Stichting IDA-Mabogini De Stichting IDA Mabogini stelt zich tot doel het leveren van een bijdrage aan onderwijsmogelijkheden voor kinderen van de lokale bevolking waarvan de ouders/verzorgers de financiële middelen hiertoe niet hebben, gericht op basis- en zo mogelijk beroepsonderwijs in Mabogini, Tanzania.
November 2014
Ook al groeien de bomen niet meer tot in de hemel……. Wij hebben toch een mijlpaal bereikt. In deze maand november in 2009, is de Stichting Ida-Mabogini bij notariële akte opgericht. Nu in 2014 is het dus het eerste lustrum. Iets waar ik best trots op ben. Een periode waarin het één en ander is gebeurd: dingen, die soepel verliepen, maar ook zaken waarbij het wat minder soepel ging of die zelfs een heel andere kant op gingen. Laat ik beginnen met dat wat soepel ging en nog steeds gaat. Dat is het contact dat ik in 2009 kreeg met de James Ole Myllia School, met het hoofd Mevrouw Monica Chengula. De school waar ik toen bij mijn afscheid de 400 kinderen plus de leerkrachten persoonlijk trakteerde op een rijst-met-bonenmaaltijd. Dit is een jaarlijks terugkerend evenement geworden op mijn verjaardag in juli, dat ik uit persoonlijke middelen bekostig. Door deze ‘actie’ destijds kwam de James Ole Myllia School in de publiciteit en Monica heeft daar heel handig op ingespeeld. Zodanig dat haar school intussen goed op de kaart is gezet en nu ook regelmatig gasten ontvangt, ook uit het buitenland. De James Ole Myllia School in 2011
Monica in de deuropening van de James Ole Myllia School in 2009
1
en in 2014
Gasten, die nieuwe ideeën mee brachten naar haar school en ook haar school nog verder renoveerden. Zo hebben alle klassen inmiddels glas in de ramen. Alle lessen, behalve de ‘speel – kwartieren’ vinden nu plaats in de klassen. Elk kind heeft een eigen mok voor de dagelijkse pap als lunch, dus niet meer die verscheidenheid in allerlei schaaltjes, kommetjes en bordjes. Er is een kippenhok inclusief kippen gekomen, een keukengebouwtje met een keukenblok en oven waardoor er minder hout kan worden gebruikt omdat het gerichter wordt ingezet. Er is een voetbalveld met doelpalen aangelegd, waar de voetballen hun dienst bewijzen, die in 2012 door de Stichting uit naam van Intersport werden geschonken. Er zijn stukjes grond voor schooltuintjes aangelegd, die door de kinderen worden onderhouden. De groenten worden verkocht aan de buren. Voor de zorg en inzet ontvangen de kinderen een kleine vergoeding, die zij op hun beurt op een eigen bankspaarrekening kunnen zetten. Zo wordt er ook geleerd om met geld om te gaan en om te sparen. Al deze verbeteringen c.q. ontwikkelingen zijn aangebracht door enkele organisaties, waaronder een Nederlandse Fondsenwervende Organisatie, die projecten heeft in de Kilimanjaro Regio. Al met al kunnen we zeggen dat de ‘rijst-met-bonen-maaltijd’ in 2009 de blikvanger voor de school is geweest en aan de basis van al deze ontwikkelingen stond. Niet alleen de buitenkant, maar ook de lesmethode is in de loop van de jaren verbeterd. Voor de rijst-met-bonenmaaltijd stelde de buurman van toen groenten in het vooruitzicht. Elke dag ging hij handmatig de groenten begieten. Met een eenmalige actie heeft hij van ons een waterpomp gekregen, waar hij heel blij mee was. Hij heeft enkele jaren gezorgd voor groente bij de maaltijd. Helaas is hij in 2012 overleden. Zijn vrouw Mama Emmy zet zijn werk voort naast de verzorging van haar 3 kinderen. Zij doet dit met verve.
Het nog complete gezin
Waar heeft de inzet van de Stichting nog meer iets betekend voor de schoolkinderen? Dat is het maïsproject van de Muungano School. Hier is in 2011 een aanzet toe gegeven. Er zijn stukken land gehuurd in een geïrrigeerd gebied, waarop maïs werd verbouwd. Een heel jaar lang hebben de kinderen van de Muungano School hier hun dagelijkse bordje pap van gegeten.
2
Helaas zullen we dit project nu even niet meer ondersteunen, omdat aan een deel van de voorwaarden helemaal geen aandacht is geschonken, terwijl we dit schriftelijk waren overeengekomen. In plaats van een gedeelte van de maïs te verkopen en van de opbrengst het schoolgeld van de allerarmste kinderen te waarborgen, is de gehele maïsvoorraad gebruikt voor pap voor alle kinderen van de school. Hierdoor werden ouders, die wel in staat waren om schoolgeld (voor o.a. voeding) te betalen, vrijgesteld. En dit was niet de afspraak. Doordat er geen maïs in de verkoop is gegaan, was er ook te weinig geld over om opnieuw stukken land te huren in het geïrrigeerde gebied. Een mooie nieuwe oogst zit er dus helaas voor het komend seizoen niet in. Over deze gang van zaken heb ik tijdens mijn bezoek ook uitvoerig gesproken en hen verteld dat de Stichting niet participeert aangezien de school zich niet houdt aan de meeste afspraken. Ik realiseer mij terdege dat de afspraken voor een deel waren gemaakt vanuit ons Westers denken, maar desondanks heb ik het toch belangrijk genoeg gevonden om hen hier uitdrukkelijk op te wijzen. Het ging om schoolgeld en een maaltijd voor de allerarmste kinderen en zo mogelijk ook bevordering van de hygiëne door bouw van een toiletgebouwtje. Wellicht ontvangen we nog een nieuwe vraag met een uitgewerkt plan. Dan zullen we dat opnieuw bekijken, maar vooralsnog ligt het voor ons stil. Door de verkeerde gang van zaken met dit project is de samenwerking met Novatus ook onder druk komen te staan. Voorlopig maken we geen gebruik van zijn diensten. Helaas. Graag had ik dit anders gezien, maar het is zoals het is. De betrokkenheid bij hun werk van het team van leerkrachten van de Muungano School ligt wat anders dan die van de James Ole Myllia School. Maar ja, het kan ook niet overal hetzelfde zijn. Dit verschil bracht de uitspraak bij mij naar boven van Steve Mworia in 2011. Hij vond het initiatief van de Stichting heel mooi maar raadde mij aan bij de keuze voor ondersteuning van de armste kinderen in Mabogini dan toch voor de Top 10 ervan te gaan. Dan zou het resultaat waarschijnlijk zichtbaarder zijn. Dit heb ik in mijn oren geknoopt en tijdens mijn bezoek afgelopen zomer heb ik hier dan ook uitgebreid over gesproken met mijn gastvrouw Monica Chengula. Zij was duidelijk in wat zij wel en niet voor haar school en met haar kinderen wil. Uit deze gesprekken zijn weer een paar ideeën voor de toekomst tevoorschijn gekomen. Maar hierover verderop in deze Nieuwsbrief. Voorlopig heb ik de focus weer meer gericht op de James Ole Myllia School. Vanaf 2009 is de school met haar leerlingen bij de Stichting altijd al in het vizier gebleven en zijn in de loop van de 5 jaar een aantal leerlingen door de Stichting gesponsord. Het is met deze kinderen niet altijd gegaan zoals wij hadden gehoopt. Er is door Monica wel al het mogelijke gedaan om toch het beste resultaat te behalen. Maar helaas, het leven van mensen, in dit geval kinderen/puberende jongeren, is niet altijd zo te regelen als je graag zou wensen. Hier en daar verliep het anders, en dan denk ik aan de kinderen, die voor een kortere tijd gesponsord zijn, maar die deels uit het oog zijn verloren zoals Thomas, met wie het allemaal begonnen is en die 2 jaar gesponsord is door de Stichting. Door schrijnende armoede thuis en het feit dat hij zich als puberende jongen tussen schoolkinderen van 8 en 9 jaar moest handhaven, is het hem niet gelukt om de school verder te volgen.
3
Dit was Thomas bij onze eerste ontmoeting in 2009. Herken je hem nog? Daarnaast
werd ook het gegeven zichtbaar dat zijn leerachterstand al iets te ver was opgelopen doordat hij nooit meer naar school was geweest sinds de paar maanden van zijn 6e jaar, toen zijn vader nog leefde. Toen ik er dit jaar was, heb ik hem opgezocht. Hij werkt nu als ‘houseboy’ bij een familie en hoedt daarnaast dagelijks een kudde koeien. Zo verdient hij wat geld om zijn familie (o.a. zijn Oma) te onderhouden. Thomas ziet er goed en gelukkig uit. Hij is nog steeds dankbaar met wat de Stichting voor hem heeft gedaan. Oma en Thomas zijn blij dat ze bij elkaar zijn, ze redden het ook samen, ook al is het vaak moeilijk. Maar toch!!
En Flaviana, die maar heel kort in het programma heeft gezeten omdat zij door familie werd opgehaald. Waar zij gebleven is, hebben wij nooit gehoord. Er is door Monica Chengula wel geprobeerd om contact te krijgen, maar helaas. Voor Flaviana in de plaats kwam Neema. Helaas is zij niet geslaagd voor de examens van Standard 7. Dit betekende dat zij niet langer op de James Ole Myllia School kon blijven. (Zakken voor examens is geen optie bij Governmental Primary Schools, je mag het niet meer overdoen). Zij is daarna (in 2012) vertrokken naar haar vader in Dar es Salam. Maar in 2014, toen ik er was, was zij weer terug in Mabogini bij haar Oma. Ze helpt er bij het huishouden. Neema die voor de kinderen en de huishouding zorgt
Wie waren er nog meer? Wel, Bilson, waarvan zijn vader in 2010 was overleden en zijn moeder heel veel moeite had om de eindjes aan elkaar te knopen. Bilson was één van haar 3 zonen. Toch lijkt het haar gelukt te zijn, want ná dit ene jaar van ondersteuning hebben wij geen vraag meer van haar ontvangen. Het lukt dit gezin om het met elkaar te redden en zij is dankbaar voor de hulp toen zij het zo nodig had.
4
En dan verder niet te vergeten onze 3 puberende jongeren, die hun geluk elders zijn gaan beproeven. Helaas niet op een manier, die wij voor hen gehoopt hadden. (Zie de laatste Nieuwsbrief nr. 11 van september 2014, op www.ida-mabogini.nl ) Said Hamidu
Esther Omari
Gloria Myu
En als laatste Ana Edess, die zo veelbelovend leek, maar waarbij geen onderling contact mogelijk bleek tussen de directeur van de Secundary School en het hoofd van de James Ole Myllia School Monica Chengula, ondanks herhaalde pogingen van Monica. Hierdoor is ook Ana uit het oog verloren en volgens de laatste berichten is zij ook naar Dar es Salam.
Ach ja, dat is Afrika. Denk je zo? Of gaan we toch voor de kansen? In ieder geval wij wel en daarom gaan we door, want wie zijn er dan wel in het door de Stichting gesponsorde programma op de James Ole Myllia School ? Als kinderen afvallen, zoekt Monica daar een plaatsvervanger voor. Dat doet zij in onderling overleg met de leerkrachten van haar school. Zorgvuldig wordt bekeken wie er voor in aanmerking komt. Zij heeft de hele procedure hieromtrent uitvoerig aan mij uitgelegd tijdens mijn verblijf bij haar deze afgelopen zomer. En ik kan jullie garanderen dat ze dat secuur doet. In Nieuwsbrief nr. 11 heb ik deze kinderen aan jullie voorgesteld (www.ida-mabogini.nl).
5
De nieuwe kinderen zijn: Paulina, het 7-jarig gehandicapte meisje uit Standard I en de 2 jongens Catbeth en
Dennis, beiden uit Standard V
En laten we Rukia niet vergeten. Vanaf 2012 wordt zij gesponsord door de Stichting. Naar alle waarschijnlijkheid zal zij in de zomer van 2015 ook de school verlaten. En dan ? De toekomst zal het leren.
Nog even aardig om te vertellen. In 2011 toen ik er ook voor 3 maanden was, kwamen Mwida en zijn vriendje mij gedag zeggen voor mijn vertrek. Ik vroeg aan hen beiden hoe zij hun toekomst over 5 jaar zouden zien, waarop Mwida antwoordde dat hij wilde gaan studeren voor arts en zijn vriend was er zeker van dat hij de President van Tanzania zou gaan worden over een aantal jaren. Hij had zijn plan daarvoor al helemaal klaar en ook de zaken die hij in het land zou gaan veranderen. Nu in 2014 heb ik hen beide weer getroffen en zij zitten ook allebei op de Secundary School. Zij hebben ook nog dezelfde toekomstdromen. Is het niet prachtig ! Ook mijn vriendinnetje van toen Happy was bij mijn verjaardag. Inmiddels is zij moeder van een dochtertje. Rechts staat de toekomstige president van Tanzania en in het midden achter mij de toekomstige arts. Mayunga, de presidentiële uitstraling heeft hij wel. Vind je niet?
6
Als laatste voor deze Nieuwsbrief, waarin ik de goede en minder geslaagde kinderen en zaken ten tonele voer, wil ik vertellen over Hiza. In vorige Nieuwsbrieven (o.a. nr. 6, febr. 2012. Zie hiervoor www. Ida-mabogini.nl) heb ik daar al het nodige over geschreven. In 2009 is hij, kort na mijn vertrek uit Mabogini, bij het mango’s plukken uit de mangoboom gevallen en heeft zijn heup gebroken. Hij is geopereerd en gerevalideerd, maar helemaal goed is het nooit gekomen. Leven als invalide op het platteland in Tanzania is geen sinecure. In overleg met elkaar is besloten hem een beroepsopleiding aan te bieden in de sector ICT. Hij had daarvoor belangstelling. Deze opleiding heeft hij afgemaakt en het is een schot in de roos gebleken. Zijn stageplaats heeft hij op het opleidingsinstituut gekregen en inmiddels is hem daar ook een baan als docent en als technicus aangeboden. Dit is daar een geweldig iets. Zonder de benodigde basiscertificaten kom je ook in Tanzania slecht aan werk. Maar het is Hiza gelukt door zijn doorzettingsvermogen en zijn capaciteiten. Naast deze job heeft hij inmiddels ook een eigen Stationary (een soort kantoorboekwinkeltje met kopieermogelijkheid), die door de Stichting is gesponsord. Dit winkeltje is in de weken dat ik daar was deze zomer geopend. Hiza samen met Joseph, een vriend, die hem geholpen heeft met de Stationary.
Bij de opening van zijn ‘winkeltje.
Dat hij een consciëntieuze jongeman is, bewijst hij maandelijks door zijn boekhouding naar de Stichting te sturen. Boekhouden is in Mabogini niet echt iets, wat iedereen weet of kan. Ook Hiza niet in het begin, maar met hulp heeft hij het zich aangeleerd. In de 3 maanden dat hij nu bezig is, zowel bij het Opleidingsinstituut als docent en technicus en als ‘kleine zelfstandige’ in zijn winkeltje is een kleine progressie in zijn Stationary te zien. Hij is in staat om zijn familie voor een deel te ondersteunen. Dit is heel gebruikelijk in de cultuur, maar in zijn positie is het iets prachtigs. Want wie had dit ooit gedacht (toen hij invalide werd)! Wat staat er nu nog voor de Stichting ‘op de plank’ voor 2015? Nog steeds is dat de bibliotheek/videotheek. De plannen hiervoor krijgen al wel iets meer vorm, alleen het bepalen van een bijbehorend financieel plaatje kost nog enige moeite. Maar het heeft alle aandacht. 7
In 2015 zullen door Monica 2 stukken grond worden gehuurd in een geïrrigeerd gebied (gesponsord door de Stichting), zodat volgend jaar de kinderen weer hun dagelijks lunch hebben. Via de Child Reach Organisation had zij tot vorig jaar ook 2 stukken land, maar deze lagen niet in geïrrigeerd gebied. Dit heeft betekend dat de oogst niet groot genoeg was om de kinderen van haar school dit volledige schooljaar 2014 van een lunch te kunnen voorzien. Zij hebben maïs bij moeten kopen en een bijdrage hiervoor aan de ouders moeten vragen. En ……….wij overwegen ernstig om in 2015 het eerste lustrum van de Stichting, 11/11/2009-2014 tesamen met mijn 75e verjaardag met gepaste feestvreugde te vieren. Maar hierover ontvang je bericht in geval we tot concrete plannen komen. Met deze informatie sluit ik de 12e Nieuwsbrief. Ditmaal een Nieuwsbrief, waarin alles wat in de 5 jaar van het bestaan van de Stichting is gebeurd in een wat beknopte opsomming. Ik hoop dat de informatie de belangstelling weer wat heeft aangewakkerd of ergens iets heeft geraakt. Mocht je een idee of suggestie hebben waarmee we de financiën kunnen laten groeien opdat we de verplichtingen kunnen blijven garanderen en waarmaken, laat dit dan alsjeblieft weten. Misschien wil je zelf wel iets doen om geld in te zamelen, bijv. door verjaardagsgiften over te maken naar onze rekening bij de Triodos Bank. De Stichting Ida-Mabogini is een ANBI geregistreerde Stichting. Dit betekent dat de giften kunnen worden afgetrokken van de Belastingen onder bepaalde voorwaarden. Donaties zijn altijd welkom op Rekening NL36TRIO 039.03.64.541 t.n.v. Stichting Ida-Mabogini bij de TriodosBank. Alle Nieuwsbrieven kun je terugvinden op www.ida-mabogini.nl. Ook deze Nieuwsbrief wordt geplaatst op de website en is te vinden onder het kopje ‘Nieuwsbrief’ als PDF-Bestand. Het wordt gestuurd aan alle mensen, die door mij zijn opgenomen in een ‘Mailing’. Mocht je de Nieuwsbrief in de toekomst niet meer willen ontvangen, laat mij dit dan weten via
[email protected]. Je wordt dan uit de lijst verwijderd. Ook kun je op dezelfde manier laten weten als je iemand anders kent die belangstelling heeft voor de ontvangst van de Nieuwsbrief. Namens de kinderen, die nu gesponsord worden, dank ik jullie voor alle giften en spreek de hoop uit dat we mogen blijven groeien met jullie medewerking. Asante sana sana (heel hartelijk dank) namens alle kinderen, die hopen op ons te kunnen rekenen. “Onderwijs is niet een emmer vullen, maar een vuur ontsteken” ( Socrates) 2009 2014
samenwerking Marc en Joke, 2013
Warme groet Joke en Marc
8
