Onze vakantie 2005 . Vakantie op de boerderij in Südtirol in Hafling bij Meran Vooreerst enkele voorbeschouwingen De keuze voor een vakantie op de boerderij is er gekomen doordat we acht jaar geleden absoluut onze hond, (enkele jaren later twee honden), wilden meenemen op vakantie. Nadat ik negen jaren geleden heel grondig de katalogus van “Roter Hahn“ had doorgenomen kwamen ongeveer 20 boerderijen in aanmerking waarheen dan ook een brief gestuurd werd voor een “familieprijs” per dag voor een gezin van 7 personen (5 kinderen) en één hond. Uit de toen ontvangen reacties werd het Tratterhof in Hafling gekozen, eerlijk gezegd omdat het het goedkoopst was. De rest zouden we daar wel zien. Voor ons was deze formule (vakantie op de boerderij) nieuw, en ik weet nog goed dat ik onmiddellijk nadat we er de eerste maal aankwamen in mijzelf dacht : waar zijn we hier terecht gekomen (zonder negatieve nevengedachten) doch al snel na de eerste kennismaking met gastvrouw Anna, en haar familie voelden wij ons er helemaal thuis, onze toen nog zoveel jaren jongere kinderen mochten er in het hooi spelen onder begeleiding van Magdalena de oudste dochter des huizes, er waren de boerderijdieren zoals de poesjes, de kalkoenen, de kippen, en er was die wel riekende (niet welriekende) koeiestal kortom we hadden een goede keuze gemaakt. en ik moet zeggen dat gevoel is alleen maar sterker geworden. Ondertussen is het Tratterhof onze tweede thuis geworden, elke aankomst daar is een beetje zoals thuiskomen, en is er een zekere band ontstaan tussen onze gastvrouw Anna en haar gezin en ons. Anna is ondertussen niet van tegenslag gespaard gebleven want op drie jaar tijd verloor ze zowel haar schoonmoeder “Mutti” als haar echtgenoot Aloïs Reiterer. Ze bleef echter niet bij de pakken zitten en runde het “Bauernhof” samen met haar kinderen Martin, Georg, Magdalena, en Petra in hun eigen stijl verder. Als gasten zijn we er nooit iets tekort gekomen, in tegendeel, op het Tratterhof is een gast nog een echte gast, tenminste als deze gast de beperkingen eigen aan het huis aanvaard. Als gast op het Tratterhof moet je geen grote luxe verwachten, zonder dat het je aan iets ontbreekt, je kan er ook niet kiezen uit verschillende menu’s voor het avondeten, je eet gewoon wat de pot schaft, gewone lekkere streekeigen gerechten, voor iedereen hetzelfde en altijd ruim voldoende. Geen uitgebreide keuze aan dranken, wel witte en rode tafelwijn, limonade, mineralwater, of bruiswater, of een biertje. Geen TV op de kamer, wel een TV in de eetzaal die je mag gebruiken als je wil, maar eventueel moet delen met de andere gasten. Geen disco-muziek tot in de late uurtjes, of drukdoenerij in een drukke gelagzaal, of een dorpscentrum vol nachtlawaai, geen voorbij razend verkeer. Wat krijg je dan wel ? ... Een rustige omgeving (slechts een beperkt aantal gasten mogelijk), de charme van een boerderij met zijn typische geuren zoals de koeienstal en de schuur gevuld met vers geurend hooi, en de geluiden zoals het kraaien van de haan, het ophalen van de verse melk, en een zeer gevariëerde keuken met steeds weer andere Zuidtiroolse gerechten, een altijd optimistisch klinkende gastvrouw Anna, die zelfs bij minder goed weer de zon in huis is, het contact met de andere gasten, waarvan er verschillende echte stamgasten
geworden zijn, die elkaar steeds op verlof weerzien, enz. De rust van de natuur, een hert dat je ‘s avonds uit het bos ziet komen, het tsjirpen van de krekels, het gestoei van de katten, het gescharrel van de kippen enz. Als je bovendien het reilen en zeilen van het boerderijleven weet te respecteren, en te combineren met je verblijf op dit “Bauernhof” dan zul je je er snel zoals wij helemaal thuisvoelen. Het leven op de boerderij wil zeggen dat er bepaalde activiteiten steeds op dezelfde uren dienen te gebeuren vb koeien melken enz, daarom is het ontbijt om 8u, en avondeten ook steeds om 19u, wie meer “glijdende” eeturen verkiest is misschien beter af in een vakantiewoning, gasthof, of hotel. Ook Hafling zelf heeft veel te bieden, het zicht op de bergen, vanaf het Tratterhof zicht op de waterval van Partschins (al is het vanop die afstand wel heel miniem), de nabijheid van de stad Meran met zijn prachtige botanische tuin, en zijn winkels. Naast de rust zijn er vele wandelmogelijkheden in de lente, zomer en herfst, en de ski-mogelijkheden in de winter. Voor ons als zomergast is het een goede uitvalsbasis voor verschillende uitstappen in Südtirol, de Dolomieten, en zelfs Trentino. De echt drukke periode in Zuid-Tirol, ook voor het Tratterhof, begint er vanaf half juli tot en met de hele maand augustus, als de Italianen uit het zuiden verkoeling komen zoeken in de bergen. De beste keuzes voor een rustige vakantie op de boerderij (lees “onze boerderij”) zijn voor wat de zomerperiode betreft de maand juni en de eerste helft van juli, maar ook het voorjaar en de herfstperiode zijn rustige periodes.
1 juli 2005 Eindelijk terug naar Süd-Tirol Eindelijk terug naar “onze” boerderij Na weken van voorbereiding en ongeduld wa het eindelijk zover, om half vier stipt vertrokken we naar onze vakantiebestemming in Zuid-Tirol. Over de ons inmiddels al wel bekende autosnelwegen reden vanaf Massenhoven over Lummen richting Aachen; Vervolgens over Koblenz - Ludwigshafen - Heilbronn - Munchen, en Rosenheim Oostenrijk binnen waar het beter weer was als in Duitsland waar het veel regende. Via Innsbruck en de Brennerpas kwammen we dan in Italië, het weer werd steeds beter, waar we de A22 namen tot Bolzano Zuid, vervolgens via de MEBO autoweg naar Meran,en dan het laatste stukje tot in Hafling. Om ongeveer 17u reden we het erf van het Tratterhof op. Wat onmiddellijk opviel was de nieuwe “look” van het Tratterhof, alle ramen waren vernieuwd, en heel de woning had een nieuwe verflaag gekregen, ook de naam “Tratterhof” kwam duidelijker naar voor en was al van op grote afstand leesbaar. (trouwens er was voor alle gasthofen veel nieuwe bewegwijzering geplaatst, een bestemming missen was bijna onmogelijk) Na de wederzijdse begroetigen met onze gastvrouw Anna werden ons de kamers toegewezen, en na de kennismaking met de andere gasten ende eerste foto’s van het vernieuwde Tratterhof was het al vlug 19u, tijd voor het avondeten. Na een vermoeiende dag ging iedereen naar boven en om 22u was het overal stil.
2 juli 2005
Wandeling over de “Salten”
We werden wakker onder een bewolkte hemel afgewisseld met blauwe lucht, het zou wel goed weer worden. Na het ontbijt (8u) vertrokken we om 9u richting Mölten van waaruit onze eerste wandeling zou starten. Net voor het bord waar de gemeente Jenesien begon lag de parking“Schermoos”. Vanaf de parking stonden er verschillende wegwijzers voor wandelingen op deze hoogvlakte gelegen tussen Mölten en Bozen. Via weg nr 1 kwamen we langs het kerkje Langfenn(1527m), vervolgens ging het over weg T naar Gasthof Tomanegger (1328m) , via weg nr.3 ging het richting Jenesien waar we aan de parking nabij de Sportplatz tijd namen voor een picknick. Onderweg hadden we steeds een prachtig zicht op het Schlernmassief met de gekende Santerspitze en op de Dolomieten Vanaf de Sportplatz ging het steil omhoog langs Gasthof Edelweiss(1351m), dan kozen we voor weg nr. 7 die ons naar de Tschaufenhöhe (1468m) bracht, het hoogst gelegen punt van deze wandeling, die bijna geheel verliep in het aan de Salten zo eigen landschap van brede nagenoeg vlakke wandelwegen, afgebakend met een afsluiting van planken waarachter Haflingpaarden, en koeien graasden of de boeren ijverig aan het hooien waren. Via weg nr. 7A door het bos, kwamen we aan de Gschnofer Stall(1439m), om dan via weg nr. G, en weg nr. 1 langs kerkje Lafenn terug naar de parking te wandelen
03 juli 2005
Wandeling in het Pfossental
Het Pfossental is een zijdal van het Schnalstal gelegen nabij Naturns Het was ‘s morgens al heel mooi weer met een stralende zon en een blauwe lucht. Een wandeling in het Pfossental hebben we in het verleden al drie keer moeten afbreken wegens het opkomende slechte weer. Zouden de weergoden ons dit keer gunstiger gezind zijn ? En ... zouden we de Stettiner Hütte kunnen bereiken ? De kinderen dachten hier anders over ... met zulk mooi weer wilden ze absoluut gaan zwemmen. We zouden eerst de kinderen afzetten in Naturns en dan met ons tweetjes naar het Pfossental gaan. Door het drukke verkeer, en daar bovenop een file in de tunnel voor Naturns konden we de Stettinerhütte wel vergeten, we konden enkel nog proberen zover mogelijk te geraken. De verharde parking aan de Vorderkaser stond al helemaal vol, en we werden verzocht in de weide te parkeren, dit was de eerste keer dat we met onze Peugeot Boxer naar beneden moesten rijden langs een op het eerste zicht heel steile steenslagweg naar beneden. Zouden we hier straks nog wel boven geraken ? Vol goede moed vertrokken we aan de Vorderkaser, het was ondertussen al ongeveer 11u30 geworden, infeite veel te laat om aan deze wandeling te beginnen, aanvankelijk door het bos, later over een brede geleidelijk stijgende wandelweg in de richting van het Eishof een Alm die we zeker moesten bereiken. In de verte hadden we steeds de “eeuwige” sneeuw van de Texelgruppe in het vizier, onderweg in de omgeving van de Mitterkaser zagen we weer een rood gekeurd mos opde stenen naast de wandelweg, dit was ons bij eerdere wandelingen in het Pfossental ook al opgevallen, ook de Mitterkaser(1954m) was ons bekend, we hebben hier ooit meer als een uur gaan schuilen voor de regen maar zijn toen toch in de gietende regen terug naar beneden moeten gaan. Een klein half uurtje voorbij de Mitterkaser kwamen we aan de Rableidalm (2004m), en ook hier waren de paarden en de koeien nooit veraf. Ondertussen werd ook het zicht op de bergen van de Texelgruppe steeds mooier ... en het weer bleef stralend zover waren we nog niet geraakt. Ondertussen kwam ook het Eishof (2076m) in zicht, en net als bij de vorige Almen was het ook hier goed druk. We hadden ondertussen afgesproken nog verder te stappen tot 14u30 en dan rustig terug te keren, vanaf het Eishof veranderde ook het landschap, het werd ruwer, steniger en hier en daar langs de Pfossenbach zagen we kleine en grotere steenhopen die deden denken aan de Stoaner Mandeln van het Sarntal. Wanneer naar mijn gevoel het mooiste deel nog moest komen was het ook tijd geworden om rechtsomkeer te maken en terug naar de parking te gaan. Aan de Vorderkaser (ook wel eens Jägerrast genoemd) hebben we dan gebruik gemaakt van de Gutschein die in de prijs van het parkeerticket was inbegrepen om onze dorst te lessen. Oh ja, we zijn goed van de parking in de weide tot boven geraakt.
04 juli 2005
Wandeling naar de Laugenalm
Wegens het minder goede weer zijn we eerst naar de stad Meran geweest, voor de traditionele aankopen (boeken over Südtirol), en na de pick-nick zo rond de middag op het Tratterhof besloten we om ons toch maar aan een korte wandeling te wagen. Via Lana reden we naar de Gampenpass (1518m) waar we boven aan de Gampenjoch de auto parkeerden en begonnen aan een wandeling naar de Laugenalm (1853m) Via wandelweg nr 10 aan de overkant van de straat trokken we het bos in. Over een geleidelijk stijgende goed onderhouden en brede wandelweg bereikten we de Laugenalm na ongeveer 1u15 stappen. Snel werd er iets gedronken, nog vlug even de koetjes en kalfjes gegroet en dan terug naar beneden
05 juli 2005 Noodplan moeten inschakelen, op zoek naar de zon Van het voorspelde nachtelijk onweer is niets in huis gekomen, maar het heeft wel de hele nacht geregend . ‘s Morgens was erg nevelig en geen berg te zien, bovendien begon het om 8u serieus te gieten. Zou dit voor de hele dag zijn ? Aangezien er toch geen beterschap in zicht was reden we richting Mendelpass (1336m) in de buurt van Eppan. Hierboven zijn er verschillende winkels gevestigd waar je dikwijls koopjes kan doen. Mijn vrouwtje Chris, en dochter Isabelle hebben hier wandelschoenen gekocht waar ze tijdens het verdere verloop van onze vakantie nog veel plezier aan gehad hebben. Ondertussen was het nog steeds goed aan het regenen, dan maar naar Trento misschien was het daar beter. Aangezien de Monte Bondone (de huisberg van de stad Trento) al jaren als mogelijke uitstap in mijn gedachte zat was dit misschien een kans om eens op verkenning te gaan. Het was even zoeken in Trento om de juiste richting te vinden maar uiteindelijk reden we dan toch richting Monte Bondona, dit aanvankelijk in de regen, later in de mist en dat praktisch helemaal alleen, dat was geen goed teken. Hoe hoger we kwamen, hoe kouder dat het werd, en ook de mist werd steeds dikker, op onbekend terrein was het soms echt zoeken naar de volgende bocht. Als dan de mist ook nog bijna verblindend wit werd zei mijn vrouw nog “de zon gaat er doorkomen” wat eigenlijk onwaarschijnlijk leek, en toch ... ze had gelijk, we stonden nog maar een half uurtje stil om wat te eten of de hemel brak open, er kwam meer en meer blauwe lucht en de zon kwam te voorschijn, we hadden de zon gevonden. De hele omgeving van de Monte Bondone is beslist iets om naar terug te keren bij mooi weer, en zal volgend jaar op het programma staan. Op de terugweg naar Trento kwamen we mede door een wegomleiding in de buurt van San Lorenzo in Banale (nabij Molveno) en ook hier moest ik even op verkenning omdat er normaal dit jaar een wandeling in het mooie Val d’Ambiez op ons programma stond. In het plaatselijk toerismebureau wat info opgehaald en dan een kleine wandeling gemaakt naar het “Centro Sportivo” omdat de parking hier als eventueel vertrekpunt voor latere wandelingen zou kunnen dienen. Ook San Lorenzo in Banale, en een wandeling in het Val d’Ambiez zullen volgend jaar op het programma staan. Via Molveno, Andalo, Mezzolombardo, de A22, en de MEBO keerden we terug naar Hafling. Ondanks het minder goede begin, was de eindbalans van deze dag toch nog vrij positief te noemen.
06 juli 2005 12de verjaardag van Charlotte terug naar de Laugenalm en verder naar de Laugensee Om 7u ‘s morgens zag het weer er stukken beter uit als de voorbije dagen op de hoogste toppen zagen we zelfs “Neuschnee” liggen, meestal een teken van goed weer. Vandaag verjaarde Charlotte, zij mocht kiezen wat ze wilde doen, en wou graag gaan zwemmen in Schenna. Ook Isabelle en Liesbeth wilden wel gaan zwemmen. Ik en mijn vrouwtje Chris zouden de kinderen afzetten aan het zwembad van Schenna, en van daaruit met Johan en Rita, een bevriend koppel uit Deurne, en hun hond Kira naar de Gampenpass te rijden waar we eerder al tot aan de Laugenalm gewandeld hadden. Vanaf de Gampenpass gingen we in een rustig tempo, en over een bekende weg (wandelweg nr. 10) naar de Laugenalm, dit keer slechts tussenstation want we wilden nog verder richting Laugensee en misschien wel de Laugenspitze. Na wat gegeten en gedronken te hebben aan Laugenalm (ook weer een mooi zicht op het Schlernmassief en de Dolomieten) ging het over smalle paden in stijgende lijn richting Laugensee. De Laugensee (2182m) was heel mooi gelegen en er zwommen zelfs vissen in. De Laugenspitze (2433m) was door tijdsgebrek niet meer haalbaar, daarop besloten we niet langs dezelfde weg terug naar de auto te keren, maar de raad op te volgen van een familie uit het Brusselse die de “andere weg” veel avontuurlijker vonden. Weg nr. 133 was inderdaad mooi, met soms prachtige vergezichten, en ja ... avontuurlijk was het ook wel, het was soms echt zoeken hoe en waar je je voeten moest zetten, wandelstokken zouden hier zeker een goede hulp geweest zijn. Het zwaarste stuk kwam wel op het laatst, een lange, lange afdaling in het bos, over kronkelige, moeilijk begaanbare paadjes, met soms (te) grote niveauverschillen tussen de opeenvolgende stappen, ook hier zouden wandelstokken zeker van pas komen, we hadden allevier last van de knieën, alleen de hond Kira ondervond weinig problemen, wonderbaar toch dat viervoeters nooit moeten zoeken waar ze hun poten zetten, alles gaat blijkbaar automatisch. Uiteindelijk bereikten we toch allemaal heelhuids, maar toch met knikkende knieën, nee, niet van de schrik, terug de Gampenpass. Voor diegenen die deze wandeling willen doen kan ik de raad geven, doe ze in omgekeerde richting, dan heb je het zware stuk in het begin als je nog fris bent en kun je op ‘t einde vanaf de Laugenalm over de gemakkelijke weg naar beneden wandelen.
07 juli 2005
Naar Gardaland
Vorig jaar had ik het beloofd om dit jaar naar het pretpark Gardaland te gaan, vandaag was het zover, na afspraak met onze gastvrouw Anna mochten we vroeger ontbijten zodat we om 7u45 konden vertrekken naar Gardaland gelegen aan het zuiden van het Gardameer op zo’n 180km van Hafling. Via de MEBO, en de A22 van Bozen tot Affi, en dan de aanwijzingen “Gardaland” volgend kwamen we er om 10u aan. Het weer was niet zo schitterend, maar de kinderen zouden zich wel amuseren. Net zoals in alle pretparken vielen vooral de attracties die met snelheid en sensatie gepaard gingen erg in smaak bij onze kinderen. Vooral de Blue Tornado, de Colorado Boat, de Space Vertigo, de Magic Mountain, de Sequoia, de Fuga de Atlandide, en de Top Spin vielen bij onze dochters zeer in de smaak. Omdat Chris voor geen geld het avondeten van Anna wilde missen vertrokken we met instemming van de kinderen om 17u terug naar Hafling waar we stipt om 19u aankwamen op het Tratterhof waar we trouwens een compliment kregen van Anna voor onze “Punktlichkeit”. Ook dit was, en dit zeker voor de kids, een geslaagde dag maar geef mij toch maar een stevige bergwandeling van een uur of zes.
08 juli 2005
Wandeling van Falzeben naar de Kuhleiten Alm
Na de nodige boodschapen en traditionele aankopen (boeken over Südtirol) in Meran reden we (ik en mijn vrouwtje Chris) via Hafling Oberdorf naar de parkeerplaats van Falzeben (1621m) Onze kinderen, Liesbeth, Isabelle, en Charlotte zouden helemaal te voet naar boven komen met Johan, Rita, en hun hond Kira. Ongeveer gelijktijdig kwamen we aan, en begonnen we aan de wandeling naar de Kuhleiten. Over brede geleidelijk stijgende wandelwegen doorheen het gekende skigebied “Meran 2000” bereikten we na ongeveer 2u30 stappen de Kuhleitenhütte, dit onder de deskundige leiding van Johan die hier bijna ieder jaar weerkomt. Onderweg zagen we nog verschillende prachtige “Haflingers”, geen inwoners van Hafling maar wel paarden genoemd naar het dorpje Hafling op welk grondgebied deze wandeling doorgaat. Tijdens deze wandeling heb ik ook een alpenmarmot (Murmeltier) kunnen fotograferen, de enige dit verlof, hoewel we er dikwijls gehoord hebben. De Kuhleiten zelf (2362m) was, volgens Johan, via een smalle weg en met behulp van kabels bevestigd aan de bergflank ook bereikbaar maar die lieten we voor wat hij was. Boven op het terras gaf de thermometer slechts 11° aan, en waren we er praktisch alleen. Ondanks dat er er ‘s morgens toch veel “Neuschnee” op de bergtoppen lag was het weer niet echt schitterend te noemen, dit werd echter ruimschoots gecompenseerd door een kristalheldere lucht . Vanaf het terras hadden we een prachtig zicht op een labyrint van wandelwegen onder ons, en naar de omliggende Almen, de Dolomiten onder prachtige gevormde wolkenformaties, en wat volgens de vrouw des huizes niet dikwijls gebeurde konden we zelfs de Kalterer See duidelijk herkennen, in vogelvlucht toch een heel eind verwijderd van deze hut. Na een hap en een warme drank begonnen we aan de afdaling naar Falzeben, van waar uit we met z’n allen met de auto terug naar het Tratterhof reden. Ondanks dat ik vooraf wat sceptisch stond tegenover een wandeling naar de Kuhleitenhütte was ik achteraf toch heel tevreden er eens geweest te zijn, zeker met het fantastische panorama vanaf het terras. Al weer een geslaagde dag, we zijn ondertussen wel al halfweg onze vakantie.
09 juli 2005
Sulden : Wandeling naar de Düsseldorferhütte
Of het een mooie dag zou worden was eerder twijfelachtig, het was bewolkt met slechts enkele strepen blauwe lucht. Toch riskeerden wij het er op en reden naar de Obervinschgau, meer bepaald naar Sulden in het Ortlergebied. Ook in Sulden was het bewolkt en echt goed zag het er niet uit. We parkeerden de auto ergens in de buurt van de kerk op een parkeerplaats langs de weg naar Aussersulden. Vol hoop dat het misschien toch wel droog zou blijven vertrokken we voor een wandeling naar de Düsseldorferhütte, en het was al meteen serieus, het pad naast de Zaybach was tamelijk steil, maar wat ons meer zorgen baarde was de mist die we inde verte zagen hangen en die steeds dieper scheen te zakken. Als het na een goed uur wandelen ook nog begon te regenen en we bijna in de mist zaten hielden we het voor bekeken, en keerden terug naar de auto. De Düsseldorferhütte zal voor een andere keer zijn.
Als we bijna terug in Hafling waren, besloten we om Ötzi te gaan opzoeken in Schenna, ik had al eens naar de Stickle Gasse gezocht maar deze tot vandaag nog niet gevonden. Per toeval kwamen we dan elkaar tegen in Meran, en Ötzi reed voor naar zijn vakantieverblijf in Schenna. Na een korte wederzijdse kennismaking en een drankje in het Sticklerhof werd het voor Ötzi hoog tijd om boodschappen te doen. Aangezien wij Meran een beetje kenden reden wij voor tot aan een Spar winkel die gelukkig voor Ötzi en zijn gezin nog wel open bleek te zijn. Wij zelf reden dan via een ommetje door de stad Meran terug naar “ons” Tratterhof, voor een nadere kennismaking met enkele vaste “boerderijbewoners” Enkele dagen geleden was er ook een kalfje geboren en dat wilden we, ik en dochter Isabelle wel eens gaan begroeten. Ook een ander kalfje dat al tien dagen ouder was, kon dochter Isabelle wel bekoren en verleiden tot een knuffel.
10 juli 2005
20 jaar Südtirol Classic in Schenna
Vandaag was het de dag van de afreis van de deelnemers aan het jaarlijkse Oldtimertreffen in Schenna. Vorig jaar konden deze “oudjes” me wel boeien daarom wou ik ze dit jaar nog wel eens zien. Aangezien auto’s en en het natuurbehoud in of van de Alpen misschien moeilijk met elkaar te verzoenen zijn wil ik het hier houden bij enkele verkleinde foto’s.
Vanuit een hotel in Schenna enkele berichten geplaatst op het Forum Voor de rest van de dag was het niet veel zaaks ‘t was te slecht om te gaan wandelen, eens naar Dorf Tirol gereden om eventueel een kleine wandeling te doen vanaf de parking van de Mutkopf Seilbahn, geen enkele plaats vrij dus maar verder naar de Hirzer Seilbaan in Salthaus, ondertussen wat gegeten, maar de zin om nog te wandelen was bij iedereen over. Dan maar terug naar ‘t Tratterhof, blijkbaar een gelukkige keuze want even later bracht een eveneens uitgeregende Ötzi ons met zijn gezin een tegenbezoek. Na een drankje en rondleiding op de boerderij ben ik nog vlug even met Ötzi naar Falzeben gereden, dit om hen een beetje wegwijs te maken in Hafling, en omdat het ook een goede startplaats is voor vele mooie wandelingen in de omgeving van Meran 2000.
11 juli 2005
Wandeling in het mooie Tschamintal tot aan de Grasleitenhütte (2165m)
Weer een bewolkte lucht bij het opstaan. Zouden we het riskeren om naar het Fassatal te rijden of zouden we toch nog vlug iets anders kiezen ? Het was een gok maar het zou het Tschamintal worden, ook hier waren we enkele jaren geleden al eens moeten terugkeren wegens een opkomend onweer. Om ongeveer 11u (wat laat alweer !) vertrokken we vanaf de parkeerplaats nabij hotel Weisslahnbad in Tiers. Achter de Tschamin Schwaige (1175m) namen we wandelweg nr. 3 met bestemming Grasleitenhütte. na een hele tijd door het bos gewandeld te hebben staken we de Tschaminbach over die dan geruime tijd aan onze rechterkant hielden ondertussen hadden we een mooi zicht op de Grasleitenspitzen. Ondertussen kwamen we aan het Rechter Leger, een veel gebruikte pick-nickplaats in het mooie rustige Tschamintal. Ook wij namen hier even tijd om wat te eten en te drinken. Na het Rechter Leger ging het verder over smalle wandelwegen deels door het bos deels over stenen, soms moesten onze weg zoeken tussen de rotsblokken. Tenslotte bleef er nog slechts een smal weggetje over naast een rotswand met een indrukwekkend zicht op de Grasleitenspitzen. De grootste verassing waren wel de talrijke echte Edelweiss bloemen die we links en rechts van het pad zagen op de plaats waar de Grasleitenhütte voor het eerst in zicht kwam. De Grasleitenhütte leek zo dichtbij maar toch duurde het nog even eer we aan deze prachtig gelegen hut waren, we hadden ons doel bereikt, en bovendien had ik voor het eerst in al de jaren dat we al op verlof komen in Südtirol de echte Edelweiss gevonden in zijn natuurlijke omgeving. Binnen in de Grasleitenhütte aten we een stuk Apfelstrudel en dronken wat warms, en dan gingen we langs dezelfde weg terug naar beneden, nog een paar maal omkijkend naar Grasleitenhütte die slechts vier maanden per jaar geopend is. Hoe zou het hier in de winter zijn als er volgens de uitbater van de hut twee tot drie meter sneeuw kan liggen.
12 juli 2005
Op zoek naar de Knüppelweg
Ook deze morgen was er weer een blauwe lucht afgewisseld met witte en grijze wolken, niet echt schitterend dus. Volgens de voorspellingen zou het vanaf donderdag terug warm zomerweer worden, precies op de laatste echte vakantiedag. Doordat we eerst nog wat inkopen moetsen doen was het al te laat geworden voor een echt lange wandeling. We reden naar Völs am Schlern, parkeerden op de parking van de Völser Weiher (een meertje op 1036m hoogte) en, zoals we tot onze teleurstelling op het overzichtsbord van alle wandelingen zagen, waren de Schlernhäuser ook nu weer onbereikbaar wegens tijdsgebrek. Onder het Schlernmassief met de markante Santerspitze wandelden we langs de Völser Weiher, dan door het bos langs de op een grasheuvel gelegen Tuffalm 1270m) en steeds weg nr. 1 volgend richting Schlern. Wandelweg nr. 1 is er een vol afwisseling, dan weer eens licht stijgend en goed begaanbaar, dan weer is de wandelweg uitgewerkt in trapvorm met houten balken of stenen, of een combinatie van beiden, onderweg waren er meerder rustplaatsen voorzien om te pick-nicken, en de houten randbeveiligingen waren er soms kunstig uitgewerkt in vogel- of diermotieven. Maar waar bleef nu toch die befaamde Knüppelweg ? Volgens de wandelkaart hadden we hem al lang gezien moeten hebben. Stilaan werd de omgeving ruiger, je voelde gewoon dat er iets ging komen. We wandelden nu dicht tegen de Schlernwand met rechts van ons de Schlernbach, en plots zagen we even verderop het uit dikke stenen bestaande wandelpad overgaan in een constructie uit hout, wat op het eerste zicht niet meer leek als en brug over een bergrivier was wel degelijk het begin van de gezochte “Knuppelweg”. (De Knuppelweg loopt doorheen de Schlernschlucht en is voor de omwonende boeren de enige weg om hun koeien in de zomer naar de Schlernweiden te leiden) Het was wel even wennen om op deze houten balken te stappen, maar het was gewoonweg prachtig en bleef maar duren, de hele kloof door, afwisselend stenen en balken, tussen hoge rechtopstaande kalksteenwanden, overal heel goed beveiligd met de nodige balken en/of stalen draden, en ... hier en daar kon je nog duidelijk zien dat er ook koeien kwamen, de luid kabbelende Schlernbach was steeds aan onze zijde soms eens rechts, dan weer links. “Wie in ein Bilderbuch” hoorden we onderweg zeggen, en zo was het, beslist een van de mooiste wandelingen die we al deden. Maar ook aan de Knüppelweg kwam een einde, en zo bereikten, we nog allemaal onder de indruk van deze bijzondere ervaring de Sessel Schwaige (1940m) Ondertussen was het al wel 14u30 geworden, volgens de uitbater van de Sessel Schwaige was het nog minstens 1u30 wandelen tot aan de Schlernhäuser, dus dat zou niet voor dit jaar zijn. Het was ook tijd om de inwendige mens wat te versterken, en nadien gingen toch wel met een spijtig gevoel dat we de Schlernhäuser niet bereikt hadden terug naar beneden. Naar beneden gaan over de Knüppelweg was een stuk moeilijker als naar boven gaan, hoe zou dit dan wel zijn bij regenweerals de balken nat waren. Het moet een hele klus zijn geweest om het hele trajekt door de Schlernschlucht uit te bouwen tot deze voor het vee noodzakelijke weg, en dan te bedenken dat
een aantal jaren geleden een groot deel van deze weg lange tijd onbruikbaar was als gevolg van neergestorte rotsblokken , en dat men toen de nodige herstellingen heeft moeten uitvoeren. Ik moet er niet aan denken dat ......
13-07-2005
Wandeling langs Haflinger Almen
De dames wilden het vandaag wat rustig aan doen, en door de “streken” van de jongste dochter wilde ikzelf ook niet meer “op verplaatsing”, dan bleef er niet veel anders over dan de planning naast je neer te leggen en “thuis” (in Hafling) te blijven. De dames gingen naar links, ik ging naar rechts zonder goed te weten waar ik infeite naar toe wilde. Van het Tratterhof vertrok ik richting Leadneralm, onderweg er naartoe volgde ik op een gegeven moment de weg wijzers van een nieuw uitgezette wandeling de “Almenrunde” benieuwd waar deze mij naartoe zou leiden. Hier was ook een uitspraak van Frau Anna van toepassing : “Lassen wir uns uberrasschen”. De eerste alm was de Wurzeralm (1707m) die bereikt werd na een wandeling over brede wandelwegen grotendeels door het bos, met daar in de verte de plaats waar de Kuhleitenhütte ergens moest liggen. Nadat ik me een weg naar het terras gebaand had tussen de koeien door, en iets gedronken had zette ik mijn tocht verder richting Vöraner Alm (1873m). Af en toe had ik een leuk doorkijkje op de besneeuwde toppen van de Texelgruppe Aan de Vöraner Alm klonk er vrolijke Tiroolse accordeonmuziek maar toch liet ik deze alm niet links maar wel rechts liggen, en stapte verder richting Auen Joch, in de verte herkende ik duidelijk de “Stoanerne Mandln” (Stenen Mannen) wat blijkbaar inspirerend gewerkt heeft op bepaalde mensen want rechts van de wandelweg stond wel een hele rare combinatie van grote en kleine rotsblokken en stenen. Aangezien ik zonder kaart op pad was oriënteerde ik me op de Ifinger en op de Kühleiten, en hield op een splitsing links aan richting Meraner Hütte, om vervolgens aan de Kreuzjöchl (1984m) linksaf te slaan richting Falzeben, ondertussen kon ik steeds duidelijker de Kühleitenhütte herkennen waar we al eerder waren. Zo kwam ik dan aan de Maiser Alm (1783m), waar het tijd was om wat bij te tanken, waarna het verder ging richting Falzeben, onderweg kwam ik nog langs de Moschwalder Alm (1750m). Bij Falzeben aangekomen moest ik toch even stistaan bij een mastodont van een gebouw waar al jaren aan gewerkt wordt en dat heel waarschijnlijk zal moeten dienen om het de ski-liefhebbers (en wandelaars) naar hun zin te maken zo vlakbij het skigebied Meran 2000. Van Falzeben(1621m) wandelde ik richting Hafling-Oberdorf, waar de laatste twee jaren veel nieuwe huizen gebouwd worden. Dit was een kant van Hafling die ik op deze manier nog niet ondekt had, zodat ik soms wel wat oriëntatieproblemen had. Onderweg stond ik nog even stil bij een raar monument of gedenkteken waar ik de betekenis nog niet kon achterhalen en dat er voor mij wat Oosters uitziet. Ondertussen kwam ik ook weer op bekend terrein, het gebouw waarin zowel de plaatselijke toeristische dienst, een financiële instelling, de caribinieri, als een café onderdak vinden. Via een oude weg in steenslag, waar ik verschillende hagedissen aantrof, en die naar het schijnt uitzonderlijk nog wel eens gebruikt wordt om het verkeer om te leiden, als de tunnels die het dichtst bij Hafling-Dorf geblokeerd zijn, kwam ik dan aan de kerk van Hafling-Dorf waar ik op het kerkhof nog even stil bleef staan bij de graven van Aloïs Reiterer (de 3 jaar geleden overleden man van Anna onze gastvrouw) en “Mutti” de moeder van Aloïs (vijf jaar geleden overleden) en die we ook nog goed gekend hebben.
Inmiddels was het half zes geworden, het was nu nog een goed tien minuten tot aan het Tratterhof, ik was ongeveer acht en een half uur onderweg geweest voor een hele mooie wandeling op het grondgebied van Hafling, waarbij de auto de hele dag aan het Tratterhof is blijven staan, wat eens te meer bewijst dat je niet noodzakelijk ver moet rijden om een mooie wandeling te kunnen maken.
14 juli 2004
Wandeling in het Val Contrin (Fassatal)
Vandaag was het de laatste echte vakantiedag, en zoals de weersvoorspellingen het al dagen gemeld hadden zag het er stralend uit, een diepblauwe hemel en een stralende zon. Ik en Chris mijn vrouw wilden naar het Fassatal voor een stevige wandeling. De dochters wilden gaan zwemmen maar deze keer niet in Schenna, het zwembad van Terlan vonden ze wel mooi maar te klein, dan maar naar Auer, omdat we vandaaruit dan relatief snel naar het Fassatal konden rijden. Nadat we de kinderen hadden afgezet aan het zwembad van Auer reden wij via Cavalese, Tesero, Panchià, Ziano, Predazzo en Moena naar het Fassatal waar we omstreeks 12u15 (al weer zo laat !) aankwamen op de parkeerplaats van de Ciampac Seilbahn op de grens van Alba en Penia (deelgemeenten van Canazei) Vlug wat eten, wandelschoenen aan, en weg voor een wandeling naar de Rifugio Contrin (weg nr. 602) Achter het dalstation (1520m) van de Funivia Ciampac ,door het bos, ging de weliswaar brede weg in dolomiet, in verschillende bochten, tamelijk steil omhoog, als je omkeek richting Canazei zag je in de verte de Lankofelgruppe en de Sella. Eens voorbij Baita Locia Contrin (1736m) werd de weg vlakker, en kon je voor je in de verte al de Marmolada ontwaren, buiten het bos werd ook het dal breder met links van ons de Contrinbach. Nog even verder was je aan drie zijden omsloten door de bergen, en het panorama werd steeds mooier met de Marmolada (3342m), de Vernel (3205m), de Ombretta(2998m), en de Colac (2713m) en achter je kon je ook de Sella zien. De weg bleef voortdurend nagenoeg vlak en het uitzicht bleef geweldig, we passeerden nog de Rifugio Cianci (1828m), we trokken nog even door het bos, dan nog een laatste tamelijk steil stijgend stuk en we bereikten de mooi gelegen Rifugio Contrin, zoals we bemerkten tussenstop of startplaats van vele andere wandelingen. We namen nog de tijd voor een hapje en een drankje, schoten nog vlug wat plaatjes, en dan vlug naar beneden, want we moesten nog langs het zwembad van Auer om de kinderen op te halen, en dan naar Hafling waar om 19u het avondeten opgediend werd. Op de weg naar beneden had je verschillende keren een mooi doorkijkje op de Langkofelgruppe Ook dit was een hele mooie wandeling, enkel aan het begin was het moeilijk naar boven gaan, maar ... bij het terugkeren was het weer ditzelfde stuk dat op het einde heel moeilijk begaanbaar was, we hebben zelfs mensen met wandelstukken onderuit zien gaan, gewoon omdat zelfs wandelschoenen met een serieus profiel bijna geen grip kunnen houden op de steile ondergrond van dolomiet en losse steentjes. Na deze moeilijke afdaling zonder ongelukjes bereikten we al vlug de parking, nog vlug even van schoenen gewisseld, en op weg naar Auer waar ook de kinderen een leuke dag aan het zwembad hadden, iedereen tevreden dus. Ook Anna was tervreden want we waren ook op onze laatste dag op tijd voor het avondeten. Dit was ook meteen de laatste wandeling van deze vakantie, we hebben onze ogen goed gebruikt en weer veel ideeën opgedaan voor de volgende jaren, want we zijn nog lang niet uitgekeken op Südtirol, de Dolomieten en Trentino.
15 juli 2005 Helaas ... vakantie voorbij we moeten terug naar huis Mooie liedjes duren niet lang en zo eindigt ook ons vakantieliedje vandaag. Vanmorgen waren ik en mijn vrouw al heel vroeg op pad, we stonden al om 7u aan de deur van het winkeltje in Vöran om de nodige boodschappen te doen vooraleer we vertrekken. Om 7u45 waren we terug op het Tratterhof mooi op tijd voor het ontbijt. Johan en Rita zaten al aan het ontbijt, zij moesten voor 21u in Deurne zijn en vertrokken al om 8u15. Na het ontbijt nog vlug wat proviand ingepakt voor de lange reis terug naar Ranst, ten laatste 10u wil ik vertrekken. Buiten ons vertrokken vandaag dus ook ons bevriend koppel uit Deurne, en een Italiaans gezin waarmee we heel goed overeenkwamen, wat zal het even stil zijn op het het Tratterhof. Het was nog even wachten op het Italiaanse gezin, die de gewoonte hadden pas rond 9u te ontbijten, ondertussen was alles in de auto geladen en werden de kamers aan een laatste inspectie onderworpen, is alles mee, niets vergeten ? Dan om ongeveer 9u was het moment van afscheid nemen aangebroken, na twee weken samenzijn valt afscheid nemen zwaar voor sommigen, ook voor mij valt afscheid nemen van onze gastvrouw Anna precies elk jaar een beetje moeilijker, ik voelde warempel enkele tranen opkomen. Dan werden er nog vlug de nodige kiekjes gemaakt, handen geschud, kussen en knuffels gegeven, en om 9u15 verlieten we nog even achteromkijkend het Tratterhof. Om 22u30, na een lange rit met enkele files, kwamen we thuis aan. Volgend jaar, vanaf 1 juli zullen we er hopelijk terug zijn, want het is ons weer zo goed bevallen, en er valt hier nog zoveel te ontdekken, dat we maar meteen weer geboekt hebben voor volgend jaar de eerste twee weken van juli, en dit voor de negende keer, hopelijk blijft iedereen gezond en wel. Nabeschouwing De voorbereiding van een vakantie, vergt tijd, volgens mijn huisgenoten soms wat teveel tijd, voor mij begint het verlof al met de voorbereiding, je verliest geen nutteloze tijd als je op je bestemming bent met je af te vragen wat zouden we vandaag of wat zouden we morgen kunnen doen. Zo had ik dus voor dit jaar een aantal uitstappen voorzien die ik zeker wilde doen en daarnaast nog een aantal alternatieven zodat de keuze beperkt maar toch groot genoeg was. Bij het opmaken van de planning ga jer bijna automatisch van uit dat het mooi weer zal zijn, je probeert iedereen een beetje tevreden te stellen, wandelen, dan eens een rustige wandeling, dan een avontuurlijke wandeling, met de kinderen een pretpark bezoeken, zwemmen, shoppen, eventueel een museum bezoeken, een kasteel of een klooster, een botanische tuin, een waterval, of een andere rariteit van de natuur. Dit allemaal met de bedoeling er de beste vakantie ooit van te maken, maar ... soms moet je afwijken van je je zorvuldig uitgekiende planning, het weer zit niet mee, de kinderen hebben plots andere wensen, iemand voelt zich niet zo goed, er moeten onverwacht inkopen gedaan worden met het nodige “tijdsverlies” tot gevolg, dan moet je net als in het beroepsleven flexibel zijn, niet zeuren over wat je wel wou doen, maar proberen tevreden te zijn met wat die dag wel kan doen, en de dingen die je dit jaar niet kon doen, die doe je dan toch volgend jaar, of het
jaar daarna. Ook deze vakantie hebben we nogal wat moeten schuiven met de planning, sommige uitstappen noodgedwongen uitstellen tot volgend jaar, bij andere wandelingen bereikten we niet het vooropgestelde doel, op andere dagen kozen we dan voor een niet geplande uitstap die al jaren op het verlanglijstje stond maar door allerlei omstandigheden steeds maar uitgesteld werd. Maar alles bij elkaar genomen, en dit ondanks het soms minder goede weer, was het best een geslaagde vakantie, geen zieken, geen ongelukken, mooie uitstappen, lekker eten, en de wetenschap dat we er volgend jaar terug zullen zijn. Pietro
