlijk niet, ik wilde dat dit voorval voor de rechter kwam, wat dan ook gebeurde. Tijdens de zitting van het kantongerecht voelde de rechter zich behoorlijk opgelaten over deze zaak, en de aanklager ook, zo te zien. Toen ik een blik wierp naar achteren zag ik tot mijn verbazing de inspecteur staan die mij dit aan had gedaan. Ik legde de rechter uit wat er precies aan de hand was, die mij vervolgens de vraag stelde, kun jij je verhaal bevestigen. Ik heb nog een beter voostel zei ik, vraag het maar aan de inspecteur die op het idee kwam om mij te arresteren, ‘hij staat hier namelijk achter in de zaal.’ Waarschijnlijk om zijn overwinning gestalte te zien krijgen. De rechter nu duidelijk geïrriteerd, stelde hem enkele vragen die hij ontwijkend probeerde te beantwoorde. Nu ondertussen spijt hebbende dat hij gekomen was, moest hij de uitspraak aanhoren als zijnde 'Geen Vonnis' en kon ik gaan. Naar buiten lopend haalde ik de inspecteur in en wandelde gezamenlijk met hem naar zijn rode burger dienstauto,'een Volvo.’ Hij kon het niet laten om mij nog enkele dreigementen naar mijn hoofd te slingeren, maar aangekomen bij zijn voertuig,'die hij op een plaats geparkeerd had wat verboden was,’zag ik dat hij een parkeerbon achter zijn ruitenwisser had zitten.

46

Ik kon natuurlijk mijn lach niet onderdrukken, en vermeldde dat hij wel raad wist met die bon. En dat ik die dames beslist niet in de steek zou laten. Hij durfde mij niet meer onder ogen te komen, en als er een politieauto voorbij reed in het dorp zwaaide de agenten alleen maar naar mij. Ik wist dat zij het er ook niet mee eens waren, en vonden het waarschijnlijk prachtig dat ik hun baas een lesje had geleerd. Er werd een brief gestuurd, afkomstig van de Officier van Justitie, met de mededeling dat ik de in beslag genomen vis op kon halen. Mijn antwoord daarop was zeer duidelijk: Geachte Officier van Justitie, gezien deze vis door het invriezen niet meer voldoet aan onze kwaliteitsnormen, kunt u deze gebruiken om er een buffet van te maken voor het OM. Door de geleden schade en het voorkomen van het uitoefenen van mijn beroep verzoek ik u, om de geleden schade van 4000 gulden te vergoeden. Zonder enig excuses werd er heel snel aan de betaling voldaan. “ De reden om deze viskwestie aan te halen is om een inzicht te geven, waar de betreffende ambtenaren wel of niet toe in staat zijn.” Dan nu weer terug naar de gestolen boot. Ik vond binnen de kortste keren via informanten uit waar die boot was, op de bedrijfshal aangekomen vertelde een medewerker, dat hij er wel gestaan had, maar intussen opgehaald was. Een rechercheur die een klant van mij was, maar niet aan deze zaak werkte vroeg me geïnteresseerd hoe de zaak verliep. ‘Ik ben er mee bezig, omdat de politie niets doet antwoordde ik.’ Plotseling kreeg ik aan mijn verkoopwagen vier ongure figuren, die rustig afwachten tot de klanten verdwenen waren. Het waren drie blanken en een zwarte. Net zoals in een gangsterfilm werd mij toegesnauwd, ‘wij komen morgen de papieren halen van die boot, en als je ze niet afgeeft dan gaan je kinderen er aan.’

47

Dit had ik nog nooit meegemaakt in mijn leven en moest het dan ook even verwerken. Daar had ik niet lang voor nodig, de marinier in mij nam het over, en volgde de auto waarin zij verdwenen.’Die gaan naar de opdrachtgever speelde in mijn gedachte.’ En inderdaad zij gingen naar de Pagelaan in Eindhoven waar veel kampers intussen in een heel blok met huizen woonden, betaald door de gemeente door middel van een uitkering. 'Misdaad wordt zelfs beloond.’ Ik zag ze een huis binnengaan en er weer uit komen. En belde daar dan ook aan, Grardje van Wezenbeek ‘The Godfather,’en de vader van Janus van Wezenbeek deed open. Ik herkende hem, hij kwam wel eens haring halen. Grardje wat is hier aan de hand vroeg ik met geheven stem? Hallo Frans, antwoordde hij, kom binnen dan zal ik het uitleggen, en terwijl hij koffie inschonk, keerde de vier mannen terug, nu binnenstormend van twee kanten.’Die dachten natuurlijk dat ik Grardje onder schot had,’ maar net zoals in de film The Godfather gebaarde Grardje met zijn handen'rustig’ en gaf ze de order om tegen de muur te gaan zitten. Waarna ik hem vertelde dat ik door hun bedreigd werd, en dat als zij hun dreigementen uitvoerde ik niets meer te verliezen had, en over zou gaan tot tegenactie, onmiddellijk antwoordde hij, ‘maar wij schieten terug,’ Ik persoonlijk had het helemaal niet over schieten gehad. OK Frans ging hij verder, het is allemaal een misverstand onze Janus gaat die boot terug geven, als jij nou de papieren aan mij geeft,'die zijn voor onze advocaat, om te zorgen dat we geen gedonder krijgen met de politie,’ dan zorg ik dat jij die boot twee dagen daarna op kan halen. Beseffende dat ik in een zeer gewelddadige misdaad familie terecht was gekomen, had ik geen keuze en diende het een kans te geven,’wat later bleek, zeer stom te zijn.’ Ik gaf hem de papieren, en na twee dagen meldde ik mij om de boot op te halen bij Grardje. Ik had al een vermoeden dat de boot er niet was, en kreeg ik als antwoord,‘sorry Frans,’ het is wat met die kinderen. Ze willen gewoon niet luisteren en willen die boot niet afgeven. Daar stond ik dan met de wetenschap dat ik er ingeluisd was door The Godfather zelf.

48

“Ik verliet Grardje met de gedachte ik maak wel een zorgvuldig plan, om ze daar te treffen waar zij gevoelig voor waren.” De enige mogelijkheid was om te procederen, maar dat zou meer geld kosten dan het op zou leveren. Dan maar overgaan op een andere tactiek. Intussen moest ik aanzien dat mijn boot geparkeerd stond aan de berenkuil in Eindhoven, ‘een rotonde die deze bijnaam had.’ En wie woonde daar, Ja de later uitgroeiende machtige crimineel Janus van Wezenbeek. Mijn speurwerk leverde op dat er een bedrijfshal bij de melkfabriek in Eindhoven stond met de naam Eindhoven Truck BV, dat was dan zowel letterlijk als figuurlijk zo bedoeld. Observerende zag ik dat heel die hal vol stond met boten bouwmachines, trucks en zeer luxe personenwagens. Al snel kwam ik er achter dat een stroman van de wezenbeekjes de directeur was. Met deze wetenschap nam ik contact op met de rechercheur die mijn klant was, met de mededeling dat daar al hun door oplichting en afpersing roerende goederen stonden geparkeerd. Blijf daar weg Frans antwoordde hij, ‘ze knallen je overhoop,’ en wij zijn er van op de hoogte. Waarom doen jullie dan niets, zei ik, zijn jullie misschien bang van ze. Ik zal je vertellen Frans dat ik hem eens had gearresteerd in verband met het afhandig maken van een Jaguar van een notaris, ze hadden hem met een smoes benaderd dat ze een klant hadden die niet wilde wachten op de levering van zijn Jaguar. Er was toen schijnbaar een lange levertijd op. Zij waren bereid om meer te betalen dan de nieuwprijs, ‘en die wagen was spiksplinternieuw.’ De notaris dacht, deze winst laat ik me niet ontgaan, ik rijd wel even in de auto van mijn vrouw tot de nieuwe er is. Ze wilde wel even een proefrit maken, en dat gebeurde met de notaris als bestuurder, hij was wel zo slim, ‘later zou blijken ook van niet,’ om hun niet de wagen zo mee te geven. Aangekomen buiten de stad op een stille weg, vroegen de criminelen of ze de papieren mochten zien, 'een bekend verhaal,’ om te controleren of die klopte met het chassisnummer. Daarna vroegen ze om de kwitantie voor ontvangst van het geld te tekenen. 49

Dit was een notaris, en wilde daarom eerst het geld ontvangen alvorens als zodanig af te tekenen. Na een beetje getouwtrek, van teken nu eerst maar, weigerde de notaris, en kreeg vervolgens een pistool tegen zijn kop, met de opdracht om te tekenen. Daarna werd hij ver van de bewoonde wereld achtergelaten, en namen zij de Jaguar mee. De auto werd zo snel mogelijk op papier drie maal door verkocht, ‘dan is het voor de eigenaar niet meer mogelijk om zijn auto terug te vorderen.’ Die doorverkoop, werd onder de stromannen nog voordat de notaris kans had gezien om de politie in te schakelen geregeld. De heren werden gearresteerd en de advocaat van de wezenbeekjes kwam hun ondersteunen met het verhaal dat zij volgens de kwitantie netjes betaald hadden, en dat zij nu een klacht indiende tegen de notaris omdat hij nog een keer hetzelfde bedrag opeiste. ‘Daar zat ik dan als rechercheur belast met de zaak,’ ging hij verder, hij wist dat het verhaal van de notaris klopte, die in tranen uitbarstte in zijn bijzijn, maar hij kon niets doen en moest hun laten gaan. Dat er nadien ook nog eens aangeboden zou worden door derden om door een vooruitbetaling van enkele duizenden guldens, zij er voor zouden zorgen dat de spullen terug kwamen. Ook daar was hij van op de hoogte, dat was hun bekende manier van handelen, en probeerde ze op deze manier je nog meer geld afhandig te maken. Dus mijn vermoeden, toen ik gebeld werd met dezelfde achtergrond muziek was juist, hier was iets mis wat nu bevestigd werd. “Goed dat ik er niet ingestonken was. Als klap op de vuurpeil kreeg ik te horen dat Grardje recht voor het huis waar de rechercheur woonde wel eens ging staan met zijn dure Mercedes, en vervolgens voor zijn ogen een sigaret aanstak met een briefje van honderd, en het dan uittrapte. Dit natuurlijk om hem te vernederen. En dan moet je begrijpen dat ik de kosten van het onderwijs van mijn zoon niet af mag trekken van de belasting, vervolgde hij.”

50

Nu had Grardje mij al eens uitgelegd, dat de uitkering die zij kregen van de gemeente niets anders was, dan om het geloofwaardig te maken hoe zij zich in hun levensonderhoud voorzagen. En was er dan tevens een dekmantel gecreëerd door de overheid. Hem waarschuwende dat er een belastinginspecteur recht tegenover hem woonde. ‘Ik had die man al eens als controleur bij mij thuis gehad, en hem er op gewezen, dat hij maar eens zijn overbuurman moest controleren,’ Grardje antwoordde, ’Ik rijd hem gewoon overhoop als hij zijn wagen staat te wassen,’ was zijn snelle antwoord. Dus zelfs de belastingcontroleur was ook bang van ze, omdat hij dagelijks met zijn eigen ogen kon aanschouwen wat hier gaande was, maar verstandelijk zweeg. Wetende dat de politie een door mij onbekende houding aannam, sterkte het mij om er wel iets aan te doen. Met de zekerheid dat er zeer binnenkort een slachtoffer met een dusdanig laag IQ getroffen werd, die zijn gevoel boven zijn verstand uit liet rijzen en heel de hal in de fik zou steken, nadat het voor hem onmogelijk zou zijn om op een normale manier zijn bezittingen terug te krijgen. En hun daar ging treffen waar zij zeer gevoelig voor waren, namelijk hun kapitaal. Ik speelde zelf wel eens met die gedachte, zoals iedereen wel eens doet, maar het door zijn gezonde verstand niet doet, en het aan anderen, of de overheid overlaat. In ieder geval las ik in de krant enkele weken na mijn ontdekking dat de hele hal in vlammen was opgegaan. Wat mij een gevoel gaf alsof ik zelf de executie had uitgevoerd. In dezelfde week kwam de rechercheur naar me toe met de woorden, heb je het gehoord Frans, die hal is afgebrand met alles er in. Ja antwoordde ik, en ik ben er niet rouwig om, dat is hun verdiende loon. ‘Hij bevestigde dat ook hij het prachtig vond, mogelijk met de gedachte dat ik er achter zat.’

51

Ik probeerde hem te overtuigen, dat ik er niets mee te maken had, en reed verder. Al kijkend in mijn achteruitkijkspiegel, zag ik hem zijn duim opsteken.’Met ander woorden dat heb je goed gedaan.’ Hem dan maar in die waan latende, reed ik verder met de gedachte, ‘Mission Completed.’

52

1 Ik nam bewust deze gehele woonblok in mijn verkooproute op, met mijn verkoopwagen, waarbij ik een tingeltje gebruikte, met versterkt geluid en afkomstig was van de wieg van mijn dochter. Daar kwamen mijn klanten op af als ik in de buurt was, en al verkopende stopte ik precies voor de deuren waar al de Wezenbeekjes woonden, ik stond dan ook regelmatig in oogcontact met deze criminelen. Ik bleef hun alleen maar doordringend aankijken. Grardje had ineens geen trek meer in haring schijnbaar. Nu wisten zij zeker dat ik wist waar heel de familie woonde inclusief de grootouders en kleinkinderen, en zo het hele blok in de gaten hield. Later vernam ik op TV dat uiteindelijk het OM optrad, maar wel 10 jaar te laat, zij waren nu ook in de drugshandel gestapt en er gingen vele miljoenen in om. Het hele blok werd omsingeld, met zelfs een helikopter boven de wijk hangend werden de heren gearresteerd, inclusief de dochter van Janus die veel op haar naam had. Grardje ging terug de bak in, evenals vele anderen waaronder Janus. Janus zou later, toen hij werd vrijgelaten, bij de McDonald’s in Best overhoop geknald worden tijdens een afrekening onder criminelen. Hij kwam er met een lamme poot vanaf. Om daarna in België ‘waar hij en zijn dochter intussen waren gaan wonen’ te worden gearresteerd op een camping waar hij een feest had georganiseerd voor zijn voetvolk. De Belgen deden het anders, zij waren volledig geïnfiltreerd in zijn organisatie, en sloegen hun slag. Waarna hij voor lange tijd opgeborgen zou worden in een gevangenis aldaar. ‘en dat is niet te vergelijken met de hotelachtige toestanden als in Nederland.’ Opgeruimd staat netjes en zeker op deze manier. Later, ontmoette ik een hoofdgevangenbewaarder en zijn vrouw die beiden gevangenbewaarders waren van zwaargestrafte in België.

53

We zaten op een cruise, en hadden dan ook alle tijd om van gedachte te wisselen. Nu wetende dat hij in het gevangeniswezen zat, vertelde ik hem mijn ervaringen, waarbij hij mij vertelde dat hij Wezenbeek onder zijn hoede had. En dat hij dit nu wetende, ‘extra aandacht’ aan hem zou schenken. Vermoedende wat dat inhield dacht ik, ‘zo nu heb ik je zelfs in de gevangenis te pakken.’ Alvorens ik met de crimineel Eddie Tichelaar in aanraking zou komen, die later het programma vermist zou gebruiken om kijkers geld afhandig te maken, en in mijn familie door zou dringen. Kreeg ik te maken met een ‘witte boord’ crimineel. Bij aankoop van een personenauto in België, maakte mijn verzekeringsagent mij er op attent, dat er een soort crossborder lease bestond waarbij het mogelijk was om de BTW terug te vorderen. Volgens hem was dat volkomen legaal, en de overheid deed het zelf ook. Ik moest wel eerst 4000 gulden aanbetalen om daarna 12000 gulden terug te krijgen. Het niet vertrouwende, en de ervaringen met de Wezenbeekjes dwong mij in een verdedigende houding. Ik informeerde bij vrienden, en inderdaad zij hadden aanbetaald omdat er anderen waren die het geld terug hadden ontvangen. ‘Dat was na later bleek het aas.’ Om zeker te spelen wilde ik het wel doen, maar dan zo dat ik niets aanbetaalde maar in plaats daarvan moesten zij maar die 4000 gulden inhouden op het moment van uitbetaling. Ik kreeg te maken met een bedrijf die de terugvordering regelde, en de facturen werden verstuurd vanuit Helmond. ‘Laat dat nu mijn geboorteplaats zijn, en was daar dan ook goed bekend.’ Het was een zeer gerenommeerd accountants bureau in een zeer luxe villa in Helmond, naast de oude villa van Heintje van Vlissingen. ‘De opstandige telg van de beroemde van Vlissingen familie.’ Daar kan niets mis mee zijn dacht ik, en wachtte de tijdsspan van 18 maanden af waarop de terugbetaling zou gebeuren.

54

Na de verstreken periode kregen wij allen iedere maand brieven dat de overheid in België nog niet terugbetaald had, en zodra dit gebeurde, zouden wij bericht daar over krijgen. Na brief nummer vijf kwam de gedachte in mij op dat ik weer de klos zou zijn, in feite niet echt natuurlijk omdat ik het geld anders toch kwijt zou zijn geweest aan de belasting in België. Maar al die anderen wel natuurlijk. Die hadden daarbovenop nog eens 4000 betaald, en de verzekeringsmakelaar die er ook stellig in geloofde had zijn commissie al binnen natuurlijk. Ook dit ging ik onderzoeken, hier was iemand de zaak goed aan het oplichten. Inmiddels kregen wij een brief, dat nu het hele bedrijf was overgenomen door een zakenkantoor in Antwerpen met aan het hoofd Hr. Bruweri. Alvorens naar hem te stappen voor opheldering, ging ik naar Helmond naar het accountants bureau. Het leek wel een paleis daar binnen. Ik werd te woord gestaan door een zeer deftige meneer, en daar zat ik als doodgewoon visboertje. Het was echter weer de marinier in mij die het opnam tegen de deftige heer. Ik vroeg wie zijn opdrachtgever was. En met het gevoel dat hij mij kon overbluffen, antwoordde de heer dat hij dat niet kon zeggen. Waarop ik hem vertelde dat ik het vermoeden had dat er velen mensen opgelicht werden, en dat ik hem daarvoor aansprakelijk stelde, en ik bovendien een onderzoek in ging stellen. En dat de benadeelde, waaronder ik, met de uitkomst niet gelukkig zouden zijn. Ik vermelde verder dat ik een ex marinier was en mijn marinenummer 08478 toevoegende. Nu had ik dit nummer met rood garen 60 keer met de paalsteek in mijn kledingstukken moeten naaien, en daarom zou ik dat nummer mijn hele leven niet meer vergeten. Dit had echter wel het wonderbaarlijke effect dat hij het als een waarschuwing oppakte, wat uiteindelijk ook de bedoeling was. In ieder geval gingen nu de deuren open. Schijnbaar nu bang te zijn ‘zonder enige reden,’ deelde hij mede dat zij alleen maar de boeken deden, en dat de heer Besseling een gewezen bankman uit den haag was die in Brasschaat in een villa woonde, en hij de eigenaar was van het bedrijf.

55

Mijn verzoek om inzage in de boeken te hebben werd ook toegestaan. We reden naar een industrieterrein in Helmond en daar werd ik achtergelaten met een boekhouder,’Later bleek dat deze deftige heer in Helmond er wel degelijk bij betrokken was via financiële constructies op de Antillen.’ De boekhouder die de instructie had om mijn vragen te beantwoorden, gaf mij zelfs ongevraagd kopieën mee van de gehele boekhouding, en ‘geheel vrijwillig.’ Waarschijnlijk omdat hij dan niet als prooi aangemerkt zou worden vanwege zijn medewerking. Na deze grondig uitgeplozen te hebben, bleek ik in het bezit te zijn van de hele lijst met gedupeerde. ‘Dat loog er niet om.’Het waren uitsluitend hoge heren, waaronder notarissen, advocaten, dokters, apothekers en grote fabrikanten, er was er zelfs een bij die een Rolls Roys en een Ferrari tegelijk kocht. ik kreeg ook de bankafschriften in handen van de belastingteruggave door de Belgische overheid van +/4.000.000 gulden dat omgerekend vanuit B.franken natuurlijk. Ik belde vervolgens de belastingdienst op en die bevestigde het overgemaakte geld. Met deze informatie op zak, belde ik aan bij de heer Besseling,‘zich veilig voelende in zijn grote villa.’ Mijnheer Besseling, ik heb van uw boekhoeder de informatie, dat u eigenaar van het betreffende bedrijf bent, en heb hier enkele bewijsstukken die ik u wil laten zien. Ik stond voor hem in de deuropening, met mijn videocamera draaiende aan mijn zijde. Daar stond hij dan met zijn zijde sjaaltje in zijn hemd, en staarde naar de lopende camera. Ik heb hier niets mee te maken stamelde hij, maar ik wil wel een afspraak met u maken in de stad, op een nader af te spreken plaats. ‘Beseffende dat zijn vuile spelletje nu ontdekt was, en zijn vrouw er geen weet van had.’ Hij was immers de welgestelde bankman, die er een zeer luxe levensstijl op na hield. Er stond zelfs buiten een Range Rover voor de paarden, en een Porsche met een Engels kenteken ‘BES 1’ voor de deur. 56

Ja, zo arrogant was hij ook nog om zijn eigen naam te vermelden, en zich ook nog eens als nummer 1 te bestempelen. Ik nam uiteraard geen genoegen met zijn voorstel. En terwijl ik hem achterliet zonder verder er nog iets aan toe te voegen, stapte ik naar het betreffende zakenkantoor in Antwerpen. Daar aangekomen bleek de deur op slot te zijn, en werd er ook niet opengedaan terwijl ik wel zag dat zij aanwezig waren. Het werd daarom wachten tot er iemand naar buiten kwam, waarna ik mijn voet tussen de deur zette om sluiting te voorkomen. Mij voorstellende, en naar de heer Bruweri vragende, werd ik onmiddellijk op mijn wenken bediend. Het was de persoon aan wie ik de vraag stelde. Met hier ook mijn camera lopende aan mijn zijde, brulde hij dat hij niet gefilmd wenste te worden. Wat mij natuurlijk de overtuiging gaf dat ik in het wespennet beland was. Hij wenste echter geen enkele uitleg te geven, omdat ik schijnbaar in de gaten kreeg dat zijn zoon daar ook aan het werk was, en dat deze de ware aard van zijn vader niet mocht ontdekken. Ik verliet het pand om mij verdekt op te stellen, ik moest wel enkele uren wachten, maar dan had ik ook wat. Uiteindelijk moesten ze naar buiten komen, dat kon niet missen. De zoon kwam eerst, en omdat deze naar mijn mening zijn gevoelige snaar zou zijn, achtervolgde ik hem op een manier wat voor hem zichtbaar was, om een boodschap af te geven. Natuurlijk begon hij omwegen te maken zodat ik hun woonhuis niet kon vinden, maar dat interesseerde mij niet. ‘De boodschap was belangrijker.’ En dat had resultaat, Bruweri belde mij dezelfde avond nog met de mededeling, dat hij er voor betaald werd om de zaak van Besseling over te nemen op papier, en de schuldeisers zo lang mogelijk op een afstand diende te houden met een rookgordijn. Zodat ze nog ruimte hadden om intussen nog meer slachtoffers te maken. Op mijn vraag, of hij wist waar Besseling woonde ontkende hij dat, omdat hij hem ontmoet had in een wegrestaurant en daar de zaak afgehandeld had.

57

Nadat ik wist wat ik wilde weten, liet ik hun verder met rust. Besseling moest ik hebben die was in het bezit van al het geld. Ik moest hem daar dus treffen, ‘op zijn gevoelige plek.’ Aangekomen bij zijn villa in Brasschaat, bleek deze nu opeens geheel leeg te zijn, op een telefoontoestel na. Vreemd ik had toch van te voren gebeld, en zijn vrouw nam op. Het toestel moest daarom doorgeschakeld zijn, en met een beetje tactiek voerend bij Belgacom. Ik kwam er al snel achter, ondanks dat zij dit niet mochten vertellen, dat het toestel doorschakelde naar een adres in Oostende, meer wilde hij niet kwijt. Ik had de persoon in kwestie simpel medegedeeld dat het hier om een Haagse oplichter ging die zo maar zijn gang kon gaan in België. Dat werkte natuurlijk en ik hoefde er niet om te liegen. Zij hebben namelijk geen hoge pet op van criminele Hollanders. Al doende ging ik naar Oostende, wetende dat hij daar niet in een klein huisje zou gaan onderduiken, ik ging in de chique buurt de makelaars af. Bij de eerste de beste had ik al prijs, de jonge dame in kwestie vertelde mij precies waar de heer Besseling een villa had gehuurd. En intussen zijn villa in Brascaat proberende te verkopen, omdat hij daar door mij ontmaskerd was, en het er naar zijn schuldgevoel niet meer veilig was. De verkoop moest ik eerst verhinderen, en lichtte de aanstaande koper van de villa in, wat betreft de eigenaar van de villa. En dat resulteerde prompt in een afzien van de aankoop. Nu de stoute schoenen aangetrokken te hebben, ging ik voor de finale, ik belde ook daar aan met de mededeling,’You can run but not hide, mister Besseling.’ En toevoegende, waarom heb jij een Engels nummerbord op je Porsche. Ik kreeg te horen dat het mijn zaken niet waren. Dat zullen we nog wel eens zien heer Besseling zei ik kortaf, en vertrok. Ik trok mijn volgende plan uit de kast, en waarschuwde de vliegende brigade van de douane. Het is namelijk verboden in een buitenlandse auto te rijden als men ingeschreven staat in België. Natuurlijk mag hij wel voor je deur staan, maar je mag er niet in rijden.

58

Officieel stond Besseling in een studentenkot ingeschreven, maar daar woonde hij niet, dat had ik al gecontroleerd. Het puilde daar wel uit van de dwangbevelen en brieven van schuldeisers, die er niet om logen, dat ik het bij het juiste eind had. De vliegende douane brigade, krijgt in België een percentage van hun resultaten, dus zijn die zeer gemotiveerd als het om grote bedragen gaat. Ik wilde de actie van een afstand gadeslaan en dat werd toegestaan. Ik moest hem tenslotte aanwijzen. Vroeg in de morgen werden de posities ingenomen, en jawel hoor daar kwam BES 1, de Porsche van Besseling met zichzelf achter het stuur de openbare weg opgereden. Het stopteken van de douane, werd gegeven. Besseling begon meteen in de Engelse taal, maar werd zeer snel ontnuchterd door de Belgen met,’u bent een Hollander dus praat maar Nederlands.’Nu kwam ik in beeld en hij trok wit weg, vervolgens mengde ik me in de conversatie met de woorden: ‘Zoals u ziet meneer Besseling, zijn het niet alleen mijn zaken maar nu ook die van de douane.’ Daarna werd zijn Porsche in beslag genomen. Daar wilde ik het echter niet bij laten, intussen stelde een van mijn contacten voor, om een incassobureau in te schakelen. Ik werd in contact gebracht met een persoon uit Eindhoven, ik kon die man, het was de in die tijd Nederlands kampioen boksen die getraind werd door de zwaargewicht Hennie Toonen,'Ik zag ze wel eens in de sauna waar wij ook regelmatig kwamen.’ Ik legde hem de situatie uit, zonder de verblijfplaats van Besseling te vermelden. En dat ik alleen maar het geld terug wilde hebben, waar ik volgens de overeenkomst recht op had. Hij stelde voor, om achter die vier miljoen aan te gaan. Ik zou dan 5000 gulden aan moeten betalen, 'om zijn mannetjes aan het werk te zetten.’ Dit zette mij aan het denken, hierdoor zou ik weer in de onderwereld belanden. ‘Niet doen, zoek eerst uit wat hier aan de hand is, hoorde ik als een stemmetje in mijn achterhoofd.’ Ik kom hier later nog op terug met mijn beslissing antwoordde ik op het verzoek tot vooruitbetaling.

59

Nu was er op eens een lichtje gaan branden, in de tijd dat ik mijn boot te koop had, was de eerste die mij benaderde Hennie Toonen met zijn adjudant die een klant van mij bleek te zijn. Doordat ik zijn adjudant herkende haakte Hennie onmiddellijk af. Later kwam ik er achter, dat heel de onderwereld van Eindhoven in de jachthaven van Kerkdriel uitbundig aanwezig was, waaronder ook de Wezenbeekjes. Zodoende was het verband dan ook snel gelegd, en het bleek ook nog eens, dat het die adjudant was die mij aanbood om de boot terug te bezorgen voor 4000 gulden. De eenvoudige conclusie was, dat het allemaal ‘een’ netwerk moest zijn. Daarom deelde ik de bokser mede dat ik er vanaf zag om de incasso door hun uit te laten voeren. Het was zeer simpel, of ze namen mij op die manier die 5000 gulden af, of ze gingen er werkelijk op door en namen die vier miljoen af. En dan zou ik voor de rest van mijn leven afgeperst worden door hun, als zijnde dat ik de opdrachtgever zou zijn. Daarom vertelde ik hun, dat ik het liever zelf zou doen, en haakte ik af. Overschakelend nu naar plan B, lichte ik al de benadeelden in met mijn resultaten, en de verblijfplaats van Besseling. Verder schreef ik Besseling een nette brief met het verzoek tot betaling, en buiten mijn naam en handtekening voegde ik ook rang, functie en marinenummer 08478 van het korps Mariniers toe, ‘Het had gewerkt bij zijn accountants bureau dus misschien hier ook wel.’ En inderdaad het werkte, de volgende dag belde hij me dat hij bereid was om het bedrag waar ik recht op had contant te komen betalen, op een plek die door hem was gekozen. Beseffende dat het een valstrik kon zijn, omdat ik nu veel te veel wist, en in het bezit was van al de namen en boekhouding. Het ging hier niet om de vier miljoen die hij in een jaar te pakken had, hij deed dit al meer dan tien jaar inclusief miljoenen jachten. ‘Het ging hier dan ook over tientallen miljoenen. Hij kon zich dan ook makkelijk een contractkiller veroorloven, en op mij afsturen.’

60

Het interesseerde me niet, ik zou deze rat van de maatschappij financieel uitschakelen, als de politie het niet wilde doen. Aangekomen op de plaats van afspraak,‘een haven in Zeebrugge, waar jachten en vissersschepen lagen.’ Ik had een antieke ‘colt’ bij me, die vrij te koop was in België, alleen maar voor het geval ‘dat.’ Als het dan toch moest, zou ik ten strijde ondergaan. Eerst van een afstand de situatie geobserveerd hebbende, ‘zoals van een goed verkenner verwacht kan worden,’ benaderde ik zijn groene Range Rover en hij zat er waarachtig in, en alleen. Dat neemt niet weg, dat ik ieder moment neergeschoten kon worden. Ik verzocht hem bij mij in de wagen te komen zitten. ‘dan zou ik snel met hem weg kunnen rijden als ik aangevallen werd.’Hij kwam vervolgens bij mij in de wagen zitten, nu bleek dat ‘hij’ ontzettend bang was dat ik een val voor hem had gezet, en vroeg waar de andere benadeelden waren. ‘Die zijn er niet snauwde ik.’ Het was wel zo, dat andere benadeelden mij benaderd hadden, om voor hun het geld te incasseren tegen 25% van het bedrag. Ik heb daar op geantwoord, dat zij daar zelf maar achterheen diende te gaan, omdat ik geen crimineel ben, en alleen maar tot op de laatste cent terug wil worden betaald. Besseling haalde een envelop uit zijn zak, en overhandigde mij het bedrag tot op de cent. En meer wilde ik ook niet. Al had ik hem nu een veel groter bedrag af kunnen persen, maar dat ligt niet in mijn gedragscode zo ben ik niet opgevoed. Hij stelde nog wel de vraag, wat is je beroep eigenlijk? ‘Hij dacht waarschijnlijk dat ik een niets ontziende crimineel was.’ Je staat er recht voor zei ik,’het was een vistrawler,’ ik ben een doodgewoon visboertje! Nu was hij nog meer gekwetst, hij als hoogstaand bankmannetje met vrienden in de hoogste kringen, was op de knieën gedwongen door een visboertje. “Hem nu achterlatend met deze gedachte, liet ik hem uitstappen en vertrok, goed rondkijkend dat ik niet alsnog aangevallen zou worden.” 61

Deze vernedering niet te kunnen aanvaarden, vond Besseling het nodig om mij terug te pakken, en wel in de vorm van een burgerlijke partij stelling zoals dat in België heet, ‘een civiel proces.’ Hij klaagde mij aan, dat ik hem geld afhandig had gemaakt, hij kon schijnbaar niets anders verzinnen deze idioot, hij was nog zo arrogant om de rollen om te draaien. Ik werd dan ook verhoord, wat bij een normale procedure behoort, en die hadden al snel door hoe de vork in de steel zat. Het bleek nu, dat Besseling een kogelbrief had ontvangen tijdens de onderhandelingen, ’vandaar dat hij zo snel wilde betalen.’ Mijn antwoord daarop was dat ik al de slachtoffers had ingelicht over de gang van zaken, en dat er daardoor gezien de grote bedragen er personen met een groter motief dan ik waarschijnlijk tot actie waren overgegaan, maar dat ik het zeker niet betreurde. Het kwam eigenlijk wel goed uit. Ik had bovendien ook het vermoeden en de hoop, dat er zo iets zou gebeuren. En had mede daarom dan ook de andere belanghebbende ingelicht. ‘Hier kwam boontje om zijn loontje.’ Een dagvaarding volgde, en kreeg het advies om een advocaat te nemen, dat koste mij 4000 gulden. De eerste keer dat we daar kwamen, werd de zitting verdaagd omdat Besseling zelf niet op kwam dagen. Bij de tweede keer was hij er weer niet, ik vroeg aan mijn advocaat waarom hij niet ingreep,'Ik betaalde hem tenslotte niet voor niets.’ Gewoon zwijgen zei hij tegen mij. De derde keer was het genoeg voor mij, ik was het strontzat om zo behandeld te worden, en ondertussen liep het bedrag voor de advocaat maar op. Nu een blik werpend op mijn advocaat en een lichaamstaal uitend met, ‘wanneer open jij nu je mond,’ gebaarde hij terug om te zwijgen. Was ook hij nu bezig om me uit te zuigen? De bekende emmer liep nu bij mij over, en voordat de rechter over kon gaan tot weer een uitstel, verzocht ik om het woord te mogen voeren, wat toegestaan werd.

62

Verbazend genoeg, begon de rechter te verklaren, dat de heer Bruweri intussen de gast van de staat was voor vijf jaar. Nog voordat ik mijn mond open kon doen. Het ging hier echter tussen Besseling en mij, en Bruweri had niets met deze aanklacht te maken. Wat was hier aan de hand? Had deze rechter door, wat voor een spelletje er hier gespeeld werd, en wilde hij mij hierdoor een hart onder de riem steken, en mij belonen voor het werk dat de politie eigenlijk gedaan had moeten hebben. ‘Het kon voor mij geen andere betekenis hebben.’ Ik opende daarna de aanval op Besseling, die lafaard durfde zelf niet te verschijnen. Ik gaf volledig openbaarheid van zaken, en terwijl ik opstond, trok ik mijn hemd open, zodat de edelachtbare heren mijn nog vers litteken van de hartoperatie goed konden zien. De onmiddellijke reactie van de rechter was, gaat u maar snel zitten meneer, nu natuurlijk bang wordend dat ik een infarct zou krijgen. De rechter vroeg me alleen maar of ik mijn geld terug had gehad. Dit bevestigend, ronde ik mijn slotbetoog af met de beschuldiging dat Besseling ook nog eens een medeveroorzaker was van mijn hartprobleem. De rechter nam weer het woord, en vroeg de aanklager, een zeer jonge vrouw die nog niet lang geleden afgestudeerd kon zijn, om haar laatste betoog te houden. Zeer verbaasd hoorde ik haar, ‘zonder mij aan te durven kijken’ 15 jaar dwangarbeid eisen, zonder dat er enig bewijs was. Had deze Besseling dan toch echt hooggeplaatste vriendjes. Of vond deze jongedame het nodig om van haar af te bijten, om zo snel mogelijk rechter te kunnen worden. De rechter die haar snel zijdelings kort aankeek, en vervolgens mijn blik naar hem toe opving, nam onmiddellijk een besluit. De heren hoefde niet eens eerst een beraad te houden om de uitspraak in een later stadium te doen. Zonder enige aarzeling zei hij, meneer Otten u kunt gaan, u bent hierbij vrijgesproken van het ten laste gelegde feit. En mij vervolgens, een na mij zo overkomend, bedankend knikje gunde.

63

Ik verzocht mijn advocaat om nu tegen Besseling te procederen, om mijn kosten te verhalen, en overhandigde hem de lijst met benadeelden. ‘Hij zou er voor zorgen,’ maar ik heb nooit meer iets van hem vernomen, er kwamen schijnbaar vriendjes van hem op die lijst voor, en dat moest onder tafel worden gehouden schijnbaar. In ieder geval dit varken was gewassen, en bij de terugbetaling was hij bewust of onbewust vergeten om zijn commissie van 4000 gulden er vanaf te houden. En zodoende had hij in feite toch mijn advocaat betaald, en stonden we naar mijn mening kiet.

64

11 Verder werd er drie keer bij mij ingebroken in België, en verdwenen er vele goederen zonder dat ik verzekerd was. De laatste keer werden er twee Hollanders uit Asten gearresteerd. De een 59 en de ander 63 jaar oud. De politie in Hamont lichte mij in,'wat ze eigenlijk niet mogen,’ en met hun foto’s, naam en adressen van de verdachte. Maar ook met de mededeling dat ze een fout gemaakt hadden, omdat ze het niet tot een inbraak lieten komen, en ze vervolgens weer moesten laten gaan. Het bleek dat het de inbrekers van de vorige keer waren, die komen volgens de politie gewoon weer terug na enkele maanden, omdat ze er dan van uitgaan dat je nieuwe spullen hebt aangeschaft. Ik ging echter wel aan de slag met de informatie, en belde de oudste. 'Zijn vrouw nam op.’ Zij hadden onder anderen ook een generator meegenomen, daarom vroeg ik of de generator nog te koop was. Zij vroeg van wie weet je dat ? Ik noemde de naam van zijn partner in crime en dat werkte. Ja antwoordde ze,'dan hebben ze weer wat uitgevreten, vandaar dat het ding hier staat.’Met deze gegevens ging ik naar de politie in Nederland om aangifte te doen en met het verzoek om een huiszoeking te doen. Maar ik kreeg zoals vele eerdere keren de deksel weer op mijn neus. Het antwoord was: De diefstal was in België gepleegd en daar hadden zij niets mee te maken, en bovendien krijgen zij pas een huiszoekingsbevel als er bijvoorbeeld een moord gepleegd was. Ik moest maar naar de politie in België gaan, verklarende dat ik daar al in eerste instantie geweest was, had ook geen effect. De conclusie is dan dat deze inbrekers, 'het waren twee stratenmakers,’ precies wisten waar zij mee bezig waren. En gingen met hun bestelwagen in België op strooptocht, en reden snel weer de grens over. Later bleek dat op het moment dat ze inbraken, een broer van hem mij op de koffie vroeg terwijl ik aan het werken was. Ik trapte er nog in ook. Nu wisten ze zeker dat ik niet thuis zou komen en namen ze alle tijd, om mijn huis als het ware leeg te ruimen.

65

De politie in Asten liet niets los over hun, maar toen ik een voorbijganger vroeg waar de betreffende straat was waar de crimineel woonde, kreeg ik direct als antwoord,’daar moet je met deze wagen die je onder je kont hebt niet naar toe gaan, want dan ben je hem kwijt.’ Weer een vervelende ervaring met de politie rijker. En heb zodoende mijn spullen niet teruggekregen. Ik was nog niet van de dieven en oplichters af, nu ging het verder op medisch gebied. Ik had al geruime tijd last van tintelingen in mijn linker hand, wat duidde op een, ‘Carpal tunnel syndroom.’ Het klem zitten van de zenuwen die door een tunnel in de pols naar de vingers gaan en zodoende de vingerbewegingen mogelijk maken. De tunnel werd operatief vergroot en het probleem was opgelost. Later kreeg ik last van mijn rechterhand, en vroeg de chirurg wat het koste om dit ook te verhelpen, ik deed net of ik niet wist wat het vorige keer had gekost, omdat ik het vermoeden had, dat hij me ook nog eens een financiële poot uitrukte. Deze test had hij door, en antwoordde slim, ‘hetzelfde bedrag wat je vorige keer hebt betaald.’En dat was behoorlijk. Nu had ik van nature een ontzag voor doktoren, ‘zij waren in mijn ogen de personen met een roeping, om ten allen tijden mensen in nood te helpen.’ Deze gedachtegang zou spoedig verdwijnen, en omgezet worden in het tegendeel. Ik wachtte rustig af of de symptomen zouden verdwijnen, het kon naar mijn mening te maken hebben met de inmiddels uitgegroeide hoeveelheid, van over de 20 reumatische gezwellen die er over mijn armen, handen en benen plaatsvonden. De meeste waren aan mijn spieren vastgehecht, en bewogen zodoende mee met elke spierbeweging. Ik hoopte dat de gezwellen weer een beetje af zouden nemen, om de pijn meer dragelijk te maken. Deze gezwellen, die mijn moeder ook had, kunnen wel verwijderd worden,’maar niet helemaal,’en daardoor gewoon weer aangroeide. In ieder geval de tinteling in mijn rechterhand verdween spontaan.

66

Daarna kreeg ik een eksteroog aan de binnenkant van de teen die naast mijn kleine teen was gelegen, en of het nog niet genoeg was had ik er ook nog een op precies dezelfde plaats aan mijn andere voet. Het lopen was daardoor zeer pijnlijk en moeilijk, en ging ik daarom naar dezelfde chirurg die mijn hand had geopereerd. ‘Hij was zeer beroemd en had veel ervaring.’ Ik verzocht hem om beide eksterogen te verwijderen, tot mijn verbazing zei hij dat het niet mogelijk was, en dat het beter was om beide kleine tenen te amputeren, omdat die tegen de eksterogen aandrukte. Ik was een man, en daarom was het niet zo belangrijk om twee tenen te missen. Maar hoe staat het dan met mijn balans als ze er af zijn was mijn vraag. Daar moet je maar mee leven vervolgde hij. Ik wist niet beter, dan dat ik geen keuze had. ‘Hij was op dat moment nog steeds de arts waar ik tegen op keek.’ Wat gaat me dat kosten vroeg ik. Dat is omgerekend in euro 2000 per teen voor mij + de kosten van het ziekenhuis en de narcotiseur. Ik dacht, ik probeer hier toch te onderhandelen, ik ben toch niet voor niets een Hollander. Ik bood hem aan, om de twee tenen te verwijderen en voor ‘een’ te betalen. Tot mijn verbazing zei hij meteen,’that’s a deal.’ Er flitste door me heen, dit kan toch niet waar zijn. Deze dokter was niets anders dan een zakenman, en dacht helemaal niet aan de eed die hij afgelegd had. Het ging hier alleen maar om geld, en niets anders. ‘Wat ik later zou bewijzen.’ Ik zei tegen hem, dat ik er over na wilde denken en het met mijn vrouw ook zou bespreken, en er op een later tijdstip op terug zou komen om een afspraak te maken. Thuisgekomen, ging ik het gesprek relativeren, en kwam tot de conclusie dat hij me trachtte op te lichten, en ook nog eens mijn volkomen gezonde tenen wilde amputeren. Logisch nadenkend besloot ik, dat als het probleem een direct contact tussen beide tenen was, dan kon ik het contact verbreken door er watten tussen te steken, wat ik dan ook deed. Na twee weken, was ik van het probleem verlost, en had geen enkele last meer.

67

Nu werd ik kwaad, deze eikel, ‘Ja intussen heb ik het woord dokter vervangen door eikel, en daar hoef je niet voor aan een boom te hangen om een eikel te zijn.’ Deze eikel, had mij ook kunnen adviseren, dat ik eerst moest proberen om er iets tussen te steken. ‘Voor het advies om mijn gezonde tenen te amputeren koste me dat ook nog eens 100 euro.’ Ik heb inderdaad nog contact met hem opgenomen, en heb hem schriftelijk mijn mening geven wat in het kort luidde: ‘Je hebt geprobeerd, om me 5000 euro afhandig te maken, en ook nog eens mijn gezonde tenen van lichaam te verwijderen.’ Ik had al met verschillende oplichters te maken gehad, maar van een dokter had ik het zeker niet verwacht. Korte tijd later, ‘ja, het hield niet op’, had Tessa een probleem. Waar ze eigenlijk al jaren last van had. Namelijk haar rug, de wervels L4 en L5 waren niet in lijn en schoven van elkaar, wat tot gevolg had dat de zenuwen beklemd raakte, en ondragelijke pijnen veroorzaakte. De enige mogelijkheid om dat te verbeteren, diende de L4 en L5 als een geheel verbonden te worden, zodat de afknelling verholpen kon worden. Dit gebeurt door in ieder wervel twee schroeven te draaien, waaraan een kop is bevestigd, die met een stangetje aan de schroeven van de ander wervel wordt vastgekoppeld. Het kraakbeen wordt tussen de betrokken wervel verwijderd, en opgevuld met vermalen been die van de wervel wordt weggenomen. Wat na verloop van tijd een natuurlijke verbinding tussen de twee wervels tot stand brengt. Na een revalidatie van ruim 3 maanden mocht ze voorzichtig weer haar normale leven oppakken. Echter na verloop van tijd, kreeg ze weer last. Het is net of er iemand constant met een mes in mijn rug steekt, kreeg ik van haar te horen. Na onderzoek bleek op de röntgenfoto dat er beweging in een van de schroeven zat, en dat die hoogstwaarschijnlijk los was gaan zitten. Er werd weer geopereerd om de schroeven te verwijderen. Inmiddels bleek de verbinding tussen de wervels op natuurlijke wijze tot stand gekomen te zijn, en waren de schroeven gelukkig niet meer nodig. 68

Normaal gezien, kunnen die gewoon blijven zitten ter ondersteuning. Maar in dit geval werden ze verwijderd. De chirurg vertelde dat de schroef niet los zat maar was afgebroken, en overhandigde de schroeven, behalve het stuk wat nog in het bot was achtergebleven. Hij had de scherpe kanten weggeslepen, zodat het geen hinder meer op kon leveren. En het waren deze scherpe randen, die het gevoel van messteken gaven, omdat ze vlijmscherp waren. Of ik nu de operatie maar even wilde betalen. Nu had ik al de eerste keer de grootste moeite gehad met mijn verzekering. ‘Die eerst helemaal niet wilde betalen, omdat volgens hen er geen levensbedreigende situatie was.’ Uiteindelijk na twee jaar vechten, hadden ze 25% van de operatie vergoed. Maar nu diende ik te betalen voor de fouten van een ander, en dat pik ik niet. Ik meldde het voorval bij het ziekenhuis, die laconiek vermeldde dat het wel ‘meer’ voorkwam dat een schroef brak. Ik kom hier nog op terug antwoordde ik. Dit moest ik uitzoeken, en vond uit dat de titanium schroeven uit Amerika kwamen, en die stonden op de rekening voor 200 euro per stuk, en was in totaal plus de stangetjes dan ook ongeveer 1000 euro. Ik nam contact op met China waar de schroeven vervaardigd werden, die mij vervolgens de vier schroeven aanboden voor 100 euro inclusief de stangetjes. Natuurlijk kreeg hier de chirurg ook zijn commissie van de leverancier. Ik vond ook de testgegevens van verschillend merken schroeven, inclusief onze schroeven op internet. Die werden blootgesteld aan 500.000 keer buigingskracht door ze onder spanning te brengen in een testbank, en er was er niet een gebroken van metaalmoeheid. Het bleek, dat de kruk-as van de nieuwe Chevrolet Corvet ook gemaakt is van hetzelfde matriaal en een omwenteling van 8000 toeren per minuut heeft. “ Met deze gegevens gewapend ging ik aan de slag, samen met mijn ervaring als timmerman met alle soorten schroeven.”

69

Nu is het zo, dat als men een te klein gat voorboort om de schroef er in te draaien, de schroef dan vervolgens als hij niet zou breken tijdens de montage, in ieder geval een metaalmoeheid op zou lopen. En als de constructie onder spanning zou komen, was er een kans dat hij alsnog zou breken. Boort men het gat te groot, dan komt de schroef los te zitten. Ik neem aan dat de chirurg daar geen fout in heeft gemaakt, anders zouden er op zijn minst twee schroeven zijn gebroken. Het kon daardoor alleen maar een fout in de legering van de metalen zijn, en daar is de leverancier voor verantwoordelijk. In eerste instantie verwees de leverancier naar de chirurg, waarop ik hun met de neus op de feiten drukte. Hun advocaat dacht mij wel even van gedachte te laten veranderen. Maar ik ging het gevecht aan zonder advocaat, en ze zouden het verliezen van deze visboer. Ik wees hun er op dat ik alleen de operatie vergoed wilde hebben, omdat ze dat makkelijk konden betalen van hun woekerwinsten. Ik had de mogelijkheid om een Amerikaanse advocaat in te schakelen omdat het een Amerikaanse firma was, en die advocaten in Amerika werken op basis, ‘geen resultaat, geen betaling.’ Dan kon ik hun ook nog eens aanklagen voor het onnodig lijden van mijn vrouw gedurende een jaar. Schichtig kwam de advocaat met een voorstel voor een betaling van 20%, dat betekende voor mij dat ik een zaak had, anders hadden ze voet bij stuk gehouden. Ok, de eerste klap had ik uitgedeeld. Ik nam hier geen genoegen mee, en zij verhoogde het bod tot 50%. Nu ging ik voor het totaal, ik had in het verleden al eerder met dit bijltje gehakt. Ik belde de advocaat op, en vertelde haar, dat als zij nu niet binnen twee uur zouden betalen, ik ze ook nog eens aan zou klagen voor onnodig lijden, wat ze dan misschien wel op een miljoen dollar zou komen te staan. ‘Nogmaals ik zit zo niet in elkaar anders had ik ze wel een poot uitgetrokken in ons voordeel.’ Ik bel u binnen vijf minuten terug, ik neem contact op met de maatschappij, reageerde de advocaat. En inderdaad belde ze terug.

70

De fabrikant gaat akkoord met de volledige betaling zei ze, geeft mij maar even de bankgegevens en het bedrag is binnen een uur op uw rekening. U moet wel eerst verklaren dat u hier met niemand over zult praten. “ Deze hypocrieten, hebben ook nog het lef om je het zwijgen op te leggen. Omdat ze dan nog meer van hun woekerwinsten af zouden moeten staan aan de personen, die de kennis niet hebben of genoegen nemen met het verhaal van het ziekenhuis, dat er af en toe wel eens schroeven breken. Bij deze heb ik er dan ook niet over gepraat, maar over geschreven. Maar wat dat betreft mogen ze het voor mij bekijken, zulk soort zaken horen niet in de doofpot.”

(Het setje schroeven van 1000 euro)

71

12 Ik had buiten deze zeer negatieve ervaringen, ook gelukkig mijn ontspanning onder water, op zee en in de lucht. Tijdens mijn duizend + duiken in verschillende landen kon ik mijn geest verruimen. Het is net een soort brainwash als men onder water is, net zoals met vliegen. Je hebt geen tijd om ergens anders aan te denken, omdat men te geconcentreerd bezig is met handeling waarvan je leven afhangt, en te genieten van een andere wereld. Van de vele avonturen waarbij ik minsten acht mededuikers van een zekere dood gered heb, ‘omdat zij in een situatie verkeerde van ongecontroleerdheid, en zo een gevaar voor zichzelf werden.’ Over een voorval wil ik wel uitwijden wat mezelf betreft: Ik was een examen aan het afnemen, om vanaf 40 meter diepte op te stijgen met ‘een’ ademhalings automaat voor twee duikers. Dit is nodig als een buddy zonder lucht komt te zitten. De handelingen werden niet goed genoeg uitgevoerd naar mijn mening, men mag namelijk maar een keer ademen en daarna moet de automaat doorgegeven worden, om het vechten om lucht te voorkomen. Ik deelde mijn buddy mede, dat hij het een andere keer nog maar eens over moest doen, en vervolgde de duik. We gingen een grot in door een smalle tunnel, en in de tunnel begon ik zwaarder te ademen, dat normaal een teken is dat men op reserve staat,’en dat er nog 20 atm beschikbaar is,’ men dient dan de reserve te trekken. In die tijd was er nog geen manometer gekoppeld aan de drukregelaar, waar men kon zien hoeveel druk er ten alle tijden ter beschikking was. Het was een hendel die men naar boven moest zetten nadat men gekeurd had hoeveel druk er in de fles aanwezig was bij aanvang van de duik. We hadden in het begin van de duik naar rode koraal gezocht, wat meestal in kleine grotten zat waar men alleen maar je hoofd in kon steken. En schijnbaar was ik met mijn fles tegen een rots aangestoten en zodoende was de hendel omlaag gedrukt.

72

Normaal, als je de hendel omlaag trekt als de druk te laag wordt dan hoor je de druk overlopen van de een naar de andere fles, ‘wij doken altijd met een dubbele set.’ Als dat gebeurt aan het begin van de duik hoor je niets, en weet je ook niet dat je geen reserve meer hebt. Ik zat dan ook helemaal zonder lucht, en zat ook nog eens in een tunnel met een duiker achter mij die niets in de gaten had en de weg versperde om er uit te komen, gelukkig werd de tunnel een beetje ruimer aan mijn kant en kon ik me omdraaien. Ik gaf het teken dat ik zonder lucht zat tegen mijn buddy, en hij deelde zijn automaat met mij, wat deze keer verwonderlijk goed en beheerst werd uitgevoerd. Ik moest hem achteruitduwen waarbij ik vooruit zwom, en na ongeveer 10 meter waren we uit de grot, en stegen al ademend van een automaat op. Ik denk dat mijn buddy dacht, dat ik hem weer testte omdat we dat normaal onverwacht doen. Hij realiseerde zich niet dat het nu echt was, en heb hem dan ook laten slagen voor de oefening, ‘die nu werkelijkheid geworden was.’ Ik was ook eens met mijn duikmaat Dieter aan het duiken bij het PhiPhi eiland in Thailand, en wist dat daar luipaardhaaien zaten van ongeveer twee meter,’die hadden deze naam schijnbaar verworven omdat zij een luipaard print op hun huid hadden.’ Toen ik een haai rustend op de zeebodem zag liggen, gebaarde ik Dieter dat we hem of haar zouden benaderen. Dieter gebaarde, dat hij het niet zag zitten. ‘Ja, onderwater hebben wij nou eenmaal alleen maar een gebarentaal.’ Ik gebaarde daarop, dat hij dan maar vanachter de door mij aangewezen rots moest gaan zitten, en het schouwspel vandaar maar moest bijwonen. Ik zwom met een grote boog om de haai heen, om hem of haar niet storen, 'omdat ik nog niet wist dat het een meisje was,’ daarom benaderde ik ze van achteren, omdat ze nu eenmaal niet naar achter kunnen kijken. Al langzaam naderende zag ik dat er twee loodsmannetjes op de haai zaten, ‘dat zijn ongeveer 30 cm lange vissen met zuignappen op hun kop.’

73

Zij zuigen zich vast aan een grotere vis, om zo gratis mee te liften en de resten van zijn prooi ook nog te kunnen bemachtigen. Mijn eerste gedachte was, ik ga een loodsmannetje nadoen door een zelfde beweging met mijn hand te maken. Wonderbaarlijk vond deze haai dat fijn, en tilde ik zijn staart een beetje op, om zijn geslacht te kunnen bepalen. Ik als viskundige ‘visboer’ wist wel dat haaien behalve een hondshaaitje,’die leggen een ei,’ aan inwendige bevruchting deden net zoals wij mensen, en dan ook levendbarend zijn. Het was inderdaad een meisje dat zag ik meteen, deze haaien hebben een vagina met aan de zijkant twee kleine vinnetjes in de plaats van schaamlippen. Vooropgesteld dat wat ik van plan was, heeft niets met seksuele opwinding van mijn kant te maken, maar ik speelde wel met gedachte van, ‘als het er zo uit ziet,’ dan zullen de gevoelens van de vrouwelijke haai wel hetzelfde zijn als bij ons als mensen, en dat wilde ik bewijzen. Ik ging daarom langzaam met mijn handen strelend naar deze haaienvagina, en streelde die als bij een vrouw. ‘Mijn vermoeden werd meteen bevestigd,’ deze dieren hebben ook gevoelens net als wij. De haai begon met haar zijvinnetjes te vibreren van genot. Ik tilde haar verder met de staart omhoog tot zij rechtstandig met haar neus in het zand stond, ’en stokstijf van genot bleef staan.’ Dieter zei later, ‘Ik moest mijn ademhalings automaat vasthouden, omdat die van het lachen uit zijn mond dreigde te vallen.’ Ik hield de haai in mijn armen en nam met het gebaar, ‘I love you,’ afscheid van haar. Wat een toeval dat ik Tessa in haar luipaardprintjasje voor de eerste keer ontmoette, en nu deze haai in luipaardprint. “Het is mede hierdoor dan ook onomstotelijk vast komen te staan, dat haaien ook zeer vriendelijk kunnen zijn, ik mag eigenlijk wel spreken van geil. En dat zij daardoor ook menselijk kunnen zijn, of wij dierlijk natuurlijk.”

74

We zijn er nog eens teruggeweest met een ploeg fotografen en filmers, ‘de films zijn nog in mijn bezit.’ Echter deze keer had ik niet zoveel succes, het bleken voortdurend mannetjes te zijn, die schijnbaar geen homoseksuele gevoelens hadden, en je ziet ze dan ook weg proberen te komen als ik ze bij hun staart had. ‘Verder Hadden we black tip haaien gevoerd in de Malediven,’ ik had een zak met viskoppen bij me, en de haaien, ‘een stuk of tien,’ kwamen snel op mij en mijn duikmaat Hans Jansen af. Hans had al vele onderwateropname’s op zijn naam staan, en filmde vervolgens het gebeuren. Zij cirkelde rond ons, en graaide gretig de vis uit mijn handen. Nu is dat normaal geen probleem, maar omdat er intussen een stuk of zeven murene en conger-alen van ongeveer 1,5 meter aan de andere kant ook aan mijn zak met vis zaten te trekken, moest ik mijn concentratie verdelen, de haaien hadden echter een grotere bek. Daarom heel snel wat koppen gelanceerd naar de achterkant en de murenes en congers verdwenen met hun buit, ‘daar was ik dan ook voorlopig vanaf.’ De haaien bleven echter maar komen, de een na de ander. De vis raakte op, en zaten we nu met een probleem, omdat de haaien maar bleven komen, ik moest ook niet proberen om mijn hand uit te steken dat besefte ik wel, omdat daar nog de vislucht aan zat, en zij dan onbewust mijn hand er af zouden rukken. Nu moesten we in de verdediging, en ieder keer als er eentje op ons af kwam gaven we hem of haar een tik op de neus met onze snorkel. ‘Daar is een haai gevoelig voor.’ Na verloop van tijd dropen de haaien af en konden we opstijgen naar onze boot. “Verder hebben wij samen nog vele wrakduiken gemaakt op schepen en vliegtuigen, en hebben bloedkoraal, zwarte koraal en oude ankers van 600 jaar voor de jaartelling uit het water gehaald, die nog steeds in ons bezit zijn.”

75

We gingen ook eens naar Jordanië, waar het gelijk al op Schiphol spannend begon te worden. We vlogen met een Jordaanse maatschappij. Toen we incheckten, stond er al een mannetje naar ons te kijken. In onze handbagage hadden we loodgordels zitten en ander apparatuur waaronder een decompressie meter wat er uitzag als een bom met een timer. In die tijd werd er nog niet zo streng gecontroleerd. Het feit was wel, dat je goed kon zien dat we zware spullen meesleepte aan onze manier van lopen. Tijdens het wachten op het vertrek van het toestel, was de man, ‘die van de security van het betreffende vliegtuig bleek te zijn,’ naast ons komen zitten en deed net of mijn handbagage in zijn weg stond, en probeerde het met zijn pink op te tillen om het gewicht te bepalen. Hij kreeg het op deze manier niet van de grond natuurlijk, ik had hem in de gaten, en opende bewust mijn handbagage om er zogenaamd iets uit te halen, maar voornamelijk zodat hij kon zien wat er inzat. Die decompressie-meter daar had hij het waarschijnlijk niet op, omdat hij vanaf dat moment niet van mijn zijde afweek.’Hij ging zelfs recht achter mij zitten in het toestel.’ Ik had ook wel gezien dat hij een sporttas bij zich had, en tussen zijn voeten plaatste, ik had er al zogenaamd per ongeluk tegenaan geschopt. Het was precies wat ik dacht, ‘een Uzi machinepistool,’ ik herkende het blindelings omdat ik buiten mijn pistool ook een‘Uzi’ had bij de mariniers. Tijdens de vlucht, wilde ik mijn duiklamp uit mijn bagage halen om bij te lichten, en trok mijn koffertje het gangpad op vanonder mijn benen. Terwijl ik het wilde openen sprong hij meteen op het koffertje, en ontstond er een lichte paniek onder de passagiers in de nabijheid. Ik legde uit dat het hier om een ‘veiligheidsagent’ ging, die dacht dat ik een terrorist zou zijn. Ik legde uit dat het om een decompressiemeter ging, en tevens een demonstratie gaf van de meter. ‘Nu dat iedereen gerustgesteld was, keerde de rust weder.’

76

Aangekomen in Aqaba aan de Rode Zee, gingen we naar ons hotel en kregen we een dubbele bungalow toegewezen. Aan de ene kant zaten twee Amsterdamse advocaten, en wij: Mat, Kok en ik als duikvrienden in de andere bungalow, die alleen maar gescheiden was door een schuifdeur. De advocaten hadden er problemen mee dat de deur niet afgesloten kon worden, waarop ik antwoordde wat maakt het uit, we zijn toch jongens onder elkaar, ‘niet beseffende dat het homo’s waren.’ Ik pakte een stuk hout en legde uit dat als zij dit tussen de klink en de muur aan hun kant staken, dat zij dan wel de mogelijk hadden om naar ons te komen, maar wij niet naar hun. Ik was daar met mijn 28 jaar helemaal niet mee bezig. Maar zij waren schijnbaar zeer gelukkig, gezien het feit dat hij zijn vriend meedeelde, ‘Kijk dit zijn nu eens echte mannen.’ We gingen daarna eten en werden gedwongen om aan te schuiven met anderen, en kregen een grote schaal met couscous met in het midden een schapenkop die mij medelijdend aankeek. We moesten daar met ons allen met de handen van eten. ‘Dit was de eerste keer dat ik met de Arabische cultuur in aanraking kwam.’ Naast Mat was een dikke Italiaanse vrouw aangeschoven, en terwijl ik met Kok aan het praten was, zag ik vanuit mijn ooghoeken dat Mat begon te blozen. Ik had wel in de gaten dat hij in gesprek was met de Italiaanse vrouw, en vroeg zijdelings met een grapje, wat is er aan de hand Mat, ‘doet ze je oneerbare voorstellen.’ Dat heb je goed geraden zei hij, ze verteld me even dat ze hier is om zich eens goed door te laten smeren, en dat ik de eerste op haar verlanglijstje was. Ik keek de vrouw eens aan, die me vervolgens een knipoog gaf. Wij sloegen deze beurt over, maar later op de avond zagen we vier Arabieren opgelijnd staan voor haar bungalow. Ik kon het dan ook niet nalaten om tijdens het ontbijt aan haar te vragen of het sperma niet door haar oren naar buiten kwam. Er verscheen alleen maar een bevredigende glimlach rond haar mond, en zei zachtjes, ‘wat maakt het uit, ik heb te horen gekregen dat ik niet lang meer te leven heb.’ Ik kon alleen maar terug glimlachen met een goedkeurend knikje. 77

Wat het duiken betreft moest er altijd een militair mee, om er voor te zorgen dat we geen koraal meenamen. De duiken waren prachtig, we gingen recht vanuit de woestijn, ‘waar bijna geen enkel leven was’ de rode zee in, en het ging stijl omlaag waar het in tegenstelling tot het woestijnzand een oase van leven was. In de avonduren, wilde wij weleens zien hoe het uitgaansleven er uit zag. Het bleek alleen maar een mannencultuur te zijn. ‘Vandaar dat die Amsterdamse advocaten hier naar toe waren gegaan, dit was het Mekka voor hun.’ In een club aangekomen, zagen we dan ook niets anders dan mannen die zich onder elkaar vermaakten met dansen en gesprekken, uit verveling en waarschijnlijk te veel gedronken te hebben, gingen wij dan ook maar met elkaar dansen. Totdat de eigenaar van de zaak mij ten dans vroeg, waar ik op in ging, ‘ik wilde hem niet beledigen.’ Hij begon me echter bij mijn ‘naar zijn mening’ lekkere kontje te pakken, waar ik in eerste instantie van schrok. Ik haakte meteen af en we verlieten de zaak. Later vernam ik dat men ongeveer 2000 euro moest betalen als men een vrouw wilde hebben. Dat kon dan alleen maar betekenen, dat wanneer men geen of niet genoeg geld had, dat je dan als man elkaar maar moest zien te bevredigen. We grapten wel eens als we er eentje zagen lopen met laarzen, dat hij op zoek was naar een schaap om zijn achterpoten in zijn laarzen te steken, dan kon hij er niet zo makkelijk vandoor gaan terwijl hij zijn behoefte aan het bevredigen was. ‘Je zult maar als man in zo een situatie zitten, waarbij je alleen maar naar een vrouw mag kijken, maar aankomen niet, als je geen geld hebt.’ In de morgen zagen we een van de advocaten brood smeren, terwijl hij alleen aan tafel zat, Is je vriend ziek vroeg ik. Nee, antwoordde hij, de vorige avond in die club was ik vreemdgegaan met een andere man, en nu is mijn vriend kwaad, hij wil niet aan tafel komen.

78

Verder zat er ook altijd een Nederlands koppel aan tafel, waarvan zij er uitzag als een barbiepop, ‘maar dan van vijftig jaar.’ Hij was altijd onderdanig, en volgde alleen maar de orders op van, doe dit en doe dat. Ik zag, dat hij daar niet vrolijk van werd om zo in het openbaar gedirigeerd te worden. We hadden geboekt om de woestijn in te gaan met een open landrover, ‘om een stam te bezoeken.’ In het gezelschap bevond zich ook ‘Barbie’ en haar man, natuurlijk was zij op hoge hakken met alle toeters en bellen. Aangekomen bij de stam, verwelkomde ons de sjeik, ‘met zijn acht vrouwen,’ die gescheiden achter een doek in zijn tent zaten. Natuurlijk had hij meteen een oogje op de blonde Nederlandse vrouw, en bood haar man meteen 4000 euro aan voor zijn vrouw. ‘Dat scheen daar zo de gewoonte te zijn.’Ik stootte de man aan en zij zachtjes, nu kun je er vanaf, en je krijgt er nog geld bij ook, in plaats van dat ze jou helemaal uitkleden. ‘Hij glimlachte alleen maar,’ en ik wist natuurlijk niet of ik hem op een idee had gebracht. In ieder geval had zij het gehoord, wat ik tegen hem fluisterde, en toen kon ik het verder wel schudden wat haar vriendelijkheid betrof. We vervolgden onze weg naar de verlaten stad Petra, en moesten door een smalle kloof op een kameel om in het centrum te komen. Het was de moeite waard, alles was uitgehouwen uit de wanden van zandsteen. Bij het verlaten van Petra ‘op mijn kameel,’ stopte de begeleider de kameel honderd meter voor de eindhalte, en vroeg me om af te rekenen. Ik betaalde wat hij vroeg, en we gingen verder tot de eindhalte. Ik zei tegen de andere aanwezigen dat ik al afgerekend had, en of zij dat ook al gedaan hadden. De reisleider lachte en zei, je hoeft helemaal niet af te rekenen, omdat het al bij de prijs inbegrepen was. Ja, nu voelde ik mij genaaid natuurlijk, en de begeleider was er al snel vandoor gegaan.

79

In de avond zaten Kok, Mat en ik te kaarten in de gemeenschapruimte, en er opeens een zeer knappe jonge Arabische vrouw, ‘zonder sluier of hoofddoek,’ bij ons aanschoof. Mag ik meekaarten zei ze, daar hadden we natuurlijk geen bezwaar tegen. Dan gaan we wel in de paleiszaal zitten zei ze. Daar mag niemand in, gaf ik te verstaan. Maar ik wel zei ze. ‘Ze was blijkbaar van een voorname familie, gezien haar twee lijfwachten.’We gingen de zaal in en de deuren werden afgesloten terwijl de lijfwachten buiten bleven posten. We zaten nog niet helemaal, of ze vroeg of we geen zin hadden in een ander spelletje, en haar dan maar moesten volgen naar haar privé vertrekken. Ik bleef trouw aan mijn vrouw, maar gezien de verdere gebeurtenissen met mijn vrouw Petra, ‘was zij dat helemaal niet waard geweest.’

80

13 Ik had een ‘National Pilots Licence’ en vond het prachtig om zeer laag over de hoge branding aan de kust te vliegen. Ik ging steeds lager vliegen zodat ik een luchtkussen onder mijn vleugel had wat zeer stabiel was, in het begin stuurde ik nog tegen als de ene vleugel op werd getild door de luchtdruk van een naderende golf. Later hield ik de stick losjes in mijn hand en liet de natuur zijn gang gaan, dit was een bijzondere belevenis, en gaf me het gevoel dat ik al vliegend aan het surfen was tussen de dolfijnen die ook in de branding aan het surfen waren, samen met de planksurfers die het natuurlijk ook prachtig vonden als ik zo laag overkwam en uit spontaniteit naar mijn vleugels grepen.

Deze unieke ervaring hebben enkele personen als passagier mogen ondervinden, waaronder mijn zoon. Nu was ik volledig een met de natuur, ik voelde me onderwater als een vis, en in de lucht als een vogel. Tot die keer, dat er een zeearend het in zijn kop kreeg om mij aan te vallen in de lucht, ‘schijnbaar had hij ergens jongen rondvliegen en wilde die verdedigen,’ in ieder geval zag ik hem als een kamikaze piloot in een duikvlucht recht op mij af komen.

81

Vanuit een 11uur positie en van ongeveer 200 meter boven mij zette hij de aanval. In een flits trok ik op in plaats van weg te duiken, en dat was mijn redding. Nu dook hij vol in de propeller, anders had ik hem in de cockpit gehad, en vervolgens frontaal vol in mijn gezicht met 170 km per uur + zijn snelheid. Ik was dicht bij een vliegveld, en zette het toestel snel aan de grond, bij inspectie zat heel mijn voorkant en ladingsgestel vol met bloed, maar er was verder geen schade omdat mijn propeller een ‘slipperclutch’ had. Weer eens geluk gehad, maakte ik er uit op. Verder had ik met Tessa en/of vrienden prachtige reizen gemaakt, en aangezien ik achteraf te horen kreeg van derden dat mijn vader een goede danser en zanger was, alsmede een kunstschilder, ging ik op zoek naar mijn genen. ‘ Warempel scheen ik dezelfde gaven te hebben,’ en heb samen met Tessa vijf jaar aan balroom en Latijns-Amerikaan dansen gedaan. Al kunstschilderend, had ik het gevoel dat mijn vader achter me stond om aanwijzingen te geven.‘Ik had daar nooit les in gehad.’ Wat zingen betreft vond ik Frank Sinatra wel goed, en My Way werd mijn lied, voornamelijk omdat het eigenlijk over mijn eigen leven ging. Op het cruiseschip de ‘Rotterdam’ kreeg ik de met goud vergulde microfoon uitgereikt als ‘superstar winner’ tijdens een talentenjacht. Na het letterlijk en figuurlijke verliezen van mijn dochter, en ook alles wat ik had opgebouwd, was ik in een situatie beland waar ik volgens de doktoren maar voor de rest van mijn leven achter de geraniums moest gaan zitten. ‘Dit was voor mij gezien mijn verleden onaanvaardbaar.’ Ik moest uit deze geestelijke impasse geraken, en ging in op het voorstel van een groep van zes vrienden uit Engeland, die een groot superjacht hadden aangeschaft in Mallorca, waarvan zij de kosten deelden, en zodoende ieder recht hadden op een aantal weken gebruik van het jacht.

82

Hun probleem was echter dat zij geen enkele ervaring hadden op dat gebied, en mij verzochten om hun kapitein te worden. ‘Omdat ik geen boot meer had, maar wel veel ervaring en de nodige papieren ging ik op de uitnodiging in.’ De rollen waren nu omgedraaid, nu had ik een superjacht ter beschikking, waarvan de kosten door anderen gedragen werden. Al snel werden wij hele goede vrienden, de bestemming werd meestal aan mij over gelaten, en Tessa kookte voor ons allen, wat ook zij betaalden. In feite moesten we toch voor ons zelf koken, en in dit geval diende alleen de hoeveelheid wat uitgebreid te worden. Ook het menu werd aan ons overgelaten, en wat dat betreft is Tessa een goede kok. ‘Wat resulteerde, dat zij liever niet in een restaurant gingen eten.’ Daar de eigenaren zelf niet altijd de tijd hadden om te komen, stuurden zij af en toe hun zakenrelaties naar het jacht. Wat soms resulteerde in onaangename verassingen, die maar een enkele keer is voorgekomen. Bijvoorbeeld vroeg er eentje of het mogelijk was om een pakketje op te halen in Marokko voor veel geld. Het was te proberen natuurlijk maar aangezien ik mijn eigen dochter had verloren door die rommel had ik een gloeiende hekel aan alles wat met drugs te maken had. Ik legde hem onmiddellijk uit dat ik niet in was voor zulke praktijken. Omdat ik op de eerste plaats verantwoordelijk was als kapitein, en dit absoluut niet zou toestaan. Hij heeft me daarna niet meer lastig gevallen, maar ik heb het voorval wel gemeld. We lagen eens in een baai met verschillende jachten voor anker, het jacht naast ons daar waren een achttal jonge meiden op het bovendek aan het snuiven, en niet lang daarna gaf de eigenaar ze publiekelijk een beurt. We lagen ook afgemeerd naast het grootste jacht ter wereld de LADY MORA met zijn 103 mtr lengte. De eigenaar was de persoonlijke arts van een koning uit het midden oosten met 68 bemanningleden, ook Bill Gates lag dicht in de buurt.

83

Het is ongelofelijk, hoe daar geld en eten verkwist werd terwijl er in de rest van de wereld nog steeds mensen sterven van de honger. Op een keer kwam Tessa en ik terug van een terras, en ik stapte als eerste aan boord om naar onze hut te gaan. Ligt er me toch 1 van de gasten een escort te wippen in ons bed. Me snel omdraaiend naar Tessa met de woorden,'weg hier' gingen we onmiddellijk naar een hotel en kwamen de volgende dag pas terug om verhaal te halen. Ik had bij binnenkomst al in de gaten dat er nu bij mij aan boord drugs waren gebruikt en de gasten uitbundig uit hun dak en broek gingen. De hele groep mannen kwamen hun verontschuldigingen aanbieden de volgende dag, omdat wij natuurlijk ook met hun vrouwen te maken hadden, en nu bang waren dat wij dit waarschijnlijk zouden vertellen. Wat we overigens niet gedaan hebben. Nu wetende dat wij dit niet zouden dulden, ging het er in het vervolg beter aan toe. Zeker nadat ik hun aangeraden had om een andere kapitein te zoeken. Wij hebben dit twee Jaar ondanks de voorvallen met plezier gedaan. En het belangrijkste, ‘het gevoel voor eigenwaarde was weer teruggekeerd.’Zeker nadat we er nog een wereldreis aan toegevoegd hadden.

84

14 “ Intussen had ik in 8 jaar niets vernomen van Nathalie.” Wij hadden voor onszelf het gebeurde afgerond, anders zouden we er helemaal aan onderdoorgaan, en zou een zekere dood betekenen voor mij, omdat ze je helemaal kapot maken. Daarna kregen we ineens een mail van Nathalie, ze had nu de man van haar leven gevonden, zijn naam was Eddie Tichelaar en was 41 jaar oud. Ze was nu zo dolgelukkig, dat ze ook maar meteen vermeldde, dat ze er zich van bewust was dat ze heel veel ellende had veroorzaakt en dat ze daar enorm veel spijt van had. Ze vroeg of ik haar wilde vergeven, en wist dat ze het vertrouwen niet meer waard was, door haar leugens en bedrog. Maar vanaf nu zou ze er voor zorgen dat ik haar weer voor 100% kon vertrouwen. Ik heb haar geschreven dat ik haar al had vergeven, maar dat vergeten mij moeilijker afging. Omdat ik ten tijde in het buitenland zat, ‘verwegistan’ is Tessa op bezoek gegaan, omdat zij op dat moment toch in Nederland was. Nathalie had inmiddels ook al een kind van ET. ‘Jacqueline’ en was ongeveer 1 jaar. Tessa die een zeer goede mensenkennis heeft vertelde mij meteen, ‘er is iets mis met die gozer, hij kijkt je niet aan.’ Mijn zoon Frank, vond het nu maar eens tijd worden dat ik mijn kleinkinderen maar eens moest zien.'Ze waren intussen in het geheim getrouwd.’ En die kleinkinderen hadden ook het recht om hun opa nu maar eens te zien volgens Frank. ‘Hij was intussen behoorlijk onder de indruk geraakt van de verhalen van ET.’ Zodoende sprak ik met hem af om gezamenlijk te gaan eten met Nathalie en haar kinderen, Frank en ik. Daarom wilde ik ET er even buitenlaten omdat ik inmiddels al wist dat het een crimineel was, en gezeten had voor oplichting. Ik wilde eerst uitzoeken wat zijn verleden was, alvorens hem in mijn nabijheid te accepteren.

85

Frank moest ik ophalen aan een station, waar hij met de trein arriveerde. Het was een vrij zonnige dag, daar kon het dan ook niet aan liggen. Frank stapte in, en zei terwijl hij de deur dichttrok, 'zo nu even Nathalie bellen.’ Pardon reagerende, ik dacht dat jij dat al geregeld had? Dit vind ik onfatsoenlijk als je Nathalie confronteert met het feit dat we zo dadelijk voor de deur staan. Zij dient een bedenktijd te hebben of ze dit wel wil of niet. Frank gaf me te verstaan dat hij dit bewust gedaan had, zodat zijn moeder niet de gelegenheid had om zich er mee te bemoeien. Ondanks dat, bleef ik het niet leuk vinden dat het volgens hem zo moest, maar ook ik had nu verder geen keuze meer. Nathalie vond het goed, en ik reed naar haar flat. Daar aangekomen kwam Nathalie naar beneden met de kinderen, ik kuste mijn dochter en de kinderen. En had niet in de gaten dat ET ook naar beneden was gekomen, ‘ hij wilde schijnbaar kennismaken met zijn nieuwe schoonvader,’ waar hij al zoveel over gehoord had. Mijn ex was op dat moment daar ook aanwezig, zij woonde een paar flats verder. ‘Zag ik het goed,’ ja hoor, ze stond zelfs van vijf hoog naar me te zwaaien, ‘of was het toch alleen maar naar de kinderen.’ ET naderde mij, en ik stelde me op een normale manier voor, precies staande op een schroeiplek van een verbrande auto. Zijn eerste woorden waren we moeten hier zo snel mogelijk verhuizen omdat het hier stikt van de criminelen. ‘Zichzelf daar niet onder gerekend schijnbaar.’ Ja, dat komt er van als men zich niet correct gedraagt, dan wordt je auto in de fik gestoken, reageerde ik vervolgens. “Nadat iedereen ingestapt was, groette ik ET met de woorden, op naar het familiediner, goede dag verder. Dit waren de eerste, enige en laatste woorden die ik met ET gewisseld heb.” Het diner was wel gezellig, maar door de aanwezigheid van de kinderen konden wij natuurlijk alleen maar over ‘koetjes en kalfjes’ praten, wat natuurlijk jammer was. Nu konden we geen van beiden een normaal gesprek voeren, wat ik wel gehoopt had.

86

Er was nog zoveel te vragen, en uit te leggen. Ik gaf Jessy een DVD van heel mijn leven tot dan toe, inclusief Nathalie, Frank, Petra en Tessa. Dan kon de kleine meid in ieder geval zien wie hun opa en de rest van de familie werkelijk waren. Ik had helaas geen videoopnames meer van Nathalie dan tot haar huwelijk met Peter waar zij nog volop straalde. Later vernam ik helaas, dat de DVD onmiddellijk van Jessy afgenomen was en vervolgens bij Petra terechtgekomen was. Waar ik hem weer opgehaald heb, omdat ik de DVD terug eiste. ‘Dit zou natuurlijk al de leugens die verspreid waren bekrachtigen, en diende zeker niet aan Jessy getoond te worden.’ “Enkele dagen nadien stuurde ik een mail, met de verontschuldiging dat zij zo plotseling geconfronteerd was, en dat ik het niet fatsoenlijk vond van Frank. Maar dat ik het ondanks dat, toch fijn gevonden had om haar weer te ontmoeten.”

87

15 Intussen waren mijn ouders gestorven. Eerst mijn vader, en enkele maanden later mijn moeder. Mijn vader was op weg naar een vriend, en bij aankomst belde hij aan. De vriend die de deur opende zag mijn vader stuiptrekkend op de grond liggen, en waarschuwde de ambulance. Hij had een herseninfarct, en de ademhaling was gestopt evenals zijn hart. Aangezien er een zware hersenbeschadiging optreedt als de hersenen meer dan 5 minuten zonder zuurstof zitten, is het beter om niet meer te reanimeren na 20 minuten. ‘Dat was de tijd die de ambulance nodig had om voor te rijden.’ Niemand van de omstanders, kwam helaas op het idee om hem te beademen en tevens hartmassage toe te passen. De aangekomen hulpverlener startte na 20 minuten de reanimatie en brachten mijn vader alsnog terug bij bewustzijn. Helaas, was hij nu echter een ‘kastplantje.’ We arriveerde bij zijn ziekbed, en daar lag mijn vader. Niemand herkennende, als een baby die een volkomen nieuwe wereld ontdekte, en met zijn ogen de kamer afspeurde. Tessa masseerde zijn voeten, wat hem aangenaam overkwam. De dokter vermeldde dat hij in deze toestand nog best jaren kon leven, en vroeg wat zij moesten doen als er zich een complicatie voor zou doen. Na onderling beraad besloten wij als broers, dat het beter voor hem zou zijn om zijn lijden te verzachten en hem te verlossen van deze ellende als er complicaties aan toegevoegd werden. Voor mij was het geen moeilijke keuze, vooral omdat hij niet zou verdwijnen uit mijn geest. Ik voelde dat hij ‘als persoon’ in mij zat, en dat ik zijn missie af zou maken. Zijn DNA zat tenslotte in mij, en mede dat van mijn moeder, daarom vond ik de kracht om het goede van beiden te verenigen in mijn lichaam en de minder aangename eigenschappen te verwijderen.

88

Omdat de ontstane toestand van mijn vader nog jaren kon duren, hadden Tessa en ik besloten om op een cruise te gaan voor vier weken, maar niet voordat we afscheid hadden genomen van mijn vader, die dat niet bewust meemaakte, maar ik wel. Ik kuste hem, wat ik nog nooit gedaan had, omdat het in Brabant niet de gewoonte was. Niet wetende dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hem aanraakte. We waren op zee toen ik een bericht kreeg van mijn oudste broer. 'Ons vader is overleden.’ De begrafenis werd door mijn broer geregeld zonder er rekening mee te houden dat het nog vier dagen zou duren voordat ik aan land kon om af te reizen, en dan ook pas na ongeveer een week aanwezig kon zijn, wat ik hem dan ook medegedeeld had. Mijn broer wilde niet op me wachten voor de begrafenis. Mijn vader is zodoende begraven zonder onze aanwezigheid, wat ik mijn broer kwalijk nam. Het mooie is dat hij ‘mijn vader,’nu hier voor een gedeelte zit te schrijven vanwege zijn DNA. De erfenis werd verdeeld, omdat mijn oudste broer naar zijn zeggen een geldkistje gevonden, ‘met een behoorlijk bedrag’ in het huis van mijn vader. Ik was kwaad in eerste instantie, waarom had hij dat geld niet aan zichzelf besteed. Hij had al eens verteld dat hij een x bedrag had liggen, ‘maar niet in die hoeveelheid.’ Ik vertelde hem dat hij dat aan zichzelf moest besteden, hij had er tenslotte als gewone arbeider voor gewerkt. Nee, was het antwoord, dat is voor jullie en dat moeten jullie samen delen als ik er niet meer ben. Wat een zonde, hij had zich alles ontzegd wat het leven aangenaam kon maken. Voor ons hoefde hij dat niet te doen. Ik weet zeker, dat als hij naar Thailand was gegaan, dan was hij nooit meer teruggekomen. Ik had hem dat al eens aangeboden, en dan zou ik de reis betalen. ‘Niet wetende dat hij zoveel geld ter beschikking had.’ Wat de erfenis betreft die werd door drieën opgedeeld. Twee dagen later belde mijn middelste broer ‘Miel’ me op met de vraag, of er niet nog meer was, dit omdat er meer moest zijn volgens hem, en dat ik dat samen met mijn oudste broer gedeeld had. 89

Hoe durfde hij me hier van te beschuldigen, ‘we hadden de laatste wens van mijn vader naar eer en geweten vervuld naar mijn mening.’ Ik vertelde hem precies wat mijn broer verteld had, en als er meer in dat kistje had gezeten dan hij vermeld had, ‘wat ik niet aannam, omdat hij dat net zo als ik niet nodig had.’ Dan moest hij er maar gelukkig mee zijn was mijn mening. Het was wel zo dat Miel, ‘de middelste broer,’ recht tegenover mijn vader woonde en hem nog geen blik waardig keurde, zelfs zijn kinderen ontweken hem op advies van hun ouders. Nu dat mijn vader dood was, stond hij voorop om zijn bezittingen als een ‘lafaard’ in de wacht te slepen. Mijn oudste broer Jo en ik lieten het hier maar bij. Waarschijnlijk wilde hij wraak nemen op ons, omdat wij vroeger als kind samen in een kamer van 3x3 mtr. sliepen. Ik naast mijn broer Jo in een tweepersoons bed, en Miel ‘later noemde hij zich Emiel’ in een eenpersoons bed. Als we een kussengevecht hielden, dan verweten wij hem wel eens dat hij een klein piemeltje had. Ja, kinderen hunnen soms hard zijn zonder het te beseffen.

Frans

Jo

Emiel

90

Mijn moeder overleed aan een vermindering van de hartfunctie en gleed langzaam weg in de armen van Tessa. Wij waren aanwezig bij haar, en ze had tegen ons als broers gezegd, ‘gaan jullie maar even naar huis,’ Tessa is toch bij me. Dat waren haar laatste woorden naar mij toe. Ik was nog maar 30 minuten thuis en een kennis van ons kwam met het bericht, ‘Je moeder is overleden.’ De begrafenis regelde we onderling, ik had echter ver vooraf een reis geboekt en liet dit aan mijn oudste broer weten. Nu werd de begrafenis zo uitgesteld dat we niet meer op reis konden. Ik zal wel zorgen dat jij niet weg komt, was het antwoord op mijn vraag waarom hij zo handelde. De reden zal wel jaloersheid zijn neem ik aan, die echter volkomen ongegrond was omdat hij er zelf goed bij zat, ‘financieel gezien,’ hij zal dan wel jaloers geweest zijn op mijn levensstijl. Ook deze erfenis werd door drieën gedeeld, nu stond echter wel vast dat Emiel onrechtmatig een groter deel had bemachtigd. Ook daar had ik geen probleem mee, hij moest er op die manier maar gelukkig mee worden. Ik heb enkele jaren daarna nog contact opgenomen met Emiel, om hem te bezoeken. Hij liet via zijn zoon weten, dat wat hem betreft het boek gesloten was. Ik was van plan om het verleden te laten rusten, en had dat vermeld. Helaas zal hij dan met zijn eigen probleem voort moeten leven.

Vader

Moeder

91

16 Wat Nathalie betreft, daar hoorde ik niets meer van sinds onze ontmoeting, ‘en mijn opvolgende mail.’ Totdat ik 8 maanden later een mail kreeg met de volgende inhoud: “ Hallo, we zitten in Turkije en onze bankkaarten doen het niet meer, kun je even 2500 euro overmaken. Groeten Nathalie.” Onmiddellijk reagerende schreef ik: Nathalie, wat is er aan de hand? Ben je aan het zwerven? Ga onmiddellijk naar de Nederlandse ambassade voor hulp. Intussen doe ik wat ik kan om je te helpen. Groeten je vader. Ik nam direct contact op met mijn ex, om opheldering te krijgen. Volgens haar, was zij geruime tijd op bezoek geweest bij hun, en had ze de huurauto teruggebracht wanneer zij weer naar Nederland vloog. Ze verzekerde me, dat er geen gebrek aan geld was toen ze daar was. Petra nam direct aan dat Nathalie deze mail geschreven had. En als zij om geld vroeg, dan zou het ook wel nodig zijn naar haar menig. Of ik dan maar even zo vriendelijk wilde zijn om 2500 euro over te maken, omdat zij geen geld had. Gezien het verleden moest ik mezelf in bescherming nemen, en diende uit te zoeken wat hier werkelijk aan de hand was. Daarom reageerde ik als volgt in de opvolgende mail: “ Nathalie, ben jij dat die hier schrijft? Ja, mailde ze, ik weet dat ik ontzettend stom ben geweest en zodoende in deze situatie ben beland, help me. Groeten Nathalie.” Ik had na de ontmoeting met ET geen aandacht meer aan hem geschonken, omdat hij volgens mijn ex een kleine kruimeldief was. Maar nu wilde ik wel eens uitzoeken met wat voor een crimineel ik hier te maken had. Daarom nogmaals naar Petra gebeld met de vraag, ‘wat weet jij verder van ET?’

92

Voor zover ik weet heeft hij gezeten voor oplichting, maar ik zal alle brieven die in de flat liggen openen en neem contact met je op. Verder weet ik alleen maar dat ze op vakantie zijn gegaan en niet meer teruggekeerd zijn,'Kreeg ik te horen.’ Hier moest ik het fijne van weten en mijn volgende mail was: Frans: Volgens mij zit hier Nathalie niet te schrijven, maar jij Eddie? Ja, ik ben het vervolgde hij! Je denkt toch zeker niet dat ik jouw shit ga financieren, antwoordde ik. ET: Ik hou ontzettend veel van je dochter, en sorry dat ik haar in deze situatie heb gebracht. We wilden hier iets beginnen maar dat is verkeerd uitgepakt. Als je mij nu 380 euro overmaakt, dan gaan we onmiddellijk naar Duitsland, daar heb ik al werk, een woning en kunnen de kinderen terug naar school. ‘Die waren al 10 maanden niet naar school geweest.’ Dan zal ik onmiddellijk als ik in Duitsland aankom het geld terugbetalen. ‘Ik moest meer uit hem zien te halen, en verzocht hem om zijn verleden te vertellen.’ Volgens hem, had hij bij de mariniers gezeten en was hij gedeserteerd, hij wilde niet meer naar oorlogsgebieden, daar had hij een trauma aan overgehouden. Ik testte hem daarop en vroeg naar zijn marinenummer en rang, geen antwoord volgde. Dan maar naar Defensie gebeld, die mochten vanwege de privacy geen antwoord geven. Daar geen genoegen mee nemend legde ik de situatie uit, en waarachtig ik kreeg te horen, ‘hij is hier niet bekend.’ Aan de hand van die gegevens zette ik de conversatie voort. Frans: Volgens mij heb je helemaal niet in het leger gezeten, maar ga verder Eddie. ET: Ik heb gezeten voor oplichting en zware mishandeling, ‘Ik houd namelijk niet van drugs criminelen en sla ze dan ook in elkaar als ik de kans krijg.’ was zijn reactie. Verder ben ik getrouwd geweest met een Turkse vrouw die gezien had dat haar man voor haar neus was doodgeschoten in de oorlog.

93

Zij was in verwachting van een ander, en ben toen maar uit medelijden met haar getrouwd. Frans: OK, maar er is nog een kind gekomen, was dat van jou dan? ET: Nee, het was een tweeling. Frans: Ik ben er achtergekomen, dat volgens een rapport van de Raad van Kinder Bescherming, wat nu in mijn, en ook jouw bezit is, staat dat jij twee kinderen hebt verwekt bij die Turkse vrouw, wat je in het rapport toegeeft. En op een leeftijd van 3 en 6 jaar, heb jij ze achtergelaten met ook nog eens 32.000 euro aan schulden voor de betreffende vrouw. Bovendien heb je een zwaar strafblad!!! Tichelaar antwoordde niet meer, en nu stond ik voor een dilemma. Ik had al het voorgevoel dat ik opgelicht zou worden, ‘ik moest iets,’ en diende ze toch het voordeel van de twijfel te geven, ook al was dit weggegooid geld. Er gebeurde dan ook helemaal niets, na de betaling. En op mijn vraag ‘waarom,’ kreeg ik vervolgens een scheldkanonnade. Wie was ik eigenlijk wel, om me met hun levenswijze te bemoeien. Ik diende nu, ‘Good cop and bad cop’ te spelen om zoveel mogelijk uit hem te halen. Ik wist uit ervaring, dat als men iemand kwaad maakt, dan gaat hij de verkeerde woorden gebruiken wat in zijn nadeel uit zou pakken. Om daarna weer poeslief en aardig te doen om het contact niet te laten verbreken. Ik kon via zijn IP adres volgen vanwaar hij mailde, en dat was een internetcafé in Turkije, om zich te verbergen. Mede op aandringen van mijn ex heb ik betaald, en naar later zou blijken, waren er nog veel meer mensen ingestonken. Er gingen enige maanden voorbij zonder dat er iets gebeurde, totdat ze in januari 2010 in het programma vermist verschenen, ‘Jessy bleek ontvoerd te zijn geweest, en drie maanden hadden ze in een huiveringwekkende toestand doorgebracht, doordat Jessy vermist en ontvoerd zou zijn.’

94

Huilend heb ik naar het programma gekeken, wat was hier nu weer aan de hand. ‘Waarom wist ik van niets!’ Ik was onmiddellijk op het vliegtuig gestapt als ik dat had geweten. Nee, ze mochten niets vertellen anders zou Jessy gedood worden. De eerste stap was Petra bellen, zij verklaarde onmiddellijk dat zij ontzettend kwaad was, omdat het niet waar was. Ze was in de aangegeven maanden dat Jessy ontvoerd zou zijn daar aanwezig, en had ze niet gemist. Nu werden mijn tranen ook omgezet in een wansmakelijk gevoel. Dit is te gek, nu worden er ook nog onschuldige kinderen misbruikt. Mijn volgende vraag was, met wat voor auto zijn ze naar Turkije gegaan? Omdat ik het vermoeden had, dat er ook iets met die auto aan de hand moest zijn. Ik had al een lijst van dealers klaar liggen om op te bellen, maar vroeg Petra om opheldering, eerst weigerde ze uit alle macht om daar iets over los te laten. Maar toen ik haar vertelde dat ik mijn lijstje af zou bellen, noemde ze onder protest met verwensingen naar mij toe een naam. Laat dat nu de bovenste aan de lijst zijn, dus ik had hoe dan ook bingo gehad. Ik verontschuldigde me bij de dealer, vanwege het gedrag van mijn dochter, maar dat ik er verder geen invloed op had. Ik verzocht hem om zijn verhaal schriftelijk door te sturen. “Ze kwamen beiden mijn toonzaal binnen begon hij, en na een keuze gemaakt te hebben besloten ze een grote gebruikte Fiat te kopen voor 15000 euro. ET liet de auto vervolgens op naam van Nathalie zetten, en hij zou wel even betalen via zijn mobiel. Dat ging natuurlijk niet. ‘De toekomst zou uitmaken dat hij al minstens 25 jaar iedereen oplichtte.’ Daarom kwam deze lafaard nu met het walgelijke verhaal, dat Jessy met terminale kanker in haar hoofd, in het ziekenhuis van Nijmegen lag, en zij die moesten gaan bezoeken. Of het misschien mogelijk was om die Fiat nu mee te nemen, en morgen komen betalen. De jonge dealer die snel een auto dacht te verkopen, maakte mede door medelijden overmand de fatale fout om die wagen mee te geven. Nathalie zou later ontkennen dat ze daar bij aanwezig was. Maar haar handtekening op het koopcontract loog er niet om.”

95

Omdat ze beiden niets meer van zich lieten horen nam de dealer na enige dagen contact op, met het verzoek om betaling. Hij kreeg te horen dat ‘Jessy nu overleden was,’ en vroegen daarom om een week uitstel. De dealer geloofde het verhaal en liet ze verder met rust tot na een week. ‘De vogel was intussen gevlogen, en zat al in Turkije.’ Een hele rits oplichtingszaken achterlatend inclusief, een huurschuld van vele maanden, tot aan ziekenhuis rekeningen toe. ET had namelijk al jaren de gewoonte om zich op te laten nemen in een ziekenhuis zonder iets te mankeren. Hij haalde dan aan dat hij een hersentumor zou hebben of gedeeltelijk verlamd was door een herseninfarct. De doktoren wilde dan een scan maken om de diagnose vast te stellen, maar dat weigerde hij altijd met als reden, dat hij vanwege zijn oorlogs -trauma als militair daar niet in durfde. Als deze doktoren zijn verleden hadden nagegaan dan zouden zij geweten hebben dat hij in de Grote Beek in Eindhoven ‘een psychiatrische inrichting’ was behandeld, en een ‘psychopaat’ was. Vervolgens verblijvende in het betreffende ziekenhuis, ‘en dat waren er verscheidene,’ had hij de gewoonte om daar buiten het ziekenhuis ook nog eens patiënten op te lichten. “In verband met de uitzending van Vermist, belde ik onmiddellijk de redactie, die niet opnamen. Ik had een boodschap ingesproken dat het hele verhaal niet waar was, en dat ik maandag terug zou bellen. Er werd weer niet opgenomen, maar werd later op die maandag wel teruggebeld door Loes Leeman.” Loes: Hallo, u spreekt met Loes Leeman, ik ben de hoofdredactrice van het programma vermist. Hoe weet u dat het niet waar is? Frans: Ik heb mijn ex gesproken en die verklaard dat zij daar in de betreffende periode aanwezig was, en mij verzekerde dat het gelogen was. Dus verzoek ik om het niet verder uit te zenden op BVN(Dan kon heel de wereld het zien)

96

Loes: Dat is helaas niet mogelijk omdat het al onderweg is. Frans: Het is nu maandagmorgen, en het wordt vanavond pas uitgezonden. Loes: Nogmaals ik kan er niets aan doen. “Nu ging ik over tot email, ik wil nu de conversatie zwart op wit hebben, en mailde haar verder alle bijzonderheden.” Loes: Hallo Frans, ik heb je ex gebeld en die zegt dat de ontvoering waar was, en dat ze enorm in de rats had gezeten in deze periode. Frans: Petra waarom ga je nu liegen, ik heb je toch verteld dat ik niet zou liegen, maar jij wist nog niet wat je zou gaan doen. Petra: Ik kan niet meer helder denken, ik denk met mijn buik, en niet met mijn hersens, en wil Nathalie en die kinderen niet verliezen. Frans: Schrijf Loes, dat je niet anders kon vanwege je gevoelens en excuseer je daarvoor. Petra: Nee dat durf ik niet, ik ben bang dat ik de kinderen ga verliezen. Frans: Wees maar niet bang ik zal alles in het werk stellen om ze terug te laten keren, dat beloof ik. Frans: Loes, Petra geeft toe dat ze gelogen heeft naar jou toe, maar durft geen contact op te nemen. Ze heeft dit gedaan vanuit haar gevoelens en niet vanuit het verstand. Loes: Hoe is het mogelijk dat Petra zo reageerde, wat is dit voor een vrouw? Frans: Daar ga je wel achterkomen wat voor een vrouw dat is. Hoe ben je trouwens met hun in contact gekomen?

97

Loes: Zij hebben naar ons gebeld en ik heb besloten om er een ploeg naar toe te sturen. Wij hebben ze vervolgens geld gegeven, en naar aanleiding van de uitzending hebben ook anderen geld gestort. Frans: Heb je dan niet door dat het een oplichter is? Loes: Daar zijn we nu ook achter, en trappen niet meer in die zielige kerstverhalen, het is hun alleen maar om geld te doen. Ze willen helemaal niet geholpen worden. We hebben de personen die naar aanleiding van ons programma rechtstreeks aan ET geld hadden overgemaakt als een lening, vervolgens uit eigen middelen terug betaald, met de mededeling dat ET niet te vertrouwen was, en of ze ondanks het voorval, hopelijk toch nog naar vermist blijven kijken. Frans: Je zei dat jij ze persoonlijk gesproken had in Turkije, had jij dan niets door? Loes: Ik kom nooit van mijn honk hier, als ik mijn ploeg uitzend dan zie ik het alsof ik er zelf ben,“Ik ben namelijk het programma Vermist.” Frans: Een rare verklaring, maar je zult wel weten wat je doet. Is het niet tijd om een vervolguitzending te maken met de waarheid? Loes: Wij maken zelf uit wat we uitzenden. “Wat is hier nu werkelijk aan de hand, Nathalie zou later verklaren in een opgenomen gesprek, dat het ET zijn idee was om Vermist te gebruiken. Vermist is belust op goedkope sensatie vanuit een bepaalde laag van de bevolking, aangedikt met een vet sensatie sausje, en op de emotie spelend van goedgelovige mensen, zonder wederhoor. Ook ik voel mijn tranen wel eens opkomen als ik een uitzending bekijk, maar ontnuchter heel snel omdat ik nu weet dat er achter de schermen veel verborgen wordt gehouden wat het daglicht niet kan verdragen.”

98

Zoals het een goed journalist betaamt, dient men hoor en wederhoor toe te passen, om te voorkomen dat zo een misleidende uitzending plaats kan vinden. Daarom vinden ze wederhoor niet belangrijk. Als ik Loes was geweest dan had ik gevraagd, geef met de contactgegevens van je vader is, zodat ik eens met hem kan praten over je toestand, en waarom er niemand is die jullie helpt. Maar dat willen ze bij Vermist schijnbaar niet weten, hier waren (krokodillen) tranen te bemachtigen en dat was belangrijker. Ondanks het gebeurde, heb ik contact opgenomen met buitenlandse zaken, en de ambassade in Istanbul. Die mij verzekerde, dat Nathalie en de kinderen geholpen zouden worden als Nathalie zelf naar de ambassade zou komen om een formulier te tekenen, ‘dat het om een lening aan haar ging.’ En zodoende terug kon keren. Zij weigerde dit te doen omdat ze zogenaamd het land niet wilde verlaten zonder ET, waar ze op dat moment al een jaar illegaal verbleven. ‘Hun visum was al geruime tijd verstreken.’Nu was ik al op de hoogte gebracht door buitenlandse zaken dat ET ook in Turkije in de gevangenis had gezeten. ‘Dat diende ik niet te weten natuurlijk.’ Maar ik kreeg ook het verwijt dat wij niets deden.’Ze wisten echter dat ik achter de schermen samen met mijn zoon bezig was om ze terug te halen.’Het plan was, dat Frank de kinderen en Nathalie op zou halen met een lijnvlucht, en ik dat zou betalen. Eerst verzochten ze om geld, maar omdat ik wilde voorkomen dat ze me weer zouden misbruiken zou ik rechtstreeks de tickets betalen. De vlucht was al geregeld, maar het bleek dat ET onderweg was, en Frank vervolgens afhaakte. ‘Hij wilde begrijpelijk niets met die man te maken hebben.’ Nathalie bleef volhouden dat ze niet wilde vertrekken zonder ET. ‘De werkelijke reden was, dat ze in verband met de vele gepleegde oplichtingen en verduisteringen, op de opsporingslijst van de politie waren beland, en daarom ook onmiddellijk opgepakt zouden worden als ze de grens overkwamen.’ 99

In Turkije zaten ze veilig volgens ET omdat die geen uitleverings verdrag hadden met Nederland. Inmiddels was ET op internet geplaatst, en was mede daarom makkelijk te googlelen, wat resulteerde dat er nog meer slachtoffers van ET zich bij mij aangemeld hadden. Een van zijn vrouwen bijvoorbeeld, die mededeelde dat hij lid was van een bende in Amsterdam, en dat hij met een pistool onder zijn kussen sliep, en haar met een zwaard bewerkt had. Hij had eigen kinderen op zijn naam staan samen met haar, en vervolgens moest zij onderduiken vanwege het geweld. Ook zij had door zijn toedoen een berg schulden op haar naam. Later is zij met vele anderen benadeelden nog in het programma Dead Line van Jaap Jongbloed geweest in 1994. Waarbij Jaap, ET aan de kaak stelde. ET had veel mensen in Zaandam en omstreken opgelicht, waarbij particulieren, bedrijven en ouderen niet ontzien werden. Ook moest hij voor zijn huwelijk al kinderen hebben verwekt. “Juist daarom is het zo verwonderlijk, dat Jaap het niet in de gaten had dat ET 16 jaar later de Tros aan het oplichten was. Dit was mogelijk zijn manier van wraak nemen op Jaap. Het was niet alleen dat, hij dacht 4 vliegen in 1 klap te slaan. Eerst en vooral de vader van Jessy uitschakelen, daarna om te verklaren dat hij de ontvreemde auto had moeten verkopen om het losgeld te kunnen betalen.’Laat dat nu precies die 15000 euro zijn.’ En vervolgens om Jaap een hak te zetten, om mede daardoor met medewerking van de Tros geld afhandig te maken van goedgelovige mensen.”

100

17 Voordat ET vertrok naar Turkije, had hij in een ziekenhuis waar hij verbleef contact gelegd met een patiënte, die samen met haar man geld aan hem gaf om in de textiel te gaan.’Import vanuit Turkije en meteen doorverkopen.’ Hij liet zien dat hun kapitaal zeer snel verdubbeld was ‘op papier natuurlijk,’ en zodoende zette ze een nog groter bedrag in, en vervolgens werd het hele bedrag nooit meer terugbetaald. “Ook had een andere vrouw zich bij mij gemeld met haar verhaal over haar ervaringen met ET, waar ik later uitgebreid op terug zal komen”. Eerst de manier hoe ET met mijn dochter in contact kwam. Dit volgens haar eigen verklaring aan haar vriendin. Zij was op een dating-site, en ET nam contact met haar op met een vals profiel en foto. Na wat heen en weer geschreven te hebben ging ze hem opzoeken, in een plaats in Brabant.’Hij had nu omdat Zaandam hem te heet onder de voeten was geworden, zijn werkterrein verlegd naar Brabant.’ De deur ging open en daar stond helemaal iemand anders dan in haar voorstelling was omschreven. Hallo, kom binnen zei hij, het gaat eigenlijk over mijn neef maar die is er niet meer. Met zijn jarenlange ervaring op dit gebied was het niet moeilijk om Nathalie voor zich te winnen, hij overlaadde haar met cadeautjes ’makkelijk verkregen natuurlijk’ en kwam met zijn oorlogsverhaal, mede aangevuld dat hij een wees was. ‘In feite heb ik met zijn moeder gesproken, en zijn nog levende ouders distantiëren zich helemaal van hem, en willen ook niets meer met hem te maken hebben.’ Verder dikte hij het nog eens aan dat zijn pleegouders waren overleden en hij daardoor vier miljoen euro zou erven. Nathalie vertelde natuurlijk over haar vader, en er aan toevoegde dat ik 4 by-passen had en reuma.

101

Dat bracht hem waarschijnlijk op het idee, om zo snel mogelijk met haar te trouwen. Op gemeenschap van goederen natuurlijk, omdat hij dan naar zijn mening de helft van zijn vier miljoen euro aan Nathalie kon geven. In feite, was hij nu uit op de helft van wat Nathalie zou erven als ik zou overlijden. En dat kon niet zo moeilijk zijn met een hartpatiënt. Gewoon even goed jennen, en dan komt het wel voor elkaar. Zeer snel was Nathalie in verwachting van Jacqueline, dat was zijn normale manier van doen, om zo snel mogelijk een vaste binding tot stand te brengen. Hij had dit meer gedaan, gezien zijn ongeveer zeven verwekte kinderen, die hij angstvallig verzweeg. Er werd een grote bruiloft georganiseerd, en het hotel besproken met alle toeters en bellen. Mijn broer werd zelfs uitgenodigd, maar ik wist van niets. De hotel manager was niet gek natuurlijk, en ging zijn stappen na, en trapte er dan ook niet in om naderhand te betalen, en daardoor helemaal niet betaald zou worden. Dan maar gratis trouwen bij de gemeente. ‘Er zou getrouwd worden hoe dan ook.’ Nathalie kreeg in de gaten dat het een crimineel was, maar vond het niet zo erg. Sterker nog zij ging meewerken aan zijn praktijken, het resultaat in een ‘Bonnie and Clyde achtige’ verhouding. Er werden eerst twee auto's afhandig gemaakt van een handelaar, en op naam van mijn ex en Nathalie gezet. Ook hier werd niet afgerekend. De handelaar, ‘die inmiddels door de politie ingelicht was,’ ging hem bedreigen. En zij daardoor de wagens terug gaven. Ha, mijn ex was dus op de hoogte van zijn praktijken, vandaar dat ze niet mee wilde werken om de naam van de Fiat dealer te noemen. Zij wist precies wat er aan de hand was, en dat die wagen ontvreemd was. De dealer was bij haar aan de deur gekomen voor opheldering, maar was met een grote mond weggestuurd. Intussen had ik contact opgenomen met een kennis die bij de politie werkte, die stuurde me door naar Jan P. de ‘wijkagent’ waar ze gewoond hadden. Die ik dan ook gebeld heb met de vraag wat hij hier van wist. Ik kreeg natuurlijk weer het geijkte antwoord, ‘daar mag ik niets over vertellen wat ET betreft.’

102

Ja, natuurlijk weet ik ook wel dat de crimineel beschermd wordt in Nederland, en dat ze de slachtoffers in de kou laten staan. Daarom gaan ze ook gewoon door onder dat rookgordijn. Ik kreeg wel te horen dat ze wisten dat mijn ex van alles op de hoogte was, maar dat ze er dat moeilijk uit konden slaan. Ik stuurde hem dan ook zo veel mogelijk informatie om te laten zien dat ik het meeste toch al wist. ‘Inclusief 16 bijlagen.’ Daar was hij niet blij mee. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om hem op te zadelen met zoveel papierwerk, nu moest hij 16 kopieën uitprinten. ‘Daar zijn ze toch voor om criminelen aan te pakken,’ was mijn enige reactie. Ondertussen bleef ik reacties van slachtoffers ontvangen, en ging over tot correspondentie met de betrokkenen. Er had zich een Nederlands echtpaar gemeld, die hun ontmoet had op een camping bij de grens in Turkije. En hadden ze een maaltijd aangeboden vanwege de zielige toestand waarin de kinderen zich bevonden. ‘Waarbij ze tevens foto’s hadden gemaakt en doorgestuurd.’ Het ontvoerings verhaal werd in gezet om geld los te krijgen. ‘Ze zouden dan met de trein naar Sofia gaan in Roemenie, en vandaar terug vliegen.’ Gelukkig trapte ze daar niet in, maar gaven wel geld om naar de Nederlandse ambassade te gaan in Istanbul. ‘Ze volgde ET waar hij naar toe ging, en dat was niet naar Istanbul, hij verdween in de stad.’ Het echtpaar kwam er achter, dat ze met enkele doeken als tent op straat waren gaan zitten om de aandacht op zich te vestigen. Een Nederlandse Turk, die op dat moment daar op vakantie was greep in en bracht hun naar de camping. Ook de camping eigenaar werd opgelicht, net zoals ze al in vele hotels gedaan hadden in Turkije. Bij het hotel ‘Sultan’ in Edirne hadden ze een schuld van 10.000 euro. Ik had contact opgenomen met het betreffende hotel die de schuld bevestigde. ET had verteld dat ze hem niet hoefde te registreren, omdat ze dan het geld zwart in hun zak konden steken. De betaling werd maar uitgesteld, ‘ze zaten zogenaamd op geld te wachten wat overgemaakt zou worden.’

103

Op een gegeven moment, mochten ze vanwege het vluchtgevaar niet tegelijkertijd het hotel verlaten. Maar natuurlijk zijn ze toch ontsnapt. Het was juist dit hotel in Edirne, waar de opnames gemaakt zijn voor het programma‘Vermist.’ De eigenaar ging naar de politie, en kon niet op papier aantonen dat ze daar geweest waren. Omdat hij ze niet ingeschreven had. Dat resulteerde voor hem ook nog eens, dat hij er een ’boete’ bovenop kreeg. Verder had ET op zijn gewinkste manier voor een groot bedrag boodschappen gedaan in dezelfde plaats, zijn bankkaart werkte natuurlijk weer niet, en liet zijn paspoort achter om later met het geld terug te keren, ‘wat zoals gebruikelijk niet gebeurde.’ De winkelier ging naar de politie en ET werd opgepakt, nu moest hij zijn paspoort tonen. Heb ik niet, dat is bij een winkelier vertelde hij. De politie ging met hem naar de winkelier, en vertelde hem dat hij geen paspoort in mocht houden, en moest het teruggeven aan ET. En mijn geld dan, stamelde de winkelier! Dat moet je maar op een andere manier zien te krijgen antwoordde de politieman. Het was hem dus weer gelukt. Nathalie verklaarde later dat hij een telefoonkaart had gekocht om te bellen en toen zijn paspoort af had gegeven. ‘Daar trapte niemand in natuurlijk.’ “De campinghouder bevestigde dat het om een grote hoeveelheid boodschappen ging. En schakelde een journalist in om er een stuk over te schrijven. De politie bracht hun naar de ambassade en zette ze voor de deur af, ze gingen niet naar binnen maar verdwenen weer.” “Intussen had ik ET gemaild, dat ik hem persoonlijk verantwoordelijk zou houden voor de verdere gebeurtenissen op een wettelijke manier, als de kinderen of mijn dochter iets zou overkomen. Alsof het al niet genoeg was.”

104

ET diende te weten, dat ik hem nu aan het opsporen was. Hij mailde terug: ‘Ha, ha, je denkt zeker dat we nog in Turkije zitten, maar je hebt het alweer mis, je zoekt verkeerd.’ Hij wist niet dat ik aan zijn IP adres kon zien waar hij zat, en dat was nog steeds in Turkije. Inmiddels had ET nu contact gezocht met het Algemeen dagblad, die Drs. Marc Guillet, ‘een correspondent van het AD in Turkije,’ een afspraak liet maken met hun in de Mc. Donalds van Istanboel. ET wilde het nu op een andere manier proberen om de aandacht opnieuw op hem te vestigen. Raymond Boere, ‘de journalist belast met de reportage,’ schakelde Guillet in. Raymond ging echter wel voor wederhoor en nam contact op met mij. Nadat ik hem de werkelijke situatie uit had gelegd, ‘inclusief het criminele verleden van ET,’ verzocht ik hem om met de publicatie zeven dagen te wachten, totdat ik alle bewijzen die in mijn bezit waren door kon sturen. Ik was op dat moment in het buitenland, en kon niet bij de bewijzen. ‘Hij wachtte niet, omdat hij toch niet van plan was om de criminele achtergrond van ET aan te kaarten.’ Hij deed dit af met de woorden, ‘vanwege de privacy van ET kunnen we hier niet verder over berichten.’ Op deze manier wordt de crimineel beschermd natuurlijk, en werkte hij zodoende bewust mee aan het verdere misbruik van deze onschuldige kinderen. Of ze hadden angst voor de gevolgen. “Daarom heb ik de kop van ET zelf toegevoegd aan het artikel.“

105

Het artikel startte met,’Nederlands gezin zwerft door Turkije.’ De waarheid werd aan het licht gebracht, en dat was nu precies het tegenovergestelde wat ET probeerde te bereiken. Echter kon Raymond het niet nalaten om de leugen van mijn dochter,’Ik zou haar regelmatig met de dood bedreigen,’ in de reportage te vermelden om de sensatie wat op te drijven. Ik heb mijn dochter nooit in mijn leven op wat voor manier ook bedreigd, ‘wat ze later in een opgenomen gesprek ook bevestigd heeft.’ Op mijn vraag waarom heb je dit gezegd tegen Guillet, kreeg ik als antwoord, ‘dat heb ik niet gezegd, dat heeft hij er zelf van gemaakt.’ Wetende dat mijn dochter hier toe in staat is, en in een later stadium bevestigd werd, doordat ze schriftelijk aan derden verklaarde dat ze de beschuldiging wel in het AD had laten plaatsen. Daarom paste ik wederhoor toe en verzocht de beiden journalisten om hier op te reageren. Geen schriftelijk antwoord kreeg ik, dan maar bellen. Arrogant antwoordde Broere ‘ja’ je kunt het ook wel telefonisch proberen natuurlijk, maar wij geven geen commentaar. Beseffende dat de beide journalisten nu zelf in het nieuws terecht waren gekomen, en daarom net zoals ‘Tros Vermist’ stevig de kaken op elkaar hielden. Zij hadden alleen maar hoeven te vermelden dat ze de juiste woorden van mijn dochter hadden vermeld, ‘wat ik direct aan zou nemen.’ Nu was heel Nederland in de waan dat ik mijn eigen dochter wilde vermoorden, ‘dan moet je wel heel ver gezonken zijn als vader om dat te doen.’ Ik zat zo niet in elkaar. Daarom gaf ik mijn dochter alsnog de kans om zich te excuseren, anders zag ik geen andere weg, dan haar aan te klagen voor smaad en laster om mijn naam te zuiveren. Haar enige antwoord was, ‘zij kunnen me toch niets maken bij die woutenkeet,’ omdat het in Turkije gebeurd is. Dan heb je het mis, het is in Nederland gepubliceerd en kun je het nu op de rechtbank uit gaan leggen, ‘was mijn reactie.’ Waar natuurlijk de nu zwijgende journalisten wel hun mond open zullen moeten doen.

106

Ik had een klacht tegen het AD en Vermist ingediend bij de Raad voor de Journalistiek. Deze uit voornamelijk ‘vakbroeders’ bestaande raad, ‘zonder enige vorm van bevoegdheid om journalisten te dwingen tot herziening van hun reportage,’ kunnen alleen maar hun bevindingen op internet en hun vakblad plaatsen. ‘En daar houd het mee op.’ Dat kan iedereen, en ik dus ook, daarom ik heb mijn bevindingen daarover op internet geplaatst. De klacht tegen het AD was ongegrond verklaard omdat ET hun misleid had. De klacht tegen Tros Vermist, ‘die iedere medewerking aan het onderzoek weigerde,’ werd zelfs beloond. De Raad onthield zich van een uitspraak, omdat ze van mening waren dat ook zij misleid waren. “We mogen toch aannemen dat Journalisten met zoveel ervaring, zich niet laten misleiden, als ze tenminste wederhoor toepassen. En zeker niet als Jaap Jongbloed zelf de bevolking met zijn reportage in zijn programma Dead Line in 1994 al gewaarschuwd had voor deze misdadiger.” Op 5 -11-2010 kreeg ik een mail binnen van een vrouw die reageerde op de reportage van het AD. Ik verander de werkelijke naam van die vrouw en andere betrokkenen, omdat ze niet genoemd wil worden maar wel de behoefte heeft om haar verhaal te doen in verband met haar ervaringen met ET. De e-mails luidde als volgt: Beste Frans, (eerste mail) Ik ben de eerste die mishandeld is door Ed, maar ik heb veel gehad aan zijn vorige Turkse vrouw Serpil die in Nederland woont. Hij heeft haar achtergelaten met twee kinderen en 32.000,- schuld. Ik moest ook mee naar Turkije maar toen ik dit weigerde begon hij met slaan. Vraag maar na bij de Politie in Brabant. Ik heb gelukkig geen kind van hem, dat is het eerste wat hij wil. Sorry, ik heb een wijntje op, normaal kan ik er niet over praten. Gr. Simone

107

9-11-2010 (tweede mail) Beste Frans, Ik heb ET leren kennen toen hij in het zieken huis lag, hij was zeer geliefd bij de patiënten, hij leende geld van ze, en sommige deden zelfs de was voor hem. Ook mij versierde hij, ondanks dat ik getrouwd was en een dochtertje van 5 jaar had. Hij vertoeft graag in ziekenhuizen en ggz instellingen enz. In den Bosch heeft hij gelegen voor een infarct, hij was zogenaamd gedeeltelijk verlamd door een herseninfarct. Hij verliet zonder ontslagen te zijn het ziekenhuis, en trok bij mij in. Binnen twee weken liep hij op krukken, en na een verdere week liep hij als een kieviet. In het ziekenhuis wilde hij zelfs niet in de MRI scan vanwege zijn oorlogstrauma, en totaal flipt in zo’n ding. Alles weet hij te omzeilen. Pijnprikkel testen, hij slaagt met vlag en wimpel. Een spelde prik onder zijn nagel, hij verblikt of verbloosd niet. Hij is echt gevaarlijk. Mijn dochter was in die periode erg met (jongensplassers) bezig, en maakte ze rare opmerkingen, zowel bij mij als bij mijn ouders en kennissen. Ik heb Ed een keer s’nachts bij mijn dochter betrapt. Alleen maar praten, maar toch vanaf dat moment woonde mijn dochter bijna bij oma. Was zogenaamd beter voor haar astma. Ik denk dat hij op haar in praatte, om zo mijn man buiten spel te zetten. Dat was zijn ding, langzaam iedereen buitenwerken, zodat je alleen met hem overblijft, en zodoende alle invloed heeft. Auto oplichting ken ik ook, meneer had een auto gekocht voor mij als cadeau. Een nieuwe Peugeot, op mijn rijbewijs. Echter is deze nooit betaald door hem, en dus ook nooit geleverd. Maar ik kreeg de rekening wel voor het op kenteken laten zetten, en was mijn rijbewijs kwijt tot na de betaling. Hij nodigde me uit voor een diner in een zeer duur restaurant, een grote bos rozen werd bezorgd, champagne enzovoort het kon niet op. ‘Het was zeer romantisch.’ Toen het op betalen aankwam werkte zijn bankkaart natuurlijk niet. Of ik maar even kon betalen, dan kreeg ik het later wel terug. Niet dus.

108

Hij was z.g. ook eigenaar van een sportschool, en had een huis in Bodrum en een kindertehuis in Izmir,’beiden in Turkije.’ Hij gebruikte zijn naam in verschillende vormen, waaronder ook Tiggelaar en andere varianten, maar ook andere namen. “Uiteindelijk heeft de politie hem op de avond van 30 april 2005 met honden uit mijn bed gelicht, na een aangifte van mij. De officier had aangegeven dat hij meteen gearresteerd moest worden.” Dat gebeurde op een bloederige manier, ‘hij had zichzelf diversen malen over zijn bost gesneden.’ En gaf zich niet zo maar over. Hij moest ook nog een paar maanden zitten. Weet je wat voor schadevergoeding hij moest betalen? 500 euro een lachertje niet! Ik zal je de brieven sturen die verwerkt zijn in de aangifte, ‘een soort dagboek.’ En ook een brief die hij achter liet op mijn pc. Ik hoop dat je dochter wakker wordt en haar goedgelovigheid laat varen. Ik heb medelijden met die onschuldige kinderen, en hoop dat ze snel weer terug in Nederland zijn. Ik ben daarna weer teruggegaan naar mijn man, die me vergeven heeft. Verder gaat het nu goed met ons gezin. Wat stom dat ik in zijn verhalen trapte. Ik had bijna alles wat ik lief had verloren door hem. En zo zijn er wel meer dingen te vermelden, maar voor nu is dit het even. Groetjes Simone “Ik heb in het verleden al met veel criminelen te maken gehad, maar dit figuur die kinderen voor zijn oplichtingszaken misbruikt, en zelfs tot in mijn familie is doorgedrongen, dient ter verantwoording te worden geroepen op een wettelijke manier.” De volgende bladzijden zullen voor zich spreken, en is de juiste versie van de ervaringen van Simone, die in het politie dossier zitten van Eddie Tichelaar.

109

Zaterdag 29 januari 2005. We zijn in de caravan mijn dochter is aan het logeren. Hij wil praten over de perioden dat het uit was en dan open en eerlijk tegen elkaar zijn. Ik heb de relatie in oktober verbroken, en ben terug gegaan naar mijn ex wij, wilden het toch nog een keer proberen. Ik heb daar drie maanden gewoond en hij wilde weten van mij of ik in die tijd seks heb gehad met Hans. Ik vroeg of dit nu moest, omdat ik de bui al voelde aankomen. Maar hij wist het toch al maar hij wilde het van mij horen. Ik heb toegegeven, en op dat moment slaat hij mij in mijn gezicht met een vlakke hand. Ik schrik en begin te huilen hij word nog bozer en zegt van alles in het Turks en ik mag niet huilen. Hoer vuile kanker hoer en hij pakt uit de keuken een half volle fles wijn en gooit deze naar mij, hij raakt mijn hooft en alles zit onder de wijn. Hij gaat door met schreeuwen, en loopt weer de keuken in pakt nog een fles wijn en gooit deze kapot tegen de muur boven mij. Dan pakt hij een fles vieux en begint te drinken. Hij schelt mij uit. En haalt zijn neus op en spuugt in mijn gezicht jij bent een hoer je bent je kind niet waard. Mijn kleding kastje staat open en hij slaat deze kapot. Ik ben bang en hij gaat maar door over dat ik ben vreemd gegaan terwijl het toen uit was, ik probeer hem rustig te krijgen. Maar hij spuugt weer in mijn gezicht. En slaat tegen de muur er zit een deuk en dat geeft een angstig gevoel. Hij zegt van alles over dat ik een slet ben en dat ik er voor zorg dat hij Hans wel moet afmaken. Hij geeft aan dat hij heeft afgesproken met vrienden en als hij niet op de juiste tijd aanwezig is dat Hans eerst wordt vermoord en dat ze dan achter mij aankomen. Hij drinkt nog wat en gooit een pan naar mijn hooft en later een vol afdruiprek. Ik smeek hem om te stoppen. Maar hij gaat door met gooien heel het bed is nat en ligt bezaait met servies. Dan trekt hij aan mijn ketting en zegt dat ik het niet waard ben om te leven en dat mijn dochter geen moeder heeft maar een hoer.

110

Ik ben doodsbang. Hij loopt naar de keuken en pakt een steakmes hij begint weer te vragen hoe vaak heb je seks gehad? En meer van dat soort dingen. Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Hij steekt met het mes richting mij, wel mis maar het roept angst op, dan steekt hij in het kussen waar ik tegen aanzit. En het schelden gaat maar door hij drinkt nog steeds. Dan gaat hij voor mij staan en snijd met het mes in zijn rechter pols, niet een twee of drie keer maar misschien wel tien keer hij kijkt mij recht aan en geeft geen krimp. Op dat moment ben ik zo bang dat ik er eigenlijk van overtuig ben dat ik de ochtend niet zal halen. Ik weet me geen raad en hij zet het mes tegen zijn borst en begint te duwen. Ik gillen van stop nu, maar hij pakt mijn hand en zet deze tegen het mes en begint te duwen ik word hysterisch. Maar hij blijft duwen. Dan laat hij zich vallen met het mes op zijn borst. Ondertussen blijft hij dreigen met moord op Hans, Linda, Jan en de rest van die kut vrienden en je familie gaat er ook aan, en jij moet kijken hoe ik ze vanonder tot boven openhaal. Ik dacht dat hij daar toe in staat was, omdat hij zei dat hij een oorlogs trauma had. Hij is daar ook voor bij de psychiater geweest. Daar was ik bij dus ik dacht echt dat hij in staat was om dat te doen..Dit heeft zo’n 4 a 5 uur geduurd. Ik heb geprobeerd het mes af te pakken maar hij was veel te sterk. Opeens kreeg hij pijn op de borst en hij werd ziek, ik heb nog een dokter gebeld deze zei dat hij zat was en zijn roes moest uitslapen. Ik heb heel de nacht bij hem gezeten ik durfde geen actie te ondernemen en ik was doodsbang. De hele nacht heeft hij tegen mij gescholden en heeft hij mij bedreigd. Vrijdag 4 februari 2005 Wij gaan naar den Bosch het is carnaval. Met mijn moeder en nog wat kennissen van mijn ouders. Meteen bij binnenkomst wordt hij al onrustig en binnen een uur heeft hij zijn eerste klap al uitgedeeld. Er was een man die tegen mij praatte waar hij bij stond. Maar hij was er van overtuigd dat hij mij wilde kussen. De rest van de avond hing er een gespannen sfeer omdat er een hoop mensen waren die ik kende en waar hij zenuwachtig van werd. 111

De portier is een goede kennis, en tevens eigenaar van het café. Hij wist dat ik hem al jaren ken vanaf dat ik 15 jaar was. Hij geeft mij een klopje op mijn wang van fijn om je weer eens te zien Ed gaat door het lint en bij de uitgang geeft hij hem een por met zijn elleboog. Wij gaan naar bed er is nog niets aan de hand, na een uur word hij boos op de portier en op de eerste man, ik ben een hoer en hij gaat de eigenaar van het café nog wel opzoeken en een mes tussen zijn ribben steken. Ik probeer hem te sussen maar dat lukt niet ik heb volgens Ed een relatie met hem gehad, ik zeg onzin dat slaat nergens op. Hij wordt nog bozer kleed zich aan en wil terug naar dat café ik heb uit allemacht geprobeerd dat tegen te gaan. Na de nodige duwen en kleineringen gaat hij toch weer zitten, ik heb de nodige vernederingen moeten ondergaan en hij gaat weer slapen. Zondag 6 februari 2005. Het is vandaag optocht. Wij gaan s middags even met mijn dochter. Mijn moeder is er ook. We hebben een gewoon gezellige middag tot dat Hans binnenkomt. De spanning is te snijden, ik negeer Hans totaal, ik mag hem immers niet eens aankijken spreken of bellen alles moet altijd via Ed anders word hij boos. Ik probeer Ed bij mij te houden en af te leiden. Dit lukt niet goed hij trekt al heel provocerend zijn jas uit en stroopt zijn mouwen op. Ik weet op dat moment dat ik niet in staat ben om hem tegen te houden, dus ik ren naar mijn dochter en draai haar om naar mij toe, zodat zij niets ziet of in de gaten heeft. Gelukkig hangen er op dat moment al 5 mensen aan Ed. Toch weet hij Hans te stompen. Gelukkig is Hans zo verstandig of bang dat weet ik niet, maar hij gaat in ieder geval meteen weg. Ed voelt zich opper machtig, en geniet hiervan ik ben eigenlijk best boos vooral omdat mijn dochter er bij was. Ik heb het gevreten want ik voel natuurlijk weer te veel voor die klootzak, maar dat zal snel afgelopen zijn. Als Hans dood is zal ik misschien wel een goede vrouw worden en dat moet maar eens gebeuren.

112

Na deze twee incidenten wil ik de rest van het carnaval niet meer weg. Jammer voor mijn dochter. Zaterdag 12 maart 2005. Mijn vriendin is jarig, en dat is de enige waar ik nog contact mee mocht hebben dus wij gaan daar heen. Tegenover mij zit een man naast zijn vrouw, hij heeft mij daar vaker gezien dus vraagt hoe het is. Zijn vrouw praat mee, en ook Ed word in het gesprek betrokken. Aan het eind van de avond word hij nijdig, ik weet in eerste instantie niet waarom maar ik heb ondertussen voelsprieten gekregen en ik ga kijken om me heen, en ja hoor ik ben eruit de man tegen over mij kijkt te veel in mijn richting. Ik vind het onzin maar Ed niet, ik zeg nog als iemand tegenover je zit is het logisch dat hij meer naar mij kijkt als naar zijn eigen vrouw die naast hem zit, anders krijg je kramp in je nek. Maar daar wil hij niets van weten. Ik zeg dat ik hoofdpijn heb en we gaan. Zondag 13 maart 2005. Alles escaleert Ed is totaal over zijn toeren. Alles word er bij gehaald ik ben wel 4 keer vreemd geweest, ik ben een slechte moeder, ik ben met mijn ex naar bed geweest, en ik heb zitten flirten met de man tegenover mij de dag ervoor. Hij is woest, ik geef hem overal gelijk in omdat ik weet dat op deze momenten ik geen spatjes moet maken en ik zit in een caravan waar niemand mij hoort. Hij pakt een koksmes uit de keuken en trekt zijn jas aan, nu gaan we oorlogje spelen schreeuwt hij, ik ga eerst naar de van Brusselstraat en begin bij Hans, dan ga ik een deur verder, en dan weer tot ze mij kapot schieten. Hij stapt op mij af en neemt de telefoon mee, gaat naar buiten en rijd weg. Maar na een paar seconde is hij ineens weer binnen. Hij wordt niet goed en moet even liggen. Hij bedaart wat en het is weer over. Maar de angst is zo groot, dat ik niet durf te stoppen met deze relatie. Hij zegt letterlijk als ik jou niet kan hebben dan niemand, en zeker die ex van jou niet.

113

Woensdag 13 april 2005 Wij slapen bij mijn moeder omdat mijn vader een hersen operatie heeft ondergaan. We zitten s avonds op de bank en de discussie over mijn ex man begint weer, ik zeg niets en hoop dat het snel over gaat maar als ik hem niet afzeik word hij boos, ik zou nog steeds gek op hem zijn. Ik ben een hoer, want ik laat mannen naar me kijken en ik wil van andere aandacht, ik zeg dit slaat nergens op en hij wordt nog bozer. Ik ben een hoer net als die vriendin van mij waar ik veel te veel mee om ben gegaan, mijn buurman maak ik ook gek, wij deden vast aan partnerruil en ik was verliefd op hem, en hij op mij. Mijn buurvrouw deed het met mijn ex, en ga zo maar door. Ik zeg nog eens dat hij gek is en spoken ziet. Hij wordt laaiend ik loop even weg naar de slaapkamer. Hij komt mij achterna, en begint weer te duwen, ik zeg ga weg mijn dochter slaapt, en ik wil niet dat zij wakker word en dit hoort. Hij pakt mijn arm vast en begint weer eens sissend Turks tegen me te fluisteren. Dan trekt hij aan mijn haren, mijn hoofd wordt achterover getrokken en ik ben doods bang. We gaan maar naar bed en er begint een nieuwe ruzie, ik had de dag ervoor niet met hem gevreeën en dat moest ik ook maar goed maken. Ik was al doosbang dus durfde daar niet tegen in te gaan. Dan word hij boos, omdat hij merkt dat ik niet opgewonden ben maar gaat toch maar verder. Hij kalmeert en gaat slapen. Zaterdag 23 april 2005, De hele dag zwijgen, en laten weten dat ik te veel naar andere mannen kijk. Hij laat mij weten dat ik raar in mekaar zit, en te veel naar mannen kijk. Als er iemand iets tegen mij zegt, moet ik zorgen dat er een flinke ruimte tussen ons bevind, en ik mag alleen het hoog nodige zeggen. Alle mannen willen maar een ding, en dat is met je naar bed. Jij bent van mij, jou lippen zijn van mij, jou lichaam is van mij, en niemand mag je aanraken.

114

Ik zeg nog dat niet iedereen met bedoelingen je aanraakt, een hand op je schouder in een druk café is meestal omdat je dicht bij iemand zijn oor moet praten maar dat ziet Ed anders. Als dat gebeurd moet ik direct slaan. En hij zal het dan wel overnemen en hem een stomp op zijn kaken geven. Ik geef steeds aan dat ik dat niet wil, en hij zegt dat niemand aan mij mag komen. Hij wordt dan boos, en zijn ogen schieten dan vuur. S avonds gaan wij naar den-Bosch naar het hart van Brabant. Daar was hij heel gezellig, we staan daar en een groepje mensen praten wat met ons. Later komen er twee Turkse mannen op ons af en Ed begint Turks te praten met hen. Even later houd een van die twee mannen bij mijn weten mijn rug vast. Ed zegt later tegen mij als ze iets doen meteen slaan. Er gebeurd verder niets, later op die avond trekt er iemand aan het randje van mijn onderbroek dat boven mijn gewone broek uit kwam, maar ik zag niet wie dat deed, ik vraag aan Ed, was dat die vrouw, nee zegt hij. Ik denk dan zal dat wel Ed zijn, anders was hij allang uit zijn dak zijn gegaan. dus verder niets, toen we later die avond weg gingen was de spanning ineens te snijden, dus ik zeg bij voorbaad al sorry. Die avond escaleert het. Ik ben een hoer, een slet die mannen aan zich laat komen ze hebben aan mijn kont gezeten, en of dat normaal was. Schreeuwen en ruzie zoeken. Ik voel me mega klein gelijk wordt weer mijn ex man erbij gehaald. En allerlei zaken die er hiervoor zijn gebeurd. Ik jank me kapot en voel me een hoer. Nog bozer wordt hij als hij niet mag vrijen. Later doet hij dat toch als ik in slaap ben gevallen, ik word meteen wakker maar laat hem maar, ik durf niets te zeggen. Ik doe maar of ik slaap. De volgende dag gaat hij verder met mij te kleineren en een schuldgevoel aanpraten.

115

28 april 2005, Ik hoorde van Ed dat hij ontslagen was, en dat hij zich aan het bezatten was bij de benzinepomp. Ik heb toen geprobeerd hem tot rede te brengen, omdat het onverantwoord was om te rijden onder invloed. Toen hij hier aan kwam lagen er 10 verfrommelde blikken van een halve liter bier in de auto en hij rook naar drank. Hij maakte een dronken indruk. Ik ben gaan rijden naar de camping en hij heeft toen nog twee blikken in mijn bijzijn opgedronken. Hij was zielig, ik moest maar begrip hebben terwijl ik hem confronteerde met het fijt dat hij meer als twee honderd euro van mijn rekening had gehaald zonder mijn toestemming, en het ook niet verteld had. Toen gooide hij op de grote weg de autodeur open en ik moest een noodstop maken. Dit was erg angstig en levens gevaarlijk ook voor mij. Toen wij uiteindelijk in de caravan aankwamen werd hij heel boos, en dreigend hij heeft me meerdere malen met grof geweld omver geduwd zodat ik tegen de raam viel met mijn hoofd. Hij heeft mij hier erg mee bezeerd. Ik wilde weg gaan maar werd terug gesmeten en ik moest luisteren. Hij pakte een groot vlees mes uit de keuken en ging dreigend voor me staan met de tekst; weet jij wat angst is? Weet jij echt wat angst is? Toen zette hij het mes tegen zijn borst en begon te duwen. Dit is toch wat jij wilt zegt hij, zeg dan bluf, duw dan door. Ik heb uit alle macht geprobeerd hem tegen te houden, en op hem ingepraat. Toen ik zei dat ik weg wilde mocht dat niet. Ik had overal pijn, linker bovenbeen, nek, hoofd ,schouder, rechter onderarm, en ik was totaal overstuur. Ik heb gezegd dat ik naar het ziekenhuis wilde. Ik dacht dan ben ik veilig. Maar ik mocht niet, ik moest bij hem blijven en de volgende dag zouden we samen gaan. Ik heb op dat moment voor mijn leven gevreesd, en durfde niet nog een ontsnappings poging te ondernemen. Ik deed net of ik sliep en ben uiteindelijk even in slaap gevallen. De volgende ochtend moest ik mijn dochter naar school brengen die bij mijn ouders logeerde, en hij heeft toen gereden.

116

Ik ben uitgestapt en heb gezegd dat hij maar naar de caravan moest gaan en hulp moest zoeken, en dat hij tot zondag mijn auto mocht lenen. Hij wist de dag er voor al, dat ik de relatie verbrak. En is toen weg gegaan. Maar ik mocht tegen niemand zeggen dat de breuk definitief was, omdat hij anders iedereen ging uitmoorden. Ik heb gezegd o.k, ik dacht als ik maar veilig ben. En als ik de politie zou inschakelen, ging ik een oorlog mee maken dat het zeker op het nieuws zou komen, en ik begin met je ex ,dan je buurvrouw, ik snij het kind uit haar buik. Dan je buurman, en ik ga door tot ze mij neerschieten, en dan is dat jou schuld, daar moet jij mee leven. Ik was doods bang. De rest van de dag ben ik erg bang geweest dat hij ineens op de stoep zou staan. Ik wilde dat hij hulp ging zoeken bij zijn psychiater dhr ten Dikke van de Grotebeek in Eindhoven. Hij zei, dat hij op een telefoontje zat te wachten, en ik wilde niet dat er dingen gingen escaleren, dus ik heb hem alleen maar gesust en mijn ex een bericht gestuurd van kijk uit als je blieft. Hij heeft die dag veel ge smst en gebeld ik voelde me niet veilig, omdat hij soms zeer dreigend over kwam. Ik heb wel 100 keer alle deuren en sloten gecontroleerd en heb er voor gezorgd dat ik niet van buiten af te zien was. 30 april 2005, Diverse sms berichten gehad met ik wil met je praten, ik wil je niet kwijt. Ik sterf voor jou. Ik ga door tot het einde. ( Hij heeft vele malen duidelijk gemaakt wat dat inhield iedereen vermoorden tot hij zelf neergeschoten werd). Diverse telefoontjes met huilen en uiteindelijk gillen, dreigen dat hij iedereen (Hans buren familie)dood maakt. Hij zou wel hierheen komen, ik was op dat moment zo bang dat ik de politie heb gebeld. Hij vertelde ook dat hij zich met een mes had bewerkt. Mijn moeder heeft het gesprek overgenomen en we zijn naar de politie gegaan.

117

”De volgende brief liet ET achter op de pc van Simone, en is in oorsponkelijke staat”.

Lieve.Simone. Mijn prinses,je zal jou computer wel mee nemen denk ik. Schat ik kan jou niet zeggen hou veel het mijn spijt en hoe erg ik het vind dat ik jou zo heb behandelt. en ja ik ben een eenorme klootzak en een lul. Schat ik hou mega veel van jou en van mijn kleine Elly en ook zo veel van jou vader en moeder. ik heb nog nooit ouders gehad of mensen om mijn heen gehad die mij zo veel liefde hebben gegeven, en dat voeld zo goed en ook weer zo raar,ik ben alleen maar gewent dat als je geld heb of goeden dingen doet dat dan pas gewaardeert word,dat dan pas mensen mijn aandagt gaf en hoe better ik het dee hoe meer aandacht. schat ik wou zo graag alles doen voor jou en voor Elly,ikliep steeds maar met de gedachten dat als ik maar zo veel mogelijk dee en alles goed kon doen dat je nog meer van mij ging houden. en zo niet eerlijk tegen jou durfde te zijn omdat ik bang was om jou teluer te stellen om jou ouders teleur te stellen Draaien en maar draaien en liegen en maar uit te stellen om toch iets voor elkaar te krijgen. niet dus een kans hebben en dan grulijk he zelf nog verzieken ook.

118

dan nog eens over mijn agressie mij zelf niet meer herkennen/ Zo was ik niet en zo ben ik niet,wanhoop angst en het maar niet willen lukken voor werk en huis maakte mij gek teruursteling niet metjou durfen delen om dat ik bang zou zijn dat ik niet meer zou gezien worden als eenman die zijn bes zou doen voorzijn gezin ik hou an jou mega veel enik hoop op een wonder want ik wil zo graag een gezin zijn met jou en mijn Elly. jullie betekenen alles voor mij ik heb mij nog nooit zo gelukkig gevoeld als met jou en Elly. Ik smeek jou om een kans om het goed te maken met jou ik smeek jou om een kans om jou te laten zien dat ik het wel kan Ik smeek jou om een goede toekomst samen met jou en Elly.ik geef je te ruimte ik heb jou nodig Simonie ik kan niet zonder jou en Elly ik heb jullie nodig ik hou zo veel van jullie het spijt mij dat ik zo ben en was ben nu bezich met hulp. Kus Elly van mij kus jou ik hou van jou kus ed

“Later zou ET natuurlijk alles ontkennen, toen ik hem met deze brieven confronteerde, en hij dronk helemaal niet volgens hem”. Simone, bevestigde dat toen ze hem leerde kennen, dronk hij alleen chocomelk, zij noemde hem mister chocomel. Hij wist dat hij zijn drinkgewoontes diende te verbergen, maar kon zich letterlijk en figuurlijk uiteindelijk niet onder controle houden. “Hier komt een einde aan het verhaal van Simone, en komt mijn dochter Nathalie in beeld. Op wat voor manier hij met haar in contact was gekomen is al beschreven in bladzijde 101”.

119

Op 10 augustus 2010 ontving ik een mail van een ander slachtoffer die mij ook via internet gevonden had. Ook hier wordt de naam van de schrijfster verwisseld. Hallo Frans. Naar aanleiding van ons telefoongesprek, zal ik het een en ander opschrijven. Het is begonnen in januari 2009. Ik was opgenomen in het ziekenhuis, en daar heb ik Ed en Nathalie ontmoet. Daar begon het lenen van geld al, want Jessy was jarig en hij had geen geld om dit te vieren. Ik heb hem toen 100 euro gegeven, hij zou een week later terug betalen. Dit is echter nooit gebeurd. Omdat wij trouwplannen hadden en wat gespaard hadden, had hij iets bedacht wat geld opleverde. Hij zou kleding vanuit Turkije importeren, om deze hier te gaan verkopen met inschrijving van de kamer van koophandel te Eindhoven.( wat nooit gebeurd is) Hiervoor had hij ook onze identiteit nodig, we hebben onze identiteitsgegevens gekopieerd en aan hem meegegeven. We hadden ook een bankrekening nodig, en die werd geopend bij de AMRO bank. Hier had hij contact met de heer Hildegard. Deze heeft ook zijn buik vol van meneer Ed. Verder heb ik hem 5000 euro gegeven om in kleding te investeren. De kleding was volgens Ed binnengekomen, en werd in een keer doorverkocht in Weert(dit was ene Stet, maar deze naam hebben wij nooit kunnen achterhalen). Dus we hadden al winst? Daarna werd de volgende partij besteld, en deze werd in een keer doorverkocht in Bergen op Zoom, intussen was de opbrengst op papier al 50.000,- euro. En zo gaat het verhaal nog maanden door zonder geld te zien. Alleen maar investeren in aanhangers en logos. De aanhanger had hij zogenaamd in den Bosch gekocht en twee auto’s op naam van Nathalie en haar moeder.. Ik weet nog een kenteken 06-RP-HS dit waren een Renault scenic en de andere was een Tuscon jeep zwart van kleur. Omdat we de verkoper persoonlijk konden heb ik een sleutel afhandig gemaakt. En deze bij de verkoper ingeleverd. 120

Hij had 700 km met die jeep gereden en nooit iets betaald. Dan had hij de auto’s nodig om een aanhanger te bestellen, maar bracht ze nooit terug. Hij had zelfs als smoes gebruikt, dat Jessy met een tumor in Nijmegen lag. “Dit vertelde ik aan Nathalie dat Ed dit gezegd had, en zij was in eerste instantie kwaad. Maar aangekomen bij de verkoper hoorde zij hetzelfde verhaal aan en zweeg.” Nathalie heeft er ook voor gezorgd dat die andere auto terug kwam. Toen belde Nathalie me op dat ze een brief had gekregen van een auto lease bedrijf, de ex vrouw van Ed zocht hem, dit was mevr. Meulenhof. Het verhaal loopt via G.G.N gerechtsdeurwaarders te Eindhoven. Verder heeft Ed altijd volgehouden, dat hij met een Turkse was getrouwd die omgekomen was bij een bombardement in Turkije. Hij zou daar ook huizen hebben. De familie van zijn overleden vrouw, daar had hij ook contact mee. Zijn schoonmoeder Anna deed nog veel voor hem, en Errol, een neef van zijn ex vrouw. Hij had het ook steeds over ene Zenep, een vrouw met een hoge functie binnen de AKbank. Waar ik mijn vraagtekens bij heb, of deze wel bestaan. Ik weet niet eens hoe nu verder te gaan zoveel weet ik. Verder hebben ze een chalet met grond gekocht in Mierlo, dit was geregeld door een makelaar uit Middelburg. Ook deze was op Nathalie haar naam gezet en getekend, ik heb de papieren zelf gezien. Dit alles omdat Ed een erfenis zou krijgen van 4 miljoen euro van zijn vader. Ik weet ook dat ze een tijdje in een Fiat hebben gereden, dit bedrijf is helaas ook door Ed benadeeld. Verder was hij gearresteerd in een militair uniform op een camping in Eersel voor oplichting, in het bijzijn van Nathalie en haar moeder. Die weten daarom wel degelijk waar hij mee bezig is. Hij vertoonde zich dikwijls in een uniform voor zijn oplichtingszaken om indruk te maken, maar hij heeft nooit in het leger gezeten. Dit is even wat me nu te binnen schiet.

121

Enkele schuldeisers zijn: Jansen en Jansen,Nh hotel Geldrop,Woningbouwvereniging,Auto dealers,Auto lease,Pompstation Zaanstad,Bank,VGZ,Justitie. En ga zo maar door, ik weet nog veel meer maar het komt even niet door. U heeft ons nummer bel maar. Gr. Linda en Karel ‘Na al deze gegevens opgeslagen te hebben, had ik ze doorgestuurd naar Loes leeman van Vermist.’ Ik verzocht haar, om de vermissing ‘die op hun website stond,’ bekend te maken in een uitzending, zodat ze makkelijker opgespoord konden worden. Ik was daar intussen mee bezig. Het antwoord van Loes was simpel, ‘wij hebben geen enkele verplichting om dat te doen,’ en dus maken wij dat zelf wel uit. Bovendien worden ze niet gemist, en dan ook niet vermist. Dat vind ik een rare uitspraak Loes, reageerde ik. Nu begrijpen we wel dat zij door jullie niet gemist worden omdat het oplichters zijn, dat neemt niet weg dat er onschuldige kinderen gemist worden. En Jaap sluit altijd het programma af met de woorden, ‘neem contact met ons op, want zij kunnen niet gemist worden.’ Ik heb eerder het vermoeden dat jullie je ontzettende blunder onder de tafel willen houden, omdat het je kijkcijfers zal kosten. En dan kun jij verantwoording afleggen bij de Tros. Natuurlijk heb ik de hele zaak ook aangemeld bij Tros Opgelicht. Laten ze daar nu geen oren naar hebben, zelfs een reactie kan er niet af.’In de doofpot er mee zullen ze denken.’ Natuurlijk maken ze bij de Tros niet bekend dat een van hun eigen programma’s is opgelicht. “Mede daarom was het een stuk moeilijker om ze op te sporen, en moest ik het over een andere boeg gooien. Aan de politie had ik ook niets, ze waren dan wel op de opsporingslijst geplaatst, maar dat was gezien het feit niet internationaal.”

122

We wachten wel tot ze tegen de bekende lamp lopen, was hun uitleg. Waarop ik om opheldering vroeg, zoals wat er zou gebeuren als ze opgepakt werden? Dan worden ze binnengebracht om verhoord te worden en wordt er een verklaring opgenomen, daarna kunnen zij weer vertrekken, om het vervolgens over te laten aan de rechter, ‘kreeg ik te horen.’ Frans: Maar laten jullie ET dan zo lopen, weet je dan niet dat hij een strafblad heeft, het is een veelpleger. Rechercheur: Is dat zo, daar hebben we niet naar gekeken. Frans: Wie is er hier nu bij de politie, jij of ik. Rechercheur: Ja als hij een strafblad heeft, dan zal het wel anders gaan neem ik aan, je dochter laten we in ieder geval gaan. “De betreffende rechercheur, was belast met de aangifte van diefstal door de Fiat dealer”.

123

18 ‘In november 2010 kreeg ik mede door deze toestanden een hartinfarct boven op mijn vier omleidingen,’ ik was op dat moment op een veiling, en zag een vrouw binnenkomen, die voordien onder valse voorwendsels ons huis binnengedrongen was. In samenhang met een gehaaste voormiddag, en door de opwinding bij de confrontatie met deze vrouw begon ik duizelig te worden, en moest tevens naar het toilet. In het toilet escaleerde het gevoel, en kreeg ik koud zweet op mijn voorhoofd. Ik moest denken aan een passagier op een schip, die we misten. Later vonden ze hem dood op het toilet, ‘een hartinfarct.’ Dit niet, ging er door me heen, hier zullen ze mij niet vinden. Ik stond op, en liep de hal in, maar voelde dat ik in elkaar zou zakken. Inmiddels kreeg ik ook pijn op de borst en pijn in mijn arm, ‘de bekende voortekens voor een hartinfarct.’ Ik liet het niet komen tot het neervallen, en zocht een plek uit op een mooi Perzisch tapijt, en ging liggen. ‘Als ik het niet zou overleven, dan maar op dit tapijt.’ Ik was volledig bij bewustzijn, maar voelde dat mijn leven langzaam wegzakte naar het onbekende. Een vrouw kwam door mijn wenken naar me toe, en vroeg haar de ambulance te bellen en Tessa, ‘die op dat moment bij vrienden was.’ Ondertussen probeerde ik mij te ontspannen, om niet ook nog eens in een shock te geraken. Ik was als duikinstructeur opgeleid om in zo een situatie te handelen, en wist dan ook wat er diende te gebeuren. Ik had al eens het leven gered van eenzelfde patiënt als ik nu was, en had me altijd afgevraagd wat er zou gebeuren als ik in dezelfde situatie zou verkeren, terwijl ik bij volle kennis was. De ambulance arriveerde na 15 minuten. Ik legde mijn symptomen uit, en vroeg om zuurstof. ‘Dat is het eerste wat men nodig heeft, en is tevens een anti shock middel.’De verpleger reageerde met, ‘dat maken wij wel uit wat je krijgt.’ En een pil, ‘vaatverwijderer’ voor onder mijn tong vervolgde ik. ‘Die hebben we niet was zijn antwoord,’ en er werd iemand weggestuurd om aspirines te gaan halen. 124

Ik liep al jaren rond met die pillen op zak, voor het geval dat ik of anderen ze nodig hadden. ‘Laat ik ze nu juist op dat moment niet bij me hebben.’ Tessa was inmiddels ook gearriveerd en was natuurlijk in alle staten. Ik stelde haar gerust. ‘Het is heel raar, maar ik dacht alleen maar aan haar, omdat ze dit nu net als met haar vader, nu ook met mij mee moest maken.’ Vervolgens had ik zuurstof gekregen en twee aspirines onder mijn tong, en was in de ambulance afgevoerd naar een hartcentrum. Onderweg bleef de verpleger mij maar dezelfde vragen stellen, ‘hij probeerde mij bij bewustzijn te houden dat had ik wel in de gaten.’ Maar ik was bezig om me zelf onder controle te houden, en had mijn ogen gesloten om mij beter te kunnen ontspannen. Wat tot gevolg moest hebben dat de bloedvaten, ‘die door de stress vernauwd waren,’ zich weer zouden verwijderen, om mijn hart van de hoognodige zuurstof te voorzien. Maar zijn onophoudelijke vraagstelling wond mij juist op. Daarom zei ik tegen hem, dat hij op moest houden met dezelfde vragen te stellen, en dat ik mijn ogen alleen maar gesloten had om te ontspannen. Zeg me alleen maar af en toe waar we zijn, zodat ik de rit kan volgen verzocht ik hem. Aangekomen bij het hartcentrum werd ik eerst onderzocht door een dokter, en kon het niet laten om te zeggen dat hij mijn cardioloog diende te roepen, omdat er zeer belangrijke tijd onnodig aan het verstrijken was. Uiteindelijk kwam de cardioloog, en die voerde zo snel mogelijk een catherisatie uit, waarbij de vernauwing zichtbaar werd gemaakt. Ik had al vier omleidingen rond mijn hart, ‘die nog goed in tact bleken te zijn.’ Het was nu de andere hoofdader die verstopt was. Onmiddellijk had hij twee stents geplaatst, ‘omdat de vernauwing zo groot in lengte was in die ader, en een stent niet voldoende was.’ Na twee dagen intensive behandeling, kon ik het ziekenhuis weer verlaten. Doordat binnen vijf uur de vernauwing opgeheven was, bleek er bij latere controle geen vermindering van het samentrekken van het hart ‘de pompfunctie’ te zijn. Op het cardiogram is wel duidelijk te zien dat er een hartinfarct was. 125

Mijn dochter en zoon werden geïnformeerd toen ik in het ziekenhuis was, mijn zoon reageerde meteen. Van mijn dochter hoorde ik helemaal niets terwijl zij wel degelijk wist wat er aan de hand was. Het is niet dat ik een reactie verwachtte, maar bevestigd wel hoe diep zij moreel was gezonken. Dit nu wetende, ging ik verder met het opsporen van mijn dochter, en begon weer te mailen. Ik moest ET over halen om terug te keren, en vertelde dat zij terug konden keren. Ze zouden wel een verklaring af moeten leggen bij de politie, maar konden dan gaan. Verder praatte ik nergens over. ET reageerde als volgt: ET: Maak maar even 1200 euro over dan gaan we onmiddellijk naar Brussel, daar hebben we al een huis in een beschermd gebied, en werk. School voor de kinderen is ook al geregeld. Frans: Ik heb je al eens eerder geld gegeven en er gebeurde niets, volgens mij probeer je mij weer op te lichten. ET: Deze keer is het echt waar, maak het geld maar over. Frans: Omdat je mij vorige keer in de maling hebt genomen, ben ik nu voorzichtiger. Leen het geld maar ter plaatse, en dan zal ik je onmiddellijk terugbetalen als je mij een mail stuurt vanuit Brussel dat je aangekomen bent. Ik hoef niet te weten waar jullie precies zitten. ET: IK bel je wel als we er zijn, maar ik kan hier geen geld lenen. Frans: Je hebt me al eens gemaild, dat het je helemaal niet uit maakt hoe jij aan je geld komt. Verleg je prioriteiten maar, en doe wat je al 25 jaar aan het doen bent. Ik betaal je pas terug als je aangekomen bent. En ik wil niet dat je mij belt, je stuurt mij een mail. (dan kon ik aan het IP adres zien of hij nog in Turkije zat of in België) bovendien hoef je het geld niet terug te betalen aan mij, doe dat maar aan degene waar je het geld vandaan hebt gehaald.

126

ET: Ik kan niet aan geld komen. Frans : Ik neem contact op met Petra, en kom er op terug. Frans: Petra ik heb aangeboden om te betalen voor de terugreis, maar ik heb het gevoel dat ze mij weer oplichten. Petra: Nee het is waar, ik weet waar ze zitten. Frans: Waar dan? Petra: Dat kan ik pas zeggen als ze terug zijn, betaal jij nou maar, ik heb geen geld. Frans: Ik denk dat het beter is dat jij eerst betaald, en dan betaal ik aan jou terug zodra ze in Brussel zijn. Jou durven ze niet op te lichten. Ik wil je helpen om die kinderen weer een normaal leven terug te geven. Maar dan moet jij ook je prioriteiten verleggen, en gewoon even voorschieten. Jij hebt hetzelfde inkomen als ik. Dus als je wilt dat er schot in komt dan moet je nu actie ondernemen. Petra: OK, ik heb het geld overgemaakt. Frans: Laat me dan maar even het afschrift zien.( ze had al meerdere keren meegewerkt aan de oplichtingszaken van ET, en ik moest daarom zekerheid hebben dat zij niet in het complot zat) “Inderdaad ze stuurde mij het afschrift van de Western Union bank. Daar maken schijnbaar vele criminelen gebruik van. Er gebeurde echter niets, ze zouden binnen twee dagen terugkeren”. Frans: Petra, waarom komen ze niet terug?

127

Petra: Nogmaals, ik weet waar ze zitten maar daar kan ik niets over vertellen, dat doe ik wel als ze terug zijn. Ze hebben een vertraging opgelopen, het zal wel langer duren dan het er naar uitzag. “Ik had genoeg van dit kat en muis spelletje, en deelde alle partijen mede dat het nu genoeg was. Tessa en ik gingen onderweg met een boot naar Turkije om ze op te halen.” Ik informeerde bij de ambassade. ‘Die niets mogen vertellen.’ Maar ik kwam er toch achter via mijn bronnen. Eindelijk waren ze opgepakt, en door de politie in een ‘uitzettingskamp’ geplaatst in Izmir. Geen wonder dat ET nu mee wilde werken, nu zat hij klem en kon geen kant meer op, nu moest hij wel meewerken. Petra was daarvan op de hoogte maar hield de lippen stijf op elkaar. Terwijl we onderweg waren met de boot, bleken ze door de Turken al met een boot het land uit te zijn geschopt naar Griekenland. De Turken hebben een hekel aan Grieken en doen het daarom zo, ze gebruiken geen eindeloze kostbare procedures om van hun illegalen af te geraken. “Het bleek dat ET zijn normale truc uit had gehaald, en het ziekenhuis van Istanbul was binnen gestapt. Aldaar verblijvende, misbruikte hij een verpleger om contacten te leggen. En waarachtig, er presenteerde zich een Nederlander,‘Henk’ genaamd, die van een kerkgenootschap was. Ik heb nog geprobeerd om via de ambassade zijn contactgegevens te krijgen. Hij kwam daar wel eens om boeken op te halen voor Nederlandse gevangenen in Turkije, waar hij zich mee bezig hield.” ‘Henk’ had de ambassade opdracht gegeven om zijn contactgegevens niet door te geven aan mij. Een vreemd figuur naar mijn mening, ik dacht dat een kerkgenootschap niets te verbergen zou hebben. ‘Inmiddels weten wij allen dat er wel degelijk iets te verbergen valt.’ Ik zou in ieder geval wel eens met hem willen praten, maar dat kwam er zodoende niet van. ‘Zijn Hemelse deur was dicht.’

128

Wat wel vast staat is dat ook hij het slachtoffer werd van de praktijken van ET, en vervolgens ook opgelicht werd. Vandaar dat hij niet wilde dat het openbaar werd. Mijn dochter zou later vertellen dat de,’Homo,’ hun alleen maar onderdak en eten verschafte bij verschillende gezinnen van buitenlandse afkomst. Ik reageerde natuurlijk op het woord ‘Homo’ met: Wat is er mis met homo’s Nathalie, je weet toch dat je broer homo is, en dat ik daar geen enkel probleem mee heb, maar jij wel schijnbaar. Waarom ben je bij die gezinnen weggegaan, of hebben ze jullie buiten geschopt vervolgde ik. ‘Nu was Nathalie stil en wilde daar geen antwoord op geven.’ Inmiddels aangekomen met de boot in Istanbul, had een kennis van ons, die ook aan boord was, vooraf een afspraak gemaakt met de journalist Marc Guillet, die het betreffende artikel in het AD had geschreven samen met Raymond Boere. Marc deed daar namelijk buiten zijn correspondentschap voor het AD, ook rondleidingen. ‘Een wandelroute,’ voor 50 euro pp. Ik zou dan deel uit maken van de groep zonder dat hij wist wie ik was. Ik had hem benaderd voor uitleg in verband met zijn reportage, maar hij reageerde op geen enkele manier op mijn mails. Dan maar zo, had ik in gedachte, ik was niets kwaads van plan. Ik wilde alleen maar een gesprek van opa naar opa.’Hij was sinds kort ook opa geworden.’ Ik zou me na de wandeling voorstellen, en hem verzoeken om een onderhoud. Helaas veranderde het schip van bestemming en zou twee dagen later dan het oorspronkelijke vaarplan aankomen in Istanbul. En omdat Marc een dag later dan afgesproken voor de rondleiding, terug naar Nederland vloog om zijn kleinkind te zien, viel deze opzet letterlijk en figuurlijk in het water. ‘Wat een toeval, terwijl ik op weg was om mijn kleinkind te zien, kruiste onze wegen met hetzelfde doel.’ “Mijn vermoeden was dat ze in Antalya zouden zitten, gezien het laatste IP adres daar vandaan kwam. Ik moest tenslotte ergens beginnen. Ik stapte een politiebureau binnen in Antalya, om gegevens te verzamelen.” 129

Na de situatie uitgelegd te hebben, werd er mij geadviseerd om contact op te nemen met de politie in Nederland, die dan weer contact op zouden nemen met hun. Ja, dat is natuurlijk het bekende, ‘van het kastje naar de muur sturen.’ De politie in Nederland verklaart het omgekeerd evenredige. In ieder geval verzekerde mij de politie, dat als zij gezocht werden, dat ze opgepakt zouden worden omdat alle wegen die naar Antalya leiden constant werden gecontroleerd. Vanwege terroristische activiteiten natuurlijk, dat konden ze in een belangrijke toeristenplaats niet hebben. “Een dag later kreeg ik een mail van een van mijn bronnen.’Nathalie en ET waren gezien bij een dakloze opvang in Eindhoven waar zij zich aangemeld hadden.’ Weet je dat 100% zeker was mijn vraag. Ja, ik heb daar mijn bronnen verklaarde ze. Nu zat ik in Turkije, en zaten zij intussen in Eindhoven, zonder daar mij ook maar iets over te vertellen, ‘wat uiteindelijk afgesproken was.’ Zij zouden zich melden als ze in hun zogenaamd voor hun veilig gebied zaten in Brussel. Nu was ik alsnog beetgenomen door Nathalie, haar moeder en ET. Ik was natuurlijk alleen maar goed genoeg om van geld afhandig gemaakt te worden. Buiten de kosten en moeite die ik gemaakt had om naar Turkije te gaan.”

Tichelaar

Nathalie

Jacqueline

“ Op de bewuste camping in Turkije”

130

Jessy

19 ET had natuurlijk de stoute schoenen weer aangetrokken, en was naar een daklozen opvang gegaan. Daar had hij in het verleden al ervaring mee opgedaan, en wist dan ook precies hoe te handelen. Ook in de periodes dat hij vast had gezeten, kwam hij er altijd wijzer uit als dat hij er in was gegaan. Deze criminelen zaten daar, omdat ze een fout hadden gemaakt in de organisatie van hun criminele activiteiten, en wisselde daar gegevens uit, over hoe het wel moest om niet gepakt te worden. Met die gratis verkregen wijsheid vervolgde hij dan ook zijn criminele pad. Teruggekeerd, stapte ik het daklozen centrum in Eindhoven binnen met het verzoek om inlichtingen, ‘die kreeg ik niet natuurlijk,’ dan maar aankondigen dat ik van het buitenland kwam, ‘daar hoefde ik niet om te liegen, dat was gewoon zo.’ Ik was benieuwd hoe de structuur van een daklozen centrum in Nederland in elkaar zat, en kreeg verwonderlijk een hele uitleg van een sociaal werker. Intussen passeerde regelmatig bewoners, en gezien hun uiterlijk en lichaamstaal word men daar beslist niet vrolijk van. Het zat zo, een persoon komt binnen en zegt dat hij dakloos is, en ook nog eens bedreigd wordt, en daar wordt nauwelijks op gecontroleerd of er werkelijk een bedreiging aanwezig is. Vervolgens wordt de persoon geplaatst in een soort hotelkamertje, met ontspanningsruimte en een restaurant. Daarna wordt er door de opvang een uitkering aangevraagd die ongeveer 900 euro bedraagt. Waar dan 500 euro van ingehouden wordt voor de kost en inwoning. Dat is dan toch ‘verneukerij’ naar de belastingbetaler toe, deze personen leven dan toch volledig op kosten van de hardwerkende Nederlander was mijn vraag. Nee, dat moest ik zo niet zien, deze mensen betaalden toch 500 euro voor hun verblijf.

131

Ja, sorry hoor was mijn reactie, naar mijn mening is het niets anders dan gratis wonen inclusief drie maaltijden per dag en recreatie mogelijkheden + 400 euro zakgeld. Bovendien kan men gescheiden gaan wonen, met de uitleg dat ze het niet meer samen kunnen vinden. En daar hoeft men niet voor te scheiden, ‘volgens de regels.’ Men hoeft alleen maar aan te tonen dat men in gescheiden woonruimtes leeft, en dan krijgt men 2 x 900 euro + kindertoeslagen en andere bijkomstigheden. “En dat was hier aan de hand, Nathalie schrijft zich in een Blijf van mijn Lijf Huis in, ‘ondanks dat er niemand aan haar lijf zit.’ En ET schrijft zich in bij de dakloze opvang. En bingo, ze hebben het weer voor elkaar dat anderen hun levenswijze financieren. Het is echter wel zo dat er spelregels gelden in zo’n tehuis, men dient minsten twee maal per week daar te overnachten. Maar daar is bijna geen controle op, je laat gewoon even je gezicht zien en dan ga je weer. De conclusie is dat men gerust ergens anders kan wonen en de situatie uitbuiten.” Omdat er continue uitstel van vertrek uit Turkije werd aangekondigd, stelde ik een ultimatum aan de vergoedingstermijn, om niet weer te pakken genomen te worden. Waarbij ik uitging van een maand, na de betaling door mijn ex. Precies op de dag en enkele minuten voordat het ultimatum verstreek om zich te melden vanuit Brussel, kreeg ik een mail van Nathalie op 4 juni 2011. Gericht aan mij persoonlijk, er stonden cc ook geen andere namen bij. Dus was er geen enkele reden om te beginnen met, ‘Aan alle belanghebbende.’ Nathalie: Aan alle belanghebbende, Ik ben al een maand terug in Nederland, en heb bijna alles geregeld. Ik wil niet dat anderen zich er mee gaan bemoeien. Ik ben al bij de politie geweest en heb een verklaring afgelegd, ik hoop dat je nu het beloofde geld aan ons mam betaald. Ik heb bovendien twee jaar geen e-mails gezien. Nathalie.

132

Frans: Moet ik hier nu uit opmaken dat dit Nathalie is na twee jaar, omdat je al die tijd niet in je mails hebt gekeken ??? Zo ja stuur dan je complete verhaal maar. Wat nu van belang is dat die onschuldige kinderen een zo normaal mogelijk leven tegemoet kunnen zien, Ik hoop dat ze de achterstand in hun leven in kunnen halen. Dat je nu juist net enkele minuten voor het verstrijken van het ultimatum reageert, bewijst nogmaals dat jullie alleen maar op geld uit zijn. Ik houd me altijd aan mijn woord. Maar jij kwam de afspraak niet na om je te melden vanuit Brussel. “Dan had ik aan de hand van het IP adres kunnen zien of ze de waarheid vermeldde” Ik voel me dan ook niet verplicht om de overeenkomst na te komen. Maar als teken van goede wil, kun je nu het geld wat ik je geleend heb in het verleden om terug te keren, ‘dat je volgens afspraak binnen drie dagen terug zou betalen,’ dat geld kun je nu in zijn geheel aan je moeder betalen, om haar schadeloos te stellen. Je kunt het geld wat mij betreft als een schenking zien. “Natuurlijk wilde ze me gezamenlijk weer een loer draaien.” “Nu wist ik nog niet waar ze ondergedoken zaten, en geen enkele instantie was behulpzaam. Die trapte hoogstwaarschijnlijk ook in hun zielige kerstverhalen. Ik had dan ook niet de mogelijkheid om mij te verdedigen tegen al die leugens. Ik had wel een sterk vermoeden waar ze zaten. Ik wilde alleen maar een gesprek onder vier ogen met mijn dochter om deze kwestie af te ronden, en meer niet, zonder enige bijbedoelingen.” Ik ging naar de gemeente die ik in gedachte had, deed mijn verhaal, met eindigende op de vraag, ‘weet u waar mij dochter woonachtig is.’ Daar mogen wij geen gegevens over verstrekken zei de vrouw in kwestie. Ik zag aan haar lichaamstaal dat ze het er zelf niet mee eens was. Ik vervolgde, kun je mij dan misschien vertellen of ze getrouwd is met Tichelaar ‘ik wist dit namelijk nog niet zeker.’

133

Ook daar mogen we niet op antwoorden, vervolgde ze ’nu met een uitdrukking of ze kiespijn had.’ Ik verliet het Gemeentehuis met de woorden,’Jij kunt er ook niets aan doen, je doet ook alleen maar wat je opgedragen is van hogerhand.’ Natuurlijk wist ik nu wel dat ik goed zat wat Gemeente betreft, anders had ze meteen gezegd dat ze daar niet verbleef, dat mogen ze namelijk wel. Ik had echter wel een parkeerboete van 60 euro achter mijn ruitenwisser, voor het niet betalen van 10 cent. Ik was in die gemeente al zo lang niet geweest dat ik niet in de gaten had, dat ik daar niet mocht parkeren. En er stonden ook geen parkeermeters. Nu stond ik zonder resultaat en moest daar ook nog eens 60 euro voor betalen. Dit is te gek ging er door me heen. Daarom diende ik een verzoekschrift in om kwijtschelding van het bedrag. Ik wond er geen doekjes om, en beschreef de reden, waarom ik op zoek was naar mijn dochter die voor mij vermist was en geen enkele medewerking van de gemeente kreeg. De inspecteur stuurde me een lange brief terug, en verklaarde dat hij bevoegd was om de boete in te trekken, en dat hij gezien de omstandigheden besloten had om dat dan ook te doen. Ik had dan schijnbaar de gevoelige snaar geraakt. Hij bleek dan ook zeer menselijk te reageren, ‘wat hem als ambtenaar een goed gevoel op moest leveren, in zijn dagelijkse beslommeringen.’ Ik had een uur later een afspraak met de politie in de betreffende Gemeente. En had in verband met het niet willen vervolgen van ET door hun, deze afspraak gemaakt. Ik had vanuit het buitenland, ‘waar ik verbleef op dat moment,’ een aangifte gedaan van elektronisch bedrog en smaad tegen ET en mijn dochter, in verband met de uitzending van ‘Vermist,’ en de beschuldiging in het ‘Algemeen Dagblad’. Dit nadat ik Nathalie de gelegenheid had gegeven om zich te verontschuldigen voor wat ze gedaan hadden. ‘Het woord sorry komt waarschijnlijk niet in hun woordenschat voor.’ Anders zou ik aangifte doen. ‘Ik ben namelijk van mening, dat ik me nog steeds als vader moreel verantwoordelijk voel voor het gedrag van mijn kinderen, en corrigerend op dien te treden, als zij van mening zijn om het criminele pad te bewandelen.’

134

Het standpunt van de politie was: dat ze wat oplichting betreft er weinig aan deden, omdat de personen in kwestie daarbij zelf aanwezig waren geweest, en dat ze maar niet zo stom moesten zijn om daar in te trappen. Deze politiemannen zijn hoogstwaarschijnlijk nog niet persoonlijk privé in aanraking geweest met een oplichter die op een of andere manier hun weet te misleiden. Anders zouden ze onmiddellijk van gedachte veranderen. Er wordt daarom geadviseerd om naar een advocaat te stappen, om een civiel proces te starten. ‘Dan worden de kosten meestal groter dan wat er gevorderd wordt.’ Mocht je het proces winnen, dan zijn er geen baten.’En van een kale kip kan men geen veren plukken.’ Deze criminelen zijn volledig op de hoogte van de denkwijze van de politie, die van het OM hoogstwaarschijnlijk de opdracht hebben om zo veel mogelijk aangiftes te weren. En maken deze criminelen hier dan dankbaar misbruik van, zodoende zetten zij hun praktijken ongestoord voort. Vandaar dat ik ET aangeklaagd heb voor elektronisch bedrog vanuit het buitenland wat strafbaar is volgens art. 5-4 uit het wetboek van strafrecht. Nederlanders kunnen vervolgd worden als zij vanuit het buitenland elektronisch bedrog plegen, en zich binnen het rechtsgebied van het betreffende parket bevinden. Televisie, is het door middel van elektronische signalen overzenden van bewegende beelden en geluid. Het programma van Vermist is ook nog steeds terug te zien op internet. Dat is dan een tweede factor van elektronisch bedrog. Tros vermist doet natuurlijk geen aangifte van bedrog, ondanks dat ze dat erkennen door middel van de terugbetaling aan gedupeerde. Dat zou hun alleen maar schaden, en mede daarom blijven ze zwijgen, in plaats van de persoon aan te pakken in hun programma ‘Tros Opgelicht.’ Ik kreeg ook te horen van de politie, dat als ik aangifte wilde doen, dat ik dan maar even over moest komen vliegen, omdat het alleen maar op hun kantoor gedaan kon worden. Zonder me op de hoogte te stellen dat er ook andere wegen waren zoals elektronisch, of andere middelen.

135

‘En waar ik mij bovendien mee bemoeide, ik was helemaal geen betrokken partij volgens de wijkagent.’ Schijnbaar was hij vergeten dat ik ook opgelicht was, en dat ik volgens het wetboek vanwege mijn ‘doelstellingen,’ wel degelijk een betrokken partij ben, en als dusdanig duidelijk omschreven zijn.’ Een voorbarige uitspraak dus. Ik deelde hem mee dat ik rechtstreeks naar de officier van justitie zou stappen als ze geen aangifte wilden aanvaarden. Dan komt het automatisch bij mij terecht, kreeg ik als antwoord. Aan de hand van de toonaard kon ik het niet anders begrijpen, dan dat het vervolgens ergens in een vergeethoek terecht zou komen. ‘Hij dacht mij hiermee wel afgewimpeld te hebben.’ Nu op dat bureau geen enkele medewerking te verwachten was, ging ik verder om in het wetboek van strafrecht neuzen. En daar staat duidelijk omschreven: ‘Een Officier van Justitie is bevoegd en verplicht om een aangifte aan te nemen.’ Dan maar het parket gebeld, met de vraag of ik een aangifte door kon sturen met 28 bijlagen en een DVD. Nee meneer, dat is niet mogelijk, u dient aangifte te doen bij de politie. Frans: Ja dat had ik al begrepen, maar de politie wil niet meewerken. OM: Toch zult u naar de politie moeten gaan. Frans: Mag ik u er dan op wijzen, dat volgens het wetboek van strafrecht een Officier van Justitie, ‘bevoegd en, verplicht,’ is om een aangifte aan te nemen. OM: O ja, staat dat daar? Frans: Bent u Officier van Justitie? OM: Nee, ik ben de secretaresse? Frans: Kunt u me dan doorverbinden met een Officier?

136

OM: Nee, dat hoeft niet, als dat zo is wat u zegt, stuur dan de aangifte maar op. Frans: OK, ik zal het via internet doorsturen, en ook nog eens aangetekend opsturen. Wilt u dan zo vriendelijk zijn om mij een ontvangstbewijs en een dossier-nummer doorgeven. OM: Ja, dat zal ik doen. En tevens een dossier-nummer toevoegen. “En inderdaad, ik kreeg een bevestiging, die ik doorstuurde naar de politie, waarna ik als antwoord kreeg, daar U aangifte hebt gedaan rechtstreeks bij het OM, wachten wij verdere orders af.” Ik ben enkele maanden later toch naar Nederland gegaan aan de hand van de afspraak die ik met hun gemaakt had, om opheldering te verzoeken over hun vreemde houding. Nu had ik al het vermoeden, ‘mede aangewakkerd door de misleidende verklaring van mijn dochter en ET,’ dat ik in hun ogen blijkbaar een vader was die niets om zijn kinderen geeft. Nathalie heeft zelfs schriftelijk verklaard tegenover mij persoonlijk , dat ze het zich nog als de dag van vandaag kon herinneren, dat ik haar samen met haar broer als kleine kinderen had verteld dat ze door mij ongewenst waren. Terwijl haar broer daar niets van weet. Hoe kun je het bedenken. “Dit zou de perfecte moord kunnen betekenen, je praat je vader gewoon een hartinfarct aan.” Mede daarom diende ik de gedachtegang van de betrokken politie mannen wat te verduidelijken. Ik kwam het bureau binnen, ‘en omdat het hier om een middelgrote Gemeente gaat,’ en dan ook een gelijkaardig bureau is met personeelsleden die elkaar goed kende, zal de geruchtenstroom daar goed zijn werk gedaan hebben. Ik werd verwelkomd door de baas van de wijkagent en we gingen naar een gesloten kantoorruimte. ‘De wijkagent was ook aangeschoven.’ Ik opende vervolgens het gesprek:

137

Frans: Ik ben hier gekomen om als man tegenover man te praten, en zie jullie nu dan ook niet als politieagenten, maar als mannen onder elkaar. Zijn jullie ook vader? Ik stel deze vraag omdat ik wil weten of jullie ook het gevoel als een vader kunnen hebben. Inspecteur: Nee wij hebben beide geen kinderen, en kunnen juist daarom objectief zijn. Frans: Dan kun je in ieder geval niet weten hoe een vader zich voelt, en ga ik jullie nu mijn verhaal omschrijven over wat er werkelijk gebeurd is vanaf het moment dat mijn dochter de zaak overnam, en de geschiedenis van mij en mijn ex, zodat je een beter inzicht zult krijgen, en zodoende het een met het andere af kunt wegen, om dat vervolgens tegen het licht houden met ander verklaringen. “Na het hele verhaal aangehoord te hebben reageerde ze als volgt”. Inspecteur: Wij hebben Nathalie en Tichelaar inderdaad gescheiden verhoord. Frans: Ik heb het gevoel, en de ‘hoop’ dat Nathalie gedwongen wordt door ET om met hem mee te werken. Inspecteur: Die indruk hadden wij niet, we kunnen natuurlijk geen mededeling doen over de afgelegde verklaring. Frans: Ik was er al bang voor, dan dien ik maar te aanvaarden, ‘zoals ik al verwachtte,’ dat zij volledig betrokken is bij de praktijken van ET. Jullie weten ook dat ik volledig op de hoogte ben van zijn strafblad, en nog veel meer, ik had dit al eerder schriftelijk doorgegeven. Weten jullie waar ik haar bereiken kan ? Inspecteur: Ja, wij weten dat ze beiden gescheiden ingeschreven staan en waar ze werkelijk verblijven. Maar nogmaals dat mogen we niet zeggen.

138

Frans: Dat betekent dan, dat ik een privé- detective in dien te huren, die mij vervolgens 2000 euro afhandig maakt, en die met zijn relaties gewoon bij jullie in de pc kijkt waar ze ingeschreven staan en werkelijk verblijven. Ik weet van de sociale recherche dat ET bekend is in Eindhoven, ik heb ook de informatie van een andere bron dat zij niet op die plaatsen verblijven waar ik een vermoeden van had. Daarom is het nu eenvoudig, ik weet nu waar ze ‘niet’ zitten en aangezien jullie er mee bezig zijn moeten ze in deze Gemeente zitten. “De politiemannen waren intussen naast elkaar gaan zitten, recht voor me, en antwoordden niet. In de plaats daarvan sprak hun lichaamstaal boekdelen, ze voelde zich heel ongemakkelijk. Wat ik zeer begrijpelijk vind. ‘Het zijn ook maar mensen, en bovendien mannen die uit ervaring weten hoe een man zich voelt in zo’n situatie.’ En bovendien bang zijn om hun baan en pensioen te verliezen, als zij hun gevoelens de vrije loop zouden laten gaan”. Inspecteur: Frans, is er dan helemaal niemand die je inlicht ? Frans: Inderdaad, er is niemand die mij helpt, en dat wil zeggen dat ik nu ga posten op een plaats in jullie Gemeente waar ik het vermoeden heb. Inspecteur: Jij zit lekker met je geld in het buitenland, en wij zien aan je collega’s hier uit de buurt, ‘die wij zeer goed kennen,’ dat ze er warmpjes bij zitten. Frans: Dat vermoeden had ik al dat jullie er zo over dachten en dat is dan ook een van de redenen, om jullie bekrompen gedachtegang even op te frissen. Eerst en vooral hoef ik daar geen mededeling over te doen. Maar omdat ik openhartig ben zal ik dat wel doen. Omdat jullie geen zakenmensen zijn, zie je alleen maar het uiterlijke vertoon, om daarmee indruk te maken op anderen. En het is daarom meestal niet altijd goud wat er blinkt. Het meeste is gefinancierd. Wat mij betreft, ik heb altijd hard en eerlijk gewerkt.

139

En als ik zo om mij heen kijk en vergelijk, wordt je daar meestal niet rijk van. Ik heb bovendien twee erfenissen gehad. Echter door de criminele handelswijze van ET, heb ik besloten om het weinige wat ik nog had weg te geven aan mijn vrouw, zodat hij er nooit aan kan komen via mijn dochter. ‘Hij bewoog haar om op gemeenschap van goederen te trouwen, juist om deze reden.’ Dit houdt natuurlijk wel in, dat als mijn vrouw mij zou verlaten, ik vervolgens letterlijk en figuurlijk in de kou zal staan. Maar daar ga ik niet van uit, wij zijn nu 35 jaar bij elkaar, en neem aan dat ik haar kan vertrouwen. ‘Daarna werd het gesprek meer informeel,’ en lieten zij bewust of onbewust een naam vallen, die mij op het goede spoor zou zetten. Naar mijn mening, moest het een naam van een school zijn, en ging aan het werk. In het telefoonboek vond ik de naam en het adres, het was inderdaad een school. Bij de school aangekomen,‘de school was al uit, zoals dat heet.’ Er speelde een jongetje in de buurt, en vroeg aan hem wat de schooltijden waren. Ik had geluk, hij zat op dezelfde school, en gaf mij de schooltijden door. De dag daarop stelde ik mij verdekt op in de buurt van de school, en wachtte af wat er ging gebeuren. Achteroverleunend in de auto, vroeg ik me af wat ik aan het doen was. Is het niet een beetje beschamend dat ik mijn eigen kind aan het bespioneren was, in plaats van gezamenlijk die kinderen naar school te brengen. Was het niet beter om ze maar aan hun lot over te laten? Nee, dat was geen optie, omdat ik niet gewend ben om voor problemen weg te lopen. Terwijl ik volop afwegingen aan het maken was, kwam er plotseling een auto voorrijden die mij bekend voorkwam. Er stapte mijn dochter uit en haar twee kinderen, die vervolgens de school in liepen. Mijn dochter stapte weer in en vertrok. ’Waar zou ze heengaan?’ Ik trok op, en reed in de richting die zij volgde. Echter keerde ze om en reed me tegemoet. ‘Het was een doodlopende weg waar ze van terugkeerde.’ Terwijl ze mij passeerde herkende ze me niet, nu snel omdraaiend volgde ik haar. Ze nam een sluiproute bleek later, omdat ze via een andere weg naar de flat van haar moeder reed. 140

Ik wist waar haar moeder woonde, en was van plan om daar als eerste te gaan posten. ‘Maar dat hoefde nu niet meer.’ Ik bleef onopgemerkt wachten wat er zou gebeuren, ging ze daar op visite of verbleef ze daar? Het antwoord liet niet lang op zich wachten, omdat na een half uur, ‘terwijl ik wat rond wandelde,’ ET op de fiets aan kwam rijden via fietspaden binnendoor het groengebied. Ik moest geen opvallende bewegingen maken om zijn aandacht te trekken. Ik had nu de kans om hem van zijn fiets te halen na twee jaar. Hij passeerde me op een meter, gelukkig had ik zoveel zelfbeheersing om niet in te grijpen. ‘Dat zou mijn detective- werk opblazen, als hij wist dat ik daar was.’ Dat zou ook tot gevolg kunnen hebben dat ze misschien weer zouden verdwijnen. Ik had ook meteen door waarom hij later kwam. De Ghanees die bij mijn ex woonde had een hekel aan hem, en omgekeerd. Daarom wachtte hij rustig af tot de kust veilig was voor hem, zonder te weten dat ik hem nu op het spoor was. De volgende dag ging ik vroeg uit bed met de bedoeling om bij de school te wachten tot de kinderen in de school waren en dan zou ik mijn dochter aanspreken. Dat liep een beetje uit de hand, omdat ik in een onverwachte file terecht gekomen was, en zodoende niet op tijd bij de school aanwezig kon zijn. Dan maar ergens op haar sluiproute wachten tot zij aan kwam rijden. ‘Daar hoefde ik niet lang op te wachten.’ Ik liep haar midden op de weg tegemoet. ‘Nu zou ze de keuze hebben om mij overhoop te rijden, of te stoppen.’ Natuurlijk zag ze vanuit de verte wel een man lopen midden op de weg, maar het stipje werd groter en groter. Ik keek haar recht in de ogen met een glimlach, en zag eerst een blik van verbazing, dat daar een man midden op de weg liep. Daarna een blik van verwondering, gevolgd door een zenuwachtig lachje. Ze stopte 10 cm voor mijn voeten. ‘Had zij dat niet gedaan, dan had ik er ook niets om gegeven, dan maar overhoop worden gereden had ik in gedachte.’ Het was een weg met snelheidsvertragende obstakels, dus zo hard kon het niet aankomen. 141

“Het had nu lang genoeg geduurd, nu wilde ik wel eens,na tien jaar, onder vier ogen met haar praten. Ik liep naar de bestuurderskant en startte het gesprek als volgt:” Frans: Goede morgen Nathalie, vind je het niet onderhand tijd worden dat wij eens een openhartig gesprek hebben? Nathalie: Dat licht er al aan waar het over gaat? F: Gewoon over het algemeen, zet eerst maar even je auto aan de kant, zodat je de weg niet verspert. N: Ja, dat zal ik even doen. F: Hoe gaat het met je, heb je al een woning toegewezen gekregen? N: Nee ze zijn hier niet zo snel met helpen. F: Heb je het er ook niet zelf naar gemaakt, je bent hier met de stille trom vertrokken met een enorme huurschuld, vandaar dat ze niet zo happig zijn om je direct een huis te geven. Hoe zit het met de politie wat jou en ET betreft? ‘Ik liet duidelijk zien dat ik het gesprek opnam, om verdraaiingen van het gesprek later te voorkomen, ze was al jaren aan het liegen en bedriegen, dus hier zal wel geen uitzondering op worden gemaakt.’ Het maakte haar ondanks de opname niet uit en vervolgde het gesprek in haar stijl van onbevangenheid, wetende dat de politie hun toch niets kon maken. N: Ik ben al bij die “woutenkeet geweest” en we hebben een verklaring afgelegd, die kunnen ons toch niets maken omdat het in het buitenland is gebeurd. F: Daar zou ik maar niet te zeker van zijn, omdat het hier over elektronische oplichting gaat en dat is strafbaar ook al is het vanuit het buitenland aangeboden, en wat je taalgebruik betreft, zo praten criminelen. ‘Ik heb je zo niet opgevoed.’

142

N: Jij hebt me helemaal niet opgevoed, ja, wat die vis betreft, voor de rest heb jij mij niet opgevoedt. F: Nathalie, je hebt met Tessa en ik een jaar samengewerkt, en je hebt onze omgangsvormen met mensen direct meegemaakt, en je gedragspatroon week daar niet ver van af. Je hebt ook gezien dat eerlijkheid en vertrouwen bij ons hoog in het vaandel staan. Dit is ook een manier van opvoeden en daar hebben wij dan ook aan voldaan. Nogmaals je gedraagt je nu als een crimineel door bewust samen te werken met Tichelaar. N: Ook criminelen kunnen goed voor hun kinderen zorgen. F: Ja, dat doet de maffia ook, maar intussen moorden ze andere families uit. Waarom beschuldig je mij in het AD dat ik je regelmatig met de dood bedreig? Je weet toch dat ik je nooit op wat voor manier dan ook in je leven bedreigd heb. N: Nee, jij hebt me ook nooit bedreigd, maar dat heb ik ook niet gezegd, dat heeft die Marc er van gemaakt. F: Die man waagt daar niet z’n baan voor, om dit zelf te verwoorden, ik weet dat jij daar je handen niet voor omdraait. ‘Het zal niet de eerste leugen zijn.’ Het was toch het idee van ET om buiten Vermist ook naar het AD te stappen of niet soms? N: Uh-uh-uh (nu begon ze te hakkelen) F: Nathalie, het is ja of nee, ik wil nu een duidelijk antwoord! N: Ja, het was Ed zijn idee om naar Vermist en het AD te stappen, maar Ed had na het verhaal in de krant een bedreiging gekregen van de mariniers, dat ze vanwege zijn gedrag er wel voor zouden zorgen dat hij zijn eigen lul op kon eten.

143

F: Ja Nathalie, ik sta natuurlijk als oud marinier in contact met het COM “Contact Oud Mariniers “ en daar had ik op een forum van hun, mijn belevenissen met ET openbaar gemaakt, inclusief het email adres waar hij te bereiken was. Evenals het feit dat hij zich als marinier uitgeeft terwijl hij nooit in het leger gezeten heeft, laat staan bij de mariniers. En dat ook nog eens gebruikt bij zijn criminele activiteiten en kindermisbruik. Daar hebben die jongens net zoals ik een gloeiende hekel aan, en reageren dus op een manier die ET ‘aanspreekt.’ Ik heb daar niets mee te maken, maar ik ben er ook niet rouwig om dat zij dit gedaan hebben. Wat die ontvoering betreft, blijf je dat nog steeds volhouden dat die gebeurd is, je kunt nu nog zeggen dat het je spijt over deze misleiding, dan trek ik de aanklacht in. N: Ja, die ontvoering is echt gebeurd, maar het was in een andere periode dan dat ik opgaf op TV. Het duurde ook geen drie maanden maar drie weken, en Pascal ( de vader van Jessy) heeft er ook niets mee te maken. F: Dit zijn tegenstrijdige verklaringen, en daar weet de politie wel raad mee. Je weet dat je moeder mij bevestigd heeft dat ze bij je was in die periode, en dat het een leugen was. Maar haar kennende zal ze nu wel net als alle andere keren je leugens afdekken met haar eigen leugens. Je dient te begrijpen dat Jessy gehoord kan worden, en zij heeft de sleutel in handen. Ook jij zult later, net als je moeder nu doet ‘met de billen bloot’ en zul je verantwoording af moeten leggen bij je eigen kinderen, besef je dat? N: Jessy zal nooit iets zeggen!!!! F: Ja natuurlijk op TV heb je al verklaard:’Ik weet niet wat ik aan mijn dochter heb, ze wil er niet over praten, en dat zal ze ook nooit doen.’ Hoe kun jij weten, dat ze dat nooit zal doen. Dat zal ze alleen maar doen zolang jullie gezamenlijk haar onder dwang laten zwijgen. Maar eens zal ze de stilte doorbreken met de gevolgen van dien.

144

Weet je wat, je kunt het hele verhaal inclusief de beschuldiging dat ik je regelmatig met de dood bedreig, nu bij een rechter uit gaan leggen. En dan laat ik het aan de rechter over om een oordeel, en een passende straf uit te spreken. Misschien heb je kans dat ze geen tijd voor je over hebben, en je er zodoende goed vanaf komt. Je grootste straf zal echter zijn dat jullie tot elkaar veroordeeld zijn voor de rest van je leven, omdat dat een wereld van bedrog is. N: Wat die Nederlandse vrouw op die camping betreft (ze veranderd nu gewoon van onderwerp, zonder te antwoorden) die heeft ons alleen maar een bordje spaghetti gegeven en verder niets. F: Dat is dan ook nog eens stank voor dank, ze heeft jullie bovendien geld gegeven om naar de Ambassade in Istanbul te gaan, maar jij hebt je daar nooit gemeld, wat ze op de ambassade bevestigd hebben. N: Wat had ik misdaan als 8-jarig kind om zo behandeld te worden. (weer veranderd ze van onderwerp) F: Waar doel je op, probeer je mij nu een ‘schuldgevoel’ aan te praten, je weet goed dat ik je nooit misbruikt heb op wat voor een manier dan ook. N: Je hebt me over mijn moeder verteld! F: Nathalie, voor zover ik weet heb ik dat niet gedaan, en dat zou ook zeer dom zijn om een 8-jarig kind met iets te belasten en wat ze niet kon begrijpen. Ik heb de eer aan mezelf gehouden. Maar zover ik mij kan herinneren heb ik je een brief geschreven toen je 26 was, en die is nog steeds in mijn bezit. Als ik over enkele weken in de gelegenheid ben om hem op te zoeken, zal ik meteen een kopie doorsturen. Die brief moet ook nog in jouw bezit zijn. Maar dat is natuurlijk allemaal vernietigd en gewist uit je geheugen. Daarom zal ik het weer opfrissen voor je als ik in de gelegenheid ben.

145

“Ik nam afscheid met de woorden, Nathalie ik hoop dat het met jou en je kinderen verder goed gaat, ‘het beste er mee.’ Ik had tijdens het gesprek steeds gemengde gevoelens. Het ene moment wilde ik haar omarmen, maar haar kille uitstraling weerhield me daarvan. Ik was me ook bewust, gezien haar houding tijdens haar TV optreden, dat ze ook nog eens een goede actrice was. De meeste tijd keek ze me niet aan tijdens haar uitspraken, wat de leugen meestal bevestigt. Ik stapte vervolgens naar mijn auto, met de lichamelijke en geestelijke pijn die door mijn lichaam raasde.” Ik stuurde een kopie van de betreffende brief zo snel mogelijk door, en inderdaad had ik haar op 26 jarige leeftijd een brief gestuurd, omdat de omstandigheden me daar toe dwongen. Dit omdat ik van mening was dat een kind recht heeft om te weten wat de reden is geweest van onze scheiding, mede doordat ik behoefte had, op die leeftijd om te weten, waarom en hoe mijn ouders gescheiden waren. In de brief had ik haar het hoe en waarom uitgelegd, zonder mijn ex in haar handelingen overbodig te benadrukken, maar wel de waarheid aanhaalde. Natuurlijk vertelde ik ook over mezelf. Zij had daar geen enkel probleem mee. Daarom mag ik dan ook concluderen dat deze zet misleidend was, en ze mij hiermee een ‘schuldgevoel’ probeerde aan te praten. Ik heb haar dan ook de omgekeerde vraag gesteld. ‘Wat heb ik misdaan om zo behandeld te worden.’ Daar kreeg ik natuurlijk geen antwoord op. Het frappante is, dat zij op dat moment precies dezelfde leeftijd had als mijn ex, toen die besloot om mij te verlaten. Ik heb mijn ex gevraagd, of ik niet goed genoeg voor haar was, ‘Ik was nooit gewelddadig of overheersend geweest.’ Als antwoord kreeg ik: Dat is het ‘em, ik wil misschien wel gedomineerd en geslagen worden. Dan moet je daar inderdaad maar een ander voor zoeken, ik zit zo niet in elkaar was mijn reactie. Tijdens het zien van een programma op TV, over vrouwen die zich aangetrokken voelen tot gewelddadige criminelen, en vervolgens met hun trouwde ‘zette mij dat aan het denken.’

146

‘Was mijn ex een van die vrouwen,’ omdat ze samenleeft met een veel jongere dominante Ghanees, die er volgens zijn facebook en cultuur meerdere vrouwen op na houdt, met medeweten van mijn ex, en hem ook nog eens financieel ondersteund. Tijdens een telefoongesprek met haar viel me op, dat de Ghanees zich agressief gedroeg. Maar dat was niet mijn probleem en bleef daar buiten. Het was haar keuze en dat diende ik maar te respecteren. Volgens een psycholoog in het TV programma komt er een speciale stof vrij in de hersenen van de betrokken vrouwen, als zij geconfronteerd worden met dit soort criminelen, wat hun aantrekkingskracht geeft tot de crimineel. “Als mijn ex deze behoefte had, dan was het ook mogelijk dat haar genen ook in mijn dochter aanwezig zijn. Wat de hele geschiedenis zou verklaren. Dat neemt echter niet weg dat ik deze levenswijze niet hoef te aanvaarden als normaal, en zal dat ook nooit! accepteren.” Ik heb er moeite mee, dat ik geen enkel stukje persoonlijkheid van mezelf herken in mijn dochter, en dan ook het gevoel had dat mijn ex direct voor me stond, in haar uitstraling, manier van spreken en lichaamstaal, alsook met dezelfde intentie om mij alsnog volledig ongegrond te vernietigen. Maar dat gevoel zullen wel meerdere mannen hebben, wat een vriend van mij kortgeleden bevestigde, ‘hij heeft 2 tienerdochters’ook uit een gescheiden situatie. Onmiddellijk nadat ik het gesprek met mijn dochter beëindigd had, ging ik naar de school van de kinderen toe. Het was op dat moment speeltijd voor de kinderen op de binnenplaats en sommige onderwijzers stonden buiten hun longen te verzieken met gifstokjes(sigaretten). Ik vroeg aan hun wie de kinderen in hun klas hadden en kreeg een bevestiging van een onderwijzer en een onderwijzeres. Is de directeur aanwezig was de volgende vraag. Dat bleek zo te zijn. Zonder me verder iets van mijn omgeving aan te trekken stapte ik bij de directeur/ hoofdonderwijzer binnen en stelde me zoals het hoort voor.

147

Ga zitten, en vertel me de reden van uw komst kreeg ik te horen. Ik vertelde hem het hele verhaal, en vroeg hoe het met de kinderen gesteld was. We keken gezamenlijk door het raam naar buiten waar de kinderen aan het spelen waren. Ze herkenden me niet, maar dat vond ik niet erg, ik wilde ze niet storen en vond het wijzer om geen contact te leggen. ‘Dat zou wel goed komen als ze ouder waren.’ De directeur vervolgde met de woorden: Het gaat ‘zover ik kan zien’ goed met de kinderen, ik weet dat ze bij de moeder van Nathalie wonen, en dat ze regelmatig worden gebracht door Nathalie, en soms is ET er bij. Ik vond het al verwonderlijk dat ze van school veranderd waren, de vorige school wist natuurlijk wat er aan de hand was. En ik nu dus ook, vervolgde hij. Ik had de ambtenaar van het Onderwijstoezicht al op bezoek, ‘die tevens politieagent is,’ en die heeft Nathalie op het hart gedrukt dat de kinderen niet meer van onderwijs weerhouden mochten worden en dat daar streng toezicht op uitgeoefend werd. ‘En ik doe dat ook voegde hij er aan toe.’ Dan hoop ik, dat als je merkt dat er iets mis is. Dat je mij dan informeert, zodat ik dan ook de nodige stappen kan ondernemen, reageerde ik. Dat zal ik zeker doen, beloofde hij. Opgelucht dat de kinderen nu in goede handen waren wat onderwijs betreft, verliet ik de school met een laatste blik werpend op die onschuldige kinderen, die hier ook niet om gevraagd hadden. En beseffende dat ik hun niet meer zou zien, totdat ze in een positie waren om zelfstandig door het leven te gaan en zich af gingen vragen waarom heb ik mijn opa nooit gezien. En mede daardoor wel naar Vermist zouden stappen om mij te vinden. ‘Dat hoeft natuurlijk niet, omdat ik dichterbij ben dan ze vermoeden.’ Ik wist natuurlijk dat deze confrontatie mij niet ongevoelig zou laten. Daarom had ik bij voorbaat een reis geboekt, om deze geestelijke ellende te verwerken, en mijn gedachte daardoor ook te kunnen verzetten. Terwijl ik in Rome in de ondergrondse stapte, voelde ik een aantal mensen tegen me aanduwen.

148

Neerkijkend waar ik mijn volgende stap zou zetten, ’om te voorkomen dat ik niet tussen de trein en het perron zou belanden.’ Wat zag ik daar, een hand in mijn zak, ‘waar mijn paspoort en geld zat,’ en weer terugtrekken. In een flits keek ik om me heen en zag niemand wegrennen. Nu stond daar een vrouw van rond de 25 jaar als enige achter mij met een arm in het gips. Ik stond op dat moment in de trein en zij wilde instappen, ieder moment konden de deuren gesloten worden, en diende ik in enkele seconden te besluiten of ik op mijn vermoedens diende in te gaan, wat ik dan ook deed. Ik zei tegen de vrouw, het kan alleen maar jij zijn die in mijn zakken zat, en tegelijkertijd duwde ik haar terug het perron op. Ze verloor haar evenwicht, en er kwam een hand van onder haar jas vandaan. Nu stond ze daar ineens met drie handen. ‘Die gipsarm was natuurlijk nep.’ Dat heb ik weer dacht ik, de ene oplichtingszaak is nog niet achter de rug, en ik wordt alweer bestolen, terwijl ik me juist probeer te ontspannen. Mede daardoor was ik waarschijnlijk, in een flits aanklager, rechter en uitvoerder van het vonnis tegelijk, en schrok van mezelf vanwege mijn reactie. Ik had deze vrouw als reactie met de vlakke hand een klap in haar gezicht gegeven. ‘ Dat had ik nog NOOIT in mijn leven gedaan.’ Terwijl de deuren zich sloten, bleef de dief al scheldend in het Italiaans achter op het perron. ‘Wachtend natuurlijk op een volgend slachtoffer.’

149

20 We vertrokken met een boot van Rome via zuid Amerika naar noord Amerika, waar mijn zoon Frank zich bij ons zou voegen om naar Las Vegas te gaan. Niet om te gokken, ‘Ik gok niet.’ Maar voor de attracties en de omgeving, zoals de Grand Canyon, de stuwdam, Red Rock Canyon enz. We hadden een huis voor een bepaalde tijd geruild met ons huis, zonder dat er geld aan te pas kwam. Dit is mogelijk over heel de wereld, en wordt meestal gedaan onder hoog opgeleide personen. Dat betekent dat wij in hun huis gaan, terwijl de andere partij in ons huis verblijft. Dit niet vanwege het uitsparen van geld, maar om het huiselijk gevoel te ervaren in een ander land. We hadden best plezier met z’n allen, totdat de plannen van Frank niet zo uitpakte dan hij voorzien had. Zijn vrienden zouden overvliegen om Nieuwjaar te vieren op de Las Vegas Strip, waar duizenden mensen van over heel de wereld samenkwamen. Helaas annuleerde zijn vriend de vlucht omdat het te kostbaar uit zou pakken in die periode. Nu kreeg ik het schijnbaar voor mijn kiezen, omdat zijn plannen de mist in gingen. Hij ging zich gedragen als een verwent jongetje die zijn zin niet kreeg. Nu heb ik absoluut geen problemen met homoseksuelen, ik had in het verleden in Thailand samen met hem een jurkje gekocht, en hoge hakken in Afrika ‘hij treedt wel eens op als travestiet.’ Ik had zelfs het jurkje geshowd op het strand voor hem. En tijdens het kopen van de hoge hakken, vroeg hij aan me, wat ik er van vond dat zijn zoon hoge hakken kocht. ‘Dat maakt niet uit jongen antwoordde ik, koop er voor mij ook maar een paar.’ De zwarte verkoper wist niet wat voor vlees hij in de kuip had, en keek ons verbaasd na toen we wegliepen. Enkele weken later passeerde ik dezelfde kraam met mijn zwager, en de verkoper maakte een gebaar naar mij of ik weer een klant voor hem had. Ik knikte bevestigend, terwijl ik het verhaal aan mijn zwager uitlegde.

150

Frank verwijt me wel eens, dat ik me niet goed gedraag tegenover hem. Nu weet ik heel goed dat een homoseksuele man, een speling van de natuur is, en dat hij over meer vrouwelijke dan mannelijke hormonen beschikt, en dan ook innerlijk een vrouw is, en zich dan ook als dusdanig gedraagt. Het is dan ook normaal dat hij zich aangetrokken voelt tot een man, vanwege zijn innerlijk gevoel. Het is voor een hetero-seksuele man als ik bijvoorbeeld, af en toe wel eens moeilijk, hoe ik mijn zoon dien te benaderen, en vergeet wel eens dat ik hem dan als zijnde een vrouw dien te benaderen, in plaats van een man. Natuurlijk wil bijna iedere vader dat zijn zoon in zijn voetsporen treedt, en tracht hem daarom al zijn interesses bij te brengen, zolang hij niet weet dat hij eigenlijk homoseksueel is. Bijvoorbeeld de werking van een motor, ik had hem geleerd op 16 jarige leeftijd, uit welke onderdelen een motor bestond. Ik verwachte niet dat hij net zoals ik motoren ging repareren, maar dat hij alleen maar de kennis had, zodat hij wist waar men het over had als hij naar een garage moest voor reparatie. ‘wanneer hij in de toekomst een auto zou bezitten’. Natuurlijk ging hij dat vervolgens trots aan zijn vrienden uitleggen, en terugkwam met de boodschap dat zijn vrienden, ‘ik wist toen nog niet wat voor vrienden hij had,’ vonden dat alleen arme mensen aan hun auto sleutelde, omdat ze het niet konden betalen om naar een garage te gaan. Nu had ik zelf een opleiding gehad in autotechniek bij de mariniers, vanwege het feit dat men zelf reparaties kon verrichten als we ergens strandde waar geen hulp was te verwachtte. Het gevolg is dat Frank helemaal niet is geïnteresseerd in techniek. We passeerden met de auto eens een stel mannen die aan het vechten waren, en Frank reageerde, ‘oh wat ongezellig.’ Ik keek hem alleen maar aan, omdat ik het als ‘man tegenover man’ een rare reactie vond. Natuurlijk weer even vergetende dat het een vrouw was die reageerde.

151

Over het algemeen heb ik daar geen probleem mee. Totdat we aan het rijden waren, en hij de navigatie zou doen via zijn GPS systeem op zijn mobiel, ik benadrukte dat hij me tijdig moest verwittigen wanneer ik links of rechts af diende te gaan. Vooropgesteld, dat hij het nog steeds niet nodig achtte om zijn rijbewijs te halen op zijn 36ste jaar, ‘ik had het net zoals de meerderheid al op 18-jarige leeftijd.’ Zijn antwoord daarop is, dat hij geen auto nodig heeft, wat het gevolg is dat onder andere, ik, altijd voor taxichauffeur kan spelen. En daarom heeft hij geen enkele ervaring in het besturen van een auto. Nu begint hij me ineens met straatnamen te confronteren, waarop ik hem nogmaals kortaf vroeg, of ik nu links of rechts af moest gaan. Het was vervolgens vier seconden stil, en toen barste hij los, ‘weet je wat, bekijk het maar. Ik zeg niets meer, je ziet maar hoe je er komt. En als je er bent dan zeg me het maar.’ Dat heb ik weer, nu denkt hij dat ik afhankelijk van hem ben, en laat dat op deze manier blijken. In ieder geval, deze houding staat me niet aan. Ik stapte een benzine station binnen en keek op de kaart, ik was al jaren gewend om op de kaart te rijden en heb geen GPS nodig. Toen we arriveerden in Red Rock Canyon, confronteerde ik hem met zichzelf, door te vermelden dat we er waren. ‘Dat heb je goed gedaan, was zijn enige antwoord.’ Later toen we op de ‘Strip’ al het verwonderlijke aan het bewonderen waren, komt er voor ons een oudere vrouw, ‘die in gezelschap van vrienden was,’ ten val. Zij struikelde en viel met haar gezicht zijdelings op het asfalt en bleef liggen. We waren er ongeveer 10 meter van verwijderd, en haar vrienden bekommerde zich al over haar. Nu gaat Frank er op af met de woorden, ‘ach, de lieverd,’ en ik volgde onmiddellijk in zijn voetspoor omdat hij op dat moment al dichterbij was dan ik. Onmiddellijk begonnen ze de vrouw overeind te trekken die amper op haar benen kon staan.

152

Ik had jaren ervaring met eerste hulp, en had inmiddels al meer dan acht keer direct het leven gered van personen, en weet dan ook dat je niet meteen aan een slachtoffer moet gaan trekken, maar ze eerst in een stabiele houding leggen. Aangekomen bij het slachtoffer stootte ik mijn zoon aan om beter zicht op het gebeuren te krijgen. Ze bleek alleen maar een schaafwond te hebben, die er zwart uitzag vanwege het straatvuil. Als ik aan het reizen ben, heb ik altijd een eerste-hulpkit bij me, voor het geval dat. Ik bood dan ook aan om het straatvuil te verwijderen en tevens te ontsmetten. De vrouw weigerde, omdat ze dicht bij huis was, en er zelf wel voor zou zorgdragen. Dat was opgelost dacht ik, maar het zou nog een staartje krijgen wat mijn zoon betreft. Hij had al besloten dat hij Nieuwjaar niet meer op de ‘Strip’ wilde vieren, omdat zijn vriend niet kwam, en dan het gevoel had dat hij daar moederziel alleen was. En omdat hij als purser de mogelijkheid had om goedkoop stand-by te vliegen, besloot hij nu om maar direct terug te vliegen, dan kon hij alsnog Nieuwjaar vieren met zijn vrienden in zijn woonplaats. Hij vroeg natuurlijk of wij daar geen bezwaar tegen hadden. Dat hadden we niet, wij zijn altijd van mening dat iedereen maar moet doen wat men niet laten kan, en hem of haar gelukkig maakt. Dat geldt dan ook voor mijn zoon. Het belangrijkste is dat hij gelukkig is op zijn manier. De volgende morgen bracht ik hem naar het vliegveld en nam afscheid van hem, tijdens de rit was er niets aan hem te merken wat hij uiteindelijk van plan was. Een dag later kreeg ik een mail van hem met HOE ik het in mijn hoofd haalde om hem als een purser met jarenlange ervaring, en gewend om mensen te helpen, zo te behandelen. Ik had hem bruut weggeduwd van de vrouw in kwestie, en dat ik zo niet op die manier tegen hem mocht praten tijdens het navigeren, en hem niet mocht bekritiseren.“Hij was tijdens een maaltijd aan het uitwijden over de business-klasse in het vliegtuig. Ik vermoed, dat het cabinepersoneel over het algemeen de economie- klasse beschouwen als veevervoer waar de minder financiële draagkrachtigen in reizen.”

153

Dat schiet bij mij altijd in het verkeerde keelgat, en antwoordde daarom, je moet wel gek zijn, om vier tot vijf keer zoveel te betalen voor een stoel waar je de armleuningen nog niet eens van omhoog kan doen. Ik legde vervolgens uit dat daar meestal alleen maar personen gingen zitten, die vanwege hun verworven status, niet bij het klootjesvolk willen gaan zitten. Bovendien was voor hun het bedrag meestal aftrekbaar van de belasting. Als zij het uit eigen zak moeten betalen, zouden ze zich wel gewoon gedragen. Ik had ook de opname bij me van het gesprek tussen zijn zuster en mij. Hij had van te voren al gevraagd hoe het gesprek was verlopen, daarom had ik hem geantwoord, dat hij er naar kon luisteren als hij dat wilde en moest zelf maar aangeven wanneer het hem schikte. Ik wist dat hij dat niet gezellig vond en er onderuit probeerde te komen, ‘en daar een reden voor aan het bedenken was.’ Een week later kwam het weer ter sprake, en ik vertelde hem dat ik Nathalie beloofd had om hem te laten luisteren, en ik me aan mijn belofte wilde houden. ‘Ik had immers niets te verbergen, en dat ook nooit heb gehad.’ Nu bracht ik hem op een idee om eronderuit te komen. Hij antwoordde, ‘als mijn zuster heeft gezegd dat ik er naar moet luisteren, dan doe ik het helemaal niet.’ Natuurlijk vond hij dat niet gezellig, maar het leven bestaat nu eenmaal niet uit gezelligheid en plebsheid, zoals ze dat in zijn kringen noemen, en deelde hem dat dan ook mede. Ik weet ook uit ondervinding, dat het cabinepersoneel van de KLM zich arrogant kan gedragen. Tessa vond dat ik hem zo niet aan mocht pakken en wilde de discussie daarmee sussen. Ze had niet in de gaten, dat hij dat als een steun naar hem toe opvatte. En met die steun in gedachte, vond hij het schijnbaar nodig om mij nu in de rug aan te vallen met dit schrijven. Ik vond dit dan ook laf van hem, hij had dit moeten doen terwijl wij op weg naar het vliegveld waren, wat 50 minuten duurde. Er was tijd genoeg voor, dan had ik hem tevens meteen van repliek kunnen dienen. 154

Ik denk soms wel eens, ‘gedraag je nu eens als een vent,’ niet beseffende dat hij zich als een vrouw gedraagt. Ik kreeg daarom ook het verwijt in zijn mail, dat hij er ook niet om gevraagd had om zo te zijn. Dat weet ik, antwoordde ik, het is gewoon een speling van de natuur, en ik kan er ook niets aan doen. Maar waar jij wel wat aan kan doen, is je gedrag in het algemeen. Dat heb je namelijk zelf in handen, ‘en dat hoeven wij niet te pikken.’ Je hebt je nu gedragen als een vrouw die ongesteld is, en als een verwend jongetje die zijn zin niet kreeg. En daar had ik graag verandering in gezien. Ik heb al genoeg problemen met je zuster, waar je gezien de situatie geen contact mee wil, bespaar me daarom je zienswijze, en ben gelukkig op jou manier, daar heb je recht op. Net zoals wij recht hebben, om op onze manier op zoek te gaan naar geestelijke rust. Daarna is het contact spijtig genoeg ook met hem op een laag pitje komen te staan, maar wat na enkele maanden weer normaliseerde. “Nu zeg ik meestal wat ik denk, rekeninghoudend met waar en wanneer. En ik doe ook wat zeg.” Naar aanleiding van een aangifte die ik gedaan had was er uiteindelijk een besluit gekomen van de desbetreffende Officier van Justitie Maarten Groothuizen ‘die ook als nummer 5 op de lijst van D66 staat en gemeenteraadslid in Nijmegen is. De aangifte bleek al 10 maanden over en weer geschoven te zijn tussen verschillende officieren van justitie. Tot Maarten aan de beurt was en uiteindelijk een besluit nam, aan de hand van verschillende verzoeken om tot een besluit te komen. Dat ‘zo snel mogelijk bericht,’ wat ik zou krijgen duurde uiteindelijk 10 maanden. En als ik niet in mijn laatste verzoek gemeld had, ‘dat ik nu onderhand ongeduldig begon te worden,’ heeft er zeker aan bijgedragen dat er nu schot in kwam, anders had de aangifte nog steeds onder op de stapel gelegen.

155

Zijn bevindingen waren, dat hij uit de 28 toegevoegde bijlage + een DVD niet op kon maken dat ik opgelicht was. In de stukken staat echter wel dat ze niet voldaan hebben aan de beloofde terugbetaling, en omdat er geld afhandig was gemaakt met de bedoeling om het niet terug te betalen, is dit oplichting. Om te bewijzen, dat ze deze bedoeling hadden is niet zo makkelijk, maar het feit dat ET al verschillende malen heeft gezeten voor ‘oplichting’ dient eigenlijk al voldoende te zijn. Maarten vond ook dat Jessy in de zin, volgens artikel 300 van het wetboek van strafrecht niet mishandeld was. Dit artikel beschrijft alleen maar dat er sprake moet zijn van lichamelijke en seksuele mishandeling. Wat betreft geestelijke en psychische kindermishandeling komen er in ons wetboek bitter weinig artikelen voor die de geestelijke (kinder)mishandeling omschrijven en/of strafbaar stellen, terwijl deze vorm van mishandeling het meest voorkomt of gepleegd wordt. Het behoeft daarom geen betoog dat de geestelijke mishandeling ten opzichte van de lichamelijke- en soms ook wel de seksuele mishandeling, geen uiterlijk waarneembaar letsel achterlaten en daardoor soms weinig ruimte biedt om aangepakt te worden, terwijl deze vorm van kindermishandeling heel diep ernstig letsel kan veroorzaken. Het schijnt dat Maarten het niet nodig vond, om er bij te vermelden dat hij vanwege deze ontbrekende wetgeving weinig kon doen. Nu heeft hij meteen een punt als nr. 5 van D66 om dit aan de kaak te stellen in de kamer. “Hierbij citeer ik zijn eigen woorden op internet:” D66 Nijmegen Even voorstellen: Maarten Groothuizen Donderdag 25 februari 2010 Naam: Maarten Groothuizen

156

Leeftijd: 33 jaar Plaats op de lijst ; 5 Wat doe je in het dagelijks leven? Ik ben Officier van Justitie in Den Bosch, ik geef leiding aan opsporingsonderzoeken en behandel strafzaken op een zitting. Als discriminatieofficier houd ik mij verder nog bezig met allerlei vormen van discriminatie die in onze samenleving voorkomen. Wat zijn je grote passies? Mijn grote passie is het openbaar bestuur, ik vind het uitermate boeiend en belangrijk om me bezig te houden met beslissingen die iedereen raken. Het vinden van oplossingen voor complexe problemen, met zorgvuldige afweging van alle belangen, vraagt om een open blik en vertrouwen in de eigen kracht van mensen. D66 is bij uitstek de partij die op deze manier politiek bedrijft: open, niet bang en oplossingsgericht. “Als ik dat zo lees, dan ligt er hier een eerste stap voor D66 in het algemeen, en voor Maarten in het bijzonder, om wetgeving te verkrijgen in het strafrecht hieromtrent, namens alle kinderen en ouders die geestelijk mishandeld worden en waar hij als Officier van Justitie zeer nauw bij betrokken is.” Er is ook nog eens de wet op de Jeugdzorg die het volgende bepaald: Wet van 22 april 2004, houdende regeling van de aanspraak op, de toegang tot en de bekostiging van Jeugdzorg. (wet op de Jeugdzorg)

157

Wij Beatrix, bij de gratie Gods, Koningin der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, enz. enz. enz. Allen die deze zullen zien of horen, saluut! Doen te weten: Alzo Wij in overweging genomen hebben dat het wenselijk is een wettelijke aanspraak op jeugdzorg voor zover daarop geen aanspraak bestaat als gevolg van de Algemene Wet Ziektekosten of de beginselenwet justitiële jeugdinrichtingen, te vestigen, een samenhangend aanbod van jeugdzorg te realiseren, dat aansluit op de behoefte, de toegang tot de jeugdzorg alsmede de bekostiging van de jeugdzorg waarop ingevolge deze wet aanspraak bestaat opnieuw te regelen: Zo is het, dat Wij, de Raad van State gehoord, en met gemeen overleg der Staten –Generaal, hebben goedgevonden en verstaan, gelijk wij goedvinden en verstaan bij deze: Hoofdstuk 1. Algemene bepalingen Artikel 1 In deze wet en de daarop berustende bepalingen wordt verstaan onder: Kindermishandeling: elke vorm van voor een minderjarige bedreigende of gewelddadige interactie van fysieke, psychisch of seksuele aard, die de ouders of andere personen ten opzichte van wie de minderjarige in een relatie van afhankelijkheid of van onvrijheid staat, actief of passief opdringen, waardoor ernstige schade wordt berokkend of dreigt te worden aan de minderjarige in de vorm van fysiek of psychisch letsel.

158

21 Hierdoor is onomstotelijk komen vast te staan, dat het volgens de wet op de Jeugdzorg niet toegestaan is om kinderen psychisch te mishandelen. Alleen is dit zuiver theoretisch omdat de Jeugdzorg niet ingrijpt bij een aangifte, zij gaan namelijk uit van de huidige toestand, en niet wat in het korte verleden gebeurd is. Dat daarmee ernstige geestelijke schade is berokkend is niet van belang, aldus de persoon in kwestie die mij dat telefonisch mee deelde. Hier was duidelijk Jessy op dat gebied misbruikt, en aan de hand van de televisie beelden die nog steeds terug zijn te zien op de pc, onder uitzending gemist van Tros Vermist op 22 januari 2010. Hier is duidelijk te zien dat het kind angstvallig zwijgend in een hoekje zit. Terwijl de moeder, ‘niet aankijkend,’ verklaard: ‘Ik weet niet wat er aan de hand is met het kind, ze wil er niet over praten. En zal dit ook nooit doen.’ “Hier is duidelijk waar te nemen, mede door de uitspraak, dat het kind het zwijgen wordt opgelegd door de moeder en stiefvader en is de psychische mishandeling duidelijk waar te nemen.” “De valse verklaringen op TV, dat Jessy ontvoerd was schijnt niet strafbaar te zijn, ongeacht het feit dat men wettelijk verplicht is om een strafbaar feit als dit aan te geven. Een aangifte dient volgens de wet schriftelijk te gebeuren, en moet ondertekend zijn. En als deze niet ondertekend is, dan is het alleen maar een poging tot het indienen van een valse aangifte, ‘als deze aangifte vals blijkt te zijn.’ Het komt er in het kort op neer dat men op TV of in het openbaar net zoveel leugens kan vertellen als je maar wilt, zolang er daardoor geen geld of goederen afhandig worden gemaakt, of smaad gepleegd wordt door de betreffende persoon is het niet strafbaar.” “Het is dan ook dom geluk, of juist uitgerekende precisie, waar deze criminelen mee tussen de mazen van de wet doorglippen.”

159

Verder wijst de Officier er op, ‘vanwege het feit dat ET en mijn dochter mij openlijk in het Algemeen dagblad beschuldigde, dat ik mijn dochter regelmatig met de dood zou bedreigen.’ Dat hij een onderzoek zou laten instellen in verband met smaad en laster. Hij zond de aangifte op 9 februari door naar de politie in de betreffende Gemeente, met de order om een onderzoek in te stellen, met de volgende mededeling: Navraag leert dat deze aangiftes nog niet zijn opgepakt tot heden 24 april 2012. Het aanbod van zaken is doorgaans groter dan de beschikbare opsporingscapaciteit. Daardoor kan het voorkomen dat het in behandeling nemen van een aangifte langer duurt, of in het geheel niet lukt. Ik vraag daarvoor uw begrip. Nu had de politie al geen medewerking op dat gebied verleend, daarom was het te verwachten dat het ergens in een vergeethoek zou geraken. Zodoende had ik de brief van de officier, die gericht was aan mij, dan ook doorgestuurd naar de betrokken inspecteur. Zodat hij wist dat ik op de hoogte was van de opdracht van het OM. Ik had er aan toegevoegd dat ik met de uitdrukking, ‘dat het in zijn geheel wel eens niet zou lukken om aan de aangifte geen aandacht te besteden,’ geen genoegen zou nemen. Nu wist ik wel van het verleden, dat ik zelden een antwoord kon verwachten. Ofschoon de Minister van Justitie heeft beloofd op TV, om meer openheid van zaken te geven wat betreft het verloop van aangiftes. Daarom had ik vermeld dat ik wel zou bellen. Dat deed ik dan ook, twee dagen later. ik wilde hem de tijd geven om zich te realiseren dat ik beslist geen genoegen zou nemen met hun bewuste of onbewuste nalatigheid. “Na drie keer doorverbonden te zijn, kreeg ik verbinding met de betrokken netwerkinspecteur.” Peter: Met de V.

160

Frans: Hallo Peter, je spreekt met Frans Otten, heb je mijn mail ontvangen. Peter: Ja, die heb ik ontvangen, maar ik moet een aangifte hebben anders kan ik niets doen. Frans: Wat krijgen we nou, eerst weigerde de wijkagent Jan P. om een aangifte schriftelijk aan te nemen per post, ik moest van hem maar even vanaf de andere kant van de wereld, naar jullie kantoor komen om aangifte te doen. Vervolgens heb ik de aangifte rechtstreeks naar de Officier van Justitie gestuurd omdat die volgens de wet, ‘bevoegd en verplicht is om een aangifte aan te nemen.’ Ik heb je dit dan ook gemaild, en je mailde mij dat je de orders van de Officier af zou wachten. Peter: Ben je binnenkort niet in Nederland, kun je dan niet even alsnog aangifte komen doen? Frans: Nee, ik ben voorlopig niet in Nederland, en waar ben je nu mee bezig, ik heb een aangifte ingediend en is door Justitie naar jullie gestuurd op 9 februari met de opdracht om een onderzoek te doen. Peter: Nee, zo werkt dat niet. Frans: Natuurlijk werkt het zo, het is nu alleen in omgekeerde volgorde, en daar hebben jullie zelf om gevraagd. Peter: Ja, maar het heeft onze ‘prioriteit’ niet, en de persoon in kwestie verblijft momenteel elders. Frans: Zoals ik je al geschreven heb maakt deze persoon ook misbruik van jou belastinggeld, en het enige waar je hem op kan pakken tot nu toe, is op smaad en laster. Dus doe er wat aan, ik neem geen genoegen met deze houding.

161

Peter: Ja, maar je moet geduld hebben. Frans: Ok, dan wacht ik nog even af. “Mijn vermoeden is, dat deze ambtenaren in een soort geestelijke kooi zitten. Ze willen wel helpen, maar krijgen door de wet op de privacy geen mogelijkheid daar toe. Dat kost ze hun baan als ze dat wel doen. De crimineel wordt door deze wet beschermd, en de slachtoffers in de kou achtergelaten. Het is wel vreemd dat ik in Naam van de Koningin opgeleid ben bij de mariniers, en daar werd nooit over privacy gesproken als er orders uitgevoerd diende te worden.” “De Officier en de politie hadden natuurlijk ook kunnen zeggen, dat ik me geen zorgen meer hoefde te maken, omdat ET al voor andere feiten vast zat. Maar dat mag niet vanwege de bescherming van de crimineel.” Om criminelen, ‘wat uiteindelijk vijanden van de maatschappij zijn’ te straffen, is het misschien wel beter om de natuur zijn gang te laten gaan, het is niet zo moeilijk om criminelen tegen elkaar op te zetten. Die rekenen dan wel met elkaar af. Opgeruimd staat netjes is dan de gedachtegang, geen hoge kosten meer voor de belastingbetaler om ze te onderhouden in een penitaire inrichting, tegen hoge kosten, en minder slachtoffers in de toekomst. ‘Dit volgens een bron’. ‘Een klein voorbeeld haal ik aan:’ Ik ben bekend met de spot waar de crimineel Miremet dood is geschoten in Thailand en heb dit onderzocht, natuurlijk heeft vermoedelijk iemand van de plaatselijke gemeenschap, ‘waaronder vele Nederlanders,’ meegeholpen om hem op te ruimen door middel van tips. De vermoedelijke opdrachtgever is ook bekend, en die zal in de toekomst ook wel opgeruimd worden. Volgens de wet mag dit natuurlijk niet toegelaten worden, maar wie zal daar, inclusief de ambtenaren een traan om laten.

162

Wat Peter betreft, die had ik er al schriftelijk op gewezen, en de betreffende mail had ik ook doorgestuurd naar de betrokken journalisten. ‘Zodat Peter nu wist, dat hij ook door de journalisten op de vingers werd gekeken.’ En dat de journalisten wisten wat hun te wachten stond. Het was nu beter om het zwijgen te doorbreken omdat het anders afgedwongen zou worden. Ze konden nu niet schuilgaan achter bronbescherming omdat die al bekend was. Het ging hier alleen om het feit wie hier de waarheid sprak, en daar zullen ze op in dienen te gaan. Dat mijn dochter de verklaring had gedaan die zij omschrijven, daar twijfel ik niet aan, daarom hoeven ze dat alleen maar even te bevestigen. ‘Ondertussen heeft mijn dochter al schriftelijk aan derden toegegeven, dat zij deze zogenaamde bedreiging in het AD heeft laten plaatsen.’ De schriftelijke mededeling naar Peter was: Peter, mijn dochter heeft al tegenover mij verklaard, ‘ze kunnen ons bij die woutenkeet toch niets maken.’ En dat ze daar wel eens gelijk in gaat krijgen als jullie niets doen. Ze hebben intussen al een regeling getroffen in verband met de ontvreemde auto, de dealer wist dat hij met een proces ook geen stuiver los zou krijgen, ondanks dat ze veroordeeld zouden worden. Omdat er geen middelen waren, ‘en die er op papier ook nooit zouden komen.’ Daarom waren ze akkoord gegaan met een betaling van 100 euro per maand, wat neer zou komen op een betaling van 20 jaar. Daarmee konden ze vervolging voorkomen, en het vervolgens overlaten aan de willekeur van betalen. In de praktijk betekent dit, dat ze in de schuldsanering terecht komen en wordt de schuld na drie jaar kwijtgescholden. Bovendien betalen ze eigenlijk geen fluit, omdat het van gemeenschapsgeld, door de belastingbetaler, ‘dus ook jij en ik,’ wordt betaald door middel van een uitkering. Bovendien, had de Tros de door het programma ‘Vermist’ opgelichte personen vergoed, door hun schadeloos te stellen. Dat was heel slim, ze hebben niet voor niets een juridische afdeling daar. ‘Die ze ook hard nodig hebben zo te zien.’

163

Door deze betalingen, met de verontschuldigingen, en met de vraag of ze ondanks dat, toch nog maar naar Vermist zouden blijven kijken, diende de opgelichte personen natuurlijk geen aanklacht in, en Tros Vermist zou dat zeker niet doen. ‘Dat zou hun geloofwaardigheid alleen maar schaden.’ “Ik had een mail gekregen, die Loes doorstuurde met de mededeling: ‘Alweer een slachtoffer.’ In de betreffende mail van het slachtoffer naar vermist stond vermeld: Ik heb nu voor de tweede keer geld aan Tichelaar betaald, ik hoop dat hij terug zal betalen, want mijn man weet hier niets van, en dan krijg ik mede daardoor ook nog problemen met mijn man.” “De naam en het e-mail adres was van de mail verwijderd, om te voorkomen dat ik met haar contact op zou nemen natuurlijk.” Loes antwoordde daarop: We zijn er achter, dat Tichelaar niet te vertrouwen is omdat het een oplichter is, we zullen u ter compensatie vergoeden, en hoop dat u verder nog naar Vermist blijft kijken. Naar mij toe schreef Loes: “We weten nu dat ze helemaal niet geholpen willen worden, deze mensen zijn alleen maar op geld uit. Ook wij hebben hun geld gegeven. Ze blijven verder met zielige kerstverhalen komen, maar ook wij trappen er nu niet meer in. Frans, ik zou willen dat ik je onder andere omstandigheden had leren kennen, je lijkt me een eerlijk en oprecht persoon.” Het is nu bekend dat ET weer vast zit in Nederland, dat was ook wel te verwachten, hij is hier al 25 jaar mee bezig. Aldoende is hij uiteindelijk toch tegen de bekende lamp gelopen. De vraag is alleen, ‘voor hoe lang.’ Meestal staan ze na een paar maanden weer volop in de gemeenschap. ET ziet het dan ook niet anders als afrekenen voor zijn vergrijp, in zijn ogen heeft hij dan ook betaald. In feite heeft hij de gemeenschap nog meer geld uit de zak getrokken, door gratis kost en inwoning. ‘die hotelkosten ver overtreffen.’

164

Privacy: De wet op de privacy beschermt iedereen, en daarom ook de crimineel die daar dankbaar gebruik van maakt, ‘om nog meer streken uit te halen.’ Er zou eigenlijk een wet moeten komen die als straf de privacy van de crimineel opheft als hij een veelpleger is. Hierdoor kunnen slachtoffers op tijd gewaarschuwd worden, en gaat het misdaadcijfer vanzelf omlaag. De crimineel is alleen maar gevoelig als zijn kapitaal afgenomen wordt en zijn identiteitsgegevens + strafblad op straat komt te liggen. Omdat deze wet er nog niet is, kan men de sociale media gebruiken, om de crimineel af te schrikken. Men gaat bijvoorbeeld op internet naar een website zoals onder anderen www.klacht.nl men dient een klacht in betreffende de crimineel, en plaatst al zijn gegevens en strafblad op de site. Vervolgens is de crimineel volop te bezichtigen vanwege zijn misdaden op internet ‘als men zijn naam op google intikt.’ De crimineel kan dit nooit verwijderen en zal zichtbaar blijven. Volgens mijn bron is dit het ‘moderne schandblok.’

165

22 De oplichter en het slachtoffer: Een oplichter kan gebruik maken van verschillende menselijke zwakheden. Dit kunnen slechte eigenschappen zijn als ijdelheid, oneerlijkheid, slordigheid of hebzucht. De oplichter kan echter ook gebruikmaken van eigenschappen als eerlijkheid, goedgelovigheid, medelijden, onwetendheid, eenzaamheid of verliefdheid. Ook maakt een oplichter vaak gebruik van ‘zwakke plekken’ in een gezin of organisatie. Creatieve personen met minder zakelijke kwaliteiten die geneigd zijn alle zakelijke gerelateerde werkzaamheden uit te besteden, zijn een dankbaar doelwit voor een oplichter. Intelligentie heeft hier vrijwel niets mee te maken. Twijfel wordt door de oplichter weggewuifd en door het slachtoffer zelf achteraf weggeredeneerd. Sommige slachtoffers blijven geloven in de droom die hun door de oplichter is voorgespiegeld, ook tegen beter weten in. Soms gelooft de oplichter ‘ten dele’ zijn eigen verhaal, zoals bij geesteszieke pseudologia fantastica, hij kan dan juist extra overtuigend overkomen, omdat hij in zijn eigen fantasie gelooft. De oplichter is meestal sociaal vaardig, en heeft zijn plan al van te voren bedacht, en vaak ook tientallen tot honderden keren uitgevoerd. Meestal wordt gebruik gemaakt van snelheid en psychologische druk, zodat het slachtoffer weinig kans krijgt om na te denken of adequaat te reageren. Het slachtoffer krijgt deze kans maar een keer in zijn leven, het is nu of nooit en er moet dus direct beslist worden. In de meeste oplichtingsplannen is snelheid van groot belang. Soms maken oplichters gebruik van ‘Lokvogels.’ Dat zijn handlangers die zich als ‘neutrale derden’ voordoen. Op deze manier worden de slachtoffers er van overtuigd dat ze er echt baat bij hebben, als ze met de oplichter in zee gaan.

166

Op bijeenkomsten voor het werven van nieuwe deelnemers voor piramidespelen kunnen zich bijvoorbeeld handlangers in het publiek bevinden die de mensen vertellen dat zij ‘zoveel verdiend hebben.’ Zij zullen dan ook de eerste zijn die de weigeraars tot ‘losers’ bestempelen. Hier word tevens gebruik gemaakt van massapsychologie, en in de groep ontstaat een zekere groepsdruk. Hierbij wordt ook gebruik gemaakt door penetratie van vrienden en kennissennetwerken. Hierin ligt voor een deel van het piramidespel: De deelnemer wordt er door een kennis, of goede vriend of familielid bij betrokken, als die goede vriend meedoet, wordt er sneller verondersteld, ‘dat het wel goed zal zitten.’ Hierbij volgt een voorbeeld: Ik werd gebeld door een goede vriend. Of we bij hem thuis wilde komen, omdat er een bijeenkomst van grote zakenmensen was gepland, en wij waren ook uitgenodigd. Met een grap reageerde ik ‘het is toch geen tuperware party hè.’ Toen we arriveerde was het dure luxe wagenpark druk vertegenwoordigd. De spreker begon met: Even voorstellen mijn naam is Wim S. Ik ben straaljagerpiloot geweest en heb voor de NATO gewerkt. Daarna nam onze vriend het over. ‘hij was natuurlijk al volledig geïndoctrineerd, en was al in een staat dat hij zichzelf geloofde.’ Hij had al zoveel geld verdiend, ‘alleen op papier natuurlijk,’ hij vervolgde eerlijk, ik zal ook aan jullie verdienen. Maar daar staat tegenover dat jullie ook grof zullen verdienen, er werd namelijk 45 tot 50% rente geboden op de inleg, wat hij ook had gedaan.’De rest van de aanwezigen luisterde aandachtig en zwegen.’ Ik was al op de hoogte van een ander kunstje. ‘Een andere vriend van mij, die me op een andere manier aandelen aan wilde praten, en zelf ook stellig er in geloofde.’ Het kwam van een Duitser af die zijn huis gehuurd had. Hij had vervolgens 5000 euro ingelegd, en waarachtig hij werd met grote winst uitbetaald. Daarop nam hij een tophypotheek op zijn huis, en samen met al zijn spaargeld zette hij opnieuw in.

167

Ik was er gelukkig niet ingetrapt. Binnen een half jaar was hij zijn baan kwijt, zijn huis, zijn geld en zijn vrouw en kinderen. Hans is helaas een jaar later ook nog aan een hersentumor overleden. “Nu was naar mijn mening mijn andere vriend aan de beurt , en begon zodoende vragen te stellen aan de piloot.” Frans: Hoe is het mogelijk, dat jullie zo een hoge rente uit kunnen betalen? Wim: Wij hebben geïnvesteerd in een groot bouwproject, en de financiering is voor 80% gegarandeerd door de bank, en voor de laatste 20% zijn ze bereid om een zeer hoge rente te betalen. Anders kunnen ze het project niet afronden. Frans: OK, maar als ik er geld in steek, en men maakt de beloftes niet waar, dan weet ik van mezelf, dat ik net zoals mijn Tekkel niet loslaat totdat de belofte is nagekomen. Wim: Nee, daar hoef je niet bang voor te zijn. Frans: Jij bent zeker niet bang voor een Tekkel, en je gelooft je eigen verhaal waarschijnlijk. Ze hebben jou ook te pakken, alleen besef je het nog niet. Nu kwam er beroering onder de aanwezigen,’ men had er niet op gerekend dat ze door een Tekkel wakkergeschud zouden worden. Onze vriend kwam onmiddellijk naar me toe met de woorden: Frans je hoeft niet bang te zijn, ik sta persoonlijk garant voor je inleg. Ik ben helemaal niet bang reageerde ik, want ik ken mezelf, ik laat inderdaad niet los als ze mij te grazen willen nemen. En daarom trap ik er niet in. Hij verzekerde me nogmaals dat het safe was door zijn borgstelling, die alleen maar uit woorden bestond.

168

Ok zei ik, dan wil ik dat jij je huis als onderpand aan mij geeft, vervolgens hoef je mij maar 15% uit te betalen, en de resterende 30% mag jij ook nog eens houden bovenop je eigen winst, is dit een goede zakelijke deal of niet. Piet zou hier op terug komen, maar ik heb niets meer van hem vernomen, totdat mijn vermoedens uit waren gekomen. Binnen twee jaar was zijn zaak naar de knoppen, al zijn geld kwijt, zijn elektriciteit afgesloten midden in de winter, en vervolgens wachtend tot hij uit zijn huis zou worden gezet dronk hij van ellende 10 flessen wijn per dag. ‘Deze piloot was dan ook een letterlijke en figuurlijke hoogvlieger, maar mij had hij niet te pakken.’ “ET was de volgende die een poging zou wagen, maar die kreeg ook met de Tekkel te maken.” Hier volgen nog meer oplichtingsvormen, in sommige gevallen raakte ik betrokken. Een kat in de zak: Een van de meest voorkomende en simpelste manieren van oplichting is het zich laten betalen voor de levering van goederen of diensten, waarbij de geleverde dienst, of de goederen waardeloos blijken te zijn. Een voorbeeld is hier, een autohandelaar die de kmteller terugdraait, of een zogenaamde demonstatie auto waarvan hij de km- teller heeft ontkoppeld tijdens het gebruik van de auto. En de auto dan voor een te hoge prijs verkoopt. Een goede indicatie is, kijk naar de pedaalrubbers en de banden. Als de pedaalrubbers vervangen zijn, dan weet men dat er al iets fout zit. Het aanlengen of versnijden van producten valt ook onder deze vorm van oplichting.

169

Spookfacturen: Sommige oplichters sturen facturen voor diensten of goederen die niet zijn geleverd, meestal zijn het kleine bedragen. Soms doet men zich voor als een instantie die een verplichte contributie in rekening brengt, zoal de Kamer van Koophandel, of een financiële controleinstantie. Men gaat er dan vanuit dat er minder streng gecontroleerd wordt en dat men dan makkelijk tot betaling zal overgaan. De telefoonnummers die op de facturen staan leiden meestal naar dure betaallijnen. Het komt ook voor dat particulieren een spookfactuur krijgen per e-mail. De cassatruc: Wordt vooral toegepast in fastfood restaurants waar de bestelling bij een rijenkassa geschiedt. De klant bestelt. De fraudeleuze kassamedewerker schat de klant in, en besluit de wisseltruc toe te passen. Wanneer de klant bij voorbeeld met een briefje van 50 betaald en 10 euro af moet rekenen, dan haalt de kassamedewerker 2 briefjes van 20 te voorschijn en laat dat opzichtig zien maar geeft het nog niet terug. Daarna als hij de bestelling afgeeft geeft hij tegelijk 2 briefjes van 10 euro terug, de 2 briefjes van 20 zitten nog in het geheugen van de klant, en er bestaat een grote kans dat de klant het niet door heeft. Als hij later reclameert dan ontstaat er een probleem. Deze truc wordt ook omgekeerd toegepast, men laat duidelijk zien dat het hier om een briefje van 50 gaat, en staat dus in het geheugen van de medewerker opgeslagen. Op het moment van betalen, geeft men een briefje van 10, en in sommige gevallen geeft men dan 40 euro toe. Dit heeft er toe geleid dat men de werknemers instrueert om het te ontvangen biljet voor zich te plaatsen bovenop de kassa, totdat er is afgerekend, en daarna wordt het ontvangen biljet pas in de lade gestopt.

170

Ik ging eens geld storten op de bank, en de directeur die ik goed kende, belde mij later op. Er zat namelijk een vals briefje van honderd gulden tussen. Maar hij wilde er niet mee naar de politie gaan, omdat hij wist dat ik geen oplichter was. Het bleek dat er tijdens de drukte vrij snel gewisseld werd, en dat hadden de oplichters door en besloten om een personeelslid van ons te gebruiken voor de truc. Nu hadden ze de waren, en ook nog eens echt geld er voor in de plaats. Vanaf die tijd werd er natuurlijk streng op gecontroleerd door ze tegen het licht te houden, om het watermerk te kunnen zien. “Enkele weken later toen ik in een klein dorp mijn vaste klanten aan het bedienen was, zei ik tegen een van mijn vaste klanten, ‘die met een briefje van honderd betaalde.’ Het ziet er zo nieuw uit, het lijkt wel of je ze zelf drukt. Dit was als grap bedoeld, omdat ik allang het watermerk had gezien. Zij kon er echter niet mee lachen. Ik wist me geen houding te geven, en bood mijn verontschuldigingen aan. Nee zei ze, dat is het niet. Weet jij dan niet wat heel het dorp al weet vervolgde ze. ‘Nee, ik weet nergens van, was mijn antwoord.’ Weet je echt niet dat onze Jan vast zit voor het drukken van briefjes van honderd? Hij had die in opdracht gedrukt voor degene die de platen geleverd had. Maar heeft er bitter weinig voor gehad, en die persoon loopt nog vrij rond.” Ik wist dat zij een drukkerij hadden achter hun woonhuis, vandaar dat ik natuurlijk met de grap kwam. Jan was persoonlijk al een tijdje geen vis komen halen, maar dat kon natuurlijk zijn reden hebben. ‘Niet wetende dat hij misschien wel het valse briefje had gedrukt waarmee ik opgelicht was.’

171

Straattrucs: Veel oplichtingen vinden plaats op straat, of aan de huisdeur. Omdat een vlotte babbel hier van belang is, het zijn dan ook de zogenaamde babbelstrucs. Meestal gaat het hier om kleine criminelen die hun slachtoffers voor kleine bedragen oplichten. Toeristen zijn vaak makkelijke prooien. En soms worden er kinderen ingezet, die aangestuurd worden door volwassenen die op afstand blijven. “Persoonlijk zag ik een kruier geld afhandig maken van twee oudere toeristen op het treinstation van Rome, net nadat zij mij daar probeerde te bestelen door middel van zakkenrollen, die ik met een klap afgeweerd had. De twee toeristen vroegen aan een kruier waar de bewaarplaats voor bagage was. Ik breng je wel even zei hij, en rukte de koffers, ‘die wielen hadden’ uit hun handen. Ik moest ook die richting op en volgde het schouwspel. 20 meter verder stopte hij met de woorden, ‘we zijn er.’Wat krijg je van me zei het Amerikaans echtpaar. ‘Dat is dan 22 euro’ kregen ze te horen. In eerste instantie bemoeide ik mij er niet mee omdat je hier niets aan kan doen. Men moet eerst een prijs afspreken voor je er intrapt. Maar ik zou mezelf niet zijn geweest als ik me er niet in zou mengen. De Amerikaan had al zeer snel onder protest betaald, waarop ik de kruier benaderde met de woorden en de gebruikelijke lichaamstaal die in Italië standaard is. Ik schreeuwde hem toe, ‘Maffia.’Tot mijn verbazing dikte hij het nog eens aan met, ‘Yes bandito.’ Onmiddellijk daarna vroegen twee jonge meiden aan hem de weg naar een ander perron in mijn aanwezigheid. Hij probeerde hetzelfde trucje weer, en toen greep ik in. Ik spreek geen Italiaans, maar ik wist wel dat hij Engels verstond. Ik keek hem strak aan, en zei dat hij onmiddellijk moest maken dat hij weg kwam, aangedikt met mijn initialen Fuck Off. Anders zou ik hem tussen de rails schoppen. ‘Ik wist dat ik er op dat moment toe in staat was, zeker nadat ze mij probeerde te beroven.’Ik heb nog nooit een kruier zo hard zien lopen. Ik heb me toen ontfermd over die meiden en hun de weg gewezen.”

172

Deze praktijken kan je over heel de wereld meemaken, als personen arriveren van een lange reis zijn ze al moe, en daarom een makkelijk slachtoffer op vliegvelden, trein en busstations. Ik heb dit al zo vaak meegemaakt, het eerste wat ik meestal doe is deze personen voorbij lopen zonder enige woordenwisseling, en mijn koffer in de gaten houden. Dan komt de tweede rij van oplichters, de ‘taxi maffia.’ De eerste lijn daarvan moet men doorbreken, dat zijn de personen die je al aanklampen als je door de douane bent. Vervolgens krijgt men de opgelijnde taxi’s die er zwaar voor moeten betalen om daar te staan, en je dan ook zoveel mogelijk uit je zak willen kloppen met trucs. Men dient gewoon door te lopen, en zoek een taxi die net aankomt, en om een terugrit verlegen zit. Daar kan je mee onderhandelen. In India is het continu vechten met taxichauffeurs, ik spreek altijd een prijs af om later problemen te voorkomen. Toen we buiten de bewoonde wereld waren stopte hij, en zei dat de prijs die we afgesproken hadden voor 1 persoon was, en aangezien we met twee waren was het daarom dubbel. Ik stapte uit de tuck-tuck en vroeg hem om ook uit te stappen, wat hij deed. Ik stelde hem voor de keuze om door te rijden voor het afgesproken bedrag, of we zouden onze weg vervolgen in zijn taxi zonder hem. Zwijgzaam vervolgde hij zijn weg, maar op deze manier moesten we ons staande houden voor drie weken in India. We arriveerde in New Delhi, en daar bracht een taxi ons naar het treinstation, om kaartjes te kopen. Daar aangekomen komt een man naar ons toe die vroeg of we voor kaartjes naar het station kwamen, ‘ik knikte bevestigend ja.’ Dan moet je even met die taxi meegaan die brengt je naar het loket een paar straten verderop was het advies. ‘Ik had al het gevoel dat we beetgenomen werden,’ treinkaartjes koop je gewoon op het station.

173

Mijn vriend zei, laten we dat nou maar doen, anders komen we niet verder. ‘Onder mijn protest stapte ik in.’We arriveerde met de taxi bij een reisbureau en liet de chauffeur wachten,toen we binnenkwamen voelde ik al dat dit niet pluis was. Ik kon mijn vriend niet overtuigen dat we opgelicht zouden worden, maar deze keer nam ik de leiding. ‘Instappen zei ik tegen mijn vriend,’ ik ga je nu het tegendeel bewijzen, en gaf de taxichauffeur opdracht om ons terug te brengen naar het station. Daar aangekomen gaf ik de chauffeur het advies dat hij maar af moest rekenen met zijn collega die mij de verkeerde kant op had gestuurd. Ik passeerde de betreffende man deze keer met opgeheven middelvinger, ‘en ik had gelijk,’ 30 meter verder was een hal met loketten waar honderden Indiërs opgelijnd stonden. Maar geen nood, voor toeristen hadden zij een speciale ruimten waar ook honderden toeristen ‘zaten’ en ‘stonden’ te wachten. Dit zou een halve dag in beslag nemen als het geen hele was. Ik zei tegen mijn vriend jij sluit je aan in de rij, en ik doe het intussen op mijn manier. ‘Ik had nu zo mijn buik vol van die oplichters, en was daar al twee weken mee bezig.’ Er zaten twee mannen aangeschoven bij een bureau waar men tickets kon kopen, en schoof daar gewoon bij aan. Toen de twee opstonden bleef ik zitten, en was dan ook meteen aan de buurt, de verkoper deed er helemaal niet moeilijk over, en de personen achter mij hadden niets in de gaten, die dachten dat ik bij de eerste twee hoorde. ‘Nu is dit niet de gewoonte dat ik voorschiet,’ maar de situatie deed mij hiertoe besluiten. Ik stak mijn vinger op om de aandacht van mijn vriend te krijgen in het gewoel. Hij kwam naar me toe met de woorden, hoe heb je dat voor elkaar gekregen. ‘Volgens de wet van Bartje antwoordde ik, en liep door. We stapten in de trein, ‘er was alleen nog maar een zeer luxe wagon beschikbaar, maar die hadden we voor halve prijs,’ en vertrokken naar de wereldberoemde marmeren graftombe van een Maharadja, de ‘Taj Mahal’ genaamd die we na ongeveer een uur reizen bereikte. De wagon zat vol met Engelse kakkers. ‘Zo noem ik ze maar even, omdat het beter uitkomt met het vervolg.’

174

We kregen een zeer lux ontbijt geserveerd door een sjeik achtig figuur, en daar zaten wij dan in onze afgetrapte schoenen, korte broek en rugzak. Nu is het voor de Indiërs vrij normaal, dat zij gewoon langs de weg zitten te kakken, en dus ook langs het spoor. Zij gaan dan met hun gezicht naar de weg zitten. ‘U raadt het al,’ en met hun kont naar de trein. Om de twintig meter zat er wel een te kakken, ‘tijdens ons ontbijt,’ terwijl we langzaam de stad uit reden. Ik kon het dan ook niet laten om de Engelse, ‘die de Engelse taal zeer bekakt uitspraken,’een smakelijke maaltijd toe te wensen. Spelletjes : We komen natuurlijk ook overal het balletje- balletje tegen waar eigenlijk maar 1 winnaar is, en dat is de organisator, die eerst met een derde speelt die bij hem hoort, en die vervolgens laat winnen. Daarna trapt men er makkelijker in. De wisseltruc : De oplichter neemt geld van zijn slachtoffer aan, en geeft vals geld terug. Hij kan zich ook voor doen als een politieman die een biljet van bijvoorbeeld 50 euro wil controleren op echtheid. Het nietsvermoedende slachtoffer geeft een biljet, dat de oplichter vliegensvlug omwisselt voor een vals biljet. Het valse biljet geeft hij terug met de mededeling dat het biljet ‘gelukkig echt is.’ “Ondanks dat ik wist van de wisseltruc bij ATM’s, hadden ze mij ook te pakken. Ik stopte mijn kaart er in en begon mijn pinnummer in te voeren, er kwam een hand over mijn schouder die op cancel drukte en mijn kaart er uit trok, nog voor ik me omdraaide stak hij de kaart terug, die persoon zag er goed gekleed uit en er stonden inmiddels nog vier andere in de rij. ‘Ja sorry zei hij,’ deze machine werk anders, druk nu je pinnummer maar in dan zal het wel werken, wat ik vervolgens deed.

175

Het werkte niet, nogmaals geprobeerd, het werkte weer niet. Ik keek om en zag de man rustig weglopen naar zijn auto. En ik probeerde het nogmaals, ‘nu werd echter mijn kaart ingeslikt,’ en begon er tevens een lampje te branden. Er stonden nog vier mannen om mij heen, ik dacht dat die stonden te wachten, en zei, die gast heeft me opgelicht. Hij heeft mijn kaart ingepikt en verwisseld voor een ongeldige. Toen die man wegreed in zijn auto verdwenen die mannen ook. Alles werd ineens duidelijk, die vier hoorde er gewoon bij en dienden mij tegen te houden, ‘als ik hem wilde achtervolgen.’ Ik nam meteen contact op met mijn bank om mijn kaart te blokkeren, het duurde minsten vijf minuten voordat zij bereid waren om mijn kaart te annuleren, ik moest eerst een hoop vragen beantwoorden. Zij hadden ook mijn pinnummer omdat ze van alle hoeken konden zien wat ik intikte natuurlijk. En met die gegevens gingen ze snel naar een andere dichtbijgelegen ATM om geld van mijn rekening af te halen, en daar hadden ze die auto natuurlijk voor nodig. ‘Het was gelukkig alleen maar mogelijk, om met mijn kaart niet meer dan 100 euro per dag er af te halen,’ wat dan ook inderdaad gebeurd was. Ik had de bank aansprakelijk gesteld omdat ze binnen 4 minuten het geld van mijn rekening hadden gehaald, en wees hun op het feit dat ze te traag reageren, wat op de opnames van het telefoongesprek duidelijk te bewijzen was. Zij kwamen met een voorstel om 25% te vergoeden. Toen ik dreigde om mijn rekening op te heffen om naar een ander bank te gaan, kozen ze eieren voor hun geld, en vergoedde mijn schade. Ondanks dat ik het wist, gebeurde het zo snel dat ik het pas in de gaten kreeg toen het te laat was. Ik was in de veronderstelling dat ik ‘alleen’ op klaarlichte dag aan de ATM stond, omdat ik eerst goed om me heen had gekeken alvorens naar de ATM te stappen. Maar blijkbaar niet goed genoeg, en ze dan ook uit het niets te voorschijn waren gekomen.”

176

De malafide geldwisselaar : Iemand biedt euro’s of dollars aan om tegen de lokale valuta te wisselen. Het slachtoffer wisselt tegen een zeer ongunstige wisselkoers of krijgt vals geld daarvoor in de plaats. In landen waar net een nieuwe valuta is ingevoerd, en men nog steeds met de oude valuta ook kan betalen. Kan het zijn dat de wisselaar volgens zijn zeggen in nieuwe valuta gaat omwisselen, maar in feite geeft hij dan oude valuta en die kan vaak veel minder waard zijn, of dat het in z’n geheel niets meer waard is. Een andere truc is dat de oplichter de bankbiljetten telt terwijl hij ze in zijn hand ombladert, het slachtoffer ziet dan niet dat er een paar dubbelgevouwen zitten en dus voor twee tellen. Een oplichter beweert dat hij zonder benzine zit en geen brandstof meer heeft om verder te gaan, hij smeekt voorbijgangers om geld omdat hij vastzit. Ook vragen ze geld om bij voorbeeld een kaartje te kopen voor de bus om naar huis te gaan. Ik heb in het buitenland een keer 2 euro gegeven, omdat hij naar zijn zieke moeder moest. Twee dagen later stond hij weer voor de deur. Ik dacht dat je naar je moeder was vroeg ik. Ja het komt zo zei hij, ‘Ik heb de bus gemist.’ Nu moest hij maken dat hij weg kwam, dat had hij wel in de gaten, omdat ik achter hem aan rende om hem eens een schop onder zijn kont te geven. Sindsdien heb ik er geen last meer van gehad. De malafide touroperator : De oplichter benaderd toeristen voor een trip naar een bekende trekpleister. Als de toerist betaald heeft wordt er een afspraak gemaakt om hun op te pikken voor de trip. Uiteraard worden ze niet opgepikt. Als je de oplichter later tegenkomt zal hij verklaren dat je op de verkeerde plek aan het wachten was, en dat er geen terugbetaling zal volgen.

177

“Een ander voorbeeld, ik was met een groep Nederlandse duikers in Thailand, en in het hotel waar wij zaten stond ik aan de balie, terwijl een jonge vrouw zich bij me voegde. Zij had gezien dat ik de leiding had van de groep. En ze had een klein probleempje, wat heel groot bleek te zijn, maar dat besefte ze nog niet.” Ik had wel gezien dat er een groot aantal Nederlanders in het hotel aanwezig waren die opschepten dat zij voor de helft van de prijs naar Thailand waren gereisd inclusief het hotel, en had al aan de manager, ‘die een vriend van mij was,’ gevraagd hoe dat kon. Zijn antwoord was, dat de Nederlandse touroperator niet minder betaalde dan wij. Ron van Halen de eigenaar van Tekkelair, ‘die ook een kantoor in Pattaya heeft,’ vond het ook al vreemd, omdat hij er al weinig aan verdiende. ‘Dus voor half geld kon gewoon niet.’ Dat was dan ook de reden waarom de reisleidster mij aanklampte. Ik heb moeilijkheden met de manager van het hotel zei ze, ‘hij wil ons er uit zetten.’ Ik vroeg Sunny wat er aan de hand was, en die bevestigde dat er helemaal niet voor de kamers betaald was en dat hij de Hollanders na drie dagen op straat zou zetten. De reisleidster vertelde dat ze geronseld was, en dat ze voor haar ‘gratis’ reis als de reisleidster moest spelen, en ik heb ook blanco vliegtickets meegekregen om de terugreis uit te schrijven voegde ze er aan toe. Maar meisje, antwoordde ik, je dient toch te weten dat jij geen vliegtickets uit kunt schrijven, hier wordt een grote groep Nederlanders die dachten een koopje te hebben, op een grove manier opgelicht. Deze mensen worden op straat gezet, en hebben waarschijnlijk nog geen geld om terug te reizen. Ze hadden inderdaad een reis naar Thailand geboekt, maar terug konden ze niet. Het meisje zei, alstublieft help mij, ik durf die mensen niet onder ogen te komen, ‘die maken me af,’ als ik moet vertellen dat ze beet genomen zijn. ‘Ze zullen nooit begrijpen dat ik ook opgelicht ben.’

178

Ik kon ze niet aan haar lot over laten, ondanks dat het directe concurrentie was. En heb geregeld dat ze met mijn groep mee kon reizen, we moesten echter eerst nog vijf dagen naar Chiang Mai in het noorden, voor een jungle trek met olifanten en vlotten. Ze is in ieder geval heelhuids terug gekomen, met een zeer negatieve ervaring in haar broekzak, veroorzaakt door een Nederlandse touroperator/oplichter. Ik had er ook voor gezorgd dat Ron zich over de Nederlanders ontfermde, en hun verder begeleidde. Ik had daar de mogelijkheid niet voor omdat ik door moest met mijn groep. Dat heeft de betrokken Nederlandse toeristen wel een flinke duit gekost om daar te verblijven en terug te komen. “De hele aangeboden reis was ook te mooi om waar te zijn.” De nep-collectant : De oplichter doet zich voor als collectant van een bepaald goed doel, en heeft op de collectebus dan ook een logo, of speciale kleding aan die daar op wijzen, het geld gaat natuurlijk in zijn eigen zak. “Ik heb het in Afrika eens meegemaakt dat een goedgeklede persoon naar me toe kwam met een lijst met verschillende namen die zogenaamd al een groot bedrag hadden geschonken voor de arme kleine Zulu kinderen, of ik maar even mijn naam en het contant te schenken bedrag wilde invullen. Ik liep gewoon door natuurlijk maar ging hem vanaf een afstand observeren, hij benaderde alleen maar blanke toeristen. Toen mijn vermoeden bevestigd was ging ik naar hem toe, en vertelde dat hij zijn eigen zakken stond te vullen waarop hij snel verdween. Maar ik betwijfel of het geholpen heeft, hij zal er de andere dag wel weer staan, terwijl de politie de andere kant op kijkt, of hun omkoopt.” Dit brengt me naar een reis in Kenia waar we gingen duiken. Aangekomen bij de douane bleek volgens hun dat er iets mis was met ons visa, maar dat was geen probleem.

179

We moesten even aan de kant gaan staan, waar zich al een groep van ongeveer 15 personen bevond die allen blank waren. Na ongeveer een half uur kwam hij uit zijn hokje, en we moesten allemaal 25 $ US betalen, dan zou hij het snel regelen. We hadden geen keuze, betaalden en volgde hem. Aangekomen bij een ander kantoor zat een grote zwarte man in uniform die op een gorilla leek vanwege zijn postuur. Ik gaf mijn paspoort af, hij keek ernaar en zei dat ‘t 100 $ per persoon koste om het in orde te brengen. Ho-ho, wacht even zei ik, we hebben net 25 $ betaald, en deze persoon zei dat het dan in orde zou komen. Ja, dat klopt zei hij, dat is voor hem en de 100 $ zijn voor mij, ‘ik ben namelijk zijn baas.’ Inwendig begon ik te koken omdat er ‘niets’ mis was met het visa. Nu konden we geen kant op, en waren overgeleverd aan een corrupte ambtenaar, die me lachend aanstaarde. Knarsetandend betaalde ik en de resterende mannen. Ik vroeg wel een ontvangstbewijs, en dat kreeg ik. Daar stond op dat ik 2 $ had betaald. Waarop ik vroeg, heb je geen fout gemaakt? Ik heb nu in totaal 125 $ betaald en jij schrijft op dat ik 2 $ betaald heb. Nu verdween zijn glimlach en veranderde in een dictator, hij snauwde me toe, ‘wil jij graag hier in de bak zitten voor 14 dagen.’ Ik was helemaal niet gewend om met corrupte ambtenaren om te gaan, en besefte nu dat ik uiteindelijk aan het kortste end zou trekken. Ik antwoordde daarop dat ik de boodschap begrepen had. ‘Dit spelletje leverde hun bijna 2000 $ op, en dat was nog maar van 1 vliegtuig.’ Ik had ook een zak met kleren meegenomen om aan de arme kinderen uit te delen. Dat mocht niet, daar moest ik invoerrechten voor betalen. Dat kan toch niet waar zijn antwoordde ik, dit is een gift om mensen te helpen, anders laat ik het hier gewoon staan. Doe maar zei hij lachend, nee, dat doe ik niet antwoordde ik, ‘we hadden hem wel door, dan had hij alles.’ Je kunt een broek en een shirt uitzoeken en dat beschouwen we dan als invoerrechten. ‘Hij ging akkoord, maar vond dat er ook iets voor zijn collega’s te voorschijn moest komen.’

180

Dat was dan passen geblazen, terwijl er een rij wachtende passagiers achter ons stond. ‘Daar hadden ze echter geen boodschap aan.’ Tijdens ons verblijf stonden we met een man te praten, die vroeg hoeveel kinderen ik had, waarop ik antwoordde, ‘twee.’ Hij begon te schaterlachen, en zei dat ik geen man was. In Kenia wordt de mannelijkheid gemeten in het aantal kinderen dat men geproduceerd heeft, ‘met de nadruk op produceren.’ Hij had er 16 bij 6 verschillende vrouwen, ook had hij er twee bij zich, en bood er me zelfs 1 aan om mee te nemen. ‘Zoek er maar 1 uit zei hij, ik heb er toch genoeg.’ Wat is dit voor mentaliteit dacht ik, wat zijn dit voor mensen, of gedragen zij zich als beesten. Ik hield het uiteindelijk maar bij een cultuurverschil. Nu had ik tijdens ons verblijf al meegekregen, dat we er beslist voor moesten zorgen dat we nog shillingen over hadden, voor als we door de douane gingen op de terugreis. Het is verboden om shillingen mee uit het land te nemen. Zodoende stonden ze gewoon met twee uitgestrekte handen, als ze naar het paspoort vroegen. En Owee als je geen shillingen in die andere hand stopte. Dan keerde ze gewoon je hele koffer om, betaalde je dan werd er met een krijt een kruisje op de koffer gezet, en kon je door. De nep-postbode : Een ‘postbode’ belt aan om iets te bezorgen. Hiervoor moeten wel portokosten worden betaald. En wordt er een mobiel pinapparaat gebruikt. Contant betalen is niet mogelijk, ‘voor de veiligheid van de postbode.’ Wanneer het slachtoffer het apparaat gebruikt werkt het niet, daarop beweert de postbode dat het apparaat kapot is en hij morgen terug zal komen. Intussen worden er kleine of grote bedragen van de rekening van het slachtoffer afgeschreven.

181

De liefhebbende kleinzoon : De oplichter belt oudere mensen op en doet zich voor als hun kleinzoon. Onder dit voorwendsel vraagt hij om geld, dat, door een ‘vriend’ wordt opgehaald. Zonder dat oma of opa het beseft noemen ze de naam van hun kleinzoon, en hij maakt daar dan handig gebruik van om te bevestigen dat hij het is. Vervolgens doet hij zich aan de deur voor als de’ vriend’ van hun kleinzoon. Als de grootouders lont beginnen te ruiken dan is de vogel meestal al gevlogen. Diefstal aan de deur : Men trekt in teams van 2 langs de deuren, en proberen zich met een verhaal binnen te kletsen, terwijl de 1 het slachtoffer afleidt, slaat de ander zijn slag. De malafide klusjesmannen : Een of meerder klusjesmannen bieden zich aan, bij nietsvermoedende bewoners, het werk is meestal slecht of wordt onnodig uitgevoerd tegen zeer hoge prijzen. Het is ook voorgekomen dat men een aanbetaling moest doen op de uit te voeren werkzaamheden, na de aanbetaling wordt er een wagen metselzand voor de deur gestort, men heeft dan de indruk dat ze nu snel met de werkzaamheden zullen beginnen. Er gebeurt echter niets meer, en zijn ook niet meer te bereiken. Antiek : Toeristen worden nogal eens beetgenomen, met gefabriceerde antiek. Door zeer betrouwbare bronnen is me gemeld, dat een Nederlandse groothandelaar antiek liet fabriceren door gevangenen in Roemenie, er werd een product gebruikt wat het verouderingsproces bevorderde, het product bleek zeer giftig te zijn.

182

De gevangenen dachten dat het alcohol was en dronken het, en 24 gevangenen overleden aan de gevolgen hiervan. Daarna moesten er ook nog eens mensen mee opgelicht worden. Chinese thee : In China wordt deze truc meestal uitgehaald, twee charmante jonge dames benaderen je om zogenaamd hun aangeleerde Engels te oefenen. Na verloop van tijd stellen ze voor om ergens thee te gaan drinken. De dames bestellen in het chinees, zonder dat je de kans krijgt om op de prijs te letten, omdat thee niet zo duur kan zijn. Als de rekening gepresenteerd wordt sla je stijl achterover. De dames werken meestal voor de eigenaar van het restaurant, om zo klanten binnen te halen. We waren eens gaan duiken op de Philippines, en kwamen terecht in een karaoke bar om wat te gaan zingen. Bij de eerste werden we geweigerd met de woorden, ‘Koreans only.’ De volgende mochten we wel binnen. Bij de ingang zaten ongeveer 30 meisjes in uniform die vriendelijk lachten,we lachten vriendelijk terug en probeerde verder te lopen. Ho-ho zei de vrouw aan de deur, dat gaat zo maar niet je dient een meisje uit te kiezen. Mijn vraag waarom werd beantwoordt met: ‘Je dient een meisje mee te nemen, en zij is je gastvrouw,’ zij zal het aangevraagde nummer opzetten, en je dient haar om de 20 minuten een drankje aan te bieden. Nu was de prijs voor het drankje naar onze begrippen vrij redelijk, dus gingen we er maar mee akkoord. Het zat stampvol met Chinezen, mijn vermoeden werd zeer snel bevestigd. Dit was gewoon verkapte prostitutie. In ieder geval hadden we wel lol, en zongen uit volle borst, de meisjes waren niet opdringerig, en kregen iedere 20 minuten een drankje. ‘Wat natuurlijk gewoon koude thee was.’ Daarom riepen we zelf al om de 20 minuten, ‘tea time.’ Echter na ongeveer een uur kregen we van de ‘mammasan’ te horen dat het al 100 $ was. Hoe kan dat vroeg ik, ‘ja, ik zit ook mee te drinken was het antwoord.’

183

Nu werd er dan ook helemaal niets meer gedronken, en vroeg aan de meisjes hoe het er hier aan toe ging. Zij legde ons uit, dat zij ook wel bereidt waren om met ons mee te gaan voor seks tegen verdere betaling. Ja, dat had ik al begrepen zo stom waren we nu ook weer niet. Daarom vroeg ik, hoe gaat dat dan met die Chinezen hier. Ik kreeg de volgende uitleg: Een Chinees neem meestal vijf of zes meisjes om zich heen als hij gaat zingen, maar raakt ze beslist niet aan. Na afloop wordt er 1 uitgekozen om mee te nemen voor seks. Wij dienen dan meestal op tafel te gaan liggen, en begint hij direct met pompen, met een doekje in zijn linker of rechter hand, ‘naar gelang hij links of rechtshandig is natuurlijk.’ Als hij klaar is gekomen veegt hij zijn pompstok af met zijn in gereedheid gebracht doekje, en verdwijnt, ‘terwijl hij niet voor het zingen de kerk uit ging.’ ‘Nou dan zijn wij Nederlanders heel anders grapte ik,’ als wij ergens voor moeten betalen dan willen we ook waar voor ons geld, ‘en betastte haar intussen,’ waarop ze verlegen begon te lachen. Het waren geen kinderen ze waren allemaal boven de 22 en dat was al aangegeven van te voren. ‘We hadden dat ook gecontroleerd.’ Daar was niets mis mee. Het was natuurlijk allemaal als grap bedoeld, we gingen er echt naar toe om te gaan zingen en niets anders. Daarna gingen we ook nog naar een danszaal waar ze waarachtig aan ballroomdansen deden en iedereen was in avondkleding. Daar wij al enkele jaren op een dansschool zaten, vond ik het wel leuk om dat eens met een Filippijnse te doen. Echter wij waren met ‘hoge bergschoenen en een korte broek’ natuurlijk wel een uitzondering in de zaal. Nadat ik enkele dansjes had gedaan, vonden ze het toch schijnbaar niet gepast dat ik er zo bijliep. ‘Ja, ik was hier niet op bedacht en gekleed dat wist ik ook wel.’Ze gooide ons niet buiten, maar er werd wel vriendelijk verzocht dat ik niet meer op de dansvloer kwam. Wat ik dan gehoorzamend ook niet meer deed. Dezelfde nacht dacht ik dat Dieter aan mijn bed zat te trekken terwijl ik sliep, en snauwde, ‘Dieter blijf van mijn bed af.’ Dat doe ik niet zei hij, ‘het is een aardbeving.’

184

“Het viel uiteindelijk allemaal nog wel mee, het was wel een afronding van weer een spannende dag, die begon met enkele fantastische duiken, en eindigde met een aardbeving.” Verder moet men in Thailand en andere landen er rekening mee houden dat de lady-boys ( Katoi genaamd in het Thai ) zeer opdringerig kunnen zijn. Zij zijn bijzonder mooi, maar dan ook weer te mooi om waar te zijn, sommigen zijn volledig omgebouwd. En een leek trapt daar snel in. Zij zijn ook het meest gevaarlijk. Ze bieden meestal aan, om met z’n 2-tjes mee te gaan terwijl je maar voor 1 hoeft te betalen. Als je op je kamer bent aangekomen willen ze nooit in een trio vorm, maar 1 voor 1. Als men met de 1 bezig is, gaat de ander je bestelen. Laatst stond er in de Thaise krant dat er een Katoi 30.000 euro had buitgemaakt. Ja, wie heeft er nu 30.000 euro op zak vraagt men zich af. Dat is vrij eenvoudig het stikt daar nu van de Russen en die smijten met ‘zwart’ geld, en dat kan niet overgemaakt worden. Valse schade claimen : Soms probeert men het slachtoffer te laten geloven dat hij of zij schade heeft aangericht om hem zo te laten betalen, de oplichter laat zich bijvoorbeeld luid kermend op straat vallen naast een achteruitrijdende auto, zodat de bestuurder gelooft dat hij iemand heeft aangereden. Maar voor een bepaald bedrag zal hij de politie erbuiten houden. De bestuurder, die uiteraard zeer geschrokken is denkt dat het zijn schuld is, en is bang voor een civiele of strafrechtelijke procedure en zal betalen. Het komt ook voor dat men opzettelijk met een doos tegen iemand aanloopt, waarna men de doos laat vallen met de al van te voren gebroken inhoud, en beweert dat het slachtoffer de schuldige is.

185

Verzekeringsfraude komt ook voor door onterecht schade te claimen. Omgekeerd maakt de verzekering zich ook schuldig door ongegrond te weigeren om de geleden schade in zijn geheel niet, of een te klein bedrag te vergoeden, het laatste heb ik al diverse malen meegemaakt, en heb tot het uiterste moeten vechten om vergoed te worden voor het deel waar ik volgens de voorwaarden recht op had. Maar dat kan je wel aan de Tekkel overlaten. Gewoon volhouden is hier het advies, en je niet af laten wimpelen. Ik werd eens door een vrachtwagen van de weg gedrukt met mijn motor. Er was een kettingbotsing en de vrachtwagen naast mij had niet voldoende afstand op zijn voorligger, en rukte zijn stuur ineens om zonder richting aan te geven, en knalde mij met motor en al voor zich uit, ik belandde uiteindelijk onder de motor voor zijn wielen, gelukkig reed hij zich vast op zijn voorligger anders was ik verpletterd geweest. Een motorrijder achter mij kon op tijd stoppen, en was de enige die de motor van mijn lichaam haalde waar ik gewond onder lag. ‘Ze zeggen wel eens als je dood gaat zie je een helder wit licht.’ Dat licht zag ik toen mijn helm hard met de weg in aanraking kwam. Ik raakte niet bewusteloos, en had volgens mij ook niets gebroken, wat later door de röntgenfoto bevestigd werd. Ik zat wel vol met schrammen en bloeduitstortingen. Een politierapport werd opgemaakt, en het was overduidelijk dat de bestuurder van de vrachtwagen schuldig was. Waarop ik de bestuurder aansprakelijk stelde. Nu kreeg ik te maken met zijn verzekering, en hun juridische dienst. Omdat ik alleen tegen derde verzekerd was, wisten hun advocaten er wel raad mee. Ze weigerden gewoon om mijn schade te betalen, ik moest maar naar de rechter stappen volgens hun. Zij weten dat je dan meestal meer kwijt bent aan advocaatkosten dan dat je schade is, en dat je het wel uit je hoofd zal laten. Dan hadden ze nu dan toch de verkeerde voor zich. Voor mij is het dan gewoon een principe kwestie. Ik laat me niet oplichten door een verzekeringsmaatschappij, en zeker niet door advocaten. 186

Daar ik niet kon procederen zonder advocaat moest ik wel, en het kostte me dan ook de helft van wat ik er uit kreeg. Maar ik had me niet zonder slag of stoot gewonnen gegeven, en dat was belangrijker voor me dan het geld. Chantage : Soms chanteert de oplichter zijn slachtoffer. Het verschil met gewone chantage is echter dat de oplichter het feit waarmee hij zijn slachtoffer chanteert zelf heeft uitgelokt. Een oplichtster kan bijvoorbeeld opzettelijk een getrouwde man verleiden tot overspel, terwijl ze seks hebben worden er foto’s of een video gemaakt, en dat wordt gebruikt om de man af te persen. Artsen zijn ook zeer kwetsbaar, en kunnen slachtoffer worden van deze praktijken. Een jonge vrouw laat zich onderzoeken ‘inwendig’ bijvoorbeeld de vagina of borsten, en begint vervolgens de arts te verleiden, waarna de, ‘boze echtgenoot,’ binnenstormt. De vrouw kiest direct partij voor de echtgenoot, en beschuldigd de arts dat hij ontuchtelijke handelingen heeft verricht. Volgens de wet is het binnendringen van een lichaam met de tong, penis of hand op een ongewenste manier, pure verkrachting. Het echtpaar dreigt met juridische stappen, maar als de arts bereidt is om een overeengekomen bedrag te betalen zullen zij geen aangifte doen. De arts die volledig overdonderd is en bang is voor reputatie-schade en procedures zal meestal betalen. Het is daarom beter dat er een assistent aanwezig is. Een bevriende jonge arts vertelde dat hij zoveel problemen heeft met vrouwen die hem proberen te verleiden, de raad is natuurlijk er vanaf blijven. ‘Maar dit bevestigt wel het gevaar.’ Homoseksuelen die nog niet, ‘uit de kast,’ zijn gekomen zijn ook een gewild slachtoffer. Er worden advertenties in homobladen geplaatst, en als zij er dan op in gaan worden ze vervolgens afgeperst.

187

In Amerika gebeurde dat zelfs vanuit de gevangenis, waarbij een advocaat een belangrijke spil was in het naar binnen en buiten brengen van de nodige correspondentie, en de off-shore rekening beheerde waarop het geld werd geïnd. De Pigeon drop : Dit is de truc waarbij het slachtoffer wordt verleid om de oplichter op te lichten, wat in feite andersom is. De oplichter zal dan onder een ander voorwendsel het slachtoffer vragen om zijn geld voor enkele uren te bewaren in een enveloppe, samen met zijn eigen geld. De oplichter steelt vervolgens snel de enveloppe en vervangt die voor een enveloppe met waardeloos papier. Het slachtoffer komt nu in de verleiding om er met al het geld vandoor te gaan, en zal dus niet op de afgesproken plaats aanwezig zijn. In werkelijkheid vlucht hij van zijn eigen geld. Malafide incasso : Een incassobureau kan op diversen manieren illegaal handelen, in de ernstige gevallen gebeurt dit samen met oplichting. Zowel de vorderingen evenals de handelswijze kan ondeugdelijk zijn en wordt dan ook door zware criminelen veel gebruikt. De debiteur wordt geïntimideerd, en als het tot een rechtszaak komt toont men dan dat ze de klant meerder malen hebben aangemaand. En dat het incassobureau alleen maar hun werk heeft uitgevoerd. Wanneer het ontaard in mishandeling of diefstal is het stadium van oplichting reeds gepasseerd, en is er spraken van afpersing, mishandeling of diefstal met geweld, wat het visitekaartje is van de georganiseerde misdaad. Het komt ook voor dat het incassobureau het volledige bedrag int, inclusief hun kosten. En dat de klant in de waan wordt gelaten dat er maar 75% te halen was.

188

Het berekenen van te hoge kosten, zou men ook als oplichting kunnen beschouwen, maar wettelijk gezien is daar niets over vastgelegd, en er bestaat ook geen grijs gebied tussen ‘veel,’ ‘te veel’ en ‘veel te veel’ of geloofwaardig. Het onterecht opleggen van belastingen door de Gemeente : Ik heb eens een vrouw geholpen in het buitenland, die een te hoge onroerend goed belasting was opgelegd. Na onderzoek bleek het te gaan over een door henzelf in het leven geroepen conservancy commissie zonder enige ‘bevoegdheid.’ Een van deze commissie leden had op een openbare vergadering verklaard dat hij er voor zou zorgen dat haar verbouwing, ‘die geheel volgens plan en goedkeuring van de gemeente was uitgevoerd,’ door hem afgebroken zou worden. Laat er nu toevallig een buurman van haar in de zaal zitten, die de vrouw kwam waarschuwen voor deze groep idioten. Dit kreeg ik ook te horen, en dook meteen in deze ongerechtigheid. Ik vond zeer snel uit wie deze persoon was, en ging posten tot hij thuis kwam. Hij opende zijn poort en vond mij op zijn pad. Ik vroeg op een rustige toon, ‘bent u een lid van deze conservancy commissie.’ Ja, dat ben ik antwoordde hij, waar kan ik u mee van dienst zijn. Hij dacht natuurlijk dat ik om hulp verlegen zat, maar dat zou wel snel veranderen. Frans: Ja natuurlijk kunt u mij helpen, wie zijn de anderen leden van deze commissie, en waar wonen ze? Hij noemde alle namen en adressen op. Dave: Waarom wilt u dat eigenlijk weten. Frans: Dat is heel eenvoudig, je hebt namelijk gedreigd in het openbaar om een volkomen legaal gebouw af te breken. Ik zal je daar bij helpen, en zal je een voorhamer geven, dan mag jij het persoonlijk met je eigen handen afbreken, ‘als je daar tenminste de moed voor hebt.’

189

Ik wist nu waar het gevaar vandaan kwam, zij woonde namelijk recht tegenover de vrouw, ‘aan de andere kant van de vallei’ en was ook nog eens de voorzitter. Het bleek een schrijfster van kinderboeken te zijn, die er ook nog eens als een heks uitzag. Zij vonden dat bepaalde structuren, bomen en planten niet thuis hoorde in de vallei, en doodde vele bomen door het verwijderen van een gedeelte van de bast, en lieten vervolgens honderden bomen en planten voor dood achter. Dat was goed voor de roofvogels volgens hun, dan konden ze daar op uitrusten. Ja, enkele dat kon ik nog begrijpen, maar geen honderden. Volgens hun diende alle planten en bomen gedood te worden die als niet inheems door hun werden bestempelt. Deze groep kon ik alleen maar bestempellen als kortzichtige hypocrieten, met ook nog eens een geloofswaanzin. Zij zijn nog steeds van mening dat ‘God’ deze aarde in zeven dagen geschapen had. En zij er op toe moesten zien dat het in de oorspronkelijke staat behouden bleef, ‘vandaar de Conservancy.’ Deze idioten beseffen niet dat dit land miljoenen jaren geleden een woestijn was, en daardoor dan ook bijna alles door de evolutie verder geëvalueerd is tot het heden. Waar vogels zaadjes oppikken en vervolgens ergens anders samen met uitwerpselen laten vallen. Dan zou men ook alle lokale en trekvogels moeten doden om verspreiding te voorkomen. Bovendien hoorde deze groep ook niet daar thuis, ook zij waren door verplaatsingen van henzelf of hun ouders daar terechtgekomen als blanken. Daarom werd het tijd om deze idioten aan te pakken, en ik laat niet los als het op gerechtigheid aankomt. Ik ging naar het betreffende huis aan de andere kant, zij woonde helemaal in een rimboe die voornamelijk uit ‘onkruid bestond,’ en hun huis was bijna niet te zien. Ik belde aan, en met de mededeling dat ik een buur was, die met de voorzitter wilde praten, opende ze het hek.

190

Ik reed het steile pad naar beneden af tussen het weelderige landelijke onkruid. ‘Het regende ook nog eens ontzettend,’de deur ging open en een man stond mij te woord. ‘Hij was schijnbaar al op de hoogte gebracht door het andere lid dat er iets te gebeuren stond.’ Ik mocht in ieder geval niet met zijn vrouw ‘die de voorzitter was,’ praten. Hij liet me niet binnen en liet me in de regen staan. Waarop ik hem verzocht om in mijn wagen te komen zitten. Ik vroeg hem wat hier de bedoeling van was om zo te handelen, en hij verwoordde het als volgt: Wij willen niet dat er nog gebouwd wordt in deze vallei, waarop ik als volgt reageerde: Frans: Wie zijn ‘wij’ jullie hebben geen enkele bevoegdheid, en alles is bovendien door de gemeente goedgekeurd. John: Daar hebben wij geen boodschap aan, wij vinden dat zij daar geen toestemming voor mogen geven. Frans: Nogmaals, wie zijn jullie om je te gedragen als de burgemeester. Hebben jullie wel voldoende support van de bewoners. Ik zal een referendum gaan houden, en dan zal blijken wat de gevoelens zijn van de bewoners van deze vallei. Ik noteerde opvallend de nummerplaten van beide auto’s die er stonden, zodat hij wist dat ik kon zien wanneer ze weer aan het spioneren waren. En verliet vervolgens zijn grondgebied. Ik voerde dan ook het referendum uit, en er bleken maar twee ‘tegenstemmen’ te zijn om verandering in het gebied toe te staan. Dus was 98% voor de motie, en vermelde ik de uitslag op de zwarte schoolborden die langs de drie ingaande wegen stonden. Toen ik terugreed van het laatste bord waarop ik de uitslag vermelde, zag ik de heks, die de borden uit stond te vegen, en vroeg haar daar mee te stoppen, omdat het informatie was voor het algemeen belang. Ze was inmiddels in haar wagen gaan zitten, en begon me onverstaanbare verwensingen naar mijn hoofd te slingeren, en moest dichterbij haar raam komen om haar te verstaan.

191

Dat was ook de bedoeling, toen ik dicht genoeg genaderd was spoot ze mij ineens peperspray vol in mijn ogen. Ik was tijdelijk blind, En zij ging er met vol gas vandoor, ik herstelde een beetje en klom op mijn scooter om naar het politiebureau te gaan, en aangifte te doen. ‘Ik ging me niet verlagen om haar persoonlijk aan te vallen.’ Dat zou ik wel op een legale manier doen, om deze ‘geitenwollen sokken’ figuren op andere gedachten te brengen. ‘Tijdens het afdalen,’ langs een smalle weg van het ravijn haalde ik haar in, zij was schijnbaar niet naar huis gereden maar gevlucht in een andere richting. Doordat de weg zo smal was kon ik haar niet inhalen. Nadat ik haar wel kon passeren, vervolgde ik mijn weg naar de politie en deed aangifte. Natuurlijk moest ze een verklaring af komen leggen, en hieruit bleek wel dat het een echte ‘heks’ was. Ze had verklaard dat ik haar aangevallen had en dat zij zich verdedigd had, en haar vervolgens van de weg af wilde rijden zodat ze in het ravijn zou storten. ‘Mijn mond viel open van verbazing,’ ik reed op een klein scootertje, hoe is het mogelijk om daar een auto mee van de weg te drukken. ‘Die vrouw is gek,’ was volgens mij de enige verklaring. Het kwam uiteindelijk zo ver dat de zaak voor de Hoofdofficier van Justitie kwam. We hadden een afspraak om 10 uur maar om twaalf uur waren we nog niet aan de beurt, er gingen iedere keer andere personen naar binnen. Ik besloot dan ook om maar eens naar binnen te stappen zonder te kloppen. Ik kon mijn ogen niet geloven er stond 1 persoon voor zijn bureau en 10 tegen de muur die allen voorgeschoten waren. Tessa was er ook bij, maar die zat nog buiten, en riep haar naar binnen. Ik verzocht haar om iedereen die binnenkwam onmiddellijk weer naar buiten te sturen. De hoofdofficier zei niets, die zat gewoon intussen zijn brood op te eten terwijl hij verder ging met zijn ‘werk.’ Ik had de personen tegen de muur de opdracht gegeven om daar te wachten, en dat ze stil moesten zijn, ‘omdat ik nu het woord zou gaan voeren.’

192

Ik ging naar buiten waar de voorzitter zat, die geflankeerd was door twee medebestuursleden. Waarschijnlijk om meer ontzag in te boezemen. Komt u maar eens even naar binnen en ga maar op het ‘matje’ staan verwoordde ik naar het trio. De Hoofdofficier vond het kennelijk normaal dat ik zo optrad, en keek me aan, terwijl hij vroeg wat ik kwam doen. Frans: U heeft me opgeroepen, in verband met de aanval op mij, en mijn naam is Frans Otten. O: Wat is Uw dossier nummer? Frans: Dat moet U bekend zijn, en het dossier zal dan wel bij de stapel liggen die U voor zich heeft. Maar ik herhaal het nogmaals bij deze. O: ‘Secretaresse,’ geef me eens even het dossier aan? S: Ik kan het niet vinden. O: Ga het dan maar zoeken, en wat U betreft verteld U maar eens wat er aan de hand is. Frans: Ik was in de veronderstelling, dat U het dossier al doorgenomen had, en daarom op de hoogte was. ‘Maar ik wil die situatie met alle plezier voor de 8-ste maal herhalen.’ Na mijn betoog te hebben gehouden, liet hij de voorzitter aan het woord, die natuurlijk zenuwachtig met haar leugens kwam. ‘Haar reputatie stond op het spel.’ De secretaresse kwam niet meer terug, het dossier was schijnbaar verdwenen . Nu was ik enkele weken daarvoor ook al op het gerechtshof geweest voor deze zaak, en terwijl ik in de rij zat te wachten, ging er een alarm af en werden we allemaal naar buiten gestuurd. Buiten aangekomen, vroeg ik aan de portier wat er aan de hand was.

193

Er is brand zei hij, waar dan ? reageerde ik. In de kamer waar alle dossiers en bewijsmiddelen zijn opgeslagen vervolgde hij, en dat zal grote problemen geven om de aangeklaagden te vervolgen. “Zo doen ze dat dus, de criminelen laten gewoon op deze manier hun zaak verdwijnen, met de hulp van insiders, omdat het een beveiligd gebied is. Nu was ik benieuwd hoe deze Hoofdofficier zich hier uit ging redden. Vooropgesteld dat zijn gedachtegang zal zijn.’ Het zijn hier blanken onder elkaar en die moeten het maar lekker zelf uit zoeken’. O: Mister Otten Uw betoog heeft mijn volle aandacht en ik maak me er dan ook bezorgd om, maar ik ga de zaak seponeren. Frans: Dat vermoedde ik wel, omdat U het dossier nooit hebt gezien, en het ‘verdwenen’ is. Het is voor u dan ook makkelijker om de zaak te seponeren.’Goede middag.’ ‘Ik maakte vervolgens rechtsomkeer’ en we gingen gezamenlijk naar buiten, de heks was natuurlijk opgelucht. Maar ik had haar wel een lesje geleerd. Ik zou dit varkentje wel op mijn manier wassen. Daarom ging ik op zoek naar een van de andere bestuursleden. ‘Het waren zeven Engelsen.’ Ik belde aan, en vroeg of hij tijd had om met mij te spreken. Ja, ik verwachtte je al, het hele bestuur wil jou spreken in een vergadering. Ik begreep dat ik nu een bedreiging voor hun rare doeleinden was. Zij hadden namelijk de inwoners in hun macht. ‘Maar deze Hollander konden ze niet aan.’ Dat zouden ze wel even gezamenlijk doen. Deze lafaards voelden zich in groepsverband sterk, maar als enkeling waren zij zeer zwakke schakels. “Nee, was mijn antwoord, ik laat niet toe dat jullie gezamenlijk op mijn kop gaan zitten kakken, ik ga de discussie met jullie aan, maar dan 1 voor 1 en als je thuis niet te bereiken bent, dan zal ik jullie op je kantoor bezoeken.

194

Het dient nu maar eens afgelopen te zijn om jullie rare ideeën op te dringen aan de inwoners. ‘Dit is een vrij land,’ en je kunt de inwoners niet verplichten om in ‘onkruid’ te leven. Iedereen dient de vrijheid te hebben om hun tuin in te richten zoals zij dat willen.” “Ik heb ze dan ook allemaal bezocht, en met hun twee voeten weer terug in de werkelijkheid gebracht.” Nu had ik wel het vermoeden, dat ze nu een ander plan zouden bedenken. Het volgende gebeurde dan ook: Een makelaarster belde de betrokken vrouw, en zei dat ze een klant had die veel geld over had voor haar woning. Daarom dacht de vrouw, laat maar komen, als ik wat kan verdienen is dat altijd meegenomen. De ‘makelaarster’ kwam met haar klant, en inspecteerde het hele huis en maakte veel foto’s en verdwenen daarna. Er werd ook niet teruggebeld, dat vond ik verdacht en ging op onderzoek. Ik vroeg aan de makelaarster wie haar klant was, dat weet ik niet meer antwoordde ze. Kom op, reageerde ik, als een makelaar een klant heeft laat hij haar niet met rust, en heeft dus haar gegevens. ‘Oh ja’ zei ze, nu herinner ik me weer iets het was iets met Alford, maar haar nummer heb ik niet. Dit was voor mij een reden om er in te duiken. Dit moest iets met die groep te maken hebben. Het duurde niet lang voordat ik er achter was dat de makelaarster een oud bestuurslid was, en haar klant het nieuwe bestuurslid was. Zij waren op pad gestuurd om te spioneren, en het maar al te graag deden om indruk te maken bij de rest van de hypocrieten. Ik confronteerde beiden met mijn resultaten, de eerste ontkende betrokken te zijn geweest, en na ook eerst te hebben ontkend gaf het nieuwe lid toe dat zij het inderdaad gedaan had om indruk te maken op de voorzitter, en dat de makelaarster er ook bij betrokken was. “Ik kwam er ook nog achter dat zij door middel van een priester, die geld opstreek via een beveiligingsmaatschappij, hun ook nog voorzag van geld.”

195

De priester bleek al enkele jaren zonder toestemming geld van haar rekening te onttrekken, en die een gedeelte daarvan aan deze commissie gaf. Dit was helemaal te gek, de inwoners financierden ook nog eens op die manier hun vijanden. Daar moest ik het fijne van weten en maakte een afspraak met de priester. Het was een zeer vriendelijk ogende man van 72. Ik vroeg hem bij aanvang van het gesprek of ik het gesprek op mocht nemen, ‘dat was voor mij een testcase.’ Als je dat doet dan wens ik niet met je te praten, gaf hij aan. Bingo deze man had iets te verbergen. En inderdaad, toen ik hem vroeg waar hij zijn geldelijke middelen vandaan haalde. Antwoordde hij, ik wens niet verhoord te worden. Ik legde hem uit dat ik lange dagen gemaakt had in de vishandel, en was benieuwd hoe hij aan zijn geld kwam. Omdat volgens mij, zijn God geen dollars neer liet dwarrelen vanuit de hemel. Nu kwam de aap uit de mouw, hij werd betaald door een Amerikaanse sekte, maar ik vond uit dat hij ook geld gestolen had. En bracht hem voor de rechtbank, waar hij als priester vrolijk stond te liegen over een betreffende mail waar hij in ontmaskerd werd. Ik heb er dan ook voor gezorgd dat het gestolen geld terug kwam, en dat hij het aftrapte. ‘Dan maar op een andere manier,’ dacht de commissie en liet door de moeder van de landelijke ‘miss’ een mail rouleren. Deze vrouw dacht natuurlijk dat ze vanwege haar dochter nu verheven was tot een VIP. Ik werd daar in belachelijk gemaakt op een manier, wat ik niet kon en diende te tolereren. Daarom ging ik naar haar adres en belde aan. Ik vroeg of ik haar even kon spreken om een misverstand recht te zetten. Ik heb nu geen tijd zei ze, ik sta onder de douche. Dat maakt niet uit, mevrouw, dan kom ik wel over een uur terug reageerde ik. Nee, vervolgde ze, ik heb liever dat je helemaal niet terug komt. Dat maakt ook niet uit zei ik, dan zal ik U wel een mail schrijven met de uitleg van wat ik te zeggen heb, en daar kunt U op reageren. Zij beschikte via de priester over de mogelijkheid om iedereen te benaderen via e-mail, en mijn reactie daarop werd niet geplaatst. 196

Ik heb haar dan ook geschreven wat ik te zeggen had. ‘Zij was ook nog een zeer gelovige christen.’ Tot mijn verbazing ging ze nu ‘gesteund door de priester’ over om mij te beschuldigen dat ik had geprobeerd om haar aan te randen, en dat bij alle vrouwen in de vallei probeerde terwijl hun mannen aan het werk waren. ‘Wat een smeerlappen waren het, die hadden een lesje nodig volgens mij.’ Vooropgesteld dat wij vele Engelse vrienden hebben, was dit een groep die me deed denken aan een stukje geschiedenis van de ‘boeren’ oorlog. De Engelse waren altijd op zoek naar goud over heel de wereld en namen het op volle zee af van de Spanjaarden, ‘die het weer gestolen hadden in Zuid Amerika’ dat waren ze gewend. Nu hadden de Hollanders de beschikking over goudmijnen, en trokken de Engelsen ten strijde tegen een leger dat voornamelijk uit Hollandse boeren bestond, en de verhouding was zeven Engelsen tegen een Hollander. De Engelse hadden hun omsingelt, maar ze gaven zich niet over. Daarna hebben ze alle vrouwen en kinderen van die boeren in concentratiekampen gezet en hun boerderijen in brand gestoken. Na deze gebeurtenissen gaven zij zich over, en overhandigde het goud op voorwaarde ‘dat zij hun ongemoeid lieten vertrekken’. “Dat was van de Engelsen hun grootste fout, de boeren starten een guerrilla oorlog, die de Engelsne nooit hebben kunnen winnen. Later eindigde het in een uiteindelijke samenwerking. Met een grote vlag die op een Nederlandse leek met een hele kleine postzegel-achtige Engelse vlag in het midden.” Met dit in gedachte voelde ik me nu in een zelfde situatie, alleen hadden de Engelsen nu ook met een Hollandse (vis)boer te maken. Deze beschuldiging ging te ver, en ik ging naar de leider van de kerk waar de VIP vrouw bij aangesloten was.

197

Het was wel zoeken omdat er in deze gemeenschap 17 verschillende ’kerken’ waren, die zich voordurend weer in ander groepen opsplitste, omdat ze het onderling niet eens waren. Deze priester lachte mij gewoon uit, toen ik hem vroeg om het lid van zijn kerk tot de orde te roepen, nadat ik mijn verhaal had gedaan.‘En om haar leugens te ontkrachten’. “Ja, zei hij. Ik ken jou niet, en daarom geloof ik mijn gelovige zielen. Waarop ik hem vroeg om die grijns van zijn gezicht te halen, en zijn excuses schriftelijk aan te bieden. Ik gaf hem daar drie dagen de tijd voor, anders zou ik de waarheid aan al zijn leden meedelen op een door mij te kiezen manier en gelegenheid.” Schijnbaar was hij niet erg onder de indruk van mij, en voelde zich oppermachtig. ‘Maar hij besefte niet, dat ik altijd doe wat ik zeg.’ Hij weigerde dan ook zijn excuses aan te bieden, en de vrouw in kwestie ook niet. Waarop ik het hele verhaal inclusief de bewijzen uitprintte. De eerste zondag, wanneer al hun leden volop zaten te bidden en zingen in hun kerk, stak ik de brieven achter de ruitenwisser van hun voertuigen, en wachtte rustig de reactie af. Ze kwamen verheerlijkt ogend uit hun kerk, en kregen gelijk een koude douche. ‘Nu hadden ze in ieder geval iets om over te praten.’ “Het resulteerde, dat er twee mannen bij me aanbelde die er ook zeer vriendelijk uitzagen. ‘Dat moeten bid-heren zijn dacht ik.’ Nu ben ik ook vriendelijk van aard en samen met mijn Tekkel liet ik de heren binnen. Koffie of thee heren vervolgde ik, ja, graag was het antwoord.” Gaat u even zitten, dan laat ik even twee vrienden komen die het gesprek bij zullen wonen als ‘getuigen’ omdat ik een vermoeden heb waar het over gaat. Toen de vrienden arriveerden en aanschoven, vroeg ik waaraan ik de eer had van dit gesprek.

198

Het zit zo, begon de oudste. Ik ben de baas van het kerkgenootschap en die heb ik opgericht. Jij hebt een gesprek gehad met mijn schoonzoon die daar de kerkelijke leider is, wat vervolgens uit de hand is gelopen, ‘me tegelijkertijd de brief overhandigend die ik verspreid had.’ Aha reageerde ik, de grote leider heeft in het aas gehapt, jullie dienen je goed te realiseren dat je hier niet met een ‘mak’ lammetje te maken hebt, die zich zo makkelijk laat misleiden zoals de rest van jullie hypocrieten. Op de eerste plaats heb ik jullie de gelegenheid gegeven om je fouten te herstellen. Jullie voelde je blijkbaar oppermachtig. En daar kun je nu de vruchten van plukken. Wie zaait zal oogsten. ‘Daarom gun ik je dan ook de oogst.’ “En nu de hamvraag, ik weet dat jullie goed geld maken met je kerk, maar daarnaast zal je toch ook nog wel wat anders doen. Nu begon hij te hakkelen en antwoordde schoorvoetend, Ik heb ook nog twee Wimpy’s. Je weet toch wat er in de Bijbel staat ‘vervolgde ik’. Een goed gelovige dient afstand te doen van zijn overtollige bezittingen, en sober te leven. Ik heb gezien dat je hier arriveerde met de duurste Range Rover 4x4 en niet met een ezel zoals Jezus. Zij hadden wel gezien dat hun missie nu mislukt was en dropen af met de staart tussen hun benen, terwijl onze ‘kwispelende’ Tekkel en ik ze naar de poort begeleidde. Ik wilde nu een vergadering organiseren met de beschuldigende vrouwen uit de gemeenschap. ‘Om het een en ander recht te zetten.’ Daarom nodigde ik dezelfde priester uit, om deze vergadering voor te zitten. Hij accepteerde. Tevens zou hij er voor zorgen dat alleen de mannen van die vrouwen aanwezig waren. Daar heb ik niets aan reageerde ik, de vrouwen zijn de schuldige en die wens ik te spreken. Nee, zei hij in onze ‘gemeenschap’ zijn de mannen de baas en die regelen alles, ‘de vrouwen dienen zoals in de Bijbel staat, te gehoorzamen aan de man en hem te volgen.’

199

Bij mij zijn man en vrouw gelijk, en wens daar niet in te discrimineren. Maar goed als het niet anders kan dan moet het maar zo, ‘ik ben ook niet bang van die mannen’ antwoordde ik. Er waren zo ongeveer 12 mannen aanwezig en ik had bewust gevraagd of Tessa er bij kwam zitten, dan konden ze zien dat ik niets te verbergen had, en dat ik haar niet net zoals zij hun vrouwen ‘onderdrukte.’ De voorzitter opende het gesprek, en liet de man van de VIP vrouw die ik ‘zogenaamd’ geprobeerd had aan te randen als eerste aan het woord, en hij begon met de leugenachtige verklaring. Waarop ik meteen reageerde: Je vrouw liegt, hoe weet jij zeker dat ze de waarheid verteld. ‘Volgens mij ben je haar leugens wel gewoon. Als jij dat bij mijn vrouw geprobeerd had zou ik meteen verhaal komen halen, en als ik genoeg bewijzen had, zou ik daar op mijn manier onmiddellijk naar handelen. Jij bent schijnbaar een lafaard, of je weet dat je vrouw liegt.’ “Onmiddellijk stonden er twee mannen op die naar buiten liepen, die hadden schijnbaar al genoeg. Ze zagen in, dat zij het uiteindelijk met z’n allen af zouden moeten leggen tegenover een man die de ‘waarheid’ als wapen gebruikte. Ook zij dropen uiteindelijk af inclusief de priester, en kregen huiswerk mee.” Weer keerde de rust terug en nam de groep een terughoudende houding aan ten opzichte van de hele gemeenschap. En mijn doel was bereikt, ‘dacht ik’. De vrouw in kwestie, kreeg nu opeens een zeer grote belastingverhoging op het onroerend goed, en ook dat ging ik uitzoeken, mijn vermoeden was juist, ik moest het zoeken bij deze groep die zich schuilhield. Ik was er dan ook zo achter, dat de betrokken taxateur die voor de Gemeente werkte, een vriend van deze groep was en was ingeschakeld om geld te stelen. Er werd dan ook meteen een klacht ingediend, wat door de traag malende molen van het ambtelijk apparaat heen moest.

200

Intussen vond ik uit waar de betrokken ambtenaar woonde, en kwam er door middel van hun eigen systeem achter, dat hij en vele andere hooggeplaatsten zelf ondergewaardeerd waren. Hij had blijkbaar het betreffende pand van de vrouw in een keer van 150.000 naar 750.000 opgewaardeerd. Terwijl het enkele jaren geleden voor 150.000 aangekocht was met een verbouwing van 50.000. De wet schrijft daar namelijk voor, dat als een onroerend goed wordt aangekocht door middel van een ‘gewillige verkoper’ en ‘gewillige koper’ dat daarmede het bedrag bepaald is waarvoor het belast mag worden, ‘en niet meer.’ Hij dacht natuurlijk dat heeft die Hollander toch niet in de gaten, ik vroeg daarop een onderhoud aan met de ambtenaar, die inmiddels voor een particulier taxatie-bureau was gaan werken, die dan weer ingehuurd werden door de Gemeente. ‘Bent u er nog?’ Ik vroeg hem beleefd of hij zich niet vergist had, en of hij niet bereid was om zijn uitslag te herzien. Als een ‘koude kikker’ zei hij vol verachting, mijn besluit staat vast. Waarop ik hem vroeg of hij bekend was met de betreffende groep in de omgeving van de vrouw. Hij antwoordde bevestigend dat hij bekend was met de groep, maar dat hij geen persoonlijke band met hun had. Dit was voor mij genoeg om me op hem te concentreren, hij was immers zelf ondergewaardeerd en de hele groep ook. Ik vond ook uit dat hij met hun bevriend was vanwege dezelfde gedachtegang. Ik ging de lucht in en maakte opnames van al het onroerend goed van de hele groep inclusief dat van de ambtenaar, en liet het rouleren op internet inclusief de foto’s en de bedragen waarop ze afgerekend waren. Hier waren ze niet gelukkig mee natuurlijk, de ambtenaar was zelfs bang dat hij door belastingbetalers afgemaakt zou worden, en liet een ‘peace’ order uitvaardigen, wat hij triomfantelijk in het bijzijn van agenten bij mij aan de poort liet afleveren. Ik zei tegen de agenten, dat de court- order voor mij geen waarde heeft, omdat iedereen naar de rechtbank kan gaan, en ze schrijven ter plaatse meteen zo een order uit zonder te controleren. 201

Je hoeft alleen maar te zeggen dat je bedreigd wordt door de persoon, en dat heb ik zeker niet gedaan. ‘Ik had alleen maar de waarheid aan het licht gebracht.’ De agenten kregen dan ook verder te horen van mij, dat ik van dit vertoon helemaal niet van onder de indruk was, en dat ik het zou bewijzen, door hetzelfde exemplaar aan te vragen. Vervolgens ga ik het samen met jullie afgeven bij zijn huis, of nog beter op zijn kantoor waar iedereen bij zit. Wat mij betreft kun je deze order bij deze blanke ambtenaar in een plaats steken waar de zon niet bij kan. Me nu met de woorden richtend naar de ambtenaar, terwijl ik rond zijn auto liep, ‘nu weet ik ook waar je in rijd, en noteer meteen het nummer, zodat de mensen weten wat hun te wachten staat als zij je zien rijden.’ In staat tot ontploffing reed hij weg met de politie in zijn kielzog. Natuurlijk deed ik wat ik zei, en was niet anders gewend. Ik haalde een gerechtsbevel, omdat ik me nu wel bedreigd voelde, en ging er mee ondersteund door de politie naar zijn kantoor en overhandigde ik het persoonlijk aan hem, te midden van zijn ondergeschikten. Het bedrijf zelf bleek de Gemeente ook nog eens voor miljoenen opgelicht te hebben door middel van ambtenaren, die de aanbesteding hadden aanvaard op voorwaarde dat er een gedeelte naar hun zou afvloeien, en dat ten koste van de belastingbetaler. ‘Zo ook deze varkentjes waren gewassen.’ “Nu nog bewijzen dat er te veel belasting was geheven, en moest daarvoor de uitslag afwachten van een commissie die tot taak had om al deze klachten te behandelen. Het duurde en het duurde, totdat ik in de krant las dat zo een commissie nog opgericht moest worden. Terwijl er in de wet stond, dat een klacht binnen drie weken na ontvangst afgehandeld diende te zijn. Het duurde uiteindelijk twee jaar voordat ik in de gelegenheid was om de verdediging op te nemen in een zitting.”

202

De zitting was heel professioneel en bestond uit twee Indiërs, een blanke taxateur, en een zwarte jonge vrouw die juriste was, en tevens de voorzitter. Ik haalde natuurlijk alle argumenten uit de kast inclusief de verdachtmaking naar de ambtenaar toe, dat hij betrokken partij was. De verdediging van het betreffende waardebepalend kantoor was zeer zwak, en was makkelijk te doorbreken. Ik nodigde de commissie uit, om ter plaatse een kijkje te komen nemen voordat zij een besluit namen. ‘Nee, dat doen wij nooit antwoordde de voorzitter.’ Dan zou ik hier maar eens een uitzondering voor maken zei ik, dan zal ik gelijk aantonen wie hier te weinig belasting betalen in de vallei. “Waarachtig kreeg ik een dag later een telefoontje, dat er een taxateur van de commissie onderweg was. ‘Het bleek de hele commissie te zijn inclusief de voorzitter’ die hadden er gewoon een dagje uit van gemaakt, denk ik. Ik heb dan ook laten zien dat er niets te verbergen was, en liet ze meteen zien waar de hypocrieten woonden die ondergewaardeerd waren. Nu hadden ze zich in hun eigen voeten geschoten, of liever gezegd ‘ wie een kuil graaft voor een ander valt er zelf in’. De controle commissie had beloofd dat zij binnen drie werkdagen een beslissing zouden nemen, en de uitslag twee dagen later zouden versturen. Na twee weken was er nog geen bericht, daarom moest ik de vinger aan de pols houden, en een beetje de druk opvoeren. Ik was vrij bekend met het betreffende kantoor van de Gemeente, dat uit 15 verdiepingen bestond, en alle rassen waren er vertegenwoordigd. Regelmatig werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. En iedere keer als ik buiten kwam stonden daar twee dezelfde Indische mannen. Ik maakte en praatje met hun, en vroeg tussen neus en lippen door waarom zij daar altijd stonden. De oudste zei, ik was een ‘beroemd voetbalspeler’ en iedereen kent mij. Ja sorry, ik ben een buitenlander die hier op vakantie is, dus kan ik dat niet weten, reageerde ik.

203

Geen probleem vervolgde hij, ik werk niet bij de Gemeente. Waarom sta je hier dan iedere dag?, was mijn volgende vraag. Ik ben een ‘loan shark‘ zei hij. Ik was verbaasd hoe kan dat nou dat er een illegale geldschieter voor een belastinggebouw stond, en zei dan ook ‘dat meen je niet’ daar geloof ik niets van. Hij pakte een klein rood boekje uit zijn zak en begon te bladeren, kijk zei hij, de meeste personen die hier werken heb ik geld geleend en hier zijn hun namen. Hij bood aan om met hem een hapje te gaan eten, en dat sloeg ik niet af. Niet vanwege het eten maar dit ‘contact’ moest ik vasthouden. Tijdens de lunch vroeg ik hoeveel rente ze moesten betalen. Dat is 25% zei hij, dat is nog redelijk voor hier was mijn antwoord. Ja, vertelde hij, dat is niet per jaar maar per maand. En als ze dan niet betalen, vroeg ik. Daarom sta ik met mijn ‘bodyguard’ ieder dag voor het gebouw, ze kunnen mij niet voorbij lopen, ik zie ze er in gaan en er weer uit komen, en heb de papieren van hun voertuigen en andere bezittingen in onderpand. ‘Willen ze helemaal niet betalen dan slaan we het er wel uit.’ Ik legde hem mijn situatie uit, dat ik voor een vrouw gestolen geld terug aan het vorderen was, en dat het nu al twee jaar duurde. Geen probleem zei hij, zeg maar wat je wilt weten, ik ken hier iedereen. Natuurlijk wilde ik van alles weten, en vroeg hem waar de auto’s stonden van de betreffende onderzoekscommissie. Hij wees ze me zo aan. We waren nu inmiddels al drie maanden verder en er werd niet gereageerd op mijn schriftelijke verzoeken om de uitslag bekend te maken. En besloot om de druk op te voeren. Ik wist niet of de brieven wel doorgestuurd werden naar de commissie, en ging over tot actie. Ik stopte de e-mails achter de ruitenwisser van ieder auto van de commissieleden, en vroeg de ‘loan shark’ of hij een oogje in het zeil hield dat alleen de geadresseerde het vanachter hun ruitenwisser vandaan haalde. Een dag later bevestigde de man dat ze de boodschap hadden ontvangen. Het was niet de bedoeling om ze onder druk te zetten, ik wilde alleen maar dat zij hun werk zouden afmaken. 204

Ik wist ook wel dat het een raar gevoel zou opleveren bij hun, omdat ze nu door hadden, dat ik wist in wat voor auto ze reden. Het was dan niet moeilijk om uit te vinden waar ze woonden. Maar daar was ik niet in geïnteresseerd. Ze beseften nu ook dat ze een makkelijk doelwit zouden zijn, maar ook daar maakte ik geen misbruik van, en heb dat ook niet aan anderen doorgeven. In de hoop dat ze door mijn boodschap, beter hun werk zouden doen in het algemeen. En in het bijzonder om het kromme in het systeem recht te trekken.“Ik wilde eerst afwachten wat het resultaat zou zijn van mijn actie, alvorens de druk verder te verhogen. Maar dat was al niet meer nodig, een dag later kreeg de vrouw meteen een brief met een hoop verontschuldigingen, omdat ze meer tijd nodig hadden gehad om het hele gebied te onderzoeken, en ook tevens de nodige aanpassingen te doen. Het gevolg was dat de hele taxatie teruggebracht werd naar de normale waarde, en dat de zeven personen in kwestie nu zwaarder belast werden. De teveel betaalde belasting werd met terugwerkende kracht terugbetaald inclusief rente. De vrouw was gelukkig met de uitslag, en ik had mijn taak volbracht. De commissie van idioten was nu een dusdanige klap toegedeeld dat zij zich niet meer durfden te roeren, en iedereen kon weer opgelucht ademhalen in de mooie vallei. Behalve deze niets-beduidende groep. Die zouden onmiddellijk de ‘Tekkel’ aan hun broekspijpen krijgen ,als het nodig mocht blijken. Zij kregen de boodschap “Don’t do me, I will do you”

205

Voor de rest, zie ik de twee mannen die voor het belastinggebouw staan ‘regelmatig’ als ik ga vissen, en daardoor het gebouw passeer. Zijn staan dan altijd te zwaaien met hun opgestoken duim gericht naar mij. Als ik dan met mijn hengel in mijn hand naar de dobber staar, krijg ik wel eens een gevoel van zaligheid door de gedachte dat ‘1’ man die op straat staat, in staat is om vele ambtenaren van het belastingkantoor in zijn greep te houden. “Dit doet me denken aan de tijd dat ik aan het duiken was in Phuket.” We waren aan boord gegaan van de boot die ons naar de duikstek bracht, en onder weg kwamen we aan de praat met een Nederlandse werknemer van de duikschool. ‘Hij was een van de instructeurs.’ Toen ik me voorstelde, reageerde hij enthousiast. Ik ken je broer Emiel zei hij, ik heb nog duiken van hem geleerd. Nieuwsgierig vroeg ik hoe hij met hem in contact was gekomen. Ja, dat is een heel verhaal ging hij verder, ik was belasting-inspecteur en moest bij hem een periodieke controle uitvoeren in zijn zaak, en zodoende begon ik geïnteresseerd te raken in het duiken. Ja, dat is een goede manier om je geest te verruimen gaf ik vanuit mijn ervaring toe. Maar dat zal je ook nodig hebben als belasting-inspecteur, omdat ze je nergens graag zien komen, en het kost altijd geld. Ik weet uit ervaring dat jullie nooit vertrekken zonder iets gevonden te hebben. En daarom maakte ik altijd bewust een kleine fout in de boekhouding van mijn zaak, wat een discussiepunt op zou leveren. Het ging dan altijd om een bedrag, wat betwistbaar was of het bedrag nu wel of niet aftrekbaar van de belasting zou zijn. Wat mij betreft was het dan aftrekbaar en had het als zodanig geboekt, en volgens de inspecteur niet, die het dan in rekening bracht plus een boete. De inspecteur ging dan voldaan terug naar zijn baas, want hij had iets gevonden wat niet klopte. Ik belde zijn baas en protesteerde, ‘dat behoorde gewoon bij het spelletje.’ De hoofdinspecteur was vrij redelijk, en zei dat ik het maar moest accepteren, omdat hij zelf lang in de buitendienst-controle had meegelopen, en dat het nooit werd geaccepteerd als een inspecteur met lege handen terugkwam.

206

Als ik er niet mee akkoord zou gaan dan werd er weer een andere inspecteur gestuurd, die net zolang ging zitten wroeten totdat hij wat gevonden had. Dan zei ik altijd, ik wil wel de bijtelling betalen, maar de boete niet, omdat ik in de veronderstelling was dat het bedrag aftrekbaar was. Ok, zei hij daar ga ik mee akkoord.’Het was dus gewoon een spelletje handjeklap,’en iedereen was gelukkig. Ja, vervolgde de van belasting-inspecteur naar duikinstructeur getransformeerde jonge man, ik had er dan ook schoon genoeg van om dit beroep uit te oefenen, en woon en werk nu in Thailand. Mijn vrouw is onderwijzeres op een internationale school. Ik zal je het nog sterker vertellen, buiten dat ik duik-instructeur ben, doe ik ook nog eens de dubbele boekhouding van de duikschool, omdat ik precies weet hoe te handelen. ‘Daarna sprongen we samen in zee, om ons in een andere wereld te begeven, die bij velen nog onbekend is. En waar alleen de wet van de natuur van belang is.’ Rechtssysteemfraude : Hierbij worden regels en wetten misbruikt ten behoeve van een oplichter. Faillissementsfraude : Bepaalde vormen van misbruik van recht Verwezenlijking van valse bedrijven Bepaalde vormen van acquisitie-fraude, waarbij men onder valse voorwendselen een ondernemer een overeenkomst tegen een waardeloze tegenprestatie laat sluiten. De oplichter zal in sommige gevallen gebruik proberen te maken van middelen die het recht biedt, om de op zichzelf fraudeleuze vordering te innen.

207

Nigeriaanse oplichting : Het slachtoffer wordt benaderd door een brief( in het verleden), maar tegenwoordig meer door e-mail ,waarin het slachtoffer een grote som geld beloofd wordt als men toestaat om een groot bedrag op je rekening te laten storten, waarvan het slachtoffer enkele miljoenen mag houden voor de medewerking. Ik heb er zo al honderden gehad. Waar zij in werkelijkheid op uit zijn, is je persoonlijke en bankgegevens, om je rekening te plunderen. Maar zij gebruiken ook andere methodes. Gewoon niet op ingaan is het advies. ‘ Een vriendin van mijn vrouw deed het wel.’ Zij was benaderd via een datingsite. Ze is al jaren gescheiden en van middelbare leeftijd ‘het perfecte slachtoffer.’ Zij was benaderd door een blanke luitenant van het Amerikaanse leger die gestationeerd was in Irak, en binnenkort met pensioen ging. Hij zou door de president persoonlijk gehuldigd worden en vroeg haar daarbij aanwezig te zijn, en vervolgens zijn leven met haar verder te delen. ‘Ze was helemaal in de wolken’ en kwam met het verhaal naar ons toe, en liet een foto van hem aan mijn vrouw zien. Ze werd overladen met bloemen, en toen ze op en avond thuis kwam stonden er weer bloemen voor de deur samen met een grote ballon in de vorm van een hart met de tekst ‘I love you.’ Dat is natuurlijk ‘kaasje’voor een vrouw. Hij had al tickets laten zien op internet dat hij naar haar toe zou komen om haar op te halen. Daarna kreeg ze een bericht, dat er problemen waren om af te reizen, maar dat hij haar daar niet mee lastig wilde vallen, en het zelf wel zou oplossen. De vrouw natuurlijk intussen ‘hopeloos verliefd op de foto en de mooie lieve woorden,’ reageerde natuurlijk met: Vertel het me maar, dan kan ik misschien wel helpen. ‘Deze kans wilde ze niet voorbij laten gaan, ondanks dat ze een register-accountant was. ‘Als je het dan toch wilt weten zal ik je inlichten vervolgde hij. Het zit namelijk zo, het mag eigenlijk niemand weten, maar ik denk dat ik het aan jou wel toe kan vertrouwen, en hoop dan ook dat je erover zwijgt.

208

‘Ik heb in Irak een kist met goudstaven gevonden, en wil die versturen met diplomatieke post, omdat die niet onderzocht mag worden.’ Het probleem is echter dat er wel invoerrechten betaald moeten worden als ik het naar jou stuur, en die moeten eerst voorgeschoten worden. En aangezien dat je aangeboden hebt om te helpen, vraag ik je dan ook om de invoerrechten voor mij te betalen op het aangegeven rekeningnummer. Meestal lukt het, omdat de vrouwen zo verliefd zijn geworden dat hun gezond verstand niet meer wordt gebruikt, en zij alleen nog maar met hun onderlichaam kunnen denken, net zoals een man pikgericht denkt in zo een situatie. Ik ging de foto eens goed bekijken, en zag direct al dat het geen luitenant was, het was een 4 sterren generaal, je kon zijn sterren goed zien, en ook nog wel de bevelhebber van het Amerikaanse leger ter plaatse. Met ook nog eens een klein Iraaks kind in zijn armen, wat het helemaal goed zou doen bij oma’s.‘Dus mijn advies was afblijven.’ Gelukkig was ze er daardoor niet ingetrapt, maar vele anderen wel heb ik vernomen via de media. Het zijn gewoon Nigerianen, die vanuit de hele wereld e-mails verzenden, en dat kun je aan het IP adres zien. Sommige komen vanuit Amsterdam, waar ze hoogstwaarschijnlijk ook nog eens van een uitkering genieten. “Nu is het vrij makkelijk om iemand te manipuleren op internet, en zal dit met het volgende verhaal bewijzen. Vooropgesteld dat ik het onderstaande normaal niet doe, maar in dit geval maakte ik een uitzondering.” Mijn vrouw ging in België eens naar een kapper, en naast haar zat een aantrekkelijke man die om een praatje verlegen zat. Nu is mijn vrouw vrij spontaan naar iedereen toe, en kwam in gesprek met de man die vermeldde dat hij een model was en presentaties deed op seksbeurzen. Tessa liet blijken dat zij ook model was geweest en ging er op in, en had haar e-mail adres gegeven.

209

Wat hij natuurlijk oppakte als een hint. ‘Hij ging waarschijnlijk naar de kapper om vrouwen te versieren.’ Ik opende de mailbox omdat wij die beiden gebruiken, en daar stond heel zijn verhaal op, inclusief foto’s en zijn maten, waaronder die van de lengte van zijn penis. Ik weet dat mijn vrouw hier niet op uit was, en zou hem wel eens een lesje leren. Ik deed net of ik Tessa was en vroeg hem wat de bedoeling hier van was, daarop begon hij tussen de regels duidelijk te maken dat hij een hoer was en zijn diensten aanbood. Ja, dan was hij net aan het goede adres, ik vroeg eerst hoeveel hij in rekening zou brengen. Maar hij was slim en wilde niets op papier, en vroeg me om te bellen. Dat kon ik natuurlijk niet en zei hem dat ik dat niet kon doen omdat mijn man er achter zou komen. Ik bood hem dan maar een bedrag aan. Hij ging akkoord, en vroeg of ik in jarretelletjes wilde verschijnen met een kleine slip en zeer hoge hakken. Ik maakte een afspraak, en vermeldde dat ik helemaal geen slip zou dragen. Waarop hij geil reageerde. Nu had ik hem in mijn zak en kon mijn lach niet inhouden. Ik sprak met hem af in een hotel om 20.00u en zat dan ook die avond op de klok te kijken, wetende dat hij daar hoogstwaarschijnlijk met zijn ‘opgewonden’ jonge heer zat te wachten. Natuurlijk kwam er niemand opdagen, en de dag daarna reageerde hij, dat hij het niet zo leuk vond dat ik er niet was. Nu maakte ik hem duidelijk dat het maar goed was dat ik niet gekomen was “ik zat op dat moment zes uur vliegen van hem vandaan, anders was ik wel gegaan” en dat hij constant met de man van Tessa aan het mailen was geweest en hem er in had geluisd. Flessentrekkerij : De oplichter laat zich dan goederen of diensten aanbieden waarvoor hij niet zal betalen, het verschil met een gewone wanbetaler is dat flessentrekkerij volgens een vooropgezet plan werkt.

210

Enkele voorbeelden zijn: Zich te bezatten in een café, en als het tijd wordt om weg te gaan, gaat hij ruzie zoeken om zo buitengegooid te worden zonder te betalen. Tanken zonder te betalen, en met een vals kenteken weg te rijden In een restaurant te gaan eten en vervolgens niet te betalen “Ik heb eens een klant gehad die weigerde te betalen, nadat ik een grote hoeveelheid vis op bestelling overhandigd had. Ik moest maar even uit de wagen komen als ik durfde. Zij waren met vier volwassenen en daardoor in de meerderheid. Geen probleem dacht ik, we zullen wel op een andere manier afrekenen om zodoende een voorbeeld te stellen in die straat. Omdat ik toch altijd vrij vroeg in de stad was, reed ik er vroeg in de morgen langs. Nadat ik vertrokken was bleken de banden van hun auto lek gestoken, en bleek er een voorraam gesneuveld te zijn. Zij vonden het niet nodig om aangifte te doen, en ik zeker niet. Ik wist wel door ervaring dat de politie er niet achteraan zou gaan. Omdat ze zouden verklaren dat ze wel betaald hadden. Ik heb verder nooit meer last gehad van deze personen.” Huurfraude: Een woning huren, en een maand vooruitbetalen en daarna niet meer. Het is dan ook niet zo makkelijk om ze er weer uit te krijgen. Huur-fraudeurs zetten alle wettelijke middelen in om een vertragingstactiek uit te voeren, om uitzetting uit te stellen, wanneer zijn middelen uitgeput zijn vertrekt hij met de noorderzon. De verhuurder zit dan inmiddels met hoge advocaat kosten en het verlies van huur.

211

Internetfraude : Als internetfraude kunnen de volgende acties worden gezien: Pharming of phishing, waar internetgebruikers via valse websites persoonlijke informatie of inlogcodes wordt ontfutseld. Man-in-the-middle-aanval: Het rondsturen van e-mails met bijlages of links die alleen zijn te bekijken als een bepaald programma wordt gedownload. Het programma is altijd een ‘backdoor’ die de criminelen toegang geeft tot de computer van de gebruiker. Skimmen, waarbij men andermans pin gegevens kopieert of misbruikt. Nep virussen: de internetgebruiker krijgt en pop-up te zien waarop wordt beweerd dat zijn computer geïnfecteerd is met een computervirus, en is de ‘ virusscanner’ in het beste geval waardeloos. In het slechtste geval is hij schadelijk of bevat hij een ‘ backdoor’ die criminelen toegang geeft tot de computer van de gebruiker. Misbruik van sociaalnetwerksites. De oplichter hackt of pharmt iemands account op een netwerksite (bijvoorbeeld Facebook), waarna hij met gebruik van het account onder valse voorwendselen diens contacten vraagt om geld over te maken. Hij doet zich via het account voor als een vriend, en beweert bijvoorbeeld dat hij ‘ vastzit’ in een ver oord ( bijvoorbeeld China of Azië), en dat hij snel een fors bedrag nodig heeft voor een vliegticket om terug naar huis te keren. Het achterhouden van informatie : Bewust achterhouden van informatie kan ook oplichting zijn. Bijvoorbeeld als men weet dat een product of goederen niet in orde zijn, en ze toch als volwaardig verkoopt.

212

Wanneer de verkoper niet verplicht was om de informatie te verstrekken spreken we van een grijs gebied. Een voorbeeld hiervan is de grijze kapitaal markt, met beleggingen in het buitenland met zeer hoge rendementen van bijvoorbeeld 30 %. Verzwegen wordt dat door de fluctuatie van de zeer instabiele valuta het uiteindelijk tot een verlies van 40 % kan leiden. Een ander voorbeeld, dat recentelijk door de consumentenbond is ‘dichtgetimmerd,’ is oneerlijke handelspraktijken. Hierbij mankeert niets aan het product, maar wordt in vele gevallen informatie over de koop of abonnementsvoorwaarden achtergehouden, bijvoorbeeld dat men aan een abonnement met stilzwijgende verlenging vastzit. Handel met voorkennis : Onder handel met voorkennis wordt meestal het verrichten van transacties op de effectenbeurs bedoeld, met behulp van koersgevoelige informatie die (bijvoorbeeld door de directe betrokkenheid van een bedrijf) verkregen is, voordat de informatie beschikbaar is bij andere beleggers. Handel met voorkennis is een strafbaar feit. Het feit wordt genoemd in het EU-document. ‘Marktmisbruik 2003/6/EG .’ Inzake wederzijdse bijstand en het uitwisselen van informatie op het gebied van effecten, termijncontracten en opties. En bevat afspraken over het bestrijden van handel met voorkennis. Gezondheidsfraude : Het gaat hier over mensen die claimen dat zij een bijzondere gave of bepaalde kennis hebben en hier geld voor vragen. Doorgaans is het resultaat of de gegeven informatie gering of onjuist. Voorbeelden zijn wonderdokters, kwakzalvers, handopleggers en mediums. Het is mogelijk dat iemand beweerd dat hij een ‘gewone’ arts is maar dat hij daar geen opleiding voor heeft gehad.

213

Het is ook mogelijk dat er geadverteerd wordt met een, ‘revolutionaire nieuwe behandeling.’ Er worden meestal kwetsbare mensen benaderd die de regulaire geneeskunde niet heeft kunnen behandelen. De fraudeur zal dan beweren dat er bij zijn behandelingsmethode een vooruitgang is geboekt, maar dat er nog meer sessies nodig zijn voor het gewenste resultaat. Uiteindelijk zal het resultaat uitblijven. Het slachtoffer zal buiten dat hij financieel benadeeld is, er ook nog eens fysiek op achteruitgaan, omdat daardoor andere medische zorg ontzegd wordt. Het slachtoffer en hun familieleden wordt daardoor ook nog eens valse hoop gegeven, en ze blijven dan gedesillusioneerd achter. Sommige gezondheids-fraudeurs geloven geheel of ten dele oprecht dat ze ziektes en kwalen kunnen genezen of een nieuwe behandelingsmethode hebben uitgevonden. Ze menen dat het omzeilen van de medische wetenschap noodzakelijk is, en dat het een ‘hoger doel’ dient. “Voorbeelden in Nederland hebben we genoeg, daarom geef ik er hier een van wat ik zelf meemaakte in Afrika.” “Omdat ik goed bekend was in het gebied, ‘vanwege mijn lage vluchten over een stuwmeer,’ waar ik wel eens vlak naast snelle motorboten ging vliegen, om vervolgens over de damwand en door een prachtige canyon te vliegen die eindigde in een 100 meter diepe waterval. Ik nam mijn medereiziger, ‘een gepensioneerde Engelse arts,’ mee naar die waterval en andere bezienswaardigheden, we gingen ditmaal met de auto. Ik was ook daar verschillende malen geweest met de auto, en had regelmatig opgebrande kaarsen gezien, en andere naar mij lijkende rituele voorwerpen zien liggen waaronder dode kippen. Dit keer was er een groep mensen aanwezig waarvan er twee als een wonderdokter ‘sangoma’ uitzagen vanwege de klederdracht die in felle kleuren te bewonderen waren. Het bleek een groep van welgestelde zwarten te zijn, volgens de voertuigen die aanwezig waren.

214

Nu is het woord zwarten niet racistisch bedoeld, maar daar praten ze nu eenmaal in ‘Black or White’ een blanke wordt ook voor wit uitgemaakt zonder dit racistisch te bedoelen. Dokter Richard was dan ook precies op tijd om een wonderdokter bezig te zien. Ik stapte voorwaarts en vroeg Richard te volgen. We kwamen op de rand van de waterval die 100 meter omlaag donderde. Ik zag dat de twee toverdokters ‘een man en een vrouw’ die bezig waren om een vrouw onder de waterstraal te houden. Ik dacht dat ze haar aan het dopen waren, en dat is normaal er in en er weer uit. Ze hielden echter de vrouw langer onder dan naar mijn mening goed was, en zei tegen Richard we moeten ingrijpen, ik kan niet toestaan dat ze haar verzuipen. Richard was hier nog nooit geweest en was bang voor de omstanders, en daarom antwoordde, ’ik blijf er liever tussenuit’ je weet nooit wat ze gaan doen. Misschien schoppen ze ons wel naar beneden. Kom op Richard, reageerde ik, ‘terwijl ik langs de rotsen afdaalde,’ jij bent dokter je kunt dit toch niet toelaten. Aangekomen bij de groep doorbrak ik de keten. ‘De vrouw was al meer dan een minuut onder water, en naar mijn mening te lang voor een ongeoefende persoon,’ wat zijn jullie hier aan het doen was mijn vraag terwijl ik haar bewusteloos terugtrok. De vrouw wilde haar voorvaderen zien was het antwoord en doorvoor kwamen zij regelmatig naar de waterval. Oh, ik dacht dat ze ziek was vervolgde ik, terwijl ik haar polsslag voelde, ‘ die had ze gelukkig nog.’ Ze ademde ook nog zwak. Ik zag daarom geen reden om verder in te grijpen en liet ze hun gang gaan. De vrouw werd opgepakt en in een cirkel gelegd, er werd een soort bloem in een cirkel rond haar gestrooid, kippen geofferd, en tien kaarsen rondom haar aangestoken, en nog meer naar mijn mening, ’troep’ er aan toegevoegd. De vrouw werd nu, ‘nog steeds bewusteloos,’ in een zittende houding gebracht terwijl ze ondersteund werd. Er werd een soort ‘naar hun zeggen’ kruiden aangestoken en in een smeulende toestand gebracht, zodat er alleen nog maar rook vanaf kwam.

215

En waarachtig, na ongeveer vijf minuten begon ze hevig schokkend langzaam bij te komen, waarna de menigte begon te juichen. “Ik was alleen maar blij dat ze niet onder mijn ogen gestorven was.” Na een tijdje stond de vrouw op en begon zich naar de voertuigen te begeven. Ik moest er het mijne van weten, en vroeg haar, ‘heb jij je voorouders gezien.’ Ja zei ze, ik was bij mijn voorvaderen nadat ik een fel licht had gezien. Ik vroeg haar, heb je ook ‘roze olifanten’ gezien. Hoe weet jij dat, ben jij er ook geweest antwoordde ze spontaan. Nee dat niet, maar ik kan het me wel voorstellen, reageerde ik. Nu heb ik helemaal geen verstand van verdovende middelen, omdat ik die nooit gebruikt heb, maar naar mijn mening was het een hallucinerend middel wat ze inhaleerde, en had wel eens gehoord dat je dan roze olifanten zag. Ik had bovendien ook niet gezien wat ze haar van te voren hadden gegeven, omdat we midden in het ritueel arriveerden. Richard bevestigde alleen maar mijn gedachtegang. Hij zei dat hij veel in zijn leven had meegemaakt, maar dit niet. Hij vroeg zich af of ikzelf niet bang was geweest toen ik me inmengde. ‘Ik tilde alleen maar mijn T-shirt op. Toen hij mijn pistool zag (waar ik een vergunning voor had) wist hij meteen het antwoord.’ Hoe is het mogelijk dat deze toch hoger opgeleide zwarte mensen hier nog steeds in geloven. En het is niet alleen dat, sommige van deze kwakzalvers hebben ook nog beweerd, dat als men seks heeft met een baby dat ze dan genezen van aids. Het gevolg was dat er diverse babies werden verkracht.” Nu willen deze mensen nogal eens het recht in eigen handen nemen. Het resulteerde dat er een man gearresteerd werd door de politie en in de politiewagen geplaatst was, waarna de vrouwelijke omstanders hem uit de wagen sleurde en terplaatse doodsloegen, zonder dat de agenten in konden grijpen. Er was ook een verkrachter opgepakt door een menigte, en in de avond naar een voetbalstadion gebracht. De persoon werd een autoband om zijn nek gehangen en in brand gestoken. Hier schoot de wet tekort en ging de natuur zijn gang nog voordat de politie in kon grijpen. 216

Waarzeggerij : Het komt wel voor dat mensen, die zich uitgeven als waarzegger, medium of helderziener, voor oplichting worden vervolgd wanneer ze goedgelovige mensen veel geld afhandig hebben gemaakt, vaak wordt volgens het ‘regenmaker’ principe gehandeld: wanneer de voorspelling uitkomt wordt het toegeschreven aan de gaven van de waarzegger, en wanneer dat niet gebeurd verklaart de waarzegger dat er meer (betaalde) sessies nodig zijn. “Er is in totaal acht keer bij me ingebroken, en bij een ervan nam ik contact op met een priester, omdat de politie me niet kon helpen om de daders te zoeken. Ik had gehoord dat deze man door middel van een touwtje met een gewicht er aan, ‘een zogenaamde pendelaar,’ op een landkaart aan kon tonen waar de dieven zich bevonden. Hij plaatste een kaart op een oude bruine tafel en hield het gewicht er boven. Het gewicht begon rond te draaien, en stopte op een bepaalde plaats. Hier heeft de buit gezeten, maar het is er niet meer verklaarde hij. Ik moet het nogmaals doen ging hij verder. Het gewicht stopte weer, en nu had hij beet. Hier is het zei hij. Hij vroeg of ik een bijdrage aan de kerk wilde doen, en voldeed aan zijn verzoek. Natuurlijk ging dat in zijn eigen zak, en het laten rondraaien van het gewicht kan je natuurlijk met je handen doen, en het uiteindelijk laten stoppen waar je zelf wilt. Ik was zo gefocust om de dieven te pakken dat ik ergens moest beginnen. Ik pakte mijn geweer en ging naar het betreffende huis, ik keek naar binnen, en besloot om er van af te zien om binnen te stormen, omdat die priester er wel eens naast kon zitten, en dan had ik onschuldige mensen te pakken. Het was maar goed dat ik het niet gedaan had, omdat een paar weken later iemand een wagen in de bossen zag staan met een breekijzer er in. Er werd gepost, en warempel die dieven kwamen met een auto aan en verruilde die voor de gestolen auto om op jacht te gaan. Zij werden gearresteerd en ik moest naar de buit komen kijken.

217

Een hele kamer was uitgestald met een hoop spullen waaronder die van ons. De plaats waar de inbrekers woonden was ongeveer 20 km van de plaats verwijderd dan de priester had aangewezen. Zodoende was ik weer een les wijzer.” Word- snel- rijk –schema’s : Ponzifraude, dit is afgeleid van Ponzi die nu vast zit, het is een variant van het piramide spel, waarbij eveneens rendementen worden betaald uit de inleg van nieuwe deelnemers. Het verschil met het piramide spel is dat de deelnemers geen nieuwe klanten aan hoeven te brengen. Op deze manier is het makkelijker om de fraude te vermommen als legitiem investeringsplan. Multilevel marketing, dit is in principe legaal, maar in sommige gevallen heeft men in rechte geoordeeld dat het toch een piramide of ponzi achtige constructie betrof. Meestal is dit het geval wanneer de nadruk ligt bij het aanbrengen van nieuwe deelnemers en men meer inkomsten krijgt naar gelang men nieuwe deelnemers heeft geworven. Matrix, een matrix is een variant op bovengenoemde schema’s waarbij een beloning in natura wordt beloofd, bij voorbeeld een auto, of een computer. De matrixen worden vaak vermomd als speciale weggeef acties van een bedrijf. Rekrutering voor dit soort schema’s vind meestal plaats door middel van telefoon, sms’jes, email of besloten bijeenkomsten. Fraude : Het aanpassen van documenten op een manier die niet wettig is. Identiteitsdiefstal – Factureringsfraude - Handtekeningvervalsing Valsheid in geschrifte – Effectenfraude.

218

Vermomming : Sommige oplichters vermommen zich graag als publieke functionaris. Met name een vermomming als politieman is populair omdat de politie vergaande bevoegdheden heeft en mensen geneigd zijn iemand in een politie uniform te geloven en te gehoorzamen. Op deze manier kan men een boete claimen, of iemand verzoeken om hem te volgen naar een afgelegen plaats, om hem dan te beroven, of op te lichten. ET gebruikte daarvoor meestal een legeruniform voor, om ontzag af te dwingen. Lijst : Vaak is het lonend om dezelfde persoon meerdere malen te benaderen met hetzelfde doel, of een ander verhaal. Als het slachtoffer al eens heeft betaald dan zal hij het vast nog een keer doen. Oplichters houden vaak ‘lijsten’ bij van mensen die makkelijk op te lichten zijn. Zij kunnen dan als melkkoe bestempeld worden. In het Engels spreekt men vaak van een ‘sucker list’ de zogenaamde sukkellijst. Ripdeal : Bij een ripdeal benaderd de oplichter het slachtoffer voor een transactie, enkel en alleen met het doel om het slachtoffer ter plaatse te beroven. In het criminele circuit vinden ripdeals vaak plaats, als zij weten dat er ergens een transactie plaatsvindt, komen ze opdagen, en nemen ze het geld van de koper af en tevens de voorwerpen van de verkoper. Wat dan meestal ontaard in en afrekening.

219

Malafide telefoonlijnen : Er zijn bedrijven die betaalde telefoonnummers exploiteren en proberen mensen onder valse voorwendselen te verleiden om hun nummer te bellen, dat kan gebeuren via internet. Het kan ook zijn dat ze je benaderen dat je een prijs hebt gewonnen en dat je contact daarvoor met hun op dient te nemen. Als men dan belt komt men in een systeem van vertraging waardoor de vrij dure tijd oploopt en dat vervolgens bij het slachtoffer in rekening wordt gebracht. Hetzelfde geld voor het verzenden van msm service, waarvan de in rekening te brengen kosten verzwegen worden. Het kan ook zijn dat men gebeld wordt met de mededeling of men een collect-call wenst te aanvaarden, wat vervolgens naar een duur betaalnummer wordt doorgesluisd zonder dat men het in de gaten heeft. Malafide huwelijksplanners : Malafide huwelijksplanners maken meestal misbruik van onervaren jonge koppels, alsmede van het feit dat ze volledig opgaan in hun gelukzalige roes van hun komend huwelijk. De planner vraagt vooraf geld zodat hij verschillende betrokken partijen vooruit kan betalen. Hij regelt de festiviteiten op een dusdanige manier dat de illusie voor het bruidspaar blijft bestaan dat alles geregeld is, zodat ze het restant betalen. Ze gaan zo geraffineerd te werk dat het bruidspaar er pas op hun trouwdag er achter komen dat ze opgelicht zijn. En dat het meeste geld in de zakken van de oplichters is verdwenen. Romantiesche Fraude : Sommige oplichters gebruiken ‘loverboy’- achtige werkwijze. Zij hebben vaak een knap uiterlijk, en bovendien zijn ze vaak sociaal zeer vaardig. Door romantische belangstelling voor het slachtoffer te veinzen, maken ze hem of haar emotioneel afhankelijk.

220

Zodra het vertrouwen gewonnen is en er een liefdesrelatie met het slachtoffer is bereikt, zal de oplichter proberen om zoveel mogelijk geld of andere waardevolle zaken afhandig te maken, door bijvoorbeeld een zogenaamde lening. Na verloop van tijd lopen de bedragen zo hoog op dat er problemen in de relatiesfeer ontstaan, en verdwijnt de oplichter die hoogstwaarschijnlijk al een ander slachtoffer in behandeling heeft. Godsdienstfraude : Dit is het misbruiken of niet naleven van de godsdienstige regels om er persoonlijk voordeel mee te halen binnen een bepaalde gemeenschap. Een voorbeeld is ‘simonie.’ Een wat ouder voorbeeld uit de geschiedenis is de zogenaamde ‘aflaathandel,’ waarbij al dan niet echte priesters voor geld een vrijwaarding tegen de hel of vagevuur verkochten in de vorm van aflaatcertificaten. Daarbij komt het vaak voor dat oplichters leden van een bepaalde religieuze gemeenschap benaderen, en zich zelf ook voordoen als leden van die gemeenschap. Men maakt hier gebruik van de aanname van de slachtoffers, dat het bij iemand die ook christen/moslim/jood of een ander geloof is, ‘het wel goed zit.’ Voorbeelden zijn malafide christelijke beleggingsinstellingen, en datingscammers die op een christelijke datingsite opereren, alsmede malafide touroperators voor bedevaartsoorden zoals Mekka. Enkele bekende affaires waarvan de oplichting bewezen is. Charles Ponzi: Hij lichte duizenden mensen op met zijn ‘Piramidespelen.’ Graaf Victor Lustig: Hij verkocht machines die biljetten van 100 dollar zou printen, maar in werkelijkheid slechts enkele bankbiljetten uitspuugde die Lustig er eerst zelf had ingestopt. Klanten betaalden grif duizenden dollars voor het ‘wonderapparaat.’

221

Hij verkocht ook de Eiffeltoren in 1925 voor een miljoenen bedrag, maar werd bij de tweede verkooppoging gearresteerd. Frank Abignale jr.: Hij was een veelvuldig vervalser van cheques in de VS en Europa. Zijn leven was verfilmd in 2002 met als titel ’Catch me if you can.’ Allen Stanford,Bernard Madoff en Delmar Vreeland: Ook zij waren opgepakt en veroordeeld. Louis Auzoux: Een Franse wetenschapper die zijn bewijs materiaal zelf fabriceerde. Milli Vanili: Die het zingen aan anderen overlieten. Hun bedrog kwam uit in 1990, wat een groot schandaal tot gevolg had. Ceciel Jacobson: Een arts die tientallen koppels oplichtte, door zijn eigen sperma te gebruiken in de plaats van de originele donor. Nederlandse oplichters Onder anderen: Willem Pince van der Aa: Hij verkocht waardeloze familiestambomen in diverse landen Ari Olivier alias ‘Heer Olivier’: Hij wordt verantwoordelijk gehouden voor oplichting tot een totaal bedrag van circa 450 miljoen euro. Han Van Meegeren: Hij vervalste schilderijen waaronder Johannes Vermeer. Eddie Tichelaar: Hij zag kans om heel Nederland voor meer dan 25 jaar te misleiden, totdat hij zich vergreep aan de ‘Tekkel.’

222

Ter afsluiting: Ik heb geen enkele journalist kunnen vinden, die de moed had om deze wantoestanden aan te kaarten. Die hebben schijnbaar een erecode om elkaars fouten af te dekken. Zelfs misdaadjournalisten durven het niet aan. Ook niet J.P. de Vries. Aangezien er een ontmoedigingsbeleid gevoerd wordt door het OM en de politie, alsmede dat de aangiftes uiteindelijk terzijde zullen worden gelegd, doordat het een welles nietes spelletje wordt tussen de journalisten en mijn dochter, ‘die hardnekkig zal blijven ontkennen.’ Ondanks dat ze nu schriftelijk toegaf. Zij heeft echter volgens bronnen wel verklaard, dat haar man ’ET‘ in detentie zit en er in juni 2012 weer uit komt? Waarna ze weer van 2 uitkeringen kunnen gaan genieten. “Het OM zwijgt hier in alle talen over. Zodat dit een gevecht is zonder einde, en er zodoende nog meer slachtoffers in de toekomst gemaakt zullen worden. Ik heb mijn plicht gedaan om verdere criminele activiteiten te voorkomen, en als er niets aan gedaan wordt, is dat niet mijn schuld. Wat ik wel weet is dat er mede door mijn toedoen een web is gespannen door sociale rechercheurs en politie, om Tichelaar daar iedere keer maar weer in vast te laten lopen.” “Ik persoonlijk leef nu een teruggetrokken leven op 68 jarige leeftijd, en ga af en toe eens op reis.” Vissen is mijn ontspanning, en als ik met mijn Tekkel aan het wandelen ben, kijkt ze mij af en toe aan met een blik van “het is goed zo. Ik ben bij je, ik ben altijd blij als ik je zie. Ik zal je ook altijd trouw blijven. Op mij kun je rekenen, en ben te vertrouwen.” Mijn laatste zinnen tik ik met mijn pijnlijke reumahandjes op het strand in Bali, nadat ik binnen de eerste twee dagen al twee keer gestopt ben door corrupte politie agenten. ‘Gangsters in uniform.’

223

Als je daar met een motor aan het rijden bent, dan wordt je als toerist direct uit het verkeer gehaald, waar niemand zich iets aan schijnt te trekken van stoplichten, omdat men na rood, er nog minstens vijf kan verwachten die doorrijden. Ik kreeg eerst een bekeuring omdat ik naar hun zin niet ver genoeg ’20 meter’ voor het stoplicht gestopt was volgens hun denkbare lijn, ik werd aan de kant gezet samen met een auto waar ik naast stond, en dacht dat is fair genoeg. Het bleek echter dat die wagen aan de kant werd gezet om te tolken.’De agent sprak geen Engels.’ Je wordt in een hoekje genomen, en nemen je rijbewijs af, vervolgens moet je het terugkopen. De eerste keer kostte het me tien euro, en ik kon gaan zonder dat hij iets noteerde, waarna de chauffeur van de auto vertrok zonder bekeuring. De volgende dag kreeg ik een zogenaamde bekeuring omdat ik stopte voor een rood licht, ik had volgens hem door rood moeten rijden. ‘Dit heb ik nog nooit meegemaakt,’ dit maal werd mijn zonnebril afgenomen en die zette hij op, ik moest weer in een hoekje gaan staan, en hij vroeg wat ik wilde betalen om mijn rijbewijs terug te krijgen, en wilde tevens weten waar ik vandaan kwam. Uit Holland verzekerde ik hem, dat had ik beter niet kunnen zeggen, nu was het opeens 30 euro. ‘Hier word ik echt ziek van,’ dit werkt bij mij als een rode lap op een stier. Ik zei dat ik het voor wilde laten komen. ‘Dat kon,’ maar dan was ik wel mijn internationale rijbewijs kwijt, en dat zou me nog meer problemen opleveren als ik verder zou rijden. Ik vroeg of ik een foto kon maken van de agenten, ze waren zelfs zo stom dat ze van elkaar een foto maakten met mijn camera, waarop ik naast hun stond met een gebaar makend met mijn vinger, alsof ik ze door hun hoofd schoot. Als een wat oudere man alleen, wordt je voortdurend kinderen aangeboden voor seks. Als je zegt dat je homo bent, dat werkt ook niet, dan komen ze met jongetjes. Dit is een zieke wereld, of ik ben niet goed bij mijn hoofd. ‘Ik houd het maar bij het eerste.’ Ik ben momenteel in de stad Kuta, maar wat mij betreft is het goed KUT, en de A moet dan zijn van geld ‘Afhandig’ maken door gangsters in uniform, dit buiten de comazuipende jonge toeristen.

224

Voor een gemiddelde toerist, die met zijn handdoekje naar het strand gaat en terug naar zijn hotel, zal het hier best een paradijs zijn, maar voor een avonturier als ik beslist niet.( ik was van plan om drie weken op de motor rondom Bali te toeren). Ik heb daarom voor de eerste keer in mijn leven besloten om een extra ticket te kopen en met de eerstvolgende beschikbare vlucht terug te vliegen. ‘Dit had ik ook tegen de agenten verklaard.’ En morgen vertrek ik dan, na een verblijf van vijf dagen. “Nu vanaf het strand starend naar de zee, waar mijn inkomstenbron en ontspanning vandaan kwam. ‘Alleen de vis werd duur betaald.’ Mijn blik is gericht op het westen, waar mijn dochter zich bevindt. En zie de zon in de zee zakken, met de wetenschap dat hij morgen weer tevoorschijn zal komen in het oosten, en een nieuwe dag van de rest van mijn leven in zal luiden. Maar voortdurend op de hoede moet zijn voor oplichters, en corrupte ambtenaren.”

I

225

Nawoord: Natuurlijk zoals verwacht gingen mijn ex en mijn dochter onmiddellijk in de aanval om hun gedrag te verbergen na de publicatie van het boek. Zij waren voor de publicatie in de gelegenheid gesteld om gemotiveerd commentaar te leveren op de beschuldigingen geuit door de slachtoffers. Maar daar werd niet gemotiveerd op gereageerd, en diende ik de beschuldigingen als voor waar aan te nemen. Zij waren in een situatie beland waarbij ze elkaars leugens geloofde, en zover waren gevorderd in hun leugens dat een terugweg onmogelijk leek, en zodoende diende te volharden, door verder te leven in een wereld van ontkenning. Zij hadden gezamenlijk de Nederlandse uitgever bedreigd om het van hun site te halen, deze jongens waren bang geworden van de genoemde crimineel en bezweken, zij hebben wel geholpen om het boek op een site van een buitenlandse uitgever te plaatsen. Waar het zich tot op heden bevind. De betreffende foto,s zijn van een site gehaald waar zij zichzelf op hadden geplaatst, en dus publiekelijk waren. Om de waarheid te achterhalen is in sommige gevallen de sociale media gebruikt. Omdat op dat moment het doel de middelen heiligde om de criminaliteit te stoppen. Het gratis boek is onder anderen ook doorgestuurd naar de politie in Geldrop, de voorzitter van de Tros, Jaap Jongbloed, en de redactie van “Vermist” en “Opgelicht” alsmede de betreffende kranten. Het boek heeft een effect van een sneeuwbal, en rolt door Nederland. Ik mag hopen dat hierdoor mijn doel wordt bereikt, om dit soort criminaliteit in zijn algemeenheid, en in het bijzonder“Het misbruiken van onschuldige kinderen op zijn minst te laten verminderen”. Ik zal voor iedereen bereikbaar blijven, ook op internet onder het email adres [email protected]

226

Het boek kan nu dicht Met vriendelijke groet: Frans Otten

227