… Siku Extreme Artic Challenge 2007… a-vent: locatie: afstand: duur: kosten disciplines:
Siku Extreme Artic Challenge 2007 Tasiilaq, Oost Groenland >250 km, >10.000 hoogtemeters 5 dagen 5700 euro incl. vlucht, 10 dgn half-pension (luxe!) Mountainrunning, Ijsfjord kanoën, Mountainbiken, Gletsjertrekking en rotsklimmen
datum:
21 t/m 26 juli 2007
teamleden:
Mirjam van Burgel (Captain) Winfried Bats Femke Mooij Thijs Horbach
auteur:
Winfried Bats
foto’s
Team-AMI
Adventure Racing: De naam zegt het eigenlijk al: Adventure Racing is een internationale sport waarbij er op avontuurlijke wijze geracet wordt. Teams, varierend van twee tot vier personen, moeten de snelste en meest efficiënte route kiezen over een parcours die veelal door de prachtige en ruige natuur in onze wereld loopt. In verschillende disciplines moeten teams zich kunnen verplaatsen: lopend, fietsend, kajakkend, skiënd, over gletsjers, skeelerend etc. Er wordt veel gevraagd van de sporter aangezien de teams doorgaans zonder of met heel weinig slaap uren achtereen racen. Dit is de zwaarste en meest avontuurlijke teamgerichte buitensport die bestaat. Een sport waar teams zowel mentaal als fysiek tot het uiterste moeten gaan om de finish überhaupt te halen. Het is de ultieme teambuilding, de next level voor diegene die alles gedaan willen hebben in het leven. En tegelijkertijd haalbaar voor hen die het lef hebben de eerste stap te zetten: je inschrijven voor een race. In Nederland wordt de sport ook op kleine schaal beoefend. Wanneer je in Nederland hebt geraced is de volgende stap natuurlijk het buitenland. En dan behoort Groenland tot een van de races die qua natuur ver boven de meeste races uit steekt. Team AMI: Adventure Race team Macpac en Icebreaker, afgekort Team AMI, is een Nederlands Adventure Race team die bestaat uit sportieve en enthousiaste mannen (4x) en vrouwen (2x). Samen met hun partner Ideavelop, vertegenwoordiger van de Nieuw Zeelandse buitensportmerken Macpac en Icebreaker, dragen zij AR en buitensport in het algemeen een warm hart toe. Doelstelling van het team is om regelmatig aan nationale en internationale races mee te doen. En daarnaast veel buitensporten te beoefenen. Na veel ervaring te hebben opgedaan in Nederlandse, Franse en Poolse races hebben zij zich opgegeven voor de uitdagende Adventure Race in Groenland: de Siku Arctic Team Challenge.
Team-AMI bij de oprichting
Siku Extreme Arctic Challenge. De SEAC is een van de meest bijzondere en uitdagende races ter wereld. Alleen al om het feit dat er jaarlijks slechts vijftien teams kunnen deelnemen aan deze pittige race in een decor van een spectaculaire omgeving. De teams, met deelnemers uit Amerika, Nieuw Zeeland, Engeland, Denemarken, Frankrijk, Noorwegen en Groenland zelf, racen gedurende enkele dagen in een omgeving van bergen, gletsjers, sneeuwvelden, rotsen, zand, zee en ijsbergen. De sfeer is bijzonder relaxed.
Voorwoord 'In het verleden was de publiciteit rondom Groenland ronduit slecht' vertelt Anders Stenbekken, hoofd van de tourist office in Tasiilaq en organisator van de Siku Arctic Team Challenge. 'De focus werd met name op de sociale problematiek en het alcoholisme gelegd en wij wilden daar op een positieve manier verandering in brengen. Want Groenland heeft zoveel meer, het is zo prachtig'. Anders Stenbakken is een bescheiden en tegelijk enthousiaste en gedreven man die zeven jaar geleden de eerste Arctic Team Challenge organiseerde. Een adventure race voor een select aantal teams op een uniek stukje aarde gelegen in Oost Groenland. Op de website van de Siku Extreme Arctic Challenge staat het heel duidelijk: 10.000 hoogtemeters en 250 kilometer uitdaging. Temperaturen kunnen variëren van onder het vriespunt tot warme wintersport stijl temperaturen. Het weer is variabel en kan binnen korte tijd omslaan. Er zijn geen wegen, geen paden, geen huizen of andere beschutting onderweg. Afgezien van de aanwezige organisatie op verschillende locaties in het terrein zijn de teams volledig op zichzelf aangewezen, dus ook wanneer iets mis zal gaan. Niet goed voorbereid zijn op een gebied, dat gevaarlijk is kan een hoog risico zijn. Wij hebben gelukkig voldoende kennis en ervaring in huis. Woensdag 18 juli Het lichaam is wat stijf maar Mirjam en ik hebben het zwaarste deel van de trekking in de omgeving van Tasiilaq, voorafgaande aan de race, achter ons liggen. We willen nog anderhalve dag rustig lopen en het lichaam wat ontzien. Dan hebben we nog anderhalve dag over om volledig te rusten, wat materiaal te checken en ons voor te bereiden op de race. We zijn al ruim twee weken in Groenland en hebben de vakantie aan de wedstrijd gekoppeld. Voor we in Tasiilaq aankwamen hebben we rondgetrokken in de omgeving van Igtorqortormit, 700 kilometer ten noorden van Tasiilaq en eveneens aan de oostkust. De omgeving daar was schitteren. Thijs en Femke, de andere helft van Team AMI, hebben in Zuid IJsland rondgetrokken, in de omgeving van Lanmannalaugar. Daar hebben ze zoveel mogelijk van de gebaande paden afgelopen en zijn ook zij weer gewend aan het rondtrekken. De race zit voortdurend in onze hoofden. Allerlei vragen schieten voorbij: zijn de schoenen goed genoeg voor dit terrein? Kunnen we het tempo hoog genoeg houden om binnen de deadlines te blijven? Hoe ver kunnen we elkaar mentaal pushen, of stimuleren? Wat wordt geaccepteerd? Kunnen
we blessures voorkomen? Keren Femke's enkel problemen niet in dit terrein terug? Kunnen we steile heuvels überhaupt met onze fietsen overbruggen? Ga ik niet te veel eisen van het team? Adventure Racing is voor een groot deel een mentale sport. Het gaat er om de sfeer goed houden, geloven in jezelf, vooral ook in elkaar, en altijd een stapje meer kunnen en willen. Kortom, de mentale aspecten tellen zeker even zwaar mee als de fysieke. Tenslotte is samen je doel samen bepalen van groot belang, misschien wel het grootste belang. Er zijn sterke teams die hier komen om te winnen. Wij komen ook wel eens bij races om te winnen maar we zijn het over eens dat de SEAC 2007 voor ons meer een beleving is, een onvergetelijke ervaring. Gaandeweg zal er ergens in het veld een onderlinge wedstrijd ontstaan maar wij willen hier goed finishen, en niet met snelle tussentijden vroegtijdig uitvallen. Hoe we dat moeten doseren zal gaandeweg de race blijken, dat is voortijd moeilijk te bepalen. We zullen het zien de komende dagen. Donderdag 19 juli Na een ontbijt tezamen met onze vlieg vrienden leggen we het laatste stukje af naar Tasiilaq. We begeven ons naar de racebase die is opgezet in de school. Er zijn al enkele teams gearriveerd gisteren. We krijgen per team een klaslokaal toegewezen die we meteen inrichten ter voorbereiding op de komst van Thijs en Femke. Alles is goed georganiseerd. Zelfs de bibliotheek is geopend waardoor we permanent gebruik kunnen maken van de internet verbindingen. Hierdoor kunnen we ook onze site, www.team-ami.nl nog afentoe bijhouden. Nadat we onze eerste douche sinds tijden hebben genomen treffen we Thijs en Femke in de racebase. We praten bij over onze avonturen. 's Avonds heet racedirector Anders Stenbekken ons welkom. Hij stelt ons de raceorganisatie voor waarna de teamcaptains hun teams voorstellen. Ondanks het de drukst bezochte ATC ooit is met vijftien teams heerst er een ontspannen sfeer. Aan de presentatie te horen doet het merendeel mee voor de beleving maar zoals dat altijd gaat tijdens een race zal er geracet worden. Nadat we onze team-ami.nl site hebben bijgewerkt gaan we slapen. Het is voor het eerst donker vanwege het grauwe en regenachtige weer. We hopen dat het snel opklaart, anders hebben we er een nog bepalende factor bij, het is al pittig genoeg zonder regen. Vrijdag 20 juli Voorbereidingsdag Na een stevig ontbijt, de catering is hier subliem geregeld, nemen we de reddingstechnieken door voor op de gletsjer in de praktijk om goed te weten wat we moeten doen op het moment dat een teamlid tijdens een trekking door een spleet zakt. De volgende actie is het testen van de kano's. Het zijn grote opblaasbare kano's en ze worden uiteraard leeg aangeleverd. Iedere grote rode zak bevat naast de kano vier peddels, een reparatieset en een grote pomp. We plaatsen de twee zittingen en fabriceren een derde zitting van hout die we in de haven vinden. We testen de kajak in de fjord in waarbij we in verschillende volgordes in de boot zitten tot we de ideale formatie hebben gevonden die het minst wankel is en de meeste voorwaartse snelheid geeft zonder bij te hoeven sturen. Nu hebben we de tijd, in de race kost het alleen maar tijd wanneer het niet klopt.
Kanozitjes knutselen
Na lang zoeken vinden en kopen we de laatste vier vliegennetten voor op onze hoofden. We hebben tijdens de trekking ontdekt dat de vliegjes enorm irritant kunnen zijn wanneer het maar een beetje droog is en vooral wanneer je vervolgens stil komt te staan. Om de kaart te lezen bijvoorbeeld. In Tasiilaq valt het mee. Dat komt ook door het weer maar we verwachten dat ze ons nog een dienst zullen bewijzen, ook al ziet het er niet uit: vier personen op rij met groene netjes op het hoofd die door het terrein rennen. In de middag horen we dat er sprake van een logistieke tegenslag is. Ondanks dat de organisatie ruim voldoende marge heeft ingebouwd zijn staan nog zeker 34 fietsen op het vliegveld van Reykjavik, in IJsland dus. Een nachtmerrie voor de organisatie, en dus ook voor de deelnemers. Er wordt geïnventariseerd wat iedere team mist. Je merkt dat de bereidwilligheid elkaar te helpen groot is, iedereen wil elkaar wel dubbele spullen lenen. Niemand moppert of klaagt. Onze kisten zijn er nog niet maar worden in de loop van de avond afgeleverd. We pakken de rugzakken alvast zo goed mogelijk in. Ondanks de rustdag merk ik dat ik onrustig slaap en dat de aanwezig wedstrijdspanning de nodige energie vraagt. Normaal ben ik niet meer zo gespannen voor een race, behalve dan vlak voor de start, en het is een goed teken omdat het betekent dat de scherpte aanwezig is. Het is bewolkt maar droog. We hopen op goed weer. Zaterdag 21 julì Racedag 1 De eerste racedag. Het is nog erg mistig maar wanneer alle teams aan de start staan begint de bewolking enigszins op te klaren. Het is ontspannen tussen de teams onderling. Het doel van de dag is al enige dagen vanuit Tasiilaq te zien: Polhems Fjeld van 1003 meter. Aan de start staan 17 teams. Wij zijn het eerste Nederlandse team dat deelneemt aan de zevende editie van deze race. Er wordt afgeteld en het startschot wordt gegeven met een ouderwets kanon. Terwijl de teams beginnen te rennen horen we de echo van het kanonschot nog over de fjord en tussen de bergen nagalmen.
Thijs en Winfried bestuderen de route, de middelste top is het doel.
We lopen een weggetje af naar het water en starten rustig met kajakken. Na enkele tientallen meters horen het publiek meeleven met een team die is omgeslagen. Het Engels team, the A-Team, zal er een gewoonte van maken en vandaag drie keer omslaan in het koude water. We moeten zeven kilometer kajakken met de vier persoons kajak en zijn na ongeveer vijftig minuten bij het uitstijgpunt waar we snel de verplichte neopreen pakken uittrekken. De meesten van ons hebben zich bij nader inzien te warm gekleed en geen water voor de korte oversteek binnen handbereik gelegd. In korte tijd verlies je veel vocht die maar moeilijk snel wordt aangevuld. Een goed leermoment voor de komende dagen. We arriveren vrij snel bij CP2 waarna we via een door ons vooraf ingesteld kompaskoers de met mist getrokken vallei voor ons binnentrekken. Twee andere teams zitten vlak achter ons. We klimmen naar 775 meter waar we als vijfde team aankomen. Vanuit veiligheids oogpunt wordt hier de tijd stop gezet zodat ieder team veilig de overige 228 meter kan overbruggen. We kijken de diepte in aan de oostzijde. We zien het Deense team naar beneden lopen langs de westzijde. Zij zijn langs de verkeerde, gevaarlijke kant omhoog gekomen en moeten nu weer zeker 400 meter dalen om vervolgens weer dezelfde hoogte te stijgen. Erg vervelend, vooral wanneer je je bedenkt dat dit Deense team tot de favorieten behoort.
AMI op de topgraat
De klim is niet moeilijk en leuk. Naarmate we stijgen wordt het steeds indrukwekkender. Eenmaal op de top is de bewolking onder ons in ieder geval opengebroken en kijken we uit op een geweldige omgeving. Grillige bergen tot zover het oog reikt, grote meren waarvan een aantal zo donker blauw en glad zijn dat ze net een spiegel lijken. Het schijnt dat deze berg zeven jaar geleden voor het eerst is beklommen door de organisatie nadat de lokale bevolking dacht dat het onmogelijk was. Er zijn trouwens nog veel niet beklommen en naamloze bergen in Groenland. Tijdens de afdaling cirkelt de helikopter rond ons en de berg om opnames te maken voor de film. Er wordt dit jaar niet enkel een racefilm gemaakt. Dit jaar is het hoofdthema de milieuveranderingen en dit zal de rode draad voor de film zijn. De race is bedoeld om de film te versnellen. Er zijn ook twee teams die vanuit dit onderwerp deelnemen en waarop de camera's gefocust zijn. Tijdens de afdaling komen we een van die teams tegen, één van hun deelnemers is reeds uitgevallen.
De top, mooi dat ze hier de tijd stoppen zodat je ook van het uitzicht kunt genieten.
Nadat we rustig teruggeklommen hebben starten we met afdalen. In het dal rennen we over het glooiend rivierdal. De laatste afdaling gaat snel door het gruis die we met grote treden afdalen. Langs
wat aangespoeld wier waardoor de rotsen erg glad worden komen we terug bij de kano. We worden zowat opgevreten door de kleine vliegjes en we zijn blij dat we in de boten het water opvaren. Onderweg zingen we vrolijk liedjes maar we moeten nog wat oefenen met zingen en peddelen tegelijkertijd, dat vereist nog wat coördinatie. Binnen 45 minuten lopen we met de boot over de finish aangemoedigd door organisatie en lokale bevolking. We zijn uiteindelijk 8e geworden vandaag. De eerste twee plaatsen worden ingenomen door twee Groenlandse teams. Maar we zitten slechts 30 minuten achter de derde plaats, en er kan nog zoveel gebeuren en we hadden toch gezegd dat we voor het uitlopen gaan? Toch? Zondag 22 juli Racedag 2 Om negen uur fietsen de 17 teams weg bij de start bij het museum. We moeten als compleet team vijf rondes van 7,5 kilometer fietsen door zwaar terrein continu stijgen en dalen. De totale hoogte van ongeveer 1500 meter wordt in de race niet eens meegerekend bovenop de genoemde 10000 meter die de race telt. In het eerste rondje tasten we het parcours af maar het valt niet mee. Het rondje kost ons 45 minuten, gemiddeld 10 kilometer per uur. Alle vier opvolgende rondes doen we ronde twee minuten sneller. Soms is de stijgingspercentage zo hoog dat we een treintje van trekkoorden maken van drie fietsers terwijl de vierde duwt om boven te komen. We zijn trots op ons teamwork en het dalen en stijgen lijkt steeds beter te gaan. We komen wederom als achtste team binnen en zijn we voor dat een volgend team binnenkomt al weer bezig met het tweede onderdeel, mountain running.
Smalle paadjes naast steile afgronden
Het is kwart voor één en ons doel is om drie pieken in de nabije omgeving van Tasiilaq te beklimmen. De oneven nummer s van het klassement lopen met de klok mee, de andere lopen tegen de klok in. Hierdoor loop je niet achter elkaar aan en blijft de race spannend. Aangezien we gemiddeld vanaf zeeniveau lopen, de bergen steil zijn en er geen paden lopen is het een pittige trekking die ongeveer 25 kilometer op de kaart is.
We moeten elkaar goed helpen om de snelheid continu te houden. Er wordt gesleept met een elastiek, een rugzak wordt overgenomen en er wordt goed geïnformeerd over de route. Ondanks de zwaarte wordt er gedisciplineerd gepauzeerd. Als er vijf minuten pauze wordt afgesproken dan zijn we altijd ruim op tijd alweer aan het lopen. De koude en de vliegen dragen daar ook een steentje aan bij maar is essentieel in deze teamsport. Wanneer en teamlid klaar staat in de kou en de ander doet het nog even rustig aan dan kan dat allerlei vervelende gevolgen opleveren.
Teamwork
Na de drie toppen van 640, 650 en 679 meter te hebben overwonnen dalen we weer continu rennend terug naar de finish die we als zevende team bereiken. We zijn erg moe en de douche en het diner zijn wel heel erg aangenaam. We moet nog niet aan morgen denken en hopen dat we voldoende herstellen voor de derde stagerace dag en de aansluitende expeditie. Maandag 23 juli Racedag 3 In estafette vorm wordt er met de fiets in koppels gestart. De eerste helft van ieder team fietst in totaal 20 kilometer heen en terug naar een dam. Mirjam en Thijs bijten de spits af en zijn na 1'10' als vijfde terug. Femke en Winfried nemen de tweede ronde voor hun rekening en doen er nagenoeg even lang over. De aansluitende trekking is ongeveer 35 kilometer. We hebben besloten het vandaag rustig aan te doen om weer op krachten te komen voor de expeditierace die na vandaag volgt. We nemen de route die parallel aan een groot meer loopt zodat we soepel kunnen lopen.
Na 15 kilometer lopen staan we onder aan een gletsjer. De gordels en stijgijzers gaan aan, het touw wordt ingebonden en met de pikkel in de hand beginnen we aan de stijging van 500 meter naar de eerste checkpoint in deze etappe. Bovenaan gekomen horen we dat een ander teamlid zich verwond heeft. Aangezien Femke dokter is wachten we om hulp te verlenen. De tijd wordt stopgezet en we genieten van het prachtig uitzicht. Vandaag schijnt de zon, toch is het venijnig koud in de wind. Femke geeft eerste hulp aan de man die een grote rots op zijn vinger heeft gekregen. Hij is zijn vingertopje kwijt en wordt nadat we weer afdalen afgevoerd door de ingevlogen heli. Goed geregeld hier. We hebben de beschikking over een Deens marineschip inclusief zodiac (sterke en grote rubberen boot) en heli. De organisatie is vol lof over wat in onze ogen vanzelfsprekend was: een ander teamlid in nood te hulp schieten. De wachttijd wordt gecompenseerd en we krijgen daar bovenop nog eens twintig minuten voor 'good sportmanship'. De gletsjerzijde waarlangs we afdalen zit vol met spleten. We moet heel wat springen Femke en Mirjam vallen beide in een spleet waaraan ze schrammen overhouden. Het ijs is heel scherp en hard, je moet er niet aan denken om langs een gletsjer naar beneden te glijden. Het is dan ook voor de alpinisten onder ons even wennen dat we in korte broek en mouwen de gletsjer oversteken. Tijdens de expeditierace doen we dat verder wel met de lange broek.
Eindeloze gletsjers
Onderaan de gletsjer passeren we een grote waterval en een indrukwekkende rivier, gradatie zes: dodelijk. We klateren langs de steile oever over stenen tot we bij de monding uitkomen. We ruiken letterlijk de geur van de bbq. We steken een klein heuveltje over en krijgen het grote kamp in zicht. Onder luid applaus van de andere teams komen we rennend over de finish. We organiseren eerst onze spullen waarna we een grote bak met vlees en salade voorgeschoteld krijgen. De bak bevat van worst tot zalm, en van sparerib tot walvis. Tijdens het eten komen ook andere teams binnen, en we stappen dan even buiten de tent om te applaudisseren. Zelfs het live-muziek van twee muzikanten uit Amerika wordt er voor onderbroken. De sfeer onderling is fantastisch. Thijs en Femke trotseren tot grote verbazing en bewondering van iedereen een duik in de koude zee. Iets verderop drijven de ijsbergen, en om hen heen drijft soms een ijsblokje. Voldaan genieten we van het concert van het duo. Onder het genot van chocola, koffie en ja, wodka jus.
Siku wodka-jus in het basecamp
Woensdag 25 juli start Tweedaagse Adventure Race Het is mistig op zee wanneer we 's morgens met alle teams onder de startvlag doorrennen met de grote opgeblazen kano’s in onze handen. Het zwaarste gedeelte van de race is begonnen. Het zal een persoonlijke strijd worden om de finish te halen en we denken amper na over een klassering wetende hoe goed andere teams zijn en welke onzekerheden voor ons liggen. Er kan zoveel tijdens een race gebeuren. We varen onder begeleiding van de vertrouwde begeleidingsboten van de Groenlanders. Vanuit een laagvliegende heli en motorisch aangedreven parasailer worden we gefilmd terwijl we de Sermelik Fjord opvaren. De expeditie race is gestart. Met de inspanningen van de eerste afzonderlijke wedstrijddagen in onze armen en vooral benen peddelen we tussen de in de grote, vanuit het mist opdoemende ijsbergen door naar de eerste checkpoint aan de kust. Vlak voor we het eindpunt bereiken varen we langs een ijsberg die spontaan doormidden breekt en begint te rollen. De kano's worden leeg gelaten, opgerold en ingepakt achtergelaten. Dit zullen we nog een aantal keren moeten doen. We hebben onze klim en gletsjer uitrusting meegekregen dus de rugzakken zijn samen met de slaapzakken, matjes en eten voor ongeveer veertig uur redelijk zwaar voor een adventure race. De klimspullen mogen niet in de boot om te voorkomen dat je de boot leeg prikt met een stijgijzer bijvoorbeeld. In tegenstelling tot de Nederlandse races, maar ook tot vele andere Europese races, heeft deze race opvallend weinig checkpoints: elf, en dat is inclusief de finish. Dat alleen al zegt voldoende over het terrein hier. Ondanks dat we sinds oktober 2006 een team zijn hebben we nog nooit met elkaar als volledig team geracet. Ons team bestaat uit nog twee personen, Nauk van der Donk en Frank van Waardenburg, en de meeste races tot nu toe waren voor teams van twee personen. 0p natuurlijke wijze zijn we de afgelopen dagen steeds meer naar elkaar toegegroeid en hebben we steeds meer oog voor elkaars kwaliteiten. In AR draait alles om samenwerking en acceptatie van elkaar. In ons geval is duidelijk dat kleine irritaties worden uitgesproken voor ze te groot worden en hierdoor worden ze omgezet naar kwaliteiten die we benutten tijdens het racen. In het team wordt er voornamelijk georiënteerd door Thijs en Winfried. Tijdens de race ontstaat er een manier van tegelijk oriënteren waar het hele team baat bij heeft. Zo geeft diegene met de kaart de globale richting aan, de ander loopt binnen zicht vooruit, verkent het terrein en wijst de rest van het team de beste route aan. Hiermee worden onnodige meters voorkomen. We kunnen niet voortdurende rennen, hooguit een beetje in de afdaling maar dat is gezien de ondergrond en steilte veelal onmogelijk. Er zijn geen paden, alleen rotsen. Zo efficiënt mogelijk lopen is bepalend voor het goed verdelen van de energie de komende uren waarin non stop en dus zonder of amper slaap zal worden geracet.
Een van de vele beekjes
Dit jaar richt de SEAC zich op de klimaatveranderingen. En in het bijzonder wat dit voor de mensen die hier wonen betekent. Er is een team van de European Enviromental Agency, die toeziet op het naleven van de afspraken op het gebied van milieukwesties en spreekt zonodig landen hier op aan. Met hun deelname aan een aangepast en korter parcours willen ze aandacht geven aan ons veranderende klimaat. Wij worden hier direct mee geconfronteerd. In plaats van dat de jaarlijkse vliegjesplaag zich pas eind Augustus aandient ondervindt men al vanaf juni hier hinder van. En wij dus ook. Maar ook op de Mittivakkat gletsjers waar we tijdens de tweede etappe in de race over moeten is minder bedekt met een laag sneeuw op dit moment dan wat normaal zou zijn. Er is veel meer spletengevaar en er zijn veel spleten zichtbaar door de gesmolten sneeuw. Wat voor ons wel weer in het voordeel werkt omdat je ze ziet aankomen. In de jaren hiervoor waren de gletsjers volledig bedenkt met harde sneeuw. Voor de organisatoren een confrontatie met het achteruit snellend klimaat. Vanaf de top van de gletsjer bestuderen we snel op 931 meter hoogte een deel van de vervolgroute. In de afdaling valt Mirjam gedeeltelijk in een spleet. Het ijs is scherp en keihard. Zij houdt er een aantal schrammen en enorme veelkleurige beurse plekken aan over. We hopen dat ze er niet teveel last van zal ondervinden tijdens het lopen. De komende dagen krijgt haar dijbeen nog alle kleuren van de regenboog. Na een trekking van ruim dertig kilometer komen we in het schemer, midden in de nacht in dit geval, aan bij de locatie van waaruit we weer voor een tweede kaar de kajaks in zullen gaan. Het wordt nooit echt helemaal donker en de hoofdlampjes hebben we niet nodig. Het is lastig oriënteren in dit terrein, zeker gezien de schaal van 1:100.000. We weten echter altijd waar we zijn ondanks we door het ruige terrein ons niet altijd zo snel kunnen verplaatsen. Na voor de tweede keer de kajak leeg te hebben laten lopen en ingepakt aan de begeleidingsboot hebben overgedragen starten we met twee aaneengesloten rots- en gletsjertrekkings. Het is inmiddels vroeg in de ochtend en naarmate de zon de gletsjer verlicht stijgt de temperatuur en begint het ijs op de gletsjer weer te ontdooien. Vervolgens verspreidt het smeltwater zich over honderden kleine riviertjes die via de gletsjer in de rivieren onder ons uit komen. We pauzeren kort op de top waar de checkpoint is gelegen.
De laatste klim voor het checkpoint
Ieder checkpoint, in totaal zijn het er tien zijn bezet door minstens twee medewerkers van de race. Door de toestand van de gletsjers zijn al vele deelnemers in het ijs weggezakt. Aangelijnd lopen op de gletsjer is verplicht en absoluut geen overbodige regel in het reglement. Ook ons team ontkomt er niet aan soms gedeeltelijk iemand te zien wegzakken maar er gebeuren geen ernstige ongelukken. Het voorop lopen wordt meestal door Femke en Thijs gedaan omdat zij de meeste ervaring hebben. Winfried loopt als zwaartse veelal achteraan en beseft zicht dat ook al hebben zijn drie veel lichtere collega's bijvoorbeeld een sneeuwbrug kunnen gebruiken voor een spleetpassage, dit geen garantie is voor zijn veilige overtocht.
Checkpoint met de officials
Eén van Winfried's nieuwe aluminium stijgijzer breekt onder de voet doormidden aan het begin van de gletsjer. Tegen de tijd dat hij aan de andere kant er af gaat, veertien kilometer verderop, heeft hij enkel nog de hiel onderdelen aan beide schoenen gebonden. Beide stijgijzers hebben het begeven. De schoenen krijgen het zwaar te verduren en bijna niets komt ongeschonden terug na de race maar de stijgijzers hadden niet mogen breken. De derde kajaketappe is afgelast vanwege de harde wind. We zijn op dat moment ongeveer dertig uur non stop aan het racen. Tegen de koude en stevige zeewind invaren met de met lucht opgeblazen boten zou nagenoeg onmogelijk zijn. En aangezien de boten relatief instabiel zijn is de kans heel groot om om te slaan in het vrieskoude water. We hebben dertig minuten gepauzeerd. De een slaapt de volledig tijd, de andere een kwartier en Femke slaapt helemaal niet. Het is maatwerk en slaap werkt
voor iedereen anders. Het is opvallend hoeveel kracht je uit een dergelijke powernap kunt halen. We worden samen met een Engels team in een zodiac van de Deens marine naar het geplande eindpunt van het kajakken gebracht. Onze voorsprong zal zich door de korte rust uiteindelijk tot ruim drie uur uitbouwen en een ander team vier uren op ons voor lag wordt door ons ingehaald. Adventure Racing is dus niet dom buffelen. Het gaat om het vinden van de juiste balans tussen kracht, door- en uithoudingsvermogen en enerzijds, en nadenken, terrein interpretatie en tactisch racen anderzijds. Er zijn races waar teams juist door regelmatig te slapen winnen, terwijl andere teams die met oogkleppen op doorracen fouten maken, niet meer goed kunnen communiceren en uiteindelijk dus alleen maar langzamer gaan. Uiteindelijk zullen we slechts die ene keer slapen tijdens de twee nachten die we racen. Dit betekent dat we gemiddeld vijftien minuten in de drieënveertig uur die de race ons zal kosten zullen slapen. Dat het voortdurend licht is, en hooguit een beetje schemerig, draagt er wel aan bij dat we makkelijker wakker blijven. Normaal hebben we iets meer slaap nodig maar dat beperkt zich dan ook tot hazenslaapjes. Dan is er nog de lichte stroom van adrenaline die je alert doet blijven. En tenslotte zorgt de pijn in de voeten, en in Winfried's geval zijn onderbeen, ervoor voldoende prikkels te krijgen. De voeten zijn al vroeg in de race nat. Het lopen over het oneffen en rotsig terrein op lichtgewicht schoenen (in een AR worden overwegend geen robuuste bergschoenen gebruikt) en stijgijzers vraagt daardoor het uiterste van de verzachte huid. De pijn die bij iedere stap voelbaar is is irritant en vreet energie. Ik heb een gevoelige kies, waarschijnlijk als gevolg van een gaatje. Mirjam heeft hetzelfde probleem. Door koude lucht binnen te zuigen die vervolgens langs mijn gevoelige kies komt wordt er een andere pijn geproduceerd. Hierdoor vergeet ik even de pijn in mijn voeten. Mirjam volgt mijn voeten, zij heeft een zelfde kies probleem zorgt door middel van een slok koud water langs haar gevoelige kies voor afleiding. Achteraf gezien een bizarre vorm van pijnbestrijding. Terwijl de zon voor de tweede keer in dit deel van de race zich even achter de bergen schuil houdt veranderen de rollen in het team. Femke loopt voorop tijdens een zeer stelie gletsjer passage en trekt schijnbaar moeiteloos het hele team naar de top waar één van de laatste checkpoints heeft gelegen. In het laatste deel van de race nemen Femke en Mirjam het tempo en routekeuze steeds meer voor hun rekening. Het energievretend kaartlezen kosten Thijs en Winfried een heleboel energie en in een team moet je elkaar op alle momenten goed kunnen opvangen. Winfried heeft mogelijk door het vele slepen tijdens de eerste dagen, het afdalen en het lopen op stijgijzers op het harde ijs de spier naast zijn scheenbeen overbelast. Dit ging redelijk tot de laatste etappes. Maar in de allerlaatste etappen komt hij amper de berg af. Glijdend over de sneeuw en onmogelijk balancerend op de vele rotsen in een enorme laatste steile afdeling koerst het team af op het laatste checkpoint.
En weer een puinveld
Aangekomen op het strand is duidelijk merkbaar dat de fut eruit is. Er worden warrig gesprekken gevoerd waarbij eigenlijk niet met elkaar maar langs elkaar wordt gecommuniceerd. Prima voer voor gedragsdeskundigen. Mirjam is langzaam bezig zijn spullen bij elkaar te pakken voor in de kajak en
Thijs zit in zijn half aangetrokken kajakpak op een rots apathisch voor zich uit te kijken. Relatief fitte Femke neemt het voortouw en zet iedereen aan het werk. Het is mooi hoe de energiebalans in het team over de racetijd uitgespreid wordt. Mooi is te zien dat juist de vrouwen in zulke races vaak een lange adem hebben en meer duurvermogen dan hun mannelijke teamgenoten. Wanneer je niet kunt accepteren dat jijzelf, en de andere teamleden, momenten van beperkte energie hebben en taken moeten overdragen aan anderen, dan moet je niet deelnemen aan lange races. Ondanks dat ons team wat gewonnen tijd heeft verloren starten we met de laatste etappe van de race en kajakken we over de fjord naar Tasiilaq. In de laatste kilometers van de race te krijgen we te maken met hallucinaties. In de adventure race sport een bekend fenomeen: sleepmonsters. Soms zie je iemand vanuit je ooghoeken achter je staan terwijl je een rots passeert, kijk je een tweede keer dan zie je hooguit een zwarte vlek op die rotsblok. Je fantasie werkt op volle toeren. In de rotsen of in het mos zie je lachende gezichten, lichamen. Beelden doemen op en verdwijnen even hard. Bijna psychotisch. Er is sinds deze race een nieuw fenomeen ontdekt: ijsmonsters. Terugpeddelend naar de finish halen we de meest vreemde vormen uit de grote witte ijsbergen die oplichten in de ochtendzon. Het is normaal om in ijsbergen verschillende vormen te zien. Maar het gebrek aan slaap versterkt deze gewaarwording. Onder water steken draken hun witte koppen uit de blauwe ijsbergen en stripfiguren komen tot leven vanuit het water. Het wordt tijd dat we finishen en gaan slapen. Onder applaus van diverse mensen van de organisatie worden we na drieënveertig uur racen om vijf uur ’s ochtends hartelijk onthaald. Hiermee komt de Siku Extreme Arctic Challenge tot een einde en komt tegelijkertijd een droom uit. De overwinning op onszelf smaakt zeker zoet. Het ene moment denk je nog 'nooit weer ga ik racen', enkele uren na het finishen wordt er alweer gesproken over de nieuwe aankomende races en andere avontuurlijke ambities. De sport zou onder de categorie verslavingen kunnen vallen.
'dream come true'
De volgende dag worden alle teams, ongeacht of ze de race hebben voltooid, op het podium geroepen en gedoopt in enthousiast applaus van de andere teams, organisatie en inwoners van Tasiilaq. Deelnemen aan grote races is al een daad die op zichzelf staat. Je stelt je bij voorbaat kwetsbaar op omdat je weet dat je het ook wel eens niet zou kunnen halen. Het team zou door jouw toedoen kunnen uitvallen, er zijn zoveel risico's die maken dat je een race niet kunt volbrengen. Ik zeg altijd dat vooraf een beeld in je hoofd moet prenten waarop je ziet dat je over de finish komt. Dat je een voorstelling maakt van de trots die daaruit voortvloeit, het respectvol feliciteren van racers onder elkaar, de zoete smaak van de overwinning. Adventure Racing is merendeels een mentale kwestie waarbij de strijd die je met jezelf soms moet voeren je grootste uitdaging is. De hoofden van de organisatie, Anders Stenbekken en Hans Christiaan, brengen de teams met de eigen boten vanuit Tasiilaq naar het vliegveld in Kusuluk. In korte tijd is er een intensief contact geweest. In een bijzondere omstandigheid die je niet snel zult ervaren. Er is een voelbaar groots
wederzijds respect tussen sporter en organisator. Beiden hebben uitdagingen opgezocht, moeilijke momenten gekend om uiteindelijk dat te bereiken wat ze wilden. Misschien is het daarom wel dat het afscheid een bepaald emotioneel weemoedig gevoel met zich meebrengt. Groenland is in onze harten gesloten en het doet een beetje pijn om het achterlaten. Terugkijkend ben ik trots op wat we gepresteerd hebben. Maar bovenal ben ik trots over het feit dat ik nog geen jaar geleden Team AMI heb opgericht met als doel dat we ons ook zouden richten op de internationale races. Met de deelname in Groenland is die doelstelling bereikt en lijkt de weg open te staan voor meer internationale wedstrijden in de toekomst. In meerdere opzichten was de SEAC dus een 'dream come true'.
