Veldwerk
Collectors edition
1
maart 2014
Deze speciale laatste editie dragen we op aan de huidige en alle oud-redactieleden. Veel dank aan de adverteerders.
Op de voorkant: de redactie van Veldwerk Van links naar rechts: Marijn Struiksma, Mireille Knippers, Regency, Ton Koenen.
Van de redactie
Inhoudsopgave Voorwoord Van de redactie Interviews door de jaren heen Stukjes uit de oude doos Veldruiterkamp Concours Hippique Veldruiters Nog meer stukjes uit de oude doos De redactie in het zonnetje Laatste column Regency
3 3 4 6 8 10 12 14 15
wwww.veldruiters.nl www.veldruiters.nl www.veldruiters.nl
Het is zondagavond 23 maart 2014. Op de redactie van Veldwerk hangt een vreemde stemming. Aan de ene kant voldoening en trots omdat we net weer een mooi boekje hebben ge maakt. Aan de andere kant een graf stemming, want het is het laatste boekje. We kijken elkaar aan: dat was het dan, het is voorbij. We gaan Veld werk missen, dat weten we zeker. Het vele werk, het schrijven van de stukjes, het priegelige lay-outwerk, het toveren met programma's om alles netjes op zijn plaats te krijgen. Maar bovenal zullen we elkaar als team gaan misen. Het is niet anders, het is gedaan. Dit nummer is een reis door 30 jaar histo rie van het clubblad en de club, en dat versterkt het gevoel van weemoedige nostalgie. Daarom moeten we snel gaan afsluiten, voor er tranen vloeien. We wensen onze lezers het beste en hopen dat Veldwerk ooit een waardige opvolger gaat krijgen, in welke vorm dan ook. Het ga u allen goed. Marijn, Mireille en Ton
Beste leden van de Veldruiters, Wanneer ik dit voorwoord schrijf, is het begin maart en al prachtig voorjaarsweer. Gelukkig hebben we afgelopen winter weinig last gehad van bevriezing en sneeuw in de bak. Alle lessen zijn doorgegaan op één halve avond na. Toen werd de storm zo heftig dat ik de tweede en derde les heb afgelast voor onze eigen veiligheid: dat staat natuurlijk voorop. De stamppotreceptie was ook weer gezellig en had een leuke opkomst. Nu de lente weer begonnen is, gaat alles natuurlijk weer kriebelen. De voorbereidingen voor het concours op 28 juni zijn al in volle gang. Alle commissies hebben de draaiboeken weer aangepast en zijn al van start gegaan. Dankzij onze geweldige hoeveelheid sponsors, kan het concours ook dit jaar weer doorgaan. Inmiddels zijn de klusdag en de algemene ledenvergadering alweer voorbij en gaan de menlessen op 1 april weer van start. Wil je ook graag beter aangespannen kunnen rijden, kom dan eens kijken en word lid. Het is om de week op dinsdagavond van april tot en met september, en het zou mooi zijn als er nog een paar menners bijkomen. Dit jaar zijn er ook weer drie KNHS-wedstrijden gepland en één onderlinge wedstrijd. Dit jaar staat de bosrit weer op het programma. Ik hoop op een grote opkomst. Ik ga zelf ook mee rijden! Na het grote succes van vorig jaar is er op 24 mei weer een teamdag. De mail met de uitnodiging hebben jullie inmiddels gehad en het wordt zeker een gezellige en leuke dag. De dressuur- en springclinic staan ook weer gepland, dus houd de site in de gaten en reageer op de mail als je daar aan wilt deelnemen. Dit jaar hebben we de vrijwillergers barbecue al gelijk twee weken na het concours gepland. Dus bij dezen is iedereen op 12 juli uitgenodigd om daar weer een ge zellige avond van te maken. Dit is helaas het allerlaatste Veldwerk clubblad in druk. De moderne en digitale wereld gaat zo snel dat Veldwerk wordt opgevolgd door een digitale nieuwsbrief. Ook is het natuurlijk altijd leuk om iets van of voor de club in het gastenboek op de site te vermelden. Dat kan iedereen te allen tijde doen. Dus geniet je ergens van of zie je iets leuks op de club, schijf het in het gastenboek en deel het met iedereen. Bij dezen wil ik uiteraard de redactie van Veldwerk bedanken. Marijn Struiksma, Mireille Knippers, Ton Koenen en Regency, bedankt voor al jullie inzet voor ons clubblad. Ik hoop dat jullie weer iets anders leuks voor de club willen en gaan doen. Ook de oud-redactieleden van het clubblad bedanken we hierbij voor hun inzet. Voor de rest hopen we op een mooi voorjaar en lekkere lange zomer met veel paardrijdgenot. Michel de Jong Voorzitter
Pagina 3 pagina
Voorwoord
Pagina 4 pagina
Interviews door de jaren heen Bij het verschijnen van deze laatste Veldwerk in de geschiedenis van de Veldruiters is de redactie in het archief gedoken, onder andere op zoek naar interviews met veldruiters door de jaren heen. Zo bleek dat de eerste uitgave van een clubblad dateert van oktober 1 984. Dit jaar is het dus dertig jaar geleden dat het eerste clubblad verscheen onder re dactie van Richard An dringa en Annemiek Geurts. In maart 1985 was er al sprake van de bouw van een nieuw clubhuis: wat dat betreft was er niets nieuws onder de zon. Om het nodige geld bij elkaar te brengen werd er toen onder andere een grote verkoop van pennen geor ganiseerd die fl. 1353 (€ 613) opbracht. Even werd de bouw van het nieuwe clubhuis bedreigd doordat enkele in woners van Werkhoven het initiatief namen voor de aanleg van een ijsbaan op het terrein dat door der Veldruiters werd gebruikt aan de Beverweerdse weg, maar deze dreiging kon worden afgewend. In 1986 werd het 20-jarig bestaan groots gevierd onder leiding van de toenmalig voorzitter Joop van Doorn. Ook erelid de heer Peek werd toen in het zonnetje gezet. In dat jaar werd ook de eerste rommelmarkt van de Veld ruiters gehouden. Deze traditie, die een begrip werd in Werkhoven en omgeving, zou vele jaren stand hou den en het nodige geld in het laatje brengen. Het clubblad van april 1987 had een primeur: het eerste interview met een clublid. Dat was toen Hennie Peek, toen 68 kilo, 1.65 m lang en schoen maat 41, zo lezen wij. Het zal nog niet veel zijn veranderd in al die jaren, schatten wij in! Overigens werd Hennie in 1987 clubkampioen. Een jaar later treffen we een interview aan met Ben Oostveen (die ook in het laatstver schenen nummer van Veldwerk de kolommen sierde). Ben gaf toen aan dat zijn lievelingseten patat was en zijn lievelingsdrankje: pils. Ook dat zal weinig zijn veranderd in al die jaren. Ook toen al was Ben bijna altijd bij de club te vinden! In februari 1989 vinden we een inter
view met een toen 15-jarige Marion Verhagen, die overigens dat jaar club kampioen was geworden. Ze ont vouwde haar plannen voor de toe komst: ze wilde in tuinen en buiten werken. Ze wist nog niet of ze zou gaan trouwen, maar als dat zo zou zijn zag de ideale man er als volgt uit: “Het liefst heb ik dat hij blond haar heeft en blauwe ogen. De leeftijd maakt me niet zoveel uit, ongeveer even oud is wel best”. Ze voegt daaraan toe: “Ik wil wel graag kinderen, liefst twee. Ik hoop in een landhuisje te gaan wonen met een stukje wei erbij zodat ik zelf paarden kan houden”. Haar voorspelling is verrassend goed uitgekomen! In april 1990 kreeg het clubblad een nieuwe redactie: Hanneke, Annemiek, Ludolf, Gwen Maaike en Suzan. Ook toen al was er gebrek aan kopij, gezien de oproep die de nieuwe redactie deed aan de leden. Na lange tijd verscheen in november 1993 weer een interview met een Veldruiter. Jeanet van Zuylen, pony rijdster van 22 jaar oud, beet het spits daarbij af. Ze werd gevolgd door onder andere ponyinstructrice Bernadette Verheyden, die blijkbaar in trek was bij de mannelijke Veldruiters, omdat na drukkelijk wordt gemeld: “jammer voor de mannelijke Veldruiters: Berna dette is bezet”! In 1997 krijgt het clubblad de huidige naam “Veldwerk”, maar het duurt tot de winter van 2000 eer er weer een interview verschijnt: met de clubkam pioenen Sabine Verhagen (18) en Ma rion Vermeulen (40). Ze zijn allebei trots op hun kampioenschap en zijn het eens over de leukste activiteit met paard en pony: meedoen aan een cross! In oktober 2001 staan Jetty Mulder en Harry Mocking centraal: ze geven in die maand hun laatste les voor De Veldruiters. Ze hebben met veel ple zier lesgegeven, maar moeten stop pen door tijdgebrek. De kinderen aan wie ze lesgaven hebben hen op pas sende wijze bedankt. In het januarinummer van 2004 wordt stilgestaan bij het plotseling overlijden van Jan van Basten, op dat moment een zeer geliefde voorzitter van de Veldruiters. Angela Peek neemt het stokje noodgedwongen over. In 2009 trad Regency, de trouwe vier voeter van Hanneke Vernooij, toe tot de redactie en schreef vanaf dat mo ment in bijna elke Veldwerk een co lumn. Vanaf die tijd staan er in bijna elke Veldwerk Veldruiters in het zon netje. We zien gesprekken met Fauve
van Bemmel, voorzitter Jantine Oskam en vrijwilliger van het eerste uur Arie Geurts. Deze deelt een eigen schap met Ben Oostveen: ondanks hun vele bemoeienissen met de paar denclub hebben ze beiden nog nooit op een paard gezeten, bang dat ze er af zouden vallen! We lezen gesprekken met menlid Cees Rosengarten en trouwe barvrouw Maaike Verhagen, die bescheiden op de achtergrond blijft maar bergen goed werk voor de vereniging verzet. En dan, 21 jaar na haar eerste interview, duikt Marion Verhagen in september 2010 weer op als Veldruiter in het Zonnetje. Ze heeft jaren in het bestuur gezeten en heeft ook als beheerder van de website en in de organisatie van het jaarlijks con cours zeer belangrijk werk voor de vereniging gedaan. Dan is er ook Me lissa van Ginkel, die in juni 2011 in het zonnetje wordt gezet omdat zij als enig jeugdlid vrijwilligerswerk deed op de schoonmaakdag in de kantine. In het nummer daarop Johan Peterse, een van de trouwe leden die veel onder houdswerkzaamheden verrichten. Het num mer van m aart 2012 staat ge heel in het teken van de opening van onze nieuwe ac commodat ie. Jochem en Jantine vertellen in dat nummer over de lange weg die naar ons nieuwe stekkie heeft geleid. Bestuurslid Nathalie Verkuijl vervolgt de reeks, gevolgd door Monique Peek in december 2012. Vorig jaar kwamen achtereenvolgens aan de orde; be stuurslid Eva van Zutphen, nieuwe voorzitter Michel de Jong, Hanneke Vernooij en als laatste Ben Oostveen. Daarmee is een einde gekomen aan de Veldruiters in het Zonnetje. Zo door de geschiedenis heen gaand zien we dieptepunten en hoogtepunten in de clubgeschiedenis, maar er is één bin dende factor: de trouwe clubliefde die een aantal leden (en niet-leden) voor de veldruiters ten toon spreiden. Hun vrijwilligerswerk heeft de club door de jaren heen vooruit geholpen. Als Veld werk in enigerlei vorm, een opvolger mocht krijgen, zullen die vrijwilligers hopelijk weer regelmatig in het zonne tje worden gezet. Ze verdienen het!
Pagina 5 pagina
Pagina 6 pagina
Stukjes uit de oude doos
Pagina 7 pagina
Pagina 8 pagina
Veldruiterkamp Eén van de tradities van de Veldruiters is het jaarlijkse ponykamp. Althans, het heette heel lang ponykamp, omdat het aandeel jeugdleden dat met po ny’s deelnam groot was. De laatste jaren gaan er overwegend seniorleden mee met paarden; vandaar dat enige jaren geleden de naam is veranderd in “Veldruiterkamp”. Veldwerk dook in de archieven om te kijken hoe dat nu in al die jaren met het kamp is verlopen. Het eerste ponykamp dat in de archie ven wordt genoemd werd gehouden van zaterdag 13 juli tot zaterdag 20 juli 1985 in Putten (Gelderland). Zeer oude leden van de Veldruiters wisten de redactie echter te vertellen dat er in het begin van de jaren zeventig ook al ponykampen werden georganiseerd door de vereniging en wel in het dorp je Achterveld bij Amersfoort. Daar stond een binnenmanege waar de Veldruiters heengingen. Ze sliepen in de stal bij de paarden en hadden een hoop lol. De manege is inmiddels verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor De Klaveet, eens een bekende discotheek, nu een partyboerderij. De kosten voor het ponykamp in 1985 bedroegen fl. 175,00 (ofwel € 78). Een heel bedrag voor die tijd, maar “als die kosten worden vergeleken met andere vakanties, zoals zeilkampen e.d., dan valt het mee”, vermeldde het clubblad van maart 1985. Hanneke Vernooij en Monique Goorkate organiseerden dit kamp op de Phoenixhoeve te Putten, bijgestaan door keukenprinsessen Mieke van der Leun en Ingrid van Reeuwijk. Al op dit eerste kamp was Ben Oostveen een trouwe deelnemer, al reed hij zelf geen paard. In 1987 werd er weer een ponykamp gehouden dat zo geslaagd was dat er een speciale uitgave van het clubblad aan werd gewijd. Er gingen maar liefst 18 deelnemers mee, opnieuw naar Putten. Daar vermaakte men zich met vele activiteiten. Zo vermeldt het kampverslag van een bezoek aan de braderie in Voorthuizen, waar één groep met de auto heen ging en de andere groep met de bus zou gaan. Maar ze konden de goede bus niet vinden en uiteindelijk moest de politie er aan te pas komen om ze op die braderie in Voorthuizen te krijgen! In 1988 werd er een bijzonder pony kamp georganiseerd, namelijk een ponykamp zonder pony’s. De archie ven vermelden niet waarom dit was en Veldwerk heeft ook niemand kunnen vinden die van dit opmerkelijk feit weet, zodat dit verborgen blijft in de nevelen van het verleden.
In 1990 verhuisde het ponykamp naar een andere locatie: het Kootwijker zand. Dit kamp werd dat jaar geplaagd door kleine ongemakken, zoals de waterdruk die wegviel. Lastig voor het doorspoelen van de toiletten, maar helemaal lastig toen het water weer ging stromen en de keuken volledig onder water liep. Even niet opgelet…. Zoals altijd werden de paarden en pony’s door de firma De Klein met de veewagen aan- en afgevoerd. Vanaf het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw werd het kamp ingekort van een week tot een (lang) weekeinde, maar nog steeds in Koot wijkerzand.
Het ponykamp van 1997 mocht zich verheugen in heel mooi weer. Het was zelfs zo heet dat de ruiters extra vroeg moesten opstaan om nog bij een re delijke temperatuur te rijden. Iedereen werd ’s ochtends om kwart over vijf met pannendeksels uit de klamme lappen geklopt! De heren sliepen tus sen de dames, dus dat was heel ge zellig. Wel werd de slaap verstoord door hevig onweer en snurkende leden. Een speciale vermelding voor snurken was voor Kim en Trudy. Bij zonder was ook dat dat jaar een grote groep mennende leden aan het kamp deelnamen. In 2003 begon de belangstelling voor deelname aan het kamp in Kootwijker zand wat te tanen; er waren voor het eerst minder deelnemers dan voor heen. Helaas had toen een aantal mensen kort tevoren afgezegd en niet betaald. Desondanks hadden de deel nemers toch een topweekeinde, niet in het minst door de bijdragen van DJ Hans Peek. In 2004 moest er, door de ervaringen een jaar eerder, voor het eerst vooruit betaald worden voor het kamp. Ver meldenswaardig is dat iedereen op Hanneke Vernooij moest wachten; ondanks dat ze al die jaren mee was geweest naar Kootwijkerzand had ze dit keer de afslag gemist en had ze een heel stuk moeten omrijden! Dat heeft ze nog een paar keer moeten horen… Ook dit kampweekeinde was weer een
succes al waren de nachten wat on rustig omdat boven de stallen gesla pen werd en het gestommel van de paarden in de slaapzalen duidelijk hoorbaar was. Het ponykampweekeinde verhuisde in 2005 naar het Leersumseveld, wat dichterbij huis en ook een mooie loca tie. Tijdens de bijna traditionele casi noavond had iedereen zich zo mooi opgedoft dat dit een speciale vermel ding in Veldwerk kreeg. Ook op deze nieuwe plek was het weekeinde weer een groot succes. Het ponyweekeinde keerde rond 2006 terug naar Kootwijkerbroek, in locatie Dopheetsdel. Daar vond in 2007 een gebeurtenis plaats die veel stof deed opwaaien. Jetty Mulder zou kort na het ponykamp gaan trouwen en wilde ei genlijk niet mee, maar werd toch overgehaald door vriendinnen die een duister complot hadden gesmeed. Jetty was vrijdagavond aangekomen met haar paard en zou de volgende dag door vriendinnen worden meege nomen op vrijgezellenweekeinde op Vlieland. Deze snode dames ontvoer den echter in het holst van de nacht ook het paard van Jetty. De volgende morgen bij het voeren werd deze paardendiefstal ontdekt. Het huilen stond Jetty nader dan het lachen toen duidelijk werd dat haar paard niet was gestolen maar tijdelijk even elders was gestald. Jetty heeft toch een leuk vrij gezellenweekeind en een onvergete lijke bruiloft gehad. In 2009 werd het kamp in Kootwijker broek geteisterd door slagregens. Het kwam met bakken uit de lucht. Tussen de buien door kon er toch nog gereden worden en de veteranen onder de ponykampdeelnemers wisten te ver tellen dat ze nog veel vermoeider waren dan anders toen ze weer thuis waren. Het jaar daarop was het echter weer supermooi weer, waardoor iedereen kon genieten van mooie bosritten en heerlijke barbecues die werden ver zorgd door Hennie Peek en Manon van Brakel.Tot op de dag van vandaag trekken de Veldruiters jaarlijks naar een kamp, maar de locatie wisselt de laatste jaren. In 2012 weer in het Leer sumseveld en in 2013 op camping Boszicht te Laag Soeren. Wel valt het op dat er de laatste jaren geen ponyruiters meer meegaan maar alleen oudere Veldruiters met hun paarden. Het ziet er naar uit dat deze traditie nog wel even zal standhouden, maar vers, jong bloed in Veldruiter kamp zou zeker niet verkeerd zijn!
Pagina 9 pagina
Concours Hippique Veldruiters
Pagina pagina10
Een van de evenementen waarmee de Veldruiters regionale bekendheid hebben gekregen is ons jaarlijkse Concours Hippique. Het clubblad van 1982 maakt melding van een voorlo per van dat CH: “Een indoor spring wedstrijd voor paardruiters op zater dag 23 october 1982, aanvang 14.00 uur in Manege “De Verende Wagen” te Houten”, georganiseerd door LR en PC De veldruiters te Odijk/Werkho ven”. Daaraan namen maar liefst 133 combinaties deel in de klassen L
(klassiek), M/Z (klassiek), L (progres sief) en M/Z progressief. Het eerste echte evenement dat we als Concours Hippique kunnen beschou wen werd in 1996 gereden op de Raaphof (vlakbij waar nu uitgaanscen trum Brothers is gevestigd). Het was een kringwedstrijd die op zaterdag 15 juni 1996 door de Veldruiters werd georganiseerd. Van een echt con cours was toen nog geen sprake. Dat kwam pas een jaar later, in 1997. De animo daarvoor was zo groot dat men
niet alle inschrijvingen kon honoreren en eerlijk gezegd dreigde de organisa tie de club een beetje boven het hoofd te groeien, maar alles kon toch in goede banen worden geleid. Helaas werkten de weergoden toen niet erg mee. Tien ponyringen en twaalf paar denringen werden veelal bevolkt door jonge ruiters. Ook toen al werden er volop wafels gebakken. Dat het soms echt hard regende was volde toenma lig voorzitter Alda van Zijl niet zo heel erg, want “nu hebben we geen last van
en op zondag dan ons eigen CH. Altijd zeer succesvol! In 2004 was het afgelopen in Odijk, de nieuwbouw was in volle gang. Geluk kig konden we vanaf dat jaar terecht op het terrein van de familie Van Win den. Toen er tijdens de ledenvergade ring in 2004 werd gesproken over mogelijke locaties stond Jeanne van Winden spontaan op en bood haar terrein aan; iets dat met graagte door de Veldruiters werd geaccepteerd! En het is een werkelijk fenomenale locatie op zeer goede grond: nooit te hard als het heet is en nooit te nat bij regen. Uitstekend geschikt dus! In totaal zijn er tot nu toe dus al zeven tien concoursen gehouden, waarvan tien bij de familie Van Winden. En het is ieder jaar weer een groot spektakel. Zo lezen we in Veldwerk van septem ber 2011 dat er in dat jaar tijdens het Concours maar liefst 50 kilo hambur
gers en 10 dozen frites doorheen ge jaagd werden. Ook bleek dat er zoveel belangstelling was voor de wafels dat er nauwelijks tegenop te bakken was en dat er noodgedwongen gestopt moest worden omdat het beslag op was, terwijl er nog lange rijen wach tenden op wafels waren! Ook bier, fris en wijn waren niet aan te slepen. Er moest zelfs nog voorraad bijgehaald worden. Het was dan ook uitzonderlijk mooi weer, dat weekeinde van 1 en 2 juli 2011! Voor wat betreft de paarden: er waren meer dan 700 starts dat jaar (voor het eerst ook in de Z1 en Z2) en ook springtuin was goed bezet. En zo zijn er meer van dergelijke con coursen geweest. Vaak mooi weer, altijd mooie sportieve dagen mede dankzij de vele vrijwilligers. En het brengt de club ook nog flink wat geld op. We hopen dat deze traditie nog lang zal worden voortgezet.
Pagina pagina11
Dit was het begin van een jaarlijkse traditie. Vanaf 2000 werden concour sen gehouden op de voormalige voet balvelden van SV Odijk in het gelijkna mige dorp. Die vereniging had nieuwe velden gekregen, want er zou nieuw bouw komen op de plek van de oude velden. Gelukkig heeft het nog een jaar of vier geduurd voor de spa de grond in ging voor nieuwbouw en zo hadden wij een prachtige locatie voor het houden van het concours (ongeveer op de plek waar nu in Odijk het ge zondheidscentrum staat). In eerste instantie op zaterdag de pony’s en op zondag de paarden. In 2003 moesten we een stapje terug doen qua ruimte omdat er toen voorbereidingen wer den getroffen voor nieuwbouw en daarom werd er al op vrijdagavond begonnen. Op vrijdag en zaterdag waren er de (nu niet meer bestaande) selectiewedstrijden van de kring oost,
Nog meer stukjes uit de oude doos
Pagina pagina12
Pagina pagina13
Pagina pagina14
De redactie in het zonnetje Nu de laatste Veldwerk van de pers gaat rollen vond de redactie het tijd om zichzelf in het zonnetje te zetten en zich aan u voor te stellen. Wie hebben Veldwerk de laatste jaren gemaakt? Dat zijn: Marijn Struiksma, Mireille Knippers, Ton Koenen en Regency. Hoe kom je in de redactie van Veldwerk terecht, is de eerste vraag aan de redactie. Marijn: “Dat gebeurde in 2009. Monique Peek vertelde mij dat de redactie van het clubblad nieuwe leden nodig had en vroeg of ik daarvoor zou voelen. Ze vonden het geloof ik ook wel handig dat ik goed met de computer kan omgaan. Maar ik had wel voorwaarden: ik wilde niet schrijven, maar vooral het technische gedeelte doen. Ook moesten er meer mensen der redactie in, want ik ging promoveren en was mijn proefschrift in de hersenwetenschappen aan het schrijven. Dat kost veel tijd en dat mocht niet in de knel komen. ”Dus ging de redactie op zoek naar uitbreiding en Marijn trof Mireille op een mooie zater dag in september 2009 aan toen ze net klaar was met het uitmesten van de stallen bij Theo van Vliet aan de Burgweg. “Reiny, de vrouw van Theo zat in de redactie en wilde er mee gaan stoppen. Dus vroeg Marijn aan mij of ik in de redac tie wilde. Ik zei gelijk ja. Vreemd, dat moment zal ik nooit vergeten. Ik had de schep nog in mijn hand”, aldus Mireille. Zij zou zich binnen de redactie vooral met de lay-out gaan bezighouden en heeft sindsdien vele mooie pagina’s voor het clubblad ontworpen”. Ton kwam bij de redactie in december 2009. “Regency, het paard van mijn vrouw Hanneke, had net De Pen in zijn voerbak gevonden en zag er een beetje tegenop om een stukje te schrijven. Ik heb Regency toen geïnterviewd voor Veldwerk en dat is de eerste column geworden. Ik vond het leuk en ben bij de redactie gebleven, waar ik voornamelijk met het schrijven van stukjes en de eindredactie heb beziggehouden.” Zo heeft Ton vele interviews gemaakt waarmee Veldruiters in het Zonnetje werden gezet. En Regency? “Ja, nadat die eerste column was geschreven zag ik dat het me best wel makkelijk afging en dus ben ik dat blijven doen”, zegt de donkere ruin opgewekt. Sinds eind 2009 hebben zijn bijdragen bijna elke editie van Veldwerk gesierd en dat is best wel een prestatie! Opvallend is dat de redactie niet echt dicht bij de club staat. Marijn: “Ik heb nooit zelf een paard gehad, maar altijd paarden van anderen gereden. Begin 2000 reed ik het paard van Esther Amptmeijer en die was lid van de Veldruiters. Zo kwam ik bij de vereniging terecht. Rond 2008 reed ik het paard van Astrid Janssen. Die vertrok toen naar Amelisweerd, maar ik bleef de Veldruiters trouw. Ik kom ook zeer regelmatig op de club bij Veldruiterkampen, het concours en de barbecues etc.” Vele veldruiters herinneren zich misschien de obstakeltraining, compleet met rookbommen en vuurwerk die Marijn enkele jaren gelden organiseerde. Dat was nog op de oude locatie aan de Beverweertseweg. En ook op rommelmarkt was ze paraat. “Ik herinner me nog dat we aan het eind van één van de laatste rommelmarkten zoveel onverkoopbare troep overhielden dat we met een paar tjokvolle trailers naar Utrecht zijn gereden om de hele boel op de stort te gooien”, herinnert zij zich. Mireille: “Ook bij mij ging het via het paard van een ander. Eind 2005 ging ik dat paard rijden en wilde er ook op wed strijden mee gaan starten. Alle meiden op die stal waren lid van de Veldruiters, dus ben ik dar ook maar lid van gewor den. Maar om te zeggen dat ik veel op de club kom, nee. Mireille is een keer met het Veldruiterkamp mee geweest en heeft ook op het concours de helpende hand toegestoken. Ton kent de veldruiters als sinds 1980. In 1979 leerde ik Hanneke kennen en in 1980 was het pas goed aan tussen ons. Hanneke was en is een zeer actief lid van de Veldruiters en dan kom je automatisch met de club in aanraking. Ik ben in de loop der tijd wel actief geworden, zoals helpen tijdens het concours en sinds eind 2009 dus in de redactie van Veldwerk. Maar ook ik sta natuurlijk veel verder van de club af dan een actief lid.” Daarom zocht de redactie al enige tijd naar vers bloed, dat echt dicht bij de club stond. Alle oproepen bleven onbeant woord. Dat was de reden om met veldwerk te gaan stoppen. “Want je raakt op een bepaald moment uitgeput als je niet midden in de vereniging staat, dan weet je op een gegeven moment niet meer wat je moet schrijven”, aldus de betrok ken redactieleden. De redactie is weemoedig bij deze laatste editie. “Jammer dat het moet stoppen”, zegt Marijn. Maar misschien is het tijd voort iets anders, voor een digitaal medium. Maar dan nog is er input vanuit de club nodig. En wat heel apart is: het maken van deze laatste veldwerk heeft ons door 30 jaar clubgeschiedenis gevoerd en dat is echt een ervaring”. Ton wordt er door de andere redactieleden op gewezen dat zijn “filetlijntje” er nooit is gekomen. Dat is een bepaald lijntje dat bij de opmaak van de pagina’s goed gebruikt kan worden, maar dat zat nu eenmaal niet in het opmaakpro gramma”, zegt Ton. “Maar desondanks heb ik het toch altijd prima naar mijn zin gehad op de redactie. Het was echt een team!”. Mireille verwoordt de gevoelens van de hele redactie als ze zegt: “Het maken van Veldwerk was een geweldige ervaring. Ik zal het team missen, mar ook dat gevoel van trots als er weer een mooie Veldwerk op mat valt. Dan ben ik trots. Het is veel werk geweest, maar je ziet dat de inspanning die je er in hebt gestoken een resultaat heeft opgeleverd dat er zijn mag”. Op deze plaats is een compliment aan deze redactie en aan alle voorgaande redactie leden op zijn op zijn plaats. Zij hebben de Veldruiters meer dan 30 jaar op de hoogte gehouden en bijgedragen aan het clubgevoel. Moge de digitale opvolger van Veldwerk hetzelfde doel dienen!
Laatste column Regency
En ja, dit is dan de laatste Veldwerk en dus ook de laatste column. Een beet je weemoedig heb ik met Hanneke teruggekeken op de periode nadat ik vanuit de buurt van Amersfoort naar de buurt van Odijk verhuisde. Ik kwam uit een rustige omgeving waar ik een lui leventje had met mijn twee Friese vriendinnen. De verhuizing naar Odijk was in meer opzichten ingrijpend. Ik bleek ineens anders te heten: mijn vorige bass noemde me altijd Danny, maar Hanneke noemde me Regency en liet me zien dat die naam toch echt in mijn paspoort stond. Dat leidde tot een identiteitscrisis, maar ik kwam daar gelukkig gauw overheen. Ik heb een tijdje alleen gestaan in het achter huis van Wilco, de broer van Hanneke. Alleen is echt alleen daar; gelukkig verhuisde ik al snel maar mijn stal hier op de Burghoeve, waar ik veel nieuwe vrienden maakte. Stan, Gigantje, Aaron, Charly en Pikeur om er een paar te noemen op gevaar af dat ik er een vergeet. Daar kan ik leuk mee spelen, maar je moet wel uitkijken, want het gaat er vaak wild aan toe en je hebt zo schrammen en butsen met die gasten. Vooral Pikeur heeft er een handje van
om als een gek rondjes om me heen te draaien en me dan ineens in de kont te bijten. Geen pretje, dat kan ik u verzekeren! In al die jaren heb ik nauwelijks wed strijden gereden. Hanneke heeft me steeds beloofd dat we ooit nog eens 40+ wedstrijden zouden gaan rijden, maar dat is er nooit van gekomen. En misschien is dat maar goed ook, want het lijkt me toch wat vermoeiend. Hanneke en ik hebben het er ook nog over gehad hoe fijn het is dat mijn spat helemaal genezen is een paar jaar terug zodat ik weer zonder pijn kan lopen. We hebben het ook gehad over de bosritjes met mijn lieve Zendora, en Hanneke heeft beloofd dat ik die in de toekomst zeker weer zal gaan maken. Ik kijk er met plezier en spanning naar uit, dat kan ik u verzekeren. Zeker nu het lente wordt heb ik er weer zin in. Ondanks dat ik geschoren ben van de winter is mijn vacht toch weer wat aangegroeid en die begint nu wat wild te worden. Zo hoorde ik onlangs twee merries in de paddock naast me zeg gen: “Regency mag zijn oksels wel eens scheren, het is geen gezicht zo”. U begrijpt natuurlijk dat ik als echte
vent mijn oksels niet ga scheren, maar ik hoop toch dat ik snel ga verharen en weer een mooie zomervacht krijg! Ik hoop dat we gauw de wei weer in mogen en ik ben van plan om er direct flink tegenaan te gaan om de wind er onder te houden bij al die ruinen. Voor je het weet is het een bende ongere geld waarbij je steeds op je tellen moet passen en daar pas ik voor. Het is me de vorige jaren redelijk gelukt en ik ga er dit jaar weer voor. En nu, hè jasses, nadert het eind van deze laatste column. Ik hou er niet van om afscheid te nemen, dat is zo defi nitief. Daarom zeg ik u niet vaarwel, maar nodig u uit om zo vaak mogelijk op de Burghoeve bij me langs te komen, dan zal ik u persoonlijk op de hoogte stellen van mijn wel en wee. En wie weet komt er ooit nog eens een opvolger van Veldwerk en vraagt men mij dan weer een bijdrage te leveren. Daar zeg ik bij voorbaat al ja op. Dus nu, beste vrienden, het ga u allen goed. Ik wens u een mooie en gezon de toekomst toe met veel paardenplezier! Tot ziens! Regency
Pagina pagina15
Vindt u het ook zo eng om naar de tandarts te gaan? Bent u er misschien doodsbang voor? Ik weet hoe u zich voelt. De tandarts is namelijk langs geweest met grote boren en vijlen. Hij nam veel paarden hier op de Burghoeve onder handen en ik zag hem langzaam dichterbij komen. Om een rolberoerte van te krijgen! Gelukkig had Hanneke door dat ik veel banger ben voor de smoelsmid dan voor de hoefsmid, dus had ze geregeld dat ik een goede verdoving zou krijgen. En die werkte perfect, ik had nauwelijks door dat die vent in mijn mondbezig was. Hij schijnt gevijld en afgebraamd te hebben, maar ik heb daar gelukkig weinig van meegekregen. Alleen wilden ze me een uur later buiten zetten, maar ik stond nog te tollen op mijn benen, dus hebben ze me gauw weer binnen gezet.
Pagina 16
indien onbestelbaar retour: Bovenkamp 30, 3985 PG Werkhoven
