Transport april 2008 Personenauto: Dick Ravensbergen, Cees van Starkenburg & Mevr. Cziria. Vrachtwagen 1: Tinus van Delft & Gijs van Egmond Trekker DAF van anonieme sponsor - oplegger Hoop voor Albanië via Henk de Ruijter uit Abbenes. Vrachtwagen 2: Gerrit de Mooij & Henk van Egmond Ttrekker Mercedes van Paauw & van Egmond - oplegger van Hans Heemskerk Bloemenexport Vrachtwagen 3: Rob van der Burg & Simon Mulder Trekker Volvo van Mulder Trucks - oplegger van Arjan de Vries Vrachtwagen 4: Piet van der Kwaak & Jan van der Vijver Trekker Volvo van Jan van der Vijver - oplegger van FTH-Trucks via D.Brussee & Zn. Vrachtwagen 5: John Schouten & Erik van Starkenburg Trekker Volvo van Gebr. De Mooij - oplegger van Karel de Mooij
Maandag 31 Maart 2008 Het is vroeg in de morgen als de eerste mensen binnen druppelen in het gemeentehuis van Rijnsburg. Buiten staat reeds het konvooi bestaande uit vijf opleggers en een personenwagen opgesteld en leggen de chauffeurs de laatste hand aan het beplakken van de trucks met rode kruis stickers. Onze gemeentebodes zijn speciaal voor deze gelegenheid vroeg uit de veren en lokken met dampende koffie en versgebakken krentenbollen ,zojuist aangeleverd door bakker van Tilburg, een ieder naar binnen. Het is fijn om te zien hoeveel mensen de Werkgroep de Ruyter een warm hart toe dragen en de moeite nemen om op dit voor velen te vroege uur onze chauffeurs uit te zwaaien. Na een bemoedigend woord door burgermeester Wienen en een gebed om een behouden reis door dominee Groenendijk is het tijd geworden om afscheid te nemen van familie , vrienden en bekenden. Klokslag zes uur worden de motoren gestart en neemt het oorverdovende gebrul van de dieselmotoren bezit van het Burgermeester Koomans Plein. Nog snel krijgt ieder koppel door bakker van Tilburg een doos vol verse bolletjes ,koek en chocolade toegestopt en dan gaan alle remmen los. Al snel verdwijnt de toren uit het zicht en draaien we de snelweg op en liggen de eerste van de 3600 km achter ons.
We hebben mooi weer en al het fileleed bevindt zich op de tegenovergestelde rijbanen waardoor we spoedig de grens met Duitsland passeren. Na een uur of vijf sturen blijkt dat een van de opleggers problemen heeft met de luchtvering . Er wordt gesleuteld en gebeld met garages als Gijs er achter komt dat een van de stekkers die trekker en oplegger met elkaar verbinden niet is aangesloten , waardoor de oplegger geen elektronisch signaal ontvangt. Na het aansluiten van de stekker pompen de luchtbalgen zich vol en kunnen we met een gerust hart onze weg vervolgen. Als ’s avonds rond een uur of zeven de eerste auto’s het eindpunt van deze dag ,Eicha von Wald , op 920 km van huis bereiken belt Piet op met de mededeling dat ze een lekke band hebben en dus iets later komen . Nadat is gebleken dat ze geen passend reserve-wiel bij zich hebben en er in de hele Heimat geen hond te vinden is die hen kan helpen gaan onze wegenwachten Gijs en John er met de personenwagen inclusief een van een andere oplegger geleend reserve-wiel heen en weten het onmogelijke te presteren ; ruim twee uur later kunnen we gezamenlijk genieten van een heerlijke schnitzel met patat en kan iedereen met een voldaan gevoel naar bed.
Dinsdag 1 April 2008. Om zes uur klinken door het hele hotel de wekkers en zelfs Cees presteert het om om half zeven aanwezig te zijn al gaat dit niet zonder slag of stoot .Zich beroepende op zijn slechte gehoor (soms wel makkelijk) wordt hij geëxcuseerd en gaat alvast samen met Erik vooruit om de maut-kastjes voor Oostenrijk te regelen. Als we elkaar weer bij een tankstation treffen horen we op de radio dat een half uurtje voor ons een ongeluk heeft plaats gevonden en de autobahn waarschijnlijk zal worden afgesloten. We besluiten het er toch op te wagen en weten ons nog net langs het wrak van een geschaarde oplegger te wurmen. Het was bij het passeren van de grens met Oostenrijk bijzonder mooi weer maar al snel pakten donkere wolken zich boven ons samen; John en Erik worden door de BAG van de autobahn gehaald en ter verantwoording geroepen. Zij hebben het tolkastje niet naar behoren geïnstalleerd en worden hiervoor beboet door nota bene een van oorsprong Nederlander. Na gezamenlijk besloten te hebben dat deze persoon niet meer welkom is in zijn vaderland en het betalen van de boete vervolgt het konvooi de reis richting Hongaarse grens . Als we om ca. 12 uur deze grens passeren kost dit opvallend weinig tijd ; we hoeven alleen de auto’s te laten wegen en een vignet te kopen. Lang leve één Europa. Eenmaal in Hongarije verlaten Piet en Cees met de personenauto het Konvooi om mevr.Cziria op te gaan halen .Om 16.00 uur sluiten zij zich in het gezelschap van tante Borrie weer bij ons aan. Om 18.30 uur arriveren we bij ons hotel Rosza en genieten we van een gezamelijke maaltijd. Na de nodige gesprekken en de gebruikelijke door Tinus verloren potjes klaverjassen gaan we naar bed in de wetenschap dat het morgen weer vroeg dag is.
Woensdag 2 April 2008. Om 06.30 uur vertrekken we vanaf Rosza. De reis verloopt voorspoedig en zo’n drieëneenhalf uur later komt de grens met de Oekraïne in zicht. Er staat zo’n vier km file, dwz ruim 200 vrachtwagens, voor de grens en met Gijs en Tinus voorop rijden we de hele wachtrij voorbij. Dit is niet zonder risico en het is begrijpelijk dat niet alle chauffeurs hier even blij mee zijn. Zeker als Tinus van een chauffeur vooraan in de rij te horen krijgt dat deze al ruim 24 uur staat te wachten is het verbazingwekkend hoe veel respect veel chauffeurs toch hebben voor humanitair vervoer en ons desondanks voor laten gaan. Na het gebruikelijke , onbegrijpelijke staaltje bureaucratie ,een zoektocht naar potjes conserven , een lange slopende tocht langs de vele kantoortjes en loketten en vele stempels later rijden we dan uiteindelijk zo’n vijf uur later de Oekraïne in. Afgesproken wordt, dat Tinus en Gijs direct naar Sandor rijden om daar hun oplegger af te koppellen en de rest doorrijdt richting Bela. Tinus is zoals wel vaker de weg even kwijt en pas nadat Rob als navigator in de DAF plaats neemt vinden ze de weg naar Sandor. Vlak voor het einddoel van de overige 3 wagens haken ook John en Erik af om hun oplegger bij Corine af te zetten. Het is rond de klok van vijf als ook de laatste 3 wagens hun eindbestemming bereiken. Ze worden op het terrein aan de overkant van het diaconaal centrum achter slot en grendel gezet en de ontvangst door Bela is allerhartelijkst. Er wordt besloten om nog even snel , voordat het donker wordt , een bezoek aan de boerderij te brengen. In de kassen waar de groentes voor de gaarkeuken worden geteeld staan de o.a. de radijsjes , de bosuitjes en de kroppen sla er redelijk goed bij. Alleen Dick lust ineens geen sla meer ; de kroppen van zijn vrouw zien er veel beter uit! Het vee , o.a. schapen koeien en varkens met de nodige biggetjes , loopt er gezond bij en Jan voelt zich opvallend thuis. Na uitvoerig en niet geheel zonder trots op de boerderij te zijn rond geleid en geïnformeerd door Bela keren we terug naar het diaconaal centrum. Hier wacht Edwin ,een zendeling en ontwikkelingswerker , op ons om de door hem aangedragen projecten nog eens uitvoerig toe te lichten . Na de toezegging te zorgen voor nog meer informatie keert Edwin huiswaarts en zet de rest zich aan tafel voor een diner aangeboden door het diaconaal centrum. Bela gaat voor in gebed en dankt voor de voorspoedige reis van het konvooi en spreekt de hoop uit dat we nog lang en in gezondheid mogen samenwerken om de armoede in de Oekraïne te bestrijden. Na de genoten maaltijd is het tijd voor een beetje ontspanning in de vorm van een potje kaarten (wederom verliezen dezelfden) of een goed gesprek met de nieuwelingen waarin we elkaar steeds beter leren kennen . Iedereen gaat op tijd naar bed , moe van de reis en dankbaar voor deze dag.
Donderdag 3 April 2008. Na ’s ochtends gezamenlijk te hebben ontbeten gaan Tinus en Erik richting Corine i.v.m. de afhandeling van de douane formaliteiten. De rest van de groep gaat naar een schooltje in Beregovo om daar rugzakjes met schoolspulletjes van schoolkinderen uit Rijnsburg uit te delen. De ontvangst is allerhartelijkst en de kinderen zijn erg blij met hun schriftjes, potloden en cadeautjes. Hierna wordt het door de Werkgroep gebouwde badhuis\dokterspost bekeken en lopen we een rondje over het kamp. Het is fijn om te kunnen constateren dat de opzet geslaagd is; er wordt veelvuldig gebruik gemaakt van de douches en de arts kan het werk bijna niet aan. Het blijft voor ons altijd weer de vraag hoe je de kinderen die op het kamp wonen ooit uit deze uitzichtloze situatie zou kunnen bevrijden maar met dit kleine succesje zijn we weer een stapje dichter bij gekomen. Het volgende bezoek is aan een TBC-kliniek alwaar met onze steun het sanitair vervangen wordt en ook dit project vordert gestaag. Rond de middag treffen we elkaar weer op het diaconaal centrum bij Bela alwaar gezamenlijk geluncht wordt. Na de maaltijd gaan een aantal mensen helpen met het lossen van de auto’s van Bela en haalt Corine een aantal van ons op. We gaan met haar mee naar een school in de buurt die een aanvraag hebben gedaan voor het opknappen van de praktijkruimte van de koks opleiding . Bij de school aangekomen blijkt deze aanvraag niet voor niets ; alle apparatuur is sterk veroudert en zowel de keuken als het zaaltje ernaast zijn hard toe aan een grondige renovatie. Na overleg met de schooldirectie spreken we af dat zij ons een raming van de kosten voor het opknappen en een lijst met benodigdheden zullen sturen , waarna wij zonder toezeggingen te doen afscheid nemen. In de auto op weg naar het weeshuis van Corine zijn we het over een ding eens ; dit project heeft alleen kans van slagen als het geheel zelfdragend wordt d.w.z. de maaltijden zullen moeten worden verkocht zodat er weer geld op tafel komt om de opleiding in stand te houden. Bij het weeshuis aangekomen laden we voedselpaketten in en vervolgen onze weg richting vuilnisbelt. Hier aangekomen treffen we een 7 tal families aan die hier onder erbarmelijke omstandigheden wonen. De kinderen zijn vies en schaars gekleed en moeten gezien de omstandigheden wel een enorme weerstand hebben. Voor ieder gezin is er een tas vol levensmiddelen die gretig wordt aangenomen. Na het nemen van de nodige foto’s (de omstandigheden zijn met woorden maar moeilijk te beschrijven) gaan we terug om de rest te helpen met lossen . De auto van John en Erik is intussen ook leeg en kan worden opgehaald. Nadat alle auto’s zijn gelost schuiven we aan voor het avondeten en blikken we terug op een vruchtbare dag. Het bestuur trekt zich vervolgens terug om in een vergadering met Bela lopende- en aankomende projecten en het reilen en zeilen van het hele gebeuren uitvoerig te bespreken. Als na enkele uren het bestuur zich bij de kaartclub voegt is het inmiddels al tegen elven . Nadat de dorst van onze voorzitter, die een droge mond van al het praten had gekregen ,is gelest gaan we naar bed.
Vrijdag 4 April 2008. Om half acht ontbijten we met elkaar . Gijs en Tinus rijden alvast vooruit om de oplegger bij Sandor op te halen en zullen zich onderweg weer bij de rest aansluiten. Het wachten op de papieren die benodigd zijn voor de terugreis valt mee want al om 08.30 uur komt Bela zwaaiend met de papieren aanrijden. Na afscheid te hebben genomen van Bela en zijn vrouw kunnen we tegen negenen de remmen los gooien en beginnen aan de reis naar Nederland. Onderweg moeten we wachten op Tinus en Gijs en maken van de gelegenheid gebruik om langs de kant van de weg een aantal bezems te kopen o.a. voor de veiling deze zomer. De verkoper voelt zich miljonair als wij er na zo’n vijftig euro te hebben betaald er vandoor gaan met vijftig bezems. Als na een klein half uurtje de groep weer compleet is rijden we verder richting de grens met Hongarije . Om ca 11.00 uur komen we aan bij de grens en worden een soort wachtterrein op gedirigeerd. Het lukt echter niet om de dirigent te beïnvloeden om ons voor te laten gaan , zelfs niet na onderhandelingen gevoerd door Tinus, en dus duurt het enkele uren voordat we eindelijk de grenspost op mogen rijden. Het zit niet mee want als we met de papieren voor het eerste loket staan blijkt Erik niet alle benodigde papieren van Corine te hebben terug gekregen. Na contact met haar te hebben opgenomen moeten we wachten tot een medewerker van haar de papieren komt brengen want het blijkt onmogelijk om zonder dit papier ,een soort rit-machtiging, het land te verlaten. Erik loopt terug tot voor de eerste grenswacht om zo’n anderhalf uur later de ontbrekende papieren in ontvangst te nemen. We krijgen aan de grens weinig medewerking en in de wirwar van benodigde stempels wordt er hier en daar nog wel eens een vergeten. Zelfs steekpenningen om foutjes te neutraliseren worden niet meer aan genomen , vertwijfeld vragen we ons af waar het moet met deze wereld…Zo’n zes uur na aankomst kunnen we eindelijk verder en besluiten bij Rosza te overnachten. Het resultaat van deze dag is bedroevend ; 265 kilometer gereden in een tijdsbestek van ca. 10 uur. Na aankomst bij het hotel en een goede maaltijd besluiten we morgen vroeg op pad te gaan om de verloren tijd enigszins goed te maken.
Zaterdag 5 April 2008. Het is vroeg in de morgen als Piet en Cees alvast vooruit rijden om mevr. Cziria bij haar man af te leveren . Om 04.30 uur zet de rest van het konvooi zich in beweging met nog zo’n 1600 kilometer voor de boeg. De reis verloopt voorspoedig en we kunnen deze dag veel kilometers maken. Na vier uur rijden sluiten Piet en Cees zich weer bij ons aan en is de groep weer compleet. Rond de middagtijd zoeken we een parkeerplaats op om de lunch te bereiden. De maaltijd is zeer gevarieerd ; als voorgerecht erwtensoep , als hoofdgerecht nasi en bami en als toetje tomatensoep. Voldaan gaan we weer op pad . Onderweg verandert het weer en na een fikse sneeuwbui die mooie ansichtkaartplaatjes oplevert komen we uiteindelijk in de file terecht. Op de tegenovergestelde rijbaan ligt een auto met aanhangwagen op zijn kant en nieuwsgierig als de mens is rijdt de hele stoet hier langzaam
observerend voorbij waardoor we een half uur vertraging oplopen. Na zo’n 1100 kilometer gereden te hebben besluiten we te overnachten in Jägerhof in Duitsland. We komen hier om half acht aan en na genoten te hebben van een warme maaltijd stelt John voor om een nabeschouwing\evaluatie van deze reis te houden. Een ieder wordt in de gelegenheid gesteld zijn zegje te doen en de nodige verbeteringen aan te dragen. Henk en Simon hebben de reis als positief ervaren en geven ook aan zeker met de werkgroep verder te willen. Al met al is iedereen het er over eens dat het werk wat we doen nog steeds nodig is en kunnen we terugblikken op een goede reis met elkaar. Er wordt nog lang nagepraat waarin het nodige boven tafel komt. Om 22.00 uur gaan de laatste naar bed en doen het licht uit in het hotel…
Zondag 6 April 2008. Met nog zo’n 500 kilometer te gaan vertrekken we ’s ochtends in alle vroegte in de hoop voor in de middag weer in Rijnsburg te zijn. Om 8.00 uur eten we gezamenlijk een broodje bij een tankstation en zetten vervolgens aan voor de laatste kilometers. Na het nodige slechte weer bereiken we omstreeks 10.30 uur de grens met Nederland. Familie en vrienden worden per SMS of telefoon op de hoogte gebracht van de vorderingen en geschatte aankomsttijd. Hoe dichter we bij Rijnsburg in de buurt komen , hoe groter het verlangen wordt naar het weerzien met geliefden en kinderen. Als het konvooi na een reis van ruim 3700 kilometer dan eindelijk het nieuwe Flora terrein op draait wacht ons daar een grote groep mensen op om ons te verwelkomen. Er wordt veel geknuffeld en handen geschud en in een ieder groeit het besef van wie en wat we de afgelopen week gemist hebben. Dankbaar voor wat we de afgelopen week weer uit naam van onze Here Jezus voor anderen hebben kunnen betekenen , dankbaar voor de mensen om ons heen , dankbaar voor onze veilige terugkeer en weer een stukje bewuster van zowel onze geestelijke als materiële rijkdom , nemen we afscheid van elkaar en hopen dat we voor sommige arme donders het verschil hebben kunnen maken.
