1
INHOUD Voorwoord Algemene Vergadering Meer met minder In memoriam Luc Duvillier A.M.I.E. in Peru Drinkwater: genoeg voor iedereen ? De jongeren van Antananarivo Gift Fonds Baron Velge Kleine projecten Contactadressen
2
3 4 7 8 13 18 22 24 26
COLOFON Contact Robert Tas Diestseweg 95 – 2440 Geel 014 / 72 00 28 – roberttasotmail.com Redactie Mark Bolsens, Stefaan De Bondt, Robert Tas Christian Vandeplas, Xavier Votron Cover Katrijn De Vleeshouwer
2
Beste AMIE-vrienden, A.M.I.E. is al meer dan 30 jaar actief in landen van de derde wereld om er de situatie van kinderen te verbeteren. Ieder jaar sterven nog steeds 8,8 miljoen kinderen vóór hun vijfde verjaardag. Anno 2011 gaan bijna 70 miljoen jonge kinderen helemaal niet naar school, terwijl een veelvoud daarvan matig tot slecht onderwijs krijgt. Hoe bescheiden onze bijdrage ook is om het lot van kansarme kinderen te verbeteren, élk kind dat geholpen wordt opent een venster op de toekomst van velen. Elke bijdrage die we mogen ontvangen wordt gebruikt om de drempel tot medische verzorging en onderwijs te verlagen. Dat biedt kinderen die vaak in extreme armoede leven de kans om zich te ontplooien. Maar ook - en wellicht nog belangrijker- het voorkomt dat ze ten prooi vallen aan een sluipend gif: de verbeeldingsloosheid die elk venster op een betere toekomst sluit. Aan een Haïtiaans kind werd gevraagd even ogen te sluiten en zich de toekomst van haar land in haar verbeelding voor te stellen… Daarna kon ze met andere kinderen haar droom delen.
“In mijn droom zie ik een mooie stad, waar ik opnieuw naar school kan gaan, mijn vrienden ontmoeten, een stad waar er nieuwe ziekenhuizen en kerken zijn… Alles wordt opnieuw heropgebouwd, zoals de paleizen, met bomen errond…” De creatieve verbeelding helpt een kind beter om te gaan met de realiteit. Een belangrijke hefboom dus voor een gezonde groei en ontwikkeling. Bovendien prikkelt de creatieve verbeelding van kinderen ook de volwassenen om te blijven dromen van een betere toekomst en in belangrijke mate zelf het lot in handen te nemen. Het maakt hen daardoor minder passief en afhankelijk van hulp van buitenaf. Elk kind in de wereld heeft het recht op een bestaan en een toekomst zonder honger, ziekte of armoede. Aan ons om hen te laten dromen en hen de middelen te geven om hun creatieve verbeelding te ontplooien! Rob Tas
Verslag jaarvergadering A.M.I.E. vzw. gehouden op 3 april 2011 bij de Zusters van De Jacht Naamsesteenweg 537, Heverlee om 14 uur.
3
De vergadering werd geleid door Robert Tas, voorzitter. Mark Bolsens is veront-schuldigd wegens verblijf in het buitenland. Xavier Votron zorgde voor de ver-taling. Rob verwelkomde de aanwezigen, in het bijzonder Zr. Janssens en mevr. Maité Mertens. Tevens dankte hij de sympathisanten van A.M.I.E. voor de vreugde die zij mensen in het zuiden bezorgen en stelde dat er drie manieren zijn om A.M.I.E. te steunen: 1) Als peter/meter een studerende uit het zuiden ondersteunen of een project ondersteunen 2) A.M.I.E. grotere bekendheid geven 3) Actief meewerken als bv. comitéverantwoordelijke of bij de opmaak van “Ons Krantje”. Stefaan De Bondt, schatbewaarder, presenteerde de balans en de stand van de rekeningen van het werkjaar 2010. De gegevens werden vergeleken met de resultaten van de periode 2000-2010. Eén van de conclusies is dat de dalende tendens van de peterschappen is omgebogen. Verkiezing bestuursleden. De mandaten van Stefaan De Bondt en Mark Bolsens lopen af. Er werden geen nieuwe kandidaturen ingediend. Beiden stellen zich herkiesbaar. Het budget 2011 werd voorgesteld en toegelicht. Elisabeth Carton voerde een interne controle uit en stelt op basis daarvan dat de boekhouding in orde is. De voorzitter bedankte Mr. Charles-Ghislain Winandy voor de juridische bijstand die hij A.M.I.E. levert. Stemming Bij geheime schriftelijke stemming werd de raad van bestuur kwijting verleend voor het in 2010 gevoerde beheer Ook werd het budget voor 2011 goedgekeurd en werden de mandaten van de heren Stefaan De Bondt en Mark Bolsens verlengd. (Mr. CharlesGhislain Winandy fungeerde als stemopnemer) Tijdens de pauze kon worden genoten van het meegebrachte gebak en van de door een anonie-me schenker aangeboden wijn. Zr. Janssens van “De Jacht” bracht een getuigenis over haar meer dan 30-jarige inzet op de Filippijnen.
Mevr. Maité Mertens informeerde de vergadering over de toestand in Haïti en over de hulpverlening door haar organisatie. Verdere informatie is te vinden op www.timounaid.org.
Hierna werd de vergadering gesloten. Verslaggever: Frans Parren.
4
Meer met minder Kaibigan verzorgt onze Filipijnse petekinderen met hart en ziel Het is telkens een prettig weerzien in het Kaibigan-kantoor in het SintTheresia-college in Quezon City, Manila. Enkel het kantoortje oogt wat leeg deze dagen. In 2009 hebben AMIE-België en de plaatselijke ‘board’ enkele duidelijke afspraken gemaakt. Er diende gesnoeid te worden in de budgetten en de geboden steun moest zo goed als volledig naar het gesponsorde kind gaan. Minder administra-tie, meer steun voor onze studenten. Het wegvallen van de ondersteuning door onze Canadese zusterorganisatie noopte ons tot deze beslissingen. Totaal Engagement De drijvende kracht van onze werking ter plekke is Babes. 53 jaar intussen, maar nog steeds jong van hart en vol enthousiaste overgave. Ze stond destijds, samen met zuster Marijo, mee aan de wieg van Kaibigan en weet intussen ook wat lijden betekent. Enkele jaren geleden verloor ze immers haar enige dochter. “Ik doe dit vooral vanuit m’n hart en geloof. Jongeren kansen geven om toch maar die armoededrempel te overstijgen en zo een hoopvolle toekomst uit te bouwen”, vertelt ons het manusje-van-alles. “Men vraagt vandaag écht veel van me. Ik ben in eerste plaats sociaal werkster, sta graag op het veld, maar nu staan ook de boekhouding, de contacten met de peetouders en de communicatie op m’n agenda. M’n talenten worden echt voortdurend op de proef gesteld”, aldus nog Babes. “Maar jullie doen dit ook vanuit jullie hart en geloof in een betere toe-komst”, voegt ze er nog aan toe en ze vertelt op haar manier het verhaal van Rita & Alex dat ik eerder mocht vernemen (zie kader). In Baguio zijn we één dag langer gebleven en konden we de familie van Melanie Ballitoc, één van onze vroegere pleegkinderen die momenteel in Canada woont, ontmoeten. In Manila zijn we ook twee dagen gebleven en konden ons pleegkind Justin ontmoeten. De dag vòòr we terugkeerden zijn we samen met Justin en haar grootmoeder en met Joan Balington(onze allereerste pleegkind) en haar familie naar Tagatay gegaan. Babes Sabaca had voor vervoer gezorgd en omdat niemand deze unieke ontmoeting wilde missen zaten we met 13 letterlijk gezellig dicht op elkaar gepakt !! Het was een heerlijke kennismaking met Justin, een zeer bedeesd mooi meisje van 15. Ze woont samen met nog twee broers bij haar grootmoeder. Heel graag vertel ik toch één detail van die ontmoeting die ons erg heeft aangegrepen. We hadden drie weken lang het mooiste weer maar uitgerekend die dag naar Tagatay regende het. Ik vermoed dat het de bedoeling was om daar te gaan picknicken maar dat viel letterlijk in het water. Wij hebben dan de hele groep op restaurant uitnodigd. In het restaurant vroeg ik aan Justin om naast ons te komen zitten om maximaal te profiteren van de korte tijd die we samen waren. En niettegenstaande dat ieder vrij had kunnen kiezen wat men graag luste, merkte ik dat Justin alleen maar rijst at . Ik vroeg Babes wat er mis was. Indien ze het niet lustte moest ze maar iets anders uitkiezen....Was ze ziek?? Babes vroeg het haar en toen hoorden wij dat ze van plan was om het vlees dat op een bananenblad lag, mee naar huis te "smokkelen" om het met haar broer die ziek was, te delen ....!!!!! Dan zit je daar plots perplex, met je mond vol tanden en springen de tranen in je ogen. (Alex en Rita)
5
Westvlaams vuur
Intussen is ook de Filipijnse zuster Rosi erbij komen zitten en zij slaat een zucht van hoop als we haar vertellen dat er in België nog tal van mensen zijn die zich willen engageren tot een peterschap en zo kansen aan jongeren blijven geven. Ook zuster Roos Catry komt binnengevallen. Als je het engagement van deze West-Vlaamse, 74 intussen, ziet, dag mag je fier zijn op onze missionarissen. Nog dagelijks staat ze 16 uur per dag ten dienste van de allerarmsten. “En elke week rij ik nog met de bus naar een krottenwijk in Novaliches voor een voedselbedelingsproject”. Hopelijk mag deze Belgische zuster nog lang op haar missiepost blijven. Ze is er broodnodig. Eerstelijnsgeneeskunde De ganse Kaibigan staf is ook in de wolken wanneer we kunnen aankondigen dat A.M.I.E. ook dit jaar nog steun kan geven aan de ‘Free Clinic’ in Manila. Dankzij een gul jong koppel, die hun huwelijkscadeau afstonden aan A.M.I.E., kunnen we gratis tandzorg en eerstelijnsgeneeskunde aanbieden aan al onze petekinderen. Hopelijk vinden we ook de komende jaren nog dergelijke idealisten die naar aanleiding van hun huwelijk, verjaardag of jubileum dit prachtinitatief op zich nemen. Zo’n ‘free clinic’ wordt door oud-petekinderen en dokters gratis georganiseerd; A.M.I.E. betaalt de medicijnen, onderzoeksmaterialen en eventuele verdere zorgen wanneer er serieuze aandoeningen zijn vastgesteld. Vandaag de dag zijn het vooral longaandoeningen (tbc) en huidziektes. Het is im-mers steeds moeilijker in de steden en krottenwijken om proper water ter plekke te krijgen; de dagelijkse hygiëne laat te wensen over … en huidziektes zijn het gevolg. Hoop. Intussen leeft er heel veel hoop bij iedereen op de Filipijnen. Sinds Aquino jr. vo-rig jaar president werd is er heel wat veranderd. De verbetering van de econo-mische toestand – die op de Filipijnen nog meer dan in België voelbaar is – heeft immers de ‘middenklasse’ (zo’n 30% van de bevolking) een boost gegeven. Voor hen is de levenssituatie verbeterd, maar voor het overgroot deel van de bevolking dat op straat of in een krottenwijk leeft, blijft het bij hoop … Zij zullen nog jaren onze steun nodig hebben … Daarom zijn we steeds op zoek naar nieuwe peetouders. Neem contact met ons op en we sturen jullie graag enkele kandidaat-petekinderen. Ook voor de free-clinic is de steun meer dan welkom … Misschien kunnen we het mooie voorbeeld van het jonge koppel volgen en ook vragen geen geschenk te krijgen, maar steun te geven aan dit project. Wij zorgen graag voor meer informatie en foto’s (bvb. als kleine expo op het feestmoment). Mail naar
[email protected] of telefoneer 0486/526.188 naar onze Filipijnen-landenverantwoordelijke.
6
UITZONDERLIJKE GIFTEN EN LEGATEN Misschien sta je wel stil wat er met je bezittingen zou gebeuren mocht je plotseling overlijden. In normale omstandigheden gaat alles naar erfgenamen en/of de staat. Maar waarom je bezittingen niet geheel of gedeeltelijk aan kansarme kinderen schenken bij wijze van legaat? Ook uitzonderlijke giften zijn bijzonder welkom. Beide zullen ons in staat stellen onze petekinderen nog beter te steunen via het financieren van peterschappen en projecten Indien je hierover in alle discretie wil spreken, contacteer dan onze financieel verantwoordelijke Stefaan De Bondt (zie: contactadressen)
Rekening van A.M.I.E.: 000-3256960-88
In memoriam Luc Duvillier (†, 18/05/2011)
Beste Luc, Bij deze wenst A.M.I.E. haar oprechte dankbaarheid te betuigen. Met jou verliest A.M.I.E. immers een van zijn pioniers, een van de eersten die het land doorkruisten om A.M.I.E. de nodige bekendheid te bezorgen. Je was bovendien niet alleen weldoener en peter van meerdere Filippijnse en Haïtiaanse kinderen maar je hield ook gedurende een tiental jaar toespraken in diverse kerken in Brussel en Wallonië tot meerdere eer en glorie van A.M.I.E. en ter ondersteuning van onze «Kleine Projecten».
7
Bedankt Luc, voor je onverzettelijke en daadwerkelijke inzet, voor het voorbeeld dat je was. Je vrienden konden steeds op jou rekenen en je gaf hun een bijzonder warm gevoel zonder ooit opdringerig te worden. Dat je de «Groepspeterschappen» onder je hoede nam en er de boekhouding van verzorgde vergeten wij evenmin. Nog eens bedankt voor wat je voor ons betekende en voor je jarenlange inzet voor A.M.I.E. Hier past eveneens een woordje van dank aan je vrouw, Jacqueline, die er niet tegenop zag soms hele weekends alleen te moeten doorbrengen terwijl jij op pad was om onze vereniging te promoten. Thérèse-Marie en Jean Flipot - de Fays Janine et Fernand Clapuyt - Van Rossum
AMIE in Peru AMIE is in heel wat landen in het zuiden actief, waaronder ook in Peru, waar eens de Inca’s heersten. Het is een zeer groot land met een kustlijn van 2000 kilometer en bergtoppen van meer dan 6500 meter hoog. Zelf breng ik in het kader van onze samenwerking met El Carmen ieder jaar een vijftal weken door in dat aan de Stille Oceaan gelegen woestijndorp. El Carmen wordt doorsneden door de Pan-Americana en situeert zich een 200 kilometer ten zuiden van de hoofdstad Lima. Er wonen vooral afstammelingen van voormalige negerslaven, Afro-Peruvianen. Het zijn vriendelijke, hartelijke mensen met veel gevoel voor ritme en muziek en die vaak in ellendige omstandigheden leven. Deze bijdrage is gebaseerd op mijn voor de achterban geschreven reisverhaal met daarbij extra aandacht voor de beurstudenten. Hierbij beperk ik me wel tot de Nederlandstalige projecten. Ook onze Franstalige vrienden hebben beurzen in Peru, voornamelijk in Pucallpa, een in de selva, het oerwoud, gelegen stad maar ook in Lima. A.M.I.E. steunt er trouwens ook kleine projecten. Comité 07 beheert momenteel beroepspeterschappen in El Carmen, Ica en Pucallpa. Terug naar El Carmen… Juli 2010 Zoals ieder jaar zie ik bij het naderen van El Carmen reeds van ver grote vuren te midden van de katoenvelden. Dat betekent dat de katoenoogst voorbij is en dat het houtachtige gewas wordt opgestookt om ziekten en insecten te vermijden. Dit hout wordt trouwens ook gebruikt om op te koken.
8
In El Carmen regent het nooit. Landbouw is slechts mogelijk als smeltwater van de Andes naar beneden stroomt en via een netwerk van kanaaltjes naar velden kan worden geleid. Katoen en maïs zijn de enige gewassen die sterk genoeg zijn om in die omstandigheden te groeien. De grote, kapitaalkrachtige bedrijven beschikken over eigen pompen en irrigatiesystemen en kunnen zo o.a. asperges telen. Kijkt u maar eens in de groetenafdeling van de winkel: hier worden vaak asperges uit Peru verkocht. De kleine landbouwers beschikken niet over pompen maar moe-ten water kopen; ze betalen om hun veld een aantal uren te kunnen bevloeien. Door-gaans is er in de gemeenschappen zelf slechts 2 dagen per week water beschikbaar en dan ook nog slechts gedurende een uur of drie. Het is kwestie van alle beschikbare vaten te vullen om te kunnen koken, wassen, poetsen en de dieren te laten drinken. El Carmen telt een 12.000 inwoners waaronder zeer veel jongeren die er weinig toekomstperspectieven hebben. AMIE in El Carmen In El Carmen bouwen we dus stilaan onze studiebeurzen uit. Sommige families van onze studenten telen katoen of verdienen wat als katoenplukker en dat is hard werk maar veel keuze hebben ze niet. Anderen zijn seizoensarbeider; werk is schaars en soms worden arbeiders van grote bedrijven wekenlang niet betaald. Als je dan protesteert? Geen probleem, kandidaten genoeg… In landen als Peru zijn er weinig sociale voorzieningen zoals kindergeld, werkloosheidsvergoeding, ziekenfonds of pensioen. In vele gezinnen is de centrale vraag dan ook: wat zullen we morgen eten? Laten we er geen doekjes om winden: het onderwijssysteem in Peru is een van de minst ontwikkelde van de wereld. Dat bleek onlangs nog eens uit een vergelijkend onderzoek (PISA) dat peilt naar de kennis van 15-jarige scholieren en waar Peru als 65ste van de 67 deelnemende landen scoorde. Het gewone overheidsonderwijs is dikwijls ondermaats maar vrijwel kosteloos. Daarom proberen ouders die het enigszins kunnen betalen hun kinderen in te schrijven in een privéschool. In het lager en in het middelbaar onderwijs is dat vaak nog een haalbare zaak maar voor het hoger onderwijs niet. Dat is te duur! En ook al heb je het geluk na een toegangsexamen in een openbare instelling een opleiding te kunnen volgen, er zijn de bijkomende reiskosten, het huren van een kamer en de kosten voor boeken en voeding. In de privéscholen, waar het gros van de studenten dus op is aangewezen, betaal je elke maand schoolgeld en dat kan tot 70 Euro per maand oplopen, iets wat de mensen in El Carmen niet kunnen opbrengen. Vandaar de weldaad die een beurs voor hen betekent.
9
Kestepabro Kestepabro is een kleine organisatie uit Kessenich. Wij gaan al 20 jaar samen op weg met de mensen van El Carmen, eerst via onze dorpsgenoot-missionaris pater Frans Brouns o.p. Die zond indertijd brieven naar bekenden waarin hij schreef dat het slecht ging met zijn mensen. Het was de tijd van “Sendero Luminosa”, Lichtend Pad, een guerrillabeweging. Er was geen werk, de mensen hadden honger, geen geld om voedsel en kleding te kopen. Die brieven raakten Gert Peeters en ze besloot “iets” voor die mensen te doen en dat “iets” groeide uit tot een samen op weg gaan. In die begintijd zonden we dankzij de vrienden van Centro Andino voeding en kleding naar El Carmen. Later, toen de situatie wat beter was, richtten we ons op structurele hulp, vooral naar jongeren toe. Bejaarden in ons dorp kwamen twee keer per week bij elkaar om voor een fabriek “schroefjes te draaien”, kraantjes te monteren en de vergoeding die de fabriek daarvoor betaalde werd in El Carmen geïnvesteerd. Zo werd in 1998 met hulp van de bouwgroep van de Limburgse Technische scholen een socio-educatief centrum gebouwd en sinds 2007 ook een jongerencentrum met bibliotheek en 17 kleine bibliotheekjes in de “comunidades”. Voor Kestepabro, zo heet onze organisatie, is El Carmen een totaalproject; we proberen op alle mogelijk vlakken samen te werken met de mensen van daar; we plaatsten computers in scholen, steunden een vormingsessie voor landbouwers, komen eventueel tussen bij ernstige medische problemen. Nadat onze pater op zijn tachtigste naar ons land terugkeerde om van een welverdiende rust te genieten, werken we samen met zijn opvolgers en met de mensen die hij vormde. Al 15 jaar breng ik dan ook ieder jaar een week of vijf in El Carmen door, om met de mensen mee te leven, te praten, te overleggen, te werken en onze samenwerking te verbeteren AMIE en Kestepabro En hoe ontmoette Kestepabro nu A.M.I.E.? Zelf was ik overtuigd van het nut studiebeurzen te verstrekken maar hoe pak je dat als kleine organisatie aan? Dus klopte ik bij A.M.I.E. aan met de vraag of wij beroep mochten doen op de kennis en ervaring van A.M.I.E. om voor jongeren in El Carmen een studiebeurs te bezorgen. Pater Lorenzo bezorgde A.M.I.E. een attest van zijn provinciaal en van zijn bisschop en fungeerde als tussenpersoon. Dat systeem werkte goed maar na enkele jaren nam de pater, denkende dat hij zou verplaatst worden, geen kandidaten meer aan. Inmiddels is hij inderdaad uit El Carmen vertrokken en na enkele jaren werken wij voor de beurzen samen met Edith, een Peruviaanse psychologe en met Norma, de secretaresse van de parochie, twee prachtvrouwen op wie je echt kan rekenen. Ook hier geldt dat in het zuiden vaak de vrouwen de stimulerende kracht vormen. Norma ken ik al lang want in El Carmen verblijf ik in principe in de “parochie”, waar ook de paters wonen en waar het secretariaat is gevestigd. Het is daar steeds een komen en gaan van mensen, dynamisch actief, deugddoend en motiverend. Onze studenten Bij mijn jaarlijks bezoek probeer ik alle studenten en hun families minstens één keer te ontmoeten. Ook wordt naar het einde van het verblijf toe een reisje
10
of een activiteit georganiseerd waar de studenten elkaar kunnen ontmoeten en beter leren kennen, ook al in de hoop dat zij later op een of andere manier samen willen meewerken ten bate van hun eigen gemeenschap. Die inzet in de eigen gemeenschap is er voor een stuk nu al. Edith is ook secretaresse van het jongerencentrum waar jongeren kunnen lezen, samen spelen, musiceren en veel meer en daarbij wordt ook beroep gedaan op onze studenten om te helpen. Zo speelde Jorge de hoofdrol in het theaterstuk “La promesa” dat jongeren van het centrum opvoerden en ondersteunt Leandro de jongeren die naar de muziek-school komen. Enkele contacten met studenten Sara nodigt me uit haar werk te bezoeken. Ze werkt nu als verpleegster in de Clinica San José in Chincha en wel in de afdeling die in staat voor de inentingen. De entstoffen tegen allerlei kinderziekten worden in grote diepvriezers bewaard in een niet geïsoleerd lokaal. Sara is een zeer vrolijke en opgewekte jonge vrouw. Ze studeerde af als eerste van haar jaar en had als zodanig recht op de enige studiebeurs van de middelbare school maar … iemand anders met goede relaties ging er mee lopen. Pater Lorenzo was het hier natuurlijk helemaal niet mee eens en kon Sara dank zij A.M.I.E. een beurs bezorgen. Ze heeft hard gewerkt om er te komen en werkte bovendien enkele jaren gratis -ja gratis- vooraleer ze in een openstaande betrekking werd aangenomen. Nu heeft ze dus betaald werk en kan zo helpen de studies van haar broer en zus te betalen. Ook studeert ze na de werkuren verder om een hogere graad in de verpleegkunde te behalen. Geslaagd dus. ’s Avonds telefoon van Dora, of ik eens wil langskomen. Natuurlijk wil ik dat en we spreken af dat ik zondag naar San Regis ga. De voettocht door de velden doet me deugd en het weerzien is heel hartelijk. San Regis is een klein gehucht rond een voormalige 17de eeuwse haciënda van de paters jezuïeten die uiteindelijk werd omgevormd toe een coöperatieve. De directrice van het klein schooltje, Marcela, wordt door iedereen Tutti genoemd en komt vaak op de parochie, o.a. voor de catechese. We zijn dus al jaren vrienden. Zesdeklassers van de lagere school van ons dorp, Kessenich, organiseerden tijdens de vasten acties om geld samen te brengen en dat geld werd na overleg met de mensen van San Regis geïnvesteerd in het schooltje. Het karton in de ramen werd vervangen door glas, muren en borden kregen een verflaag, de school kreeg stromend water, er werden toiletten geplaatst (die een jaar later werden gestolen…), boeken en didactisch materiaal gekocht en diets meer. Bij die werken aan de school vielen de ijver en inzet van de kinderen van een groot gezin op. Zelfs de moeder kwam helpen schilderen maar op zekere dag bleven de meisjes achterwege. Bij navraag bleek dat één van hen een lange doorn in het been had gekregen en dat haar zusje op haar paste. Ik vroeg of ik hen mocht opzoeken en dat mocht. Bleek dat ze in een krot woonden, zoiets waarvoor je in ons land last zou krijgen met Gaia als je er dieren in zou stallen. Maar de vloer was geborsteld en aan de wand hing een rekje met tandenborstels. Van het een kwam het ander en enkele jaren later studeerde Dora, een van de meisjes af als landbouwtechnicus. Toen er nog een kindje kwam vonden wij dat dat niet in die stal kon geboren worden en dank zij de ingezamelde inktpatronen, -voor ons: afval! -, konden wij het gezin een nieuw huisje geven. Prachtig toch! Het kindje werd geboren en de peter…dat ben ik. Rafaels oudere broer studeert dit jaar af als landbouwingenieur. Alexis is in mijn ogen een vrijwel ideaal voorbeeld van een beursstudent. Hij komt uit een mooi en sociaalvoelend maar echt arm gezin. Er was geen geld om te studeren. A.M.I.E. huldigt terecht het principe om slechts één student per gezin een beurs te verlenen. In principe kon Rafael dus niet studeren maar hij schreef zich zelf in bij één van de niet zo dik bezaaide overheidsuniversiteiten en slaagde ook nog. Zijn ouders stonden hem dan maar toe de studies aan te vatten, temeer daar hij in Ica de kamer met zijn broer deelde. Omdat vader
11
enkel als dagloner aan de slag kan, is er een chronisch geldgebrek en dreigde Rafaels droom in het gedrang te komen. Vandaar dat we hem voor dit laatste jaar toch een beurs verleenden. Tijdens een contact via MSN nodigde Alexis me uit op de diplomauitreiking, maar dat zal dus niet lukken. Wel ben ik trots op deze landbouwingenieur uit El Carmen en er is hoop dat we samen met anderen in de toekomst een landbouwproject in het dorp kunnen opzetten… Naar Ica Zuster Lucia belt me op en er is geen ontkomen aan; de enthousiaste zuster verwacht me en dus reis ik met veel plezier naar Ica dat zo’n 100 kilometer ten zuiden van El Carmen ligt en vaak door toeristen wordt bezocht. Zelf ga ik er ieder jaar naar toe, niet zo zeer om te genieten van de zon, maar om de zuster te ontmoeten die er naast haar werk in parochie en gevangenis ook de beursstudenten van A.M.I.E. begeleidt. Zuster Lucia is een buitengewoon hartelijke vrouw. Twee jaar geleden bezocht ik haar met onze beursstudenten van El Carmen. Vorig jaar bezochten zij en ik haar studenten, waaronder een jongen wiens moeder als gevolg van een ongeluk blijvend verlamd is. Onze studente was vorig jaar niet thuis, daarom had zuster Lucia hem dit jaar uitgenodigd zodat we kunnen kennismaken. Uit zo’n contact komt telkens de grote dankbaarheid voor de geboden kans naar voren. Het doet je wat als je zo’n jongvolwassene hoort vertellen dat hij zich vroeger voelde als een vogel in een kooi en dat dank zij de studiebeurs de deur van de kooi openging zodat de jongen kon studeren en kon werken aan een betere toekomst voor zichzelf en voor zijn familie. Zo’n verblijf in een land als Peru is deugddoend en verrijkend. Het doet beseffen dat wij in België eigenlijk leven als op een eiland van weelde in een zee van ellende. Daarom hartelijk dank aan alle peters en meters voor al wat zij voor jonge mensen uit het Zuiden doen. Frans Parren Als u ook een jongere kansen wilt geven zelf aan een betere toekomst te werken, zowel in El Carmen als in Ica en Pucallpa… er kandidaten zijn die zo graag zouden studeren… Meer informatie over Kestepabro en El Carmen vind u op www.kestepabro.be
12
Drinkwater : genoeg voor iedereen? Inleiding Water is een simpele chemische verbinding: twee waterstofatomen en één zuurstofatoom. Simpel, maar voor ons dagelijks leven van levensbelang in velerlei opzichten. De totale hoeveelheid water op onze planeet wordt geschat op 1386 miljoen km³; 97% is zouthoudend: 1% hiervan is brak grondwater, 2,5% is zoet water (415.000km³ of 0,03% van de totale hoeveelheid water op aarde) maar ligt opgeslagen in sneeuw en ijs en minder dan 1% is voor de mens beschikbaar. Dat ene procent is ongelijk verspreid over de aarde en een gedeelte ervan is door slechte hygiënische omstandigheden een bedreiging voor de volksgezondheid en remt de ontwikkeling af. De verwachting is bovendien dat water in de komende decennia voor veel mensen nog kostbaarder wordt. In 2025 wonen 1,8 miljard mensen in gebieden waar waterschaarste heerst. Elk jaar komen er 83 miljoen mensen bij. Zuinigheid is dus geboden. Enkele vaststellingen De Milleniumdoelstellingen die door de Verenigde Naties zijn geformuleerd houden in dat het aantal mensen die geen toegang hebben tot drinkwater moet gehalveerd zijn in 2015 tegenover de toestand in 1990. In vele delen van de wereld is de evolutie positief maar Afrika is een opvallende uitzon-dering Twee derde van het water wordt gebruikt voor voedselproductie. Belgen en Nederlanders gebruiken ongeveer 125 liter water per dag. Miljoenen armen in andere landen moeten het doen met 19 liter per dag. 300 miljoen mensen zijn nu voor hun watervoorziening aangewezen op de zee of op brak grondwater dat te zout is om te drinken. Dit is tien maal zoveel mensen als tien jaar geleden. De reden voor deze explosieve toename is eenvoudig: naarmate de bevolking groeit en landbouw en industrie zich uitbreiden wordt zoet water schaarser. Ontzilting is een mogelijke oplossing, niet goedkoop maar door de verbeterde technologieën zijn de kosten hiervoor wel wat gedaald. De
13
totale hoeveelheid zoet water kan hierdoor toenemen met 50 miljard liter per dag: meer dan er door de Maas stroomt. Op dit moment wonen 1,2 miljoen mensen in waterschaars gebied. Nog eens 1,6 miljoen mensen wonen in gebieden met een economische waterschaarste. Dat betekent dat er voldoende water in de natuur beschikbaar is maar dat niet iedereen er toegang tot heeft. 1 op 8 mensen heeft geen toegang tot schoon water. Jaarlijks sterven er 3,3 miljoen mensen aan ziekten die verband houden met water; het merendeel zijn kinderen die sterven door het drinken van vervuild water. Ongeveer 80% van alle ziekten in de ontwikkelingslanden komt door vervuild water. Handen wassen met zeep kan ziekten die diarree veroorzaken met 45% terugdringen. 2, 5 miljard mensen kunnen zich niet op een veilige manier van hun ontlasting ontdoen; dat gebeurt meestal ergens buiten of vlak bij dezelfde rivier waar ook hun “drinkwater” vandaan komt. En ook aan de rivier ko-men hun kuddes drinken en ontlasten er zich. Vies water en het ontbreken van toiletten en een fatsoenlijke hygiëne veroor-zaken wereldwijd 3,3 miljoen doden per jaar, vooral kinderen onder de vijf jaar. Eenvoudige waterzuiveringsfilters kunnen nochtans wonderen doen: infecties door de Guineaworm zijn sinds 1986 met 99,9% teruggedrongen. Miljoenen vrouwen besteden al hun tijd en energie aan het halen van water. Een eenvoudig kraantje naast de deur zou het leven en dat van hun gezin ingrijpend veranderen (Cfr. Ons waterproject in Entesekera, Kenia). Er zou tijd vrij komen om voedsel te verbouwen, dieren te verzorgen en andere bronnen van inkomsten te zoeken en uit te bouwen. Toestand in enkele landen Waterschaarste is het grootst in Noord-Afrika, West-Azië en sommige regio’s van China en India. In droge landen is er meer verdamping, dus lange periodes van droogte met weinig water als gevolg. Er worden ook veel te weinig waterpompen geplaatst vaak door gebrek aan infrastructuur, aan financiële middelen of om politieke redenen. Aansluiting op het waterleidingsnet is ook heel duur. In bepaalde landen, bv. Tanzania, een land zo groot als Frankrijk en Duitsland samen, is de bevolking dun bezaaid. Per km² wonen er maar veertig mensen (ivg. met Nederland: 469/km²). Alleen in steden is er een waterleidingsnet maar de aansluiting is voor velen onbetaalbaar.
14
In de Himalaya slinken de gletsjers waarvan het smeltwater van levensbelang is voor miljarden mensen. In Angola is het verkopen van drinkwater een goede handel. Drinkwater wordt er in plastiek zakjes verkocht. In een Keniaans district halen vrouwen water uit een negen mensen diepe put. Balancerend op een wankele, gladde ladder geven ze het kostbare goed aan elkaar door. Als het water eenmaal boven is, moeten de vrouwen het delen met het dorstige vee( vaak hun enige bron van inkomsten!) Om vier uur in de ochtend rent een 25 jarige Ethiopische vrouw bij het licht van de sterren omlaag over de rotsen naar de rivier om daarna met 25 kilo water op haar rug de steile berghelling weer op te klimmen, terug naar haar dorp. Deze tocht maakt ze drie keer per dag. Het water is smerig en ongeschikt om te drinken maar het is het enige water waarover het dorp kan beschikken . In Ethiopïe haalt een man alleen water in de paar weken vlak na de geboorte van een baby. Nadien moet de moeder zelf het water halen. Jongetjes tot een jaar of acht halen ook water. Voor de meisjes houdt water halen vaak een dagtaak in waardoor ze niet naar school kunnen. Als men dan bedenkt dat een emmer ongeveer tien liter water kan bevatten dan weegt een emmer vol water dan ook meer dan tien kilo!!! 40% van de huishoudens in Afrika ten zuiden van de Sahara leeft op ruim een halfuur lopen van het dichtstbijzijnde water en de afstand wordt als-maar groter. De situatie in Congo is evenmin rooskleurig. De explosieve bevol-kingstoename werd nooit bijgebeend door de uitbouw van enige
15
infrastructuur. Daardoor is de situatie, ondanks de enorme mogelijkheden van het water uit de Congostroom, jammerlijk. In Kinshasa bv. is het percentage van de huizen dat aangesloten is op het waterleidingsnetwerk 60%. Dit netwerk heeft slechts een rendement van 64% wat betekent dat 36% van het water verloren gaat in het distributie systeem. Grote delen van Kinshasa hebben geen enkele adequate distributie; 40% van het drinkwater gaat verloren door lekkende leidingen. Komen daarbij nog de politieke instabiliteit en de burgeroorlogen die maken dat er weinig werk gemaakt wordt van degelijke plannen en werken om drinkwater voorzieningen uit te bouwen. In de meeste landen van de derde wereld zijn het de vrouwen en ook jonge meisjes die de zware last op zich moeten nemen om water te gaan halen. Maar over het watergebruik hebben zij geen inbreng. Op vele conferenties over water zijn het de mannen die het woord voeren. Ook voor het opstarten van waterprojecten zijn het vaak de mannen die beslissen over het aanleggen van waterpompen of leidingen. Gelukkig zijn er organisaties die “vrouwen “aan het woord laten en die ook het laatste woord hebben naar beslissingen toe. Tot slot Water is de meent (gemeenschappelijke weide) in het groot. Ooit leek het of er altijd water in overvloed zou zijn. Keer op keer hebben mensen zich over watersystemen gebogen en besloten er voortaan verstandiger mee om te gaan. Hoopvol wat er in Ecuador gebeurt. Het land heeft als eerste in de wereld de rechten van de natuur in de grondwet vastgelegd: rivieren en bossen zijn niet langer domweg bezit maar hebben zelfstandig recht op leven en welzijn. De wet geeft burgers er de mogelijkheid naar de rechter te stappen namens een benadeeld stroomgebied omdat een gezonde natuur in ieders belang is. In Namibië wordt het afvalwater hergebruikt. Het wordt gezuiverd tot drinkwater en het heeft geen enkel negatief effect op de gezondheid. Al lijken we de aanwezigheid van Moeder Aarde als vanzelfsprekend te beschouwen, in ons hart weten we maar al te goed dat zij de baas is. Onze grootste angst is dat we te weinig water -of juist teveel- zullen hebben; we hebben de gemiddelde temperatuur op aarde de afgelopen tijd
16
met driekwart laten stijgen. Dat lijkt een onbeduidend getal maar de mogelijke gevolgen zijn het allerminst: overstromingen, droogte, orkanen, een hoge-re zeespiegel, dijkdoorbraken…. Ook de mythe van de grenzeloze gulheid van de aarde hebben we lang niet willen opgeven. Onbekommerd haalden we water uit de grond en verlegden we de loop van de rivieren tot het waterpeil in een gebied waar de halve wereldbevolking leeft ging zakken. We hebben op te grote voet geleefd. We zullen het kostbare goed “water” moeten beschermen. Als we met een open blik naar onze natte planeet kijken en beseffen wat er op het spel staat, dan kennen we misschien eindelijk onze plaats. De kosten van drinkwater variëren sterk. In de prijs wordt zelden rekening gehouden met de waterrijkdom of juist met de schaarste ter plaatse of met het gemiddelde gebruik per dag. Velen denken dat een hogere prijs leidt tot zuiniger watergebruik. De belangrijkste vraag blijft echter hoe schoon water betaalbaar kan worden gemaakt voor de armste wereld-burgers. In 1968 schreef ecoloog Garrett Hardin het artikel “The Tragedy of the Commons”. De tekst gaat over het probleem dat het nastreven van het eigenbelang door het individu soms funest is voor het collectief en dat dit alleen kan worden opgelost door een verandering van waardenschaal of opvattingen over ethiek. Marleen Lanckman Bronnen: National Geografhic (april 2010), internet, lezing door Prof. Ir. B. Van der Bruggen (KUL)
Abonnement: A.M.I.E. verhoogt de peterschapsbijdrage niet om de druk- en verzendingskosten van Ons Krantje te dekken. Daarom vragen wij aan onze lezers een vrijwillige bijdrage vanaf 4 euro/jaar te willen storten op rekening: BE56 0003 2569 6088 (BIC: BPOTBEB1) onder vermelding: “Abonnement Ons Krantje”. Dank bij voorbaat.
De jongeren van Antananarivo Wolven worden lammetje
Marie-Claire BERTEN was in juni ll. 3 weken in Madagaskar om er verschillende projecten van plaatselijke Franciscaner broederschappen te bezoeken. Ze maakte van de gelegenheid gebruik om eventjes binnen te wippen in het Centre Notre-Dame de Clervaux en er de directeur Pater Innocent Bizimana (foto hiernaast)
17
te gaan goedendag zeggen. Hier kan je het verhaal van dit bezoek lezen. De minister is in de wolken We zijn op weg naar het Centre Notre-Dame de Clairvaux (CNDC). Aan de ingangspoort gekomen, opent een bewaker het hekken waarachter een brede dreef ligt. We lopen langs werkhuizen: het IJzerwerkhuis, de hout-werkhuizen (foto hiernaast), het Autome-chanicawerkhuis, Landbouw en groente-tuin. We komen bij het bureel van de directeur, Pater Innocent, die juist een onderhoud heeft, wat ons toelaat enkele foto's te nemen. Verdorie, er was op 5 juni een opendeurdag aan de gang en we gingen dan maar wat rondneuzen op de luchthaven in de buurt in het vooruitzicht van onze vlucht naar Nosy Be. … De Minister van Onderwijs woonde de opendeurdag bij en gaf alle technische scholen van Antananarivo de raad het CNDC te bezoeken, in de wolken als ze was door het werk van de jongeren aldaar! En die staan erop op de foto te komen! Sommigen proberen zelfs een paar woordjes Frans te stamelen. Hop, een eerste fotootje met Dominique Savio! Een Centrum voor 3 Weesgegroetjes Het CNDC werd opgericht in 1967 door Pater Bernard, een Franse diocesane priester en in 1984 overgedragen aan de Salesianen voor drie Weesgegroetjes op het einde van elke mis … Pater Innocent ontvangt ons met alle plezier. «Jawel, ze ziet er net uit als op de foto staat!». Eerst toont hij ons de slaapzalen van het voorbereidend jaar. De 122 internen liggen gegroepeerd per leeftijd en in elke slaapzaal is er een assistent (en soms ook een Salesiaan).
De nor in voor het stelen van lege flessen De jongeren uit het voorbereidend jaar en het eerste jaar zijn vaak niet van de gemakkelijksten want ze zijn niet gewend in groep te leven: drievierde van hen komen uit de gevangenis tegenover het Centrum, waar ze niet zelden opgesloten zaten voor kleinere misdrijven, zoals het stelen van lege flessen uit de vuilbakken van een hotel bv. En als men weet dat er plaats is voor 75 en er 120 kinderen en jongeren voor 't ogenblik opgesloten zitten … Het andere vierde bestaat uit straatkinderen of familieslachtoffertjes (vader drinkt, moeder prostitueert zich, enz We gaan in de linnenkamer de twee dames goedendag zeggen die de kleren verstellen. Elke intern heeft een bergruimte voor zijn kleren. Ze leren zelf hun spullen wassen (en hun eten klaarmaken). Er is een wasmachine voor de lakens en de moeilijker te wassen kleren. Naast de linnenkamer ligt de ziekenzaal. Een van de leerkrachten is verpleegster van opleiding, maar alle personeelsleden weten wel hoe ze moeten omgaan met het voorradige materiaal. Zoals Pater Innocent al zei:
18
«Iedereen kan zich in alle omstandigheden uit de slag trekken, behalve als het gaat om … bevallingen!». Het zijn de jongeren van de afdeling « Bouw» (foto hierboven) die de wegen en de speelplaatsen geplaveid hebben. Beetje bij beetje hebben ze trouwens het hele Centrum uitgebouwd. Geen mannetje voor de wijfjesstruisvogels Dan komen we in de studiezaal en de slaapzalen van de derdejaars. Ze zijn kleiner en netter dan die van de lagere jaren, want na 3 jaar zijn die uitstekend gedrild! We krijgen ze vandaag echter niet te zien: de staatsexamens zijn immers al achter de rug (het CNDC is erkend door het Ministerie van Onderwijs) en ze zijn allen geslaagd. Vervolgens is de afdeling «Landbouw en Veeteelt» aan de beurt. In de verte zien we de rijstvelden liggen (foto hiernaast), maar het is einde seizoen en de oogst is al binnen. De jongeren van de afdeling Veeteelt kunnen echt meer dan de dieren alleen maar voederen: ze leren er werkelijk alles voor doen, tot en met kunstmatige inseminatie toe. Ze hebben een aantal dieren ter hunner beschikking, niet voor de opbrengst maar voor hun opleiding. Er zijn schapen, geiten, melkkoeien (en geen zeboes zoals men overal ziet) die 60 l. melk per dag geven, wat volstaat voor de dagelijkse behoeften van het centrum, konijnen, Guinese biggetjes en ongelooflijk propere varkens. We zijn er onaangekondigd, dus kan die netheid niets te maken hebben met ons bezoek, men zou kunnen zeggen dat ze normaal is. Er zijn ook 2 vrouwtjes struisvogels, het mannetje is helaas dood.
Ieder bij zijn voornaam We komen langs het werkhuis elektriciteit. Spijtig genoeg is het woensdagnamiddag en hebben de jongeren geen les. De werkhuizen zijn dus dicht. Maar er zijn een aantal buitenschoolse activiteiten aan de gang: karate, muziekatelier, toneel. Er zijn nog werkhuizen die we niet te zien krijgen: de leraar inheemse kunst kreeg onlangs op straat een trap van een motorrijder ter hoogte van de hartstreek en binnen het halfuur was hij dood. Een aantal meisjes van de aanpalende Salesianenschool zijn aan het spelen op het speelplein. Prachtig dat Pater Innocent ze allen bij name kent en dat ze hem zo graag zien! We komen nog langs de kantine «Mamma Margarita», genoemd naar de naam van de moeder van Don Bosco: mooi al die tafeltjes waarop kommen en borden per kleur gerangschikt staan! De kantine kwam er drie jaar geleden en kan ook dienst doen als feestzaal: men moet slechts de tussenwanden wegnemen tussen de eetzaal van de leerlingen en die van de leraars. De Salesianen zelf eten aan een tafel in de kantine van de leerlingen. Alle leerlingen, zowel internen als externen, krijgen tweemaal per dag eten - 's morgens en 's middags - (rijst met wat groenten en soms een beetje vlees). De internen krijgen ook nog een avondmaal. Katholieken, protestanten, moslims Pater Innocent toont ons ook nog de grote kapel die een jaar geleden in gebruik genomen werd. De jonge katholieken komen er geregeld samen, ook al
19
staat er geen verplichting op het bijwonen van de vieringen: bij de leerlingen zijn er immers ook protestanten en moslims. Het kapelletje ernaast is het eerste bouwwerkje dat op het missieterrein werd opgetrokken door Pater Bernard: eerst was het in stro maar nu is het in duurzaam materiaal. Daar komen de Salesianen samen om te bidden. De toren ernaast heeft de nationale kleuren van Madagaskar. Daar worden de diensten aangekondigd, maar ook het begin en het einde van de activiteiten. 250 kandidaat-leerlingen voor 40 beschikbare plaatsen Pater Innocent nodigt ons uit voor een gesprekje en een drankje in hun gemeenschapszaal. Daarna gaan we naar zijn bureel waar we een aantal artisanale voorwerpen zullen krijgen voor ons «winkeltje». We verwachtten ons aan wat armbanden, snoeren, schelpen en kaarten maar we komen buiten met drie zakken vol beeldjes, tafelkleden, kaders, foto's, schilderijen op doek, … en Pater Innocent vraag ons dan nog of het genoeg is! (Finaal kunnen we alles toch in onze koffers kwijt). Elk jaar hopen 250 jongeren zich te kunnen inschrijven voor de lessen, terwijl er slechts 40 plaatsen beschikbaar zijn. Selecteren is aartsmoeilijk want het zijn allemaal noodgevallen … De sociale assistenten organiseren sociale en familiale enquêtes en proberen de banden van de jongeren met hun familie te behouden en soms zelfs te herstellen als die verbroken zijn. Het CNDC telt 75 personeelsleden: ze zijn allen minstens opvoeder van opleiding en sommigen hebben zelfs een universitair diploma. Hun wedde hangt af van hun opleidingsgraad. Het minimum maandsalaris bedraagt 100 000 ariary (of 40 €). Ook hier slaat de financiële en politieke crisis keihard toe: de kosten voor levensonderhoud stijgen onophoudend en het minimumsalaris is vaak onvoldoende. Het Centrum heeft zelfs personeel moeten ontslaan bij gebrek aan middelen … Wolven die lammetjes worden … Op het einde geeft Pater Innocent ons nog mee dat het werk op het CNDC heel complex is: het is niet eenvoudig jongeren van 14 à 21 jaar met een zwaar verleden op te voeden. «Sommige wolven blijven nu eenmaal wolven, zegt hij, maar wolven die lammetjes worden betekenen voor ons pas een echte beloning!» Een aantal jongeren die vanuit de gevangenis naar het CNDC kwamen, worden op hun beurt opleider, sommigen zelfs priester! 50% van onze afgestudeerden hebben al een werkcontract op zak. Als dat geen succes is! Marie-Claire Berten PS: Wil je het CNDC steunen, dan kan dat via ons Klein Project N°506-05. Waarvoor bij voorbaat dank.
20
21
Fonds Baron Velge schenkt 3000 €. De zanger Michael 'Sweet Micky' Martelly werd op zaterdag 14 mei 2011 beëdigd als nieuwe president van Haïti. De 50-jarige Martelly riep zijn landgenoten op de wet te respecteren, belasting te betalen en mee te helpen aan de wederopbouw van het land. Bij de zware aardbeving van vorig jaar kwamen zeker 300.000 mensen om het leven. Honderdduizenden raakten dakloos. Naar schatting zijn er 450.000 ontheemde kinderen. Een deel onder hen kon terugkeren naar hun familie, maar vele andere hebben geen ouders of familie meer. Zij hebben nu uw steun nodig om er een toekomst uit te bouwen.
Een jaar na de desastreuze ramp is er nauwelijks of niets gebeurd. Overal liggen nog niet opgeruimde puinhopen. Honderdduizenden mensen blijven dakloos en wonen in voorlopige tentenkampen, in mensonwaardige omstandigheden. De ‘huizen’ die worden gebouwd zijn meestal niet meer dan kleine barakken in spaanderplaten met golfplaten daken. Daarbovenop zijn er de steeds stijgende voedselprijzen, een cholera-epidemie… Rond juni begint het nieuwe orkaan-seizoen. een nieuwe dreiging die het al zo geteisterde Haïti boven het hoofd hangt! Of het met de nieuwe president vlug zal veranderen is maar de vraag. Hij heeft het voordeel van de twijfel. ‘De werkelijkheid in Haïti is weerbarstig’. Er zijn geen veilige werkomstandigheden. De medewerkers hebben niet alleen te maken met gezondheidsproblemen maar ook met politieke instabiliteit en geweld. Corruptie tiert welig in Haïti en is moeilijk uit te roeien. Hulporganisaties moeten onderling concurreren om geschikte projectmedewerkers aan te trekken. Ze vissen in dezelfde kleine vijver, wat de prijs van deze arbeidskrachten enorm opdrijft. Het lokaal bestuur heeft zelf weinig ambtenaren overgehouden na de ramp en beschikt nauwelijks over een budget. Zal president Martelly het tij vlug kunnen keren?! Uit een bevraging bij kinderen blijkt dat hun grootste wens is om opnieuw naar school te gaan. Aan kinderen van 5/6 jaar werd gevraagd om even de ogen te sluiten en zich de toekomst van hun land in hun verbeelding voor te stellen…
“In mijn droom zie ik een mooie stad, waar ik opnieuw naar school kan gaan, mijn vrienden ontmoeten, een stad waar er nieuwe ziekenhuizen en kerken zijn… Alles wordt opnieuw heropgebouwd, zoals de paleizen, met bomen errond…”
22
Verbeelding helpt kinderen beter met de werkelijkheid om te gaan en moeilijke momenten beter te aanvaarden. De verbeelding speelt een creatieve rol ten in een gezonde groei en ontwikkeling. Ook al worden kinderen vaak als passieve slachtoffers beschouwd, wanneer hun creatieve verbeelding niet wordt gedood, kunnen ze een actieve rol spelen bij de wederopbouw van de gemeenschap alleen al door de creatieve verbeelding bij volwassenen levendig te houden. Kinderlijke verbeelding kan aanstekelijk wer-ken en is heel vaak ook het medicijn tegen fatalisme en moedeloosheid bij vol-wassenen. “Een dag is nooit zo nat, of de zon schijnt altijd wat” luidt een spreekwoord. Ook in de grootste ellende is er altijd wel een lichtpuntje te zien. Dit mochten onze A.M.I.E.-medewerkers in Port-au-Prince onlangs nog ervaren. Van het Fonds Ba-ron Jean-Charles Velge, beheerd door de Koning Bouwdewijnstichting, ont-vingen ze de som van 3000 €. Het geld zal aangewend worden voor o.m. de aankoop van didactisch materiaal en de uitrusting van de kantine. Graag willen we het Fonds Baron Jean-Charles Velge bedanken! Wilt u die lichtpuntjes vermenigvuldigen, dan kan dat altijd door een bijdrage te storten op rekening: BE56 0001 5458 3947 (BIC: BPOTBEB1) onder vermelding: “Haïti”. Alvast onze hartelijke dank. Rob Tas
Wie spoedig geeft, geeft dubbel!
Op 5 januari 2011 maakte de Federale Overheidsdienst Financiën bekend dat het minimale bedrag dat recht geeft op een fiscale aftrek aangepast wordt. Het bedrag van 30 euro is jarenlang niet geïndexeerd, vandaar dat het minimumbedrag in 2011 op 40 euro wordt gebracht.
Voorgestelde kleine projecten Stort je bijdrage voor deze projecten enkel op rekeningnummer BE22 0001 5458 3947 (BIC code: BPOTBEB1) van A.M.I.E. comité «Projecten » Ericastraat 9 2440 Geel
23
steeds met de vermelding: «Klein project van comité 00, gevolgd door het nummer van het gekozen project». Mocht je het projectnummer of de naam van de missionaris of het land niet wensen te vermelden, dan kiezen wij in jouw plaats in functie van wat meest dringend is.
Project nr. 403-8 : Free clinic in Northville (Kaibigan Int’l of the Philippines)
De «Free clinic» is actief sinds 1983 met de hulp van ex-petekinderen die afstudeerden als dokter of tandarts en die om de 2 maanden gratis medische en tandheelkundige zorgen verstrekken aan en de benodigde geneesmiddelen ter beschikking stellen van belangstellende kinderen en ouders in een Filippijnse sloppenwijk. Nu is die van Northville aan de beurt. De meeste patiënten hebben longinfecties of een tekort aan vitaminen, terwijl de tandartsen, zoals elders op de Filippijnen, moeten vaststellen dat de jongeren een wel erg slecht gebit hebben: er dienen dus heel wat tandjes getrokken! De dokters voeren tevens zo'n honderdtal besnijdenissen uit tijdens een dergelijke «Free clinic». We zouden met jullie steun - waarvoor onze oprechte dank - dit door de inwoners erg naar waarde geschatte project graag blijven verder zetten. Onze bijdrage: ....................................1.500 €
Project nr. 506-05: Opvang en opleiding van de jongeren van het CNDC (Madagaskar)
Het Centre Notre-Dame de Clairvaux wil aan 472 kansarme jongeren de kans bieden om hun dromen te verwezenlijken. Ze moeten zich kunnen ontplooien en uitgroeien tot burgers met verantwoordelijkheidszin (zie in dit nummer de getuigenis van Marie-Claire Berten: “De jongeren van Antananarivo”). Graag zouden we de kosten voor de opvoeding en de beroepsopleiding van 10 van hen in de door hen gekozen richting bekostigen. Kostprijs: ...........................2.530 €/semester
Projecten nr. 402 : Heelkundige ingrepen (Gaby Tremblay, Peru)
In 2010 werden heel wat kinderen uit Pucallpa of Lima geopereerd en/of verzorgd in Lima. Het ging bv. om de zwaar verbrande Cledi, de ondervoede elfjarige Russel (die ook nog een longontsteking had opgelopen), Yacksen die te kampen kreeg met een darmobstructie, Laïda die zonder hoornvliestransplantatie blind zou zijn geworden vóór de leeftijd van 2 jaar, Jhonatan die dringend moest behandeld worden tegen tetanos, Silvia die verkracht, geslagen en voor dood achtergelaten werd op een kerkhof, enz. Ook dit jaar zouden we graag kinderen uit het oerwoud bij Pucallpa of Lima de kans willen geven om geopereerd te worden.
24
Gewenst bedrag: 3.500 €
Project nr. 517-3: Biggen en kippen voor «Maison Papy» (Pater Pol Feyen, Congo)
Pater Pol Feyen heeft steeds van de voeding van zijn «Papillons» een erezaak gemaakt en gewezen op het belang van zelf groenten, fruit en vlees te produceren. Zo leren de jongeren bovendien ook technieken aan die hun later van pas zullen komen en kan er tevens nog wat van de opbrengst verkocht worden ook, tot grote tevredenheid van de bevolking. We kunnen hem vandaag een handje toesteken door hem de nodige fondsen te bezorgen waarmee hij ter plaatse 3 biggetjes, 100 legkippen en 3 maanden voeder kan aankopen. Die investering zal heel snel vruchten afwerpen: er is immers niet alleen het vlees en de eieren, maar ook de mest! Kostprijs van het project: .......... 2.500 €
CONTACTADRESSEN
A.M.I.E. (sociale zetel en secretariaat) Rob Tas Diestseweg 95 2440 Geel Tel.: 014/72 00 28 Email:
[email protected] Rekeningnummer (giften en abonnement): BE56 0003 2569 6088 (BIC: BPOTBEB1)
PROJECTEN Jean & Thérèse-Marie Flipot - de Fays Ericastraat 9, 2440 Geel 014/59 02 80 (tss 10-12u. en 13.30 -16u.)
25
[email protected] Rekeningnummer: BE22 0001 5458 3947 (BIC: BPOTBEB1)
PETERSCHAPPEN
COMITÉ LATIJNS-AMERIKA
COMITÉ AZIË
Individuele peterschappen
Individuele peterschappen
Frans Parren Nieuwe Graanmarkt 15 bus 5 1000 Brussel
[email protected] Rekeningnr: BE45 0003 2569 6189 (BIC: BPOTBEB1)
Jos en Griet Cuypers - Van den Berge Bergstraat 110, 3010 Kessel-lo 016/25 31 13
[email protected] Rekeningnr: BE67 0001 7326 0487 (BIC: BPOTBEB1)
Marleen Lanckman Domeinstraat 69A, 3010 Kessel-lo 016/35 50 77
[email protected] Rekeningnr:BE46 0000 2467 0736 (BIC: BPOTBEB1)
Elisabeth Carton de Tournai-Jadot (zie hiernaast) Rekeningnr: BE58 0000 8955 8379 (BIC: BPOTBEB1)
Janine Clapuyt - Van Rossum Avenue de l’Espinette 19, 1348 Louvain-la-Neuve 010/45 01 29
[email protected] Rekeningnr: BE43 0001 0342 1501 (BIC: BPOTBEB1)
Griet Cuypers - Van den Berge Bergstraat 110, 3010 Kessel-lo 016/25 31 13 Rekeningnr: BE50 0003 2544 6518 (BIC: BPOTBEB1)
Groepspeterschappen
Beroepspeterschappen Elisabeth Carton de Tournai-Jadot Avenue Eugène Godaux 28, 1150 St. Pieters Woluwe 02/770 06 89 (bij voorkeur woensdagmorgen)
[email protected] Rekeningnr: BE58 0000 8955 8379 (BIC: BPOTBEB1)
PROJECT HAPPY HOME (KENYA) Christian Vandeplas RueFond Thirion 61, 1410 Waterloo 02/354 74 41, GSM 0497/ 52 75 42
[email protected] Rekeningnr: BE57 9793 2610 7335 (BIC: ARSPBE22) COMITÉ AFRIKA (Entasekera, Mukuyu School) Robert Tas Diestseweg 95, 2440 Geel 014/72 00 28
[email protected] Rekeningnr: BE35 9793 2610 7537 (BIC: ARSPBE22)
Elisabeth Carton de Tournai-Jadot (zie hiernaast) Rekeningnr: BE84 0000 6496 6859 (BIC: BPOTBEB1) Mark Bolsens Tijl Uilenspiegellaan 126, 2050 Antwerpen 0486/526 188 of na 21u. 03/219 17 01
[email protected] Rekeningnr: BE80 0000 8577 5177 (BIC: BPOTBEB1) ____________________________________________________ _
SCHATBEWAARDER (adresverandering & fiscale attesten) Stefaan De Bondt Stampkotstraat 10, 8551 Heestert 056/71 72 81
[email protected]
A.M.I.E.
26
30 jaar ervaring steunt kinderen peterschap op maat Kleine projecten 100 % vrijwilligerswerk 1,06 % onkosten
www. amie-be.org
