Een vreemde gave Andreas had weer, zoals de meeste nachten in de afgelopen week, een slapeloze nacht. Zijn vrouw Celien had echter geen enkel probleem om, eenmaal onder de lakens liggend, meteen in slaap te vallen. Andreas begreep echt niet hoe ze erin slaagde nooit eens een slapeloze nacht te hebben. Maar als hij zo bleef woelen in bed, zou ze er zeker wakker van worden. Hij keek haar nog even aan. De lichtval van de maan, die door het raam viel, scheen over haar heen en zorgde voor een kleine glinstering op haar gelaat. Het maakte haar nog mooier dan ze al was. Urenlang kon hij haar blijven aan staren. Andreas besliste maar om op te staan. Hij liep naar het raam en keek naar de maan. Die was deze nacht wel erg helder. Andreas had zelden zo een mooie maan gezien. Hij draaide zich even om en keek terug richting Celien. Al was de maan deze nacht anders dan de andere nachten, ze bleef geen partij ten opzichte van haar. Andreas verliet hun kamer en liep nog even binnen bij Naomi. Net als haar moeder was ze een rustige slaapster. Ze werd alleen iets te snel groot naar zijn gevoel. Volgende maand zou ze zeven worden. Andreas ging naar haar toe en gaf haar een kusje op haar wang. Haar ogen leken even open te gaan en er verscheen een klein lachje op haar gezicht. Andreas zou zeker en vast even in één van haar dromen voorkomen. Andreas wist dat hij voor zijn dochtertje de prins, held en beste vriend was. Wat was hij toch gelukkig met zijn twee vrouwen. Ze zorgden ervoor dat hij het gevoel had te leven. Als Andreas ooit een doel had of er één wilde, dan had hij dit nu wel bereikt. Andreas ging nu, na al zijn gefilosofeer over zijn beide dames, naar beneden. Hij nam iets te drinken en begon te piekeren. In
tv kijken had hij geen zin. De relax zetel was een oplossing voor zijn onrustig gedrag. Deze had hij voor zijn verjaardag van Celien gekregen. Het was stilaan een verslaving geworden. Tenminste op de avonden dat hij thuis was. De uren verdwenen als sneeuw voor de zon als hij in zijn relax lag. Andreas werd er met andere woorden heel zen van. Het had hem twee jaar gekost om er uiteindelijk één te krijgen van Celien. Hij was wel een stuk duurder dan de gebruikelijke aftershave of fles wijn die hij altijd voor zijn verjaardag kreeg. Maar hij was er heel gelukkig mee. Met zijn hoofdtelefoon en wat zachte muziek op, waren alle ingrediënten aanwezig om even tot rust te komen. Maar helaas was deze nacht net iets anders dan al de vorige nachten. Hij sloot zijn ogen waarop zijn gedachten hem terug brachten naar de dag waarop het allemaal begon. De beslissing om zich kandidaat te stellen voor de titel van: ‘Het beste Zesde Zintuig van Europa.’ Meedoen aan dat spel was iets, dat Andreas wel zag zitten. Hij had nu eenmaal een gave. Hij beschikte over een zesde zintuig en dat al van zolang hij zich kon herinneren. Als kind al besefte hij maar al te goed, dat hij anders was dan zijn andere leeftijdsgenoten. Naarmate hij ouder werd, besefte Andreas dat zijn gave niet alleen bestond uit het aanvoelen van dingen, maar ook uit het voorspellen en zien van gebeurtenissen die al hadden plaatsgevonden. Het duurde jaren voordat hij dit besefte. In zijn hoofd flitsten er beelden voorbij waaruit hij weinig kon opmaken. Maar uiteindelijk gebeurden de gebeurtenissen die hij in de beelden zag echt. Het besef van de gave en zijn kunnen, begon stilaan vorm te krijgen. Hoewel hij twijfelde in het begin en niet echt kon uitmaken of sommige van de gebeurtenissen hadden plaatsgevonden of nog moesten gebeuren. Hij probeerde ze een plaats te geven en ging bij elke
gebeurtenis op zoek naar het wat of hoe. Naarmate hij ouder werd, besefte hij wel dat deze gave niet iets was, dat hij aan de grote klok wilde hangen. Hij was heel voorzichtig in de keuze wie hij vertelde over zijn gave. Er waren maar enkele vrienden die ervan wisten, maar zelfs hen hield hij niet van alles op de hoogte. Zo werd het een gegeven, dat maar weinigen wisten. Hij groeide op en leerde zijn gave te gebruiken. Toen jaren later de eerste afleveringen van Het Zesde Zintuig werden uitgezonden, volgde hij elke opdracht en probeerde hij mee te doen. Al lukte dat niet echt, aangezien hij niet fysiek aanwezig was bij de opdrachten. Maar wat Andreas zich vooral afvroeg, was of hij al dan niet de enige was met deze gave. Na enkele jaren alle afleveringen van Het Zesde Zintuig gezien te hebben, had hij het gevoel dat het weleens kon zijn dat hij niet de enige was. Ergens hoopte hij eens te kunnen deelnemen. Hij wilde zijn gave in de praktijk proberen en misschien via deze weg laten zien aan zijn naasten, dat hij een gave had. Het was verder een kans om met anderen, die net zoals hem de gave bezaten, te kunnen praten. Andreas had wel het gevoel dat niet iedereen van de kandidaten de gave echt bezat. Althans niet zoals hij. Zijn gave was echt en dat voelde hij wel. Als hij de kans zou krijgen om mee te doen, zouden ze pas zien hoe het echt moest. Maar hij durfde niet. De vraag hoe zijn naasten zouden reageren, spookte in zijn hoofd. Hoe zouden ze dan met hem omgaan? Of erger nog, zouden ze hem gaan negeren alsof hij één of ander gek was? Hij mocht er niet aan denken dat hij daardoor zijn gezin zou verliezen. Andreas vertelde soms wel iets aan Celien van wat hij zag. Een voorzichtige voorspelling noemde hij het. Als de voorspelling dan later toch gebeurde, noemde hij het toeval of
geluk. Andreas liet toen nog achterwege dat hij het idee had om mee te doen. Er kwam een dag dat Celien zelf het idee naar voren bracht om mee te doen. Ze was ervan overtuigd, dat hij kon winnen. Ze had gemerkt dat Andreas vaak voorspelde wat er ging gebeuren. ‘Andreas als je dan toch zoveel geluk hebt bij het voorspellen van dingen, doe dan eens mee en wie weet win je wel’ zei ze altijd! Andreas zag hierdoor de kans om deel te nemen zonder dat hij zelf het idee had geopperd. Zo begon het avontuur in Brussel. De kandidaten die in de vorige afleveringen gewonnen hadden, waren al geselecteerd. De programmamakers wilden het echter wat spannender maken door er één extra aflevering bij te voegen. Deze aflevering bestond uit de geselecteerde kandidaten en één extra iemand. Deze persoon maakte meteen kans, om als winnaar van deze laatste show, rechtstreeks mee te doen. Hij of zij, zou dan België vertegenwoordigen. Deze extra show diende enkel om een eventuele underdog te creëren. Het was een extra wildcard. Voor Andreas was dit meteen de kans om zijn gave te laten zien. Er was voor hem een kans om voor de titel te gaan: ‘Het beste zesde zintuig van Europa’. Als hij dit zou winnen, zou hij zeker zijn van enkele deelnames in andere landen. Pas in het derde land zouden er enkele deelnemers afvallen. En dat zag Andreas wel zitten. Hij voelde zich erg zeker en wist dat hij een aardige kans had om deze titel te winnen. Er waren volgens hem weinig anderen die de gave bezaten zoals hijzelf. Het was trouwens niet alleen de gave van het zesde zintuig. Hij had ontdekt dat het veel meer was dan alleen maar dingen zien of aanvoelen. Misschien was het wel iets totaal anders. Zolang Andreas voor zichzelf niet kon uitmaken wat zijn gave allemaal inhield, wilde hij dit niet delen met Celien, noch iemand anders. Voor hem was meedoen een
manier om meer te weten te komen. Wie weet kwam hij wel te weten van waar de gave kwam als hij kon praten met iemand die net zoals hem de gave bezat. Dus deed hij mee met de laatste wedstrijd waarin hij ook meteen zijn ticket voor de titel won. Andreas was plots de underdog die het kleine België mocht vertegenwoordigen. Al wat hij had gewild, overkwam hem. En de kans was er: de titel van “Het beste Zesde Zintuig van Europa” kon de zijne worden. Natuurlijk zat hij diep in zijn achterhoofd met enkele minder leuke gedachten. Eén van de gedachten was dat hij misschien de controle zou verliezen door wat het succes met zich zou meebrengen. Wat zou er dan allemaal op hem afkomen? Naarmate zijn doel steeds dichterbij kwam, werd het hem dan ook allemaal teveel. De media-aandacht groeide hem over het hoofd. Ergens onderweg verloor hij de controle over zichzelf en zijn omgeving. Niet alleen won hij de wildcard die hem naar de finale bracht. Maar hij won ook de ene na de andere wedstrijd. Andreas was niet meer te stoppen. Zijn bekendheid werd groter en de media liet hem niet meer los. Zelfs de andere landen die meededen, zagen de grote winnaar in hem. De dagbladen en kranten lieten er geen twijfel over bestaan. ‘Andreas was de grote favoriet.’ Ze schreven enkel over hem. Het leek erop, dat de andere kandidaten niet eens bestonden. Hij won overtuigend in de eerste acht landen. Nederland, België, Duitsland, Spanje, Portugal, Griekenland, Zweden en Engeland. Dit met de hoogste scores. Italië was het volgende land dat hem te wachten stond. Hij wilde nu alleen nog maar winnen. Het spel had Andreas in zijn macht en hij leek niet meer na te denken over al de gevolgen die het met zich meebracht. Celien werd meegesleurd in al de
media aandacht maar zag het helemaal zitten. Ze was trots op Andreas. Ze had wel geen enkel idee, hoe hij het allemaal voor elkaar kreeg. Voor haar was het niet meer dan iets, dat haar Andreas heel goed kon. Ze genoot van de aandacht die ze kregen. Dat hij de gave echt had daar dacht ze geen enkel moment aan. Volgens haar was het gewoon geluk. ‘Andreas, je kunt zeer goed gokken’, was één van haar zinnen over heel het gebeuren. ‘We zouden beter met de lotto spelen.’ Nog één van Celien haar uitspraken. Maar de laatste tijd wilde Andreas al deze aandacht niet meer. Hij werd bang en had het totaal niet meer in de hand. Het leek er op dat hij besefte dat hij de controle aan het verliezen was. Er was geen stad of dorpje meer waar hij niet werd aangesproken. Hij werd de man die het allemaal wist genoemd. Dat kwam natuurlijk omdat hij ook steeds alles wist. De opdrachten kon hij tot in de precisie oplossen. Dat kon toch maar alleen als Andreas echt over de gave beschikte. Iedereen was overtuigd dat hij de gave had en dit zonder moeite ging winnen. Gelukkig had hij niet opgeschept, dat hij over de gave beschikte om de toekomst te voorspellen. Dat wist hij voorlopig nog geheim te houden. Anders zou het alles alleen maar verergeren. Nu kon hij niet alles zien van de toekomst, enkel hier en daar een flits. Maar dat kon van alles zijn. Andreas hoopte vooral dat de tijd ging uitwijzen wat hem allemaal overkwam. Zijn hoop dat zo weinig mogelijk mensen deze zijde van zijn gave te weten zouden komen, was niet meer dan een illusie gebleken. Ze was dan ook voorbestemd om niet lang meer geheim te blijven. Men liet hem niet meer met rust. Hij was een media figuur voor alles en iedereen. Zo kwamen we tot het moment dat hij zat te piekeren in zijn relaxzetel. Zijn
gedachten loodsten hem na deze tussenstop verder naar het volgende land dat op het programma stond, Italië. En met het vooruitzicht om naar het laatste land, waar de finale plaatsvond, te gaan. Zijnde Frankrijk. Maar eerst stond hem weer één week te wachten zonder zijn gezin. Zou het dat zijn waarvan hij wakker bleef of was het iets anders? Hij geraakte er niet uit. Het begon enkele dagen geleden, toen hij voor het eerst beelden zag waar hij niets van kon maken. Het was duidelijk dat hij er persoonlijk mee te maken ging hebben. Hij probeerde van alle stukjes die hij zag een volledige puzzel te maken. Hopeloos trachtte hij te zien wat er gebeurde, maar het liep niet al te vlot. Wat Andreas normaal meteen zag, gebeurde nu niet. Het leek wel of hij ergens vastzat. Of was het iemand anders? Het was alsof dat hij zijn lichaam niet kon bewegen. Hij voelde een lichte paniek. In de beelden die voorbij flitsten, bevond hij zich in een afgesloten ruimte. Een ander beeld was een vrouw die steeds terug kwam. Celien was het niet. Andreas voelde geen enkel verbintenis of iets dergelijks. Dat deze vrouw een rol speelde in de beelden stond vast. Ze leek ook niet alleen te zijn. Ze had een bedroefd gezicht en was in paniek, net zoals hij dat was. ’Mijn god, wat betekende dit toch?’ vroeg hij zich af. Waarom zag hij het niet zoals de rest, of was het nog te ver weg zodat hij het nog niet kon zien? Voor het eerst stond er Andreas iets te gebeuren, waar hij geen controle over had. Andreas wist zelfs niet of het te maken had met zijn deelname aan deze show. Maar alles was wel begonnen in de afgelopen dagen. Eén ding was zeker. Hij stond voor een beslissing die hij moest en zou nemen. Het liefst van al wilde hij er vanaf. Geen media meer, gewoon zichzelf zijn. Teruggaan naar de dag dat hij de
beslissing nam om zijn leven overhoop te gooien. Andreas verlangde enkel naar zijn gezin. Wat begon als een poging om erbij te horen, leek stilaan op een nachtmerrie. Hij wilde niet meer dan terug gaan naar een normaal leven. Maar Andreas was te ver in dit hele gebeuren en besefte dat maar al te goed. Het enige wat hem een beetje rust bracht op dit moment was de groep mensen die beweerden dat het allemaal opgezet spel was. Andreas zou op voorhand ingelicht worden over wat er allemaal zou gebeurd zijn. Die groep liet hem meestal met rust. Zij geloofden er toch niets van. Andreas hoopte vooral, dat het op termijn de uitweg zou worden uit dit hele gebeuren en dat iedereen hetzelfde zou geloven. Dat het allemaal opgezet was en dat hij de spilfiguur was in deze hele show. Op momenten als deze was het een troost, voor even dan toch. De realiteit was helaas heel anders. Het waren vooral diegenen die het echt geloofden, die voor de problemen zorgden. Andreas schafte zichzelf een tweede gsm aan. Anders lieten ze hem niet meer gerust. Het leek erop dat zijn gsm nummer op elke site of zomaar ergens te grabbelen lag. Wie verantwoordelijk was voor het verspreiden van het nummer wist hij niet. Maar de media zou er zeker voor iets tussen zitten. Zijn gsm ging voortdurend. Telkens er iemand belde, deed de beller of ze elkaar al jaren kenden. Natuurlijk was dat niet zo en wilden ze alleen maar van alles weten. En waarom ze hem altijd belden! Het was te absurd voor woorden. Vragen zoals, ‘Heb je ook contact met de doden?’ en ‘ Ik heb mijn dochter al een week niet meer gezien, weet je waar ze is?’ ‘Ik zou mijn moeder die overleden is nog iets willen vragen enz.….’ Hij werd er stilaan gek van. Trouwens, hij mocht geen vragen beantwoorden. Andreas had een contract ondertekend en mocht het er met niemand over hebben. Laat staan er iemand
zomaar mee helpen. Hij kon volgens de regels niet op zelfstandige wijze iets ondernemen of iemand helpen zonder contractbreuk te doen. Het leek erop dat hij zijn vrijheid had weggeven. Hij moest nu eerst toelating vragen alvorens ook maar één iemand te helpen. Volgens Andreas kwam het nog zo ver, dat hij eerst moest bellen vooraleer hij naar het toilet kon. ‘Neen!’ schreeuwde hij het innerlijk uit. Andreas kwam terug op aarde en verliet zijn gedachtewereld. Deze nacht was er één om snel te vergeten. Hopelijk kon hij nu weer gaan slapen. Hij had nog enkele uren slaap tegoed. De wandklok gaf ondertussen twee uur in de ochtend aan. Plots hoorde hij iemand van de trappen komen. Dat moest Celien wel zijn. ‘Andreas, lieverd wat doe je hier beneden? Ik hoorde je hardop praten.’ ‘Oei, schatje heb ik je wakker gemaakt?’ ‘Ja!, maar kan je niet slapen?’ ‘Neen Celien, ik vind mijn draai niet, al enkele dagen niet.’ ‘Ocharme toch, ik kom even op je schoot liggen, in je relaxzeteltje.’ zei Celien. ‘En vertel me lieverd, wat ligt er op je maag?’ ‘Je maakt je zorgen over al wat er gebeurt of komt het door je volgende reis naar Italië? Dat is toch normaal. Je wordt steeds bekender. Weet je dat iedereen me aanspreekt. Andreas doet het goed. Hij gaat dat winnen, dat is toch super. Ik voel me net een ster. Dat had ik niet verwacht, dat we zo bekend zouden worden. En dat allemaal dankzij mijn Andreas. En mijnheer kan niet slapen. Je bent zeker aan het denken aan de overwinning?’ ‘Neen Celien eigenlijk niet. Ik denk echt dat we eens moeten praten.’ ‘Er is toch niets aan de hand met ons? Andreas je maakt me bang,’ zei Celien. ‘Neen Celien maak je niet druk. Het heeft niets met ons te maken. Wij, jij en ik, zijn voor het leven, dat weet je toch. Samen met Naomi zijn we compleet. Dit is ons gezin. Dat is het meest belangrijke voor mij. Niets kan er in de plaats komen.
Maar het zit me niet goed, en dan heb ik het vooral over al de media aandacht en bekendheid. Het lijkt wel of ik de grip aan het verliezen ben over mijn leven. Ik wil dit niet. Ik deed mee om eens te ervaren wat het allemaal inhield. Gewoon uit nieuwsgierigheid. Niet om super bekend te worden.’ zei Andreas. ‘Maar lieverd, je wist dat toch op voorhand. We hebben het er toch samen over gehad dat dit kon gebeuren. En jij vond het prima en ik ook. Kijk dat magazine op tafel, dat zijn wij. Is dat niet super? Ons gezin, wij staan erin.’ ‘Je weet toch ook dat het niet voor altijd is.’ zei Andreas. ‘Nu is het een hype en daarna hoor je er niets meer van. Een jaartje of zo en dan hups, niemand die het er nog over heeft.’ zei Celien. ‘Tenzij je de finale wint, en dan wauw. Bekend over heel Europa, lieverd, dat is gewoon super. Mijn ventje over heel Europa bekend en wij ook. Mijn moeder wordt gek en ze is al super fier. Je moet eens horen hoe ze het over je heeft. Tegen iedereen is het van mijn schoonzoon is de beste. Vergeet mijn vriendinnen niet. Die kunnen niet zwijgen over ons. Ik denk dat ze zelfs stiekem een beetje jaloers zijn. Ik ben er helemaal wild van. De grote Andreas heeft het beste zesde zintuig van Europa. Mijn ventje, ik ben zo trots op je.’ vertelde Celien. ‘Celien,’ jij luistert echt niet. Je bent helemaal in de ban van dit alles. Maar ik ben bang voor wat gaat komen. En jij ziet alleen maar media en bekendheid. Glamour en glitter, feestjes en al wat erbij hoort. Misschien is het beter als we nu gaan slapen. Maar ik wil er morgenavond over praten. Vooraleer ik vertrek, goed? Celien? ‘Ja, hoor grommie, we zullen het er morgen over hebben.’ ‘Kom laat ons terug naar boven gaan. Ik ben nu heel erg wakker, klinkt dat niet goed?’ zei Celien. ‘Jij bent echt niet te doen’, zei Andreas. ‘Je leeft helemaal in de wolken.’
‘Dat is helemaal juist, Andreas. En wij gaan er nu naar toe, hahaha.’ ‘Dat had ik al door.’ Ze gingen naar bed, waar Celien zorgde voor wat afleiding. Andreas kon uiteindelijk nog enkele uren slapen. Al het gepieker had heel de situatie alleen maar verergerd. Maar hij kon niet zomaar meer stoppen. En na een nacht van weinig slapen en veel piekeren, werd het ochtend.
