Jezus zei: “Nog een kleine tijd is het Licht bij u... Ik ben een Licht, in de wereld gekomen, opdat een iegelijk, die in Mij gelooft, in de duisternis niet blijve.” Johannes 12 : 35 en 46
Onderwerpen in de Nieuwsbrief: CREN - Röntgen - Schilderwerk - Bezoek en meer...
de ondervoede kinderen
NIEUWSBRIEF 3 december 2015
Terwijl ik in de bus zit op weg naar Niamey, om Gertjan en Marieke weer terug te brengen (ik ben enorm gezegend met hun bezoek!!) ben ik deze nieuwsbrief aan het typen. Dat typen valt echter niet mee, want regelmatig worden we een stukje de lucht in gegooid vanwege de drempels. Inmiddels is het alweer enkele maanden geleden dat ik mijn taalcursus heb afgerond en terugkwam in Galmi. De tijd is voorbijgevlogen en ik heb al aardig mijn plekje hier gevonden. Elke ochtend werk ik op de radiologie en elke middag verwachten de moeders van de CREN (Centre pour Rehabilitation et Education Nutritionelle) mij. De CREN is een centrum voor ondervoede kinderen Ondervoed kind bij de CREN waar moeders/verzorgers leren goed voor hun kind te zorgen. De moeders verblijven daar een paar dagen, weken of maanden. Door elke dag daar naartoe te gaan, heb ik het voorrecht om de moeders beter te leren kennen en ook met CREN - links de huisjes, onder hen het Evangelie van Jezus Christus het afdak zitten de vrouwen het grootste gedeelte van de dag met te delen. Dat is erg mooi om te
mogen doen, zeker als er ook mensen zijn die het graag willen horen, want een beter nieuws is er niet! Soms is er iets anders ’s middags en kan ik dus niet komen, maar dan word je de volgende dag wel gevraagd om een geldig excuus. Ze hebben daar niet Kinderen met dikke buikjes veel, dus zijn ze erg blij met iemand die hen komt bezoeken, al laten ze dat niet altijd merken. Meestal hoor je hun waardering via iemand anders, dat zijn altijd bemoedigende momenten. Zoals een vrouw die pas weer terugkwam en terwijl ze enthousiast de standaardgroeten deed, vroeg ze ook ‘Hoe is het met Christus?’ De relaties daar en het Goede Nieuws maakt altijd dat ik weer blij terug naar huis ga als ik naar de CREN ben geweest! Röntgen Van het röntgenwerk op zichzelf begin ik ook steeds meer te genieten. In het begin wenste ik dat ze hier digitaal hun werk deden, nu ben ik al op het punt dat ik niet meer terug naar digitaal wil. Op de oude manier films ontwikkelen in de donkere kamer, dat heeft wel wat! De röntgenapparatuur is jonger dan wat ik had verwacht aan te treffen. Helaas werkt het röntgenapparaat momenteel niet, want de Janneke aan het werk op de Röntgen stroomregulator is kapot gegaan van de pieken in de stroom. Gelukkig hebben we nog een mobiel röntgenapparaat wat we nu voor alles moeten gebruiken, maar zijn accu begint moe te worden, dus ik hoop dat die nieuwe stroomregulator niet nog een paar maanden op zich laat wachten. Op dit moment heb ik 1 andere, Nigerijnse, collega. We hebben een fijne samenwerking en hij is niet allergisch voor verandering. Het verraste mij dat hij continu op zoek is naar verbetering. Daar zoeken we nu dus samen naar en met een beetje geduld (wat ondertussen al aardig gekweekt is) komen we steeds iets verder. Om de week ben ik de hele dag en nacht oproepbaar om röntgenfoto’s te maken. Ik ben niet altijd blij als ik midden in de nacht gebeld wordt, maar meestal kom ik wel voldaan terug, want mensen waarderen het als jij je best voor hen doet op een niet al te aangenaam tijdstip. De meeste foto’s maken we van mensen die een ongeluk hebben gehad of die tuberculose hebben. Een motorongeluk is een veel In het ziekenhuis
voorkomend ongeval, maar ik hoor ook regelmatig dat het huis is ingestort.. of dat iemand van een kameel is gevallen. Schilderwerk Een van de dingen waar ik de komende tijd op wil focussen is om het röntgenwerk en evangelisatie meer te gaan combineren en hier ook mijn collega in te stimuleren. Een stap in die richting is het schilderwerk wat Marieke en een vriendin hebben gedaan in de röntgenkamer (zie foto). Het is mooi geworden hè? De teksten zijn Johannes 10:11 en 11:25. Hier ben ik erg blij mee! De herder is ook een aansprekend beeld, want elk dorpje heeft hier zijn herder. De schapen, geiten en ossen kennen allemaal hun eigen huis waar ze weer naartoe lopen. Schilderwerk op de röntgenkamer
Vrije tijd In mijn vrije tijd probeer ik bezoekjes af te leggen in het dorp of in de omliggende dorpjes. De Hausa mensen hebben het spreekwoord ‘zumunci a kafa take’ wat betekent ‘relatie is afhankelijk van de voeten’. Met andere woorden, elkaar bezoeken is heel belangrijk. Door geen afspraken te maken is de verrassing groter, maar tegelijk is er een kans dat degene die je wilt bezoeken, niet thuis is, maar naar een bruiloft is of in het veld aan het werk is.. Verder probeer ik ook bij de jeugd hier betrokken te zijn. Twee keer per week is er een jeugdclub. Op woensdagavond doen we een Bijbelstudie en op zaterdag oefenen we de liederen die we op zondag gaan zingen. De jeugd is namelijk een soort koor in de kerk hier. Meestal hoor ik er niks van als ik kom, maar als ik niet kom krijg ik daarvoor van diverse mensen op mijn kop.. het wordt dus blijkbaar wel gewaardeerd.
Dank Bij deze wil ik jullie allen hartelijk bedanken voor alle steun die jullie mij hebben gegeven, op welke manier dan ook. Hetzij door kaartjes, emails, pannenkoeken eten, mp3-spelers inleveren (de 1e heb ik al weggegeven aan iemand die daar heel blij mee was, omdat ze nu de Bijbel kon luisteren), gebeden, appjes, enz. enz. Het doet me echt heel goed en ik voel me echt gezegend.. soms zelfs bezwaard. Ik dank jullie wel en ook mede vanuit de mensen hier!
Weer Het regenseizoen is ondertussen al over, de gierstoogst is al binnengehaald en de vrouwen zijn nu druk bezig met het stampen en het wannen van de gierst. Eergisteren hebben Marieke, Gertjan en ik even geprobeerd om op de dorsvloer de vrouwen te helpen, maar dat houd ik toch niet zo lang vol! De vrouwen hier hebben echt kracht.. van het waterdragen, stampen en al het andere harde werk. De natuur begint alweer droger te worden hier, maar het is nog steeds prachtig en veel groener dan in maart, hoewel ik de mooie gekleurde bomen hier wel mis. Ik zou zeggen, geniet van de herfst, de regen en straks.. de sneeuw! God zegene jullie. Janneke VAN HET THUISFRONTTEAM Wat is een Afrikaanse maaltijd? Hoe smaakt dat? U kunt dat b.l.e.w. binnenkort zelf meemaken! Houd daarom alvast vrijdagavond 22 januari 2016 vrij in uw agenda… Tijdens de maaltijd zullen er ook beelden getoond worden van het leven in Niger, zodat u ook wat meer gevoel bij het land en werk van Janneke kunt krijgen. Meer informatie volgt.
Contact met Janneke:
Website:
Mail:
[email protected]
www.missie-in-niger.nl
SIM Galmi Hospital - c/o Janneke van Maanen
Gift geven?
BP 44 Madaoua - Republic of NIGER
Rek.nr NL68 RABO 0198 2051 39
ThuisFrontTeam:
t.n.v. Diaconie Hersteld Hervormde
Vragen? Adreswijzigingen? Mail naar
gemeente TFT-Missie in Niger
[email protected]
Kerkelijke gemeente:
Inschrijven Nieuwsbrief:
Hersteld Hervormde Gemeente te
Via de website, bel 0346-211941 of
Maartensdijk
per mail:
[email protected]
Zendende organisatie: Serving In Mission
ke a rieeke ari eenn M M n ja n rt e ja G rt n e G va n n e va g n n ringe EErv ari rva Afgelopen november zijn wij, Gertjan en Marieke van Maanen, 2 weken bij onze zus Janneke in Niger geweest. Het was een ervaring die we niet snel zullen vergeten. Het is zo’n andere wereld als in Nederland.. De meeste mensen in Niger zien er meestal tevreden en gelukkig uit, lachen veel en houden van hun kinderen. Toch heb ik regelmatig in ernst een kind ‘aangeboden’ gekregen: “neem mee naar huis, jij kunt er veel beter voor zorgen dan wij..” en ja, we hebben inderdaad gezinnen gezien die het niet breed hadden: weinig eten, gaten in het huis, kinderen met spillebeentjes en dikke buiken, enz..
Op bezoek bij Janneke
Een huisje
Er zijn veel kinderen in Niger. Sommigen gaan naar school, als dat zo is zijn de ouderen daar heel trots op, maar de meeste kinderen hebben dat voorrecht niet, die spelen op straat of helpen ouders/familie. Jonge jongens besturen de volgeladen ezel- of ossenkarren. Meisjes helpen met de verzorging van de kleine kinderen en dragen ze op hun rug. Vrouwen stampen de oogst en het eten, wassen, zorgen voor de dieren - meestal met een baby op de rug. Mannen werken op het veld, verbouwen sorghum, gierst of uien, of ze hebben een winkeltje langs de grote weg. De straten in het dorp zijn vol mensen, dieren, motors en auto’s, en zijn bezaaid met plastic, afval, en (menselijke) behoeftes. De huisjes zijn armoedig, klein, donker en het instortingsgevaar ervan is aanwezig. Overal lopen schapen, geiten en ezels, ze kauwen op wat gierststengels of eten karton. Een bezoekje aan de markt was ook een ware belevenis:
Klein meisje met slapend kind op de rug
Markt
één krioelende chaos van rijen kraampjes/kleedjes, ezels, kamelen, mensen, kinderen, kippen, motors.. De moskee roept elke dag vijf maal op om te bidden.. de meeste mensen zijn moslim, sommigen hebben zelfs een eeltplek op hun voorhoofd van het vele bidden. Maar er zijn ook een paar christelijke families die naar de kerk komen, voornamelijk mensen die op de compound van het ziekenhuis werken. Als je mensen tegenkomt, zeg je standaard gedag: ‘Sannu’. Als je de mensen iets beter kent komt daar nog een rijtje standaardvragen en begroetingen achteraan. Wij hadden een paar woordjes Hausa opgepikt, en begroetten de mensen dus ook met ‘Sannu’. De mensen vinden het erg leuk als je iets in hun taal kent, maar sommigen verwachten dan meer, en als je niet begrijpt wat ze zeggen vertellen ze je dat je maar eventjes hun taal moet leren.. Gelukkig zagen we dat Janneke hun taal en gewoonten inmiddels heel goed kent en zodoende goed met de mensen kan praten en hen kan begrijpen! Het was mooi om te zien dat de Nigerijnen in het ziekenhuis en bij de CREN op Janneke gesteld zijn, en enthousiast zijn als ze haar zien. Al is daar veel ellende en nood te zien.. Op de compound van het ziekenhuis, waar Janneke woont, ontmoetten we een hechte groep mensen. Het is één grote familie, iedereen is begaan met elkaar, erg mooi om te zien en mee te maken! Ze vertelden ons dat ze erg blij met Janneke zijn en dat het goed is om haar daar te hebben. Het was ook goed om daar te zijn, goed om Janneke weer te zien, om te beleven hoe het nu werkelijk in Niger is, hoe het leven er daar aan toegaat en hoe ze daar haar werk mag doen. Een klein stukje daarvan hebben we u verteld. En dan zeggen wij nu: Sai an jima! Of in het Nederlands: Tot ziens!
