Van Oceaan naar Oceaan

Expedition Finchroad Van Texas via The Northpole naar Tierra del Fuego

30 september 2006 2e Jaargang 2006 Nr. 011 Oplage 409 stuks - Not for Resale -

Kilometerstand

106.214 In dit nummer

Van Oceaan naar Oceaan

1

Van Oceaan naar Oceaan - 2 -

2

Midden in het 8e wereldwonder

2

Casco Viejo

3

Zoekt en gij zult vinden

4

Zoekt en gij zult vinden - 2-

5

Laatste Nieuws !!!

De Vinkjes zijn in Zuid Amerika. Maar… in welk land? Dat is de grote verrassing. Wie het weet, we horen het graag!

Van Oceaan naar Oceaan Zeg je Panama, zeg je: Panama kanaal. Het huzarenstukje, om twee oceanen (de Caribische en Pacifische) met elkaar te verbinden. Begonnen door de Fransen, volbracht door de Amerikanen, is Panama ‘simpelweg’ in tweeën gespleten. Voor Klarin die in zijn jeugdjaren gefascineerd werd door de scheepsreizen van zijn vader een plek waar niet aan voorbij gegaan kan worden. De Full Package blijkt ook goed te zijn voor een film over de aanleg en geschiedenis van het kanaal, maar daarvan zijn we niet onder de indruk. Beeld– en geluidskwaliteit zijn slecht en Discovery channel

heeft uitgebreider documentaires uitgezonden. Een gemiste kans. Het museum laat in 4 etages verschillende aspecten van het kanaal zien. De strijd tegen malaria en gele koorts, het dierenleven, de materialen en nog veel meer. Een boeiend museum. De kinderen vinden de simulatorbrug van een grote oceaanstomer die tussen de sluizen gemanoeuvreerd moet worden fantastisch. Ze zijn er haast niet weg te slaan, maar de echte sluizen hebben we nog niet in werking gezien. Naar buiten dus. Het hoogte verschil in de sluizen maakt meteen indruk. De

ene kant vol water, de ander een diep donker gat. De locomotiefjes op de kant roepen bij Fabian meteen vraagtekens op. “Zijn die wel sterk genoeg om zo’n grote boot te trekken?” En dat klopt dan ook, ze zijn er niet om te trekken maar om de Panamaxboten (zo genoemd omdat ze de maximale afmetingen hebben die in de sluizen van het kanaal passen, 305mtr lang en 33,50mtr breed) een beetje in het midden van de sluis te houden. Want de lengte van het gehele kanaal is dan vele kilometers lang (80 km en tussen de 3 sluizen liggen 2 kunstmatige meren Lees verder op pag. 2

Fichroad Mirror

Van Oceaan naar Oceaan - 2 Gutan Lake en Gaillard Cut) en het hoogteverschil bij een sluis goed zichtbaar maar de breedte sluit niet geheel aan bij onze GROOT gedachte over de sluizen. Of komt het omdat de Panamaxschepen zelf zo groot zijn? Sommige schepen hebben maar enkele (tientallen) centimeters speling aan beide kanten en wanneer ze steeds tegen de wand zouden ‘klotsen’ is dat niet bevorderlijk voor zowel de sluis als de boot zelf. In afwachting van zo’n grote Panamax hebben we uren doorgebracht bij de Mirafloressluizen. Fabian en Mighalle zijn zelfs als speciale gasten uit Holanda welkom geheten door de jongeman die bezoekers, via het omroepsysteem in zowel het Spaans als Engels, informatie geeft over de werking van de sluizen. Maar die sluizen eindelijk eens in werking zien….

Op het moment suprème komt de regen met bakken tegelijk de hemel uitvallen. Als het zo doorgaat is het nog maar de vraag of het waterpeil in de ene sluis wel voldoende tred houdt met de andere, qua zakken en stijgen. Alle bezoekers zoeken een droger heenkomen en staan tengevolge daarvan hutje mutje elkaar te verdringen voor een foto of filmpje. Uiteraard deert een tropisch regenbuitje het sluizensysteem in het geheel niet en ook menig bezoeker laat zich niet uit het veld slaan om een zo mooi mogelijk plaatje te kunnen schieten. De bezoekers van de sluizen zijn echter niet de enige met een fototoestel in de aanslag. Een aantal bemanningsleden van de Tampere, het passerende Panamaxschip worden niet alleen gefotografeerd maar fotograferen zelf ook de fotograferende bezoekers.

Midden in het 8e wereldwonder.

l2

Na het passeren van het schip stroomt het bezoekerscentrum leeg. Ook wij gaan richting huis op aan. Daartoe moeten we naar de overkant van het water. Over de brug die Panama ‘bij een houdt’ : Puenta Las Americas. Samen met Puenta Neuvo een van de 2 bruggen die de verbinding vormt met Zuid Amerika, ook al houdt de weg, de PanAmericana een 100km verderop, in de Darien provincie, op te bestaan. De Darien Gap. De schrik van elke reiziger die van Midden naar Zuid Amerika wil gaan en zijn eigen vervoer mee wil nemen. Voordat een simpel oversteekje geregeld is stroomt er heel wat water door het kanaal. Maar daarover in een ander artikel meer. Puentas Las Americas.

wal die zo even nog hoog boven ons uittoornden. De deuren aan de andere kant openen zich en Het kanaal en de sluizen kun je Voor ons is het vlak voor de niet alleen bekijken, uiteraard officiële kanaalingang wachten we vervolgen onze weg alsof er nooit sprake is geweest van een kun je je er ook middenin bege- op de nieuwe kapitein. Een ven. Een volledige overtocht, loodsboot of 5 vaart voorbij en hoogteverschil. Bij de 2e set zo’n 12 tot 14u, met mogelijk zelfs de ‘lines man’ laat inmid- sluizen ligt ons bootje, samen met de Esperanza, miezerig een dobberend wachten van dels een diepe zucht wanneer klein te wezen in een verder lege een uurtje of 3 op een van de hij weer eens voor niets zijn meren, ziet zeematroos Carla lijntje heeft vastgepakt. Einde- sluis. Hoe selectief werkt het niet zo zitten. De gedeeltelijke lijk glijdt de Isla Meralda tussen menselijk oog! Plots lijkt de doorsteek brengt de bezoeker de fel gekleurde boeien de ka- breedte van de sluis en de massa water die verplaatst wordt heledoor o.a. de beroemdste van de naalgeul in. Sluisdeur 121 maal niet zo ‘klein’. In oktober sluizen, the Miraflores Locks. opent de waterweg van een is er een volksreferendum die zal De glanzend gepoetste houten zeer beroemd stukje scheepsgaan bepalen of we over deze boot vaart ‘s morgens vroeg de tol. Korte tijd later zijn we bezoekers onder de Puente Las onderdeel van een fenomeen. sluizen ooit als ‘de kleine’ sluiAmericas, langs de kranen van Samen met de loodsboot Espe- zen zullen spreken. Zo’n 10.000 mensen zouden 7 tot 8j aan het de haven en voorbij de oude ranza en vrachtschip Cape Amerikaanse marinebasis. Elk Town Star rijzen we gestaag de werk gezet kunnen worden bij vaartuig dat door de sluizen hoogte in. In een paar minuten een: Si! Al Canal, een 2e Panama gaat krijgt een medewerker van tijd komen we op gelijkwaardig doorsnijdende waterweg die PanamaxPlus schepen aan kan. de havendiensten aan boord. niveau van de ’lines men’ aan

De bemanning van de Tampere, kijken en bekeken worden.

Hoogteverschil 10,50mtr en 0mtr.

Fichroad Mirror

Casco Viejo Veel tijd in Panama City hebben we besteed aan het (be)zoeken van een verschepingsagent, maar de stad spreekt te veel tot de verbeelding om alleen maar de binnenkant van grote moderne kantoorgebouwen te zien. Of de grote zakelijke boulevards, of nieuwe toeristen kades. Hoewel Panama als land nog niet zo heel oud is (tot 1903 was het nog onderdeel van Colombia) en veel oude (koloniale) gebouwen het loodje hebben gelegd kwamen wij al tijdens ons 1e bezoek aan the City in een zeer oud uitziend gedeelte terecht. Een duidelijk minder welvarend gedeelte. Een absoluut niet op toeristen ingesteld, voor toeristen bedoeld gedeelte. Waar de kinderen in groezelige onderbroekjes buiten spelen. Het sociale leven van de volwassenen zich op stoeltjes op het trottoir voor hun huis afspeelt. Waar het lijkt alsof de vuilnismannen staken en waar de afvoerputten niet goed werken. Waar de beste huizen balkonnetjes hebben die op instorten staan en de slechtste huizen zelf niet ver van instorten af zijn. Maar ook in Panama City is een poging gedaan om een stuk stadsgeschiedenis te bewaren. En dat geeft zo nu en dan een vreemd beeld. Het ‘Franse kwartier’ heeft een mooie brede ronde boulevard, gedeeltelijk voorzien van pergola met prachtige bloemen. Op een obelisk staat een standbeeld van de (Franse) haan.

Page 3

Op zijn kop rust een van de vele aasgieren die in dit stadsgedeelte rondvliegen. De panden in de smalle straatjes zijn in te delen in categorieën: 1. Voor veel geld opgeknapt en dan verworden tot souvenirwinkel of dure appartementen met privé bewakers voor de deur. 2. Panden die duidelijk betere tijden hebben gekend maar waar de bewoners met heel wat minder geld in hun portemonnee moeten rondkomen. (Meestal ook herkenbaar aan de uitbundige bloemenbalkons en de vele was die buiten hangt). 3. De reeds ontruimde panden, welke op zijn best dichtgemetselde ramen en deuren hebben en op zijn slechts tot ruines zijn vervallen. Het een staat gemoedelijk naast het ander. Zo nu en dan heeft een monumentaal, maar totaal vervallen, ingestort pand een bord met de vlag van de Europese Unie voor de deur, of op de gevel. Het maakt duidelijk dat de subsidiegelden van de Europese monumentenzorg tot ver buiten de Europese grenzen besteed wordt. Al was het alleen maar om de ramen en deuren van geschiedkundig belangrijk geachte gebouwen dicht te metselen. Als een kleine groene oase ligt een parkje ingeklemd tussen wat eens een duur hotel was en dat waarschijnlijk het mooiste uitzicht van Panama City had (de bomen groeien inmiddels op de bovenste verdieping) en een opgeknapt appartementencomplex. Het parkje kijkt uit

over het strand waar de volwassenen van families in het water verkoeling zoeken en de kinderen op het strand spelen met gedumpte autobanden. Op het kale kerkplein zitten 2 eenzame indianen vrouwen met hun handelswaar (Mola’s, zeer fijn geborduurde vierkante lappen) onder een paraplu ter bescherming van de brandende zon. Onder het waakzame oog van de toeristenpolitie lopen we vanaf het kerkplein langs een lange rij naargeestig en triest uitziende panden. Doodzonde dat ze zo in verval zijn. Het moreel van de bewoners lijkt er echter niet onder te lijden. Vrolijke opzwepende muziek schalt de straat op en lijf en ledematen komen soepeltjes in beweging. Aan het eind van het straatje staat het eens meest beroemde hotel van Panama City weg te kwijnen (gesloten in 1982!). Voor wie nog wat geld over heeft: het veranderd voor US$ 5 miljoen dollars van eigenaar. Wanneer je met Klarin op stap bent eindig je geheid vroeg of laat bij zijn grote hobby: Mineralen en edelstenen. Deze keer stappen we het Emerald (Smaragd) museum binnen. Casco Viejo zit vol tegenstrijdigheden. Huisjesmelkers speculeren er lustig op los, de overheid ziet liever moderne gebouwen verrijzen, toeristen politie begeleid nieuwsgierige bezoekers, seguridad privado houdt al te nieuwsgierige mensen juist weer buiten en Juan met de pet wil helemaal niet binnen.

Strandvermaak voor kinderen

Met dank aan subsidiegelden monumentenzorg Europese Unie.

Toe aan een opknapbeurt

Aasgieren midden in Casco Viejo.

Touristen Politie begeleiding ^ <<Molas, zeer fijn borduurwerk < Oud naast nieuw.

Fichroad Mirror

Page 4

Zoekt en gij zult vinden. We hebben er al veel over geschreven en eenvoudig is het zeker niet geweest, maar we laten ons niet zo maar uit het veld slaan. Waar een wil is, is een weg, al was het gemakkelijker geweest met een LaRo of VW busje of een voor Amerikaanse begrippen kleine motorhome van een metertje of 8, maar wat de Vinkjes in hun kop hebben, hebben ze niet in hun k…. In september brengen we heel wat uurtjes door in het verschepingskantoor van Barwil agencies. De kinderen worden er steevast verwend met hot choclate en kijken op den duur zelfs uit naar de bezoekjes aan de ‘Choclate Lady’ Evelyn. Na heel wat reken- en pas- en meetwerk komen we tot een tweeledige oplossing: De fifth wheel komt op een FlatRack (een soort containervloer zonder zijwanden en zonder dak), omdat ons huis op wielen te hoog en te breed is voor een dichte container. Omdat de fifth wheel niet op het Rack getild kan worden door een heftruck of kraan en Klarin hem er zelf op zal moeten rijden zullen de voor– en achterkant van het Rack plat onder de fiver blijven liggen. De

Dodge gaat in een 40ft container. Voor een 20ft-er is hij net 30cm te lang! De rear fenders (achter zijkanten) en de twee buitenste banden moeten er wel afgehaald worden, anders is ons autootje te breed voor de container. “Kaal” past hij met een centimeter of 10 speling, op het breedste punt, royaal in het ijzeren omhulsel. Met het bericht van een van onze contacten, en nog eens bevestigd door Evelyn, in ons achterhoofd, gaat Klarin aan de slag om de fiver inbraakbestendig te maken. Alle bovenluiken en de ontsnappingsramen worden gebarricadeerd. De deur krijgt extra grendels die alleen van binnenuit zijn dicht te maken. De voorraadcompartimenten worden leeg gehaald en het verbindingsluik vastgenageld. De slides zijn van buitenaf te bedienen en te blokkeren en Fabian krijgt de Keyroll functie om e.e.a. af te sluiten en, niet geheel onbelangrijk, straks ook weer de boel te kunnen openen. Alle spullen die we het meest belangrijk vinden zullen in de Dodge in de container meereizen, de rest van de spullen

is opnieuw in de fifth wheel ingedeeld op plekken die moeilijker toegankelijk zijn. Het dievengilde mag dan vindingrijk zijn, gemakkelijk zullen we het ze niet maken. De mogelijkheid de spullen, stripped to the bone, (totaal leeggeroofd) op de plaats van bestemming aan te krijgen is niet bepaald een geruststellende gedachte. Verscheping naar Zuid Amerika gebeurt vanuit de havenstad Colon, en aanlevering dient 2 dagen voordat het schip arriveert te geschieden. Europees denkend is het dan wel handig te weten wanneer zo’n schip verwacht wordt. Maar dat veranderd hier nogal eens. Van woensdag wordt het maandag, toch woensdag, dan dinsdag om vervolgens nog wat vertraging te hebben. Het feit dat onze spullen een plaatsje krijgen op de onder Nederlandse vlag varende Westerhaven, met Nederlandse kapitein lijkt een rekbare planning niet in de weg te staan. En al hebben we in Panama City zitten praten als Brugman, meneer La Jeffe in de uitvoerende haven heeft zo zijn eigen ideeën. Bij hoog en laag wil de man de fiver ‘in het werk’ met een heftruck op het FlatRack zetten.

Evelyn ‘Choclate Lady’ Batista van Barwil agencies

Barricades

Laten wij nou toch denken dat Entrada entrée betekend! Fout! Bij de haven van Colon betekent het Uitgang.

Brian Miller

Buikpijn krijg je ervan, als je je spullen zo achter laat.

Nee, hij wil niet mee naar Zuid Amerika.

De Chef

Expedition Finchroad Van Texas via The Northpole naar Tierra del Fuego

Zoekt en gij zult vinden. - 2 Maar Klarin wijkt geen millimeter van het uitgedachte plan, en nestelt zich brutaalweg op een stoel in het kantoor van La Jeffe. Buiten bij de combinatie probeert Carla 2 verschrikt kijkende metende havenmannen duidelijk te maken dat de fiver NIET in een container hoeft en dat de Dodge WEL passen zal., al blijven ze hardnekkig te brede maten opschrijven en vasthouden aan een 20ft container. Uiteindelijk komt het verlossende woord van Brian Miller de cargadoor, die er door een beetje pissige Jeffe is bijgehaald. Brian heeft 15j in de haven van Houston gewerkt en schudt al van ver zijn hoofd. “Nee, die wordt niet ‘in het werk’ op het FlatRack getild” en “Ja, daar hebben we de speciale hijsconstructie voor nodig om hem op de boot te krijgen”. La Jeffe probeert nog even maar Brian en zijn maat houden hun poot

Contact us @ Vink, Family 207, Rainbow Drive # 10710 Livingston, Texas 77399-2007 USA Phone: 00-31-1-2069483742 Skype : klarinvink E-mail: [email protected]

toor. Al snel hebben de uitvoerende mannen in de gaten dat het beter is om 2 FlatRacks met voor en achter een oprijplaat te hebben, zodat er vooruit opgereden kan worden en na afkoppeling gewoon rechtuit weer eraf. Du moment dat de Dodge is losgekoppeld denkt de chauffeur van de begeleidingswagen dat we weer weg kunnen, terwijl wijzelf ons bezit zo secuur en stabiel mogelijk weg willen zetten. Chocks tussen de wielen (tegen het rollen van de wielen), achterpoten uit, tripod onder de kingpin, gasflessen uit de fiver (want deze deurtjes hebben geen sloten) en al onze vliegbagage moet in de Dodge gepropt worden. En dan zetten we ook nog de kap op! Het duurt hem allemaal te lang en plotseling

vinden we onszelf alleen en verlaten bij de fiver op het haventerrein. Nou wordt ‘ie fraai, hebben we daar vanmorgen ruim 3uur rondgehangen, is 30minuten mijnheer te lang. Gelukkig heeft 1 van de cargadoors meer geduld en rijden we even later achter hem aan naar het volgende laadpunt. Klarin rijdt de auto tot de voorbanden in zijn tijdelijke onderkomen en we hadden gelijk(!) Het past! De buitenste achterwielen worden gedemonteerd met behulp van een krik aan de ene kant en een lepel van een vorkheftruck, onder de trekhaak, die de andere kant optilt. Een van de havenmannen stapt in de container om de auto, die door de magerste van zijn kompanen in zijn geheel naar binnen gereden wordt, aan de voorkant vast te zetten. Het touwtje aan de achterkant ziet er

niet bepaald als een betrouwbare staalkabel uit. Aan de voorkant zal het niet veel anders zijn. De chauffeur van de container monsterrit (zeker wel 6mtr) wringt zich door het raam naar buiten. De man heeft nog keurig zijn schoenen uitgedaan om de stoel niet vies te maken. Nog een blik, een diepe zucht en de deuren worden gesloten. Er wordt een, Engelstalige, waarschuwing over mogelijke explosieven als inhoud op de deur geplakt en een douane seal bezegelt de afsluiting van het 2e deel van onze reis. Buen viaje huis en ‘thuis’! Midden Amerika, het was kort maar krachtig en er zijn landen die we beslist nog eens aan een nader onderzoek willen onderwerpen. Maar voorlopig eerst: Vamanos al America Sur!

stijf. “Geen denken aan!” Bakzeil halen valt niet mee en dus wordt er tijd gerekt door te roepen dat het lunchtijd is. Geen punt, ook de kinderen en wijzelf lusten wel wat en omdat het aan een kantine ontbreekt en er voor bezoekers helemaal geen faciliteiten zijn nodigen wij onszelf geviertjes uit in het kantoor van La Jeffe en zijn medewerkers. Die daar overigens geen enkel probleem mee hebben. Wanneer we na de lunch teruglopen naar de auto worden we gespot door de beveiliging. Kinderen niet toegestaan op het haventerrein. Aaiii!!! Probleempje. Deze mannen zijn niet te vermurwen. De chattende kantoordames bieden de oplossing. Kapstertje kunnen spelen met blonde stro lokken en lachen om een Hollandse jongen die in de airco zit te bibberen van de kou maak je niet elke dag mee op een douanekan-