POËZIE IN DE SOOS Presenteert Over het leven en werken van
Martinus Nijhoff
Medewerking Claire Verlinde Freek Buné Gonny Luijendijk Ko van den Bovenkamp Wim Kozijn 20 Oktober oktober 2015 2015
SeniorenVereniging Poëzie in de Soos Hilversum
1
Martinus Nijhoff (Den Haag, 20 april 1894 – Den Haag, 26 januari 1953)
Ouders
• •
Wouter Nijhoff Johanna Alida Seijn
Studie
• •
Rechten (Amsterdam) Nederlands (Utrecht)
Debuut
• •
De wandelaar Vormen
Relaties
• • •
Netty Wind Josine van Dam Georgette Hagedoorn
Werkzaamhede n
• •
Dichter Literair criticus De Gids en NRC Vertaler
• Prijzen
• •
20 Oktober oktober 2015 2015
Poëzie in de Soos
1925 - Prijs van Amsterdam voor Vormen 1953 (postuum) de Constantijn Huygensprijs voor zijn gehele oeuvre.
2
Herinnering
Moeder, weet je nog hoe vroeger Toen ik klein was, wij tesaam Iedren nacht een liedje, moeder, Zongen voor het raam Moe gespeeld en moe gesprongen, Zat ik op uw schoot en dacht In mijn nacht-goed kleine jongen, Aan 't geheim der nacht. Want als wij dan gingen zingen 't Oude, altijd-eendre lied, Hoe God alle, alle dingen, Die wij doen, beziet. Hoe zijn eeuw'ge grote wond'ren Steeds beschermend om ons zijn, —Nimmer zong je, moeder, zonder 'n Beven dat refrein—
Dan zag ik de sterren flonk'ren En de maan door wolken gaan, d' Oude nacht met wijze, donk're oogen voor me staan. 20 oktober 2015
Uit: De wandelaar, 1916. Poëzie in de Soos
3
MOEDER We liepen samen dikwijls langs de stranden Als ’t avond werd. Dan zong ze naast de zee Ik, kleine jongen, die haar stem zoo kende, Ik hield haar hand en zong de liedjes mee. Een klein wit vrouwtje, met nerveuse handen En steeds bewegend, steeds bewegend hart Wij wisten dat in haar geleden werd, Dat zij het leven kende, en ’t voelde branden. Ze ligt in ’t graf met het gelaat naar boven, Donkere moeder, wieg haar lichaam warm, Zie, als een kind ligt zij naakt in uw schoot Zachter dan ’t leven zij haar de eeuw’ge dood, Die mensen eenzaam maakt en stil en arm Maar die het witte zonlicht niet kan dooven. Uit: ‘Verzamelde gedichten’, vierde druk
20 oktober 2015
Poëzie in de Soos
4
Henny Vrienten leest: • Het Klimop • Het Kind en ik • Impasse
20 oktober 2015
Poëzie in de Soos
5
Ellen Deckwitz “Fluitketel” Uit “Impasse”
20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
HET LIED DER DWAZE BIJEN Een geur van hooger honing verbitterde de bloemen, een geur van hooger honing verdreef ons uit de woning.
Niemand kan van nature zijn hartstocht onderbreken, niemand kan van nature in lijve den dood verduren.
Die geur en een zacht zoemen in het azuur bevrozen, die geur en een zacht zoemen, een steeds herhaald niet-noemen,
Steeds heviger bezweken, steeds helderder doorschenen, steeds heviger bezweken naar het ontwijkend teeken,
ried ons, ach roekeloozen, de tuinen op te geven, riep ons, ach roekeloozen naar raadselige rozen.
stegen wij en verdwenen, ontvoerd, ontlijfd, ontzworven, stegen wij en verdwenen als glinsteringen henen. --
Ver van ons volk en leven zijn wij naar avonturen ver van ons volk en leven jubelend voortgedreven.
Het sneeuwt, wij zijn gestorven, wij dwarrelen naar beneden. Het sneeuwt, wij zijn gestorven, het sneeuwt tusschen de korven.
20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
7
Prinses Wilhelmina Er is in ons land een vrouw. Zij heeft, gelijkelijk trouw Aan het hart dat in haar sloeg En aan de kroon die zij droeg, Dienend gevoerd heerschappij. Een halve eeuw lang was zij In de letterlijke zin De moeder van het gezin Dat wij met ons allen zijn. Troon, schepter en hermelijn Verbeeldden minder haar macht, Dan dat zij ten offer bracht En den lande had gewijd Haar vrije persoonlijkheid. Zo was haar troon een altaar, Haar schepter een kandelaar In het duister dezer eeuw, En haar hermelijn een sneeuw Die een uitgevochten strijd Dekte met smetteloosheid. Nooit heeft zij haar taak verzaakt. Zij heeft jaren doorgemaakt Van zulk een kommer, als geen Vorst hier doorstond, dan alleen De vader des vaderlands. Zij handhaafde desondanks. Zij is hem waardig geweest. Nu, vierend het gouden feest, Werd de zware kroon te zwaar. Zij boog zich. God zij met haar. 20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
8
Er is in ons land een vrouw. Zij is het vuur in de schouw Bij welke schouw zij ook zit, Lege handen vouwt, en bidt. Naast haar, op de vloer, zeer schoon, Zeer wonderlijk, staat haar kroon. Nu ziet zij wat zij voordien, Hem dragende, niet kon zien: De parels, die, boog aan boog, Tintelend snellen omhoog Om te komen bij het kruis. Elke parel is een huis, Elk huis bevat gans het volk Dat zij als hart, hoofd en tolk Vijftig jaar lang heeft gediend. Van nabij de mensen ziend, Zelf eindelijk onderdaan, Grijpt grote liefde haar aan Voor wat zij heeft geregeerd: De zeeman die zeewaarts keert, De molen die koren maalt, Al wat zich eeuwig herhaalt En waar bleef, vijftig jaar lang. Een traan glinstert op haar wang, Even wonderlijk en schoon Als een parel aan de kroon.
Er is in ons land een vrouw. Buiten gaat rood, wit en blauw, Gaan mensen zingend voorbij. Geen kent de liefde als zij.
20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
10
De wolken Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag Lang-uit met moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag. En ik riep: Scandinavië, en: eenden, Daar gaat een dame, schapen met een herder De wond'ren werden woord en dreven verder, Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende. Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek, Ofschoon de hemel vol van wolken hing, Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek. - Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide en wijst me wat hij in de wolken ziet, Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet De verre wolken waarom moeder schreide -
20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
Awater …………………………………………………… De schrijfmachine mijmert gekkepraat. Lees maar, er staat niet wat er staat. Er staat: ‘O moeder, nooit zult gij de bontjas dragen waarvoor elk dubbeltje werd omgedraaid, en niet meer ga ik op mijn vrije dagen met een paar bloemen naar het hospitaal, maar breng de rozen naar de Kerkhoflaan...’ Dit staat er, en Awater's strak gelaat geeft roerloos zijn ontroering te verstaan.
……………………………………………
20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
De schiettent Schieten jongens of schiet op! Brandt er licht voor niets in top Tussen pop en pijpekop? Raak maar eens een witte knop... En de tijger heft zich op En het paard komt in galop En het huis vertoont een mop En de trommel onderop Slaat een roffel van nonstop. Wie hier schiet heeft nooit een strop! Ben ik goed of ben ik slecht Zegt de vrouw die nooit iets zegt. Niemand heeft mij uitgelegd Of het onrecht is of recht. Ik ben buit voor al wie vecht Ik ben meid voor elke knecht Ik ben moederlijk gehecht Aan wie moeder tot mij zegt. Maar als er wordt aangelegd Komt het schot in mij terecht. Schieten jongens of schiet op! Wie hier schiet heeft nooit een strop! 20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
Pyke Koch “de schiettent”
De moeder de vrouw Ik ging naar Bommel om de brug te zien. Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden die elkaar vroeger schenen te vermijden, worden weer buren. Een minuut of tien dat ik daar lag, in 't gras, mijn thee gedronken, mijn hoofd vol van het landschap, wijd en zijd laat mij daar midden uit oneindigheid een stem vernemen dat mijn oren klonken. Het was een vrouw. Het schip dat zij bevoer kwam langzaam stroomaf door de brug gevaren. Zij was alleen aan dek, zij stond bij 't roer, en wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren. O, dacht ik, o, dat daar mijn moeder voer. Prijs God, zong zij, Zijn hand zal u bewaren.
20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
14
Henny Vrienten • Het grote lijden
• De Reis van de drie koningen
20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
De vrouw in het rood Gisteren-avond na het werken, Liep, wijl ik wat uit Carmen floot, Ik nog een straatje, toen 'k ontmoette Een vrouw, geheel gekleed in 't rood. Zij was een karmozijnen vlam, Bloed-roode bloem, die de aarde ontsproot! Ze vroeg, of ik wat met haar opliep Hoè weigeren zóó'n vrouw in 't rood! Én toen wij hecht-gearremd liepen, Voelde ik liefde fel en groot (Zijt gij dan, hart, nimmer verzadigd!) Voor die gracieuse vrouw in 't rood. We kwamen onder donkre boomen: Toen, plots, zij me in haar armen sloot, Haar lippen vonden mijne lippen O, de roode mond dier vrouw in 't rood!
20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
Den ganschen nacht waren we samen Maar toen ik eind'lijk van haar vlood Liet 'k haar, nog ziek van liefde, achter, Die hartstochtelijke vrouw in 't rood.
Als ik haar nogmaals zou ontmoeten, Als zij mij weer haar schoonheid bood, Dan ging mijn leven naar de bliksem Om die verdomde vrouw in 't rood. Toch wil 'k haar zoeken, moet 'k haar vinden! Ik zal haar vinden bij den dood: O heerlijkheid den dood te vinden Bij die gezegende vrouw in 't rood.
Tempo di menuetto Voor Claudine De volle weelde van een melodie Breekt uit het hart van de piano open. Ik zie je bleeke stille handen, die Over de witte en zwarte toetsen loopen. En voor me zie 'k een zaal van vroeg'ren tijd, Met blanke wanden, spiegels in ovale Lijsten, veel goude' en glazen kostbaarheid Door open deuren ziet men and're zalen. Menschen dansen langzaam een menuet In oude kleeding van antieke statie, Het bloed van 't hart erkent de strenge wet En buigt zich, dansend, in voorname gratie. Door 't venster zie 'k den tuin achter 't balcon, Waar hooge boomen naar hun schaduw nijgen, De lage maan is een gedempte zon: Om 't luid, licht huis een tuin van donker zwijgen. 20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
Aan mijn kind I Wanneer je begeeren zult De pijn van het bloed, Wanneer je leeren zult Wat het leven doet Dan zal je een troost zijn De wind die zijn wanhoop zingt, En de zee die altoos zijn Water tot golven wringt Je zult ernstig en blij zijn Met wat licht boven de straat, Met de dagen die voorbij zijn, Met den dag die vergaat. Je hart zal gaan weenen Telkens als het lente wordt, Als alles om je henen Zacht als een moeder wordt. En je zult gaan rijpen Als een boom die eenzaam staat Dan zul je begrijpen Je vaders oud gelaat. 20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
Ik heb vannacht zoo'n vreemden droom gehad: Het was al dag toen 'k wakker werd gemaakt, Een kleine man, die op mijn deken zat, Lachte mij toe en had mij aangeraakt. Hij had de beenen onder zich gekruist, Zijn oud gelaat was van rimpeltjes vol, Maar mond en oogen lachten. In zijn vuist Hield hij den steel vast van een parasol. Die breidde boven ons het groote doek, Waar iedre bloem en waar elk ding op stond, Een snoer van bellen hing in iedren hoek Hij lachte en draaide 't scherm rinkelend rond. Daar was een tuin, die onder zonlicht lag, - Wij zaten naast elkaar op 't bed te zwijgen Er woei een geur van bloemen, en ik zag Een zwerm van vogels naar de zon toe stijgen. Was het een droom, of was het werkelijkheid? Kunnen er zulke dingen niet gebeuren? O had ik in mijn droomen maar altijd Een parasol van wonderen en kleuren. Ik heb mijn handen om zijn hoofd gelegd, Ik heb maar stil zijn blonde haar gestreken. Hij vroeg mij weer, maar ik heb niets gezegd, Daar teere woorden stuk gaan bij het spreken. 20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
Jongen, hebben we niet hetzelfde bloed? Zie hoe mijn handen hunkren naar je haren – Er is maar één hoop die mij leven doet: Dat jij de droomen droomt, die mijne waren. III Wanneer men kindren voor een venster brengt, Vlak voor een venster, dat het stroomend licht Hangt in het haar en diep in 't zacht gezicht, Lachen hun oogen alsof God hen wenkt. Ik denk, God is als een vereenzaamd man, Die naar de wereld kijkt en keurt haar goed Maar ziet hij kindren voor een venster, dan Lacht hij en wenkt zooals een vader doet. En wie goed luistert naar dit stil gesprek, Die zal de woorden in zijn hart bewaren: Hij hoort de stem van Gods eenvoudig leven Hij aarzelt lang in 't zonnige vertrek, En strijkt zijn kind maar langs de blonde haren, En ziet het zonlicht door zijn tranen beven.
20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
Volgende Poëzie in de Soos
17 november 2015 Over het leven en werken van Willem Wilmink
20 Oktober 2015
Poëzie in de Soos
