Nieuwsbrief Stichting Vrienden van de Dierenbescherming Suriname juni 2009 Van het bestuur Deze nieuwsbrief is gewijd aan twee mijlpalen waar wij bijzonder trots op zijn: de officiële opening van het eerste dierenasiel in Suriname en de uitvoering van het eerste grootschalige sterilisatieproject in Paramaribo. Beide hadden we niet kunnen realiseren zonder uw steun en daarvoor zijn we u bijzonder dankbaar. U geeft de dieren in Suriname weer een toekomst! First lady Liesbeth Venetiaan opent asiel Op 14 februari 2009 heeft de echtgenote van de president van Suriname, Liesbeth Venetiaan, het dierenasiel officieel geopend. Zij onthulde een kleurig beeld van de bekende Surinaamse kunstenaar Rinaldo Klas. Het kunstwerk, getiteld ‘Lucca en de kleine Kwakoe’ (een hond en een kat) is speciaal voor het asiel ontworpen. De oplevering van het kattenverblijf vormde het sluitstuk van de bouw. Het dierenasiel, aan de Kanangalaan 32 tegenover de Paramaribo Zoo, biedt nu plaats aan 60 honden en 20 katten. Halverwege 2007 was het hondenverblijf al opgeleverd en in gebruik genomen. In 2008 is het asiel uitgebreid met een service-unit (ontvangst, intake, administratie) en een polikliniek.
Liesbeth Venetiaan
Rinaldo Klas
‘Lucca en de kleine Kwakoe’
Vo o r m e e r i n f o r m a t i e : k i j k o p w w w. d i e r e n b e s c h e r m i n g s u r i n a m e . n l
Totstandkoming asiel In 2005 stelde de Surinaamse overheid 0,8 hectare grond ter beschikking. De stichting Dierenbescherming Suriname en de Nederlandse Vriendenstichting sloegen de handen ineen om geld in te zamelen voor de bouw van het asiel. In Suriname werd geld ingezameld via boekenbeurzen, taartverkopen en loterijen. Ook het Surinaamse bedrijfsleven steunde financieel of in natura. In Nederland waren het sponsors en donateurs die samen veel geld bijeenbrachten. Architect Pim van der Lek heeft belangeloos alle tekeningen gemaakt.
Kattenverblijf in gebruik Direct na de officiële opening is het kattenverblijf opengesteld en het duurde niet lang voordat de maximum capaciteit (20 katten) was bereikt. Ook hier gaat het veelal om jonge gedumpte dieren. Katten zijn in Suriname minder populair dan honden, maar ook voor hen probeert de dierenbescherming nieuwe eigenaren te vinden. Dit gebeurt via advertenties in kranten en oproepen in radio- en televisieprogramma’s, een aanpak die voor het onderbrengen van honden heel succesvol is gebleken.
Hond of kat adopteren Voor 100 euro per jaar adopteert u een hond op afstand (of eigenlijk meerdere honden). En voor 75 euro een kat (of eigenlijk meerdere katten). Het zit zo: in feite bekostigt u gedurende één jaar een plek in het asiel. Voor dit bedrag helpt u dus niet één, maar meerdere dieren, want een dier verblijft maar een beperkte tijd in het asiel (totdat zich een nieuwe eigenaar aandient). Helpt u de Surinaamse zwerfdieren aan een plek in het asiel?
Eerste sterilisatieactie van start Belangrijker dan de opvang van zwerfhonden is het voorkómen van zwerfhonden. Immers, hun populatie neemt alsmaar toe en zij vormen een ernstige bedreiging voor de volksgezondheid en voor een veilige verkeerssituatie. Met behulp van een jaarlijks terugkerend sterilisatieproject proberen we het zwerfhondenprobleem structureel op te lossen. De officiële opening van het asiel was tevens het startschot voor de eerste grootschalige actie. Jepi joe dagoe, jepi ala dagoe! Ofwel: Help uw hond, help alle honden! Dit is de slogan van het eerste sterilisatieproject (pilotproject) dat onze stichting samen met de Dierenbescherming in Suriname heeft uitgevoerd. Het project liep van 16 tot 28 februari 2009. Er zijn in totaal 160 honden gesteriliseerd. Daarmee is de geboorte van 1.600 tot 2.240 pups per jaar voorkomen. De sterilisaties zijn uitgevoerd door twee Nederlandse dierenartsen, Chris Polanen en Piet Sons, en zes Surinaamse dierenartsen, die naast hun drukke praktijk tijd hadden vrijgemaakt voor enkele sterilisaties. Verder waren er 35 vrijwilligers betrokken bij het project.
Honden uit Latour De honden waren afkomstig uit de wijk Latour, één van de armste wijken in Paramaribo. In het oorspronkelijke plan zouden we alleen zwerfhonden steriliseren, maar tijdens het vangen bleek dat negen van de tien zwerfhonden in Latour tóch een eigenaar hadden. Toen hebben we de hondeneigenaren uit Latour de mogelijkheid geboden om, tegen een vrijwillige bijdrage, hun hond(en) te laten steriliseren. Dat werd gewaardeerd, want in Suriname kost een sterilisatie van een hond normaal zo’n 60 euro, een fors bedrag voor de bewoners van Latour. De nieuwe aanpak had ook een aantal voordelen. Ten eerste hoefden we de honden niet langer zelf te vangen, ten tweede konden we de hondeneigenaren ook adviezen meegeven ten aanzien van de voeding, leefomstandigheden en gezondheid van hun hond(en) en ten derde konden de meeste honden thuis herstellen van de operatie.
Grote belangstelling De belangstelling voor het project was ongekend groot. Vrijwel alle Surinaamse kranten, televisie- en radiostations hebben aandacht besteed aan de actie. Met als gevolg dat we voortdurend gebeld werden door hondeneigenaren uit andere wijken die hun hond(en) ook graag willen laten steriliseren. Vooralsnog moeten we deze mensen teleurstellen, maar het is de bedoeling dat het sterilisatieproject jaarlijks wordt herhaald, zodat verschillende wijken van Paramaribo aan bod komen. Echter, daar is veel geld voor nodig. Helpt u ons het sterilisatieproject te continueren? Voor 60 euro bekostigt u een sterilisatie en voorkomt u 10 tot 14 gedumpte pups per jaar!
Chris Polanen, dierenarts en bestuurslid van de stichting Vrienden van de Dierenbescherming Suriname, heeft een artikel geschreven over zijn ervaringen gedurende de sterilisatieactie. Dit artikel heeft inmiddels in verschillende tijdschriften gestaan, dus in onze nieuwsbrief mag het zeker niet ontbreken!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------S t er iliseren in Sur iname
GE EN PUPS MEER VOOR BRUINTJE
Door Chris Polanen
In Suriname wordt nauwelijks aan geboortebeperking bij honden gedaan. Het gevolg is dat alle vrouwelijke honden tweemaal per jaar vijf tot zeven pups krijgen. Het is onmogelijk om voor al deze pups een huis te vinden. Wat gebeurt er met deze hondjes? Worden ze verdronken, doodgeslagen? Nee, Surinamers doen dat niet. Ze worden gedumpt, zoals men dat noemt. Ergens op een verlaten plekje op straat gezet. De meesten gaan dood, een paar overleven het en wacht een zwaar bestaan als zwerfhond. Aanpakken van het hondenoverschot was dus een goed idee, maar waar moesten we beginnen? Hoeveel honden zouden we dan wel niet moeten steriliseren? Hoe zouden we dat moeten organiseren? In samenwerking met de Surinaamse Dierenbescherming werd een plan opgesteld. In ieder geval was duidelijk dat wij ons op de vrouwelijke honden moesten concentreren. Mannetjes castreren had niet veel effect, want als er ook maar één mannetje in de wijk zou overblijven, zou hij alle vrouwtjes dekken.
De Surinaamse Dierenbescherming had de wijk Latour gekozen om ons eerste project uit te voeren. Zo vertrokken we begin februari met twee dierenartsen, bestuursleden, helpers en sponsors naar Suriname. Een paar dagen voor de start van de actie, vond de feestelijke opening van het asiel plaats en maakten wij kennis met onze toekomstige werkplek. De hokken waren al gevuld met honden die door mijn collega en mij gesteriliseerd zouden worden en daarna hopelijk geadopteerd door mensen die ze een goed huis zouden bieden. Elke ochtend was het een gezellige drukte op het asiel. Vrijwilligers kregen instructies en reden naar de wijk Latour om bewoners te informeren over de actie en honden op te halen. s’ Middags kwamen ze terug met een lading honden die vrijwel allemaal Bruintje of Blacky heetten. Eén van mijn medebestuursleden was enigszins geschokt na haar eerste bezoek aan Latour: ‘Hoe zit het eigenlijk met de gezinsplanning van de mensen in Latour? Zoveel kinderen in zulke kleine huizen. Sommige hebben niet eens kleren aan!’ ‘Is het echt zo erg?’ vroeg ik. Ik was nog nooit in Latour geweest. ’Man! In één van die huizen waar ik een hond ophaalde, waren ze boven gewoon drugs aan het gebruiken!’ Voor het eerst drong het tot mij door dat de straathonden van Latour misschien wel het minste probleem van de wijk waren. Maar ja, aan de rest konden wij weinig doen. Na de eerste dag werd duidelijk dat de aankondiging van de actie op televisie, radio en in de kranten niet veel effect had gehad. Veel bewoners van Latour wisten niet wat precies de bedoeling was.’Moet die sterilisatie dan elk jaar?’ was een vraag die vaker gesteld werd. De bedoeling was dat hondeneigenaren 45 surinaamse dollars (13 euro) zouden betalen, hun hond naar het asiel zouden brengen en de volgende dag weer ophalen. Dat bleek teveel gevraagd. Dus besloten we na een week dat er slechts een vrijwillige bijdrage gevraagd zou worden en dat wij de honden zouden halen en brengen. Daarna meldden steeds meer eigenaren zich aan. De vrijwillige bijdrage varieerde heel erg. Schouders werden opgehaald, hoofden geschud, soms sprong de buurvrouw bij en soms bleek oma nog wat kleingeld te hebben. Ik moest wel wennen aan mijn nieuwe werkplek. Mijn operatiekamer in het asiel was een paar meter van de hondenhokken verwijderd. De honden blaften de hele dag. Naast het asiel was een schietvereniging actief die een groot deel van de dag een geluid produceerde dat leek op het afschieten van een pagara. Mijn operatiekamer was ook een soort doorloop. Er liepen regelmatig nieuwsgierig of angstig kijkende mensen langs mijn operatietafel. ’Is het altijd zo bloederig?’ was een vraag die vaak gesteld werd. Nee, het was niet altijd zo bloederig. Een groot deel van de honden uit Latour waren geen ideale operatiepatiënten. Veel waren loops of hadden een grote baarmoeder gevuld met pus, die verwijderd moest worden. Loopse honden worden normaal niet geopereerd, omdat de geslachtsorganen in die periode veel meer doorbloed zijn. Als je dan opereert heb je een grote kans op ongewenste bloedingen. En inderdaad. Na drie dagen opereren in Suriname had ik meer ongewenst bloed gezien dan in de afgelopen tien jaar in Nederland. Toch gaf het werk veel voldoening, want vrijwel alle honden met een ontstoken baarmoeder zouden zonder deze operatie hieraan zijn overleden. Op een zondag ging ik met de vrijwilligers mee naar Latour om honden op te halen. Zo zou ik de leefomstandigheden van de mensen en de honden zien. Inderdaad de huizen waren klein, bouwvallig en herbergden onwaarschijnlijke hoeveelheden kinderen. ‘Hoe heet de hond?’ en ‘hoe oud is de hond?’ vroegen we aan een moeder op een erf vol honden en kinderen. Zij haalde haar schouders op en vroeg het aan haar kinderen die ons met grote ogen aanstaarden.’Bruintje is een jaar oud en Blacky twee jaar oud,’ begon één van hen, die
prompt door de anderen uitgelachen werd. ’Dat kan niet, want Bruintje is de moeder van Blacky!’ riep een ander. Soms moesten we voorkomen dat de mensen onwillige honden met een gerichte schop onze auto in werkten. Toch bestaat de band tussen Surinamer en hond niet alleen uit verwaarlozing en onverschilligheid. Een goed voorbeeld was Dolly, een hond die wij de dag na de operatie aantroffen in een hok besmeurd met bloed. Ze had een nabloeding gehad. Ik had haar opnieuw geopereerd om de baarmoeder weer af te binden. Dezelfde dag kwam er een dame het asiel binnenstormen: ’Waar is Dolly? Wat is er gebeurd met Dolly?’ vroeg ze terwijl ze angstig om zich heen keek, op zoek naar haar hond. Een van de vrijwilligers had tegen haar gezegd dat Dolly twee keer geopereerd was en nog een dagje moest blijven om aan te sterken. Ik legde haar uit dat het goed ging met Dolly en bracht haar naar het hok waar ze zat. De dame stapte het hok in, knielde bij de hond neer en omhelsde haar. Dolly kwispelde. ’Het is een hele lieve hond hoor,’ zei ze tegen mij. Later op de dag kwam ze Dolly zelf ophalen, want ze vond het zielig dat ze nog een nacht in het asiel moest blijven. Een andere dame bracht haar vijf honden persoonlijk naar het asiel, hielp ons met het pakken en voorbereiden van de honden voor de operatie. Ze bleef geduldig wachten tot ze alle vijf geopereerd waren en vertrok met een auto volgeladen met slaperige honden. De honden zaten op de voor- en achterbank en daartussen. Het was duidelijk dat ze heel erg van haar honden hield. Ze was ons erg dankbaar, want ze had de dieren allang willen laten steriliseren, maar had de normale prijs van de operaties nooit kunnen betalen. De actie was een groot succes. In totaal werden 160 honden gesteriliseerd. De laatste dagen van de actie konden we niet meer alle aangemelde honden accepteren. Paramaribo kijkt al uit naar de volgende actie. Wij ook. ’s Ochtends ging ik altijd met de taxi naar het asiel. Mijn favoriete taxichauffeur is Biga, een chauffeur van Mahonie taxi, ongetwijfeld één van de gezelligste taxichauffeurs van Paramaribo. Op een ochtend arriveerden we bij het asiel toen Biga zei: ’Kijk er loopt een klein hondje.’ Er liep een pup. Mager, ziekelijk, net uit de tas gekropen, waarin hij was gedumpt. Biga stopte de taxi en ik stapte uit en pakte hem op. Biga was enthousiast. ’Gelukkig zag ik hem, doc!’ zei hij. Ik was minder enthousiast, want ik ken het beleid van het asiel als het jonge ondervoede pups betreft. De meeste krijgen een dodelijke injectie, omdat hun overlevingskansen slecht zijn. Nog geen half uur later mocht ik zelf die taak uitvoeren. Het leven van zo’n jong dier beëindigen, is iets dat nooit went. De volgende dag zat ik weer bij Biga in de auto. ’De wegen van God zijn wonderlijk,’ zei hij. Ik had nog niet in de gaten waar hij het over had. ’Een kleine zieke hond, ten dode opgeschreven…maar er kwam een dierenarts, door God gezonden, op zijn pad om hem te redden.’ Hoe gaat het nu met hem? Is hij al beter?’ Ik zuchtte diep.
“Na drie dagen opereren in Suriname had ik meer ongewenst bloed gezien dan in de afgelopen tien jaar in Nederland.”
Inventarisatie zwerfhonden Paramaribo Om de effecten een jaarlijks terugkerend sterilisatieproject te kunnen meten, is een beeld nodig van het aantal honden dat in de afzonderlijke wijken (ressorten) van Paramaribo zwerft. Guilliano Jodhabier heeft in het kader van zijn studie en in opdracht van de Dierenbescherming in Suriname gedurende twaalf weken de zwerfhonden in groot Paramaribo geïnventariseerd. Elke dag ging hij er samen met een vrijwilliger op uit om zwerfhonden te tellen. De één bestuurde de auto, de ander las de kaart en registreerde het aantal honden. De tellingen vonden meestal plaats in de namiddag rond vijf uur. Op dat tijdstip zijn veel zwerfhonden actief, omdat er minder verkeer op straat is en omdat het minder warm is. Elk ressort werd twee keer geteld. Voor de verwerking van de resultaten zijn de gegevens van de hoogste telling gebruikt. In totaal zijn er 1501 zwerfhonden geïnventariseerd, waarvan 814 reuen, 570 teven en 117 waarvan het geslacht niet kon worden geïdentificeerd (zie tabel). Van deze 1501 honden waren er 1397 volwassen en 104 pup. Aan de hand van de resultaten is ook de populatiedichtheid per ressort berekend wat van belang is voor de planning van het volgend sterilisatieproject. Aantal zwerfhonden per ressort Ressort Latour en Pontbuiten
Aantal reuen
Aantal teven
Onbekend
Totaal aantal honden
115
64
2
181
Beekhuizen
88
42
4
134
Blauwgrond
154
111
10
275
Flora
33
38
15
86
Livorno
29
44
3
76
Munder
70
48
21
139
Rainville
69
51
17
137
Tammenga
46
24
19
89
Welgelegen Centrum Weg naar zee Totaal
39
27
4
70
100 71
75 46
19 3
194 120
814
570
117
1501
Meer info Op onze website www.dierenbeschermingsuriname.nl vindt u alle informatie over het dierenasiel en de sterilisatieactie. Hier kunt u ook diverse documenten downloaden, zoals het evaluatieverslag, de financiële verantwoording van de sterilisatieactie en artikelen die in Surinaamse en Nederlandse dagbladen zijn verschenen. Uw steun! Het is al eerder genoemd in deze nieuwsbrief, wij hebben uw steun hard nodig! Elke gift, klein of groot is welkom. Voor 100 euro per jaar adopteert u een hond en voor 75 euro per jaar een kat. Voor 60 euro bekostigt u een sterilisatie. Het is tevens mogelijk om (met uw bedrijf, vereniging of familie) een specifiek sponsordoel te kiezen. Voorbeelden zijn: de inrichting van de polikliniek in het asiel, de aanschaf van een tweedehands dierenambulance of het sponsoren van voorlichtingsmateriaal. Samen met u kijken we naar een aansprekend sponsordoel dat bij uw budget en bedoeling past. Wilt u ons steunen? Neem dan contact met ons op via:
[email protected] of bel naar 071-5898030 of 06-10410788. Eenmalige giften kunt u overmaken op gironummer 5137943, op naam van de Stichting Vrienden van de Dierenbescherming Suriname in Leiden. Wij rekenen op u!
