1
Paul 1 - van Seattle naar Royal City Hoi daar, eindelijk een bibliotheek met computer. We leven nog en dat is al een hele opluchting voor een hoop ivm. de erf rechten oid!! Dinsdag 7 juli kregen we eindelijk iets zekerheid over dat we de motoren zouden kunnen krijgen. De customs waren bang dat we ze wilden verkopen. Hoe komen ze erbij! We gingen daarom het plan vatten om vast naar Five te vertrekken. Five is een town tussen Seattle en Tucoma in. Het staat niet op onze kaart en op veel kaarten die we zagen stond het ook niet. We ontdekten het echter en dachten dat is nog ver weg, dus laten we daar maar vast in de buurt gaan zitten. Het hotel waar we zaten was vlak bij het vliegveld en we zagen een busje van de Travellodge bij het vliegveld. Dat bleek echter een andere Travellodge te zijn. We lieten ze bellen door ons hotel en vroegen hoeveel een taxi rit erheen kosten. Dit ivm de 60 dollar die we bij Hassan de snorder kwijt waren om olie te halen. Ze vertelden ons dat het 30 dollar zou kosten. We werden op dinsdagochtend opgehaald door de taxi met een andere Hassan aan boord. Deze kwam uit Somalië en was leraar volgens eigen zeggen. Hij zette wel de meter aan en die ging al ruim over de veertig heen. Toen we er naar vroegen verzekerde hij ons dat 30 was afgesproken. Dat betaalden we en we belandden in een hotel, Travellodge dat door een Indiaase familie werd gerund. Uiterst vriendelijke mensen en daar mailden we het eerst. Woensdagochtend belden we naar Ginny. Yes , we konden de motoren ophalen. Wij hadden de loods op het gegeven adres al opgezocht op Google. Maar......... We moesten ze ophalen in ........Seattle. !!!! Potverdorie, om het maar eens netjes te houden! Nu kwam Hassan weer ter sprake en die wilde ons ernaar toe rijden voor $50. Goed doe maar. We lappen dit allemaal wel. We rijden, rijden een paar keer verkeerd en draaien nog eens. ik zie de naam van het bedrijf, we rijden er langs. 3 Straten verder keren we toch en gaan naar Mercer. Ja hoor, buiten staan ze al onze twee kratten te openen. een man is bezig de zijkant van de krat af te halen. Dat moet niet maar zo bijdehand was ik toen nog niet en hij was er bijna af. Toen hij met de 2de zijkant wilde beginnen zij ik 'm dat dat niet hoefde. Oké, zei hij, dat scheelt veel werk. Ik ondertussen de bindriemen en de sloten los halen terwijl hij Ingrids motorkrat ging openen. We haalden eerst Ingrid d 'r motor eruit en daarna de mijne. Hassan bleef kijken en bood me nog een pleister aan toen ik mee sneed aan het scherpe ijzer. Ee n gouden vent deze Hassan. Toen de motoren eruit waren kieperden we er benzine en olie in en moest ik onze toekomstige werk paarden tot leven brengen. Veel trappen en die van de dames liep. Daarna weer veel trappen en die van mij liep ook. Ingrid in het zijspan, de inhoud, die erin was vervoerd achterop gebonden en gaan met die banaan. Hassan zou ons de weg naar de benzine pomp wijzen en dat deed hij. Terwijl we weg reden stond de krattenman de zijkant er alweer aan te schroeven. Het was gelast maar daar kon hij ook niets aan doen!! Benzine en pompen, het is weer allemaal wennen en dat is moeilijk. Hassan wachtte op ons en een paar keer ging de Liberator van Veerle uit , want je moet wel aan zo 'n ding wennen. Ik heb hem intussen toch al wat keren aangetrapt maar die keren verdwijnen. Over de Interstate naar Federal Way gereden. Daar waren Veerle en ik gisteren geweest en we kenden de weg daar. Die was een stuk rustiger dan die Interstate racebaan. Hassan was al een tijd verdwenen. We reden te langzaam voor hem. Bij het hotel aangekomen konden we al onze opgeslagen zaken pakken en rustig aan opbinden. We wilden vandaag nog vertrekken. Onze bestemming zou niet naar het noorden naar Cascades NP zijn, zoals origineel gepland, maar, vanwege het tijdverlies, Mount Rainier SP waar we op de White river campground zouden gaan staan. Onderweg een tankstop bij een soort roadhouse. Daar koffie en zo . Vraagt een HD-rijder of die
2
motor van Veerle een Shovelhead of een Panhead is!!!! Je hebt Harleyrijders en mensen die op een Harley rijden omdat het stoer is!!!!!!! We komen hoger en hoger en het wordt kouder en kouder maar ook steiler en steiler. ik rijd al geruime tijd in m 'n 2de versnelling. Dan ga ik niet harder, wil ik niet harder, dan 30mijl. De motor houdt dat goed uit en je komt toch boven. Veerle heeft natuurlijk best moeite met in welke versnelling te rijden. Ik spreek af met vingers op te steken in welke versnelling ik rijd en dan moet ze maar zien en aanvoelen. Aldaar aangekomen doet de automaat die de entree voor het park moet innen het niet. Oké door rijden dan maar. Het regent en het is berekoud. Niet prettig voor Ingrid die moeite heeft zich zelf warm te houden. Dat systeem werkt slecht door de medicijnen. IK ZET DE TENTEN OP EN WE GAAN WAT ETEN MAKEN DAT WE BIJ DAT ROADHOUSE HADDEN GEHALD. dAARNA GESLAPEN. IK HAD HET DONS NIET GOED VERDEELD in mijn slaapzak en daardoor had ik ook een niet al te warme nacht. De volgende ochtend inpakken en wegwezen! Mijn motor wil niet starten. De lagesnelhedensproeier staat te rijk. Armer gezet en naar beneden laten rollen en lopen. We vertrekken en de Grand Coolee-,dam zou onze eind bestemming zijn maar door een onheldere afslag komen we op een verkeerde weg. Ik vermoedde het al en besloot te gaan tanken en te informeren bij het eerste dorp dat we tegen kwamen. Royal City heette dat dorp en daar stopten we om boodschappen voor vanavond te halen. ik vroeg aan een mevrouw of er hier een camping in de buurt was. Nee, misschien bij de golfclub, of bij ons in de tuin. Dat vonden we het beste idee dat Sharon , zo heette de vrouw, in jaren had gehad. Zo gebeurde het en we stonden op hun grasveld en Veerle kookte voor ons allen. Ook ontmoetten we daar Toos Loos die uit Brabant kwam en slecht Amerikaans sprak voor iemand die er al 40 jaar woont. Nu zijn we in Halfway Oregon, maar dat hoor je nog. De motoren gaan redelijk, maar gister in Hells canyon verloor ik de moer van m 'n zijspan wiel en daar heb ik geen spare one van bij me. Slangen klemmen tot bij een Japanse motorzaak oid. Groet Ingrid, Veerle en Paul
2 Van Royal City naar Asanas In Royal City vroeg ik of er een camping was , aan een vrouw. Ze wilde eerst de golfclub bellen om te vragen of we daar konden staan maar een andere optie was om bij haar in de tuin te staan. Dat is natuurlijk altijd beter, dus wij doen boodschappen en zouden dan die avond voor hun gaan koken. We volgden haar door het dorp en we konden op een prachtig veldje met gras gaan staan. Het hele huis stond ons ter beschikking. Terwijl Veerle aan het koken sloeg ging ik bezig met de vervoermiddelen. Er moest natuurlijk door gesmeerd worden en de smeernippel van Veerle haar motor ontbrak. Darryl liep naar zijn werk om zo 'n nippel te halen maar die had het schroefdraad te klein. Ik haalde haar rempedaalnippel eruit en zette die in de zadelbuis. Eind van de middag kwam ook Toos Loos nog langs. Sharon had haar gebeld want Toos kwam uit Nederland en om precies te zijn uit Brabant aan de kant van Roosendaal. Ze praatte honderduit in Nederlands. Haar Engels was na 40 jaar nog steeds erg minimaal, maar misschien komt dat door de leeftijd. Zij nodigde ons uit voor het ontbijt. De avond was mild dus Ingrid had het niet koud gehad. De veertjes in mijn slaapzak zijn pas 7 jaar oud en kunnen er nog wel tegen.(deze zij-opmerking is voor Katinka) We kletsten nog wat in de avond en gingen naar bed. De volgende dag inpakken douchen en opkrassen. We wisten nu waar we precies waren en omdat er een afslag eerder op de borden stond, kwamen we op de verkeerde weg uit en zo in Royal City. Zo zie je,
3
verdwalen heeft vaak leuke voordelen als je geen haast hebt. Sharon zou ons naar het huis van Toos en Harry brengen maar was zelf even de weg kwijt. Hier deed Veerle haar eerste offroad ervaring op. Het was slechts een stoffig zandweggetje hoor!. Na gebeld te hebben reden we er zo naar toe. Toos en Harry waren Farmers en zijn nu met pensioen. Ee n zoon van hun doet de farm nu en zij wonen in een nieuw huis. Ee n prachtig huis op de heuvel met uitzicht op de bergen en de weg. Sinds een stel jaren hebben ze een enorm meer voor het huis aangelegd, met prachtige begroeiing erlangs. Dit trekt veel vogels. Naast het huis hebben ze nog een vijver waar kooikarpers in zaten maar die zijn verhuisd naar een lagergelegen plasje omdat de vijver lekte. Ook heeft Toos een prachtige cactustuin aangelegd naast het huis. De cactussen midden in een wandelpad van gekleurde steentjes doen ‘t erg goed. De cactussen staan voortdurend in bloei in de mooiste kleuren. Het is hier te noordelijk voor de meeste natuurlijke cactussen dus zij koopt ze in Arizona en waar dan ook en ze doen het goed. Tegen het middag uur vertrokken we na een stevig ontbijt naar de Grand Coolee-dam. Deze dam bereik je door langs heel lange meren te rijden. Lekker rechtdoor en dan heb je genoeg tijd om om je heen te kijken. Ik moest nog even naar Costa bellen ivm mijn verzekeringspapieren, die ik nog niet heb! Dat deden we bij het tankstation in Efrata. Onderweg nog gestopt bij de restanten van een gigantische waterval uit de tijd van het eind van de ijstijd. Wij hebben 'm dus nooit gezien maar de sporen zijn overduidelijk en het landschap is indrukwekkend. Bij de dam aangekomen, op zoek naar eten en een camping eerst nog even naar de lookout om out te looken hoe gigantisch die dam is. Groot, dik en hoog. Zoveel beton dat je een wandelpad rond de evenaar zou kunnen leggen van dat beton!!! Dat pad zou 2 meter breed kunnen zijn! Het is de Columbia river waar die dam in ligt en die dam heeft natuurlijk het leven van de Indianenstammen die daar leefden ernstig veranderd. Weg waren de zalmen waar ze afhankelijk van waren en hun grondgebied werd een stukkie kleiner gemaakt zodat diverse stammen bij elkaar moesten leven! Rare zaken in het begin van de 30-er jaren. We gingen naar een Forrest Campground met toegang naar de rivier/meer. Zetten de motoren op een plek, zetten de tenten op en toen zag ik dat het een plek voor invaliden was. Oei, maar als er na 6 uur nog niemand was was het vrij. Het was kwart voor 6 en geen invalide die het in z 'n hoofd durfde te halen om daar te willen staan. Ik ging met Veerle zwemmen terwijl Ingrid op de boedel paste en ondertussen door slapen weer wat pit kreeg. Het lopen gaat haar nog steeds moeilijk af en dat is niet fijn. Natuurlijk hadden we weer lekker gegeten en hadden we bier ingeslagen. Plots kwamen er een paar Dudes, die we in het dorp waren tegengekomen. Het waren mannen die aan de dam werkten en ze hadden een flinke zak met ijsblokjes voor ons meegenomen, erg vriendelijk. Even kletsen over Europa en dat ze naar Ierland wilden was wel duidelijk. Ze vertrokken na een half uurtje en wij gingen ons te rusten leggen aan de oevers van Lake Roosevelt. 11/7 vertrokken we steil heuvel op en gingen weer door het dorp om dan door Indianen gebied naar het noorden te gaan. Ergens in een dorp daar moesten we rechts om via een prachtige weg die door de heuvels slingert en zo af en toe ook een bos aandoet te komen op een andere weg die ook naar noord gaat. Bij de eerste afslag veranderden we ons plan. Ee rst rechtsaf om een eetplekje in de schaduw te zoeken en dan besloten we om die weg naar oost te gaan volgen en dan een afsnijding te maken door met een ferry de rivier over te steken. Hier zijn de ponten nog gewoon gratis!! Na de pont moest Ingrid even naar de restroom. Ik kon de zijspancombinatie tot aan de deur rijden. Vervolgens op naar het zuiden om na ongeveer 20 mijl linksaf het land in te gaan om op een weg naar Spokane te komen. Deze weg was ook weer prachtig met goed wegdek, maar de grotere weg naar Spokane was geen reet aan. Erg druk, soms 4-baans en eindeloos rechtdoor maken ons niet blij. Onderweg nog een doodgereden eland
4
langs de weg gezien. De auto die dat ongeluk had zal wel Total loss zijn! Zo reden we met grote hitte de urbanisatie van Spokane binnen. Dat duurde heel lang, we volgden de VISITORS INFO maar die bleven we maar volgen en ondertussen heel veel rode stoplichten. De olietemperatuur deed de benen van Veerle koken, maar ja, alles went! Bij het coole Info centrum kregen we voldoende info. Ze stuurden ons, na gebeld te hebben, naar een KOA-camground en hier zouden we 2 nachten verblijven. Er was een winkel, film op het veld en een zwembad. Daar hebben we nog even liggen verbranden, de volgende dag. Ik ben te voet gaan uitzoeken waar we de volgende dag naar toe moesten. Op deze KOA werden we 's nachts een paar keer gewekt door die geweldige USAtreinen. Zelfs al zijn er spoorbomen, dan nog blazen ze die toeters die je een acute hartstilstand gaan geven. DE LANGSTE TREIN DIE WIJ TELDEN WAREN 94 WAGONS ACHTER DE LOC, DIE zeer langzaam over zijn rails gleed. Op de ochtend van de 12de was het bewolkt, tegen het vochtige aan en toen we echt aan het afbreken waren begon het nog echt te regenen ook!! Vertrekken, Ingrid goed ingepakt!!!in het span, op naar Coeur d 'Alene, De regen werd hard en Ingrid had het koud in het span. Er was lekkage en de regen stopte niet. We gingen/moesten even op de interstate om het lake Coeur d Alene voorbij te komen waarna we rechtsaf er langs zouden gaan rijden. Afslag Woolfs Lodge met de koplampen aan in de regen. met mooi weer had dit mooi kunnen zijn. Nu stopten we bij de eerste pomp. Ee n soort roadhouse dat erg leuk, ouderwets was ingericht. Hier rangschikte ik de bagage zodat ik een groot zeil ter beschikking had om het zijspan waterdichter te maken. Weer <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "3 mijl ">3 mijl voor de volgende pomp was het sap weer op. Ik bijtanken uit de cans en zo af en toe reed er een auto door een speciaal spoor en sproeide ons helemaal onder. Ingrid schold ze helemaal verrot! Dus <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "3 mijl ">3 mijl later weer gaan tanken met een grote beker warme chocolade. Zo in de regen reden we tot bijna Moscow (spreek uit Moskoo) even daarvoor was hert droog en omdat het misère was zochten we voor deze avond een motelroom. Gevonden en daar stond mijn tent op de stoep te droge. Veel andere zaken had ik ook buiten uitgestald. Op eens kwam de manager ons vertellen dat de sidepaths free moesten blijven. Ik overtuigde hem dat hat over een half uur weg zou zijn. Ruim een uur later begon het droog te lijken en konden de zaken in de toch al afgepakte kamer gedumpt worden. Omdat er geen eettent in de buurt was gingen Veerle en ik naar iets eetbaars op zoek en naar een winkel voor kookgas. Ingrid zou op ons wachten bij de TV en in bed. We vonden een winkel, kochten wat we zochten en vroegen hun waar we iets te eten konden vinden. Wendy 's burgers was al dicht. Als we over de campus van de universiteit zouden lopen en dan links aanhouden, zie je vanzelf een TacoTime. Na ongeveer 20 minuten tippelen vonden we inderdaad de tacotent, Ik at een Burito en Veerle nam een Taco-variant voor Ingrid namen we ook zo 'n tacoding mee. 's Ochtends was het weer geweldig weer. Blauwe lucht en de zon hoog aan de hemel. Op zoek naar ontbijt, weg tegen steile heuvel, STOP weg, Veerle d 'r fiets gaat uit en ze krijgt 'm niet meer aan. Politie agente gaat haar auto draaien om erachter te gaan staan. Erg vriendelijk. Ik rijd 'm op de heuvel en we gaan weer naar beneden. om deze tijd in de ochtend zijn er nog veel van die tenten dicht. komen we toch bij oom Donald uit en daar nemen we dan maar een breakfast. Hierna vertrekken we naar Lewiston. Vlak voor Lewiston is er een adembenemende afdaling met enkele lookouts. Prachtig stijl naar beneden slingerend tussen hoge bergen door. Ee n paar maal zijn daar ruim bemeten uitlopen voor trucks met remproblemen en op een bordje ervoor wordt de truckers verteld dat ze geen boete krijgen als ze gebruik maken van de grindbaan gebruik maken. Lweiston in, mooie plaats met toch wel een hoop oudere gebouwen die er goed uitzien. We gaan hier naar een Nez Perce indianen museum. Deze hele streek was van deze stam en de County heet ook
5
Nez Perce. Als we over de Snakeriver gaan blijken we al in Carlston te zijn. Ik dacht dat het er wat vanaf lag maar direct over de brug begint Washington alweer met Carlston. Hier zoek ik een oliepotje want we horen ergens een piep. Is het het achterwiel of de veren van het zijspan. Bij een olie verwissel centrum hebben ze niets. we gaan naar Napa en halen daar ook een nieuwe ratelbinder voor Veerle. Daarna voor 2 dagen boodschappen halen want de planning is minstens 2 nachten in Hell 's Canyon. De meiden doen de boodschappen terwijl ik op de motoren pas. Er komt een man naar me toe die op een offroad Kawa rijdt en die vraagt mij of dat geen WL en een UL zijn. Leuk met de man gebabbeld. Hij heeft ze vroeger wel aan diggelen gereden, maar zoals hij zei, je weet als jongen nog niet wat je stuk maakt. Hij vraagt ons reisdoel en verteld dan dat ik in Asotin benzine moet halen want daarna is het 80 mijl naar Enterprise en daar is niets tussen dat op benzine lijkt. Goed dat gaan we doen. Hij begeleidt ons uit Carlston en slaat dan af. Wij komen na 5 mijl aan ij Asotin. Daar tanken we en vertrekken. Bij het STOP-kruispunt zien we geen van allen het bord dat Enterprise naar rechts is. Wij rijden door en volgen de Snake river met een adembenemend landschap. Na 20 mijl houdt het asfalt op en 6 mijl later gaat een brug over de Snake. Ik was zo onder de indruk van deze "zwerf weg”, dat ik me niet meer afvroeg of we wel op de goede weg zaten. Na 3 mijl stopt het gravel en is de weg bruin met stenen erin. Ik heb niet door dat de weg vrij steil omhoog gaat, tot ook de motor laat merken dat ze heet is. Ik hoor iets dat op een pingel lijkt. Ik stop pas als er een koffie beker van 't span dondert. Veerle komt ook en vraagt of het wel de goede weg is. Ik had geen afslag gezien, jullie wel? Nee, ook niet, maar dit kan niet goed zijn. De theorie dat we op een grijsweggetje op de kaart zitten en dat uit kunnen rijden naar een camping wijs ik van de hand. Als je niet weet waar je bent, ga dan terug. In razend tempo gaan we downhill en voor je het weet zijn we al over de brug. Veerle, die eerst aanhikte tegen het gravel, gaar nu 45 mijl/u over het gravel en ze stopt pas als er een bij in haar mouw vliegt en daar zijn gifblaas leegt in haar arm. Erg geschrokken reageerde ze toen Ingrid en ik eraan kwamen. Daarna zijn we nog gestopt om de voorste zijspan klauw weer vast te zetten. Hij was echt helemaal open gedraaid!! Toen we aankwamen in Asotin tankten we weer af en ik kletste met een man die daar op een bankje zat. Hij zij dat er bij Lewiston een camping is. De vrouwen hadden binnen op een kaartje een campground gevonden voorbij Asanas. Oké ,ladies, let 's go. Bij STOP-kruising rechtsaf de berg op in zijn 2 en gaan als we boven zijn. Camping na 20 mijl gevonden en daar gaan staan. Komt de boswachter ons vertellen dat we daar niet op het gras mogen staan want dat is voor groepen (maar die zijn er niet!!!?) Net als bij die invalide plaats, daar kwam ook zo 'n ranger ons erop wijzen dat het voor gehandicapten was en of wij dat waren? Ja ivm het moeilijke lopen van Ingrid. Heb je daar een invalide ontheffing voor? Nee. Gelukkig voor jullie is het 6 uur geweest , so have a pleasant evening!! LUL! Ik wordt inmiddels gek van dan geschrijf. Misschien morgen weer, want we zijn nu in helmfree Idaho en in het plaatje Donnelly ging gisteren mijn wiellager verbranden. Ik dacht dat Sietse dat er in had gedaan maar niks van dat. Sinds dien weer terug naar de camping die we net verlieten. Geweldige mensen waar we niet hoeven te koken en de computer mogen gebruiken terwijl Veerle en Ingrid nu bij de hotsprings zijn gebracht. De manager een vriend liet komen met lagers maar van nieuwer type. Ik heb inmiddels met mail alle kapotte onderdelen in Ohio besteld en het wachten is daarop. Zondag, maandag opsturen met UPS en dins- of woensdag aankomen. Zo is het leven. Groet van Paul
6
3 Halfway to Donnely Hoi daar, eindelijk weer zo 'n computer tot m 'n beschikking, Nu dan, ik was gebleven dat we in de Hells Canyon uitkwamen met een ontbrekende zijspanwiel-moer. Daar terplekke een paar slangenklemmen op het schroefdraad gedraaid en gaan met die banaan. Aan het eind van het park besloot ik naar Halfway (rechtsaf),ipv naar Oxbow(linksaf) te gaan. Veerle kwam langszij om te vertellen dat we niet goed gingen dus legde ik haar uit dat ik dacht daar meer kans op een moer te hebben en dat we benzine moesten hebben. Bovendien begon het al laat te worden zodat we daar eten en drank konden halen. Na een tijdje kwamen we Halfway aan en we gingen rechts om naar een restaurant te gaan. Daar binnen vertelden ze ons dat de keuken net gesloten was. Goed dan, dan eerst naar de supermarkt om water, bier, chocomel, wijn en wat eten te kopen. Dat gedaan en dan naar het bordje RV-park gereden. Daar kwamen we aan en ik ging aan de man in de office vragen of we hier ook konden kamperen. Wij zagen alleen de afdeling motel maar waar ze die RV 's hebben gelaten, ik weet het niet. Wij konden op het grasveldje naast de barn gaan staan en van de dames had ik ook de opdracht gekregen naar de douche en toiletten te vragen. De man wees ze me en ze zagen er keurig netjes uit. We hebben onze tent daar opgezet en besloten tijdens het eten, bij het licht van de lantaarnpaal, (dat is weer eens wat anders dan by the light of the silvery moon) om hier twee nachten te blijven, zodat ik wat onderhoud kon doen. De volgende dag was heerlijk heet en de dames zaten op hun r....! Ze gingen rustig in het dorp wandelen en gingen op zoek naar een bibliotheek. Ondertussen stelde ik de kettingen, checkte de ontstekingen, stelde de kleppen, vulde de olie aan, ontdekte dat Veerle haar remtrommel inbusbouten alle 5 bezig waren het pand te verlaten en moest de veel te heet geworden droge voorketting van Veerle gaan spannen en ontdekken dat haar oliedruppelaar niets had gedaan, er zat slechts een dun ringetje tussen en dat was echt te weinig. Ik heb 'm dus maar een slinger gegeven! Pas de volgende dag dacht ik aan die zijspanwiel-moer! In de middag heb ik jullie het eerste verhaal gestuurd, of was dat het verhaal naar de Engels sprekende vrienden? In ieder geval heb ik gemaild tot de bieb ging sluiten. De vrouw had al het licht uitgedaan en ik voelde me wat gepresseerd! Toen ik had afgesloten, raakte ik met haar aan de praat en heb zo nog een half uurtje met d 'r staan ouwenelen. Haar familie kwam uit Kleef, maar ze dacht dat dat Nederland was. Bij terugkomst maakten we ons klaar om nog eens naar dat restaurant te gaan, maar nu wel op tijd. We hebben daar niet slecht gegeten, maar super is nu ook overdreven. Biertje bij de tent en de volgende dag opkrassen. 's Ochtends kwamen er nog 2 motorrijders bij ons kijken. Zij hadden een kamer in het motel genomen. Zij hebben bij de benzinepomp in het dorp gevraagd of die metrische moeren hadden. De ene kwam terug naar ons om te vertellen dat ze die daar hadden. Oké, bedankt. Ik naar de pomp gereden om voor een moer te gaan. De meiden zaten te wachten op de plaatselijke reportster, die ons gisteren al had geïnterviewd en nu nog wat foto’s wilde komen maken. Bij de pomp hadden ze niet moer maat 16mm. Zij stuurden me door naar de Mercantille. Dit is een soort Boerenbont/coöperatie oid. Daar gingen ze aan het zoeken en uiteindelijk hadden ze er een met dezelfde spoed. Die er met borgmiddel opgezet en we konden weer. Ik ging er bij de afslag naar rechts, naar rechts richting Browns Lee Dam. Zo sneden we een stuk af, niet omdat ik het wist ofzo maar uit
7
gevoel. Later, na de dam bij een wegresto, bleek de tijd een uur verder te zijn!!! Zie je daarom sneed ik af, vertelde ik aan de meiden. We reden naar Cambridge langs prachtige ravijnen en bergen en door mooi groen land. Ee n eekhoorntje, (knabbel) stak over, en wij enthousiast fotocamera pakken, er kwam ook een tegenligger aan en de nietdoorgeleerde eekhoorn holde niet door maar ging snel terug. Toen kon hij het profiel van m 'n banden checken. Babbel wacht nog steeds!! In Cambridge getankt en gekletst met de nodige lui. Toen weer verder naar New Meadows. Weer tanken, hij lust wel wat en ik kwam erachter dat m 'n carburator nog wat bijstelling nodig had. Dat had ik in Nl. willen doen maar toen moest de olie eruit. In New Meadows raakten we aan de praat met een fantastische oude kerel die in de bergen aldaar woont en het goede leven prees. Hij leeft daar met z 'n vrouw en zoon van 12, (de oudsten zijn al weg) in een ongeïsoleerd huis met een houtkachel. Hij haalde daar de krant en een flinke fles whisky. dat schijnt in de zomer te koelen!! Een ander knoopte met Ingrid een gesprek aan over de Electra Glide die hij had en uit hetzelfde jaar als die van Ingrid was. Toen er nog een derde man wilde beginnen zijn we er maar snel van tussen uit geknepen en arriveerden in Donnelly. (o, ja, hier mailde ik jullie voor het eerst echt over de reis) Voor Donnelly is McCall. Hier staan wel 2 stoplichten!!! In de winter is er hier op skigebied wat te doen en dat is te merken. Nu in de zomer is het ook wel aantrekkelijk met een groot meer naast het dorp. Het begon al laat te worden en we dachten vlak bij Cascade te zitten. Dat bleek op 12 mijl na zo te zijn. Na het tanken in Donnelly besloten we een RV-park op te draaien en alles begon al goed. In de office heetten ze ons hartelijk welkom en zetten jullie je tenten daar en daar maar neer. we stonden nog niet naast de motoren en daar kwam de manager al aan om handen te schudden en ons uit te nodigen voor de BBQ. Nu, dat was niet tegen dovemansoortjes gezegd. In een mum van tijd waren we van de partij en maakten we kennis met Jim en Judy en Robert en Linda en nog vele anderen die erg in ons waren geïnteresseerd. We aten goed, deden onze babbel en dronken na het tentopzetten met die vriendelijke mensen. De volgende dag(vorige week zaterdag) gingen we al flink op tijd op pad. We werden door de vroege vogels uitgezwaaid en vertrokken naar Cascade. Onder aan de heuvel vanaf de camping, ongeveer na 0.5 mijl gaf mijn achterwiel een hele hoge gil/piep. Ik wist niet zeker waar het vandaan kwam en juist op dat moment werden we ingehaald door een auto die vrolijk zwaaiden. Ik vroeg aan Ingrid of dat hun "funny "toeter was. Zij wist het niet en ik keek en zag vonken! Bij de afslag na 20 meter zette ik de motor op een open plek en voelde aan de as. Gloeiend heet, de naaf roestbruin. Ik zal het wiel er maar uithalen. De meiden gingen verderop in de schaduw zitten en ik trok het wiel eruit. De as pakte ik met een tang vast en na het uitdraaien van de 5 bouten die de ster vast houden, moest ik die er af slaan met de baco. De 2 sterren zaten aan elkaar gelast. Binnen in zag ik een oorlog van ijzer , dat vroeger ooit een kooi met rollagers was geweest! Wat nu?? Ik haalde met m 'n leatherman een paar redelijke lagers eruit en deed daar wat vet in. Ondertussen gestoord door drie auto’s die vroegen of ik hulp nodig had en een die een Russische dame bij zich hadden die met de motor op de foto wilde! Wiel weer in elkaar gezet en Ingrid ingeladen en terug naar de camping. Daar kwamen we aan. Ik naar Sietse gebeld over welke maat lagers er inzaten. Ik dacht dat hij het wiel vol gesmeerd had en hij dacht dat ik het wel zou doen. We hadden wel eens een piepje gehoord maar dachten dat dat de zijspan-bladveren waren of de losse zijspankoppeling. Het bleek mijn lager te zijn !!! Daarna naar NOS-parts in Ohio proberen te bellen, maar dat gaf geen soelaas. Ze namen niet op. Van Linda kon ik wel haar Laptop gebruiken en dat heb ik maar gedaan. Ik mailde naar Ohio een bestellijst door. Nieuwe lagers, kooi, pakking, sterren, kurken bus waar de as door gaat en een trust bearing sleeve. Op zondag gemaild naar Jan Willem Boon en die mailde me vlak daarna terug dat m 'n mail in Ohio was
8
aangekomen maar dat Tom niet op zaterdag werkt! Bel 'm maar op maandag ochtend. Dat deed ik en hij groette me al met "Hello Paul Boering, I was waiting for your call ". Hij had de mail gelezen, zou alles bij elkaar zoeken en zou het met UPS sturen met Special Delivery. Dan moet het morgen aankomen. In de tussentijd deden we boodschappen zijn we naar McCall geweest, de dames naar de Hot Springs en naar Cascade. Elke avond werden we uitgenodigd te komen eten en dat bevalt goed. Op de maandagavond heb ik mijn alom geroemde Courgettesoep gemaakt en ik heb het recept vrijgegeven voor de Amerikaanse burgermarkt(wie weet wordt 't nog wat met ze!) Dinsdag gingen de dames Stolker met de gratis bus naar Cascade en wachtte ik op de onderdelen. Die kwamen om 11.30 en ik begon de spullen vlug in elkaar te zetten. 1 ding ontbrak, dat was de Bearing sleeve. Gehard staal en zo krom getrokken als de neten. Geprobeerd recht te buigen met een tang, met een hamer te slaan, maar niets hielp!! Ik naar de office en die belde naar de Machine shop. Ik daar op de Liberator naartoe. Dat is zo 'n <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "8 mijl ">8 mijl . De man aldaar snapte het probleem en kon het doen maar dat zou toch wel <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "3 a ">3 a 4 dagen in beslag nemen . Hij had het zo druk!! Dan krijg ik mot met de meiden, dus ik zei 'm ergens anders naar toe te gaan om iets te proberen. Ik reed richting McCall en zag een autogarage. Daar ging ik naar toe en vroeg aan de man daar of hij iets kon betekenen voor mijn probleem. Nee, dat ding is heattreated en is al aan het scheuren. Hij wist een vriend die een oude HD had en die belde hij. 3x moest hij herhalen dat het om een motor uit 1946 ging. De garage man vertelde me binnen een half uur bij de NAPA in McCall te zijn. Ik stond er na getankt te hebben in 15 minuten en daar kwam de pickup aan waar de desbetreffende man in zat. Ik liet de sleeve zien en die had hij wel! Ik moest 'm maar volgen en kraag gratis een sleeve van hem. BEDANKT man!!! Ik ga 'm een kaartje sturen als ik thuis ben. Aangekomen, Ingrid en Veerle waren er nog niet, dus snel de boel in elkaar zetten. Ready!!! Morgen zal ik verder mailen.
4 2e vertrek uit Donnely naar Idaho Falls Daar kwamen de badgasten terug. Ik was over een dirtroad naar de camping terug gegaan omdat er in Donnelly wegwerkzaamheden bezig waren, waardoor je een tijd moest wachten. ik reed her dorp voorbij en dook toen een zijweg in. Deze zandweg kwam even voorbij de camping uit. Daar aangekomen ontdekte ik dat nu de andere tas van Veerle afgezakt was. Zaten daar op weg naar Enterprise bij een stop de bouten er nog in zodat we van een paar truckers nieuwe ringen (grotere ringen) kregen, nu waren de bouten en de ringen, gewoon alles was weg. Teveel geschud en de boutjes door het plastic van
9
de achterkant getrokken. In mijn voorraad kist heb ik nog wel wat ringen, moeren en bouten en juist toen de toeristen er aankwamen zette ik de tassen er weer op. Nog even opruimen en handen wassen en we konden op de woensdag gaan vertrekken. 22-7 ben ik vroeg op gestaan en wekte de dames ook rond 7 uur in de ochtend. Alles liep gesmeerd en we waren al vlot op pad. Dit keer kwamen we verder. We reden in mooi weer naar Banks. Banks is bijna niets. Er is zelfs geen benzine pomp. Je kunt er natuurlijk wel eten en dat was dat we deden. Voor het raam waar we zaten hingen ook Kolibrie voorbakkies en steeds kwamen de kleine vogeltjes stil voor de bak hangen om ze leeg te zuigen. De vrouw van de tent zei ons dat benzine na <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "10 mijl ">10 mijl te krijgen is. Stukkie terug en dan rechtsaf een Wilderness Highway op. Het begon mooi langs een rivier en ging al snel klimmen en dalen. Natuurlijk na die 10ml getankt en toen wilde mijn motor even niet starten. Zeer ongebruikelijk. Ik duwde hem met Ingrid erin een stukje omhoog, zette 'm in z 'n 2 en duwde 'm naar beneden. Steeds 1 slag gaf het ding. Stop, uithijgen en toen weer kicken en de motor wist weer waarom hij hier was en dat is....om te rijden.! Aan het eind van deze weg , zo 'n 80km verder is Lowman en dan weer links aan het eind is Stanley. We moesten dus eerst nog een keer tanken en de volgende <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "80 km ">80 km naar Stanley verliepen prachtig. Het zijn mooie wegen daar en je zit gewoon ronduit te genieten van alles dat je kan zien. Maar zoals altijd: als je links kijkt, zie je rechts niets! Oplossing is om flink met je kop heen en weer te gaan, dan mis je niets, maar dat is weer niet goed voor de hartkleppen van Ingrid, want soms wil de weg wel eens onder mijn wielen uitgaan. Ze slaat me dan, niet te hard, tegen m 'n been en ik vraag elke keer wat er is. In Stanley stopten we bij Robert en Linda. Zij waren eerst met hun Camperbus!!!met aanhanger waarin 1 BMW-GS, 1KTM en 1 Jeep stonden!! We waren even om visite en ik gaf te kennen dat we eigenlijk op zoek waren naar nieuwe banden. In eerste instantie voor het zijspan (die reed al voornamelijk op canvas) en daarna voor 't achterwiel. Linda zocht op de laptop het tel.nr van de HD-zaak in Idaho Falls. Ze belde de mensen en die hadden genoeg banden in huis voor ons. Rond 3 uur vertrokken we weer en gingen op pad naar Ketchum. Robert vond Ketchum maar niets. Veel te toeristisch. Na zo 'n 40 mijl ,we waren net begonnen aan een beklimming van een pas kwam Robert naast ons rijden op de BMW. Ik reed grote delen van de beklimming in de 2de versnelling, dus dat ging niet erg hard, maar je komt er wel. Robert gaf er vlak voor het eind de brui aan en ging terug. Wij gingen door en haalden de top, en toen.... ga je naar beneden en dat gaat automatisch vaak wat sneller dan normaal. Banden op Canvas hebben het vaak erg moeilijk met hun warmte afgifte. 6 Jaar geleden ontdekte ik dat <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "10 mijl ">10 mijl voor Kacee en nu was het toen we onderaan reden. Plotseling een harde piep en de lucht was eruit en het gat zat erin!! Stukje achteruit naar een soort picknickplek om de motor neer te zetten en toen gingen we auto’s aanhouden. Er stopten 2 auto’s. De eerste met een vrouw die ons wel wilde helpen maar daar weinig mogelijkheden toe zag. De tweede auto werd gereden door twee jonge mannen die ons meteen vertelden dat er in Hailey, zo 'n 38 mijl verderop wel een motor zaak was die zeer waarschijnlijk wel banden had. Ik vroeg of ze haast hadden en daarop gaven ze een bevestigend antwoord. Ze konden me niet terug brengen! Enige oplossing was dus, de spullen van de Liberator af en met de motor van Veerle naar Hailey te rijden. De vrouwen bleven achter en gingen naar de schaduw. Later kreeg ik nog verhalen te horen dat er een man stopte die 2 vissen voor ze had gevangen , maar die sloegen ze af!!! Ik was een uur onderweg naar Hailey. Vond de motorzaak via de jongens hun beschrijving in een keer en ging naar binnen om een band voor het zijspan te vragen. Ee rst boden ze me een Coca-Cola aan want het was bloody hot, daarna bleken ze een HD/Dunlop band in voorraad te
10
hebben die ze me met 40 dollar voordeel verkochten. De binnen band kostte me zo 'n 15 dollar en na de Cola en het opbinden van de band vertrok ik uit Hailey om 5 voor 6. Ik arriveerde zo rond 7 uur op de plek van de lekkage en daar was alles nog oké. Ik begon meteen met de boel eraf te halen en de nieuwe spullen te monteren. We hadden wel erg weinig afwasmiddel in huis, maar het ging net. Afwasmiddel was het eerste dat we zouden gaan kopen in de volgende supermarkt! Ik schat dat de band erop zat rond 8.15 en dat we toen weer alles konden in en op pakken. Ongeveer Half 10 kwamen we aan in Ketchum en we hadden al bedacht dat we aan motel zouden nemen. Het SKI-LIFT MOTEL zagen we aan het eind van het dorp. In het dorp vroegen we iemand naar een motel en die wist het eigenlijk ook niet, maar hield ons wel gezellig aan de praat. Zo gaat dat als je band weer heel is. Maat bij het motel aangekomen werd meteen gevraagd waar we vandaan kwamen. From the Netherlands; was ons antwoord en meteen ging de vrouw haar man roepen die in de Netherlands op school had gezeten. Hij sprak nog steeds redelijk Nederlands. Had in zijn jeugd in Nederland gewoond in een kasteel waar zijn oom op moest passen. In Velp had hij op de MAVO gezeten. Een erg vrolijke en aardige snuiter en het motel had super bedden! Veerle ging op haar motor het dorp in om eten te halen in een restaurant dat de eigenaar ons had verteld en ze kwam met een zak vol lekkere spullen thuis. We aten en dronken en reinigden ons zelf en hup ons nest in. 23 juli was een prachtige dag. Ik stond op en liet de chicks liggen en ging een beetje rond schuimen door Ketchum. Joggen gaat ook wel een beetje en bij terugkomst was iedereen wakker. Inpakken en opbinden, vragen beantwoorden en eten en dan op naar Idaho Falls. Bergen en hete laagvlaktes, het wisselt elkaar steeds af in de States en dat maakt het zo mooi. In Bellevue even echt ontbeten. Besteld Ingrid 3 pancakes, krijgt ze op haar bord drie pancakes die stuk voor stuk zo groot waren als een ontbijtbord! Die kon ze nooit op. Even buiten Bellevue miste ik een zijweg. Er stond ook niets aangegeven, dus bij de eerst volgende weg naar rechts ging ik erin. Natuurlijk kom je dan vanzelf op de goede weg uit. Dan naar de 20. Daar tankten we in de hitte en trokken de weide open vlakte in die nog groen was zolang er geïrrigeerd werd maar waar dat stopte veranderde in woestijn. Tot plots, alsof er en lijn getrokken was, de velden veranderden in zwart/donkerrood gesteente. We waren gearriveerd bij de CRATERS OF THE MOON NP. Voor mijlen achterelkaar allerlei formaties die uit dit steen bestaat en zover je kon kijken. Na een mijl of 20/30 was er een visitors center. Dat hebben we dan ook bezocht, anders ligt het er helemaal voor niets en leerden we best wel veel over het ontstaan van deze vulkanische lava velden, die uiteindelijk bij Yellowstone eindigen. Yellowstone zal in de komende 10-duizend jaar wel gaan ontploffen! Nu, als jullie het niet erg vinden, gaan we daar niet op wachten en gingen wij dus verder. Buiten bleken er nog 2 HD 's uit Nederland te zijn. Volgens ons leden van de HOG, want er zag er één niet uit met z 'n leren vestje en een soort witte puntdoekjes die om z 'n polsen hingen. Erg stoer maar.... Ze zeiden goede middag en gingen naar binnen. Wij vertrokken. 20mijl voor Idaho Falls, zo 'n 35 mijl na Arco, de eerste town die door atoomenergie verlicht werd en waar Ingrid een fleece deken kocht, liet Veerle weten dat er rook van m 'n wiel oid afkwam. Ik stopte op een breder stukje zijkant en het bleek dat er rook van de naaf/as afkwam! Pot jan drie schreeuwde ik daar midden in de woestijn. Gelukkig wel een drukkere weg. Ik begon het wiel eruit te halen en uit elkaar te halen om te zien wat er nu nog kon zijn. Ee n vrouw keerde om , Sharon rijdt ook HD, en vroeg ons of we hulp nodig hadden. Nu wist ik dat nog niet en ik zou het wel weer in elkaar krijgen, maar ze gaf ons haar telefoonnummer in Id Falls en tevens een telnr. van een zeer goede HD-monteur die ze kende en die ons kon ophalen. Natuurlijk is dat m 'n eer te na om me zomaar op te laten halen terwijl het mooi weer is. Toen alles weer in elkaar zat, was de weg opeens razend druk geworden. Atoomcity ging naar huis.
11
Achter elkaar reden ze naar huis. Terwijl ik met het wiel bezig was reden ook die 2 HD 's uit ons land nog langs, maar stopten niet!!! Na enige mijlen bleek er weer hitte te komen in de boel en rook uit de boel. We zijn toen om de 3,4,5 mijl gestopt en sproeide met de waterspuit de as en de naaf om het afkoelen te bevorderen. Sowieso is de sproeier handig om de motor wat af te laten koelen. De carburateur bouwt veel hitte op bij stilstand na een hete rit. Zelfs de benzine gaat er geregeld van koken als je stilstaat. Dan vormen zich luchtbellen oid en start hij slechter. Water sproeien op het ding brengt veel opheldering in hete zaken. Na 6 keer sproeien vulden we de fles weer bij een tuinsproeier langs de weg en na nog 3 keer kwamen we in Id Falls aan. Aan een Indian rijder die aan kwam rijden gevraagd of hij een camping wist. Ik had dat al aan de pompbediende gevraagd en die wees me de weg maar de straatnaam klopte niet dus wist ik het liever maar zeker door het te vragen. De indiaan duwde op z 'n TOM TOM knopje camping en floep, we zaten op de goede weg naar de Snake river campground. Hier moest hij ook naar toe! Goed dan, op de camping wiel eruit. Veerle en Ingrid maakten eten en ik maakte het gras zwart. Nu werd ik toch ongerust. Hoe zit zo 'n vervloekt wiel in elkaar wat is er stuk, waarom die hitte. kortom: ik werd er gek van en wist het ook niet meer. ‘s Ochtends om 5.15 wakker en denken, wachten tot 7.15, dan zou ik nieuw spul kunnen bestellen per telefoon Bij Tom van NOS-parts. Zo 'n vervloekte nieuwe telefoonkaart gekocht waar je echt wordt besodemietert. Koop 'm met 100 USbelminuten voert de pincode in en ze zegt dat je 65 minuten hebt. Wegens de slechte lijn heb ik 2 keer 3 minuten met Tom gebeld en toen had ik nog 18 minuten!! Vuile criminelen. Tom vroeg om te mailen vanwege de slechte verbinding en natuurlijk was het weer bijna weekend. Hij moest die dag weg dus mail snel. Ee rst weigerde de ene vrouw achter de balie. Nee, dat kan niet want dan dit en dat. De andere vrouw kwam na 5 minuten en die vond het geen probleem en hup. Ik bestelde een nieuwe as want ik zag dat die krom was. Misschien was die al in Donnelly krom en heb ik er niet op gelet!! Goed dan, alles gemaild en toen maar eens naar die monteur gebeld waar we dat nummer van kregen. Die belde ik zijn bed uit maar die zei al dat Sharon hem gisteravond had gebeld dat ze ons langs de weg had zien staan. Toen ik 'm vertelde dat ik een starhub had zei hij om 10 uur langs te komen en te zien wat de problemen nu waren. Wat er toen gebeurde is met geen toets te betypen en dat ga ik dus ook niet doen. Even rust en de volgende mailplek vertel ik weer. Wij zitten nu bij Lee in Greybull waar ik 6 jaar geleden kwam, dus het verslag wordt positief(anders worden jullie ook zo vroeg wakker van de zorgen om ons) Aju par umbrella, Ingrid, Veerle en Paul
5 Van Duffy naar Lee in Grey Bull Hoi daar, eindelijk is die computer zonder mensen en dus nu voor mij. Net koffie bij oom Donalds gehaald, dus ik zit goed met dat bord op mijn benen. We gaan verder met Duffy, want zo heette die mecanic wiens nummer we hadden gekregen, om 10 uur was hij er ook . In een paars zakje had hij een goede hub bij zich en we zaten al plannen te maken wat handig zou zijn. Hij bleef maar praten over die mooie oude HD 's. Weet je wat, ik haal mijn trailer als ik bij een veiling ben geweest en dan halen we je motor en jullie op. Blijf maar bij mij slapen dat is goedkoper en makkelijker. De veiling was iets van een motorzaak die ging sluiten en daar had hij niet zo 'n hoge pet van op. Hij trapte zijn panheadchopper aan en ging op pad. het duurde en duurde. Hij had gezegd dat hij na een uur wel terug zou zijn maar dat bleek veel langer te duren. Ee rst kwam een mannetje van de camping met ons babbelen en
12
verzekerde dat je geen betere kon hebben dan Duffy. Ze hadden 'm aan de fone gehad en het was bij de veiling even hard gaan regenen waardoor zijn motor niet meer wou lopen. Ze zijn ook zo gevoelig he , die oude HD 's, dat je er tranen in je ogen van zou krijgen maar die tranen moeten niet te nat zijn!! Later kwam er weer een vriend van Duffy met een Electra om ons te verzekeren dat Duffy nu elk moment moest komen. hij belde Duffy 's vrouw nog even op en die vertelde dat hij net weg was. Daar kwam hij aan. 1200 op de kar, met een paar binders vast gezet en Ingrid en ik bij Duffy in de auto en Veerle er achteraan met de Lib. Alle bagage bij Duffy in de bak van de pickup. We werden door zijn vrouw hartelijk ontvangen en we konden wel in huis slapen. Gedurende de dag kwamen er allerlei vrienden van Duffy langs om de motoren te fotograferen en te bewonderen. Het eerste dat Duffy deed was de eigenaar van een of andere HD-lookalike bellen om hem te vragen of hij dat ding kon weghalen want hij had nu een noodklus tussendoor. Tijdens dat gesprek haalde ik het achterwiel voor de zoveelste keer uit de motor. Dat was dus gesneden koek inmiddels. Daarna begon ik de spaken eruit te halen en al snel was de hub(naaf) uit het wiel. Ik waste de spaken en Duffy bekeek mijn naaf en mijn as. Die is echt krom1. Hij zette 'm in de draaibank om te laten zien hoe krom. Dat had ik natuurlijk al moeten zien in Donnelly maar ja....je kunt niet alles zien! Duffy roemde mijn aanpak en snelle werken. Hij begon al over dat ik maar moest blijven, dan konden we mooi samen gaan werken. Te mooi om waar te zijn natuurlijk, want zoveel kan ik niet. Had ik al verteld dat Duffy nog niet zolang geleden bij de HD-dealer van Idaho Falls had gewerkt en dat er in zijn werkplaats allemaal certificaten hangen van de HD-fabriek betreffende gevolgde opleidingen. Toen werkte hij bij de noordelijkste HD-zaak in Alaska. Terwijl ik bezig was, kwam die japannerrijder zijn motor ophalen. Kletsen natuurlijk. Hij kwam later met zijn fotocamera. Duffy ging ondertussen de nieuwe naaf nalopen, schoonmaken en opnieuw invetten en controleren op speling. Daarna vroeg hij of ik wilde spaken of dat hij dat moest doen. Ik vroeg hem of hij dat wilde doen. Ik had tot nu toe goede ervaring met mijn spaakwerk, maar hij is daar meer ervaren in dan ik. We begonnen samen met de spaken er op de goede manier in te rijgen. Niet zoals in het HD-boek staat, want deze velg is uit begin jaren 60 en dan was het weer net anders. Ik wist dat, omdat ik het thuis wel 5 keer op de officiële manier had geprobeerd en het bleef mislukken. Spaken erin en dan komt het precieze werk, het richten en uitlijnen en op spanning zetten. Hier is Duffy wel een paar uren mee bezig geweest, terwijl ik de motoren een beetje aan het onderhouden was. Ik ging tussendoor nog met Duffy naar de HD-zaak en haalde daar een ketting voor de motor van Veerle.(dat bleek niet nodig te zijn geweest als er een half schakeltje tussen was gezet. Nu was de ketting te kort of te lang). We haalden ook nog een binnenband. De meiden waren al wezen winkelen met de vrouw van Duffy, Kim. Uiteindelijk was het wiel klaar en kon ik snel aan de in elkaar zet klus beginnen. Onderwijl probeerde Duffy de as te richten, maar dat lukte ook niet helemaal. Zo snel mogelijk een nieuwe as zien te krijgen. Die had ik gelukkig bij NOS-parts besteld, voor dat ik Duffy belde. Met een tikkeltje geluk zou die er morgen kunnen zijn! Alles zat weer op zijn plek en de beste vrienden van Duffy en Kim waren er en ook de vrouw die ons naar hem gestuurd had met haar man en we aten binnen steaks van de BBQ. Nog nooit at ik grotere en zeker, malsere steaks als die avond. Het werd echt vreselijk gezellig met de nodige biertjes en praatjes. De volgende ochtend werd ik wakker van het gefluister van Ingrid en Kim en ik stond op, haalde de videocamera en de lader uit het stopcontact. Zijn vrouw moest in de ochtend om 7 uur gaan werken in een restaurant. Omdat zij tegen Veerle had gezegd dat haar schouder ernstig was geblesseerd, had ze weinig aan de tuin kunnen doen. Toen ze weg was, zei Veerle dit tegen mij en we gingen naar tuingereedschap zoeken. We vonden het en hebben een groot deel van de worteltjes en bonen tussen het hogere
13
onkruid uit gewied. Toen ze thuis kwam ging ze ook meteen een beetje aan de slag bij de aardappels. Het waren 2 geweldige dagen en ja dan kwam het afscheid! Ee rst ging de telefoon, niets en toen ging Kim maar eens naar de camping bellen. Daar hadden ze gezegd dat ze een belletje zouden geven als de UPS-man was geweest. Nu hadden ze dat net afgeleverd!!!. ik op de Lib ernaar toe en de as opgekaald. As er in en bagage erop en opkrassen maar weer. Hier hebben we goede vrienden gemaakt, waar ik zeker contact mee ga houden. Goede gozer die Duffy! Na het verlaten van Idaho Falls zaten we op een lange rechte weg richting Yellowstone park. Onderweg stopte ik even om aan m 'n sleutelbehoefte te voldoen. Ee n moer van de linker tankhelft zat zo los dat ik de tank zag bewegen. Daar kan die lek van gaan, dus vastzetten. Via byway langs watervallen gegaan en dan begon het opeens te waaien en later nog te regenen ook!! Mijn regenkleren lagen natuurlijk midden in m 'n plunjebaal en daar ga ik echt niet voor stoppen. Ingrid zat al verkleumd verscholen achter haar zeiltje en in de verte werd de lucht al helderder. Tenslotte bij de grens van Montana was het droog en had ik een helm op gemoeten!! Bekijk het even, ik ga voor dat kleine stukkie niet stoppen om een helm op te zetten. De bossen en bergen werden met dat mooie weer opeens ook veel mooier en de jas kon weer iets open. Ik wilde stoppen toen de regen begon. Ik remde af bij een camping en zei tegen Ingrid dat er op de KOA in West Yellowstone een warm Bubbelbad is. Hier staan of doorgaan? Ga maar door was het antwoord. Oké! Nu kwamen we daar aan. De inschrijving was nog open, het was al over 8 uur en we zagen het al en we hoorde het van andere HD-rijders dat er een rodeo was die avond. Na het eten gingen Veerle en ik ernaartoe. Ingrid is niet naar het bubbelbad geweest!!! Ze had gekund voor ongeveer een klein half uur maar ze was te moe. Sorry Ingrid. De rodeo, zagen we al op de weg naar de camping, en die was ook al bijna afgelopen. Nog wat stierrijders gezien en die vielen allemaal binnen 3 seconden van die stieren! Afgelopen! Wij naar de uitgang en bij de motor, die we bij een paar andere HD 's hadden gezet, zagen we dat de berijders die Nederlanders waren die we tegenkwamen bij de craters of the moon!!! Sufkutten!! Hallo; zeiden ze. Hebben we jullie niet bij de craters of the moon gezien? Ja, daar waren we toch ook. "Hadden jullie pech langs de weg? "...!!!!! Ja, een probleem met de lagers. " En jullie zijn nu hier? " Ja er was een aardige Amerikaan en die had ook zo 'n naaf en toen hebben we de oude naaf eruit gehaald en een nieuw erin gespaakt. "O, dan moet je wel heel veel geluk hebben, denk ik " "Waar gaan jullie heen en waar komen jullie vandaan? " We komen uit Seattle. Het mannetje met de manchetjes wist niet eens waar dat lag en die dacht zelf dat hij vlak bij de Canadese grens was gestart. Hij was in Portland begonnen en daar ligt aan de overkant een plaatsje dat net zo heet als die grote stad bij de grens van Canada en waar me de naam even van is ontschoten! De lul wist dus niet eens waar hij was! Toen we terug op de camping kwamen lag Ingrid al bijna in bed. Ze houdt zich kranig die meid. Onder d 'r zeiltje als het weer slecht is , maar met de benen op de neus van het span als de zon zo heerlijk schijnt! Veerle rijdt braaf achter ons aan en krijgt haar motor al steeds sneller aan. De volgende dag (ik ben de datum telling even kwijt) vertrokken we vroeg om een heerlijke dag door Yellowstone park heen te trekken. We bezochten de geisers en de stinkgaten, bereden de mooie hellingen en wandelden rond de modderspugende zwavelputten. Ingrid ging ook een keer met een rondwandeling mee, maar dan is het wel weer genoeg. Lekker zitten en natuurlijk met de vragende mensen praten. Old Faithfull werd natuurlijk niet overgeslagen. Sinds 2003 heet mijn 1200 zo en al vele reacties van Amerikanen kreeg ik daarop. Zij vonden het terecht dat ik 'm zo noemde. Bij Fishingbridge nog een kudde bizons gezien en darvoor een eenzame kuierende stier langs de weg. Halverwege het park kreeg ik er genoeg van dat de motor maar steeds bij een berg ging sputteren en stotteren. Ik stopte en haalde de bougies eruit. Beiden zwart als roet. Dus
14
toch te rijk mengsel. Ee rst maar eens wat aan die afstelling doen. Dat gaf al veel verbetering toen we weer op weg waren. Fishingbridge kreeg zijn naam niet zo maar, leek wel. We gingen er tanken en de eland achterop herkende de winkel waar ik 'm gekocht had. Juist daar ging het regenen als een gieter. Het plonsde. Ik deed m 'n regen jasje aan, maar zag al weer heldere lucht in de richting die we moesten gaan. Hup, gaan, en we lieten een groep ingepakte HD-rijders schuilend achter, stoer als we zijn!!! Bij de oost uitgang van het park was de schade van nog goed te zien van de brand van 2003. Naar de uitgang van het park en na die uitgang daalden we af tussen de mooiste bergen en rotsen die je je maar kunt bedenken. De hele weg naar Cody toe is een zacht afdalende pracht die ik zo 'n beetje continu heb gefilmd. In Cody aangekomen zijn we eerst gaan eten bij de Pizzahut om daarna te gaan staan op de camping waar ik in 2003 ook was geweest:The Podarosa Campground. We hebben daar de tent opgezet en konden pas naar bed na alle nieuwsgierige Amerikanen met onze verhalen bevredigd te hebben. Die avond wilde ik Lee Hoflund in Greybull bellen maar de telefoon kon niet door verbonden worden door de payphone. De volgende ochtend mocht ik het proberen met de telefoon van de man in de office en het lukte. We komen eraan. Oké, zei Lee: "Ik wacht op jullie ". Ee n mooie weg door het glooiend land van Wyoming bracht ons naar Greybull , waar ooit een albino bizon was gezien en daar is het plaatsje naar genoemd. Heilig voor de indianen. In Afrika zou hij nu ontvoerd en geslacht zijn om er medicijn van te maken, net zoals ze daar met kinderen doen! We werden warm onthaald door Lee. Zijn vrouw was in Greybull met zijn dochter die daar geopereerd moest worden. We mochten in de tuin kamperen maar hij raadde ons dat af omdat de hele avond een computergestuurde gras sproeier de tuin bewatert. Rondom het huis steeds hier en dan daar. Slaap maar binnen in huis. Ook goed! Met Lee zijn we bij een zelf ontdekt Medicin Wheel geweest. Er is ook een veel groter wheel met een grote parkeerplaats maar die is verder weg. Met Lee 's jeep reden we in de bergen naar het wheel en we zochten naar een tee-pee ring. Daar heeft hij veel pijlpunten gevonden. Helaas kon hij de ring niet meer vinden! ook bezochten we een vindplaats van dinobotten. Bij Lee kwam meteen de plaatselijke krant op bezoek. Ik heb daar in de krant gestaan in 2003 en de reporter kwam natuurlijk ons interviewen en foto’s maken. 2 Dagen later stonden we daar in de krant. Met Lee maakte ik een beugeltje voor mijn voorstandaard, dat afbrak <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "3 mijl ">3 mijl voor we Greybull inkwamen.
6 Van Greybull naar Medicine Bow We waren in de ochtend opgestaan(zoals altijd) en begonnen onze bagage op te pakken om Greybull te gaan verlaten. Dorp uit na gedag, gezoen en gezwaai en nog even benzine gehaald te hebben, gingen we weer verder naar het oosten. We begonnen aan een klim tegen de Big Horn Mountains op. Dat betekende vele mijlen in zijn 2de versnelling de berg op. Dat gaat niet snel maar zo kom je er wel. Prachtige wegen tussen de rotsen door en we bekeken
15
ook nog een waterval. Toen we zo goed als boven waren begon de temperatuur al ras te dalen en Ingrid pakte zich goed in en verschool zich achter haar zeiltje. Door flink vaart te kunnen maken zodra je even naar beneden rijdt, heb je langere tijd dat de motor het op een acceptabele snelheid, in z 'n 3, volhoudt de berg op. Op het hoogste punt gingen we naar een roadhouse/lodge om daar door de eigenaresse volgegoten te worden met koffie en ze stookte het haardvuur extra op. Zodra we weer op temperatuur waren dachten we er over om maar eens te gaan vertrekken. Ee n jongen die daar ook werkte had het meteen al op Veerle voorzien en begon haar al een baan daar in het vooruitzicht te stellen. Wel leuk maar Veerle dacht toch niet haar leven boven op de berg door te brengen! Na enige tijd werd er ernstig aan de weg gewerkt en moesten we dirtroad rijden en heen en weer slingeren. Daarna daalden we alleen nog maar en kwam de temperatuur ook weer op zomerse waarden. Door dat gebocht naar beneden maakte de motor niet veel toeren (ik trap de koppeling als de motor in de tweede versnelling staat en laat hem opkomen tegen de tijd dat er een bocht komt en de snelheid te hoog is. Ondertussen draait de motor stationair) en gebruikte ik mijn rem wel veel en zo ook het remlicht. Onder aangekomen stopten we in Dayton bij een bar/resto. We aten daar en dronken wat. Toen we aankwamen remde ik en de motor ging vanzelf uit!! Ook brandden de lampjes in mijn dashboard zwak. Nee he, toch niet weer de stroom zoals in 2003?! Ik heb de nieuwe dynamo er een maand voor vertrek er net opgezet! De 1200 heeft al zolang ik hem heb iets met de stroom. Ik word er gek van! Bij vertrek van de pub startte de motor weer goed, maar toen we in Sheridan aankwamen en moesten stoppen voor een licht, kon ik de motor nog maar net aan de praat houden. We namen al een interstate voor <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "10 mijl ">10 mijl om snel in Sheridan aan te komen. Bij het tweede licht stopte de motor ermee. Midden in de zomerhitte van over de 30 graden, sta je daar in de hoofdstraat. Duwen over het kruispunt en parkeren in de schaduw. Ee n man kwam naar me toe en vroeg wat er was, na een compliment te hebben gemaakt hoe mooi de motoren waren. Ik vertelde hem over mijn gebrek aan stroom. Vlak voor Sheridan had ik op een benzinepompparkeerplaats de dynamo al open gemaakt om te kijken of de collector niet vet was geworden door olie. Want hoe ik het ook wend of keer, elke keer is de dynamo vettig van de olie daar binnenin. De man vertelde me dat er hier geen H-D zaak is in town. Misschien kan Hammer, een Chevrolet zaak, iets voor je betekenen. Stap maar in mijn auto, dan rijd ik je er wel naar toe. Aldaar met een zielig gezicht uitgelegd wat ik vermoedde en of zij iemand hadden die iets kon door meten. Die werd gehaald, in de persoon van Jayson. Jayson liep met mij mee naar de motor met een multiemeterachtig apparaat. (Heb ik zelf ook bij me) Misschien de diodegestuurde onderbreker. Hij mat ze door en hij kon dat niet positief beoordelen. Terwijl hij bezig was vroeg ik hem naar een camping. Die is ver van hier en goedkoper is het om bij ons in de tuin te gaan staan. Prima!!! dachten we. Ik zou er een nieuw apparaatje opzetten en hij zou over een half uur klaar zijn met werk en zou mij dan naar huis slepen. Het andere apparaatje gaf geen soulaas. De dynamo laadde amper en de accu was leeeeeeeg. Even over vijf uur kwam Jayson met zijn pickup aan en ik had mijn sleepkabel al te voorschijn getoverd. Hij sleepte me net out of town de 15e street in en na een kilometer was daar zijn huis met tuin. Z 'n zoontje kwam al aanlopen in de tuin. Hij liep zonder kleren en Jayson vroeg hem waar zijn kleren waren. Het kereltje is 3 en wilde van alles zeggen en weten. Zijn vrouw Tia kwam even later met hun dochtertje van11 maanden op haar arm naar buiten. Zij moest zo gaan werken en zo zien ze elkaar alleen in het weekend. In huis een bende en in de tuin nog erger. Jayson houdt van oude auto 's. Heeft een Chevrolet (chevalier oid) met het motorblok achterin, onder zeil staan. Nu de kinderen er zijn heeft hij er geen tijd of geld meer voor. Onder een dikke laag stof was
16
daar onder de motorkap wel chroom te ontdekken. Ook stond er de auto van zijn opa en een 1963 Ford Pickup. Ik haalde de dynamo eraf terwijl Veerle met Jayson bier haalde en een pizza bestelde. Daarna is Veerle voornamelijk wezen oppassen op de kinderen toen ik bezig was met de dynamo, samen met Jayson. Ik maakte de collector toch maar nog schoner en Jayson zag in de dynamo niets dat stuk kon zijn of erop duidde. Wel ontdekte ik dat de rolpin waarmee het tandwieltje aan de as zit, er bijna uit was. Er was al een deel afgebroken. Het tandwiel was al van zijn plaats op de as. Jayson haalde van een onderdeel van zijn chevy (de stroomverdeler) een rolpin die van de goede maat was. Toch duurde het nog even voor het klaar was en bij zaklamp en hanglamp zette ik de zaken weer in elkaar. Ondertussen stond de accu lekker op te laden met zijn 6 Volt lader die maar 0.6 AMP per uur geeft. Fijn voor de accu, maar het duurt en duurt. In de ochtend nam ik afscheid van Jayson. Hij moest om 8 uur beginnen met het werk. Ik besloot te lopen naar een benzine pomp om daar koffie en broodjes voor het ontbijt te halen. Na een klein uurtje lopen had ik wat en liep terug. Ingrid en Veerle hadden hun spullen al ingepakt en waren aan het opbinden. We ontbeten en ik brak af en haalde de accu van de lader. Ik had alle verbindingen die licht konden geven verbroken. Opladen in de gewone stand nihil, maar in lichtstand gaat hij naar 6.3. Dat is niet genoeg, toen ik hem erin zette voor de vakantie laadde hij met 7 Volt. We reden verder en kwamen in Buffalo aan. Daar gingen we lunchen bij de Subway en ons eindstation was volgens m 'n plan Kaycee. Hier kreeg ik in 2003 een klapband van het zijspan onderweg hier naar toe. De sfeer van de weg was nu heel anders. Was het 6 jaar geleden smorend heet, nu was het fris en begon er zelfs lichtte regen te vallen. We zagen wel enorm voor Pronghorn antilopen in de velden naast de weg. We kwamen aan bij Kaycee en ik stopte op de camping waar ik toen ook stond. Er was geen office daar en de meiden begonnen al te mopperen dat het nog te vroeg was, enzo. Nu scheen eindelijk de zon, en ik wilde de baas en bazin van de camping weer zien. We gingen in het dorp terug om naar hun andere camping te gaan. Daar wonen ze ook. Toen we over de opengebroken straat van Kaycee waren terug gereden moesten we links en onder de interstate 50(?) door om bij hun camping te komen. Randy herkende mij meteen " I 'll be damned ", bleef hij maar zeggen. We begroetten elkaar hartelijk en toen kwam ook zijn vrouw Christy naar buiten en die werd ook uitzinnig. Omdat er regen was geweest had Ingrid er de gewoonte van gemaakt om dan maar een huisje of een motel te nemen. Huisjes zijn hier prima groot. Ingerichte keuken, TV, BBQ voor het huis en zes bedden. We namen het en ik liep naar het dorp om eten te gaan halen. Ik haalde daar een paar grote en dikke Sirloin steaks en bij terugkomst maakte ik die klaar op de BBQ. Ook deze waren zeer lekker. De meiden hadden ieder een halve en ik nam de "kleinste " van de twee, jum jum! Ik was nog aan het vleesbraden toen Randy eraan kwam om te zeggen dat er een rodeo in town is en dat ik hun busje wel mag lenen. Hij zette 'm bij ons huisje. Na het eten stapten we in en nadat Veerle had verteld hoe ik zo 'n automaat moest starten, konden we gaan rijden. Het licht is ook nog niet zo simpel te vinden. De rodeo was wel aardig, maar erg amateuristisch. Maar ja, de jeugd moet het daar leren. Het werd kouder en we gingen maar naar ons huisje. TV kijken en dan naar bed. Ik had vanaf aankomst de accu weer aan de lader gezet en die vond dat oké. Christy kwam me gedag zeggen. Ze moest naar Casper voor les. Toen, na ontbijt, opruimen en oprotten. We kregen nog korting van Randy en zo zaten we er weer goed bij. Om in Casper te komen moet je hier wel over de interstate. Alle andere weggetjes zijn dirtroads. In Casper aangekomen, wees Ingrid me naar een H-D zaak, maar daar ga ik niet meer naar toe. In 2003 weigerden ze mijn nieuw gekochte banden om mijn "dangerous rims " te zetten! We reden naar fort Casper en het museum en ik kocht daar wat indianenboekjes voor op school. Over een prachtweg Casper uit, na boodschappen gedaan te hebben, en na
17
een mijl of 20 moesten we linksaf in de richting van Medicine Bow. Na 80 mijl en een beetje moest ik op reserve en Ingrid zat al te genieten bij het idee dat mijn benzine op zal zijn. (Meestal 3 mijl voor een dorp) Dat gebeurde niet en ik reed zonder problemen naar de pomp. De vrouw van de pomp antwoordde op onze vraag naar een camping, dat we op het lokale sportterrein annex kampeerplaats mochten staan. Daar gekomen zagen we achteraan wat caravans staan, maar hier vooraan op het mooie groene gras sta je vlakbij de eettafels en banken! Daar gaan wij staan. Dat hebben we geweten!!! Tijdens het eten, het was al donker aan het worden, begonnen opeens de watersproeiers aan de rand van het grasveld naar hartelust te spuiten. Verdacht. Ik had bij het opzetten van de tent een of ander zwart ding in het gras gezien!!! Morgen weer verder.
7 Van Medicin Bow tot Cowdrey Hallo, we gaan weer verder. Daar gingen die sproeiers spuiten en na een half uur stopten ze maar toen kwamen er opeens een stel anderen door de waterdruk uit het gras! Ee n ervan was die zwarte knop in het gras vlak naast mijn tent en die spoot met grote kracht tegen de tent op een afstand van 15 centometer. Ik werd erg boos en probeerde die dingen in de grond terug te trappen, maar het water was sterker! Toen maar snel mijn groene tafeltje gepakt. Dat tafeltje had ik bij die eerste serie sproeiers al gebruikt omdat we anders van onze eettafel waren afgespoeld. Tafel tussen de tent en de sproeier gezet en toen was het probleem over. Na een half uur begonnen ze aan de andere kant van het veld te sproeien en wij konden rustig gaan slapen!? Tot.... Kwart over twee `snachts. In mijn slaap hoorde ik plots veel herrie. Omdat we ook steeds treinen hoorde rijden en toeteren dacht ik dat ze iets van luchtdruk aflieten, tot ik opeens wakker genoeg was en me bedacht dat die gore waterspuiters weer waren begonnen. Nu had ik in de nacht niet veel aan dus ik kon weinig nat worden. Snel de tent uit om het tafeltje te pakken wat inmiddels bij de tent van Veerle en Ingrid stond. Als zij last hadden konden ze het ervoor zetten, maar het stond er nog en nu moest ik het weer gebruiken. Weer geplaatst was alleen de herrie er nog maar kon ik aardig in slaap komen. De ochtend ontwaakten we met zeiknatte tenten en alle eetspullen die we „veilig“ hadden gelegd onder de pichnick daken en op de tafels waren allemaal drijf. Het kartonnen doosje van het gasstel trekt er nog krom van en heeft nu aardig wat plakband aan de losse kanten! We gingen ontbijten bij het gasstation en toen moesten we <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "34 mijl ">34 mijl naar het westen. Nu hebben ze daar in Medicin Bow een hele serie van die afschuwelijke windmolens staan. Windmolens zoals die waar Nederland ook zijn landschap mee verpest en die eigenlijk peanuts aan stroom opleveren! We ontdekten waarom we ze hier voor het eerst zagen in de US. Die <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "34 mijl ">34 mijl hebben we voortdurend tegen een harde wind in moeten rijden en dat is niet fijn rijden. We waren blij dat we de interstate bereikten alwaar we onderdoor moesten naar het zuiden. Weg wind, er was nu zon en een heerlijke rit bracht ons naar Saratoga. Aan onze linker hand lagen de Medicin Bow Mountains. De naam komt van de Indiaanse gawoontes. In deze bossen kapten de Indianen uit deze buurt Mahonie hout om daar zeer goede bogen uit te snijden/zagen. Tevens, als die bogen gemaakt werden, kwamen de stammen , die bevriend waren, bij elkaar en wisselden de medicijnmannen geneesmiddelen met elkaar uit en werden er dansen ter genezing gedaan. In Saratoga was het al weer heerlijk heet en na getankt te hebben gingen we naar een klein Deli eettentje
18
van een Italiaan. We namen daar wat ontbijt zaken en capuccino’s. De baas van de tent had een week of wat geleden een ongeluk gehad met de auto. Klapband en 3 keer over de zij gerold. Zijn vrouw uit het dakraam geslingerd en hij uit het zijraam. Hij had wat gebroken ribben, wervels ontzet en hij liep erg moeilijk. Zijn vrouw had gewoon.. niets! Tijdens dat brunchen kwam de één na de ander om de motoren te bewonderen. Zo langs de weg ben je nooit alleen. Ze hebben altijd wel tijd om een babbel te maken. Ook een leuke winkel in het dorp, maar ja, je kan het toch niet mee nemen. Verder naar het eind van het dorp. Daar is de Saratoga Hotspring. De bordjes brachten ons ernaar toe en ik heb er in gezwommen. Veels te heet bij de plek war het hete water uit de grond komt, maar aan de andere kant van het bad was het goed te harden. Je voeten gaan er van tintelen maar het is niet verkeerd. Zeker in de winter is dit perfect. Het geheel heeft natuurlijk een zwavelachtige lucht ivm. de vulkanische aktiviteit. Veerle is er door heen gelopen maar waagde zich niet aan een zwem, en Ingrid bleef lekker aan de koele rivier zitten. In dit riviertje stroomt het warme water uit. Na Saratoga gingen we verder naar het zuiden. Riverside, en vervolgens tussen twee prachtige bergketens door, arriveerden we in de staat Colorado. De eerste plaats waar we kwamen was Cowdry. Ik dacht daar te kunnen tanken, maar er was niets dat nog open was. Ook het hotel was gesloten! Ingrid moest voor een sanitaire stop, maar aangezien zelfs het postkantoor vanwege de sluitingstijd dicht was, besloot ik een erf op te rijden waar twee oude mannetjes met elkaar stonden te praten. Ik zette de motor uit en vroeg aan één van de mannen of de dame in mijn zijspan gebruik zou kunnen maken van hun restroom. „Depends wat she is going to do there“ was het antwoord van de eigenaar van de joint. Hij riep zijn vrouw en de beide dames gingen even afwateren. Andere keer verder, Paul
8 Van Cowdrey tot Denver Nadat de dames hun boodschap hadden gedaan gingen we nog even rondkijken bij hun Barn-sale. Ee n hoop oude troep in de schuur. Er zaten wel leuke dingen bij, maar die krijg je allemaal niet mee. De motor moet er zo al flink genoeg aan trekken. Bergen aan de linker hand en glooiende velden rechts, zo bereikten we Walden en daar tankten we wel. Het leek er wel een klein Sturgis. Iedereen vraagt ons al de weken al of we onderweg zijn naar Sturgis. Daar schijn je te moeten zijn! Nu, daar waar we stonden was het vreselijk druk van alle heen en weer rijdende Harleys. Het was tenslotte zondag en dan zijn ze er allemaal op uit. Van hier gingen we een doorgaande maar smalle weg op die door het Arapaho Wildlife State Park gaat. Prachtige velden met creeks en heel veel mooie bloemen in de velden. Na een tijdje lag Ingrid te slapen, maar ze heeft, achteraf, wel gemerkt dat ik met het zijspan de planten van de weg rand afreed omdat er een snellere camper ons voorbij wilde. Die dag eindigde onze dagrit in Granby. Ingrid was zo moe dat we een motel namen. Natuurlijk namen de meiden de kamer met de deur (slim als ze zijn), maar toen daar na 15 minuten een toeterende trein op 10 meter van hun bed langsreed wilden ze opeens ruilen. Niks niet dus! Veel foto’s gemaakt door HD-rijders in ons motel. Veerle en ik gingen bij een leuk restaurant eten en namen daar vandaan iets mee voor Ingrid. In het restaurant zat een singasong zanger en die klonk niet verkeerd. Ik kreeg een cd-tje van hem en neem dat mee naar huis. Ook konden we eindelijk eens kiezen uit een flink aantal tapbiertjes. Bij terugkomst ging de zanger net zijn camper in. Zo trok hij rond. 's Ochtends opgestaan, opgepakt en naar een ontbijt-tentje gereden. Daar hebben ze internet en ik kon toen eindelijk eens dat weggooi telefoontje uit de supermarkt activeren.
19
Dat had ik de avond ervoor via de telefoon geprobeerd, maar ze vragen dan net te veel, te snel en met te veel onbekende termen. Dat werkte dus niet. Nu moest ik 5 keer één of andere getallenrij van 15 cijfers invullen en toen was het zeker genoeg dat ik geen terrorist was. Nu bel ik in de States voor weinig geld. Ik kocht toen ik naar Duffy wilde bellen zo 'n belkaart met 100 minuten. Ik neem de telefoon op draai het nummer van de kaart en toets het pinnummer van de kaart in. Het meisje zei: "You 've got 65 minutes ". Dus waar zijn die 35 minuten gebleven?? Daarna belde ik eerst naar Tom, maar omdat de lijn zo slecht was vroeg hij me weer terug te bellen. Dat deed ik, lijn nog slecht, voor 2 minuten. Toen ik Duffy wilde bellen had ik nog 18 minuten!!! Vuile oplichters. Telefoon geactiveerd en Veerle kon naar het transportbedrijf bellen die onze motoren vervoerde ivm. het inleveren van hun motor. Daarna opkrassen. Stukkie terug en dan naar oost, langs Granby Lake en GrandLake en tenslotte het Rocky Mountains NP. in. Prachtige boswegen en klimmen en dalen met spectaculaire uitzichten. We eindigden die mooie dag op een mooie camping bij Este Park, een toeristen dorp, maar dat zijn wij ook! We aten in een redelijk lekker restaurantje onze lunch en gingen toen naar een camping die het meisje van het restaurant ons had gewezen. Daar hadden ze maar een paar tentplaatsen in de hoogte en ver van de WC. Dat is niet goed voor Ingrid, dus vroeg ik of er geen camping in de buurt is waar we wat dichter bij een WC kunnen staan. De vrouw wees ons de weg naar een camping die, zoals zij zei, veel mooiere tentplaatsen heeft. Daar gingen we staan en die camping beviel best. Veerle en ik naar het dorp om inkopen te doen en koken met die hap. Dit keer maakten Ingrid en Veerle een heerlijk rijsthapje met gesneden sirloin in het. Erg lekker. Op de camping stonden ook nog mensen uit Frankrijk waar ik even mee kletste. Zij bleven hier nog even. Wij niet. Ee rst naar de bieb in Este Park om voor Ingrid en Veerle hun vliegreis te bevestigen en hun vliegtijd te weten te komen. Daarna opzouten met die handel. Komen we het plaatsje uit is m 'n filmbandje vol???? Bleek dat hij aangestaan had toen we in de bieb waren. Dus na terugspoelen had ik weer 36 minuten. Vandaag een mooie groene stippeltjes weg. Die zou langs het plaatsje Nederland moeten gaan. Ja en dat was na de afslag over <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "20 mijl ">20 mijl . Omdat het zo ‘n klim- en slingerweg was duurden die <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "20 mijl ">20 mijl wel lang maar de uitzichten staan weer op de film. Nederland! Het zal toch niet op Nederland lijken, want dan zou ik er meteen weer weg willen! Nee hoor, bergen hier. Bergen en nog eens bergen. Daar hebben wij er maar een van en zelfs die zijn we aan het vermalen om in de cement wagen te gooien!! De enige Dutch Mountains die we nu creëren zij onze afvalhopen waar we met zijn allen op moeten recreëren!! In Nederland is een miningmuseum en daar staat een hele oude hijskraan voor een steamshovel, zoals je in oude Donald Duck verhalen nog wel ziet. Uit 1924. Er zijn er 25 naar Panama gestuurd om daar het kanaal te graven. Deze is de enige die daar niet is gesloopt en is via California hier naar toe gekomen. In de jaren 80 gaf de toenmalige eigenaar hem aan het museum. We gingen hier in het Katmandu-restaurant eten. Lekker multiculti!!!. Het smaakte ons goed. Toen we Nederland verlieten reden we over een fantastisch mooie weg, maar ik had het gevoel dat we niet goed zaten. Er stonden nergens wegnummerborden maar toch..Uiteindelijk zag ik bij een brug: "Bouldercreek " staan en dat zei genoeg! We waren naar Boulder gereden. Je rijdt dan echt met lange en bochtige afdalingen de Rockies uit. Deze weg hadden we niet willen missen! Nu we in Boulder zaten vond ik de weg naar Golden. Niet zo 'n mooie weg maar we kwamen in Golden, waar we eerst het graf van Buffallo Bill gingen bezoeken. Hij wilde begraven worden op de Mount Lookout bij Golden. Dat is echt op de rand van de Rockies met het laagland. Zware beklimming met veel s-bochtjes, die krapper waren dan tot nog toe, bracht ons naar boven en we bezochten het museum en zagen een film
20
over zijn leven met veel authentiek beeldmateriaal. Beneden aangekomen gingen we door het centrum van het stadje en vonden een redelijke camping. 's Ochtends eerst naar de bieb om de telefoonnummers van Delta te vinden en toen naar de Interstate 70 om door en langs Denver te rijden tot Aurora. Hier is het depot van het vervoersbedrijf dat de motorbelangen behartigd. We vonden het op de computer simpel en er niet ver vandaan is ook het hotel, waar we nu zijn, en aan de overkant van de weg is een Harley-Davidson zaak. Alles bij elkaar. Veerle kwam erachter bij de Delta-airlines wat haar vluchtnummer en vliegtijd moet zijn en daarna gingen we met z 'n 2en naar de HD-zaak. Daar stond het voltallige garage personeel om de motor te draaien. Het meisje van de winkel zei dat Veerle ook haar motor moest gaan showen! Tevens kwamen er 2 ElectraGlide motor agenten aan. Toen ze met me gingen praten vroeg ik waar zij hun prachtige laarzen vandaan hebben. De ene pakte een kaartje en schreef het adres van de fabriek op en belde meteen een opslag hier in Denver maar kreeg het antwoordapparaat. De ander zei toen dat hij morgen zijn oude paar zou brengen. Ze zien er nog goed uit. De volgende dag zagen we dat dat klopte. Toen we naar de HD-zaak wilden vertrekken kwamen de agenten daar net vandaan en kwamen ons nog even begroeten. Bedankt en we sturen een kaartje. Na het ophalen bij de Harley zaak werd het weer droog, na lang wachten, en piepten we er tussen uit om Veerle haar motor in te leveren. Ik heb hem in de krat gezet en gebonden en ondertussen regende het buiten weer pijpenstelen. Na de hoosbui zijn we met tweeën in mijn span naar het hotel gereden. Gisteren heb ik de meiden naar het vliegveld gebracht en toen ze achter de douane waren ging ik met de shuttle bus terug naar het hotel. Hing wat in de kamer, mailde wat en heb gewandeld.
9 Van Denver, Mount Monarch, tot Monaste Nadat ik de meiden had uitgezwaaid bleef ik die dag nog wat denken!! en hangen. Ik besloot om meteen maar eens de benen te gaan strekken want dat was er een beetje bij ingeschoten met al die gezelligheid om je heen. De zaterdag zou ik gaan vertrekken en had nog even wat gemaild, alles opgepakt en ontbeten. Stad uit, interstate 25?op en daarna een kleinere weg die onder de stad doorgaat. Dat duurde toch even omdat er over tig kilometers aan de weg en viaducten gewerkt werd. Eindelijk begon de menselijke aanwezigheid aardig minder te worden en ging ik weer de bergen in. Vanuit Denver zie je die Rockies als een muur liggen. Die "wolkenkrabbertjes " in de city vallen er werkelijk bij in het niet. Ik moest dus weer klimmen en dat gaat met een hoop gewicht minder toch wel iets makkelijker maar ik moest zo nu en dan echt wel weer naar die tweede versnelling. Bergie op en bergie af en alles door mooi landschap. Om 13.00 uur had ik de <st1:metricconverter productid= "300 km " w:st= "on ">300 km er al op zitten. Dat gebeurde hiervoor toch nooit. Wat was er? Moest ik meer gaan relaxen langs de weg? nog helemaal niet moe en ging dus maar even tijdrekken in Salida. Leuk stadje met een hoop mooie "oude " gebouwen. Daar ook even inkopen gedaan en na 5 minuten stond ik weer buiten. Courgettes en room en knoflook. Ik eet vanavond courgette soep. Op naar een berg die 11000 en nog iets feet hoog is. Deel maar door ong.3 en je weet de meters. Ik zag een bordje, ging die weg in maar zag niets en misschien was het wel fout. Terug en weer verder de berg op. Kom ik helemaal op de top??? Ee rst maar eens even vragen bij het restaurant aldaar. Weer terug en toch dat weggetje in en daar was de bruine camping. Kostte nog veel maar er waren ook veel aardige mensen. Lekker gegeten en resten in een
21
beervaste vuilnisbak gegooid. Die avond werd het vreselijk koud. Toen ik 's ochtends m 'n bed uit kwam en buiten op de thermometer keek was die op 0 graden! Er zat rijp op het zijspan zeiltje! Ik kleumde en wachtte zoveel mogelijk naar de achterkant van de camping, daar kwam de zon het eerste over de berg. De avond daarvoor heb ik nog een beetje gewandeld en zag daar een paar herten rustig grazen. Toen ik te dicht bij kwam zijn ze er vandoor gegaan naar beneden. Toch eens kijken waar. Nou, daar zou ik geen 2 stappen kunnen zetten en dan zou ik gewoon tot de eerst volgende boom naar beneden zijn gedonderd. Zo steil! Ontbijt van Oats en melk en opkrassen. Ik zat om 8.30 op de fiets en moest weer die berg beklimmen. Vanaf dat moment was het echt de hele dag(althans het grootste deel) berg afwaarts, wel relaxed rijden. Ik kwam zo in Gunninton en daar tankte ik. Na deze grotere plaats begint een enorm meer. Daar loopt de weg dan steeds langs. Op het meer tetteren de speedbootjes heen en weer. Ik stopte om het water te voelen. Het was gewoon handwarm of warmer. Ik kreeg veel zin om te zwemmen, maar dat kost en te veel tijd en je moet dan weer al die vodden uitdoen en m 'n mooie nieuwe laarzen en ik zou eindigen bij de hotsprings van Ouray. Ik stopte voor wat te drinken en toen ik weer op pad wilde zag ik iets in het water liggen. Ik zette de motor direct uit en pakte de camera. Licht bruin en groot?? Het was een bever die daar rustig rondzwom en na een tijdje genoeg van dat gezwem had. Hij stapte aan de kant en klom naar boven om onder een struik uit het zicht te verdwijnen! Nog nooit gezien, maar nu dus wel. Dat meer is echt fantastisch mooi en aan het eind was het helemaal fraai. Ee n steile beklimming, waarbij de motor toch weer rare hikken geeft en overslaat! Vandaar naar Monaste. Even voor Monaste was ik weer bergen aan het filmen. Er stond een bordje dat er weg schade was maar toen ik over een hellinkje keek zag ik mooi zwart nieuw wegdek. Ik dacht dat ze vergeten waren het bord weg te halen. Deed net de camera weer weg, pakte het stuur vast en maakte een klapper alsof de weg een halve meter omlaag ging maar dan verticaal. Ik flikkerde over m 'n stuur en reed op een groot gat in de weg af. Door dat gat ging ik heen en belandde op de andere weg helft. Gelukkig zijn de wegen hier niet zo druk als bij ons. Dat had fout af kunnen lopen als ik die camera nog in m 'n handen had gehad. Dan was ik hoogstwaarschijnlijk de macht over het stuur verloren en dan??? Nu dan ,even met je kop en je rug schudden en doorgaan. Aan het begin van Monaste getankt en aan het einde naar het UTE indianen museum geweest. Als je ziet hoe groot hun gebied was voor de witjes er waren en hoe groot nu!!! Nu stop ik ermee want ik vertrouw die computer niet, ik hoop dat hij het verstuurt en anders Pech.
10 Van Monaste tot Monument Valley Nu dan. Ik was in Monaste gebleven. Toen ik dat museum uit kwam raakte ik in gesprek met een familie en hun oude buren. De familie was hier komen wonen omdat de man hoofd van een school werd in Monaste. Vriendelijke mensen en die zijn de buurt aan het verkennen met de kinderen. Ik vroeg over Ouray en de hotspring. Het zou maar <st1:metricconverter productid= "35 mijl " w:st= "on ">35 mijl zijn om er te komen. Ee n hotspring is er al eerder zei de vrouw. In Ridgeway heb je er al een en daar is clothing optional. Als schoolhoofdvrouw had ze dat beter nu kunnen doen dan als de school eenmaal was begonnen. Nu kende niemand haar nog en zou ze in haar blootje in de pool kunnen zwemmen. Ik dacht er over om daar te gaan. In Ridgeway reed ik naar het visitorscenter om te vragen waar de hotsprings zijn. De vrouw vertelde me dat ik er al bijna was. Bij het centrum was ook een museum over de treinlijn
22
die daar tot 1956 heeft gelegen. Het was een smalspoorlijn die alle zaken, die nodig waren, daar bracht maar ook afvoerde richting Durango en verder. Veel interessante zaken in het museum. Oude gereedschappen, oude foto’s van de lijn en de locs en oude rekeningen voor ladingen gouderts. Het kostte in die tijd geen drol maar was in verhouding toen de goede prijs, denk ik. Ook hingen er foto’s van ongelukken die er waren voorgevallen. Er ligt daar in de winter altijd een enorm pak sneeuw en dan kan er wel eens wat gebeuren! Na het museum weer verder en daar lag de pool met een enorm grote, volle parkeerplaats eromheen. Ik besloot maar door te gaan en dan maar m 'n broek aan te houden in Ouray. In Ouray zou ik 2 dagen blijven. Ouray is een oud mijnwerkers plaatsje. Ze vonden er enorm veel zilver en omdat de eigenaren van de mijnen ook de eigenaren van het dorp waren, vloeide er veel geld naar de town , die er alleen maar indrukwekkender op werd. Er staan veel stenen gebouwen langs de hoofdstraat en daar zijn er weer veel met 2 verdiepingen. Ik filmde erop los en ontdekte een soort brouw-cafeetje. De man had 3 eigen bier soorten op tap en de 2 avonden dat ik er was heb ik ze op hun smaak kunnen testen. Alle drie zijn ze positief getest. Naast mijn tent stond een elektriciteitskastje, dus kon ik de accu weer aansluiten op het net. De accu wordt niet geladen door mijn dynamo, dus moet je de boel een beetje helpen. Mijn lader gaat niet snel maar dat is alleen maar goed voor de accu! Overal raak je natuurlijk aan de praat door de motor. Die zie je nooit meer rijden in deze tijd! Good on you, dat je rijdt op zo 'n mooie machine! <span lang= "EN-GB " style= " ">You mind if I take some pictures? Ik antwoord dan met: "There it 's made for ". De ochtend van de volgende dag heb ik kaarten verstuurd en ben ik een wandel trail gaan doen, maar omdat ik al op het punt van een uur wandelen na een half uurtje aankwam besloot ik door te gaan met de rondwandeling die om het hele dorp moet gaan. Ee n mooie trip door de bergen en langs de dalen warbij je steeds het stadje kon zien. Op een gegeven moment hoorde ik de drukte van Ouray niet meer! Hoe kan dat? Ook zag ik al een tijd niet meer die bordjes van die trail. Ja hoor, klopt de boel weer niet! (Ik hield maar een beetje de kant van de town aan bij splitsingen en kwam op andere routes uit. Toen ik al een uur of 4 aan het tippelen was, dacht ik er maar eens over om er een eind aan te maken. Toen ik afzakte naar het stadje over een pad van een andere trail, kruiste ik de trail die ik had moeten hebben. Daar dan maar in en daar ontmoette ik een wandelman en die klaagde er ook over dat hij daar de weg was kwijt geraakt!! Goed gegeten en lekker, maar teveel bier geproefd, heb ik m 'n tent nog wel kunnen vinden. In de ochtend toch vroeg genoeg op en alles in-en opgepakt en gaan met die banaan. Over de Red Cliff Pass. Die is 13000 en nog wat feet hoog. Dat is zo 'n 4km hoog en dat merk je bijvoorbeeld aan de afstelling van de carburator.(Zoals in Yellowstone waar ik de sproeier een flink stuk dichter moest zetten). Voordat ik boven was, moest ik nog langs een soort afzetting, alwaar een auto niet met de bochten mee was gereden en nu onder in het ravijn lag te liggen! De bergen zijn daar rood en dat is natuurlijk ijzer! Langs de weg kom je allerlei ijzer mijnen tegen. Er is zelfs een lookout voor aangelegd. De huizen staan te verrotten dus er wonen geen mijnwerkers meer. Wel stonden er een paar nieuwere vrachtwagens en wat apparaten. Maar goed dan, ik was op weg in prima weer over een paar passen naar Silverton. Ze vonden daar zilver bij de tonnen en het was een rijke plaats zoals Ouray. Veel andere silvertowns zijn teloor geraakt na de zilvercrisis, ergens eind 1800, begin 1900, maar deze towns hadden daar geen last van omdat ze er ook goud ontdekten. Zo bleven ze in de running. In 1951 werd de goudmijn gesloten, maar die werd een paar jaar later toch weer geopend voor een jaar of wat en toen was de nieuwe goudmijn, alwaar ik onderdeel van uitmaak, ontdekt: het toerisme. De inschrijving van de camping in Ouray staat op de plek waar het afgebrande station van de opgeheven treinlijn was. Trouwens, na die wandeling in Ouray heb ik de rest van de dag heerlijk in de
23
hotsprings pool gelegen en dat is echt lekker. De berg die er naast ligt, moet volgend mij mount cloud heten, want overal om ons heen was de lucht zeer blauw, maar wij zaten steeds in de schaduw door wolken die achter die vervloekte berg vandaan kwamen!! ik ging tegen 6 uur maar eens weg. Ik reed Silverton in, na getankt te hebben. Leuke sfeer in town. Er stond een oude halftrack geparkeerd voor een veteranen clubhuis. Op een kruising stond een politiewagen klaar om de mainstreet op te draaien. Ik was natuurlijk gewend om steeds achteruit mijn ooghoeken te kijken of Veerle er nog was en nu zag ik die cob achter me rijden. Omdat ik geen lichten heb aangesloten besloot ik maar zelf te stoppen aan de kant van de weg ' tegen een heuveltje op ' dan hoef je niet te remmen! De politie ging ook maar stoppen en schreeuwde uit zijn auto: " he, at last a real motorcycle in our town! " ik kon daar natuurlijk alleen maar mee instemmen (want ik had geen verlichting???). "Your riding in one of the most beautiful parts of the country on a bike like that and that's stylish man!! " Ook hier kon ik alleen maar mee instemmen. we kletsten nog neven en toen ging ik weer verder om even later te keren. Silverton is iets minder mooi omdat de eigenaren in het dorp niet de eigenaren van de mijnen waren. Overigens moet ik die agent gelijk geven dat deze plek erg mooi is. Deze Rockies zijn mooier dan het National Park waar we een week geleden waren. Na Silverton nog twee beklimmingen en daarna een hele lange afdaling naar lagere hoogten, tot in Durango. Hier stopte ik bij een Tacobell(of is 't Taco Belt?), dan even bij vullen in de tank en op naar Mesa Verde! Dit park paste niet in mijn route toen ik hier was in 2003, maar nu mocht ik het niet vergeten. Veel enthousiaste Amerikanen vertelden me dat. Vlak ervoor, begon mijn accu me te vertellen dat ze het bijna hadden gehad. Door die accu ellende kon ik er vaak niet achterkomen of het nu de stroom of de afstelling van de accu was! Vandaar dat ik de volgende dag stil stond in Cortez!!! In het Mesa Verde park ging ik op de camping in het park staan. Slechts <st1:metricconverter productid= "4 mijl " w:st= "on ">4 mijl te gaan, maar geen stroom bij de tent. Wel in het toilet hokje en daar sloot ik 's avonds mijn batterij van de video op aan. Die was vol, maar misschien had ik beter mijn accu aan kunnen sluiten!!! CLIFF DWELLINGS, zijn dorpen die in de scheuren in de bergwanden zijn gebouwd. De indianen bevolking in de tijd van onze middeleeuwen woonden in die tijd daar op die vlaktes op de mesa 's. Ee n mesa is een soort oplopende, omhooggeduwde berg. De bovenkant is redelijk egaal. Daar leefden die stammen in dorpjes en verbouwden ze graan en leefden ook van jacht. Rond 1200 besloten ze hun dorpen te gaan bouwen in die scheuren in de rotswanden. Je was er veiliger voor de vijand, maar ook in de zomer was het er koeler in de schaduw en warmer in de winter.. Ze hebben er maar een 100 jaar gewoond en vertrokken toen, waarschijnlijk omdat het er al 24 jaar veel te droog was. Als je dan geen eten meer kunt laten groeien, ga je ergens anders je heil zoeken. Ik reed er ruim op tijd naar toe en was daar dus 1 1/2 uur te vroeg. Ee n tijd met een Larry, die op zijn HD vanuit Georgië kwam, gepraat en langzaam kwamen de mensen eraan. Onderweg ernaar toe, moet je door een tunnel! Die tunnel is aardig lang en heel donker aan de binnenkant en gelukkig was ik de enige op de weg, zodat ik me maar een beetje op de lichtgevende uitgang moest richten om in het midden van de tunnel te rijden. Ik zag er geen reet van! Op de terug weg was het probleem erger, want dan kon ik tegenliggers hebben of achterliggers die me niet konden zien in die "black hole". Na de bezoeken aan de cliff dwelling en lookouts kwam die tunnel er natuurlijk aan . Gelukkig reed er een auto achter me. Vlak voor de tunnel is een soort parkeerplaatsje langs de weg en ik ging aan de kant. De auto haalde me in en ik sloot direct aan en volgde hem op de voet. Hij deed zijn licht aan in de tunnel, maar omdat hij flink plankte, kwam ik er toch in m 'n eentje uit. Maar goed, ik kwam er uit. De motor hikte wat en ik baalde. Park uit. op naar Cortez en bij de ingang van Cortez had de motor het gehad. Liever zeg ik, had
24
de accu het gehad!! Maar ja, zonder het één geen ander! De motor stopte langs de weg en ik stond ernaast en daar stopte meteen een Yamaha rijder. Hij vroeg of hij kon helpen. Hij wist vlakbij een motorshop, de eigenaar had een Knucklehead! OK, maar eerst duw ik de motor even naar die afslag aan de overkant. Moet ik je helpen, vroeg de Yamaha rijder. Nee, dat kan ik wel kijk maar. De motor loopt erg licht en zo rolde ik een trailerpark in. Ee n auto kwam er ook in en groette me met de hand en stopte <st1:metricconverter productid= "10 meter " w:st= "on ">10 meter verder! Dat werd m 'n slachtoffer. Ik klopte aan z 'n voordeur om stroom voor mijn charger. Hij stuurde me door naar een man die achter aan zijn tuin liep. Daar aangekomen stond Galan Friend klaar om mijn nieuwe "Friend " te worden. Hij had een iets snellere lader. 1.5 amp is acceptabel en na 3uur met hem en zijn zoon gekletst te hebben ging ik weer verder. Zijn zoon maakt zelf pijlpunten op de authentieke manier. Officieel zijn ze van flintstone, maar dat is schaars in deze streek. Zelfs de indianen hier ruilden dat met andere stammen. Hij gebruikt glas als alternatief. Dat heeft hetzelfde effect. Hij ketst het af met herthoorn en het ziet er aardig echt uit! Na adresuitwisseling ging ik er vandoor, maar de accu gaf nog een ontevreden gevoel, door de motor te laten schokken. Ik dacht er aan om dan maar door te rijden naar de 4-corners. Daar was ik al geweest en het is 3xniks maar ik dacht dat er wel een camping was!!! Die camping was er. Primitieve in de woestijn en zonder stroom. Dan maar terug naar de Ute Mountain Casino, zo 'n 26 mijl terug!!! Ik haalde het en laadde de accu daar. Gokken hoefde ik niet, dat deed ik immers al de hele dag met mijn stroom! De volgende dag reed ik weer met voldoende stroom weg om de volgende etappe zonder schok en met een machtig gevoel over de weg te denderen! Die motor wil zo graag, maar de stroom is onmisbaar! Zo kwam ik door de Navajo Nation door verschillende Indiaanse plaatsen, waar flink olie werd gepompt, aan in de Monument Valley. <st1:metricconverter productid= "2 Mijl " w:st= "on ">2 Mijl voor de kruising naar de Valley of naar de Goulding campground besloot de achterbocht van het zijspanframe, waar het spatbord aan hangt, maar eens te breken!! Langs de weg vond ik een stuk hout en sleep er een ronde stok van die ik in de open buis ramde en zo het afgebroken stuk over het uitstekende deel van de stok kon rossen. Ee n elastiek kon de boel strak op zijn plaats houden en zo kwam ik aan op de Goulding campground. Daar vroeg ik hulp aan de man die er stond te harken. Ik vroeg hem naar de vent die me 6 jaar geleden hielp met dat tandwiel van de dynamo af te krijgen. Die werkt nu in Kayente, was zijn antwoord, maar ik zal de mecanic zo wel vragen of hij dat even voor je kan lassen. Ik was nog met mijn tent bezig of de mecanic stond de motor al te bewonderen en snapte nu waar SAM, zo heette toen de hulpvaardige indiaan, zo enthousiast over was. Na de lunch fixen we dat even. Zo gezegd, zo gedaan. I <span style= "font-style: normal; ">k volgde hem naar de werkplaats en daar laste hij de zojuist afgebroken beugel, maar ook de andere steun voor het spatbord, die rustte op de schetsplaat die de mecanicien in Frankrijk er in laste, zodat die geen speling meer had. Ik gaf hem 10 dollar voor zijn hulp en vroeg hem naar de juwelenman waar ik mijn armband kocht. Toen stonden er nog houten winkeltjes langs de weg naar de Valley maar nu niet meer! Hij kende hem niet maar vraag in het nieuwe winkelcentrum maar naar hem. Dat zal ik gaan doen!
25
11Van Monument Valley tot Many Farms Zo, weer uitgerust, gegeten en een nieuwe band omgelegd om het voorwiel. De dynamo laten doormeten bij een zeer nette HD-zaak en de uitslag wat ik al verwachtte: hij doet het niet. Als het goed is komt morgen de UPS om een andere dynamo te brengen. In Monument Valley Goulding werkplaats is mijn gebroken ijzer gelast en ben ik direct daarna doorgereden naar het Navajo art winkelcentrum dat op de hoek van de ingang naar de Valley ligt. Daar ging ik in het rond lopen. De maker van mijn armband werkte in zo 'n winkeltje, samen met een pottery maat van hem. Hij wilde graag een foto van de motor en de pottery gast ging erop zitten voor de foto. Nu liep ik in het winkelcentrum te zoeken naar een tent waar je juwelen en pottery kunt kopen! Ik liep, na wat tenten te hebben gehad, een winkeltje in dat zou kunnen. Er zat 1 man en die herkende ik niet. Ik stond rond te kijken en hij vroeg of ik uit Nederland kwam en of ik motor rijd. Ik vroeg hem hoe hij dat wist en toen zei hij dat hij m 'n armband herkende. Hij was de pottery-man en de juwelen man was op pad. Hij zou proberen hem te bereiken. Toen wees hij me op een vitrine naast hem en daar lag de foto die 6 jaar geleden was genomen. ik heb een flinke tijd met Lawrence Crain staan praten over van alles en nog wat. hij zou proberen om Mark Holiday te bellen en om hem hier naar toe te krijgen. Ik zei hem dat ik morgen weg zou gaan (eigenlijk zou ik er 2 dagen blijven maar die dag was de dag dat ik terug moest naar het Casino!). ik zou dan even langs komen om gedag te zeggen. Hij vond dat een goed idee. Hoe laat vroeg hij, een uur of 8? Doe maar rustig aan zei ik hem. Ik was er wel om 8 uur de volgende dag, maar geen Lawrence. Ik hing wat rond bij andere tentjes en praatte met veel indianen. De eerste die ik sprak was familie van hem, maar was niet zo te spreken over hem. Toen het 9 uur was besloot ik maar eens weg te gaan. De man van de winkel waar ik een bolo had gekocht zei dat Lawrence waarschijnlijk nog lag te slapen. Ga maar naar zijn huis toe en maak 'm wakker, hij woont daar. Hij wees het huis van Lawrence aan, dat aan de overkant van de weg staat. Het is dat huis met die bomen en een Hogan ervoor. Het begin is asfalt en de rest is dirt. Oké, ik ga er naar toe. Daar aangekomen zag ik aan de droge plek dat een auto weg was. Waarschijnlijk de auto van Lawrence. De honden achter het hek kwispelden en blaften. Ik schreef een briefje en deed dat tussen het hek. Toen ik op wilde stappen om verder te gaan bleken er twee kinderen van een jaar of 11, <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "12 in ">12 in de tuin te staan. Ik vroeg ze of hun vader thuis was, maar het meisje zei dat hij weg was. Ik vroeg ze of zij het briefje aan hem wilde geven. Ze beloofden dat. Op het briefje schreef ik ook mijn mail adres, dus we wachten het af. Ik reed van het terrein af en vervolgde mijn reis naar Kayente. Daar werkt die Sam van 6 jaar geleden bij de Napa. Deze auto-onderdelen winkels zie je overal. Ik vond de winkel al snel en vroeg of Sam er ook was. Nee, die is op vakantie. ik liet een briefje achter voor hem. Toen ben ik links de 160 opgegaan om daarna na 8 mijl rechts de 59 op te gaan. Deze weg was een korte verbinding die dwars door de Navajo-nation gaat en dit bleek een erg mooie weg te zijn. niet druk en veel interessante dingen te zien. ik kwam langs Rough Rock. Hier ben ik niet ingegaan, want de reis van die dag zou lang zijn. Zo kwam ik uit bij Many Farms. Hier ging ik tanken en raakte daar in gesprek met een indiaan die daar rondhing. Ee n aardige vent en ik vroeg hem naar wat gewoonten die me verbaasden en naar hoe sommige dingen uit te spreken in Navajo. Er kwamen ook nog een HD-echtpaar bij en de vrouw vroeg aan de Navajo wat dat voor ronde huisjes waren. Ze zag ze overal. Ze had het zich dus wel afgevraagd, maar ze had het kunnen weten. De man legde het haar uit. Hij stelde zijn nog oudere vader voor en toen ik weg wilde gaan vroeg hij hoe het
26
met de financiën stond. Ik had het kunnen weten! Geen probleem met deze man. Hij deed eerlijk moeite om een leuk en goed gesprek te hebben. Ik deed een greep in mijn zak en nam een handvol munten in mijn hand en zag er ook nog een euro 50 cent tussen zitten. Ik gaf het hem en hij bedankte me. Met een goed gevoel reed ik weg.
12 Van Many Farms tot Kingman Ik was gebleven tot Many Farms alwaar ik een geldbehoevende Native een handje munten gaf. Bij de winkels hier is nooit gebrek aan muntgeld. Ze gooien je er letterlijk mee dood, bij wijze van spreken. ik reed mijlen over de weg naar het zuiden, die nu over vele mijlen in onderhoud is. Goede werkverschaffing, dat wegonderhoud. ik reed langs Canyon de Che, je schrijft Chynle, maar zegt Chee. Daar was ik 6 jaar terug al geweest en daar zijn ook cliff dwellings! 6 Jaar geleden ben ik daar door een indiaan naar de camping gesleept omdat mijn accu leeg was. Dat is iets dat me achtervolgt!!!! Bij het kruispunt met de 264 ben ik rechts afgegaan, na getankt en gehamburgerd te hebben, reed ik door de rand van een lelijke regenbui naar Steamboat Valley. Daarna zou ik links afnoeten op de weg naar Holbrook alwaar ik zou gaan kamperen. Zo 'n <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "30 mijl ">30 mijl voor Holbrook, begon de bike weer te hikkeren en ontdekte ik dat ik vergeten was om het contactslot op lichtstand te zetten! Ik deed dat alsnog en met kromme tenen haalde ik de interstate die me na enkele mijlen naar Holbrook bracht. Daar meteen naar de KOA caming gereden en zowaar een grasplek gevonden naast een contactdoos. Ee rst de motor aangesloten en toen de tent opgezet. Bij de cowboy eettent van de camping niet verkeerd gegeten. Natuurlijk veel vlees en dat is natuurlijk altijd prima. Voor het eten nog gezwommen in het bijbehorende zwembad en toen was het al weer bijna donker na het eten. Ik ben nog even de route 66 overgestoken om te gaan pinnen bij een benzinepomp. Daar kocht ik ook een grote fles koud water, want dat gaat er prima in bij deze droge warmte. De volgende ochtend nam ik het pancake ontbijt, maar dat is dan ook de laatste keer geweest dat ik die troep ga eten. Natuurlijk kunnen ze je "onbeperkt " aanbieden als ze niet te hachelen zijn! Pannekoeken bij ons zijn van lekker beslag, maar hier is het een flauwe meelbieten bende en dat wil ik niet meer. Gewapend, met het ontdekkingsboek van de route 66 voor travellers, ben ik op pad gegaan. Ee rst door Holbrook, langs was oude eettenten en pompen. Ik herkende het nog. Hier kocht ik die acculader van 6amp. Daar gaat een accu niet goed van worden! Na Holbrook gaat de weg de Interstate 40 op. Dit is de 4 baans snelweg die het nu in de moderne tijd moet doen. Langs de 40 en veel oude stukken 66 gaat de spoorlijn. Er weer af bij exit 277 omdaar in Joseph City nog een paar oude gebouwtjes te zien. Ee n oude kroeg op de foto en dan over een oud stuk aan de andere kant van de 450 weer verder naar Jackrabbit. Dit was ook vroeger een kroeg, maar moet het nu vnl. van toeristen hebben. Bij 269 weer de 40 op tot Exit 257. Vanaf hier kom je in Winslow. 6 Jaar geleden reed ik hier door op weg naar de krater, nu om de 66 te ontdekken. Er is daar heel wat te zien, maar het mooiste stond niet in het boekje en werd me verteld door een motorminnaar. Even verderop, daar bij die bomen, daar is het station met z 'n motel. Daar kijk je je ogen uit. Na on the corner met een Engels echtpaar gechat te hebben, zij waren op hun eigen BMW, deed ik hun de tip aan de hand over het station en ging er daarna zelf naar toe. Ik ben daar meer dan een uur geweest, dronk daar koffie en keek m 'n ogen uit! In 1957 ging het hotel failliet en werd er veel van de boedel
27
geveild. In het hotel hebben enorm veel bekende sterren gelogeerd. Er hangen heel veel foto’s van al die sterren. Hoe het ook is, volgens mij hebben ze aardig wat van de originele inventaris teruggekocht en het erg sfeervol ingericht. Door Winslow en dan de 40 weer op. Er stond op de 15de augustus erg veel wind en dat kost extra stroom van de accu. Na Winslow reed ik door tot afslag 230. Je bent dan bij Two Guns. Waarom die naam is weet ik ook niet, maar na de afslag, ga je de weg over en dan houdt het asfalt op. Dat zijn mijn weggetjes. Eerst kom je op iets dat vroeger een KOA-camping is geweest. Alles gesloopt, maar de camping is nog te herkennen een de stroompaaltjes en er is ook een zwembad voor de deur. Het is alleen leeg! Na de camping, een stukje terug, dan links en je komt bij een serie ruines die natuurlijk even bezocht zijn. Plattegrond goed te herkennen, maar de daken zijn allen weg en de muren tot de helft. Het toilet gebouwtje had 4 po-gaten naast elkaar en moest leeggeschept worden. Er viel veel te zien en het was aan de rand van een canyon, maar de wind was vandaag onaangenaam hard! Terug de 40 op en er weer af na <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "11 mijl ">11 mijl exit219. Hier is Twin Arrows, een oude diner, wegrestaurant, maar nu afgesloten, niet te parkeren en ik denk dat ze er mee bezig zijn. De motor doet al weer een tijdje moeilijk en bij exit 211 ga ik er bij Winona af om te tanken en over een stuk van voor 1947 te gaan naar Flaggstaf. Dat had je gedacht!! Na Winona gaat de weg heuvel/berg op en toen bedacht de motor dat hij dat wel op 1 cilinder kon doen! Ik was het daar niet mee eens maar ik kon lullen en vloeken als brugman, maar het veranderde niet. Ik keerde en zocht naar een winkel, gasstation, dat ik bij de uitgang van Winona zag. In die winkel vroeg ik aan de jongen die daar de boel runde of ik wat stroom mocht lenen. Ja, natuurlijk, zei hij zoek maar ergens een stopcontact! Toen ik het gevonden had en alles aangesloten, kwam hij langs om te kijken. Hij had voortdurend klanten en onder het helpen door klepten we over van alles en nog wat. Hij zit in een bluegrass band en kan zo niet de hele week werken ivm optredens. Deze zaak is van de familie, dus dan kan het geregeld worden. Terwijl we praatten kwam er iemand binnen die een vraag voor me had. Hij vroeg naar de sirene. Wat dat ding was! Toen had ik een vraag voor hem en dat was of hij een acculader had die rond de 2 amp was. Ja die heb ik. Uiteindelijk denk ik niet dat het zo was! Er stond op 10/2/20 amp of tewel vertaald van 10 tot 20 ampere. Binnen no time was de accu vol. Na een proefrit met licht aan was de accu al weer een stuk gezakt in de voltage. Ee n camping was er niet in de buurt, maar ik kon wel in zijn huis slapen. Hij waarschuwde me voor de troep in zijn huis! Nu ben ik wel wat gewend ' maar dit sloeg alles. Nog nooit zag ik een dergelijke bende in een huis dat er van buiten af mooi uit ziet. Niet alleen een bende, maar ook niet schoongemaakt! Verder was die Mathew een prima kerel met interessante verhalen en een vader die zijn hele leven motor reed.Mathew reed een Suzuki en een Aprillia off road. 's Ochtends nam ik afscheid en vertrok naar Flagstaff, ongeveer <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "10 mijl ">10 mijl verder. Hier doorheen gereden en afentoe wat gefilmd. Flagstaff is hier echt de grote plaats in de buurt. Na <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "6 mijl ">6 mijl moest ik er bij Bellemont exit 185 weer af. Ee rst naar de overkant van de 40 en dan links, langs de HD-zaak en dan kom je op de hele oude verharde 66. Die was nog van beton. Ik nam wat stukken van het topwegdek mee en stopte toen bij een café/roadhouse, dat gebruikt is geweest in de film Easy Rider. Daarna weer over de 40 heen en dan weer links en zo kom je na een paar km. op een dirtroad. Deze dirtroad wordt in het boekje aanbevolen en het is inderdaad makkelijk en mooi rijden! De motor doet wel wat stof op, maar daar zijn ze voor. Via allerlei zij en bijwegen kwam ik zo in Williams uit. Dit was mijn doel voor gisteravond!! Had me een hoop ellende gescheeld als ik dat gisteren gehaald had! Williams is echt een leuke plaats. Natuurlijk veel toeristen. De trein naar de Grand Canyon
28
vertrekt er vandaan en er zijn veel cruisers die hun auto gaan showen, maar dat hoort er allemaal bij. Bij een garage stond een oude Ford op een stel blokken en de motorkap open. Ik ging daar naar binnen en de baas kwam er al aan om me allerlei foto’s van vroeger tijd te laten zien. Hij had een flinke collectie! Natuurlijk kon je die foto’s kopen. Ik kocht er een 2010 route 66 kalender en daarna vroeg de baas of hij met mij op de foto mocht. De man, van wie de Ford was wilde ook graag met me op de foto. Zo ging de tijd voorbij en toen ik Williams uit was, had ik getankt en een Colaatje naar binnen geslagen. In verband met de afstand en de stroom besloot ik alleen bij Ashfork exit 146 eraf te gaan en er weer op bij exit 145. Dan bij 139 er weer van af om er niet meer op te komen. Hier gaan de wegen echt splitsen. De nieuwe weg gaat gewoon om alles wat berg heet heen en de oude weg ging daar gewoon overdoorheen. Ik stopte in Seligman om een burger te eten in een Diner prima tent. Steve en Sue, waar ik vanmiddag zal gaan BBQ 'en hebben hier een tijdje gewoond omdat ze van plan waren een KOA-camping te kopen. Ze deden het niet omdat Seligman een beetje klein is. De huidige eigenaar heeft de camping ook al te koop! Na Seligman gaat de 66 verder door de woestijn en kun je ook oude delen zien van de weg. Je rijdt dan Indianen gebied in en beland zo in Peach Springs. Hier reed ik anderhalf jaar geleden met Steve naar beneden naar de Colorado Rivier, midden in de Canyon. Even ervoor begon de motor al slagjes te missen. Ik kon er niet tanken op zondag, dus doorgaan. In Truxton bij een pomp gestopt maar die was dicht. Goed, dan tank ik wel van de reserve. Dat deed ik en ondertussen laadde de accu bij met stroom uit een stopcontact dat in de muur zat. Toen ik na een uur wegreed zag ik pas dat <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "100 meter ">100 meter verder een gasstation open was!! Vlak voor Hackberry ging hij al weer stotteren en daarom reed ik daar voorbij, maar na een paar mijl liep de fiets alleen nog op 1 poot. Zo kan ik een eind komen maar toen ik het bord KINGMAN <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "25 MIJL ">25 MIJL zag, zonk me de moed in de schoenen. Ik stopte en probeerde te bellen. Beide phones hadden geen bereik. Ik duwde een stukje en toen stopte er een auto aan de overkant. Ook zij hadden geen bereik en zo reden ze weer naar Kingman om naar Steve en Sue te gaan bellen en te melden dat ik zonder stroom langs de weg stond. Na een uur kwamen Steve en James mij ophalen. De motor op de aanhanger en gaan. We reden door de buitenbuurt van Kingman en de BBQ was al klaar. Motor aan de lader en op visite! Ik zal tot de 24<sup>e<span style= " "> hier blijven. Belde de 17de naar NOS-Parts om een nieuwe dynamo te bestellen. Liet de oude doormeten en daar kwam niets meer uit. Monteerde gisteren avond de dynamo en we zouden een stuk gaan rijden met een vriend en vriendin van de Lee 's. Toen ik vanmorgen de motor wilde starten bleek de accu plat te zijn en gaf niet meer dan 4.3 volt!! Belde naar NOS-parts voor een nieuwe accu, maar daar hadden ze geen accu 's meer. Belde naar een andere oude HD-zaak en die had wel wat, maar dat zou zo duur worden, dat je beter een andere oplossing kon nemen. Droge batterijen van tractoren oid. NOS-Parts (partner van Jan Willem Boon) mailde me nog wel een serie tips om de accu nog te vitaliseren, maar verder dan de 4.5 volt gaat hij niet komen. Op de computer gezocht naar accu’s en het beste lijkt voor nu een dichte leadaccid batterij van 6 volt en met 12 ampères. Ik relax hier heerlijk. In de zon hier, kun je snel kleuren en het is gewoon heerlijk heet. Elke avond gaan we ergens uit eten en dat bevalt prima. Zo, voor de Nederlandse afdeling ben ik nu klaar en bij. We gaan het meemaken. Zondag ben ik jarig en dan is er een grote BBQ, dus dat wordt smullen. Groet Paul
29
13 Old Faithfull rijdt weer Zo zit ik nu al bijna een week in Kingman en zelfs na dat het hier vannacht heeft geregend is het gewoon rond de 30 graden. Ik heb gisteren een 6 volt accu bij een Kawasaki dealer gekocht. We reden heen en weer van de ene autopart zaak naar de andere. Ee n van de laatsten was een NAPA zaak en de snuiter die er werkt liet me een batterij voor een grasmaaier zien. Ik had hem om een 6 volt batterij gevraagd, kleiner dan al die andere reuze accu’s die we bij de andere winkels zagen. Er was nog een zaak, die Kawa-zaak, die we wilden bezoeken. De Kawa-man liet een accuutje zien. Prima ding maar ik zou toch voor dat grasmaaier ding gaan. Dan had je wat reserve. Van de Kawa naar de NAPA, daar zei een man, die ook helpt, dat de grasmaaieraccu’s allemaal 12 volt zijn! Ik liep met 'm mee om de accu aan te wijzen, maar de man had gelijk en vertelde me dat die jongen van eerder er pas werkt en de dingen nog moet leren. Goed dan, weer naar KAWA! Daar vulde de man meteen de accu met zuur en thuis lieten we 'm rustig staan. Ondertussen moest er een plateau op het spanframe gemaakt worden, want op de plek waar de accu zit, past deze langwerpige accu niet. 'K was er een tijdje mee zoet, maar uiteindelijk zit het er netjes op. Vanmorgen startte de motor echt en we zouden eropuit gaan. Steve had een Kawa-look alike geleend van James. Het ding stond er al de hele week, maar kon nu pas echt gebruikt worden. We zouden naar de Grand-Canyons Caverns gaan. Sue en ik besloten dat ze ook mee zou gaan. Zij dacht dat ze niet in het span paste, maar bij proberen, zat ze prima. Nu was het in- en uitstappen wel een probleem. Enkele weken geleden heeft ze een nieuwe knie gekregen en eergisteren is ze aan haar arm geopereerd, alwaar een zenuw door een stukje bot werd geprikt, waardoor ze geen gevoel in de hand meer had en de hand moeilijk kon bewegen. Met veel pas werk moest haar,toch wel reusachtige lijf in het span worden gemanouvreerd. Toen ze zat reden we weg en gingen de 66 op naar Hackberry, Peach Springs en dan na 11 mijl moet je die grotten gaan krijgen. Dat klopte dus wel. Van huis uit was dat rond de 70 mijl!! Bij de grotten ingedraaid en via een slechte weg naar de ingang. In 1917 ontdekt door iemand die er bijna met zijn paard inviel. Toen hij afdaalde dacht hij goud, zilver en diamanten te zien!! Zijn kostje was gekocht. Het bleek dat het goud roest van erts is dat in de grond zit, het zilver was één of ander erop lijkend gesteente en de diamanten bleken de schitteringen van een soort steenafzetting te zijn!!! Toen is de man maar in de toeristenzaken gegaan. 1 Persoon per keer kon afdalen met een petroleum lamp en moest over de rotsen klimmen, daar binnen in, om er na een tijdje weer uitgehesen te worden. Na de tijd, dat de 66 geasfalteerd is geworden liepen de zaken als een speer. Bij de ingang van de caverns werd de weg met 4 banen aangelegd en was daarmee het eerste stuk 4 baans met gescheiden rijbanen van Arizona. Die grotten kosten nog een hoop geld en dat zie je er niet aan af. Je loopt daar door een grot die eigenlijk een hele grote ruimte in de rots is en dan leiden ze je langs mooie steenafzettingen en meer van dat soort zaken. Ee n mumie van een bopcat (is die er echt gevonden, of maakten ze zelf hun verhaal?) en replica van een reuzen Luiaard. ‘t Dier is er ongemonteerd en overleden. Heeft nog geprobeerd er uit te komen en liet daar diepe krassen in de rotswand achter. Toen we weg gingen, tankten we eerst en er hing een vreselijke donkere wolkenpartij. Na Peach Spring begon het met spetteren maar dat duurde niet lang. Na korte tijd regende het duftig hard.In Truxton doken we in een oude deel. Ee n Electragliderijder stond daar ook net zijn fiets naar binnen te duwen. We bleven ongeveer een half uur a drie kwartier en gingen toen weer verder naar Hackberry. Vlak daarvoor werd het eindelijk echt droog en arriveerden we bij Hackberry waar een groep Italiaanse HD-rijders met alles dat een
30
lens had op de motor afdoken. Vele foto’s later kwamen wij weer naar buiten en gingen weer op pad. Ze hebben er geen hap te eten. Er stond wel een thermoskan met koffie en daar nam ik toen maar een bak van. We reden vervolgens naar Kingman waar we naar de Redneck BBQ gingen. Hier werkt Tracey en er zou een groep motorrijders bijeenkomen om wat te gebruiken. Zoals gewoonlijk waren we weer eens te laat. We aten er natuurlijk wel wat en vertrokken daarna weer. Tracey is de vrouw van James. De hele week door komen er steeds maar mensen bij Steve en Sue langs om een biertje te drinken, een praatje te maken of om wat pot mee te roken! Zij zijn gewoon heel gezellig en dat trekt mensen aan. Steve was helemaal in zijn nopjes van de rit en denkt erover om ook maar weer eens een straatmotor te kopen. Hij is een dirtrrijder en komt dus nooit op de openbare weg. Hij is overigens al 10 keer in die grotten geweest!!! Waar je zin in hebt, denk ik dan. Grotten met zo weinig echt interessants heb ik nog niet eerder mogen bezoeken. Het moet wel zijn dat ik helemaal ben uitgerust als ik maandag vertrek. Elke keer val ik hier heerlijk in slaap en dat is niet verkeerd of vervelend. Morgen even wat bieren halen voor de BBQ met m 'n verjaardag en rustig aan voorbereidsels beginnen voor het vervolg van de reis. Groet van Paul
14-Hallo daar allemaal. Ik kocht van Sue een laptop voor 250 dollar. Het is een Dell en dat zegt al genoeg. Nu dan, ik zal verder gaan met de verhalen. Ik had al verteld dat we in die grotten waren geweest en dat ik zondag jarig was. Daarna kwam de maandag 24/8. Steve en Sue gingen naar Texas om nog wat meubels naar Hamilton te brengen waar Stuart en Rose nu wonen. Het waren hun buren en zijn verhuisd naar Texas. Voordat ze in Kingman woonden, hadden ze al een huis in Texas. We namen afscheid en ik ging als eerste weg. Toen ik tankte bij de Gas&Grub, stonden ze al snel naast me om ook vol te gooien! Stuart betaalt hun benzine geld en dat scheelt een hoop. Ik ging de oude 66 doen en stopte eerst om een nieuw filmpje in de camera te doen. Mijn volgende stop was bij Cool Springs. De baas van de tent kwam wel even naar buiten en had het over een Duitser op een oude BMW uit 1990!! Is dat oud? Alleen hadden ze toen nog geen injectie carburator (of wel?) Ook was er een Canadees die een Indian Chief (een echte) had gekocht in California en er mee naar huis reed. Hij had er eerst wel wat aan gedaan. Ik ging verder, reed door Oatman, waar ik al een dag was geweest, en ging toen verder. Toen ik een T-shirt wilde kopen en dus moest draaien ging de motor weer op 1 poot lopen. Daarna trok hij wel weer bij. Ik begreep steeds maar niet waarom dat zo was, ondanks al m 'n gedenk. Shirt gekocht en over een eenzaam laatste deel van de 66 gereden. Niet het lelijkste deel, maar het mooiste is vanaf Kingman naar Oatman. Dat daar al die auto’s en vrachtwagens zich naar boven moesten persen. berg op en af en met enorm veel bochten! Begrijpelijk dat de nieuwe interstate 40 gewoon om die bergen heen gaat. Aan het eind van de <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "66 in ">66 in Arizona komt hij uit op de I-40 en hier ging ik weer op naar het oosten. Na <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "8 mijl ">8 mijl moest ik weer van de weg af om Lake Havasu City te bereiken. Woestijn kun je wel zeggen. In deze plaats, die pas bestaat sinds dat meer is aangelegd in de Colorado rivier, heeft een rijke man een Londonsche brug gekocht. Hij telde er een paar miljoen voor neer en dacht de Towerbridge gekocht te hebben! Ze zijn niet zo slim, hij had een brug uit 1830 gekocht die gedumpt moest worden, en zo geschiedde. Ze groeven een kanaal (dat was er niet) en herbouwden het bouwpakket. Ik ben er over gereden, maar er
31
waren veel stoplichten om er te komen en dat stationair lopen deed hij ook niet zo geweldig. Gas erop houden hielp wel. Er over en weer terug en weer de weg naar Parker op. Ee n pracht weg tussen de rotsen door, die dwars door de woestijn gaat. De thermometer achter op het span, gaf 38 graden in de schaduw aan. Ik eindigde na de dam op een bruine camping. Dacht dat er niets was en leefde een paar uur van niet al te koud water en had m 'n karige menu al bedacht! Toen bleek in dit showoord ook een café, winkel en supermarkt te zijn!! 2 Biertjes later liep ik met allerlei koude drankjes en voedsel de camping weer op. In dit stuk van de Colorado rivier (geen meer) showt hier iedereen zijn boot! De ene is nog groter en sneller dan de ander en de ene geeft nog meer geluid dan de ander. Vette V-8 blokken met compressor voeren er rond! Ik lag dat van het strand af te bewonderen en loste een paar Sudokupuzzels op. De volgende dag, 25/8, vertrok ik al vroeg om de grootste hitte van de dag te kunnen vermijden. Dat lukte aardig. In Parker aangekomen, was die eindeloze strook van campings, doorvlochten met golfbanen, eindelijk voorbij. Ik ontbeet hier, startte de motor, nam de 72 en reed de woestijn in. Mooie weg door een zanderige woestijn. Ik zag de eerste orgelpijpcactussen. Stopte er bij één om 'm van dichtbij te filmen. Gaande die dag zou ik er meer en meer tegen komen! In Wickenburg nam ik een tank, en een burrito. Kletste wat met de gas lady en werd aangesproken door een man die ook een oude HD en een BMW had en uit Seattle kwam. Hele verhalen had hij. Ik had in Ulicoten van een Engelsman een adres van iemand in Seattle gekregen. Hij kende die persoon wel. Vriendelijke vent maar hij bleef in de veronderstelling dat ik daar weer naar toe zou gaan. Uiteindelijk ging hij weg. Zijn vrouw toeterde!! Wickenburg uit en na <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "11 mijl ">11 mijl links naar Lake Pleasant. Heerlijk zo 'n meer na een hete dag, dacht ik! Ik betaalde mijn kampgeld bij de ingang en reed ploffend weg. De vrouw zei: eerste links en dan de eerste rechts! Toen ging ik de eerste weer rechts in, maar dat had ik niet moeten doen. Het water van het irrigatie meer was ongeveer een <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "15 a ">15 a <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "20 meter ">20 meter lager dan het ooit was. Ik zag dat en wilde weer weg van deze loop. De motor ging uit. De motor ging bij kicken ook niet meer aan en gaf ook geen enkel idee dat hij het ooit wel eens zou gaan doen! Ik keek naar mijn elektronische ontsteking (modern hè). Het lampje dat daar op zit brandde flauw en ging niet uit. Uit gaan doet ie op het moment van de vonk. Checken en ik merkte dat het rode draadje los in het stekkertje zat!! Die moderne dingen hebben 2 draadjes en het bevalt al 2 jaar erg goed! Nu is 1 los contact voor zo 'n fragiel stuk techniek net voldoende om dood te gaan. Daar stond ik op een veld zonder stroom (ik had een ventilator gekocht voor de hete nachten) en zonder water! Ik liep naar de ingang van dit veld, want daar was de HOST. Deze legde ik de situatie uit en vroeg hem om een sleper. Nu de visite wilde dat graag doen. Hij had een HD van 2009! Hij wenste me veel succes. Gelukkig had ik een reserve ontsteking bij me en nadat ik lekker had gezwommen en de hitte al een beetje naar de 37 graden was gegaan, begon ik aan de motor. Dorst!!! Dat krijg je dan, maar uit de kranen op het hele kamp, alleen maar heet water!!! Ze bewaren het waarschijnlijk in tanks boven op de berg! Sukkels. Nu had ik ooit in een overlevings programma op TV gezien dat je een fles warm water in een natte sok moet doen en in de wind moest hangen. Nu was er wind genoeg, dus ik deed dat. Binnen een kwartier is je warme fles water op een aangenaam koude drink temperatuur. Natuurlijk kun je geen ijsblokken kweken, maar je bent wel uit de brand! Ik zette de nieuwe ontsteking er op geheugen in, want ik was de instructie vergeten mee te nemen!!!!. Logisch nadenken doet wonderen. De volgende ochtend zette ik de koeler uit en begon mijn huishouden op te ruimen. Nam nog een heerlijke duik en startte de motor. Dat ging niet meteen soepel, maar dat kwam door de oude rottigheid die er nog uit moest.
32
Ik reed weg bij de lake en reed zo richting de interstate. Nu zag ik pas de dam die dat meer moest vormen. Grote jongen! Ik reed naar Cave Creek en vond daar bij de benzinepomp direct de goede weg die me richting Phoenix zou voeren. Langs deze weg moest ik oppassen dat ik Diamond Blvd. niet voorbij zou rijden. Deze moest ik linksaf op en die zou me leiden naar de oost kant van Phoenix. Ik vond de weg en reed 'm onwaarschijnlijk lang door. Na een lange tijd werd de weg eindelijk smaller en ging naar Rio Verde. Even was ik de dure huizen buitenwijken uit, maar na een keer rechts te zijn afgeslagen reed ik de dure golfbuurten weer in. Allemaal met hekken en/of muren eromheen. Toen de weg naar rechts scherp afboog, ging een zandweg rechtdoor naar Fort McDowell. Daar wilde ik heen, om te bezoeken. Nu denk ik dat het geen toeristenattractie was, want de weg was <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "4 mijl ">4 mijl en van het slechtste soort dirtroad dat ik hier heb gezien. Zo gaat m 'n motor kapot, dus terug en de gewone weg doen. Zo rijdend kwam ik in de stad. Ik reed over een brede weg en zag verderop een soort toren, of was het een fontein. Nog eens goed kijken. Nee, het is een fontein. Wauw, wat hoog. Ik stopte bij een winkelcentrum en ging een milkshake halen bij een Burgerkoning. Daar vertelde een man mij dat dat de hoogste fontijn in de wereld is. <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "600 foot ">600 foot hoog en die spuit tot 10 uur. Gigantisch, zo midden in de woestijn. Ik reed Phoenix uit via de weg die ik had gepland, en dat was ook de weg die de man bij Burgerking me wees. Zo omzeilde ik mooi een grote en te drukke plaats en verliet die langs het casino dat de Indianen daar mogen hebben. Casino Fort McDowell heet het. Ik ging weer een vlakte in die vol staat met orgelpijpcactussen. Bergen verschenen en de motor had er niet veel moeite mee. Ee n hele grote en speciale vrachtwagen had er wel moeite mee. Ik weet niet wat hij vervoerde maar in het rode gevaarte hing een witte bak met, ik denk, iets zwaars erin. De wagen kroop de berg op en zowel voor als achter reden andere wagens die erbij hoorden. Dit alles begeleid door politiewagens voor en achter het konvooi! De weg slingerde door de bergen en bij een berg vond een bougie dat hij maar niet mee moest doen. Dat was gelukkig maar even en toen was het weer over. Ik wilde naar Lake Roosevelt en moest daarom bij de afslag naar Jakes Corner van de weg af. Dit is een soort roadhouse met wat huisjes erbij. Ee n soort eigen dorpje. Ik kocht hier benzine en de vrouw,die er hielp, kwam naar buiten om me te assisteren toen de pomp naar m 'n zipcode vroeg. Ze toetste die van haar in, maar daar ging de pomp ook niet mee accoord en daarom ging ze het binnen maar even regelen. Ik tankte en nam er en coke en een zakje chips bij. Ik ging bij de bedienende vrouw zitten en we hebben aardig wat af zitten praten over van alles en nog wat. Ze heeft een goed gevoel voor humor dat mens. Ik zei haar goededag en vertrok toen naar Lake Roosevelt. Nu staat dat meer gelukkig voller dan dat Lake Pleasant, dus ik had goede hoop. Bij Roosevelt is de grote stuwdam en sinds de jaren 90 ook een grote boogbrug erbij. Verder is er niet veel, behalve het bezoekerscentrum. Daar kocht ik een soort kaartje waarmee ik op de terreinen mocht kamperen. Ee rst 10km verder eten en drinken halen. Ik vond een redelijke plek in de buurt van het water en ging eerst maar eens even zwemmen. Pas daarna ging ik aan de motor werken. Ik haalde de achterste bougie kabel eraf en het bleek dat ook de dop zijn beste tijd had gehad. Bij het openen van de dop kwam er nogal wat corrosie tevoorschijn. Met een staalborsteltje gereinigd en weer in elkaar met een nieuwe kabel. Goed geslapen die nacht. Ik zette m 'n tent pas op toen de zon al begon te verdwijnen. Al die tijd lagen de spullen in de schaduw onder het afdak, dat bij je plek hoort. De volgende ochtend startte de motor nog niet geweldig maar hij loopt nu echt veel beter stationair en start ook veel sneller. Ik reed naar Globe. Ee n oud stadje met een historisch centrum. Ee n oudere Electra rijder, die op weg was naar het ziekenhuis volgde me om een praatje te maken. Hij vertelde me
33
over de stukken "llandfill " waar ik naar vroeg. Dat is allemaal mijnpuin. Er zijn hier grote kopermijnen en natuurlijk begon dat allemaal met goud en zilver. Die drie zijn altijd in elkaars buurt te vinden. Ook gaf hij me de tip om naar Besh-Ba-Gowan te gaan. Dit is een ruïnedorp dat weer een beetje opgeknapt is. Ruines van een Pueblo-volk, zoals de Anasazi. Niet een stam van Indianen zoals wij die kennen. Ze weten nog veel niet over deze mensen, maar die bouwden wel al huizen van 2 verdiepingen en soms met 3 verdiepingen. Veel van hun cultuur weten we niet omdat ze niets schreven. Uit gevonden zaken kun je interpreteren en naar redenen gissen. Na Globe zou ik officieel volgens mijn routeplan naar Safford gaan, maar omdat Steve gezegd had dat Tucson en Tombstone niet gemist mochten worden, had ik besloten dat te doen. Ik liep een dag voor op het schema en sloeg af op de weg naar Tucson. Na een paar honderd meter staat er een groot elektronisch bord op de weg waarop ze vertellen dat lokaal verkeer wel doorkan, maar dat de weg is afgesloten!!! Nou ja??? De enige weg die naar Tucson gaat en dat was ruim <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "100 km ">100 km verderop! Dat kan je toch niet doen! In Amerika kunnen ze dat wel. Dan rijd je maar 200km om. Dan maar de weg naar Safford genomen. Het is in deze buurt goed te merken dat er water in het meer zit. Vanaf Lake Roosevelt lopen irrigatie kanalen die de hele buurt van water voorzien, zodat de boeren daar hun plantjes kunnen bewateren. Voor Safford maakte een soort snackbar reclame dat ze nog ouderwetse milkshakes maken. Nou wilde ik die proeven, rijd hun oprit op en daar komt opeens een stuk van een afgeslepen paal te voorschijn waar ik erg van schrok, maar te dichtbij zat om nog uit te wijken. De motor knalde erop en ik moest meteen aan mijn carter denken. Vloekend en tierend over de onbenulligheid om zoiets uit te laten steken ging ik onder de motor liggen om de schade te zien. Gelukkig viel het allemaal wel mee, maar ik schrok me suf. In Safford boodschappen gedaan bij Safeways en 2 zakken ijs gehaald. Op deze warme dagen kun je niet ijs genoeg hebben! Lake Roberts is een vol en vriendelijk recreatie meertje. Niet te vergelijken met die grote meren waar ik daarvoor was. Je mag hier alleen surfen en met elektrische bootjes op. Er is een schiereiland met strand en veel mensen komen daar te recreëren. Er is vlakbij, op loop afstand, ook een hotspring. De volgende dag vertrok ik richting New Mexico. Voor ik daar was reed ik eerst door woestijn, tot ik in een dorpje kwam waar opvallend veel helder groene bomen stonden. Dit blijkt de Gila rivier te zijn en die staat altijd met water. Ik ga daar tanken en haal nieuwe Jerky. Mijn oude Jerky is gisterenavond op de camping geroofd door een dier, net zoals mijn rijst! Toen ik in de schaduw koffie dronk kwam er een jongen naar me toe en die vroeg of ik informatie over de omgeving wilde hebben en koffie. Dan gooide hij de boel open. Nu is zoiets altijd leuk, dus ik stemde toe om te komen. Startte de motor om <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "50 meter ">50 meter verder langs de straat te gaan staan voor een soort clubgebouw, café toeristen info. Dit verhaal heb ik net geknipt en geplakt van instructies via de phone. Ik heb het meteen geschreven, dus zal het de volgende keer weer lukken. Zo houd ik de verhalen bij tijdens reizen zonder internet aansluiting
15 Gila Hotsprigs tot het vertrek uit El Paso Ik verliet Duncan en kwam even later in New Mexico. Ze willen dan altijd even laten weten dat ze striktere regels hebben en die hangen ze dan aan de paaltjes langs de weg. In feite zijn die regels bijna overal het zelfde. Maar met afval dumpen is de ene staat strenger dan de andere. Zo kost dat afval
34
dumpen in NM $300 en in andere staten veel meer. Goed dan. Ik reed richting Lordsburg door de woestijn. Deze woestijn heeft weer heel andere begroeiing dan de woestijn die ik al had gehad. Natuurlijk ligt hier ook veel zand, maar nu zie ik overal Yucca 's en minder schijfcactussen. Voor Lordsburg, dat bekend is uit de film Stagecoach, moest ik links af de 90 op naar Silvercity. Halverwege nog even een rust genomen, een beetje geslapen en een Sudoku bladzij gedaan en toen weer verder langs mooie rotsen en vergezichten. Zie ik een kalkoenkopgier liggen, stop en draai om, want die heb ik nog niet, draai de gier om, is die zo aan het verrotten dat ik zo 'n stinkbom niet mee wil nemen. Jammer dan! Later kom ik er misschien wel een tegen die al afgekloven is, wie weet. Silver City, de stad waar Billy the Kid is grootgebracht door zijn moeder. Hier had hij zijn eerste baantje en pleegde hij zijn eerste overvallen. Drukke, ruimopgezette mijn/woestijn stad. Er is niet zoveel in Silvercity, maar er is een hele grote kopermijn. Natuurlijk werd er vroeger zilver gevonden, vandaar de naam. Hier noest ik door op zoek naar de weg naar Gila Hot Springs. Die vond ik al gauw en draaide daar linksom op. Dat dorp ligt aan het eind van de 15 en slingert <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "44 mijl ">44 mijl door de bossen tegen bergen op en eraf. Ee n prachtweg waar de boeken 2 uur voor geven en dat klinkt niet gek. Miljoen bochten in <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "44 mijl ">44 mijl . Soms mooie vergezichten. Dit alles brengt je door de Gila Wilderness Area. Vroeger(?) was dit Apache territorium. Nu zijn een groot deel nog steeds een soort reservaat. Ee n van de minst ontdekte berggebieden van de VS. Geweldig vanaf de hoogten te zien. De weg doet haast Frans aan met al die scherpe dalende, dan wel, stijgende bochten. Ik deed er ook ongeveer 2 uur over, maar dan moet je wel doorgaan. Aan het echte eind van de weg zijn de Gila Cliff Dwellings. <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "4 mijl ">4 Mijl vanaf het dorp. Ik besluit om dat morgen te doen en nu eerst maar eens de tent op een camping te gaan opzetten voor 2 nachten. Ee rst stop ik bij een soort winkel. Daarbinnen is de manager/eigenaar?, die in het Nederlands tegen me begint te praten. Hij heeft vroeger in Duitsland gewoond en praat ook wat Nederduits. Dat lijkt erg op Nederlands en praten over vroeger dat vindt hij erg leuk. Ik ook, dus zijn we snel klaar. I k koop daar wat voorraden en vraag naar een leuke camping. "Dan moet je een stukje terug en dan links. Die hebben ook een hotpool " Dat ging ik doen. Links....een steil naar beneden weg van slechte kwaliteit, veel paarden, maar dan toch een bordje naar de camping. Kom ik in een soort kamp! Ee n meisje komt vragen wat ik wil. Ze legt me uit dat ik moet betalen in een enveloppe en dat moet doen in die bus. Verder zijn er twee keukens met grote koelkasten en elektra. Er is een toilet doucheruimte, daar achter die schutting zijn de hotpools. Ik zoek een stekkie met een hokje en dak en begin rustig met het opbouwen van de tent. Tot dan was ik een van de weinigen, maar het was dan ook nog erg vroeg. Er komen nog een stel gasten hoor. Die kwamen al snel. Na een uur kwam er zelfs een soort kamp met allemaal kinderen die Spaans spraken. Dat heb je in deze streken. Het was hier allemaal Spaanssprekend tot de Amerikanen de macht er overnamen. Toch praten ze allemaal wel wat Amerikaans ook. De hotpool was in drie gradaties. Warm, warmer en heet. Je moet beginnen in warm en het dan opbouwen. In een keer in hot lukt <span style= "font-style: normal; ">niet!. 8/30 Ik sliep erg goed op deze uiterst stille camping. Rond 5.30 word ik wakker van 23 druppels op het dak en val daarna gewoon weer goed in slaap tot over 7 uur. Dan ga ik wat koude melk uit de fridge halen en neem een sinaasappel. Goed geslapen tot op zekere hoogte want het duurde lang voor ik zo wakker was in het midden van de nacht door de kou, dat ik m 'n slaapzak dicht ging ritsen en mijn dons ordenen. Maar toen was het ook weer warm in de zak! Na ontbijt, motor starten en naar de dwellings. Ee rst naar het visitorscenter om daar te horen te krijgen wat ik al wist. Dan starten en naar de echte plek. Ik loop met
35
wat oudere yanks mee en bij de indrukwekkende dwellings, krijgen we ook een erg goede uitleg. Zo is hier maar weinig gerestaureerd. De meeste muren waren nog heel. Hebben ze er rond zo 'n 1300 bewoond voor maar 70 jaar!! Kun je nagaan en dan nog steeds in tact. We weten niet veel van het Pueblovolk dat er gewoond heeft. Ze schreven niet in die tijd en de vrouw in ons gezelschap heeft met Hopi indianen gewerkt en ze zei dat de Hopi 's nog steeds niet willen schrijven! Ze zei daarbij met een gebaar naar zich toe, Dat zit in ze! Na de interessante rondleiding reed ik naar het visitorscenter en kocht daar was indianen dingen en wat andere zaken. Toen terug naar Gila Hot Springs en boodschappen gedaan om dan naar de camping te gaan. Vandaar liep ik naar andere hotsprings. Dat is ook een soort camping, maar die is open, ligt aan de rivier en is erg vrijgevochten. In zo 'n pool raak ik in gesprek met een man die aan een manuscript van zijn vrouw werkt om het te gaan uitgeven als boek. Zijn vrouw overleed al een paar jaar geleden. Toen ik op de camping was hing ik wat rond en ging in onze eigen pool, waar op dat moment alle Spaanssprekende druktemakertjes aan het stoeien waren. Ik bleef maar kort, maar kreeg met een paar contact. Toen ik begon met te kijken wat ik aan eten had, kwam de buurman om te praten over de motor. Hij kwam gisteren met zijn vrouw in een vierwieldrive met een niet te grote Airstream erachter. Ee n prachtig glimmend ding! Hij wilde me uitnodigen voor een feestje dat de dansgroep van zijn vrouw hield in de B&B even verderop. Daar kun je eten en drinken. Nu....,dat was niet tegen dovemansoortjes gezegd. Oké, ik kom. Nu vond ik die vent wel een gaaf figuur en zijn vrouw was ook erg aardig. Zo tegen 8 uur begon het. Eerst eens de was doen in de wasmachine van de camping. Ook hiervoor moest je betalen in een ijzeren box met gleuf. Na de gewone was mijn rijbroek er in, maar die zou niet droog zijn morgenochtend, dus in de droogtrommel. Die broek is van wol en dat moet niet te heet zijn, dus een lange droogtijd brengt minder hitte. Het feest was te gek. Erg lekker eten en ruim voldoende en de wijn was beslist niet vies. Daarna nog een beetje gedanst en een van hen speelde gitaar en een jongen die in de buurt woont, speelde bluegrass op de viool. Erg leuk dus. Daarna babbelden we veel. Ze kwamen allemaal uit Tucson en ik vertelde van de wegafsluiting! Ze vonden dat ik schrijver moest gaan worden en waren stinkend jaloers of mijn gereis.(zou ik ook zijn) Uiteindelijk liep ik om <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "1.25 in ">1.25 in de nacht naar huis. Halvemaan gaf licht genoeg, maar een zaklamp is bij de plassen van een paar dagen geleden nooit verkeerd! 's Ochtends flink aan de dunne. Kwam dat door het eten of door de salsasaus HOT, die ik 's middags at? Ik weet het niet. 4 keer in ruim een uur naar de wc is wel veel. Toen was ik waarschijnlijk leeg en had ik ook alles ingepakt, was de rijbroek weer gewassen voor de eerste keer en de telefoon opgeladen. Ik was klaar om te vertrekken. Startte de motor en reed van de moeilijke weg af. Onderweg naar boven kwam ik Mark, die me uitnodigde, nog tegen. Had waarschijnlijk zijn krantje gehaald. In het dorp tankte ik nog even voor een maximum prijs en gaan. Daalde ik op de heenweg het laatste stuk, nu moest ik bijna <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "6 mijl ">6 mijl in m 'n 2de versnelling de boel dat gat uittrekken! Steekt er een prachtig groot hert over, blijft nog even op de weg staan kijken hoe ik er aankom en klimt dan elegant omhoog om te verdwijnen in het bos en ja.... toen ging mijn camera pas aan. Zo vaak te laat als er dingen gebeuren. Je moet er mee leren leven dat die dingen het niet meteen doen! De weg was ook nu weer prachtig mooi en dit keer sloeg ik ongeveer halverwege af naar links om naar Mimbres te gaan. Ik las dat de Mimbrescultuur hele speciale potten bakten, die nergens anders ooit gevonden zijn. Ze leefden verder wel samen met die Cliff Dwellers van gisteren. Ook deze weg was fantastisch. Minder op en neer en slingerend door de bossen maar met genoeg bochten en soms langs mooie bergen en door met gras begroeide valleien, waar natuurlijk boerderijen stonden. Het dorp
36
Mimbres was niet veel bijzonders en ik denk dat daar veel tweede huizen staan. Bij een pomp, eettent in Mimbres at ik een broodje met greenchillies en dacht toen aan de oorzaak van die dunne! Hoe het ook zij, ik heb er geen last meer van gehad! Tijdens het eten van die hot Burrito belde ik Jim. De 2 dagen in Gila Hot springs was er geen verbinding mogelijk en typte ik stukken op notepad. Erg handig die platgeslagen Japanners. Ik kreeg contact en Jim vroeg me wanneer ik op de grens van Texas kon zijn. Ik vertelde mijn route en we spraken af dat ik om 3 uur vanuit Las Cruses zou bellen. OK!! De weg was mooi. Ik reed natuurlijk weer door woestijn, maar soms ook door mooie groene stukken en mooie gebergtes. Stopte nog bij een mooie oude brug, die naast de bredere nieuwe brug ligt en maakte er foto’s. Die brug is aangelegd met soldaten erbij omdat de indianen nog van zich lieten horen. Nu zouden 2 auto 's elkaar niet meer kunnen passeren, zo smal is het ding. Na een tijd gevolgd te zijn door een Harley, haalde die mij in en bij de benzinepomp bij de interstate 25 bij Caballo , stond die HD in de schaduw. Ee n man met z 'n vrouw achterop. Hij vroeg me hoe oud dat ding was en ik antwoordde. We kletsten even en toen gingen zij weer verder de andere kant op. Ik ontdekte dat er een weg langs de interstate liep. Volgens de kaart begon die pas na <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "9 mijl ">9 mijl , maar ik zag toevallig hetzelfde wegnummer, dus proberen maar We zien wel waar het schip strand. Als ik die weg naar Caballo toe recht door was gegaan, dat kan niet er is geen weg, dan was je tegen een enorm bergrand gereden na over een meer te zijn gegaan. ! Ee n erg groot meer is daar met een dam, natuurlijk, aangelegd. Er is de nodige recreatie, maar 't was erg rustig op de zondag. Ik volgde deze 187 en 188 tot Las Cruses. Natuurlijk wilde ik wel die dam van dichtbij zien. Nu zijn die Amerikanen daar erg angstig voor sinds elf september, dus je mag er niet op. Erachter is een recreatie/camping gebied. Ik mocht, zonder te betalen even kijken. Er was niet veel te zien, reed weer terug en vervolgde de rit, die door erg rijkelijk geïrrigeerd land ging. Boomkwekerijen en heel veel akkers! Alles is daar groen. Hoewel het soms groen is aan de ene kant van de weg, terwijl er aan de andere kant woestijn begroeiing is. Vlak voor Las Cruses zag ik een bord dat wees naar een Fort. Dat moet ik zien. Mijn camera zei dat het 3 uur was en ik dacht : " ik kan het wel snel en Las Cruses is nog <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "10 mijl ">10 mijl dus dat is maar iets te laat "! Toen ik het fort verliet, dat overigens uit restanten van adobe muren bestaat en gestut wordt aan alle kanten, vroeg ik aan de portier naar de tijd. Het was al 4 uur. Loopt de camera een uur achter!! Dat heb je als sommige staten wel meedoen met zomertijd en andere niet. In Las Cruses belde ik Jim. Hij zou me komen ophalen bij exit 0. Daar eindigt New Mexico en begint Texas. Ik nam de interstate en stopte bovenaan bij exit 0. Bij de Burgerking een milkshake aardbei en wachten tot Jim komt. Ik had de shake bijna op toen er 2 HD 's aankwamen. Jim en Dave kwamen me ophalen en over de interstate reden we El Paso in. Ee n grote stad, die heel wijd ligt, omdat iedereen een eigen huis met een tuintje heeft. Niks geen gestapel. Aangekomen bij hun huis ging Dave weg want diens ouders kwamen van ver. Wij gingen niet veel later erna met de auto, ik had vandaag wel genoeg gereden, naar de Comedy Strip. Ee n Comedy club waar je normaal nooit met een bandana of colours in mag, maar dat vanavond speciaal voor bikers was. Die waren er dus genoeg toen we daar arriveerden. Jim en Marylin groetten de een na de ander en zij groetten mij weer want er was over me verteld! De Stand up komieken waren wel grappig. <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "2 In ">2 In het voorprogramma en dan de hoofdkomiek. De eerste had het over bikers, de tweede een beetje over sex en de derde over van alles. Hij gebruikte ook veel taal dat je als eenvoudige boerenlul niet kent omdat je de taal niet zo machtig bent. Daarbij begon de dag rijden(<st1:metricconverter w:st= "on " productid= "220 mijl ">220 mijl ) ook mee te spelen en ik viel dus geregeld in slaap!! ( Zeer
37
herkenbaar voor velen) Na thuiskomst kreeg ik mijn eigen slaapkamer en badkamer. Jim en Marylin heb ik in Casper WY. ontmoet in 2003. Jim werkt nu in El Paso op een raffinaderij, maar die korte baan duurt nu al 5 jaar. Ze huren nu een te koop staand huis en dat is erg mooi met een grote garage. Daarin past mijn combinatie en staan Marylin haar Sportster, de Electra van Jim en ook zijn Canon. Ee n soort dat lijkt op Boss Hoss , maar niet meer gemaakt wordt. Hij heeft er een ander blok in gezet met 425 pk. Gelukkig zijn die dingen niet zo betrouwbaar en daarom leeft hij nog. Het klinkt wel geweldig. Op de maandag werd ik wakker en schreef verhaal in het Nederlands en Engels, we rommelden wat. Jim gaat al om 5 uur nar zijn werk en is dan om 3 uur klaar. Ik kreeg van Sue via de telefoon instructies hoe ik van Notepad naar mail moest versturen. In de middag heb ik Marylin in het zijspan meegenomen. Zij heeft een gebroken enkel en kan alleen autorijden en niet meer op haar motor. We reden naar Barnett. Dat is de HD-zaak in El Paso. ik kocht daar was shirts en voor $3.60 een remlichtschakelaar bij de oude onderdelen bakken. Toen we daar waren kwam Jim er ook en we reden met de 2 motoren nar huis. 1/9 De dag begint altijd erg relaxed. Ik sta op, kan een douche nemen en ga verhalen op de laptop en dan komt Marilyn met haar krukken aangerateld en maakt ze iets lekkers als ontbijt. We doen wat, ik mail wat. Ik liet haar Caddy 's zien toen we het over diners hadden en ik liet haar de site van de Cruise-inn zien. Ze vond het wel te gek. Vandaag zou de man van de El Paso Times langskomen en die belde dan ook in de ochtend dat hij er zo 'n 1.30 zou zijn. Hij was netjes op tijd en eerst vroeg hij natuurlijk van alles en we praatten over het reizen en over dingen die je mee maakt. Hij vroeg wel goede dingen die andere reporters niet vroegen. Toen hij de motor zag viel zijn mond open van verbazing. Dat had hij nog nooit gezien! Na het gesprek gingen we in de straat wat foto’s maken. Hij maakte er genoeg, zo aan de camerageluiden te horen. Ee n uurtje later ging hij weer en zei dat het de bedoeling was om het morgen uit te brengen. in de middag ging ik met Marylin naar de raffinaderij om Jim op te halen. Toen we bij zijn werk weg reden, gingen we naar een motorzaak om naar een rubber voor het zijspanspatbord te kijken. De man van de zaak had het niet. Binnen in ded zaak stond wel een oude knucklehead en een jaren20 HD, maar de laatste was niet rijklaar. Hij had er ook voor 12000$ een Duo-Glide staan. Die haalde hij uit Mexico. We wilden weg gaan toen de parkeerplaats plots door een auto werd geblokkeerd. Drie mensen kwamen eruit, gaven handen en waren helemaal vol van de motor. Toen ze klaar waren met kijken en vragen, gingen ze er weer vandoor. Wij reden rustig door deze "autohandelaren-wijk " heen naar DJ. Ik wist natuurlijk van niets. DJ is een indiaan die in een reservaat woont, maar Jim was nog nooit bij hem thuis geweest en kon het reservaat niet vinden. Hij belde maar DJ neemt nooit op. Mensen langs de weg stopten tegelijk met ons om de motor te bekijken en die vertelden dat we er voorbij waren. We reden weer een stuk terug en bij een pomp belde Jim weer. Toen wisten we er te komen. DJ haalde ons op en we reden met hem mee het reservaat in. Mooie huizen daar die klanten. DJ is iemand die net als de Teutels van de TV zelf motoren voor iemand bouwt. Er staan een rij sportsterren met allemaal verlaagde frames en ze zien er best leuk uit. Ee n motor was op dat programma dat twee motoren op tijd af moeten zijn en dan naar een contest gaan. Ik ben de naam kwijt. We waren er een uur of twee, dronken er een biertje of 3 (Light) en gingen toen weg. Nu zit dat reservaat vol met drempels en de sirene, die ze wel wilden horen, kwam niet op toeren. Toen we langs een STOP reden bijna aan het eind van het reservaat zwaaiden er allemaal lichten achter ons. De smeris! “Weet u waarvoor ik u aanhoud?” vroeg hij. Ik zei: "Voor het geluid misschien? " Nee, jullie reden door bij het STOP!!! Papieren, verzekeringspapieren en dan maar wachten tot ze hun auto uitkwamen. Dat deed de agent om te vragen waar ik vandaan kwam en waar Jim woont met zijn Wyoming kenteken. We kregen beiden een
38
bon van $75 en de agent zei me dat het een souvenir was. Ook begreep ik uit zijn verhaal dat hij reservaatpolitie was en ik niet moet betalen als ik binnen 10 dagen uit El Paso ben. Nu, dat ben ik dus no payement. Inmiddels was het met dat gewacht wel donker geworden, beten de muggen om zich heen, en moest ik mijn verlichting maar eens gaan aansluiten. Die was natuurlijk al sinds Sheridan los. Alles werkten en met voldoende licht reden we naar huis alwaar Jim een heerlijke maaltijd klaarstoomde. 2/9 In de ochtend was ik natuurlijk aan het schrijven en DJ belde. DJ is bezig om een nieuw stuur voor de Canon te maken. Naar Jim 's zin gaat dat veel te traag. Gisterenavond beloofde hij dat hij die rubbers voor m 'n spatbord zou hebben voor ik weg was. Nu belde hij om te zeggen dat hij ze straks kwam brengen. Na een tijdje kwam hij langs en gaf ze aan me plus een krant van die ochtend! Voorop bij de titel staat al een aanhef dat de man die de US toert er in staat. In het tweede stuk een mooie foto en een leuk verhaal. De avond ging ik met Jim naar de confederation. Dat is een soort samenwerking van alle motorclubs ( geen crossclubs enzo ) in El Paso. Elke maand is er een avond in een tent in El Paso Noord. Er zijn zo 'n 43 clubs en dat gaat zo te zien allemaal goed. We kwamen daar aan en de camera 's stonden niet stil. Ee n rijder van de Organized Chaos hoorde ik zeggen: "Is that the Dutchman from the newspaper? " Men bevestigde zijn vraag en hij kwam me groeten. De avond verliep aardig. Zoals bij ons de regio 's hun verslag doen, zo doen ze dat daar op oproep en maken ze bekend wat ze die maand doen. Ook allerlei Jezus clubs zijn daar bij. Zij maken reclame voor hun Bijbelstudies op zondag!! We reden niet te laat naar huis, Dave gaf me daar een van zijn vele schedelringen toen ik zei dat ik schedels spaarde. Onderweg was de benzine van de sportster van Jim op. Die sportster heeft hij sinds 1972 en staat in de aanhanger voor de deur net zoals de Honda van Marylin. Mijn reserve tank sprong bij in donkere tijden langs de snelweg. 3/9 Gisteren reed ik met Marylin de stad door voor postzegels en voor bankzaken. Het is ongelooflijk wat zo 'n krant voor invloed heeft. Ee n stad met ong. 6 mllioen inwoners. Constant wordt de motor herkent. Mensen zwaaien naar me, vanbaf de straat, maar vooral vauit de auto. Duimen omhoog, ramen open en gillen : "He you’r the Duthmen that I saw in the newspaper ", een man hing het artikel uit zijn raam en toeterde, te gek gewoon. Toen we Jim van zijn werk hadden afgehaald reden we naar de Mexicaanse grens. Ik wilde die muur wel eens zien en ja hoor, die is er. Op de terugweg over de snelweg, toeterden ze voortdurend en zwaaiden. We haalden pizza 's en kwamen tot rust bij de TV. 4/9 dat is het nu. Ik heb dit nu af en vertrek straks als Jim thuis is. Hij werkt kort vandaag en we gaan dan eerst Mexicaans lunchen en dan rijden ze nog een stuk met me mee naar het oosten. Hoe dat verder gaan horen we nog. Groet van Paul
16 Vanaf El Paso naar Carlsbad koa Ik vertrok na de motor te hebben ingepakt op 4/9. Ee rst heb ik met Jim en Marylin een brunch gedaan in een buffet restaurant. Jim hoefde maar een korte ochtend te werken en na het eten kreeg ik wat colaatjes van hem mee en vertrok met mij om me de stad uit te brengen. Toen we daar zo reden hing er een vreselijke wolk in de lucht en je zag dat die daarzo een enorme bak regen bracht. Ik hoopte maar dat ik er op tijd voorbij zou zijn! Was ik net de stads grens over zijn daar al de Hueco Tanks State Park. ik wilde hier naar toe. Deze rotsen houden water vast omdat ze als een soort schalen zijn en de indianen
39
en vele reizigers door de jaren heen hebben er hun drinken gevonden. Er zijn oude indianentekeningen op de muren. Omdat de bui zo dicht bij hing en ik <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "8 mijl ">8 mijl van de weg moest voordat ik er was, besloot ik de tanks voor later te bewaren. Ik reed door en voelde wat spetters van de rand van de bui, maar na genoeg mijlen was ik er voorbij. Op naar de Quadalup Mountains. De weg ernaar toe is zo 'n <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "100 km ">100 km en die legde ik af met maar een buitje onderweg. Het Superralley jack deed hier zijn nut weer bewijzen. Prima waterdicht en omdat het 5 minuten later al weer droog werd heb ik het rijdend uitgetrokken. Toen ik er <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "70 mijl ">70 mijl op had zitten was er bij een afslag naar D... City een benzine pomp. Ee n oudere man kwam naar buiten en praatte honderduit over een inmiddels overleden maat van hem die ook zo 'n 1200 zijklepper had. . Uit eindelijk bleek hij niet de eigenaar van de pomp. Die zat binnen aan de zuurstof, maar hij zat er wel. Ik kocht de benzine en een koude cola en reed weg voor een meter. Toen kwam er een rode Superglide aanrijden van een man die even een praatje wilde maken en een foto. Hij had het artikel in de krant gezien en had al gedacht dat hij me misschien nog zou ontmoeten! Hij kwam van New Sealand en was getrouwd met een Amerikaanse vrouw. Hij was met zijn 70er jaren bike al in 26 landen geweest. Hij wenste me veel succes in New Sealand in oktober. Zelf woont hij in El Paso en rijdt elke dag 90 mijl op en neer naar zijn werk. ik stopte de resterende afstand alleen nog voor een dode uil, maar die was zijn kop al kwijt! Bij het National Park aangekomen zette ik m 'n tent op en bewonderde de bergen. Tijdens het koken kwam er een ranger langs om te vertellen dat er vanavond om 8 uur een "voorstelling " zou zijn. Het zou gaan over de geologische samenstelling van dit gebied. Om 8 uur is het al aardedonker en ik liep naar het visitorscenter. Er kwamen aardig wat mensen luisteren en kijken. De Ranger van net hield de lezing. Hij is geoloog en is nog niet zo lang geleden afgestudeerd op dit gebied. Alle olie uit de USA komt van die oude riffen. Lang geleden lagen de bergen waar ik op uitkeek in de zee. Het waren toen riffen voor de toenmalige kust. Achter het rif was een ondieper deel van de zee. Het rif was niet van koraal maar van Algen en sponsen! Door al dat half verrotte leven is de olie ontstaan in dit gebied. Daarom pompen ze zich in Texas helemaal suf. Nu vertelde hij ook dat als er alleen de Amerikaanse olie zou zijn en de USA blijft zoveel gebruiken als ze nu doen, dan is de olie van de States over 3 jaar op!! Gelukkig hebben we bij die Arabs ook nog olie ontdekt! De avond was relaxed en we liepen met een groep terug. De 59 ste dag vertrok ik rond 8.30 uur. Ik hoefde niet ver om naar de Carlsbad Caverns te gaan. Zo,n <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "60 kilometers ">60 kilometers . Onderweg ben ik gestopt op het oude, smalle 2-baans stukje weg dat ik ontdekte. Onderweg zag ik meer stukken. Waar ze vroeger een wijde boog om zo 'n berg maakten,gaan ze er nu gewoon overheen en toppen de berg wat af waar de weg moet komen. Ook stopte ik nog even om wat zwarte steen te vinden. Dat had ik gisteren al gezien en bij de uitleg in de avond vertelde de Ranger wat dat was. Hij had enkele stukken en liet die zien. Ruiken deed je niets, maar als hij er een stuk afsloeg met zijn hamer, dan rook je de algen en een soort vreemde lucht, die snel vervliegt. Dit wordt/is de olie van de toekomst? Ik vond een paar stenen, deed zelf de reuk test en nam er een stel mee voor thuis en op school. Aangekomen bij de Caverns kom je eerst in White City. Ik tank daar en er stond een bord over kaartjes enzo. ik ga naar binnen in een winkel vol met souvenirs en andere prullaria. Vraag over de kaartjes: "Nee, die moet u na <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "7 mijl ">7 mijl boven te zijn gekomen daar kopen "!!!! Dat is nu wat je noemt een toeristen val. Je bent in de winkel en ziet altijd wel iets moois. Ik sloot meteen m 'n ogen en ging naar buiten, startte de fiets en reed een pracht weg naar boven. Daar meteen het
40
fotopunt van de parkeerplaats. Zelfs de Ranger kwam achter zijn desk vandaan om een foto te maken. Ik liep de grot in. Ee rst een groot stuk ingang ". Ee n gapend gat met een pad in veel haarspeldbochten, zo steil is de afdaling. Ik had een praatstok gehuurd die uitleg gaf over van alles. Na ruim een half uur was ik zover gezakt dat we bij de eigenlijke grot kwamen. Jim White is degene die als eerste eens in die grot de boel ging verkennen. Half dicht gescheten met vleermuizenpoep. Elk jaar van lente tot herfst vlogen de vleermuizen hier 's avond uit de grot en voor het daglicht waren ze er weer in. Geen 10 of 100, nee, 10.000den! Die stront van de vleermuizen is erg vruchtbaar en men gebruikte dat voor hun akkertjes. Jim dacht: "Ik ga er eens in " Dat deed hij voor jaren met olielampen en touwen. Het is zo groot en nu met mooie paden, maar toen met alleen maar keien en niks! Respect man!! Kom je na de ingang wandeling beneden, dacht je al dat was groot, nou die hoofd grot is adembenemend! Er passen zo 'n 14 voetbalvelden in. Rondlopen duurt ruim een uur! Veel mooie dingen gezien. Foto’s maken is moeilijk met primitieve camera’s en de video is ook niet alles. Ik dacht ik koop wel een boek, maar dat vond ik uiteindelijk te duur. Ik doe het wel met wat ik heb! Zo 'n grottenboek zegt niemand wat. Je moet het hebben gezien met je eigen ogen. Ik verliet de entree met wat HD-rijders uit Dallas en na een paar honderd meter zag ik rechts een Scenic Loop dirtroad en dacht: "Die hebben we nog niet gehad " en ging erin. 9 mijl over grind over een rug en door een dal/Vallei. Erg mooi en toen naar Carlsbad gereden. Niet veel aan dat Carlsbad. De Subway is wel goed. De weg de stad uit gevolgd tot Lake Brentley. Achter de dam langs naar de camping. Helaas, het is Labourday weekend en de camping was vol. Terug naar de weg en naar de KOA. Daar ben ik nu en morgen ook nog. Vervelend hoor zo 'n camping met zwembad en hottub!!! Maar Ingrid, de rodeo is pas volgende week. Groet, Paul. Ik ga even zonnen bij het zwembad!
17 Van Lubbock onderweg naar Big Lake Na een lange reis naar Lubbock, vanaf Carlsbad, kwam ik eindelijk op de ring aan. Ik wist dat ik voor de ring daar ergens de wijk in moest, maar er was helemaal geen wijk en de weg ging naar links, terwijl die wijk aan de rechterkant was. Ik snapte er geen moer meer van. Ik reed eerst maar de weg naar links met de 62 mee om dan eens op de kaart een vast punt te gaan zoeken. Daarna reed ik naar de ring en ging een stuk terug en nam de afslag die ik dacht te moeten hebben. Het klopte, ik zag het Harley logo. Naast de HD-zaak is de Hi-d-Ho. Dat is de hamburgertent waar Buddy Holly kwam toen hij daar woonde. Ik was daar in 2003 geweest en kreeg van de eigenaar toen een, speciaal voor een Buddy Holly Festival, door Coca-Cola uitgebracht flesje van de eigenaar. Wat schetste mijn verbazing toen ik zag dat de tent dicht was en niet meer bestond!!! Aan de overkant is een klassieke autohandelaar en daar heb ik toen maar even wat foto’s gemaakt. Omdat het Labourday was, was ook de Harley zaak gesloten. Ik ging toen de ring op om te zoeken naar de camping waar ik toen ook was, maar ik kon hem niet vinden. In '03 stonden er bordjes langs de ring, maar nu niet. Ik ging er bij het vliegveld af, maar reed niet ver genoeg door en vond de camping niet! Later ontdekte ik op een kaartje dat die er wel was, maar iets verder!! Nu reed ik weer de ring op in de hoop het te vinden, maar helaas. Ik zat inmiddels al aan de zuidkant van de ring. Ik ging van de ring en stopte bij een zeer goedkope benzine pomp. De man van de pomp had het wel over een RV-park, maar beter was Buffalo Spring Lake. Daar ging ik naar toe en met stroom is dat $20 per nacht. Ik ging voor 2 nachten. Dan ga je de
41
weg op en rechts en dan rijdt je een diepe kuil in. Onder in die kuil is een meer. Ik was er niet van onder de indruk. Ik kwam aan bij de plek waar ik moest staan volgens de gegevens. Daar dit puin was en nergens recht, dacht ik : " Krijg de kolere maar, ik ga mooi op zo 'n stukje gras van een RV plek staan " Dat deed ik en stond goed. Ik ging een beetje rondlopen om de boel te verkennen en te kijken hoe de zwem toestand is. Teruglopend naar de tent stoppen er twee mensen bij de tent en kijken naar de motor. Toen ik dichterbij was, vroegen ze of het mijn motor was en alle andere dingen. Toen vroeg de vrouw of ik al supper had gehad. No, dat had ik nog niet. Kom over 15 minuten bij ons. We wonen op nummer 553. Met de motor reed ik naar 553 en een prachtig optrekje bewoonden John en Janie. Ik at daar supper met BBQ vlees, Corn en een gepofte aardappel. Heerlijk. John is iets van Aziatische origine , maar heeft Rodriques als achternaam. Janie spreekt Spaans en zal ook uit die streek komen. Na een nacht vol donder en bliksem, ging het uiteindelijk toch nog regenen in de ochtend. Het duurde ongeveer 10 minuten en alles was snel weer droog toen de zon verscheen. Het was vandaag een koele dag naar Texaanse begrippen. Ik reed die 8ste september naar Lubbock en ging eerst kijken bij de KDAV radio. Daar voor de deur op Buddy Holly blvd was het stil en er was geen teken van leven. De radio zond wel uit de hele dag! Toen ging ik naar het Buddy Holly Center en daar gekomen nam ik eerst wat foto’s van de motor bij de bril. Ee nmaal binnen bleek er geen entree geheven vandaag!??? Het was gisteren de verjaardag van Buddy en op Labourday vier je zoiets niet, maar vandaag wel. Ee n goed programma stond me te wachten. Dat programma begon om 2.30 en tot die tijd was de tijd aan mij! Ee rst bezocht ik de Walk of fame. Opgericht ter ere van Buddy Holly en goed aangevuld na 1981. Daar in het midden van de Walk, staat het standbeeld van Buddy Holly! Ik parkeerde de motor en bij het standbeeld stonden 2 oude mannetjes. Het waren muziekanten die met Buddy hebben gespeeld en een ervan was vroeger de eigenaar van KDAV! Ze waren erg enthousiast bij het zien van de motor en toen ik vertelde dat ik hier voor Buddy Holly kwam vroegen ze of ik toch wel kwam, vanmiddag? Natuurlijk! Oké, see you then! Zij vertrokken met de man met de grote cowboyhoed, die ze begeleidde. Ik vertrok weer naar 19th street alwaar me verteld was dat daar de Highschool staat waar Buddy op heeft gezeten. In mijn reisgids(verder een waardeloos ding) staat dat er een kleine tentoonstelling binnen in de school is over Buddy. Ik reed via achterstraatjes naar de school. Was ik rechtdoorgaand verkeer, een of andere gek begon al aan zijn bocht naar rechts op de andere weghelft! Ik schrok me gek en gaf iets gas bij en verwachtte dat hij m 'n achterkant zou raken. Gelukkig bleef het bij de schrik, maar ik vloekte en tierde wel!! Ik stopte aan de overkant van de school. De pauze was bijna over, dus allemaal jongelui liepen over het zebrapad naar de overkant en ik stopte netjes voor ze. Veel lui met Mexicaans uiterlijk. Ee n jongen riep: Nice bike you 've got ". Thank you is altijd mijn antwoord en ik parkeerde de motor. Bij de school krioelde het van de leerlingen en bij de hoofd ingang waren twee meisjes aan het praten. Ik vroeg ze of ik hier in kon. Dat kon niet en ik vertelde ze over de dingen van Buddy die hier te zien zouden zijn volgens het boek. Ee n meisje zou me naar de administratie brengen en omhelsde haar vriendin, bij wijze van afscheid. We liepen tussen de groepen door en gingen het gebouw met zijn brede gangen in. De bel ging en alles stroomde nar binnen. Bij de administratie leverde ze me af. Ik bedankte haar en ze lachte vriendelijk: "You 'r welcome sir " Toen ik de administratie vrouw vertelde waar ik voor kwam, zei ze dat er wel zoiets is, maar dat ik dat maar aan meneer....... moest vragen. Hij zit daar in dat kamertje. Ik liep naar de kamer klopte en de man vroeg wat mij hier bracht. Ik stelde mezelf voor en de man , die niet de principal was maar de onder-principal, was erg geïnteresseerd en wilde me graag de zaken laten zien. Maar laten we even wachten, want er zijn nu 2000 leerlingen op de gangen en na de volgende bel
42
is er niemand meer. DE VOLGENDE BEL GING EN WE VERTROKKEN. Niemand was een groot woord, zei de man. Blijkbaar weten ze nog niet waar ze horen. Ze zijn al 3 weken na de zomervakantie aan het werk. Bij de vitrine van Buddy Holly hangt een groot schilderij van Buddy, gemaakt naar een foto die ook op een ansichtkaart stond in 2003. Na de kast gezien te hebben, bracht hij me naar de Home Room. Dat was zijn mentorlokaal en dat was vlak naast het "koor-lokaal ", waar Buddy deel van uitmaakte. We keken even in het lokaal, dat nu als speechruimte wordt gebruikt, en liepen naar buiten. De man wees me op het gebouw. Gebouwd in de jaren 20 en er is speciaal metselwerk om het ouder te doen lijken. Ziet er moeilijk uit! Het gebouw is in de NoordItaliaanse stijl en was gebouwd om lang mee te gaan. Dat is ze gelukt. Vervolgens liet hij met het auditorium zien alwaar alle belangrijke redevoeringen in Lubbock vroeger werden gehouden. Ex-president Clinton heeft er 2 jaar geleden nog een babbel gehouden. Achter de zware deuren van de hoofdingang is de bouwstijl alsof je in een kasteel komt. Zware balken en mooie wandversieringen. Ook hangen daar de belangrijke prijzenkasten en een bord met belangrijke personen die de school bezochten. Mijn naam staat er nog niet bij, dus uit bescheidenheid, vroeg ik er maar niet naar! Buddy Holly werd er wel genoemd! We liepen terug naar zijn kamer en hij zei me niet te laten gaan zonder echt Lubbockiaans aandenken. Hij opende zijn la en toverde er een Bandana tevoorschijn en die zijn, denk ik , van de school. Na de school bij de hut gegeten en toen naar het centre. Daar werd het al aardig vol en op een gegeven moment was er een rondleiding , gegeven door een expert in alles wat met Buddy te maken heeft. Ik had de tentoonstelling nu al 2 keer gezien, maar het blijft interessant. Ook was er ene Echo. Haar achternaam ben ik kwijt, maar zij was een tijdje Buddy 's meisje. Ze is een boek met foto’s aan het maken en dat zal misschien volgend jaar uitkomen! Ik werd tijdens het praatje betrapt op filmen!! 6 laar geleden filmde ik alles en nu zeurden ze erover. Oké, ik stop! Na de rondleiding, waren er twee gitaren van gebak(taart) en die werden aangesneden en uitgedeeld. Smakelijk! Hierna was er buiten tijd om naar optredens te luisteren. De broers van Buddy waren er en ook het nichtje, dat ik al eens gezien had. Ik geloof in de Cruise, maar weet de plek niet zeker. Tijdens de optredens sprak ik met een stel dat elk jaar uit Casper WY. komt, speciaal voor de verjaardag! Om 6 uur startte ik de motor en vertrok. Op de camping at ik m,n maaltje en zou daarna naar John en Janie gaan om de foto’s van de andere motoren te laten zien. Net toen ik parkeerde bij hun huis, kwamen zij in hun golfcar naar beneden om mij te halen. Ik vertelde van deze goede dag! We aten ijs en ze lieten hun garage zien. Janie heeft vorig jaar haar roze Cadillac cabriolet verkocht. 9 september in de vroegte zou Janie komen om foto’s te maken van de gepakte motor. Ik was bijna klaar rond 8 uur toen ze eraan kwam. Ik was nog bezig en ze zei dat ze ontbijt zou gaan maken en dat ik zo maar langs moest komen. Oké, dat doe ik. Ik deed dat en we hadden een heerlijk ontbijt en babbelden wat over de planten in de tuin. Als ik weer kom, hoef ik niet meer te kamperen in Lubbock, dan ben ik gewoon hun gast! Na rond het meer diverse punten als fotostop te hebben gehad, vertrok ik dan toch echt. Ik reed naar de rondweg van Lubbock. Onderweg zitten overal prairiehondjes langs de weg in de weilanden. Kom je er aanrijden, als een van de eersten, dan vluchten ze als dollen naar hun hol en blijven daar dan half in staan kijken naar het "gevaar ". De rondweg zuid was korter dit keer en ik ging eraf voor een T-shirt bij de HD-dealer. In 2003 merkte ik al dat ze amper geïnteresseerd waren in de motor, en zo ook nu. Klanten kwamen naar buiten om naar de motor te kijken, maar zelfs een monteur die buiten stond met een motor keek amper om. Hier betekent HD: Hundred Dollars. Als ze maar verkopen, maar de sfeer is niet goed bij Wild West Harley-Davidson! Met een shirt ging ik weer verder de weg terug naar Brownfield. Nu ging ik daar niet meer naar 't westen maar zuid. Seminole is net zo 'n plaats als Brownfield. Wijd en
43
met een weg erdoor. Veel bedrijven langs de weg en houten huisjes. Ik ging daar naar een NAPA om garagezeep te kopen. De mijne is op en ik heb het gelukkig de laatste tijd bijna niet nodig, maar voor 't geval dat!! Bij de winkel stopte ik en de eigenaar (denk ik) liep mee naar het raam om te kijken en te praten. "Oh, daar heb je die zeep voor nodig "; en hij lachte. Buiten gekomen stond daar een jongeman die helemaal uit z 'n dak ging van de motor. Ik praatte een tijd met hem over de reis en beantwoordde al z 'n vragen. Toen zei hij dat ik bezig was met zijn droom. Hij reed nu op iets Japans maar wilde ook een HD kopen als hij kon. Toen ik aan het eind van het dorp ging tanken kwam hij er weer aanrijden en gaf me een shirt. "Ik moet je toch iets geven van Texas, kan je niet zo laten gaan. ", Daarna reed hij weer weg. Ee n mooi rood shirt van de Texas Tec (ik denk dat dat een universiteit is) Ik ging weer verder en belandde na een bui, die er uit zag alsof die nooit zou eindigen, maar na 5 minuten weer over was, in Andrews. Ik tankte en nam wat te eten bij het tankstation. Toen zag ik die bui weer aankomen en wist niet hoe snel ik moest maken dat ik wegkwam. Naar het westen is het <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "46 mijl ">46 mijl naar Kermit! Ik weet niet of de kikker hier naar genoemd is, maar een kikker zou het in deze woestijn niet overleven en dan zou de Zweedse kok niets hebben om te koken! Na een korte tijd werd deze woestijn een oliepomp/ja-knikker veld. Overal staan die dingen en het meeste verkeer dat ik tegen kwam was olie-verkeer. Pompen, buizen, onderhoudswagens, enzovoort. Kermit zelf is niet veel. Bij de school stond een dubbele file! De school ging uit en elke moeder komt haar offspring halen met zo 'n grote SUV. Verkeersregelaars op de weg voor school om het dodental laag te houden. Ik denk dat in Kermit al die kinderen van de omliggende dorpen en ranches, op school zitten. Ik reed door over de 115 en belandde in mijn einddoel, Wink!! Hier in Wink groeide Roy Orbison op. In Vernon werd hij geboren. Dat is Noord Texas en zijn vader kreeg, als geoloog, een baan bij die oliemannen. Ze waren niet rijk. In een klein kaal gat als Wink groeide hij op. Nu moet je dat niet vergelijken met het Wink van nu. Nu is er niets meer, maar toen was er een bowlingbaan met 4 banen, natuurlijk de Highschool, die er nog steeds is en zelfs was er een theater. Dat theater is nu helemaal aan het wegrotten. Het huis van Roy is er niet meer. Er staat een bord aan de straat bij de plek waar het huis was. Nu is het een soort korenveldje, midden in het dorp. In het dorp staat een "historical marker " en daar is een soort monumentje bij dat herdenkt aan de eerste oliebron die hier aangeslagen werd. Olie is de reden van bestaan van Wink. Aan de overkant is de Chamber of commerce en daar ging ik vragen waar het huis van Roy stond. "Er is ook een museum hoor " zei een gedienstige gemeentewerker en hij ging bij de kamer van koophandel naar binnen. Ik volgde hem en iemand ging bellen voor iemand die het museum kon openen!. Ik was nu rechts van dat ex-theater en het museum was links van het theater. Startte de motor en reed <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "30 meter ">30 meter verder. Daar binnen stond Debbie al op me te wachten. Ee n alleraardigst museum, alwaar ze de originele bril van Roy hebben. Ee n zware bril met erg dikke, paarse glazen! Er is een visitorsboek en daar in wist Debbie een stel Nederlanders tevoorschijn te toveren die hier waren geweest. Inmiddels was er ook een oude vrouw gekomen, want Debbie moest ergens naar toe en de vrouw zou het overnemen. Zij herinnerde zich nog meer Nederlanders van 5 jaar geleden en ze vond ze in het boek. In het museum hangt ook een glazenlijst met allemaal foto’s van het huis van een Nederlands stel die de inrichting met erg veel Elvis en Roy Orbison dingen hebben. Erg leuk. Zij komen uit Wormer en ik zal ze eens met een bezoek vereren. Ik kocht een shirt en kreeg van allerhande zaken als posters en boekjes. Er is namelijk elk jaar een herdenkings festival, en dat was dit jaar voor de 20ste keer! Ik schrok ervan toen ik me bedacht dat hij stierf in 1988. Ik herinner me het als de dag van
44
gisteren. Maar het is echt al zolang geleden! Ik was binnen en buiten regende het weer flink. Inmiddels was er ook een jongetje binnen gekomen. Hij had zijn fiets voor de deur geparkeerd en zei dat dit altijd dicht was en nu eindelijk eens open. Daarom was hij erin gegaan. Natuurlijk had hij wel van Roy gehoord, maar hij had hem nog nooit horen zingen. De oude vrouw deed haar rondleiding opnieuw en het mannetje zette de bril ook op. Ook liet ze het school jaarboek van 1953 en '54 zien waar Roy instaat. Het boek van '53 is door Roy voorzien van vele tekeningen die er erg goed uitzien. Ook hier had hij talent voor. Daar op school had hij een bordtekening met kerstmis gemaakt en die was zo mooi, dat ze 3 maanden dat bord niet hebben gebruikt! Ten slotte zouden we TV gaan kijken naar allerlei opnamen van Roy op TV. Zit je in een modern land, maar dit is helemaal niks. Ee n DVD die zo slecht is dat je moet turen en raden naar wie je kijkt. Zelfs een stuk van de Travelling Wilburries was zo slecht dat ik blij was dat we stopten. Ik gaf ook aan dat het al laat werd. Ee n camping hoefde ik niet meer te zoeken, ik had ernaar gevraagd toen Debbie er nog was en die wees me het openbare terrein aan. Dat ligt langs de weg open en bloot en is kaal. Ze zei me dat ik wel in hun tuin mocht staan. Dan was ik weg van de grote weg. Toen het zo regende kwam ze nog snel langs om te zeggen dat het weer erg slecht zou gaan worden en dat ze haar RV al had aangesloten op stroom, zodat ik erin kon Ik reed achter de oude vrouw aan. Het regende niet zo hard en ze had de deur afgesloten. Ze stopte bij het huis van Debbie. Die was inmiddels weer thuis en wees ver achter het huis de RV. Ik reed ernaar toe en pakte af. Daarna reed ik de motor weer terug om 'm onderdak te zetten. Ee n goede nacht in een luxe camper. 10 september Ik pakte rustig in en op. Vulde de accu nog bij omdat die wat laag stond en reed naar Debbie om te bedanken. Ik had willen zeggen dat ze een andere DVD of apparaat moet aanschaffen, want dit ontmoedigt erg om er naar te kijken. Ik vergat het te vermelden. Koffie vergaten we niet en we praatten over mijn reis, maar ook over haar. Zij was muziekante en trad al jaren op, woonde altijd in Kansas en ook een tijdje in Denver, maar had er schoon genoeg van en nu woonde ze in het trailerhome van haar overleden vader. Rond half 11 reed ik weg. Kwam na <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "16 mijl ">16 mijl in een bui, die begon net toen ik bij Pyote kwam. Ik kon zo afstappen en in het "park " van het dorp onder de picknick afdakjes gaan staan. De bui was snel over en toen zag ik dat er een bombermuseum was. ik reed daarom het "dorp " in. Ee n gat is een betere naam. De gymzaal, staat bijna op instorten en laat zien dat Pyote betere tijden heeft gekend. Hier tegen Pyote aan lag van 1943 tot 47 de Rattelsnake Bomberbase en in het museum gaat daar veel over. Even later is er ook voor de Korea oorlog nog gebruik van gemaakt. Toen leefde het dorp nog, nu valt het bijna uit elkaar. De bomber die Japan tot inkeer bracht kwam hier vandaan. Veel foto’s en kranten over de WO2 en over het leven in het dorp. Toen de basis werd opgeheven werden al die overbodige bommenwerpers daar geparkeerd en er zijn ook foto’s van dat ze in de smelter verdwijnen. De smelter stond daar terplekke! Ik reed weg en nam de weg die evenwijdig aan de interstate loopt. Belandde in Monahans waar een HD rijder de motor ophemelde en vertelde dat ze het altijd doen. Natuurlijk beaamde ik dat want ik was ten slotte al hier! Hij had een vriend die een liberator had en dat ding was perfect. Fort Stockton zou mijn volgende doel worden, maar daar hing een bui, dat wil je niet weten (of juist wel? Heel donker blauw!) Ik reed er naar toe, zag zijwegen naar links waar de zon scheen. Het werd steeds grauwer en ik dacht, de volgende zijweg is voor mij. Dat was na mijlen dus een zandweg en dat ging te ver. Ik draaide en reed <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "10 mijl ">10 mijl terug naar de laatste asfalt zijweg. Ik nam deze en belandde in de duinen. Voor Kermit had ik deze blanke zandduinen al gezien, maar hier zijn ze ook en waarschijnlijk bevatten ze veel olie, want ook hier veel ja-knikkers! Deze weg
45
staat op mijn kaart en ik heb 3 minuten regen gehad en meer niet! Ik zit nu het hele weekend in Luckenbach. Daar had ik geen tijd meer voor in 2003. Ik kwam toen op de zondag in Austin,laat in de middag. Nu was ik zeker op tijd. Er was de Fandango voor de 7de keer en dan is er veel te doen, zo ook op zondagmiddag. Overigens hebben ze hier Wifi en dat ben ik nu aan het doen. Internetten in Luckenbach café. Het weer is weer redelijk, maar ja Zij zeggen: "We needed some rain " , leuk maar na 3 dagen vocht is het welletjes geweest. Heb al een adres om te logeren in Houston, dat scheelt lots of money! So long Paul.
18 Van Luchenbach tot Austin 14/9 Ik reed weg uit Luckenbach en reed naar Sisterdale. Onderweg werd ik nog door een HD ingehaald die ook rustig aan het toeren was. Zo reed ik langzaam de zon tegemoet. In Kerrville nam ik een ontbijt en tankte. Een meisje bij het gasstation voorspelde me dat het zou gaan regenen, en inderdaad auto’s hadden hun wissers al aan!! Nee hè, daar voel ik niets voor. Per ongeluk had ik een slush ijs drink genomen ipv. echte cola en die koude troep paste niet in mijn maag. Hup weg ermee! Ik verder, maar in Ingram deed ik al mijn Superralley jack aan omdat het dreigde en kouder werd. Ik sloeg af op een, op de kaart, zwart weggetje. De Guadalup river begeleidde deze weg voor zo 'n <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "30 mijl ">30 mijl . Ik dacht even dat ik een of andere toeristische loop aan het maken was en dan weer bij het begin zou uitkomen, zo mooi was deze weg!! Wel 5 keer stak ik de rivier over en overal waren ze met de bruggen bezig te vernieuwen. Ik denk dat ze geld over hadden. Op de plek waar ik stopte ging ik even aan het water voelen en het was echt warm aan je hand. Dat zou een goede plek zijn om te zwemmen, maar de mooie zwemplekken zitten achter hekken van tuinen van villa 's. Daarna, toen ik de rivier verlaten had (of zij mij), reed ik langs een exotisch jaag park. Geen geld voor Afrika? Schiet ze in Amerika! Kost ook veel, maar niet te vergelijken. Tenslotte op een wat grotere weg en naar Uvalde. Hier bij de gasstation wel 20 minuten gepraat met een Mexicaanse vrachtwagenchauffeur. Daarna sloeg ik rechts af richting Del Rio. Dat was nog ruim 70 mijl , maar als je de woestijn niet erg vindt, maar interessant, dan vliegen die voorbij. Zo eindigde ik bijna in Del Rio. Ik reed de afslag naar rechts voorbij omdat ik dacht dat de weg die ik moest hebben verderop lag. Nu stopt de Amerikaanse invloed bij die afslag. Opeens zijn ze dommer dan de duvel en lullen ze Spaans. Ook de benzinepompvul "pistolen " slaan in dit "milieuland overal uit als de benzine tot daar komt, behalve hier! Zo gebeurde het dat ik even achterom keek hoeveel het hier per gallon kost en ik stond bij terugdraaien van mijn hoofd in een vette plas benzine. Gelukkig rookte ik niet tijdens het tanken! Ik betaalde, slipte in de natte benzine (maakte net geen burnout), en vertrok in de richting van mijn gedachte. Uiteindelijk belandde ik aan de grens met Mexico en daar wil ik niet in, dus draaien. Terug naar die afslag EN ZIE; DAAR WAS AMERIKA WEER! Bij de eerste afslag die aangaf dat er een campground bij Lake Amistad was, sloeg ik af. Dit was 3x niks. Leeg, kaal en geen water te bespeuren. Terug naar de grote weg en ik reed er een paar voorbij. Ik zag een mooie camping en hield die in gedachten. Eerst de AmistadDAM OP. NERGENS MAG JE MEER OP DAMMEN VANWEGE OPBLAZERS, maar hier kan het niet anders omdat het de enige weg over de rivier is. Ik reed er op en zag dat hij om 6 uur dicht ging. Het was precies 6 uur, dus gaan! Bij de grensovergang, kwam ik de in zijn auto tappende douanier tegen en die
46
vertelde me dat ik er niet meer door kon en terug moest. Ik volgde hem en reed naar de camping van mijn keuze, Na het bouwen van de tent, liep ik naar de gasstation om melk en bier te halen. Dat gedaan liep ik terug en mailde naar jullie. Het was al donker toen ik liep, dus het werd niet vroeg! 15/9 (Ik stond op, checkte de mail, ontbeet en ging aan de motor werken. M 'n voorstandaard begon los te raken. Een boutje van de ophouder was al weg. Ik spande de voorketting, hetgeen nog niet gebeurd was. Ik wilde de achterketting spannen voor de tweede keer deze reis, maar besloot om volgens principes de ketting na 10.000km te vervangen. De oude gaat wel mee!! Het zijspanspatbord kon ook wel wat moeren vaster hebben zitten en de olie kon bijgevuld worden in de versnellingsbak en in de motor. Tenslotte de smeerpunten, maar die deed ik vanmorgen de 16de! Na het werken is het goed rusten. Ik trok de zwembroek aan en nam enkele biertjes uit de ijstas mee en m 'n sudoku-boekje en zwom, dook, zonde en loste moeilijke puzzels op. Dit herhaalde zich tot een uur of 5. Na het eten kwam een buurman vragen of ik de herten kwam kijken. Natuurlijk antwoordde ik en hij haalde me met zijn golfkar. Hij kwam uit Alaska en de VS hebben hun hun vrijheid ontnomen. Nu ze een staat zijn moeten ze veel meer en dat zint ze niet.! We zagen herten. Die man heeft ook nog een twee wielig sta wagentje, dat met sensoren het evenwicht bewaart en zo 'n 30km per uur kan. Die ochtend gaf hij me al les in het rijden met zo 'n ding en dat is verrekte interessant! 's Ochtends ging ik namelijk om 8 uur op pad om mijn WO2 leger emmer te zoeken. Was me elastiek net losgegaan en was ik de emmer verloren. Goede kans dat dat gebeurde op de dirtroad van die camping. Ja hoor, daar lag ie midden op het pad. Niemand was er na mij geweest! Vanmorgen vertrok ik om half negen en tankte om kwart voor negen. Bij de pomp vertelde een motorrijder me dat er een motormuseum in Vanderpool is en daar wilde ik wel naar toe. Ik moest wel wat van mijn route afwijken, maar dat is alleen maar mooi. Was ik bijna in Vanderpool (Nederlandse oprichter?) en zie ik het museum aan de rechterkant van de weg liggen. Net op het moment dat ik wil draaien komt mij een auto met aanhanger tegen. Op de aanhanger staat een BSA en hij draait bij het museum in. Eigenlijk een inrit verder. Ik ga daar ook in en de chauffeur van de auto gaat aan de achterkant het museum in. Ik ga naar de voorkant en zie dat het museum alleen op vrijdag, zaterdag en zondag open is! De oplossing vind ik door naar binnen te gaan via de achterkant. De eigenaar zegt dat het meevalt dat de hond me niet aangevallen heeft. De hond was een vriendelijk dier en na mijn vraag of ik mocht kijken opende hij het museum voor mij. Veel mooie motoren die er ook goed uitzien. Er staan veel Engelse motoren, waaronder enkele Vincents en de fatale motor waar Lawrence of Arabia zijn ongeluk op kreeg, een Brough superior! Wat een mooie motor is dat toch. Ook een Ariel square four, enkele Indians en wat oudere HD 's, een Wizzer, Nortons, Triumphs, Velocettes en ook 1 Honda. Hier ben ik natuurlijk niet staan kijken, die zie je overal. De eigenaar ging kijken naar mijn motor en kwam toen met de opmerking dat ik zelf op een museumstuk onderweg was. Hij veranderde iets van houding en vroeg geen toegang meer en toen ik wegging kreeg ik een badge en een pin van het museum aangeboden. Een prima collectie en met veel informatie bij veel machines! Vanderpool is 3x niks, of minder misschien wel. Ik moest tanken en reed de weg die ik moest hebben voorbij naar Utopia! Die namen verzin je niet. Ik denk dat die mensen hier zielsgelukkig waren toen ze hier kwamen uit het verstikkende Europa! Hier gooide ik de tank vol en reed weer een stuk terug om daarna rechts af te slaan. Uiteindelijk kwam ik via mooie berg en slingerwegen aan in Boerne. Hier moest ik bij een Harley zaak een nieuwe achterband halen. Hij staat niet op springen hoor, maar ik heb er eerdaags wel tijd voor om hem er om te leggen! Nu blijkt Boerne aan de Interstate 10 te liggen en misschien heeft die weg wel gezorgd dat het dorp zo vreselijk lang gerekt is. Ik moest bijna 10 mijl over de interstate om bij de winkel te
47
komen. Ik reed de parkeerplaats op en het tegenovergestelde met Lubbock gebeurde. Het voltallige personeel inclusief de manager kwam naar buiten en vroegen het hemd van mijn lijf, fotografeerden en hadden het al over hun website. Javelina Harley-Davidson: check het maar even uit, ik keek nog niet. Toen ik vertelde dat ik nu 7000mijl had gereden werden ze nog waanzinniger. Ik liep met de manager mee naar binnen en gaf daar op wat voor band ik wilde hebben. De man wilde hem er graag omleggen voor nop. Ik zei dat ik niet veel tijd had omdat ik wilde eindigen in Luckenbach en dat kon hij begrijpen. Toen zij gingen kijken of ze een band hadden zei de manager tegen me om 2 of 3 shirts uit te zoeken uit de shirt torens. Ik nam er 2 en daar stond hij van te kijken. Toen de band er was wilde ik betalen en de manager zei me dat dat al "arranged " was. Wauw, gewoon een band van $130 voor niks!! Hij wilde graag dat ik terug kwam op mijn weg naar Houston en eigenlijk verdienen ze dat wel, maar dit ligt zo de andere kant op dan Houston, dat ik echt 2 dagen extra aan het rijden ben. Ik zal er over denken en passen en meten, maar ik denk dat het niet gaat lukken. Natuurlijk zal ik ze wel een kaart sturen vanuit Amsterdam, eenmaal thuis. Ik vond de weg naar Sisterdale weer en reed door dat dorp op weg naar Luckenbach. Daar kwam ik weer op de Armadillo Farm aan en de bazin zei me dat Richard vanmiddag weg was en vanavond terug zou komen en dat het waarschijnlijk goed was dat ik weer in zijn tent zou slapen. Ik reed van de camping weg om in het restaurant, dat verderop ligt, te gaan eten. Het is pas op vrijdag open tot en met zondag. Dan maar naar Friedricksburg en daar bij een Domino 's twee heerlijke in de ovengebakken broodjes genomen met twee overheerlijke Coca-Cola 's Het was bijna donker toen ik naar de camping terug reed en ik moest mijn licht aandoen. Alles rolde zoals het moest en op de camping zette ik de motor op de oude plek en startte met afladen. Net op dat moment kwamen Richard, zijn neef en Tom aanrijden. Ze hadden stenen gezocht in de quarry. Neefje legden licht aan voor me en ik pleurde mijn bed weer op de grond. Ik sliep heerlijk en notepad-te nog wat, zette mijn route voor morgen uit en vulde mijn dagboek aan/in. Deze dag reed ik <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "480 kilometer ">480 kilometer en dat is veel!!(voor mij) 17/9 Ik stond op en probeerde een sudoku op te lossen waar ik al een tijd mee bezig ben, maar niet verder kom. Kan de oplossing niet vinden! Ik pakte mijn boeltje bij elkaar na het douchen en ging toen bij Richard ontbijten. Richard zei me dat Javelina HD goede jongens waren en goede banden hadden met de Bandito 's. Zelf was hij in zijn jonge dagen bij rood/wit! Nu heeft hij een hekel aan Obama en ziet dat die man het land ten grond richt!!? Ook laat hij wat pijlen zien met zijn eigen arrowheads waarmee hij jaagt en waarmee hij 2x een beer heeft gedood. Hij schiet ze in het hart of de longen met de pijl en boog en dan gaat de beer achter je aan. Door bloed verlies en/of te kort aan lucht sterven ze uiteindelijk dan. Ook heeft hij een 14foot alligator doodgeschoten en had daar 3 kogels voor nodig om die kleine hersens te raken. Ik kreeg een paar tandjes van het dier. Uiteindelijk verliet ik na afscheid de camping en ging naar Luckenbach dorp om de mail te checken. Ze hebben daar een wireless netwerk en dan kan ik mijn zaken doen. Nu ben ik in Hamilton en dat is zo 'n <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "180 kilometer ">180 kilometer noordelijker en daar reed ik de donkere lucht tegemoet. Halverwege moest ik al een jas aandoen tav de temperatuur en vlak voor Hamilton begon het zachtjes te motteren, maar het stopte vlak daarna weer en deed weer wat. Ik moest uit Hamilton en het was weer droog en vond vrij simpel het huis van Stuart en Rose. Zij zijn de oude buren van Steve en Sue in Kingman. Met Stuart heb ik 2 jaar geleden op de schietclub geschoten en ik vond dat erg leuk. Omdat Rose graag wat meer competitie wil rijden met het paard zijn ze weer terug gegaan naar Texas. In Arizona miste ze dat teveel. Vroeger reed ze woestijn races en ze heeft nog een foto waar ze met Steve McQueen op staat met
48
hun motoren. Hij was ook een goed en enthousiast dessert-racer! Vrijdag heb ik de nieuwe band met Stuart er om gelegd, De band ging er met gemak omheen. Ook het erafhalen leverde dankzij mijn, door Ron Wijfjes gemaakte, speciale gereedschap. Stuart hielp erbij en keek geïnteresseerd toe. Met zijn compressor pompte ik de band makkelijk op. Dit deden we nadat we met zijn 3en hadden ontbeten bij een soort "huiskamer "restaurant. Gezellig en lekker! Na de band zijn we naar Hamilton gegaan om wat ansichtkaarten te halen. Nergens te vinden en uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij de kamer van koophandel. Daar hadden ze twee soorten kaarten. Kaarten met de courthouse erop en kaarten met de bioscoop erop. Het lijkt of deze foto in de jaren 50 is genomen, dus ik nam er 12. Toen Stuart vertelde dat ik uit Nederland kwam, kreeg ik ze voor niets en op de koop gaf hij me een cap toe. Dat was gastvrijheid! In de avond aten we bij een Mexicaan en daarna dronken we wat Shiner Bock biertjes voor de garage. We kletsten over Obama en ook Stuart, die uit Wales komt en erg kritisch is, vind dat de boel verkocht en verkwanseld wordt. Remind the Alamo! De volgende dag ging ik op tijd weg. Rond 9.30 reed ik binnendoor naar Waco. Hier ging ik naar de HD-zaak om wat olie te kopen voor de laatste loodjes. Hele hordes stonden op deze zaterdag om de motor heen om foto’s te maken. Erg leuk commentaar van de mensen die er werkten en de plaatselijke HOG zorgde voor braadworsten en frisdrank en dat alles voor nop. Na de HD-zaak, waar een eigenwijs ventje maar bleef volhouden dat het een 750 was en geen 1200 , omdat hij jaren op een 750 had gereden. De sukkel wilde zijn eigenwijsheid niet toegeven en reed uiteindelijk maar weg. Hij wilde niet wedden! Ik vervolgde de weg naar het Texas Ranger museum. Tonto was niet te vinden en ook Silver was nog op stal. Mooi museum maar er zijn wel erg veel pistolen en geweren te zien. De video die gedraaid wordt is erg leerzaam. Hierna nam ik de interstate 35 en reed zo Waco uit. Na een tijdje reed ik parallel met deze weg. Je kunt dan wat rustiger rijden, want op de interstate moet je toch wel een beetje doorrijden!Die weg stopte opeens door onder de interstate door te draaien, dus ik ging een stukje terug en sloeg een zijweg in. Deze weg stond niet op de kaart, dus hield ik de zon in de gaten om ongeveer de goede richting te vinden. Die vond ik natuurlijk en kwam zo uit in Belton. Hiet onder een interstate door en na het volgen van de 35 week ik weer af van die interstate. Er zijn er veel in deze buurt! Ik reed door het wilde land met bochten, bergen en dalen en kwam uiteindelijk op een doorgaandere weg uit en in het plaatsje Florence. Geen Italiaan te zien maar ik vroeg wel naar een camping. De Indiër achter de kassa wist amper wat een camping was en toen bemoeide een inlander er zich mee. Hij wist me te vertellen dat er bij Lake Georgetown een camping was. Zo 'n <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "27 mijl ">27 mijl hiervandaan, als je over Andice rijdt. Dat deed ik dan maar en in Andice nog eens gevraagd en ik zat op de goede weg! Ik kwam aan op de State Park camping en moest daar eerst een plek zoeken, dan daar een briefje ophangen en terug naar de ingang om dat door te geven en te betalen. Het inschrijven duurde erg lang met de computer. Ik was de eerste buitenlander die ze heeft ingeschreven. Ze vroeg me hoe ik de camping had gevonden. Ik had een mooie plek met uitzicht op het meer. Ook dit meer had te lijden onder de aanhoudende droogte. Hierdoor moest ik 's ochtends een flink stuk over de stenen oever naar beneden lopen om een verfrissend bad te kunnen nemen. Ik zette koffie van het laatste beetje oploskoffie dan ik nog met Ingrid en Veerle had gekocht, maar moest het zonder suiker drinken. In Del Rio was de suiker door de mieren aangevallen en niet meer in mijn bezit. Ik pakte rustig op, want ik hoefde niet ver vandaag. Toch duurde het nog een flinke tijd om de weg naar Lake Travis te vinden. Eerst reed ik de afslag naar Jonestown voorbij omdat er geen bord staat! Daarna reed ik op aanwijzingen van een pompbediende naar het wegnummer dat ik moest hebben en kwam in de buurt van het Lake, maar daar
49
kwam ik dan in Lago Vista aan en probeerde daar de camping die ik van internet had, te vinden. Ik heb alle dure aan het meerliggende villa 's van Lago Vista gezien en gaf het op. Dan maar naar de KOA-camping waar ik in 2003 was. Die is wel aan de andere kant van Austin, maar ja... Ik kwam op een weg die over de dam van het meer zou gaan en herinnerde me wel dat ik in deze buurt ook langs die meren was gereden in 03. Opeens zag ik een benzinepomp die me erg bekend leek. Ik draaide daarin en herkende de diepe inrit en dus de hoge uitrit. Aldaar keek ik op de kaart en dacht de gok maar te wagen. Ik reed erin en na 15 minuten stond ik op de camping die ik al 2 uur aan het zoeken was. Een stuk dichterbij Austin dan verwacht. De camping was stil. Sherrie, die er werkt, maakte me wegwijs en praatte honderduit tegen me. Ze had tijd zat want de camping was al een tijd leeg en daardoor was er tijdelijk geen werk voor haar. Ze woont in een huisje van de campingbaas, Richard. Ook die Richard is geen kwade vent. Normaal staat de camping vol met duikers maar door de lage waterstand is het niet aantrekkelijk meer om hier te duiken. Zelfs alle politiecorpsen en brandweerkorpsen uit de buurt komen op de Windy Point Campground duiktraining volgen. Ze hebben een vulstation en zelfs is er een decompressietank aanwezig! Sherrie nodigde me uit om, als de tent staat en ingericht is, bij haar langs te komen voor een koffie of zo en dan gaan we met haar auto iets te eten halen. We reden naar een Mexicaanrestaurant en daar was het eten bovenbest. Ik had een heerlijke schotel, maar vraag me niet meer naar de naam. Na het eten bij haar in huis nog een biertje en toen hebben we een wandeling langs de hoge oevers van het meer naar de sterren gekeken en over mijn reis gekletst. Rond 11 uur vertrok ik naar mijn tent en Sherrie naar haar huis. 21/9 Omdat ik met mijn tijd goed uitkwam, besloot ik 's ochtends nog lekker een dag te blijven. Sherrie belde me rond 10 uur of ik koffie kwam drinken. Ik dronk bij haar koffie en kon mooi mijn internetzaken even bijwerken. Dat even duurde toch wel lang. Tegen de middag gingen we wat boodschappen doen. Ze moest naar de bank en ze moest kaartjes ophalen bij de drukkerij. Ze is jaren lang schoolfotografe geweest en doet zo nu en dan nog fotowerk. De kaartjes zijn om reclame voor haar fotobedrijfje te maken. Ze maakt erg mooie foto’s en maakt er ook gedichten bij. Toen zijn we wat wezen eten bij een tentje langs de weg die zij goed kent. Toen we weer op de camping waren heb ik het zijspan leeggemaakt om met haar te gaan rijden. Ze had nog nooit in een zijspan gereden. Harleys kende ze wel want haar overleden man had een HD, maar omdat ze niet getrouwd waren heeft zijn familie een geintje geflikt zodat zij zelfs niet bij zijn crematie is geweest!! Nu zou ik haar meenemen naar een winkel/mall in zo 'n bijdorp langs een grote weg. Ik moest daar een zonnebril kopen die ze niet overal hebben. We kwamen, na 3 winkels, bij de vierde winkel aan de bril. Toen we buiten waren zette ik al de koplamp aan. Het was nog niet echt donker maar het scheelde niet veel. Toen we op de camping waren zouden we de motor langs het meer zetten om er foto’s met de zonsondergang te maken. We zijn daar bijna zo 'n 2 uur mee bezig geweest en het resultaat is niet slecht moet ik zeggen. Uiteindelijk ging de bliksem in de verte overheersen. Op het nieuws voorspelden ze slecht weer. Ze waarschuwden voor thunderstorms, hailstorms en vertelden de mensen elektrische apparaten uit het contact te halen en meer van dat soort dingen. Sherrie was helemaal onder de indruk van de bliksem en heeft na de motor nog uren buiten gezeten om op de ultime bliksem te wachten. Ik heb bliksems van haar gezien waarbij je denkt dat ze echt geen betere kan krijgen. Toen het zo 'n 10 uur was raadde ze me aan mijn tent af te breken en bij haar in het huis te slapen. Ik deed dat omdat ik de tent droog wil houden voor het transport straks. Ik sliep goed en heb haar niet horen binnen komen van de bliksemsessie. ! De volgende dag regende het zoals het de hele nacht had gedaan. Ik had er niets van gehoord, maar alles was nat en nog steeds regende het. Ik pakte mijn spulletjes rustig bij elkaar terwijl Sherrie nog sliep. Ze was echt laat naar
50
bed gegaan en was niet zo fris als het zou moeten, toen ze eenmaal wakker was. Het was tegen 12 uur en ik had het idee om vandaag naar de kust te gaan en dan morgen naar Magnolia, waar die mensen wonen die me uitnodigden in Luchenbach. Dat idee herzag/herdacht ik toen ze vertelde dat het zo 'n <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "250 mijl ">250 mijl is. Dat haal ik nooit meer op deze regenachtige dag. Sherrie vertelde me dat Lake Summerville ook erg mooi is en een goed eind op pad. Oké dan, afscheid genomen en gaan door de regen. Sherrie had een goede stoplichtvrije weg opgeschreven voor me zodat ik vrij snel Austin voorbij was. Vlak na Austin werd het droog. Ik hield m 'n regenpak aan, je weet maar nooit! Op een gegeven moment stond er een bord lang de weg over een oude highway 20. Dat lokt me wel, ik draaide en ging daar op rijden. Oud asfalt en door gehuchten ging de weg. Hij draaide steeds maar met bochten naar links en ik vroeg me af waar ik zou uitkomen. Op mijn kaart stond deze weg niet, zag ik toen de weg veranderde in een dirtroad. Ik reed de dirtroad maar af. Ik volgde al die tijd een treinrail, maar die staan ook niet op de kaart. Uiteindelijk kwam ik op <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "100 meter ">100 meter van de 290 weer terecht. Op die 290 moest ik dan tot Benham rijden en dan links af slaan om bij Lake Summerville te komen. Nu reed ik langs het gehucht Burton en daar zag ik een weg die het land in ging. Ik keek even op de kaart en besloot deze weg maar in te gaan want er was een grote kans dat ik bij het meer zou uitkomen.. Ik verdwaalde uiteindelijk een beetje. Stopte bij een prachtig oud vervallen tankstationnetje en hield een vrachtwagen aan die aan kwam rijden. De chauffeur zei me hem maar te volgen, want hij kwam er langs. Dat deed ik dus, en dat waren de snelste kilometers die ik deze reis heb gemaakt!! Toen ik bij dat Burton was, was de regen ook weer begonnen en omdat het bleef regenen vroeg ik bij een supermarktje onderweg of ze ook campings hadden op de camping. De vrouw van de winkel zei me dan naar de Marina te gaan. In de haven huurde ik een cabin en had daar computerverbinding, zodat ik nog een stuk kon schrijven. Ik pakte het eten uit het zijspan toen een groep mannen die in een cabin naast me zaten vroegen of ik trek had. Natuurlijk! Zij hadden teveel op de BBQ gelegd en konden niet meer op. Ik mocht alles opeten als ik wilde. Na 3 worsten en 2 bier vond ik het wel goed. Ik moest ook nog even naar de motor kijken. Dacht dat de koppeling slipte toen ik een steile helling moest nemen bij Austin. Ik draaide de veren aan en deed de smeerpunten en stelde de voorrem. Ook vond ik dat de olie er raar uitzag. Het leek wel te dik en zo voelde het ook. Misschien heb ik er te veel LST in, maar dat lijkt me sterk. Interessant om te onderzoeken als ik thuis ben. Als de motor opgehaald wordt, moet eerst de olie er maar uit en vervangen en de oude olie moet ik maar bewaren in een schoon tankje. Met het binnengaan van de cabin, stopte de regen en het heeft niet meer geregend die nacht!!! De volgende dag ben ik rond 9uur op pad gegaan. Ik hoefde niet ver te rijden naar Magnolia en ik had met Craig gebeld en zou hem bij Magnolia weer bellen, even na 3 uur. Deze dag reed ik erg veel landweggetjes. Op de kaart staan er maar een paar, maar als je voldoende sap hebt, wat kan je dan gebeuren? In Bryan lekker een burritto gegeten bij een Mexicaan en toen door naar Navasoto om daar rechts de 105 op te gaan waarmee ik in Washington aan kwam. In dit erg kleine dorp is de staat Texas opgericht. Ze waren de Mexicanen zat en vochten de komende jaren tegen ze. Hier werd in een schuur de onafhankelijksverklaring ondertekend door een stel leger/regio leiders. De schuur waarin het gebeurde is er nog. De rest van het toenmalige dorp is er niet meer. Nu is die schuur in een State Park en ik ben daar een tijdje geweest. Uiteindelijk was ik ruim na 4en in Magnolia en belde Craig. Die vertelde me zo snel en ingewikkeld waar ik naar toe moest, dat ik er geen moer van begreep en besloot het zelf te vinden. Niets dus!! In het dorp 2 keer heen en weer gereden en toen ging ik naar de brandweer met de vraag hoe zij zouden
51
gaan rijden als er op Thousand oaks Court brand was. Ze lieten het op de kaart zien en dat was de kant op waar ik al was geweest. Ook nu kon ik het weer niet vinden. Inmiddels had Craig mij al gebeld en ik belde hem weer terug. We kwamen er niet uit en nu was Lisa ook thuis, dus hij zou mij gaan halen bij de McDonald’s van Magnolia. Zo kwam ik er, maar dat zou en kan ik nu nog niet uit mezelf vinden! Een prachtige wijk die in een bos is gebouwd. Ieder koop een stuk grond van 1 tot <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "10 hectare ">10 hectare en daar bouw je dan je kasteel op. Kasteel zeg ik, die staan er nog net niet, maar er zijn garages aanvast die meer vloeroppervlak hebben dan mijn hele huisje! Het huis van Craig, Lisa en hun zoon Taylor is ook een redelijk ruim huis met 2 badkamers en een grote garage en 2 eettafels en een zwembad in de tuin en een bos eromheen. Prachtig en ik ben met hun steeds op pad naar van alles en nog wat. De eerste avond bleven we thuis. Ik sorteerde wat van mijn bagage. De 24ste moest ik de motor inleveren dus dat uitzoeken maakte ik af en zocht het zijspan ook uit om daarna met Craig naar Houston te gaan. Ik kwam daar aan op het extra litertje benzine dat ik, <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "5 mijl ">5 mijl voor de vervoerders bedrijf getankt had. Ik hoefde dus weinig af te tappen. De kratten van Ingrid en die van mij stonden er en na het losmaken van de accupolen, reden we de motor in mijn krat en kon ik hem vastsjorren met nieuw gekochte bindriemen. We reden in de auto terug, stopten bij Hooters om daar wat te eten!, en reden vervolgens naar huis. Met 20 vrienden en bekenden van Craig en zijn vrouw eten ze elke week op donderdag bij de Mexicaan in het dorp. Nu waren ook de vriendin van Taylor en haar ouders er en het was zo erg gezellig! Gister maakte ik hun zwembad schoon en 's avonds gingen we de zonsondergang op het meer van de wijk hiernaast bekijken vanuit de boot van een vriend. We waren met 5 man in de boot, keken, dronken bier en voeren over het meer. Stopten op een gegeven moment bij een echt kasteel. Onbeschoft groot huis. Aardige mensen en erg gastvrij en vriendelijk. De man is apotheker!!! Vandaag zaterdag zijn we naar Montgommery geweest waar een wijnfeest is en daar dronk ik maar een biertje. Gisteren is het drie uur in de nacht geworden ik had er flink te veel op. Het was wel gezellig. Aan het eind nog gepooled en natuurlijk verloren! Nu, even over tien, maar weer eens op tijd naar bed. Wel te rusten!
Op naar huis en weer onderweg Ik kreeg van Robert(o) aangeboden om met hem mee te rijden naar de airport. Hij moest er om 6.40 vliegen en zou mij rond 5.30 komen halen. Ik was ondanks mijn beide telefoons, die allebei niet van zich lieten horen, voor de door mij ingestelde tijd al wakker en pakte mijn zwarte zak in. Ik vond hem een stuk lichter dan de vorige keer, maar misschien ben ik veel sterker geworden!! We reden in het diepst van de nacht naar Bush Airport en Robert zette me af bij de Delta ingang. Ik liep naar boven naar de incheck balie en vroeg een dame of ze mij kon helpen met die inchecking
52
op de computer. Ze kon mijn vlucht niet vinden! Ze keek nog eens, liep naar haat toetsenbord op de balie en kwam met de mededeling dat ik op het verkeerde vliegveld zat! Beneden is openbaar transport. Ee n taxi bedoelde ze. Ik kwam door de deur en de gelukkige lag op een bank te wachten. Achter de taxi stonden er nog een stuk of 30. Ik vertelde de man dat ik hier niet goed zat en dat ik naar Hobby airport moest. Zijn klok stond op $2,50 en na een rit over de I-45 en veel km 's over de filestrook, die hier wel werkt, kwamen we aan op Hobby en stond zijn teller op $71,70. Goedemorgen! Inchecken. Ze kon me uiteindelijk vinden. Ik zette m 'n bagage op de weegschaal. 58 gaf die aan. Dat is 58 pond en dat schijnt 8 pond te veel te zijn. Nu denk ik dat het 8 pond over de toegestane overschrijding is. Ik dacht dat het wel mee zou vallen. Dat bleek het geval, als je 150$ mee vindt vallen!!! Goedemorgen deze dag. Zo kom je berooid thuis. Ik was wel op tijd en hoefde me niet druk te maken dat ik iets zou missen. Laarzen uit, riem af spullen door de tunnel, alles goed. Spullen weer aan en even een coke halen met een koekie. Ik probeerde, net als een zakenman, mijn mail te openen. Nu is daar één of andere WiFi provider, maar die doet het niet. Wat ik ook probeerde, het werkte niet en ging steeds weer naar die provider van het vliegveld en daar had je dan een code voor nodig. Toen Robert me wegbracht dacht ik er onderweg aan dat ik vergeten was me te reconfirmen. Het maakte niet veel uit. Ik telefoneerde en SMS-te en zo ging de tijd voorbij. Nu zit ik weer in het vliegtuig op weg naar Atlanta en werk op notepad. Hij zegt dat hij me ge-connect heeft maar als je dan iets wilt zien, komt er niets dan dat ze me niet met internet kunnen verbinden. Ee n klein toestelletje, zonder TV en niets. Omdat de bezetting mager is en het toestel klein, zitten de eersteklassers netjes naast elkaar te genieten van hun luxe en zijn wij allemaal verdeeld over de hele plane. Iedereen heeft nu 2 stoelen tot zijn beschikking! Ik zit bij de uitgang en het gaat oké. in Atlanta aangekomen een paar uur wachten en inchecken om door te gaan naar Amsterdam. Ook daar kom ik heelhuids en in goede conditie aan.
Down under Alberto komt me halen. Met hem zal ik morgen naar Australië gaan om 2 dagen later naar Nieuw Zeeland te gaan voor een maand en dan nog 2 maanden alleen verder te reizen in Aussie land! Na Rob al op Schiphol te hebben ontmoet, gaan we naar huis. Ik bel een collega en die belooft even langs te komen in de loop van de dag. Daar thuis is het voornamelijk snel de was doen en het inpakken van de bagage is erg belangrijk. Ik was nog bij Erik en Maithe en 's avonds kwamen Paul en Costa nog even langs op de BMW. 's Ochtends weer vroeg op want we vliegen weg op de 29ste en wel om 10.5 uur. Ee rst naar London in een klein vliegtuigje en dan in een dikke Quantas naar Hongkong. Als je daar aankomt, is het al 1 oktober en dan begint, voornamelijk voor Alberto, de uitputtingsslag. De beenruimte houdt niet over met zijn lange benen. De nieuwe mensen sinds Hong Kong liggen de hele reis naar achteren en dat maakt al het bewegen zo goed als onmogelijk. Nog een paar uur, en dan heb ik alle nieuwe films en oude series wel bekeken en kan het nieuwe toestel over 3 maanden weer wat nieuws leveren. Gelukkig kwam Andrew ons met de auto halen zodat we niet met alle bagage in de tram/metro hoefden door de hele stad voor anderhalf uur. Carla was repeteren voor de muziek en kwam pas laat thuis, dus na een koffie gingen we maar eens wat slaap inhalen. In de vroege ochtend op 26/10 (?) nam ik een douche en na het ontbijt met Carla maakten we plannen om naar Melbourne te gaan. Andrew was al weg.
53
Die ging met het vliegtuig naar de kinderen en kleinkinderen in Queensland. Carla volgt later, voor kortere tijd. We namen de trein naar Melbourne en stapten uit op Southerncross Station. Ee rst op zoek naar een afritsbroek. Omrekentabellen achteraf gaven aan dat het toch niet zo duur was als ik dacht, maar ja. Daarna zijn weer naar de Victoria Market geweest waar Alberto een hoed kocht en toen met de tram naar de Harley zaak en naar Highway 31, beiden in de Sydney road. Colaatje gedronken en foto’s gemaakt en weer terug met de trein naar huis. Ik belde op het station naar Carla die ons op kwam halen. We aten en gaan morgen naar het vliegveld met de trein om te vertrekken naar New Zeeland. De eerste koude dagen Hoi allemaal, even een kort verhaal over de laatste dagen. We kregen afgelopen zondag de motoren maar het regende als een beest, dus besloten we nog een dag te wachten. Dit baatte echter niet veel. Zondag gingen we wat spullen kopen zoals gas en afwasmiddel, en daarna reden we de stad in om naar een motorzaak te gaan. Daar kocht Alberto laars hoezen en toen we terug reden regende het als een idioot! Aangekomen in het hotel bleek ook mijn regenbroek niet erg waterdicht te zijn. De maandag regende het enorm hard toen ik wakker werd en pas toen we weg gingen was het zo goed als droog. We reden over de hwy1 naar de motorzaak van gisteren en daar kocht ik een nieuwe regenbroek en laarshoezen. Via de 16 reden we de stad uit en kon ik m 'n nieuwe aankopen meteen uittesten. Het regende onophoudelijk en dat was niet fijn om te rijden. Apart naar een beach gereden om een Jan-van-Genten broedkolonie te zien. Aan de kust is het nog kouder en stormde het bijna. De camera werd nat zodat de lens niet meer goed scherp stelde. We zagen de broedkolonie en gingen daarna even van het strand naar een tent koffie drinken. Die dag eindigden we in de hotsprings van Parakai. Erg lekker warm water in en groot soort zwembad met een dak er boven. We hadden een Cabin aan de overkant van de weg en konden lopen naar het bad. Geheel op temperatuur gekomen verlieten we drie uur later het bad en gingen eten bij Black Pete 's. Dit is het plaatselijke café en restaurant. Ik at daar goed en in op dat moment was er ook een quiz voor de mensen in de buurt. De quizleider vertelde dat er ook een Nederlander was. We maakten kennis met hem. Hij, en zijn vrouw, zijn naar hier geëmigreerd om een Alpaco kwekerij te beginnen. De wol is erg duur en gewild en is drie maal warmer dan schapenwol, geeft geen allergieën ed. Het bier was ook lekker in dit café en we hadden het erg naar ons zin. Vandaag, dinsdag, zijn we na het ontbijt bij de kwekerij op visite geweest en daar kregen we van de man een rondleiding door de kwekerij. Ook liepen we over het land en dronken koffie. Tegen 12-en zijn we ervandoor gegaan. Het weer was best. Soms een beetje regen, maar in 't algemeen viel het goed mee. In de krant zijn andere berichten. 4 uur rijden naar Napier, ook op het Noord eiland zijn mensen gered moeten worden na uren lang ingesneeuwd te zijn geweest in de auto’s. We blijven dus maar even in het noorden en gokken erop. De Alpago-kweker zei me ook al dat het normaal nu warmer zou worden, maar dat het nu de laatste 2 weken erg slecht is geweest!! We zitten nu op een alleraardigste camping in.....(moeilijke namen vergeet je makkelijk) en zijn op weg naar de Kauri bossen. Op een foldertje kan ik zien dat we nu in Matakohe zijn en morgen aan de west kust gaan rijden. Tevens worden we door bijna alle mensen gewaarschuwd om toch vooral goed op de spullen te letten, alles op te ruimen en bij je te houden en op slot te zetten. Hier in het noorden bijzonder maar ook in het hele land wordt gejat bij het leven. De kweker heeft er speciaal een Yamaha voor genomen en geen HD. "Ze worden gejat en uit elkaar gehaald en je ziet 'm nooit meer terug!!
54
"; zei hij me. Op passen geblazen dus, en dat doen we dan maar. Tot zover even een kort verhaal. HET LANDSCHAP IS ADEMBENEMEND GROEN EN MOOI. DE HEUVELS EN DAT GRAS EN DIE KOEIEN, SCHAPEN EN BOMEN MAKEN DAT JE ROND RIJDT IN EEN SCHILDERIJ! Groet van Alberto en Paul
Van Matakohe 6-10 tot 16/10 Fijne camping in Matakohe. Goede camperskitchen en vriendelijke mensen. We vertrekken rond 10 uur en hebben toch al flink achterstand op mijn schema. De wegen hier gaan niet zo vlot als ergens anders, maar ook Alberto gaat niet zo vlot! We hebben een achterstand van een dag of twee op het schema dat ik maakte. We hebben redelijk weer. Het waait en af en toe hebben we wat regen. Maar de zon heeft de overhand en dat doet ons goed. Toen we reden, zagen we weer dat verbazingwekkende mooie landschap. Bij Ruawai, dat we doorkwamen na een <st1:metricconverter productid= "16 km " w:st= "on ">16 km besloten we te gaan aanleggen bij een Café. Dit café serveert koffie en breakfast. Dat namen we. In de tent lag een boek met opmerkingen van klanten. Enkele Hollanders zijn hier dit jaar ook geweest en ook wat Duitsers. Je kon verzamel CD 's kopen van allerlei muzieksoorten van diverse landen. Zo is er een CD met Franse muziek, Italiaanse muziek, Cubaanse muziek en zo nog enkelen. We verdwenen na een ontbijt en twee heerlijke cappuccino’s. Het dorp uit en je rijdt langs de Wairoa rivier en daar viel mij een verre rotspunt in de verte op. Als een scherpe punt uit het zacht, rond glooiende landschap. Hoe verder we reden hoe dichterbij de punt kwam en toen die zo dichtbij was dat hij zelfs bijna naast de rivier stond, ging ik maar eens afslaan om er naar toe te gaan. De weg ernaartoe was onder reconstructie, daar die ingezakt was in een bocht. Niet pas geleden, aan het onkruid te zien dat er tierig weelde. Naast de berg was een hek, maar daar mocht/kon je overheen gaan om de berg te beklimmen. Meteen bordjes dat je liever niet op de wortels van de Kauri bomen moest gaan staan en dat je je schoenen schoon moest maken en meer van dat ge..... De berg erop was voor sommigen een hele klim. Erg steil was de berg aan het eind, maar het uitzicht, dat je er voor in ruil kreeg was prima. Daar gefilmd en gefotoot en hupsa weer naar beneden. Nu had Alberto nog zijn regenbroek aan en vette jassen , dus zweette hij zijn jas uit. Waarschijnlijk is hij daar verkouden van geworden en zijn rug stijf. Dat kan ook komen door de onervarenheid als motorrijder! Bergie af en wie lag daar???? Geen indiaan en ook geen Maori. We reden langs de rivier en kwamen Dargaville in. Daar stonden de tellers op 180 en gingen we maar eens tanken. Terwijl we afrekenden besloot de motor van Alberto er maar eens bij te gaan liggen. Hij heeft steeds wat moeite om de goede plek te vinden voor de motor. Enkele km 's na Dargaville moest een zijweg naar de kust zijn en die kon je als een soort boog rijden en weer uitkomen op de 12. De eerste zijweg die ik nam bleek er één te vroeg te zijn. Dan maar de volgende zou je zeggen. Na 5 minuten nog geen weg gezien. In ieder geval geen bordjes die aanwezen dat je erin moest! Zo kwam het dat ik plaatsnamen passeerde die ik niet had moeten zien en uiteindelijk zag ik een naam van die loopweg! Kaart erbij en ja hoor, dit was het einde van de loop!!! Pot jandrie(netjes hè) dan maar verder op de 12, tot ik een bord aan de andere kant van de weg zag dat naar een Kauripark leidde. Hierin en zien wat het geeft. Nu dat Kauripark zag er niet aantrekkelijk uit om in te gaan. Loop je door een bos heen waar een paar Kauribomen staan. Nu zijn dat wel bijzondere bomen, die heel oud en erg groot kunnen worden, maar om dat nou lopend te moeten zien.... nee! Ik zei Alberto dat we beter op de verdere dirtroad konden gaan. (tot het park was toeristen asfalt) Dirtroad
55
naar Mangamu en Tutamoe en zo via een prima dirtroad met mooie bochten en bergen naar Katui waar we weer op de 12 kwamen! Hier dus weer de 12 op. Na eerst een hele rij aan het hek hangende wildezwijnenhuiden op de kiek te hebben gezet. Voor Alberto is het een zegen dat er geen rol-filmpjes meer zijn, want dan bleef hij nieuwe filmpjes inzetten. Die maakt foto’s van echt alles wat los en vast zit!! Soms bij het waanzinnige af! De 12 die we nu verder rijden is de mooiste weg die ik tot nu toe op deze leuke speelgoedmotor heb gereden. Ik ga met gemak over de honderd en in deze weg zijn zoveel bochten dat je van de ene kant naar de andere kant hangt. Bij de bochten staan vaak adviessnelheden en je leert al vlot hoever je die kan overschrijden. Zo zie ik Alberto na 1 bocht voorlopig niet meer terug in mijn spiegels en moet ik echt serieus wachten om hem weer te zien komen. Helemaal te gek! We stoppen die avond/middag in Opononi en daar vraagt een Duitse toerist aan ons of we locals zijn. We vertellen hem over de huurmotor en dan zegt hij ons niet te begrijpen waarom hij zo weinig motoren ziet met zulke mooie wegen!! Dit weekend zag ik waarom. De mensen werken hier door de week! In het weekend barste het van groepen motorrijders en die scheurden waarschijnlijk nu op die weg! Opononi was een dorp dat heel bekend was ergens in de jaren 50. Daar was een jonge dolfijn die in de haven aan het strand de show maakte en met mensen speelden. Eind dat jaar waren er een paar ongeduldige vissers met dynamiet aan het vissen en dat kostte Opono zijn kop. Nu staat er een beeld in het dorp. In de Lonely planet staat ook nog over een kademuur die gebouwd moest zijn door Australische gevangenen, maar die vonden we niet. Op de camping vertelde de baas dat er vanaf Rawene een Ferry vaart. Dat scheelt veel tijd, kilometers en benzine zei hij. Warene is een vissersdorp met voornamelijk Maori mensen en hun schooltijden schijnen anders te zijn dan de onze. Misschien hebben ze voorjaarsvakantie, maar deze jeugd in het dorp ging niet naar school. Pont over en weer aan land. Café met gratis internet bezocht. Ik wist niet welke koffer mijn laptop droeg, dus ik had geen zin om al die bende eraf te halen. Wat dat betreft is het hier achter met de USA Daar is op iedere beetje camping gratis WiFi maar hier moet je er voor betalen, als het er al is! Verder maken ze er geen reclame voor. ( Terwijl me dat juist het beste lijkt in een land dat van toeristen aan elkaar hangt! De nacht van 7/10 is koud en de ochtend blijft dat nog lang zo, maar de zon schijnt erg vaak en die maakt het langzaamaan aangenaam. Aan de overkant van de rivier, na bij het internetkroegje gecappucinoot te hebben, rijden we lekker door naar de ninty-mile beach. Die is niet echt zo lang maar heen en weer kom je er aan. Vanaf de ferry scheen de zon lekker en daar we niet te laat aankwamen konden we mooi van die zon genieten. We reden naar Kaitaia om boodschappen te doen en hadden daar een paar lekkere dikke steaks gekocht die overheerlijk smaakten! Die camping lag op de hoek van het strand en dat dorpje had de mooie naam van:Waipapakauri beach. 9/10 We stonden op met wolken, maar eenmaal aan het rijden kwam de zon te voorschijn. We stopten bij diverse strandjes om van de schoonheid te genieten en we stopten bij een museum dat iets van de weg lag en waar ze allerlei oude auto’s, tractoren, stationairmotoren hadden. Er waren ook heel veel artikelen uitgestald die met deze apparaten te maken hadden. Zo waren er kisten te zien waar vroeger <st1:metricconverter productid= "2 gallon " w:st= "on ">2 gallon blikken benzine in zaten. 2 blikken per kist. Op één van die kisten stond: made in Sumatra, daar is de olie handel van de Nederlandse meneer van Shell begonnen. We maakten diverse zij toers over kustwegen en toen begon het in de middag natuurlijk weer te regenen. We hezen ons in de aangeschafte pakken en bleven zo droog, maar de kou houd je er moeilijk mee tegen. Na een tijdje stopte de regen er ook weer mee en we eindigden in Kerikeri. Hier zetten we de tenten weer op op een top 10 camping. Deze campings zijn erg mooi. Je kunt lid van de club worden als je aan bepaalde eisen voldoet. Luxe campings zijn het met
56
een grote en goede camperskitchen. Toen we in de stad boodschappen wilden doen, kwamen we en Italiaans restaurantje tegen en we zijn daar maar gaan eten. In Kerikeri staan mooie oude gebouwen. Onder andere het oudste gebouw van New Zealand en ik dacht zo uit 1832. De volgende dag, 10/10 reden we weer over mooie wegen langs de kust. Hier raak je niet uitgekeken. Je rijdt over de bergwegen met aan de ene kant de kust die hier overal prachtig is en aan de andere kant heb je glooiende weilanden of bergwanden. Ze zijn zo mooi die kustwegen hier, dat moet je gewoon zien! We zijn die dag redelijk opgeschoten en belanden in de grote stad Wangarei. Voor hier is dit een grote stad. We stopten bij het infocenter om hier een nieuwe kaart te kopen. Ik verloor mijn oude kaart. Ik kocht nu een map boek en Die is veel gedetailleerder! Na Wangarei nog even een flinke ruk doorgehaald en toen gestopt om te tanken bij Ruakaka. Hier zijn we in het dorp naar de camping gegaan en op de lege camping stonden we aan het strand achter een paar golfplaten wanden om de wind tegen te houden. Prachtige camping, maar de douches waren k-l boerenkool!! Je moest er munten ingooien (voor het eerst hier! Nederlandse voorouders?). Er kwam dan een pisstraaltje uit dat amper heet werd. Maar goed verder was de camping vriendelijk. We wilden in de avond naar een café lopen en vroegen aan twee meisjes, die we tegen kwamen, waar een café was. Zo 'n 30 minuten lopen!! We waagden de poging, maar vonden niets. De volgende dag reden we dat stuk en het was ongeveer 4km!! Heen en weer was dat meer dan een half uur!! We zagen het café vlak bij de brouwerij en dat is op de fiets al een half uur! We reden die elfde oktober te laat weg. Alberto heeft het vaak over allerlei mooie uitstapjes die een dag kosten, maar we hebben hier op het noord-eiland geen dagen zonder rijden. Het is een keuze. Als je veel van het eiland wilt zien, moet je doorgaan en kun je even bij sommige dingen stoppen. Maar aan het strand liggen en zwemmen is er toch niet bij vanwege de temperatuur. Het is niet makkelijk om hem dat wijs te maken. Het is een beginner in de motorwereld wat dat betreft. Deze dag ging het redelijk. We vertrokken aan de te late kant maar ik reed stevig door en stopte op weinig plaatsen. Op sommige plaatsen langzaam rijden werkt ook om veel te zien. In Warkworth namen we koffie en een koek en daarna namen we de 1 om in Auckland te belanden. Daar moest ik kijken voor videobandjes. Ik nam een afslag waarvan ik dacht dat we in het centrum zouden komen. We belandden bij de Lion Brewery! Hier stopten we, zetten de motoren aan de kant en ik vroeg aan een local of ik ergens een tape kon kopen. Ja, hier de straat door(Khyber pass) en dan rechts Broadway op, daar is een Sony winkel. Inderdaad kwam ik met bandjes terug, terwijl Alberto zich een slag in het rond fotografeerde tijdens het bewaken van de motoren. We gingen in deze "Chinese buurt " bij een Maleisisch restaurantje eten en voldaan stapten we weer op. Waar we van de 1 afkwamen, was geen oprit, dus een beetje in het rond rijden en we hadden de volgende oprit. Auckland uit en op naar Papakura. Hier gingen we van de snelweg af. We stopten deze dag op een top 10 camping in Orere-Point. Hier was geen Internet verbinding en zelfs de telefoon had hier geen bereik! De nacht was koud en gelukkig regende het niet, maar er was vocht genoeg om de tenten te doorweken! We reden weg en kachelden zo naar de onderkant van de golf waar we aan kampeerden. Onderweg nog even gestopt voor een dode Opossum en Alberto uitgelegd en laten zien wat voor soort dieren dat zijn. Het is het enige buideldier dat ook in Amerika voorkomt. Helaas was dit een mannetje dus konden we geen buidel zien. De wegen in deze buurt zijn rechter en je kunt hier dus makkelijker opschieten. Zo waren we om kwart voor twee al in Waikino. In de LonelyPlanet had ik al gelezen dat in Waihi een oude trein rijdt, en dit was het eindpunt ervan. We konden mooi met de laatste rit heen en weer mee. Anderhalf uur later waren we terug en konden we vertrekken. Alberto had z 'n motor weer niet goed neergezet en die lazerde weer om! Nu brak een deel van z 'n
57
kofferrek af. Het hangt, maar heeft een binder eromheen nodig! In de trein waren twee rolstoelmensen met begeleiders. Ee n van die begeleiders was een Nederlands meisje dat met haar vriend geïmmigreerd was in New Zealand. Ik praatte een tijd met haar. Het is niet zo moeilijk om uit die Nederlandse drukte weg te komen als je jong bent. Ze waren met hun PATIENTEN/CLIENTEN in de trein als proef om te zien hoe ze daar op reageerden. De vrouwelijke cliënt reageerde niet goed op de toeter van de trein die steeds klinkt. Ze vloog elke keer omhoog in haar stoel bij het geluid. We gingen na de trein uitstap door naar Tauranga. Ik ben nog bij een elektriciteitsbedrijf geweest om te vragen naar zo 'n campingstekker die leidt naar een gewone stekker. Dat is hier illegaal, maar iedereen doet het. De man waar ik het vroeg moet de stekker bestellen, maar daar had ik geen tijd voor. Zo reden we naar Tauranga en arriveerden op de camping waar ik naar toe wou. Er is hier een warmzwembad en dat is goed voor het ruggetje van Alberto. Daar aangekomen mailde ik Engels en toen was het etens tijd. We vroegen aan een agent die op de camping kwam of we konden lopen nar een restaurant. Nee dus. Motoren gestart en naar het centrum alwaar we heerlijk Indiaas hebben gegeten. Met de wisselkoers van de NZ-dollar van 49cent is het niet verkeerd toeven hier. 13/10 Vanmorgen werd Alberto vroeg wakker. Hij kon niet slapen. Ik wel gelukkig, dus viel ik elke keer weer in slaap als zijn lantaarnlicht in m 'n halfwakkere ogen scheen, als hij weer bezig was met iets. Uiteindelijk vertrokken we niet veel vroeger dan anders. We zijn voor het douchen in het hotpool-zwembad geweest. Alberto had spijt als haren op z 'n hoofd dat hij gisteren terwijl ik zat te mailen niet in het zwembad was geweest. Tja, dan moet je op onderzoek uitgaan! We gingen eruit, douchen en oppakken. We verlieten Tauranga om via de <st1:metricconverter productid= "36 in " w:st= "on ">36 in Tororua te komen. We reden langs een lichtbak die iets over de weg zei. Ik dacht opeens:4 pm, dat is 's middags! ". Ik stopte en zei Alberto dat ik even naar het bord terug ging om te checken wat er stond. Ik las dat de weg van 9 tot 4 's middags gesloten was. Ee n oude man vertelde me dat ER EEN INSTORTING WAS GEWEEST EN 3 AUTOOS VERPLETTERD Ook zei hij me dat de weg pas dicht ging om 4 uur. Oké, we gingen die kant op. Na een km of 10 begon het te druppelen en daarna te regenen. Terwijl we de regenkleding aan deden, ging ik nog even bij een bedrijfje langs de weg vragen of de weg nu open zou zijn. DE LASSER DIE DAAR WERKTE ZEI VAN NIET EN DAT DAT NOG WEL EEN PAAR MAANDEN ZOU DUREN. Ik vond het al erg verdacht dat we nog door geen enkele auto waren ingehaald al die tijd! We gingen dus terug naar Tauranga. Daar namen we de andere weg naar Rotorua, de 33. Toen we nu aankwamen hadden we er al honderd km opzitten! In Rotorua aten we wat met een koffie en namen een mooie scenic road rond het dorp. We gingen de stad uit na even te zijn gestopt bij een Maori museum, maar dat kost allemaal veel te veel tijd! Daarom gingen we de HS5 op om naar wat vulkanisch geweld te gaan kijken. Dat konden we al ruiken in Rotorua. De hele stad is vergeven van de rotte eieren lucht! Aangekomen bij de geisers bleken die 30 dollar te kosten om ze te zien. Dat is teveel. Alberto hoefde ze niet te zien en ik zag ze al genoeg in Yellowstone. Daarom taaiden we na een consumptie mooi af. We hadden net verse benzine getapt en konden er tegen aan. Terug op de 5 tot de afslag naar Murupara op de 38. Ik wist dat deze weg een heel stuk dirtroad zou worden om dan weer te eindigen in asfalt. Ee n lange rechte weg door productiebossen van redwood. Na het Maoridorpje Murupara ging het asfalt nog even door, maar toen stopte het echt voor minstens <st1:metricconverter productid= "100 km " w:st= "on ">100 km . Ee n geweldige weg, vol met bochten en slingers. Al klimmend en dalend en maar hopen dat je geen tegenliggers tegenkomt. Nu, die hoop werd sterker na de eerste tegenligger! We kwamen er minstens 10 tegen. Ik raakte Alberto simpel kwijt door m 'n hogere snelheid op het parcours, maar stopte steeds even tot ik z 'n koplampen weer zag. Ee
58
n fantastische rit langs watervallen, slingerende riviertjes en prachtige bossen met allerlei soorten bomen. Aan het eind van de dirtrit kwamen we bij een lake en dat was ook erg mooi. Dikke watervallen voedden het meer. Na het meer begon het asfalt......dachten we. Het was een paar <st1:metricconverter productid= "100 meter " w:st= "on ">100 meter en hield weer op. Dat geintje flikten ze nog 3 maal en toen hadden we de dirtroad echt gehad Met een gangetje van 110km/uur kwamen we aan in Wairoa. Daar namen we een cabin op de camping. Helaas alle cabins waren vol, dus kregen we de Backpackerswoning. Zeer luxe. We pakten uit en gingen eten bij een net geïmmigreerd chinees paar. Ik at daar erg lekker en zeer vers. Het zoeken naar een kroeg leverde weer eens niets op, dus dan maar naar ons huis en de TV aan. 14/10 Vanmorgen om kwart voor 7 eruit en de route voor vandaag uit geschreven. Vandaag naar Napier en Taupo. Scherend langs de kust ging de weg naar Napier. Ee n keer zijn we achter een bordje aangegaan dat naar een beach wees. Via een prachtige slingerweg door de duinen arriveerden we in een soort tweede huisjes aan het strand dorpje en een holidaypark. Het strand lag er goed bij, maar de wind die aflandig was, blies te hard. De golven waren hoog en het water koud als de neten. Aankomend in Napier lette ik natuurlijk op de reden waarom we hier naar toe gingen. In de gidsen staat dat er hier erg veel huizen staan in de art deco stijl. Inderdaad staan er erg veel huizen die in deze stijl verfraaid zijn. Ik filmde er een stel. In Napier voelde de lucht warmer aan, mensen liepen in shirtjes op straat en het zonnetje scheen heerlijk. We namen een cappuccino met een lekker broodje en daarna verdwenen we na te betalen. Ee rst tanken en dan 14km terug over de weg om af te slaan. We namen de weg naar Taupo. Toen we Napier verlieten begon het wat minder zonnig te worden en toen we deze weg insloegen hingen er in de verte donkere wolken!! Natuurlijk moesten we de regenpaKKEN TE VOORSCHIJN TREKKEN EN werd het te koud voor de tijd van het jaar. In Taupo was het een grijze misère. We vonden de toeristeninfo en warmden daar op met het zoeken van folders. Hier zijn ook weer allerlei vulkanische zaken te beleven en omdat het zo regende namen we maar weer eens een cabin bij het hotpool gebeuren. Omdat het rustig is en omdat we zielige motorrijders zijn, kregen we een grotere cabin dan waar we voor betaalden en inderdaad, zo 'n luxe is vreemd voor ons. Er is van alles te vinden en zelfs de bedden zijn opgemaakt!. Uitpakken en snel naar de hotpool. Het was al bijna 6 UUR EN HET SLUIT OM 8.30. Lekker opgewarmd in dit hete sop. Best uit te houden. Daar is ook een superglijbaan, maar die slingert je zo heen en weer dat je niet meer weet waar je gaat. Je bent haast blij eruit te zijn. Na het warme bad naar een eettent hiernaast. Dure tent dus namen we 2 pizza 's Margherita. Het meisje dat bediende legde de servetten op onze schoot(laptop) en begreep dat we een pizza wilden. Onze relatie werd beter toen we lieten weten er twee te willen hebben. Ze kon een paar zinnetjes Nederlands, want haar baas, of andere baas is Nederlands. Zelf komt ze van Thailand. Na de pizza 's koffie en naar onze hut. Notepadden en slapen. Morgen naar het zuiden en overmorgen in Wellington de boot naar het zuid-eiland nemen. Ee rst zal ik morgen Glenn, de broer van Eus, bellen om hem te bezoeken. Hij woont in Nelson en de boot komt daar bijna aan 15/10 Op staan in onze luxe hut ging redelijk makkelijk. Kopjes thee gezet en de boel maar eens in en oppakken. Het regent en dat is niet fijn. We vertrekken ongeveer kwart voor 9 en gaan eerst naar Taupo om te pinnen. Alberto wil ook gaan tanken, maar op mijn teller hebben we pas <st1:metricconverter productid= "145 km " w:st= "on ">145 km gereden en we tanken meestal rond de 180. Dat tanken komt wel in Tarangi. Niet dus!!! Of te wel, even buiten Taupo stopt mijn motor ermee! Ik draai tijdens het uitrijden de benzinekraan op reserve en hij gaat weer lopen. Hij staat pas op 155!! Nu hebben we gisteren natuurlijk tegen de redelijk harde wind ingereden, het was koud en er zaten flinke hellingen in het parcours. Dat alles kost
59
veel benzine. Op reserve kom ik aan, even voor Tarangi, bij een pomp. We nemen daar koffie en ontbijt en gaan weer verder door de regen. Heel soms is het even droog en kan ik wat filmen. We rijden eerst door een nationaal park en dat is mooi met mooi weer, maar nu stegen we en reden zo een wolk in. De lookouts konden we overslaan want je zag helemaal niets! Uiteindelijk zijn we wel wezen kijken bij een stroomversnelling in een rivier. Toen kwamen we op de 1. Dit is de weg van noord naar zuid. Gewoon tweebaans hoor. Onderweg nog een paar stops gemaakt om wat te zien. Ook moesten we een paar keer stoppen voor verkeersregelaars. Deze weg wordt op veel plekken verbreed en rechtgetrokken. Op veel plekken zal dat niet lukken omdat de bergen te groot zijn. Enkele malen moesten we stoppen voor instortingen. De grond is zo nat dat de boel naar beneden glijdt en op de weg komt. Je zal er maar onder rijden! Zo komen we aan in Wanganui. Hier is ook de Wanganui rivier. Dit is de langst bevaarbare rivier van NZ. Over <st1:metricconverter productid= "320 km " w:st= "on ">320 km kunnen ze hier over varen. Dat gebeurde in vroegere tijden wel, maar nu weet ik het niet. Hier gaan we over de lange brug. De rivier is ook heel breed. New Zealand heeft heel wat water af te voeren. Wat ze in Australië te kort komen, hebben ze hier te veel! Overal langs de weg stromen kolkende rivieren. In Wanganui nemen we een kop koffie. Het is echter een yuppentent van de hoogste orde, dus bestellen we er niet meer. Ergens anders op weg naar Levin nemen we wel wat. Ouderwetse Fish en Chips bij een Chinees en daar zijn de tafels zelfs kleverig. De regelrechte mensen import uit China is wel aardig maar de chinezen staan bij mij niet in hoog vaandel als het opruimen betreft. Ik was er in 2002 en heb wat staaltjes vuilnis in de straat gezien! Natuurlijk regende het de laatste <st1:metricconverter productid= "50 kilometer " w:st= "on ">50 kilometer naar Levin ook en weer namen we een cabin. Zeer basic. 2 bedden en verder niets! Natuurlijk regende het de hele nacht, maar later wordt het zowaar droog als ik er 's nachts even uit moet. 16/10 Vroeg wakker en we waren eindelijk mooi op tijd om op tijd bij de pont te komen. Het regende nog harder dan ooit tevoren. Storten deed het en we hadden gelukkig al onze regenkleding aan. In Wellington aangekomen volgden we de borden naar de ferry. Ee rst achter de pijlen aan die verwezen naar de Inter Islander Ferry. Hier kwamen we bij een hek aan dat pas geopend werd om 11.45!! Dan maar eens kijken bij Blue Bridge Ferry. Hier is duidelijk een ontvangstbalie. We namen deze vaart, maar die vertrekt ook pas OM 13.10! Het was nu ongeveer half 10, dus we hadden tijd genoeg om ons meegenomen ontbijt te nuttigen en een beetje op te drogen. Op tijd vertrok de boot en we lieten het zeiknatte Wellington achter in een bad van zon. Ze waren daar blij dat ik weg was! De vaart was prima. Net niet te lang. Om 10 voor 5 waren we van de boot en buiten de haven stopten we om Glenn te bellen. Deze was vandaag erg druk. Hij moest met zijn dochtertje naar een parade met school op de jaarlijkse feestmarkt. Als we aankwamen in Nelson, moesten we hem maar bellen. De weg naar Nelson is prachtig en die nemen we vlot. Het is <st1:metricconverter productid= "140 km " w:st= "on ">140 km maar met een gangetje van 110 en iets langzamer door de scherpe bochten, zijn we er in anderhalf uur. Het is mooi zonnig en droog en vallen met ons neus in de boter als we belanden op het straat feest van Nelson. Glenn kwam ons halen en begeleidde ons ernaartoe. Erg gezellig en goed te eten. 's Avonds nog war nagehangen en de vriendin van Glenn kwam weer even langs. Ze had haar dochter en Glenn 's dochter naar bed gebracht. Morgen zien we wat te doen.
Tot zover . Eindelijk weer internet in een café, dus lezen maar.
60
Van Nelson naar Dunedin 17 tot 27-10 17/10 Als ik opsta is de lucht nog helder en ik verwacht een mooie dag. Seb is al uit zijn bed en zegt dat het wel eens zou kunnen gaan regenen. Hij moet bij het KNMI gaan werken, want een half uur later, ik ben dan al onder de douche uit, begint het te regenen. Deze regen stopte niet meer de hele dag. Glenn laat de Bedford, waar hij mee bezig is, even draaien om 'm te laten horen. Gisteravond was de accu plat en zette hij ‘m aan de lader. De motor loopt prachtig mooi. Het is een 6 cilinder. Dan komt er een vriend die muzikant is en een Toyota Landcruiser met platte bak heeft. Hij wil daar een soort camper van maken, zodat hij er na een optreden in kan slapen. Glenn maakte raamwerken voor hem en nu zouden ze de zaken aan de wagen gaan lassen. Seb stelde voor om even naar de stad te gaan zodat ik kon mailen. Het regende toch, dan hadden we wat te doen. Alberto zoekt naar een beany en heeft die nog steeds niet gevonden. In Nelson ga ik een internetcafé in en het geeft veel problemen om de machine aan de praat te krijgen. Om een of andere reden lukt het mij niet om verbinding met het internet te krijgen. De man van het café komt me helpen en uiteindelijk lukt het. Ik voer nieuwe adressen in en verzend mijn verhaal en antwoord nog wat post en dan is de tijd om. Weg uur! Omdat ik Seb en Alberto niet zie, besluit ik nog een half uur te nemen. Weer die problemen. Van dat half uur is, denk ik een 10 minuten effectief geweest en toen was de tijd om. Na dit avontuur liep ik naar het café waar Alberto en Seb zouden zijn. Ik vond het en nam een cider. Nog één erna en later in een ander café nog een. Toen we weer thuis kwamen waren er veel vrienden en de dochters waren er ook. Er was een BBQ. Nu wil teveel cider niet met dat vlees, dus ik ben een paar keer flink over m 'n nek gegaan. Ik besloot om het maar bij water te houden voor de rest van deze gezellige avond. Rond 12en ging ik naar bed en werd de volgende ochtend pas om half 9 wakker. Dat is laat voor mijn doen. 18/10 Het is mooi weer en het ziet er niet naar uit dat het gaat veranderen. Gisteren stelde Glenn al voor om wat met de meisjes te gaan ondernemen met de motor. Glenn kwam in de ochtend en wat later kwam Andrea met de meiden aan. We vertrokken naar een Maori heiligdom. Voor de Maori hun godsdienst zijn de rivieren van de goden en die geven leven aan de aarde. Hier komt het water zo uit een bergwand. In het echt zijn er allerlei grotten waardoor het water van de top van de berg naar beneden sijpelt, maar voor primitieven spuit hun God het water uit de berg. We liepen terug van deze fontein en het was een prachtige tocht, totdat het begon te druppelen. Daar bleef het echter niet bij en spoedig zaten we vast onder het toeristen afdakje bij de parkeerplaats. Toen het even minder regende stelde Glenn voor om vast te vertrekken. Na enkele km 's was het droog en reden we naar
61
Kateriteri. Hier hebben ze gouden zand. Niet echt, maar de frietjes waren wel erg goud en lekker. Toen dit op was startte Glenn zijn scooter en wij onze Suzuki 's en de meisjes gingen bij ons achterop. Het was wel droog, maar wel stervens koud en toen we aankwamen moest Glenn de kachel aansteken om iedereen weer droog en warm te krijgen. Gelukkig lukte dat en na een tijd gaan Glenn Andrea en de meisjes naar huis. Wij gaan met Seb dineren bij een takeaway. Het smaakte ons goed en we sliepen niet te vroeg. 19/10 Tijd om te vertrekken en Glenn doet het ook van harte. Hij had liever dat we nog even bleven, maar ja.... We besluiten om de goldenbay maar even te laten voor wat die is omdat we toch wel in tijdnood komen door het weekend en het slechte weer. Bij Motueka gaan we rechtsaf en de zon straalt ons tegemoet. Ondanks die zon is het wel flink koud en na een dik uur of misschien wel twee wordt mijn linkerhand toch wel erg koud. De rechter- heeft er niet zo 'n last van, maar met links moet ik de filmcamera bedienen tijdens het rijden en nu kon ik 'm nog amper vasthouden, laat staan de knopjes bedienen! In Tapawera gaan we aanleggen bij een café om weer op te warmen en nemen een koffie met wat erbij. Dan gaan we door en zien prachtige berglandschappen en slingerwegen tussen de bergen door, langs wildstromende beken. Na <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "220 km ">220 km realiseer ik me dat de motor al op reserve had gemoeten! Hij stond er al op! Vergeten terug te zetten? Nu goed opletten voor benzinepompen. We zien hangbruggen, een autowrak op een ex-brug waar ik de nummerplaat vanaf haal, maar geen pomp! Dan is het nog <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "6 km ">6 km naar Westport en dus naar een pomp, maar <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "3 km ">3 km ervoor houdt de motor ermee op. Alberto gaat benzine halen en ik loop nog een stuk met de motor heuvelafwaarts. Met de 1200 en span, loopt makkelijker dan zo 'n hoog ding met koffers! In Westport schijnt de zon ook en we lopen vanaf de camping naar het dorp om eten te kopen. Ee n vleesmaaltijd gaat het worden op de BBQ. Het smaakt heerlijk omdat ik al de vleesjes er ruim op tijd afhaal. De Flintstone-steak is zelf zo dat die smelt in de mond. Opeens loopt er een kiwi door de open keuken en Alberto fotoot zich suf op die kip. Ee rst zagen we ze niet en nu...! Na het eten de afwas en regen komt ook. Ik doe de was en we gaan er maar in want dit is ook niks. Het plenst de hele nacht en in de ochtend is het niet anders. 20/10 Met de regenpakken aan vertrekken we naar de Zeehonden kolonie om die dieren te bekijken. Als we aankomen zijn we een tijd de enigen die er zijn. Na een tijdje is het druk. Gelukkig hebben wij de zeehonden en een aantal kiwi 's dan al gezien en gefilmd en op de kiek gezet en zijn we klaar om te gaan. De regen stopte al vlak voor de zeehonden en die wandeling erheen met al dat plastic aan ga je zweten! Bij de motoren zag ik dat de kustlijn helemaal blauw was en we gingen dat plastic uitdoen. De kust weg is mooi en als ik dat zeg, bedoel ik prachtig. Wat een bochten en wat een bergen aan de linkerkant en.... wat een prachtzee met rosten aan de rechterkant. Klimmen en dalen tijdens slingeren. Erg leuk. We stoppen enkele keren, ook bij de blowholes met de pancake rotsen. Die rotsen zijn erg leuk met al die plakjes, maar de natuur heeft grotten in de rotsen uitgesleten en zelfs gaten naar buiten gemaakt. Als het water wordt opgestuwd en "gevangen "wordt, spuit het als ontsnapping. Zo 'n gat is een blowhole! We eten in Greymouth, dat ligt aan de monding van de rivier de Grey. Zo gaan we verder en vorderen lekker, tot het weer begint te regenen! Weer die pakken aan (we zijn nu wel zo 'n <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "200 km ">200 km verder en zover kon ik niet kijken bij die zeehonden. ik ben geen afstammeling van Pelleboer!) Uiteindelijk zette die regen niet de hele tijd door, en in Frans Joseph Glacier was het zonnetje weer de baas. Na 4 uur namen we hier de camping en zetten de tenten weer op. Toeristen bende, dus zeer dure supermarkt en hier in het westen is de benzine ook al ong. 10 tot 20 cent duurder.
62
21/10 Aan de achterkant van de bergen was duidelijk te zien dat de zon begon te schijnen. Echter, die bergen zaten er tussen. De tentjes waren nat van de dauw en af en toe scheen even een flauw zonnetje op de camping. Het was voor 7en toen ik opstond en ging douchen. Toen ik terug kwam heb ik Alberto zijn bed uit geroepen en die begon ook opsta aanstalten te maken. We waren klaar en gingen ontbijten met wat we hadden en daarna vertrokken we. We verlieten Frans Joseph Glacier en reden richting de Fox Gletsjer. Ondanks al dat gemurmel over de opwarming van de aarde, groeien deze gletsjers wel elke dag. De eerste met 70cm per dag en de Fox met 40cm per dag. Bij de Fox reden we een dirtroad in die ons naar een lookout bracht. Van een flinke afstand zie je dan die sneeuw/ijswurm door het dal liggen.. We namen er wat foto’s van en ik filmde en op de terug weg kwamen we langs een warmwaterbron. Leuk is dat er aan de ene kant ijs ligt en even verder is er uit het binnenste van de aarde de hitte. Het water had een lekkere temperatuur. Natuurlijk moesten mijn handen niet te nat worden, daar ik zonder handschoenen rijd. We vertrokken weer en gingen naar het zuiden , eerst richting Haast. De man naar wie dit dorp genoemd is heette Haast en kwam uit Oostenrijk en hij ontdekte de Frans Joseph Glacier. Hij heeft 'm maar meteen maar de keizer genoemd en daar zitten we nu nog mee! Ver voor we in Haast waren begon het weer eens te regenen. Nat en koud. Je kunt dan niet meer je camera bij de hand hebben. Je moet die onder je regenkleding stoppen, maar je ziet ook minder dan de helft die je met mooi weer ziet! Er zijn op die manier heel veel mooie plekken voorbij gereden, die we niet eens zagen omdat je door die regen toch meer op de weg moet letten. Bij Haast was ik zo verkleumd dat ik met moeite de tankdop nog van de tank kon krijgen. We gingen na het tanken bij een café aan de overkant naar binnen en daar brandde een grote openhaard! Heerlijk. Natte kleren uit en voor het vuur. Koffie voor het vuur, friet voor het vuur en zo word je vanzelf lekker warm. Ee nmaal opgewarmd konden we er weer tegenaan. We vertrokken weer in de immer voortdenderende regen. Natuurlijk kwamen we langs de mooiste vergezichten over de Haast river en zagen we vanuit onze ooghoeken allerlei mooie watervallen langsflitsen, maar stoppen met dit weer doe je niet zo makkelijk. Enkele keren stopten we als ik echt iets moois zag, maar die camera’s worden er erg nat van en dan heb je straks daar weer problemen mee. Aangekomen in Makarora, had ik er wel genoeg van. In dit dorp van 3 huizen en een camping, namen we een cabin en zetten meteen de verwarming op voluit. Het regende door en wij zochten ons vertier in het café bij de camping alwaar we wat biertjes en de maaltijd nuttigden. In de nacht moest ik er even uit en merkte dat het droog was en bij het opstaan in de ochtend bleek dat nog steeds zo te zijn en het was zelfs zo dat de zon aan de overkant van het meer op de bergpunten scheen. Wij zaten aan de achterkant van een hele hoge lange bergrand. 22/10 De zon scheen aan de andere kant op de berg en wij zaten in de schaduw. Snel vertrekken dan maar en langs de berg rijden. Lake Wanaka volgden we zo tot de weg tussen de berg door ging naar Lake Hawea. Nu reden we in de volle zon en zowaar kon ik de warmte al op mijn hand voelen, ondanks het toch wel vroege uur. Zo rijdend langs het meer met zijn prachtige omgeving werd het tijd voor een stop om een foto te maken. Terwijl we dat deden kwam er iemand uit het travel-busje dat er geparkeerd stond. Het was een Nederlander die met z 'n vriendin onderweg was. Zij lag nog te slapen en hij wilde graag een praatje maken. Hij was al een half jaar onderweg en ging na NZ naar Thailand waar hij alleen zou zijn en op een motor rond zou toeren. Na de babbel vertrokken we weer en kwamen uiteindelijk aan in Wanaka waar we een koffie en een lekkernij erbij namen. We tankten en reden naar een afslag een stukje terug en daar kon je naar Queenstown via de Cardrono Valley. Deze vallei eindigt in een pas. Ee n fantastisch mooie weg rijd je en die slingert langzaam omhoog met links en rechts bergen. Die komen steeds dichterbij en uiteindelijk ben je
63
hoog geklommen en raken de bergen elkaar bijna. Dat is de pas! Deze pas is natuurlijk heel beroemd in NZ. volgens het bijstaande bord. Ee n hele vroege explorer kwam hier overheen om weilanden voor de schapen te zoeken. Vlak daarna werd het een toeristenattractie te paard en pas in 2000 werd de weg geasfalteerd. En dat voor een weg waar bijna niemand aan woont. Zo gaat dat hier. Asfalt moet je verdienen door het aantal bewoners! Geen mensen, geen asfalt. Dat merkten we op het noord eiland na die dirtroad over de bergen en door het bos. Eindelijk na 100km kregen we weer asfalt en dan ga je een stuk relaxter, maar tot 3 keer toe werd het opeens weer dirt! De weg over de pas was net zo mooi als ervoor. Steile afdaling en aan het eind naar Frankton. We gingen niet naar Queenstown. Het was mooi weer en nu konden we mooi opschieten om in de buurt van Te Anau te komen. Queenstown is een echte toeristenstad en daar geef ik niets om. Bij Frankton namen we de weg 6 naar het zuiden en die klimt ook weer langs een prachtig groot meer. Lake Wakatipu is het genoemd en aan de zuid onderkant ligt het dorp Kingston. In Kingston eindigde vroeger de treinlijn die vanaf Invercargill kwam en hier werd vracht per boot over het meer aan- en afgevoerd. Nu zijn er nog een paar toeristische kilometers spoor over maar ook een flinke collectie prachtige stoomlocs met veel koper eraan. We draaiden Kingston in om de spoorpracht te bewonderen en vast te leggen. Daarna gingen we weer verder en toen.... juist ja, begon het te regenen. Rot op met die troep! Ik heb er genoeg van met regen en kou. Ee n slechte combinatie en ijzig vervelend! Richting Te Anau is waar die troep vandaan kwam, dus ik had het wel gehad met het rijden in de richting van buien. Aju Te Anau en aju Milford Sounds. Misschien een andere keer als ik weer eens opgedroogd ben, maar dat kan nog wel een tijdje duren! We gingen nu rechtdoor en stopten in Lumsden bij een cafeetje. Ee n aardig meisje hielp ons daar en wilde ons voorzien van alle info die we maar gebruiken konden. Ze vertelde ons dat er niets te doen is in Lumsden maar dat vanavond de rugby wedstrijd zou zijn tussen de Stags en Canterburry. In 50 jaar hadden de Stags (de club uit de zuidelijkste provincie) het schild niet gewonnen. 18 Keer hadden ze daar de kans maar het lukte ze nooit. Nu moesten ze tegen Canterburry en als je bij de club, die het schild heeft, thuisspeelt, kun je het schild winnen door de schildhouder te verslaan. Niet in dit café konden we het kijken. Ze wilden graag een TV, maar hadden er geen!!!(2009)!!!! In het hotel en z 'n pub moet je zijn. We aten en dronken goed en gingen naar de camping van het dorp. Hier vroegen we om een cabin. Er waren er twee en het meisje dat ze ons aanprees, zal zo 'n 12,13 of uiterlijk 14 jaar oud zijn geweest en had op school moeten zitten. Duidelijk was dat ze ergens uit Azië kwamen en waarschijnlijk nog niet geregistreerd waren door de leerplicht ambtenaar! We installeerden ons in de redelijke cabin en liepen naar een takeaway om ons avondeten te nuttigen. Daarna liepen we naar de pub in het hotel om de wedstrijd te bekijken. We waren wel wat laat. De 2de helft was al begonnen. De Stags wonnen met 9 tegen 3 en de volgende dag hebben we dat geweten. Op de radio was het de hele avond al het onderwerp, maar de volgende dag stonden de kranten, radio’s en televisies er vol van! Erg leuk dat enthousiasme. 23/10 In de ochtend hadden we geen haast. We hoefden niet ver weg en deden rustig aan met inpakken, kettingen smeren en daarna kachelden we rustig naar het dorp. Hier gingen we even in de farmers zaak kijken voor een soort olie-bodywarmer met kortemouwen voor Alberto kijken. Ze hadden ze hier niet en ik kocht er eindelijk een paar handschoenen van Oppossum bont. Dit buideldier is ingevoerd voor zijn bont, maar wist zich hier geweldig te vermeerderen. Succes dus, maar dat is anders als ze loslopen en veel planten eten. Het werd een plaag en de bossen werden opgevreten door de Oppossums. Nu hebben ze ze redelijk onder controle maar je vind ze net zo vaak dood op de weg als bij ons de egels. Na deze aankoop, tankten we en daarna deed ik wat kaarten naar de USA op de post. Naast het postkantoor is de
64
bieb en daar hebben ze internet en dus checkte ik even de mail en stuurde wat oude verhalen door. Bij de mailtjes zat ook een bericht van Veerle waarin ze schreef dat het erg hard achteruit ging met de toestand van Ingrid en dat zij niet meer lang te leven zou hebben. Ik mailde haar terug. Koffie en ontbijt zouden we onderweg wel nemen als we naar South Hillend gingen. Niet dus, we kwamen door 1 dorp en daar was niets dat op een koffie tent leek. Bij de afslag die we moesten hebben besloot ik maar door te rijden om na 14km in Winton te belanden. Hier bij The Backery koffie met heerlijke zelfgemaakte steak and kidney pies. Uit eindelijk reden we naar de weg naar South Hillend. Hier wonen Sjors en Josje. Sjors is de broer van Connie en dat is een vriendin van Petra. Petra is een vriendin van mij. Zo ik belde Sjors al de dag ervoor en sprak een tijd af om te komen. Als ik het niet kon vinden zou ik weer bellen.We reden in de buurt. Asfalt en dirtroad. Zagen van veel kanten het bordje met South Hillend, maar konden het niet vinden. Op een herkenbare plek belde ik en kreeg Sjors aan de phone. Daarna waren we er in 5 minuten. Sjors woont al 18 jaar in NZ. Hij heeft op het Noordeiland een boerderij gehad maar op het zuid eiland is het beter boeren. De regen en de temperatuur zijn beter verdeeld. Tegen de <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "300 hectare ">300 hectare land heeft hij en zo 'n 450 koeien. De koeien krijgen allemaal in het voorjaar kalveren. Dan staan ze in de winter droog en dus hoef je geen stallen te bouwen. De koeien kunnen, zonder gemolken te worden en jong gewoon in de winter buiten zijn. Je hebt het dus druk in het voorjaar met 450 kalfjes, die bijna allemaal zonder hulp geboren kunnen worden. De koeien geven nu zo tegen de <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "30 liter ">30 liter per dag. De melkstal heeft 30 melkmachines en dan ben je toch <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "2 a ">2 a 3 uur bezig voor ze allemaal geweest zijn. De dames lopen naar binnen links en rechts van de zuigaparatuur. De ene helft wordt gemolken en als die helft klaar is, worden de apparatern aan de andere helft koeien gehangen. De gemnolken koeien lopen er aan de voorkant uit en het hek sluit bij de eerste nieuwe ongemolken koe. Sjors liet ons de boerderij zien en daarna gingen we met Josje en zijn 3 kinderen naar de rugby wedstrijd die de oudste met zijn school moest spelen. Het mannetje is 6 jaar en elke vrijdag is er een wedstrijd voor alle schoolkinderen die rugbyen willen spelen. Zo leren ze aldoende de technieken van het spel. Het zag er goed uit. Na de games installeerden we ons en was het eten klaar. We aten en praatten en zo verstreek de avond die al snel om is als je om 4.30 uur eruit moet om te melken. 24/10 Ik sliep prima en had aan Sjors gevraagd me om 4.30 te wekken om bij het melken te helpen. Ik werd wakker om 6.15 en ging gauw naar de melkstal. Sjors had me laten liggen. De helft van de koeien waren al gemolken, maar ik heb me toch nog nuttig kunnen maken. Toen we na het kalveren voeren naar de boerderij reden waren Alberto en de kinderen al op. Wij zouden vandaag naar Invercargill gaan om daar, op aanwijzing van een vrouw in Lumsden, naar de Tuatara en naar The world 's fastest Indian te gaan kijken. Sjors wist ons te vertellen hoe bij de motor te komen. Die staat bij Hayes Hardware store binnen. Toen we binnen kwamen hingen hier de olie bodywarmers die we zochten, maar helaas L is te klein voor Alberto. In de zaak staan diverse oude motoren. Duits, Italiaans en Engels. Bij de kassa in de buurt staan de motoren van Burt Munro!! Met het echtheidscertificaat erbij !. Burt woonde in Invercargill tot hij in 1978 op 78-jarige leeftijd stierf. In 1920 kocht hij een nieuwe Indian en die bleef hij maar zo opvoeren dat het machientje sneller en sneller ging. Voor de oorlog haalde hij in NZ. al wat records. Tevens had hij een Velocette waarmee hij ook wat records gereden heeft. Voor het laatst ging hij in 1973 naar Bonneville in Utah. In 1974 kreeg hij een lichte beroerte, maar zwaar genoeg om niet meer lekker met de motoren te kunnen sleutelen en rijden. Hij verkocht zijn motoren aan mensen in NZ. zodat hij wist dat ze in het land bleven. Wil je meer
65
weten, zie dan de DVD: The world 's fastest Indian. Echt een onwijs leuke film met Anthony Hopkins als Burt. Na de hardware shop gingen we naar het museum van Invercargill en daar hebben ze levende Tuatara 's Dit zijn de 5de soort reptielen in de wereld. Wij leren de kinderen slang krokodil, schildpad en hagedis, maar de Tuatara is geen hagedis, maar een rechtstreekse familielid van de dinosauriërs!! Alleen hier leven ze nog en nergens anders op de wereld. Wat blijkt?...... Hebben ze hier een mooie replica van Burt 's Indian (werkend!) maar ook een filmzaal met een reportage met de echte Burt. Hij verteld over zichzelf, z 'n jeugd en z 'n gedachten. Prima vent en Hopkins is een goede standin voor de echte! ‘s Avonds zouden Sjors en Josje naar een feest gaan en wij zouden op de kinderen passen. Ee n vriend van hun, Peter, kwam ook aan. Hij ging niet naar het feest en bleef nog een tijd met ons praten. Hij had 8 jaar in Australië gewoond en nu woonde hij een jaar op een werkvergunning in NZ. Hij vond Australië toch leuker De mensen zijn meer open en het weer is er vriendelijker. Mijn idee!! Ik kon internetten op de computer van Sjors. Hij heeft geen Wireless, dus mijn verhaal op Notepad kon ik niet sturen, dat ga ik zo doen. In de mail berichten vernam ik dat Ingrid zaterdag om bij 10 uur in de ochtend is gestorven!! Nu is ze in ieder geval van de pijn af. Op 31 oktober wordt ze begraven. Op die dag stierf Rob, haar man. Rust zacht! We hebben de trip mooi op tijd gemaakt, maar jammer dat ik haar niet meer heb gezien om herinneringen op te halen. Dat ga ik dan met Veerle doen als ik de DVD met de beelden uit de USA klaar heb. De kinderen sliepen al snel en zonder problemen en ik zat tot laat achter die vervloekte computer. 25/10 We vertrokken rond 10 uur en namen eerst afscheid van de familie. Daarna op naar Invercargill en de Scenic Southern Highway op. Na een <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "80 km ">80 km kwam ik erachter dat ik mijn kaarten boek was vergeten bij Sjors. Daar ga je niet voor terug, maar de gereden route stond er in met gele stift. Goed idee van Veerle. Nu wist ik niet precies hoe de weg zou gaan die we volgden. Afslagen? Waar komen die uit? Zo reden we al een weg in naar de kust die na 20km veranderde in een dirtroad. Hier hadden we geen zin in omdat je niet weet waar je uitkomt! Terug dus. De weg was mooi. We stopten enkele malen bij watervallen en lookouts. Het weer was redelijk. Het regende niet maar de zon was er ook niet en de temperatuur was waardeloos. Het was gewoon KOUD!! Toen we zo 'n <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "80 km ">80 km van Dunedin afwaren gingen we maar eens een late lunch nemen in een plaats waar we ook tankten. In het restaurant belde ik Jim. Glenn stuurde het door mij vergeten zaklampje naar Jim in Dunedin. Ik belde Jim en hij had het lampje. "Zal ik het morgen ophalen ";vroeg ik hem? Ja, maar je kan ook nu nog komen, dan kunnen jullie hier slapen. Met deze snelle motoren moet dat kunnen! Jim woont met vrouw en kinderen in Porto Bello. Dat is een mooi dorpje op het schiereiland dat aan Dunedin wast zit. Hij gaf door de telefoon instructies hoe te rijden en zo gingen we als de gesmeerde bliksem over de 1 naar Dunedin. Hier vond ik al de weg die hij me vertelde en zijn straat met huisnummer vond ik ook vlot. Die gasten wonen in een huis van een ander. Zij passen erop en in de zomer wonen de eigenaren van het huis er en zijn zij ergens anders. Het is een van de oudste huizen van Porto Bello. Gebouwd van hout met allerlei mooie vormen, in 1862!! Dat is voor hier echt OUD. Kamers genoeg in zo 'n kast en dus hebben we hier een grote kamer met 4 slaapplaatsen. 26/10 Vandaag is het Labourday. Dat is een public holiday maar alles is gewoon open. Het regent natuurlijk weer eens en Jim stelt voor om nog een dag te blijven. Alberto die dit keer als eerste al zijn spullen had opgepakt, kon weer afpakken! Vandaag blijven we en gaan morgen op pad. Vandaag gaan we naar de Albatrossenkolonie op het schiereiland kijken en naar de zeehonden en naar de wapens die hier zijn om Dunedin tegen een Russische aanval te beschermen in 18-nogwat. Het regende en dat werd beslist niet minder. De albatrossen
66
lieten zich niet zien. Wel zagen we wat zeehonden liggen en zwemmen. Laat in de middag gingen we maar gewoon naar huis. Morgen beter! Ik ging dit verhaal bijwerken en dan maar naar bed. Ik las ook het reisverhaal van Jan Gerben weer. Hij is nu vanaf 2008 onderweg met z 'n 1943 liberator. Hij vertrok in Alaska en zit nu in Peru. Hij is steeds beter gaan schrijven en maakt natuurlijk van alles mee. Je kunt reageren op zijn verhalen en die was ik aan het bekijken. Zie ik een reactie van Patrick Gijzen. Ee n oud leerling van de Scheepskameel en die schrijft dat hij mij zoekt!! Natuurlijk moet je dat niet op deze weg doen, maar toch. Hij vond me! Ik heb 'm gisteravond gemaild en we zien het wel. 27/10 Ik lig nu nog in bed dit te schrijven en ga dit over 5 minuten naar jullie verzenden. Buiten hoor ik vogels en volgens mij doen ze dat niet als het regent. Vandaag komen we vlak bij Christchurch in de buurt waar we morgen gaan aankomen en onze bagage gaan sorteren om naar Australië te gaan. Catch ya later, Paul
Van Dunedin tot de Great Ocean Road 27-10 tot 4-11 27/10 Met redelijke weer vertrekken we van het huis van Jim en zijn familie. Hij is de enige thuis. De rest is naar school en werk. Jim adviseert ons nog wat mooie musea in Dunedin en wijst ons de weg naar de toproad. Deze weg gaan over de rug van het schiereiland. De weg blijkt inderdaad erg mooi te zijn en je een prachtig uitzicht over de baai en Dunedin te geven. Je komt met deze weg ook even over de top en ziet dan de "open " kant van het schiereiland en de oceaan. Wat steeds weer tegenvalt is de kou. Het is gewoon barkoud en ik ben blij dat ik die handschoentjes kocht in Lumsden. Ik vind de goede weg in Dunedin en voor je het weet rijden we langs het meer dan mooie station van Dunedin en zien we het Settlers museum. Jim vertelde ons dat hier wel wat oude motoren staan en auto 's. Er staan inderdaad een paar mooie 20er jaren Harleys, een Ariel en een Vincent Black Knight uit de jaren 60. Ee n spuuglelijk apparaat maar dat zal wel aan mij liggen. Zo ziet nu een Paneuropean van Honda eruit! In het museum zagen we ook nog wat andere afdelingen met oude foto’s, gebruiksvoorwerpen en treinen. Er staat een locomotief die 2 voorkanten heeft! Ee n ander museum met schedels besloten we maar niet in te gaan omdat het al 11.30 was geweest en we nog wel een stukkie moesten. Dunedin uit dus. Ee n aardige stad. We reden de 1 en die gaat geregeld langs de kust zodat je de oceaan ziet. Op de kaart staat een plaatsje Shag Point. Het ligt aan zee en heeft geeloog pinguïns en zeehonden. Omdat we die pinguïns willen zien, draaiden we de weg naar het dorp in. Achter in het dorpje, een lange rij tweede huisjes, begint het natuurgebied. We planten de motoren neer en gaan naar de plek waar het moet zijn. Ee n tweetal mensen staat daar te genieten van de rust. Wij gaan er rustig bij zitten en opeens zie ik de vorm van iets dat op een pinguïn lijkt. Met de camera zoom ik in en inderdaad het is een pinguïn. Nu maar hopen dat hij erop staat, want het bandje dat ik pas kocht is volgens mij al honderd jaar oud en neemt de helft niet op!! We zagen er nog twee en die sprongen van steen naar steen om op wat hoogte in de zon te kunnen drogen. Aan de andere kant van de rots waar we op stonden, zagen we een eenzame zeehond liggen. Verder hebben we een stel sterns gezien en veel meeuwen. De volgende stop was op aanwijzing van Jim. Zeg 20km verder is het plaatsje Moeraki en daar is een restaurant die een eigen vissersboot met quotum heeft. Zo kunnen ze echte verse vis serveren in hun restaurant en hoeven ze de vis niet eerst via de afslag en zo te halen. Erg handig, maar ..... gesloten! We waren er dus op de verkeerde dag en aten wat bij een ander restaurant aan het begin van dit dorp. Daar stonden
67
ook wat Dodges uit 1926 en een Chevrolet uit 1923 en nog wat oude auto 's. We waren er onderweg al wat tegen gekomen en deze club heeft een soort rondrit over het eiland, vermoed ik. Daarna moesten we echt verder en keken tijdens het rijden. Het landschap heeft zijn heuvels hier en in de verte zie je de besneeuwde toppen van de bergen die in het midden van het eiland staan. Aan de andere kant duikt de oceaan steeds op en dat maakt het er niet lelijker op. Als ik weer een plaatje inrijd waar een bord staat dat naar pinguïns verwijst, zie ik verder helemaal geen bordje meer. Ik zie wel het wrak van een oude stoomtrein staan en zag dat ze daar echt niets meer van kunnen maken. De ketel is ontploft geweest en een andere oude ketel stond bij het wrak. Kennelijk zijn ze er wel iets mee van plan We reden verder, tankten een keer en reden over grote rivierdeltamondingen en voorbij Temuka zochten we een camping oid. Ik zag zwarte rook in de lucht boven het dorp Winchester. Ik zag aan de gerektheid van de wolk dat het iets rijdends moest zijn; een stoomtrein? De huizen stonden ervoor, maar tegen het einde van de bebouwing zag ik voor ons een akelig vlotte stoomtrein met een hoop wagons erachter door het landschap scheuren. Ik scheurde erachteraan, haalde 'm in en ging bij een overweg staan wachten. Al toeterend kwam het gevaarte voorbij. De trein had twee locomotieven en achter aan hingen enkele personenwagons, maar eerst allerlei tankwagons! Ik haalde 'm weer in en mat de snelheid. <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "80 km ">80 km per uur denderde dit ding door de dorpjes en over overwegen. Nog twee keer filmde ik wat. Ee n keer legde ik de camera naast de rails en een keer legde ik 'm ertussen. Die opname is erg aardig geworden! In Ashburton stopten we, namen een cabin en gingen lopend naar een restaurant aan de mainroad. Toen we na de T-bonesteaks naar buiten kwamen was het ijskoud en deed een wandeling goed. Gelukkig is er een goede kachel in de cabin, maar die gaat elk half uur vanzelf uit. De volgende dag 28 oktober ziet er prachtig uit. Er is zon en als we naar Christchurch rijden, voelt de temperatuur zelfs behaaglijk aan. Zou het dan nu pas met het voorjaar beginnen. Iedereen heeft ons al gezegd dat het niet goed is. Normaal begint het al naar zomer te neigen in oktober en het was nu buitengewoon koud en nat. Hakan, de man die eigenaar is van Enduro NZ en de motoren verhuurt, mailde me gisteren al om te vragen of we al in Christchurch(chch) waren. Hij zou daar ook komen omdat hij zaken voor een begeleidde toer moet voorbereiden. Hij raadde ons aan het Windsor hotel, bed&breakfast te nemen, daar dit een vriendelijke en goede plek is. We hadden ze redelijk snel gevonden en inderdaad is het een uiterst vriendelijk hotel, met een hoop vrijheid en toch goed geregeld. We installeerden ons op kamer 22 en gingen toen maar eens naar het centrum om de HD-zaak te bezoeken. Het hotel ligt aan de rand van het centrum en chch is klein genoeg om je niet suf te hoeven lopen. We liepen in de volle zon, namen een worstje bij de Wiener wurst tent, scoorden een biertje bij een Ierse pup en zagen het hele centrum met zonlicht. Aan het eind van de middag, zo 'n half 6 waren we weer in het hotel en gingen maar eens onze zaken inpakken voor morgen. Dingen om weg te gooien, dingen die je anders moet inpakken. Ik deed weer een paar verkeerde dingen in de handbagage, en die ben ik dan nu ook kwijt. Zo bezig zijnde met pakken en ik met mailen van berichten omtrent nieuws wat betreft het vervoer van de motoren. Op mijn horloge zag ik opeens dat het al bijna 9 uur was. Stoppen met werk, Jas aan!!! Ja.... sinds het eind van de middag regende het weer als een godgieter en dat is door gegaan tot de volgende ochtend tot tegen de middag. We aten die avond Thais bij een heerlijk restaurant. 29/10 Rustig opstaan, als het goed is, is nu alles bijna ingepakt en om 8 uur eten. We aten bij Hakan aan de tafel en kletsten over van alles en nog wat met betrekking op onze trip. Hij had al gezien dat er van Alberto zijn koffersteun een stuk was afgebroken en dat hij iets van z,n handvat was verloren. Ook vond hij de motoren keurig schoon! Ik vertelde
68
dat ze viezer zijn geweest, maar dat ze schoon zijn gespoeld door de regen! In de ochtend zijn we naar de botanische tuin gegaan. We wilden lopen maar de baas van het hotel vertelde ons te zullen brengen. Wacht hier zei hij ons. Daar kwam hij voorrijden met een 1928 Studebaker! Instappen en gaan. Wat een beenruimte in zo 'n auto! Hij dropte ons aan de achterkant van de tuin. Mooie tuin, iets voor Anneke. Zowaar stopte het met regenen terwijl we daar door de tuin liepen en in de kassen waren. Toen we de tuin uit kwamen namen we iets te drinken bij de Boat Shed. Ee n oude tent aan de rivier en er zit nog steeds een boten/kano club in de rest van het pand. Daar binnen zittend begon het echt te plonzen, zodat al het personeel voor de ramen ging staan. Het was uitzonderlijk. Gelukkig duurde de bui niet lang en konden we naar het hotel terug lopen. Om kwart voor een namen we afscheid van Hakan want wij moesten met de shuttle bus mee naar het vliegveld. Daar kwamen we ruim op tijd aan, namen wat in de restauratie maar moesten ons toen toch nog gaan haasten! Ee rst moet je $25 betalen om het land uit te gaan en dan naar de douane. Die vogel wilde mijn rugzak helemaal bekijken. Leeg was het en ik raakte mijn lenzensap, shampoo en superlijm kwijt! Die superlijm zat van de US naar Amsterdam in die zak, Van A 'dam naar Aussie en van Aussie naar NZ. Al die keren ging het goed. We werden al omgeroepen door het vliegtuig personeel en daar waren we. Alberto nam een lege rij zodat hij zijn lange benen kon neerleggen. Het was een goede rustige vlucht. Jet Star bezuinigt op schoonmaakkosten. We vonden wel al papiertjes die er niet hoorden, maar tegen het eind van de vlucht kwamen ze wel 2 keer langs om krantjes en van alles en nog wat dat mensen in die netjes proppen op te halen! Toen we geland waren ging ik als laatste het vliegtuig uit en alle stewardessen lagen tussen de banken op te ruimen. En dan nog kostte en Cola $3 aan boord tijdens de vlucht. Dit retourtje kostte ook maar $100 !! Vandaar. Op het vliegveld nam ik afscheid van Alberto. Ik hoop dat hij het gaat vinden en zijn vlucht niet misloopt, maar het zal wel goed gaan. Ik vond mijn tas snel en zag dat die open was geweest! Ik had namelijk na het inchecken ontdekt dat m 'n Leatherman nog aan m 'n riem hing. Ee n man van de belading zou 'm in m 'n tas doen en inderdaad zat die erin! Ee nmaal buiten in Melbourne heb ik gebeld naar de motorverhuur en na 15 minuten kwam Norbert mij halen. Er was ook nog een andere Duitse Travelster en die zou een auto bij hun huren. We kregen ieder een Cabin in Castlemain en na vertrek van Norbert zijn we uit eten gegaan in het dorp. Zoals in 2003 een gezellig plaatsje. Bij 12en lag ik er pas in. 30/10 Opstaan en spullen sorteren. Norbert komt rond 10 uur en dan gaan we de motor krijgen. Ik ben daar even mee bezig en ja hoor het begint te regenen! The rainmaker arrived!!! Ee n andere Duitser komt ons ophalen en ook deze Duitser kan zo mee doen in Allo Allo. De cabins zijn tot een uur of tien aan ons verhuurd en Dorothea, de Duitse vrouw met het enorme accent, zit nu in een huisje in aanbouw. Geen gordijnen. Omdat het de Melbourne Cup week is, kan ik niet in deze cabin blijven want die is alweer verhuurd! De Duitser helpt mij m 'n spullen in zijn auto inladen en ik krijg voor vandaag ook zo 'n inaanbouwhuisje. Alleen water, geen stroom en gordijnen. We gaan samen naar de verhuur en daar handel ik eerst de financiële zaken af met (Diane?) Zij is de vrouw van Norbert en spreekt zeer veel minder Duitsaccent engels. Ze is een aardige vrouw met goed gevoel voor humor. Ik klets meer dan een uur met haar over van alles en nog wat. Daarna krijg ik uitleg over de motor. De motor is pas 933km oud. Ik ben de eerste huurder. <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "30 liter ">30 liter tank en zijkoffers waar <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "6 liter ">6 liter water in de dubbele wand kan! Ik krijg gereedschap en bandenplak mee en moet de motor elke <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "5000 km ">5000 km laten servicen. Op een lijstje staat wat ze moeten doen en niet meer! Dorothea is veel langer bezig en als ik van mijn huisje, Castlemaine
69
doorloop, kom ik haar tegen met Diane om een pinatomaat te zoeken die veel geld geeft. Ik koop contactlenzen-sap en voedsel blikjes voor onderweg en een kook-gasfles. Dan ben ik in m 'n huisje bezig en Dorothea komt vragen of ik mee ga om ontbijt te doen. Het is al over 2 uur! We lopen naar het dorp en ze wil eerst naar het postkantoor voor een simcard. Voor $30 heb je 100 bel minuten of zoiets. Ik neem dat ook. Bij een internetcafé gaat ze proberen om de kaart te activeren omdat het door de telefoon te moeilijk is. Ook op de computer geven ze verkeerde vragen en de vrouw van het café helpt uit. Zij begrijpt die klanten en het wordt geregeld. Dan wil ze d 'r mail checken en ik ga vast naar huis. Ik ga thuis eerst maar eens bellen naar Optus. Ik leg alles klaar en zag in het keuzegedoe. Je spreekt een automaat in en uiteindelijk krijg ik een Aziatisch accent snuiter aan de lijn, die erg behulpzaam is en de dingen uitlegt als ik het niet begrijp. Ik ben verbonden. Maar als ik dan even wil bellen voor proef, heb ik geen bel tegoed!!!! Ik kan niet eens meer de hulp lijn bellen! Oude simcard erin en eerst leg ik het boos uit aan een meisje en vraag waar m 'n 30 dollar is gebleven. Opeens is de verbinding verbroken. Ik bel weer en na een paar minuten heb ik een gozer aan de lijn die me verteld over een opwaardering kaart. Ik weet van niets. Terug naar het postkantoor, morgen. Nu is het te laat. Dorothea komt erachter dat ze het zelfde probleem heeft. Wacht eens, die lange kassabon, Yes, daar staat een pincode op. Vanwege het door mij gevraagde pakket blijk ik nu voor 320 dollar te kunnen bellen. Ik mail veel telefoonnummers waar ik contact mee heb in Nederland en bel lang met Paul. Nu nog over 283 dollar!. In het dorp is een parade en terwijl we die telefoondingen uitzochten was de parade al over. Op de fairgrounds is dan een soort kermis en er zijn zoveel mensen in de rij dat we eerst maar gaan eten. Alles is vol. Achter de oude bioscoop kunnen we terecht. We eten en als we naar die kermis willen, begint het te bliksemen en te regenen. We gaan naar huis en ik slaap. 31/10 Ik pak mijn spullen in en vertrek om half 9. Ik ga eerst naar de motorverhuur. Daar is niemand. Dan naar de bakkerij langs de weg voor een goed ontbijt. Nog eens naar de verhuur, nog niemand. Dan ga ik maar weg, maar vind de goede weg niet. Ik zwerf een beetje om Catlemaine heen en probeer nog eens te bellen. Diana aan de lijn zegt me dat het stuurslot volstaat hier. Ze hebben geen ervaringen met diefstal. Goed dan. Ik vertrek en ga richting Woodend om naar Frederica te gaan. Onderweg wat lookouts en mooie wegen. Ik stop bij watervallen die ik 11 jaar geleden al zag. Meer water nu en ik stopte bij een waterbron. Vieze rare zoetige smaak en van nature bubbels!! Ik verlies ergens mijn kaartboek en als ik in Woodend ben koop ik een nieuw kaartboek. Freddie is thuis, Greg is voor 8 weken op een sloop klus bij Sydney. Kletsen, koeien verweiden en dan eten we ergens. Ik slaap goed en ga morgen weg naar Melbourne naar John en Joanne. 1/11 In de ochtend sta ik op rond 8 uur en zet het water voor de thee op. We drinken in de tuin thee en koffie en het zonnetje komt er aardig uit. De bliksem van gisteravond heeft veel regen en wateroverlast gebracht in Melbourne. Als de was van gisteren droog is, is het gras ook al aardig droog en ga ik even het gras maaien, terwijl Frederica onkruid uit de tuin haalt. Als het gras gekort is maak ik de grasvanger leeg en dan vertrekken we naar Peter. Peter is haar oudste zoon en die woont 5 minuten rijden bij haar vandaan met zijn zwangere vrouw. In februari moet ie er uit. We drinken wat en Peter geeft me een mooie route naar Mnt. Evelyn. Mijn route is ook mooi, maar deze is interessanter. Ik ga nu door Kingslake en daar zijn die bosbranden van het voorjaar geweest. Als ik uit Woodend weg ga, denk ik erover m 'n jas uit te doen want het is veel te warm, maar na een tijdje verdwijnt de zon en wordt het steeds frisser. Ik stop zelfs om nog een T-shirt aan te doen. Mijn fleece zit te diep ingepakt. Richting Melbourne wordt het toch wel iets beter. Daar in Kingslake is het bos echt zwart en toch is alles al weer groen aan het worden!! Ik vind het indrukwekkend als je het vergelijkt met Yellowstone, waar we nu
70
nog steeds door grote stukken dood bruin/grijs verbrand woud reden. De mensen die in deze plaats wonen zijn nu nog bezig met de herbouw van hun woning. Ze wonen nog in caravans, maar sommige huizen staan er al en daar zijn ze bezig met de weg en de tuin. Ee n tragisch schouwspel. Er is ook een echte oude toeristenplaats in deze buurt, waar nu nog een winkel is en verder is- en woont er niemand meer. Iedereen had daar zijn eigen nering maar de town had verder geen bron van inkomsten. Nu alles is plat gebrand hebben ze geen geld om de boel op te bouwen, want de toekomst is onzeker. Wie komt er nog naar een afgebrand bos om te recreëren? Ben je er een keer geweest, dan weet je het wel. Ik volg de aangegeven weg en als ik in Mnt. Evelyn ben, weet ik het ook niet meer! Ik bel John en Joan en krijg Joan aan de telefoon. 2x Rechts af en 1 keer links en ik zit in Irvine street. John staat al bij het tuinhek op me te wachten. Hij heeft nu diabetes en is zelf een aspergestaart aan het bakken die gezond is. We eten lekker, kijken TV en babbelen. 2/11 Opstaan, ontbijt en ik ga met John en de hond wandelen. Hij moet bewegen van de doktor, dus dat kan nooit slecht zijn. In de middag gaan we even boodschappen doen en ik haal videotapes. Later ga ik nog even met John naar het postkantoor om de tolweg te betalen. We gaan zo Lasagna eten en morgen is het Melbournecup dag. Ik vertrek dan en bij John en Joan hebben ze dan altijd familie dag. Ze gokken dan ook op de paarden. Het wordt druk en gezellig. 3/11 Ik sta niet te laat op, we hebben ontbijt en ik vertrek zo rond 9 uur. Naar de Eastlink snelweg om een beetje vlot naar de ferry te komen. Tot Frankton gaat deze tollweg! Gisteren al een kaartje gekocht op het postkantoor. Op de boot zette ik de motor klem met de koffers tussen 2 ijzeren palen. Ze leveren geen touwen en bij ruwer weer moet je gewoon bij je motor blijven. Nu stond de fiets als een huis en in z 'n versnelling kon die geen kant meer op. Op de boot nog wat geklept met wat andere motorrijders die allemaal opmerkingen maken over mijn routerol. Dat hebben ze hier niet! Van de boot af en gaan, naar de Great Ocean Road. Deze had ik al gereden tot Warrnambool in '03 maar het is een mooie weg en ik ga nu door tot aan Adelaide. De weg begin ik heerlijk in het zonnetje en stop bij een paar uitkijk punten. De hele dag had ik tot dan toe voornamelijk zon, maar halverwege mijn traject van vandaag ging het weer eens regenen! Weer eens al die regenkleding en mijn nieuwe bril op. Van de HD-bril die ik van Jim in El Paso had gekregen was een schroefje losgetrild en ik was een glas verloren in NZ. Toen ik dat ontdekte keilde ik de bril van woede weg. Ik kocht een goedkope nieuwe in Christchurch. Toen ik eenmaal het pak aanhad was het alweer bijna droog! Na Apollo Bay gaat de weg landinwaarts en het land maakt een soort punt naar beneden. Onderaan die punt staat een vuurtoren en op de punt is een National Park. Otway NP en lighthouse reed ik in 03 voorbij, maar nu leek het een mooi eind voor m 'n rit vandaag. Speciaal omdat er ook een camping is. Je rijdt door uitgestrekte eucalyptuswouden en vlak voor de afslag naar de camping stonden mensen stil op de weg en stonden ze te fotograferen in de bomen. Ik stopte ook en ze wezen me op een koala moeder met jong. Erg grappig en dit was de eerste keer dat ik zo 'n beest zag bewegen. Normaal eten en bewegen ze 5 uur per dag en verder slapen ze of zitten gewoon stil! Deze bewoog. Moeder en kind klommen omhoog in de boom. Na dit schouwspel zag ik nog 16 koala 's op weg naar de vuurtoren. De vuurtoren was met een dicht hek omringd en ik wilde niet betalen voor hun TOUR. Ik keerde weer om, zag het "huis " van de verte. Het was inderdaad slechts een huis. Op de Bimbi-camping zette ik de tent neer en maakte een wandelingetje over de camping. Er is van alles op deze natuurcamping, maar ik ontdekte een gepijlde wandelroute naar Station Beach. Ik ging die maar eens doen. Ik wist toen nog niet dat dat meer dan een uur heen en meer dan een uur terug zou zijn, maar de weg was mooi en het strand met de golven groots. Toen ik net op de route liep, zag ik opeens op ooghoogte een moeder koala en een meter achter
71
haar een jong op een tak ook erg laag. Ik greep de camera en mijn fototoestel. De koala schrok zich een hoedje. Ik hoorde haar al denken: "Wat is diiiit, weg wezen!!! ". Het jong ging zo vlug als het kon naar moeder en moeder zocht snel hogergelegen terrein op. Ik draaide al filmend onder de tak door en de plek vond moeder nog niet goed. Ze sprong met het jong op haar rug naar een andere tak, klom naar de stam en sprong steeds met 4 poten te gelijk omhoog. Die nagels doen goed werk. Na dit stel kwam ik er ongeveer nog 10 tegen en deze zaten te eten of gewoon helemaal stil te pitten. Ik zag nu genoeg koala 's voor m 'n hele leven. Terug op de camping pakte ik m 'n kookspullen en ging naar de camperskitchen waar gas, pannen en afwas met handdoeken zijn. Ik had een blik erwtensoep gehaald en at dat heerlijk op terwijl ik een boek over insecten las dat in de boekenkast van de camperskitchen stond. Om 9.15 had ik mijn koffie op en ging maar eens naar bed. Ik ging even aan de computer en schreef nog wat en zo rond 10 over 11 ging ik maar eens slapen.
Van Cape Otway naar Murray 4 tot 10-11 4/11 Het was fris bij het opstaan, maar een douche bracht verandering. Ze zijn op waterrantsoen en daarom kost het douchen $1 per minuut. Ik gooi er 2x een dollar in en opgewarmd en geolied verlaat ik de douche en start het opbreken en oppakken. Rond 9 uur vertrek ik. Zo af en toe komt er wat zon door de wolken en dan gaat het wegdek direct dampen. Langs de weg kan ik over het regenwoud zien en ook daar trekken de dampslierten naar boven. Het lijkt wel een Engels stadje met z 'n schoorstenen die rook geven. In 03 ben ik nog naar een wandeling door het gematigd regenwoud geweest. Je loopt dan hoog in de lucht over metalen paden die door de canape gaan. Onderweg vertellen borden van alles over het regenwoud en wat er in leeft. Nu ga ik daar niet naar toe. Ik rijd naar The Great Ocean Road borden en daal met zeer steile korte bochten af van het regenwoud plateau naar de kusthoogte. Als ik de kust een tijdje heb gevolgd, kom ik bij de 12 apostelen. Dit zijn restanten van de rotskust die nu nog steeds aan het eroderen is. Stukken rots in zee en dat zijn er gelukkig 12, dus in Bijbelse tijden noemden ze die dan maar de 12 apostelen. Als het er 11 waren geweest, dan hadden ze wel iets Bijbels met 11 gevonden. Heeft het echter met vulkanen te maken, dan is een naam met de duivel al snel gevonden! Ik loop door de tunnel die van het bezoekerscentrum, onder de weg door naar de kust loopt. Mooie plaatjes worden er geschoten en dan krijg je als dank een flinke hoosbui over je kop! Helaas zat m 'n hoed achterop, dus m 'n hoofd werd doornat. Nat en nog steeds te koud reed ik verder en ging niet meer stoppen bij andere bezienswaardigheden, die ik al gezien had. In Princetown ging ik maar eens voor een kop koffie en een broodje. Terwijl dat klaar werd gemaakt hing ik mijn natte handschoenen en regenpak aan de motor. Ik zag dat het buitenste deel van het stuur, dat er los in zit geschroefd, er half uit was getrild! Ik zette het in het stuur weer vast. Alberto had dat in NZ en later is hij het ding toch verloren! Na de reparatie wilde ik checken of de andere kant van het stuur wel
72
goed zat. Daar hing een handschoen, maar ook het donkerblauwe lint van m 'n videocamera. Dat laatste zag ik niet, pakte de handschoen en de camera flikkerde rechtstandig met de lens naar beneden, op de grond!!! Ik wist al wat ik ging zien. Zette de camera aan en wazig in de lens knapte even mijn zelfbeheersing! Weer kapot en met een slinger aan de draagband flikkerde ik het ding tegen de vlakte. Dat luchtte op, maar nu was het in ieder geval echt stuk. Achteraf had ik dat beter niet kunnen doen. Dit ivm het op band of DVD zetten van alle USA en NZ. tapes! In Warrnambool ben ik in 4 camerazaken geweest en er was er maar 1 die nog camera’s <span style= " "> had met de mini DV-tapes. Dit was een Samsung, maar die was zo echt van plastic dat als je hard uitademt, hij weg waait! Ik zal het nog in Adelaide gaan proberen en anders moet ik zo 'n camera zien te lenen om op te nemen. in ieder geval zal ik dan een nieuwe camera gaan kopen . Ee n met een card of met een schijf. Van Warrnambool naar Portland. Koud, schaduw en veel wind. Ik sla eigenlijk de verkeerde weg in. De weg die ik gepland had was een paar km verderop, maar de weg die ik nu neem is de grote weg naar Mount Gambier. Ik kom daar achter na een km of tien en ga dan maar door. In Heywood ga ik iets eten, want dat deed ik nog niet na Princetown. Toen ik gegeten had en opgewarmd was, bedacht ik me maar eens te gaan stoppen in deze plaats. Het was al iets over 4-en en dat is wel weer mooi. Tent opzetten en naar het dorp gelopen. Daar in de pub eerst 2 biertjes en wat warmte gehaald en toen in de zelfde take away als vanmiddag m 'n avondmaaltijd gedaan. Zeker niet te laat lag ik in bed en ging lekker liggen lezen en schreef m 'n verhaal in m 'n boek. Al snel viel het boek uit m 'n hand tijdens het lezen. Dat is een teken om te gaan slapen! 5/11 Ik merk dat het rijden zonder de camera niet fijn is. Ik heb nu alleen m 'n fotocamera maar daar kan ik te weinig aan kwijt. Aan de video vertel ik altijd van alles en dat lukt niet aan zo 'n doof toestel! Ik ga dus echt een camera kopen in Adelaide. Ik neem de weg naar Mount Gambier en vind na een aantal kilometers een dode koalabeer op de weg. Nu kon ik eens goed het dier bekijken. Ee rst legde ik hem aan de zijkant in de berm. Nu had ik genoeg aan foto’s, maar op de film kun je dat laten zien aan de kijker en erbij vertellen waar ze naar moeten kijken. Je vergeet zelf minder snel wat waar is! Die koala 's hebben een platte duim aan de achtervoet zonder nagel. De nagels aan de 4 andere tenen en die van de voorpoten compenseren dat ruim. Die zijn erg sterk en groot. Verder kwam ik enorm veel trucks met hakhout tegen. Ik reed op een moment door enorme naald wouden en daar zijn hele stukken van platgehakt en ook stukken weer met jonge aanplant. Net als in NZ reden de trucks af en aan. Ik denk dat Australië zo redelijk in zijn hout behoefte kan voorzien. Mount Gambier. Ee rst maar eens het informatiecentrum bezoeken, maar hier ben ik niet veel wijzer geworden. In de Lonely Planet had ik al gezien dat de stad op de hellingen- en langs de randen van vulkanen is gebouwd. De kraters hebben zich gevuld met water en dat is te danken aan de steensoort in de grond. Het water sijpelt in de oude kraters. Nu is er de Blauwe krater en de vulkaankrater. Tussen deze twee natte kraters is er ook nog een droge krater. De blauwe krater heeft zo 'n <st1:metricconverter productid= "70 meter " w:st= "on ">70 meter diep water en Mnt Gambier haalt hier zijn drinkwater uit. Het is van goede kwaliteit. De laatste 25 jaar is het peil met <st1:metricconverter productid= "2 meter " w:st= "on ">2 meter gedaald. Zou ik me niet zo druk over maken. Ik heb van de zomer wel legere meren gezien die gedaald zijn in minder jaar! Na Mnt. Gambier volgde ik de weg naar Beachport. Hier aangekomen maakte ik aardig wat foto’s van de zee aldaar. Ook een dirtroad langs de kust door de duinen gaf daar wel reden toe. Dan was het doel Robe, maar even ervoor zag ik een bord van een camping aan het strand! Ik ging erin. Ee n dirtroad van ongeveer <st1:metricconverter productid= "10 kilometer " w:st= "on ">10 kilometer en daar was de camping. Zo leuk en met de weersvooruitzichten in het achterhoofd, besluit ik hier 4
73
nachten te blijven. Ik had al wat eten gehaald, maar zal het niet al die dagen redden op mijn inkopen. Ik zal in Robe wel wat gaan halen en meteen dat plaatsje bekijken, want dat schijnt wel interessant te zijn. 6/11 Vanmorgen werd ik wakker door de zon op de tent. Om de tent was het nog koud, dus ik bleef er echt in tot het in de tent te warm werd, nadat ik de deuren al had geopend! Opstaan en no hurry, no worries mate. eerst maar eens wat aan de conditie doen. ik jogte naar het strand en wandelde daar in de frisse wind. Koffie wordt geserveerd om 10.30 en op m 'n fototoestel kon ik zien dat het 10.33 was. Snel terug naar de camping dan. Omdat er nog niemand was zette ik zelf maar koffie en kookte m 'n 2 eitjes. Terwijl ik bezig was kwamen er nog andere mensen en we praatten over van alles. In de morgen besloot een bijen koningin hier haar uitzwerming maar eens te stoppen. 1000-den bijen krioelden rond een struik en de baas van de camping is er allergisch voor. Vorige week had hij dat ook al aan de hand en heeft toen een beekeeper gebeld. Die imker heeft ze toen opgehaald. De baas gaat dat nu weer doen. Ik heb de dag besteed met rond wandelen in de duinen en over het strand! Allerlei natuurzaken zijn nu op de camera gekomen. Na thuiskomst gezeten en gepraat met mensen van de camping en morgen zal ik wat inkopen doen in Robe. Vandaag de hele dag stralend blauwe lucht, dus de zonnebrandcrème heeft eindelijk zijn nut kunnen bewijzen! De voorspellingen zijn voor de aussies huiveringwekkend. In Adelaide gaat het 39 graden worden. Op het nieuws hadden ze het over dinsdag. Ik ga dus eindelijk eens de warmte weer tegemoet! Vanmiddag waren er een paar dunne wolken en dan merk je meteen dat het veel frisser wordt. De wind van zee was de hele dag al flink en fris. Achter de duinen zit je het beste. 7/11 Vandaag veel zon, geen wolken en een minder frisse en harde wind dan gisteren. Ik douchte, had m 'n wandeling en besloot in de ochtend naar Robe te gaan. Ik moest daar inkopen doen en meteen het plaatsje bekijken. Rond een uur of 11 vertrok ik en toen ik van de camping afreed, zag ik vlak na het hek een tractor en een groep mensen bezig een pad te maken door de begroeiing voor de duinen. Dit zijn dikke bosschages en die tractor heb je dan wel nodig! Ik keek terwijl ik doorreed en dacht dat het gepland was. Dat was gepland, maar zeker niet door de eigenaar van de camping, door wiens bossen ze aan het rammen waren. Toen ik terug kwam uit Robe om een uur of 3 waren ze op de politie aan het wachten. Zo zie je dat zelfs in zo 'n groot en redelijk leeg land er altijd assholes zijn die hun eigen regels willen maken over de rug van anderen. Robe is een aardig plaatsje. Ee n of andere marine man die zijn achternaam Robe was, bezette dit stuk van Australië en daarom heet deze plek waar hij landde Robe. Er staat een of andere stenen kegel die bij helder weer van <st1:metricconverter productid= "20 km " w:st= "on ">20 km afstand te zien is, als oriëntatie punt. In Robe kwamen duizenden Chinezen aan na 1846, toen het dorp begon, om goud te zoeken in Victoria. Om een of andere reden konden zie niet aan land komen in Victoria zelf en toen ze in Robe landden, moesten ze zo 'n <st1:metricconverter productid= "200 km " w:st= "on ">200 km lopen om bij de goudvelden te komen. Het plaatsje heeft nog aardig wat oude gebouwen, maar verder is het natuurlijk een dure jongens plaats. Boven alles hebben ze natuurlijk een look out. Elke zichzelf respecterende plaats heeft een look out! Bij de haven is de GOAL. Dit is de oude gevangenis, maar die hebben ze ooit afgebroken, waarschijnlijk na ernstige verwaarlozing. Nu is die als een Romeinse ruïne weer half houdbaar gemaakt met muurtjes van zo’n <st1:metricconverter productid= "80 cm " w:st= "on ">80 cm hoog. In dit dorp bestaat ook een verhaal over de Aboriginal mensen. Zij woonden hier in rust voor meer dan 30.000 jaar!!! Dat is het levende bewijs dat verandering echt niet goed is voor de mens. Het is goed voor het geld en de overbevolkte wereld, maar je ziet dat deze mensen met weinig verdere ontwikkeling, prima konden leven. Ze hadden echter de regel dat ze niet meer dan 4 kinderen mochten krijgen en daar zorgden ze wel voor.
74
Je moet ze te eten geven en dat is in dit barre werelddeel al vaak moeilijk genoeg. Geld-mensen en nietsdoeners die in de ministeries "werken " zorgen er voor dat de boel bezig blijft en daarom verzinnen ze al jaren allerlei nieuwe wetten en regels. We zijn al lang uit geregeerd en hebben die lastpakken niet meer nodig. Dan ook nog de advocaten een beroepsverbod en dan hebben de boeven het ook niet meer zo goed. Dan komt de wereld misschien........ Ik deed boodschappen en keerde terug naar de camping, was daar mooi op tijd voor de Thee en dat bleek BIER te worden. Gezellige middag en avondeten! Tijdens de thee-tijd wel weer te pakken genomen door muggen en andere bijters en daar heb je de volgende dag dan weer last van. 9/11 Gisteren haalde de bijenman zijn kast op met het volk en heb ik even verderop bij Nora Creina in een baai gezwommen waar geen stroming is zoals op zee en waar de bovenkant van het water echt warm was. Warm door de zon. Vandaag is het tijd om verder te trekken. Van de eigenaar kreeg ik nog een adres van een kleine camping aan de Murray river. De rivier is wat gezakt qua waterpijl, dus hij wist niet hoe het er met dit terrein voor stond! Ik reed eerst naar Robe over de dirtroad en haalde daar een flesje water. Vervolgens reed ik verder langs de kust/duinen naar Kingston. Hier kom ik iemand tegen die ook op de camping stond waar ik net vanaf kwam. Ik had hem verteld dat WiFi gratis is bij Mc Donald. Hij wist dat niet. Zat op de computer te "telefoneren " met zijn vrouw, die met hun dochter in Vietnam was en op weg naar China om daar een afstudeerfeest te hebben. Hij vertelde nu dat je bij alle biebs van S.A.(South Australia) gratis kon wifi-en. Je krijgt een toegangscode en die kun je overal gebruiken ,bij elke bieb. Ook als de bieb dicht is kun je 'm buiten gebruiken! Van Kingston is het zo 'n <st1:metricconverter productid= "145 km " w:st= "on ">145 km naar Meningie. Ertussen is niets. Geen benzine, en omdat ik al <st1:metricconverter productid= "500 km " w:st= "on ">500 km op deze tank had gereden, vulde ik 'm maar eens aan tot de top. Op een gegeven moment kom je aan bij de Coorong. Dat is een langgerekt stuk water dat evenwijdig loopt met de zee. Veel vogels zijn daar ter zien. 6 Jaar geleden was ik hier ook, maar toen was het weer niet zo goed als nu. Ik weet niet of het aan het jaar getijde ligt, maar de hele weg stonk het bar vies. Ee n zoute lucht met een stank erdoor. Dode wieren oid? Onderweg kreeg ik last van slaap!!!!? Ik stopte even en lag wat te dommelen. Verder naar Murray Bridge. Hier kan ik wel een camera kopen hadden ze gezegd op de camping. Het is inderdaad een redelijk grote plaats. Ik zag een cashconverter en ging even kijken. Er lagen wel wat camera 's in een vitrine, maar ik vroeg aan het meisje aldaar of ze een camera winkel wist. Ze stuurde me naar het winkelcentrum. Daar was alleen een Kodak fotoshop! Buiten vroeg ik aan een vrouw waar ik een videocamera kon kopen. Ze wees even verderop naar een zaak. Ik reed ernaar toe. Die lui die daar werken hebben absoluut geen interesse of verstand van wat ze moeten verkopen. Heel flauwtjes reageerden ze op vragen over bepaalde dingen die aan de camera moeten zitten voor mij. Ze wisten het niet of van ja dat zit er altijd op. Het boekje erbij gehaald???? Ik ging dan maar naar cashconverter en kocht daar een Panasonic. Deze leek me wel oké. Het ding koste 179 dollar en dat is zo 'n 100 euro! Vervolgens nam ik de weg naar Mannum, reed door dit aantrekkelijke plaatsje dat aan de Murray ligt en daarom toch wel mensen trekt! Van daar naar Purnong. Mooie weg naar Purnong, door het dal van de Murray.
De opgegeven camping ligt in Purnong. Ik kom eraan en blijk de enige bezoeker te zijn. Vroeger was er een soort lake om de camping. Je kon zwemmen, bootje varen en meer van dat, maar dat lake was nu een grote zandvlakte en alles langs de kant was dood, op de bomen na. Ik sta hier toch maar in ieder geval een dag. 10/11 Heerlijk geslapen in de tent. Wordt wakker, loop naar de rivier en het dorpje. Het is niet veel en iedereen is binnen. De nieuwe camera uitgetest. Alles lijkt het aardig te doen, maar..... De belichting doet het niet! Alles wat je opneemt met zon wordt
75
wit. Je herkent je tent en de bomen, maar het gras waar de zon opschijnt, is wit!! Ik zou 'm kunnen gebruiken om de tapes over te nemen, dacht eraan om 'm te houden, maar de kabels waren er niet bij en die zijn weer anders dan die van Sony, dus toch maar terugbrengen.
Alice Springs om te revalideren
15/11
Vannacht sliep ik beter, door de paracetamolletjes met codeïne. Goed spul. Ik hang de hele dag een beetje rond het zwembad en in de douche. Het is stralend blauw en zo 'n 45 graden. Dat lijkt wel heet, nou, dat is het ook!! Maar een zwembad maakt dat weer goed. Ik ben bijna door mijn boekje heen. Iets uit <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "1959 in ">1959 in het Engels en gaat over 2 Engelse kinderen tussen 12 en 14 die op vakantie gaan bij vrienden in Nederland. De vader van dat gezin is advocaat, dus veel slechter kun je het niet treffen! Die gasten hebben natuurlijk centjes genoeg en nemen hen mee op een zeiltocht door Nederland op een huurboot. Ze maken van alles mee en het boek verteld veel over Nederland (dat wij nog gekend hebben!) In de namiddag kwam Rodger me halen. Hij kwam op zijn HD en we reden naar de pub. In die pub was ik in '98 met Ron en Eus, waar we een man zagen die alles over slangen aan het publiek wist te vertellen. Hij was er nu ook. Na enkele pinten zijn we ongeveer <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "5 km ">5 km . verderop naar Rodger 's huis gereden. Daar waren ze al aan het eten. Ee n vriendin was ook in de pub en die kwam ook mee. In '98 had Rodger zijn zaak verkocht onder voorwaarde dat hij nog een halfjaar daar zou blijven werken, om in te werken. In 2003 was de zaak weg. Via de Harley-zaak van Alice kwam ik er achter dat Rodger toen in de Hondazaak werkte. Ik zocht 'm op en in de 3 of 4 dagen dat ik daar was ontmoetten we elkaar enkele malen en ik ontmoette ook zijn vrouw. Met zijn zaak hebben ze 'm een kunstje geflikt en daar is hij niet spraakzaam over. Nu werkt hij zo af en toe nog in de Hondazaak, maar voornamelijk is zijn werk nu, het begeleiden van een groep Aboriginals tijdens het werk. Hij heeft een groep onder zich en die geeft hij leiding en opdrachten. Motiveren en stimuleren tot werk. Laten zien dat je iets krijgt als je iets doet en dat je waardering krijgt! Tijdens het eten bood Rodger me aan bij hun te logeren. Ee n kamer met een echt bed zal goed zijn voor je gekneusde ribben. Hoe lang ik wil blijven mag ik zelf bepalen 1,2 of 3 weken, no problem mate! 16/11 Vandaag voornamelijk rond het zwembad gehangen en erin gelegen. Water was mijn drinken. Ze hebben hier fantastisch goed water uit de kraan. Zet het in de koelkast en je hebt een goede dorstlesser. Ik liep nar de pub tegen een uur of 6 en haalde daar wat bier en een maaltijd. De T-bonesteak was niet zo rear-done als ik 'm had verwacht, maar ja. Toen ik terug kwam, kwam ik een Duitser tegen die heel enthousiast vertelde dat hij me herkende, omdat hij me al zag in een roadhouse. We moesten beiden even denken en kwamen er toen achter dat ik bij het verlaten van de camping van William Creek een camper-jeep zag staan op de parkeerplaats. De mensen van die jeep groette ik in het langsrijden. Dat waren zij dus. Ik zag hun gezichten niet goed. In de avond, na de valpartij, zat ik te notepadden in Marla Roadhouse en toen zag ik hun zitten. Zij zagen mij. Nu herkende hij me van de motor! Erg enthousiast. Zij wonen niet zo ver van Nederland. In het plaatje Limburg! Daar hebben Paul Westra en ik onze goede herinnering nog van 1980. We bestelden, komend van Italië, daar een bord met leversoep en EIN GANZE HACKSE! Dat is weer een verhaal apart,
76
maar was wel lekker! "s ochtends de volgende dag had ik koffie met ontbijt bij hen. Ze trekken al sinds drie aaneengesloten jaren in hun vakantie van 3 weken rond in Australië. Ze huren dan een Toyota Camper-jeep en daar is ruimte genoeg in, bed en keuken en het is 4wd. Zo waren ze het eerste jaar Rond Darwin, het tweede namen ze de Kimberleys in West Australië en dit jaar kwamen ze van Perth, de Nullaboor en dan op naar Alice Springs. Hier gaan zij maandag 23 november vliegen naar Perth, om van daar uit naar huis te gaan. Nu vertrokken ze weer naar de West Macdonnall Rangesw. Slapen alleen op campings voor een douche en de was. Zij reden na het ontbijt weg. Ik was bezig m 'n tent op te breken om naar Rodgers huis te gaan. Daar was alleen hun oudste zoon aanwezig. Ziet eruit al een van zz-top, maar doet niets. Werkt niet maar er is ook weinig gesprek met 'm te voeren. Rare snuiter. Rodger en Carol werken allebei gedurende de dag. Ik haalde mijn bagage van de motor en legde die bij de schuur. Daarna ben ik de dag gaan besteden in Alice. Ik checkte de mail en antwoordde wat, achteraf had ik nog een paar dingen moeten doen en ik reed wat in het rond, had de lunch aldaar en kwam tot de ontdekking dat er een beugel onder mijn tank zit, maar die zit niet vast met boutjes. Toevallig zie ik een kwartier later in Alice een motor als de mijne staan met net zo 'n tank. Even gestopt en gekeken en ja hoor, ik ben gewoon al die boutjes en rubberringen kwijt. Bij de Honda, Suzuki annex Harley-Davidson zaak van Alice heb ik de boutjes gehaald. De ringen hebben ze niet, maar die heeft Rodger vast wel. Toen ontdekte ik het reptielencentrum. Ik had hier al in een folder over gelezen en wilde dat bezoeken. De vrouw achter de kassa vertelde me dat ze over een half uur dicht zouden gaan en dat ik beter morgen kon komen. Dat doe ik dan maar. Ik reed naar Rodgers huis en Carol was thuis. Rodger kwam later. We aten en keken TV. In mijn tijd bij Rodger heb ik onder andere de boutjes in de tank weten te krijgen. Dat ging erg moeilijk, dus eerst belde ik naar Norbert, van de verhuur, om te vragen of het wel moest. Jawohl, machen sie das. Het zijn aftermarket tanks, en dan is het normaal dat het niet past. Mijn pijnlijke ribben konden niet tegelijk de tank duwen en het boutje in het gat draaien. Toen heb ik de ratelbindriem om raad gevraagd en ja hoor, in no time zaten de gaten te corresponderen en deed ik iets locktite spul op het boutje. Nu hoop ik dat het blijft! Ik ben bij de reptielen geweest en vond dat alleraardigst. Natuurlijk had ik de meesten al eens in de hand gehad maar de python om mijn nek was ook wel weer leuk. Verder is MacDonaldduck mijn vaste namiddag plek om onder het genot man een milkshake te mailen. Hier is gratis WiFi en dat doen ze aardig goed hier. Je moet toch concurreren met RED ROOSTER, KENTUCKY FRIED CHICKEN en HUNGRY JACK. Natuurlijk zijn er ook nog de "gewone " take aways. Ik kocht kaarten voor wat familie en vrienden, bekeek het oude telegraafstation, dat daarna aboriginal school werd, nadat het een opvang/deportatieoord was voor de gestolen kinderen! Op een gegeven moment waren er veel halfbloed Aboriginal en blanke kinderen. De regering zou zorgen dat die een nette, goede en christelijke opvoeding zouden krijgen. Ze werden bij de ouders weg gehaald en in een soort opvanghuis geplaatst. Hier hadden ze het vaak niet goed als je de commentaren leest van oude lui die het hebben overleefd. Maar ja, zo heeft ieder land wel iets. Ik kom meestal zo tegen 4 of 5 uur thuis en dan zijn zowel Rodger als Carol er en dan is het gezellig toeven. Rodger is nu bezig een 1955 Belair te bemachtigen. Koopt al jaren die auto-verkoop boekjes, maar kocht nog niets. Nu moet het er van komen. Hij belde een Australische verkoper en dat trekt hem toch meer dan via internet voor een Amerikaanse auto. Hij heeft er al veel gezien, gereageerd en dan waren ze opeens van het net. Je kunt het niet zomaar vertrouwen. Ook heeft hij de zelfde auto al op 3 adressen in verschillende staten ontdekt. Die auto in Australië , daar moet wat aan gebeuren, maar dat is eigenlijk zijn werk en lust. De Chevy ziet er best goed uit en de verkoper heeft al veel foto’s gestuurd. Rodger gaat hem vragen over meer details.
77
Ze zijn al gezakt met de prijs en hij ziet het zitten. We gaan het merken. De auto moet uit Victoria komen. Op vrijdag werkt Rodger tot 1.00uur en hij moet vanmiddag naar de doktor. Hij haalde een keer zijn scheenbeen open aan een rand metaal op de grond en dat wil niet genezen. Nee, het weefsel gaat zelfs dood. Vandaag dus weer naar het hospital om verder onderzoek te doen. Bij het Telegraafstation kwam ik weer de Duitsers tegen. Jorgen en Sabine waren bij 1001 chasms, Georges en andere plekken geweest en zitten nu weer op de camping. Zij gaan maandag vliegen naar Perth en moeten zaterdag de auto inleveren. Relaxen is dan dat overblijft. Op vrijdag 20 november ging ik eerst naar Alice om daar postzegels voor de tweede lading kaarten te kopen. Dan naar een kampeerwinkel voor een lampje van de maglite en tenslotte naar Macdonald om daar mijn mail bij te werken en te beantwoorden. Ik kwam bij half twee thuis. Dylan, hun oudste zoon, en volgens mij met een contact stoornis, was het gras aan het maaien. Na een tijdje vroeg hij me wat ik kwam doen. Toen ik 'm zei dat zijn vader zo thuis zou komen, ontkende hij dat in alle toonaarden en stelde voor dat ik maar naar Alice zou gaan, want hier is toch niets te doen. Ik ben rustig gaan zitten en na een half uur kwam Rodger thuis. Hij vroeg of ik mee ging naar Alice Springs. Hij zou mij dan afzetten bij het café en zou zelf daar naar de dokter gaan. Dat deden we. Hij bracht me naar Bojangels saloon en die kroeg was er al toen Rodger nog niet getrouwd was. Na enkele biertjes en een jointje met zijn makker, gingen we verder naar een andere kroeg, waar collega 's van hem ook zaten. We namen een biertje. De Oasis heet het hier. Aan de Oasis zat de garage van Rodgers vader. Die noemde hij de Oasis en dit gebouw is er later aan gebouwd. Na de Oasis gingen we weer verder in de richting van huis en stopten bij de Heavy Tree Gap Lodge. Onderweg kwamen we nog langs de Swagmans Rest. Ook dit lodge/hotel was van de vader van Rodger, maar is nu in andere handen. We namen een paar biertjes en kwamen rond 10.30 thuis. Rodger verdween naar bed en ik viel bij de TV in slaap. Dat slaapt toch altijd het snelst! Rond 12 uur ging ik naar bed. Carol bleef een spannende film afkijken. 21/11 Ik werd gewoon rond 6 uur wakker, maar bleef liggen tot even over 7. Toen was het tijd om alle bagage te pakken en op de motor te binden. Ik deed dat zonder geluid en zat wat te lezen toen Rodger en Carol aankwamen. We dronken koffie en om 10.30 zei ik dat ik maar eens moest gaan. Zij hadden ook nog iets te doen. Ze wezen me nog even de weg naar een zeilmakerij omdat er een drukker van m 'n portemonnee kapot was. Ik reed naar Alice, vond de Smithstreet vlot en werd daar gratis aan een nieuwe drukker geholpen. Dank u! Mijn eind doel was Tennant Creek. Dat is over de Stuart Hwy voor <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "505 km ">505 km volgens de kaart. Onderweg ben ik enkele malen gestopt bij bezienswaardige plekken, zoals een oude put waar het vee te drinken kreeg, tot ong. 1930, en op de Steenbokskeerkring en bij de Devils Marbels. Ik was hier al geweest met Ron en Eus, maar een tweede keer kan geen kwaad! Natuurlijk ben ik ook bij enkele Roadhouses gestopt. 1 keer om te tanken, maar de andere keren om iets kouds te drinken! Ik rijd met mijn jas en shirt open. Op die manier heb je het alleen warm als je stil staat, maar ik kan daar aardig mee overweg. Tijdens her rijden begint je zweet snel te verdampen en dat geeft genoeg afkoeling en daarna geeft de inkomende lucht een prettige warmte. 5 Over 6 arriveerde ik in Tennant Creek. De zon was al aan het zakken en had echt een namiddag schijn! De baas van het caravanpark zei dat ik net te laat was, want de winkels waren dicht. Ik nam bij hem een Cola en zette de tent op. Daarna liep ik naar het dorp, de eerste straat links en daar was een Chinees waar ook bier te krijgen was. Het Chinees eten dat ik bestelde was Hot en Spicy en dat wilde ik. Daar was niets mis mee. Gelukkig was er bier om af te blussen, want hot was het wel. ellig lekkel! Op de camping kwam ik zo rond 8.30 en omdat ik wel moe was dook ik er lekker in. Kon toch niet meteen slapen en dronk nog wat water, na het op de natte sokken methode te hebben
78
afgekoeld. Ik heb zo in bed toch nog wel veel last van de ribben als ik wil draaien. Kun je dat natuurlijk laten, maar je wilt wel eens wat anders. Vanmorgen 22/11 heb ik met wat Zwitserse meisjes gepraat. Zij moeten vandaag hun auto inleveren in Alice. De auto die ze huurden heeft als beschildering de Beatles. Erg leuk. Na deze trektocht, gaan ze ieder ergens anders werken. Ik vertrok toen de winkels nog dicht waren, maar de pomp was al wel open. Haalde een volle tank en ging naar de Barkly Hwy. Deze weg begint zo 'n <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "15 km ">15 km noordelijk van Alice Springs en voert naar het oosten. De eerste stop is bij een rustplek langs de weg. In 2003 heb ik op de plafonds van alle rustplekdakjes een Noord-Holland regio sticker geplakt. Ee n overijverige aannemer met een Hollandse naam uit Tennant Creek heeft alle huisjes onder z 'n beheer en er is geen sticker meer te zien!! Barkly-Homestead is het eerste roadhouse. Hier is nu een zwembad en nieuwe cabins. Je ziet de ontwikkeling schrijdt voort! Dan door gaan naar Cammoweal. 206km verder. Bijna in één keer gereden. Onderweg bij een rustplek, voor stickercontrole, even wat melk gedronken vanuit de koeltas. Aankomst om half 4. Ik was even aan de Happy Creek waar ik met Ron en Eus wild gekampeerd hebben. Toen was het een mooie natte Billabong. Nu en zoals ook in 2003 is het droog en dor. Het zal met het seizoen te maken hebben. We waren er toen net na de regentijd en nu is het net na de droge winter. Op de camping staat mijn tentje. Ik heb nog 1 litteken op mijn kin. M 'n bovenlipkorst is eraf. Nu is het tijd om te douchen en te scheren. Om het litteken heen en ik ben weer het heertje! Als ik dan wil wandelen, waarschuwt een vrouw die op het park woont dat er een storm aan komt en dat die zwaar gaat worden. Ze raadt me aan mijn tent ter verplaatsen. Ik doe het niet. Volgens mij staat hij hier ook prima en met wat extra lijnen voor het idee moet de tent het overleven. Overigens waaide het wat en nu ik dit typ, is de lucht al weer blauw en is die storm weer aan m 'n neus voorbij gegaan! Deze weg, de Barkley Hwy wordt druk bereden door de zogenaamde road-trains. Dit is een truck met drie aanhangers en bij elkaar kunnen die over de <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "50 meter ">50 meter lang zijn. Iets om rekening mee te houden als je gaat inhalen. De vracht kan bestaan uit veel zaken, maar erg veel road-trains vervoeren vee. 2 verdiepingen koeien gaan dan door het dorp heen op weg naar verder. De camping waar ik sta hoort bij hert Camooweal Roadhouse en hier is een speciaal groot parkeerterrein voor de road-trains. Rond etenstijd is het hier een komen en gaan van chauffeurs. Ik eet in het roadhouse na in een café, wat verderop een biertje te hebben gehaald. In 03 deed ik dat ook, maar nu maken ze 's avonds geen maaltijden! Dan maar naar het road-house,waar weer geen bier is!! 23/11 Na een goede nachtrust werd ik mooi om kwart voor 6 wakker. Ik liep even naar toilet en begon met opruimen. Ik merk dat mijn ribben nog steeds pijn doen. Met draaien in bed ging het beter, maar lopend en diep ademhalend merk ik daar allerlei gekraak. Ik hou het in de GATEN. Even voor 8 uur was ik al op pad naar Mount Isa. Dit is <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "200 km ">200 km te gaan en ik ga daar mijn motor laten servicen. Nieuwe olie en -filter, luchtfilter schoonmaken, remmen natrekken en een algehele veiligheidscheck??? Wat dat laatste ook moge zijn. Omdat mijn band ook niet zo goed meer is, laat ik er een nieuwe omzetten. Ik was 10 voor <st1:metricconverter w:st= "on " productid= "10 in ">10 in Mnt. Isa en vond al snel de motorzaak. Alle monteurs zijn er, dus vanmiddag om 3 uur kan ik 'm komen halen. We gaan het zien. Ik zit nu te mailen bij oom Donald en las net dat de loods van Keep them Rolling is afgebrand. Veel onderdelen en voertuigen zullen hierbij verloren zijn gegaan. Nu was dit een aardig "vrij " gebied en dat past natuurlijk niet in het nette stadsplaatje. Als je de hoeren voor veel geld uitkoopt en het werken onmogelijk maakt, wat zal je dan nog tolereren dat er gerommeld wordt in loodsjes aan oude vervuilende voertuigen.
79
Ik ben benieuwd wie dit aanstak. Nu, de project ontwikkelaars hebben al hun nieuwe tekentafels aan het werk om een nieuwbouwplan te maken op deze plek. Ik hou jullie op de hoogte en jullie mij. Paul.
