Prikkelblad. Voorjaar 2014

Prikkelblad Voorjaar 2014 1

Agenda Toegankelijk voor Vijfsprongers en bezoekers. Dus wees welkom!

21 april, tweede Paasdag: Preparaten roeren en uitbrengen over de akkers. Er is een maaltijd, en als het weer het toelaat een paasvuur. U kunt u opgeven via [email protected]

27 juni: in de middag een feestelijke bijeenkomt i.v.m. het 30 jarig bestaan van Urtica de Vijfsprong info hierover kunt u binnenkort verwachten op de website

28 juni: open dag ivm nominatie Hart-Hoofdprijs De Hart-Hoofdprijs, is een initiatief van de Triodosbank. Op basis van publieksstemmen wordt het duurzaamste bedrijf van Nederlangd gekozen. Wij zijn één van de tien genomineerden! Vanaf 27 maart kunt u online stemmen en op 28 juni ons bezoeken op een hiervoor georganiseerde open dag

Aankondiging In de vorige editie is u gevraagd, om door te geven indien u het Prikkelblad digitaal wenst te ontvangen. We hebben hier een klein aantal reacties op gekregen. Maar nog niet voldoende. Daarom hebben we het volgende bedacht: Op dit moment worden er heel veel Prikkelbladen verstuurd. Waarschijnlijk ook naar mensen die het nauwelijks lezen. Eind van dit jaar houden we een opruimactie in ons adressenbestand. In het volgende nummer zal een mailadres staan en een inleverstrookje. Wanneer je het Prikkelblad wilt blijven ontvangen kun je op die manier aangeven of je kiest voor een digitale versie of een papieren versie. U kunt u natuurlijk ook nu al opgeven: [email protected]

Met de klok mee; -Er wordt al volop gezaaid -Zakjes vullen met onze eigen kruidenthee -In pauze een kaartje leggen -Het opzetten van een weefgetouw.

Van de redactie Nieuw leven Wat is het toch mooi hoe we geraakt worden door nieuw leven. De geboorte van een kalfje roept gevoelens van verwondering op. Zeker bij hen die het voor het eerst zien; het wonder van een geboorte. Vorig jaar lag er een pak sneeuw in de winter. Nu is het zo zacht dat de krokusjes al geel op het erf bloeien. En daar worden we blij van. Emiel in zijn kinderwagen bij de koeien. Vier mannen eromheen. Ze overtreffen elkaar in zorgzaamheid.

De tegenhanger van nieuw leven is het afscheid van het oude. Met oud en nieuw blikken we terug op het voorbije jaar. Wat hebben we veel meegemaakt. De aangekondigde veranderingen, de nieuwe boeren. Er is pas ruimte voor het nieuwe als we het oude hebben losgelaten. Afscheid nemen en dan verwelkomen. Dat geldt ook voor de veranderingsprocessen binnen Urtica. En dan richten we onze aandacht op het nieuwe jaar. Wat zullen we weer veel meemaken. Dit voorjaar gaan een aantal mensen 1

verhuizen. Dat geeft vreugde en nieuw perspectief, maar ook spanning en pijn van het loslaten. De uilenfamilie nam afscheid van de kapschuur bij Het Smidshuis om ruimte te maken voor het nieuwe gebouw waar acht mensen zullen gaan wonen. In dit Prikkelblad een fotoreportage van de bouw. Het wordt heel mooi. We wensen je een mooie lente toe met levenslust!

23 Januari ! Wat is er met 23 januari? Is er dan iemand jarig? Een beetje kom je daar wel mee in de buurt. Het is in ieder geval voor de Urtica/Vijfsprong gemeenschap wel een historische dag. Dit jaar, in april, is het 30 jaar geleden ( 1984 dus ), dat er op de Vijfsprong begonnen werd met ploegen, eggen zaaien en planten. En meteen ook met melken van koeien, kwark maken en eten koken voor iedereen. Ook werd er meteen gestart met het begeleiden van de eerste hulpen zorgvragers

en het verzorgen en opvoeden van kinderen en baby’s. En er werd ook een kas gebouwd. Allemaal fysieke, daadkrachtige, meetbare en zichtbare ‘eerste’ belangrijke dingen die samen een gemeenschap gingen vormen. Maar ja, waarom en waarvoor zouden ze dat allemaal met elkaar zo gaan doen daar op die plek? Ingewikkeld allemaal met al die mensen Volgens de berekeningen was het financieel veel gunstiger, voor die plek daar aan de Reeoordweg, om er een paar flinke varkensstallen neer te zetten!

2

Wat was de drijfveer, wat de intentie? Na veel praten, wikken en wegen werd er in ieder geval besloten, dat niet Het Enzerinck gekocht zou worden, maar dat er een nieuw woonhuis op het erf gebouwd zou worden waarin interne hulp- en zorgvragers plus een gezin zouden wonen. De grote woonkamer zou tevens gemeenschapsruimte voor overdag zijn. (koffie, thee en eten weet je wel, net als nu) Het geld voor het huis (de huidige Roos) bestond uit geld van vele gulle gevers. Warm geld heet

dat. En och, we wilden zo graag een kelder! Het zat er echt financieel niet in. De architect (v/d Cammen) had het huis al getekend, Bargeman (de aannemer) was al met het grondwerk begonnen, toen er plotseling een gulle gever kwam die 10.000,= gulden schonk. De kelder! Ria heeft er toen met Maria Lichtmis nog de laatste kaarsjes in laten branden toen hij gegraven was.

We wilden echter niet zomaar een huis bouwen, maar een huis / een plek van waaruit zodanig

geleefd en gewerkt zou worden dat ieder mens, dier en plant zich naar zijn wezen zou kunnen ontwikkelen. Ook wilden we dit doen vanuit antroposofische ideeën, beelden en gedachten. Planten en dieren verzorgen vanuit biologisch dynamische landbouw principes. Mensen in aanraking brengen met spirituele waarden, bewustzijn ontwikkelen van de zieleneigenschappen van de mens. Een antroposofische gezondheidszorg hoorde daarbij.

3

En natuurlijk de christelijke jaarfeesten. Kortom: De antroposofie moest niet alleen gelezen worden op de Vijfsprong, maar vooral geleefd. In de herfst van 1987 zijn de bewoners, medewerkers, bestuurders en huisarts vele avonden bij elkaar gekomen om (bijna) woord

voor woord een drie coupletten rijke spreuk samen te stellen die uitdrukking moest geven aan wat wij toen op dat moment voor ons zagen of voelden wat er vanuit dat huis, de stal, de plek “Vijfsprong” gewild werd. Een soort zegening / inwijdingsspreuk voor de levende inhoud van de gebouwen. De spreuk is dus uniek en door de mensen van het eerste uur gemaakt. De spreuk is op een perkament rolletje geschreven. Op 23 januari, alleen de fundering van de Roos lag er nog maar, hebben we de spreuk

voorgelezen en vergezeld van alle handtekeningen van de mensen die er toen bij waren in een koperen pentagon dodekaeder gestopt, dicht gesoldeerd en onder het huis begraven daar waar nu de houtkachel van de Roos staat. Toen dat klaar was zongen we vierstemmig het lied: “Dienend huten wir im Lichte”. Ook dit jaar hebben we donderdag 23 januari weer even stil gestaan bij dit “spiritueel” geboorte feestje tijdens de koffie pauze van 10.00 uur. Sabine las de spreuk voor. Ik heb kort verteld over het

De vorm van een pentagon dodekaeder

4

tot stand komen van de spreuk en de begin periode en Maarten heeft met alle mensen het voor elkaar gekregen om het lied drie stemmig te zingen. Mooi moment! Heel mooi ook om te zien, dat nog steeds , hoe groot en veranderd we ook zijn in de loop der jaren in uiterlijke zin, de intenties, beschreven in de spreuk, nog steeds kloppen. Maartje van Binsbergen

Na 25 jaar afscheid van Willem Beekman Op een mooie dag in mei 1989 wandelde een jongeman van het station in Vorden naar de Vijfsprong. Tussen de bloeiende struiken liep hij via het Lekkebekje naar de Galgengoorweg. Hij was al haast verliefd op de Vijfsprong voordat hij het had bereikt. Als jonge knul wilde hij al boer worden maar in die tijd met de grote melkoverschotten leek het hem mooi om dat in Afrika te gaan doen omdat daar zoveel honger geleden werd. Echter 5

deze jonge man had ook best veel last van epilepsie en moeders maakte zich zorgen hoe dat in het verre Afrika zou gaan. Maar op zijn weg kwam er als vanzelf een andere optie voorbij. De jongeman had op de tropische landbouwschool in Deventer als vak Biologisch Dynamische landbouw gehad, dit sprak hem bijzonder aan als trouwe klant van de natuurwinkel, dus toen hij de kans kreeg om vlak bij huis op Texel bij een BD boerderij te gaan werken greep hij deze kans met beide handen aan. Na verloop van tijd merkte hij

dat hij koeien wel heel leuk vond maar toch ook wel heel graag iets met mensen zou willen doen. En zo langzamerhand verlangde hij ernaar om de wereld in te trekken en het eiland te verlaten. Bovendien is het homo zijn op Texel toch niet zo gemakkelijk en de jongeman was er eigenlijk wel klaar voor om uit de kast te komen. Zo verhuisde hij naar Deventer en sloot zich aan bij het COC daar. Via een huisgenoot hoorde hij over de Vijfsprong waar alles zo mooi samenkwam, dus hij maakte de reis. De jongeman is vanaf toen gebleven bij de Vijfsprong,

eerst als vrijwilliger in de zuivel bij Maartje en na twee jaar als boer in de maatschap. Wij kennen hem als Willem Beekman. Na 25 jaar trekt Willem verder de wereld in en nemen we afscheid van deze, inmiddels landelijk bekende, boer. In die 25 jaar heeft Willem drie stallen meegemaakt, twee stieren gehad en één man in de beerput zien vallen. Die man had zijn armen vol kazen, vertelt Willem en hij moet er na al die jaren weer om grinniken hoewel het voor die man echt wel SHIT was! Een andere 6

opvallende herinnering is dat een van de stieren op het land stond toen er een tochtige pink in de stal onder de kapschuur was. Iedereen zat lekker te eten, kwam ineens de stier langs rennen. Willem erachteraan,

sprong de stier zo, hup, bij de pink in de stal. Die was makkelijk gevangen! Maar soms liep het minder makkelijk af. Zo had de stier bij een andere poging om bij een tochtige koe te komen, zichzelf bovenop het hekwerk van zijn stierenstal vast gesprongen. Toen Willem de volgende morgen kwam melken hing de stier daar heel zielig te bungelen. Met hooiblokken onder zijn achterpoten lukte het Willem hem te bevrijden. Willem heeft van alles geprobeerd met de stieren maar uiteindelijk besloten dat KI toch een humanere manier is voor zowel de koeien als de stier.

Willem houdt dubbeldoelrassen gecombineerd met melkrassen om zo voor voldoende zuivel te zorgen en toch ook te kunnen verdienen aan de slacht. Een ander beleidstuk is het scheidingsmoment van de kalveren. Altijd werden ze snel na de geboorte gescheiden van de moeder, met name omdat de moeder zich dan niet kan hechten. Wanneer je ze later scheidt lijkt het veel moeilijker te accepteren voor de koe. Voor het kalf is het natuurlijk wel beter om eerst bij hun moeder te kunnen blijven. Het 7

afgelopen jaar liet Willem de kalfjes daarom bij de moeder tot grote vreugde van niet alleen de koeien maar van iedereen die dit kon meebeleven. Wat was het een feest toen de koeien naar de wei gingen in het voorjaar en de kalfjes er eerst aarzelend achteraan kwamen en daarna hun moeder in de wei vonden! De koeien werden in deze tijd veel vriendelijker en socialer. Op een dag werd er een kalfje geboren bij

een moeder die nogal laag in rang stond en zo werd het kalfje door de hele groep geadopteerd. Hij nam eens een slokje bij die en dan bij die en dan weer bij de volgende tante. Het gevolg was dat alle koeien hun melk vasthielden tijdens het melken om dit aan het kalf te kunnen geven. Willem is toen gestopt met dit moederschapsfeest.

Onlangs is hij bij een cursus geweest waardoor hij van mening is dat misschien de beste oplossing is om de kalfjes twee weken bij hun moeder te laten en dan te scheiden. Maar het is nu aan de nieuwe boer om zijn eigen weg daarin te vinden. De stomste koe die Willem had was Muis. Muis trapte altijd tijdens het melken en is dan ook niet erg oud geworden. Willem is dol op Bonnie. Die wil altijd eerst even een knuffel voor het melken, net als Regula vroeger. Een andere dierbare herinnering van Willem is trekker Josje. 8

Daarmee werd op het land gemolken. Een klein trekkertje met startproblemen. Als Willem op een vrije zondag kon uitslapen was het altijd een spannend moment of ze Josje aan de praat kregen. In bed lag Willem dan te luisteren naar het starten. Moest hij zijn bed uit of kon hij zich nog eens omdraaien? Door Boer zoekt vrouw heeft Willem ervaren dat de rest van de wereld ook heel leuk is en dat er veel te ontdekken valt. Willem heeft zin in nieuwe avonturen.

Op 19 maart zijn de verkiezingen voor de gemeenteraad. Willem staat op de derde plaats in de lijst van Groen Links voor de gemeente Lochem. Als de partij wederom drie zetels behaald heeft hij daar een partimefunctie aan. Daarnaast start Willem als reisleider van natuurvakanties op Lesbos. Hij zal wandelingen

begeleiden waarin ook aandacht is voor het zelfvoorzienend leven. Wil je meer weten over deze twee zaken, dan kun kijken op de site van Willem: www.boerwillem.nl Ook voor Noortje is het een hele verandering. Ze zal het missen om hele dagen buiten te struinen en lekker veel knuffels te krijgen op de Vijfsprong. Willem zelf gaat vooral de mensen heel erg missen. Zo’n gemeenschap als de Vijfsprong is uniek. Ook het melken in de zomer zal hij gaan missen, zodra de koeien naar buiten gaan verwacht hij ook wel 9

dat het voor het eerst weer zal gaan kriebelen.

Willem hoopt van ganser harte dat het goed gaat met de boerderij in deze spannende tijd. En wij wensen hem alle goeds toe!!

Voortgang Smidshuis Op een koude winterdag brengen we een bezoek aan de familie Emaus in Borculo. Want terwijl er niet zoveel te zien is bij het Smidshuis sinds het slopen van de kapschuur en het storten van het fundament, wordt in Borculo hard gewerkt aan het maken van de wanden, vloeren en het dak. We spreken met Arnold, hij werkt samen met zijn ouders en nog

twee medewerkers in het bouwbedrijf. Zij hebben ook het huis van Derk en Ria gebouwd. Arnold weet nog precies wanneer dat was want tijdens de bouw is een van zijn vijf zonen geboren. Ook dezelfde architekt, Peter van de Kamp, is ingeschakeld. Wel zijn er ondertussen nieuwe bouwmaterialen ontwikkeld. Bij Derk en Ria is de isolatielaag van vlas en voor het Smidshuis is een houtpulp gebruikt. Deze is maar liefst 26,5 cm dik bij het dak! Het huis is helemaal ‘groen’; de buitenmuren zijn van douglassparren van 10

Hackfort, geveld door Natuurmonument en. Deze worden geverfd met Linova verf van het bedrijf van Marjolijn in

Zutphen. Deze verf droogt zo langzaam, door de lijnolie, dat ze hier in de werkplaats alleen het randje schilderen waar ze straks niet meer bij kunnen. “Anders zien we er hier straks uit als zwijnen” lacht Arnold. Maar straks buiten in de wind zal het wel snel drogen. Als het weer zo zacht en droog blijft zullen de

onderdelen in de laatste week van februari naar Vorden gebracht worden. Ze zetten dan het hele huis in één week in elkaar! Dan moet er nog glas in en de pannen erop. Vervolgens komen de stukadoor, de tegelzetter, de loodgieter en de elektricien hun werk doen terwijl de familie Emaus het huis afwerkt en de buitenkant verft. Eind april is alles dan klaar en kunnen de nieuwe bewoners erin.

11

En inmiddels is er al gestart met de opbouw op de plaats van bestemming.

Even voorstellen..

Hoera! Wij hebben een nieuwe boer & boerin;

Guus en Brigitta Imhoff. Na hun Warmonderhofopleiding hebben zij op verschillende plekken in

Europa gezuiveld en met de koeien gewerkt. Het laatste jaar waren zij de boeren medewerkers op het project Keizersrande in de uiterwaarden van Deventer (www.keizersrande.nl) en hadden daar de zorg voor de koeien. Vanaf 1 januari zijn ze aan het werk, samen met baby Emiel, die met zijn vrolijke lachjes een cadeautje voor de gemeenschap is. En ook een nieuwe duizendpoot!

Ines Scheffer; Ik ben aan het werk sinds begin januari op De

12

Vijfsprong. Samen met Guus en Brigitta, Herbert, Ria, Marijn en Esther maak ik deel uit van het nieuwe Vijfsprong-team en verzorg de afzet. Ik houd er van om samen met andere mensen dingen op te zetten die gezond zijn. Zo'n plek is de Vijfsprong! Maar ook de producten die er gemaakt worden met hulp van plant en dier dragen bij aan het welbevinden van een nog weer grotere groep mensen.

Zo is de werking van de Vijfsprong veel groter dan je misschien op het eerste gezicht zou denken. Als Vijfsprongteam willen we met de zorg en hulpvragers dat de boerderij, tuin, en de zuivelaarij een financieel en sociaal gezonde toekomst krijgt. We zijn ons op dit moment nog aan het inwerken. De weg naar gezondheid aan het bepalen. Ik vind eigenlijk dat we een beetje op een zaadje van een plant uit de tuinderij van Herbert lijken. We liggen in de donkere aarde en het is winter. Het lijkt

wel of het zaadje slaapt. Maar binnen in gebeurt van alles. Het krioelt er van leven, we praten veel en maken plannetjes. Straks als het lente wordt komen we naar buiten en gaan groeien! Ik ben 43 jaar oud en moeder van drie mooie dochters van 9, 13, en 16 jaar. Ik houd er van samen met mijn man en kinderen de natuur in te trekken en lange bergwandelingen te maken en avonturen te beleven. Net als in het echte leven!

13

Ik ben Yvonne

de Raaij-Louwerse en ik woon nu 1,5 jaar in Heeten. Inmiddels ben ik al weer vier maanden werkzaam als vrijwilligster in de tuin. Dit doe ik met veel plezier op de vrijdagochtend.

De PEN Samen met mijn man en drie kinderen. vanuit het westen (OudBeijerland) naar het oosten, vanuit de randstad naar het buitengebied verhuizen was voor ons altijd al een droom. Inmiddels hebben we al een aardige beestenboel: honden, poezen, ezels, varkens, schapen en kippen. Ook ben ik gestart met een flinke moestuin en kom ik tijd te kort om te schilderen, handwerken en lezen. In Oud-Beijerland was ik 'juffie' op de vrije school, maar helaas is hier geen geschikte vacature te vinden.

De witlof in de kas, verstopt in hun holletje.

Daarom heb ik mijn oude vak als 'kapster' maar weer opgepikt en ben ik mijn eigen bedrijf “Geknipt Van Hier Tot Ginder” begonnen. Gelukkig heb ik nog tijd over om een ochtend op de Vijfsprong te komen helpen, want dit is toch wel een hele fijne en mooie plek om te mogen zijn!

14

De pen is deze keer bij Alwin belandt. Alwin wil het eerst vooral hebben over het 'werkhuis' zoals het workhome nu heet. Tineke en Leonie hebben de naam verandert nadat er een heleboel andere namen ook al voorbij waren gekomen. Alwin werkt vanaf het begin op het 'werkhuis' en dat is alweer 7 maanden. Het idee van werken aan huis bevalt hem goed. Alwin woont en werkt op

het Hofhuis samen met Renee en 1 dag per week ook Dinie. Tineke en Leonie zijn daar de werkleiders. We leren helemaal zelf broodbakken en koekjes maken en dat doen we nu nog binnen maar strakjes in de zomer gaan we dat ook buiten doen en dan een vuur stoken met takken dus die moeten we dan zelf bij elkaar zoeken en dan zijn we lekker veel buiten. We mogen een beetje zelf bepalen wat we doen

en we zijn ook veel creatief bezig zoals nu met vilten. Ik wil graag een bijenhotel maken zoals ik bij Carel Gouwenberg heb geleerd. Als het af is komen de bijen er vanzelf in, je hoeft alleen te wachten tot ze komen. Verder helpen we bij Marteniek om de wijngaard op te bouwen. Dat betekent veel schoffelen maar ook de paadjes ertussen aanleggen en die moeten heel erg recht. Een precies werkje. Er staan nu al 400 druivenstruikjes die heel klein zijn dus daarom moeten we ze beschermen tegen kou en regen. 15

Maar naast de wijngaard is er op het Hofhuis ook nog een eigen tuin die we moeten helpen onderhouden, daarin staan allemaal groenten en kruiden maar ook bloemen straks. Ik vind het heel leuk op het 'werkhuis' het is voor mij fijn en rustig maar mis de Vijfsprong wel, vooral de mensen. Ja is mis het toch. In de toekomst zou ik meer op de Vijfsprong willen werken, nu ben ik er alleen op donderdagochtend eventjes. Andere dingen die ik leuk

vind is wandelen en vissen. Ik hou heel erg van vissen, lekker buiten zijn aan de oever. Waar ik nog van droom is om ooit eens muziek te gaan maken met meerdere mensen, misschien een Vijfsprongband, maar ik moet nog leren een instrument te bespelen. Via muziek contact maken is zo bijzonder...." Dank je wel Alwin en Alwin geeft de pen graag door aan Miranda!

Hoe is het nu met……. Beste Vijfsprongers, Het is zeker een jaar geleden dat er een oproep in het Prikkelblad stond om te schrijven over de geschiedenis van de Vijfsprong. Door miscommunicatie is mijn mail toen niet gelezen, maar ik ga alsnog een poging doen. Ik ben Karin van Zwieten uit Utrecht, inmiddels 53 jaar. Van september 2004 t/m september 2006 verbleef ik op de Vijfsprong.

16

Voor die tijd was ik opgenomen geweest in de Bernard Lievegoed Kliniek in Bilthoven. Naar huis gaan was toen geen goede optie en werken op een zorgboerderij leek mij wel wat. Zo geschiedde, na de proefweek was ik om en kon niet wachten om te beginnen.

Mijn eerste week begon al goed. Het eerste weekend mocht ik blijven, want de Vijfsprong bestond 25 jaar en werd groots gevierd. Zo kreeg ik de mogelijkheid om al snel mensen te leren kennen. Het wonen en werken in zo’n dynamische gemeenschap als de Vijfsprong, vraagt veel van een kersverse hulpvrager. Alle mensen leren kennen, wonen in de Roos, vroeg

opstaan, corvee, vergaderen, therapie, de kachel aanmaken, werken, omgaan met je mede-bewoners, maar ook voor het eerst de engel Gabriël in het kerstspel spelen, vieren van de feestdagen/verjaardag, je verjaardagsmenu, de warmte van de gemeenschap, er mogen zijn zoals je bent, de liefde voor de natuur, gesprekken met sociotherapeuten, je warmen aan het haardvuur. De Vijfsprong heeft mij veel gebracht. Het ‘er mogen zijn’ was voor mij heel belangrijk. Het leven op de Vijfsprong was intensief, er gebeurde 17

altijd wat. Als het niet goed met me ging was dat soms teveel en was het fijn als je je kon terug trekken op je kamer of even het dorp in. Aan de andere kant kon het werken me juist helpen om niet weg te zakken. Ik heb in die twee jaar zoveel beleefd, zowel hoogte- als dieptepunten, het is bijna niet te beschrijven. Hoe beschrijf je het overlijden van een groepsgenoot, de geboorte van een kalf, het eindeloos sorteren van aardappelen, solo zingen als de engel Gabriël, landschapskunst maken bij kunsttherapie, koeien scheren, koeien uit

Gedicht van Sebastiaan:

de wei halen, in het weekend bij de Leliemannen eten, ochtendzang, in kou en regen rijen veldsla planten, Piet zijn glimlach, de weldaad van koffie om 10.00 uur, de vriendschappen, een troostend woord, de ochtendzon.

De Vijfsprong zal altijd in mijn herinnering blijven. Het leven wat ik nu leef is een stuk rustiger en stabieler, maar het verblijf van 2 jaar op de Vijfsprong heeft daar zeker aan bijgedragen. Ik ben dankbaar dat ik mijn therapie op de Vijfsprong mocht volgen met zoveel lieve, bijzondere mensen. Het is belangrijk, dat een instelling als deze blijft bestaan en dat nog veel meer mensen gebruik mogen maken van deze warme plek. Karin van Zwieten

18

Een engel die huilde Zo’n zachte huid, water biggelde over haar wangen, hij probeerde haar waterlanders te vangen. Niet wetende wat haar verdriet was. Respecteerde hij de engel voor, wie ze was.

‘ T Werkhuis Hallo allemaal, Er is mij (Leonie) gevraagd om een stukje te schrijven voor het prikkelblad, wat ik dan ook met veel liefde doe. Vorig jaar aan het einde van de zomer ben ik op het toenmalig workhome komen werken. Inmiddels hebben we de naam in het Nederlands veranderd en heet het ’t Werkhuis. Op de maandagen werkt Tineke hier als werkbegeleide r en van dinsdag tot en met vrijdag

werk ik hier. Het doel van het werkhuis is dat mensen hier op het erf kunnen wonen maar ook kunnen werken. De overstap van wonen naar werken en andersom is hier minder groot. Dus als er mensen zijn die geen goede dag hebben bestaat er in overleg een mogelijkheid om thuis te blijven. En als er wel een goede dag is dan zijn er diverse werkzaamheden waar we aan werken, die vast liggen in het weekrooster. Bijvoorbeeld: Zorgen voor de houtvoorraad en de kachel stoken, kippen verzorgen, eigen brood en

19

muesli- brood bakken, creatieve activiteiten als breien en vilten etc., boodschappen doen, uitgebreid koken als zelf pasta deeg voor spaghetti maken en mee werken op vrijdag in de wijngaard van Marteniek. Deze ligt naast het erf. En straks komt de moestuin aan de orde. Deze willen we zo inrichten dat het Hofhuis hier zelf van kan eten en minder

boodschappen hoeft te doen. Dus we gaan zaaien en oogsten en wieden. En al het overschot willen we gaan verwerken. Dus we gaan wecken met de wecketel, chutneys en jams maken, en sapjes maken met de sapketel. En verkopen natuurlijk. Maar tegen die tijd doen we wel weer een berichtje uit. Groetjes vanuit het Werkhuis, Leonie.

De afdeling klussen en onderhoud Ik was weer even op bezoek bij de heren om de klussenlijst van de afgelopen tijd door te nemen. Er is een groots project gaande, er wordt namelijk een stal bijgebouwd. En stal voor een kleine 20 pinken. Het ziet er prachtig uit. Respect en bewondering! Want dat is wel even heel wat anders dan al die dagelijkse klussen, die ook nog allemaal moeten gebeuren. Juist die dagelijkse, vaak noodzakelijke klussen nemen veel tijd tussendoo 20

een deur waarop het slot niet meer werkt, een verstopte wc, een trekker met kuren, een nieuwe vriezer uitzoeken voor de keuken, een losse wc bril, medicijnkastje op maat gemaakt, haakjes op deuren, haakjes van deuren… Blij, blij met de handige mannen op het erf!!

Berichtje uit de keuken Wat een prachtige dagen hebben we als ik dit stukje aan het schrijven ben. De zon scheen al zo fel dat het zonnescherm zelfs even naar beneden moest. Wij als keukenprinsen en keukenprinsessen verlangen wel naar wat lentegroente om mee te kunnen koken. Af en toe maken we gebruik van de groentes die uit wat warmere gedeeltes van de wereld komen, om toch diversiteit in de maaltijden aan te brengen. Maar we koken voornamelijk met de producten van Nederlandse bodem. Onze tuinbouw heeft ons de hele winter voorzien van de dagelijkse

salade; veldsla en winterpostelein. Ook waren er lang pastinaken en af en toe ook witlof. De Pluktuin (van Jan Weijssenfeld) levert ons nog steeds pompoenen en aardperen. Veel producten komen ook van biologische tuinderij Klein Broekhuizen uit Wehl (vlakbij Doetichem) Daar komen ook de bietjes vandaan, die ik vandaag gemaakt heb en waar ik het recept graag van wil delen. Een heerlijk recept dat ik een paar jaar geleden heb gekregen van een oud hulpvraagster.. Mmm Eet smakelijk !

21

Geroosterde bietjes uit de oven. Schil de ongekookte bieten en snijd ze in grove stukken van ongeveer 2 cm. Schil 1 of 2 uien en snijd deze in halve ringen. Maak een marinade van: 3 eetlepels honing, 3 eetlepels azijn, 2 eetlepels olie, peper en zout, en nadat je dit goed door elkaar geroerd hebt, mengen met de bietjes en even omscheppen. Dit in een ingevette ovenschaal 20 minuten bakken op 180C, dan de uien mengen met de bieten en nogmaals 20 minuten bakken op 160C.

Februari 2014 De eerste krokussen steken hun kopjes alweer boven de grond, de hazelaars staan te stuiven, wilgenkatjes staan donzig te bloeien, zelfs de bijen durven het aan om naar buiten te komen: het lijkt al wel lente. Omdat ook de zon weer in kracht toeneemt, kom je gemakkelijk in de verleiding om je in die eerste warmte van het nieuwe jaar te koesteren. Even zitten op

het terras, uit de wind, in de zon, ogen dicht, ontspannen. Lekker zeg.. Echte kou, vorst, hagel en sneeuw: we hebben deze winter nauwelijks daarmee van doen gehad. De temperaturen in januari waren hoger dan gebruikelijk en ook februari laat zich van de warmere kant zien. En zo kan het zo maar gebeuren, dat je je voorbereidt op de aankondiging van de winter, maar dat de winter zelf gewoon verstek laat gaan. Wat gebeurt er met ons, mensen, wanneer de winter niet doorzet? We kennen 22

het proces van ontkiemen, groeien, bloeien en vrucht dragen. Het is een proces van groter worden, uitspreiden, samentrekken in de kleur en nog verder samentrekken door rijping. De bladeren vallen van de boom, de aarde rust. Het is even heel stil, voordat het kiemen weer begint. Ook bij het ademhalen kennen wij zo’n periode van rust. We ademen uit, geven ons met die uitademing helemaal over aan de buitenwereld, ademen weer in, trekken als het ware samen en halen de buitenwereld naar binnen en dan is het heel even stil: geen in- en geen

uitademing. Dat samentrekken (systole) en ontspannen (diastole) is ook te vinden in ons hart. Maar ook daar is er tussen dat samentrekken en ontspannen één moment van rust. Kennelijk is er een natuurlijk proces, waarin de rust een belangrijk element vormt. Tussen ontspanning en aanspannen hoort blijkbaar een moment van ‘spanningsloosheid’. Het is het moment waarop het materiële proces zwijgen kan en een ander proces kan spreken. Het is het moment waarop de geestelijke wereld even kan ‘aantippen’. In dat moment

van rust heeft de wereld van de geest even toegang tot de wereld van alledag. Elke hartslag opnieuw, elke ademhaling opnieuw, elk seizoen opnieuw. In een winter waarin die rust niet optreedt, valt er iets weg. Wanneer wij ons daarvan bewust worden, kunnen we dat spanningsloze moment zelf oproepen. We maken bewust een ‘winter’ in ons zelf en verbinden zo de wereld om ons heen met de spirituele werkelijkheid. Eigenlijk hebben we de winter hard nodig. Maar als die, zoals nu, niet lijkt te 23

komen, is het aan ons zelf om bewust een winter te maken. Ed Taylor

Het Prikkelblad Is een uitgave van Urtica de Vijfsprong. De therapeutische leef/ en werkgemeenschap Urtica de Vijfsprong; is een samengaan van zorginstelling Urtica en dynamisch agrarisch bedrijf Boederij de Vijfsprong en bestaat sinds 1984. Urtica de Vijfsprong biedt behandeling en zorg, aan mensen met psychiatrische problematiek en aan mensen met een verstandelijke beperking. Het samen leven en werken staan hierbij voorop. Het boerenbedrijf is hierin de spil, antroposofie de inspiratiebron. Meer informatie en aanmelden: Voor informatie kunt u contact opnemen of een kijkje nemen op onze website. www.urticadevijfsprong.nl Urtica de Vijfsprong Reeoordweg 2a Vorden 0575 553459 info@ urticadevijfsprong.nl 24

Is deze post niet voor u of wilt u het prikkelblad niet langer ontvangen, dan graag retour onder vermelding van de naam. Zodat we de geadresseerde uit het bestand kunnen verwijderen. Urtica de Vijfsprong, Reeoordweg 2a, 7251JJ Vorden 25