roberttasotmail.com. Redactie

 

1  

 

INHOUD  

Voorwoord Algemene Vergadering Meer met minder In memoriam Luc Duvillier A.M.I.E. in Peru Drinkwater: genoeg voor iedereen ? De jongeren van Antananarivo Gift Fonds Baron Velge Kleine projecten Contactadressen

2 3 4 7 8 13 18 22 24 26

 

 

COLOFON Contact Robert  Tas                              Diestseweg  95  –  2440  Geel                                                                                                                                                          014  /  72  00  28  –  roberttasotmail.com                                                    Redactie                                        Mark   Bolsens,   Stefaan   De   Bondt,   Robert   Tas                          Christian   Vandeplas,   Xavier   Votron                                                  Cover                                          Katrijn  De  Vleeshouwer  

 

2  

   

De redactie van Ons Krantje wenst onze lezers een Zalig Kerstfeest en een voorspoedig 2011    

 

 

3  

In  Hinche  wakkert  de  cholera  de  woede  aan  van  de   Haïtianen   Op   enkele   dagen   van   de   presidentiële   verkiezingen   vergroot   de   epidemie   de   frustraties   van   de   Haïtianen  tegen  de  regering  en  de  blauwhelmen.   In  Jacob  sterven  de  boeren  in  stilte  onder  de  ogen  van  de  machteloze  en  opgeschrikte  families.   Dinsdag  23  november  werd  een  jongeman  geveld  door  de  cholera.  Zijn  overlijden  zal  wellicht  nooit   in  de  officiële  statistieken  komen.  Zijn  zus  dwaalt  door  het  dorp  gelegen  in  het  centrum  van  Haïti;  ze   is  niet  in  staat  haar  verdriet  te  onderdrukken.  Het  jonge  meisje  is  op  weg  naar  een  groot  dorp:  Las   Palis,   op   twee   uur   stappen.   Daar   worden   doodskisten   verkocht.   De   overledene   ligt   thuis   waardoor   andere  familieleden  het  risico  lopen  besmet  te  worden.   De   ziekte   heeft   het   dorp   Jacob   verrast.   “Begin   november   deden   er   zich   al   gevallen   van   cholera   voor”   zegt   Virginie   Jean.   Twee   buren   kregen   diarree   en   moesten   braken.   De   ene   is   gestorven,   de   andere   heeft  het  overleefd.  We  wisten  niet  wat  het  was,  tot  iemand  uit  de  stad,  die  op  doortocht  was,  over  de   ziekte  sprak.  We  hebben  toen  het  verband  gelegd.”   Virginie  Jean  denkt  dat  er  al  twintig  dorpelingen  gestorven  zijn  sinds  het  begin  van  de  epidemie.  Het   is   moeilijk   te   achterhalen:   de   gemeente   strekt   zich   over  vele  kilometers  uit  en  de  hutten  van  de  boeren   liggen  verspreid  over  de  heuvels.   In   Jacob   zijn   de   eerste   slachtoffers   onderweg   gestorven   nog   voor   zij     het   ziekenhuis   van   Hinche   konden   bereiken.   HInche   is   de   hoofdplaats   van   het   departement  van  het  centrum,  op  vijf  uur  stappen.   “Gewoonlijk   wordt   er,   om   onnodige   uitgaven   te   vermijden,  tot  het  laatste  ogenblijk  gewacht  om  een   dokter  te  raadplegen”  zegt  Anne-­‐Marie  Jean.  Haar  moeder  ligt  met  zware  diarree  in  bed;  door  haar   hoge   leeftijd   kan   men   haar   niet   vervoeren   noch   op   twee   wielen   noch   te   paard.   Een   4x4   huren   is   extreem  duur.  En  wie  zou  een  cholera-­‐  slachtoffer  vervoeren?   “  Het  is  nu  dat  we  een  verzorgingscentrum  nodig  hebben”   De   privéverpleger   die   soms   naar   Jacob   komt   heeft   zich   de   laatste   tijd   niet   meer   laten   zien   met   als   resultaat  dat  er  zestien  dagen  voorbij  gegaan  zijn  tussen  het  uitbreken  van  de  epidemie  en  de  komst   van   een   Amerikaanse   NGO-­‐ploeg   van   World   Vision.   Gedurende   achtenveertig   uur   heeft   de   dokter   de   patiënten   van   het   dorp   verzorgd,   medicatie   aan   de   zieken   gegeven,   negen   zware   zieken   naar   de   stad   gebracht  en  nadien  is  hij  naar  een  ander  kanton  vertrokken.  “Zij  hebben  ons  gezegd  dat  ze  binnen   zes  maanden  terugkomen”  zegt  de  dorpeling  Salnave  Borjela  en  voegt  er  gelaten  aan  toe:  “Het  is  nu   dat  we  een  verzorgingscentrum  nodig  hebben.”  

 

4  

In  het  ziekenhuis  St.-­‐Thérèse  in  Hinche  heeft  het  personeel  andere  katten  te  geselen.  “Onze  voorraad   serum    voor  orale  toediening  is  op  en  we  hebben  geen  geschikte  zakken  meer  om  er  de  slachtoffers   in    te  begraven”  zegt  een  zenuwachtige  Nadège  Jacques,  departementsdirectrice  voor  gezondheid.  Zij   eist  ook  een  auto  op  om  de  doden  naar  het  kerkhof  te  brengen.”  De  gemeente  heeft  er  geen  oren  naar   en  de  families  weigeren  de  doden  te  komen  halen  uit  vrees  voor  besmetting”,  zegt  ze  met  spijt.  De   doden  worden  met  kruiwagens  vervoerd,  zonder  enige  waardigheid.”     De   enige   4x4   van   het   ziekenhuis   staat   in   panne,   waardoor   Nadège   Jacques   afhankelijk   is   van   de  

enkele  actieve  NGO’S  in  de  omgeving  om  het  platteland  te  bezoeken.  De  epidemologe  bevestigt  dat   zij   geen   zicht   heeft   op   de   omvang   van   de   cholera   in   het   binnenland.   Er   worden   trouwens   weinig   boeren  verzorgd  in  Hinche.   “Als   men   in   een   afgelegen   gemeente   komt,   merkt   men   dat   de   cholera   al   verschillende   slachtoffers   gemaakt  heeft,  zegt  ze.  De  ziekte  wordt  door  reizigers  overgebracht”.   De  ziekte  verspreidt  zich  ook  via  de  rivieren  waarin  de  dorpelingen  zich  wassen  ,  hun  was  doen  en  er   soms  ook  van  drinken  als  er  geen  waterbronnen  in  de  omgeving  zijn.     De  Nepalese  blauwhelmen  worden  ervan  beschuldigd  de  cholera  binnengebracht  te  hebben.   De   dokters   in   het   ziekenhuis   moeten   niet   alleen   de   patiënten   verzorgen,   zij   moeten   ook   de   epidemie   een  halt  toeroepen.  “Waarom  heeft  dit  kwaad  Haïti  getroffen?”,  vragen  ze  zich  af.  “De  cholera  maakt   geen   deel   uit   van   onze   microben”,   zegt   de   ene.   “Het   komt   uit   het   buitenland”   verzekert   ons   een   ander.   Het   gesprek   spitst   zich   vlug   toe   op   de   Minustah,   de   UNO   vredesmacht   in   het   land.   In   Hinche   zijn   rijk   of   arm,   geletterd   of   niet,   het   eens   over   de   zondebok   voor   dit   onheil:   de   Nepalese   blauwhelmen   hebben   de   ziekte   over   het   eiland   verspreid.   Elke   dag   bevragen   de   radiostations   zich   over   de   gelijkenissen   tussen   de   Aziatische   tak   van   de   bacterie   en   deze  

 

5  

die  zich  verspreid    in  de  oude  parel  van  de  Antillen.   “Het  is  een  mogelijk  scenario,  oordeelt  een  dokter  maar  we  zullen  nooit  zekerheid  hebben”.  In  elke   geval  is  de  ziekte  uitgebroken  in  Mirebalais,  waar  de  militairen  die  uit  Katmandou  komen,  gelegen   zijn.   De  eerste  slachtoffers  werden  aan  de  oevers  van  de  rivier  gevonden,  stroomafwaarts  van  de  kazerne.   De   oeverbewoners   hebben   de   blauwhelmen   er   trouwens   van   beschuldigd   hun   privaatputten   in   de   rivier  te  hebben  geloosd  met  de  hulp  van  een  onderaannemer.  Deze  bewering  wordt  ontkend  door   de  UNO.   Eerdere   min   of   meer   gelijkaardige   gevallen   komen   in   HInche   aan   de   oppervlakte.   Zes   maanden   geleden  hebben  handelaars  de  burgemeester  op  de  hoogte  gebracht  over  verstikkende  geuren  aan   de  uitgang  van  een  rioolbuis  die  rechtstreeks  verbonden  is  met  de  kazerne.   “Nog   voor   het   uitbreken   van   de   cholera   hebben   mensen   die   langs   de   oevers   wonen   hun   beklag   gedaan   bij   de   radio   over   organisch   afval   die   de   blauwhelmen   in   de   rivier   loosden”,   beweert   journalist  Ortella  Jakson.   “Ik   kom   soms   langs   die   afvalberg   aan   de   oever,   voegt   David   Millet   er   aan   toe;   hij   is   een   Franse   landbouwkundige   op   missie   in   Hinche.   De   afvalberg   is   zo   groot   dat   hij   wel   van   de   MInustah   moet   komen”   In  minder  dan  een  week  tijd  weerklinkt  tweemaal  de  slogan:  ”Nepalezen=cholera”   Op   15   november   kwam   het,   tijdens   een   manifestatie   van   een   honderdtal   mensen   tot   een   schermutseling  tussen  studenten  en  het  Nepalese  garnizoen.   Er   werd   met   stenen   gegooid,   banden   werden   in   brand   gestoken….twee   soldaten   die   geslagen   werden,  werden  met  een  helikopter  geëvacueerd.   Geweld  met  een  ”politieke  manipulatie”  volgens  de  Minustah   De  vrijdag  daarop  hebben  de  organisatoren  van  de  tweede  betoging  de  menigte,  die  voor  de  kazerne   post  gevat  had,  aangespoord  om  uit  elkaar  te  gaan.  Er  werd  wat  met  stenen  gegooid  zonder  al  te  veel   gevolg.  “Maar  andere  betogingen  zijn  gepland”,  verwittigde    één  van  de  leiders,  Elie  Baudelaire,  een   lokale  verantwoordelijke.   De  cholera  heeft  “olie  gegooid  op  de  reeds  gespannen  zenuwen”,  stelt  burgemeester  André  Renaud   vast.  Om  de  gemoederen  te  bedaren  heeft  hij  de  vervanging  van  de  Nepalezen  door  een  lichting  van   een  andere  nationaliteit  aangevraagd.   De   orkestratie   van   geweld   heeft   de   Minustah   afgedaan   als   een   ”politieke   manipulatie”   die   een   klimaat   van   onzekerheid   schept   op   enkele   dagen   van   de   presidents-­‐,   parlements-­‐   en   senaats-­‐   verkiezingen  op  28  november.   De   verantwoordelijke   van   de   UNO-­‐missie,   de   Guatemalteek   Edmond   Mulet,   heeft   de   Haïtiaanse   burgers  aangespoord  “zich  niet  te  laten  manipuleren”.   Inderdaad  een  toevallige  samenloop  dat  de  betogingen  in  Hinche  en  in  Cap  Haïtien  op  dezelfde  dag   georganiseerd   werden.   De   beweging   heeft   Port-­‐au-­‐Prince   bereikt   waar   donderdag   en   vrijdag   jongeren   banden   in   brand   staken   en   stenen   gooiden   naar   de   blauwhelmen;   rellen   die   nadien   brutaal   uit   de   hand   liepen.   Na   tweeënzeventig   uur   van   straatgevechten     in   Cap   Haïtien,   waarbij   minstens  

 

6  

drie  betogers  omkwamen,  werden  de  barrikades  op  één  nacht  tijd  afgebroken.  De  oproermakers  van   wie  niemand  de  verantwoordelijken  kent,  waren  plots  verdwenen  wat  de  stelling  bevestigt  dat  het   om   een   politieke   manipulatie   gaat.   Dit   in   tegenstelling   met   de   organisatie   in   Hinche;   de   verantwoordelijken  stonden  altijd  vooraan.  Zij  hebben  getracht  om  de  woede  van  de  betogers,  van   wie  veel  studenten  en  leerkrachten,  zo  goed  mogelijk  in  bedwang  te  houden.     “Afdoen  alsof  alles  gemanipuleerd  zou  zijn,  is  te  simplistisch,  zegt  Jean-­‐Baptiste  Chavanes,  voorzitter   van  de  Boerenvereniging  van  Papaye.  De  cholera  heeft  de  sluimerende  vijandigheid  van  de  bevolking   tegen   de   blauwhelmen   en   tegen   de   regering,   beschuldigd   van   nalatigheid   om   de   epidemie   in   te   dijken,  aangewakkerd.  Er  zijn  vissers  die  in  troebel  water  vissen!”.   In  dit  “brandend“   klimaat,   tracht   F.   Franklin  Armand  het  verschil  te  laten  horen.  Voor  deze  volgeling   van   Charles   de   Foucauld,   gerespecteerd   door   de   bewoners   van   het   Centraal   Plateau,   bouwer   van   meer   dan   vijftig   artificiële   meren,   is   de   Minustah   een   vals   probleem.   “De   prioriteit   vandaag,     beklemtoont   hij,   is   mensenlevens   redden,   is   vechten   tegen   de   heersende   psychose   en   niet   om   een   schuldige  aan  te  duiden.  Maar  met  de  verkiezingen  kan  alles  snel  ontaarden”.      

CORRESPONDENTIEADRES     Zuster  Rose-­‐Marie  f.d.m.   45  Rue  Métellus   Pétion-­‐Ville    Haïti  (W.I.)     Zij  vervangt  zuster  Marie  d’Assise  f.d.m.  die  tijdens  de  aardbeving   van  januari  2010  overleed.  

OlivierTalles  te  Hinche  en  Port-­‐au-­‐Prince      

Haïti,  12  januari-­12  oktober  2010,  gezien  door  een  bril   van  een  Haïtiaan     Haïti,   een   overwegend   christelijk   land,   werd   op   12/01   van   dit   jaar   door   een   zware   aardbeving   getroffen.   Iedereen   liep   er   ontredderd,   hopeloos   en   verslagen   bij.   Sommige   charlatan   theologie   studenten  spraken  van  een  straf  van  God.  De  mensen  blijven  nog  op  één  of  ander  vlak  ontredderd.  

 

7  

Wat   me   sinds   de   gebeurtenis   getroffen   heeft   is   de   vlugge   solidariteit   van   de   internationale   gemeenschap  en  de  moed  van  dat  volk  die  beetje  bij  beetje  de  draad  terug  opneemt.   De   trek   naar   de   stad   werd   aangevat   omdat   de   internationale   hulp   geconcentreerd   werd   in   de   hoofdstad  Port-­‐au-­‐Prince.  Deze  hulp  zal  misschien  nog  vóór  de  verkiezingen  verdeeld  worden,    om   de  stem  van  de  kiezers  te  winnen.   Hierdoor   verkiezen   de   mensen   in   het   binnenland   in   tenten   te   leven   wat   de   levenskwaliteit   van   onze   landgenoten  zwaar  heeft  aangetast.  Erger  nog  is  dat  de  rijken  hun  wetten  gesteld  hebben  door  hun   schande  uit  te  roepen  omdat  zij  hun  voorraden  niet  duurder  kunnen  verkopen  of  van  de  hand  doen   als   gevolg   van   de   hulpverlening.   Mijnheer   Jean   de   Lafontaine,   is   het   niet   zo   dat   de   wet   van   de   sterkste  altijd  het  beste  is?   De  mensen  hebben  heel  veel  moed  maar  op  staatsvlak  valt  er  geen  enkel  leiderschap  te  bespeuren.   Vandaag  kennen  we  een  staat  zonder  maatschappelijk  project;  zij  minacht  de  meest  kwetsbare  lagen   van   de   bevolking;   zij   bereidt   verkiezingen   voor   met   een   beperkte   visie,   met   een   doordachte   berekening   vanuit   eigenbelang   en   zij   laat   aan   de   CIRH   (   Commission   Intérimaire   pour   la   Reconstruction   de   Haïti:   Interim   commissie   voor   de   heropbouw   van   Haïti)   de   zorg   over   om   te   beslissen  over  dit  land.   We   zijn   getuige   van   een   duizelingwekkende   wildgroei   van   niet-­‐gouvernementele   organisaties   die   aankomen  met  uitwijkelingen  die  niet  geïnteresseerd    zijn  om  de  toestand  ter  plaatse  beter  te  leren   kennen.  In  werkelijkheid  leeft  men  onder  een  regime  van  “Wie  financiële  hulp  biedt,  beveelt”!   Intussen  hebben  studies  uitgemaakt  dat  84%  van  de  gekwalificeerde  kaderleden  in  het  buitenland   verblijven   om   financiële   of   veiligheidsredenen   en   dat   Haïti   samen   met   Somalië   het   slechtste   educatief  systeem  heeft  op  wereldvlak.  In  elk  geval  denken  die  84%  dat  er  voor  hen  geen  plaats  is   onder   de   warme   zon   van   Haïti.   Haïti   is   zacht   voor   de   buitenlanders   maar   bitter   voor   haar   staatsburgers.   Het  is  nu  oktober.  De  verkiezingen  zijn  voorzien  voor  28  november  van  dit  jaar.  En,  zoals  de  echte   politici   weten   dat   de   beloften   enkel   de   toehoorders   aanspreken   gedurende   die   enkele   weken,   zullen   deze   beloften   loos   klinken   in   de   oren   van   de     verkrachtte   vrouwen   in   de   tenten,   van   de   verarmde   ouders,   van   de   niet-­‐schoolgaande   kinderen,   van   de   landbouwers   zonder   grond,   van   de   burgers   ontzegd   van   elke   openbare   voorziening     en   van   de   landgenoten   van   onze   slag   die   weigeren   hun   mond  voorbij  te  praten  aan  de  bezetters.  Ze  zullen  opnieuw  mensen  per  boot  moeten  aanvoeren!     Maar  een  Haïtiaanse  president  heeft  ooit  gezegd:”  Analfabèt  pas  bèt”  (onwetend  maar  niet  dom).   Deze   politici   zullen   zich   misschien   vergissen.   Landgenoten,   rotsvast   ervan   overtuigd   dat   ze   niets   zullen   hebben   na   de   verkiezingen,   hebben   hun   verkiezingskaarten   te   koop   aangeboden   nog     voor   ze   het   stemhokje   binnengaan.   Daarnaast   worden   de   verkiezingsuitslagen   betwist   door   een   groot   deel   van   de   publieke   opinie   nog   voor   de   uitvoering   hiervan.   De   staat(   volgens   Recht   en   Vrede,   volgens   juristen…)   is   bezoedeld,   geschonden,   te   koop   gesteld   en   slecht   beheerd.   Wat   mij   ertoe   aanzet   te   zeggen   dat   binnen   een   democratie   de   wapens   van   zedeloosheid,   van   corruptie   en   van   immoreel   gedrag  scherper  zijn  dan  de  bajonetten  van  een  arrogante  dictatuur.   Ik   wens   dat   er   in   Haïti   een   heropbouw,   een   verandering   van   mentaliteit   komt   en   niet   alleen   een   “stenen”   heropbouw   en   /of   op   de   manier   van   de   geldschieters   die   profiteren   van   de   onverschilligheid  van  onze  zogezegde  verantwoordelijken.   Ik  denk  dat  we  onze  mentaliteit,  die  al  sinds  1804  onder  het  puin  ligt,  moeten  veranderen.  

 

8  

De  vraag  die  me  tot  vandaag  bezighoudt  is  de  volgende:  al  de  leiders,  die  hoog  op  de  ladder  staan,   hebben  ofwel  in  het  buitenland  geleefd  of  gestudeerd;  hoe  komt  het  dat  zij  er  eerder  voor  kiezen  om   blind  te  zijn  onder  de  blinden?   Maar   niet   alles   is   wanhoop!     Er   zijn   Haïtianen     met   ideeën   van   Christophe,   van   Charlemagne   Péralte,   van   Benoit   Batraville,   van   Toussaint   Louverture,   van   Capois-­‐la-­‐Mort   en   nog   anderen.   Er   zijn   jongeren  die  de  roep  van  Johannes  Paulus  II  in  Haïti  op  9  maart  1983  willen  waarmaken:  “Er  moet     iets  veranderen  in  dit  land”.   De  jonge  kinderen  hebben  de  weg  naar  school  terug  genomen  zelfs  al  weten  hun  ouders  niet  waar  ze   het   geld   zullen   vandaan   halen   om   de   zware   schoolfactuur     te   betalen   en   dit   ondanks   dat   het   onderwijs   in   Haïti     niet   goed   scoort   op   wereldvlak.   Het   gratis   onderwijs   is   in   Haïti   nog   niet   voor   morgen.     Gelukkig  zijn  er  in  de  wereld  peters  en  meters  die  het  mogelijk  maken  dat  een  groot  aantal  kinderen   naar  school  kunnen  gaan.  Deze  kinderen  zijn  voor  deze  steun  heel  gevoelig  en  wij  allen  zijn  de  peters   en  meters  heel  dankbaar  hiervoor.   Tijdens  een  verkiezingscampagne  in  Florida  zei  de  huidige  president  van  de  V.S.  aan  de  Haïtianen  dat   hij  humanitaire  hulp  zal  vervangen  door  hulp  voor  “ontwikkeling”.   En  als  hij  dat  op  een  dag  zou  waarmaken?   Pater  Jéthro  Noël  ([email protected])   Oud-­‐vicaris  generaal  van  het  bisdom  Hinche,  Haïti   Coördinator  van  de  katholieke  scholen  van  het  bisdom   Schooldirecteur  en  verantwoordelijke  voor  de  peterschappen  .      

  UITZONDERLIJKE  GIFTEN  EN  LEGATEN   Misschien   sta   je   wel   stil   wat   er   met   je   bezittingen   zou   gebeuren   mocht   je   plotseling   overlijden.  In  normale  omstandigheden  gaat  alles  naar  erfgenamen  en/of  de  staat.  Maar   waarom   je   bezittingen   niet   geheel   of   gedeeltelijk   aan   kansarme   kinderen   schenken   bij   wijze  van  legaat?   Ook  uitzonderlijke  giften  zijn  bijzonder  welkom.   Beide  zullen  ons  in  staat  stellen  onze  petekinderen  nog  beter  te  steunen  via  het   financieren  van  peterschappen  en  projecten  

 

9  

Indien   je   hierover   in   alle   discretie   wil   spreken,   contacteer   dan   onze   financieel   verantwoordelijke  Stefaan  De  Bondt  (zie:  contactadressen)     Rekening  van  A.M.I.E.:  000-­3256960-­88  

  Haïti,  een  land  in  slechte  staat  aan  het  westelijk   halfrond....     We   leven   eind   2009   in   een   tijd   van   vooruitgang   waar   alles   elektronisch   wordt   geregeld.   Eenmaal   geland  op  Haïtiaanse  boden  vallen  we  echter  een  eeuw  terug  in  het  verleden.   Ons  vliegtuig  dropt  ons  in  de  grootste  stad  van  het  land:  Port-­‐au-­‐Prince.  Er  heerst  er  een  tropische   temperatuur.   De   zon   schittert   en   alles   is   kurkdroog.   Sinds   weken   heeft   het   er   niet   meer   geregend.   We  begeven  ons  over  hobbelige  wegen  naar  ons  onderkomen.  Er  is  een  druk  verkeer  van  gehavende   auto's   met   versleten   remmen,   defecte   signalisatie,   gammele   deuren...   Alleen   de   de   claxons   werken   uitstekend  en  luid.   In  dit  kabaal  gebruiken  we  de  grote  wegen  waar  de  verkeerslichten  sinds  enkele  maanden  werken   op  zonnepanelen.  Langs  de  wegen  zie  je  vuilnishopen  waar  kinderen  en  varkens  zich  ophouden.     In   het   winkelcentrum   krioelt   het   van   mensen.   De   straten   staan   vol   gammele   kraampjes,   emmers   drinkbaar  water,  olievaten,  dozen  vol  boeken.  Dat  alles  moet  op  elk  moment  moment  plaats  ruimen   voor  de  passerende  auto's.  Port-­‐au-­‐Prince  is  een  metropool  waar  iedereen  moet  of  wil  naar  toe  gaan   omdat  het  de  enige  stad  is  waar  men  van  alles  kan  vinden.   De  geasfalteerde  weg  naar  Hinche  met  haar  talrijke  riolen  is  125  km  lang.  Ze  slingert  over  bergen  en   heuvels.   Wat   een   verbetering!   Het   gebergte   echter   is   door   erosie   en   ontbossing   aangetast.   Overal   werden  bomen  geveld  om  er  houtskool  van  de  maken.  Er  is  geen  andere  brandstof  om  te  koken  en   iedere   dag   moeten   vele   monden   gevoed   worden.   De   velden   langs   de   weg   zijn   kaal.   Later,   wanneer   het   regenseizoen   aanbreekt,   beginnen   de   boeren   met   de   jaarlijkse   werkzaamheden:   ploegen   en   zaaien.  Ja,  het  dagelijks  hoofdvoedsel:  maïs  en  bonen,  moeten  gezaaid  worden.     Hinche   ligt   aan   de   samenvloeiing   van   twee   rivieren.   Vorig   jaar,   tijdens   een   zware   regenval   werd  het  stadscentrum  overspoeld.  Gelukkig  viel   er   geen   enkele   dode!   Nochtans   was   er   veel   schade  aan  de  huisjes  en  werd  hun  schamel  bezit   vernietigd.   De   mensen   schreeuwden   om   hulp.   Het   schooljaar   was   net   begonnen.   Gelukkig   hebben   caritatieve   instellingen   en   de   kerk   veel   geholpen.   Ja,  zelfs  in  zo'n  kleine  stad  vind  je  sloppenwijken   waar   mensen   niets   hebben   om   te   leven.   Sinds   jaren  is  er  geen  elektriciteit,  telefoon,  geen  netwerk  van  riolen,  geen  stromend  water.  Nochtans  is  het   er  beter  leven  dan  in  de  grote  stad,  want...het  is  er  proper!  

 

10  

Je   vindt   er   kleuter-­‐,   lagere-­‐,   beroeps-­‐   en   middelbare   scholen   en   zelfs   een   universiteit   (rechtsfaculteit).  Gelijk  wie  kan  er  een  school  openen.  Er  zijn  kinderen  in  overvloed.  Ja,  er  zal  werk   zijn  in  het  onderwijs!  De  vraag  blijft  natuurlijk  wat  de  kwaliteit  is  van  het  geleverd  onderwijs.  Goede   scholen   hangen   meestal   af   van   de   katholieke   of   protestantse   kerk,   maar   aangezien   het   private   instellingen   betreft   moeten   de   ouders   voor   alles,   zelfs   het   personeel,   betalen.   Meestal   betreft   het   handelsscholen.  Een  slechte  school  anderzijds,  versterkt  het  analfabetisme.   Op   het   marktplein   zitten   heel   de   dag   vrouwen   achter   een   mand   gevuld   met   groenten,   kruiden   of   enkele  toiletartikelen,  in  de  hoop  iets  te  verkopen  om  de  schoolkosten  te  kunnen  betalen.    De  vaders   werken  gewoonlijk  op  de  velden  of  doen  een  of  ander  karwei  om  iets  meer  te  verdienen.  Maar  omdat   weinigen   vooruitkomen,   trekken   ze   liever   naar   de   Dominicaanse   Republiek   om   er   te   werken   in   de   bouw  of  op  de  suikerrietvelden.  Zo  blijven  de  moeders  alleen  achter  met  de  kinderen,  zonder  hulp   van  de  vader  wiens  vertrek  vaak  definitief  is.   In   Hinche   verblijven   ook   veel   studenten   uit   de   rest   van   de   provincie.   Ze   huren   er   een   kamer,   kopen   een   tapijt   om   op   te   slapen   en   rollen   dat   iedere   morgen   op   zodanige   wijze   op   dat   ze   er   tijdens  dag  kunnen  op  zitten.  Ze  maken  zelf  hun   eten  klaar  óf  gaan  naar  het  cafetaria  van  Caritas.   Ze  komen  te  voet  naar  de  stad  -­‐  50  tot  60  km  -­‐   en   iedere   week   moet   er   wel   iemand   naar   huis   om   er   mondvoorraad   te   zoeken.   Zelden   komen   de   ouders   die   brengen.   Deze   studenten   moeten   hard   werken.   De   meesten   onder   hen   kunnen   geen   boeken   kopen   en   moeten   die   overschrijven.   's   Nachts   gaan   ze   onder   een   lantaarnpaal  zitten  bij  de  kazerne  of  bij  een  verlichte  bankinstelling.  Men  durft  niet  te  denken  aan  de   gevaren  die  deze  jongeren  lopen...   Maar  ook  déze  jongeren  willen  een  GSM  of  computer  hebben  die  in  hedendaags  leven  van  Haïti  een   speciaal   aanzien   hebben.   Iedere   dag   komen   de   leerlingen   met   hun   GSM   naar   het   college,   niet   om   die   te  gebruiken,  maar  om  ze  op  te  laden.  Op  het  college  is  dat  gratis.  In  de  stad  moet  men  betalen.  Graag   gebruiken   ze   een   computer,   maar   het   moet   een   draagbare   zijn   die   ze   kunnen   meenemen   naar   een   stroombron.  Wanneer  ze  geen  eigen  computer  hebben,  gaan  ze  naar  een  cybercafé,  waar  ze  per  uur   moeten  betalen.   En  toch  dromen  deze  jongeren  van  morgen,  van  een  mooie  toekomst,  een  beter  leven,  studeren  het   buitenland,  advocaat  of  dokter  worden.  De  vraag  is  te  weten  welke  toekomst  hun  gemeenschap  en   hun  land  hen  biedt.   Roza  Vandenbroucke   (A.M.I.E.-­‐verantwoordelijke  voor  de  peterschappen  in  Haïti)      

IK  BEN  BANG  

 

11  

  Ik  ben  bang   Ik  ben  bang  voor  de  toorn  der  hongerigen,   slecht  gehuisvest,  beroofd.   Ik  ben  bang   Ik  ben  bang  van  onze  leiders  overweldigd  zijn   door  de  gebeurtenissen.   k  ben  bang   Ik  ben  bang  voor  christenen  die  de  rampspoed  in  Haïti  aan  God  toeschrijven.   Ik  ben  bang   Ik  ben  bang  van  vreemdelingen  vernietigende  droom   Ik  ben  bang   Ik  ben  bang  van  die  laarzen  die  geweld  plegen,  doden,     onze  kinderen,  onze  broeders,  onze  leiders  omkopen.   Ik  ben  bang   Ik  ben  bang  van  deze  empathische  krachten,  vrienden  genoemd,     die  ons  wurgen  en  omhelzen.   Ik  ben  bang   Ik  ben  bang  van  de  kandidaten  die  niet  eens  de  veters  te  zien   van  hun  schoenen.   Ik  ben  bang   Ik  ben  bang  van  deze  medewerkers  die  de  vernietiging   van  mijn  land  opbouwen.   Ik  ben  bang   Ik  ben  bang  van  de  angst  die  ze  met  z'n  allen  hebben  opgebouwd.       Rodolphe    

  Drie  A.M.I.E.-­‐kinderen  verloren  hun  peterschap  omdat  hun  meter  en/of  peter   gestorven  is/zijn.  

King  Love  geboren  in  2001.   Hij   heeft   in   2005   zijn   moeder   verloren.   Zijn   vader   bleef   Senthia   in  1995   met   zijn  geboren   twee   jonge   kinderen   achter   en   leeft   zonder   Zij   heeft   een   Vellende.   ader   din   ie  1“995   kleine”   landbouwer  is   is   hdus   eeft  van   een   David   Achikke   geboren   inkomen   in  zus.   de   Het     peterschap   Hij   heeft   twee  BMoeder   zussen.   Vader   is   overleden   en  is  moeder   is   klein   inkomen.   is   werkloos.   De   familie   zeer   arm   levensbelang.   ij   voorbaat   dank!   werkloos.   Zijn   peterschap   is   noodzakelijk   om   zijn   studies   te   en  hoopt  op  dit  peterschap  opdat  Senthia  verder  school  kan   Haïti  –  Zr.  Pauline  Midy  f.d.m.  –  Frans.   kunnen   lopen voltooien.  Dank  bij  voorbaat   Haïti   Georges   .d.m.  -­–  F  Frans   Haïti  ––  Z  Zr.  r.  MParyse   auline   Midy  ff.d.m.   rans    

 

 

12  

    Een  individueel  peterschap  kost  25/maand.  Gestort  kan  worden  op  rekening:   IBAN  BE43  –  000-­‐1034215-­‐01   beheerd  door  Janine  Clapuyt-­‐Van  Rossum   Avenue  de  l’Espinette  19,  1348  Louvain-­‐La-­‐Neuve  

Tel.:  010:45  01  29      E-­‐mail:  [email protected]  

I

Z . H

V

O

(0 2/0 9/1 0 )

Beste   Zuster,   het   doet   me   ontzettend   plezier   om   je,   nu   je   hier   van   een   welverdiende   vakantie   geniet,   enkele   vraagjes   te   kunnen   stellen   over   je   leven   in   Kimpese   in   Beneden   Kongo.     V.   Je   bent   nu   meer   dan   40   jaar   in   Kongo.   Wat   valt   er   je   ginds   Saradjina  geboren  in  2005   …  verloor  haar  vader.  Moeder  leeft  van  een  wat  verkoop   die   nauwelijks   meer   dan   een   aalmoes   op-­‐brengt.   Hoe   in   deze   omstandigheden   het   schoolgeld   van   Saradjina   betalen?   Help  haar  a.u.b.!   Haïti  –  Zr.  Rose  Marie  f.d.m.  -­  Frans     tegenwoordig  voornamelijk  op?   A.  De  ellendige  omstandigheden  waarin  vooral  de  kinderen  moeten  leven,  natuurlijk.   V.  Kan  je  de  weldoeners  van  ons  comité  «kleine  projecten»  eens  duidelijk  uitleggen  wat  er  met  hun   giften  gebeurt?   A.  Wat  absoluut  moet  vermeden  worden  is  dat  de  kinderen  de  straat  gaan  opzoeken  als  hun  ouders   op  zoek  zijn  naar  werk.  Ze  moeten  voornamelijk  de  kans  krijgen  om  naar  school  te  gaan  om  er   geen   luiaards   van   te   maken   en   om   te   verhinderen   dat   ze   in   aanraking   komen   met   gevaren   allerhande:  drugs,  misdaad  en  ook  prostitutie.  Ze  missen  immers  elk  houvast  als  ze  godganse  dag   aan  zichzelf  overgeleverd  zijn.  De  ouders  komen  's  avonds  laat  thuis  want  soms  moeten  ze  wel   erg   ver   gaan   om   een   paar   centjes   te   verdienen.   Het   is   zo   goed   als   ondoenbaar   om   er   «peterschappen»   te   organiseren   want   er   is   geen   toezicht   mogelijk.   Er   kan   dus   ook   niet   gecorrespondeerd  worden.  Toch  zijn  de  laatste  schoolresultaten  van  de  kinderen  die  we,  dank  zij   jullie   «kleine   projecten»,   school   konden   laten   lopen   erg   bemoedigend:   ze   zijn   allen   geslaagd!     Voor  zover  ik  weet  zijn  er  geen  organisaties  die  «kleine  projecten»  als  die  van  jullie  steunen.  Een   spijtige   zaak,   want   ze   bieden   rechtstreeks   hulp   aan   wie   er   meest   nodig   heeft   en   dat   zijn   er   ontzaglijk   veel   in   mijn   buurt.   Grote   organisaties   gaan   voor   grote   projecten,   een   goede   zaak   weliswaar,  maar  ze  bereiken  hen  die  het  meest  te  lijden  hebben  in  hun  dagelijks  leven  helemaal   niet.     V.  Wat  je  betaalt  zijn  dus  hun  schoolbenodigdheden?  

 

13  

A.   Jawel,   maar   ook   wat   voedingsmiddelen,   geneesmiddelen   -­‐   als   het   pas   geeft   -­‐   en   kleren.   Maar   je   moet   het   voorzichtig   aanpakken,   want   iedereen   helpen   is   niet   mogelijk.   Je   moet   er   dus   voor   zorgen   dat   er   geen   afgunst   groeit.   Ik   geef   geen   geld   aan   de   kinderen   zelf,   maar   aan   de   school   waar  ze  terechtkomen.  Zelfs  de  leerkrachten  worden  niet  elke  maand  betaald:  je  kan  je  dus  wel   indenken  welke  problemen  dat  geeft  …  Van  mij  krijgen  de  kinderen  eten  voor  's  avonds  thuis:  vis   in  blik  (in  Kongo  is  «Thomson»vis  alom  bekend!),  rode  bonen  en  rijst.  Dat  is  hun  basisvoedsel.   Vlees  is  uiterst  zeldzaam!     V.  Wat  doe  je  als  je  in  België  bent?   A.   Zodra   ik   hier  ben  onderga  ik  een  uitgebreid  medisch  onderzoek  om  zonder  problemen  te  kunnen   terugkeren.   Het   is   immers   al   gebeurd   dat   ik   langer   in   België   moest   blijven   voor   verzorging.   Daarna  ga  ik  rond  om  geld  op  te  halen  om,  zolang  mijn  gezondheid  het  nog  toelaat,  zoveel  als  kan   te   helpen.   Ik   ben   namelijk   geen   20   jaar   meer,   maar   ik   ben   nog   wakker   van   geest   genoeg,   en   zolang   ik   mijn   werk   nog   naar   behoren   kan   doen   wens   ik   in   Kongo   te   blijven.   Ik   weet   wel   dat   het   crisis  is  en  dat  het  moeilijker  wordt  om  fondsen  in  te  zamelen.  Gelukkig  is  er  nog  mijn  familie  om   mij  te  helpen.  En  ook,  en  vooral,  de  «kleine  projecten  van  A.M.I.E.»!  Tijdens  mijn  verlof  probeer  ik   mensen   te   ontmoeten   die   niet   ongevoelig   zijn   voor   de   ellendige   omstandigheden   waarin   de   allerkleinsten  moeten  leven.  Daarom  moet  ik  alsmaar  op  stap  …  met  de  trein,  om  niet  afhankelijk   te  zijn  van  anderen.   V.   Ik   ken   je   sinds   1954,   je   was   een   van   de   monitrices   toen   ik   verpleegkunde   studeerde   in   Leuven  en   het  verheugt  me  vast  te  stellen  dat  je  nog  altijd  even  energiek  bent.  Ik  meen  mij  te  herinneren  dat   je  nogal  veeleisend  was  naar  je  leerlingen  toe,  maar  dat  je  ook  wel  zin  had  voor  humor.  Je  lijkt  me   op   je   84e     nog   altijd   even   enthousiast   en   boordevol   levensvreugde.   De   jongeren   van   tegenwoordig  kunnen  er  een  lesje  bij  leren:  ze  lijken  toch  zo  ongeïnteresseerd  …  Hoe  je  dat?   A.   Ik   kan   de   Voorzienigheid   niet   genoeg   danken   dat   ze   me   nog   zo’n   goede   gezondheid   gegeven   heeft   en  dat  ik  kan  rekenen  op  de  steun  van  A.M.I.E.,  en  meer  bepaald  op  die  van  uw  comité  «kleine   projecten»,   wat   me   toelaat   waar   het   nodig   is   rechtstreeks   hulp   te   bieden.   We   voelen   ons   begrepen  en  gesteund  in  ons  leven  van  elke  dag  en  dat  betekent  voor  ons  een  fantastische  steun.   Zonder  die  financiële  tussenkomsten  zou  ik  terug  naar  België  moeten  komen  …  maar  wat  zou  ik   er  op  mijn  leeftijd  nog  kunnen  komen  uitrichten?   V.   Wil   je   nog   iets   kwijt   aan   onze   weldoeners,   waarvan   er   sommigen   reeds   bij   waren   van   in   het   prille   begin?   A.  Wat  kan  ik  anders  zeggen  dan  duizend  maal  dank  om  onze  kinderen  die  het  zo  nodig  hebben  maar   toch   steeds   goedlachs   blijven   te   steunen?   Wel   bedankt,   beste   weldoeners,   om   mij   anderen   te   laten  helpen.  Zonder  al  die  giften  zou  ik  compleet  machteloos  staan.  Van  ganser  harte  dank.   Thérèse-­‐Marie  Flipot  -­‐  de  Fays  

 

14  

BEROEPSPETERSCHAPPEN   Filipijnse  jongeren  zijn  dankbaar  dat  ze  verder  kunnen  studeren   Een  goed  diploma  betekent  een  sleutel  voor  je  toekomst!    Hoe  dikwijls  hebben  onze  ouders  dit   niet   verteld   en   vertellen   wij   het   aan   onze   kinderen   …   Er   zit   immers   ook   veel   waarheid   in.   Op   de   Filipijnen  krijgen  jongeren  uit  de  krottenwijken  deze  kans  niet.    Ze  mogen  misschien  studeren   tot   hun   15   jaar   (als   ze   zelf   voor   de   kosten   zorgen   door   wat   bij   te   klussen);   hogere   studies   zitten   er  niet  in.    Ook  talentrijke  jongeren  zien  zo  een  betere  toekomst  verloren  gaan.  Daarom  startte   A.M.I.E.   de   ‘beroepspeterschappen’:   gedurende   drie   jaar   jongeren   de   kans   geven   om   hoger   onderwijs  te  volgen  om  zo  de  vicieuze  armoedecirkel  te  doorbreken.    Tijdens  hun  studies  sturen   deze   jongeren   regelmatig   brieven   naar   hun   peetouders.     Als  kerstgeschenk  geven  we  U  deze  keer  graag  een  kleine  bloemlezing.     “Het   was   een   hele   opluchting   te   vernemen   dat   de   financiële   problemen   ondersteund   werden.     Zo   kan  ik  m’n  levensdoel  bereiken.    Naast  de  technische  aspecten,  brengt  de  school  me  ook  veel  andere   waarden  bij  die  ik  m’n  levenlang  zal  koesteren”-­‐  Estrelita   “God   zond   mij   een   zegen:   dat   was   U!     Dankjewel   dat   je   me   de   gelegenheid   geeft   om   verder   te   studeren.    Salamat  po  (dankjewel)”  –  Rhealyn   “Wij  hebben  net  onze  examens  achter  de  rug.    Ik  heb  er  zeer  hard  voor  gewerkt.    Dat  is  ook  onze   plicht:  zowel  naar  onze  ouders,  naar  U  en  naar  de  leraars.    Ik  kijk  er  zelf  naar  uit  om  binnen  enkele   jaren  voor  de  klas  te  staan.”  –  Anna  Lourdes   “Ik  heb  veel  bijgeleerd  dit  semester.    En  de  resultaten  waren  goed.    Dank  dat  jij  me  die  kans  geeft”  –   Joseph   “Ik   volg   toegepaste   informatica   en   kan   zeer   goed   volgen.     Vooral   de   praktische   vakken   zijn   bijzonder   goed.     Zo   maak   ik   nu   vlot   animaties   op   het   internet.     En   dat   vertaalt   zich   in   goede   resultaten!”  –  Joshua   Dankzij   de   steun   van   zoveel   weldoeners   heeft   A.M.I.E.   reeds   heel   wat   jongeren   geholpen   met   hun  studies.  Maar  ook  vandaag  is  de  nood  nog  steeds  heel  groot.  Daarom  zoeken  we  weldoeners   die   een   engagement   van   drie   jaar   op   zich   willen   nemen   voor   een   beroepspeterschap   op   de   Filipijnen.     Met   35   euro   per   maand   geeft   U   een   ganse   familie   hoop   op   een   beter   leven.     Contacteer   Elisabeth   Carton   de   Tournai   (franstaligen)   of   Mark   Bolsens   (nederlandstaligen).     Contactadressen  vindt  u  op  de  laatste  voorlaatse  bladzijde  van  ‘Ons  Krantje’.    

Mark  Bolsens  

Kleine projecten van comité 00 «Projecten» Stort  je  bijdrage  voor  deze  projecten  enkel   op  rekeningnummer  000-­154  58  39-­47  A.M.I.E.  comité  «Projecten  »  Ericastraat  9    2440  Geel  

 

15  

of  op  het  IBAN  rekeningnummer  BE22    0001    5458    3947  (BIC  code:  BPOTBEB1)   steeds  met  de  vermelding:  «Klein  project  van  comité  00,  gevolgd  door  het  nummer  van  het   gekozen  project».   Mocht  je  het  projectnummer  of  de  naam  van  de  missionaris  of  het  land  niet  wensen  te  vermelden,   dan  kiezen  wij  in  jouw  plaats  in  functie  van  wat  meest  dringend  is.  

Project  nr.  305-­‐11:  Kerst  voor  minderbedeelden    (Zr.  Guido  en  Zr.  Lena  -­‐  Brazilië)   In  2009  kregen  250  gezinnen  in  de  sloppenwijk  «São  Antônio»  die  onlangs  omgedoopt  werd  in   «Vila  Cedro»  een  Kerstgeschenkje.  Dit  was  gedurende  10  jaar,  dank  zij  jullie  gulle  vriendschap,   ook  het  geval  voor  de  gezinnen  van  de  sloppenwijken  rond  Montes  Claros.  Voorheen  leidden   ze   een   teruggetrokken,   ellendig   en   stil   leventje   maar   nu   komen   ze   actief   tussen   in   de   opvoeding,  de  voeding  en  de  algemene  hygiëne  van  hun  kinderen.  Graag  zouden  we  dit  jaar  de   minderbedeelden   van   de   sloppenwijk   «São   Geraldo»   200   Kerstpakketjes   laten   bezorgen   met   basisproducten   (rijst,   suiker,   meel,   olie,   koffie,   zeep,   enz.).   Met   dit   geschenk   van   zo'n   14   €   kan   het   gezin   gedurende   een   tweetal   weken   wat   meer   en   beter   eten   op   tafel   zetten.   Het   wordt   het   11e  jaar  van  onze  Kerstactie  en  bijgevolg  de  11e  favella  die  we  een  steuntje  geven.   Kostprijs:.............................................................2.800  €

Project  nr.  424-­‐2:  Cochabamba  (Adelina  Gurpegui  -­‐  Bolivia)     Via   Adelina   Gurpegui   kunnen   wij   de   zieken   in   het   plaatselijke   AZ   -­‐   de   minstbedeelden   in   Cochabamba   overigens   -­‐   ter   hulp   komen.   Dankzij   jullie   steun   kon   er   daar   een   eerste   niertransplantatie   succesvol   uitge-­‐voerd  worden.  Nu  heeft  er  een   2e   plaatsgevonden   met   evenveel   succes.   Juan   Daniel   Z.   (zie   foto   hiernaast)   lijdt   aan   een   aangeboren   afwijking   van   de   urinewegen   en   woont   alleen   met   zijn   moeder.   Ze   zijn   wel   ontzettend   arm,   maar   toch   is   zijn   moeder   met   hem   naar   Argentinië   geweest   om   er   specialisten   te   raadplegen   die   misschien   een   nier   konden   redden.   Aangezien   er   zich   echter   steeds   maar   ontstekingen   bleven   voordoen,   kwamen   Boliviaanse   artsen   tot   het   besluit   dat   best   zijn   beide   nieren   konden   weggenomen  worden.  Om  hem  in  leven  te  houden  moet  men  dus  nu  noodgedwongen   zijn  toevlucht  nemen  tot  apparaten.  Een  niertransplantatie  wordt  dus  wel  héél  dringend,  want   zijn   leven   hangt   er   gewoon   van   af.   Het   sympathieke   en   knappe   jongetje   zou   eind   december   kunnen   geopereerd   worden,   als   de   vroegere   compatibiliteitsonderzoeken   bevestigd   worden.   Hopelijk   kan   hij   zich   dan   fysiek   ook   normaal   gaan   ontwikkelen   en   kan   hij   binnenkort   terug   naar  school:  het  is  immers  een  bijzonder  vinnig  en  slim  kereltje!  Bij  voorbaat  van  ganser  harte   dank  voor  je  milde  Kerstgeschenk,  dat  trouwens  van  levensbelang  is  voor  hem.   Kostprijs  van  de  operatie  : ............................3.100  €

 

16  

Project   nr.   407-­‐7:   Een   beter   bestaan   voor   de   kinderen   in   Kimpese   (Hélène   Van       Ootegem  -­‐  Kongo)   Zuster  Hélène  wil  de  kinderen  in  Kimpese  een  beter  bestaan  waarborgen  want  veel  gezinnen   missen   er   het   onontbeerlijke.   Ze   zorgt   ervoor   dat   de   kinderen   school   kunnen   lopen   (collegegeld,   verplicht   uniform,   boeken,   schriften)   of   ze   verstrekt   hun   de   nodige   geneesmiddelen   en   een   beetje   voedsel  en  zoveel  meer.  Willen  we  haar  hierbij  wat  helpen,  wat   trouwens  onze  doelstelling  belichaamt?  Zij  is  immers  onze  tussenpersoon  ter  plaatse.   Geschat  minimumbedrag:      2.000  EUR  /  semester

Project   nr.   306-­‐5:   Voedsel-­‐   en   andere   hulp   voor   de   slachtoffers   in   Port-­‐au-­‐Prince   (Georges  Maryse,  Haïti)   Nogmaals   van   harte   dank   aan   de   weldoeners   van   comité   «Projecten»   voor   hun   milde   steun   aan  de  slachtoffers  van  de  aardbeving  van  12/01/10.  Ook  Zr.  Maryse  laat  jullie  danken.  In  haar   verslag   dat   we   zopas   ontvingen   nemen   we   kennis   van   de   rampspoed   die   de   inwoners   er   getroffen  heeft.  Ze  schrijft  er  het  volgende  in:  «De  ouders  gebruiken  het  geld  voor  alles  en  nog   wat,   want   er   is   een   tekort   aan   alles.   Zelfs   als   ik   hen   bezweer   het   geld   enkel   te   gebruiken   om   voedsel  te  kopen,  geven  ze  het  aan  wat  anders  uit.  Ellende  ten  top  en  van  de  regering  moeten  ze   geen  steun  verwachten.  Die  gezinnen  moeten  blijven  gesteund  worden,  want  als  die  hulp  wegvalt   blijft  er  hen  nog  enkel  te  gaan  bedelen.  Kon  men  hen  maar  een  handeltje  leren  opzetten  ...  Maar   dat  is  verre  van  gemakkelijk!  Hoe  dan  ook,  nog  eens  een  welgemeend  dankjewel.»  Daarna  volgt   er   een   lijst   van   de   gezinnen   die   hulp   kregen   in   de   vorm   van   voedsel,   kleren   en   geneesmiddelen.  We  denken  dat  deze  mail  er  jullie  nogmaals  van  zal  kunnen  overtuigen  dat   alle   hulp   welkom   is   en   bevelen   daarom   nogmaals   het   project   aan,   met   de   bedoeling   de   slachtoffers  veel  liefde  en  een  sprankeltje  hoop  te  schenken  om  er  misschien  via  een  handeltje   wellicht  bovenop  te  komen  ...  als  Maryse  hiervoor  een  geschikte  weg  vindt.   Kostprijs  van  het  project  :  naar   eigen   goeddunken…   Wij   zullen   zo   snel   als   kan   via   de   ons   bekende   kanalen   het   geld   overmaken   aan   Zr.   Maryse.   Daarvoor   gaan   we   onze   uiterste   best   doen  zoals  altijd.  Bedankt  en  nog  een  «Vrolijke  Kerst»   Project  nr.  427-­1:  Medische  verzorging  in  Les  Cayes    (Maria-­‐Goretti  Garcia      Haïti)   Maria-­‐Goretti   werd   van   1995   tot   1998   gesponsord   (1)   door   A.M.I.E.,   toen   ik   nog   verantwoordelijk  was  voor  de  beroepspeterschappen.  Ze  behaalde  haar  verpleegsterdiploma   in   Peru.   Daarna   werd   ze   non   en   voor   't   ogenblik   is   ze   aan   de   slag   in   het   dispensarium   van   Les   Cayes  in  Haïti.     Het   dak   van   het   dispensarium   is   echter   zo   lek   als   een   zeef   en   het   gebouwtje   is   ook   nog   aan   de   erg  kleine   kant.   Toch   komen   er   dagelijks   -­‐  gratis   -­‐  een  honderdtal  zieken  langs,  die  ook  nog  de   nodige   geneesmiddelen   krijgen.   Vijf   laboranten   doen   er   bloed-­‐,   urine-­‐,   stoelgang-­‐   en   fluimanalyses  en  testen  op  malaria  en  HIV.   We  zouden  haar  hierbij  graag  een  financieel  steuntje  geven.  Dank  bij  voorbaat  in  naam  van  al   die  arme  lieden.   Kostprijs  van  het  project: 1.000  €/jaar  

 

17  

(1) Proficiat  Celine  en  Emilio  H.  (haar  ex-­‐peetouders)    

Fiscale attesten worden uitgereikt voor stortingen die op jaarbasis minstens 30 euro bedragen      

EVEN  VOORSTELLEN….     Even  voorstellen.  Ik  ben  pater  Freddie  Justo  Lucena,  Filippijnse  missionaris  van  Scheut  (C.I.C.M.).  Ik   ben   sinds   2005   werkzaam   als   missionaris   in   Haïti   en   sinds   2007   als   parochiepriester   in   de   parochie   St.-­‐  Anne,  Bois  de  Laurence.     Bois   de   Laurence   is   een   binnenlands   dorp   gelegen   in   het   Noord-­‐Oosten.   Het   is   een   bergachtig   en   ontbost  gebied.  Het  is  afgelegen  maar  het  kent  een  groeiende  bevolking  die  relatief  jong  is.  Kinderen   en  jeugd  maken  het  grootste  deel  van  de  bevolking  uit.  Er  is  weinig  werkgelegenheid  ten  gevolge  van   een  beperkt  aanbod  van  jobs.     Het   dorp   is   over   het   algemeen   arm.   Nochtans   overleeft   de   bevolking   dank   zij   de   landbouw,   de   houtkap  voor  het  maken  van  houtskool  en  door  éénmanszaakjes.  Landbouw  is  de  basisbron  van  hun   inkomen.   Er   worden   bonen,   wortels,   maïs   en   groenten   gekweekt.   Maar   de   jaarlijkse   oogst   is   niet   verzekerd   als   gevolg   van   de   klimaatsveranderingen.   De   vorige   jaren   was   er   onvoldoende   voedsel   omwille  van  de  droogte  en  veel  boerderijen  werden  door  de  orkanen  verwoest.     Jobs   zijn   schaars   en   er   is   geen   mogelijkheid   tot   het   scheppen   van   banen   omwille   van   een   gebrek   aan   infrastructuur  en  instellingen.  Het  dorp  heeft  onvoldoende  scholen  voor  onderwijs  en  opvoeding  van   de  kinderen.  Er  is  geen  politiemacht  om  de  orde  te  handhaven.  De  toegangswegen  zijn  slecht  en  door   de  orkanen  zijn  de  wegen  onberijdbaar  geworden  waardoor  het  dorp  afgesneden  is  van  de  rest  van   het  land.  Met  deze  harde  realiteit  worden  de  jongeren  geconfronteerd.     In   de   parochie   waar   ik   werk   is   er   een   parochieschool,   ingericht   voor   duizend   leerlingen.   Na   de   aardbeving  van  12  januari  van  dit  jaar  waren  er  978  inschrijvingen  als  gevolg  van  een  grote  toevloed   van  kinderen  uit  de  hoofdstad.  De  kinderen  eten  onvoldoende  wat  een  grote  weerslag  heeft  op  hun   studies.  De  ouders  hebben  niet  de  mogelijkheid  om  hun  kinderen  dagelijks  eten  te  geven.  Dank  zij  de   voedselsteun  van  W.F.P.  (Wereld  Voedsel  Programma)  hebben  de  school-­‐kinderen  wat  te  eten.    

 

18  

De   school   zelf   vraagt   niet   veel   schoolgeld   omdat   er   geen   mogelijkheid   is   voor   ouders   om   geld   hiervoor   te   vinden   .   Daarom   zien   velen   zich   genoodzaakt   de   grens   over   te   steken   op   zoek   naar   groenere,  vruchtbaardere  weiden.  Naast  de  parochieschool  zijn  er  ook  publieke  en  private  scholen.   Maar   deze   scholen   liggen   in   het   centrum.   Kinderen   die   uit   verafgelegen   gebieden   komen   moeten   uren  stappen  om  tijdig  op  school  te  komen.  Ik  bewonder  deze  kinderen  om  hun  geduld,  hun  moed  en   hun   vastberadenheid,ondanks   de   ellende   en   moeilijke   omstandigheden   waarin   ze   leven   toch   naar   school  te  gaan.     Ik   ben   én   schooldirecteur   én   priester   van   de   gemeenschap;   de   school   is   mijn   prioriteit.   Opvoeding   is   de   beste   vorming   die   we   kinderen   kunnen   geven   als   voorbereiding   op   de   uitdagingen   van   de   toekomst.       De   samenleving   is   in   volle   ontwikkeling,   de   gemeenschappen   breiden   zich   uit   en   misschien   zullen   deze  kinderen  die  we  trachten  te  helpen,  Bois  de  Laurence  een  nieuw  gezicht  geven.     De  extreme  armoede  en  de  ellende  kunnen  verdwijnen  als  we  goed  opgevoede,  verantwoor-­‐delijke   en   toegewijde   mensen   hebben.   Heel   veel   dank   aan   onze   weldoeners,   supporters   en   partners   in   de   missie  die  met  ons  dezelfde  visie  delen.     Jullie  steun  geeft  deze  kinderen  vreugde  en  hoop.  Zij  zijn  gemotiveerd  om  hun  best  te  doen,  om  goed   te  studeren.  Het  inspireert  hen  om  hun  doelen  te  bereiken.     Ik  bid  dat  jullie  de  kinderen  vreugde  en  hoop  blijven  geven.  Ik  geloof  dat  dit  de  beste  erfenis  is  die   jullie  kunnen  nalaten  aan  een  kind,  dat  uit  de  grote  miserie  waarin  het  leeft,  wil  opstaan.     Moge  God  jullie  zegenen.     Pater  Freddie  Lucena     Verantwoordelijke  ter  plaatse  voor  de  petekinderen  (comité  05)     [email protected]  

 

19  

        CONTACTADRESSEN   A.M.I.E.  (sociale  zetel  en  secretariaat)   Rob  Tas   Diestseweg  95   2440  Geel   Tel.:  014/72  00  28   Email:  [email protected]   Rekeningnummer:  BE56  0003  2569  6088  (BIC  code:  BPOTBEB1)

PROJECTEN Jean & Thérèse-Marie Flipot - de Fays Ericastraat 9, 2440 Geel   014/59 02 80 (tss 10-12u. en 13.30 -16u.) [email protected] Rekeningnummer: BE22 0001 5458 39 47 (BIC code: BPOTBEB1)

  PETERSCHAPPEN            COMITÉ LATIJNS-AMERIKA  

COMITÉ AZIË

 

20   Individuele peterschappen

Individuele peterschappen

Frans Parren

           Nieuwe Graanmarkt 15 bus 5              1000 Brussel              [email protected]              Rekeningnr: BE45 0003 2569 6189 (BIC: BPOTBEB1)        Marleen Lanckman  

Domeinstraat 69A, 3010 Kessel-lo 016/35 50 77   [email protected] Rekeningnr:BE46 0000 2467 0736 (BIC: BPOTBEB1)  

Janine Clapuyt - Van Rossum Avenue de l’Espinette 19, 1348 Louvain-la-Neuve 010/45 01 29   [email protected] Rekeningnr: BE43 0001 0342 1501 (BIC: BPOTBEB1)     Elisabeth Carton de Tournai-Jadot Avenue Eugène Godaux 28, 1150 St. Pieters Woluwe 02/770 06 89 (bij voorkeur woensdagmorgen)   [email protected] Rekeningnr: BE58 0000 8955 8379 (BIC: BPOTBEB1)  

PROJECT HAPPY HOME (KENYA)  

Christian Vandeplas RueFond Thirion 61, 1410 Waterloo   02/354 74 41, GSM 0497/ 52 75 42   [email protected]   Rekeningnr: BE57 9793 2610 7335 (BIC: ARSPBE22)     COMITÉ AFRIKA (Entasekera, Mukuyu School) Robert Tas Diestseweg 95, 2440 Geel   014/72 00 28 [email protected]   Rekeningnr: BE35 9793 2610 7537 (BIC: ARSPBE22)  

 

Jos en Griet Cuypers - Van den Berge Bergstraat 110, 3010 Kessel-lo 016/25 31 13   [email protected] Rekeningnr: BE67 0001 7326 0487 (BIC: BPOTBEB1)

 

 

Elisabeth Carton de Tournai-Jadot (zie hiernaast) Rekeningnr: BE58 0000 8955 8379 (BIC: BPOTBEB1)

Groepspeterschappen   Griet Cuypers - Van den Berge Bergstraat 110, 3010 Kessel-lo 016/25 31 13 Rekeningnr: BE50 0003 2544 6518 (BIC: BPOTBEB1)   Beroepspeterschappen Elisabeth Carton de Tournai-Jadot (zie hiernaast) Rekeningnr: BE84 0000 6496 6859 (BIC: BPOTBEB1) Mark Bolsens Tijl Uilenspiegellaan 126, 2050 Antwerpen 0486/526 188 of na 21u. 03/219 17 01   [email protected]   Rekeningnr: BE80 0000 8577 5177 (BIC: BPOTBEB1)   ___________________________________ SCHATBEWAARDER   (adresverandering & fiscale attesten) Stefaan De Bondt   Stampkotstraat 10, 8551 Heestert 056/71 72 81   [email protected]  

A.M.I.E.

 

               

 

21  

 

30 jaar ervaring steunt kinderen   peterschap op maat Kleine projecten 100 % vrijwilligerswerk 1,06 % onkosten  

 

www. amie-be.org