PERSMAP Associate Directors en Memphis Film & Television presenteren
VERDWAALD IN HET GEHEUGENPALEIS een documentaire van Klara Van Es
Vanaf 9 september te zien in de filmtheaters www.geheugenpaleis.nl (vanaf 21 augustus online) http://www.facebook.com/pages/Verdwaald-in-het-Geheugenpaleis/123686027642556?ref=ts
Regie: Klara van Es / Director of Photography: Mark Sanders / Montage: Leen Anthonissen / Componist: Jef Neve / Executive Producer: Bram Crols België-Nederland 2010 / 87min
Distributeur : Cinema Delicatessen Sara Höhner / Carolyn van Liefland / Yosha Margherita Jan Luykenstraat 2, 1071 CM Amsterdam Tel: +31 20 420 71 23 / Fax: +31 20 420 71 24 E-mail:
[email protected] Publiciteit (foto’s, interview met de makers, screener....): MVSP Publiciteit Monique van Schendelen Noordereinde 233-B, 1243 JT ’s Graveland Tel: +31 35 582 69 69 / +31 6 53 697 606 Fax: +31 35 582 78 85 E-mail:
[email protected] www.cinemadelicatessen.nl (persmap, foto’s, premièresteden en -data) Login gegevens pers: Gebruikersnaam: cd Password: cd-pers Foto’s zijn tevens te downloaden van www.filmdepot.nl
SYNOPSIS Verdwaald in het Geheugenpaleis portretteert drie vrouwen, Anita, Louise en Alice, die op een kleine, bijzondere afdeling van een verzorgingstehuis wonen. Hoewel de vrouwen onderling erg verschillen is er één ding dat hen samenbindt: Alzheimer. Hun ziekte bevindt zich in de eerste fase, waardoor ze nog in staat zijn om in een tamelijk normale omgeving te leven en de simpele dagelijkse bezigheden zelfstandig uit te voeren. Maar allen beseffen ze zich, dat achteruitgang van hun helderheid een onvermijdelijk afscheid van de groep betekent en tevens van hun laatste beetje waardigheid en identiteit. De volgende fase, die van volledige afhankelijkheid in een gesloten afdeling, hangt als een zwaard van Damocles boven hun hoofd. Ze doen er alles aan om dit te voorkomen. De film volgt de personages gedurende ruim een jaar. Zo ontdekt de kijker wie ze zijn en vooral ook wie ze waren. Bijzonder aan Verdwaald in het Geheugenpaleis is dat de film vanuit een uniek perspectief over de ziekte van Alzheimer vertelt, namelijk vanuit de patiënt zelf. Op confronterende wijze wordt duidelijk hoezeer hun bewustzijn onherroepelijk afbrokkelt en de afwezigheid het langzaam maar zeker wint van de luciditeit. Verdwaald in het Geheugenpaleis is bij vlagen zeer emotioneel, zonder zwaar op de hand te worden, want het verhaal zit ook vol humor en hoop.
21 SEPTEMBER – WERELD
ALZHEIMER
DAG
Dinsdag 21 september vinden in het kader van Wereld Alzheimer Dag in veel filmtheaters en bioscopen speciale voorstellingen plaats van Verdwaald in het Geheugenpaleis. Een gedeelte van de opbrengst wordt gedoneerd aan Alzheimer Nederland, die een grootschalig, vier jaar durend onderzoek wil financieren naar dementie op jonge leeftijd in het Alzheimer Centrum aan het VUmc Amsterdam. Wetenschappelijk onderzoek is de enige manier om Alzheimer te bestrijden. Daarom start Alzheimer Nederland rond Wereld Alzheimer Dag met een campagne die de gevolgen van Alzheimer voor patiënten, hun naasten en de maatschappij duidelijk maakt. Eveneens in september start de actie ‘Plant Narcissen voor Alzheimer’. Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat de narcis de stof galantamine bevat die de symptomen van de ziekte Alzheimer vertraagt. Voor de medicijnproductie zijn nu honderden percelen ter grootte van voetbalvelden met narcissen aangeplant. Vanaf september verkopen de tuincentra Alzheimer-pakketten met narcissenbollen voor slechts €3,45. Per pakket gaat €1 naar Alzheimer Nederland. Kijk voor meer informatie op www.bloembollencentrum.nl
PERSONAGES In Iduna, een kleinschalige leefgemeenschap voor genormaliseerd wonen voor mensen met dementie, leven acht mensen met dementie samen. Ze gaan allen op hun eigen manier met een falend geheugen om, en met elkaar. Anita “Weet je wat ik heb? Ik heb Alzheimer. En weet je wat dat betekent? Eerst word ik stapelzot en dan ga ik dood. Dat wil ik niet. Ik wil euthanasie.” Anita is een Hollandse, afkomstig uit Ede (Gelderland), en van zeer goede komaf. Ze volgde ooit een klassieke zangopleiding en stond regelmatig op het podium als zangeres en als actrice. Ze woonde samen met haar man in Brasschaat tot hij stierf. Tegenwoordig heeft ze geen familie meer. Haar angst voor het alleen zijn speelt haar regelmatig parten. Ook
haar scherpe ziektebesef zorgt periodiek voor totale ontreddering. Bij Anita woedt de storm van het vergeten volop. Anita is bijzonder intelligent en doorgaans heel lucide. Een aantal jaren geleden verdwaalde ze met haar auto. Dat feit heeft ze thuis verteld en even later werd Alzheimer vastgesteld. Ze vult haar dagen met puzzelen, kruiswoordraadsels en sigaretten roken. Ze wil haar dagen niet slijten met in de stoel zitten niksen zoals die ‘hoela’s’ daar, zoals ze haar medebewoonsters noemt. Afhankelijk van haar gemoedstoestand is ze redelijk gelukkig in De Bijster, maar soms heeft ze ronduit de pest in. “Zie mij hier nu zitten, een vrouw van 79, gezond en wel en toch moet ik hier blijven tot ik sterf, want ik kan nergens anders heen.” Anita houdt van structuur en regelmaat. Als de orde verstoord raakt, dan wordt ze lastig en kan ze bazig overkomen. Ze is echter altijd te vinden voor een grap, een goed gesprek of liever nog een pittige discussie. Louise “Ik zeg dikwijls: ik heb een schoon leven gehad, effenaf!” Louise is de absolute tegenpool van Anita. Ze laten zich geen van beiden ringeloren. Regelmatig hebben ze heftige discussies. Louise is van volkse afkomst, ze is een schipperskind uit Gent. Later trouwde ze zelf met een schipper en werd ze schippersvrouw. Over het leven aan boord dist ze nog altijd graag verhalen op. De laatste tijd fantaseert ze erop los, waardoor het soms lastig is om in haar verhalen waarheid van fantasie te onderscheiden. Ze heeft voor zichzelf een wereld gecreëerd, die voor haar realiteit is. Louise zit meestal rustig en tevreden in haar stoel. Ze ziet er ook heel tevreden uit. Ze heeft al haar kleren zelf gemaakt. Maar de laatste tijd is ze erg verward en gaat ze peilsnel achteruit. Ze vraagt zich af wanneer ze naar huis mag, want het tehuis Iduna beschouwt ze als de kostschool. Als kind ging Louise naar het schippersinternaat. Af en toe heeft ze ook angstaanvallen, waarin haar jeugd haar parten speelt. Louise is het contact met het heden al enige tijd bijster, maar ook haar herinneringen drijven langzaamaan weg... Alice “Vroeger kon ik meer onthouden, maar dat gaat eruit, hé.” Alice is een ruwe bolster met blanke pit afkomstig uit Stabroek. Ze laat de kaas niet van haar brood eten, maar als er wat te delen is, staat ze op de eerste rij. Ze heeft een directheid over zich die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. Als ze vindt dat er te veel vragen worden gesteld, zegt ze ‘Amai, gij vraagt een ei uit een gat!’ Alice heeft het talent om zich met een kwinkslag of een knetterende vloek te redden uit vervelende situaties waarin ze door haar dementie wel eens verzeild geraakt. Wanneer ze over vroeger vertelt, wordt ze erg emotioneel. Haar moeder heeft elf kinderen helemaal alleen opgevoed, zelf heeft ze vier kinderen, die regelmatig over de vloer komen. In mei 2008 arriveerde Swa in het tehuis, de enige mannelijke bewoner sinds jaren. Binnen de kortste keren hadden Swa en Alice een relatie. Liefde bij mensen met dementie, het bestaat en het ontroert. Maar het heeft ook zijn prijs. Swa was namelijk beduidend zwakker dan Alice, maar zij vulde geduldig en liefdevol zijn hiaten op. Overige bewoners Yvette heeft jeugddementie. Normaliter wil haar geheugen nog wel mee, maar haar fysieke gesteldheid en spraak laten het afweten. Edwine woont het langst in Iduna, zij is het zwarte schaap van de groep want zij is ‘liever lui dan moe’. Af en toe is ze echter nog zeer goed bij de pinken. Marïette en Marieke zijn even no-nonsense als Alice en dat verdoezelt hun dementie.
Bertje ten slotte is de nieuwste bewoonster. Zij woont nog niet lang in Iduna en ze wordt door de andere bewoners op haar ‘duurzaamheid’ getest. Begeleiders en familie De begeleiders spelen een kleine maar zeker niet onbelangrijke rol in de film. Ze zijn niet weg te denken uit het leven van de bewoners. Ze verzorgen, begeleiden en organiseren het dagelijkse leven. Ze doen hun werk bijzonder nauwkeurig en met passie. Naast de begeleiders komen er ook familieleden in de film voor. In Iduna wordt de familie van de bewoners zoveel mogelijk betrokken bij alles wat er gebeurt. Ze lopen regelmatig binnen of ze nemen hun vader of moeder mee op familiebezoek. De begeleiders en de familieleden zijn belangrijk voor het aanbrengen van continuïteit in een leven met dementie. Familie, vrienden en verzorgers zijn niet alleen de gedwongen getuigen van het aftakelen, ze moeten vaak ook de weggevallen functies compenseren. Bij voorkeur met gevoel voor humor en tegelijk in de wetenschap dat de toestand nooit beter, alleen maar erger wordt.
INTERVIEW
KLARA
VAN
ES
Waar komt de titel ‘Verdwaald in het Geheugenpaleis’ vandaan? Een ‘geheugenpaleis’ is een begrip dat ik ‘geleend’ heb uit de oudheid. In de klassieke retorica werd het geheugen uitgebreid getraind. Een geoefend, goed werkend geheugen was van vitaal belang. In zijn ‘De oratore’ bestempelt Cicero het vermogen om te onthouden als één van de vijf onderdelen van de retorica. Geheugentraining was een kunst. Klassieke redenaars, maar ook de oude Chinezen, bouwden virtuele geheugenpaleizen om hun kennis beter te plaatsen en te onthouden. Wie lange redevoeringen wilde onthouden, beeldde zich een gebouw in. De kamers in dat huis versierde de redenaar met beelden en schilderijen. Aan die beelden kende hij informatie toe. Hij koos een beeld als symbool voor iets dat hij wilde onthouden. Tijdens zijn redevoering hoefde de spreker niets anders te doen dan in gedachten door zijn gebouw te lopen om alles wat hij daar had opgeborgen weer terug te vinden. Zo liep zijn betoog van een leien dakje. Mensen met dementie parodiëren dergelijke aanbevelingen. Ze lopen niet in gedachten maar daadwerkelijk door hun huis. Ze leggen hun routes niet in een vaste volgorde af, en al helemaal niet in de meest doelmatige. Ze dolen rond, nerveus, vaak op hun stappen terugkerend, zichzelf vragen stellend en bij vergissingen, zichzelf ook vermanend. ‘Hoe kunnen ze zo dom zijn?’ Dat was hen nu nog nooit overkomen!’ Mensen met dementie verdwalen letterlijk en figuurlijk in hun geheugenpaleis. Daarover gaat mijn film. Waarom wilde je een documentaire over dementie maken? Mijn film is, zoals gezegd, een film over leven met dementie. Bijgevolg gaat mijn film over het geheugen, herinneringen, bewustzijn en identiteit. Dit zijn begrippen die nauw met elkaar verweven zijn. Maar Verdwaald in het Geheugenpaleis gaat vooral over het verlies van het geheugen en hoe daarmee te leven valt. Daar heb ik als mens en als filmmaker vragen bij. Wat is de essentie van het mens-zijn en wat verlies je tijdens een dementieproces? Wat houd je over? Wat betekent zo’n aftakeling? Wat herinnert een persoon met dementie zich? Tot wanneer kan die terug in de tijd? Hoe herinnert die zich? Het lijkt alsof mensen met dementie de last van hun herinneringen kwijtraken. Maar is dat iets om jaloers op te zijn? Het klinkt misschien als een huizenhoog cliché, maar een film over leven met dementie maak je volgens mij niet als je twintig bent en ook niet op je dertigste. Dat doe je wel op een moment dat je beseft dat levens eindig zijn en dat je daar – of je dat nu wil of niet – met je neus op wordt gedrukt. Nog niet zo lang geleden vond ik oude mensen niet interessant en zieke oude mensen al helemaal niet. Nu maak ik – met veel plezier en met evenveel liefde – een film over zieke oude mensen. Ik was ervan overtuigd dat ik deze film ook absoluut moest maken en dat ik het nu moest doen. Omdat ik weet dat ik op dit ogenblik – al filmend – een verhaal over dementie te vertellen heb. Ik weet niet hoe het is om dement te zijn maar ik heb
wel een vermoeden. Ik stel me vooral vragen. En ik laat mijn personages antwoorden. Want dat kunnen ze! Deskundigen spreken in deze context wel eens over empowerment van mensen met dementie. Dat klopt. Met mijn film wil ik proberen te begrijpen wat leven met dementie betekent, in de eerste plaats door mensen met dementie het woord en beeld te geven. De meeste films over dementie – er zijn er heel wat – brengen het verhaal van de ziekte vanuit het standpunt van een verzorger of familielid. In Verdwaald in het Geheugenpaleis vertellen mensen met dementie zelf over hun ziekte, omdat ze daar op hun manier perfect toe in staat zijn. Het stoort mij dat er nog altijd meestal alleen over mensen met dementie gesproken, wordt maar zelden mét. Verdwaald in het Geheugenpaleis wil dus bijdragen tot een empowerment van mensen met dementie door ze zelf aan het woord te laten, nu het nog kan. Mijn film is bij wijze van spreken een beleving van de ziekte in de eerste persoon. Op die manier wil mijn documentaire bijdragen tot een eerlijk beeld en als dusdanig een positievere benadering van mensen met dementie. Het onderwerp van mijn film is hoe dan ook actueel en universeel. Denk alleen al aan de vergrijzing wereldwijd en aan de kosten die dat met zich meebrengt. Op gezette tijden is het ook een controversieel thema. Naar aanleiding van het zelfgekozen levenseinde van Hugo Claus bijvoorbeeld, was het hek van de dam in de pers en ver daarbuiten. Rond dementie hangt nog altijd een taboesfeer. Over dementie bestaan ook heel wat misverstanden. Met mijn film wil ik proberen te nuanceren. Mensen met dementie zitten niet vanaf dag één in hun stoel te kwijlen met de blik op oneindig en met de billen bloot. Vaak gaan er aan die fase jaren vooraf. Met mijn film wil ik een stem geven aan mensen die langzaam stemloos worden. Hoe pak je dat dan aan als filmmaker? Ik wilde geen film maken over herinnering, geheugen en bewustzijn an sich. Het werd een film over herinnering, geheugen en bewustzijn in de praktijk, op het toegepaste niveau, en meteen in zijn meest expliciete en schrijnende vorm, die van het falende geheugen als gevolg van dementie. Ik wil de verschillende verhaalniveaus, structuren en associaties verweven met elkaar volgens de manier waarop het geheugen werkt en gaat haperen als dementie het overneemt. Dat is een subtiel en tergend traag proces. Verdwaald in het Geheugenpaleis is dus een trage film. Ik wil de tijd nemen om de dingen te tonen en te laten gebeuren op het ritme van mijn personages. Tegelijk wil ik laten zien dat mensen met dementie zich niet zonder slag of stoot gewonnen geven. Dat gevecht breng ik ook in beeld. Maar wat er zich precies afspeelt in een geest met dementie kunnen we nooit weten, volgens Christine Van Broeckhoven – zij is meter van deze film. En ik ben bereid haar te geloven in deze. Het feit dat mijn personages mensen met dementie zijn maakt het verloop en de opbouw van mijn film tot op zekere hoogte ‘wishfull thinking’. Mensen met dementie regisseer je niet zonder meer. Zij regisseren jou. Maar ik weet intussen wel wat ze in zich hebben en dat is een fortuin. Waarom heb je gekozen voor Iduna/De Bijster als locatie? Het zit eigenlijk zo dat ik heel mijn filmende leven lang al gefascineerd ben door biotopen. Iduna, de flat waar mijn personages samenwonen, is een wel heel bijzondere biotoop. Op een paar vierkante meter vallen acht levensgeschiedenissen door toedoen van een ziekte ongevraagd samen. Op een paar vierkante meter wordt er, ondanks die ziekte, ook geleefd. Er wordt gezegd en gezwegen, geroepen en gevloekt, gelezen en gepuzzeld, gekookt, gegeten en gedronken, gelachen en getobd, gekust en gestreeld. Ik was er van overtuigd dat deze kleine plek een groot verhaal bevatte. Daarnaast heeft De Bijster al meer dan dertig jaar een goede reputatie in het zorgen voor mensen met dementie.
OVER
DEMENTIE
Cijfers in Nederland
In Nederland zijn zo’n 270.000 mensen dement, 160.000 tot 190.000 hiervan hebben Alzheimer. Ieder uur komen er 4 mensen bij met dementie (oftewel 2 à 3 Alzheimer patiënten). De kans dat iemand in zijn leven dement wordt, is 20%. De kans op dementie neemt sterk toe met het ouder worden. Ruim 10% van de mensen boven de 65 jaar heeft dementie. Voor mensen boven de 80 jaar ligt dat op ruim 20% en dat verdubbelt naar ruim 40% voor mensen boven de 90. Het aantal dementerenden in 2050 wordt vanwege de toenemende vergrijzing geschat op een half miljoen. Cijfers in België In België wordt het aantal mensen met dementie geschat op 9% van alle vijfenzestigplussers. Bij meer dan een derde van de vrouwen boven de 85 jaar komt dementie voor. Er zijn meer vrouwen met dementie dan mannen (slechts achttien procent van de mannen ouder dan 85 is dement), maar mannen maken meer kans om te dementeren op jongere leeftijd. Op de evolutie van de ziekte hebben geslacht, leeftijd of komaf geen invloed. Gevolgen van dementie Dementie is een aandoening die zich traag nestelt in de hersenen van oude mensen. Het is geen typische ouderdomskwaal, maar wel een ziekte die vooral oude mensen treft. Bij dementie vallen de hersenfuncties één voor één weg. Langzaam maar zeker worden doodgewone en dagelijkse handelingen onmogelijk, de bus nemen, telefoneren, boodschappen doen, etc. Eén van de belangrijkste kenmerken van dementie is het verstoorde geheugen. Eerst wordt het korte termijngeheugen aangetast. Later volgt het lange termijngeheugen. Uiteindelijk raak je verdwaald in je eigen levensgeschiedenis en herken je bijvoorbeeld je eigen familie niet meer. Door geheugenstoornissen ontstaat verwardheid, gaan feiten en aanknopingspunten verloren. Je raakt gedesoriënteerd in tijd en ruimte. Daarnaast treden er problemen op met taal en met doelgericht handelen. Je gedrag verandert en je wisselt voortdurend van stemming. De geheugenstoornissen hebben ook invloed op je lichaam. “Wij zeggen dat Alzheimer niet van het dorp is. Hij woont in het buitenland. U kan hem niet kennen. Het tegendeel is waar. Hij woont zo dichtbij dat zij hem niet kan zien. In haar hoofd heeft hij zich gevestigd. Aanvankelijk nam hij genoegen met een heel klein kamertje. Hij deed de deur stevig op slot zonder de moeder een sleutel te geven.” - Marijke Hilhorst - De vader, de moeder en de tijd: een familiekroniek I fear I am not in my perfect mind. Me thinks I should know you, and know this man; Yet I am doubtful for I am mainly ignorant What place this is; and all the skill I have Remembers not these garments; nor I know not Where I did lodge last night. - William Shakespeare, King Lear, act four, scene six
CREW Regisseur - Klara Van Es Klara Van Es is Master in de Kunstgeschiedenis. Ze heeft een lange staat van dienst als radio- en televisiemaker. Naast documentairemaker werkt Klara ook voor verschillende televisieproductiehuizen als reportagemaker, journalist, eindredacteur en regisseur. In die hoedanigheid realiseerde ze televisieprogramma’s voor diverse omroepen. Klara was ook werkzaam als omroeper bij Canvas. Ze gaf ook les en recenseerde boeken en tentoonstellingen over hedendaagse kunst voor de openbare radio. Om Verdwaald in het Geheugenpaleis, Klara’s eerste lange documentaire, te kunnen realiseren werkte ze drie jaar lang als vrijwilligster één dag per week in De Bijster. Zo leerde ze de ziekte en haar personages kennen als geen ander.
Montage - Leen Anthonissen Leen Anthonissen volgde de opleiding Filmregie aan het RITS. Ze starte haar werkcarrière als monteur in postproductiehuizen en ze was actief op het vlak van bedrijfsfilms, documentaires en fictie. Sinds 2008 werkt Leen Anthonissen als freelance monteur. Gedurende hun carrière werkten Leen en Klara al samen aan meerdere projecten. Selected Works: Vlasman/Flaxman, lange documentaire Michel Verschuren, documentaire (Typisch Belgisch) De Frieten Zingen, documentaire (Typisch Belgisch) Zwart Goud, documentaire (Typisch Belgisch) Geel, documentaire (Typisch Belgisch) Kinderen Van Dewindt, fictie reeks Emma, fictie reeks Director of photography - Mark Sanders Mark Sanders studeerde Foto, Film en Video aan het Narafi. Hij werkte als freelance cameraman voor Belgische en buitenlandse zenders en met grote productiehuizen. Marks camerawerk won verschillende prijzen zoals o.a. de Dexia Persprijs voor Requiem for a Cup Final (2005), de Zilveren Prijs op de Internationalen Tourismus Filmwettbewerb in Berlijn met de dansreek ‘Dans Mondial’. Voor Verdwaald in het Geheugenpaleis hanteerde Mark een Silicon Imaging 2K camera. Selected works: Requiem for a Cup Final, documentaire Mozart 150 jaar Dans Mondial, reeks Componist - Jef Neve Jef Neve begon op zijn 14e met optreden met lokale bands. Hij componeerde ook werken voor zeer verschillende bezettingen (van solo piano tot symfonisch orkest). Vanaf zijn 17e tot zijn 20e speelde hij met de populaire funk-band Mr. Zebedee. Als freelance pianist speelde Jef met zeer uiteenlopende ensembles: klassieke ensembles, pop bands, theater producties en met onder meer het Filharmonisch Orkest van Vlaanderen. HIj maakt tevens deel uit van het ‘Pascal Schumacher/Jef Neve Quartet’, met wie hij twee cd’s opnam, en de eerste prijs won op ‘Tremplin Jazz’ in Avignon in 2004. Jef Neve ontving de Radio Klara Prijs voor ‘Beste jazz cd van 2005’ en werd genomineerd in de categorie ‘beste artiest’ voor de ZAMU AWARDS 2004 en opnieuw in 2005. Daarnaast werd hij genomineerd voor prijzen zoals de cultuurprijzen Vlaanderen 2005 in de categorie ‘muziek’, en voor de Octaves de la Musique 2005 in de categorie ‘jazz’. In februari 2007 ontving hij de ZAMU AWARD ‘Jazz’. Selected works: It’s Gone (2004) – Jef Neve Trio Nobody is Illegal (2006) Jef Neve Soundtrack: Dagen zonder Lief van Felix Van Groeningen Soul in a Picture (2008) Jef Neve Trio Soundtrack: Helaasheid der Dingen van Felix Van Groeningen Executive producer - Bram Crols Bram Crols studeerde filmregie aan het RITS en het European Film College in Denemarken. Na tien jaar algemene televisieproducties als regiseur en producer, regisseert hij de awardwinnende documentaire Township Jive (2006). Voor Building a Legend (2007) tekent hij als regisseur en uitvoerend producent. Vanaf dat moment is Bram als partner verbonden met Associate Directors waar hij hoofdzakelijk werkt aan de documentaire producties. Vlasman (2009) van Jan Lapeire krijgt een bioscoop release en met Eternal Girl (2009) levert Bram nog een eigen documentaire af.
Deze films reisden naar festivals wereldwijd en werden uitgezonden door talrijke televisiezenders in Europa. Als curator van Eccos inviteert hij jaarlijks belangrijke internationale documentaire filmmakers naar België. Selected works: 2006 Township Jive (regisseur) 2007 Building a Legend (regisseur , exec. producer) 2009 Vlasman (exec. producer) 2009 Eternal Girl (regisseur)
PRODUCERS Associate Directors (AD) www.adirector.eu Associate Directors is een onafhankelijk productiehuis met hoofdkantoor in Antwerpen. Naast de noodzakelijke commerciële producties focust Associate Directors zich op het (co)produceren van creatieve documentaires voor een internationaal publiek. De producties concentreren zich op maatschappelijk en cultureel relevante onderwerpen. Diverse films werden geselecterd en ontvingen prijzen op internationale festivals. Associate Directors wil nieuw en gevestigd talent samenbrengen in de zoektocht naar innovatieve filmprojecten. Associate Directors initieerde DocShop en ECCOS, twee initiatieven om de professionele horizon van filmmakers te verruimen. Opgericht in 1990, brengt Associate Directors vandaag de ervaring van Mark Daems, Jan Lapeire en Bram Crols samen. Associate Directors is lid van het European Documentary Network en mede-initiatiefnemer van Flanders Doc. Selected works: Building a legend (2007) Nollywood aan de Schelde (2008) Vlasman (2009), Eternal Girl (2009) Food (2010) Memphis Film & Television www.memphisfilm.net In 1992 bundelden producent Cécile van Eijk en producent/regisseur Sherman De Jesus hun krachten en richtten Memphis Film & Television op. Memphis Film & Television is gespecialiseerd in het ontwikkelen en het produceren van documentaires, televisieprogramma’s, speelfilms, corporate video’s en voorlichtingsfilms van hoge kwaliteit voor Nederland en de internationale markt. De documentaires gaan over kunst, literatuur, human interest en ontwikkelingsproblematiek. Memphis Film & Television heeft de rechten van een aantal films ondergebracht in Stichting Ocean Film Production. Deze stichting is opgericht in 1984 en wordt ook door beiden bestuurd. Voor Verdwaald in het Geheugenpaleis was Memphis Film & Televisie vooral verantwoordelijk en betrokken bij de post-productie van de film. Selected works: Gevangen op Java (1995) Let the Music Dance (1990) De Lnage Aden van Zuilen (1999) Boy Ecury (2004) Zielen van Napels (2004)
