Nieuwsbrief (7) Nieuws over de straatkinderen van Kathmandu, Nepal april 2010 Website:

Nieuwsbrief (7) Nieuws over de straatkinderen van Kathmandu, Nepal – april 2010 Website: www.straatkinderenvankathmandu.nl

Namaste lieve vrienden, Hier is alweer de zevende Nieuwsbrief waarin ik jullie op de hoogte wil brengen van de gebeurtenissen in onze projecten in het afgelopen jaar in Kathmandu. Allereerst wil ik mij even voorstellen aan nieuwe belangstellenden en donateurs. Ik ben Lies Vink en zet mij actief in voor straatkinderen en kansloze vrouwen in Kathmandu in Nepal. Sinds lange tijd ben ik werkzaam voor Shangrila Home, een huis voor straatkinderen waarin ik educatieve projecten heb opgezet zoals een computercentrum en een naaiklas. In maart 2008 heb ik een nieuw kinderhuis opgezet: Marinka Home, omdat er grote behoefte was aan meer plaatsen voor straatkinderen. Hier wonen inmiddels bijna dertig kinderen.Voor kansarme vrouwen is er een nieuw naai/productiecentrum gestart. Door te werken in dit centrum kunnen zij de stap maken naar een zelfstandig leven, waarin zij voor zichzelf en hun kinderen kunnen zorgen. De buitenkeuken „Nieuws over de straatkinderen‟ staat er boven deze Nieuwsbrief en wat zou het fijn zijn als ik zou kunnen schrijven: “Nou, die zijn er niet meer”, maar niets is minder waar, ze zijn er helaas nog steeds. De afgelopen maanden was ik in Kathmandu en heb letterlijk een kijkje mogen nemen in de buitenkeuken voor de straatkinderen. Gaarkeuken noemden ze dat in de tweede wereldoorlog, voedselbank noemen ze het in 2010, nog zo nodig in veel delen van de wereld. In de maanden december, januari en februari, de koudste tijd in Nepal, verzorgt ROPKA, een Zwitserse organisatie, deze voedseluitdeling. Om half negen „s ochtends stromen de kinderen en volwassenen binnen, er is brood, thee, een beetje aandacht, een grapje, een glimlach en zonodig medische verzorging. Het is een bonte mengeling van mensen: oude mannen en vrouwen die zich moeizaam voortbewegen, brutale straatkinderen die moeilijk rustig kunnen blijven zitten want er gebeurt overal wat, twee drugsverslaafden die slaags raken, een onderkoelde vrouw die wordt binnengebracht en intussen zit iedereen goed in de gaten te houden of je het eten soms twee keer kan bemachtigen. Lachen, huilen, vrede en vechten liggen hier erg dicht bij elkaar. Om half tien is iedereen weg maar in de buitenkeuken wassen zo‟n twaalf vrijwilligers uit evenzoveel landen af en treffen de voorbereidingen voor het middagmaal. Grote porties aardappels worden geschild, balen rijst gekookt, verse groenten en fruit schoongemaakt zodat om één uur ongeveer driehonderd mensen van dezelfde populatie die ik hiervoor heb beschreven, kunnen komen eten. De kok is een Nepalees die dit werk al twintig jaar vrijwillig doet, een geweldige vent die zonder moeite heerlijk kookt voor zoveel mensen.

Nieuwsbrief 7 – Straatkinderen van Kathmandu – april 2010

1

Binnen de kortste keren liep ik ook eten uit te delen want aan alleen kijken heeft niemand een boodschap. Mijn werkelijke doel was om contact te maken met de straatkinderen, vooral met de kleintjes, en met de social worker die daar rondliep om hen eventueel op te vangen in Marinka Home. Ja, dan is het een kwestie van hulp geven aan de minst weerbare kinderen, in dit geval twee jongetjes van drie en vijf jaar oud. Moeilijk met zoveel kinderen die ook hulp nodig hebben. Maar ik moet ook altijd kijken naar het financiële plaatje. Kunnen wij deze kinderen geven wat ze nodig hebben en als die mogelijkheid er is, dan nemen we hen op. Shangrila Home Onder de bezielende leiding van Wim de Becker floreert Shangrila Home heel goed.Veel oudere kinderen hebben het nest verlaten, studeren nu verder en wonen zelfstandig, nog met de nodige financiële steun tot zij klaar zijn. Sommigen zijn al afgestudeerd en hebben een baan gevonden. Het is leuk om te zien dat ze af en toe op bezoek komen in Shangrila Home. Maar de toestroom van nieuwe straatkinderen heeft er voor gezorgd dat het huis weer vol leven is. Ruim honderd kinderen zijn nu gelukkig van de straat, gaan naar school, spelen, eten, kortom, krijgen een kans op een goede toekomst. Marinka Home In maart 2008 zijn we in een klein pand gestart met zes jongens die we letterlijk van de straat hebben geraapt. Overdag zwierven ze nog op straat, ‟s avonds kwamen ze bij ons eten en slapen en de volgende ochtend na het ontbijt gingen ze weer de straat op. Dit klinkt hard maar deze kinderen willen in het begin nog geen enkele structuur, eten en veilig slapen is voor hen het belangrijkste, en die grote mensen, tja, kun je die vertrouwen? Wij gaven ze de ruimte en de tijd en wat bleek? Ze kickten allemaal in korte tijd af van de lijmverslaving en vroegen of ze overdag ook bij ons mochten zijn. Ook gaven ze aan naar school te willen. Natuurlijk ging dit niet zonder slag of stoot. Een aantal jongens liep een paar keer weg, sommigen verdwenen helemaal uit beeld maar zes jongens haalden de streep, bleven en settelden zich. In oktober 2008 zocht ik een groter huis met een buitenspeelplaats om meer kinderen op te vangen. Eerst kwamen er drie nieuwe straatkinderen bij: twee meisjes en een jongen en binnen twee maanden waren er achttien kinderen bij ons ondergebracht en de aanvragen bleven binnenstromen. Inmiddels is het maart 2010 en bruist het in Marinka Home van leven. Achtentwintig kinderen hebben er een plaats gevonden! De jongste is drie jaar en de oudste veertien. Op een paar kleintjes na gaan alle kinderen naar school. Onze Nepalese werkers Jullie hebben hierboven kunnen lezen hoe Marinka Home er op dit moment uitziet, maar we hebben de nodige aanloopproblemen gehad. Raj Sagar In het begin had ik Raj Sagar gevraagd om Marinka Home te leiden. Dit ging in eerste instantie goed totdat we de stappen naar een N.G.O.( Non Gouvernment Organisation) zetten. Deze vorm van aanmelding is in Nepal nodig om legaal met ons kinderhuis te werken. Social welfare, politie en andere instanties verlenen dan hun medewerking. De N.G.O. wordt geheel gevormd door Nepalese mensen, die het bestuur vormen. Wij zijn dan de buitenlandse organisatie in Nepal die garant staat voor dit project. Ik houd de algemene leiding in Marinka Home. We waren hiermee volop in overleg met Wim de Becker en Carolien Dircks van Shangrila Home en Raj Sagar over hoe alles te regelen. De uitkomst was dat we zelfstandig


2

zouden werken en een eigen N.G.O zouden opzetten. Plotseling bewandelde Raj toen zo‟n vreemd zijspoor dat ik hem heb moeten ontslaan. Heel vervelend maar achteraf goed omdat ook bleek dat het met de financiën niet helemaal correct ging. De situatie was op dat moment erg moeilijk: er was nog niets officieel geregeld, waardoor we vogelvrij waren: de kinderen konden op elk moment bij ons worden weggehaald. Toen hebben we besloten in de N.G.O. te stappen van Shangrila Home. Binnen een paar maanden was alles officieel geregeld en voldeden we aan de Nepalese overheidseisen. Gelukkig was ik in die tijd in Nepal om deze zaken te regelen en op orde te brengen. Temba Sherpa Ik vond Temba Sherpa bereid om de managertaken over te nemen tijdens de hele affaire met Raj. Hij had er al stilzwijgend voor gezorgd dat alles gewoon doorging. Temba komt oorspronkelijk uit Solokumba, een gebied hoog in de Himalaya. Zijn zus werkt in Shangrila Home, hij heeft daar onderdak gevonden tijdens zijn studietijd in Kathmandu. Temba heeft zijn school afgemaakt en studeert nu, ondanks zijn volledige baan bij ons, ‟s morgens in alle vroegte sociologie aan de universiteit. Ik ken hem al zes jaar, een rustige innemende jongen met lieve aandacht voor de kinderen en een goed organisatietalent. De eerste maanden was ik zelf in Nepal om hem in te werken en dat voelde goed van beide kanten. Suresh Magar Als social worker was Suresh Magar bij ons, hij heeft de kinderen op een geweldige wijze van hun lijmverslaving afgeholpen. Het grote probleem was dat hij zelf niet zonder drugs kon. Het was merkbaar aan zijn gedrag, hij kwam te laat of helemaal niet of had weinig aandacht voor de kinderen. Suresh heeft na lange gesprekken en diverse keren hulp in een afkickkliniek drie kansen gehad, helaas is het hem niet gelukt.Met pijn in mijn hart heb ik hem moeten ontslaan, hij moet nu zijn leven in eigen hand nemen en ik hoop van harte dat hij er bovenop komt. Raj Kumar Ook Raj Kumar is een jongen afkomstig uit Shangrila Home. Hij heeft een beroepsopleiding gedaan als elektricien maar zijn hart ging er naar uit om met kinderen te werken.Nu is hij social worker bij ons. Hij leert heel veel van Temba en doet ook allerlei klusjes in huis zoals het onderhouden van de douches, kranen en elektriciteit zodat ons Marinka Home er fris en netjes uitziet. Zo leren de kinderen ook om ervoor te zorgen dat het netjes blijft. Kancha In één woord: onze geweldige kok die elke dag heerlijk kookt. De kinderen dragen hem op handen, letterlijk, want Kancha is doof en kan niet spreken maar alle kinderen hebben de gebarentaal gewoon aangeleerd. Mooi hè? Kancha ziet alles, hij zorgt ervoor dat de kinderen allemaal hun handen wassen voor het eten en beslecht kleine ruzietjes, hij helpt de kleintjes met hun kleren wassen en als ze uit school komen is er thee met een lekkernij. Kancha straalt elke dag, hij heeft een leuk contact met de vrijwilligers wat zijn wereld ook weer verruimt. Sobita Sobita is onze vrouw in huis. Zij helpt de kinderen met kleding en het verzorgen van hun boxen waar hun kleding in zit. In de ochtend kamt ze de haren, doet er speldjes in en zorgt dat alle kinderen pico bello naar school gaan. Daarna helpt ze Kancha met de voorbereiding van de maaltijden. Indien nodig helpt ze de wasvrouw want, omdat we geen wasmachine hebben, valt er heel wat op de hand te wassen. Bimala Bimala is een jonge vrouw met twee kleine kinderen. Na een noodoproep is zij bij ons beland. Zij werkte in de „carpetfactory‟, zes dagen per week van vroeg tot laat en verdiende daar duizend rps (roepies), ongeveer € 10 per maand. Zij betaalde zeshonderd rps huur voor een kleine kamer die ze ook nog met vier andere mensen moest delen dus ze had vierhonderd rps per maand te besteden. De leiding van deze fabrieken lenen deze mensen dan vaak geld dat ze


3

eigenlijk nooit meer terug kunnen betalen zodat ze eigenlijk zijn ingekocht. Ik heb haar vrijgekocht voor twintigduizend rps (€ 200 euro). Nu werkt Bimala in Marinka Home, ze is onze poetsvrouw en helpt ook bij het groenten snijden, aardappels schillen enzovoort. Zij heeft nu een salaris, een eigen kamer en de kinderen gaan naar school, zij straalt en heeft zich ontpopt als een heel vrolijke Frans. Tendi Tendi is onze computer- en huiswerkleraar. Hij studeert zelf nog sociologie aan de universiteit. Alle kinderen krijgen computerles, van groot tot klein zit met ingespannen snoetjes te turen naar de monitor wat je daar niet allemaal mee kan doen. De kleintjes leren tekenen en spelletjes, de oudere kinderen maken al heuse programmaatjes en jagen soms achter boeven aan. Ook hebben sommigen al een eigen e-mailadres en zo kunnen ze zelf met hun sponsors contact hebben, al is het nog in beperkt Engels. Elke dag om zeven uur is de huiswerkklas vol kinderen, groot en klein. Zelfs de kleintjes die nog niet naar school gaan, zitten er dapper tussen in. Zij tekenen en kleuren en zo hoort het: nog niet naar school en eerst lekker freewheelen. Iedereen studeert hard, de grote en mindere goden, de inzet van allen is goed. Trots laat Sujan van negen jaar zijn opstel zien in het engels, hij beschrijft hoe hij het vindt in Marinka Home, hij kan sporten en spelen met zijn vriendje van school. Heerlijk om te zien dat andere kinderen van school met onze oud-straatkinderen meekomen naar Marinka Home, daar staat een tafeltennistafel die constant in gebruik is door groot en klein. De oudere kinderen proberen „drop-shotjes‟ uit en de kleintjes proberen het balletje te raken wat vaak mislukt en komische situaties geeft. Maar alle begin is moeilijk en ik weet nu al dat ik over niet al te lange tijd in het spel van tafel zal worden geveegd. Maar zover is het nog niet, nu win ik nog alle partijen en geniet nog even van het stoere aanzien dat dat me geeft. Het naaiatelier Arya Tara in Shangrila Home In Shangrila Home draait het naaiatelier op volle toeren. De vrouwen die er werken, zijn inmiddels self-supporting en dat had ik altijd voor ogen. Ze zijn onafhankelijk en kunnen voor hun eigen inkomen zorgen. Ze naaien de beddenlakens, kussenslopen, nieuwe kleding voor de kinderen, fleece jacks voor school, repareren alle kleding en maken allerlei artikelen voor de verkoop in Nederland zoals boekenleggers en tasjes. Je kunt er altijd binnenstappen, de radio zingt zijn lied en de vrouwen kwetteren daar vrolijk tussendoor, het is er altijd gezellig. Dit jaar hebben we weer plaats kunnen bieden aan een moeder met vier kinderen, dus ook zij krijgen een kans om zich te ontplooien. Het productie-naaicentrum in Marinka Home We draaien nu ruim een jaar en zoals alle nieuwe bedrijfjes hebben we de nodige aanloop problemen gekend. Orders onder hoogspanning afmaken, verkeerde kleurkeuzes, broeken waarvan de naden te snel scheurden, ach ja, alle begin is moeilijk maar juist van die fouten leer je zoveel. Spannend was wel of we voldoende orders kregen maar in de loop van het jaar zit er groei in en zijn er toezeggingen voor de komende tijd. We zijn dus vol vertrouwen en werken hard aan en in een mooi project dat kansen biedt op een zelfstandige toekomst voor veel vrouwen.


4

Het Youth Rehabilitation Program (Y.R.P.) Een plek waar straatjongens van 15 en 16 jaar worden opgevangen. Zij hebben meestal al een moeilijk leven achter de rug, zwerven op straat, al of niet in een bende. Wij vragen hen of ze interesse hebben om een vak te leren. De enige voorwaarde is dat ze een beetje Nepalees moeten kunnen lezen en schrijven, anders is het wel erg moeilijk om een opleiding te volgen. De jongens acclimatiseren een paar maanden, leren hun bed opmaken, kamer schoon houden en normaal met elkaar om te gaan. Zij krijgen bijles in Shangrila Home, ook Engels en computerles staan op het programma. Het is prachtig te zien hoe de grootst mogelijke schoffies veranderen in hard studerende jongeren. Inmiddels weten we na een aantal jaren dat het slagingspercentage erg hoog ligt. Mijn hart gaat enorm uit naar dit geweldige project en wij ondersteunen dit dan ook elke maand financieel. Het schooltje hoog in de bergen in Gharamdi In 2004 stuitte ik tijdens een trekking op een schooltje hoog in de Himalaya. Het was zo arm en er was bijna niets maar het belangrijkste was er wel namelijk enthousiaste leerkrachten die uit eigen zak de leermiddelen betaalden. Dit ontroerde me zo dat ik besloot hen te helpen. Uit arme gezinnen, vader en moeder analfabeet, de kinderen haveloos gekleed maar ze zaten wel op school. Elk jaar gaat hier een geldbedrag naar toe. De school telt nu 57 kinderen waarvan 25 kinderen door ons worden gesponsord. Hierdoor kunnen ze naar school en leren ze lezen, schrijven en nog veel meer. Dit jaar zijn we er geweest om de vorderingen te zien. Door „porters‟ (dragers) werden boeken, schriften, stiften, papier, schaartjes, landkaarten, voetballen, badmintonspellen, kortom alles wat op een school hoort te zijn, naar boven gebracht. Het was drie dagen lopen en we werden feestelijk onthaald door de oudste inwoner, de oprichter van de school en alle ouders. Het was ontroerend om mee te maken. We werden omhangen met bloemenkransen van afrikaantjes, de nationale bloem van Nepal. Zo wilden ze hun dank betuigen. Het was een van de meest bijzondere dagen in mijn leven. De dorpsbewoners hebben de handen ineen geslagen en willen de school uitbreiden met klas zes, zeven, en acht. Ze hebben geld bij elkaar gespaard voor hout en stenen, maar er is geen geld voor het dak……u snapt het al, wij gaan uit ons dak voor dat dak….het gaat om € 2000 …..dus mocht u zich betrokken voelen bij dit prachtige project dan kunt u eenmalig een bijdrage storten voor het dak. Op ons bekende fonds t.n.v Straatkinderen van Kathmandu: Fortis bankrekening: 801275490, onder vermelding van “Uit je dak”. De politieke situatie in Nepal Het is ogenschijnlijk redelijk rustig in Nepal, de blokkades zijn weg en controles door het leger en door maoïsten worden niet meer gedaan. De maoïsten hadden de kans om te regeren maar zijn door een conflict weer uit de regering gestapt. Hierdoor wordt de sfeer weer wat grimmiger. Ik zie wel voortdurend auto‟s met rode vlaggen rijden, er zijn erg veel demonstraties maar het leven gaat zijn gang al blijft het nog steeds een wankel evenwicht en verandert er niets voor de armen in dit land. Hopelijk krijgen ze de regering ooit een beetje op de rails. Onze financiën Van een klein huis naar een groot huis waar nu dertig kinderen wonen! Het is een geweldig gevoel als je weet dat deze kinderen van de straat zijn, veilig bij ons in huis waar ze krijgen wat ze nodig hebben.


5

Ik heb gehandeld naar het geld dat we hebben zodat we alles kunnen betalen. Die veiligheid moet er ook zijn voor de kinderen, al hebben ze daar zelf geen weet van. De kosten voor Marinka Home zijn per maand € 2400. Maandelijks gaat er € 750 naar Shangrila Home. Van dit bedrag koopt het naaiatelier o.a. de stoffen en het Y.R.P. krijgt hier ook een deel van. Dan gaat er, na een jaar stilstand, weer € 500 per maand naar het Children Project Center and Service voor de opvang van straatkinderen. En dan natuurlijk het schooltje in Gharamdi dat dit jaar € 2000 kreeg voor investering in materiaal. Al deze projecten kunt u terug vinden op onze website: www.straatkinderenvankathmandu.nl. Jullie, als donateurs, maken dit allemaal mogelijk. En dan zijn er natuurlijk de eenmalige giften en acties. Allereerst de fietsers die van Lasa in Tibet naar Nepal fietsten en € 15000 bij elkaar trapten. Zij werden in Kathmandu feestelijk onthaald samen met al onze kinderen. Jullie hebben hen kunnen volgen via hun en onze website. Dan de verjaardag van Kees Baltus: € 365, Thea en Nic die hun 45ste huwelijksfeest vierden en al het geld aan Brazilië en Marinka Home doneerden. Het regenlaarzenproject van Renée Koopman dat € 750 opbracht. Het diner in Lutjewinkel: ruim € 4000. Mantra zingen van A Koomen € 360. De Twente Nordicwalk € 550, de opbrengst van foto‟s van Margreet, per jaar een flink bedrag. Ook hebben jullie mij voorgedragen voor de Hartevrouwverkiezing in de Margriet: € 1000. Van de Rafaëlstichting € 590, de moeder van Jose Doens die tachtig jaar werd: € 540. Klas 3a zong met kerst € 303 bij elkaar, een familie schonk € 1000. Dit is een greep uit 2009 en het is geweldig hoe we met elkaar blijven zorgen voor de kinderen en vrouwen die het nodig hebben. Ik wil iedereen bedanken die ons het afgelopen jaar heeft gesteund, in welke vorm dan ook. Namens alle kinderen, vrouwen en mijzelf wens ik jullie een warm namaste.

En noteren jullie vast in je agenda:

Zondag 17 oktober 2010 Nepaldag De uitnodiging volgt nog Lies Vink C.F.Smeetslaan 115 1901 GL Castricum, tel: 0251-652069, mobiel: 0643522442 Fonds t.n.v.Straatkinderen van Kathmandu: Fortis bankrekening: 801275490 e-mail: [email protected] website: www.straatkinderenvankathmandu.nl

Wilt u deze nieuwsbrief per e-mail ontvangen? Stuur dan een e-mail naar [email protected] onder vermelding van "Nieuwsbrief per mail" Wenst u deze nieuwsbrief niet meer te ontvangen, laat het ons weten.


6

Nieuwsbrief (7) Nieuws over de straatkinderen van Kathmandu, Nepal april 2010 Website:

Recommend Documents