Verhaal over een vlaam met myxomatose. Inleiding. Kobus. Dat is de naam van de vlaamse reus die myxomatose kreeg. Een schat van een dier, op dat moment bijna 3 jaar en sinds 3 weken samenwonend met vlaams vrouwtje Luna van resp. 6 mnd jong. Twee maanden voor de ontmoeting met Luna was Kobus nog gelukkig met Anna, een prachtige Lotharinger dame, zwart-wit en een echte lieverd. Bruut werd hun grote geluk afgebroken toen Anna van het een op andere moment last kreeg van darmimmobiliteit en diezelfde nacht overleed. Kobus en ik waren er kapot van. Hoe kan dit toch zo snel gaan? De hele nacht heb ik met haar opgezeten en alles uit de kast getrokken om haar te helpen maar helaas zonder resultaat. Anna is dood. Dat mensen depressief kunnen raken is algemeen bekend. Dat dieren van slag kunnen raken door het verlies van een partner weten we ook. Maar de depressie waar Kobus in terechtkwam had ik nooit verwacht. Hoezo een dier heeft geen gevoelens?? De eerste niet dierenkenner die mij dat nog eens wijs probeert te maken kan het krijgen van me! Kobus veranderde van een lieve eigenwijze vlaam in een grommend monster die elke vorm van liefdevolle aandacht weigerde. Daar moest ik wat aan doen. Mijn speurtocht naar een nieuwe vrouw voor Kobus was begonnen. In een andere opvang vond ik een vlaams vrouwtje en zij leek zo enorm lief. Ik haalde haar op en Kobus bleek oprecht geïnteresseerd in haar. Volgens alle welbekende regels startte ik het zgn. koppelprogramma en in eerste instantie verliep dat volgens “het boekje” De laatste stap kon genomen worden, samenwonen in hun nieuwe verblijf! Maar deze vlaamse dame had andere plannen toen zij het nieuwe verblijf verkende. Het beviel haar wel maar zij besloot dat zij het niet wilde delen en zette spontaan de aanval in op Kobus. Kobus kwam hier niet ongeschonden uit helaas. Een paar flinke wonden op zijn rug was het resultaat van haar scherpe tanden. Maar zijn inwendige verwonding was eigenlijk nog groter. Zijn depressie was zo mogelijk nog groter en er was geen land meer met hem te bezeilen. Het vlaams vrouwtje verhuisde weer terug naar de opvang waar zij vandaan kwam en Kobus was weer alleen. Ik heb hem maar even alleen gelaten om hem goed te kunnen observeren. Het grommen begon af te nemen, hij werd wat rustiger en na twee weken besloot ik dat hij toe moest zijn aan wederom een nieuwe vrouw. Het moest wel een vrouwtje zijn met het vergelijkbare zoete karakter van Anna. Stom stom stom, dat ik daar niet eerder aan gedacht heb. Luna!!! Luna woonde in mijn groep van 7! Een nog jonge vlaamse dame die ondertussen wel erg snel groot werd en de dwergjes onder de voet begon te lopen. Om kort te gaan: het was liefde op het eerste gezicht. Het kon niet meer stuk!!! Kobus was weer Kobus en ook Luna vond in hem een gelijke! Prachtig! Kobus, Luna en ik helemaal gelukkig!!!
De Myxomatose!! Het was een maandag. Zoals elke ochtend liep ik alle konijnen langs. De routine van water verversen, hooi en groente geven. Kijken of ze er allemaal nog happy bijzitten, dat soort dingen. Bij Kobus aangekomen zag ik dat hij ogenschijnlijk heerlijk languit lag te dommelen. Onnozel dat ik ben lach ik nog om hem want 1 oor hing helemaal naar beneden. “ He Kobus, ik dacht dat je een vlaam was en geen franse hangoor, gekkie” babbel ik tegen hem. En ik ga door met mijn dagelijkse werkzaamheden die bij de opvang horen en het huishouden. Einde van de middag loop ik wederom mijn ronde. Kobus zijn oor hangt nog steeds, dat is raar. Ik til Kobus op en zet hem op schoot. Ik kijk in zijn oor en de schrik slaat mij om het hart. Zijn oor is enorm gezwollen en er zitten allemaal rare rode vlekjes in. Ik voel zijn andere oor: ook dik, ik kijk: ook vlekken. Alle mogelijke scheldwoorden vliegen mijn mond uit, wat is hier in vredesnaam aan de hand? Op schoot zittend niest Kobus! Mijn hart gaat als een razende tekeer. Letterlijk keer ik Kobus helemaal om en inspecteer hem helemaal van alle kanten, overal! Ik ontdek een opgezet geslachtsdeel en ook zijn bekkie is enigszins verdikt. Sodemieters!! Als dit maar niet is wat ik denk!! Kobus sluit ik op in hun hok samen met Luna (ze lopen los normaal) en ik ren als een gek naar de pc, zoeken: myxomatose, wat zijn ook alweer precies de symptomen?? En van binnen weet je dat heus wel maar je zoekt in een onrealistische hoop naar de ontkenning. Op www.konijnen.nl staat het volgende:
myxomatose
dikke, vochtige zwellingen om het hoofd en de snuit. Gezwollen oogleden (slaperige ogen) zijn een klassiek teken, samen met gezwollen lippen, kleine zwellingen aan de binnenkant van het oor en dikke zwellingen rond de anus en geslachtsorganen.
O nee!!!! Dit kan niet waar zijn!! Hoe is dit in godsnaam mogelijk, de konijnen zijn geënt, Kobus dus ook. Wat ik op dat moment voelde kan ik nauwelijks beschrijven. Paniek, woede en verdriet. Als een dolle stier begon ik van alles te regelen. Mijn manier om even geen emoties te voelen, ik moest mijn kop erbij houden!! Want 1 ding staat voor mij als een paal boven water, Kobus ga ik niet verliezen, dat mag gewoon niet gebeuren!! Ik belde mijn dierenarts, hij moest langskomen van mij. Hij moet Kobus zien! Waarom?? Ik wilde het waarschijnlijk nog van een kenner horen ook dat ik spijtig genoeg gelijk had. Kobus en Luna verhuisde ik in de grootste kooi die ik kon vinden naar de serre. Weg van alle andere konijnen. De serre werd afgesloten, mijn honden mogen er niet bij en ook de katten hebben huisarrest. Zij mogen niet meer buiten komen zolang er sprake is van myx! Myxomatose is met name overdraagbaar door vectoren (stekende insecten zoals, vlooien en muggen). Maar ook door direct intensief contact bij konijnen onderling.
Toen ik dat geregeld had ben ik maar eens gaan bellen want ja, wat nu?? Medicijnen voor myxomatose zijn er niet maar er moet toch iets zijn wat als behandeling gegeven kan worden? Zijn weerstand moest in elk geval omhoog / ondersteund worden. Mijn dierenarts vertelde mij dat ik baytrill moest gaan geven ter ondersteuning en natuurlijk pijnstilling. Dat werd metacam. In eerste instantie alles1 maal daags. Ok, dat was snel geregeld. Dat heb ik uiteraard allemaal in huis. Extra vitamines heb ik ook altijd staan en ik besloot die ook maar vast door het drinkwater te doen, baat het niet dan schaad het ook niet! Die nacht was een heel onrustige met weinig slaap. Er moest nog veel geregeld worden en daar lag ik over na te denken. Afspraken afgebeld, de gereserveerde konijntjes konden helaas niet worden opgehaald voorlopig. Ontsmetten van de verblijven en ga zo maar door. Dinsdag zou wederom een chaotische en drukke dag worden.
Kobus 1e dag
rechteroog
linkeroog
linkeroor
rechteroor
2. Ik was alweer vroeg op en holde naar beneden, hoe zou het met Kobus zijn?? In de serre werd duidelijk dat ik al eerder op was dan zij, Kobus en Luna keken me slaperig aan. “ Vrouwtje, wat doe jij zo vroeg op?” Die koppies…zucht …alsof er niets aan de hand was, ik moest een lach onderdrukken en mijn hart vervulde zich met liefde, wat hou ik toch van dat stel!! Ik mijn oude shirt en joggingbroek verschoonde ik hun kooi en Kobus en Luna konden ondertussen heerlijk de pootjes strekken in de serre. Ik maakte een schaal groente voor hen klaar, water, hooi en het stel kon aan de “ontbijttafel” Nadat ikzelf had gedoucht ging ik naar de konijnen in de opvang. Helaas, in de opvang zag ik het meteen. Soda, een voedstertje had heel slaperig uitziende ogen. Nee!!! Shit!! Weer een nijntje met myx. Het ritueel van die dag daarvoor kon weer beginnen. Aangezien ik net helemaal schoon was heb ik eerst alle nijnen verzorgd. Vervolgens weer een kooi de serre in gesjouwd en klaargemaakt voor Soda. Soda verzorgd, medicatie enz. Verdorie!! Als dit maar goed komt allemaal. Zoals ik die nacht had besloten ben ik gaan bellen. Met pijn in het hart moest ik een hoop mensen gaan vertellen dat zijn hun gereserveerde konijntjes niet op konden halen ivm met de myxomatose hier. Uitgelegd wat myx inhoud, incubatietijd (minimaal 8 dgn), verloop en mogelijke duur etc. Geheel tegen mijn verwachting in reageerde iedereen vol begrip en medeleven. Op 1 persoon na wilde niemand de reservering opzeggen. Dat steuntje had ik echt even nodig. Ik voelde een soort van enorme vechtlust opkomen. Ik kan dit aan!! Ik ga dit in goede banen leiden en ik ga geen konijnen verliezen!!! Misschien onrealistisch gedacht maar dat werd wel mijn streven! En weer klom ik in de telefoon. Inge ging ik bellen. Inge ken ik niet persoonlijk maar via de mail (konijnenmailgroep: http://groups.yahoo.com/group/KonijnenGroep/) en ik had het gevoel dat zij mij meer kon vertellen over myx en hoe te handelen. Inge was erg lief hoor, vol medeleven hoorde ze mijn verhaal aan en gaf mij enkele tips. Een daarvan was bellen met Maryo, zij moest er meer van weten en zij was bezig met onderzoek naar de myx uitbraken. Ook Maryo kende ik via de mailgroep. Ik belde Maryo. Zij schrok van mijn verhaal. Wat bleek, er was al op ongeveer 6 plaatsen in Nederland myxomatose geconstateerd bij konijnen die ingeënt waren. Ik verzocht Maryo om de uitbraak bij mij nog even stil te houden, per slot van rekening waren het “nog maar” twee konijnen (Luna heeft het wonderbaarlijk genoeg niet) en ik wilde nog
geen paniek zaaien. Eerst wilde ik de 8 dagen incubatietijd afwachten, alvorens naar buiten te brengen dat ik myx had in mijn opvang. Maryo gaf mij het advies om echinacea D6 te halen van VSM. Dat is weerstand verhogend en kan aan zieke konijnen gegeven worden. 8 druppels in een drinkflesje. Ok, ook dat zou ik doen. Verder mocht ik haar natuurlijk bellen voor vragen. Heerlijk als mensen er zijn voor je, ik stond er dus niet alleen voor!
Geluk bij een ongeluk??? Mijn telefoon ging, het uitzendbureau waar ik op dat moment voor werkte belde. Ze vond het erg vervelend mij te moeten zeggen dat het bedrijf waar ik onlangs voor was gaan werken besloten had mij niet meer nodig te hebben! Natuurlijk!! Dat kon er ook nog wel bij!! Shit ….en nog meer scheldwoorden!! Na 5 minuten razen tegen die arme medewerkster van het uitzendbureau die er ook niets aan kon doen natuurlijk vond ik mijn fatsoen weer terug. “Sorry dat was niet voor jou bedoeld” stamelde ik tegen haar. Het was geen probleem, ze begreep het wel en ze zou snel gaan kijken voor een andere baan voor mij. Afijn, gekalmeerd en nadenkend kwam ik tot de conclusie dat ik dit maar moest zien als een “geluk bij een ongeluk” Tenslotte had ik nu alle tijd om voor Kobus, Luna en Soda te zorgen en de mogelijk nog komende slachtoffers. Wat een toestanden allemaal………
3.
Weer was ik vroeg op. De zorgen om Kobus houden mij enorm bezig uiteraard en dan ook nog mijn ontslag. Maar ik had mij voorgenomen me niet gek te laten krijgen. Dus aan de slag! Eerst de vaste routine van de konijnen verzorgen. Met een nerveus gevoel liep ik dan toch de opvang in, bang om weer een myx-slachtoffer aan te treffen. Ik gaf alle konijnen water en hooi en controleer ze stuk voor stuk. Pff, gelukkig op dat moment geen nieuwe slachtoffers. Vervolgens gauw naar de serre, even rustig trutten met Kobus , Luna en Soda. Ze mogen alledrie even loslopen zodat ik de kooien kan verschonen en hun “ontbijt” (zie foto) met alle extra vitamines ed in orde maak. Kobus trekt nog even aan mijn broekspijp, hij wil aandacht. En natuurlijk geef ik hem dat. Ik ga op de grond zitten en neem hem even lekker op schoot. Hij laat zich heerlijk vertroetelen maar aan zijn oren mag ik niet komen. Hij heeft pijn. De tranen springen in mijn ogen. O jongen, waarom nou toch?? Wat een helse ziekte. Ik sloeg mijn armen om hem heen en druk Kobus zachtjes tegen me aan en kus hem even lekker op zijn kop. Hij liet het allemaal gelaten toe. Nu kan het nog, die gedachte schoot door mijn hoofd………
’s Middags loop ik wat onrustig heen en weer. Het gevoel van machteloosheid begint toe te slaan. Wat kan ik nog meer doen? Er moet toch iets zijn waarmee ik Kobus en Soda kan helpen? Vreemd genoeg heeft Luna nog steeds geen symptomen van myx. Vreemd, maar ik ben daar natuurlijk wel blij mee. Ik belde maar eens met een vriendin, ik moest even over de situatie praten. Zij vroeg mij meteen waarom ik Luna dan niet bij Kobus weghaalde, stel je voor dat zij alsnog myx krijgt. Dat had ik natuurlijk ook al met mijn da besproken. Als ik Luna bij Kobus weghaal teken ik vrijwel zeker Kobus zijn doodvonnis. De reden dat Kobus ondanks zijn enting toch myx heeft gekregen is zeer waarschijnlijk zijn verlaagde weerstand geweest nav het overlijden van Anna. Hij is nu zo gelukkig met Luna dat de kans groot is dat hij nog een “verlies” van een vrouwtje niet aan zal kunnen. Een nare situatie dus met tweezijdig risico. We kozen ervoor om Luna bij Kobus te laten in de hoop dat ze genoeg antistoffen heeft aangemaakt nav de enting om eventueel myx de baas te kunnen. Op hoop van zegen dus……….
“S Avonds is Nienke er zoals altijd op woensdag om te helpen in de opvang.
Ook zij schrikt van Kobus bizarre uiterlijk. Myxomatose zien op fotoos of daadwerkelijk bij een konijn dat voor je neus zit is toch wel even heel anders! Het is fijn dat ze er is, kan ik even lekker alles van mij afkletsen tegen een andere konijnengek. Lucht toch een klein beetje op.
Kobus lijkt stabiel, de vlekken, bulten en benauwdheid zijn niet veel erger geworden. Toch blijft de aanblik van zijn aangetaste smoeltje schrijnend. Het roept zoveel gemixte emoties op, verdriet, frustratie, machteloosheid. Het kost me veel moeite niet in paniek te raken. Als ik dan naar Luna kijk weet ik dat er nog steeds hoop is, zij is op dezelfde datum ingeënt als Kobus en zij heeft nog helemaal niets dat wijst op myx. Ik houd mijn vingers gekruist dat Kobus genoeg antistoffen op heeft kunnen bouwen om de myx aan te kunnen.
4. Te vroeg gejuicht! Kobus zijn oren zijn er erger aan toe en zijn ademhaling klinkt een stuk zwaarder. En dat allemaal in een nacht. Wat kan dat snel gaan. Die verdomde rotziekte!! Ik maak me weer ernstig zorgen. Ik besluit Maryo nogmaals te bellen. Zoveel vragen en ik heb helemaal geen ervaring met myx, ik weet er simpelweg geen drol vanaf! Hoe ver ga je? Wat is nog reëel? Wanneer grijp je in?
linkeroog erger
rechteroog erger
linkeroor erger onderkant /kin allemaal bulten Maryo staat me vriendelijk te woord. Ze luistert naar wat ik haar vertel over de situatie van Kobus. Ze verteld me dat hij nog steeds een goede kans maakt, hij is nog niet echt ernstig ziek. Hij eet en drinkt nog zelfstandig, stribbelt zelfs tegen bij toedienen van medicatie.
Dat mag ik allemaal als positief beschouwen. Ok, ik ben weer een heel klein beetje gerustgesteld….voorlopig.
5. Ook vandaag raak ik weer enorm gefrustreerd. Soda gaat ook snel achteruit. Haar ogen zwellen in hoog tempo op. In vergelijking met de dag dat ik bij haar myx constateerde vraag ik mij nu af of ze nog wel wat ziet. Ook heeft ze nu voor het eerst haar eten niet op. Ze loopt ermee te klieren en ze is ook erg snotterig en benauwd.
Zo zagen Soda’s oogjes eruit op de dag dat we myx bij haar ontdekten.
En dit is Soda op de 7e dag: rechteroog en linkeroog.
Ik besluit Soda te gaan dwangvoeren maar hoe krijgt ze alles binnen dat ze nodig heeft? Ik besloot een blender te gaan kopen. Daarin kan ik alles tot puree malen zodat het toch nog met een spuitje opgezogen kan worden en kan ik makkelijker dwangvoeren. Wat ik allemaal in die blender heb gegooid? Witlof, andijvie, selderij, potje wortelhapje, zakje rabbit-recovery, 2 potjes (van het wortelhapje) water en de druppels echinacea d6! Als een zachte puree kwam het eruit! Ben benieuwd……. Nou, dat was hoopgevend, voor even… Soda vond het zalig, ik kon het met gemak via een spuitje aan haar voeren. Het ging erin als koek! Dat deed me even goed, nu Kobus nog. Helaas, dat werd een ander verhaal.
Doordat Kobus zo benauwd is eet hij met veel moeite. Ook zijn ondersteunende medicatie moet ik met “vechten” in zijn bek spuiten. Al twee keer beet hij het tuutje van de spuit af en vrat het op, de idioot! Zijwaarts maar eens proberen. Er gingen twee dingen mis, ten eerste vond hij mijn geweldig gepureerde groente hapje stomweg niet te vreten (sorry voor het taalgebruik, maar je had zijn kop moeten zien) Ten tweede was hij zo benauwd dat hij het nauwelijks kon slikken dus hij verzette zich met al zijn kracht wat hem een berg energie kostte. Ok, nu geen paniek dacht ik nog, maar de tranen brandden alweer in mijn ogen. Shit, wat nu? Ik nam nog wat blaadjes andijvie en brak dat in stukjes evenals een paar blaadjes witlof. Daaroverheen goot ik wat van de puree, als een dressing. Ik ging bij Kobus zitten en smeekte hem zowat of hij nu alsjeblieft wat wilde eten. 1 hapje…..”goed zo lieverd, eet maar lekker, het is goed voor je”…2e hapje….” Brave Kobus, zo is het goed, zie je wel, best lekker “ …(leugenaar, dacht ik van mezelf) En hem al aanmoedigend heb ik 3 kwartier naast hem gezeten om hem ongeveer 5 happen te zien nemen. Om moedeloos van te worden. Ik liet Luna, die losliep door de serre, weer bij hem in de kooi. Misschien als hij haar ziet eten, eet hij wel mee. Mooi niet dus! Luna at de rest zelf op, ze vond het een supermaaltje blijkbaar. Morgen toch Luna maar even in een kooi naast Kobus huisvesten zodat ik beter kan zien hoeveel Kobus zelf eet.
6. Zoals ik had besloten heb ik Luna en Kobus naast elkaar maar in twee aparte kooien geplaatst.
Ik moet weten hoeveel Kobus zelf eet. Luna was het totaal niet eens met deze manier van wonen. Woest begon ze aan de tralies trekken met haar tanden want ze wilde met alle geweld (letterlijk) naar Kobus toe. Ik heb haar afgeleid met wat verse groente. Gelukkig dat werkte! Vervolgens eerst maar eens Soda onder handen genomen. Oogjes zo goed en kwaad als het ging schoongemaakt en gezalfd. Daarna heb ik haar gevoerd met diezelfde gepureerde groenten, wederom ging dat erin als koek. Toch prettig als dat zo makkelijk gaat. Soda’s neusje zat vol met snot of pus of wat voor ellende het ook is. Het doet haar vreselijk zeer, het is echt een verstopte neus. Omdat ik op dat moment niets anders voor handen had en eigenlijk ook niet wist wat ik anders kon geven heb ik een zoutwater oplossing gemaakt. Zoals je dat ook voor jonge kinderen mag doen. Met een doekje heb ik voorzichtig eerst haar neusje zo goed mogelijk schoon gemaakt. Met een spuitje heb ik een paar druppeltjes in elk neusgat laten vallen. Nu maar hopen dat het een beetje los weekt. Toen Kobus, tja, en het is niet echt een feestje om hem te behandelen. Hij stribbelt enorm tegen en ik kan je verzekeren, zo’n vechtende vlaamse reus is geen lolletje. Met pijn en moeite krijg ik zijn pijnstilling en antibiotica in zijn bek. Ja, maar toen zijn neus en ogen nog. Die ogen schoonmaken en zalven ging nog best aardig, meneer probeerde maar 1 keer van mijn schoot te springen. Toen die neus, Kobus in de houtgreep genomen, doek om zijn achterpoten heengetrokken zodat hij niet kan trappen. Iets achterover laten hangen…..ja dat vond hij niet echt leuk van me, maar goed al met al is het gelukt en even later zat Kobusje te “mopperen” in zijn kooi. Pff, dat was dat!
7. Rare dagen waren het met een trieste gebeurtenis. Deze dagen stonden in het teken van het schoonmaken van de opvang, het zoeken naar een neusspoelmiddel voor de zieken en veel bellen. Al met al een drukke toestand. Kobus en Soda hadden veel last van die volle neuzen en Soda ging ook nog eens hard achteruit. Ik had donderdagavond telefonisch met mijn dierenarts afgesproken de volgende dag langs te komen met Soda om te bepalen hoe ernstig verslechterd haar situatie was. Hij zou dan meteen een middel meegeven om de pussige snot los te maken. Soda was erg slecht al die avond ervoor en het dwangvoeren ging voor het eerst erg moeizaam. Ik had er een hard hoofd in, het arme meiske was aan het opgeven. Ik heb tegen haar gepraat, haar geknuffeld en haar moed ingesproken zoals je bij een mens zou doen. Ik wilde haar zo graag helpen en tegelijkertijd vond ik dat het haar tijd was. Geen enkel dier verdient het om zo te lijden.
8. Vrijdagochtend, Soda was overleden.
Ik was een soort van opgelucht. Ze hoefde nu niet meer te lijden, het was beter zo. Ik heb haar geaaid en gedag gezegd.
Dag lieve Soda!
‘S middags heb ik een neusspoelmiddel voor Kobus opgehaald bij mijn dierenarts en Soda daar achtergelaten.
9. Wederom druk maar ook een beetje positief. De neusdruppels doen hun werk redelijk. Die vieze bende komt los en Kobus is minder benauwd vandaag. Hij geeft zelfs aan uit zijn kooi te willen en natuurlijk mag hij dat. Samen met Luna huppelt hij wiebelig door de serre. Ze missen het duidelijk dat ze niet samen in een kooi verblijven. Ik heb ze even laten spelen en ondertussen een “groenteschotel” in elkaar gedraaid. Ik ben zo blij dat Kobus nog steeds zelf eet! Ook valt mij op dat hij nog steeds ijdel is, mijn hart maakt een sprongetje want Kobus geeft zichzelf een wasbeurt. Allemaal kleine dingen maar voor mij nu zo belangrijk. Kobus voelt zich duidelijk nog goed genoeg om aan zijn uiterlijk te denken! Beiden gaan terug in ieder hun eigen kooi en beiden doen zich tegoed aan hun groenten. Ik heb weer een beetje hoop voor Kobus, voor het eerst sinds deze ellende begon.
10.
Kobus is nog hetzelfde als gisteren, een klein maar goed berichtje dus. Ik loop mijn dagelijkse rondje, controleer alle dieren en zorg ervoor dat zij van alle gemakken zijn voorzien. Ik ben ondertussen erg dankbaar dat er geen verdere myx-patienten zijn bijgekomen. Alle overige dieren in de opvang en andere eigen konijnen hebben geen myx!! Ik besluit ook maar eens een beetje te gaan ontspannen na al deze onzekere dagen. Samen met Gijs gaan we er even lekker op uit met de honden, naar het water, waar zij heerlijk kunnen zwemmen. Ook ‘s avonds doe ik weer een kleine blije ontdekking. Kobus zijn ingevallen oog is weer beter zichtbaar. Enthousiast roep ik Gijs, kijk eens!! Ook Gijs ziet uiterlijke verbetering, gaat hij het halen?? Ik durf daar absoluut geen volmondig ja op te zeggen, maar ik heb nu oprecht hoop!
11. Kobus overleeft!! Sinds die kleine blije ontdekking is het alleen maar vooruitgegaan met Kobus. Niet snel natuurlijk, al met al gingen er nog 3 weken overheen. We hebben toen een bezoek gebracht aan onze dierenarts en hij verklaarde Kobus niet meer besmettelijk en dus genezen! Wat een feest!! Ik kon het nauwelijks geloven. Heerlijk, mijn kanjers kunnen weer gaan genieten en buiten spelen. De eerste middag buiten was dan ook werkelijk een lust voor het oog. Twee grote vlamen die enorm hoge luchtsprongen maakten. Het leek wel een wedstrijdje.. Beiden zijn dolgelukkig en ik ook!
Laura Blom Konijnenopvang Jamie’s
