Tekstmateriaal om te gebruiken in de Wereldwijde Week voor Vrede in Palestina en Israël ( 29 mei - 4 juni 2011) Onderstaande teksten zijn overgenomen uit: Vertel mij jouw verhaal ( een bundel verhalen van mensen uit Israël en Palestina, om elkaar te vertellen in de Wereldwijde Week voor Vrede in Palestina en Israël ( 29 mei tot 4 juni 2011). Een uitgave van oa. Kerk in Actie, Pax Christi, Kerk en Israël ( Nederland): Zie voor meer tekstmateriaal: www.kerkinactie.nl Uit: Vertel mij jouw verhaal ( p.2) Onderstaand gedicht opgeschreven door Sa'ied Kadamani in 2000, toen 13 jaar oud uit Yarka, geeft de bedoeling van dit boekje haarfijn aan. De Vrede Ik roep jou vanuit de diepte, ik verwacht jouw komst in spannende tijden, ik verwacht dat jij broederoorlogen verhindert en dat je liefde plant in de harten van volkeren. Ik verwacht jou in zonsopgangen en zonsondergangen, dat jij al die droefenis wegveegt die verborgen is in de harten. Ik verwacht jou met duivenvluchten. Wij snakken naar jou in onze dromen, naar jou, de vrede, de eeuwige vrede. Jouw vlag dragen de volmaakten en zuiveren. Je veegt droefenis en lijden weg, en het leven zonder jou is als een boom zonder wortels. Ik verwacht jou in beken van bloed, een menigte mensen sneuvelt en raakt voor niets gewond, ik verwacht jouw komst, verwacht en wens jouw komst, de vrede. Overgenomen uit Children Write for Peace uitgegeven door Givat Haviva, Givat Haviva Educational Foundation, New York, 2000
Een klein beetje toekomstmuziek hoe het zou moeten zijn! Uit: Vertel mij jouw verhaal (p. 26) Loubna Saleh Opgetekend door Sytske van Bruggen
Op een kwartiertje rijden van het beruchte Huwara-checkpoint, dat één van de toegangen tot Nablus vormt, bevindt zich in de heuvels het dorpje Asira El Qablya. In de buurt van Nablus schieten de nederzettingen als paddenstoelen uit de grond. Zoals Yits´har, een paar kilometer verderop. Normaal gesproken hanteren kolonisten twee manieren om een nieuwe nederzetting te stichten. De gemakkelijkste weg is om in overleg met het leger het gebied van hun voorkeur tot een gesloten militair gebied te verklaren. Dat betekent dat deze grond niet meer voor Palestijnen toegankelijk is.
Vervolgens plaatsen ze daar stacaravans en vestigen zich er, onder permanente bescherming van een Israëlische legerpost. Wanneer Palestijnen hun land drie jaar lang niet betreden, wordt het wettig staatseigendom, van Israël dus. Na drie jaar rustig wachten is de nieuwe nederzetting dus officieel een feit. Een ingewikkelder en kostbaarder weg is om via ondoorzichtige transacties en een reeks tussenpersonen het land te kopen. Loubna Saleh, een jeugdig ogende vrouw van 32, is geboren en getogen in Asira El Qablya. Met haar echtgenoot Kasim en drie kinderen bezit zij een huis aan de rand van het dorp. Het dorp ligt in een vallei, maar haar huis ligt een stuk hoger, tegen een heuvel op. Daar heeft ze een prachtig uitzicht over het hele dorp. Maar die positie begint haar en haar gezin langzaam maar zeker noodlottig te worden. Drieënhalf jaar geleden hebben kolonisten bovenaan hun heuvel namelijk de nederzetting Shal Hevet gesticht. Met zachte stem vertelt Loubna haar relaas. ‘Op zaterdag 13 september 2008 ging ´s ochtends om zeven uur de telefoon. Ik sliep nog. Mijn man Kasim, die bouwvakker is, was de deur al uit. Slaapdronken nam ik de telefoon op. Ik hoorde van de buren dat er kolonisten op de heuvel achter ons waren. Ik nam meteen poolshoogte. Toen zag ik tientallen gewapende kolonisten en soldaten rondom ons huis!’ Loubna huivert bij de herinnering. ‘Ik belde direct Kasim op zijn mobiel. Ik maakte me vreselijke zorgen. Waar was hij? Was alles goed met hem? En: wat moesten we nu doen zonder hem?’ Haar man probeerde zo snel mogelijk naar huis te komen. Hij kon echter met geen mogelijkheid langs de kolonisten heen. ‘Hij belde mij om te zeggen dat ik alle ramen en de voordeur goed moest sluiten. Dat deed ik. Toen vluchtte ik met mijn kinderen naar de keuken. Daar zat ik, alleen met mijn kinderen, met overal kolonisten en soldaten om het huis. Sommigen hadden hun kinderen meegenomen. Die scholden naar ons en gooiden ook stenen.’ Het hele dorp liep uit; ruim vierhonderd man begaf zich naar de kolonisten. De soldaten begonnen traangas te spuiten en met rubberkogels te schieten. Loubna vertelt: ‘Ik probeerde mijn man weer te bellen, maar hij nam niet op. Vreselijk was dat. De kolonisten gooiden stenen door de ruiten, het traangas dreef naar binnen – en ik wist niet wat er aan de hand was.’ Later bleek dat haar man door soldaten was geboeid en naar de top van de heuvel was gesleurd. De kolonisten probeerden de voordeur te forceren; de krassen en deuken zijn stille getuigen. Ze slaagden daar echter niet in, doordat er zeven pinnen in de deur zitten. Maar de auto van het gezin overleefde het niet. Het was een eenvoudige oude auto; hun leven is geen vetpot. Hoe oud de auto ook was – de kolonisten vernielden hem volledig. ‘Ze sloegen de ruiten in. De motor kregen ze niet aan de praat. Toen hebben ze de auto in de vrije versnelling gezet en achterstevoren van de heuvel af laten rollen. Er was niets meer van over.’ De buren van Loubna hebben dit alles met een filmcamera vast weten te leggen. Op het filmpje kun je precies zien wat er gebeurt. Inmiddels is er een communicatieketen voor dit soort situaties. Het hele dorp houdt een oogje in het zeil. Als er kolonisten of soldaten worden gezien, wordt ogenblikkelijk een dorpeling ingelicht die
Engels spreekt. Deze jongeman schakelt vervolgens een team van internationale vredeswaarnemers in die binnen een kwartier ter plaatse is. Wanneer er westerse ogen meekijken durven de kolonisten en soldaten vaak minder ver te gaan en laten ze de Palestijnen eerder met rust. Niettemin is de situatie nog steeds zeer gespannen. Maar waarom blijft Loubna eigenlijk? Ze kijkt op en zeg op vurige toon: ‘Ik kan mijn huis niet verlaten! Dit land is van ons! De kolonisten komen zomaar van buitenaf; ze krijgen ons land niet! Ook al zouden ze mijn zoon vermoorden, en mij erbij – ik blijf!’. Hebron ( Vertel mij jouw verhaal (p. 19) Bron: Breaking the Silence, Soldiers Speak Out About their Service in Hebron, februari 2004
Ik sta bij een checkpoint dat mensen tegenhoudt om ergens naar toe te gaan, ergens.... ergens. Het is evident waar zij naar toe moeten, bijvoorbeeld van de kruideniers winkel tot hun huis. Maar zij kunnen er niet komen omdat ik de weg versper. Daarbij geeft het ook helemaal niet hoe beleefd ik tegen hen ben. Ik behoef me niet onbehoorlijk of wreed te gedragen om het oneerlijk te laten zijn. Ik kan de meest hoffelijke persoon in de wereld zijn en toch oneerlijk zijn. Vanuit hun gezichtspunt gezien, maakt het geen verschil of ik een aardige vent ben. Ik laat ze toch niet naar huis gaan. Wat maakt het voor verschil als ik probeer aardig te zijn? Of ze verneder? Alleen al het bestaan van een checkpoint is vernederend. Zo lang ik mijn plicht doe volgens de regels, iets wat helemaal legaal is, doe ik iets dat mensen pijn veroorzaakt, dat hen onnodig schaadt. Ik bewaak, of maak het bestaan van 500 Joodse kolonisten mogelijk ten koste van 15.000 mensen die onder directe bezetting leven in de H2 regio* en nog eens 140.000-160.000 in de omringende gebieden van Hebron. Het maakt helemaal geen verschil hoe plezierig ik tegen hen ben of hoe aardig mijn maatje, ook bevelhebber, tegen hen is. Het zal het allemaal gewoonweg niet beter maken. Ik blijf hun vijand. Er zal een conflict tussen ons beiden blijven en zelfs wanneer ik soms aardig tegen hen ben, zal me dat alleen maar gedoe bezorgen want dan hebben ze iemand tegen wie ze kunnen argumenteren, iemand tegen wie ze zich kunnen keren. Maar er is niets dat ik hen kan zeggen. Je mag niet door de checkpoint, want het mag gewoon niet en dat is het dan!! Het is een bevel gebaseerd op veiligheidsmaatregelen. Zolang we deze 500 mensen moeten beschermen, dan is dat wat we moeten doen. Zolang je deze mensen in Hebron in leven wilt houden en hen in staat stelt om zich te verplaatsen op een redelijk manier, moet je het redelijke bestaan van alle anderen teniet doen. Er is geen alternatief. Voor het grootste deel zijn het veiligheidsmaatregelen. Ze zijn niet ondenkbeeldig. Als je de mensen wilt beschermen tegen het feit dat er op hen geschoten wordt van boven af dan moet je alle heuvels rondom bezetten. Er zijn mensen die op die heuvels wonen. Zij moeten een kopje kleiner gemaakt worden, zij moeten gevangen genomen worden, zij moeten af en toe gepijnigd worden. Maar zolang de regering blijft bij het besluit dat de settlement in Hebron
intact moet blijven, zelfs zonder bovenmatige wreedheid, blijft de wreedheid en maakt het niet uit of we wel of niet ons aardig gedragen. * Hebron ligt op de West-Bank in bezet gebied. Het is verdeeld in twee gebieden, H1 en H2. Gebied H1 valt onder de Palestijnse Autoriteit (Palestijns bestuur). Er wonen ongeveer 100.000 Palestijnen. Gebied H2 valt onder Israëlisch militair bestuur. Er wonen 15.000 Palestijnse en zo’n 500 kolonisten.
Gebeden voor vrede Onderstaande gebeden zijn overgenomen uit: Kom vanavond met verhalen II (Een bundel uitgegeven door o.a. Kerkinactie en Pax Christi in Nederland t.g.v. de Wereldwijde week voor vrede in Palestina en Israël 2010) Een Joods gebed voor vrede door Rabbi Arik Ascherman, Jeruzalem. Uit: An order of service from Ireland for the ecumenical week of action World Week for Peace in Palestine Israel, 29 May – 4 June 2010 Joint action for a just peace convened by the World Council of Churches.
Eloheinu V’Elohei Kadmoneinu (Onze God en God van onze Voorvaderen), sterk ons om onze angst te overwinnen en Uw partners te worden in het scheppen van de wereld op de wijze die U dat voor U zag toen U onze voorouders beloofde ‘met U en met Uw nageslacht zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden’ (Genesis 12:1, 26:4, 28:14).. Als wij denken onszelf te beschermen door aan anderen te doen wat aan ons werd gedaan, help ons dan te realiseren, dat tegenwoordig wij als Israëli’s de overweldigende macht hebben om recht of onrecht te doen. Zowel wij als het Palestijnse volk met wie we voorbestemd zijn om dit land te delen, steven er naar om onze eigen claims te versterken door de claims van de ander te ontkennen. Mogen we allen tot het inzicht komen dat twee volken diepe wortels hebben in dit land. Zowel wijzelf als zij met wie wij moeten samenleven dan wel samen sterven, hebben Uw beeld ontheiligd door elkaar kwaad te doen. Maar we voelen ons allemaal ook zo sterk slachtoffers dat we woedend zijn wanneer we als daders worden aangewezen. Help ons allen om te begrijpen dat geweld onszelf aantast, zelfs als onze zaak rechtvaardig is, en dat het verschil tussen slachtoffer en dader minder dan één haar breed is (Rabbi Shmuel Tamerat). Wij, Israëli’s en Palestijnen weten heel goed hoe we elkaar als vreemden – als ‘ander’ -kunnen zien. Maar het woord shalom (vrede) komt voort uit dezelfde wortel als shalem (heelheid). Open onze harten om te begrijpen dat door Uw goddelijke eenheid wij allen één zijn. Help ons om deze strijd te winnen en geef ons moed. Want hoewel we in ons hart wel weten welk pad we moeten nemen, is het ons tot nu toe niet gelukt om dat ook echt te doen. Barukh Ata Adonai (Gezegend zijt Gij, Heer), Heerser over het universum, die kracht geeft aan de vermoeide. Amen
Een christelijk gebed voor vrede door Elise Aghazarian, Jeruzalem. Uit: An order of service from Ireland for the ecumenical week of action World Week for Peace in Palestine Israel, 29 May – 4 June 2010 Joint action for a just peace convened by the World Council of Churches.
Wij bidden voor meer actieve stemmen tegen dubbelheid, Voor een effectievere, diepere, invoelende geest van solidariteit. Voor Palestijnse boeren van wie het land is afgenomen, voor families van wie het huis is verwoest, voor mensen die het recht verliezen om in hun eigen steden te wonen. Voor Palestijnen die niet mogen bidden in Jeruzalem. Voor studenten die het wachten bij de checkpoints zo moe zijn, Voor Palestijnse vrouwen Voor politieke gevangenen. Voor hen die de pijn verdragen Voor de belegerde bevolking van Gaza. Voor horizonten die muren uitdagen. Voor standvastigheid tegenover wanhoop. Voor de vrijheid van Palestijnen. Amen Een islamitisch gebed voor vrede door Abd Al-Rahman, timmermansleerling aan het Vocational Training Center, in Gaza, een kerk gerelateerde organisatie. Uit: An order of service from Ireland for the ecumenical week of action World Week for Peace in Palestine Israel, 29 May – 4 June 2010 Joint action for a just peace convened by the World Council of Churches.
In de Naam van God, de Barmhartige, de Genadige, Bevrijdt onze gevangenen. Help ons, want onze huizen zijn verwoest. Bescherm ons tegen beangstigende oorlogen Leidt ons overal. Wijs ons de rechte weg.
Laat het regenen en laat ons niet dorstig achter. Maak ons land veilig. Genees onze wonden van corruptie, Herstel de interne situatie in dit land. Maak ons land een vredig land Bescherm ons tegen luchtaanvallen.Bevrijdt ons van bezetting. Amen
