overmand Bezige Terpstra Overmand 1ee.indd :24

overmand

Bezige Terpstra Overmand 1ee.indd 1

01-02-13 14:24

anita terpstra bij uitgeverij cargo Nachtvlucht Dierbaar


01-02-13 14:24

Anita Terpstra

Overmand

2013 de bezige bij amsterdam


01-02-13 14:24

Cargo is een imprint van uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam Copyright © 2013 Anita Terpstra Omslagontwerp Marry van Baar Omslagillustratie Marta Bevacqua / Trevillion Images Foto auteur Billie Glaser Vormgeving binnenwerk Peter Verwey, Heemstede Druk Koninklijke Wöhrmann, Zutphen isbn 978 90 234 7497 5 nur 305 www.uitgeverijcargo.nl


01-02-13 14:24

Voor Gerard


01-02-13 14:24


01-02-13 14:24

dag 1, zondag | 02.30 uur

Er zijn van die uitdrukkingen die je jarenlang gebruikt, maar die je pas echt begrijpt als je ze zelf meemaakt. Levende nachtmerrie bijvoorbeeld. Doodsangst. Je leven aan je voorbij zien flitsen. Terwijl ik het asfalt onder me door hoorde zoeven, probeerde ik in te schatten hoe diep ik in de problemen zat. Mijn eerste gedachte toen ik van achteren werd opgetild en in de laadbak van de pick-up – ik kon me de kleur niet herinneren – werd gezet, was dat Leo een geintje met me uithaalde. Maar de mannengeur die ik opving, was niet die van Leo. Toen ik met mijn gezicht naar beneden lag en mijn handen ruw achter mijn rug werden getrokken en geboeid, flitste het door me heen dat zijn vrienden iets van plan waren en hoopvol wachtte ik tot Leo naast me in de laadbak zou worden geduwd. Maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan werd er een nat, koud zeil dat naar vis stonk over me heen getrokken en verdween het weinige licht dat afkomstig was van het dunne schijfje maan hoog aan de hemel. Ik draaide me op mijn rechterschouder en probeerde overeind te komen, maar ik zat vast. De handboeien waren vastgemaakt aan een korte ketting, die weer aan een ring aan de bodem van de laadbak was bevestigd, ontdekte ik al tastend. Er was net genoeg ruimte om me op mijn rug te kunnen draaien. De motor startte en de pick-up verliet het parkeerterrein van de bar waar mijn vrijgezellenfeestje en dat van Leo nog steeds gaande was. En toen sloeg de paniek hard en genadeloos toe. Ik




01-02-13 14:24

begon te schreeuwen en trapte uit alle macht tegen het zeil boven me en de zijkant van de pick-up. Ik kwam nauwelijks boven het lawaai dat de auto produceerde uit. En zelfs al was me dat gelukt, dan maakte het weinig uit. Ik bevond me op de snelweg, in Alaska bovendien, waar je meer kans hebt om een eland tegen te komen dan een mens. Wie zat er achter het stuur en waarom had hij me meegenomen? Wat was hij van plan? Een peilloze angst schroefde mijn keel dicht. Mijn ademhaling versnelde en mijn maag kromp samen. Ik dwong mezelf tot kleine hapjes lucht om niet te gaan hyperventileren. Mijn hart ging zo heftig tekeer dat het pijn deed. Niet flippen nu. Ik probeerde na te denken, maar met de hoeveelheden drank die ik had genuttigd, bleek dat behoorlijk lastig. De bar lag aan een doorgaande weg in Glennallen. Was hij links afgeslagen, richting Fairbanks, of de andere kant op, naar Anchorage? Ik had werkelijk geen flauw idee. Ik werd misselijk van het gehobbel, van de geur van het zeil, van de angst. Ik had een vieze smaak in mijn mond. Ik slikte heftig om niet te hoeven overgeven en ik had het ijskoud. De roze prinsessenjurk die ik een paar uur geleden van mijn zusje Kirsten aan had moeten trekken, was prima voor de bloedhete bar waar zij en Beth, mijn collega van het medisch centrum, me mee naartoe hadden genomen, maar allerminst geschikt voor een koude septembernacht. Ik had tegen niemand gezegd dat ik naar buiten ging. Beth was al naar huis omdat ze de volgende ochtend vroeg dienst had. Kirsten en ik hadden ruziegemaakt en ik was zomaar weggelopen. Maar ze zou zich afvragen waar ik bleef. Uiteindelijk zou ze me gaan zoeken. Ik pijnigde mijn hersenen met de vraag of er andere mensen op de parkeerplaats waren geweest. Hadden ze gezien wat er was gebeurd? Ik stelde me voor hoe meteen de




01-02-13 14:24

Alaska State Troopers waren gebeld, hoe er nu met man en macht werd gezocht naar een zwarte pick-up. Ja, de auto was zwart, beslist. Misschien reden ze op dit moment maar een paar kilometer achter ons. Het was slechts een kwestie van tijd tot de pickup tot stoppen zou worden gedwongen. Maar wat als niemand had gezien dat ik in de pick-up was geduwd? Hoelang was het nu geleden, een uur? Of twee? Als Leo maar niet dacht dat ik cold feet had gekregen. Als de troopers dat maar niet zouden denken. ‘We zien het zo vaak, meneer. Een aanstaande bruid die ervandoor gaat. Ze duikt vanzelf wel weer op,’ kon ik ze bijna horen zeggen. Ik dacht aan de stomme dingen die ik tegen Kirsten had gezegd. Ik meende het niet serieus. Van drank werd ik labiel. Het was meer een soort oprisping, alsof ik mijn twijfels hardop moest uitspreken om te horen hoe belachelijk ze eigenlijk waren. Ze was terecht boos op me geworden. Ik moest me niet zo aanstellen. Maar stel dat Kirsten het zou vertellen? En ik had Leo’s aanzoek niet meteen aangenomen, stomme trut die ik was. Nee, niet zo denken. Leo wist dat hij de man was met wie ik me wilde settelen. Daar zou hij ze van overtuigen. Leo en zijn vrienden zouden inmiddels zelf een zoekactie op touw hebben gezet. Als vrijwilliger bij de opsporings- en reddings brigade Alaska Mountain Rescue Group weet hij als geen ander hoe dat moet. Hij zou niet niks doen. Zo is hij niet. Dat kan hij niet. In de zomermaanden werkt Leo als gids bij Alaska Adventure Travel, een organisatie die zich heeft gespecialiseerd in avontuurlijke reizen. Dat betekent dat ik hem in die periode nauwelijks zie omdat hij met groepen aan het wildwatervaren, wandelen of klimmen is in de uitgestrekte wildernis van het Wrangell-St. Elias National Park. Het park ligt in het zuidoosten van Alaska en grenst aan Canada. Soms is hij dagen- of zelfs wekenlang onder-




01-02-13 14:24

weg. In die maanden harkt hij flink wat geld bij elkaar. Nu, eind september, loopt het seizoen ten einde en Leo had de komende week vrijgenomen vanwege de allerlaatste voorbereidingen voor ons huwelijk, dat aanstaande vrijdag plaats zou vinden. Ik begon te klappertanden van de kou. Als dit zo doorging, bezweek ik nog aan onderkoeling voordat de man achter het stuur me iets zou kunnen doen. Verbeten rukte ik aan de ketting, maar er zat geen enkele beweging in. Ik probeerde mijn polsen door de boeien te wurmen, maar er was niet genoeg ruimte. Ik vervloekte mijn grote, bonkige handen, het resultaat van mijn werk als fysiotherapeut. Ik stak mijn benen uit en drukte het zeil omhoog om iets te kunnen zien, maar het gaf niet mee. Het was waarschijnlijk aan alle kanten stevig vastgemaakt. Ik begon weer te schreeuwen, in het volle besef dat het geen enkele zin had, maar het hield de gedachten aan wat me te wachten stond en die me doodsbang maakten op een afstand. De pickup minderde vaart en sloeg af. We hadden de snelweg verlaten, want de auto hobbelde als een gek en reed niet zo snel meer. Ik probeerde in te schatten hoeveel kilometer we hadden afgelegd toen de auto, tot mijn grote afgrijzen, stopte. Het portier sloeg dicht. Geknerp van schoenen op grind. Er werd op de zijkant van de laadbak gebonsd en ik verstijfde. Dacht hij dat ik lag te slapen? ‘Klootzak,’ schreeuwde ik met een keel die rauw aanvoelde. ‘Laat me eruit.’ Het zeil verdween. Ik knipperde met mijn ogen. Het werd al licht buiten. Een gezicht zweefde boven me. Met een schok besefte ik dat ik hem herkende. Hij had aan de bar gezeten en Kirsten had hem gevraagd een foto van ons tweetjes te nemen. Toen ik met hem stond te praten had Kirsten een foto van ons genomen. Hij was kwaad geworden. ‘Je moet het eerst vragen,’ had hij gezegd en hij was weggelopen. Ik had toen, en nu weer, het




01-02-13 14:24

vage vermoeden dat ik hem eerder had gezien, al kon ik hem niet thuisbrengen. Ik had er verder geen aandacht aan besteed, omdat Kirsten het zoveelste drankje voor mijn neus hield, maar ook omdat er in deze omstreken zoveel mannen zijn die er ongeveer hetzelfde uitzien. Een jaar of veertig, een korte, bruine baard en dito kapsel, dat nu trouwens schuilging onder een donkerblauw petje. Van gemiddelde lengte, met een gedrongen postuur. Spijkerbroek, een rood met zwart geblokt houthakkershemd en een donkere bodywarmer. Hij hees zichzelf op de laadklep, alsof hij gezellig een babbeltje wilde maken. Er hing een lucht van bier en zweet om hem heen. ‘Wat is dit voor zieke grap? Maak me los.’ Mijn hoofd tolde. Het drong tot me door hoe vreselijk kwetsbaar ik was, zo op mijn rug, met mijn handen geboeid. ‘Je bent mooi,’ zei hij. ‘Wat wil je?’ Ik rukte aan de ketting. ‘Nu hoef je niet met hem te trouwen,’ zei hij. Verbijsterd keek ik hem aan. ‘Ik hield je al een tijdje in de gaten in de bar. Oké, vanaf het moment dat je binnenkwam. Je viel me meteen op. Je zag er zo ongelukkig uit.’ ‘Ik ben niet…’ ‘Hoe heet je?’ ‘Amy,’ bracht ik uit. ‘Amy de Wilde.’ ‘Je hebt een accent. Kom je van hier?’ ‘Nederland.’ Niet dat het je ook maar ene flikker aangaat. Godzijdank liet hij de clichés achterwege. ‘We moeten gaan, we hebben een lange dag voor de boeg.’ Hij hees zich op zijn knieën en sloeg het zeil verder terug. Naast me lagen twee rugzakken, een grote en een wat kleinere. Mijn adem stokte in mijn keel. ‘Kleed je uit.’




01-02-13 14:24

‘Wat?’ Hij herhaalde zijn woorden. ‘Nee.’ Het was alsof ik me er tijdens die lange rit al bij had neergelegd dat hij me ging verkrachten, maar ik was niet van plan om het hem gemakkelijk te maken. De vraag was of ik bereid was te sterven. Dat was ik niet, had ik al besloten. ‘Zo kunnen we niet op pad.’ ‘Op pad? Waarheen? Ik ga niet mee. Ik wil naar huis.’ Mijn stem beefde. Hij pakte de kleinere rugzak en nam er enkele opgevouwen kledingstukken uit, die hij me in een net stapeltje overhandigde. Een spijkerbroek, een T-shirt, een fleece trui en een waterdichte jas, donkerblauw van kleur. Ik klemde de stapel beschermend tegen me aan. Ik keek om me heen. De plek waar we ons bevonden was een soort inham, niet zichtbaar vanaf de weg, en omzoomd door hoge bomen. Waar had hij me mee naartoe genomen? ‘Schiet eens op,’ maande hij en hij pakte me bij mijn arm vast. Ik trok me los en viel bijna achterover. ‘Hou je rustig, dan doe ik die boeien af.’ Nadat hij me had losgemaakt, schoot ik overeind en sprong via de zijkant van de pick-up op de grond. Ik begon te rennen, maar dat viel niet mee met koude en verkrampte benen. Half struikelend schoot ik zigzaggend tussen de bomen door. In mijn feestjurk ging ik niet bepaald op in de omgeving. Het was een afzichtelijk geval, zuurstokroze, gemaakt van tule en satijn en volop voorzien van nepdiamanten. Ik hoorde een suizend geluid naast me. De kogel sloeg in in een boomstam naast me. ‘Het volgende schot is raak,’ schreeuwde hij. Waar ik de moed vandaan haalde, weet ik niet, maar ik bleef rennen. Minutenlang. Ik rende een paar keer per week voordat ik naar mijn werk ging. Tien kilometer in een uur. Ik vergat voor




01-02-13 14:24

het gemak dat ik dan rustig van start ging. Felle steken teisterden mijn linkerzij. Zwoegend haalde ik adem. Ik begon te denken dat ik een kans maakte, maar toen klonken er snelle voetstappen achter me. Er porde iets hards tegen mijn rug en ik werd uit mijn evenwicht gebracht. Ik kon de boom die uit het niets verscheen niet meer ontwijken en schampte er met mijn schouder tegenaan. Ik draaide een kwartslag en kwam op mijn billen terecht. Hij zette zijn wandelschoen op mijn borst en dwong me tot liggen. Hijgend probeerde ik op adem te komen. Dik slijm vulde mijn mond en liet zich moeilijk wegslikken. Ik had het in ieder geval weer een beetje warm gekregen. Hij richtte het geweer op mijn voorhoofd, zijn vinger aan de trekker. Was dit het einde? Ik hief mijn handen. ‘Alsjeblieft…’ Ik kon bijna niet praten van angst. ‘Heb je je pijn gedaan? Ben je gewond?’ ‘Nee,’ bracht ik verrast uit. ‘Je hebt meer lef dan die andere. Zij stopte na het eerste schot.’ Met één hand sjorde hij me overeind en duwde me voor zich uit. ‘Lopen.’ Die andere? Mijn god, hij heeft dit vaker gedaan. Hoe vaak? Ik woonde nu een jaar in Copperville en had nog nooit gehoord dat er vrouwen waren verdwenen. Terug bij de pick-up zei hij me de kleding aan te trekken. Hij draaide me zelfs de rug toe om me wat privacy te geven. Ik trok mijn jurk uit, de roze panty met glitters hield ik aan. Als ik een kans wilde maken om dit te overleven, kon ik me maar beter warm aankleden. Het was duidelijk kleding voor een vrouw en ik vroeg me af aan wie ze hadden toebehoord. Want de kleding was niet nieuw, eerder verwassen. Die andere, hamerde het door mijn hoofd. De spijkerbroek was een paar maten te groot en zakte van mijn heupen.




01-02-13 14:24

‘Mijn broek zakt af,’ zei ik toen ik klaar was en ik voelde me net een kind van drie dat zichzelf had aangekleed en nu de hulp van haar moeder nodig had. Hij pakte een touw, sneed er een stuk af en gaf het aan mij. ‘Ben je er blij mee?’ knikte hij, doelend op de kleding. Hij keek me verwachtingsvol aan, als een puppy die iets nieuws had geleerd en op een complimentje wachtte. Ik wist wat hij wilde horen, maar kreeg het m’n strot niet uit. In plaats daarvan haalde ik met al mijn aandacht het touw door de smalle lussen. Onhandig legde ik een knoop. Ten slotte rolde ik de broekspijpen om. Ze was in ieder geval langer en dikker dan ik. Waar was ze, wat was er met haar gebeurd? Ik kon een huivering van angst niet onderdrukken. Op de laadklep lagen nog sokken en wandelschoenen, die ik ook aantrok. De schoenen pasten precies. ‘Dit is mijn maat,’ zei ik verbaasd. ‘Heb jij even mazzel,’ zei hij. Ik zweeg, verbouwereerd. Was het toeval dat de schoenen wel pasten, maar de kleren niet? Hij nam mijn jurk en gooide die op de grond. Hij pakte een jerrycan en gooide een deel van de inhoud over de jurk. Hij zakte door zijn knieën en hield er een aansteker bij. Het volgende moment stond mijn prinsessenjurk in de fik. Vol afschuw keek ik toe. Niet dat ik er bijzonder dol op was, maar enkele uren geleden had ik nog de grootste lol in die jurk gehad. Ik had me gezegend gevoeld met Leo, met Kirsten die vrijdagavond vanuit Nederland was overgevlogen om mijn getuige te zijn, het leven dat ik hier in Alaska had opgebouwd, mijn werk als zelfstandig fysiotherapeut in het medisch centrum van Glennallen. Het leek een mensenleven geleden. Toen er niets meer over was van de jurk, stampte hij het vuur




01-02-13 14:24

uit en schepte er met zijn schoenen modder overheen. ‘We mogen geen sporen achterlaten,’ zei hij. Ik dacht aan het kroontje dat nog ergens onder het zeil lag. Hij gaf me de opdracht om zoveel mogelijk takken, liefst met bladeren, te verzamelen om de pick-up mee te bedekken. Ik deed wat hij vroeg. Ik zag geen kans om er nog eens vandoor te gaan, aangezien hij vlak bij me bleef. Door het voortdurende bukken werd ik nog misselijker dan ik al was en bij een jonge boom gaf ik ten slotte over, tot er niets meer in mijn maag zat. Trillend van ellende en met een vieze smaak in mijn mond leunde ik tegen de stam. ‘Zo, nu voel je je vast stukken beter,’ zei hij. ‘Drank is niet goed voor je.’ Het kwam kennelijk niet in hem op dat een vrouw ontvoeren, haar uren in de laadbak van een pick-up laten liggen in een temperatuur die nauwelijks boven het vriespunt uitkwam en dreigen haar hoofd eraf te schieten ook niet bepaald bevorderlijk voor haar welzijn waren. ‘Hebben je ouders je niet geleerd dat drinken niet goed voor je is?’ ging hij verder. Norbert – mijn stiefvader – was een eikel en mijn moeder was overleden voordat ik dat soort gesprekken met haar had kunnen voeren. ‘Ze heeft me wel gewaarschuwd om niet met vreemde mannen mee te gaan,’ zei ik in het Nederlands. Mijn moeder was een tikkeltje wereldvreemd geweest – ze ging om met kunstenaars en bohemiens – maar op één vlak was ze net als andere alle moeders: ze was als de dood dat ik ontvoerd zou worden door een kinderverkrachter. Hij keek me met samengeknepen ogen aan, maar hij leek me niet gehoord te hebben. We bedekten de pick-up. Van alle inspanningen kreeg ik ontzettend dorst, maar de gedachte hem iets te




01-02-13 14:24

moeten vragen, maakte dat mijn maag zich weer omkeerde. En dus zwoegde ik verder. ‘Zo,’ zei hij uiteindelijk en hij zette een stapje achteruit, alsof hij een kunstenaar was die zijn pas voltooide schilderij wilde bewonderen. Hij liep naar de boom waar de twee uitpuilende rugzakken tegenaan stonden. Er hingen geen klimspullen aan, zag ik. Dat betekende dat we niet de bergen in gingen. ‘Kom hier,’ zei hij en hij hielp me de kleinste rugzak op mijn rug hijsen. Hij was loodzwaar en ik bezweek bijna onder het gewicht. Ik trok mijn armen eruit en met een plof viel de rugzak op de grond. ‘Vergeet het maar. Ik ga nergens heen.’ Ik keek naar het dichte, donkere bos, dat een soort grens leek te markeren. Als ik die passeerde, was er geen weg terug. ‘We moeten gaan.’ ‘Je kunt me niet dwingen.’ In een paar stappen was hij bij me en als in een film die zich vertraagd afspeelde, zag ik hoe hij zijn vuist hief. Ik dook niet snel genoeg weg en hij trof me vol in mijn gezicht. Een hevige pijn explodeerde in mijn neus. Een paar gruwelijke seconden lang kon ik niet ademhalen en ik wankelde naar achteren. Het volgende moment lag ik op de grond – weer – en zat hij boven op me. Zijn enorme handen leken mijn hele nek te omvatten en knepen mijn keel dicht. Woest klauwde ik met mijn handen aan zijn bodywarmer, zijn schouders, zijn bovenarmen en probeerde toen zijn knellende vingers los te peuteren, maar zijn greep verslapte geen moment. Ik schopte met mijn benen, bokte om hem van me af te gooien, maar het enige effect was dat zijn mond zich verder verstrakte. Ik hoorde een gorgelend geluid en besefte dat het van mij afkomstig was. In plaats van voor mijn trouwerij zouden mijn dierbaren komen




01-02-13 14:24

opdraven voor mijn begrafenis, schoot het door me heen. Als ik tenminste gevonden zou worden. En die kans achtte ik klein. Als je wilde, kon je in Alaska voorgoed verdwijnen. Of een lichaam voorgoed kunnen laten verdwijnen. Beren en wolven genoeg. Mijn hoofd voelde aan alsof het ieder moment kon ontploffen en net toen ik dacht dat er geen enkel restje zuurstof meer in mijn longen zat, was de druk rond mijn keel verdwenen. Gulzig zoog ik zuurstof naar binnen en kreeg prompt een hoestbui. Zijn gezicht was vlak bij het mijne en nu pas zag ik dat zijn ogen donkerblauw waren. Ik tastte naar mijn hals en legde er beschermend mijn handen omheen. Hete tranen gleden over mijn wangen. Fuck, deze vent was compleet gestoord. En ik was gek om te denken dat ik tegen hem in kon gaan. ‘Ik tolereer geen gezeur,’ zei hij op afgemeten toon. Hij ging van me af en ik rolde me op mijn zij. Hoestend en hijgend probeerde ik op adem te komen. Hardhandig pakte hij me vast en sleepte me naar de rugzak. ‘Omdoen,’ beval hij. Op de een of andere manier wist ik de rugzak op mijn rug te hijsen. Ik verstelde de banden en maakte de heupgordel vast. ‘Niet huilen,’ zei hij. Hij haalde een smoezelige zakdoek uit zijn broekzak en gaf die aan mij. ‘Het spijt me. Je moet gewoon naar me luisteren, dan gaat het veel beter.’ Hij stak zijn hand uit en veegde mijn tranen weg. Ik onderdrukte een huivering toen zijn vingers kort mijn wang aanraakten. Eerst aarzelde hij geen seconde om zijn wapen op me te richten, me te wurgen en nu deed hij lief? ‘Oké?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘En nu lopen.’ ‘Waar zijn we?’ bracht ik met een pijnlijk kloppende keel uit.




01-02-13 14:24

Ik liet de zakdoek op de grond vallen zonder dat hij het zag en haalde mijn vingers langs mijn neus. Geen bloed, constateerde ik. ‘Wrangell.’ ‘Waar gaan we heen?’ ‘Dat is een verrassing.’




01-02-13 14:24


‘Zeg, heb jij dit bierviltje naar me gegooid?’ Kirsten keek op van haar drankje en schoot in de lach. Naast haar aan de bar stond een jonge vent die een gat had gemaakt in een bierviltje en dat aan het puntje van zijn neus had gehangen. Ze schatte hem eind twintig. Hij was niet onaantrekkelijk, met zijn donkere krullen en kuiltjes in zijn wangen. Maar in dit licht, dat geen ander doel diende dan te verbloemen dat de bar hoognodig aan een opknapbeurt toe was, leek iedereen aantrekkelijk. ‘Je kunt het goedmaken door me op een biertje te trakteren,’ voegde hij eraan toe. Omdat Kirsten nog geen zin had om met Amy te praten na hun woordenwisseling van een paar minuten geleden wenkte ze de barman. Het biertje arriveerde en ze proostten. ‘Speel je basketbal?’ vroeg de man, naar haar opkijkend. Hij was ongeveer vijftien centimeter kleiner dan zij. ‘Nee, volleybal,’ zei Kirsten. Als achtjarige torende ze al ver boven haar klasgenoten uit, iets wat ze altijd vreselijk had gevonden. Daarom was ze zo graag bij Amy, een koppige, eigenzinnige wervelwind die geen blad voor de mond nam en onbewust alle aandacht naar zich toe trok. Dan viel ze zelf tenminste niet meer zo op. Pas later was ze de voordelen van haar lengte gaan inzien. Drie jaar geleden had een knieblessure een einde gemaakt aan haar carrière bij een professionele club en het nationale team.




01-02-13 14:24

Hij wees naar het kroontje op haar hoofd. ‘Jij hoort bij het vrijgezellenfeestje?’ Kirsten knikte. ‘Mijn zus gaat trouwen.’ Tenminste, dat was de bedoeling. Na wat Amy zonet had gezegd, wist ze dat niet zo zeker meer. Wispelturige Amy. Precies mama. Eerst iets zeggen, dan pas nadenken. ‘Je accent…?’ ‘Nederland,’ zei Kirsten snel. ‘Hoe komen jullie in Alaska terecht?’ vroeg hij oprecht ver baasd. Kirsten gaf hem de korte versie: ‘De liefde.’ ‘Ja, wij stoere mannen uit Alaska oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op vrouwen uit het buitenland. Jij hoort ook bij een van hen?’ Hij wees in de richting van Leo en zijn vrienden. Of collega’s, hoe je ze ook wilde noemen. Hij kende ze van zijn werk, in ieder geval. Alle vijf type skileraar. Breed en gebruind. Ze zouden het goed doen op de voorkant van Bouquet reeksromannetjes. Leo stond druk te gebaren. Kirsten lachte hardop. ‘Nee.’ ‘Dus je bent nog single?’ vroeg hij toen. Ze knikte en kon een geeuw niet onderdrukken. ‘Sorry,’ zei ze. ‘Jetlag.’ Ze keek op haar mobiele telefoon hoe laat het was. Halfdrie. Het scherm toonde een foto van Amy en haar, genomen na hun geslaagde bungeejump. Allebei lang blond haar, blauwe ogen, een brede glimlach en een spitse kin. Na het beëindigen van haar profcarrière had Kirsten tevergeefs geprobeerd haar studie rechten weer op te pakken. Ze was gestopt – de studie had ze alleen gekozen omdat ze niet wist wat ze wilde en papa erop had aangedrongen – en was Amy gaan opzoeken die op dat moment in Australië zat. Samen hadden ze bijna twee jaar lang door Australië, Nieuw-Zeeland, India en noordelijk Afrika




01-02-13 14:24

gereisd. Ze waren onafscheidelijk, net als vroeger, voor het ongeluk hun gezin uit elkaar had gerukt. Mama’s dood had hun ontworteld en ze waren op drift geslagen, elk een eigen kant op. Het reizen had hen weer samengebracht. Even, in ieder geval. ‘Wil jij niet in Alaska komen wonen?’ knipoogde hij. ‘Wie weet.’ Er was niets wat haar aan Nederland bond, behalve papa en een handjevol vrienden. Het werk dat ze nu deed was leuk, maar niet bepaald haar droombaan. Na het reizen was ze aan de slag gegaan bij het activiteitenpark Break Through. Ze was verantwoordelijk voor de boekingen en viel af en toe in als instructeur. Ze verdiende niet eens genoeg om een eigen flatje te kunnen betalen, waardoor ze noodgedwongen nog steeds in haar oude studentenhuis woonde. En dat als zevenentwintigjarige. Er werd een hand op haar schouder gelegd en ze draaide zich om. Leo stond achter haar. ‘Waar is Amy?’ vroeg hij. In tegenstelling tot de andere bezoekers keek hij nog behoorlijk helder uit zijn ogen. Maar hij dronk dan ook niet. Geen druppel. Zelfs voor zijn vrijgezellenfeestje maakte hij geen uitzondering. ‘Geen idee, hier ergens.’ Zoekend keek ze om zich heen. ‘Ik kan haar niet vinden.’ ‘Misschien is ze naar de wc gegaan, ik kijk wel even,’ zei Kir sten. Ze groette de man, die lichtelijk teleurgesteld keek, en liep naar de wc’s. De deuren reikten tot aan de vloer, zodat bukken om te zien of ze Amy’s schoenen zag geen zin had. Het deed haar denken aan een kampeervakantie in Frankrijk. Het was hun laatste vakantie als gezin geweest. Hoe oud waren ze toen, twaalf en veertien? Amy en zij deden de afwas bij een van de washokken die aan het blok met wc’s en douches grensde, toen een Française uit een van de wc’s kwam stormen en hysterisch begon te gillen dat er naast haar een man zat die haar met een spiegeltje bekeek. Amy bedacht zich geen moment, bonsde op de deur en




01-02-13 14:24

schreeuwde dat hij eruit moest komen. Viezerik, had ze tegen hem gezegd. In het Frans! Toen hij dat niet deed, beende ze weer naar de stenen wasbakken, pakte een van de waterslangen en richtte die op de kleine, vierkante opening die zich in de muur aan de achterkant van de wc bevond. Binnen een paar seconden stond de man buiten de wc, zeiknat en vloekend. Kirsten wachtte ongeduldig. Nadat ze er zeker van was dat alle wc-deuren open waren geweest, liep ze de bar weer in. Het was niet zo dat je iemand in een prinsessenjurk gemakkelijk over het hoofd zag. Zelfs het gedempte licht kon niet verbloemen dat de meeste aanwezigen het stadium aangeschoten allang waren gepasseerd. Kirsten had geen idee hoe ze er zelf aan toe was. Ze wist alleen dat ze misselijk was, en enigszins draaierig. De muziek stond te hard en ze kon niet nadenken. Kirsten zuchtte en slikte de vieze smaak in haar mond weg. Ze wilde dolgraag naar huis, naar bed. Slapen. De dj riep enthousiast iets in zijn microfoon. Ze kwam op een idee en liep op hem af. Toen hij haar verzoek hoorde, schudde hij lachend met zijn hoofd. ‘We zijn hier niet in een pretpark waar we omroepen dat kleine John of Alison papa en mama zoekt.’ Teleurgesteld en ook een beetje pissig verliet ze de dansvloer. Zoekend keek ze rond, tot ze Leo zag zwaaien om haar aandacht te trekken. ‘En?’ vroeg hij. ‘Ze was er niet.’ Leo fronste zijn wenkbrauwen. ‘Is er iets gebeurd, Kirsty?’ Hier noemde iedereen haar Kirsty. Het beviel haar wel. Kirsty was als een nieuwe versie van haarzelf, zonder ballast. ‘Ze was wat overstuur,’ bekende ze. Ze kreeg pijn in haar buik. ‘Waarom?’ Hoe moest ze dat uitleggen zonder hem te kwetsen? ‘We had-




01-02-13 14:24

den het over mama.’ Dat was tenminste niet helemaal gelogen. Leo knikte begrijpend. ‘Ik heb net nog een rondje gemaakt, ze is hier echt niet.’ Zijn gezicht stond bezorgd. Hij pakte zijn mobiele telefoon. ‘Heeft ze niet mee,’ zei Kirsten. ‘Ik ga buiten kijken.’ ‘Ik ga met je mee.’ Terwijl ze naar de uitgang liepen, viel het haar op dat veel vrouwen een snelle blik op hem wierpen. Toen ze uren geleden de bar binnen waren gekomen, had ze dat ook al gezien. Amy leek er niets van te merken. Of het kon haar niks schelen. Ja, dat laatste was waarschijnlijker. Ze wurmde zich tussen de warme, zwetende lijven die een alcohollucht uitwasemden door en verwelkomde de ontnuchterende kou. Halverwege het parkeerterrein stapte ze bijna in een plas braaksel. Gadver. Het was hier nagenoeg donker en ze kon niet zien of ze er in was gaan staan. Voor de zekerheid schraapte ze een paar keer met haar zool over het asfalt. Ze zag Amy nergens. De pick-up van Leo waar de mannen mee gekomen waren, stond er nog gewoon. Beth had Amy en Kirsten meegenomen. Ze zouden met de mannen mee terugrijden. Een snelle inspectie leerde hun dat Amy niet in de auto zat. Of daar haar roes lag uit te slapen. Verdomme. Ze bleef even tegen de auto geleund staan. Haar benen waren loodzwaar van vermoeidheid. Kirsten huiverde en blies op haar handen om ze warm te krijgen. Ze schrok op toen Leo een klap op de motorkap gaf. ‘Waar zit ze nou, verdomme.’ ‘Zou ze naar huis zijn gegaan?’ opperde ze. ‘Lopend? Het is dik tien kilometer naar Copperville. ’ ‘Misschien heeft ze een taxi genomen?’




01-02-13 14:24

‘Als ze naar huis had gewild, had ze dat toch gewoon kunnen zeggen?’ Toch pakte Leo de autosleutels en ontgrendelde de portieren. Kirsten hees zich in de pick-up. Ze had nog niet eens haar riem om of Leo stoof het parkeerterrein al af. Onderweg hield Kirsten de berm aan beide kanten goed in de gaten. Copperville, een dorpje dat nog geen tweehonderd inwoners telde, lag ruim tien minuten rijden van Glennallen. Glennallen was bijna drie keer zo groot en werd beschouwd als de plek vanwaaruit alle activiteiten die plaatsvonden in het Wrangell-St. Elias National Park werden georganiseerd. Copperville grensde direct aan het park, dat bekendstond als de grootste wildernis van Alaska en ongeveer even groot was als Zwitserland. Negen van de zestien hoogste bergen in de Verenigde Staten lagen in dit park, wist Kirsten zich te herinneren. Amy zou vast een van die bergen willen beklimmen. Zo was ze. Ze spraken niet. Af en toe blikte ze opzij, maar van Leo’s gezicht viel weinig af te lezen. Ze kauwde nerveus op de binnenkant van haar wang. Nu ze geen afleiding meer had, drong de woordenwisseling tussen Amy en haar zich in volle hevigheid aan haar op. ‘Weet je het zeker, zus?’ had Kirsten gegrapt toen ze aan de bar stonden uit te hijgen na een paar nummers op de dansvloer. Ze knikte in de richting van Leo. ‘Ik hoef niet zo nodig te trouwen,’ zei Amy schouderophalend. ‘Wat mij betreft blijven we gewoon samenwonen. We hebben nou niet bepaald het beste voorbeeld gehad.’ ‘Papa en mama hielden van elkaar,’ zei Kirsten. Dit gesprek hadden ze vaker gevoerd. Amy schudde vol ongeloof haar hoofd. ‘Toe nou, dat zeg je altijd. Kun je je de ruzies niet meer herinneren? En al die keren dat mama zogenaamd bij oma ging logeren? Ik vraag me serieus




01-02-13 14:24

af of ze bij elkaar zouden zijn gebleven als mama niet was verongelukt.’ ‘Amy, doe normaal!’ ‘Ze waren gewoon te verschillend. Ik snap nog steeds niet wat mama in Norbert zag. Mama hield van musea, ging er vaak op uit en had graag mensen om zich heen. Norbert is meer het type boekhouder, saai, rechtlijnig…’ ‘Doe niet zo flauw,’ zei Kirsten, al begreep ze heel goed waar Amy’s houding door werd veroorzaakt. Toch schoot Kirsten altijd in de verdediging wanneer Amy hem aanviel. Ze noemde haar stiefvader al jaren bij zijn voornaam. Zou het allemaal anders zijn geweest als Amy zijn biologische dochter was geweest? Als begin twintiger had hun moeder tijdens een vakantie in Frankrijk een korte zomerflirt gehad met een jongen van de camping. Terug in Nederland ontdekte Juliet dat ze zwanger was en ze besloot het kind te houden. Kort na de geboorte van Amy leerde ze Norbert kennen, met wie ze was getrouwd en Kirsten had gekregen. Hij had Amy geadopteerd, maar er viel genoeg op Norbert aan te merken als stiefvader. Hij behandelde Amy en Kirsten niet hetzelfde. Verre van zelfs. Bij belangrijke gebeurtenissen, zoals afzwemmen, de schoolmusical of een sportwedstrijd, kwam hij niet bij Amy, maar wel bij Kirsten kijken. En als Amy vroeg of hij een spelletje met haar wilde doen, had hij nooit tijd. Bij Kirsten was dat zelden een probleem. Hun vader had altijd al een sombere kant gehad, maar het zonnige humeur van mama bood genoeg tegenwicht. Na haar dood was hij weggezonken in zijn somberte, die soms omsloeg in woede. Het leven, de vrachtwagenchauffeur die het ongeluk had veroorzaakt, alles en iedereen, inclusief zijn eigen dochters, moesten het ontgelden. Vooral Amy kreeg het zwaar te verduren. Hij had het nooit hardop uitgesproken, maar het ongeluk was




01-02-13 14:24

gebeurd toen mama Amy had opgehaald van het sporten omdat ze niet door de regen wilde fietsen. Tot grote afschuw van Kirsten was Amy na de zoveelste ruzie waarbij de spullen door de kamer vlogen een jaar naar Parijs gegaan om daar als au pair te werken. Kirsten voelde zich in de steek gelaten. Haar eigen manier om de situatie thuis te ont vluchten was door zich op het volleyballen te storten. Amy en Norbert hadden al jaren geen contact meer. Ze had hem dan ook niet uitgenodigd voor de bruiloft. ‘Waarom trouw je dan?’ had Kirsten willen weten. ‘Ik weet het niet.’ ‘Met hem trouwen of trouwen in het algemeen?’ Amy stak twee vingers op naar de barman om aan te geven dat ze nog twee drankjes wilde. ‘Het is allemaal zo snel gegaan. Soms vraag ik me af of we niet te verschillend zijn, net zoals mama en Norbert… Hij wil trouwen, ik niet. Hij wil dat iedereen erbij is als we trouwen, wat mij betreft doen we het alleen met ons tweeën.’ ‘Kom op Amy, jullie passen perfect bij elkaar. Jullie zijn allebei ontzettend sportief, graag buiten, sociaal…’ ‘Zou je het erg vinden als Leo en ik ervandoor gingen?’ Met gefronste wenkbrauwen keek ze naar haar zus. Kwam dit door de drank? ‘Wil je ons er niet bij hebben?’ vroeg ze, gekwetst. Ons, had ze gevraagd. Mij, bedoelde ze eigenlijk. ‘Daar gaat het niet om.’ ‘Waar gaat het dan wel om?’ ‘Weet ik niet. Ik mis mama gewoon, denk ik. Op dit soort momenten mis ik haar het meest.’ ‘Je bent niet de enige hoor.’ Amy schudde haar haar naar achteren. ‘Laat ook maar, vergeet maar wat ik heb gezegd. Ik kan gewoon niet meer zo goed nadenken.’




01-02-13 14:24

‘Vergeten? Trouwen is een grote stap in je leven, dat doe je niet zomaar.’ Ze zuchtte. ‘Wat is er aan de hand, wat vertel je me niet?’ Vorsend keek ze haar zus aan, die stug naar haar drankje bleef kijken. ‘Waarom doe je nou zo moeilijk, je hebt toch alles wat je hartje begeert?’ ‘Ik doe niet moeilijk, ik ben gewoon eerlijk.’ ‘Ja, en soms kwets je mensen daarmee. Je denkt ook alleen maar aan jezelf.’ ‘Als er iets is wat ik heb geleerd dan is het dat je op jezelf bent aangewezen. Je moet het alleen doen in dit leven,’ zei Amy, niet in het minst beledigd. Niet waar, wilde Kirsten wel uitschreeuwen. Je hebt mij. Je hebt Leo. We gaan niet weg. We gaan niet dood zoals mama. Leo minderde vaart bij een scherpe bocht en schakelde terug. De versnelling kraakte. Er was geen buitenverlichting en zelfs met de koplampen aan zag Kirsten niet veel meer dan een kort stukje asfalt en de berm. Tegen de tijd dat ze Leo’s huis op Rose’s Avenue bereikten, deden haar ogen pijn van de inspanning. Ze wreef in haar ogen, maar dat hielp nauwelijks. Links van Rose’s Avenue lag een straat die Wrong Way heette. Ze moest daar iedere keer vreselijk om lachen. Behalve deze keer dan. Leo zette de motor uit. De oorverdovende stilte die volgde, leek een echo van het holle gevoel in haar binnenste. Amy’s auto stond op de oprit geparkeerd. Alle lichten in het huis waren uit. Geen goed teken. Tenzij Amy in bed lag. Hoelang deed je er te voet eigenlijk over? Leo’s huis was een eenvoudige, houten woning die uit één woonlaag bestond. Het stond op een flinke lap grond, vol hoge bomen en struiken. De huizen aan deze straat lagen ver uit elkaar. Leo deed de deur open en riep Amy’s naam. Fi, die in haar mand in de kleine, betegelde hal lag, hief haar kop, rekte zich uit




01-02-13 14:24

en kwam een beetje slaapdronken naar Kirsten toe waggelen. Kirsten bukte zich om de husky te aaien. Amy had Fi van Leo gekregen. Aan de rode strik rond Fi’s nek had een ring gebungeld. En toen was Leo op zijn knieën gegaan. ‘Heb je Amy gezien, Fietje?’ Fi likte aan haar vingers en piepte. ‘Ga maar weer slapen, toe dan.’ Ze pakte de pup op en zette haar weer in de mand. Achter de deur rechts van haar was de wc, de deur links gaf toegang tot de woonkamer, met aangrenzend een kleine, open keuken. Via de keuken bereikte je de badkamer en de twee slaapkamers. In de woning stonden weinig meubels. Een ingezakte bank waar je zonder hulp bijna niet uit kwam, een versleten draaifauteuil op een houten poot, een vierkante houten eettafel met bijpassende stoelen en een boekenkast die uitpuilde met boeken, papieren en prullaria. Je kreeg de indruk dat de bewoners ieder moment hun spullen konden pakken om ervandoor te gaan. Het pronkstuk was de houtkachel. Alle ramen, ook die van de logeerkamer, waren voorzien van gordijnen met een motief dat Kirsten met de beste wil van de wereld niet kon beschrijven. Niet dat Amy zich daar druk om maakte. Het zou Kirsten niets verbazen als Leo alles zo had overgenomen van de vorige bewoner. En het exact zo weer zou doorverkopen aan de volgende. Erg lang zouden ze hier namelijk niet blijven. Amy had haar het stuk grond laten zien waar zij en Leo na hun trouwen eigenhandig een huis wilden bouwen. Er waren weinig persoonlijke spullen. Van Amy kon ze dat nog wel begrijpen, die was onderweg geweest, maar van Leo niet. Die woonde toch alweer enkele jaren in Alaska, al had hij eerst aan de andere kant van de staat gewoond. Leo doorzocht de woning, terwijl Kirsten in de woonkamer bleef wachten. Ze sloeg haar armen om zich heen in een poging zich te warmen. Deuren werden geopend en weer dichtgeslagen.




01-02-13 14:24

Leo kwam hoofdschuddend terug. Ze durfde hem niet te vragen of Amy’s spullen er nog lagen. ‘Ik doe even andere schoenen aan,’ zei ze daarom. Ze liep naar de logeerkamer en keek snel in de slaapkamer van Amy en Leo. Zachtjes opende ze een kast. Na een snelle inspectie concludeerde ze opgelucht dat er niets ontbrak. Toen liep ze snel door naar haar eigen kamer en verwisselde haar hoge hakken voor platte schoenen. ‘Wat nu?’ vroeg ze, weer terug in de woonkamer. In de keuken vulde Leo een glas met water en dronk het in één teug leeg. Hij had een zwarte trui aangetrokken. ‘Waar kan ze zijn?’ zei Leo. Hij keek haar aan alsof zij het antwoord moest weten. ‘Is dit een grap?’ vroeg hij toen. Een heel slechte dan. ‘Nee, natuurlijk niet.’ ‘We gaan weer terug,’ zei Leo gehaast. Hij zag bleek. In de auto belde Leo met een van zijn vrienden en vroeg hem te gaan zoeken. Misschien had Amy zich vergist en was ze naar de heren-wc’s gegaan, bedacht Kirsten opeens. Natuurlijk, dat was het. Stom dat ze daar niet eerder aan had gedacht. Ze was vast in slaap gevallen op een van de heren-wc’s. Dat was haar al eens eerder overkomen. Oké, tijdens haar studententijd, maar toch. Ze was op stap geweest en zo dronken geworden dat ze moest overgeven. Uren later werd ze door een schoonmaakster wakker gemaakt op de wc. Tegen de tijd dat ze weer bij de bar arriveerden, had Kirsten zichzelf ervan overtuigd dat Amy weer opgedoken was en ze hinnikend van het lachen uit de doeken zou doen hoe dit idiote misverstand was ontstaan. Maar toen Leo de auto parkeerde, zag ze zijn vrienden speurend over het terrein lopen. Ze keken onder en in alle auto’s en controleerden de laadruimtes van de pick-ups. Ze werkte zich uit de auto en rende de bar binnen. Naar de heren-wc’s. Met tril-




01-02-13 14:24

lende handen rukte ze aan de deurknoppen. Een man was vergeten de deur op slot te doen en keek haar met lodderige ogen aan. Zijn broek hing op zijn enkels. Snel smeet ze de deur weer dicht. Geen Amy, hamerde het paniekerig tegen de binnenkant van haar schedel. ‘Dit slaat nergens op,’ mompelde ze. Ze sloot haar ogen in een poging haar gedachten te ordenen. Een hand werd op haar schouder gelegd. ‘Gaat het? De dames-wc’s zijn daar,’ zei een man. ‘Ik kan mijn zus niet vinden. Ze heeft een roze jurk aan. Heb je haar gezien?’ Haar stem klonk schril. De man keek haar aan alsof hij zich afvroeg of ze wel helemaal goed bij haar hoofd was en zonder zijn antwoord af te wachten draaide ze zich om. Een vriend van Leo liep voorbij en ze pakte hem bij zijn arm. ‘En?’ ‘Nog niets.’ Kirsten liet hem gaan. De bar liep langzaam leeg. Op de dansvloer bewogen een paar bezoekers zich als zombies. De vloer plakte. Ze hees zich op een van de barkrukken en liet haar hoofd in haar handen rusten. Ze vroeg om een glas water. Ze lichtte de barman in en vroeg of er in de bar plekjes waren waar je je kon verstoppen. Achter het podium misschien? En mocht ze even in de privéruimtes kijken? ‘Je kunt daar alleen naar binnen als je de code hebt. Het lijkt me niet dat je zus…’ Kirsten werd boos. ‘Er gebeuren wel vaker gekke dingen. Misschien werd ze niet goed en heeft een van jouw collega’s haar meegenomen naar achteren.’ ‘Luister, dame, het is niet mijn schuld dat jij je zus kwijt bent. Ze is vast met een of andere vent meegegaan. Gebeurt wel vaker hier.’ Ze wilde zeggen dat hij het helemaal bij het verkeerde eind had, maar plotseling had ze er de energie niet meer voor. Een man die




01-02-13 14:24

een paar meter verderop zat, gleed van zijn kruk op de grond. In een hoekje van de bar begonnen twee mannen tegen elkaar te duwen, terwijl een vrouw ze uit elkaar probeerde te houden. Omdat Kirsten niet wist wat ze verder nog kon doen, ging ze maar weer naar buiten. Leo liep er als een gekooid dier heen en weer. Plotseling klapte hij dubbel, alsof iemand hem een stomp in z’n maag had gegeven. ‘O god nee,’ zei hij gekweld. Iets in zijn stem deed de rillingen over haar rug lopen. ‘Niet nog eens.’




01-02-13 14:24


Met haar armen om zich heen geslagen stond Kirsten tegen Leo’s auto geleund. Leo had de Alaska State Troopers van het bureau in Glennallen gebeld. Het was het enige wat ze nog konden doen. Op de een of andere manier voelde het alsof de oplossing en daarmee het einde van hun zorgen nabij was. Een politiewagen draaide langzaam het terrein op en Kirsten maakte zich los van de pick-up. Er was plek zat om te parkeren, maar toch stak de bestuurder de auto een paar keer voor- en achteruit om precies tussen de lijnen te gaan staan. Heel even dacht Kirsten dat een stel tieners de wagen had gepikt toen er een jonge vent aan de bestuurderskant uitstapte. Hij was smal en klein van stuk en het uniform dat hij droeg leek veel te groot voor hem, net als zijn hoed die ver over zijn voorhoofd was gezakt. Aan de andere kant hees zijn collega zich uit de auto, die door de beweging heen en weer schudde. Zijn politiejas spande zich om zijn bovenlichaam en dat kwam niet door zijn spieren. Hij kwam op zijn gemak op hen af lopen en stelde zichzelf voor als sergeant Brian Moore – en terwijl Kirsten haar blik over zijn enorme lijf liet glijden vond ze dat een toepasselijke achternaam. ‘En dit is mijn collega Josh Rosen. Goed, zullen we naar binnen gaan?’ Ze mochten het kantoor van de eigenaar van de bar gebruiken. Leo weigerde te gaan zitten en bleef gespannen staan. Kirsten nam na aandringen van Brian plaats op de versleten bureaustoel en de




01-02-13 14:24

twee troopers trokken twee losse stoelen bij. De poten krasten over het linoleum. Het vertrek mat nauwelijks twee bij drie meter en had geen ramen. Het stond volgepropt met dozen. Het felle licht van de tl-lamp deed pijn aan haar ogen. Brian informeerde naar ‘de naam van de verdwenen vrouw’ en toen Kirsten zei dat ze Amy de Wilde heette, keek hij alsof dat het interessantste was dat hij in jaren had gehoord. ‘Is ze van hier?’ ‘Nederland,’ zei ze. ‘Hoe komt ze in Alaska verzeild?’ Dat was een lang verhaal. Toen ze in Marokko op kamelen een tocht door de woestijn hadden gemaakt, was Amy verliefd geworden op Tom, een arts in dienst van het Amerikaanse leger. Hij had net ontslag genomen na een dienstperiode in Afghanistan en was met vakantie, voordat hij terug zou gaan naar Alaska. Na Marokko zouden ook zij huiswaarts keren, maar Amy wilde de vakantie inkorten en het geld gebruiken voor een ticket naar Alaska. Nog altijd vond Kirsten het een kloteactie van haar zus, maar wat kon ze doen? In Alaska trok Amy bij Tom in, die een baan had gekregen in het medisch centrum van Glennallen. Al snel bleek dat Tom leed aan ptss, een posttraumatische stressstoornis. Hij sliep slecht, had nachtmerries, kreeg woedeaanvallen en liet steken vallen op zijn werk. Hij werd op non-actief gezet en zijn collega’s drongen erop aan dat hij hulp zocht, wat hij weigerde. Nadat Amy een paar keer de politie had gebeld omdat hij thuis de boel kort en klein had geslagen en zelfs haar bedreigde, besefte ze dat het over was met de liefde. Ze pakte haar koffers en ging bij Beth logeren. Kirsten was afgereisd naar Alaska. Ze had gedacht Amy te troosten, samen nog wat van Alaska te zien en haar dan mee terug te nemen naar Nederland. Het was allemaal anders gelopen. Alwéér. Om haar zus wat op te fleuren,




01-02-13 14:24

had Kirsten haar meegesleept om te gaan wildwatervaren op de Kennicott-rivier. Hun instructeur was Leo. Hij zag eruit als een Viking. Gespierd, met zongebleekte haren. Het type dat van actie hield. Van gevaar en spanning. Vol branie. Grote bek. Maar ze had zich vergist. Leo was bedachtzaam, hield het overzicht en leidde hen kalm over het wilde water. Hij had, en Kirsten wist nog altijd niet of dat zijn tactiek was geweest, Amy de hele dag nauwelijks een blik waardig gegund. Amy, die het gewend was om in het middelpunt van de belangstelling te staan, was zich steeds luidruchtiger gaan gedragen. Met als resultaat dat Leo haar een aanstelster vond en zij hem een arrogante botterik. Tijdens de aansluitende barbecue was de vonk letterlijk overgesprongen. Een van de barbecues was omgevallen en er waren een paar gloeiend hete kooltjes op Amy’s rechterbeen terechtgekomen. Amy, eigenwijs als ze was, vond dat het wel meeviel en wilde er verder niet naar laten kijken. De volgende dag stond hij op de stoep om te kijken hoe het met haar been was. Kirsten begreep heel goed waarom Amy op Leo was gevallen. Hij was het tegenovergestelde van Tom: rustig, nuchter en betrouwbaar. Net als Kirsten eerder deed Leo de korte versie uit de doeken. ‘Heeft ze heimwee?’ vroeg Brian. ‘Nee,’ zei Leo, met een diepe frons in zijn voorhoofd. Brian stelde nog meer vragen – wanneer is ze voor het laatst gezien, wat had ze aan, hoe ziet ze eruit, heeft ze bijzondere kenmerken – en zij gaven kortaf antwoord. Rond halfdrie, een prinsessenjurk, blond haar en ongeveer een meter zeventig lang, slank en nee, geen bijzonderheden. ‘Je zei dat het haar vrijgezellenfeestje is… Heeft ze veel stress van het huwelijk, stond ze onder druk? Ik weet nog dat mijn vrouw en ik gingen trouwen…’ Hij zweeg abrupt. ‘Is het mogelijk




01-02-13 14:24

dat ze wat tijd voor zichzelf nodig heeft?’ Brian keek naar Kirsten, maar Leo gaf antwoord. ‘Nee, zo is Amy niet. We hebben geen ingewikkelde bruiloft met veel geregel en gedoe. We houden het klein. Dat wilden we zo.’ Alleen het gekras van Josh’ pen was te horen. ‘Waarom zou ze van haar eigen vrijgezellenfeestje weglopen?’ zei Leo, die aanvoelde dat hij de troopers niet had kunnen overtuigen met zijn antwoord. ‘Mensen doen nu eenmaal gekke dingen als ze drank ophebben,’ zei Brian. ‘En zo’n feestje drukt je met de neus op de feiten.’ ‘Hoe bedoel je?’ vroeg Leo. ‘Na een vrijgezellenfeestje volgt het huwelijk.’ ‘Wil je zeggen dat ze ervandoor is gegaan omdat ze niet met me wil trouwen? Onzin.’ ‘Ze zou niet de eerste zijn.’ ‘Dan zou ze mijn aanzoek afgeslagen hebben. Ze heeft namelijk niet meteen ja gezegd.’ Leo leek te beseffen dat zijn woorden verkeerd uitgelegd konden worden. Hij wreef in zijn ogen. ‘Sorry, ik druk me niet goed uit. Wat ik wil zeggen is dat Amy niet het type is om melodramatisch te doen. Ze zou er niet stiekem vandoor gaan. Ze zou het recht in mijn gezicht zeggen. Zo is ze. Je zit op het verkeerde spoor. Ze was vrolijk, toch Kirsten?’ Kirsten schrok op uit haar gepeins. Ze was nog bezig met Leo’s opmerking dat Amy zijn aanzoek niet direct had geaccepteerd. Daar had haar zus nooit wat over verteld. Ze aarzelde. Nu moest ze wel vertellen wat er precies was voorgevallen. ‘Nou, in het begin van de avond was er niks aan de hand, maar op het laatst was ze eh… wat terneergeslagen. Amy twijfelde een beetje, zei ze. We kregen er woorden over.’ Naast zich voelde ze Leo verstrakken. Ze durfde hem niet aan




01-02-13 14:24

te kijken en staarde naar haar handen. ‘Wat? Waar heb je het over?’ vroeg Leo. ‘Daarnet zei je…’ ‘Ik weet het, sorry. Ik wilde de boel niet onnodig op de spits drijven,’ zei ze schuldbewust. ‘Is ze wel vaker verdwenen?’ vroeg Brian. ‘Ja.’ ‘Nee,’ zei Leo tegelijkertijd. Brian keek hen vragend aan. Kirsten liet de gedachte toe die nu al een tijdje in haar hoofd sluimerde. Was Amy ervandoor? Het zou niet de eerste keer zijn dat ze zoiets flikte. Haar zus had er een handje van om weg te lopen als iets haar om de een of andere reden te veel werd. Ze herinnerde zich het etentje ter ere van het vijfentwintigjarig jubileum van hun vader, waarbij Amy midden in zijn speech was weggelopen toen hij Kirsten wel noemde, maar haar vergat. En op haar eigen diploma-uitreiking had Amy zich kort na binnenkomst geëxcuseerd om naar de wc te gaan. Ze was niet meer teruggekomen en uiteindelijk had Kirsten het diploma in ontvangst moeten nemen. Ze zat vast ergens in een motel of zo, om alles op een rijtje te zetten. Ze zou snel weer opduiken, dat deed ze altijd. ‘Heeft ze geld bij zich?’ vroeg Brian toen het stil bleef. ‘Ja, volgens mij wel,’ zei Kirsten. ‘Is ze met de auto?’ ‘We zijn met een vriendin meegereden. Amy’s auto staat nog thuis.’ ‘Misschien heeft ze een lift van iemand gekregen,’ zei Brian. ‘Midden in de nacht?’ viel Leo uit. ‘En waarheen?’ ‘Misschien zit ze gewoon thuis?’ opperde Josh. Leo zond hem een vernietigende blik. ‘Daar hebben we al gekeken.’ ‘Er is vast een redelijke verklaring voor dit alles.’ Maar wat die




01-02-13 14:24

verklaring dan was, lichtte Brian niet toe. ‘Hebben jullie een foto?’ vroeg hij, na opnieuw een stilte. Kirsten knikte. ‘Goed. Dan zetten we haar gegevens in de database van vermiste personen. Voor de zekerheid,’ zei Brian. ‘Maar het overgrote deel van de mensen die zoek zijn, is na een paar uur weer terecht. Als ze weer opduikt, neem dan alsjeblieft contact met ons op. Anders blijft ze als vermist te boek staan.’ Hij stak zijn hand uit en maakte aanstalten om overeind te komen. ‘Is dat alles?’ riep Leo uit. ‘Het is geen misdrijf om vermist te zijn.’ ‘Gaan jullie niet zoeken?’ ‘Daar hebben wij de mankracht niet voor. Behalve Josh en ik zijn er nog twee troopers op het bureau in Glennallen, maar dat zijn in principe wildlife troopers. Zij houden zich bezig met stropen, illegaal vissen, dat soort dingen. Pas als er bewijs is dat het om een misdrijf gaat, kunnen we meer doen.’ ‘Wacht heel even. Niet zo snel, verdomme. Hoe weten jullie dat het hier niet om een misdrijf gaat?’ zei Leo. ‘Hebben jullie rondgekeken, mensen gesproken?’ ‘Er is geen reden voor grof taalgebruik,’ wees Brian hem terecht. ‘Nu weet ik dat mensen met een slok op niet meer de heldersten zijn, maar ik neem aan dat ze ons wel gebeld zouden hebben, mochten ze hebben gezien dat er iets met je verloofde is gebeurd.’ Hij leek zich te realiseren dat zijn woorden nogal bot overkwamen en voegde er verzoenend aan toe: ‘Als ze over een paar dagen niet terug is, kunnen we proberen bij de rechter een opsporingsbevel los te krijgen. Dan kunnen we haar bankgegevens natrekken en kijken of ze bijvoorbeeld haar creditcard heeft gebruikt. Op die manier kunnen we haar opsporen. Ga naar huis en probeer wat te slapen. Zodra er nieuws is, horen jullie van ons.’




01-02-13 14:24

‘Hoe kan er nieuws zijn als jullie alleen Amy’s naam in een computer invoeren?’ zei Leo. Zijn stem sloeg over. Er lag een radeloze blik in zijn ogen. ‘Ik snap je bezorgdheid. Maar waarschijnlijk moet ze alles even op een rijtje zetten. Je zult zien dat ze zo weer terug is. Echt.’ ‘Dit is niet te geloven.’ Van woede trapte Leo tegen een van de poten van het bureau, dat verschoof. Daarna beende hij het kantoor uit. Geschrokken keek Kirsten hem na. Ze voelde een bonkende pijn in haar nek die zich langzaamaan naar de zijkant van haar hoofd verspreidde. Bij Rose’s Avenue aangekomen, zette Leo de auto stil voor het huis, maar hij maakte geen aanstalten om uit te stappen. Het was inmiddels helemaal licht buiten. Kirsten was zo moe dat ze zelfs zittend op de passagiersstoel zou kunnen slapen. Amy had tijdens haar reizen wel voor hetere vuren gestaan dan een nachtje alleen in een motel slapen, maar toch maakte Kirsten zich zorgen. ‘Waarom deed je dat?’ vroeg Leo. Zijn handen omknelden het stuur. ‘Wat?’ zei ze verbouwereerd. ‘Zeggen dat Amy wel vaker verdwijnt.’ ‘Maar dat doet ze. Deed ze. Sorry, ik weet dat het niet leuk is om te horen dat ze twijfelt, maar je hoeft niet boos op mij te worden.’ ‘De troopers verdoen nu kostbare tijd.’ ‘Ik snap jou even niet. Toen we buiten aan het zoeken waren zei je zelf dat ze weg is, maar zodra we met de troopers zitten te praten doe je net alsof haar iets is overkomen.’ Bevreemd keek Leo haar aan. ‘Zei ik dat?’




01-02-13 14:24

‘Ja, je zei iets van: “Niet nog eens.” Waar sloeg dat dan op?’ Leo haalde een hand door zijn haar. Verwarring tekende zich af op zijn gezicht. ‘Het is niks. Niks belangrijks, in ieder geval. Kort nadat ik haar vroeg om met me te trouwen, heeft ze een paar dagen bij Beth gelogeerd,’ zei hij aarzelend. Kirsten probeerde haar verbazing niet te laten blijken. Ook daar had Amy haar niets over verteld. ‘Omdat ze twijfels had? Maar als ze dus al eens eerder…’ zei ze aarzelend. ‘Dat was anders,’ riep Leo. ‘Ze heeft het tegen me gezegd, ze is er niet zomaar vandoor gegaan. Amy is het niet het type dat van haar hart een moordkuil maakt.’ Niet bepaald nee, dacht Kirsten grimmig. Leo ging verder: ‘Een keer had ik gezegd dat ik om zes uur thuis zou zijn. Maar ik was later en had niet gebeld. Op het moment dat ik thuiskom, zie ik dat de tafel gedekt is. Amy zit aan tafel, ziet mij binnenkomen, pakt mijn bord en gooit het met eten en al in de vuilnisbak. “Dat flik je me nooit weer,” zei ze. Dát is Amy.’ ‘Maar ze twijfelde,’ hield Kirsten vol. Leo gaf een klap op het stuur. Ze schrok. ‘Je ziet het verkeerd. Het waren gewoon gezonde zenuwen. Af en toe had ze een oprisping. Van de week ook een keer. En niet veel later sloeg ze dan weer om als een blad aan een boom.’ Het lukte Kirsten nauwelijks om haar verbijstering niet te laten blijken. Was het gemakkelijker om te geloven dat Amy slachtoffer was geworden van iemand die kwaad in de zin had dan de mogelijkheid onder ogen te zien dat de vrouw met wie hij wilde trouwen hem liet zitten? Hij beweerde dan wel dat hij niet geloofde dat Amy ervandoor was gegaan, maar heel even had ze op de parkeerplaats een gebroken man gezien. Een fractie van een seconde had hij het wel geloofd, daar was ze van overtuigd. Hij hield zichzelf voor de gek. Of was het trots?




01-02-13 14:24

Hij pakte haar arm vast. Net zo snel liet hij weer los. ‘Luister, ik ken haar misschien nog niet zo lang en niet zo goed als jij, maar ik weet dat ze van me houdt. Toen ik Amy net leerde kennen zei ze voortdurend dat ze maar kort zou blijven. Nu zegt ze nooit meer zulke dingen. Net als Amy heb ik zowat de halve wereld rondgereisd en ik heb talloze types ontmoet als zij. Rusteloos, altijd op zoek naar het volgende avontuur, zonder wortels, geen banden aan willen gaan. God, ik was zelf lange tijd ook zo. Maar ik ben veranderd. Daarom ben ik teruggekomen. Ik wil settelen. En Amy ook, daar ben ik van overtuigd. Ik wilde haar alleen duidelijk maken dat ik de rest van mijn leven met haar wil doorbrengen. Als ze nee zou hebben gezegd, dan zou ik gewacht hebben tot zij zover was. Haar aarzeling had niets te maken met haar liefde voor mij, maar met haarzelf. En dat snap ik, na alles wat ze heeft verteld over het huwelijk van jullie ouders. En na dat gedoe met Tom.’ Hij zweeg. Verslagen, zo leek het. ‘Ik snap het,’ zei ze, hoewel ze er helemaal niks meer van begreep. Maar jetlag, drank en slaapgebrek waren geen goede combi als je wilde nadenken. ‘Waarom heb je niet beter op haar gelet?’ Van verbazing zakte haar mond een eindje open. Zonder nog iets te zeggen, stapte Leo uit en knalde het portier dicht. Ze bleef nog een paar minuten zitten om zijn woorden te verwerken. Verweet hij haar dat Amy weg was? Ze hield zichzelf voor dat hij van streek was, maar zelf was ze er niet veel beter aan toe. Toch ging ze bij zichzelf te rade. Als zij dat stomme grapje niet had gemaakt, dan waren ze nu waarschijnlijk met z’n drietjes hier geweest in plaats van met z’n tweeën. Had ze olie op het vuur gegooid met haar zogenaamd onschuldige opmerking? Tot dat moment was Amy hartstikke opgewekt geweest. Nu de motor uit was, werd het snel koud. Kirsten stapte uit en




01-02-13 14:24

ging het huis binnen. Leo stond tegen het aanrecht geleund, met Fi in zijn armen. ‘Je hebt gelijk,’ zei ze. ‘Ik moet leren om mijn mond te houden.’ Leo zette de husky op de grond. ‘Jullie lijken op elkaar, wat dat betreft,’ zei hij met een droevige grijns. Fi begon te piepen en Kirsten zag dat ze een plasje deed op de vloerbedekking. ‘Fi, stoute hond,’ mopperde ze. ‘Ik maak het wel schoon,’ zei Leo op een toon die deed vermoeden dat dit niet de eerste keer was. ‘Zal ik haar uitlaten?’ bood ze aan, deels uit schuldgevoel. ‘Voordat ze de rest ook binnen doet?’ Leo knikte. Buiten bleef Fi bij elke bloem, elke struik, elke pluk gras stilstaan om die aan een grondige inspectie te onderwerpen. Maar Kirsten had geen enkele haast. Haar gedachten schoten alle kanten op zonder dat ze er vat op kreeg. Haar hoofd was nog zo duf als wat en ze hoopte dat de frisse buitenlucht haar weer enigszins bij haar positieven zou brengen. Een meisje van een jaar of tien kwam haar tegemoet. Ze was mollig. Ondanks de kou had ze haar jas gewoon open, maar ze droeg wel oorwarmers. Haar haar was kort en donker, en de pony was scheef geknipt. Ze sleepte enigszins met haar rechterbeen en hield haar armen opgetrokken in een vreemde knik tegen haar bovenlijf. Haar hoofd schudde. ‘Wat doe jij met Amy’s hond?’ ‘Ik laat haar uit.’ ‘Waarom doet Amy dat zelf niet?’ Wat moest ze zeggen? ‘Eh, Amy kan dat nu zelf even niet doen.’ ‘Waarom niet? Heeft ze een kater?’ Ze lachte met lange uitha-




01-02-13 14:24

len. Het verwonderde Kirsten dat een meisje van die leeftijd wist wat een kater was. ‘Nee, niet echt.’ ‘Slaapt ze nog?’ ‘Nog? Het is hartstikke vroeg, halfacht.’ ‘Ik sta iedere dag om zes uur op,’ beweerde het meisje. ‘Ken jij Amy?’ ‘Ze is mijn fysio.’ Het meisje bewoog haar armen op en neer waardoor het leek alsof ze de vogeltjesdans deed. ‘Ik ben zo blij dat zij hier is komen wonen en met Leo gaat trouwen. Nu hoef ik niet meer naar die stomme fysio in Anchorage. Daar moet mama me naartoe brengen met de auto en dat duurt úren. Maar dat is nog niet eens het ergste. Parker, zo heet de fysio daar, stinkt vreselijk uit z’n mond. Een beetje zoals de kip uit de diepvries die keer dat we terugkwamen van vakantie en de koelkast uit zichzelf was ontdooid. Mama was hartstikke kwaad. De hele keukenvloer was nat en die lucht hing nog wekenlang in huis. Hoe laat staat Amy op?’ Met moeite bukte ze zich om Fi te aaien. Fi gedroeg zich alsof haar al maanden enig menselijk contact ontzegd was en wierp zich op het meisje, dat haar evenwicht verloor en op haar billen belandde. ‘Amy is even weg.’ ‘Weg?’ ‘Ze… ze had wat tijd voor zichzelf nodig.’ Was dat iets wat een meisje van die leeftijd zou begrijpen? Het jonge ding worstelde zichzelf overeind en Kirsten vroeg zich af of ze moest helpen. Een diepe denkrimpel verscheen in haar voorhoofd. ‘O. Dat ken ik. Heeft ze ruzie gehad met Leo? Mijn zus, ze is vijftien jaar ouder dan ik, had laatst ruzie met haar man, en een paar weken geleden stond ze op de stoep en zei dat ze weer thuis wilde komen wonen. Ze had tijd nodig om na te denken, zei ze tegen mama.




01-02-13 14:24

Mijn moeder moppert altijd dat de enige tijd die ze voor zichzelf heeft, is als ze op de wc zit.’ Ze lachte weer. ‘Dat is niet waar hoor. Ze zit best vaak voor de tv. Of bij de buurvrouw. Jij bent haar zus hè? Jullie lijken op elkaar. Volgens Amy moet je superzuinig zijn op je zus. Dat zei ze toen ik haar vertelde dat ik ruzie had gemaakt met mijn zus,’ verklaarde ze. Bij die woorden fladderde er iets in Kirstens borst. ‘Waarom hadden jullie ruzie?’ Fi begon ongeduldig aan de riem te trekken. Verderop stond een nieuwe, interessante struik. ‘Dat bespreek ik niet zomaar met een vreemde,’ zei het meisje nuffig. Kirsten kon het niet helpen, ze moest lachen. ‘Is Leo nu alleen? Hij is vast heel verdrietig.’ ‘Ze komt snel weer terug.’ Met samengeknepen ogen nam het meisje haar op. ‘Ben jij eigenlijk getrouwd?’ ‘Nee.’ ‘Waarom niet? Ben je ouder dan vijfentwintig?’ Kirsten knikte. Het meisje sperde haar ogen. ‘Volgens mijn zus schiet je dan over. Zelf is ze getrouwd toen ze twintig was.’ Kirsten werd gered door Fi, die nog harder aan de riem trok. Ze stak haar hand op bij wijze van afscheid. Ze voelde de ogen van het meisje in haar rug priemen. Op de terugweg zag ze haar niet meer. Weer binnen liet de pup zich hijgend in haar mand vallen. Kirsten voelde zich vies en plakkerig en besloot een douche te nemen voordat ze haar bed opzocht. De deur van Amy’s slaapkamer was open en Leo stond met zijn rug naar haar toe tegen een ladekast geleund te bellen. De bovenste la stond open. ‘Ik weet het, het is niet te geloven. Ik snap hier ook echt helemaal niks van,’ hoorde ze hem zeggen. Hij draaide een beetje en




01-02-13 14:24

ze zag dat hij iets in zijn handen had. Hij keek ernaar. Was het een foto? Ja. Van deze afstand kon ze niet goed zien wie of wat erop stond. ‘Zeg me dat ik niet gek word.’ Hij klonk gebroken. ‘Deze keer vind ik haar wel.’ Het besef dat ze iets hoorde wat niet voor haar bestemd was, deed Kirsten verder lopen. Op haar tenen sloop ze naar de logeerkamer. ‘Ja, ik hou je op de hoogte,’ ving ze nog op, gevolgd door het geluid van een la die werd dichtgeschoven. Zachtjes sloot ze de slaapkamerdeur. Haar hart bonkte in haar keel. Ze luisterde ingespannen, maar kon geen wijs worden uit het gemurmel. Plotseling klonk getoeter. Ze rukte de deur open en hoorde Leo, die richting de voordeur koerste, haar naam roepen. Hij had een trui van Amy vast. ‘Wat is er aan de hand?’ Ze liep hem achterna. Buiten stonden drie auto’s geparkeerd. Ze herkende Leo’s vrienden. ‘We gaan zoeken.’ ‘Waar?’ ‘We beginnen bij de bar.’ ‘Ik wil mee.’ Leo stapte in bij een vriend en draaide het raampje omlaag. ‘Blijf jij hier. Voor het geval jij gelijk hebt en ze terugkomt.’ Was dat een sneer? Er was geen tijd om te reageren. De auto’s stoven er met veel kabaal vandoor. Besluiteloos bleef Kirsten in de deuropening staan. Het begon zachtjes te regenen. Ze ging het huis weer binnen en liep meteen door naar de slaapkamer, voordat ze van gedachten kon veranderen. Wat ze van plan was, mocht natuurlijk niet. Het was netter om het gewoon aan Leo te vragen. Ze trok de bovenste la open. Sokken en ondergoed van Leo lagen slordig door elkaar heen, maar toch deed Kirsten haar




01-02-13 14:24

best om de boel zo min mogelijk te verstoren. Toen ze niets vond, doorzocht ze de la eronder – T-shirts en korte broeken –, maar ook hier vond ze niet wat ze zocht. Ze waagde het zelfs om tussen de opgevouwen T-shirts en korte broeken te kijken, voor het geval Leo de foto daar had gelegd. Haar hart sloeg over toen ze vanuit haar ooghoeken iets zag bewegen – betrapt! –, maar het was Fi die poolshoogte kwam nemen. Ze ging zitten en volgde Kirstens verrichtingen. ‘Kijk me niet zo aan,’ fluisterde Kirsten. Haar hartslag schoot van pure frustratie in een hogere versnelling. Welke la was het dan geweest? Heel even sloot ze haar ogen en riep de situatie weer op. Ja, toch de bovenste. Opnieuw doorzocht ze de la en probeerde haar ongeduld niet de overhand te laten krijgen. Ze onderdrukte de neiging om de la met een klap dicht te schuiven. Nee, ze had goed gekeken. De foto was weg. Haar oog viel op het bed, waar de telefoon op het teruggetrapte dekbed lag. Op de meeste telefoons zat een toets waarmee je het laatst gekozen nummer kon oproepen. Ze pakte de telefoon en drukte. ‘Silver Gulch, waarmee kan ik u van dienst zijn?’ vroeg een vrouwenstem vermoeid. Zonder iets te zeggen hing Kirsten op.




01-02-13 14:24

overmand Bezige Terpstra Overmand 1ee.indd :24

Recommend Documents