Natura 2000-doelen in de Waddenzee Van instandhoudingsdoelstellingen naar opgaven voor natuurbescherming

Natura 2000-doelen in de Waddenzee Van instandhoudingsdoelstellingen naar opgaven voor natuurbescherming

Datum Status

2 november 2011 / actualisatie 2 december 2014 Eindrapport

Natura 2000-doelen in de Waddenzee | 2 december 2014

Colofon

Uitgegeven door Informatie Telefoon Telefoon centraal Fax Uitgevoerd door

Rijkswaterstaat J. de Vlas, A. Nicolai, M. Platteeuw, K. Borrius 06 54674922, 06 11532561 058-2344344

Datum Status

Rijkswaterstaat Water, Verkeer en Leefomgeving / Rijkswaterstaat Noord Nederland Fotoverantwoording: de in dit document gebruikte foto's zijn exclusief voor dit rapport ter beschikking gesteld. Het copyright berust bij de in de onderschriften vermelde fotografen. 2 november 2011 / actualisatie 2 december 2014 Eindrapport

Versienummer

10b

Opmaak

Foto voorblad: Rob Bijnsdorp


Inhoud

1 1.1 1.2 1.3 1.4

Inleiding—8 Doel en opbouw van dit rapport—8 Rapporten effectenanalyse huidige activiteiten—8 Relaties met de (oude) beschermde natuurmonumenten—9 Relaties met het Natuurherstelprogramma—9

2 2.1 2.2 2.2.1 2.2.2 2.3

Gebiedsbeschrijving Waddenzee—11 Afbakening—11 Abiotiek—12 Morfologie—12 Waterkwaliteit—13 Ecologie—14

3 3.1 3.2 3.3 3.3.1 3.3.2 3.3.3 3.3.4 3.3.5 3.3.6 3.3.7 3.3.8 3.3.9 3.3.10 3.3.11 3.3.12 3.4 3.4.1 3.4.2 3.4.3 3.4.4 3.4.5 3.4.6

Uitwerking Natura 2000-doelen voor habitattypen en habitatsoorten—21 Inleiding—21 Kernopgaven—27 Habitattypen—31 H1110A - Permanent overstroomde zandbanken—32 H1140A - Slik- en zandplaten (getijdengebied)—44 H1310A en B - Zilte pionierbegroeiingen—48 H1320 – Slijkgrasvelden—52 H1330A – Buitendijkse schorren en zilte graslanden langs de vaste-landskust—53 H1330A – Buitendijkse schorren en zilte graslanden op de Waddeneilan-den—68 H1330B – Binnendijkse schorren en zilte graslanden—72 H2110 - Embryonale duinen—73 H2120 - Witte duinen—75 H2130A en B -Grijze duinen kalkrijk en kalkarm—76 H2160 – Duindoornstruwelen—76 H2190B - Vochtige duinvalleien (kalkrijk)—79 Habitatsoorten—82 H1014 – Nauwe Korfslak—82 H1364 - Grijze zeehond—83 H1365 - Gewone zeehond—85 H1095 – Zeeprik—86 H1099 – Rivierprik—89 H1103 – Fint—91

4 4.1 4.1.1 4.1.2 4.1.3 4.1.4 4.1.5 4.1.6 4.1.7 4.1.8 4.1.9 4.1.10 4.1.11

Uitwerking Natura 2000-doelen voor vogels—94 Broedvogels, per soort—95 A034 - Lepelaar (b)—95 A063 - Eider (b)—97 A081 - Bruine kiekendief (b)—99 A082 - Blauwe kiekendief (b)—101 A132 - Kluut (b)—103 A137 - Bontbekplevier (b)—106 A138 - Strandplevier (b)—108 A183 - Kleine mantelmeeuw (b)—110 A191 - Grote stern (b)—112 A193 - Visdief (b)—115 A194 - Noordse stern (b)—118

4.1.12 4.1.13 4.2 4.2.1 4.2.2 4.2.3 4.2.4 4.2.5 4.2.6 4.2.7 4.2.8 4.2.9 4.2.10 4.2.11 4.2.12 4.2.13 4.2.14 4.2.15 4.2.16 4.2.17 4.2.18 4.2.19 4.2.20 4.2.21 4.2.22 4.2.23 4.2.24 4.2.25 4.2.26 4.2.27 4.2.28 4.2.29 4.2.30 4.2.31 4.2.32 4.2.33 4.2.34 4.2.35 4.2.36 4.2.37 4.2.38 4.2.39

A195 - Dwergstern (b)—120 A222 - Velduil (b)—122 Niet-broedvogels, per soort—124 A005 - Fuut (n)—124 A017 - Aalscholver (n)—125 A034 - Lepelaar (n)—128 A037 - Kleine zwaan (n)—129 A039 - Toendrarietgans (n)—131 A043 - Grauwe gans (n)—132 A045 - Brandgans (n)—133 A046 - Rotgans (n)—135 A048 - Bergeend (n)—137 A050 - Smient (n)—139 A051 – Krakeend (n)—141 A052 - Wintertaling (n)—142 A053 - Wilde eend (n)—143 A054 - Pijlstaart (n)—145 A056 - Slobeend (n)—147 A062 - Topper (n)—148 A063 - Eider (n)—151 A067 - Brilduiker (n)—153 A069 - Middelste zaagbek (n),—155 A070 - Grote zaagbek (n)—157 A103 - Slechtvalk (n)—159 A130 - Scholekster (n)—160 A132 - Kluut (n)—163 A137 - Bontbekplevier (n)—165 A140 - Goudplevier (n)—167 A141 - Zilverplevier (n)—169 A142 - Kievit (n)—170 A143 - Kanoet (n)—172 A144 - Drieteenstrandloper (n)—175 A147 - Krombekstrandloper (n)—177 A149 - Bonte strandloper (n)—179 A156 - Grutto (n)—180 A157 - Rosse grutto (n)—182 A160 - Wulp (n)—184 A161 - Zwarte ruiter (n)—186 A162 - Tureluur (n)—188 A164 – Groenpootruiter (n)—190 A169 - Steenloper (n)—191 A197 - Zwarte stern (n)—193

5

Samenvatting haalbaarheid Natura 2000-doelen—196

Bijlage 1 Kaderrichtlijn Water (KRW) en Natura 2000—201 Bijlage 2 Referenties—202 Bijlage 3 Broedvogel-verspreidingskaarten—212


1

Inleiding

1.1

Doel en opbouw van dit rapport Op 25 februari 2009 heeft de minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV, sinds 2010 heet dit ministerie Economische zaken, Landbouw en Innovatie (EL&I) en sinds 2012 Economische Zaken (EZ)) de Waddenzee aangewezen als ‘Natura 2000-gebied’. Natura 2000 is een Europees netwerk van natuurgebieden met waardevolle natuur die speciale bescherming genieten. Bij dat besluit is vastgelegd welke habitattypen en soorten in de Waddenzee beschermd moeten worden en welke speciale doelen daarvoor gelden. Dit rapport analyseert de mogelijkheden voor het behalen van de 70 instandhoudingsdoelen voor de Waddenzee die in het kader van Natura 2000 door LNV in het Aanwijzingsbesluit zijn opgenomen (Min-LNV 2009). Het gaat om 13 habitat(sub)typen en 6 diersoorten op basis van de Habitatrichtlijn, en om 13 broedvogels en 39 niet-broedvogels op basis van de Vogelrichtlijn. Het rapport vangt aan met een korte gebiedsbeschrijving, gericht op de abiotiek en de ecologie, onderverdeeld per habitat(cluster). Voor alle doelen is een beschrijving met ecologische randvoorwaarden gemaakt, waarbij, voor zover mogelijk, wordt aangegeven wat de oorzaken zijn van het (waarschijnlijk) wel, of (waarschijnlijk) niet behalen van de doelen. Vervolgens vindt een nadere uitwerking plaats. De nadruk ligt daarbij op doelen die (waarschijnlijk) niet bereikt kunnen worden of waarvan het onduidelijk is of ze bereikt kunnen worden. Per doel wordt aangegeven hoe en waar het zo goed mogelijk kan worden nagestreefd en in welke mate succes te verwachten is. Tenslotte volgt de doeluitwerking, die in overleg met betrokkenen, zoals terreinbeheerders, tot stand is gekomen. De doeluitwerking vormt de basis voor de aanvullende maatregelen die nodig zijn om de betreffende instandhoudingsdoelstellingen te bereiken. Hiertoe worden globale oplossingsrichtingen beschreven, die later uitgewerkt worden als maatregelen in het beheerplan. Elk doel eindigt met een conclusie. Het rapport beschrijft in de Eems-Dollard -dat vooralsnog alleen is aangewezen als Vogelrichtlijngebied- tevens de kwelders, gezien de relatie met de vogels in dit gebied en de andere kwelders in de Waddenzee. Het rapport is afgerond tot eindconcept in (november) 2011. Het proces van totstandkoming van het Ontwerp Natura 2000-beheerplan heeft vervolgens geduurd tot 2014. Om die reden is in (december) 2014 het rapport gedeeltelijk geactualiseerd, ondermeer met betrekking tot de trends van de vogelaantallen en de hieruit voortvloeiende doelrealisaties. Het rapport wordt in het beheerplan aangehaald als ‘Doeluitwerking Waddenzee’.

1.2

Rapporten effectenanalyse huidige activiteiten Samenhangend met het voor u liggende rapport is een Voortoets (met inventarisatielijst bestaand gebruik) uitgevoerd waarin effecten van de huidige activiteiten op de instandhoudingsdoelstellingen voor de Waddenzee zijn beschreven. Pagina 8 van 216


Als vervolg daarop is een Nadere effectenanalyse fase 1 en fase 2 uitgevoerd (Jongbloed et al. 2010, Koolstra & Jongbloed 2011). Daarin wordt gekwantificeerd wat de effecten van de huidige activiteiten zijn op de instandhoudingsdoelstellingen. Tevens worden voorstellen gedaan voor de mitigatie van de effecten. Deze rapportages zijn opgesteld door bureaus Arcadis en Imares Wageningen, in opdracht van Rijkswaterstaat en (toenmalige) LNV. De deelrapportages over de effecten van de huidige activiteiten bestaan uit: effecten van externe werking, toetsing van het wel en niet vergunde gebruik in het kader van de Natuurbeschermingswet, de mogelijke mitigatie en een cumulatietoets. In die cumulatietoets is het totale gecumuleerde effect van alle activiteiten op de gestelde doelen geanalyseerd. De deelrapporten zijn samengevat in een hoofdrapport. 1.3

Relaties met de (oude) beschermde natuurmonumenten Vrijwel alle gebieden die in dit document behandeld worden zijn in het verleden aangewezen als beschermde natuurmonument of staatsnatuurmonument in het kader van de Natuurbeschermingswet. Bij de aanwijzing van de gehele Waddenzee als Natura 2000-gebied is inmiddels de aanwijzing van delen ervan als beschermde natuurmonumenten of staatsnatuurmonument opgeheven.

1.4

Relaties met het Natuurherstelprogramma Op 28 januari 2010 werd het programma ‘Naar een Rijke Waddenzee’ (hier verder genoemd: ‘Natuurherstelprogramma’) aangeboden aan de minister van LNV. In dit programma werken natuurorganisaties, gebruikers en overheden samen om de natuur in de Waddenzee te herstellen en tegelijkertijd kansen te ontwikkelen voor economisch medegebruik. Speerpunten zijn: • Wadbodem en waterkolom • Completeren van het voedselweb • Herstel biobouwers • De Waddenzee klimaatbestendig houden/maken • Borging van de internationale samenhang ‘Waterbodem en waterkolom’ gaat vooral over de relatie tussen het slib in water en bodem, de antropogene invloeden daarop en de mogelijke verslechtering van belangrijke ecosysteemaspecten, zoals de primaire productie en zuurstofhuishouding, die door troebeling kan worden veroorzaakt. Zowel in de Eems als in de Waddenzee zal dit onderwerp in de komende jaren door Rijkswaterstaat worden bestudeerd, om waar nodig in de jaren daarna tot maatregelen te kunnen komen. In dit doelendocument komt dit onderwerp niet als separaat onderwerp aan de orde. ‘Completeren van het voedselweb’ gaat over het ontwikkelen van een evenwichtiger herstel van de natuurlijke situatie in het voedselweb. Referentie daarbij is een situatie met weinig of geen menselijke invloed op het voedselweb, opdat bijvoorbeeld de visdiversiteit groter is (roofvissen, trekvissen en dergelijke). Veel onderwerpen die daarmee te maken hebben komen in dit doelendocument aan de orde, met name bij habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ (H1110A), en in mindere mate ook bij de habitattypen ‘slik- en zandplaten’(H1140), ‘zilte pionierbegroeiingen’ (H1310), ‘slijkgrasvelden’ (H1320) en ‘schorren en zilte graslanden’ (H1330). ‘Herstel biobouwers’ gaat over het herstel van alle organismen die door hun aanwezigheid bijdragen aan de stabiliteit van de verschillende habitats in de Waddenzee en aan het vasthouden van sediment. Het meest in het oog springend zijn mosselbanken, zeegrasvelden en kweldervegetaties. Pagina 9 van 216


‘De Waddenzee klimaatbestendig’ is een onderwerp dat buiten de reikwijdte van deze doeluitwerking ligt. Op langere termijn zijn zeker problemen mogelijk door klimaatsveranderingen, met name door de daarmee samenhangende zeespiegelstijging, maar in de komende planperiode zijn die nog niet relevant voor de in Natura 2000 gestelde doelen. Dat neemt niet weg dat Rijkswaterstaat en de Deltaprogramma’s ‘Waddengebied’ en ‘Kust’ nu al veel energie steken in de ontwikkeling van beheersstrategieën voor de langere termijn, in overleg met de partijen die betrokken zijn bij het programma ‘Naar een Rijke Waddenzee’. ‘Borging van de internationale samenhang’ komt in dit document niet direct aan de orde. Dat heeft te maken met het feit dat de Nederlandse doelstellingen voor Natura 2000 op nationaal niveau zijn vastgesteld. Wel wordt aandacht geschonken aan de internationale monitoring van de flyways van onder Natura 2000 beschermde trekvogels. Immers, om het beheer in de Nederlandse Waddenzee goed te kunnen uitvoeren is het vaak nodig om te begrijpen wat er met de trekvogels op hun flyway gebeurt.

Pagina 10 van 216


2

Gebiedsbeschrijving Waddenzee

2.1

Afbakening Het Nederlandse deel van de Waddenzee is een dynamisch zoutwatergetijdengebied tussen de vastelandskust van Groningen, Friesland en Noord-Holland enerzijds en duin en stranden van de eilanden Texel, Vlieland, Terschelling, Ameland, Schiermonnikoog en Rottum anderzijds. Kleine, ingesloten duincomplexen op de kwelders van de Waddeneilanden, alsmede de gehele eilanden Griend, Rottumerplaat en Rottumeroog (inclusief Zuiderduinen) horen eveneens bij het Natura 2000-gebied Waddenzee. De niet onder invloed van zeewater staande delen van Texel, Vlieland, Terschelling, Ameland en Schiermonnikoog zijn elk voor zich apart aangewezen als zelfstandig Natura 2000-gebied.

Waddenzee: Platen, geulen, kwelders en duinen (Foto Rijkswaterstaat).

Het gebied dat in het kader van Natura 2000 Waddenzee is aangewezen heeft een totale oppervlakte van 271.023 ha. Er zijn meerdere beheerders, te weten: Rijkswaterstaat, Defensie, Staatsbosbeheer, Groninger Landschap, It Fryske Gea, Landschap Noord-Holland, Vereniging Natuurmonumenten en een aantal particuliere kweldereigenaren. De (voormalige) beschermde natuurmonumenten en staatsnatuurmonumenten hebben een gezamenlijke oppervlakte van 233.453 ha en liggen in hun geheel binnen het Natura 2000-gebied. De Waddenzee is belangrijk als opgroeigebied voor een aantal in de Noordzee levende vissen, als rust -en foerageergebied voor broedvogels, trekvogels en zeehonden en als doortrekgebied van vissoorten die van zout naar zoet trekken, of andersom. De hoofdfunctie is natuur, maar er vinden ook verschillende activiteiten plaats zoals scheepvaart, (beroeps)visserij, recreatie, baggerwerken, de winning van delfstoffen en militaire activiteiten. De activiteiten worden getoetst aan de instandhoudingsdoelstellingen in een separaat van dit document uitgevoerde Nadere effectenanalyse.

Pagina 11 van 216


2.2

Abiotiek Met uitzondering van door dijken en stuifdijken vastgelegde eilanden vastelandkusten, de meeste kwelders en het vogeleiland Griend is er in de Waddenzee een nagenoeg ongestoorde fysische dynamiek aanwezig, waarin processen als erosie, sedimentatie en waterbeweging dominant zijn.

2.2.1

Morfologie De morfologie van de Waddenzee wordt voor een groot deel bepaald door de werking van het getij. Met het water dat via de zeegaten tussen de eilanden inen uitstroomt worden zand en slib aan- en afgevoerd. De aanvoer van sediment verkeert in dynamisch evenwicht met de geringe relatieve zeespiegelstijging van de afgelopen duizend jaar. Daardoor is globaal het landschapsbeeld sinds het ontstaan van de Zuiderzee praktisch ongewijzigd gebleven, afgezien van het effect van enkele afsluitingen en inpolderingen (de kustpolders, Zuiderzee en Lauwerszee) en het dichtslibben van enkele luw gelegen inhammen (de Middelzee en de omgeving van de Dollard). De aanleg van de Afsluitdijk in de jaren 30 van de vorige eeuw is van grote invloed geweest op de westelijke Waddenzee. Door de getijdenwerking is er een complex systeem van geulen, ondiep water en zand- en slibbanken ontstaan. Langs de randen van het gebied zijn in het verleden grote kweldergebieden ontstaan. Deze oude kwelders zijn bijna allemaal ingepolderd, maar vanaf ongeveer het jaar 1900 zijn ook nieuwe kwelders ontstaan. Op de Waddeneilanden gebeurde dat door de aanleg van stuifdijken aan de uiteinden (vooral de oostzijde) van de eilanden. Deze platen lagen al wel hoog genoeg voor vorming van kwelders, maar voordat de stuifdijken waren aangelegd was het milieu te dynamisch voor kwelderplanten. De stuifdijken worden momenteel niet meer onderhouden, en op de oostpunten van Ameland en Schiermonnikoog zijn openingen (stormvloedgeulen) ontstaan. De toegenomen dynamiek heeft tot nog toe niet geleid tot kwelderverlies. Langs de vastelandskust was de bodemligging na de inpolderingen die tot in de jaren 1900 zijn uitgevoerd niet hoog genoeg voor vorming van nieuwe kwelders. Daar zijn de meeste kwelders ontstaan na de aanleg van rijsdammen, waardoor de aanslibbing werd bevorderd. Door de gelijktijdige aanleg van afwateringsgreppels is daar bovendien de afwatering verbeterd, hetgeen gunstig was voor de vestiging van kwelderplanten. Doordat kwelderplanten veel slib invangen, kunnen jonge kwelders vooral langs de slikkige vastelandskust snel in hoogte toenemen, totdat ze zo hoog zijn opgeslibd dat ze nog maar een paar keer per jaar worden overspoeld. Er is dan een nieuw evenwicht, dat echter pas na honderden jaren ontstaat. Langs oude kwelders ontstaan gemakkelijk afslagranden. Daardoor kunnen ze in hoogte toenemen terwijl hun oppervlak achteruit gaat. Eventueel is nieuwe kweldervorming aan de voet van de klifranden mogelijk wanneer het voorliggende wad hoog genoeg is opgeslibd. In 1988 is een zandlichaam opgespoten langs de noorden westzijde van het ‘vogeleiland’ Griend, met als doel vooral de grote stern van een gunstige broedlocatie te voorzien en het eiland te beschermen tegen afslag. Bovendien heeft Griend een belangrijke functie als hoogwatervluchtplaats voor steltlopers. Het zandlichaam is ontworpen voor een periode van minimaal 30 jaar. Er vindt thans flinke erosie plaats, en een aanzienlijk deel van het opgespoten zand is niet meer aanwezig. Hydromorfologische processen als erosie en sedimentatie bepalen indirect ook het voorkomen en de verspreiding van planten en dieren. Bijvoorbeeld de grootte van zandkorrels en de hoeveelheid kleideeltjes bepalen de leefomstandigheden en Pagina 12 van 216


daarmee de soortensamenstelling en de aantallen van de bodemfauna en daardoor ook het voedselaanbod van vissen en vogels die deze bodemdieren als voedsel gebruiken. Het grofste sediment wordt aangetroffen in de kustzone en in de zeegaten. Naast de sedimentatie zijn ook de andere factoren zoals de waterdiepte en droogvaltijd bepalend voor de aanwezigheid van soorten.

Bodemhoogte Waddenzee en Noordzeekustzone

2.2.2

Waterkwaliteit Via de zeegaten tussen de Waddeneilanden vindt vrije uitwisseling van water plaats tussen Noordzee en Waddenzee. De in omvang grootste aanvoer vanuit de Noordzee komt via het Marsdiep binnen. Via deze uitwisseling worden de achtergrondwaarden voor de waterkwaliteit van de westelijke Waddenzee in hoge mate bepaald. De Waddenzee vormt het afwateringsgebied voor een groot deel van het noorden van Nederland en een deel van Noord-Holland. Zoet water bereikt de Waddenzee via vier aanvoerroutes. De grootste aanvoer vindt plaats vanuit het IJsselmeer met 72 procent (circa 10 tot 20 miljoen m3/jaar). Daarna nemen de Eems met 15 procent en Lauwersoog en de overige provinciale zoetwaterspuien de totale aanvoer van zoet water voor hun rekening. De hoeveelheid water die aangevoerd wordt kan sterk fluctueren en is onder meer afhankelijk van de regenval. De zoetwaterstromen die in de Waddenzee uitkomen zijn van belang vanwege de daarmee samenhangende zoet-zoutgradiënten, aanvoer van nutriënten en verontreinigingen. Het zoutgehalte van het Waddenzeewater loopt van zoet water (rivierafvoer, spuisluizen) naar zout water tot 30 à 35 promille (Noordzeekustzone). Het gemiddelde zoutgehalte is 20-30 promille, wat betekent dat het estuariën karakter van de Waddenzee over het algemeen gering is. De belangrijkste min of meer brakke gebieden liggen bij de spuipunten van het IJsselmeer en in het Eems-Dollard-estuarium. De troebelheid van het water is een factor die organismen en processen beïnvloedt en is daarmee een belangrijk criterium voor waterkwaliteit. Maar van nature is het Pagina 13 van 216


water in de Waddenzee troebel. Van nature is er een voortdurende aanvoer van slib dat langs de Hollandse kust naar het noorden wordt vervoerd en dat accumuleert in de Waddenzee. In het stormseizoen is het zwevende stofgehalte hoger dan in de rest van het jaar, doordat dan een deel van het bezonken slib opgewerveld wordt en in de waterkolom terechtkomt. In het voorjaar en de zomer kan algenbloei van ééncellige planktonische algen ook bijdragen aan verminderd doorzicht. Een vaak gestelde, maar vooralsnog onbeantwoordbare, vraag is of de troebelheid door slib de afgelopen decennia wel of niet is toegenomen en zo ja, of dit komt door menselijke activiteiten. De gehaltes aan nutriënten in het kustwater (stikstofverbindingen en fosfaat) zijn in de laatste decennia afgenomen, maar ze zijn nog steeds hoger dan de natuurlijke achtergrondwaarden. Daardoor is er nog steeds een verhoogde productie van algen mogelijk. Ook is de balans tussen de hoeveelheden stikstofverbindingen en fosfaat anders dan in een natuurlijke situatie. Er is tegenwoordig sprake van een relatieve overmaat aan stikstofverbindingen. Daardoor wordt de samenstelling van de algenflora (die uit honderden soorten bestaat) beïnvloed. Terwijl de eutrofiëringsgraad in de westelijke Waddenzee is afgenomen, worden in de oostelijke Waddenzee nog steeds hoge nutriëntengehaltes waargenomen. 2.3

Ecologie De Waddenzee vormt functioneel een ecologische eenheid met de stranden, duinen en kwelders van de Waddeneilanden evenals met de Noordzeekustzone, waarmee het gebied door het inen uitstromende water onlosmakelijk is verbonden. In geografische zin is het een onderdeel van het totale waddengebied (dat wil zeggen inclusief de Waddeneilanden) dat zich uitstrekt van de kop van Noord-Holland tot het schiereiland Skallingen in Denemarken. Op een heel andere manier is de Waddenzee ook verbonden met gebieden wereldwijd, namelijk door de trekvogels die elders broeden en/of overwinteren. Het belang van de Waddenzee voor vogels is behalve kwalitatief ook kwantitatief van aard; door de grote omvang van de Waddenzee is de populatiegrootte van veel diersoorten, met name kustgebonden vogels, afhankelijk van dit gebied. De draagkracht van de Waddenzee voor de daar levende diersoorten wordt bepaald door de primaire producenten: diatomeeën (kiezelwieren), ééncellige en meercellige groenwieren en zeegrassen in het getijdengebied en hogere planten op de kwelders.

Primaire producenten: kiezelwieren met zuurstofbelletjes op het wad (Foto Jaap de Vlas).

Pagina 14 van 216


De wadbodem van droogvallende gebieden is op enkele plaatsen begroeid met zeesla of darmwier, maar de ééncellige kiezelwieren (diatomeeën) zijn daar de belangrijkste primaire producenten. In slikkige gebieden vormen ze samen met cyanobacteriën (blauwalgen) een algenfilm die ’s zomers het sediment stabiliseert zodat daar veel slib achter kan blijven. Op enkele plaatsen komen klein en groot zeegras voor, beide op hoog gelegen wadplaten (www.zeegras.nl). Sinds de zeegrasziekte die rond 1930 optrad langs de Atlantische kusten komt er geen groot zeegras meer voor in permanent onder water staande gebieden en zijn de meeste planten die op droogvallend wad groeien eenjarig. Daardoor is de ecologische betekenis van groot zeegras als primaire producent, als voedselbron voor herbivore watervogels (onder andere ganzen en smienten) en als habitat voor andere organismen nog slechts gering. Tegenwoordig wordt deze habitatfunctie deels vervuld door Japans bessenwier. Zwevend in het kustwater en in het water van de Waddenzee leven naast diatomeeen veel ééncellige groenwieren. Hun productieoppervlak is veel groter dan dat van de hierboven genoemde primaire producenten, want het beslaat de totale kustzone tot enkele kilometers uit de kust en de hele Waddenzee, met uitzondering van de platen wanneer die droog liggen. De primaire productie in het water is vooral belangrijk voor ‘filter feeders’ zoals kokkels, mosselen, mesheften en Japanse oesters. Door de enorme voedselbron waar zij van kunnen leven kan hun gezamenlijke biomassa groter worden dan die van wormen en andere bodemdieren samen, die afhankelijk zijn van voedsel op of in de bodem. Hun voornaamste primaire voedselbronnen zijn de eencellige kiezelwieren die op de bodem groeien (vooral op de droogvallende platen) en de algen en kleine dierlijke organismen die sedimenteren nadat ze zijn gestorven (vooral in rustige gebieden). Uiteraard zijn er ook veel carnivore bodemdieren en parasieten die in bodemdieren leven. De voedselketens van kreeftachtigen, vissen, vogels en zeezoogdieren beginnen veelal met bodemdieren, maar er is ook een route van planktonische algen via dierlijk plankton en pelagische vis naar vis-etende vogels en zeezoogdieren. Het valt buiten het bestek van dit document om daar verder op in te gaan. Het voedelweb in de waterkolom is momenteel onevenwichtig van opbouw: vooral grotere vissen ontbreken. De oorzaak van de sterk afgenomen totale biomassa vis in de Waddenzee is onduidelijk. Hierbij kan klimaatverandering mogelijk een rol spelen, onder meer, doordat een hogere zeewater temperatuur nadelig is voor de reproductie van schelpdieren en ervoor zorgt dat garnalen die zich onder andere voeden met jonge mosselen in dichtheid toenemen. Daarnaast kan vis het gebied gaan mijden, met verminderde predatiedruk op garnalen tot gevolg, zodat jonge sublitorale mosselbanken mogelijk onvoldoende kans krijgen zich te ontwikkelen. Voor het bereiken van de habitatdoelen zijn vooral de eigenschappen van het abiotische milieu en de mate van menselijke beïnvloeding van de aanwezige levensgemeenschappen van belang: de abiotische parameters moeten zo dicht mogelijk bij ‘natuurlijk’ te achten waarden liggen en de menselijke beïnvloeding moet geen wezenlijke veranderingen tot gevolg hebben. Een dergelijke benadering sluit aan bij de doelstellingen die in het kader van de Planologische Kernbeslissing (PKB) voor de Waddenzee zijn geformuleerd en die in beheerplannen tot nu toe als leidraad hebben gediend. Voor het behalen van soortsdoelen voor Natura 2000 is vooral de draagkracht van het gebied van belang. In enkele gevallen zou een verhoging van de draagkracht (door eutrofiëring te bevorderen) nuttig kunnen zijn om soortsdoelen te halen en in diverse gevallen kunnen de gestelde soortsdoelen onder druk kunnen komen door verdere vermindering van eutrofiëring. In dit document wordt overeenkomstig de Pagina 15 van 216


PKB Waddenzee en het nationale en internationale waterkwaliteitsbeleid uitgegaan van het nastreven van een zo natuurlijk mogelijk systeem, inclusief vermindering van eutrofiëring. Verhoging van draagkracht door bevordering van eutrofiëring is dus zeker niet aan de orde en eventuele vermindering van aantallen door vermindering van draagkracht als gevolg van verbeterde natuurlijkheid wordt als een gegeven beschouwd. Geulen en watervlaktes (het sublitoraal) Geulbodems zijn doorgaans zandig en relatief arm aan bodemdieren. Dat komt door de hoge stroomsnelheden van het water dat er overheen stroomt en de beweeglijke zandige bodem die daar het gevolg van is. Ook de overgangen naar de wadplaten zijn vaak zandig. Daar kan afhankelijk van de windrichting een behoorlijk groot effect van golfwerking optreden. Extra dynamisch zijn de geulranden nabij de zeegaten, waar golven vanuit de Noordzee opgevangen worden. Hier en daar komen geulbodems voor met veenlagen, keileem en mogelijk ook schelpen- en kleilagen. Zulke plekken zijn relatief geschikt voor aanhechting van bodemdieren die boven de bodem leven. De watervlaktes die vooral in het westelijke deel van de Waddenzee aanwezig zijn vormen een wat rustiger (sub)habitat. De stroomsnelheden zijn er minder groot dan in de geulen, en op veel plaatsen is het water zo diep dat het effect van golfwerking op de bodem gering is.

Geulen en watervlaktes beslaan ongeveer de helft van de Waddenzee (Foto Jaap de Vlas).

De fauna van de geulen bestaat grotendeels uit diersoorten die beweeglijk zijn, zoals garnalen en diverse vissoorten. Voor hun voedsel zijn ze direct of indirect afhankelijk van wat in de omringende gebieden wordt geproduceerd. Een uitzondering wordt gevormd door de mosselpercelen, die zijn aangelegd in en langs geulen met een niet al te grote stroomsnelheid. Deze percelen worden kunstmatig bevolkt met mosselen die vanuit het juveniele stadium (‘mosselzaad’) worden opgekweekt tot consumptiemosselen. Deze kweekcyclus duurt 2 tot 4 jaar. Als het gewenste formaat bereikt is, worden ze afgevoerd voor verkoop. Ze trekken andere diersoorten aan die tussen de mosselen kunnen leven, en daardoor ook andere predatoren zoals krabben, zeesterren en enkele vissoorten, alsmede van schelpdieren levende eenden (eider en topper).

Pagina 16 van 216


De watervlaktes in de westelijke Waddenzee (een restant van de mond van de vroegere Zuiderzee) vormen een relatief veel rustiger milieu met een rijke bodemfauna. Er ontwikkelen zich daar vrijwel jaarlijks jonge mosselbanken. De mosselen en begeleidende fauna kunnen als voedsel dienen voor duikende eendensoorten, met name de eider en topper. Weliswaar werd tot nu toe een aanzienlijk deel van de jaarlijkse broedval van mosselen (‘mosselzaad’) weggevist om als kweekmateriaal te dienen voor de mosselpercelen, maar voor de eider was dat per saldo meestal gunstig omdat ook de wat grotere teeltmosselen voor de eider goed eetbaar zijn. Toppers eten kleinere (jongere) mosselen, maar er wordt bij de mosselvisserij rekening gehouden met deze behoefte, door een substantieel deel van de jonge mosselen ‘s winters niet te bevissen. Door de geringere broedval van mosselen sinds 1990 en zeker door het achterwege blijven van zaadval in de afgelopen jaren staat echter de voedselvoorziening voor mosseletende eenden als totaal toch onder druk. Op termijn zal de situatie opnieuw veranderen door de omschakeling naar het gebruik van mosselzaad uit drijvende installaties (MZI’s). De mosselbanken op de bodem kunnen daardoor (grotendeels) onbevist blijven. De bodemfauna van geulen en watervlaktes dient als voedselbron voor kreeftachtigen (strandkrab, zwemkrab en garnaal), jonge platvissen (kinderkamerfunctie) en een aantal karakteristieke vissoorten die permanent in de Waddenzee leven (zoals puitaal, zeedonderpad en grondels). De voedselketens leveren ook voedsel aan enkele andere eendensoorten die afhankelijk zijn van bodemdieren (topper, brilduiker, ijseend). De zeezoogdiersoorten die voor hun voedsel deels afhankelijk zijn van de ‘opbrengst’ van dit leefgebied zijn de gewone en de grijze zeehond. Kleine pelagische vissoorten zoals onder andere sprot en jonge haring worden gegeten door sterns, futen, duikereenden, zaagbekken en aalscholvers. De watervlaktes van de westelijke Waddenzee dienen als rustgebied voor onder andere schelpdieretende duikeenden, fuut, zaagbekken en als ruigebied voor bergeend en eider. Voor wat betreft overige vissen is de Waddenzee als opgroeigebied voor de fint en als doortrekgebied voor de fint, zee- en rivierprik van groot belang. Essentieel hierbij is de geleidelijke zoet-zoutgradiënt en vrije toegang tot het achterland, die ook van groot belang is voor andere trekvissen en voor ‘uitgespoelde’ zoetwatervis. Daarnaast worden er regelmatig bruinvissen waargenomen. Droogvallende slik- en wadplaten (het litoraal) In de bovenlaag van de bodem van droogvallende platen leeft een fauna van kleine diersoorten van onder andere nematoden, kleine borstelwormen en copepoden. Ze zijn alleen onder een microscoop te zien. Over dit ‘small foodweb’ is relatief weinig bekend. Waarschijnlijk leven enkele grotere wormensoorten geheel of gedeeltelijk van deze kleine dieren.

Pagina 17 van 216


Wormenhoopjes verraden de aanwezigheid van bodemdieren (Foto Jaap de Vlas).

Veel bekender is bodemfauna van grotere wormen en schelpdieren die wel met het blote oog te zien zijn en tevens groot genoeg om als voedsel kunnen dienen voor vogels. Opvallend zijn de droogvallende mosselbanken. Met hun begeleidende fauna vormen ze een rijke voedselbron voor diverse vogelsoorten. Op veel mosselbanken komen tegenwoordig ook Japanse oesters voor. Deze soort is een exoot die zich tussen 1983 en 1999 in het gehele Nederlandse waddengebied heeft gevestigd. Hij komt vaak als bijmenging tussen de mosselen voor. Oorspronkelijk leek deze oestersoort de mosselen weg te concurreren, maar sinds 2006 is een kentering waargenomen in het litoraal (ontwikkelingen in het sublitoraal zijn minder goed te volgen): mosselen blijken zich goed te ontwikkelen in oesterbanken, zodat momenteel een mengvorm ontstaan is. Het is niet duidelijk wat de betekenis hiervan is voor schelpdier-etende vogels, met name voor de scholekster en in mindere mate ook voor eider en zilvermeeuw. Het uiteindelijke effect van de komst van Japanse oesters en het door hun gevormde habitat is op dit moment nog niet vast te stellen. Mossel- en oesterbanken (inclusief mengvormen) beslaan niet meer dan 1,5-3 procent van het platengebied. De bodem van de wadplaten bestaat grotendeels uit zand en slib, met daarin veelal een rijk bodemleven (kokkels, scheermessen, strandgapers, wormen en dergelijke). De rijkste bodemfauna is te vinden in gebieden die ongeveer halverwege de hoog- en de laagwaterlijn liggen en die bovendien iets slikkig zijn. Dat zijn ook de gebieden waar gemiddeld genomen de grootste vogeldichtheden worden aangetroffen. Veel vogelsoorten hebben echter een eigen ‘niche’, waardoor hun verspreiding over het gebied bepaald niet gemiddeld is. Zo foerageert de bergeend vaak op slijkgarnaaltjes in hoog gelegen, slikkig gebied en kan de rosse grutto heel goed wormen zoeken op relatief zandig wad. Langs de kwelderranden is een heel andere voedselbron aanwezig, bestaand uit zaden van kwelderplanten. Vooral in het najaar foerageren daarop wintertaling, pijlstaart en wilde eend. Wanneer het wad onder water staat, moeten de meeste wadvogels een plekje aan de kant opzoeken. Dat geldt in elk geval voor de steltlopers, maar ook meeuwen zitten tijdens hoogwater meestal op de zogenaamde hoogwatervluchtplaatsen. De meeste hoogwatervluchtplaatsen zijn te vinden op delen van kwelders en hooggelegen zandplaten.

Pagina 18 van 216


Langs de geulranden worden de wadplaten tijdens laagwater benut door zeehonden, als ligplaats en (voor de gewone zeehond) om jongen voort te brengen en te zogen. Het kweldergebied De pionierzone van de kwelders (ook schorren genaamd) bestaat aan de wadzijde van de vastelandskust grotendeels uit langarige zeekraal. Hoger op de kwelders kan een secundaire pioniervegetatie ontstaan met kortarige zeekraal en eventueel schorrekruid. Aan de duinzijde van de kwelders van de Waddeneilanden en op groene stranden kan een smalle pionierzone met zeevetmuur aanwezig zijn. De pionierzone met zeekraal heeft een begeleidende fauna die deels uit Waddenzeeelementen bestaat (zeeduizendpoten, wadslakjes, jonge strandkrabben) en deels uit landsoorten (wantsen, vliegen, kleine vlindersoorten die leven op zeekraal). Voor vogels is dit de zone waarin ze graag overtijen wanneer het water niet te hoog komt. Slijkgrasvelden zoals bedoeld in de Europese richtlijn (met klein slijkgras) komen niet in het waddengebied voor en waren daar vroeger ook niet aanwezig. Er zijn wel velden met de winterharde bastaard tussen klein slijkgras en Amerikaans slijkgras. Dit ‘Engels slijkgras’, genoemd naar het land waar de bastaard is ontstaan, heeft zich met hulp van de mens over het hele waddengebied en tot ver daarbuiten verspreid. Waarschijnlijk is dat ten koste gegaan van zeekraal. In dit document zullen begroeiingen van Engels slijkgras toch als slijkgrasvelden worden behandeld.

Kwelders langs de Groninger kust (Foto Jaap de Vlas).

De kwelders komen voor op zand- en slikgronden die bij normaal hoogwater niet overstromen. De planten die er groeien zijn bestand tegen incidentele overspoeling door zout water. De meeste kwelders langs de vastelandskust zijn ontstaan na aanleg van rijsdammen en met behulp van begreppeling om de ondergrond te ontwateren. Ze hebben daardoor een kunstmatig, zeer regelmatig patroon van dammen en watergangen. De kwelders op de eilanden hebben nauwelijks of geen kunstmatige structuren, doordat ze spontaan zijn ontstaan in de luwte van stuifdijken. Die stuifdijken zijn in de 19e en 20e eeuw aangelegd aan de zeezijde van eilandkoppen en eilandstaarten, op alle plekken tussen afzonderlijke duincomplexen waar op dat moment nog geen gesloten zeereep aanwezig was. Kweldergebieden zijn begroeid met specifieke plantensoorten waarop ook een specifieke fauna van insecten, spinnen en andere kleine evertebraten leeft. Enkele tien-

Pagina 19 van 216


tallen soorten planten en enkele honderden soorten evertebraten komen uitsluitend op kwelders voor. Veel vogelsoorten waarvoor in het kader van Natura 2000-doelen zijn gesteld maken gebruik van kwelders. Veel voorkomende broedvogels zijn scholekster, tureluur, kluut, bontbekplevier, visdief, noordse stern en eider. Incidenteel broeden er ook velduil, bruine kiekendief, grauwe kiekendief en slechtvalk. Langs de vastelandskust gaan de broedaantallen vooral van kolonievogels achteruit, vooral door toename van het aantal vossen. De bekendste op kwelders foeragerende vogels zijn de vegetarisch levende rotgans, brandgans en smient en de van kleine evertebraten levende goudplevier. Donsjongen van steltlopers als kluten en plevieren eten vaak kleine evertebraten, hetzij uit de vegetatie, hetzij uit de prielen. De kwelderranden dienen als foerageergebied voor wilde eend, wintertaling, pijlstaart en slobeend. Op enkele plekken zijn slaapplaatsen van de kleine zwaan. Zeer opvallend tenslotte zijn de hoogwatervluchtplaatsen, waar steltlopers uit het waddengebied in de uren rond hoogwater in groepen van tientallen tot duizenden vogels slapen en rusten totdat ze weer terecht kunnen op het wad. In het aanwijzingsbesluit komen ‘binnendijkse schorren en zilte graslanden’ (H1330B) in zeer geringe mate in het gebied voor, namelijk in de Polder Breebaart. Doordat de kreek in deze polder in direct contact staat met het water in de Dollard is dit weliswaar een binnendijkse locatie, maar met buitendijkse omstandigheden. Direct buiten het aangewezen gebied komt dit habitat wel voor in de noordelijke rand van de Lauwersmeer. In zekere zin kunnen ook de buitendijkse Friese zomerpolders tot dit type worden gerekend, maar de meeste zomerpolders hebben door hun goede ontwatering een vegetatie die vooral verwant is met zoete binnendijkse graslanden, met kwelder-elementen. De Friese zomerpolders worden daarom in document niet als habitat H1330B behandeld. Duingebieden Naast de bovengenoemde (half)natte habitattypen zijn er ook drogere habitats in de Waddenzee: embryonale duinen, grijze duinen, witte duinen, vochtige duinvalleien en duindoornstruwelen. Embryonale en witte duinen komen in een geringe oppervlakte in het gebied voor (onder andere op de eilanden Rottumeroog, Zuiderduin, Rottumerplaat en Griend). Op Rottum is het beheer gericht op het volledig toestaan van natuurlijke dynamiek. Er wordt niet ingegrepen, waardoor duinhabitats kunnen verdwijnen en ontstaan. Grijze duinen en vochtige duinvalleien zijn buiten de bewoonde Waddeneilanden niet of marginaal in het Natura 2000-gebied Waddenzee aanwezig, maar zouden op termijn kunnen ontstaan op Rottumeroog en -plaat. Binnen de duinhabitats komen verscheidene broedvogelsoorten voor, zoals de eider die met name op Rottumeroog en –plaat broedt, blauwe kiekendief, velduil, bontbekplevier en strandplevier (de laatste twee soorten op schelpenrijke strandvlaktes met embryonale en witte duinen).

Pagina 20 van 216


3

Uitwerking Natura 2000-doelen voor habitattypen en habitatsoorten

3.1

Inleiding In • • • • • •

dit hoofdstuk is per instandhoudingsdoel aangegeven: onder de titel: het doel in verkorte vorm; een korte beschrijving van habitattype/habitatsoort/vogelsoort; ecologische randvoorwaarden; alleen voor habitattypen: doel/streefbeeld; doelrealisatie (wordt het doel gehaald bij huidig beheer en gebruik?); doeluitwerking (hoe en waar is het doel te realiseren door uitvoering van extra maatregelen); • conclusie. Van al de in dit hoofdstuk beschreven habitattypen en habitatsoorten zijn zogenaamde profieldocumenten beschreven, waarin veel informatie staat over de staat van instandhouding van de betreffende soort/habitat. Deze zijn te vinden op: http://www.synbiosys.alterra.nl/natura2000/gebiedendatabase.aspx?subj=profielen #vogels In tabel 3.1 wordt per doel aangegeven wat de landelijke staat van instandhouding (SvI) is, welke bijdrage de Waddenzee levert en wat de trend is in de Waddenzee. Dit is gebeurd op basis van het definitieve aanwijzingsbesluit voor het Natura 2000gebied Waddenzee. Vervolgens wordt, ondersteund door kleuren, aangegeven wat de doelstelling is (behoud of verbetering). Ten slotte wordt per doel de verwachting aangegeven of de Natura 2000-doelen met voortzetting van het huidige beheer en huidig gebruik zullen worden gerealiseerd. Deze verwachting is voornamelijk gebaseerd op de trendgegevens van de habitattypen en -soorten in de Waddenzee (wanneer deze afwezig zijn, wordt de landelijke SvI benut) en de doelopgave (behoud, verbetering of uitbreiding). Ook is de volgende belangrijke informatie voor het betreffende instandhoudingsdoel in die beslissing meegenomen: • de populatietrend in de Waddenzee van de laatste 5 jaar (uit de grafieken); • de gemiddelde populatiegrootte in de Waddenzee van de laatste drie jaar; • de stand van zaken van het betreffende habitattype of leefgebied, zo mogelijk een inschatting van de draagkracht; • informatie over factoren die de populatiegrootte van de doelsoort kunnen beïnvloeden, zowel in broed-, trek- als overwinteringsgebied. Bepaling van mate van doelbereik Wanneer geen informatie beschikbaar is over de draagkracht en milieukwaliteit van de Waddenzee moet gebruik worden gemaakt van de aanwezige aantallen en de trends in die aantallen als indicatoren voor de draagkracht. We onderscheiden de volgende situaties: Wanneer de aantallen even hoog of hoger zijn dan de doelwaarde, en bovendien stabiel of toenemend, dan wordt aangenomen dat er voldoende draagkracht is, en dat het doel dus wel gehaald wordt. Wanneer de aantallen beneden de doellijn liggen maar de trend is stijgend, gaan we ervan uit dat het doel waarschijnlijk gehaald wordt. Zijn er te weinig gegevens om dit te kunnen bepalen, dan noemen we dit onduidelijk. Bij een dalende tendens in combinatie met aantallen die al beneden de doelwaarden liggen wordt aangenomen dat het doel niet gehaald wordt. Is er een Pagina 21 van 216


dalende trend, en liggen de aantallen nog iets boven of rond de doelwaarde, dan wordt het oordeel afhankelijk van de situatie ‘onduidelijk’ of ‘waarschijnlijk niet’. Zie ook onderstaand schema. Trend laatste 5 jaar

Aantallen t.o.v. het doel

Mate van doelbereiking

Stijgend

Hoger

Wel

Stijgend

Lager

Waarschijnlijk wel

Dalend

Hoger

Waarschijnlijk wel1

Dalend

Lager

Niet2

Blijft gelijk

(Iets) hoger

(Waarschijnlijk) wel

Blijft gelijk

(Iets) lager

(Waarschijnlijk) niet2

Onduidelijk (Iets) hoger Onduidelijk/(waarschijnlijk) wel of niet2 Voetnoot 1: tenzij er informatie is die dit tegenspreekt Voetnoot 2: Extra informatie is bepalend

Wanneer een trend in voorkomen binnen de Waddenzee als onduidelijk is opgenomen, dan wordt er uit voorzorg vanuit gegaan dat er sprake is van een negatieve trend, tenzij actuele aantallen (in het geval van vogels) aantoonbaar ruim boven het doelaantal liggen. Waar mogelijk is geprobeerd, door middel van additionele gegevens na te gaan of de gewenste draagkracht en milieukwaliteit aanwezig zouden kunnen zijn. Wanneer de aantallen van een soort al gedurende een aantal jaren boven het gewenste draagkrachtniveau liggen kan als regel worden aangenomen dat die draagkracht en kwaliteit aanwezig zijn. Is de trend dalend, of liggen de aantallen beneden de lijn, dan kan dat betekenen dat de draagkracht achteruitgaat of niet (meer) aanwezig is. In dat geval is geprobeerd informatie te krijgen over de voedseltoestand van het betreffende leefgebied, de aanwezigheid van predatoren en de verstoringen door menselijk gebruik. Zijn er duidelijke tekenen dat de hoeveelheid voedsel substantieel afgenomen is, en ook niet snel zal herstellen, dan is als regel geconcludeerd dat het doel bij het huidige beheer niet (of waarschijnlijk niet) gehaald wordt. In een aantal gevallen moest worden geconcludeerd dat de gegevens ontbreken om tot een verwachting te kunnen komen. In dat geval luidt het oordeel ‘onduidelijk’. In een beperkt aantal gevallen is het aannemelijk dat het leefgebied van een soort in orde is, ofschoon een lager aantal dan het doelaantal daadwerkelijk aanwezig is in de Waddenzee. Habitattypen Bijna de gehele Waddenzee is ingedeeld bij één van de hierna beschreven habitattypen. Alleen delen van de zomerpolders (Noord-Friesland) en kale hoge zandplaten (zonder embryonale duinen) boven gemiddeld hoogwaterniveau vallen niet onder een benoemd habitattype. Door er voor te zorgen dat de beschreven habitattypen voldoen aan de eisen van kwaliteit en omvang is als het ware het maximale gedaan in de Waddenzee om ook voor individuele soorten die gebruik maken van deze habitats een goed leefmilieu te bieden. Voor migrerende soorten, zoals vogels en sommige vissoorten, is het daarnaast ook van belang dat hun habitat buiten de Waddenzee voldoet aan de eisen die ze er aan stellen. De ecologische samenhang tussen verschillende (internationale) gebieden vormt een basis voor de Europese natuurbescherming. Maatregelen, lokaal genomen, moeten dan ook in dat perspectief worden afgewogen. Van alle habitattypen in de Waddenzee is behoud van oppervlak als doel gesteld (zie tabel 3.1). Voor de ‘permanent overstroomde zandbanken’ (H1110A), ‘slik- en zandplaten’ (H1140A), kwelders (H1330A) en kalkarme grijze duinen (H2120B) geldt bovendien een verbetering van de kwaliteit. Per habitattype is uitgewerkt op Pagina 22 van 216


welke aspecten deze kwaliteit moet worden verbeterd (paragraaf 3.2). Voor wat betreft de permanent overstroomde zandbanken en de geulen (H1110A), de tijdens laagwater droogvallende slikken en zandplaten (H1140A) en de kwelders (H1330A) wordt verwacht dat dit kwaliteitsdoel niet, of waarschijnlijk niet met huidig gebruik en beheer zal worden behaald. In dat geval moeten aanvullende maatregelen genomen worden om het doel toch te halen. Habitatsoorten Alle habitatsoorten hebben een behoudsdoel voor zowel omvang als kwaliteit van het leefgebied. Alle (broed)vogels hebben ‘behoud omvang leefgebied’ als doel. Voor de meeste soorten is ook ‘behoud kwaliteit leefgebied’ als doel gesteld, maar voor negen soorten moet een kwaliteitsverbetering van het leefgebied worden bereikt. Tweemaal is een en/of formulering voor uitbreiding omvang/verbetering kwaliteit als doel gegeven (broedvogels dwergstern en strandplevier). Aangezien nergens een uitbreiding van de omvang van een habitattype of leefgebied als doel is gesteld, is in de habitattypenkaarten en de vogelkaarten van de Waddenzee uitgegaan van de huidige omvang en verspreiding. Verbetering moet dan worden gezocht in verbetering van de kwaliteit. Alle soortsdoelen worden in dit document zoveel mogelijk verder uitgewerkt. Hiertoe wordt onder andere gebruik gemaakt van de doelbeschrijving uit het Aanwijzingsbesluit Waddenzee (2009) en de Profieldocumenten. Van de meeste vogeldoelen is het aantalsverloop van de afgelopen tien tot dertig jaar in de Waddenzee weergegeven. Het streefdoel is hier met een horizontale lijn aan toegevoegd, hetgeen enig inzicht geeft in de haalbaarheid van de gestelde doelen. Tevens is gebruik gemaakt van een kartering hoogwatervluchtplaatsen van het waddengebied (Wiersma 2009a, b).

Tabel 3.1. Natura 2000-doelen voor de Waddenzee inclusief landelijke staat van instandhouding (SVI), bijdrage van de Waddenzee aan de SVI, trends en beoordeling of doelen met huidig beheer en beleid wordt behaald.

HR/VR #

Natura 2000waarde

Trend Bijdrage Omvang SVI WaddenWadden(uitbrei(landezee zee aan ding/ lijk) (vogels: SVI behoud) Sovon)

Behalen Kwaliteit doel met de (verbetehuidige ring/ beheerprakbehoud) tijk?

Habitattypen H 1H HHH1110A11 0_A H1140A

H1310A

H1310B H1320 H1330A (langs vastelandskust) H1330A (langs Wad-

Permanent overstroomde zandbanken Slik- en zandplaten Zilte pionierbegroeiingen (zeekraal) Zilte pionierbegroeiingen (zeevetmuur) Slijkgrasvelden Schorren en zilte graslanden (buitendijks) Schorren en zilte gras-

-

A4

b

v

Ws. niet

-

A4

b

v

Onduidelijk

-

A3

b

b

Ws. wel

+

B2

b

b

Ws. wel

--

A2

b

b

Ws. wel

-

A3

b

v

Ws. niet

-

A3

b

b

Ws. wel

Pagina 23 van 216


HR/VR #

deneilanden)

H1330B

H2110 H2120 H2130A H2130B H2160

H2190B

Natura 2000waarde landen (buitendijks) Schorren en zilte graslanden (binnendijks) Embryonale duinen Witte duinen Grijze duinen (kalkrijk) Grijze duinen (kalkarm) Duindoornstruwelen Vochtige duinvalleien (kalkrijk)



-

B1

b

b

Onduidelijk

+

A1

b

b

Ws. wel

-

B2

b

b

Ws. wel

--

C

b

b

Ws. wel

--

B1

b

v

Ws. wel

+

C

b

b

Ws. wel

-

C

b

b

Ws. wel

-

C

b

b

Ws. wel

-

A3

+

b

b

Ws. wel

+

b

b

Wel

Habitatsoorten H1014 H1364

Nauwe korfslak Grijze zeehond

H1365

Gewone zeehond

+

A3

H1095

Zeeprik

-

B1

b

b

Trekpro* bleem

H1099

Rivierprik

-

B1

b

b

Trekpro* bleem

H1103

Fint

--

A1

b

b

Trekpro* bleem

A034

Lepelaar

+

A2

+

b

b

A063

Eider

--

A3

-

b

v

+

B1

+

b

b

--

B1

-

b

b

Ws. wel

Ws. wel

Ws. wel

Broedvogels

A081 A082

*

Bruine kiekendief Blauwe kiekendief

Wel Niet Wel Onduidelijk

Het verbeteren van intrekmogelijkheden voor de passage van vis buiten de Waddenzee voor het bereiken van de paaigronden is nodig voor uitbreiding van de populatie.

Pagina 24 van 216



Behalen Kwaliteit doel met de (verbetehuidige ring/ beheerprakbehoud) tijk? Niet v

HR/VR #

Natura 2000waarde

A132

Kluut

-

A2

-

b

A137

Bontbekplevier

--

A1

-

b

b

A138

Strandplevier

--

B2

-

u

v

Onduidelijk Niet

+

A1

+

b

b

A191

Kleine mantelmeeuw Grote stern

--

A3

+

b

b

A193

Visdief

-

A1

-

b

b

A194

Noordse stern

+

A4

-

b

b

A195

Dwergstern

--

A2

+

u

v

A222

Velduil

--

A1

?

b

b

A005

Fuut

-

B1

-

b

b

Ws. wel

A017

Aalscholver

+

A1

-

b

b

Onduidelijk

A 034

Lepelaar

+

A2

+

b

b

Wel

A037

Kleine zwaan

-

A2

?

b

b

Wel

A039

Toendrarietgans

+

A3

?

b

b

Wel

A043

Grauwe gans

+

B2

+

b

b

Wel

A045

Brandgans

+

A1

+

b

b

Wel

A046

Rotgans

-

A4

0

b

b

Ws. wel

A048

Bergeend

+

A3

0

b

b

Wel

A050

Smient

+

B2

0

b

b

Onduidelijk

A051

Krakeend

+

B1

+

b

b

Wel

A052

Wintertaling

-

A1

0

b

b

Onduidelijk

A053

Wilde eend

+

A1

0

b

b

Onduidelijk

A054

Pijlstaart

-

A3

+

b

b

Ws. wel

A056

Slobeend

+

B2

0

b

b

Ws. wel

A062

Topper

--

A1

0

b

v

Ws. wel

A063

Eider

--

A4

-

b

v

Ws. niet

A067

Brilduiker

+

B1

-

b

b

Ws. wel

A069

Middelste zaagbek

+

B1

0

b

b

Ws. wel

A070

Grote zaagbek

--

B1

-

b

b

Ws. niet

A103

Slechtvalk

+

A1

+

b

b

Wel

A183

Wel Ws. niet Niet Ws. niet Ws. wel Ws. wel

Nietbroedvogels

Pagina 25 van 216




HR/VR #

Natura 2000waarde

A130

Scholekster

--

A4

-

b

v

Onduidelijk

A132

Kluut

-

A3

-

b

b

Ws. wel

A137

Bontbekplevier

+

A3

+

b

b

Wel

A140

Goudplevier

--

A3

-

b

b

Onduidelijk

A141

Zilverplevier

+

A4

+

b

b

Wel

A142

Kievit

-

B2

+

b

b

Ws. wel

A143

Kanoet

-

A4

-

b

v

Ws. wel

Drieteenstrandloper Krombekstrandloper Bonte strandloper

-

A2

+

b

b

Wel

+

A4

0

b

b

Ws. wel

+

A4

+

b

b

Wel

A156

Grutto

--

A1

+

b

b

Ws. wel

A157

Rosse grutto

+

A4

+

b

b

Wel

A160

Wulp

+

A4

+

b

b

Ws. wel

A161

Zwarte ruiter

+

A3

-

b

b

Ws. wel

A162

Tureluur

-

A4

+

b

b

Wel

A164

Groenpootruiter

+

A4

+

b

b

Wel

A169

Steenloper

--

A3

+

b

v

Ws. wel

A197

Zwarte stern

--

A3

-

b

b

Ws. wel

A144 A147 A149

Legenda

Staat Van Instandhouding (landelijk): '--' = zeer ongunstig, '-' = matig ongunstig, '+' = gunstig Trend Vogels (laatste 5 jaar): - = dalend, 0 = blijft gelijk, + = stijgend, ? = onduidelijk Bijdrage Waddenzee aan SVI: Voor habitattypen is dit het aandeel van de landelijke oppervlakte dat in het gebied aanwezig is. Voor soorten is dit het aandeel van de landelijke populatie dat (geregeld) in het gebied aanwezig is. Afhankelijk van de soort wordt dit afgemeten aan getelde aantallen (vogels, grote zoogdieren, sommige planten) of aantal bezette plekken of kilometerhokken. Er is gebruik g emaakt van de volgende klasse-indeling: A1 = 15-30%, A2 = 30-50%, A3 = 50-75%, A4 = > 75% B1 = 2-6%, B2 = 6-15% C < 2%

Doelen die (waarschijnlijk) wel behaald worden Een deel van de doelen zal met het huidige beheer, toezicht en gebruik (waarschijnlijk) wel behaald worden. Het is echter in dat geval belangrijk dat het huidige beheer gehandhaafd blijft en dat alertheid geboden is met onverwachte gebeurtenissen (zoals olievervuiling) en nieuwe activiteiten. Deze doelen zullen dus niet zonder meer gehaald worden.

Pagina 26 van 216


3.2

Kernopgaven In de (ontwerp-)aanwijzingsbesluiten zijn de instandhoudingsdoelstellingen opgenomen voor de Natura 2000-waarden waarvoor een gebied is aangewezen. De instandhoudings-doelstellingen vormen de opgaven voor het Natura 2000-netwerk. De opgaven kunnen betrekking hebben op een meer adequaat (natuur)beheer en/of het beter op orde krijgen van de ecologische vereisten. De essentie zit niet in een aanpak gericht op specifieke habitattypen en individuele soorten, maar in een aanpak gericht op hun onderlinge samenhang. Zo is een belangrijke opgave om voldoende ruimte voor dynamische processen te handhaven. Instandhouding in dynamische systemen betekent niet dat alles zo blijft als het nu is. Voor een op termijn duurzame instandhouding is een samenhangende aanpak nodig, oftewel een ecosysteembenadering. Met de kernopgaven wordt bundeling en focus aangebracht in de grote variëteit van individuele instandhoudingsdoelstellingen. Ze vergen op landschaps- en op gebiedsniveau een samenhangende aanpak in beheer en inrichting en laten zien wat de belangrijkste bijdrage van een gebied is aan de landelijke doelstelling.

Pagina 27 van 216


Legenda W Kernopgave met wateropgave SVI Sense of urgency: beheeropgave = Sense of urgency opgave m.b.t. watercondities > =(<) Ontwerp-aanwijzingsbesluit heeft 'ten gunste van' formulering

Landelijke Staat van Instandhouding (-- zeer ongunstig; - matig ongunstig, + gunstig) Behoudsdoelstelling Verbeter- of uitbreidingsdoelstelling




3.3

Habitattypen De hieronder weergegeven informatie voor de habitattypen stamt onder meer uit de profielendocumenten, die te downloaden zijn van de site van het ministerie van EZ. Eventueel gebruikte kaarten om te kunnen beoordelen waar bepaalde habitattypen voorkomen zijn afkomstig van Rijkswaterstaat en komen als aparte bijlagen beschikbaar bij het Natura 2000-beheerplan. Het streefbeeld voor alle habitats is overeenkomstig de PKB Waddenzee een zo natuurlijk mogelijke toestand, en in Natura 2000 is behoud en waar nodig herstel van de ruimtelijke samenhang aangeduid als voorwaarde voor de duurzame instandhouding van habitats en soorten. Dit is echter slechts mogelijk zolang de randvoorwaarden van dynamiek en beschikbare hydromorfologische omstandigheden aanwezig zijn. Voor de meeste habitattypen binnen het Natura 2000-gebied Waddenzee is dat wel het geval, maar niet voor habitattype ‘schorren en zilte graslanden (buitendijks)’ (H1330A), ‘zilte pionierbegroeiingen (zeekraal)’ (H1310A) en ‘slijkgrasvelden’ (H1320). Langs de vastelandskust is sprake van een kunstmatig gecreëerd kwelderlandschap, met momenteel te weinig dynamiek om op langere termijn alle successiestadia aanwezig te laten zijn. In mindere mate is dat ook het geval op de eilandkwelders, waar de meeste kwelders zijn ontstaan in de luwte van een kunstmatige stuifdijk aan de noordzijde. Als natuurlijke processen de kenmerkende biodiversiteit niet kunnen herstellen op middellange termijn, is selectief ingrijpen mogelijk (PKB Waddenzee). De ingreep is dan gericht op het creëren van de juiste voorwaarden om de natuurlijke processen in gang te zetten die leiden tot de kenmerkende biodiversiteit. Ook kan het nodig zijn om bepaalde onnatuurlijke elementen, zoals harde dijken en hun directe omgeving, ten voordele van natuurontwikkeling te veranderen. Voorbeelden van dit soort ingrepen zijn het herstel van zoet-zoutgradiënten, ontwikkeling van het kwelderareaal, het terugbrengen van het pionierstadium op kwelders en het behoud dan wel toename van broeden/of hoogwatervluchtplaatsen van beschermde vogelsoorten. De dynamiek van de Waddenzee behelst dat de onderlinge verhouding tussen oppervlaktes van de habitattypen van nature kan variëren. Ook selectief ingrijpen kan die variatie bevorderen. Toename van het ene habitat betekent automatisch een afname van een ander habitat. Beide maken onderdeel uit van hetzelfde ecosysteem. Een lokale kwaliteitsverbetering van het ecosysteem, conform de instandhoudingsdoelstellingen en passend binnen de voorwaarden van de natuurwetgeving, kan leiden tot een (zeer) geringe verschuiving tussen oppervlaktes van habitattypen.

Pagina 31 van 216


3.3.1

H1110A - Permanent overstroomde zandbanken (doel: behoud oppervlakte, verbetering kwaliteit)

Geul met zwemmende zeehonden (Foto: Jaap de Vlas).

In de Waddenzee is habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ (H1110A) te vinden in geulen en permanent overstroomde vlaktes. Vaak worden deze gebieden aangeduid als het ‘sublitoraal’. Geulen zijn in de hele Nederlandse Waddenzee te vinden, van de kleine prielen tussen de platen tot de brede zeegaten tussen de eilanden. In de grotere geulen treden hoge stroomsnelheden op, vooral in de zeegaten (tot circa 2,3 meter/seconde bij springtij in het Marsdiep, tot circa 1,5 meter/seconde in de grote geulen binnen het gebied) en nog meer tijdens stormtijen. Daardoor hebben ze een zandige bodem. In binnenbochten en in geulen die hun functie verliezen kunnen ook meer slikkige plekken aanwezig zijn. Permanent overstroomde zandbanken liggen voornamelijk ten noorden van de Afsluitdijk, als een restant van de voormalige Zuiderzeemond. De stroomsnelheden zijn daar geringer. Daardoor is de bodem op veel plaatsen fijnzandig tot slikkig. Plaatselijk kunnen in dit habitattype harde substraten voorkomen zoals schelpenbanken en gebieden met veen, keileem of stenen. Daarnaast kunnen ook door organismen harde substraten gevormd worden, in de vorm van oesterbanken, mosselbanken en wormenriffen. Wormenriffen komen op dit moment niet voor en zijn niet opgenomen in het Profielendocument voor habitat ‘permanent overstroomde zandbanken’ (Ministerie van LNV 2008a). Doel/streefbeeld De doelstellingen voor het beheer van permanent onder water staande gebieden liggen in dit beheerplan in de eerste plaats in de opgaven zoals die zijn vastgelegd in het Aanwijzingsbesluit Waddenzee (Ministerie van LNV 2008b). Kwaliteitsverbetering is vooral mogelijk door een deel van de mosselbanken betere ontwikkelingskansen te bieden (diverse stadia van ontwikkeling aanwezig) en door het herstel van de omvang en samenstelling van de visstand. Kenmerkend voor het systeem is de functionele samenhang tussen verschillende deelsystemen zoals droogvallende platen en eb- en vloedgeulen enerzijds (H1110A) en droogvallende platen (H1140A) anderzijds. Herstel van zoet-zoutgradiënten is tevens van belang voor verbetering van de kwaliteit van habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’. Tegelijkertijd worden ook doelen nagestreefd die zijn gesteld in de PKB Waddenzee en in het programma ‘Naar een Rijke Waddenzee’. In de PKB wordt de nadruk gePagina 32 van 216


legd op behoud en zo nodig herstel van de natuur en het natuurlijke karakter van de Waddenzee. Het programmaplan ‘Naar een Rijke Waddenzee’ stelt als doelen: een goede waterkwaliteit, een goed ontwikkelde bodemfauna en een rijke visstand. Al deze doelen sluiten goed op elkaar aan en worden verder in dit document niet apart onderscheiden. De ‘typische soorten’ spelen in de doelstellingen (nog) geen duidelijke rol, aangezien ze aanwezig zijn, ondanks het feit dat het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ niet in optimale staat verkeert. Het zijn soorten die desondanks veelal toch voorkomen in het habitattype, waardoor een kwalitatieve verbetering niet direct een voor- of achteruitgang van aan- of afwezigheid van typische soorten tot gevolg heeft. De enige uitzondering is de wulk, die nu niet of nauwelijks voorkomt maar die bij vermindering van TBT belasting en vermindering van bodemberoering zou kunnen toenemen. De volgende typische soorten komen in het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ voor: zeeanjelier, slibanemoon, zandzager, groene zeeduizendpoot, gladde zeepok, strandkrab, gewone zwemkrab, haring, slakdolf, zeedonderpad, spiering, botervis, bot, schol, dikkopje, grote zeenaald, kleine zeenaald, puitaal, gewone zeester, nonnetje, strandgaper en mossel. Ecologische randvoorwaarden Voor de goede kwaliteit van habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ zijn van belang: • Voortdurende afwisseling van eb- en vloedstromen en de daarmee samenhangende factoren als hydrodynamiek, dynamiek in temperatuur en helderheid van het water; • Aanwezigheid van erosie en sedimentatie; • Voldoende licht voor hoge primaire productie; • Aanwezigheid van bodemfauna (wormen, schelpdieren en andere soorten weekdieren); • Aanwezigheid van visgemeenschap in natuurlijke leeftijdopbouw; • Een goede waterkwaliteit, zowel op het gebied van eutrofiëring als op het gebied van toxische stoffen. Bij een goede waterkwaliteit zal het water in dit habitattype tijdens rustig weer helder genoeg zijn voor een behoorlijke primaire productie van planktonische algen en diatomeeën (enkele 10-tallen milligram zwevende stof per liter). In perioden met veel wind kan het water echter tamelijk troebel zijn door opwerveling van slib van de wadplaten (100-200 milligram zwevende stof per liter); • Geringe menselijke beïnvloeding (bodemberoering): de ontwikkeling van de bodemfauna kan nadelig worden beïnvloed door niet-natuurlijke bodemberoering; • Weinig (menselijke) verstoring van biogene structuren. In het Nederlandse sublitoraal gaat het vooral om mosselbanken, mogelijk in combinatie met oesterbanken; aanvullend zouden ook oesterbanken van de inheemse platte oester, en riffen van de sabellaria-worm kunnen voorkomen; • Waar overgangen naar rivierwater aanwezig zijn, moet het spuien van zoet water bij voorkeur geleidelijk zijn, ontstaan door een voortdurend proces van menging (en dus niet: spuiperiodes met grote piek-afvoeren afgewisseld door periodes waarin praktisch geen, of zeer weinig zoet water wordt gespuid). Meer geleidelijke overgangen zijn vooral relevant voor de gebieden bij de sluizen van de grotere afvoeren in de Afsluitdijk en bij Lauwersoog.

Pagina 33 van 216


Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) De staat van instandhouding van ‘permanent overstroomde zandbanken’ in de Waddenzee is als matig ongunstig beoordeeld. Deze beoordeling is voornamelijk gebaseerd op de (ten opzichte van de referentieperiode van 1960-1990) beperkte mate voorkomen van sublitorale mosselbanken in oudere stadia en door de sterk afgenomen totale biomassa van vis en de verminderde kraamkamerfunctie voor vis. De door het ministerie van LNV gestelde verbeteropgave voor dit habitattype wordt voornamelijk gezocht in het herstel van meerjarige sublitorale mosselbanken, met als uiteindelijke resultante de aanwezigheid van mosselbanken in diverse stadia van ontwikkeling als kenmerkend onderdeel van ‘permanent overstroomde zandbanken’ in de Waddenzee. Voor de afsluiting van de Zuiderzee kwamen in ondiepe delen van het sublitoraal van de westelijke Waddenzee uitgestrekte begroeiingen van groot zeegras voor. Die zeegrasvelden zijn in de jaren dertig van de vorige eeuw verdwenen door een ziekte die ook in de rest van Europa optrad. In dezelfde periode werd ook de Zuiderzee afgesloten. Daardoor is het vroeger aanwezige habitat erg veranderd, en wordt herstel van dit kwaliteitselement (sublitoraal zeegras als habitat voor diverse soorten vis en slakken) op dit moment niet mogelijk geacht (van der Heide et al. 2006).

Figuur 3.1. Biomassa, in totaal versgewicht, van sublitorale mosselzaadbedden in de Waddenzee in voor- en najaar (Fey et al. 2008).

Behalve in de Waddenzee komt habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ ook voor in de Zeeuwse Deltawateren. In de rest van de Europese Unie is het te vinden in de Duitse en Deense Waddenzee, op kleinere schaal in de Wash in Engeland en in de Ria Formosa in Portugal. Op nog kleinere schaal is dit habitattype aanwezig op allerlei andere beschutte plekken langs de Europese kusten. Buitendelen van estuaria kunnen qua habitat nagenoeg identiek zijn aan ‘permanent overstroomde zandbanken’, maar zijn vanwege hun zoutgradiënt ingedeeld bij H1130 (‘estuaria’). Dit is ook het geval in het Eems-Dollard-estuarium bovenstrooms van de Eemshaven. Pagina 34 van 216


Milieukwaliteit Bij de doelrealisatie wordt uitgegaan van de huidige geomorfologische toestand, dus inclusief de Afsluitdijk en andere dijken. Voor wat betreft de kwaliteit van het habitattype is de milieukwaliteit voldoende, zij het dat de eutrofiëring met fosfaat en – vooral- stikstof nog verder kan verminderen en dat voortdurend aandacht moet worden besteed aan de strijd tegen milieuverontreiniging. Deze doelstellingen vormen de kern van het generiek beleid ten aanzien van de waterkwaliteit. Er is gelukkig een nog steeds dalende belasting van stikstofverbindingen en fosfaten, en ook de gehaltes aan verontreinigingen, voor zover ze al in het begin van de jaren 1990 bekend waren, nemen geleidelijk af. Dat geldt ook voor de voornaamste stof waarvan op dit moment nog steeds effecten van kunnen worden aangetoond: TBT en het afbraakproduct daarvan. Om deze relatief gunstige toestand te behouden is het van belang om te voorkomen dat nieuwe stoffen zoals vlamvertragers, nieuwe bestrijdingsmiddelen en stoffen met hormonale werkingen op termijn weer effecten zullen krijgen. Dat moet worden gegarandeerd met behulp van strikte toelatingseisen en een voortdurend aangepast signaleringsprogramma (Rijkswaterstaat). Huidige activiteiten De effecten van verschillende vormen van huidige activiteiten worden getoetst aan de natuurdoelen in de Nadere effectenanalyse (inclusief cumulatieve effecten). De uitkomst kan bijdragen aan het realiseren van het doel na toepassing van mitigerende maatregelen. Hiermee wordt (tevens) ingegaan op de belangrijkste gebruiksvormen met effect op ‘permanent overstroomde zandbanken’. Visserij Mosselzaadvisserij (met stalen schraapnetten) heeft als gevolg dat jonge mosselbanken in habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ in de Waddenzee regelmatig worden weggevist, waardoor zich geen oude mosselbanken kunnen ontwikkelen. Tevens houdt dat in dat de bijbehorende levensgemeenschap wordt beperkt tot pionierstadia. In de cumulatiestudie bij de Nadere effectenanalyse wordt dit onderwerp uitgebreid behandeld; voor meer informatie wordt daarnaar verwezen. Door uitvoering van het mosselconvenant1, waarbij bodemberoerende visserij geleidelijk wordt afgebouwd, zal deze situatie in de komende jaren verbeteren en zullen zich, mits de komende jaren mosselzaadval plaatsvindt, op steeds meer plaatsen ongestoorde meerjarige sublitorale mosselbanken kunnen ontwikkelen. In 2009 is een gebied in de Vlieter afgesloten (143 ha), in 2010 gevolgd door een gebied ten noorden van de Afsluitdijk (70 ha). Daarmee zijn de eerste stappen gezet naar realisering van de instandhoudingsdoelstelling. In 2013 is de voortgang van de transitie geëvalueerd. Naar aanleiding daarvan is besloten vanaf 2014 de werkwijze van het jaarlijks gericht sluiten van nu 40 procent van de in het voorjaar aanwezige zaadbanken (tweede transitiestap) te veranderen in een aanpak waarbij op voorhand gebieden, waar vanuit historisch perspectief mosselbanken zijn te verwachten, worden gesloten voor de mosselzaadvisserij. Dit betekent dat grotere aaneengesloten gebieden worden gesloten, zo mogelijk in combinatie met te sluiten gebieden voor garnalenvisserij. Daarnaast zou ook de najaarsvisserij geleidelijk moeten verminderen totdat er uiteindelijk helemaal niet meer op sublitorale wilde mosselbanken wordt gevist. Het streefbeeld kan mogelijk worden bijgesteld aan de hand van onderzoeksresultaten, evaluatie en ervaringen met de stappen in de uitvoering. De bodemvisserij op platvis (met behulp van een boomkornet voorzien van één of meer wekkerkettingen) brengt in potentie schade toe aan de bodemfauna en kan het ontstaan van biogene riffen (als onderdeel van habitattype ‘permanent over1

convenant “Transitie Mosselsector en Natuurherstel Waddenzee” Pagina 35 van 216


stroomde zandbanken’) verhinderen. Er zijn ongeveer 80 vergunninghouders in het kader van de Visserijwet. Door de slechte platvisstand is deze vorm van visserij in de afgelopen jaren echter niet tot nauwelijks uitgeoefend en bijna geheel beperkt tot demonstratievisserij en zeer lokaal enige spieringvisserij. Het verder achterwege blijven van sleepnetvisserij op platvis (met één of meer wekkerkettingen) is noodzakelijk om niet het risico te lopen op een aanzienlijke verslechtering van het habitattype. Er wordt wel veel gevist op garnalen, met behulp van een boomkornet voorzien van een rollenpees. Er zijn ongeveer 90 vergunninghouders. De bodemberoering van garnalenvisserij is veel minder sterk dan die van visserij met wekkerkettingen, maar de garnalenvisserij vindt zeer frequent en in een groot deel van habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ plaats, zowel op de vlaktes als in de geulen. Behalve mogelijke effecten op bodemdieren is er ook sprake van bijvangst van kleine, niet-commerciële, vissoorten. Verder wordt de vorming van rifvormende structuren beperkt of voorkomen (Leeuwis et al. 1997). In navolging van de mosselvisserij is ook voor de garnalenvisserij een traject gestart gericht op stapsgewijze verduurzaming van deze sector in de periode tot 2024. In okt. 2014 is hiertoe een convenant met uitvoeringsprogramma gesloten tussen betrokken overheden en visserij- en natuurorganisaties. Beide trajecten zullen naar verwachting resulteren in positieve gevolgen voor het habitattype. Baggeren en verspreiding van baggerspecie. Het baggeren van scheepvaartgeulen en verspreiden van de baggerspecie is eveneens van invloed op het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’. In de Waddenzee buiten het Eems-Dollard-estuarium vindt deze activiteit op relatief kleine schaal plaats, namelijk door het weghalen van ondieptes in de hoofdvaargeulen en de veerbootroutes naar de Waddeneilanden. Bij Holwerd wordt in het eerste deel van de vaargeul naar Ameland wel veel gebaggerd ten behoeve van de veerbootroute naar Ameland. Baggerspecie uit de aan de Waddenzee grenzende havens wordt terug gebracht in de Waddenzee. Op dit moment (het jaar 2014) wordt een deel van het vrijkomende zand uit de vaargeulen ter beschikking gesteld aan de zandhandel. De rest wordt verspreid op plaatsen waar weinig bodemfauna aanwezig is en waar tegelijkertijd een goede verspreiding in het waddenecosysteem gewaarborgd is. Dat wil zeggen: op plekken met een relatief grote stroomsnelheid in geulen met voldoende diepte. In gebieden waar slechts incidenteel wordt gebaggerd, treedt in de loop van enkele jaren herstel van de bodemfauna op. De oppervlaktes die jaarlijks in vaargeulen worden gebaggerd beslaan voor de hele Waddenzee exclusief Eems-Dollard ongeveer 2,4 km2 per jaar. Dat is minder dan 0,3 procent van het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ in de Waddenzee. Het directe effect van het baggeren is dus relatief gering. Lokaal kunnen de effecten echter wel groot zijn, mede ook door de extra troebeling die tijdens het baggeren en het verspreiden van de specie optreedt. In 2011 is de Passende Beoordeling van de vaarwegen door Rijkswaterstaat geactualiseerd, met als aandachtspunt onder andere het aan land brengen van vrijkomend (bruikbaar) zand. Schelpenwinning De effecten van schelpenwinning zijn qua oppervlakte eveneens gering en veroorzaken nauwelijks vertroebeling. Door schelpenwinning is in het verleden echter wel een specifiek habitat verdwenen, namelijk het hard substraat van schelpenbanken bestaand uit recente en fossiele schelpen, in combinatie met de daarop groeiende oesters en andere begeleidende fauna zoals zeeanemonen. Dat habitat is sinds de jaren 1600 intensief bevist, zowel voor de winning van oesters als ook voor de winPagina 36 van 216


ning van het substraat zelf voor de productie van kalk. De bevissing vond plaats met behulp van stalen schraapnetten (korren). Het habitattype is daardoor in de eerste helft van de jaren 1900 verdwenen. Veel van deze schelpvoorkomens lagen enkele kilometers landinwaarts van de zeegaten; tot daar konden de dode schelpen door een combinatie van golfwerking en getijstroming door het zeegat naar binnen worden getransporteerd. Die plekken behoren ook nu nog steeds tot de beste winplaatsen voor de schelpenwinners. De schelpenwinning vindt nu plaats door steekzuigers die ook onder het bodemoppervlak schelpenbanken kunnen wegzuigen en die ook losse schelpen uit het zand kunnen zeven. Terugkeer van de sublitorale schelpenbanken die geschikt zijn als aanhechtingsplaats voor bodemdieren is niet mogelijk in gebieden waar schelpenwinning plaatsvindt. Daarom is de winning van schelpen sinds 2005 beëindigd in de zeegaten tussen Texel en Vlieland (Eierlandse gat), tussen Terschelling en Ameland (Borndiep) en tussen Schiermonnikoog en Rottum (Lauwers). Exoten Door het ministerie van EL&I (tegenwoordig EZ) is de ‘beleidsnota invasieve soorten’ vastgesteld. De daarin verwoorde principes zijn ook in het waddengebied van toepassing. De nadruk ligt op preventie, omdat het vaak onmogelijk is om van een eenmaal binnengekomen exoot af te komen. Mocht eliminatie nog wel mogelijk zijn, dan is dat de eerstvolgende prioriteit. Mocht dat niet mogelijk zijn, dan worden isolatie en beheer van de populatie als derde mogelijkheid genoemd.

De japanse oester, een exoot die grote banken kan vormen (Foto Jaap de Vlas).

Op dit moment zijn al diverse exoten aanwezig in het sublitoraal. Met name de Amerikaanse zwaardschede is talrijk, evenals de uit Nieuw-Zeeland afkomstige kruisridderpok en de Amerikaanse ribkwal (of walnootkwal). Ook de Japanse oester komt in het sublitoraal voor, zij het nog niet zo dominant als in de Oosterschelde. Behalve deze grote en opvallende exoten komen ook diverse minder opvallende soorten voor, zoals de worm Marenzelleria en de zakpijp Styela clava. De strandgaper Mya arenaria is qua biomassa één van de belangrijkste geïntroduceerde soorten in de rustige delen van het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’. Hij is echter al vanaf de 13e eeuw aanwezig en wordt daardoor niet als exoot beschouwd. Pagina 37 van 216


In een heel enkel geval bestaat de kans dat een exoot kan worden geëlimineerd, namelijk wanneer het om enkele exemplaren gaat op een beperkt aanwezig substraat. Een voorbeeld zou een exotische zeeanemoon, zakpijp of macro-alg kunnen zijn die op pontons in een haven wordt aangetroffen. Maar dit voorbeeld geeft tevens weer hoe gering de kans is dat het weghalen of schoonmaken van deze pontons voldoende zou zijn om deze exoot kwijt te raken. Immers, andere exemplaren van dezelfde soort kunnen al aanwezig kunnen zijn op walbeschoeiingen, steigerpalen en stortstenen die in de haven aanwezig zijn, en wellicht ook daarbuiten. In opdracht van het programma ‘Naar een Rijke Waddenzee’ wordt in 2012 bezien of zich situaties in de Waddenzee voordoen waarin eliminatie kansrijk is en welke locaties en exoten het betreft. Exoten met een grote filtercapaciteit en grote dichtheid kunnen invloed hebben op andere filterfeeders, door concurrentie om voedsel en eventueel om ruimte. Daar bestaat geen remedie tegen, behalve het op grootschalige wijze wegvissen van hun bestanden waarbij de daarbij optredende nadelen voor de bodem en de overige fauna voor lief genomen moeten worden. In de praktijk zou dat middel bijna altijd erger zijn dan de kwaal, door schade aan andere bodemfauna-organismen. Bovendien zal de gewraakte exoot zich waarschijnlijk al snel opnieuw vestigen. De mogelijkheid om exoten te bestrijden door introductie van ziekten (bacteriën, virussen en andere micro-organismen), parasieten (zoals parasitaire wormen) en specifieke predatoren (zoals roofslakken die zich voeden met een bepaalde exoot) wordt in de ‘beleidsnota invasieve soorten’ niet overwogen. Met zulke introducties zijn in andere habitats in het verleden soms goede, maar vaak nadelige resultaten bereikt. Nadelige, en soms zelfs desastreuze resultaten kunnen ontstaan wanneer de ziekte, parasiet of predator zich ook blijkt te richten op de inheemse flora of fauna. Daarom zijn bestrijdingsintroducties in principe verboden. De conclusie is dat eenmaal binnengekomen exoten in de Waddenzee bijna altijd moeten worden geaccepteerd. Dat houdt tevens in dat de strijd tegen exoten aan de poort moet worden gevoerd, door maatregelen die de kansen op hun komst zo veel mogelijk verkleinen. De voornaamste manier waarop exoten kunnen binnenkomen zijn schelpdiertransporten en scheepvaartverkeer. Daarbij zorgen schelpdiertransporten voor dieren die zich van nature in en tussen schelpdierbestanden kunnen ophouden, scheepshuiden voor organismen van hard substraat en ballastwater voor planktonische algen en larvenstadia van schelpdieren en wormen. Zoet-zoutgradiënten Buiten het Eems-Dollardgebied zijn er geen beken en rivieren meer die vrij in de Waddenzee uitstromen. In plaats daarvan wordt bij alle spuipunten periodiek zoet water geloosd, namelijk wanneer dat nodig is voor de binnendijkse waterhuishouding. Het effect op het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ wordt daarbij in dieper water gedempt, doordat het zoete water pas na menging met een zeer grote watermassa de bodem bereikt. In dat geval ontstaan relatief milde effecten, waarbij zeer gevoelige organismen verdwijnen of minder algemeen worden. Een voorbeeld zijn zeesterren en krabben, die in de buurt van de Afsluitdijk minder talrijk zijn dan op grotere afstand daarvan. Wanneer er ondiepe gebieden en wadplaten aanwezig zijn in de nabijheid van een groot spuipunt kan soms sterfte optreden van bodemdieren, met name kokkels. De gegevens ontbreken om aan te geven in hoeverre rond de spuipunten in de Waddenzee typische brakwatersoorten aanwezig zijn. De indruk bestaat dat voornamelijk sprake is van een licht verarmde fauna, met misschien in de spuikommen een aantal brakwatersoorten. Bij de in de nabije toekomst geplande vernieuwing van de Pagina 38 van 216


Afsluitdijk en renovatie van de bestaande spuicomplexen zijn nieuwe vispassages gepland, waarbij een meer geleidelijke overgang van zoet naar zout wordt gecreeerd. Na de Zuiderzee lag vroeger de grootste gradiënt bij de Lauwerszee. Ook daar wordt nu periodiek gespuid bij Lauwersoog. Hier wordt een verkenning gedaan naar een geleidelijker overgang van zoet naar zout, voor een visvriendelijk beheer van de spuisluizen. Het onderwerp ‘zoet-zout gradiënten’ komt terug in de volgende subparagraaf bij het habitatype ‘slik- en zandplaten’. De belemmeringen voor trekvis die ontstaan door spuisluizen en gemalen zijn van relatief weinig belang voor het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’, maar ze zijn wel van belang voor de trekkende vissoorten zelf. Het bevorderen van de vispassage wordt verderop behandeld bij de soorten zeeprik, rivierprik en fint. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?): Herstel sublitorale mosselbanken De kwaliteitsverbetering van het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ is vooral te realiseren in de westelijke Waddenzee, door de ontwikkeling van meerjarige (oudere) mosselbanken. In oktober 2008 is een akkoord getekend tussen het ministerie van LNV, de mosselsector en natuurorganisaties over het toekomstperspectief voor de mosselsector en het bevorderen van natuurherstel in de Waddenzee (convenant “Transitie Mosselsector en Natuurherstel Waddenzee”). Via het Plan van Uitvoering transitie mosselsector en natuurherstel Waddenzee’ d.d. 4 maart 2009 zijn de eerste stappen geregeld van een transitieproces van twee samenhangende ontwikkelingen: enerzijds de verduurzaming van de mosselvisserij, anderzijds de aanpak en uitvoering van het natuurherstel via het programma ‘Naar een Rijke Waddenzee’ dat op 1 maart 2010 van start is gegaan. Het transitieproces van de mosselsector houdt in, dat geleidelijk aan de bodemberoerende mosselzaadvisserij in de Waddenzee beëindigd wordt, totdat de mosselcultuur onafhankelijk is geworden van deze manier van grondstofwinning. In plaats van mosselbroed dat van de bodem wordt gevist wordt dan mosselzaad gebruikt dat zich heeft ontwikkeld op mosselzaadinvanginstallaties (MZI’s) of dat verkregen is via een invang- of kweekproces buiten de Waddenzee. In het voorjaar van 2009 en 2010 heeft de sector de eerste stap genomen in het transitietraject door 20 procent van het oppervlak van de toen aanwezige hoeveelheid zaad- en halfwasbanken niet te bevissen (143 hectare, resp. 70 hectare, zie kaart sublitorale mosselbanken). Door het nemen van deze eerste stap is de ontwikkeling van meerjarige mosselbanken reeds gestart, wat een reële bijdrage levert aan het behalen van het doel voor dit habitattype.

Pagina 39 van 216


Mosselen en begeleidende fauna uit het sublitoraal van de Westelijke Waddenzee (Foto Jaap de Vlas).

In 2013 is de voortgang van de transitie geëvalueerd. Naar aanleiding daarvan is besloten vanaf 2014 de werkwijze van het jaarlijks gericht sluiten van nu 40 procent van de in het voorjaar aanwezige zaadbanken (tweede transitiestap) te veranderen in een aanpak waarbij op voorhand gebieden, waar vanuit historisch perspectief mosselbanken zijn te verwachten, worden gesloten voor de mosselzaadvisserij. De belangrijkste redenen voor deze gewijzigde aanpak zijn:  De bestaande werkwijze leidt tot steeds meer kleine gesloten gebiedjes (in 2013 zouden er ca. 10 bij komen) die pas aan het eind van de transitie samenvloeien tot grotere eenheden. Dit leidt tot een ook voor andere gebruikers onoverzichtelijk aaneenschakeling van open en gesloten gebieden.  Mede naar aanleiding van het PRODUS-onderzoek, maar ook eerder in zienswijzen van natuurorganisaties, is de wens geuit ook andere natuurwaarden samenhangend met zout- zoet gradiënten in de gebiedskeuze te betrekken, bij voorkeur resulterend in grotere aaneengesloten gebieden. Oftewel om de focus op ook andere natuurwaarden te richten dan sec de overlevingskansen van meerjarige mosselbanken.  In het kader van verduurzaming van de garnalenvisserij wordt gewerkt aan het instellen van gesloten gebieden op plaatsen met ecologische waarden, waaronder mosselbanken. Het is logisch om beide trajecten in elkaar te schuiven en gesloten gebieden zo veel mogelijk te laten samenvallen. Het streefbeeld is dat de beëindiging van de bodemberoerende mosselzaadvisserij voltooid is in de loop van de tweede beheerplanperiode en naar verwachting het doel voor het habitattype dan behaald is, mits er uiteraard zaadval plaatsvindt en ook blijkt dat de mosselbanken in het sublitoraal daadwerkelijk overleven. Het streefbeeld kan worden bijgesteld aan de hand van onderzoeksresultaten, evaluatie en ervaringen in de uitvoering. De gebieden zijn gesloten voor elke andere bodemberoerende activiteit (sluiting volgens artikel 20 van de Natuurbeschermingswet). Hiermee is de voorwaarde opgenomen dat de beschermde mosselbanken ook niet worden beroerd door garnalenvisserij en andere boomkorvisserij en derhalve onver-

Pagina 40 van 216


stoord kunnen doorgroeien, zodat zich een diversiteit aan flora en fauna kan ontwikkelen. Uiteindelijk zal in de Waddenzee mogelijk een oppervlak van naar schatting ongeveer 8 km2 nodig zijn voor mosselzaadinvanginstallaties (MZI’s). Een deel van het benodigde oppervlak kan misschien boven bestaande mosselpercelen worden geplaatst. Deze schatting is zeer voorlopig. Het uiteindelijk te bereiken oppervlak hangt enerzijds af van de draagkracht van het systeem, anderzijds van de opbrengst die per hectare kan worden behaald. Daarom wordt ook onderzocht welke andere alternatieven mogelijk zijn (kweek op land, zaadinvang op de Noordzee). MZI’s hebben effecten op de aanwezige natuur, door consumptie van algen uit het water en door depositie van slib op de bodem, maar verwacht wordt dat deze effecten veel minder ingrijpend zijn dan die van de bevissing van de wilde mosselbanken (Wiersinga et al. 2009). De precieze locatie en begrenzing van MZI-locaties is met de andere gebruikers afgestemd om belemmering van andere activiteiten zo veel mogelijk te vermijden. De eerste opschaling van MZI is gestart in 2010 en loopt tot en met 2013. Voor de periode daarna hebben de convenantpartners principeafspraken gemaakt, waarvan de feitelijke invulling vanaf 2014 is voorzien. Bij de verdere uitwerking van de afspraken zullen de andere gebruikers van de Waddenzee en andere overheden nadrukkelijk worden betrokken. Voortgangsrapportages vinden ieder jaar plaats. Verder zijn er projecten in uitvoering en gepland voor herstel van mosselbanken in de westelijke Waddenzee (het project ‘Mosselwad’) en in de oostelijke Waddenzee (‘Waddensleutels’), ondersteund door het Waddenfonds en door gelden die beschikbaar zijn voor de uitvoering van de Kaderrichtlijn Water (KRW). Water(bodem)kwaliteit Het waterkwaliteitsbeheer valt buiten de context van de Natura 2000beheerplannen, maar is wel een belangrijke voorwaarde voor behoud en verbetering van de habitats in de Waddenzee en voor de gezondheid van de dieren en planten die daarin leven. Het verbeteren van de waterkwaliteit wordt bereikt door verdere reductie van de emissies van nutriënten en toxische stoffen. Dit gebeurt langs verschillende sporen: internationale maatregelen, nationale generieke maatregelen, algemene maatregelen van Rijkswaterstaat en KRW-maatregelen die van belang zijn voor de Waddenzee. Vanuit de doelen die vanuit Natura 2000 worden gesteld is er op dit moment geen aanleiding om aan te dringen op extra maatregelen ten aanzien van de waterkwaliteit. Slibhuishouding In het huidige baggeren verspreidingsbeleid wordt gestreefd naar het minimaliseren van de hoeveelheid door het zo veel mogelijk volgen van de natuurlijke ontwikkeling van de geulen. Indien mogelijk (in verband met nautisch-technische beperkingen) wordt het baggeren/verspreiden geconcentreerd in de winterperiode. Vanuit de KRW voert Rijkswaterstaat verkenningsstudies uit naar de slibhuishouding en vertroebeling van de Eems-Dollard en Waddenzee. Deze moeten onder andere antwoord geven op de vraag wat de effecten van het huidige baggeren verspreidingsbeleid op helderheid en de daarvan afhankelijke de natuurwaarden zijn, en welke scenario’s met name voor de Eems eventueel tot verbetering zouden kunnen leiden. Schelpenbanken (van dode schelpen) Het is onduidelijk of de aanvoer van nieuwe (grotendeels fossiele) schelpen uit de kustzone voldoende is om op termijn het habitat van schelpenbanken terug te laten komen. Mede om die reden is in 2005 de winning op schelpen in drie van de zes Pagina 41 van 216


zeegaten (Eierlandse Gat, Borndiep, Lauwers) beëindigd. Het winquotum is afgestemd op de netto natuurlijke aanwas van schelpen en is afgelopen decennium afgenomen van 210.000 m3/jaar naar 160.000 m3/jaar (Waddenzee en Noordzeekustzone) vanaf 2014, waarvan max. 50 procent in de Waddenzee. Exoten Exoten kunnen alleen aan de poort worden bestreden. Dat wil zeggen: door middel van regels ten aanzien van lozing van ballastwater, voorkoming van aanhechting aan pleziervaartuigen en door een consequent nageleefd verbod op import van kweekmateriaal voor schelpdiercultures uit andere gebieden dan de Waddenzee. Effecten visserij Er zijn voor de Waddenzee ongeveer 80 visvergunningen verleend voor de visserij met sleepnetten voorzien van wekkerkettingen. Wegens het nagenoeg ontbreken van platvis wordt hier alleen gebruik van gemaakt voor (recreatieve) demonstratievisserij en spieringvisserij. Deze visserijvormen zijn zeer beperkt van omvang. Het verbeterdoel voor de kwaliteit van het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ zou ernstig in gevaar komen wanneer voor de commerciële vangst van platvis ook opnieuw gebruik zou worden gemaakt van de nu slapende vergunningen. Overigens zou hiervoor eerst een Passende Beoordeling moeten worden gemaakt ten behoeve van een vergunning in het kader van de Natuurbeschermingswet. De effecten van (het beheren van) mosselkweekpercelen op het ecosysteem van de Waddenzee (wegvangen nutriënten, slibopwerveling en dergelijke) zullen tijdens de planperiode nader worden onderzocht en zo nodig worden deze effecten meegenomen in - nader te bepalen – optimalisatieplannen voor de kweekpercelen. Maatregelen ten aanzien van de garnalenvisserij zullen een belangrijke bijdrage aan het behalen van het doel kunnen leveren. De concrete invulling daarvan en de effecten op dit habitattype zijn echter nog niet bekend, en behalve bedrijfsmatige aanpassingen zullen mogelijk ook juridische veranderingen nodig zijn. De algemene lijn van vermindering van de effecten van de garnalenvisserij luidt: a) verdere beperking van bijvangst (vooral juveniele vis), door technische maatregelen aan het vistuig en/of het sorteringssysteem en/of de introductie stilligperiode van de visserij in periode met hoge bijvangst; b) extra bescherming van bodemorganismen en -gemeenschappen, door technische maatregelen ter vermindering van de bodemberoering en/of door het aanwijzen van gesloten gebieden met (potentiële) ecologische waarden. Hoewel bij de garnalenvisserij het gebruiken van een zeeflap (die een ontsnappingsmogelijkheid biedt aan jonge vis die in het fijnmazige net belandt) door de EU verplicht is gesteld per 1 juli 2002) en minder bijvangst geeft, vermindert deze niet de bodemberoering. In het voorjaar, wanneer er veel zeesla is, waardoor de zeeflap verstopt raakt, is deze echter niet effectief. Er is dan ook veel jonge platvis aanwezig, waardoor een andere maatregel genomen moet worden om deze bijvangst te verminderen. De garnalenvisserij-sector wil graag gebruik maken van het ‘Marine Stewardship Counscil’- (MSC-) keurmerk, dat de consument de garantie geeft dat deze visserij duurzaam is. Het gebruik van een vistuig dat weinig schade doet is daarbij van evident belang. Zoet-zoutgradiënten In het verleden zijn al diverse ontwerpen gemaakt voor kunstmatige zoetzoutgradiënten bij de Afsluitdijk, zowel aan de IJsselmeerzijde als aan de WaddenPagina 42 van 216


zeezijde. Geleidelijke zoet-zoutgradiënten zijn tevens van groot belang voor een goede visintrek en -uittrek. De vissen krijgen dan niet meer een ‘zoetwaterschok’ bij de intrek en andersom ook voor de uittrek, hetgeen ze een hoop energie scheelt. Er zijn in beginsel twee mogelijkheden voor herstel van zoet-zoutgradiënten: 1. Indringing van zout water naar binnendijks wordt in meerdere of mindere mate toegestaan, zodanig dat dagelijks of bijna dagelijks (maar bijvoorbeeld niet bij stormvloed) uitwisseling ontstaat. Deze optie kan problemen geven voor de landbouw en soms ook voor drinkwaterwinning, maar wordt inmiddels op enkele plaatsen in Nederland toegepast (Veerse Meer) of overwogen (Haringvliet). Het toelaten van deze uitwisseling geeft behalve een zoet-zoutgradiënt ook goede intrekmogelijkheden voor trekvissen. 2. Indringing van zout water naar binnendijkse wateren wordt voorkomen, maar dagelijks wordt zoet water afgevoerd zodat zich buitendijks een permanente gradiënt kan vormen. Deze optie heeft geen invloed op de zoutgehaltes binnendijks, maar er is wel voortdurende aanvoer van zoet water nodig om de buitendijkse gradiënt te voeden. Voor trekvissen heeft dagelijks spuien marginale voordelen. De tweede optie is minder volledig, maar levert in elk geval buitendijks een blijvende gradiënt op. Alleen dan kan een daaraan aangepaste levensgemeenschap goed tot ontwikkeling komen. Deze strategie is niet overal mogelijk; er moet dan voortdurend zo veel zoet water in voorraad zijn dat zonder bezwaar voor de waterstand binnendijks vrijwel elke dag wat gespuid kan worden. Een mogelijkheid is daarvoor waarschijnlijk (na verkenning) aanwezig bij (één van) de spuisluizen van het IJsselmeer. Indien het spuien gaat plaatsvinden via pompen (gemalen), biedt dit kansen voor een permanent open vispassage, opdat trekvissen in beide richtingen de dijk kunnen passeren. Andere locaties met kansen voor herstel van (de kwaliteit van) groot- of kleinschaliger zoet-zoutgradiënten zijn de vastelandskwelders, langs de Lauwersmeerdijk en de Westerwoldse Aa. Conclusies Het van nature aanwezige sublitorale mosselareaal ten aanzien van het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ kan gedurende de eerste beheerplanperiode wel toenemen maar het uiteindelijke doel wordt mogelijk pas in de 2e planperiode bereikt, door verdere uitvoering van het mosselconvenant. Door een gelijkmatige afbouw van de mosselzaadvisserij vanaf de bodem zou uiteindelijk een onverstoorde ontwikkeling van meerjarige sublitorale mosselbanken in grote delen van de westelijke Waddenzee kunnen plaatsvinden, mits er uiteraard mosselzaadval plaatsvindt en sublitorale mosselbanken uiteindelijk blijken te overleven. Experimenten met ontwikkeling van mosselbanken (‘mosselwad’, ‘waddensleutels’) kunnen positief bijdragen aan kennis over het ontstaan en verdwijnen van de banken. Vermindering van effecten van garnalenvisserij is mogelijk door een combinatie van technische maatregelen en sluiting van visgronden, gericht op vermindering van bijvangst en bodemberoering. Verkenningsstudies vanuit de KRW kunnen het inzicht in de slibhuishouding en de relatie tussen baggeren en slibhuishouding vergroten.

Pagina 43 van 216


De omvang van de schelpenwinning is afgestemd op de natuurlijke aanwas en drie kombergingsgebieden zijn nu zonder schelpenwinning. Een (verkenning van) spuibeheer met regelmatiger spui kan in beperkte mate bijdragen aan een verbeterde kwaliteit van het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’, door het ontstaan van een gradiënt zoet – zout. Er liggen waarschijnlijk in de tweede planperiode kansen bij de Afsluitdijk en ook op andere locaties langs de randen van de Waddenzee. 3.3.2

H1140A - Slik- en zandplaten (getijdengebied) (doel: behoud oppervlakte, verbetering kwaliteit)

Wadplaten (Foto Jaap de Vlas)

De Waddenzee is het belangrijkste gebied voor het habitattype ‘slik- en zandplaten’ (getijdengebied, subtype A). Het betreft een zeer dynamisch habitattype, waarvan de exacte locatie en de oppervlakte jaarlijks sterk kunnen wisselen ten gevolge van erosie- en sedimentatieprocessen. De oppervlakte van de platen is hier nagenoeg natuurlijk. Wat de kwaliteit betreft is enerzijds behoud van de morfologische variatie van belang: de afwisseling tussen platen met een verschillende hoogteligging, mate van dynamiek en sedimentsamenstelling, anderzijds de overgangen daartussen en de overgangen naar diepere geulen en naar habitattypen ‘permanent overstroomde zandbanken’ (H1110A) enerzijds en ‘zilte pionierbegroeiingen’ (H1310) anderzijds. Doel/streefbeeld Het streefbeeld voor het habitattype ‘slik- en zandplaten’ is een dynamisch gebied met een rijke bodemfauna inclusief mosselbanken, meer zeegrasvelden en een rijk vogelleven. Kansen voor verbetering van de kwaliteit liggen met name bij herstel van droogvallende mosselbanken (en de daarbij behorende levensgemeenschappen), kokkelbanken en andere bodemfauna en bij uitbreiding van zeegras- en ruppiavelden. Onder meer herstel van geleidelijke zoet-zoutovergangen is hiervoor van belang. Voor de mosselbanken op de droogvallende platen wordt gestreefd naar een toename van de oppervlakte.

Pagina 44 van 216


De typische soorten die genoemd zijn in het profielendocument worden alleen in de beschouwingen betrokken voor zover daaraan specifieke doelen zijn gekoppeld. Dat is het geval voor mosselbanken en zeegrasvelden. De andere soorten zijn bijna zonder uitzondering nauwelijks weg te denken in het habitattype ‘slik- en zandplaten’ en derhalve niet erg geschikt als indicator om na te gaan of het habitat verbetert. Ecologische randvoorwaarden  Aanwezigheid van getij;  Aanwezigheid van voldoende fijn zand dat door het getij kan worden aangevoerd;  Beschutting voor golven vanuit zee (in het geval van de Waddenzee door de aanwezigheid van de Waddeneilanden). Voorwaarden voor een goede kwaliteit van dit habitat:  Nauwelijks bodemberoering door menselijke activiteiten;  Dagelijkse uitwisseling met water uit de geulen, waarbij over het algemeen geringere stroomsnelheden optreden dan in de geulen en waarbij de stroomsnelheden onder niet-stormachtige omstandigheden over grote oppervlaktes zeer gering zijn;  Wanneer er zoet water uitstroomt in het gebied: bij voorkeur geleidelijke zoetzoutovergangen en een gedurende het hele jaar aanwezige aanvoer van zoet water.  Geen grote invloed van visserij op de bestanden van schelpdieren en vis.  Weinig of geen verstoring door menselijke aanwezigheid.  Geringe negatieve invloed van exoten op het functioneren van het systeem.

Figuur 3.2 Areaal aan mosselen in het litoraal in het voorjaar van 1995 – 2013; 1994 betreft het najaar. Voor de reconstructies in recente jaren (paars) kunnen in 2014 en 2015 correcties worden verwacht naar aanleiding van reconstructies op basis van de dan ingemeten arealen. (Informatie uit: Het mosselbestand en het areaal aan mosselbanken op de droogvallende platen van de Waddenzee in het voorjaar van 2013, D. van den Ende, K. Troost, C. van Zweeden en M. van Asch, Rapport: C167/13, IMARES, 12 november 2013).

Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) De staat van instandhouding van slik- en zandplaten in de Waddenzee is als matig ongunstig beoordeeld, vooral door de geringere aanwezigheid van mosselbanken Pagina 45 van 216


dan dat vroeger het geval was. Kansen voor verbetering van de kwaliteit liggen daardoor met name bij herstel van droogvallende mosselbanken (en de daarbij behorende levensgemeenschappen). Waarschijnlijk is daarnaast op kleine schaal kwaliteitsverbetering mogelijk door de uitbreiding van zeegrasvelden. Voor de mosselbanken op droogvallende platen wordt gestreefd naar een toename van de oppervlakte. Sinds de permanente sluiting van 26 procent van de droogvallende platen voor schelpdiervisserij zijn de droogvallende mosselbanken toegenomen (zie figuur 3.2), vooral in de oostelijke Waddenzee, maar het totaal-oppervlak ligt op dit moment (2010) toch beneden de gewenste 2000 à 4000 hectare. Voor een deel is reeds verbetering van het habitattype ‘slik- en zandplaten’ bereikt door het beëindigen van de mechanische kokkelvisserij en het achterwege laten van mosselzaadvisserij. Daardoor zijn de droogvallende platen qua habitat nu nog slechts in geringe mate verstoord. Het herstel van de litorale mosselbanken in de westelijke Waddenzee blijft echter tot nu toe achter ten opzichte van die in de oostelijke Waddenzee, zij het dat er wel een duidelijke groei van mosselbestanden in oesterbanken waarneembaar is. Een dergelijk verschijnsel is ook in de oostelijke Waddenzee waarneembaar. Uit recente monitoring (2006-2011) van mosselen Japanse oesterbanken blijkt dat er een (lichte) toename is van vestiging van mossels op japanse oesterbanken. Het beeld dat de Japanse oester een bedreiging voor de mossselbanken vormt, verdient daarom nuancering. Hoe de symbiose tussen oester- en mosselbanken zich verder ontwikkelt, valt momenteel niet te voorspellen. In het Duitse en Deense deel van de Waddenzee gaat het over het algemeen niet goed met de mosselbanken. Er valt op dit moment geen andere oorzaak aan te wijzen dan de klimaatverandering. Ook hier wordt het ontstaan van gemengde oestermosselbanken waargenomen. De invloed van klimaatverandering valt niet of nauwelijks te bestrijden. Monitoring dient te worden voortgezet om de ontwikkeling te volgen. De Waddenzee is vermaard als opgroeigebied voor jonge platvis, maar die betekenis van de Waddenzee als kinderkamer is afgenomen. Voor zover dit samenhangt met de watertemperatuur of de visserij op de Noordzee is hieraan binnen het Waddenbeheer niets te doen. Ten aanzien van het kwaliteitsaspect litoraal zeegras kan worden opgemerkt dat de beëindiging van de mechanische kokkelvisserij in 2004 naar verwachting op kleine schaal positief zal uitwerken. Verder is het de bedoeling gedurende de planperiode zeegras uit te zaaien op plaatsen waar hervestiging kansrijk wordt geacht. Samenvattend moet worden geconstateerd dat het onzeker is dat het beoogde doel op korte termijn wordt gehaald, waarbij mosselbanken en zeegrasvelden het criterium zijn. Een zoet-zout gradiënt in het Balgzand-Breehorngebied geeft kans op verbetering van dit gebied met wadplaten. Een meer permanente gradiënt kan daar ook gunstig zijn voor de kieming van groot zeegras in dit gebied. Of deze gradiënt voldoende gestuurd kan worden via gericht (regelmatiger) spuien van zoet water via de sluizen bij Den Oever, met gunstig effect op zeegras, is onbekend. Ook op andere locaties langs de Afsluitdijk en langs de Waddenzee zijn (na verkenning) mogelijk kansen voor het herstel van permanente zoet-zoutgradiënten (zie bij ‘permanent overstroomde zandbanken’). Reeds uitgevoerde uitplant-experimenten aan zeegras duiden op een mogelijke geschiktheid, zij het dat er tegelijkertijd op een nadelig effect van eutrofiëring (groei van zeesla) waarneembaar was waardoor het zeegras verstikte. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) De huidige abiotische randvoorwaarden geven geen belemmering voor het behalen van de Natura 2000-doelen. Zoals hierboven al aangegeven kunnen de als typische Pagina 46 van 216


soort aangewezen soorten niet goed gebruikt worden als leidraad bij de doeluitwerking. De overige kenmerken van goede kwaliteit van dit habitattype hangen vooral samen met de mate waarin het habitattype ‘slik- en zandplaten’ zich ongestoord kan ontwikkelen. In de Natura 2000-documenten wordt vooral aandacht besteed aan de aanwezigheid van schelpdierbanken (mossel, kokkel) en de aanwezigheid van zeegrasvelden. De mosselvisserij in dit habitattype is in de jaren 90 beëindigd, maar er is (in theorie) nog wel een mogelijkheid voor experimentele bevissing van instabiele mosselbanken, onder stringente toetsing aan de Natuurbeschermingswet. Sinds het EVA2onderzoek heeft een dergelijke bevissing niet meer plaats gevonden. De mechanische kokkelvisserij is in 2005 beëindigd. De positieve uitwerking hiervan zal in de komende jaren moeten blijken. De overblijvende bodemberoering is beperkt tot enkele mechanische pierenwinmachines en 31 handkokkelvissers. De verduurzaming van de mechanische pierenwinning zal naar verwachting een gering positief effect hebben op dit habitattype. Ten opzichte van de situatie (vergunning) voor 2010 is de uitvoering van de activiteit in het gebied gewijzigd, opdat de bodemfauna en de soorten die hiervan voor hun voedsel afhankelijk zijn, meer bescherming genieten. De initiatiefnemers zijn verplicht een hersteltijd in acht te nemen, zodat de bodemgesteldheid en bodemfauna voldoende tijd krijgen te herstellen. Er wordt niet gewonnen op bodem met hoge dichtheden kokkels. Door de gewijzigde activiteit, wordt maximaal 2600 hectare van het habitattype beïnvloed, dat is 1100 hectare minder dan voorheen. In het concessiegebied wordt naar schatting maximaal 750 hectare per 5 jaar door de activiteit beïnvloed, wanneer een hersteltijd van vijf jaar wordt aangehouden. Partijen hebben in 2011 meerjarenafspraken over handkokkelvisserij in de Waddenzee gesloten. Het verminderen van de visserijdruk volgens dit akkoord draagt in geringe mate bij aan de herstelopgave voor de wadplaten en in grotere mate aan die van de scholeksters (meer beschrijving bij de bespreking van de scholekster). Rijkswaterstaat gaat verder vanuit de KRW-studies uitvoeren om meer kennis te vergaren met betrekking tot relaties tussen slibhuishouding, vertroebeling en ecologie in de Waddenzee, inclusief het Eems-Dollard-estuarium. Deze moeten onder andere antwoord geven op de vraag wat de eventuele effecten van het huidige baggeren verspreidingsbeleid zijn op de natuurwaarden, zoals onder andere zeegras. Het kunstmatig stimuleren van zeegrasvelden en mosselbanken vergroot de kennis en kan mogelijk lokaal een oplossing vormen voor vestiging van dit habitatsubtype, namelijk op plekken waar hervestiging nu geringe kans heeft door afwezigheid van zaad of substraat. Voor dergelijke maatregelen kan worden meegelift met de KRWmaatregelen. In KRW-kader is als experiment een uitzaaiing van zeegraszaad vanuit Duitsland uitgevoerd (2011) en de proef (met wisselend succes) zal worden voortgezet na 2015. Ook draagt de KRW financieel bij in het project ‘mosselwad’. Dit project is in eerste instantie gericht op het verkrijgen, door praktijkonderzoek, van meer inzicht in de essentiële processen die kunnen leiden tot een vergroting van het litorale mosselbestand en van andere biobouwers. Projecten als ‘mosselwad’ en ‘waddensleutels’ kunnen in de periode tot 2015 veel duidelijk hebben gemaakt over het ontstaan, de groei, de voedselfunctie en de habtitatfunctie van schelpdierbanken op de wadplaten (en in het sublitoraal). Gezien het algehele belang van schepdierbanken voor het Waddenzee-ecosysteem en de continue veranderingen die zij zullen ondergaan, mede door de klimaatverandering, verdient het aanbeveling -afhankelijk van de resultaten in 2015- het onderzoek etcetera daaraan ook na 2015 te continueren. Pagina 47 van 216


Voor betere ontwikkeling van een zoet-zoutgradiënt op ‘slik- en zandplaten’ bestaat de voornaamste maatregel uit een regelmatiger spui van zoet water bij sluizen, voor zover de getij-omstandigheden dat toelaten, ook in periodes waarin spui vanuit zoetwaterbeheer niet nodig is. Toepassing van pompen kan er ook voor zorgen dat het spuien geleidelijker plaatsvindt. Brakwateromstandigheden kunnen een positieve invloed hebben op de ontwikkeling van zeegras op wadplaten. Het is echter onduidelijk of dit aspect gestuurd kan worden via gerichte spuilozingen. . Daarnaast bieden gemalen en andere zoetwater-uitlaatpunten locaties langs de Afsluitdijk en Waddenzee kansen voor creatie van permanente zoet-zoutgradiënten met of zonder verbeterde vispasseerbaarheid. Conclusies Het is onduidelijk of het beoogde doel op korte termijn wordt bereikt, te weten: verbetering van de kwaliteit van het habitattype ‘slik- en zandplaten’ door groei oppervlaktes van mosselbanken en substantiële toename van zeegrasvelden. De randvoorwaarden (geringe verstoring door visserij) zijn al wel aanwezig; er vindt nu praktisch geen bodemverstoring meer plaats op de wadplaten. De verdere ontwikkeling van schelpdierbestanden, waarbij ook de rol van de Japanse oester dient te worden meegenomen, dient echter te worden afgewacht. Deze randvoorwaarde en het experimenteren met het stimuleren van de ontwikkeling van zeegrasvelden (KRW-maatregel: verspreiden van zaadstengels) en mosselbanken (de Waddenfondsprojecten ‘waddensleutels’ en ‘mosselwad’) kunnen bijdragen aan een positieve ontwikkeling van de kwaliteit van dit habitattype. Daardoor is er kans op doelrealisatie in de tweede planperiode. Verbetering van zoet-zoutgradiënten is waarschijnlijk op langere termijn (na verkenning) mogelijk, waarbij tevens kans op een positief effect op de ontwikkeling van zeegrasvelden mogelijk is. 3.3.3

H1310A en B - Zilte pionierbegroeiingen (doel: behoud oppervlakte & kwaliteit)

Pionierbegroeiing met zeekraal langs de Friese kust (Foto Jaap de Vlas).

De oppervlakte van dit habitattype in Nederland is ten opzichte van het Europees voorkomen aanzienlijk. ‘Zilte pionierbegroeiingen’ met zeekraal (subtype A) zijn van zeer groot belang voor Europa en verkeren landelijk in matig ongunstige landelijke staat van instandhouding. Dit komt door achteruitgang van dit type in het Deltagebied; in de Waddenzee is de situatie goed. Het subtype B, met zeevetmuur, verPagina 48 van 216


keert landelijk wel in een gunstige landelijke staat van instandhouding. De Waddenzee is binnen Nederland het belangrijkste gebied voor beide subtypen. ‘Zilte pionierbegroeiingen’ komen hier zowel langs de vastelandskust als op de Waddeneilanden voor. Subtype A (zeekraal) komt op de Waddeneilanden voor in de Noordzeekustzone (groene stranden), langs de wadrand, langs kwelderprielen en op slecht ontwaterde plekken hoger op de kwelders. De Noordzeekust-gebonden pioniervegetaties worden verder behandeld bij de Noordzeekustzone en de bewoonde Waddeneilanden. Langs de vastelandskust is subtype A te vinden op de overgang tussen wadden en kwelders, maar ook langs kwelderkreken en in slecht ontwaterde kwelderdelen hoger op de kwelder. Langs de Waddeneilanden staat subtype A op de overgang van het wad naar de kwelders en op luw gelegen zandplaten in de luwte van de eilanden voor zover ze recentelijk hoog genoeg zijn geworden voor de ontkieming van zeekraal. Op Griend en Rottum zijn ook enkele hectare zeekraalbegroeiingen aanwezig. Subtype B is op de meeste Waddeneilanden te vinden, maar daar veelal niet binnen de Natura 2000-begrenzing van de Waddenzee. In het gebied dat in dit document wordt behandeld is het alleen beperkt op Rottumeroog en –plaat aanwezig, in een omvang die bepaald wordt door de vrije dynamiek in dat deel van de Waddenzee. Subtype A is wel veel aanwezig. Subtype B (zeevetmuur) is uitsluitend op de eilanden te vinden, namelijk op achterduinse strandvlaktes en op de overgang van kwelders naar duinen. Door de geringe vegetatiebedekking van voornamelijk eenjarige planten is er in de zeekraalzone weinig bescherming van het afgezette sediment en daardoor is daar netto meestal weinig opslibbing. Het areaal pionierbegroeiing hangt sterk samen met weersomstandigheden. Lage jaargemiddelden van hoogwater en hoge temperatuur is gunstig voor de kieming en groei van eenjarige planten. De Friese pionierzone reageert minder sterk op de weersomstandigheden dan de Groningse. Dit komt doordat de Friese pionierzone robuuster is (meer opslibbing, slikkigere bodem, beter dammenstelsel) en daardoor minder overgeleverd is aan de natuurlijke dynamiek (Dijkema et al. 2008). Doel/streefbeeld In het ideale geval blijft binnen subtype A elke kunstmatige ontwatering afwezig en wordt het over het algemeen zeer vlakke habitattype ‘zilte pionierbegroeiingen’ langs de vastelandskust slechts onderbroken door rijshouten dammen, hoofdwatergangen en eventuele natuurlijke kreken. Andere menselijke invloeden op het habitattype ‘zilte pionierbegroeiingen’ zijn nauwelijks aanwezig. Typische soorten voor het subtype A zijn klein schorrenkruid, kortarige zeekraal en langarige zeekraal. Het subtype B bevat de soorten: Deens lepelblad, fijn goudscherm, fraai duizendguldenkruid, herfstbitterling, hertshoornweegbree, laksteeltje, sierlijke vetmuur, strandduizendguldenkruid en zeevetmuur. Ecologische randvoorwaarden  Een bodemhoogte rond het gemiddelde hoogwaterniveau, of een zeer geringe ontwatering van hoger gelegen terrein dat bij hoge vloeden door zeewater wordt overspoeld (subtype A);  Incidentele toevoer van zout (subtype B);  Het strand moet voldoende breed zijn (subtype B);  Onverstoorde overgangen tussen schor en duin (subtype B);

Pagina 49 van 216


     

Regelmatige afbraak en hervorming (niet altijd op dezelfde plaats) door overstroming en wind, zodat er een jong successiestadium blijft; Aanwezigheid van bodemstabilisatie door diatomeeën of blauwwieren; Aanvoer van zaden en/of vegetatieve plantendelen; Zavelige (= kleiig zand) sedimentsamenstelling; Variatie in hoogtezones; Weinig tot geen vertrapping (stukrijden), versnippering, vermesting en verontreiniging.

areaal pionierzones Waddenzee 2000

Noordzee: Slufter-Texel

West eilanden: Texel-Ters. Noordvaarder Oost eilanden: Ters. Bosplaat-Rottum

1600

N-H schorren

hectares

Friese vastelandkwelder Groninger vastelandkwelder

1200

Dollard NL deel

800

400

0 1980

1990

2000

2009

Figuur 3.3. Arealen pionierzones (H1310, ‘zilte pioniervegetaties’) in de Nederlandse Waddenzee (Dijkema et. al, 2011; Lit. 9). Te zien is dat, na een scherpe daling van het areaal tussen 1980 en 1990, de oppervlakte aan pionierzones na 1990 weer duidelijk aan het toenemen is.

Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het behoud van oppervlakte en kwaliteit van de ‘zilte pionierbegroeiingen’ wordt waarschijnlijk wel gehaald. De pioniervegetaties van zeekraal en zeevetmuur, zoals die nu bekend zijn, voldoen aan de kwaliteitseisen die daaraan gesteld worden. Als gevolg van de kwelderwerken (rijshouten dammen) wordt het areaal pionierzone succesvol beschermd tegen erosie door golven en stroming. Dit wordt onderstreept door een positieve areaalontwikkeling in oostelijk Groningen en Friesland na aanleg en verbetering van onderhoud van kwelderwerken. Een langer durend gering oppervlak aan pioniervegetatie kan ontstaan, wanneer gedurende verschillende jaren achtereen de weersomstandigheden ongunstig zijn. De pioniervegetaties worden gemonitord binnen het zes-jaarlijks VEGWAD-programma (onderdeel MWTL) van Rijkswaterstaat.

Pagina 50 van 216


Tabel 3.1. Areaal pionierzones subtype A (>5% vegetatiebedekking) 1985-2007 in de kwelderwerken van de vastelandskwelders van Friesland en Groningen, op basis van extrapolatie van 25 meetvakken (bewerkt uit Dijkema et al. 2008). 1985

1990

1995

2000

2001

2002

2003

2004

2005

2006

2007

gemiddeld

FR west

88

80

133

137

156

217

171

122

84

126

91

119

FR mid

204

146

261

355

400

504

529

441

418

395

423

441

FR oost

7

35

63

28

28

21

35

28

28

28

119

48

GR west

202

182

157

73

88

98

83

73

73

88

78

79

GR mid

131

142

118

98

70

70

65

65

70

89

117

81

GR oost

233

218

168

163

163

198

178

178

188

174

267

197

gemiddeld

865

803

900

854

905

1108

1061

907

861

923

1095

965

Meetvak

2003-2007

Over de afgelopen 5 jaar bedroeg het gemiddelde areaal vastelands-pionierzone (> 5 procent vegetatiebedekking, Groningen en Friesland) 965 ha (Dijkema et al. 2008, zie tabel 3.2). Als gevolg van een combinatie van negatieve factoren (ongunstige weersomstandigheden, achterstallig onderhoud) vond er in de periode van 19882006 in Groningen areaalverlies plaats. Dit erosieprobleem in de Groningse pionierzone is opgelost door verkleining van de bezinkvelden en door renovatie van de rijshouten dammen. In 2007 is het areaal pionierzone met > 5 procent bedekking in zowel de Friese als de Groninger kwelderwerken gegroeid (zie figuur A2.1 in bijlage A2). Op Rottum is het oppervlak pionierzone tussen 1982-2004 gemiddeld genomen gelijk gebleven (zie tabel 3.2). Tabel 3.2. Oppervlakte kwelderpionierzone in hectares op Rottum van 1982-2004 (Rijkswaterstaat 2006). Kwelderpionierzone

1982

1987

1992

1995

1995

1999

2004

Rottumeroog

8

5

6

3

3

1

3

Zuiderduin

4

1

0

7

7

4

10

Rottumerplaat

36

13

102

27

27

8

35

Totaal Rottumeroog, Zuiderduin, Rottumerplaat

48

19

108

37

37

13

48

In 2000 werd het totale areaal van de pionierzone vastelandskwelders (inclusief Eems-Dollard) op basis van luchtfoto’s op 1293 ha geschat (tabel 3.3). De arealen pionierzones worden gemonitord binnen het zes-jaarlijks VEGWADprogramma (onderdeel MWTL) van Rijkswaterstaat.

Pagina 51 van 216


Tabel 3.3. Het areaal pionierzone op basis van luchtfoto's (Dijkema 2007b).

Eems-Dollard Groninger vasteland Friese vasteland Noord-Holland vasteland

pionierzone 79 507 674 33

Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Meestal zijn beide subtypen aanwezig op de kwelders van de eilanden. Op Rottum is zeevetmuur (subtype B) vooral te vinden op de noordwestelijke kwelders van Rottumerplaat. Daarnaast zijn de zeekraalbegroeiingen van subtype A binnen de Waddenzee te vinden op de kwelders van het Friese en Groninger vasteland en enkele hectares op Rottum en Griend. Op het Balgzand zijn liggen vier kwelders (Kooihoekschor, Wulpenschor, Van Ewijcksluisschor, Slikhoek) met enige pionierbegroeiing. Voor behoud van de pionierzone is het noodzakelijk dat het huidige beheer van de rijshouten dammen van de kwelderwerken langs de vastelandskust wordt voortgezet. Verder is het van belang dat geen begreppeling plaatsvindt in de pionierzone, want bij geforceerde ontwatering kan zich kweldergras vestigen waardoor de opslibbing snel toeneemt en de pionierzone verandert in een lage kwelder. Deze ontwikkeling kan ook spontaan plaatsvinden, zij het minder vaak. In dat geval zal een voldoende areaal pionierzone zich op de langer termijn alleen kunnen handhaven wanneer de kweldervorming steeds opnieuw kan beginnen (cyclische successie) (OBN 2008) Conclusies Het doel, kwaliteitsbehoud van de zilte pionierbegroeiingen met zeekraal (subtype A) en zeevetmuur (subtype B) wordt waarschijnlijk wel bereikt. Beide subtypen zilte pionierbegroeiingen worden met het huidige beheer gehandhaafd. Voor zeekraal (subtype A) is het onderhoud van de kwelderwerken noodzakelijk en voorts is het belangrijk dat er geen begreppeling plaatsvindt. 3.3.4

H1320 – Slijkgrasvelden (doel: behoud oppervlakte & kwaliteit)

Engels slijkgras langs de Groninger kust (Foto Jaap de Vlas.). Pagina 52 van 216


Begroeiingen met Engels slijkgras Spartina anglica worden als een kwalitatief niet optimale vorm van habitattype ‘slijkgrasvelden’ (H1320) beschouwd. Weliswaar staat er slijkgras, maar niet van de slijkgrassoort waar het habitat volgens de beschrijving van habitattype uit zou moeten bestaan (klein slijkgras Spartina maritima). Het habitattype ‘slijkgrasvelden’ bestaat in de Waddenzee uit pollen en grotere klonen engels slijkgras, eventueel afgewisseld met stukjes kale bodem waarin zich bodemdieren kunnen bevinden die ook elders in de overgang van wad naar kwelder leven. ‘Slijkgrasvelden’ hebben voor zover bekend geen bijzondere betekenis voor andere evertebraten of voor vogels. Zie ook paragraaf 2.3. Doel/streefbeeld In het ideale geval zou het habitattype ‘slijkgrasvelden’ onberoerd en onverstoord blijven, hetgeen in de meeste gevallen nu al het geval is. Er komt hier één typische soort voor, namelijk klein slijkgras, die in de geografische context van de Waddenzee echter niet voorkomt en ook in het verleden hier nooit is vastgesteld. Ecologische randvoorwaarden Periodiek met zout water overspoelde slikken rond de hoogwaterlijn en/of permanent natte plekken op kwelders. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Gezien de ruime aanwezigheid van ruimte en goede condities voor pioniervegetaties met zeekraal (H1310A) is deze ruimte er ook voor Engels slijkgras, waarbij Engels slijkgras op nog iets nattere plekken kan staan dan zeekraal, maar deels ook met zeekraal concurreert om ruimte. De arealen slijkgras worden gemonitord binnen het zes-jaarlijks VEGWAD-programma (onderdeel MWTL) van Rijkswaterstaat. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Het beheer dat gunstig is voor ‘zilte pionierbegroeiingen’ (zeekraal, H1310A) is ook voordelig voor ‘slijkgrasvelden’. Conclusies Het doel, kwaliteitsbehoud van het habitattype ‘slijkgrasvelden’, wordt waarschijnlijk wel bereikt bij voortzetting van het huidige beheer van met name de kwelderwerken. Dit vegetatietype lift mee met het beheer dat in verband met habitattype ‘zilte pionierbegroeiingen’ (zeekraal) wordt gevoerd, dat wil zeggen voortzetting van het onderhoud van de kwelderwerken bij een zo gering mogelijke kunstmatige ontwatering.

3.3.5

H1330A – Buitendijkse schorren en zilte graslanden langs de vaste-landskust (doel: behoud oppervlakte & kwaliteit) De Waddenzee is één van de belangrijkste gebieden in ons land voor ‘buitendijkse schorren en zilte graslanden’ (H1330, subtype A). Deze gebieden, in het Zeeuwse Deltagebied inderdaad met de term ‘schorren’ aangeduid, worden rond de Waddenzee ‘kwelders’ genoemd; daarom zal hier verder het woord ‘kwelder’ worden gebruikt. De landelijke staat van instandhouding voor kwelders is voor het aspect kwaliteit als matig ongunstig beoordeeld. Het binnendijkse type (B) wordt in subparagraaf 3.3.7 behandeld. Binnen het habitattype ‘schorren en zilte graslanden’ (buitendijks) worden in het profielendocument (Ministerie van LNV 2008a) meer dan 30 vegetatietypen onderscheiden. Hun aanwezigheid hangt samen met het samenspel tussen beweiding, Pagina 53 van 216


ontwatering en bodemsamenstelling, maar ook met de hoogteligging. Dit alles bezien inclusief pionierkwelders van ‘zilte pionierbegroeiingen’ (H1310), geomorfologische vormen (groene stranden, slufters, zandige kwelders, kleiige kwelders) en beheersvormen (beweide en onbeweide kwelders). Kwelders ontstaan en blijven in stand in gebieden die tijdens verhoogde waterstanden, met name tijdens stormen in de uren rond hoogwater, door het zeewater worden overstroomd. Daardoor krijgen planten van zoete milieus op lage en middelhoge kwelders geen kans om zich blijvend te vestigen. Op hele hoge kwelders staan wel enkele plantensoorten (als witte klaver, zilverschoon en akkerdistel) die ook in zoete biotopen voorkomen. Bijna al deze kwelders staan onder invloed van polyhalien water, met zoutgehaltes van 16,5 – 30 gram per liter. In dat geval bestaat hun climaxvegetatie uit strandkweek. Alleen bij Den Oever en in de Dollard is sprake van overspoeling met gemiddeld genomen mesohalien water, met zoutgehaltes tussen enkele tot 16,5 gram per liter. Daar bestaat de climaxvegetatie uit riet. De beheersmaatregelen die hieronder worden besproken worden voldoende geacht om de potenties van alle vastelandskwelders te benutten, zonder de typen apart te bespreken. Er is ook geen reden om bij de vastelandskwelders apart aandacht te besteden aan zeldzame kwelderplanten. De wat minder algemeen voorkomende soorten, zoals de zeegerst, worden uitstekend bediend met het grootschalige beheer zoals dat hieronder wordt beschreven. In een meer natuurlijke situatie kunnen vastelandskwelders zowel afslaan als aangroeien. Daardoor vindt automatisch verjonging plaats. Herstel van dynamiek, waarbij kwelders de waterlijn van de stijgende zeespiegel kunnen volgen, is binnen de grenzen van de Waddenzee onmogelijk. In de huidige omstandigheden zou de dynamiek tot gevolg hebben dat de vastelandskwelders zouden afkalven totdat ze allemaal op een enkel snippertje na verdwenen zouden zijn. Daarom worden de vastelandskwelders beschermd tegen afslag, met als consequentie dat successie optreedt naar oudere, minder rijke climaxstadia. Als tegenwicht wordt door natuurbeheer (met name beweiding) geprobeerd de diversiteit binnen het habitattype ‘schorren en zilte graslanden’ (buitendijks) in stand te houden. Langs het vasteland van Noord-Holland zijn door grootschalige inpolderingen en bedijkingen bijna geen kwelders meer aanwezig. Het enige oude stukje is het Kooihoekschor, bij de westpunt van het Balgzand. De overige nu aanwezige gebiedjes zijn ontstaan door natuurbouw (compensatieschor Balgzand en Normerven) of als direct of indirect gevolg van dijkwerken en de aanleg van dammen (randjes langs het Balgzand en een klein gebiedje bij Den Oever). Langs de Afsluitdijk ontbreken kwelders geheel. Weliswaar heeft hier sinds de afsluiting van de Zuiderzee veel sedimentatie plaatsgevonden, maar de voormalige mond van de Zuiderzee is zo diep dat dat nog bij lange na niet genoeg is geweest voor het ontstaan van wadplaten en (nog weer later) kwelders. Langs de kust van Noordwest-Friesland kwamen sinds de inpolderingen vanaf de Middeleeuwen al praktisch geen kwelders meer voor, en de laatste restantjes zijn in de vorige eeuw bedijkt.

Pagina 54 van 216


Kwelder langs de Friese kust, ontstaan door landaanwinningswerken (Vliegerfoto Jaap de Vlas).

Echt grote vastelandskweldergebieden liggen langs de Noord-Friese kust, langs de Noord-Groninger kust en in de Dollard. Een klein deel daarvan is ouder dan 100 jaar (een deel van de oude boerenkwelders in Groningen en de Punt van Reide). De Punt van Reide, op de grens van de Eems en de Dollard, is ons oudste stukje kwelder; het dateert al van de middeleeuwen of nog eerder. Alle andere vastelandskwelders zijn ontstaan door uitvoering van landaanwinningswerken vanaf ongeveer 1932, en dus hooguit 80 jaar oud. Voor zover die landaanwinningswerken door het Rijk werden uitgevoerd, worden ze nog steeds onderhouden, door instandhouding van circa 140 kilometer rijshoutdammen. De vroegere landaanwinningswerken worden tegenwoordig ‘kwelderwerken’ genoemd. Bijna al deze kwelders staan onder invloed van polyhalien water, met zoutgehaltes van 16,5 – 30 gram per liter. In dat geval bestaat hun climaxvegetatie uit strandkweek. Alleen bij Den Oever en in de Dollard is sprake van overspoeling met gemiddeld genomen mesohalien water, met zoutgehaltes tussen enkele tot 16,5 gram per liter. Daar bestaat de climaxvegetatie uit riet. Doel/streefbeeld Onder natuurlijke omstandigheden is het habitattype ‘schorren en zilte graslanden’ (buitendijks) voor zijn omvang afhankelijk van de topografie van de kust en de stand van de zeespiegel, en voor de toestand van de vegetatie mede aan de aanwezigheid van natuurlijke grazers. In landen met een vlakke kust kunnen kwelders een behoorlijk oppervlak beslaan, maar niemand weet hoe daarbij in ons gebied de verhouding tussen verschillende vegetatietypes zou moeten zijn. Uitbreiding van het kwelderareaal is mogelijk door omvorming van zomerpolders naar kwelders. Een deel van de zomerpolders ligt vrij laag, doordat de opslibbing er bijna geheel gestopt is nadat ze lang geleden (tot 100 jaar) werden ingepolderd. Na ontpoldering ontstaan daar kwelders in een relatief jong successiestadium, hetgeen gunstig is nu zo veel andere kwelders verouderen en verruigen. Ook kunnen door de schaalvergroting nieuwe gradiënt-mogelijkheden ontstaan. In het algemeen wordt beheer nagestreefd waardoor het areaal natuurlijke kwelders toeneemt ten gunste van de

Pagina 55 van 216


biodiversiteit, omdat hierin alle successiestadia voorkomen. Een goed beheer van het habitattype schept de voorwaarden voor een groot aantal broeden trekvogels en tevens voor de begeleidende fauna van specifiek aan kwelders en kwelderplanten gebonden evertebraten. De doelstellingen voor de kwelders in het kader van Natura 2000 zijn daarom voornamelijk ingegeven door een streven naar volledigheid van hoogtezones en diversiteit van vegetatietypes. Voor de kwaliteit is het van belang de aanwezige variatie aan verschillende hoogtezones (inclusief pionierkwelders van ‘zilte pionierbegroeiingen’), geomorfologische vormen (groene stranden, slufters, zandige kwelders, kleiige kwelders) en beheersvormen (beweide en onbeweide kwelders) te behouden of te herstellen. In de KRW worden de wenselijke verhoudingen tussen de verschillende mogelijke kwelderzones (pionier, laag, midden en hoog) aangeduid. Daarbij zou van elk type minimaal 5 procent en maximaal 40 procent (35 procent bij de Dollardkwelders) aanwezig moeten zijn, waarbij niet meer dan 50 procent van de hoge kwelder verruigd zou mogen zijn (de Jong 2007/2008). Door een uitgekiend beheer wordt gestreefd om alle mogelijke schakeringen in mogelijke vegetatietypen te verkrijgen, waarbij vooral vegetatietypen met een meer divers planten- en dierenleven in ruime mate aanwezig zijn. De kans is groot dat de zogenaamde typische soorten daar ook bij horen: blauw kweldergras, bleek kweldergras, dunstaart, engels gras, engels lepelblad, gerande schijnspurrie, gesteelde zoutmelde, gewone zoutmelde, gewoon kweldergras, knolvossenstaart, kwelderzegge, lamsoor, melkkruid, rode bies, schorrenzoutgras, stekende bies, stomp kweldergras, zeealsem, zeegerst, zeerus, zeeweegbree, zilte rus, zilte schijnspurrie, zulte, bergeend, kluut, tureluur en haas. Al deze typische soorten zullen naar verwachting profiteren van dit beheer. In het ideale geval zou een flink oppervlak uit lage en middelhoge kwelders moeten bestaan die niet bedekt zijn met een gesloten vegetatie van strandkweek of (in brakke gebieden) riet. Daarbij zijn permanent of periodiek onbeweide gebieden van belang, omdat die rijk zijn aan insecten en andere evertebraten. Ecologische randvoorwaarden Voor het ontstaan van een kwelder is een bodemhoogte nodig die boven het gemiddelde hoogwaterniveau ligt. Dat betekent dat kwelders bij een gemiddelde vloedstand droog blijven, maar dat lage delen bij waterstandsverhoging onder zullen lopen. De bovengrens van een kwelder ligt ongeveer bij de hoogte waarop ook tijdens stormvloed elk jaar nog wel eens overspoeling plaatsvindt. De voornaamste ecologische randvoorwaarde voor kwelders is dan ook de overspoeling met zout of brak water gedurende (veelal kortstondige) perioden van waterstandsverhoging. Door de regelmatige overspoelingen, met name gedurende het winterseizoen, wordt met het zeewater slib aangevoerd dat tussen de kwelderplanten tot bezinking komt. Daardoor slibben kwelders altijd op. Het opslibbingsproces gaat het snelste bij lage kwelders, omdat daar het vaakst water overheen stroomt. Van groot belang is de omwoeling van de voorliggende wadbodem door golfwerking. Het slib dat daarbij vrij komt levert de grootste bijdrage in de opslibbing. Een flinke storm, met tevens een behoorlijke waterstandsverhoging levert daardoor een relatief grote bijdrage aan de opslibbing, die tevens over een vrij groot deel van een kwelder kan plaatsvinden. Echter, met de toenemende hoogte komen oude kwelderdelen die al gedurende vele jaren zijn opgeslibd, ook bij stormvloeden steeds minder vaak onder water te staan. Ze slibben dan uiteraard ook minder snel op. Op dit moment zal die hoogte rond 2 à 2,5 meter boven NAP liggen. Uiteindelijk kan een kwelder niet veel Pagina 56 van 216


hoger worden dan het gemiddelde stormvloedniveau. Wel zal die maximale hoogte bij een stijgende zeespiegel (en stijgend gemiddeld stormvloedniveau) automatisch meestijgen. Een ander aspect dat meespeelt bij de opslibbing is de afstand tot het wad, of de afstand tot een priel waar doorheen water wordt aangevoerd. Hoe groter die afstand, hoe meer slib onderweg al bezonken is. Ver van het wad gelegen plekken slibben daardoor maar weinig op. Door het regelmatige patroon van watergangen en de relatief smalle kwelderzone langs de vastelandskust is dat tot nu toe niet zo duidelijk merkbaar, maar de afstand tot het wad zal naar verwachting wel een rol gaan spelen in Noord-Friesland Buitendijks. De gradiënten die daardoor kunnen ontstaan zullen naar verwachting bijdragen aan meer diversiteit in het kwelderlandschap dan wat op dit moment mogelijk is. Wanneer er jonge, nog niet sterk opgeslibde kwelderdelen aanwezig zijn met overgangen naar oudere, hoger gelegen kwelders, dan is er een duidelijke gradiënt in de vegetatie. Tegelijkertijd zijn er verschillen in ontwateringsgraad. Dichtbij prielen, maar ook bij gegraven watergangen, is die veel beter dan verderop, waar kommen met een slechte ontwatering kunnen ontstaan. Door de fijnschalige en intensieve ontwatering in het verleden zijn de verschillen in ontwatering nu toe nog niet zo sterk ontwikkeld. Een heel andere gradiëntvormer is de beweiding. Onbeweide kwelders zijn uiteraard ruiger dan beweide kwelders, zeker wanneer die beweiding intensief is. Door beweiding kunnen laag uitstoelende planten als kweldergras en gerande schijnspurrie zich handhaven in plaats van hoog opgaande planten als zeeaster en strandkweek. Ook zullen vertrappingsgevoelige planten verdwijnen, terwijl slecht eetbare planten als zeealsem en akkerdistel zich juist wel kunnen uitbreiden. Met de vegetatie samenhangend zal ook de fauna zich aanpassen. Het meest opvallend zijn de rot- en brandganzen die profiteren van een korte, voedsel- eiwitrijke grasmat. De minder opvallende fauna van insecten, spinnen, slakken en kreeftachtigen is erg afhankelijk van de vegetatie, de hoogteligging en de aeratie (doorluchting) van de bodem en zal dus drastisch veranderen bij successie en bij overgang van een onbeweide naar een beweide toestand. Samenvattend zijn de ecologische randvoorwaarden: 1. voor het ontstaan van een kwelder: een ondergrond, die hoger ligt dan ongeveer het gemiddelde hoogwaterniveau. De exacte hoogte die nodig is hangt af van de ontwateringstoestand; 2. voor een kweldervegetatie: overspoeling met zeewater gedurende waterstandsverhoging; 3. voor gradiënten in ontwatering en bodemsamenstelling: een verschil in ontwatering zoals die ontstaat door de afstand tot prielen en andere watergangen, en in principe ook de afstand tot de kwelderrand; 4. voor kwelders die ondanks de successie niet verruigd zijn: beweiding en geringe ontwatering; 5. voor blijvende aanwezigheid van jonge kwelders: kweldergroei in hetzij nieuwe gebieden, hetzij gebieden waar kwelders door erosie tijdelijk zijn verdwenen; Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Kwelderareaal Gedurende de afgelopen decennia zijn de kwelderwerken langs de noordkust van Friesland en Groningen niet verder uitgebreid en in de meeste gebieden wordt de buitenste rijsdam niet meer onderhouden. Tegelijkertijd is het overblijvende netwerk van rijshouten dammen waar nodig verdicht om een betere bescherming te Pagina 57 van 216


geven aan de pionierzone en de kwelderrand. In diezelfde periode is het kwelderoppervlak in Noord-Friesland aanzienlijk toegenomen en in Noord-Groningen vrij stabiel gebleven. In een groot deel van het gebied hebben tegelijkertijd een aanzienlijke opslibbing en vegetatiesuccessie plaatsgevonden.

Figuur 3.4. Arealen kwelderzones (H1330, ‘schorren en zilte graslanden’) in de Nederlandse Waddenzee (Dijkema et. al, Friese en Groninger kwelderwerken: Monitoring en beheer 19602010, 2011). Duidelijk te zien is dat vanaf 1980/1990 sprake is van een gestage lichte toename in het areaal; echter sinds 1600-1800 heeft er een zeer sterke afname plaatsgevonden als gevolg van het verdwijnen van veel kwelders op Texel en langs de Groninger noordkust.

Met de zeedijken als onomkeerbaar gegeven voldoet de omvang van zowel de Groningse kwelders langs de Waddenkust als de kwelders van de Dollard aan het goede ecologische potentieel van de KRW. Een maximaal areaalverlies van 5 procent is toegestaan vanuit het gegeven van natuurlijke dynamiek. Langs de Friese kust liggen mogelijkheden om het kwelderareaal lokaal uit te breiden door het verkwelderen van de buiten de zeedijk gelegen zomerpolders. Daarmee ontstaat er ruimte voor ontwikkeling van jongere kwelders. Hiermee wordt ook bijgedragen aan de Natura 2000-kwaliteitsverbetering. Kwelderkwaliteit De KRW gaat er vanuit dat alle vegetatiezones binnen de kwelders (pionier, laag, midden, hoog en eventueel de brakke zone) evenwichtig verdeeld moeten voorkomen. Op basis van de gegevens in tabel 3.4 en de KRW-normering is de verdeling van de vegetatiezones in de hele Waddenzee op dit moment voldoende evenwichtig. Naast de evenwichtige zoneverdeling mogen de climax-vegetaties strandkweek en riet niet domineren. Strandkweek mag volgens de KRW-maatlat maximaal 50 procent van de hoge, zoute zone beslaan en riet maximaal 50 procent van de hogere, brakke zone. Volgens de karteringen van 2002 blijkt dat zowel de Groninger als de Friese vastelandskwelders nog net aan de kwaliteitsmaatlat van de KRW voldoen. Alle zones komen nog evenwichtig voor, de hoge kwelderzone met zeekweek is echter sterk in oppervlakte toegenomen. In geval van de Groninger kwelders is dit are-

Pagina 58 van 216


aal toegenomen van circa5 procent begin jaren 90 naar meer dan 30 procent in 2002, waarbij de hoge zone sterk wordt gedomineerd door strandkweek (meer dan 90 procent). Ook in geval van de Friese kwelders is de hoge zone met zeekweek toegenomen: van ruim 20 procent begin jaren 90 naar bijna 30 procent in 2002. De hoge zone wordt ook hier sterk gedomineerd door strandkweek (70 procent van de zone hoog+zeekweek). Zonder extra beheermaatregelen zal de uitbreiding van de hoge zone met zeekweek verder doorzetten en binnen enkele jaren het aandeel van 40 procent van het kwelderareaal overschrijden. Dit zal ten koste kunnen gaan van de middenzone. Tijdige maatregelen zijn noodzakelijk om de dominantie van strandkweek terug te dringen en het 'successieprobleem' ook op de langere termijn beheersbaar te houden en daarmee ook in de toekomst te kunnen voldoen aan zowel de KRW-doelstellingen als de voor Natura 2000 geformuleerde doelstelling van kwaliteitsverbetering.

Figuur 3.5. Areaal pionierzone en kwelderzones in hectare op basis van vegetatiekaarten Rijkswaterstaat 2003-2008 (methode KRW-classificatie). Kwelderkwaliteit in hectare op basis van vegetatiekaarten Rijkswaterstaat-DID 2003-2008. Areaal vastelandskwelders is inclusief boerenkwelders en kwelderwerken (zonder zomerpolders). (Overgenomen uit: WOK 2010.).

Momenteel voldoen de vastelandskwelders gemiddeld genomen volgens de KRW nog net aan een goede toestand. Dit zal echter bij voortgaande successie snel veranderen, want zonder extra beheersmaatregelen zal de uitbreiding van de verruiging verder doorzetten. Tijdige maatregelen zijn noodzakelijk om de dominantie van strandkweek terug te dringen en het ‘successieprobleem’ ook op de langere termijn beheersbaar te houden. Tabel 3.4. Verruiging van de vasteland-kwelders exclusief pionierzone. Bron: Jaarverslag voor de Stuurgroep Kwelderwerken, augustus 2007 - juli 2008 (opnames van resp. 2002-06 en 1991-99), aangevuld met MWTL (Monitoring Waterstaatkundige Toestand des Lands)opnamen, Rijkswaterstaat.

Pagina 59 van 216


Kwelder-type

Pionier (ha)

Laag (ha)

Midden, niet verruigd (ha)

Hoog, niet verruigd (ha)

Brak (ha)

Verruigd (ha)

Eems-Dollard

53

360

99

55

51

146

Groningen

455

342

143

50

3,2

382

Friesland

624

558

195

219

231

449

Noord-Holland Waddeneilanden –west Waddeneilanden –oost

29 64

10 74

3 68

1 75

0,4 -

43 48

241

659

738

337

-

756

Gebied

Climax in % (tussen haken voorlaatste opname) 21% (25%) 42% (23%) 27% (18%) 75% 18% (18%) 30% (21%)

Wanneer een oudere, al behoorlijk opgeslibde kwelder niet wordt beweid ontstaan er op zoute kwelders uitgestrekte gebieden met strandkweek, en op brakke kwelders brede zones met riet. Strandkweek en riet vormen tevens het (voorlopig) eindpunt van de successie, de ‘climaxvegetatie’. Uit bovenstaande tabel blijkt dat in Groningen, Friesland en de oostelijke Waddeneilanden al meer dan 25 procent climaxvegetatie aanwezig is en in de kleine NoordHollandse kwelders zelfs al ongeveer 75 procent. Uit de vorige vegetatie-opnamen (percentages tussen haken) blijkt dat er sprake in van sterke toename van de verruiging, behalve in de Dollard. Een meer gedetailleerd overzicht van de toestand van de vegetatie in deelgebieden langs de vastelandskust zij verwezen naar de staafdiagrammen op pagina 33, 34, 35, 36, 37 en 38, van het jaarverslag over het beheer van de Kwelderwerken 2007 (Imares, november 2008, www.waddenzee.nl/Monitoring kwelderwerken.1191.0.html) en de vegetatiekaarten van Rijkswaterstaat-DID (programma VEGWAD 2010).

Pagina 60 van 216


Door successie zonder beweiding eindigen kweldervegetaties in strandkweek (Foto Jaap de Vlas).

De voorlopige consequentie is dat met name in de Groninger kwelders de climaxvegetatie moet worden teruggedrongen en dat in de Friese kwelders verdere verruiging moet worden voorkomen. Voor de periode tot 2015 worden de mogelijkheden hiertoe onderzocht en zo mogelijk reeds tot uitvoering gebracht (via het herstelprogramma voor de Groninger kwelders en het project ‘Biodiversiteit en natuurbeheer van vastelandskwelders in Noord-Friesland’). Voor de veel kleinere Noord-Hollandse kwelders is maatwerk met vooral voldoende broeden rustgebied voor vogels van belang. Het optreden van strandkweek kan worden vertraagd door slechte ontwatering. Wat dat betreft is de minder geforceerde ontwatering door het achterwege laten van begreppeling zoals in de afgelopen tijd is uitgetest en algemeen doorgevoerd een goede maatregel. Beweiding is een zeer effectieve maatregel; daardoor kan het optreden van strandkweekvegetaties geheel worden voorkomen of zo nodig teruggedraaid. Door een samenspel van verschillen in ontwatering en beweidingsdruk kan het probleem van uitgestrekte gebieden met een climaxvegetatie dus bestreden worden, waarbij lokaal (in gebieden met weinig beweidingsdruk) wel strandkweek groeit, maar waarbij ook andere vegetaties aanwezig blijven. Helaas vormen beweide, hoge kwelders qua vegetatie en evertebratenfauna geen vervanging van jonge, nog laag gelegen kwelders. Er groeien andere planten, ook wanneer er een uitgekiende beweiding is, en daartussen leven andere dieren. In een meer natuurlijke toestand zou er meer afslag van kwelders plaatsvinden, maar er zou mogelijk ook meer ruimte zijn voor vorming van nieuwe kwelders. Een ecologische randvoorwaarde zou dus kunnen zijn dat de randen van het waddengebied ruimte moeten bieden aan grootschalige natuurverschijnselen waarbij kwelders verloren kunnen gaan en elders weer ontstaan. In de huidige configuratie van de Waddenzee kan dat niet langs de vastelandskust: wanneer het onderhoud van de rijshouten dammen zou worden gestaakt dan zou een groot deel van de vastelandskwelders definitief verdwijnen. Daarom moeten we het doen met de locatie van de huidige kwelders en daarom is behoud van diversiteit op het bestaande oppervlak op dit moment de belangrijkste leidraad voor het beheer. Daarmee kunnen tevens de ornithologische waarden goed worden gediend, want in een samenstelsel van alle hierboven aangeduide kweldertoestanden (laag, hoog, beweid, onbeweid) zullen alle Pagina 61 van 216


relevante vogelsoorten hun plekje kunnen vinden. Daarin ligt tevens een link naar de vele vogeldoelen die in het kader van Natura 2000 zijn gesteld.

Rijsdammenbeschermen de kwelders langs de vastelandskust (Foto Jaap de Vlas).

Het areaal en de kwaliteit van de kwelders wordt gemonitord binnen het zesjaarlijks VEGWAD-programma (onderdeel MWTL) van Rijkswaterstaat. Doeluitwerking algemeen (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Deze doeluitwerking begint vrij algemeen en wordt verderop per gebied nader uitgewerkt. Kwelderareaal Door continuering van onderhoud aan de rijshouten dammen van de kwelderwerken in de zone zeewaarts van deze kwelders wordt het kwelderareaal in stand gehouden. Hierbij is flexibiliteit mogelijk en gewenst, waardoor er enige ruimte is voor afslag en aangroei in de zone langs de kwelderrand. Dat is met name mogelijk in Friesland, waar het kwelderareaal zonder grote beheersinspanning gehandhaafd kan worden. Het areaal kwelders ter plaatse van Noord-Friesland buitendijks wordt in kader van de KRW met circa 30 hectare uitgebreid door het verkwelderen van een zomerpolder in combinatie met de bouw van een gemaal in de zeedijk met een afvoergeul naar het wad. De afslag van twee kweldertjes van Landschap Noord-Holland in het Balgzand is hersteld, om de functie die deze hebben als broedlocatie voor kustvogels (sterns). Een verkenning door Rijkswaterstaat naar de afslag van de kwelders in de Dollard (Esselink et al. 2011) heeft uitgewezen dat deze afslag beperkt is en dat er voorlopig geen reden is om in te grijpen vanwege areaalverlies.

Pagina 62 van 216


Bij de overige kweldergebieden is ruimte voor natuurlijke dynamiek en kan enige mate van afslag worden geaccepteerd, omdat door de gestage groei in de afgelopen decennia en bovenstaande maatregelen het areaal ruimschoots wordt behouden. Kwelderkwaliteit De middelen die ter verbetering van de kwelderkwaliteit in de eerste plaats kunnen worden ingezet zijn verminderde ontwatering en optimale (gevarieerde) beweiding, eventueel aangevuld met lokaal aftichelen (het verwijderen van een deel van de kleilaag, waardoor de kwelder duidelijk lager wordt en de vegetatie terugkeert naar een jonger stadium). Ontwatering Verschillen in ontwatering werden in het verleden in de kwelderwerken zo veel mogelijk verkleind door een dicht net van greppels. Daardoor was praktisch het gehele gebied sterk en uniform ontwaterd. Door de greppels niet langer te onderhouden zijn de verschillen in ontwatering tegenwoordig groter. Vlakbij de nog bestaande grotere watergangen ontstaan drogere randen, terwijl het centrum van vroeger intensief begreppelde vlakken nu natter is dan vroeger. Verschillen in de afstand tot de kwelderrand zijn ook nu al aanwezig, maar de gemiddelde breedte van de vastelandskwelders (circa 600 meter) is te gering om daardoor verschillen in sedimentatiesnelheid en sedimentsamenstelling te krijgen. Het is de bedoeling om verschillen in ontwatering en sedimentatie als gevolg van de afstand tot het wad te realiseren in Noord-Friesland Buitendijks. Daar zijn kwelderbreedtes tot circa 3 kilometer mogelijk. Voor het overige zal het greppelonderhoud ook in de toekomst beperkt blijven tot de omvang en intensiteit die nodig is om beweiding van de kwelder met vee te kunnen uitvoeren. Beweiding In jonge, nog laag gelegen kwelders is verruiging geen probleem. Uiteraard is de vegetatie ruiger naarmate er minder beweid wordt, maar daarbij blijft een open vegetatie met een behoorlijk aantal plantensoorten aanwezig. Doordat die planten geheel uit kunnen groeien en tot bloei kunnen komen zijn ze zeer rijk aan allerlei insecten, spinnen, slakken en kreeftachtigen. Uit oogpunt van diversiteit is er dus veel voor te zeggen om veel laag gelegen kwelders niet, of slechts incidenteel te beweiden. Laag gelegen kwelders slibben wel relatief snel op, zeker wanneer de vegetatie sterk ontwikkeld is. Volgens de huidige inzichten zal dus vroeg of laag verruiging optreden. Dat moment moet door een zo gering mogelijke ontwatering zo lang mogelijk worden uitgesteld. Wanneer dat niet langer voldoende is, moet er in grote delen van het gebied een matige tot vrij intensieve beweiding worden toegepast. Eventueel kan ook in beweide gebieden de rijkdom aan evertebraten periodiek terugkeren, namelijk door de beweiding enkele jaren te verminderen of achterwege te laten (‘cyclisch beweidingsbeheer’). Daarna moet weer een periode met meer intensieve beweiding volgen om de strandkweek terug te dringen. Op dit moment zijn relatief grote gebieden bedekt met climaxvegetatie. De huidige omvang van gebieden met climaxvegetatie is in tabel 3.5 gegeven. Bij beweiding kan worden uitgegaan van twee principieel verschillende beweidingsstrategieën:  Het bewust inscharen van vee in relatief kleine, afgegrensde gedeeltes. De beweidingsdruk kan daardoor heel nauwkeurig gedoseerd worden. Eventueel kunnen plekken met broedkolonies uit beweiding gelaten worden totdat de jongen uitgevlogen zijn. Door een mozaïek van beweidingsintensiteiten kan een totaalbeeld ontstaan met veel diversiteit. In het kwelderherstelplan voor de Groninger kust is een mix van mozaïekbeweiding en cyclische wisselbeweiding met tijdsinPagina 63 van 216




tervallen van bijvoorbeeld 5-10 jaar voorgesteld. Dit is bedoeld als bijdrage aan een beter resultaat voor de biodiversiteit van de kwelders dan met uitsluitend extensief mozaïekbeheer. Weidevogels als tureluurs houden van dit mozaïekbeheer. Op begraasde kwelders kunnen ze hun voedsel vinden, de verruigde delen zijn juist voor jonge vogels geschikt om in te schuilen. Begraasde kwelders zonder hoge begroeiing functioneren ook beter als hoogwatervluchtplaats voor vogels. Voor beweiding heeft rundvee vanuit het natuurbeheer tot nu toe steeds de voorkeur gehad, doordat de vegetatiegrenzen bij runderbegrazing geleidelijker zijn dan bij begrazing met schapen en paarden. Paarden kunnen veel vegetatie vertrappen, vooral op lage kwelders. In Noord-Friesland Buitendijks is onderzoek uitgevoerd naar de relatie tussen de aard van de beweiding en de aanwezigheid van evertebraten. Het resultaat van dit onderzoek is dat de diversiteit van de kwelders (ook voor de functies voor vogels) het beste tot zijn recht komt door een ruimtelijke afwisseling van intensief beweide, licht beweide, kortdurend en permanent onbeweide kwelderdelen. de andere strategie bestaat uit het inscharen van grote groepen vee, die vanaf concentratiepunten zoals drinkbakken uitwaaieren over een groot gebied. Daardoor ontstaan ook intensiever en minder intensief beweide gebieden, hoewel het vee altijd neiging zal hebben om eenmaal verruigde gebieden te mijden. De dosering vanuit het natuurbeheer bestaat uit het al dan niet goed bereikbaar maken van gebieden, en uiteraard uit het variëren van het aantal dieren dat per gebied wordt ingeschaard. Ook hier hebben runderen de voorkeur.

De toepasbaarheid van deze strategieën hangt af van de omvang van de gebiedseenheden: in Groningen (met zijn vele oevereigenaren) pakt de eerste methode beter uit, in Noord-Friesland Buitendijks en op de kwelders van de Waddeneilanden kan de tweede methode worden toegepast. Permanent onbeweide gebieden en intensief begraasde gebieden. Zoals uit het bovenstaande blijkt is het niet de bedoeling om alle climaxvegetatie weg te beweiden. Integendeel: ook dat vegetatie-type hoort bij kwelders en onder de dichte matten van langzaam verterende oude grasstengels leeft een specifieke fauna. Als één van de uiteinden van het scala van diversiteit horen er dus ook gebieden te zijn die gedurende korte tot zeer lange tijd verruigen. Een richtlijn voor het minimum aandeel van verruigde, of verruigende permanent onbeweide gebieden in de vastelandskwelders is op dit moment niet beschikbaar. Gedacht wordt aan een aandeel van minimaal 5 procent. Hoog gelegen kwelders die gedurende lange tijd intensief worden begraasd hebben eveneens specifieke waarden. Deze zijn nu te vinden in de Friese zomerpolders, op enkele oude Groninger boerenkwelders zoals bij de Noordpolder, op de Punt van Reide en in de westelijke Dollardkwelders. Voor evertebraten hebben ook deze gebieden een eigen fauna, en voor grazende vogelsoorten (ganzen, smienten) en sommige steltlopers (grutto, goudplevier) zijn ze van groot belang. Bij hoge waterstanden kunnen ze ook als hoogwatervluchtplaats dienen voor steltlopers en meeuwen. Beheer ten behoeve van landschappelijke en ornithologische waarden In delen van de Waddenzee waar maar weinig kwelders aanwezig zijn kan het wenselijk zijn om de kweldervegetatie te beheren met het oog op instandhouding van broedgebieden en hoogwatervluchtplaatsen. Dat is met name het geval in de kleine Noord-Hollandse kwelders, die deels ook speciaal met het oog op de vogels zijn aangelegd. Daarbij kunnen ook relatief ‘onnatuurlijke’ beheersmaatregelen worden toegepast, zoals het verwijderen van vegetatie en het aanbrengen van schelpen. Pagina 64 van 216


In het oostelijke deel van Noord-Friesland Buitendijks zijn smalle zomerpolders met kleine dobben2 aanwezig, en een strook aangrenzende kwelders. Met name de zomerpolders worden intensief beweid. De intensieve beweiding heeft tot gevolg dat in dit gebied zeer veel rot- en brandganzen kunnen foerageren. Bezien vanuit het perspectief van ‘ganzenweide’ zijn de zomerpolders extra van belang doordat ze slechts zelden worden overspoeld door slibrijk sediment. (Specifieke maatregelen vanwege broeden trekvogels komen in de vogelhoofdstukken aan de orde.) Het opnieuw laten ontstaan van jonge kwelders Beweiding kan niet zorgen voor structurele verjonging waarbij nieuwe lage kwelders ontstaan. Om lage kwelders terug te krijgen zijn er twee mogelijkheden:  Cyclisch kwelderbeheer. Delen van het kwelderareaal krijgen de gelegenheid af te slaan door de rijshouten dammen te verwijderen totdat de afslag ver genoeg is voortgeschreden, om daarna weer opnieuw te worden beschermd zodat nieuwe kwelders kunnen groeien. De mogelijkheden van deze strategie is uitgezocht door IMARES (van Duin et al. 2007). De afslag blijkt zo langzaam te gaan dat de maatregel niet effectief is in combinatie met de wens tot behoud aan kwelderoppervlak. Bovendien leidt deze maatregel aanvankelijk vooral tot afslag van de nog relatief jonge kwelders langs de wadrand, waardoor het effect in de eerste decennia tegengesteld is aan het beoogde doel.  Afplaggen c.q. afgraven van de kwelder tot op een lager niveau van ongeveer gemiddeld hoogwater (GHW). Afhankelijk van de doelstelling kan dat een niveau zijn waarop kweldergroei net begint, of wat hoger. Deze mogelijkheid zou op vrij grote schaal kunnen worden toegepast in combinatie met bijvoorbeeld dijkverhoging. Afgegraven delen moeten een goede ontwatering hebben, of moeten binnen korte termijn een goede ontwatering kunnen ontwikkelen, in de richting van het wad. In Duitsland is goede ervaring opgedaan met dijkputten die in open verbinding staan met kreken.

Door aftichelen in het verleden ten behoeve van dijkverhoging is langs de Groninger kust een klein gebied met spontane kreekvorming aanwezig (Vliegerfoto Jaap de Vlas).

2

Al dan niet natuurlijke afvoerloze laagten, vaak met water gevuld. Pagina 65 van 216


Van deze twee mogelijkheden zou het lokaal afplaggen/afgraven van kwelders gelegen binnen de kwelderwerken het meeste perspectief bieden. Nadrukkelijk dienen daarbij de oude boerenkwelders te worden ontzien, omdat deze door hun ontstaansgeschiedenis, aardrijkskundige waarde, leeftijd, hoogte en relatieve zeldzaamheid bijzonder waardevol zijn. In het verleden zijn kweldergebieden op enkele plaatsen in Zeeland en in het oostelijke deel van de Linthorst Homanpolder (Groningen) afgeticheld. Op kleine schaal is (wordt) ook in Engeland klei gewonnen op kwelders, in de vorm van ‘borrow pits’. In een afgeticheld gebied ontwikkelt zich opnieuw een kweldervegetatie. Bij voldoende oppervlak ontstaat ook ruimte voor natuurlijke kwelderkreken, zoals in de Linthorst Homanpolder te zien is. Voorwaarde is wel dat het afgetichelde gebied zo beschut ligt dat de omstandigheden voor kweldervorming gunstig blijven. Langs de Gronings-Friese vastelandskust betekent dat, dat de rijshouten dammen aan de wadzijde onderhouden moeten blijven. Deze maatregel moet zo mogelijk op een zodanige schaal worden uitgevoerd dat volwaardige krekensystemen kunnen ontstaan. Daarmee kan het nieuw gevormde kwelderdeel ‘natuurlijker’ worden dan dat ooit mogelijk zou zijn bij andere vormen van beheer (krekenstudie van Reents 1995). Doeluitwerking per gebied (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Kwelders Noord-Holland  Het beheer blijft vooral gericht op beheer van broedplaatsen en hoogwatervluchtplaatsen voor vogels;  Bij de zuidzijde van het Balgzand is al heel lang een pioniervegetatie aanwezig. In dat gebied wordt niet ingegrepen om op langere termijn natuurlijke kweldervorming mogelijk te maken;  Schorherstel op Balgzand door een eenmalige kunstmatige kwelderuitbreiding met gebiedseigen materiaal voor de Van Ewijcksluisschor en compensatieschor.  Het Normerven wordt met rust gelaten;  De kwelder bij Den Oever wordt in overeenstemming met de ideeën van Staatsbosbeheer meer actief beheerd (optimale hoogwatervluchtplaats-functie en publieksbegeleiding). Kwelders Friesland  Op een enkele plaats langs de noordwesthoek van Friesland is een heel smal kwelderrandje ontstaan. In dit gebied wordt in beginsel verder niets gedaan, gezien de aanwezige natuurlijke ontwikkeling;  Extensiever onderhoud aan de rijshouten dammen, waardoor een natuurlijker overgang van wad naar kwelders kan ontstaan, met name aan de westen oostzijde van de kwelderwerken;  Een drietal relatief kleine gebieden in Noord-Friesland wordt bestemd tot blijvend permanent onbeweid gebied. Het zijn (nader te bepalen) delen van: de strook tussen Zwarte Haan en de Bildtpollen, het gebied ten oosten van de Holwerder pier en de noordzijde van de Paezumerlannen;  De Bildtpollen en het Noorderleeg worden beweid in grote eenheden, met gradienten in de beweidingsintensiteit. Door verschillen in ontwateringstoestand in de grote te ontpolderen gebieden (Noorderleeg) worden grootschalige gradiënten verwacht. Het omzetten van circa 30 hectare zomerpolder naar kwelder is een maatregel in samenhang met de bouw van het gemaal Vijfhuizen  Optimale beweiding op basis van de resultaten van het project ‘Biodiversiteit en natuurbeheer van vastelandskwelders’ van It Fryske Gea, naar de effecten van verschillende vormen van beweiding op flora en fauna;

Pagina 66 van 216












 

In uitgepolderde gebieden kunnen de niet-functionele zomerkades op termijn zo veel mogelijk worden verwijderd, om het natuurlijke kwelderbeeld te bevorderen. Daarmee wordt tevens voorkomen dat deze elementen nestgelegenheid en looproutes vormen voor vossen en ratten. Enkele grote dobben bieden ook in de toekomst drinken vluchtplaatsen voor het vee; De meer oostelijk gelegen zomerpoldergebieden Ferwerd buitendijks en Blija buitendijks blijven intensief beweid, evenals de aangrenzende kwelders, met daarin kleine al dan niet tijdelijk onbeweide enclaves in verband met hun betekenis voor roofvogels (kiekendieven). De kleine zomerpolders blijven tevens als cultuurhistorisch monument in stand, inclusief de daarin liggende kleine dobben; De kleine gebiedjes bij Ternaard en Wierum worden aan het lokale gebruik overgelaten, hetgeen op dit moment betekent dat ze vrij intensief worden beweid. De afslag van de kwelder bij Wierum wordt geaccepteerd, als gewenste natuurlijke dynamiek; In een nadere verkenning wordt een aangepast beheer met mogelijke (gedeeltelijke) uitpoldering van de zuidzijde van de Paezumerlannen afgewogen ten opzichte van de huidige waarden voor vogels en vegetatie; De geplande zoetwateruitstroom Hallumer Ryt via gemaal Vijfhuizen in NoordFriesland Buitendijks draagt bij aan een geleidelijke zout-zoetgradiënt in de kweldervegetaties; De afwatering wordt zo veel mogelijk beperkt tot watergangen die zonder beheer open blijven; Distelbestrijding wordt alleen uitgevoerd voor zover strikt noodzakelijk in verband met aanpalende particuliere grondeigenaren.

Kwelders Groningen  De beweiding langs de Groninger Noordkust wordt herzien op basis van de uitgangspunten van het kwelderherstelplan van Het Groninger Landschap samen met de Vereniging van Oevereigenaren en Gebruikers, Vereniging Natuurmonumenten en de Stichting Behoud Natuur en Landelijk Gebied. Het project bestaat uit de herinrichting van 1000 hectare Groninger kwelders (kwelders Noordkust, kwelders Dollard, Punt van Reide) en de ontwikkeling van een beheerplan voor instandhouding van de kwelders zelf en verbetering van de vegetatie en waarden voor (broed)vogels aldaar door beweiding;  De ontwatering van de Groninger kwelders wordt zo veel mogelijk beperkt tot watergangen die zonder beheer open blijven;  Er kan in dit kader een proef gedaan met meer indirecte (meer natuurlijke) ontwatering van de kwelders binnen de kwelderwerken, door twee uitwateringssystemen met elkaar te combineren;  Minimaal één gebied in de kwelderwerken wordt afgeticheld/afgegraven. Dit gebied moet zo groot zijn dat daarin goed ontwikkeld kreeksysteem kan ontstaan. Uitvoering wordt zo mogelijk gecombineerd met toekomstige werken (bijvoorbeeld dijkverhoging, na de eerste beheerplanperiode);  Actieve kwelderuitbreiding langs de Emmapolder wordt niet nagestreefd (is de beste natuurlijke groeiplaats van zeegras, en kwelderuitbreiding zou bovendien ten koste gaan van hoge wadplaten met pioniervegetatie en de gewenste natuurlijke ontwikkeling);  Distelbestrijding op de hoge boerenkwelders van de particuliere eigenaren wordt alleen uitgevoerd voor zover strikt noodzakelijk. Op hoge kwelderdelen die in beheer zijn van natuurorganisaties wordt zo mogelijk geen distelbestrijding uitgevoerd.

Pagina 67 van 216


Kwelders Dollard  De Punt van Reide blijft beweid zoals traditioneel gebruikelijk. Enkele kreekuitmondingen worden hersteld. Zo nodig worden oeververdedigingen onderhouden;  De beweiding en begreppeling van de particuliere Dollardkwelders blijft op de huidige intensiteit of iets geringer;  De Dollardkwelders van het Groninger Landschap worden zodanig beweid dat de totale beweidingsdruk in de Dollard alle schakeringen bevat;  Het sinds lang onbeweide gebied rond de uitmonding van de Westerwoldse Aa blijft principieel onbeweid;  Er is geen noodzaak om op dit moment kwelderafslag tegen te gaan (KRWmaatregel). Conclusies Waarschijnlijk wordt het doel, behoud oppervlakte en verbetering kwaliteit van het habitattype ‘schorren en zilte graslanden’ (buitendijks, subtype A), bij het huidige beheer niet bereikt. Behoud van het kwelderareaal wordt wel gewaarborgd, namelijk door instandhouding van kwelderwerken (rijshouten dammen) en (reeds uitgevoerd) herstel van de afslag van de twee noordwestelijke Balgzandschorren. Het kwaliteitsdoel van een meer gevarieerde vegetatiestructuur met minder verruiging kan waarschijnlijk bereikt worden door aanvullende beheersmaatregelen, namelijk door gevarieerde beweiding en een zo min mogelijk geforceerde ontwatering. In Groningen en Friesland zal op termijn kwelderverjonging mogelijk zijn door het lokaal aftichelen van een kweldergebied en het invoeren van een meer natuurlijke ontwatering in andere gebieden. In Friesland kunnen nieuwe relatief jonge kwelders ontstaan door verkweldering van delen van zomerpolders. Een strategisch plan voor het dynamische kwelderbeheer met afgestemde aangroei en afslag van kwelders in de Waddenzee kan de kwaliteit in de toekomst verder bevorderen.

3.3.6

H1330A – Buitendijkse schorren en zilte graslanden op de Waddeneilanden (doel: behoud oppervlakte & kwaliteit) Voor de ‘schorren en zilte graslanden’ (buitendijks, H1330A) op de Waddeneilanden (hier verder ‘kwelders’ genoemd) wordt in dit document alleen een algemene doeluitwerking gegeven. Verdere uitwerking vindt plaats in het kader van het beheerplanproces op de eilanden door Dienst Landelijk Gebied en provincie Friesland. De eilandkwelders worden net als de vastelandskwelders bij stormvloeden overspoeld met Waddenzeewater. Bij de eilanden bevat het Waddenzeewater veel minder slib dan bij de vaste-landskust. De opslibbing is daardoor minder snel, namelijk maximaal in de orde van grootte van 5 millimeter per jaar langs de kwelderrand en langs de grotere kwelderkreken. Op grotere afstand van de kwelderrand en/of een grotere kreek is de opslibbing minder groot, tot slechts 1 of 2 millimeter per jaar op plekken die ver van de kwelderrand liggen. Zowel dicht bij de kwelderrand als dicht bij stuifdijken en duinen kunnen er ook zandlaagjes in de bodem voorkomen, ontstaan door aanspoeling en overstuiving. Praktisch alle oude kwelders op de eilanden, ontstaan in de luwte van duingebieden, zijn in de afgelopen eeuwen ingepolderd. Er zijn nog enkele stukken over: de Grië en de Groede op Terschelling, de Oosterkwelder westelijk van het Kobbeduin op Schiermonnikoog en een stuk kwelder op Rottumeroog. Hier en daar langs de Waddenzeedijken liggen ook nog kleine stukjes kwelder, vaak in staat van verval door erosie en/of te weinig opslibbing. Pagina 68 van 216


Eilandkwelder Schiermonnikoog (Vliegerfoto Jaap de Vlas).

In tegenstelling tot de vastelandskwelders zijn ook de grotere eilandkwelders door de natuur gevormd, maar ze liggen wel in de luwte van door de mens gemaakte stuifdijken. Voorbeelden zijn de uitgestrekte kwelders van de Boschplaat op Terschelling, het Neerlands Reid op Ameland en het grootste deel van de Oosterkwelder op Schiermonnikoog (oostelijk van de Kobbeduinen). Ook de kleinere kwelder ten zuiden van de Kroon’s Polders op Vlieland behoort tot deze categorie, en –voor zover behorend bij het habitattype ‘schorren en zilte graslanden’ (H1130A)- delen van de Noordvaarder op Terschelling. De noordzijde van de Schorren op Texel is een restant van het kweldergebied dat aanvankelijk ontstond in de luwte van de stuifdijk van Texel naar Eierland (1629-1630) en later in de luwte van de polder Eierland (1835). Het bleef in 1846 over nadat ten oosten van de Eierlandse Polder de Eendrachtpolder werd bedijkt. Vóórdat de kweldervorming in de luwte van stuifdijken begon, bestonden deze gebieden uit zandplaten die boven gemiddeld hoogwaterniveau lagen, op de eilanden ten oosten van Vlieland vaak met hier en daar wat lage duinen of zelfs wat grotere duinkernen zoals op de Bosch¬¬plaat van Terschelling. Meestal lagen die duinen in het midden of meer aan de zuidzijde van de zandplaten. Doordat de stuifdijken steeds aan de noordzijde van de zandplaten zijn gemaakt, liggen deze duinkernen nu ‘ingevangen’ in kwelders, als fossielen uit een meer dynamisch verleden. Ten oosten van de stuifdijk-kwelders van Ameland en Schiermonnikoog hebben de kwelders zich spontaan verder oostwaarts uitgebreid, in de luwte van lage duintjes die hier en daar onderbroken worden door smalle stormvloedgeulen. De oudere delen van de eilandkwelders zijn voor een groot deel beweid met vee van de eilander boeren. Voor het overige wordt niet actief ingegrepen in de natuurlijke processen, waarbij bedacht moet worden dat de nog steeds aanwezige stuifdijken doorgaans nog steeds een gesloten barrière vormen aan de Noordzeezijde.

Pagina 69 van 216


Doel/streefbeeld Het streefbeeld voor de eilandkwelders ligt in een zo natuurlijk mogelijk landschap, met daarin de vegetatietypes die horen bij de pionierzone, lage, middelhoge en hoge kwelders en niet te veel verruiging van de oudere kwelderdelen. In het huidige landschap passen de van nature ontstane afwatering en de hoogte-schakeringen van de eilandkwelders zeer goed. De stuifdijken vormen een onnatuurlijk element. Het weghalen van die stuifdijken zou theoretisch een risico kunnen inhouden voor grootschalige afslag en terugkeer naar de dynamische situatie van vóór de stuifdijken. Ten dele is een dergelijke terugkeer naar dynamiek gewenst en in eerdere beheerplannen is daarom bewust gestopt met stuifdijkonderhoud. Uit de ontwikkelingen in de afgelopen 20 jaar blijkt dat daarbij op middellange termijn geen sprake is van grootschalig kwelderverlies. Wel kunnen stormvloedgeulen ontstaan wanneer een stuifdijk niet langer onderhouden wordt, maar de kwelder blijft aanwezig. Op Schiermonnikoog is de kustlijn zelfs verder verlengd met nieuwe duintjes, en zijn in de luwte daarvan ook weer nieuwe kwelders ontstaan. Het streefbeeld, een meer natuurlijk landschap door het verwaarlozen of (deels) weghalen van stuifdijken in combinatie met de blijvende aanwezigheid van kwelders lijkt daarom zeker haalbaar. Op lange termijn zou terugschrijding van de noordgrens (en dus kwelderverkleining) kunnen ontstaan, zoals nu zichtbaar is ten oosten van de NAM-locatie op Ameland. De eilandkwelders slibben minder snel op dan vastelandskwelders en worden niet geforceerd ontwaterd. Ze geraken daardoor in vergelijking met vastelandskwelders wat minder snel in een climax-stadium, maar het probleem van verruiging bestaat op de eilandkwelders ook. Het dikke kleidek van oude kwelders zorgt voor een ruime aanwezigheid van nutriënten waardoor over grote oppervlaktes een ruige vegetatie ontstaat. Als regel domineert daarin de strandkweek, in een monotone vegetatie met een slecht verterende strooisellaag. Er is geen reden om dat subhabitat op zichzelf onnatuurlijk te noemen, zij het dat verruiging enigszins kan zijn bevorderd door de antropogeen verhoogde nutriëntengehaltes in de neerslag uit de lucht. Verruigde gebieden bevatten een specifiek habitat met een eigen fauna die vooral aanwezig is in de strooisellaag. Wanneer verruiging echter op grote schaal optreedt, wordt dat als ongewenst beschouwd omdat het ten koste gaat van de diversiteit. In de KRW worden de wenselijke verhoudingen tussen de verschillende mogelijke kwelderzones (pionier, laag, midden en hoog) aangeduid. Daarbij zou van elk type minimaal 5 procent en maximaal 40 procent aanwezig moeten zijn, waarbij niet meer dan 50 procent van de hoge kwelder verruigd zou mogen zijn (de Jong 2007/2008). Ecologische randvoorwaarden De ecologische randvoorwaarden zijn identiek aan die voor vastelandskwelders: 1. voor het ontstaan van een kwelder: een ondergrond die hoger ligt dan ongeveer het gemiddelde hoogwaterniveau. Op de Waddeneilanden bestaat die ondergrond uit een zandlichaam tussen Waddenzee en Noordzee in de kustzone; 2. voor een kweldervegetatie: overspoeling met zeewater gedurende waterstandsverhoging; 3. voor gradiënten in ontwatering en bodemsamenstelling: een verschil in ontwatering zoals die ontstaat door de afstand tot prielen en andere watergangen, en in principe ook de afstand tot de kwelderrand; 4. voor kwelders die ondanks de successie niet verruigd zijn: beweiding;

Pagina 70 van 216


5. voor blijvende aanwezigheid van jonge kwelders: kweldergroei in hetzij nieuwe gebieden, hetzij in gebieden waar kwelders in een eerder stadium door erosie zijn verdwenen. Nieuwe gebieden zijn aanwezig op de uiteinden van enkele eilanden (Vliehors, oostpunt Schiermonnikoog), of kunnen daar ontstaan wanneer een eiland-uiteinde (eventueel met kwelderbegroeiing) erodeert en later weer aangroeit (oostpunten Terschelling en Ameland). Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Wanneer kwelders gedurende een zeer lange tijd op dezelfde plaats aanwezig blijven, zullen ze op een zeker moment geheel verouderd zijn, ten koste van pionierzones, lage en middelhoge kwelderdelen. Dit probleem ontstaat zeer geleidelijk en oplossingen kunnen uiteindelijk alleen gevonden worden in cycli van erosie en aanwas op eilandschaal. Gelukkig zijn de verschillende zones op dit moment alle goed vertegenwoordigd op de eilandkwelders en de verwachting is dat dat ook in de komende planperioden nog zo zal blijven. Het niet langer onderhouden van stuifdijken heeft op Rottum, de oostpunt van Ameland, Terschelling en op Schiermonnikoog vanaf strandpaal 10 geleid tot meer natuurlijke situatie, zonder grootschalig kwelderverlies. Het lijkt dan ook vanuit oogpunt van natuurlijkheid gunstig om te komen tot verdere reductie van stuifdijken en dat lijkt mogelijk zonder duidelijke nadelen ten aanzien van het kwelderareaal. De vermindering van stuifdijk-invloed heeft tot nu toe echter wel geleid tot de vorming van stormvloedgeulen, maar (nog) niet tot verjonging van kwelders. Verruiging wordt binnen de nu gehanteerde beoordeling op termijn wel een probleem, omdat bijna alle oude kwelders de neiging hebben om te verruigen. Daarom is beweiding gewenst op kwelders met een grootschalige verruiging. Dat komt overeen met de huidige situatie, waarin de oudere kwelders voor een aanzienlijk deel al worden beweid met vee van de eilander boeren. Andere oplossingen, zoals plaggen en maaien van de vegetatie zijn tot nu toe niet of nauwelijks toegepast omdat die een grotere, en minder natuurlijke ingreep vormen in het kwelderhabitat. Anderzijds is verruiging een natuurlijk fenomeen, dat beslist niet overal moet worden bestreden. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) De doeluitwerking voor de eilandkwelders wordt meer gedetailleerd ingevuld in het kader van de doeluitwerking en beheerplan per Waddeneiland. Daarbij zal worden gestreefd naar vermindering van (gesloten) stuifdijken en uitbreiding van beweiding voor zover nodig om de verruiging van hoge kwelderdelen te beperken tot maximaal 50 procent, met name op Schiermonnikoog. Omdat verruigde kwelders op zichzelf een natuurlijk habitat vormen wordt een nader te bepalen deel van verruigde en verruigende gebieden met rust gelaten; te denken valt aan 10 à 20 procent. In eerdere beheerplannen zijn permanente gebieden aangegeven waar bewust geen beweiding zou moeten worden ingevoerd. De plaats en omvang van deze gebieden moet opnieuw worden bezien. In grote lijnen komt deze strategie overeen met het huidige kwelderbeheer op de Waddeneilanden. Conclusies De huidige toestand van het habitattype ‘schorren en zilte graslanden’ (buitendijks, H1330A) op de Waddeneilanden is qua verruiging over het algemeen nog vrij goed. In samenspraak met de doeluitwerking en beheerplannen voor de Waddeneilanden zullen voorstellen per eiland worden gemaakt, waarbij het effect van stuifdijken op, Pagina 71 van 216


termijn waar mogelijk wordt verminderd en waarbij minimaal 50 procent, maar maximaal niet alle potentieel verruigende gebieden worden beweid. Het oppervlak van deze beweide gebieden kan zo nodig vergroot worden (op Schiermonnikoog), afhankelijk van de ontwikkeling van de vegetatiestructuur.

3.3.7

H1330B – Binnendijkse schorren en zilte graslanden (behoud oppervlakte & kwaliteit) Het subtype B van habitattype ‘schorren en zilte graslanden’ betreft de binnendijkse vorm van het habitattype. Het omvat graslanden die een marien verleden hebben en sindsdien zilt blijven door toestroom van brak of zout grondwater. Deze zilte graslanden komen zeer lokaal voor in het Laagveengebied (brakwatervenen), maar vooral in het Zeekleigebied (langs kreken en in inlagen) en de Afgesloten Zeearmen (voormalige kwelders en schorren). De soortensamenstelling kan sterk overeenkomen met die van subtype A, met name in inlagen of recent bedijkte gebieden; de brakwatervenen omvatten slechts een gering deel van de ecologische variatie. De landelijke staat van instandhouding van het subtype is op de aspecten oppervlakte en kwaliteit beoordeeld als respectievelijk ‘gunstig’ en ‘matig ongunstig’. Binnen het plangebied komt dit type eigenlijk niet voor, maar wel in het noordelijke deel van de Lauwersmeer. Kleinere zilte elementen zijn te vinden in zomerpolders langs de Friese kust. De Breebaart is officieel deels aangewezen als habitattype binnendijkse ‘schorren en zilte graslanden’ (H1330B), maar kwel speelt daar geen duidelijke rol. Het zilte karakter rond de kreek in de Breebaart wordt gehandhaafd door een duiker door de dijk, waardoor een tijverschil van enkele decimeters ontstaat. Doel/streefbeeld De landelijke doelstelling wijkt af op het aspect kwaliteit, omdat de “matig ongunstige” staat van instandhouding van de kwaliteit het gevolg is van de ongunstige situatie in het Noord-Hollandse veenweidegebied (onder andere Polder Westzaan, 091). Door vermindering van zoute kwel staan de betreffende zilte vegetaties daar sterk onder druk. Daarom is alleen in het Natura 2000-gebied Polder Westzaan een verbeterdoelstelling neergelegd. In het ideale geval heeft dit habitattype een grazige, boomloze vegetatie doordat groei van bomen en struikgewas vanwege het zout in de bodem onmogelijk is. Door allerlei overgangen naar zoetere bodems ontstaan overgangen naar binnendijkse graslandvegetaties. Open plekken en pioniervegetaties kunnen ontstaan door hypersaliniteit, die ontstaan wanneer ‘s zomers zout kwelwater aan het oppervlak indampt. Ecologische randvoorwaarden De binnendijkse variant van ‘schorren en zilte graslanden’ kan alleen blijven bestaan wanneer er hetzij vanuit de ondergrond of vanuit andere gebieden kwel van zout water aanwezig is. Een belangrijk verschil met het binnendijkse subtype A is dat voor subtype B de hele gradiënt van ‘licht brak’ tot ‘sterk brak tot zout’ aanwezig moet zijn, terwijl dat bij subtype A niet het geval hoeft te zijn. Daarnaast wordt vermeld dat subtype B niet tolerant is voor overstroming (met zeewater), maar in de toelichting wordt dit toegeschreven aan het simpele feit dat hiervan bij binnendijkse gebieden in ieder geval geen sprake zal zijn. In de Polder Breebaart is echter geen sprake van zoute kwel uit de ondergrond en is de gehele zoutinvloed dus alleen toe te schrijven aan de toevoer van zout water door een duiker. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het tijverschil in polder Breebaart is nu door het hele jaar vrij constant, waardoor slechts een hele smalle kwelderzone (van enkele meters breed) is ontstaan. Om het Pagina 72 van 216


kwelderkarakter van de vegetatie te behouden en/of te versterken, zouden grotere variaties in het hoogwaterniveau noodzakelijk zijn, met name ‘s winters. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) De Breebaartpolder wordt regelmatig onderhouden, zodanig dat de zilte invloed en zijn functie als broedgebied en natuureducatief gebied kan behouden. Om dichtslibben van de kunstmatige kreek (nodig voor wisselende zoute invloed) te voorkomen moet deze regelmatig worden uitgegraven. Men onderzoekt hoe dit efficiënt(er) plaats kan vinden. Sinds 2009 is men dan ook een balans aan het zoeken in het inen uitlaatregime van zeewater, zodat opslibbing beperkt wordt en de vegetatie voldoende onder zilte invloed blijft staan. Eventueel kan gebruik gemaakt worden van een bezinkput bij de ingang of extra komberging, waardoor aanslibbing in de polder wordt vertraagd. Het is gewenst om met name in de winterperiode incidenteel extra opzet van zeewater in de polder toe te passen, om het areaal zoute vegetatie te behouden en mogelijk te vergroten. Daarnaast zouden de kreekoevers afgevlakt kunnen worden om de zoutinvloed, met name gedurende de periode van grotere getijslag, over een groter areaal te laten werken en ook de gradiënt van zout naar licht brak completer te maken Conclusies Het binnendijkse subtype B van het habitattype ‘schorren en zilte graslanden’ komt eigenlijk binnen de grenzen van het Natura 2000-gebied Waddenzee niet voor. In Polder Breebaart, waar een verschijningsvorm van binnendijkse ‘schorren en zilte graslanden’ voorkomt die er zo sterk op lijkt dat het als zodanig gekwalificeerd is, is kwaliteitsverbetering waarschijnlijk wel mogelijk door het inen uitlaatregime van zeewater te optimaliseren.

3.3.8

H2110 - Embryonale duinen (doel: behoud oppervlakte & kwaliteit) Het habitattype betreft soortenarme pionierduinen met variabele dichtheid van begroeiingen van biestarwegras, met een relatief gering aandeel van andere soorten zoals helm en zandhaver. Kaal zand en de stranden, waar voldoende ruimte is voor ontwikkeling van ‘embryonale duinen’ vormen de basis voor dit habitattype. De ‘embryonale duinen’ komen langs de gehele zandige Nederlandse kust voor, maar het waddengebied is verreweg het belangrijkste gebied in ons land (Ministerie LNV 2006). Gezien de afbakening in de begrenzing tussen de Waddeneilanden en Waddenzee of Noordzeekustzone is het areaal binnen het Natura 2000-gebied Waddenzee niet zeer groot. De exacte locaties en oppervlakte van dit habitat kunnen jaarlijks sterk wijzigen als gevolg van erosie- en sedimentatieprocessen. De beste voorbeelden worden gevonden op plekken waar de kust niet is vastgelegd en waar dynamische processen de overhand hebben. Het is namelijk belangrijk dat er periodiek afbraak plaatsvindt, omdat anders ‘embryonale duinen’ overgaan in het habitattype ‘witte duinen’ (H2120). Op Vliehors is een spectaculaire toename van embryonale duinen opgetreden (Ministerie LNV 2008b). De landelijke staat van instandhouding voor dit habitattype is gunstig. De enige typische soort die voor dit habitattype wordt genoemd is de strandplevier.

Pagina 73 van 216


Embryonale duinen op de Hon, Ameland (Foto Jaap de Vlas).

Doel/streefbeeld De ideale ‘embryonale duinen’ zijn jong, doordat ze hetzij periodiek worden opgeruimd tijdens herfst- en winterstormen, hetzij overgaan in een volgend successiestadium. ‘Embryonale duinen’ zijn in hun pure vorm slechts begroeid met biestarwegras, met in de tussenliggende lage delen zeeraket. Bij voldoende zandinvang kan op de duintjes na verloop van tijd wat helm, noordse helm en zandhaver gaan groeien, waarna eventueel een overgang naar habitattype ‘witte duinen plaatsvindt. Bij stabilisatie met geringe zandinvang ontstaat een licht geaccidenteerd landschap met onder andere zeemelkdistel op hogere plekken en kweldersoorten op lage delen. Menselijke activiteiten spelen doorgaans een geringe rol in de vorming en de teloorgang van ‘embryonale duinen’, maar veelvuldige mechanische verstoring kan wel hun ontwikkeling verstoren en de eventueel daarop volgende successie verhinderen. Ecologische randvoorwaarden  Voldoende dynamiek (wind): erosie en sedimentatie;  Soortenarme vegetatie, dominantie van biestarwegras;  Zandige ondergrond, stuivend zand;  Matig voedselrijke omstandigheden;  Periodieke overspoeling met zeewater (brakke tot brak zoute omgeving);  Periodieke afbraak;  Weinig tot geen vermesting, verzoeting, verontreiniging, verstoring. Doelrealisatie, Doeluitwerking en Conclusie: zie 3.3.11

Pagina 74 van 216


3.3.9

H2120 - Witte duinen (doel: behoud oppervlakte & kwaliteit)

Witte duinen (Foto Jaap de Vlas).

Dit habitattype betreft door helm, noordse helm of duinzwenkgras gedomineerde delen van de zeereep. ‘Witte duinen’ kunnen mozaïeken vormen met het habitattype ‘embryonale duinen’. De mooiste voorbeelden van het habitattype komen daar voor waar de helmduinen vrij kunnen stuiven en de kust niet kunstmatig is vastgelegd. Omdat in veel delen van Nederland de zeereep wel is vastgelegd, is de landelijke staat van instandhouding ongunstig. In de Waddenzee komt het habitattype ‘witte duinen’ juist over een behoorlijke oppervlakte voor in goede kwaliteit. Exacte locaties en oppervlakte van ‘witte duinen’ kunnen jaarlijks in zekere mate wijzigen ten gevolge van erosie- en sedimentatieprocessen. Als typische soorten voor dit habitattype zijn aangemerkt: zes soorten paddenstoelen, de duinsabelsprinkhaan, vijf plantensoorten en de eider. Doel/streefbeeld Behoud van de oppervlakte geldt binnen de (sterke) natuurlijke fluctuaties. Het streefbeeld voor dit habitattype wordt vooral bepaald door de afwezigheid van stuifschermen en aangeplante helm. Zonder dergelijke menselijke hulp vormen ‘witte duinen’ doorgaans een zeereep met hoogteverschillen en onregelmatigheden. Washovers kunnen tijdelijk leiden tot kleine doorbraken die echter later als regel weer door nieuwe duinvorming worden gesloten. Ecologische randvoorwaarden  Voldoende dynamiek: (wind, zoutspray), erosie en sedimentatie;  Verstuivende zeereep;  Voldoende omvang van de actieve kustzone;  Voedselarme tot matig voedselrijke omstandigheden;  Beperkte/geen vermesting, verontreiniging of verstoring. Doelrealisatie, Doeluitwerking en Conclusie: zie 3.3.11

Pagina 75 van 216


3.3.10

H2130A en B -Grijze duinen kalkrijk en kalkarm (doel: behoud oppervlakte, verbetering kwaliteit) Het habitattype ‘grijze duinen’ komt in een zeer geringe oppervlakte in het gebied voor, als enclaves binnen de kweldergebieden van de bewoonde Waddeneilanden. Het betreft zowel duingraslanden van relatief kalkrijk als relatief kalkarm substraat. Voor de Waddeneilanden is de staat van instandhouding voor oppervlakte als matig ongunstig en voor kwaliteit zeer ongunstig beoordeeld. Dit is te wijten aan toegenomen vergrassing en struweelvorming. Een verdere uitwerking hiervan is te vinden in de beheerplannen van de Waddeneilanden. Dynamisering van de duinen en tegengaan van verruiging worden behandeld in de Natura 2000-beheerplannen voor de bewoonde Waddeneilanden. Op Rottum is principieel gekozen is voor volledig vrije dynamiek, dat wil zeggen een beheer van niet ingrijpen. Daardoor is het oppervlak dat tot ‘grijze duinen’ gerekend kon worden zeer klein geworden of reeds verdwenen. Het is mogelijk dat dit habitat zich op termijn opnieuw zal ontwikkelen, maar het is onduidelijk wanneer en in hoeverre dat zal gebeuren (zie verder in subparagraaf 3.3.11). Ecologische randvoorwaarden  (Droge) duingraslanden met afhankelijk van type kalkarme, neutrale of kalkrijke bodem;  Soortenrijke begroeiingen met dominantie van laagblijvende vegetatie;  Geen of weinig opslag van struweel;  Aanwezigheid van begrazing door konijnen (tegengaan vergrassing en struweelvorming);  Aanwezigheid van stuifplekken of verstuiving vanuit de zeereep;  Voedselarme tot licht voedselrijke omstandigheden;  Beperkte/geen vermesting, verontreiniging en verstoring. Doelrealisatie, Doeluitwerking en Conclusie: zie 3.3.11.

3.3.11

H2160 – Duindoornstruwelen (doel: behoud oppervlakte & kwaliteit) Het habitattype ‘duindoornstruwelen’ is over een kleine oppervlakte aanwezig op Rottumeroog en Rottumerplaat. De landelijke staat van instandhouding van dit habitattype is beoordeeld als gunstig. De typische soorten voor dit habitattype, de egelantier en de nachtegaal, komen op Rottumeroog en Rottumerplaat niet voor.

Pagina 76 van 216


Duindoorn (Foto Jaap de Vlas).

Doel/streefbeeld Dit habitattype ontwikkelt zich spontaan in duingebieden achter de zeereep. Er zijn geen menselijke activiteiten die deze ontwikkeling in de weg staan. De thans aanwezige struwelen met de daarin aanwezige begeleidende plant-en diersoorten voldoen daarmee aan het streefbeeld. Wel moet bedacht worden dat eutrofiëring door verrijkt regenwater ongemerkt invloed kan hebben op dit habitattype. Daardoor kan er een dichtere en ruigere vegetatie ontstaan hetgeen mogelijk nadelig is voor de natuurlijke diversiteit. In het streefbeeld is het effect van eutrofiëring afwezig. Ecologische randvoorwaarden  Kalkrijke, althans nog niet verzuurde duinen, in de zone tussen zeereep en binnenduin;  Enig instuiven van vers, kalkrijk zand. Doelrealisatie van de duinhabitattypen ‘embryonale duinen’, witte duinen’, grijze duinen’ en ‘duindoornstruwelen’ (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) In dit document is bewust alleen ingegaan op de toestand van deze habitattypen op Rottum (Rottumeroog, Zuiderduin en Rottumerplaat, en in mindere mate ook Griend). Ze komen binnen het Natura 2000-gebied Waddenzee ook voor op de bewoonde Waddeneilanden, met name in duin-enclaves die omringd worden door kwelders (behandeld in de beheerplannen voor de eilanden). In het streven naar natuurlijkheid en een zo gering mogelijk ingrepen-niveau ligt het voor de hand om de successie in die gebieden te accepteren. De grootste oppervlakten van deze duinhabitat-typen binnen de grenzen van het Natura 2000-gebied Waddenzee liggen op Rottum en in veel mindere mate op Griend. Vanwege de hoog-dynamische omstandigheden is er een uitwisseling tussen duinhabitattypen en eventueel kwelders. Toename van één van deze types gaat altijd ten koste van één of meer andere types. Het beoogde behoudsdoel van verspreiding, oppervlakte en kwaliteit van de ‘embryonale duinen’ (H2110), ‘witte duinen’ (H2120) en ‘duindoornstruweel’ (H2160) wordt daar waarschijnlijk wel behaald. Pagina 77 van 216


Het habitattype grijze duinen (H2130A en B) komt op Rottum praktisch niet voor. Het is niet uitgesloten dat als gevolg van natuurlijke dynamiek en successie dit habitat zich op langere termijn zal ontwikkelen. Op Rottum zijn tussen 1982 en 2004 de duinen in oppervlak gemiddeld genomen gegroeid (zie tabel 3.6). Omdat Rottumerplaat zich uitbreidt aan de zuidzijde, is daar het areaal aan duinen toegenomen. Daarbij moet worden aangetekend dat de positieve getallen een beperkte waarde hebben, gezien de grote natuurlijke dynamiek waarbij groei en erosie elkaar afwisselen. Het staken van het onderhoud (vanaf 2002) op Rottumeroog heeft geen negatieve invloed gehad op de oppervlakte van het eiland. Het onbelemmerd doorstuiven van zand wordt als positief beschouwd voor de instandhouding van de duinhabitattypen. Door de verhoogde dynamische omstandigheden zijn op Rottumeroog en Rottumerplaat de oudere duinrepen afgenomen en jonge duinen juist toegenomen. Bijvoorbeeld langs de zuidwestzijde van Rottumeroog is op het hoge strand een strook jonge duinen in hoogte en omvang toegenomen en aan de westzijde is er sprake van ontwikkeling van nieuwe stuifduinen. In een dynamisch systeem als Rottum verdwijnen en verschijnen habitats. Als op de ene plek de ontwikkeling wordt teruggezet door stormvloed, aanzanding of afslag, kunnen wellicht andere plekken doorgroeien. Door de toenemende dynamisering van de duinen op Rottum, na stopzetting van het kustonderhoud met stuifschermen, helmplanten en dammen, wordt de kans op ontwikkeling van ‘grijze duinen’ van voldoende kwaliteit in de toekomst vergroot. De effecten van het staken van het actief beheer zullen op termijn zichtbaar zijn, maar door de grote natuurlijke dynamiek is het echter ook mogelijk dat het habitattype langere perioden afwezig is. Het uitgangspunt is dan ook dat op de lange termijn gezien (denk aan decennia) op Rottum een morfologisch evenwicht aanwezig blijft met voldoende ruimte is voor diverse duinhabitattypen (en kwelders). Een morfologisch onderzoek in 2014 naar de ontwikkeling van de zandvolumes van Rottum geeft als resultaat dat de hogere delen van deze eilanden qua volume en areaal zijn toegenomen en de lagere delen (onder GLW) wat zijn afgenomen. Dit geeft kansen voor de ontwikkeling van duinhabitattypen. Doeluitwerking duinhabitattypen ‘embryonale duinen’, witte duinen’, grijze duinen’ en ‘duindoornstruwelen’ (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Het beheer bestaat uit het volledig vrij laten van de natuur op De Hors (Texel), Rottumeroog en Rottumerplaat en het instandhouden van een broeden rustgebied voor vogels op Griend. De bovengenoemde duinhabitattypen zijn in meerdere of mindere mate aanwezig in het hier behandelde gebied en ze kunnen in elkaar overgaan. Op Griend is na aanleg van een zanddijk sprake van natuurlijke ontwikkeling. Op Griend wordt niet ingegrepen, tenzij sprake is van kustafslag die ten koste gaat van de broedfunctie voor sterns. Rond 2015 dreigt die situatie te ontstaan. Daarom worden voorbereidingen getroffen om tegen de westzijde van Griend een zandsuppletie aan te brengen om verdere erosie tegen te gaan. Samen met de aangrenzende Waddeneilanden kan bij voldoende dynamiek het hele scala aan duinhabitattypen in en rond de Nederlandse Waddenzee aanwezig blijven. Voor het Rottumcomplex geldt het beleid voor volledige natuurlijke dynamiek, zodat geen maatregelen worden genomen voor welk habitattypen dan ook. Het nadrukkelijk ‘niets doen’ is in feite een op natuurdoelen gerichte instandhoudingsmaatregel, waardoor natuurlijke duinhabiattypen in de loop der jaren af en toe in elkaar overgaan en sommige jaren wel en andere jaren niet aanwezig zullen zijn.

Pagina 78 van 216


Dynamisering van de duinen op de bewoonde eilanden wordt behandeld in de Natura 2000-plannen voor de Waddeneilanden. Conclusies Het doel, behoud oppervlakte en kwaliteit van de habitattypen ‘embryonale duinen’, ‘witte duinen’, ‘grijze duinen’ en ‘duindoornstruwelen’ wordt waarschijnlijk wel bereikt, rekening houdende met zeer grote fluctuaties in oppervlakte en kwaliteit als gevolg van natuurlijke processen. Door maximale natuurlijke dynamiek op Rottum is er zeer veel ruimte voor het ontstaan en het verdwijnen van de diverse duinhabitattypen over langere perioden. Behoud van oppervlakte moet dan ook worden beschouwd over een periode van vele decennia.

3.3.12

H2190B - Vochtige duinvalleien (kalkrijk) (doel: behoud oppervlakte en kwaliteit)

Jonge kalkrijke duinvallei met moeraswespenorchis (Foto Jaap de Vlas).

Pagina 79 van 216


Het habitattype ‘vochtige duinvalleien’ (subtype B) komt voor op verzoetende delen van strandvlakten en is een relatief jong ontwikkelingsstadium. Het Natura 2000gebied Waddenzee levert thans een geringe relatieve bijdrage aan het bereiken van het landelijk doel. De begroeiingen zijn zeer jong. Verwacht wordt dat dit habitattype zich spontaan zal uitbreiden door verdere verzoeting. Het areaal binnen het gebied wisselt ten gevolge van de natuurlijke dynamiek. Ze komen binnen het Habitatrichtlijngebied Waddenzee op dit moment alleen voor op de bewoonde Waddeneilanden en worden behandeld in de Natura 2000-documenten voor de Waddeneilanden. Ze zouden op termijn kunnen ontstaan in het RottumeroogRottumerplaatgebied. ‘Vochtige duinvalleien’ kunnen, vooral onder kalkrijke omstandigheden, zeer rijk aan soorten zijn, zowel aan vaatplanten als aan mossen en korstmossen. Ze worden gevormd op plaatsen waar jonge duinruggen een strandvlakte afsluiten (primaire duinvalleien) of waar uitstuiving van oudere duinen tot op het grondwater plaatsvindt (secundaire duinvalleien). De meeste vochtige duinvalleien verzuren en verruigen op den duur, maar dit proces kan aanzienlijk worden vertraagd wanneer het maaiveld onder invloed staat van kalkrijk grondwater vanuit de aangrenzende duinen. De landelijke staat van instandhouding wordt beoordeeld als matig ongunstig en de Waddenzee en -eilanden dragen beperkt bij aan de landelijke staat van instandhouding van het habitattype. Tabel 3.5. Areaal van het duintypen op Rottumeroog, Zuiderduin en Rottumerplaat.

Locatie Rottumeroog Duinen pionierzone Dynamische duin Duin met gesloten vegetatie Duinvallei Totaal duinen Rottumeroog Zuiderduin Duinen pionierzone Dynamische duin Duin met gesloten vegetatie Totaal duinen Zuiderduin Rottumerplaat Duinen pionierzone Dynamische duin Duin met gesloten vegetatie Totaal Rottumerplaat Totaal Rottumeroog, Zuiderduin, Rottumerplaat

1982

1987

1992

1995

1995*

1999

2004

23 15 10

25 24 7

15 14 8

14 15 6

12 13 16

16 7 16

15 6 23

1 49

1 57

1 38

1 36

1 42

0 39

44

10 2 0

1 7 0

13 0 0

24 1 0

25 1 0

7 3 2

4 1 9

12

8

13

25

26

12

14

0 31 13

36 42 11

71 32 2

48 20 12

58 9 23

74 24 31

95 32 52

44 105

89 154

105 156

80 141

90 158

129 180

179 237

Doel/streefbeeld In het ideale geval zijn ‘vochtige duinvalleien’ in diverse successiestadia aanwezig, zonder invloeden van eutrofiëring en wateronttrekking, zodat ze relatief lang in een niet-verruigd stadium kunnen blijven. Nieuwe, jonge duinvalleien kunnen alleen ontstaan wanneer zich een nieuwe zeereep ontwikkelt die voormalige strandvlaktes afsluit van de zee. In het streefbeeld is deze ontwikkeling wel gewenst, maar in de

Pagina 80 van 216


praktijk is hiervoor hetzij eerst een ingrijpende erosie noodzakelijk, hetzij een voldoende zeewaartse uitbreiding van de kust. Ecologische randvoorwaarden  Begroeiingen in relatief jonge ontwikkelingsstadia;  Vochtige, kalkrijke laagten in duinen;  Beperkte/geen verdroging, vermesting, verzuring, verontreiniging, verzilting, verandering in overstromingsfrequentie, versnippering, successie of verstoring. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel wordt waarschijnlijk wel bereikt met voortgang van het huidige beheer. Het habitattype is onderdeel van een zeer dynamisch landschap dat in ruimte en tijd sterk kan variëren. Op Griend en Rottum komt het habitattype momenteel niet meer voor (Ministerie VenW 1998, 2006), maar er zijn geen factoren die de ontwikkeling van ‘vochtige duinvalleien’ tegengaan. Door toenemende natuurlijke dynamiek op Rottum is er op lange termijn mogelijk wel ruimte voor het ontstaan van ‘vochtige duinvalleien’. Wel zijn er kleine snippers van dit habitattype binnen de begrenzing van de Waddenzee aanwezig op Vlieland en mogelijk ook op Terschelling en Ameland. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Uitwerking van dit doel vindt voornamelijk plaats aan de Noordzijde van de Waddeneilanden. De randvoorwaarden worden grotendeels geschapen door het kustbeleid, dus in de Noordzeekustzone. Met name door kustsuppleties wordt voldoende ruimte geschapen voor de ontwikkeling van groene stranden, ‘embryonale duinen’ en duinvalleien. Met de voortzetting van het beheer van volledig vrij laten van de natuurlijke dynamiek op Rottum is er kans op voldoende ruimte voor vochtige duinvalleien. Net als voor ‘grijze duinen’ is het niet-ingrijpen in feite een op natuurdoelen gerichte instandhoudingsmaatregel. Het areaal wisselt dus zeer sterk ten gevolge van de grote natuurlijke dynamiek. Op sommige uiteinden van de bewoonde Waddeneilanden vindt dit beheer van ‘niets doen’ ook plaats. Voor details hierover wordt verwezen naar de deelplannen van de Waddeneilanden. Conclusies Op Rottum is het habitattype ‘vochtige duinvalleien’ op dit moment niet meer aanwezig. Door het toestaan van maximale natuurlijke dynamiek op Rottum is er op lange termijn mogelijk wel ruimte voor het ontstaan hiervan. In bepaalde –langereperioden is oppervlakte vochtige duinvalleien binnen het als ‘Waddenzee’ aangewezen gebied mogelijk wel of niet aanwezig. De duinvalleien op de bewoonde eilanden worden in de documenten voor die eilanden behandeld.

Pagina 81 van 216


3.4

Habitatsoorten

3.4.1

H1014 – Nauwe Korfslak (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) De nauwe korfslak is een klein landslakje van enkele millimeters groot met een linksgewonden huisje. De soort leeft in en onder het bodemstrooisel en tussen de begroeiing. Het verspreidingsgebied omvat een groot deel van Europa. In Engeland, Ierland, Noordwest-Duitsland, België en WestFrankrijk lijkt de nauwe korfslak zeldzamer dan in Nederland. Van Denemarken is de soort zelfs recentelijk niet meer terugge(Foto Francisco Welter Schultes) meld. Dit betekent dat binnen de Atlantische regio het belang van Nederlandse populaties groot is. De landelijke staat van instandhouding is onbekend. De soort is aangetroffen op Rottumeroog en –plaat en op Schiermonnikoog, in lage duintjes op de kwelders. De toppen van deze duintjes worden zelfs bij extreem hoge waterstanden niet of zeer zelden overspoeld. In de meeste gevallen zijn deze lage duintjes begroeid met duindoornstruiken en gewone vlieren. Op Schiermonnikoog werden populaties ontdekt op de Oosterkwelder, tussen de Kobbeduinen en Balg. Overwinterende exemplaren werden waargenomen op gewoon dikkopmos en onder takken. Ecologische randvoorwaarden  Vochtige, vaak min of meer kalkrijke terreinen, die meestal in de duinen liggen;  Een zo gelijkmatig mogelijke luchtvochtigheid (gevoelig voor uitdroging, overstroming);  De aanwezigheid van populierachtigen, meidoorn, liguster en duindoorn;  De afwezigheid van naaldbomen en eiken. Doel Het doel is behoud omvang en kwaliteit leefgebied voor behoud van de populatie. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het leefgebied van de soort binnen het Natura 2000-gebied Waddenzee kan in wisselende omvang en plaats voorkomen als gevolg van natuurlijke dynamiek. Bij gebrek aan adequate gegevens worden leefgebied en toekomst voorlopig aangemerkt als ‘matig ongunstig’ en is het algemene eindoordeel voorlopig dan ook inderdaad ‘matig ongunstig’. Door een gerichte survey zou aan het licht kunnen komen welke verspreiding en talrijkheid de nauwe korfslak in het waddengebied heeft en of deze aanduidingen herzien kunnen worden. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) In subparagraaf 3.1.10 en 3.1.11 is geconstateerd dat er veel ruimte is voor de duinhabitats waarin de nauwe korfslak tot nu toe is aangetroffen. Ervan uitgaande dat de stand van de nauwe korfslak daarmee samenhangt, hoeft het voortbestaan van deze soort op de Waddeneilanden niet in gevaar te zijn. Overstuiving met kalkhoudend zand zal zeker van belang zijn, gezien de eisen die deze soort aan zijn

Pagina 82 van 216


biotoop stelt. Dynamiek in het landschap zal wat dat betreft ook een positieve invloed hebben. Conclusie Waarschijnlijk wordt het gestelde doel, behoud omvang en kwaliteit leefgebied voor behoud populatie, wel bereikt. De instandhouding van het leefgebied van de nauwe korfslak op Rottum en eventueel elders in het gebied gelegen kalkrijke biotopen lijkt mogelijk bij het huidige (dynamisch) beheer. Een survey van het (mogelijke) leefgebied, alsmede van het voorkomen van de soort zelf, is nodig.

3.4.2

H1364 - Grijze zeehond (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) 2000

1500

1000

grijze zeehonden

500

0 2000

2001

2002

2003

2004

2005

2006

Grijze zeehond (Foto Andreas Trepte, www.photo-natur.de).

De grijze zeehond komt van nature voor langs de Nederlandse kust, maar door een te grote jachtdruk verdwenen hun kolonies rond het jaar 1500. Ook elders werden de grijze zeehonden sterk bejaagd, waardoor ze zich alleen konden handhaven langs afgelegen Engelse en Noorse rotskusten. Door de bescherming in de 20 e eeuw nam de stand toe en sinds de jaren 70 werden er ook weer grijze zeehonden waargenomen in de Nederlandse Waddenzee. Sinds het begin van de jaren 90 werden er bij ons ook weer jongen geboren. In 2010 werden in het Nederlandse deel van de Waddenzee 2036 dieren geteld en in het voortplantingsseizoen 2009-2010 werden 349 pups waargenomen (Informatie IMARES). De grootste concentraties bevinden zich op de Richel, de Razende Bol en de Engelse Hoek, dus in of dichtbij het aangrenzende Natura 2000-gebied Noordzeekustzone. Ook meer oostelijk in het Nederlandse waddengebied en ten noordwesten van Borkum bevinden zich kleine aantallen grijze zeehonden, meestal op zandbanken nabij de kust. De meeste jonge grijze zeehonden worden geboren op de Richel. Gedurende de eerste drie weken van hun bestaan moeten ze op een plaats liggen die ook bij hoogwater droog blijft. De ligplaats op de Richel is wat dat betreft niet ideaal, omdat die tijdens stormvloed onderloopt. Daardoor spoelt in sommige jaren tot 50 procent van de jonge grijze zeehonden van de Richel af. Veel daarvan worden enkele dagen later door vrijwilligers terug gevonden op de stranden van de Waddeneilanden (vooral Terschelling) en overgebracht naar een zeehondenopvangcentrum. Doordat ze later weer worden uitgezet dragen ze wel bij aan de groei van de populatie. Tegelijkertijd nemen de aantallen grijze zeehonden waarschijnlijk ook nog steeds toe door immigratie vanuit Engeland. In de zomer, na de voortplantingsperiode, verspreiden de grijze zeehonden zich enigszins. In tegenstelling tot de gewone zeehon-

Pagina 83 van 216


den, zijn de grijze zeehonden niet of in geringe mate getroffen door het zeehondenvirus. De grijze zeehond vindt zijn voedsel voornamelijk in de kustzone en verder op de Noordzee. Zijn ecologische binding met de Waddenzee bestaat op dit moment dus uit de aanwezigheid van ligplaatsen en niet of nauwelijks met de draagkracht van de Waddenzee als foerageergebied Ecologische randvoorwaarden  Verstoringsvrije, permanent droge ligplaatsen (zandplaten/stranden) in de nabijheid van de Noordzeekustzone voor rust, voortplanting en verharing;  Beschikbaarheid van vis (vooral kabeljauw- en haringachtigen en platvis, tot 50 cm lengte);  Goede waterkwaliteit, waardoor het voedsel zodanig vrij van verontreinigingen is dat geen nadelige effecten op de gezondheid van de grijze zeehonden kunnen ontstaan, noch op korte, noch op lange termijn;  Weinig verstoring (geluid, silhouetwerking). Doel Behoud in omvang en kwaliteit van het leefgebied van de grijze zeehond voor behoud van de populatie. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Uit de populatiegroei van de afgelopen decennia kan worden opgemaakt dat de omstandigheden voor wat betreft de mogelijkheden om voedsel te vinden in het Nederlandse kustgebied tot nu toe gunstig zijn. Gezien de trendgegevens wordt het beoogde doel, namelijk behoud in omvang en kwaliteit van het leefgebied van de grijze zeehond voor behoud van de populatie, waarschijnlijk wel gehaald. Het effect van de opvang van jonge grijze zeehonden op de populatietoename is niet geheel duidelijk. Jonge grijze zeehonden worden ongeveer drie weken gezoogd door hun moeder en een pup die vóór die tijd wegspoelt is ten dode opgeschreven wanneer hij niet wordt opgevangen. Het opvangen, groot brengen en later uitzetten van deze pups draagt dus bij aan de groei van de populatie. Een deel van de weggespoelde (en opgevangen) pups is echter ouder en deze pups ontwikkelen zich in de loop van enkele weken zonder voeding, totdat ze voor het eerst op jacht gaan. Het niet meer opvangen van alle jonge grijze zeehonden zal dus een minder nadelig effect op de populatiegroei hebben dan vaak wordt aangenomen. Dit gaat zeker op wanneer de mogelijkheden voor de soort om hun jongen te werpen en te zogen op permanent droge, verstoringsvrije delen van het gebied worden vergroot. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Plekken op de Waddeneilanden waar één of meer jonge grijze zeehonden worden geboren moeten van verstoring worden gevrijwaard. Het gaat daarbij om de periode vanaf december tot uiterlijk eind april. De opvang van jonge dieren in opvangcentra kan mogelijk sterk worden beperkt. Conclusies De instandhoudingsdoelstelling wordt waarschijnlijk wel gehaald, door handhaving van voldoende rust op de ligplaatsen.

Pagina 84 van 216


3.4.3

H1365 - Gewone zeehond (behoud omvang en kwaliteit leefgebied)

(foto door: Marcel Burkhard)

De gewone zeehond is in tegenstelling tot de grijze zeehond nooit weggeweest uit de Waddenzee. Wel zijn de aantallen gedurende de jaren 1950-1970 heel gering geweest. Aanvankelijk kwam dat door een te hoge jachtdruk, daarna door jaren met slechte voortplanting als gevolg van PCB-verontreiniging. Sinds het begin van de jaren 80, na vermindering van de belasting met PCB’s, is sprake geweest van snelle populatiegroei. Die groei werd echter wel twee keer onderbroken door virusuitbraken van een voordien onbekend virus, het Phocine distemper-virus. De gewone zeehond vindt zijn voedsel zowel in de Waddenzee als in de aangrenzende Noordzee. Ligplaatsen zijn in de hele Waddenzee te vinden, vooral langs geulen met een vrij steile oever. De jongen worden in de periode mei-juli geboren. De jongen worden in de periode mei-juli geboren. Tijdens de zoogtijd en in de periode waarin de dieren verharen, in de zomermaanden, zijn de dieren zeer frequent op zandplaten in de Waddenzee te zien. Ook buiten deze periode komen ze regelmatig naar de zandplaten om er te rusten. In de Waddenzee zijn de ligplaatsen goed beschermd, vooral tijdens de zoog- en verharingstijd (15 mei tot 1 september). In tegenstelling tot de jongen van de grijze zeehond kunnen de jongen van de gewone zeehond direct zwemmen en met hun moeder terugkeren naar de plek waar ze gezoogd worden. Ze kunnen daardoor rusten op droogvallende platen in de Waddenzee, mits die lang genoeg droogvallen voor de tijd die nodig is voor het zogen. De meeste jongen worden geboren in het oostelijk deel van de Waddenzee, vanaf Schiermonnikoog tot en met het Eems-Dollardgebied. Gewone zeehonden foerageren zowel in de Waddenzee als in de Noordzeekustzone. De populatie is inmiddels geheel hersteld van de laatste uitbraak van het Phocine distemper-virus (2002), waarbij 50 procent sneuvelde. In de Waddenzee werden in de zomer van 2009 6339 gewone zeehonden geteld (Wageningen Universiteit 2008). De landelijke staat van instandhouding is gunstig. Ecologische randvoorwaarden  Bij laagwater, gedurende een voldoende aantal uren, droogvallende ligplaatsen;  Verstoringvrijheid van die ligplaatsen, met name in de maanden dat er geworpen, gezoogd en verhaard wordt;  Voldoende beschikbaarheid van vis (vooral kabeljauw- en haringachtigen, platvis, tot 50 cm lengte);  Goede waterkwaliteit.

Pagina 85 van 216


Doel Behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied voor uitbreiding van de populatie. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) De aantallen van de gewone zeehond nemen gestaag toe en aangenomen wordt dat de populatiegrootte onder de draagkracht van het gebied ligt (Ministerie LNV 2006, 2008a). Het beoogde doel wordt dan ook naar verwachting wel gehaald, al zijn tijdelijke terugslagen als gevolg van virusuitbraken niet uit te sluiten. Het behalen van het gestelde doel is ook afhankelijk van de rust in het gebied. Voor dit moment is behoud van huidige situatie (rust op zandplaten, vooral tijdens voortplanting en verharing: juni t/m augustus) voldoende. Een goede waterkwaliteit is van belang, want stoffen als PCB’s kunnen het afweersysteem verzwakken, en in hogere concentraties kunnen ze ook een negatief effect hebben op het hormonale systeem en daarmee op de voortplanting (Wetenschappelijk Platform Zeehonden 2002). Er wordt verondersteld dat met toepassing van de huidige wetgeving (artikel 20 van de Natuurbeschermingswet) voldoende rust (tijdens voortplanting en verharing in juni en augustus) kan worden gewaarborgd en dat voortzetting van het huidige waterkwaliteitsbeheer voldoende is om schadelijke effecten van waterverontreiniging voldoende te beperken. Over dat laatste onderwerp bestaan overigens wel zorgen, aangezien het immuunsysteem van zeehonden nog steeds beïnvloed lijkt te worden door milieuvreemde stoffen. Het is dan ook zaak om te blijven streven naar vermindering van milieuvreemde stoffen in het water van de Waddenzee. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Extra maatregelen voor de gewone zeehond zijn niet voorzien. Er wordt verondersteld dat met het toepassen van de huidige wetgeving (artikel 20 van de Natuurbeschermingswet en naleving van de gedragscode ‘Wad ik heb je lief’) voldoende rust tijdens voortplanting en verharing kan worden gewaarborgd. Ook op het gebied van waterkwaliteit zijn geen extra maatregelen voorzien. Conclusies De instandhoudingsdoelstelling voor de gewone zeehond wordt wel gehaald, uitgaand van handhaving van voldoende rust op de ligplaatsen en van gelijkblijvende of verbeterende waterkwaliteit.

3.4.4

H1095 – Zeeprik (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) De zeeprik is een lange, aalachtig ogende vis. Het ronde dier is naar achteren toe ietwat zijdelings samengedrukt. In plaats van kaken bezitten prikken rondom de bek een zuigschijf die bezet is met tanden. (Foto OhanaUnited) De zeeprik kan een lengte bereiken van meer dan 100 centimeter, is geelachtig bruin van kleur en heeft een opvallend gemarmerd vlekkenpatroon. Het zwaartepunt van de verspreiding ligt in de West-Europese rivieren van NoordDuitsland en Zuid-Engeland tot Portugal. De meeste grote rivieren in deze regio Pagina 86 van 216


hebben drastische veranderingen doorgemaakt, waardoor paaien opgroeigebieden minder geschikt en/of minder bereikbaar zijn geworden voor zeeprikken. De landelijke trendgegevens voor de zeeprik zijn onduidelijk. Volwassen zeeprikken leven tot 400 kilometer uit de kust en tot op 4 kilometer diepte. Om te paaien trekken ze de rivieren en de zijtakken daarvan op. De ‘optrekperiode’ valt in de periode februari-juni, met een piek in mei-juni. Tijdens de stroomopwaartse trek eten ze niet. Tijdens hun tocht oriënteren de zeeprikken zich op specifieke geurstoffen (feromonen) die door de ingegraven larven worden afgescheiden. Zodoende trekken relatief veel prikken rivieren op waarin succesvolle paai en opgroei van larven plaats kan vinden. Er is echter geen absolute binding met de geboorterivier. Daardoor hebben maatregelen in een bepaalde rivier waarschijnlijk een groter ‘uitstraal’ effect naar andere omliggende rivieren dan voor een soort als zalm, waarbij een dergelijke ‘plaatstrouw’ wel optreedt. De eieren worden gelegd op fijne grindbeddingen in de midden- of bovenloop van rivieren, met een diepte van hooguit 50 centimeter en hoge stroomsnelheid (1-2 meter/seconde). De meeste zeeprikken sterven na de voortplanting. De larven leven in groepen in slibbodems in zoet water, waar ze zich gedurende zo'n 6-8 jaar ingraven. Ze voeden zich met afgestorven organisch materiaal (detritus) en planten en dieren van de onderwaterbodem (benthos). Bij de gedaanteverwisseling ontwikkelen zich tanden, en vervolgens zakken de prikken af naar open zee. Vanaf dat moment leven ze parasitair van bloed en weefselvocht van veelal grotere vissen en zelfs bruinvissen, dolfijnen en walvissen. Het is onbekend welke gebieden op open zee de soort gebruikt. Na een verblijf van zo’n drie jaar in zee zijn de zeeprikken volwassen. Het voor de prikken bereikbare areaal aan paaien opgroeigebieden is door dammen, slechte waterkwaliteit en habitatverlies ernstig ingeperkt. Nederland is de toegangspoort voor de paaipopulaties in Duitsland en België, in de stroomgebieden van Rijn en Maas. In deze twee rivieren zijn de aantallen zeeprikken decennia lang erg klein geweest. De zeeprik gebruikt ons land vooral als opgroeigebied voor de larven (ammocoeten). De landelijke staat van instandhouding is voor de zeeprik matig ongunstig. De Waddenzee is als doortrekgebied voor de zeeprik van belang omdat hij vanuit zee via de Waddenzee in de IJssel en de Eems kan komen. Ecologische randvoorwaarden  Tijdens alle juveniele levensstadia is stromend water nodig;  Voor het afzetten van eieren zijn fijne grindbeddingen nodig;  Rustige rivierbodems zijn noodzakelijk voor het opgroeien van de larven;  Ongestoorde paaitrekmogelijkheden, liefst door open verbindingen tussen zee en bovenstrooms water. Voor zover er toch sluizen en stuwen aanwezig zijn, zijn kunstmatige intrekvoorzieningen noodzakelijk;  Een goede waterkwaliteit voor voldoende zuurstofvoorziening voor eieren (vereiste voor paaigebieden die buiten de Waddenzee gelegen zijn). Doel Behoud omvang en kwaliteit van het leefgebied voor uitbreiding van de populatie in de Waddenzee. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Waarschijnlijk wordt de instandhoudingsdoelstelling voor de Waddenzee, behoud omvang en kwaliteit leefgebied wel bereikt. Of dat ook voor het estuarium van Eems-Dollard geldt (ontwerp-gebiedsaanwijzing in het kader van de Habitatrichtlijn Pagina 87 van 216


volgt waarschijnlijk eind 2014), is de vraag, gezien het onnatuurlijk hoge niveau van troebelheid van het water. Een onzekere factor wordt ook gevormd door de stand van prooien van de volwassen prikken, namelijk grote vissen. De grootste beperking voor het zich kunnen uitbreiden van de populatie, zoals in de doelstelling geformuleerd, is dan ook de beperkte bereikbaarheid van bovenstrooms gelegen paaien opgroeigebieden. Daarnaast is de aanwezigheid en kwaliteit van de bovenstroomse paaigebieden mogelijke onvoldoende. Deze barrières en beperkingen bevinden zich buiten de huidige Habitatrichtlijnbegrenzing van de Waddenzee. In het EemsDollard-estuarium wordt de overmatige troebelheid van de huidige situatie wel gezien als een belemmering voor het kunnen optrekken van zeeprikken naar bovenstrooms gelegen paaigebieden in de Duitse delen van de Eems. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Het is onduidelijk of de stand van grotere vissen in Waddenzee en Noordzee voldoende is om een grotere stand van zeeprikken mogelijk te maken. Op dit moment wordt echter aangenomen dat het aantal prikken toch vooral wordt bepaald door de intrek- en opgroeimogelijkheden binnendijks. Ook zullen, in samenwerking en afstemming met de Duitse autoriteiten, maatregelen nodig zijn om in het EemsDollard-estuarium, nadat dit gebied ook in het kader van de Habitatrichtlijn zal zijn aangewezen, de hoge troebeling van het water te beperken. Toename van de populatie is dan afhankelijk van maatregelen die de barrières tussen het zoute water en de paaigebieden trek wegnemen of gemakkelijker passeerbaar maken. Van belang voor de optrek van de zeeprik vanuit de Waddenzee is vooral de passeerbaarheid van de Afsluitdijk. In verband met de intrek en uittrek is het nuttig om bij spuisluizen enig zout water binnendijks toe te laten bij aanvang en beëindiging van het spuien. Dat is belangrijk, omdat de stroomsnelheden dan niet zo groot zijn zodat vissen makkelijker naar binnen kunnen komen, en omdat ze dan niet zo'n grote zoet-zoutschok te verwerken krijgen. De palingvisserij met fuiken kan invloed hebben op de zeeprik, omdat de optrek grotendeels plaatsvindt in de periode waarin die visserij wordt uitgeoefend. Uitbreiding van de populatie is dus gebaat bij het weer vrij laten van eventueel meegevangen zeeprikken. Dat is nu al verplicht. Het plan ‘Vismigratierivier’ bij Kornwederzand is een innovatieve verbetering van de zoet-zout gradiënt tussen Waddenzee en IJsselmeer en zal bij uitvoering een belangrijke bijdrage geven aan een zo natuurlijk mogelijke vispassage tussen Waddenzee en de grotere binnenwateren. Vanuit Rijkswaterstaat lopen er momenteel twee projecten met betrekking tot vismigratie via de Afsluitdijk: 1. Het visvriendelijk beheer van de spuisluizen en de schutsluizen. In 2015 worden de bedieningsprotocollen aangepast en geïmplementeerd in de huidige bediening. 2. Project Vispassage Afsluitdijk. Dit project realiseert voor 2015 een vispassage bij Den Oever en daarnaast worden bij Den Oever en Kornwerderzand een zouthevel aangelegd. Deze zijn nodig om het visvriendelijk sluisbeheer zo optimaal mogelijk in te kunnen voeren. Deze verbeterde intrekmogelijkheden, samen met de in de (nabije) toekomst uit te voeren verbeteringen van de knelpunten bij de waterkrachtcentrales in de grote (buitenlandse) rivieren en het geschikt maken van paaigebieden bovenstrooms lijken dit goede maatregelen voor uitbreiding van de populatie van de zeeprik.

Pagina 88 van 216


Conclusies Waarschijnlijk wordt het doel in de Waddenzee wel gehaald, zij het dat de stand van prooidieren in de Waddenzee en de Noordzee een onzekere factor is. Voor het Eems-Dollard-estuarium zal ook een oplossing gevonden moeten worden voor de hoge mate van troebeling in dit gebied. In het Waddengebied zijn voor de zeeprikken belangrijke vispassages bij de sluizen van de Afsluitdijk gepland (KRW en ‘Vismigratierivier’). Een positieve uitwerking mag ook worden verwacht van vistrekbevorderende maatregelen in midden- en bovenloop van de grote rivieren (ook in Duitsland, België en Frankrijk).

3.4.5

H1099 – Rivierprik (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) De rivierprik lijkt veel op de zeeprik maar is in het volwassen stadium aanzienlijk kleiner (30 tot 50 centimeter). Juveniele rivierprikken zijn zilverachtig van kleur. Ze worden bij het volwassen worden donkerder van kleur op de rug, maar de flanken en buik blijven zilverwit. De larven van de rivierprik hebben geen ogen en lijken sterk op de larven van de beekprik Lampetra planeri. In vergelijking met de beekprik wisselen rivierprikken bij geringere (Foto M.Buschmann) lengte (9-15 centimeter) van gedaante (het einde van het larvenstadium). Evenals de zeeprik is de rivierprik in het bezit van een zuigschijf die bezet is met tanden. Het verspreidingsgebied van de rivierprik is relatief klein: het beperkt zich tot WestEuropa, de Oostzee en een klein deel van de Middellandse Zee. De rivierprik is van oudsher zeer algemeen geweest in de rivieren die door Nederland stromen. Bekend is dat in de negentiende eeuw rivierprik in zeer grote aantallen werd gevangen om als aas voor de zeevisserij te dienen (met name kabeljauw). De aanleg van kunstwerken zoals stuwen (‘verstuwing’) in de grote rivieren en hun zijtakken en verslechterende waterkwaliteit hebben de aantallen flink doen afnemen. Gedurende de jaren tachtig is de soort weer veelvuldiger waargenomen. Waarschijnlijk is dat te danken aan de sterk verbeterde waterkwaliteit in de rivieren en de aanleg van vispassages langs de vele barrières. De soort is momenteel weer vrij algemeen, maar moet vroeger veel massaler zijn voorgekomen. Volwassen rivierprikken trekken vanuit zee de rivieren op, om te paaien in zand- en grindbeddingen in de middenlopen van snelstromende rivieren en zijbeken. De mannetjes arriveren eerder op de paaiplaatsen dan de vrouwtjes en maken een ‘nest’ waarin later de eieren worden afgezet. Binnen twee weken na het paaien sterven de volwassen prikken. De larven komen twee tot drie weken nadat de eieren zijn gelegd uit de ‘nesten’ en drijven vervolgens stroomafwaarts. Ze vestigen zich in slibrijke luwere delen van de rivier. Na 4 tot 6 jaar ondergaan de juveniele prikken (zogenaamde ammocoeten) een gedaanteverandering waarbij ze ogen, tanden en geslachtsorganen krijgen. Vervolgens trekken ze stroomafwaarts naar estuaria, kustgebieden en de open zee. Pagina 89 van 216


Na een groeifase van twee tot drie jaar op zee zijn de rivierprikken volwassen. Er wordt verondersteld dat ook de ammocoeten van deze priksoort geurstoffen (feromonen) afscheiden die de volwassen rivierprikken aanlokken, maar dit is nog niet bewezen (het is momenteel in onderzoek). In de Oostzee bleek nauwelijks terugkeer naar de geboorterivier voor te komen. De optrek van rivierprik kent een geheel andere ‘timing’ dan zeeprik en vindt in de periode van oktober tot april plaats. De rivierprik wordt momenteel in alle grote stromende wateren van Nederland waargenomen. De landelijke trendgegevens voor de soort laten een stijgende lijn zien. Jaarlijks worden enkele duizenden volwassen rivierprikken geregistreerd. Die zijn verspreid over onder andere alle Maas en Rijn-takken, het IJsselmeergebied en het Noordzeekanaal. Veel van de paaigebieden (voortplantingsplaatsen) zullen stroomopwaarts van Nederlands grondgebied liggen. Eén van de weinige bekende paaiplaatsen in Noord-Nederland ligt in de Drentsche Aa. Mogelijk kunnen ook in de omgeving van de Ruiten Aa en de Westerwoldse Aa paaiplaatsen geschikt gemaakt worden. Het lijkt er op dat in de beken de larven (ammocoeten) binnen enkele honderden meters stroomafwaarts van de paaiplaatsen opgroeien. De paaiplaatsen in de Drentsche Aa worden waarschijnlijk bereikt via het Eemskanaal. Het is niet goed bekend of de prikken via het Lauwersmeer in de Drentsche Aa geraken. Ze trekken momenteel wel in via het Eemskanaal (informatie Waterschap Hunze & Aas). De juveniele rivierprikken filtreren organisch materiaal, algen en andere kleine organismen uit het water om zich daarmee te voeden. De volwassen rivierprik heeft scherpe tanden en eet voornamelijk kleinere vis zoals haring, sprot, spiering en kabeljauwachtigen. Deze soort is in tegenstelling tot de zeeprik veel meer een roofvis dan een parasiet. Maar in mindere mate zijn rivierprikken ook parasieten die grotere vissen bejagen en daarvan bloed zuigen en weefsel ‘wegraspen’. Ecologische randvoorwaarden  Tijdens alle juveniele levensstadia is stromend water nodig;  Voor het afzetten van eieren zijn zandbeddingen nodig;  Rustige rivierbodems zijn noodzakelijk voor het opgroeien van de larven;  Ongestoorde paaitrekmogelijkheden, liefst door open verbindingen tussen zee en bovenstrooms water. Voor zover er toch sluizen en stuwen aanwezig zijn, zijn kunstmatige intrekvoorzieningen noodzakelijk;  Een goede waterkwaliteit voor voldoende zuurstofvoorziening voor eieren (vereiste voor paaigebieden die buiten de Waddenzee gelegen zijn). Doel De instandhoudingsdoelstelling voor de rivierprik is omschreven als: behoud omvang en kwaliteit leefgebied voor uitbreiding populatie rivierprik. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Waarschijnlijk wordt de instandhoudingsdoelstelling voor de rivierprik, behoud omvang en kwaliteit leefgebied wel bereikt. Of dat ook voor het estuarium van EemsDollard geldt (ontwerp-gebiedsaanwijzing in het kader van de Habitatrichtlijn volgt waarschijnlijk eind 2014) is de vraag, gezien het onnatuurlijk hoge niveau van troebelheid van het water. De grootste beperking voor het zich kunnen uitbreiden van de populatie, zoals in de doelstelling geformuleerd, is dan ook de beperkte bereikbaarheid van bovenstrooms gelegen paaien opgroeigebieden. Daarnaast is de aanwezigheid en kwaliteit van de bovenstroomse paaigebieden mogelijke onvoldoende. Deze barrières en beperkingen bevinden zich buiten de huidige Habitatrichtlijnbegrenzing van de Waddenzee.

Pagina 90 van 216


Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Rivierprikken kunnen profiteren van de (geplande) verbeterde intrekmogelijkheden bij de Afsluitdijk (zie doeluitwerking zeeprik), Lauwersoog (en verder stroomopwaarts) en Nieuw Statenzijl (in het kader van de KRW). Een volledig herstel van de populatie is daarmee echter niet gewaarborgd. Voor betere benutting van de op zich open verbindingen met het achterland via de Eems-Dollard zal, na definitieve aanwijzing van dit gebied ook in het kader van de Habitatrichtlijn, de troebeling van dit estuarium moeten worden teruggedrongen. Veel zal ook afhangen van maatregelen in het binnenland, zoals geschikt maken van paaiplaatsen, verbeteren van inen uitrekmogelijkheden in de kleine riviertjes, en van verbetering van zoetzoutovergangen. Monitoring zal moeten uitwijzen in hoeverre de rivierprikkenpopulatie toeneemt. Conclusies Waarschijnlijk wordt de instandhoudingsdoelstelling in de Waddenzee (behoud omvang en kwaliteit leefgebied voor uitbreiding populatie) wel gehaald. Verbetering van intrekmogelijkheden kan leiden tot toename van de populatie, met name in de Afsluitdijk en bij Lauwersoog. Voor het behalen van de populatieuitbreidingsdoelstelling zullen er voor de Eems-Dollard, in nauwe samenwerking en afstemming met de Duitse autoriteiten, maatregelen nodig zijn om de extreme vertroebeling tegen te gaan. 3.4.6

H1103 – Fint (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) De finten die in Nederland voorkomen worden gerekend tot de ondersoort fallax. Deze ondersoort wordt gekenmerkt door een goudbruine kop, een blauwgrijze rug, een zilverwitte onderkant en – vaak – een rij donkere vlekken (twee tot acht) op de flanken. De fint kan tot 55 centimeter lang (Foto Hans Hillewaert) worden. De Waddenzee is als doortrek- en opgroeigebied voor de fint van zeer groot belang. De ondersoort fallax komt van oorsprong voor in de oostelijke kustzone van de Atlantische oceaan. Ons land ligt centraal in het verspreidingsgebied van deze ondersoort. Grote populaties komen nog voor in de Elbe en enkele Engelse en Franse rivieren aan de Noordzee en de Atlantische oceaan. Volwassen finten leven in zee of in de kustzone en trekken het zoete water in om te paaien. De fint is met het afsluiten van het Haringvliet uitgestorven in de Rijn en Maas als een zich in ons land voortplantende (paaiende) populatie. Daarvóór was de soort al sterk in aantal achteruitgegaan door overbevissing en verslechterende waterkwaliteit. In ons land was de Brabantse Biesbosch in het verleden een belangrijk paaigebied voor de fint. Ook in de Eems kwamen finten voor. In de afgelopen decennia lijkt in de grote rivieren enig herstel van de fint op te treden, mogelijk als gevolg van verbeterde waterkwaliteit. Ook in het IJsselmeer worden sinds 1996 regelmatig finten aangetroffen en in het Lauwersmeer incidenteel sinds 2005. Dit wordt veroorzaakt, doordat de spuisluizen regelmatig (langer) geopend worden om de vismigratie te bevorderen.

Pagina 91 van 216


Tegenwoordig komt de soort in kleine aantallen voor langs de kust en in de benedenrivieren. In 1999 is in het Duitse deel van de Eems succesvol gepaaid. De KRWmonitoringgegevens van 2008 laten zien, dat er adulte finten aangetroffen werden in het Eems-Dollard-estuarium, maar geen juvenielen. Anderzijds duiden gegevens van de DFS-survey in sommige jaren toch op succesvolle paai in het Eems-Dollard gebied (Jansen et al. 2008). De overige monitoring laat zien dat finten, zowel mannetjes als paairijpe vrouwtjes, in de oostelijke Waddenzee bij Lauwersoog en in de Eems-Dollard worden waargenomen. In 2009 is in het Lauwersmeer zelfs op fint gevist (mond. med. J. Huisman, Waterschap Noorderzijlvest). De aanwezigheid van jonge finten in de Eems in sommige jaren wijst in de goede richting. Echter, paaiende finten zijn nog niet waargenomen en het is niet geheel uitgesloten dat jonge finten van elders komen (bijvoorbeeld van populaties in de Elbe). Ook is het onvoldoende duidelijk of aan de randvoorwaarden voor paaien opgroeigebied: lichte stroming en voldoende goede waterkwaliteit voor zuurstofvoorziening van de eieren, en de aanwezigheid van getij, afdoende wordt voldaan in de Eems-Dollard. In 2006 heeft de Duitse overheid de Eems op vis onderzocht, maar er werd vrijwel geen vis gevangen (mond. med. hr. Dieckschäfer (NLWKN)), waarschijnlijk omdat de waterkwaliteit (zuurstof, troebelheid) te slecht was. Er zijn momenteel nauwelijks voor de voortplanting van de fint geschikte en toegankelijke estuaria en zoetwatergetijdengebieden in Nederland (Profielendocument habitatsoorten: fint). Ecologische randvoorwaarden Leefgebied De fint is een ‘anadrome’ trekvis die het grootste deel van zijn leven doorbrengt in kustgebieden en estuaria en om te paaien het zoetwatergetijdengebied opzoekt. De fint trekt met het getij het estuarium binnen. De trek vanuit de zee wordt gereguleerd door de watertemperatuur. De paaitijd valt in het late voorjaar (mei/juni) en de paai vindt plaats in ondiep water boven zandplaten in het (net) zoete deel van het getijdengebied. Lichte stroming en voldoende goede waterkwaliteit voor zuurstofvoorziening van de eieren (Gerkens & Thiel 2001) lijken belangrijker dan specifiek paaisubstraat. Naast paaigebieden zijn opgroeigebieden van belang voor jonge finten. Die gebieden bevinden zich vooral in estuaria. Open estuaria zijn schaars in Nederland en vermoedelijk een belangrijke beperkende factor voor de opbouw van een redelijke zichzelf instandhoudende populatie. Het meer openstellen van het Haringvliet zal een belangrijke testcase vormen in die zin. Na de paai trekken de volwassen finten weer naar zee. Evenals de elft kan deze soort meerdere jaren paaien. De eieren zijn niet bestand tegen te zout water. De eieren zijn ‘semipelagisch’, ze zakken naar de bodem en drijven of ‘driften’ met de getijdeslag mee geleidelijk naar het brakkere stroomafwaartse gebied. De larven en jonge vissen van de fint verplaatsen zich geleidelijk naar de benedenstroomse delen van de estuaria. Voedsel De larven en jonge finten eten kleine vrij in het water zwevende organismen (plankton). De volwassen finten voeden zich ook met garnalen en vislarven. Doel De instandhoudingsdoelstelling voor de fint is omschreven als: behoud omvang en kwaliteit leefgebied voor uitbreiding populatie fint.

Pagina 92 van 216


Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel, behoud van omvang en kwaliteit leefgebied voor uitbreiding populatie, wordt wat het Nederlandse deel van de Waddenzee betreft, waarschijnlijk wel behaald. Of dat ook voor het estuarium van Eems-Dollard geldt (ontwerpgebiedsaanwijzing in het kader van de Habitatrichtlijn volgt waarschijnlijk eind 2014), is de vraag, gezien het onnatuurlijk hoge niveau van troebelheid van het water. In de Nederlandse Waddenzee zelf lijken geen herstelmaatregelen noodzakelijk, want er is daar geen sprake van paai- of opgroeigebied voor de fint. In de Eems-Dollard zijn op termijn mogelijk wel maatregelen effectief. Uitbreiding van de populatie in de Eems is grotendeels afhankelijk van maatregelen in Duitsland, omdat de soort voor zijn voortplanting afhankelijk is van de paaigebieden die daar gesitueerd waren en mogelijk hersteld kunnen worden. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Het is niet zeker of de nieuwe vispassages bij de Afsluitdijk ook nuttig kunnen zijn voor de fint, aangezien daarmee niet een estuarium wordt nagebootst waarin jonge finten op kunnen opgroeien en migreren. De verbetering van de migratie naar het Lauwersmeer door een verder aangepast sluisbeheer wordt nader verkend. Het Eems-estuarium zal (nu als Habitatrichtlijngebied nog niet aangewezen) meer geschikt gemaakt moeten worden, met de nadruk op de paaigebieden in het zoete, maar nog door het getij beïnvloede deel van de Eems. Vermindering van de troebeling stroomopwaarts van Emden is hiertoe gewenst. In dit kader is het Integraal Management Plan Eems (IMP een instrument dat ook de uitwerking van dit Natura 2000-doel kan ondersteunen. Eén van de doelen uit het IMP is namelijk het herstel van natuurlijke overgangen, bijvoorbeeld door het verbinden van de hoofdrivier met de zijrivieren of voormalige kreken. Ook zijn/worden er in de periode 2010-2015 door de waterschappen (met steun van Rijkswaterstaat) vispassages aangelegd in het Eems-stroomgebied (Ministerie van Verkeer en Waterstaat, 2008). Conclusie De instandhoudingsdoelstelling voor de fint wordt in het Nederlandse deel van de Waddenzee waarschijnlijk wel gehaald, mede dankzij betere vispassage bij sluizen. In het Eems-Dollard-estuarium (dat nog geen aanwijzing in het kader van de Habitatrichtlijn heeft, met daarin een doelstelling voor fint) blijft het een punt van aandacht. De dichtstbijzijnde plaatsen bij de Waddenzee die geschikt gemaakt kunnen worden voor uitbreiding populatie liggen in het Duitse deel van de Eems. Verbetering van de waterkwaliteit en van de optrekbaarheid van de zijriviertjes zal daar noodzakelijk zijn om paailocaties geschikt en toegankelijk te maken.

Pagina 93 van 216


4

Uitwerking Natura 2000-doelen voor vogels

Het realiseren van de Natura 2000-instandhoudingsdoelstellingen voor vogels is voor een aantal soorten afhankelijk van specifieke maatregelen. Deze worden per vogelsoort steeds vermeld onder het kopje ‘Doeluitwerking’. Daarnaast is er een algemene maatregel voor alle vogels namelijk het handhaven van voldoende rust in broedgebieden, op hoogwatervluchtplaatsen, op slaapplaatsen en in foerageergebieden. In de zeer grote kweldergebieden langs de vastewal, met name van Friesland en Groningen, is die rust tot nu niet zo’n probleem. Op andere plaatsen echter zijn de kwelders zo klein dat verstoring wel snel tot problemen kan leiden. Veel van die gemakkelijk verstoorbare plaatsen zijn inmiddels door natuurbeheerorganisaties voor het publiek gesloten, hetzij alleen in de broedtijd, hetzij het hele jaar, met name langs de kop van Noord-Holland. Sluiting van gebieden voor het publiek is goed voor de vogels. Maar het is tevens de minst populaire maatregel omdat het de mogelijkheden voor vrij terreinbezoek, natuurbeleving en natuurstudie beperkt. Het is niet mogelijk om hier nauwkeurig aan te geven waar welke gebieden ten behoeve van de vogels zouden moeten zijn afgesloten en gedurende welke periode van het jaar. Enkele algemene richtlijnen: Argumenten vóór permanente afsluiting van gebieden zijn: aanwezigheid van broedkolonies, aanwezigheid van zeer grote dichtheden van meer verspreid broedende vogels en aanwezigheid van zeer verstoringsgevoelige soorten, in combinatie met verstoringsgevoeligheid van grote hoogwatervluchtplaatsen. Voorbeelden van gebieden met dergelijke afsluitingen zijn Griend en Rottum. Argumenten voor afsluiting van grote gebieden tijdens de broedtijd zijn: aanwezigheid van broedkolonies, aanwezigheid van zeer grote dichtheden van meer verspreid broedende vogels. Vooral wanneer dergelijke gebieden onder toeristische druk staan is het beter om grote delen ervan te sluiten tijdens de broedtijd. Deze duurt (inclusief de vestigingsfase) van half maart tot half juli, met voor enkele soorten een uitloop daarna voor tweede broedsels tot in augustus. Broedkolonies van meeuwen en sterns en broedconcentraties van kluten zijn vaak goed te beschermen door sluiting van een vrij beperkt gebied. Dit is de minimale bescherming tegen verstoring die aan broedkolonies in het waddengebied dient te worden gegeven. Overal rond de Waddenzee zijn hoogwatervluchtplaatsen te vinden. Wiersma (2009a, b) heeft een inventarisatie gemaakt van alle hoogwatervluchtplaatsen die per vogelsoort van belang zijn. De vogels ondervinden soms verstoring van menselijke aanwezigheid. Daarom moeten belangrijke hoogwatervluchtplaatsen van enkele uren voor tot enkele uren na hoogwater voldoende beschermd worden tegen menselijke verstoring. Minimale afstanden van 500 meter en meer kunnen nodig zijn om verstoring te voorkomen, maar zijn afhankelijk van het terrein en de aanwezige vogelsoorten. De veilige afstand moet daarom van plaats tot plaats bepaald worden, zo nodig gemarkeerd door de terreinbeheerder. Onaangelijnde honden kunnen in de nabijheid van hoogwatervluchtplaatsen niet toegelaten worden. Verstoring op het open wad komt vooral voor op plekken dicht bij de Waddeneilanden waar meer bezoekers komen. Aangezien het overgrote deel van de wadplaten Pagina 94 van 216


nog steeds rustig is, is besloten om buiten de afgesloten gebieden in het kader van artikel 20 van de Natuurbeschermingswet door middel van een gedragscode op de wadplaten te zorgen voor voldoende rust voor foeragerende vogels. Aanleg van hoogwatervluchtplaatsen en/of broedlocaties in de omgeving van de Afsluitdijk biedt een kans op (extra) verbetering van het leefgebied van bepaalde soorten, zoals de sterns. In de westelijke Waddenzee komen dergelijke locaties thans relatief weinig voor. In de hieronder uitgewerkte soortbeschrijvingen zijn de meest recente trendgegevens van de betreffende soorten in grafieken weergegeven, gebaseerd op de door Sovon Vogelonderzoek Nederland op het internet gepubliceerde getallen (http://s1.sovon.nl/gebieden/gebieden_trendsnw.asp?gebnr=1). Van al de vogelsoorten zijn zogenaamde profieldocumenten beschreven, waarin veel informatie staat over de staat van instandhouding van de betreffende soort. Deze profieldocumenten voor onderstaande soorten zijn te vinden op: http://www.synbiosys.alterra.nl/natura2000/gebiedendatabase.aspx?subj=profielen #vogels

4.1

Broedvogels, per soort

4.1.1

A034 - Lepelaar (b) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Lepelaar, broedvogel, Waddenzee 900

aantal broedparen

800 700 600 500 400 300 200 100 0

1970

1975

1980

1985

1990

1995

2000

2005

2010

(foto Wim Weijering)

De lepelaar is een forse, overwegend witte, waadvogel, die zijn naam dankt aan de kenmerkende afgeplatte snavel. Het is een vogel van ondiepe wateren, zowel zoute als zoete en hij leeft van kleine vissen en garnalen. De voor Nederland relevante populatie (van de kustgebieden van West-Europa) wordt geschat op bijna 10.000 vogels. De landelijke staat van instandhouding is gunstig. Lange tijd was het voorkomen van deze populatie in Noordwest-Europa beperkt tot Nederland, maar recent zijn ook kolonies ontstaan in het Duitse Waddengebied, in Denemarken en in Frankrijk. Ongeveer een kwart van de populatie van de EU-landen broedt in Nederland en daarvan broeden de meeste vogels tegenwoordig op de Waddeneilanden. Met uitzondering van Griend en enkele zandplaten zijn namelijk alle eilanden gekoloniseerd. Ook op het Balgzand en op de leidam bij de haven van Den Oever (de zogenaamde ‘Banaan’) broeden lepelaars. De grote kolonies in het binnenland, zoals in het Naardermeer en het Zwanenwater zijn inmiddels goeddeels verlaten als gevolg van predatie door vossen. De populatie in de Waddenzee heeft een flinke groei

Pagina 95 van 216


doorgemaakt tot rond de 800 paren in 2009 en 2010, met daarna in 2011 een lichte daling tot bijna 600 paar. Ecologische randvoorwaarden Broedgebied De lepelaar heeft een voorkeur voor dynamische milieus op de overgang tussen zoet en zout en broedt daar op eilanden, in duinvalleien en kwelders. Ze hebben voldoende rust nodig, vooral op de broedplaatsen. Gebroed wordt vooral op vernatte en verruigde eilandkwelders, of ook in struiken in duinvalleien. Afwezigheid van grondpredatoren is een voorname eis. Broedgebieden dienen beschermd te worden, in de vorm van tijdelijke afsluiting. Als broedgebied gebruikt de lepelaar vooral kwelders of natte duinvalleien. De lepelaar heeft als kolonievogel een grote verstoringsgevoeligheid, rust is dan ook een absolute voorwaarde voor broedende vogels. De gevoeligheid voor verstoring van zijn leefgebied is matig tot gemiddeld, waarbij met name broedkolonies in de vestigingsfase en foeragerende vogels in het Waddengebied gevoelig zijn. Foerageergebied en voedsel Lepelaars eten vooral kleine vis en garnalen. In de periode van februari tot mei, als er nog geen garnalen zijn, zijn ze afhankelijk van geschikte poldersloten (met vooral stekelbaarzen en brakwatergarnalen) op soms tot opmerkelijk grote afstand van de kolonies (tot meer dan 60 kilometer). Daarna foerageren ze op het wad en eten daar vooral garnalen maar daarnaast ook kleine visjes als grondels en jonge platvis. Ze hebben een voorkeur voor ondiep water, tot circa 40 cm. Bij de broedvogels strekt het voedselgebied zich uit tot op 40 kilometer (of soms zelfs meer dan 60 kilometer) van de broedkolonie. Voedselbiotopen zijn ongeschikt geworden door te hoog opzetten van het waterpeil, door ontwatering van polders, door dichtslibben van poldersloten, door het kaal houden van steile slootoevers. Het voedselaanbod is achteruit gegaan door voor vissen niet te passeren waterkeringen en door afname van de visstand ten gevolge van algenbloei. Op het vasteland zijn de broedbiotopen achteruit gegaan door de komst van de vos. Door de introductie van enkele vossen op Vlieland is ook daar een achteruitgang geconstateerd, die echter tijdelijk van aard kan zijn wanneer het lukt om de vossen op Vlieland uit te roeien. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Uit de populatieontwikkeling van de afgelopen jaren valt af te leiden dat het beoogde doel, namelijk het behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied van de lepelaar met een draagkracht voor een populatie van ten minste 430 paren, op dit moment bereikt is. In de hele Waddenzee is de populatie in ieder geval tot en met 2009/2010 toegenomen, hoewel zich nu een stabilisering lijkt af te tekenen. De verbeterende waterkwaliteit en de goede soortbescherming hebben een positieve uitwerking gehad. De voedselkwaliteit en –kwantiteit zijn kennelijk ruim voldoende, trendgegevens zijn positief, kolonies worden beschermd en vanwege de afwezigheid van vossen op de Waddeneilanden (behalve op Vlieland) is er sprake van een lage predatiedruk. Aannemend dat in deze omstandigheden in de komende jaren niet sterk veranderen wordt het doel gehaald. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Door de goede bewaking van de huidige kolonies is voldoende rust gegarandeerd. De stand van driedoornige stekelbaarzen in poldersloten wordt verbeterd door visintrekvoorzieningen. Extra maatregelen voor de lepelaar zijn niet nodig.

Pagina 96 van 216


Conclusies Het doel, behoud omvang en kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van ten minste 430 paren, wordt wel gehaald. De populatie zal wellicht nog verder kunnen toenemen als er voldoende rust op de broedgebieden blijft en geschikte poldersloten op niet te grote afstand van de kolonies aanwezig zijn, maar de meest recente trendgegevens suggereren dat de fase van stabilisering is ingetreden. A063 - Eider (b) (behoud omvang en verbetering leefgebied) Eider, broedvogel, Waddenzee 6000 5000 aantal broedparen

4.1.2

4000 3000 2000 1000 0

1981

1986

1991

1996

2001

2006

2011

(Foto Úlfham Víkingur)

De eider is een forse, aan zout water gebonden eend. Het is een broedvogel van kwelders en duinen in de nabijheid (binnen 600 meter) van uitgestrekte intergetijdengebieden (Waddenzee). De eider is zowel tijdens het broedseizoen als in de winter gebonden aan de kustzone en het zoute milieu. De Nederlandse broedvogels zijn hoofdzakelijk standvogels. Het Nederlandse aandeel in de Europese populatie is circa 2 procent. De eiders zitten hier aan de zuidrand van hun verpreidingsgebied in Europa. In 2006 broedden er circa 1800 paar in het waddengebied, waarvan circa 150 paar in de westelijke Waddenzee en circa 1600 paar in het oostelijk deel. Langs de Fries-Groningse kust broeden kleine aantallen eiders. De landelijke staat van instandhouding is wat betreft leefgebied als zeer ongunstig beoordeeld. Het huidige gemiddelde aantal broedparen in de Waddenzee (2007 tot en met 2011) bedraagt 42. Ecologische randvoorwaarden Broedgebied Eiders broeden in kolonieverband in kwelders en duinen binnen een afstand van 600 meter van het intergetijdengebied. Op de eilanden worden ze ook broedend aangetroffen in duinvegetaties met openheid in combinatie met open struweel. Doorgaans wordt gebroed in kolonieverband, vaak nabij meeuwen en sterns. Foerageergebied en voedsel Eiders zijn voedselspecialisten die het liefst mosselen eten, waarbij de sublitorale mosselen energetisch door hun dunne schelp het meest voordelig zijn. Verder eten ze kokkels en halfgeknotte strandschelpen. Ze duiken in ondiep water (bij voorkeur niet dieper dan 5 meter). Is hier geen voedsel beschikbaar, dan duiken ze ook wel (naar andere prooien) tot maximaal 30 meter. Strandkrabben en zeesterren zijn minder voedzaam, of bevatten parasieten, maar worden wel gegeten.

Pagina 97 van 216


Voor opgroeiende kuikens zijn mosselbanken net ten zuiden van de eilanden belangrijk als foerageergebied. Ze eten in hun eerste levensfase vooral kleine garnalen en slijkgarnalen, kleine krabben, wormen en broedval van schelpdieren. Voor de tocht van het nest naar deze mosselbanken is het van groot belang, dat er weinig recreatie is en dat er geen loslopende honden zijn. De eendjes kunnen dan verspreid raken en lopen dan grote kans op predatie (Swennen 1989). Beschikbaarheid van zoet drinkwater is van groot belang gedurende de eerste dagen van deze tocht. Foeragerende eiders zijn matig gevoelig voor verstoring: ze beginnen op te vliegen zodra een boot dichterbij komt dan 300 meter. Rustgebied Vanaf eind mei verzamelen de ruiende eiders zich in de Waddenzee tijdens hoog water op gemeenschappelijke rustplaatsen, zoals stranden, kwelders, dijken en op open water (kaartje in Swennen 1976). Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) De suboptimale voedselbeschikbaarheid (kleine kreeftachtigen en schelpdieren op korte afstand van de nestlocaties) voor de jonge en halfwas eiders en de slechte conditie van de vrouwelijke eiders vanwege de niet optimale voedselbeschikbaarheid in de fase voor de broedperiode zijn waarschijnlijk de meest relevante problemen voor de eider als broedvogel. De reproductie van eiders is de laatste jaren erg laag en op de lange termijn te laag om herstel van de populatie te bereiken. De oorzaak van het lage broedsucces is niet geheel bekend, maar wordt mogelijk veroorzaakt door de beperkte hoeveelheid voedsel die in de Waddenzee aanwezig is waardoor ook de vrouwtjes een slechte conditie hebben, minder eieren leggen en een verlaagd nestsucces hebben (Nadere effectenanalyse). Uit de populatie-ontwikkeling vanaf 1998 valt af te leiden dat de omstandigheden in de Nederlandse Waddenzee niet geschikt zijn voor een broedpopulatie van 5000 paren. Nu zijn er nog ongeveer 2000. Ook vóór 1998 is het aantal van 5000 nooit bereikt, maar tot dat jaar was er wel een stijgende lijn waardoor er halverwege de jaren 90 tussen 4000 en 5000 broedparen waren. Ooit was Bomenland, het bos bij het Posthuiswad op Vlieland, de grootste kolonie van Nederland. Deze is verdwenen, mogelijk samenhangend met het verdwijnen van het landschap van mosselbanken ten zuidoosten van Vlieland. Mogelijk is er sindsdien te weinig voedsel voor de jonge eiders, wat tot een laag broedsucces leidt en op langere termijn tot vermindering van het aantal broedparen (Swennen 1976). Goede broedvallen van mossellarven zijn tegenwoordig zeldzaam. Het beoogde doel, namelijk behoud omvang en verbetering kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor ten minste 5.000 broedparen, wordt dus niet bereikt. De grootste aantallen broeden tegenwoordig in de oostelijke Waddenzee, met name op Rottumeroog en –plaat. Daarnaast kan er nog een externe factor spelen. De Nederlandse broedpopulatie is onderdeel van een veel grotere populatie waarvan een steeds groter aandeel als gevolg van zachter wordende winters waarschijnlijk steeds minder vaak in de Nederlandse Waddenzee komt overwinteren. Ze zullen veel vaker in de Oostzee of de wateren rond Denemarken blijven hangen. Hierdoor is de kans op immigratie van nieuwe broedvogels in onze contreien aan het afnemen, zodat herstel van draagkracht mogelijk niet zo gemakkelijk ook zal leiden tot herstel van aantallen broedvogels. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Herstel van mosselbanken in de westelijke Waddenzee en van mosselbanken op de wadplaten zou kunnen bijdragen aan draagkrachtherstel voor eiders. Ook kan verminderde bevissing van zones ten zuiden van de eilanden door handkokkelaars zal de voedselbeschikbaarheid in de vorm van kokkels verbeteren wat vooral van groot Pagina 98 van 216


belang is voor de voedselvoorziening van de eiderkuikens. Daarnaast is door de verminderde bevissing de kans groter dat zich hier litorale mosselbanken vestigen. Oude kokkels, vooral wanneer ze in dichte banken liggen, vormen namelijk een aanhechtingspunt voor mosselbroed. Door de aanwezige kokkelbanken met rust te laten ontstaat meer diversiteit op de wadbodem en vaak is zo’n oude kokkelbank de basis voor broedval van mosselen. Belangrijk is ook het behoud van rust op de broedlocaties en op de foerageergebieden. Voor wat betreft de sublitorale mosselbestanden heeft de mosselsector een convenant gesloten met de minister van EZ en een aantal andere partijen om de mosselzaadvisserij geleidelijk volledig af te bouwen. Het is nog niet duidelijk in hoeverre de kwaliteit van het leefgebied in de westelijke Waddenzee hierdoor zal verbeteren (zie ook bij het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’). Voor de periode 2010-2015 is met ondersteuning van de KRW een Herstelprogramma Habitats Waddenzee (voor onder andere mosselbanken) gepland (zie uitwerking ‘permanent overstroomde zandbanken’ waarvan de eider ook kan profiteren. Dit alles wil nog niet zeggen dat daarmee de als doel gestelde milieukwaliteit en draagkracht voor de eider kan worden bereikt. Die is mede afhankelijk van natuurlijke factoren, waaronder de komst van de Japanse oester en het veranderende klimaat. Het is uitermate onwaarschijnlijk dat de populatie broedende eiders binnen de planperiode zal toenemen tot boven de maximale aantallen die ooit in het verleden aanwezig zijn geweest. Conclusies Het doel, verbetering kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor ten minste 5.000 broedparen, wordt op korte termijn niet bereikt, maar zal na de eerste planperiode waarschijnlijk wel in beeld komen dankzij de maatregelen rondom schelpdiervisserij en borging van rust die ter hand genomen gaan worden. Het achterwege laten van bevissing van de kokkelbanken onder de eilanden en de ontwikkeling van nieuwe mosselbanken kunnen gunstig zijn voor het voortplantingssucces van eiders (met name voor de kuikens). Het doel van 5000 broedparen lijkt niettemin nogal hoog gesteld. Daarom is het, zeker ook gezien slechte broedresultaten van vogels uit zowel Nederland als Scandinavië, nog maar de vraag hoe snel de populatie zal reageren op de verbeterde kwaliteit en draagkracht van het leefgebied.

A081 - Bruine kiekendief (b) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Bruine kiekendief, broedvogel, Waddenzee 60 50 aantal broedparen

4.1.3

40 30 20 10 0

1981

1986

1991

1996

2001

2006

2011

(Foto Wim Weijering)

De bruine kiekendief is een slanke roofvogel, die bij het jagen laag over open land zweeft met de vleugels in een opvallende lichte V-vorm. De soort broedt van half

Pagina 99 van 216


april tot en met half juli. Meestal bevindt zijn nestplaats zich in rietbegroeiingen en zoekt de vogel zijn zeer uiteenlopende voedsel in de ruime omtrek van de nestplaats. De Nederlandse broedvogels zijn trekvogels die meestal overwinteren in het zuiden, binnen een gebied dat zich uitstrekt van Zeeland tot in West-Afrika. De Nederlandse vogels maken circa 4 procent uit van de Europese populatie. Ecologische randvoorwaarden Broedgebied Het broedgebied van de bruine kiekendief bestaat uit natte ruigtevegetaties, met riet of andere hoge planten. Het nest ligt op de grond. Belangrijkste broedplaatsen in de Waddenzee zijn de kwelders van de Dollard, de Boschplaat op Terschelling, de Friese vastelandskwelders en Rottumerplaat. De Waddeneilanden herbergen tegenwoordig ook steeds meer bruine kiekendieven. Mogelijk hangt dat samen met de vegetatiesuccessie, waardoor het oppervlak ruige, hoog begroeide gebieden is toegenomen. Als grondbroeder is de bruine kiekendief gevoelig voor predatie door vossen. Foerageergebied en voedsel De bruine kiekendief heeft in alle seizoenen voorkeur voor grote rietvelden in stilstaand zoet- of brakwater of soortgelijke gebieden. Hij komt ook voor in geïrrigeerde velden en veengaten. Het foerageergebied strekt zich uit tot ongeveer 7 kilometer van het nest. De bruine kiekendief eet veelal kuikens van weidevogels, watervogels en ook jonge hazen en konijnen. Daarnaast eten ze ook in belangrijke mate woelmuizen, muizen en ratten. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel is behoud omvang en kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht van ten minste 30 paren. De aantallen bruine kiekendieven in de Waddenzee zijn tussen 1980 en 2011 toegenomen van enkele tot meer dan 40 broedparen, maar de sterkste groei lijkt er inmiddels uit te zijn. Het behoudsdoel om een leefgebied met een draagkracht voor een populatie van ten minste 30 paren te waarborgen, is op dit moment ogenschijnlijk in voldoende mate gerealiseerd. Kennelijk is de ontwikkeling van landschap, vegetatie en prooidierbestanden op de Waddeneilanden tot nu toe gunstig geweest voor de bruine kiekendief. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?): Binnen de grenzen van het Natura 2000-gebied Waddenzee zijn de belangrijkste broedplaatsen de Dollard (12 paren in 2001), de Boschplaat op Terschelling (9 paren in 2002), de kwelders voor de Friese kust en Rottumerplaat (4 paren in 2005). Het tegengaan van verruiging en verbossing van de broeden foerageergebieden op de eilanden zal positief uitwerken voor deze soort. In de broedgebieden is het handhaven van rust op de broedplaatsen van belang. Voor de Friese kust wordt de rust zo veel mogelijk gehandhaafd door beperkte toegankelijkheid, zonering van toegankelijkheid en toezicht. In de Dollard broeden de bruine kiekendieven in een aantal afgesloten gebieden, waar toezicht gehouden wordt (Beijma et al. 2008). Waarschijnlijk is slechte bereikbaarheid van de nesten voor vossen wel van belang. Conclusies Het doel om draagkracht te bieden voor een populatie van ten minste 30 paren wordt wel behaald.

Pagina 100 van 216


A082 - Blauwe kiekendief (b) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Blauwe kiekendief, broedvogel, Waddenzee 12 10 aantal broedparen

4.1.4

8 6 4 2 0

1990

1995

2000

2005

2010


De blauwe kiekendief is een ranke roofvogel, waarvan de mannetjes opvallen door hun blauwgrijze kleur. De soort broedt van half april tot eind juli. De vogel vangt zijn prooi in de ruime omtrek van de nestplaats. Een gedeelte van de Nederlandse broedvogels is trekvogel. Voor zover ze niet hier te lande blijven, overwinteren ze op beperkte afstand, tot in Frankrijk en Engeland. Circa 1 procent van de Europese populatie broedt in Nederland. In de Waddenzee komen slechts enkele paren tot broeden, met als enige regelmatige broedplaats de Boschplaat op Terschelling. Het duinlandschap waar de blauwe kiekendief zijn voedsel zoekt, is de laatste decennia sterk aan verandering onderhevig. Het open duinlandschap met een zeer soortenrijke korte en droge vegetatie en een karakteristieke (insecten)fauna is nu bijna verdwenen. Dit landschap werd oorspronkelijk in stand gehouden door natuurlijke dynamiek in combinatie met begrazing door vee en konijnen. Nu de zeereep vastgelegd is én de begrazing grotendeels afwezig is, is het duinlandschap sterk verruigd met een vegetatie die bij latere successiestadia hoort, en dus ook een andere (insecten)fauna heeft. Het is nu daarom niet meer geschikt voor de blauwe kiekendief (de Boer & Klaassen 2007), en ook niet meer voor grauwe klauwier, tapuit, paapje en grauwe kiekendief (van Oosten et al. 2008). Dit heeft zowel te maken met een verminderd aanbod aan prooien (vooral kleinere vogels en zoogdieren, afhankelijk van die voorheen rijkere omstandigheden) als met een moeilijker jachtgebied (meer verruigd en dus moeilijker bejaagbaar). Ecologische randvoorwaarden Broedgebied Het broedgebied van de blauwe kiekendief bevindt zich in ‘halfopen’ landschappen in rietmoerassen en duinvalleien met voldoende openheid in combinatie met open struweel als foerageergebied. De blauwe kiekendief foerageert ook in kruidenrijke akkerranden. Het nest wordt gemaakt op de grond. Foerageergebied en voedsel De foerageergebieden strekken zich uit tot op enkele kilometers van het nest en omvatten vooral de duingebieden met een spaarzame vegetatie. De blauwe kiekendief voedt zich vooral met jonge konijnen, muizen, zangvogels en jonge weidevogels (de Boer & Klaassen 2007).

Pagina 101 van 216


Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel is behoud van omvang en kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van ten minste drie paren. Ondanks de landelijk zeer ongunstige staat van instandhouding is uitbreiding van de populatie in de Waddenzee niet ten doel gesteld, omdat het slechts een overloop betreft van het duingebied, dat bij de eilanden behoort. Na vestiging op de Waddeneilanden in de jaren 40 van de 20e eeuw breidde de populatie blauwe kiekendieven zich gestaag uit tot een maximum begin jaren 90. Sindsdien loopt het aantal paren gestaag terug en inmiddels is de soort in 2010 en 2011 niet meer broedend binnen de Natura 2000-begrenzing van de Waddenzee aangetroffen. De achteruitgang van blauwe kiekendief laat zich ook op de eilanden en eveneens in het Duitse waddengebied zien en het lijkt toe te schrijven te zijn aan een combinatie van emigratie en verminderde reproductie, die beide te maken kunnen hebben met een verminderde geschiktheid van het foerageergebied en/of de verminderde beschikbaarheid van goede prooien (de Boer & Klaassen 2007, van Turnhout et al. 2013). Het aantal paren dat als indicatie voor het doelbereik is genoemd, is zodanig laag dat een kleine wijziging in het werkelijk aanwezige aantal territoria meteen van grote betekenis is op de beoordeling ten aanzien van het behalen van het doel. Het is daarom onduidelijk of het doel gehaald wordt. De Waddenzee als overloop van de duingebieden op de eilanden is vooral afhankelijk van wat er op de eilanden gebeurt. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Een beheer uit vroeger tijden, bestaande uit een combinatie van het toevoegen van dynamiek, tijdelijke (over-)begrazing en het stimuleren van de aanwezigheid van konijnen zou enige oplossing kunnen bieden. Voor de verdere uitwerking wordt verwezen naar de doeluitwerkingen van de eilanden. De mogelijkheden om de draagkracht van de Waddenzee voor drie paar blauwe kiekendieven in te vullen staat of valt namelijk met (het succes van) de maatregelen binnen het duingebied van de eilanden. Conclusies Het is onduidelijk of het doel van ten minste drie broedparen gehaald kan worden. Het eens zo open duinlandschap is geleidelijk aan dichtgegroeid, hetgeen nadelig is voor de blauwe kiekendief. Het vergroten van de openheid in het gebied door tijdelijk intensieve begrazing of het toevoeren van dynamiek zal positief uitwerken op zowel de detecteerbaarheid en de beschikbaarheid van prooien als op het broedsucces. Voldoende kwaliteit en draagkracht van het leefgebied komt dan voor de tweede of derde beheerplanperiode in zicht.

Pagina 102 van 216


A132 - Kluut (b) (behoud omvang en verbetering leefgebied) Kluut, broedvogel, Waddenzee 6000 5000 aantal broedparen

4.1.5

4000 3000 2000 1000 0

1980

1985

1990

1995

2000

2005

2010

(foto Squeezyboy)

De kluut is een ranke gracieuze zwart-wit getekende steltloper met een opvallend opgewipte snavel. Kenmerkend is de maaiende beweging van de snavel bij het voedsel verzamelen terwijl de vogel door ondiep water waadt. De soort is een broedvogel van schaars begroeide terreinen nabij ondiepe (vooral zoute) wateren met een zachte slibrijke bodem. Een kwart van de Europese populatie broedt van mei tot en met half augustus in Nederland. De helft van de Nederlandse kluten broedt in het waddengebied en 95 procent daarvan broedt op de kwelders van de vastelandskust (Balgzand, kust van Wieringen, Friese en Groninger waddenkust (inclusief de Klutenplas) en de Dollard (inclusief Polder Breebaart). De broedvogels overwinteren in Zuidwest-Europa en Noord-Afrika. Buiten de broedtijd treden concentraties van kluten op in de slibrijke delen van intergetijdengebieden. Het aantal broedparen van de kluut is de afgelopen jaren sterk afgenomen tot rond de 1000 paar in 2010 en 2011. Verstoring, en predatie door vossen, en afname van het broedhabitat worden als voornaamste redenen van terugloop in aantallen gezien. De staat van instandhouding wordt aangemerkt als matig ongunstig. Ecologische randvoorwaarden Broedgebied De kluut broedt in open landschappen met schaars begroeide of vrijwel kale terreinen in de directe omgeving van slikkige gebieden aan het water. Foerageergebied en voedsel Kluten eten kleine kreeftachtigen, insecten en wormen, in ondiep water tot maximaal 15 centimeter diep, met een slikkige bodem. De foerageergebieden van de broedende kluten bevinden zich in de buurt van het nest. De kluut verblijft daarbij zowel in zout als zoet water. In de Nederlandse situatie gaat het meestal om zout water. Op plaatsen waar veel kluten dicht bij elkaar broeden, kan de aanwezigheid van vossen een sterk negatieve uitwerking op de populatie hebben. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel is behoud omvang en verbetering kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht voor een populatie van ten minste 3.800 paren.

Pagina 103 van 216


De kwaliteit van het foerageergebied van de broedende kluten en de mogelijkheden om te nestelen en jongen groot te brengen zijn waarschijnlijk niet erg veranderd sinds de periode vóór het jaar 2000. Tot die tijd lagen de aantallen rond het gewenste niveau. Sindsdien vond een snelle afname plaats, waardoor het doel inmiddels niet meer bereikt wordt. De hoofdreden voor die afname is gelegen bij de predatie door vossen (Koffijberg et al. 2006). Dit wordt onderschreven door vrijwel alle vastelands-terreinbeheerders, die de doodgebeten jonge en adulte kluten van de broedkolonies vinden. Ook worden veel eieren opgegeten door bruine ratten. Daarnaast is verruiging van de vastelandskwelders nadelig omdat de kluut graag broedt op schaars begroeid terrein. Het is niet duidelijk in hoeverre een gebrek aan open plekken al heeft geleid tot achteruitgang van de broedpopulatie. Er zijn beheersmogelijkheden voorhanden die tot populatieherstel kunnen leiden. Deze maatregelen bestaan uit een aangepast vegetatiebeheer, vermindering van de vossenstand en/of het slecht toegankelijk maken van kwelderdelen voor vossen. Bruine ratten zijn sinds lang aanwezig op de kwelders langs de vastelandskust, vooral dicht bij de dijk. Hun actieradius en effect is veel kleiner dan dat van vossen en de aanwezigheid van ratten heeft in het verleden dan ook geen duidelijk effect gehad op de klutenpopulatie. Bestrijding van ratten, als dat al mogelijk zou zijn, zal daarom als regel slechts een marginaal effect hebben. Een mogelijk knelpunt is ook dat de broedpopulatie in de belangrijkste delen van zijn Europese verspreidingsgebied in de landen rond de Middellandse Zee behoorlijk onder druk staat. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) De doeluitwerking bestaat in de eerste plaats uit een goed vegetatiebeheer. De kluut broedt in open kweldervegetatie overal langs de vastelandskust en kan naar verwachting meeliften op de verbetering van de kwaliteit van het habitattype ‘schorren en zilte graslanden’ (H1330A en B, zie aldaar). Een uitzondering hierop is wellicht de voorgenomen verkweldering van de Bokkenpollenpolder Noord-Friesland Buitendijks), waar een relatief grote concentratie van kluten broedt die wellicht last zou kunnen ondervinden van een verkweldering. Zoals ook op kleinere schaal is gebeurd bij de ten noorden hiervan uitgevoerde proefverkweldering van het Noarderleech (Heidinga 2013). Bij uitvoering van de verkweldering dient het nadelig effect op de broedfunctie van de kluut in het gebied te worden gecompenseerd/gemitigeerd. Het kwelderherstelproject langs de Groninger noordkust zal naar verwachting bijdragen aan de kwaliteit van de kweldervegetatie (hogere diversiteit, vermindering van veroudering/verruiging), en daarmee ook aan de kwaliteit van de broedbiotoop voor de kluut. Daarnaast kunnen maatregelen worden genomen om de populatie-omvang te vergroten. Op de Punt van Reide en in de Polder Breebaart worden sinds 2008 potentiële locaties, ongeveer 14 hectare, met stroomdraad uitgerasterd om broedende vogels te beschermen tegen predatie door vossen. Deze maatregel heeft al op enkele plaatsen voor een fors groter broedsucces gezorgd (Willems & Puijman 2007). Aanbevolen wordt om deze methode ook elders toe te passen. In de kwelders aan de noordkust van Groningen worden broedkolonies, in overleg met de pachter, incidenteel uitgerasterd om vertrapping te voorkomen. De kwelders van het Uithuizerwad zijn in het broedseizoen gesloten en zijn buiten het broedseizoen verboden voor wandelaars met honden (Beijma et al. 2008). In beweide gebieden kunnen kolonies van kluten worden uitgerasterd gedurende de broedtijd om vertrapping van nesten te voorkomen. Beweiding met paarden en/of pinken geeft grotere kans op vertrapping van legsels, en het is daarom beter het Pagina 104 van 216


vee pas na het broedseizoen in deze kwelderpercelen met kolonies toe te laten of te werken met extensieve beweiding (dus met geringe veedichtheden). Langs de Friese vastelandskust wordt rust verschaft door beperkte toegankelijkheid, zonering van de toegankelijkheid en door toezicht. Het wordt sterk aanbevolen om pas na 15 juli te gaan maaien. Wanneer kolonies zich in de buurt van een drinkbak vestigen, worden er minder legsels vertrapt als deze bak afgesloten wordt, zodat het vee zich niet bij de kolonies concentreert. Uitrastering beschermt de kolonies uiteraard beter, maar is bij grote oppervlaktes niet praktisch. Wel is het mogelijk kwelderpercelen met kolonies pas te beweiden na het broedseizoen. Om de kans op predatie door de vos te beperken bestaat de mogelijkheid om zogenaamde ‘kluten-eilanden’ op de vastelandskwelder van Noord-Friesland Buitendijks te creëren, waarbij broedlocaties zijn omgeven door kwelderslenken aan de landzijde. Eveneens kan overwogen worden om niet functionerende zomerkades op te ruimen om te voorkomen dat vossen daarin nestholtes graven, om de afstand tussen de kolonies en de nestholten te vergroten. Op het Balgzand wordt rust gehandhaafd, doordat het gebied alleen toegankelijk is voor excursies, en de dijk geen publiekelijk toegankelijk fiets- of wandelpad heeft en er voorts toezicht is. Begrazing wordt in dit gebied gezien als niet wenselijk tijdens het broedseizoen, vanwege de hoge dichtheden aan broedvogels. De strategie is hier om in maart de vegetatie zo kort mogelijk te hebben. Tot eind juli/begin augustus kunnen er geen werkzaamheden worden verricht. De vegetatie is dan zo hoog dat er eerst gemaaid moet worden voordat de schapen er op kunnen. De schorren zijn voedselrijk en worden meerdere keren per jaar overspoeld: verschralen is dan niet zinvol. Het maaien van de rietkragen in het najaar lijkt niet te leiden tot minder riet. Het plan is hier om na het maaien, in april te gaan beweiden met rundvee. Conclusies Het doel, verbetering kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht voor 3.800 broedparen, wordt bij voortzetting van het huidige beheer niet bereikt. Het niet bereiken van de doelstelling lijkt vooral het gevolg van predatie door vossen. Ook kan verruiging van de kwelder en vertrapping door vee een rol spelen. Er zijn wel maatregelen mogelijk die de invloed van de vossen kunnen verminderen, namelijk afrastering van de kolonies met stroom, het maken van zogenaamde ‘kluteneilanden’, verwijderen van niet-functionele zomerkades en als laatste redmiddel ook door vossenbestrijding in beginsel in de periode van 1 februari tot 15 maart. De combinatie van de uitbreiding van goed vegetatie- en beweidingsbeheer op de kwelders, gericht op het tegengaan van verruiging en veroudering van de kweldervegetatie, het gerichter vosvrij houden van de (potentiële) broedlocaties langs de vastelandskwelders en een met voorzichtigheid en zorgvuldigheid verkwelderen van zomerpolders moet voldoende zijn om voor de tweede beheerplanperiode het bereiken van de verbeteropgave voor kwaliteit van leefgebied waarschijnlijk wel binnen bereik te krijgen.

Pagina 105 van 216


A137 - Bontbekplevier (b) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Bontbekplevier, broedvogel, Waddenzee 120 100 aantal broedparen

4.1.6

80 60 40 20 0

1990

1995

2000

2005

2010

(Foto Arnoldius)

De bontbekplevier is een klein steltlopertje dat nestelt op schaars begroeide plekken, zoals langs de randen van stranden en primaire duinen, maar ook op opgespoten terreinen of kale dijktaluds of (met schelpen bedekte) parkeerterreinen. De Europese broedpopulatie bereikt in Nederland, afgezien van een kleine Franse broedpopulatie, de zuidgrens van zijn broedverspreiding. De soort broedt van april tot en met half augustus in het hele waddengebied met als zwaartepunt binnen de context van de Waddenzee de kwelders langs de Friese kust. De staat van instandhouding wordt voor de broedvogels van de bontbekplevier als ‘zeer ongunstig’ beoordeeld. De voedselgebieden liggen vlakbij het nest. Broedende bontbekplevieren zijn gevoelig voor verstoring door recreatie. Ecologische randvoorwaarden Broedgebied De bontbekplevier broedt bij voorkeur op schaars begroeide plekken zoals stranden, duinranden, kwelderranden, laagtes bij zeedijken, strandweiden en oevers van meren, plassen en rivieren, maar ook op akker- en weiland, kunstmatige zandafzettingen en opspuitterreinen. Foerageergebied en voedsel Bontbekplevieren foerageren op zandige slikken en oeverzones van rivieren en plassen. Deze liggen vlak bij het nest. Ze eten daar wormen, schelpdieren en kleine kreeftachtigen. In de aangrenzende oeverzone eten ze ook terrestrische ongewervelden. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel is behoud omvang en kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht voor een populatie van ten minste 60 paren. Het is onduidelijk of de sterke toename van het aantal bontbekplevieren tussen 1980 en 1994 en de abrupte daling rond het jaar 2000 zijn ontstaan door draagkrachtveranderingen. Dat lijkt voor wat betreft de afname rond 2000 wel onwaarschijnlijk. Na deze daling heeft zich inmiddels weer een kortstondig herstel in de aantallen voorgedaan, gevolgd door een nieuwe daling tussen 2007 en 2008. In dat geval zouden andere factoren, zoals verstoring en predatie in het broedgebied of invloeden elders (bijvoorbeeld de situatie in het overwinteringsgebied) verPagina 106 van 216


antwoordelijk zijn voor de aantalsveranderingen. Verschillende bronnen (waaronder het Profielendocument bontbekplevier3) geven aan dat broedende bontbekplevieren gevoelig zijn voor verstoring door recreatie en dat om deze reden de soort verdwenen is uit een groot deel van het kustgebied. De recreatie op de Waddeneilanden buiten de zomervakantie is verdubbeld in de periode 1990-2004 (Raad voor de Wadden 2008). Aangezien de bontbekplevier vaak broedt op verstoringsgevoelige plekken zou vermindering van verstoring een mogelijkheid geven om de draagkracht van het gebied beter te benutten dan dat nu het geval is. Verder zijn er aanwijzingen dat voor de bontbekplevier de situatie in de overwinteringsgebieden in Afrika ongunstig is. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Tegengaan van verstoring van nestlocaties is gunstig, zij het soms lastig omdat bontbekplevieren soms zeer dichtbij paden en parkeerterreinen kunnen broeden. Natuurlijke of kunstmatige dynamiek heeft zeer waarschijnlijk een positief effect, aangezien bontbekplevieren graag broeden in open pioniervegaties. Langs de Friese vastelandskust gaat men de kwaliteit van de kweldervegetaties verbeteren, waarvan ook de bontbekplevier kan profiteren. In de kwelders aan de Noordkust (Groningen) kan de bontbekplevier profiteren van meer kale plekken en kortere vegetatie door meer intensieve en gevarieerde beweiding. Op de Punt van Reide en in de Polder Breebaart is toezicht op vee en publiek en er worden potentiele broedlocaties, ongeveer 14 hectare, uitgerasterd om vogels te beschermen. Griend is gesloten voor publiek en in de broedperiode wordt het eiland bewaakt (Beijma et al. 2008). Rust/stilte op broedlocaties is in de periode april-juli essentieel. Er is voldoende rust nodig op potentiële broedlocaties op de strandvlaktes op de uiteinden van sommige Waddeneilanden. Door potentiele broedgebieden tijdelijk af te sluiten, en/of voldoende afstand te houden tot deze locaties bij tal van activiteiten neemt het aandeel rustig broedgebied voor de bontbekplevier toe. Dit soort maatregelen worden getroffen in het kader van de strandplevier (zie aldaar). Er is geen speciaal beheer met betrekking tot predatie door katten en ratten. Wel worden verwilderde katten op de Waddeneilanden zo nodig bestreden in het kader van het reguliere faunabeheer. Conclusies Het is onduidelijk of met het huidige beheer het beoogde doel, behoud omvang en verbetering kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van ten minste 60 paren, wordt bereikt. Het tegengaan van verstoring door recreatie op de broedlocaties is noodzakelijk om de draagkracht zo veel mogelijk te benutten. Waarschijnlijk kan de bontbekplevier meeprofiteren van de maatregelen die op de strandvlaktes op de uiteinden van enkele Waddeneilanden voorzien zijn ter bevordering van de rust voor de strandplevier. Door deze maatregelen zal het doel aan het eind van het eerste beheerplan waarschijnlijk worden bereikt.

3

http://www.synbiosys.alterra.nl/natura2000/gebiedendatabase.aspx?subj=profielen#vogels Pagina 107 van 216


A138 - Strandplevier (b) (Uitbreiding omvang en/of verbetering kwaliteit leefgebied) Strandplevier, broedvogel, Waddenzee 60 50 aantal broedparen

4.1.7

40 30 20 10 0

1990

1995

2000

2005

2010

(Foto Luuk Punt, http://vogelverslagen.web-log.nl/)

De strandplevier is sterk kustgebonden. Het is een klein steltlopertje dat nestelt op zand- en schelpenstranden, vooral in de primaire duinen en andere kale, beschutte plekken, meestal in de nabijheid van zoute en brakke wateren. De soort verblijft van april tot in oktober in Nederland, broedt van mei tot eind juli en overwintert in Afrika. Langs de kusten van het vaste land wordt tegenwoordig maar sporadisch gebroed. De Nederlandse populatie bedraagt circa 1 procent van de Europese populatie. De staat van instandhouding van de strandplevier wordt als ‘zeer ongunstig’ beoordeeld. Ecologische randvoorwaarden Broedgebied Vaak broedt de strandplevier op rustige zandstranden, in primaire duinen en op schelpen-stranden. De soort kan zowel alleen als ook in kleine kolonies broeden. Oneffen terreinen en geheel onbeschutte stranden worden door deze soort gemeden. Vanwege de sterke voorkeur voor kale broedplaatsen is de soort zeer gevoelig voor successie waarbij de begroeiing dichter wordt. Broedplaatsen bevinden zich op alle eilanden en sporadisch langs de kust. Recreatie werkt negatief op het broedsucces van strandplevieren. De strandplevier is zeer gevoelig voor verstoring van zijn broedgebied. Foerageergebied en voedsel Strandplevieren zoeken hun voedsel in het aanspoelsel van de zee op zandstranden. Ze eten vooral insecten, slakken, kleine wormen en andere diertjes. De soort foerageert voornamelijk in de buurt van het nest, op vloedmerken en in de intergetijdengebieden. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel is uitbreiding omvang en/of verbetering kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht voor een populatie van ten minste 50 paren. De aantallen strandplevieren hebben in de afgelopen decennia sterk gefluctueerd, waarbij tussen 1995 en 2000 relatief grote aantallen (circa 40 paren) voorkwamen en sindsdien, met een abrupte overgang, relatief weinig (15 à 20). Het gemiddelde aantal tussen 2000 en 2011 ligt beneden de 20 broedparen. Mogelijk heeft een

Pagina 108 van 216


draagkracht voor ten minste 50 broedparen in de Waddenzee dus nooit bestaan en is het bereiken van die draagkracht onrealistisch. Het is echter ook mogelijk dat de aantallen sinds lang zijn verminderd door verstoring, en dat de draagkracht (zonder recreatie) hoger ligt dan de gemiddeld nog geen 20 broedparen tussen 2000 en 2010. Aan de al dan niet aanwezige draagkracht voor wat betreft het biotoop waar de strandplevier zich thuis voelt kan mogelijk iets worden gedaan door het toestaan van nog meer dynamiek in de kustzone. Het huidige beleid van zandsuppleties, waardoor in diverse gebieden brede stranden zijn ontstaan met primaire duintjes, is in principe al gunstig voor de strandplevier, maar door een meer afwisselende kustlijn op plekken waar nu nog stuifdijken liggen zou het geschikte biotoop verder kunnen toenemen. Om de eventueel aanwezige draagkracht te benutten is het noodzakelijk om de populatie zo veel mogelijk te vrijwaren van verstoring, zodat de draagkracht zo volledig mogelijk wordt benut. Uit onderzoek in het Duitse waddengebied is gebleken dat recreatie een negatief effect heeft op de vestiging en op het broedsucces van deze soort (Schulz 1991, Schulz & Stock 1992, 1993). Op de Nederlandse stranden, die vrij toegankelijk zijn, is de strandplevier dan ook vrijwel verdwenen. De hoge recreatiedruk maakt zeer waarschijnlijk op zich geschikte broedlocaties ongeschikt en werkt dus beperkend voor kwaliteit en draagkracht van het leefgebied. De soort broedt tegenwoordig voornamelijk in afgesloten gebieden. De effecten van verstoring op de populatie zijn groot. Er wordt aanbevolen een bufferzone van 150-200 meter rond broedende strandplevieren aan te houden. De mogelijkheid tot verhoging van de aantallen ligt voornamelijk in verbeterde bescherming van de rust in de broedgebieden, zoals het aangelijnd houden van honden en een droogvalverbod voor vaarrecreatie nabij broedgebieden. Van belang is tevens dat vloedmerken, waar tussen de strandplevier zijn voedsel vindt beschikbaar blijven. Een mogelijk knelpunt is ook dat de broedpopulatie in de belangrijkste delen van zijn Europese verspreidingsgebied in de landen rond de Middellandse Zee behoorlijk onder druk staat. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Omdat de strandplevier als doel uitbreiding omvang en/of verbetering van de kwaliteit van het leefgebied heeft, moeten er verdergaande maatregelen genomen worden dan alleen het beschermen van bestaande broedgevallen. Ook potentieel geschikte leefgebieden zullen bij voorbaat gevrijwaard worden van verstoring om op deze manier vestiging van nieuwe broedparen mogelijk te maken. Het gaat hierbij om de strandvlaktes op de uiteinden van enkele Waddeneilanden (De Hors, Vliehors, Noordsvaarder, De Hon). Dit wordt nader uitgewerkt in de relevante Natura 2000beheerplannen van de Waddeneilanden. Door potentiele broedgebieden tijdelijk af te sluiten, en/of voldoende afstand te houden tot deze locaties bij tal van activiteiten neemt het aandeel rustig broedgebied voor de strandplevier toe. Een mogelijke insteek tot preventieve afsluiting is om de broedterritoria van het voorgaande jaar eind februari al af te sluiten. Gedurende het voorjaar zal door gerichte monitoring duidelijk worden of er daadwerkelijk sprake is van een broedgeval. Als dit het geval is, kan de afsluiting van het gebied gedurende de rest van het broedseizoen gehandhaafd blijven. Als er geen sprake is van een broedgeval, kan het gebied al eerder, bijvoorbeeld in mei, weer opengesteld worden. Verder is het continueren van het dynamische kustbeheer in de zeereep op de Waddeneilanden gunstig voor broeden leefgebied van de soort. Verbetering van de dynamiek in de kustzone is gunstig voor de draagkracht voor foeragerende en broe-

Pagina 109 van 216


dende strandplevieren. Zie de doeluitwerking van de eilanden (Texel, Vlieland, Terschelling en Ameland) voor verdere detaillering. Ook door de geplande terugdringing van de verruiging in duin en kwelder (zie paragraaf 3.3) ontstaat extra geschikt leefgebied. Conclusies Het gestelde doel, uitbreiding omvang en/of verbetering kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van tenminste 50 paren, wordt bij het huidige beheer niet gehaald. Hoewel het doel tamelijk hoog gekozen lijkt, is verbetering van het leefgebied waarschijnlijk wel mogelijk, door al vóór de aanvang van het broedseizoen te zorgen voor rust in de potentiële broedgebieden, met name op de strandvlaktes van Waddeneilanden (De Hors, Vliehors, Noordsvaarder, De Hon). Ook kan een verdere toename van kustdynamiek en de bijbehorende pioniervegetaties positief uitwerken. De vereiste kwaliteit en draagkracht van het leefgebied voor 50 paar kan hiermee aan het eind van de eerste beheerplanperiode waarschijnlijk wel binnen bereik komen. Het is echter onduidelijk of het daadwerkelijk aanwezige ‘doelaantal’ op dat moment en ook op langere termijn gehaald zal worden in de Waddenzee, gezien factoren die hierbij spelen op internationale schaalniveau, zoals bijvoorbeeld het wel en wee van de gehele West-Palearctische populatie (dus inclusief de vogels van de Middellandse Zee). A183 - Kleine mantelmeeuw (b) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Kleine mantelmeeuw, broedvogel, Waddenzee 30000 25000 aantal broedparen

4.1.8

20000 15000 10000 5000 0

1980

1985

1990

1995

2000

2005

2010


Deze forse zeemeeuw met zijn donkere bovenzijde is nu onze talrijkste kustbroedvogel en is daarmee de zilvermeeuw voorbijgestreefd. De Nederlandse populatie trekt weg en overwintert langs de kusten van Zuidwest-Europa en West-Afrika zuidelijk tot in Mauretanië (onder andere Camphuysen 2013). De kleine mantelmeeuw broedt sinds 1926 in ons land. Na het stopzetten van de bestrijding van zilvermeeuwen, in 1970, is de soort sterk gaan toenemen. Predatie door vossen heeft ervoor gezorgd dat de grote kolonies in de duinen van de Hollandse kust verdwenen zijn. In het waddengebied broedt ongeveer één derde van de Nederlandse populatie. De soort broedt in kolonies van half april tot en met half augustus. Het Nederlandse aandeel binnen de EU is eveneens relatief hoog (33 procent). De omvangrijkste broedplaats is de Boschplaat op Terschelling. Andere (soms ook grote) concentraties bevinden zich op de Oosterkwelder op Schiermonnikoog, de Hon op Ameland en op Rottumeroog en Rottumerplaat. In 2006 broedden circa 11.000 paren in de Geul op Texel. Zeer recent broeden ook paren langs de kusten

Pagina 110 van 216


van het vaste land (met name op het Balgzand). In de zomer tijdens de voortplanting is rust op de broedplaatsen belangrijk. Ecologische randvoorwaarden Broedgebied De kleine mantelmeeuw broedt in kolonies op kwelders, in duingebieden in en kustmoerassen. Foerageergebied en voedsel In de broedtijd is de kleine mantelmeeuw hoofdzakelijk aan de kust gebonden, buiten het broedseizoen is hij ook meer in het binnenland te vinden. Kleine mantelmeeuwen zoeken tijdens de broedtijd hun voedsel voornamelijk op zee en langs de vloedlijn. Het voedsel bestaat daarbij uit kleine vis, zwemkrabben enzovoorts, grotendeels afkomstig van discards visserschepen. In recente tijd foerageert de soort ook steeds vaker in het binnenland, onder andere op kleine zoogdieren en afval (Camphuysen 2013). De soort foerageert tot op zeer grote afstand van de kolonie, doorgaans binnen een straal van 50 kilometer van de kolonie, maar afstanden tot meer dan 200 kilometer zijn ook bekend (Camphuysen 2011, 2013). Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het beoogde doel, namelijk het behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied van de kleine mantelmeeuw met een draagkracht voor een populatie van ten minste 19.000 paren, wordt voor wat betreft het waddengebied zeker behaald. Het waddengebied fungeert namelijk als broedgebied, en de kleine mantelmeeuw wordt niet beperkt door de aanwezige broedplaatsen. De aantallen en het verspreidingsgebied van de kleine mantelmeeuw zijn sinds 1990 sterk toegenomen. Momenteel broeden er op de Waddeneilanden zo'n 20-25.000 broedparen, een aantal dat zich stabiliseert. Kennelijk ligt de huidige draagkracht van het foerageergebied (vooral de Noordzee) ongeveer op dat niveau. Daarbij moet worden aangetekend dat de soort veel profijt heeft van de boomkorvisserij en de garnalenvisserij, omdat de discards een belangrijke voedselbron vormen (Camphuysen 2013). Regionaal zijn er echter recent signalen dat er voedselgebrek is tijdens de broedtijd (er is een lage reproductie in het Waddengebied), die mogelijk te maken heeft met het afnemen van de boomkorvisserij en de garnalenvisserij en het daarbij optredende overboord zetten van discards (Camphuysen 2013). Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Er zijn geen extra maatregelen nodig voor de kleine mantelmeeuw. Conclusies Het doel, een draagkracht voor tenminste 19.000 broedparen, is voor wat betreft het broedgebied op de Waddeneilanden vooralsnog geen enkel probleem. Het is niet duidelijk of deze aantallen ook zonder de discards van de Noordzeevisserij in stand zouden kunnen blijven en dus ook of de voorgenomen verduurzaming van deze visserijvormen (onder andere de naleving van het VIBEG-akkoord in de Noordzeekustzone met duidelijke beperkingen voor alle visserijvormen) op termijn niet toch tot problemen voor de doelrealisatie voor de kleine mantelmeeuw zullen gaan leiden.

Pagina 111 van 216


A191 - Grote stern (b) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Grote stern, broedvogel, Waddenzee 18000 16000 aantal broedparen

4.1.9

14000 12000 10000 8000 6000 4000 2000 0

1970

1975

1980

1985

1990

1995

2000

2005

2010

(Foto IVNvechtplassen.nl)

De grote stern is een zomergast in ons land en is onmiskenbaar vanwege de grootte, de kuif, maar vooral vanwege het blinkend witte verenkleed en, bij volwassen vogels, de zwarte snavel met unieke gele snavelpunt. De Nederlandse broedvogels zijn trekvogels die overwinteren in Afrika. Van de populatie in de landen van de Europese Unie broedt 28 procent in Nederland, dus een belangrijk deel. Hoewel de landelijke staat van instandhouding ongunstig is, heeft de grote stern in de Waddenzee al jaren een positieve trend. Doorgaans broedt hier meer dan 50 procent van de Nederlandse populatie. De landelijke ontwikkelingen worden dan ook in belangrijke mate aangestuurd door de aantallen in de grote kolonies van het waddengebied. De belangrijkste en tot voor kort enige regelmatige broedplaats is al tientallen jaren gelegen op Griend. Nu zijn de aantallen grote sterns in de westelijke Waddenzee vanaf 2004 met 2500 paar gedaald, en in de oostelijke Waddenzee in dezelfde periode juist met 3000 gestegen. Zo ontwikkelen zich elders in het Waddengebied kolonies, zoals op de Feugelpôlle te Ameland. Ook in de afgelopen decennia zijn er kolonies geweest buiten Griend, namelijk op Texel, op de Boschplaat en op Rottum. Mogelijk zijn de grote sterns op zoek naar geschikte broedgebieden buiten Griend, hetzij als gevolg van een veranderde voedselbeschikbaarheidssituatie (zie ook bij noordse stern), en/of als een autonoom proces doordat jonge vogels geregeld nieuwe gebieden koloniseren. Ecologische randvoorwaarden Broedgebied De grote stern is een koloniebroedvogel van rustige, schaars begroeide zandplaten en soms ook van kwelders in het kustgebied. Geïsoleerde eilanden zonder predatoren als vossen en ratten, en bij voorkeur aanwezigheid van kokmeeuwen, zoals op Griend, zijn echter favoriet. Weinig verruiging van vegetatie op de broedplaatsen en voldoende rust zijn een voorwaarde. Ze zijn gevoelig voor verstoring door recreatie. Foerageergebied en voedsel Open water in de Waddenzee en kustzone, met daarin een voldoende beschikbaarheid van kleine (5-15 cm) pelagische vis (haring, sprot, zandspiering en smelt). Haring en sprot zijn pelagische vissoorten die duikend gevangen kunnen worden voor zover ze niet dieper zwemmen dan ongeveer 1 á 2 meter (de maximale duikPagina 112 van 216


diepte van grote sterns). Zandspiering en smelt zwemmen in de waterkolom wanneer ze op zoek zijn naar voedsel, maar verbergen zich gedurende de rest van de tijd in de bodem. Prooivissen moeten liefst op korte afstand in voldoende dichtheden aanwezig zijn (ongeveer in de grootte van 10 kilometer vanaf de kolonie), want anders kost het teveel energie om de jongen te kunnen voeren (Monaghan 1992). Ook dienen er in de tijd dat de jongen gevoerd worden, geen aanhoudende stormen te zijn. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel is behoud omvang en kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht voor een populatie van ten minste 16.000 paren. Uit de gestage groei van de aantallen grote sterns in de afgelopen 10 jaar kan worden afgeleid dat de draagkracht van het gebied goed genoeg is voor tenminste 13.000 paren, maar mogelijk méér, gezien de stabiel stijgende trend tot en met zeker 2005. Hierna is een kortstondige lichte afname te zien geweest, maar in 2011 werden weer meer dan 13.000 paren geteld. Daar komt bij dat de grote stern nog steeds voornamelijk op Griend broedt. Wellicht is verdere aantalstoename mogelijk wanneer ook op andere eilanden blijvende kolonies ontstaan. Er blijft echter onzekerheid omdat niet bekend is of de voedselsituatie in het totale gebied ook inderdaad een verdere groei mogelijk zal maken. Het is dus zo dat het doel, een draagkracht voor een populatie van tenminste 16.000 paren, waarschijnlijk niet vanzelf zal worden gerealiseerd. De voedsel(beschikbaarheids)situatie is hierbij cruciaal. Stienen & Brenninkmeijer (1994) laten zien, dat jonge grote sterns in 1966 gedurende de eerste weken tweemaal zoveel voedsel kregen als in 1993. Vergelijkingen met andere kolonies geven hetzelfde beeld. Ook laten de auteurs zien dat de hoeveelheid jonge haring (voorkeurvoedsel van de stern, samen met sprot) in de Noordzee een duidelijke relatie heeft met het aantal broedende sterns. Toch kan het feit dat er nog steeds enige groei in de populatie zit wellicht een aanwijzing zijn dat de voedselsituatie in de Noordzeekustzone (maar wellicht niet meer in de Waddenzee, zoals in de jaren 60) voldoende draagkracht heeft voor doelrealisatie op het gewenste niveau. Wellicht is het dan veeleer een tekort aan geschikte broedlocaties, met voldoende veiligheid en een tegen predatie door zilvermeeuwen beschermende kokmeeuwkolonie, op de eilanden dat uiteindelijk beperkend kan zijn voor het bereiken van een populatieomvang van 16.000 paar. Vroeger was op Griend gedurende tientallen jaren een kolonie grote sterns aanwezig, die wel 50.000 exemplaren kon bereiken. Deze foerageerden in een straal van maximaal zo'n 15 kilometer rond het eiland. Blijkbaar was er toen voedsel en beschermde nestgelegenheid genoeg. In de jaren 60 van de 20e eeuw werd het aantal grote sterns als gevolg van vergiftiging door bestrijdingsmiddelen zeer sterk gedecimeerd, tot een minimum omvang van rond de 900 paren in 1965 (Ministerie LNV 2008b). Sindsdien is er continu, zij het langzaam, sprake geweest van een weer toenemen van de populatie. Het feit dat de grote sterns nu naar de Noordzee gaan om te foerageren, doet echter vermoeden dat de voedsel(beschikbaarheids)situatie niet meer vergelijkbaar is met de historische situatie van voor de vergiftiging. Een relatie met de industriële visserij op zandspiering en sprot (het hoofdvoedsel van de grote stern), die sinds het midden van de jaren 90 opkwam, is niet waarschijnlijk, aangezien deze visserijvorm niet voor de Nederlandse kust wordt uitgeoefend. Elders in Europa kan dat wel het geval zijn; jaarlijks wordt tussen de 500.000 en een miljoen ton zandspiering gevangen. Dit gaat eveneens vaak gepaard met aanzienlijke bijvangst van haring, die eveneens hoog op het menu van de grote stern staat (Tasker et al. 2000).

Pagina 113 van 216


Griend is gesloten voor publiek en in de broedperiode wordt het eiland bewaakt. Vestiging van de zilvermeeuw zou Griend ongeschikt maken voor de grote stern. Daarom worden broedende zilvermeeuwen actief bestreden door legselbeperking en het doden van adulten. Er wordt op Griend 4 hectare geschikt broedgebied bevoogd en beschermd (Beijma et al. 2008). De afgelopen jaren is Griend onderhevig aan sterke afslag. Het westelijk beschermend zandlichaam is vrijwel geheel verdwenen; de afslag langs de noordzijde is gering. Verdergaande afslag vormt een bedreiging voor instandhouding van de voor de grote stern cruciale broedlocaties. Ook de optredende verruiging van de vegetatie op Griend maakt het broedgebied minder geschikt. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Wanneer de oorzaak van het (nog) niet bereiken van de gestelde doelaantallen door de grote stern inderdaad voedselgebrek is, dan kan dat gebrek aan draagkracht waarschijnlijk niet door beheermaatregelen worden weggenomen. Voor deze soort lijkt dit echter, gezien de nog steeds voortdurende –hoewel thans zeer geringetoename van de broedpopulatie in de Waddenzee, niet zo waarschijnlijk als voor visdief en noordse stern (beide sinds de eeuwwisseling duidelijk afnemend). Hoewel het ook voor de grote stern verstandig lijkt om de voedselsituatie en de ontwikkeling van de bestaande kolonies in de Waddenzee te verkennen, zullen maatregelen gericht op het borgen van de broedlocaties met voldoende rust en het tegengaan van predatie van eieren of jongen waarschijnlijk wel voldoende zijn om in de loop van de tweede beheerplanperiode het gewenste aantalsherstel te kunnen bereiken. De aantallen grote sterns worden gemaximaliseerd door bescherming van de kolonies en zo nodig aanvullend beheer. Het instandhouden van de broedlocatie op Griend, dat wordt bedreigd bij doorgaande kustafslag, is van wezenlijk belang. Tevens dient de toenemende verruiging van de broedlocatie op het eiland te worden tegengegaan, bijv. door afgraven bovenlaag en/of meer natuurlijke dynamiek. De soort is vooral aan het begin van het broedseizoen gevoelig door verstoring door bijvoorbeeld waterrecreatie of wadlopers. Broedgebieden en gebieden waar zich in het voorjaar grote sterns zouden kunnen vestigen dienen dan ook tijdig te worden beschermd, zoals bijvoorbeeld op de koppen van de eilanden. Conclusies De doelrealisatie van een kwaliteit en draagkracht van het leefgebied voor grote stern in de Waddenzee voor een populatie-omvang van 16.000 paren zal waarschijnlijk niet zonder meer worden gerealiseerd. Het is wel mogelijk dat qua foerageergelegenheid in de nabije Noordzeekustzone een draagkracht voor een dergelijke populatie waarschijnlijk wel bereikt kan worden in de tweede planperiode, maar het is nog niet volstrekt duidelijk wat daar dan de cruciale factoren voor zouden zijn. Verkenning/analyse van de voedselsituatie wordt aanbevolen om te bepalen welke factoren in de voedselbeschikbaarheid van belang zijn en welke daarvan dan kunnen worden beïnvloed. Het borgen van de broedlocatie op Griend (door herstel kustafslag) en meer veiligheid en rust op potentieel geschikte broedplaatsen is van belang om een optimaal gebruik van de beschikbare voedselbronnen te bereiken.

Pagina 114 van 216


A193 - Visdief (b) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied)

Visdief, broedvogel, Waddenzee 8000 7000 aantal broedparen

4.1.10

6000 5000 4000 3000 2000 1000 0

1981

1986

1991

1996

2001

2006

2011

(Foto Lukasz Lukasik)

De visdief is een stern met opvallend lange, zeer smalle vleugels en een gevorkte staart. De Nederlandse broedvogels zijn trekvogel en overwinteren in Afrika. Van de populatie in de EU-landen broedt 12 procent in Nederland. Er zijn meerdere kolonies, verspreid over het hele waddengebied. De soort broedt van mei tot eind augustus. Ecologische randvoorwaarden Broedgebied De hoofdmoot van de Nederlandse broedpopulatie van de visdief broedt in en rond de Waddenzee en in de Delta op rustige, schaars begroeide terreinen aan de kust. Kleinere aantallen huizen in rivieren en meren. In het binnenland nestelt de soort op enigszins vergelijkbare min of meer kale terreinen bij binnenwateren. Ook nestelt de visdief in bebouwde gebieden op haven-, industrie- of opspuitterreinen en incidenteel zelfs op platte daken op bedrijventerreinen. Predatoren als ratten en vossen kunnen een grote negatieve impact hebben op het broedsucces. Vegetatiesuccessie kan een broedgebied ongeschikt maken. Foerageergebied en voedsel De foerageervluchten, waarbij gezocht wordt naar kleine vissen, strekken zich bij voorkeur uit tot maximaal zo’n 5 kilometer van de kolonie. Verder weg vliegen (tot 10 kilometer) lijkt teveel energie te kosten. De visdief voedt zich bij voorkeur met pelagische vis als jonge haring, zandspiering en sprot, die hij meestal door middel van ondiepe, vanuit de vlucht uitgevoerde duiken bemachtigt. Bij gebrek aan rondvis wordt overgeschakeld op geringere kwaliteit prooien als kleine platvis, kreeftachtigen, garnalen, wormen en insecten. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel, behoud omvang en kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor ten minste 5.300 broedparen, lijkt zonder specifieke maatregelen niet haalbaar. De visdiefpopulatie, die gedecimeerd werd door vergiftiging in de jaren 60, gaf vanaf het midden van de jaren 70 een gestaag herstel te zien. Zowel in de Waddenzee als in de kustprovincies namen de aantallen vanaf de jaren 80 sterk toe (Stienen et al. 2009). Aan de vastelandskust broedde circa een kwart tot éénderde van de Waddenzee-populatie. Ook in Duitsland en Denemarken was de groei sterk. De Wadden-

Pagina 115 van 216


populatie bleef volop stijgen tot een grootte van meer dan 7000 broedparen tot in het midden van de jaren 90, waarna het vervolgens snel bergafwaarts ging: in eerste instantie op Griend, maar later ook elders in de Waddenzee (Stienen et al. 2009). Eén van de belangrijkste oorzaken voor een aanvankelijke stabilisatie van de aantallen tot 2003 lijkt de voedselsituatie in de Waddenzee. Voedselecologisch onderzoek van Becker et al. (1997) wijst uit dat er weliswaar genoeg prooien aangevoerd werden, maar dat het soortaanbod niet, zoals in de meeste buitenlandse kolonies, uit energierijke (jonge) rondvis bestond, maar voor 50 procent uit garnaal, krab en platvis. Dit zijn prooien die vooral als tweede keus door sterns wordt gegeten. Hierdoor groeien de jongen slechter, waardoor het broedsucces kleiner wordt. Kennelijk was er geen draagkracht voor verdere groei van de populatie. Een belangrijke oorzaak van de afname in de jaren daarna ligt, voor wat de kolonies aan de vastelandskust betreft, in de predatie door vossen, die vooral 's nachts de kolonies plunderen. Hierdoor is het areaal aan broedgebied drastisch verminderd. Veel visdieven zijn naar andere broedgebieden verhuisd. Zo viel in 2004 een sterke toename van visdieven op de Kreupel waar te nemen (een opgespoten eiland in het IJsselmeer waar direct na aanleg 1500 paar visdieven gingen broeden). Uiteraard is er ook broedgelegenheid op de Waddeneilanden. Aan de vastelandskust komt verhuizing van de visdieven neer op verkleining van het befoerageerbare gebied, zodat de eventueel wel aanwezige draagkracht qua voedselaanbod niet of slechts ten dele kan worden benut. In de westelijke Waddenzee zijn de aantallen sinds het midden van de jaren 90 met circa 2500 broedparen afgenomen, in de oostelijke Waddenzee bedroeg de afname circa 500 paren. In de Eems-Dollard zijn de aantallen veel kleiner maar ook daar neemt de soort sterk af. De grootste kolonies liggen op de eilanden, het Balgzand en op Griend. Langs de Friese en Groninger kust ligt een tiental zeer kleine kolonies. De afname in het geheel van de Waddenzee is vooral duidelijk geworden na 2004, toen de aantallen van rond de 5000 broedparen in een vrije val geraakten, via circa 3500 paren in 2006-2007 tot rond de 2500 in 2009. Het is bekend dat de visdievenkolonies op het vasteland ernstig te lijden hebben van predatie door vossen en van eierroof door bruine ratten. De reactie van de vogels is dan om zich in eerste instantie te verspreiden over een veel groter gebied: er is dan sprake van grote aantallen kleine kolonietjes (informatie diverse terreinbeheerders). Vrijwel alle koloniebroedvogels aan de vastelandskust hebben hier last van. Sterns, kluten, lepelaars en kokmeeuwen hebben allemaal last van excessieve predatie door de vos, als hun kolonies gewoon voor grondpredatoren toegankelijk worden. In enkele gebieden is sprake van afwezigheid van buitendijks of dicht bij de Waddenzee gelegen geschikt broedgebied terwijl er door een voldoende aanwezigheid van voedsel in de aangrenzende Waddenzee wel draagkracht zou zijn voor een kolonie visdieven. Dat is het geval bij de Afsluitdijk en bij Delfzijl. Langs de Afsluitdijk hebben nooit kolonies gelegen, maar bij Delfzijl wel. Hier hebben enkele honderden tot incidenteel circa 1000 paar visdieven, naast een 15-tal paar bontbekplevieren, 2-5 paar strandplevieren en tot 150 paar noordse sterns op het binnendijkse haventerrein gebroed. Door de steeds intensievere benutting van de buitendijkse haventerreinen bij Delfzijl is daar nu echter praktisch geen geschikt broedgebied meer aanwezig.

Pagina 116 van 216


Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Op de Waddeneilanden nemen de aantallen visdieven licht af. Mogelijk is de voedselbeschikbaarheid de beperkende factor. Mogelijk zijn hier recentelijk al nieuwe gegevens over beschikbaar gekomen; voor zover er leemtes in kennis zijn, dienen deze te worden opgevuld door een hiernaar uit te voeren verkenning. Gezien het ongeschikt worden van buitendijks broedgebied langs de vastelandskust door de aanwezigheid van vossen en incidenteel door andere oorzaken wordt het waarschijnlijk wel beschikbare voedsel voor visdieven langs grote delen van de vastelandskust mogelijk niet of onvolledig benut. Daarom is de doeluitwerking gericht op het verminderen en zo nodig compenseren van deze ontwikkelingen. Nu al worden vossen in en nabij buitendijkse gebieden zo veel mogelijk tegengehouden (sloten, afrasteringen, afschot) en burchten in buitendijkse gebieden worden opgeruimd. Maar door verplaatsingen van binnendijks levende vossen is het onmogelijk om de vastelandskwelders geheel vosvrij te maken. Analoog aan de maatregelen voor de kluut is een aantal beheerders daarom van plan om enkele nog bestaande kolonies met stroom te gaan uitrasteren. Omdat sterns vaak aan de rand van kokmeeuw-kolonies broeden (kokmeeuwen jagen veel predatoren weg) lijkt het zinvol om ook kokmeeuw-kolonies uit te rasteren. Het is ook zinvol om kunstmatige structuren waarlangs vossen gemakkelijk het gebied in kunnen gaan en waarin ze eventueel holen kunnen graven zo veel mogelijk te verwijderen. Dit speelt met name in Noord Friesland Buitendijks, met zijn vele zomerkades. Er is een plan van Vogelbescherming Nederland om in de buurt van Den Oever een broedlocatie voor sterns te maken die buiten het bereik van vossen ligt, namelijk door een verbreding van een geïsoleerde leidam ten oosten van de haven. Hoewel het hier gaat om verbreding van een bestaande structuur moet daarbij wel een smalle strook (orde van grootte tot circa 10 hectare) van habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ (H1110) onttrokken worden en het opgehoogde gebied moet tegen afslag worden beschermd. Vanuit het algemene Waddenzeebeleid zijn wijzigingen in de morfologie ongewenst, maar de beïnvloeding van de natuurlijke morfologie is verwaarloosbaar in de directe omgeving van bestaande constructies als havendammen. De mogelijkheid bestaat daarom om hier de draagkracht voor visdieven optimaal te benutten, door aanleg van een veilige broedlocatie in een gebied waar deze thans ontbreekt. In gebieden waar geschikte broedlocaties om andere redenen, bij voorbeeld door toegenomen bebouwing of toegenomen drukte, verloren zijn gegaan, ligt het voor de hand om andere plekken in de buurt geschikt te maken. Vanuit dat gezichtspunt zijn plannen geopperd om een geïsoleerde broedlocatie aan te leggen nabij Delfzijl Eemshaven (zie onder andere Groningen Seaports 2007). Ook in zulke gevallen geldt dat moet worden gezocht naar broedlocaties die zonder noemenswaardige ingrepen in de morfologie en in de onmiddellijke nabijheid van de haven(s) tot stand kunnen komen, om de draagkracht voor visdieven optimaal te benutten. Voor kolonies van visdieven gelden verder dezelfde maatregelen die nu al worden uitgevoerd. Dat wil zeggen: de rust tijdens de broedtijd wordt gehandhaafd, waar nodig wordt de vegetatie door middel van beweiding (en soms door maaien) zo kort gehouden dat geschikt broedterrein aanwezig blijft en broedkolonies worden zo nodig uitgerasterd om vertrapping door vee te voorkomen.

Pagina 117 van 216


Conclusies Het doel, behoud omvang en kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van ten minste ten minste 5300 broedparen, wordt bij het huidige beheer niet gehaald. Dat ligt waarschijnlijk vooral aan een beperkte voedselbeschikbaarheid rond de eilanden en het juist onbenut blijven van de draagkracht langs de vastlandskusten vanwege het tekort aan geschikte (veilige) broedlocaties in met name de westelijke Waddenzee en door te veel predatie van kolonieplekken door vossen en, in mindere mate, ratten. De voedselbeschikbaarheid rond bestaande kolonies en de draagkracht in het gehele gebied dient te worden verkend. Door de aanwezigheid van vossen op de kwelders langs het vasteland zijn de kolonies van de visdief hier verdwenen, sterk afgenomen of nog slechts incidenteel aanwezig. Daardoor komt de aanwezige draagkracht niet tot uitdrukking in de aantallen visdieven. Het is wel mogelijk om de invloed van vossen iets te verminderen, door geïntensiveerd kolonies uit te rasteren (met stroomdraad). De kans is echter groot dat die maatregelen onvoldoende zullen blijken om op die manier voldoende geschikt broedhabitat te verkrijgen. Realisatie van nieuw, vosvrij broedhabitat in het Natura 2000-gebied is vooral zinvol wanneer aangesloten wordt op de resultaten uit de verkenning naar de beschikbaarheid van veilige broedlocaties met voedselbeschikbaarheid, om het doel op langere termijn waarschijnlijk te realiseren.

A194 - Noordse stern (b) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Noordse stern, broedvogel, Waddenzee 2500

2000 aantal broedparen

4.1.11

1500

1000

500

0

1990

1995

2000

2005

2010

(Foto Estormiz)

De noordse stern lijkt sterk op de ongeveer even grote visdief. In tegenstelling tot de visdief heeft de noordse stern in het broedkleed geen zwarte snavelpunt, een grijzere buik en egalere bovenvleugels, een kortere snavel en een langere staart, waardoor de opgevouwen vleugels iets minder ver reiken dan de staartpunt terwijl die bij de visdief ongeveer even ver reiken. Verder zijn de poten van deze sternsoort extra kort. De noordse stern is een koloniebroedvogel van rustige, zandige en schaars begroeide plekken. Hij leeft van kleine vis, krabben, zeeduizendpoten en garnalen die hij vooral in het intergetijdengebied vangt. De noordse stern broedt hoofdzakelijk in arctische streken, en bereikt in ons land zijn meest zuidelijke broedgebied. In ons land is de broedpopulatie klein. De hier broedende vogels (periode mei tot eind augustus) overwinteren in het oostelijke Zuidpoolgebied, waar in ieder geval een deel van hen via Groenland heenvliegt (Fijn et al. 2013). De Nederlandse aantallen vormen een bescheiden aandeel binnen het totaal van de EU (1

Pagina 118 van 216


procent). 95 procent van de Nederlandse populatie broedt in de Waddenzee, zowel op de Waddeneilanden als langs de kwelderkust van Friesland en Groningen. De grootste kolonie bevindt zich op Griend. Sinds de verontreiniging van het waddengebied door lozingen in de Rijnmond in de jaren 60 heeft de noordse stern als enige van de sterns kans gezien om rond het midden jaren 90 gedurende een aantal jaren weer zijn niveau van vóór de ramp te bereiken. Vanaf het eind van de jaren 90 is echter sprake van afname van de aantallen broedparen, zowel in de westelijke als de oostelijke Waddenzee. Mogelijk is de noordse stern gevoelig voor klimaatverandering, omdat de soort in Nederland aan de zuidgrens van zijn verspreidingsgebied leeft, maar dat verklaart nog niet de snelle aantalsafname sinds 2000. Noordse sterns broeden in kolonies langs de hele waddenkust, vaak samen met visdieven en kokmeeuwen. Vanouds broeden er veel noordse sterns op Griend. Recentelijk is een grote kolonie ontstaan op de Feugelpôlle (Zuidwest-Ameland). In 2007 broedden op de kwelder Feugelpôlle 425 noordse sterns (ruim een kwart van het doelaantal). Ecologische randvoorwaarden Broedgebied De noordse stern broedt op geëxponeerde broedplaatsen zoals eilandjes, platen en kwelderranden, in kolonieverband, vaak samen met visdieven. Foerageergebied en voedsel Noordse sterns eten veel (jonge) rondvis als zandspiering en haring en daarnaast ook krabbetjes, zeeduizendpoten en garnalen. Deze kunnen, hoewel het niet energetisch de beste prooien zijn, tot tweederde deel van het totale voedselspectrum van de noordse stern uitmaken. De noordse sterns foerageren ook duidelijk meer in de Noordzeekustzone dan de visdief. De foerageergebieden liggen grotendeels binnen een straal van 10 kilometer van de kolonie. Als rustgebied worden zandbanken, strandvlakten en kwelders in de buurt van de kolonies gebruikt. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het beoogde doel, namelijk behoud omvang en kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van tenminste 1.500 paren, wordt bij voortzetting huidig beheer waarschijnlijk niet bereikt. In de Waddenzee is de noordse stern sinds het begin van deze eeuw met meer dan 1000 paar afgenomen tot iets minder dan 1000 paar in 2008 en 2009. Daarmee was de noordse stern weer terug op het niveau van rond 1985. Op Griend, normaliter goed voor minstens de helft van de populatie, kwamen in 2005 en 2006 vrijwel geen jongen groot en broedden in 2007 nog slechts 331 paren. Van oudsher vonden noordse sterns (net als vroeger ook de grote sterns) hun prooi in de Waddenzee, vooral jonge rondvis (kinderkamerfunctie), op geringe afstand van Griend. Dat ze tegenwoordig veelal uitwijken naar de Noordzee betekent mogelijk dat de voedselbeschikbaarheidssituatie van de jonge rondvis in de Waddenzee niet optimaal meer is, en de vogels noopt uit te wijken naar dichter bij zee liggende broedplaatsen, die mogelijk wel de beschikking hebben over jonge rondvis. Ook in andere delen van de Noordzee nemen noordse sterns af en ook is hier waarschijnlijk sprake van een verslechterde voedselsituatie (zie ook literatuurlijst bij http://www.fishnewseu.com en http://www.birdlife.org). Het is onmogelijk om te voorspellen hoe de voedselsituatie zich in de komende jaren zal ontwikkelen.

Pagina 119 van 216


Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Wanneer de oorzaak van de achteruitgang van de noordse stern inderdaad voedselgebrek zou zijn, dan kan dat verlies aan draagkracht waarschijnlijk niet (geheel) door beheermaatregelen worden weggenomen. Het lijkt verstandig om de voedselsituatie en de ontwikkeling van de bestaande kolonies in de Waddenzee voor de noordse stern te verkennen, en tegelijkertijd extra maatregelen voor aantalsherstel te nemen. Op lokale schaal is het van belang dat de kolonies vrij blijven van verstoring. Ook zal de noordse stern profiteren van de nieuwe broedlocaties (zie hiervoor ook de doeluitwerking van de visdief als broedvogel). Conclusies Het doel, behoud omvang en kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van ten minste 1.500 paren, wordt waarschijnlijk niet gehaald. Aanbevolen wordt om de voedselsituatie en de ontwikkeling van de kolonies in de Waddenzee te verkennen. De noordse stern zal profiteren van eventuele nieuwe broedlocaties (zie visdief), zodat de draagkracht voor zover aanwezig meer volledig kan worden vertaald in aantallen.

A195 - Dwergstern (b) (Uitbreiding omvang en/of verbetering kwaliteit leefgebied) Dwergstern, broedvogel, Waddenzee 300 250 aantal broedparen

4.1.12

200 150 100 50 0

1981

1986

1991

1996

2001

2006

2011

(Foto www.ivnvechtplassen.org)

De dwergstern is de kleinste in Nederland voorkomende stern. Hij valt in de vlucht op door de zeer snelle vleugelslagen. De dwergstern broedt van mei tot eind augustus en is een koloniebroedvogel van schaars begroeide zandplaten. Het lijkt er op dat vestiging op zandplaten wordt gehinderd door recreatieactiviteiten, want de dwergstern broedt alleen nog in beschermde gebieden. Dwergsterns maken in Nederland circa 2 procent van de Europese populatie uit. De Nederlandse broedvogels overwinteren in Afrika. De landelijke staat van instandhouding is ongunstig, maar de aantallen in de Waddenzee zijn in de afgelopen 20 jaar toegenomen. Ecologische randvoorwaarden Broedgebied Deze stern broedt in kleine kolonies van circa 20 broedparen op rustige, schaars begroeide en dynamische milieus op de grens van land en zee, zoals zand-, kiezelof schelpenbanken, eilandjes en opgespoten terreinen. Het nest bestaat uit een kommetje in het zand, meestal in een kale omgeving, soms gecamoufleerd door enkele planten. De soort is behoorlijk plaatstrouw aan broedplaatsen die meerdere

Pagina 120 van 216


jaren geschikt blijven. Afwezigheid van recreanten in de buurt van de broedplaatsen is een vereiste. De mate van verstoringsgevoeligheid van de dwergstern is op broed-, slaap- en rustplaatsen zeer groot (verstoring bij >300 meter afstand. Het aanbod aan goed beschermde schelpenstrandjes in de broedtijd (voldoende rust) lijkt zeer belangrijk voor de dwergstern. Foerageergebied en voedsel Het voedsel wordt gevangen binnen een straal van 3 kilometer van de kolonie. Dwergsterns foerageren op jonge vis van circa 8 centimeter lang zoals zandspiering, sprot en kleine kreeftjes. Jongen eten kleinere prooien. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Gezien de stijgende trend in de aantallen van de dwergstern in de Waddenzee en de verwachting, dat er geen grote veranderingen in het leefgebied zullen optreden, is het heel goed mogelijk om het doel, verbetering van de kwaliteit van het leefgebied van de dwergstern (draagkracht voor ten minste 200 paren) te bereiken. De gestaag stijgende trend sinds begin jaren 90 (met enkele pieken en dalen) heeft inmiddels al geleid tot een totale broedpopulatie van ongeveer 250 broedparen in 2010. De populatie bevindt zich momenteel op circa 40 procent van het aantal paren in de jaren 60 van vóór de giframp door lozingen van Telodrin vanuit het Botlekgebied. In 2009 broedden er in Waddenzee en Deltawateren gezamenlijk 740 paar dwergsterns, waarvan 65 procent in de Delta en 35 procent in het Waddengebied. De belangrijkste broedplaatsen in de Waddenzee zijn (min of meer) afgesloten gebieden, met name de Vliehors, de Hors op Texel en Rottumeroog en -plaat. In 2008 broedden op de Vliehors zo'n 120 paar dwergsterns (bijna een kwart van de Nederlandse populatie). Broedplaatsen van de dwergstern zijn verdwenen of zeer sterk afgenomen langs de Groninger kust, het Lauwersmeer, de Friese IJsselmeerkust en op de overige Waddeneilanden. In de westelijke Waddenzee is de trend stijgend, in de oostelijke de laatste jaren echter dalend. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) De kwaliteit van het leefgebied kan nog worden verbeterd voor wat betreft de rust op de broedplaatsen. Onderzoek (den Boer 1993) wijst uit dat afname van verstoring door mensen (en bijbehorende honden) de cruciale factor is om de aantallen broedende dwergsterns te kunnen verhogen. Daar deze sternsoort vrij vaste plekken voor haar kolonies kiest, is het raadzaam om ze van te voren met voldoende afstand af te zetten. Conclusies Het doel, uitbreiding omvang en/of verbetering kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van ten minste 200 broedparen, zal waarschijnlijk wel gehaald worden bij voortzetting van het huidige beheer waarbij broedlocaties worden afgezet. Aangeraden wordt om de vaste broedplaatsen ruim vóór de broedtijd op een afstand van minstens 300 meter van de kolonie af te zetten. Als vervolgens ook de rust tijdens de broedtijd gehandhaafd kan worden, zal dit zeker zijn vruchten afwerpen.

Pagina 121 van 216


A222 - Velduil (b) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Velduil, broedvogel, Waddenzee 16 14 aantal broedparen

4.1.13

12 10 8 6 4 2 0

1990

1995

2000

2005

2010


Het opvallendste aan een velduil is het licht gekleurde gezicht met rond de ogen een zwarte verenkrans. De velduil is een broedvogel van tamelijk open terreinen. De soort vertoont een nomadisch voorkomen, afhankelijk van jaarlijks optredende, soms zeer sterke fluctuaties in het overwegend uit woelmuizen bestaande voedselaanbod. Bij goede woelmuizenjaren (zoals in 2009) komt de velduil vaak massaal tot broeden. In Nederland broedt circa 1procent van de Europese populatie. Ze broeden van april tot en met half augustus. De velduilen broeden binnen de Natura 2000-begrenzing van de Waddenzee voornamelijk op de Boschplaat, waar jaarlijks 2-4 paren tot broeden komen. De paren maken deel uit van de populatie die thuis hoort in de duinen van de Waddeneilanden. In muizenrijke jaren broeden er ook velduilen op de kwelders van andere Waddeneilanden en incidenteel ook wel op de vastelandskwelders. Ecologische randvoorwaarden Broedgebied Velduilen broeden verspreid aan de wadkant van de eilanden of langs de FriesGroningse kust. Deze soort is een zeldzame grondbroeder van ruige terreinen met open plekken zoals duinvalleien, rietmoerassen en hoogvenen. In Nederland vormt open duin de kernhabitat. Foerageergebied en voedsel De verwachting is dat het foerageergebied van de overdag in tamelijk open landschap jagende velduil verstoord wordt door recreanten, met als gevolg een vermindering van broedsucces. Landrecreatie verstoort deze soort het meest, vooral wanneer het foerageergebied doorsneden wordt door paden. De velduil leeft vooral van woelmuizen en vogels. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Ondanks de landelijk zeer ongunstige staat van instandhouding is uitbreiding van de populatie niet ten doel gesteld voor de Waddenzee, omdat het vooral een overloop betreft van het duingebied van de eilanden. Het doel, behoud van draagkracht leefgebied voor 5 broedparen, wordt waarschijnlijk wel bereikt. Het aantal van tenminste 5 broedparen is overigens zodanig laag dat een kleine wijziging in het aantal meteen van grote betekenis is op het behalen van het doel. Bekend is dat de velduil een opportunist is, die in rijke (woel)muizenjaren vaak opeens talrijk kan worden Pagina 122 van 216


aangetroffen. Wel is duidelijk, dat het duinhabitat op de eilanden en het kwelderhabitat langs de vastelandskust veel ruiger is dan vroeger (10-15 jaar geleden), wat negatief uitwerkt voor de velduilen. Onverwacht hebben in 2009-2011 ineens weer grotere dan de laatste jaren gebruikelijke aantallen velduilen gebroed in de Waddenzee (respectievelijk 15, 9 en 12 paren), terwijl toen op de eilanden Texel, Terschelling, Ameland en Schiermonnikoog gezamenlijk respectievelijk 11, 10 en 4 paren tot broeden kwamen. Er is weliswaar, gezien de structureel fluctuerende populaties en het nomadische gedrag van de soort, geen enkele zekerheid dat deze aantallen ook in de toekomst weer op zullen treden, maar het vereiste niveau van kwaliteit en draagkracht wordt waarschijnlijk wel bereikt. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Het tegengaan van de verruiging van de duinen, door afplaggen, maaien, begrazen en tijdelijke overbegrazing zal positief uitwerken voor het foerageergebied van de velduil, zowel ten aanzien van de voedselbeschikbaarheid als van de bejaagbaarheid van het terrein (zie ook bij blauwe kiekendief). Zie verder de uitwerking bij de eilanden-Natura 2000-gebieden. Het Compensatieplan Kwelders van Groningen Seaports et al. (2010) (gelegen ter hoogte van de Lauwerspolder-Emmapolder) is gericht op compensatie voor velduil, blauwe en bruine kiekendief en heeft als doel om zowel broed- als foerageergebied te scheppen door een set van maatregelen. Mogelijk biedt dit enige kans op verbetering. De mogelijkheden om de draagkracht van de Waddenzee voor vijf paar velduilen in te vullen staat of valt daarnaast ook met (het succes van) de maatregelen binnen het duingebied van de Waddeneilanden. Ook is blijvende aandacht nodig voor goede zonering van toegankelijkheid voor mensen. Behoud van omstandigheden is voor de populatie van de Waddenzee vooralsnog voldoende. Conclusies De overwegend lage aantallen broedende velduilen maken het lastig om trends te signaleren. In muizenrijke jaren zal het doel makkelijk gehaald worden, hetgeen laat zien dat de instandhoudingsdoelstelling waarschijnlijk wel bereikt wordt. Om blijvend te kunnen garanderen dat er voldoende draagkracht in stand wordt gehouden voor gemiddeld 5 broedparen per jaar zal het nodig zijn dat het in gang gezette beheer ter verbetering van de kernhabitat (ruige terreinen met open plekken in de duinvalleien op de Waddeneilanden) wordt voortgezet. Zo zullen kwaliteit en draagkracht van het leefgebied voor de velduil meeprofiteren van de maatregelen die verruiging van het duin tegengaan en de beschikbaarheid en detecteerbaarheid van kleine zoogdieren als prooien verbeteren (zie ook bij blauwe kiekendief).

Pagina 123 van 216


4.2

Niet-broedvogels, per soort

4.2.1

A005 - Fuut (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Fuut, niet-broedvogel, Waddenzee

seizoensgemiddelde

1200 1000 800 600 400 200 0

75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De fuut is een middelgrote duikende watervogel met in de broedtijd een opvallende kuif, een lange nek, scherpe snavel en nagenoeg geen staart. In Nederland is de soort het gehele jaar aanwezig. Futen foerageren in het algemeen duikend; meestal laten ze korte duikbewegingen zien van minder dan 30 seconden. De fuut achtervolgt zijn prooi onder water. In plantenrijk, helder water foerageert hij echter soms vanaf het oppervlak. Hij kijkt dan met de kop onder water. De Waddenzee heeft voor de fuut onder ander een functie als foerageergebied. De voor Nederland relevante Noordwest-Europese populatie wordt geschat op 225.000 vogels en neemt nog licht toe (van Roomen et al. 2012). Hiervan herbergt Nederland naar schatting 4-6 procent. ‘s Winters verblijven in Nederland onder andere de broedvogels uit Zweden en Noorwegen. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel Buiten de broedtijd bestaat het leefgebied van de fuut vooral uit grote, onbeschutte open wateren. Ze zijn daarnaast ook te zien in zoete natte gebieden (‘wetlands’) en in enigszins beschutte delen van zoute of brakke kustwateren en estuaria. In de nazomer bevindt de soort zich op speciale ruiplaatsen, onder andere op het IJsselmeer. Vanwege verlies van het vliegvermogen in deze periode is de soort dan extra kwetsbaar en gevoeliger voor verstoringen. De fuut foerageert overdag, in relatief groot, open water, zowel zoet als zout. Er wordt bij voorkeur gedoken in water met weinig planten. Het hoeft niet zo heel helder te zijn. Doorzicht tot op circa 4 meter diepte is voldoende, in de Waddenzee zal dat meestal minder zijn en dat is blijkbaar ook goed. Het water mag ook weer niet te troebel zijn, omdat de fuut dan minder goed vis kan vangen. De fuut is een viseter van vooral kleine vis van 2-10 centimeter (maximaal 25 centimeter). In het IJsselmeer bestaat een groot deel van zijn voedsel uit spiering en in sommige situaties driedoornige stekelbaars. De aantallen reageren snel op afname van de voedselbeschikbaarheid. Zo’n afname kan bijvoorbeeld optreden als gevolg van veranderingen in waterkwaliteit en afname van doorzicht, als gevolg van visserij of klimaatsverandering. Een watertemperatuurverhoging heeft vooral effect op spiering.

Pagina 124 van 216


Rustgebied Overdag en ’s nachts rusten futen meestal groepsgewijs bij oevers, terwijl vroeg in de ochtend en in de namiddag op open water wordt gefoerageerd. In de ruitijd (nazomer) verliezen futen voor enkele weken hun vliegvermogen zodat voldoende rust belangrijk is. De soort is gevoelig voor verstrikking en sterfte in visnetten. De gevoeligheid voor verstoring door wateren oeverrecreatie is gemiddeld tot groot. Afhankelijk van omstandigheden en het type verstoring wordt voor de fuut een maximale verstoringsafstand opgegeven van 300 meter. Er is eveneens risico op verstoring van futen bij opstellingen van windturbines langs de oever of in het water Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Waarschijnlijk zal het doel, behoud omvang en kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van gemiddeld 310 vogels, wel worden bereikt. Wel is er een negatieve trend van de niet-broedende futen zowel in de Waddenzee als in heel Nederland sinds het midden van de jaren 90. Daardoor komen de aantallen in recente jaren af en toe onder de doelstelling. In 2006 bedroeg het aantal futen circa 200, maar gemiddeld waren er tussen 2003 en 2011 nog ruim 310 vogels aanwezig. Na het midden van de jaren 90 nemen de futen in de drie deelgebieden in de Waddenzee af (opgemerkt moet worden, dat futen lastig te tellen zijn, dus de grafieken kunnen soms een vertekend beeld geven van de populatie). De landelijke broedpopulatie neemt echter sinds 1995 langzaam toe, terwijl het aantal niet-broeders afneemt. Dit kan een signaal zijn, dat oorzaken van de afname wellicht in het buitenland liggen. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voor de fuut zijn maatregelen niet noodzakelijk. De gewenste draagkracht lijkt nog altijd wel in stand te zijn, zodat de Waddenzee vooralsnog zijn bijdrage aan de landelijke staat van instandhouding wel zal kunnen blijven leveren. Wel kan de kennisopbouw ten aanzien van slibhuishouding, vertroebeling en ecologie kan nuttige informatie leveren voor deze duikende viseter. Conclusie Het doel, draagkracht voor 310 futen in de Waddenzee, zal waarschijnlijk wel worden gehaald, maar de aantallen kunnen fluctueren onder invloed van trends in de aantallen in Nederland overwinterende futen.

A017 - Aalscholver (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Aalscholver, niet-broedvogel, Waddenzee 5000 4500 seizoensgemiddelde

4.2.2

4000 3500 3000 2500 2000 1500 1000 500 0

75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(foto Wim Weijering) Pagina 125 van 216


De aalscholver is een grote, duikende viseter, waarvan het leefgebied bestaat uit zowel zoete als zoute wateren met goede vispopulaties. De grootste aantallen bevinden zich op grotere meren en plassen en in de Deltawateren, het IJsselmeergebied, de Waddenzee en de aangrenzende kustzone van de Noordzee. Het is een uitstekende duiker die echter zijn verenkleed na de duik moet laten drogen. Anders dan veel watervogels kan de aalscholver zijn veren niet waterafstotend maken door ze in te vetten – hij heeft geen vetklier. In Nederland is de vogel het gehele jaar aanwezig, als broedvogel, doortrekker of overwinteraar, en hij verblijft in de Waddenzee om te slapen of foerageren. Ofschoon plaatselijk kleine aantallen verdrinken in vistuig, zijn aalscholvers minder gevoelig voor dit type sterfte dan bv. futen en duikeenden. Na het IJsselmeer levert de Waddenzee voor de aalscholver de grootste bijdrage aan de landelijke staat van instandhouding. De totale broedpopulatie in landen van de Europese Unie omvat 150.000-160.000 paren. Daarvan nestelt 13 procent in Nederland, ongeveer 20.000 paren. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel Aalscholvers foerageren veelal in beschutte ondiepe zeeën, meren, lagunes, moerassen, riviermondingen etc. in grote groepen tot op grote afstand van de kolonie (tot 60 kilometer). Ze eten in zoute wateren vooral platvis, maar ook zandspiering, kleine zeenaald en driedoornige stekelbaars. Veranderingen in waterkwaliteit (doorzicht) kunnen eventueel invloed uitoefenen op het voedselaanbod en de vangbaarheid van vissoorten (dus voedselbeschikbaarheid) en uiteindelijk de populatieontwikkeling beïnvloeden. Het toepassen van de sociale vistechniek, waarbij gezamenlijk op scholen vis wordt gejaagd, is mede gestimuleerd door een verslechtering van het doorzicht als gevolg van eutrofiëring. Rustgebied Er wordt vaak gebruik gemaakt van gemeenschappelijke rusten slaapplaatsen (vaak goed herkenbaar door uitwerpselen), meestal ver van potentiële verstoringsbronnen. Geschikte locaties zijn in zoute of brakke omstandigheden strek- of leidammen, in het water staande hoogspanningsmasten, onbewoonde wad- en zandplaten en rustig gelegen Noordzeestranden. Aalscholvers verzamelen zich minder op hoogwatervluchtplaatsen doordat de soort minder afhankelijk is van laag water. De soort is op de rustplaatsen gevoelig voor verstoring. Aalscholvers ondernemen lange voedselvluchten (soms tientallen kilometers) van slaap- en rustplaats naar voedselgebieden. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het is onduidelijk of het beoogde doel, behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied van de aalscholver met een draagkracht voor een populatie van gemiddeld 4.200 vogels (seizoensgemiddelde), wordt gehaald. Sinds 2005 gaan de aantallen aalscholvers in de Waddenzee achteruit, na een periode van vrijwel continue toename sinds begin jaren 80. In 2003 was een stand bereikt van gemiddeld 4200 vogels die afnam tot gemiddeld 3000 in de periode 2005-2011. Dat kan voor wat betreft de niet-broedvogels samenhangen met de voedselsituatie, namelijk een lagere beschikbaarheid van spiering, jonge platvis en driedoornige stekelbaars. In dat geval zou de draagkracht van de Waddenzee zijn afgenomen. Ook kan de aantrekkelijkheid van andere gebieden groter zijn geworden, maar daar zijn in ieder geval binnen de in Nederland bekende gebieden geen aanwijzingen voor. Het is niet te voorspellen hoe de situatie in de komende jaren zal veranderen; de stand van de vissoorten waar de aalscholver op jaagt is nu eenmaal aan fluctuaties onderhevig. Wel zal de garnalenvisserij in het kader van de verduurzaming van deze sector naar Pagina 126 van 216


verwachting op termijn gaan leiden tot een herstel van de populatie jonge vis van ‘permanent overstroomde zandbanken’ als gevolg van een vermindering van de bijvangsten. Het valt te verwachten dat dit ten goede zal komen aan de draagkracht voor de aalscholver. De aalscholvers zijn jaarrond aanwezig, maar met verreweg de grootste aantallen in de nazomer en geringe aantallen van november tot en met maart. Voor een belangrijk deel zullen de aalscholvers in de Nederlandse Waddenzee afkomstig zijn van de Nederlandse broedpopulatie, maar er zijn ook Zweedse, Deense en Duitse vogels die buiten het broedseizoen vanuit het buitenland naar Nederland trekken. Het broedsucces in zowel Nederland als ook deze andere landen is daarmee een factor die bij ons de stand bepaalt en met name in Denemarken is de laatste jaren actief gewerkt aan de bestrijding van broedende aalscholvers. De grootste aantallen bevinden zich in de westelijke Waddenzee. De trend van aantallen aalscholvers in de Waddenzee was sterk positief, maar de laatste jaren nemen de aantallen weer snel af terwijl de aantallen in de Noordzeekustzone vanaf de eeuwwisseling sterk stijgen. Mogelijke oorzaken van de afname in de Waddenzee kunnen liggen aan de jachtsituatie in het buitenland (in Denemarken en Frankrijk mogen aalscholvers bestreden worden) en aan de voedselbeschikbaarheidssituatie in de Waddenzee, waar zijn voedsel bestaat uit zandspiering, kleine zeenaald, jonge platvis en driedoornige stekelbaars. Drie van deze soorten zijn namelijk nogal afgenomen in de Waddenzee. Ook veranderingen in doorzicht kunnen een belangrijke invloed uitoefenen op het voedselaanbod en de vangbaarheid van vissoorten en daardoor uiteindelijk ook de aantallen foeragerende aalscholvers beïnvloeden. Er zijn op dit moment echter geen aanwijzingen dat het doorzicht erg veranderd zou zijn. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Het lijkt er niet op, dat de verspreiding van de aalscholvers over de aangrenzende Natura 2000-gebieden de oorzaak is van de aantalsveranderingen in de Waddenzee. Extra maatregelen bovenop de maatregelen ten aanzien van onder andere de garnalenvisserij ter verbetering van de stand aan jonge vis in ‘permanent overstroomde zandbanken’ lijken echter voorlopig niet noodzakelijk. Belangrijke slaapplaatsen zijn de Richel, Griend, de haven van Den Oever en enkele van de grote Waddeneilanden. Bescherming van broedkolonies en rustplaatsen is nodig. Meer inzicht gewenst in de voedselsituatie is gewenst. Mogelijk kan een onderzoek naar de belangrijke sturingsfactoren ten aanzien van voedselbeschikbaarheid van de aalscholver op termijn (tweede planperiode) nog verder bijdragen aan aantalsherstel. De kennisopbouw ten aanzien van slibhuishouding, vertroebeling en ecologie kan nuttige informatie leveren voor deze duikende viseter. Conclusies Het is onduidelijk of het doel, draagkracht voor 4200 aalscholvers, kan worden gehaald in de eerste planperiode. Oorzaken voor de verminderde aantallen na 2004 liggen mogelijk aan de invloed van vervolging in omliggende landen en/of aan de voedsel(beschikbaarheids)situatie in de Waddenzee. Verwacht wordt dat de verduurzaming van de garnalenvisserij ten goede zal komen aan de stand van jonge vis in ‘permanent overstroomde zandbanken’ en daarmee ook aan de draagkracht voor de aalscholver. Doelrealisatie zal in de tweede beheerplanperiode dan ook mogen worden verwacht. Verkenning van de voedselbeschikbaarheidssituatie is gewenst.

Pagina 127 van 216


A034 - Lepelaar (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Lepelaar, niet-broedvogel, Waddenzee 1200 1000 seizoensgemiddelde

4.2.3

800 600 400 200 0

75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


Zie voor uitvoerige informatie het kopje lepelaar onder broedvogels. Nederland herbergt naar schatting 51 procent van de internationale populatie niet-broedvogels. De Waddenzee levert de grootste bijdrage voor de lepelaar binnen Nederland en heeft in dit verband een functie als slaapplaats en foerageergebied. Het aantal verloop is sterk gebonden aan de ontwikkelingen in de kolonies. Na de broedtijd verspreidt de soort zich vanaf de eilanden over het gehele waddengebied, inclusief onder andere het Balgzand. Meer dan de helft van de niet-broedvogels verblijft in het waddengebied met als zwaartepunt het westelijk deel. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel Het voedsel (vooral kleine vissen, kreeften en garnalen) wordt gezocht in ondiepe wateren (tot 40 centimeter diep) zoals geulen in getijdengebieden. Lepelaars zoeken zowel overdag als ’s nachts naar voedsel en volgen in het intergetijdengebied het getijdenritme. De lepelaars zoeken hun voedsel in de periode februari tot en met april ook veel in ondiepe sloten in het boerenland (steile oevers zijn daarbij ongunstig). Vanaf mei wordt vnl. in de Waddenzee gefoerageerd, langs geulranden en in poeltjes. In de Waddenzee brengen lepelaars een deel van de rui door en bouwen ze reserves op voor de trek naar de Afrikaanse winterkwartieren. Het voedsel van de lepelaar is zeer gevarieerd. Het hoofdvoedsel bestaat uit vis die tot circa 15 centimeter lang en ongeveer 4 centimeter hoog is, zoals in zoetwatergebied driedoornige en tiendoornige stekelbaarzen. In zoute en brakke wateren jagen de lepelaars vooral op garnalen en steurgarnalen. Er worden ook kleinere prooien gegeten, waaronder aquatische insecten en hun larven. Rustgebied De lepelaar is een vrij schuwe soort en prefereert zowel tijdens het foerageren als het (gemeenschappelijke) rusten veilige, rustige plekken. Zo bestaat de rustbiotoop op het wad uit hoogwatervluchtplaatsen (kwelders, ondiepe wadplaten) aan de wadkant en rustig gelegen ondiepe wateren of oevers van binnenwateren. (Water)recreatie in dergelijke gebieden kan het foerageer- en rustgedrag nadelig beïnvloeden (vastgestelde opvliegafstand gemiddeld meer dan 100 meter).

Pagina 128 van 216


Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het beoogde behoudsdoel van de omvang en kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht voor een populatie van 520 lepelaars, wordt ruimschoots gehaald, omdat zowel de broedpopulatie als de niet-broedvogels in de Waddenzee duiden op een draagkracht die groter is dan 520 exemplaren. Tot in het seizoen 2010/2011 (met gemiddeld al meer dan 1000 verblijvende exemplaren) is er nog sprake van een toename in niet-broedende aantallen lepelaars. Ook de landelijke populatie nietbroeders stijgt sinds het begin van de jaren 70. De laatste tien jaar is deze populatie met 70 procent gegroeid. De toename van garnalen als gevolg van het warmer worden van de Waddenzee is hier ongetwijfeld debet aan. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voortzetting van het huidige beheer, gericht op het handhaven van voldoende rust, is voldoende. Conclusie Het doel van draagkracht voor 520 vogels wordt (ruimschoots) gehaald. De trend is stabiel stijgend en er zijn geen maatregelen, anders dan de huidige, nodig.

4.2.4

A037 - Kleine zwaan (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied)

1600

(Foto Maga Chan)

De kleine zwaan is wat kleiner dan de knobbelzwaan en is verder herkenbaar aan een gele snavelbasis en een voor een zwaan relatief korte hals. In Nederland is de kleine zwaan alleen in de winter aanwezig. Voor de kleine zwaan heeft de Waddenzee een slaapplaatsfunctie. De soort arriveert in oktober vanuit arctisch Rusland. In Nederland worden de grootste aantallen in november-januari aangetroffen. Er zijn echter (nog) geen goede slaapplaatstellingen van de Waddenzee aanwezig: bovenstaande grafiek berust op tellingen overdag. Het aandeel van Nederland in de Europese populatie bedraagt in de periode 2000-2004 ruim 40 procent. De kleine zwaan trekt weer weg naar het noordoosten in februari/maart. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel Het voorkomen van de kleine zwaan is gebonden aan de aanwezigheid van water (slaapplaats en foerageergebied) en uitgestrekte polders of uiterwaarden (foerageergebied). Zijn voedselbiotopen zijn bij voorkeur akkers en natte, vaak ondergelopen graslanden met een korte vegetatie. De kleine zwaan zoekt zijn voedsel liever Pagina 129 van 216


in cultuurgrasland (ook op kale akkers) dan in extensief beheerd grasland, dat hem meestal te ruig of te schraal is. Het is een plantenetende voedselspecialist, die tot rond 1960 vooral foerageerde op fonteinkruid en andere ondergedoken waterplanten en zich vervolgens ontwikkelde tot een cultuurvolger met een brede dieetkeus. De meeste kleine zwanen foerageren in Nederland in het begin van het seizoen (oktober) ook nu nog in grote ondiepe wateren op de wortelknolletjes van schedefonteinkruid (Lauwersmeer en Randmeren) en op kranswier (Randmeren). Als de waterplanten, vooral de fonteinkruidknolletjes, in de loop van de herfst opraken, schakelt de soort tegenwoordig in veel gevallen over op oogstresten, vooral suikerbieten en aardappelen. In de loop van de winter wordt gras steeds belangrijker, omdat dan de oogstresten in de meeste akkerbouwgebieden worden ondergeploegd. Met het kranswier nam in Lauwersmeer en IJsselmeergebied echter ook de lokale populatie knobbelzwanen sterk toe, en daarmee de zomerconsumptie van kranswier en fonteinkruid. De beschikbaarheid van waterplanten voor kleine zwanen is daarmee weer verminderd, vooral in gebieden waar voornamelijk fonteinkruiden werden gegeten. Rustgebied Voor de kleine zwaan heeft de Waddenzee vooral een slaapplaatsfunctie, die met name de Friese en in mindere mate de Groninger kust betreft. De slaapplaatsen bestaan uit kwelders, zoete of zoute wateren, ondergelopen boezemlanden en zomerpolders, zand- en modderbanken. Deze plaatsen moeten vrij zijn van verstoring en niet toegankelijk voor roofdieren zoals vossen. Ze kunnen tot op enkele tientallen kilometers van de foerageergebieden liggen. Rust op de slaapplaats is belangrijk. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel, behoud omvang en kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor 1600 vogels, houdt voor de Waddenzee alleen in dat er voldoende geschikte slaapplaatsen moeten zijn. Deze moeten liggen langs de vastelandskust. Deze doelstelling wordt vrijwel zeker bereikt, aangezien dergelijke plekken overal langs de kust aanwezig zijn. Alleen verstoring door vossen zou nadelig kunnen uitwerken. Er zijn momenteel in de Waddenzee nog geen goede slaapplaatstellingen. Deze zijn wel voorzien voor de komende jaren (Sovon-vogelonderzoek). Landelijk, en ook Europees, gaat de populatie achteruit (Sovon & CBS 2005). De landelijk ongunstige staat van instandhouding van de kleine zwaan is niet toe te schrijven aan de Waddenzee, veeleer aan broedgebieden buiten Nederland (Ministerie LNV 2008b). De Waddenzee draagt bij aan het behoud van de kleine zwaan door de kwelders langs Friese en Groningse kust beschikbaar te houden als slaapplaats. De afname gedurende de laatste tien jaar hing samen met een laag broedsucces elders in Europa: het (in Nederland) vastgestelde jongenpercentage lag van 1991 tot en met 1999 onder tien procent en was daarmee waarschijnlijk te laag om de natuurlijke sterfte van volwassen vogels te compenseren. De trend over de gehele populatie is negatief en de afname in Nederland weerspiegelt dus een afname op populatieniveau. Het is van belang om langs de vastelandskust rust en stilte te behouden en zo de slaapplaats te waarborgen. Vrijwel overal langs de vastelandskust wordt hier toezicht op gehouden (Beijma et al. 2008). Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Mogelijk kan extra zorg worden besteed aan de rust op de slaapplaats. Het is belangrijk dat er geen vossen en/of honden kunnen komen. Ook dient de slaapplaats in de schemeruren en 's nachts niet toegankelijk te zijn voor mensen.

Pagina 130 van 216


Conclusies Het doel, geschiktheid van de Waddenzee voor 1600 rustende vogels, wordt wel gehaald. Een trendanalyse van de aantallen is niet mogelijk, omdat nog niet volledig wordt gemonitord, vanwege het ontbreken van goede slaapplaatstellingen. 4.2.5

A039 - Toendrarietgans (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied)

(Foto Shizhao)

De toendrarietgans overwintert hoofdzakelijk aan de Oostzee in Polen, Duitsland en Zweden. Kleine deelpopulaties overwinteren jaarlijks, ook in zachte winters, in Nederland, maar vooral bij strenge kou verschijnen ze in grotere aantallen in Nederland. In de periode 2000-2004 overwinterde gemiddeld omstreeks 27 procent van de Europese populatie in Nederland. De Waddenzee heeft voor de toendrarietgans, net als voor de zwarte stern en de kleine zwaan, een slaapplaatsfunctie. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De toendrarietgans is een planteneter. In het najaar bestaat zijn voedsel hoofdzakelijk uit oogstresten van suikerbieten en aardappelen. Vanaf december foerageert de soort ook op maisstoppels, wintergraan, groenbemesters en gras. Zijn voedselsamenstelling is sterk afhankelijk van het moment van het onderploegen van de oogstresten, op zware kleigrond gebeurt dat eerder in het seizoen dan op lichtere gronden. Ook foerageert de soort in beperkte mate buitendijks, met name op kwelders. Rustgebied Rust en veiligheid voor roofdieren op slaapplaatsen is een eerste vereiste voor de toendrarietgans. Door de specifieke binding van slaapplaatsen en voedselterreinen werkt verstoring van toendrarietgans op de slaapplaatsen door in het gebruik van de voedselterreinen. Op de voedselterreinen is vooral kans op verstoring door landbouwwerkzaamheden, laagvliegende (sport)vliegtuigen, helikopters, jacht en recreatie. Windmolenparken en hoogspanningsleidingen werken waarschijnlijk als barrières voor pendelbewegingen tussen voedselterrein en slaapplaats. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het beoogde doel van behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied van de toendrarietgans wordt wel gehaald. Het gebied heeft voor de soort met name een functie als slaapplaats. De omvang en de kwaliteit van de slaapplaatsen van de toendrarietgans in Waddenzee is geen beperkende factor; die zijn net als bij de kleine zwaan rond de Waddenzee voldoende aanwezig. Het is bovendien niet te ver-

Pagina 131 van 216


wachten dat de omstandigheden voor de toendrarietgans om te slapen in het Natura 2000-gebied Waddenzee wezenlijk zullen verslechteren. De Waddenzee levert (samen met IJsselmeer en Bargerveen) binnen het Natura 2000-netwerk de grootste bijdrage voor de toendrarietgans. De toendrarietganzen slapen en rusten op de kwelders en akkers langs vasteland en op eilanden. Het is vooral tijdens wat strengere winters dat deze ganzen in grotere aantallen Nederland aandoen. Vrijwel overal langs de vastelandkwelders wordt rust gehandhaafd (Beijma et al. 2008) en is het beheer gericht op behoud en ontwikkeling van kort grazige kwelders, hetgeen gunstig is voor ganzen. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Extra maatregelen voor de toendrarietgans zijn niet nodig. Conclusie Het doel, behoud omvang en kwaliteit leefgebied wordt wel gehaald. Een trendanalyse van de aantallen is niet mogelijk, omdat nog niet volledig wordt gemonitord, vanwege het ontbreken van goede slaapplaatstellingen.

A043 - Grauwe gans (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Grauwe gans, niet-broedvogel, Waddenzee 14000 12000 seizoensgemiddelde

4.2.6

10000 8000 6000 4000 2000 0

75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De grauwe gans is een grote ganzensoort. De bij ons voorkomende ondersoort is te herkennen aan een opvallende oranje snavel, roze poten en lichtgrijze voorvleugels. In Nederland is de soort het hele jaar door aanwezig. Meer dan andere ganzensoorten is de grauwe gans ook in moerassen en estuaria te zien. De ganzen gebruiken de Waddenzee als foerageer- en slaapplaats. De overwinteraars arriveren in ons land vanaf september en een wellicht steeds kleiner wordend aandeel daarvan vliegt door naar Spanje. In februari en maart vertrekken de overwinteraars weer naar het noorden om te gaan broeden. De voor Nederland relevante West-Europese populatie wordt geschat op 400.000 vogels en neemt toe. Het seizoensmaximum van de in Nederland getelde vogels bedraagt sinds 1997 gemiddeld ongeveer 190.000 vogels. Dit komt dus neer op bijna de helft van de West-Europese populatie. De grauwe ganzen zijn vooral te vinden op Texel, nabij het Lauwersmeer, in de Dollard en langs de Groninger waddenkust. In Nederland is de soort het hele jaar door aanwezig.

Pagina 132 van 216


Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De grauwe gans graast op wortels, knollen, groene bladeren, bloemknoppen, vruchten, oogstresten en suikerbieten. Door zijn minder uitgesproken voorkeur dan andere ganzen voor eiwitrijk en goed verteerbaar gras is de grauwe gans minder gevoelig voor extensivering van grasland dan andere ganzen. Ze leven in moerasgebieden op kwelders en op akkers zowel op het vasteland als op de eilanden en hebben zoet of licht-brak drinkwater nodig. Buiten de broedtijd graast hij vooral in nat grasland, zoute en zoete moerassen, riviermondingen, ondergelopen terrein etcetera; foerageert ook op graanakkers, stoppelvelden en andere landbouwgebieden. Rustgebied Ze rusten op beschut gelegen open water, binnen een dagelijks haalbare vliegafstand (tot 30 à 40 kilometer) vanaf geschikte voedselgronden. In de winter zijn veel grauwe ganzen te zien in zeebiesvelden in estuaria. De slaapplaatsen bevinden zich tot op enkele tientallen kilometers van de foerageergebieden, op zoet of zout water, zand- en modderbanken. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Gegeven de nu aanwezige aantallen en de nog altijd doorzettende matige toename van de aantallen (tot gemiddeld bijna 12.000 vogels in 2010/2011) kan worden aangenomen dat de omvang en kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht (voor slaapplaats en foerageerplaats) voor een populatie met een seizoensgemiddelde van 7.000 vogels, ruimschoots wordt gehaald. De soort vertoont over het gehele land een sterke toename en een afname in leefgebied wordt niet verwacht. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voortzetting van het huidige beheer en toezicht is voldoende, voor handhaving foerageer- en rustgebied. Conclusie Het doel van draagkracht voor 7000 vogels wordt ruimschoots gehaald. Voortzetting van het huidige beheer en toezicht is voldoende.

A045 - Brandgans (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Brandgans, niet-broedvogel, Waddenzee 70000 60000 seizoensgemiddelde

4.2.7

50000 40000 30000 20000 10000 0

75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto Kallerna: http://commons.wikimedia.org/wiki/User:Kallerna)

Pagina 133 van 216


De brandgans is een opvallende gans met een zwarte hals en borst en daarmee contrasterende witte wangen en witte buik. Tot voor kort was hij in Nederland alleen in de winter aanwezig, maar sinds 1984 is ook sprake van een broedpopulatie, die is toegenomen tot 2000-2500 vogels in 2002. Brandganzen slapen en foerageren op kwelders en in zomerpolders rond de Waddenzee. De voor Nederland relevante populatie, die bestaat uit de Russische en Baltische broedvogels, wordt geschat op 360.000 vogels. Hiervan verblijft naar schatting 95 procent in Nederland. In januari zijn de maximale aantallen aanwezig. De brandgans kan makkelijker in brak water gedijen dan de grauwe gans, maar kan geen zout water drinken. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De brandgans komt vanouds voor op zomerpolders, kwelders en schorren in wadgebieden en estuaria (Waddenzee, Deltagebied, maar verblijft ook in grote aantallen binnendijks in open agrarisch gebied, vooral op cultuurgrasland). De soort heeft een sterke neiging tot het vormen van grote concentraties. Ze heeft een voorkeur voor voedselgebieden die minder dan 10 kilometer verwijderd zijn van grote open wateren. Die kunnen variëren van intergetijdengebieden en estuaria tot grote meren en grote rivieren. De soort is tamelijk honkvast (traditioneel) in gebruik van slaapplaats en voedselterrein en kent minder uitwisseling tussen gebieden in de loop van het winterhalfjaar dan de kolgans. Bij het foerageren op zoute vegetatie (zeekraal) is de nabijheid van zoet water van belang voor drinkvluchten. De brandgans is minder goed aangepast aan zoute omstandigheden dan de rotgans. Door specifieke voorkeur voor begraasde graslandpercelen is de soort erg gevoelig voor extensivering van graslandbeheer en verlaging van de begrazingsdruk van vee. Omvorming van grasland in akkers zal voor deze soort eveneens tot verminderde draagkracht leiden. Brandganzen zijn planteneters en foerageren op diverse grassen, ook wel op blad, stengels of wortels van biezen of russen en andere kruidachtige planten. Hun lichaamsbouw en verteringssysteem is sterk aangepast aan eiwitrijke en goed verteerbare vegetatie. Bij grasland, kwelders en schorren heeft de brandgans voorkeur voor percelen die al afgegraasd zijn door bijvoorbeeld vee. Ze houden vooral van door schapen beweide percelen, omdat dat resulteert in een zeer korte en eiwitrijke grasmat. De brandgans benut vooral in najaar en voorjaar ook andere kwelderbegroeiingen. Het specifieke gebruik van voedselgebieden en slaapplaatsen door het jaar heen hangt af van de draagkracht van de voedselterreinen. Door optreden in grote groepen is de brandgans gevoelig voor verstoring. Belangrijkste verstoringsbronnen zijn vooral landbouwwerkzaamheden, jacht, recreatie en laag vliegverkeer van vliegtuigen en helikopters. In vergelijking met andere ganzensoorten houdt de soort gemiddeld grotere afstanden aan tot windmolens (350-600 meter), wegen (100-150 meter) en gebouwen (100-200 meter). Alle afstanden zijn afhankelijk van andere omstandigheden ter plaatse. De brandgans wordt snel opgeschrikt door roofvogels, reigers en hazen. De soort is gevoelig voor eventuele barrières zoals windmolenparken en hoogspanningsleidingen bij pendelbewegingen tussen voedselterrein en slaapplaats. Van de Russische en Baltische broedvogels arriveert vanaf oktober een zeer groot deel in Nederland. Na aankomst in het najaar verblijven de brandganzen vooral in de oorspronkelijke voedselgebieden, op kwelders en schorren. Vanaf oktobernovember komen ze in toenemende mate in agrarisch gebied voor en vanaf maart weer vooral op kwelders en schorren. Vanaf april verblijven de brandganzen vrijwel Pagina 134 van 216


uitsluitend in buitendijkse terreinen, maar maken ze incidenteel nog korte foerageervluchten naar agrarisch gebied. Ze vertrekken pas in april en mei weer naar de broedgebieden. In januari zijn de maximale aantallen aanwezig. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel is behoud omvang en kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht voor een populatie van gemiddeld 36.800 vogels. Op dit moment is er kennelijk een draagkracht die groter is dan 36.800 vogels, aangezien de aantallen nu al hoger liggen en nog zeker tot in het seizoen 2010/2011 een stijging laten zien. Mogelijk zal de uitpoldering van Noord-Friesland Buitendijks enige vermindering van draagkracht teweegbrengen, maar de brandgans vindt de afgelopen jaren ook steeds meer zijn weg naar de Waddeneilanden. De verwachting is daarom dat het gestelde doel ook in de nabije toekomst gehaald zal worden. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Hoge concentraties zijn te vinden in de Friese zomerpolders. In de periode van 2010-2021 zal daarvan circa 600 hectare verkwelderd worden. Dit maakt het gebied zouter, wat nadelig zou kunnen uitwerken op de doelstelling voor de brandgans. Het verdient aanbeveling bij de verkweldering van Noord-Friesland Buitendijks, een deel van de kleinere zomerpolders, vooral die bij Ferwerd en Blija, als zodanig te behouden om voldoende foerageergebied te kunnen garanderen. Op het Balgzand en Noord-Friesland en Groningen wordt veroudering van de kwelders tegengegaan (onder andere maaien, begrazing) om geschikt biotoop voor ganzen en eenden te behouden (Beijma et al. 2008). Conclusies Het doel, behoud omvang en kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van gemiddeld 36.800 vogels (seizoensgemiddelde) wordt wel bereikt. Op dit moment is de draagkracht duidelijk groter. De gewenste draagkracht blijft daardoor naar verwachting ook in de nabije toekomst aanwezig ondanks het feit dat de verkweldering van zomerpolders nadelig is voor brandganzen. Dat effect is overigens beduidend minder groot wanneer een groot deel van de zomerpolders wordt behouden, hetgeen bij de huidige plannen de bedoeling is.

A046 - Rotgans (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Rotgans, niet-broedvogel, Waddenzee 45000 40000 seizoensgemiddelde

4.2.8

35000 30000 25000 20000 15000 10000 5000 0

75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto Mostly Dans)

Pagina 135 van 216


De rotgans is de meest noordelijke broedvogel van alle in Nederland pleisterende ganzensoorten. In Nederland komen tijdens de doortrekperiodes in septembernovember en april-mei hogere aantallen voor dan midden in de winter. Een deel van de vogels overwintert namelijk in Zuid-Engeland en Noord-Frankrijk. Deze ganzensoort komt nog steeds in belangrijke mate en bij voorkeur voor in zijn natuurlijke biotopen: de intergetijdengebieden en kwelders van het Waddengebied, waar ze tot eind mei te vinden zijn. Ze begrazen echter ook graslanden en wintergraan-akkers langs de kust, in de buurt van zout water. De Waddenzee levert met bijna 80 procent van de Nederlandse vogels verreweg de grootste bijdrage voor de rotgans binnen Nederland. De populatie omvat naar schatting 215.000 vogels. Hiervan herbergt Nederland in het voorjaar naar schatting 39 procent. De vogel slaapt in het gebied en foerageert daar vooral op kwelders en grasland, maar in het najaar ook op zeegras, zeesla en darmwier en is daarmee gedeeltelijk getij-afhankelijk. De vogels kunnen zonder zoet water. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De rotgans is een typische kustvogel, vooral voorkomend in getijdengebieden en estuaria. De soort is goed aangepast aan foerageren in zoute en brakke wateren. In de winter, in november tot maart, incidenteel tot in mei, verblijft de rotgans ook binnendijks in inlagen, karrevelden, brakwaterplassen en in het agrarische gebied. In agrarisch gebied heeft de soort voorkeur voor intensief beheerd grasland en vooral in het Deltagebied ook wel voor akkers. De rotgans is echter altijd kustgebonden en waagt zich nooit veel verder landinwaarts dan enkele kilometers van de zee of zeedijk. De rotgans is een planteneter. In getijdengebieden foerageert de soort zowel op zeegras (voor zover beschikbaar), darm- en groenwieren op het wad, als gras en kruiden op kwelders en schorren. De Rotgans heeft een voorkeur voor eiwitrijke en goed verteerbare plantensoorten. Daarom zoeken rotganzen vooral terreindelen op die al zijn afgegraasd door vee, bij voorkeur door schapen. Soms grazen de rotganzen ook op het talud van zeedijken. Vanwege zijn voorkeur voor eiwitrijke en goed verteerbare grassoorten is de rotgans gevoelig voor veranderingen in het begrazingsbeheer op kwelders en schorren die leiden tot een verminderde draagkracht. Veranderingen in waterkwaliteit kunnen de beschikbaarheid van aquatisch voedsel in het intergetijdengebied beïnvloeden. Het belangrijkste gebied is net als bij de brandgans de Friese Waddenkust, met op zekere afstand de Waddeneilanden (hoge concentratie op de zuidelijke kwelders van Ameland en de Boschplaat op Terschelling), de Groninger kust en Balgzand. De soort vertrekt abrupt en massaal in de tweede helft van mei. Overwinterende vogels bevinden zich vooral in de westelijke Waddenzee. Rustgebied Rust- en slaapplaatsen bevinden zich in open getijdengebied, meestal slechts enkele kilometers van het voedselterrein vandaan. De rotgans onderneemt frequent drinken poetsvluchten naar open water. De soort heeft een sterke traditionele binding met pleisterplaatsen en heeft de neiging tot vorming van grotere concentraties. Net als de brandgans is de rotgans een snel verontruste ganzensoort. Op de Waddeneilanden heeft echter deels gewenning plaatsgevonden aan de hogere recreatiedruk. Belangrijke bronnen van verstoring zijn voor de rotgans landbouwwerkzaamheden, vliegverkeer van sportvliegtuigen en helikopters en recreatie (Koffijberg et al. 2003). Vooral landbouwwerkzaamheden kunnen de benutting van (binnendijkse) voedselgebieden sterk beïnvloeden. De jacht heeft, buiten de binnendijkse gronden Pagina 136 van 216


op de Waddeneilanden, relatief weinig invloed omdat de rotgans in agrarisch gebied weinig voorkomt. Vanwege zijn voorkomen in getijdengebieden is de soort relatief gevoelig voor verstoring door recreanten. Er zijn geen specifieke verstoringsafstanden voor de rotgans bekend ten aanzien van windmolens, wegen en gebouwen, maar waarschijnlijk is er een hoge mate van overeenkomst met de verstoringsafstanden bij de brandgans. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het beoogde doel, behoud omvang en kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht voor een populatie met een seizoensgemiddelde van 26.400 vogels, wordt waarschijnlijk wel gehaald, want de aantallen duiden op een draagkracht die ongeveer overeen komt met het gestelde doel. Mogelijk ligt de werkelijke lokale draagkracht zelfs hoger, omdat de populatie-omvang voor een belangrijk deel wordt bepaald door het broedsucces ten noorden van de poolcirkel. Uitpoldering van zomerpolders in Noord-Friesland Buitendijks is niet bij voorbaat nadelig voor de rotgans, zeker niet wanneer daarop beweiding wordt toegepast. Verruiging van de kwelders is wel nadelig voor rotganzen, maar het is de bedoeling om met name in Groningen over te gaan op meer intensieve beweiding van de kwelders waardoor verruiging kan worden tegengegaan. Veel rotganzen foerageren ’s winters op de binnendijkse weilanden van de Waddeneilanden. Daar worden geen grote wijzigingen in het beheer verwacht. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Er wordt getracht de verruiging van kwelders terug te dringen, vooral in Groningen en ook in Friesland. Dit herstel van habitat zal gunstig zijn voor rotganzen en kan zodoende compensatie bieden voor enige achteruitgang in Noord-Friesland Buitendijks. Conclusies Het doel, behoud omvang en kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van gemiddeld 26.400 vogels (seizoensgemiddelde) van draagkracht 26.400 vogels is nu aanwezig, en wordt waarschijnlijk ook in de nabije toekomst wel gehaald. Als de kwelderkwaliteit in de Waddenzee verbeterd wordt (een kortere vegetatie krijgt) zal dit positief uitwerken voor de rotgans.

A048 - Bergeend (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Bergeend, niet-broedvogel, Waddenzee 60000 50000 seizoensgemiddelde

4.2.9

40000 30000 20000 10000 0

75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


Pagina 137 van 216


De bergeend is een vrij grote, gansachtige eend en opvallend bontgekleurd. De bergeend is een kustvogel die niet duikt, maar grondelend, zwemmend of lopend foerageert in ondiep water en op slikvlakten. Karakteristiek is een heen en weer zwaaiende halsbeweging waarbij de toplaag van het slib wordt uitgezeefd. In Nederland is de soort het gehele jaar door aanwezig. Na de broedtijd vertoont de bergeend sterke ruitrek, waarbij volwassen vogels uit geheel Noordwest-Europa zich traditioneel voor de rui verzamelen in de Duitse Waddenzee. Een groeiend aantal (10.000-20.000) bergeenden ruit echter in de Nederlandse Waddenzee, onder andere bij Wieringen en oostelijk van Griend. Buiten de ruitijd zijn de grootste concentraties te vinden op hooggelegen slikkige gebieden langs de Fries-Groningse kust en op het Balgzand (hier is toezicht op rust). De landelijke aantallen van de bergeend zijn het grootst in oktober en november. Dan keren de Nederlandse broedvogels na de rui terug uit de Duitse Waddenzee en arriveren vogels uit onder andere Zweden, Denemarken, Duitsland en Polen om hier te overwinteren. De voor Nederland relevante West-Europese populatie wordt geschat op 300.000 vogels. Naar schatting verblijft 25 procent daarvan in Nederland. De Waddenzee levert met circa 70 procent van de Nederlandse vogels verreweg de grootste bijdrage voor de bergeend binnen Nederland. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De bergeend foerageert bij voorkeur in zacht sediment of slikken met een dun laagje water. De bergeend volgt in het getijdengebied min of meer het getijdenritme, maar concentreert zich nauwelijks op hoogwatervluchtplaatsen en foerageert ook bij hoog water. De bergeend foerageert voornamelijk op bodemdieren (benthos) (Ministerie LNV 2008. De soort heeft een voorkeur voor kleine slakjes, slijkgarnalen, wormen, schelpdieren en kreeftachtigen. Daarnaast eet de bergeend ook groenwieren en plantenzaden. Rustgebied Op het wad zijn bergeenden gevoelig voor recreatie. Zowel wandelaars en wadlopers als varende of droogvallende boten werken verontrustend in de nabijheid van foeragerende of rustende vogels. Hierbij zijn verstoringsafstanden van ruim 100 meter gemeten. De verstoringsafstanden zijn groter tijdens de vleugelrui als de vogels niet kunnen vliegen. De bergeenden zijn dan extreem schuw en ook gevoelig voor in geulen passerende vaartuigen en laag vliegverkeer. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied van de bergeend met een draagkracht voor een populatie 38.400 vogels, wordt wel gehaald. De aantallen waren lange tijd stabiel en vertonen recent enige toename, waarbij de aantallen tussen 2008/2009 en 2010/2011 tot boven het doelaantal zijn opgelopen. Het is niet te verwachten dat de omstandigheden voor de bergeend wezenlijk zullen verslechteren. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Samenhangend met het toenemend belang van ruigebieden in de Nederlandse Waddenzee moeten concentraties ruiende bergeenden (rond augustus) worden ontzien door de waterrecreatie- en (garnalen)visserijsector. Nu al zijn enkele grote concentratiegebieden aan te wijzen, vooral oostelijk van Griend, maar hun plaats ligt niet helemaal vast. Vandaar dat dit van jaar op jaar bezien moet worden.

Pagina 138 van 216


Conclusies De instandhoudingsdoelstelling van een leefgebied met omvang en kwaliteit (draagkracht) voor een populatie van gemiddeld per maand van 38.400 vogels wordt voor de bergeend gehaald. De laatste jaren ruien veel bergeenden in de Waddenzee (bijvoorbeeld ten oosten van Griend) en is het daarom van belang in deze (variërende) ruigebieden voldoende rust te houden.

A050 - Smient (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Smient, niet-broedvogel, Waddenzee 60000 50000 seizoensgemiddelde

4.2.10

40000 30000 20000 10000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto Arpingstone)

De smient is een vrij kleine eendensoort die herkenbaar is aan een kastanjebruine kop met een goudgeel voorhoofd. Het is een grondeleend die niet duikt en als zodanig gebonden is aan ondiepten, oeverzones en aangrenzende landerijen. In het eerste deel van het overwinteringsseizoen bevindt zich een relatief groot deel van de populatie in de zoute gebieden: de aantallen ‘pieken’ daar een maand eerder dan in de zoete gebieden. In Nederland is de soort vooral in de winter aanwezig, maar kleine aantallen (hooguit enkele tientallen) broeden ook in Nederland. De wintervogels arriveren grotendeels in september en oktober en zijn vooral afkomstig uit Scandinavië en Europees Rusland, in mindere mate ook van IJsland en de Britse Eilanden. De aantallen van de smient zijn in ons land het hoogst in de overwinteringsperiode van november tot en met maart, in april vertrekken de meeste vogels weer. De Waddenzee levert de grootste bijdrage voor de soort binnen Nederland en heeft onder andere een functie als foerageergebied en slaapplaats. De voor Nederland relevante Noordwest-Europese winterpopulatie (broedvogels uit West-Siberië en Noord-Europa) wordt geschat op 1.500.000 vogels. Hiervan verblijft 71 procent in Nederland. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De smienten verblijven in estuaria, ‘wetlands’ en graslanden die in de nabijheid van vaarten, plassen en meren liggen. Vooral in het eerste deel van het najaar/winterseizoen is hij veel te zien in estuaria en getijdengebieden. Daarna zoekt de soort steeds meer het open agrarische gebied in het binnenland op. Smienten zijn planteneters: aan de kust staan diverse algensoorten, groenwieren, zeesla, of zeegras op het menu (indien beschikbaar). Op kwelders en schorren eten ze behalve kweldergras ook de zaden van onder andere zeekraal. In het binnenland wordt veel gras gegeten. Soms zijn er nachtelijke voedselvluchten van kwelders naar het bin-

Pagina 139 van 216


nenland. Het foerageren doen de smienten vooral ’s nachts, overdag rusten de vogels op het open water van de Waddenzee. In het waddengebied vertoeven smienten vooral op de kwelders en de graslanden van de Waddeneilanden (vooral Texel), op de kwelders van de vastelandskust (vooral van Friesland) en langs het Balgzand. Rustgebied Rustplaatsen en voedselgebieden liggen soms wel op 10 kilometer afstand van elkaar, mogelijk ook verder. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het is onduidelijk of het beoogde behouddoel voor het leefgebied van de smient (een draagkracht voor een populatie van een seizoensgemiddelde van 33.100 vogels) wordt behaald, want hoewel dergelijke aantallen tot in het recente verleden (jaren 90 tot en met 2005/2006) wel aanwezig zijn geweest, lijkt er zich sinds 2005/2006 tot en met 2010/2011 een duidelijk neerwaartse trend tot beneden dit doelaantal te hebben ingezet. In de Waddenzee, waar de grootste aantallen verblijven, is de trend tussen midden jaren zeventig en de eerste decade van de 21e eeuw redelijk stabiel. Wel bestaan er verschillen tussen de westelijke (aanvankelijke toename, later stabiel) en de oostelijke Waddenzee (sterke schommelingen, geen duidelijke trend), terwijl de aantallen in de Eems-Dollard zijn afgenomen. Deze afname zou veroorzaakt kunnen worden door verandering van vegetatiesamenstelling op de kwelder van de Dollard en door overschakeling op cultuur(gras)land. In gebieden waar aquatisch wordt gefoerageerd, is de soort gevoelig voor veranderingen in de waterkwaliteit die de beschikbaarheid van groenwieren of zeegras bepalen. Uit een aanvulling van de cumulatietoets en Nadere effectenanalyse blijkt dat er slechts sprake is van verwaarloosbare effecten van menselijke activiteiten. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Behoud van het habitattype ‘zilte pionierbegroeiingen’ (H1310) is gunstig voor de smient (zie daar). Een verbeterd beheer van de kwelders (betere beweiding), zoals langs de Groningse kust gaat gebeuren, zal het voedselaanbod (kort gras) van de smient doen toenemen en daardoor een positieve uitwerking hebben op het doel. Conclusies Het is onduidelijk of de instandhoudingsdoelstelling, draagkracht voor 33.100 vogels, wordt gehaald in de eerste planperiode. De recente neerwaartse trend, die overigens ook in andere gebieden in Nederland wordt vastgesteld, kan een aanwijzing zijn voor een verminderde kwaliteit (bijvoorbeeld een verbeterde ontwatering) van binnendijkse natte graslanden die als foerageergebied voor de smient cruciaal zijn. Het tegengaan van verruiging van kwelders, waarbij het begraasbaar kwelderareaal vergroot wordt, zal positief uitwerken voor de smient, maar aandacht voor behoud of herstel van kwaliteit van buiten de Natura 2000-begrenzing gelegen foerageergebied is ook van essentieel belang.

Pagina 140 van 216


A051 – Krakeend (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Krakeend, niet-broedvogel, Waddenzee 800 700 seizoensgemiddelde

4.2.11

600 500 400 300 200 100 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De krakeend is een middelgrote eend met een overwegend grijsbruin voorkomen en een opvallende witte vlek (‘spiegel’) op de vleugel. De krakeend is een grondeleend die nauwelijks duikt en gebonden is aan ondiepten, oevergebieden en aangrenzende landbouwgebieden. De soort komt wel voor in brak water, maar mijdt zoute wateren. In Nederland is de soort het gehele jaar door aanwezig. Het aantal broedparen is sinds de jaren zeventig ongeveer vertienvoudigd, het werd in 1998-2000 geschat op 6000-7000 paren. In ons land overwinterende krakeenden komen uit Rusland, Zuid- Zweden, Noord-Duitsland en Polen. De voor Nederland relevante WestEuropese populatie wordt geschat op 60.000 vogels. Hiervan verblijft naar schatting 58 procent ’s winters in Nederland, waarvan een heel klein deel in de Waddenzee. De aantallen krakeenden zijn het grootst in september tot en met december. Het Balgzand is een van de belangrijkste gebieden in de Waddenzee. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel Het dieet van de krakeend is grotendeels plantaardig. Hij eet vooral bladeren, wortels en zaden van waterplanten zoals krans- en draadwieren en vegetatieve delen van waterplanten, soms ook valgraan op stoppelvelden. Daarnaast eet hij ook dierlijk voedsel zoals zoetwaterslakken, waterinsecten, wormen en kleine visjes. Hij zoekt zijn voedsel in ondiep zoet water waarin kranswieren en andere waterplanten groeien, bij voorkeur langs natuurlijke oevers. Rustgebied Rust- en foerageergebied overlappen. De krakeend is gevoelig voor waterrecreatie. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel is behoud omvang en kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht voor een populatie van gemiddeld 320 vogels. Gezien de huidige aantallen (met al sinds de eeuwwisseling bijna ieder seizoen meer dan de beoogde aantallen) is de ten doel gestelde draagkracht van 320 krakeenden in de Waddenzee kennelijk aanwezig. Daarbij moet in gedachten gehouden worden dat de aantalsstijging in de Waddenzee samenhangt met de stijging van de landelijke populatie broedvogels sinds de jaren 90. Een klein deel van die krakeenden verblijft kennelijk gedurende enige tijd in de Waddenzee. Behoud van de huidige situatie is voldoende om het behoudsdoel te halen.

Pagina 141 van 216


Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voor de krakeend zijn geen specifieke maatregelen nodig. Conclusie De instandhoudingsdoelstelling van een leefgebied met kwaliteit en draagkracht voor 320 krakeenden wordt wel gehaald. Behoud van de huidige situatie is hiervoor voldoende.

A052 - Wintertaling (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Wintertaling, niet-broedvogel, Waddenzee 14000 12000 seizoensgemiddelde

4.2.12

10000 8000 6000 4000 2000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De wintertaling is een kleine eend. Het mannetje heeft een bruine kop met een opvallende groene streep in de oorstreek. Het leefgebied van de wintertaling beslaat zowel zoete als zoute wateren. Belangrijke voorwaarde is dynamiek in de waterlandovergangen, bijvoorbeeld door getij in slikken, kwelders en schorren. Het is een nerveus eendje, dat gevoelig is voor verstoring. In Nederland is de soort het gehele jaar door aanwezig. De in ons land overwinterende vogels komen uit Rusland, de Baltische Staten, Scandinavië, Duitsland en Polen. De aantallen wintertalingen zijn in Nederland het grootst in september tot en met november. Waarschijnlijk blijft ook een groot deel van onze eigen broedvogels hier ‘s winters hangen, maar de omvang van de Nederlandse broedpopulatie is erg beperkt vergeleken met de totale aantallen wintervogels. De voor Nederland relevante NW-Europese populatie wordt geschat op 400.000 vogels. Hiervan verblijft in de winter 31 procent in Nederland. Wintertalingen zijn in het waddengebied vooral talrijk in de overgang van de kwelders naar het wad langs de vastelandskust, waar ze foerageren op de zaden van kwelderplanten uit de pionierzone. De aantallen in de Dollard, ooit het gebied met de grootste aantallen, nemen al sinds 1975 af, maar dat geldt niet voor de andere deelgebieden. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De wintertaling is een grondeleend die niet of nauwelijks duikt en als zodanig gebonden is aan ondiep water, oevergebieden en aangrenzende landbouwgebieden. Hij verblijft graag in kleinschalige, ondiepe wateren in ‘wetlands’ met periodiek terugkerende, of permanent aanwezige pioniervegetaties. Buiten het broedseizoen is hij te vinden op allerlei soorten zoet, brak en zout water. Het foerageergedrag bestaat uit het filteren van slikkig sediment en van ondiep water. Het voedsel verschilt naar plaats en seizoen: in herfst en winter voornamelijk zaden van water-, oeverPagina 142 van 216


en pionierplanten, ’s zomers meer dierlijk voedsel (zoetwaterslakken, insectenlarven, waterkevers, garnaaltjes, wormen). Er is een duidelijke voorkeur voor beschutte en natte delen van de Waddenzee (kwelders) waar zaden en ongewervelden worden gegeten bij laag water. Bij hoog water wordt gefoerageerd op kwelders. Rustgebied De wintertaling is gevoelig voor verstoring door wateren oeverrecreatie (Koffijberg et al. 2003). Rust- en foerageergebieden overlappen. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het is onduidelijk of het doel, een draagkracht voor een populatie van 5000 vogels, aanwezig is. De aantallen zijn sinds 1975 gemiddeld genomen afgenomen, maar met grote fluctuaties van jaar op jaar op een niveau dat iets onder het doelniveau gelegen is. Wel worden daarbij nog steeds zo nu en dan aantallen van 5000 en meer bereikt. De totale Noordwest-Europese populatie is ongeveer stabiel. De mogelijkheid bestaat dat de gemiddeld genomen lagere aantallen in de Waddenzee samenhangen met relatief beter geworden andere gebieden, maar het is ook mogelijk dat de Nederlandse Waddenzee minder geschikt is geworden voor wintertalingen. Het open neergaande patroon in de Waddenzee hangt mogelijk deels samen met strenge winters, wanneer het wad bevroren is. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Behoud en/of vergroting van het areaal zilte pioniervegetatie is noodzakelijk voor het behoudsdoel van de wintertaling. Kwelderherstel met ontwikkeling natuurlijke afwatering en natte delen, en ook herstel van zoet-zoutovergangen zullen positief doorwerken op de populatie. Conclusies Het is onduidelijk of het doel, draagkracht voor 5000 wintertalingen, wordt gehaald in de eerste planperiode. De trend in de Dollard, het belangrijkste gebied, neemt sinds de jaren 80 af. Een vergroting van het areaal aan pioniervegetatie zal positief uitwerken voor de wintertaling, maar een substantiële uitbreiding van dat areaal is niet te verwachten. Wel mag in de tweede planperiode een structurele verbetering van de kwaliteit van de kweldervegetaties worden verwacht als gevolg van de maatregelen gericht op een kortere vegetatiestructuur en verjonging van de kwelders. Dit zal naar verwachting ook leiden tot een verbeterde kwaliteit en draagkracht voor de wintertaling. Extra beheermaatregelen worden niet zinvol geacht. A053 - Wilde eend (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Wilde eend, niet-broedvogel, Waddenzee 35000 30000 seizoensgemiddelde

4.2.13

25000 20000 15000 10000 5000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


Pagina 143 van 216


De wilde eend is een relatief grote grondeleend met een bont kleurpatroon. In Nederland is de wilde eend talrijk, zij het in recente jaren in afnemende aantallen (Vergeer 2012), en het gehele jaar door aanwezig. De wilde eend komt in heel verschillende wateren voor, variërend van estuaria tot kanalen en grachten in stedelijk gebied. Het kunnen zowel zoete als zoute wateren zijn. Buiten de broedtijd worden de grootste aantallen aangetroffen in waterrijke gebieden, in estuaria, op grote meren en plassen, langs rivieren en in moerasgebieden. De voor Nederland relevante Noordwest-Europese populatie wordt geschat op 4.500.000 vogels. Hiervan verblijft 16 procent in Nederland. De wilde eend komt in de gehele Waddenzee voor. De landelijk staat van instandhouding staat (nog steeds) officieel als gunstig te boek. Ook de staat van instandhouding van de wilde eendenpopulatie in de Europese Unie is volgens ‘BirdLife’ nog altijd als gunstig te beschouwen. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De wilde eend is een grondeleend die niet of nauwelijks duikt en als zodanig gebonden is aan ondiep water, oevergebieden en aangrenzende landbouwgebieden. Hij zoekt zijn voedsel op het wateroppervlak, op de bodem van ondiep water of op droge grond. Zijn dieet kent een grote verscheidenheid. Buiten de broedtijd is zijn voedsel vooral plantaardig. Zaden, stengels en bladeren van waterplanten, eendenkroos en gras worden dan gegeten, evenals valgraan op stoppelvelden. Daarnaast eten de wilde eenden insecten, slakjes, kreeftachtigen muggenlarven, en in stedelijk gebied ook brood. Afhankelijk van het leefgebied en het voedselaanbod past de soort zijn verspreiding en foerageerwijze aan en foerageert hij ook 's nachts. In de Waddenzee foerageert de wilde eend vooral op de hogere wadplaten, de pioniervegetaties en de lage, jonge kwelders. Rustgebied De wilde eenden rusten overdag in grotere wateren, die soms 10 kilometer ver of nog verder van de voedselgebieden vandaan liggen. De wilde eend is matig tot gemiddeld storingsgevoelig. In stedelijk gebied is zijn verstoringsafstand kleiner dan op open wateren. Bij verstoring door waterrecreatie op open wateren is bij de wilde eend een verstoringsafstand vastgesteld van 130 meter. Evenals veel andere eenden kan de wilde eend windturbines op dijken en oevers als verstorend ervaren, met verstoringsafstanden van 100-350 meter, afhankelijk van de plaatselijke omstandigheden. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het is onduidelijk of het gestelde doel (een draagkracht voor gemiddeld 25.400 vogels) wordt gehaald. Uit de sinds de eeuwwisseling structureel afgenomen aantallen zou kunnen worden afgeleid dat de draagkracht voor een aantal van 25.400 vogels niet meer aanwezig is. Echter, slechts 3 keer in 30 jaar is een dergelijk aantal (meer dan 25.000 vogels) in de Waddenzee aanwezig geweest, en in veel jaren waren het er maar ongeveer 15.000. Het totale aantal in Nederland overwinterende wilde eenden volgt dezelfde trend als in de grafiek hierboven. In de laatste 5-7 jaren zijn de aantallen echter significant achteruitgegaan, gezien de recente nieuwe gegevens (Vergeer 2012). Ook het aantal broedvogels in Nederland gaat de laatste jaren achteruit. Blijkbaar is de situatie in de Waddenzee een afspiegeling hiervan en er zijn geen redenen om de oorzaak van de verminderde aantallen in de Waddenzee te zoeken.

Pagina 144 van 216


Behalve de draagkracht van de Waddenzee spelen ook andere factoren mee in de bereikte aantallen. Zo wordt de populatie-omvang van de wilde eend beïnvloed door jacht en door allerlei factoren in de broedgebieden. Daardoor bestaat de mogelijkheid dat de als doel gestelde draagkracht toch wel aanwezig is, maar niet wordt benut doordat de populatie te klein is. Het is dan ook onduidelijk of de draagkracht voor 25.400 vogels misschien toch aanwezig is, maar niet resulteert in de aanwezigheid van dat aantal wilde eenden. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voortzetting van het huidige beheer is voldoende, zeker in combinatie met de voorgestelde maatregelen voor verjonging en verminderde verruiging van de kwelders (H1330A). Conclusies Het is onduidelijk of het doel, draagkracht voor 25.400 vogels kan worden gehaald in de eerste planperiode. Oorzaken van de lagere aantallen kunnen zowel in als buiten de Waddenzee liggen. Het is waarschijnlijk dat de maatregelen die gericht zijn op een kortere vegetatiestructuur en verjonging van de kweldervegetaties van buitendijkse ‘schorren en zilte graslanden’ zouden kunnen bijdragen aan het halen van de doelstelling op iets langere termijn. Gezien de grote verspreiding van de soort in Nederland en Noordwest-Europa is de prioriteit voor extra maatregelen laag en die worden ook niet zinvol geacht. Wel is mogelijk jacht buiten het Natura 2000-gebied van geringe negatieve invloed.

A054 - Pijlstaart (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Pijlstaart, niet-broedvogel, Waddenzee 9000 8000 seizoensgemiddelde

4.2.14

7000 6000 5000 4000 3000 2000 1000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto IVNvechtplassen.nl)

De pijlstaart is een relatief grote eend. Hij valt op door de tekening van zijn chocoladebruin met witte kop en hals en door zeer lange staartpennen. De pijlstaart is een grondeleend die weinig duikt en als zodanig gebonden is aan ondiep water, oevergebieden en aangrenzende landbouwgebieden. Hij kan echter met zijn lange hals dieper water aan dan andere grondeleenden. De pijlstaart is vooral een soort van grote ‘wetlands’ met ondiep water en periodiek terugkerende, of permanent aanwezige pioniervegetaties. In Nederland is de pijlstaart het hele jaar aanwezig. Het leefgebied bestaat uit zowel zoete als zoute wateren. Het is in ons land een schaarse broedvogel (20-30 paren). Deze aantallen van de eigen broedpopulatie vallen in het niet bij de totalen in de winter. Het merendeel van de in ons land overwinterende vogels komt uit Rusland, de Baltische Staten en Scandinavië en die arriveren hier omstreeks september. De aantallen van de pijlstaart zijn in ons land groot van oktober tot en met februari en in april vertrekken de laatste vogels. De Pagina 145 van 216


voor Nederland relevante Noordwest-Europese winterpopulatie (broedvogels uit Noord-Europa en West-Siberië) wordt geschat op 60.000 vogels. Hiervan verblijft 44 procent in Nederland. De landelijke staat van instandhouding is matig ongunstig. De soort is het hele jaar present maar met geringe aantallen in mei-juli, de grootste aantallen in oktober-februari en met doortrekpieken in oktober en januari/februari. Bij de grote jaarfluctuaties spelen strenge winters een rol (aantallen veel kleiner dan in zachte winters). Belangrijke gebieden binnen de Waddenzee zijn de Boschplaat en Balgzand. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel In het najaar worden vooral kwelders, zandplaten en slikken in estuaria bezocht, waar vooral plantaardig voedsel wordt gegeten (in het broedseizoen ook dierlijk voedsel). Omdat ze graag foerageren op pionierplanten en de daarin levende bodemfauna in een vochtige tot natte omgeving, vertonen de pijlstaarten voorkeur voor gebieden met dynamiek (door getij of peilfluctuaties). Daarbij foerageren ze veel op de droogvallende platen, zwemmen of grondelen ze in ondiep water en duiken ze incidenteel dieper, tot op circa 1 meter diepte. In het voorjaar zijn ook ondiepe zoetwaterplassen en geïnundeerde of vochtige graslanden van belang. De voedselkwaliteit kan nadelig worden beïnvloed door toename van eutrofiëring en verarming van het aanbod aan waterplanten. Gebrek aan dynamiek of onnatuurlijk peilbeheer belemmert de foerageermogelijkheden. Op het wad eten pijlstaarten vermoedelijk ook kleine schelpdieren, slakjes en andere kleine bodemdieren. Rustgebied Overdag wordt gerust aan de randen van grote wateren. Verstoring door wandelende recreanten treedt op bij afstanden boven 100 meter, waarmee de soort een gemiddelde verstoringsgevoeligheid heeft. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel, draagkracht voor een populatie van 5900 vogels, zal waarschijnlijk wel behaald worden. Voor de Waddenzee schommelen de aantallen sterk, met een duidelijk positieve trend sinds de eeuwwisseling (die zich echter niet in het EemsDollard-estuarium heeft doen gelden). Gedurende de afgelopen jaren verbleven er ongeveer 6.000 pijlstaarten in de Waddenzee, hetgeen doet vermoeden dat de daarvoor benodigde draagkracht waarschijnlijk wel aanwezig is. Deze toename is opvallend omdat de populatieomvang van Scandinavische en Russische broedvogels lijkt te zijn afgenomen. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Extra maatregelen voor de pijlstaart zijn niet voorzien. Conclusie De instandhoudingsdoelstelling voor de pijlstaart, een draagkracht voor 5900 vogels, wordt waarschijnlijk wel gehaald. Voortzetting van het huidige beheer is daarvoor voldoende.

Pagina 146 van 216


A056 - Slobeend (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Slobeend, niet-broedvogel, Waddenzee 1600 1400 seizoensgemiddelde

4.2.15

1200 1000 800 600 400 200 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto Ingrid Taylar)

De slobeend is een middelgrote eend met een bont kleurenpatroon, het mannetje heeft een donkergroene kop, witte borst en kastanjebruine flanken. Beide geslachten hebben een opvallend lange en verbrede snavel. De slobeend is een grondeleend die niet of nauwelijks duikt en als zodanig gebonden is aan ondiepten, oevergebieden en aangrenzende landbouwgebieden. In Nederland is de soort het hele jaar door aanwezig. De in ons land overwinterende vogels komen vooral uit Rusland en Scandinavië. Een deel daarvan, mogelijk met een deel van onze broedvogels, gaat verder richting Frankrijk. De voor Nederland relevante Noordwest- en CentraalEuropese winterpopulatie wordt geschat op 40.000 vogels. Hiervan verblijft in de winter 63 procent in Nederland. Relatief belangrijke gebieden binnen de Waddenzee zijn de kust van Wieringen, Balgzand en de Friese kust. Het seizoensverloop vertoont min of meer het patroon van een doortrekker, met grotere aantallen in september tot en met november en in maart en april en veel kleinere aantallen in december tot en met februari.

Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De soort is alleen lokaal aanwezig in grote estuaria en het intergetijdengebied. De voedselhabitat bestaat uit zoetwatermoerassen, natte natuurgebieden, rivierarmen, plassen en meren. De slobeend foerageert bij voorkeur in ondiepere bochten en andere beschutte waterpartijen. Concentraties van ruiende vogels worden eveneens in op zulke plekken aangetroffen. De brede spatelvormige snavel van de slobeend is speciaal aangepast op het filteren van het wateroppervlak en/of dunne sliblagen om kleine diertjes en zaden te bemachtigen. De slobeend eet een grote verscheidenheid aan voedsel, maar is gespecialiseerd in watervlooien en ander zoöplankton. Daarnaast foerageert de soort op kleine (zoetwater-)mollusken, insecten en hun larven. Rustgebied In de late zomer maken slobeenden de slagpenrui door, waarbij voldoende rust belangrijk is. Voor een deel verzamelen ze zich dan in zoetwatermoerassen die beperkt toegankelijk zijn. De soort is gevoelig voor waterrecreatie en heeft een verstoringsafstand van circa 300 meter ten opzichte van watersporters. Waterrecreatie kan daarmee van invloed zijn op de aantallen en de verspreiding van slobeenden, evenals de opstelling van windturbines op de waterkant. Aangezien slobeenden profiteren van hoge dichtheden aan zoöplankton kan een sterke vermesting van ondiepe

Pagina 147 van 216


wateren, met als gevolg massale algenbloei, een storende invloed hebben op de voedselbeschikbaarheid. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel is behoud omvang en kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht voor een populatie van gemiddeld 750 vogels. Sinds het seizoen 2001/2002 wordt dit niveau nog maar incidenteel bereikt. De geringe aantallen slobeenden in de Waddenzee en de aantalsfluctuaties van de afgelopen decennia doen vermoeden dat het vooral factoren buiten de Waddenzee zijn die bepalen hoe veel slobeenden hier verblijven. Gedurende afgelopen jaren waren er tussen 400 en 800 slobeenden in de Waddenzee. De trend in de Waddenzee volgt duidelijk de landelijke aantallen. Oorzaken van de schommelingen binnen Nederland zijn niet gemakkelijk aan te geven, maar mogelijk liggen die in de broedgebieden in het noorden. Het lijkt niet aannemelijk dat maatregelen in de Waddenzee bij zouden kunnen dragen aan een eventuele verhoging van de aantallen slobeenden aldaar. Het patroon van het aantalsverloop komt sterk overeen met dat van de wintertaling. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Extra maatregelen ten behoeve van de slobeend zijn niet voorzien. Conclusie Waarschijnlijk wordt het doel, draagkracht voor 750 vogels, wel gehaald. De oorzaken van de schommelingen in aantallen liggen waarschijnlijk niet in Nederland. Voortzetting van het huidige beheer is voldoende.

A062 - Topper (n) (behoud omvang en verbetering kwaliteit leefgebied) Topper, niet-broedvogel, Waddenzee 30000 25000 seizoensgemiddelde

4.2.16

20000 15000 10000 5000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto afkomstig van: www.ivnvechtplassen.org) De topper is een duikeend, iets groter dan de nauw verwante kuifeend. Het mannetje is te herkennen aan een grijsachtig verenkleed op de rug, gecombineerd met zwarte borst en donkergroen glanzende kop. De in Nederland overwinterende vogels komen vooral uit het Oostzeegebied, maar ook uit IJsland. De staat van instandhouding van de topperpopulatie in de Europese Unie is volgens ‘BirdLife’ ongunstig. Het leefgebied van de topper bestaat uit grote zoete wateren en zoute kustwateren. Hij zoekt de minder dan 15 meter diepe wateren op die rijk zijn aan schelpdieren. In Nederland komt de soort ’s winters in grote aantallen, maar in ruimtelijke zin beperkt, voor in vooral het IJsselmeer en de westelijke Waddenzee. Voor de topper is verbetering van de kwaliteit van het leefgebied ten doel gesteld, omdat vanaf de jaren negentig de soort flink in aantal is achteruitgegaan. De landelijke aantallen worden in belangrijke mate bepaald door de aantallen op het IJsselmeer. De in de westelijke Waddenzee verblijvende vogels behoren in feite tot dezelfde groep van Pagina 148 van 216


overwinteraars, waarbij de vogels gedeeltelijk switchen tussen IJsselmeer en Waddenzee. De geconstateerde afname in de Waddenzee hangt dan ook sterk samen met de aantalsmatige trend in het IJsselmeer en zal mede het gevolg zijn van een verslechterend schelpdieraanbod aldaar (voornamelijk sublitoraal voorkomende driehoeksmosselen en recent ook quaggamosselen). Voor de topper lijkt de negatieve trend die sinds begin jaren 90 was ingezet inmiddels gestopt te zijn en is er sinds het begin van de 21e eeuw sprake van een licht herstel waarbij het doelaantal weer met enige regelmaat wordt bereikt. De aantallen fluctueren ook door winterafhankelijke reacties op ijsvorming (zowel in de Oostzee als ook in het aangrenzende IJsselmeer en in de Waddenzee zelf). De voor Nederland relevante West-Europese populatie wordt geschat op 310.000 vogels. Hiervan verblijft 26 procent in Nederland. De soort komt in ruimtelijke zin beperkt voor in de westelijke Waddenzee (boven de Afsluitdijk en west-Friese kust) en is vrijwel uitsluitend wintergast. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De topper is gespecialiseerd op tweekleppigen. Schelpdieren tot 16 millimeter zijn favoriet maar de topper eet ook grotere exemplaren, tot 30 millimeter grootte. Hij zoekt de minder dan 15 meter diepe wateren op die rijk zijn aan schelpdieren. In Nederland komt de soort vooral voor in het IJsselmeergebied, waar op driehoeksmosselen gefoerageerd wordt, en in de westelijke Waddenzee, waar hij waarschijnlijk vooral mosselen eet. Andere schelpdieren worden ook wel gegeten, zij het minder preferent. Plaatsing van vistuig in het voedselgebied kan bij de topper leiden tot verdrinkingsslachtoffers. De kans hierop is in de Waddenzee, in tegenstelling tot het IJsselmeer, klein. Rustgebied Rustende groepen van de topper verblijven doorgaans verder van de oever dan de groepen van kuif- en tafeleend. Ze rusten vaak overdag in compacte groepen en vliegen 's nachts naar voedselgebieden tot op 5-10 kilometer afstand van de rustplaats. Ook wordt, vooral bij vorst, waargenomen dat ze overdag foerageren. De topper reageert sterk op naderende waterrecreanten en laagvliegende vliegtuigen of helikopters. Boten kunnen op afstanden van meer dan 400 meter al tot opvliegende vogels leiden. Daarnaast is de soort gevoelig voor het verschijnen van barrières zoals windmolens tussen dagrustplaats en voedselgebied. Van op de oever staande windturbines kan eveneens een verstorende werking uitgaan. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel is omvang en verbetering van de kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht voor een populatie van 3100 vogels. Er is geen duidelijk knelpunt voor de topper, maar het is niet geheel duidelijk welke factoren het aantal toppers sturen. Het is lastig te bepalen wat de draagkracht van de Waddenzee is voor toppers. Deze draagkracht kan namelijk niet zonder meer worden afgeleid uit de aanwezige aantallen, want het is mogelijk dat de afname van de toppers in de Waddenzee een afspiegeling is van de totale populatie-ontwikkeling van de in Nederland overwinterende groep. De landelijke aantallen zijn de laatste 12 jaar zeer duidelijk af: van gemiddeld per maand circa 50.000 naar 12.000 vogels. In het IJsselmeer ging die afname samen met een afname van het voornaamste voedsel van de topper, de driehoeksmossel. De draagkracht van de Waddenzee hangt samen met de broedval van jonge mosselen in het sublitoraal van de westelijke Waddenzee. Die is afgenomen sinds omstreeks 1990, maar nog steeds valt er regelmatig nieuw mosselbroed. Pagina 149 van 216


Incidenteel (en recent) worden er ook grote aantallen toppers in de Waddenzee geteld: in de winter van 2008/2009 waren het er circa 10.000 en het vijfjaars gemiddelde rond 2006/2007 bedroeg ruim 4.000. Hieruit kan worden afgeleid dat de gestelde instandhoudingsdoelstelling waarschijnlijk wel zal worden bereikt. Overigens moet bij de getelde aantallen worden vermeld dat toppers lastig te tellen zijn; totaaltellingen zijn alleen per vliegtuig mogelijk en daarbij is de topper lastiger te tellen dan de –grotere en meer opvallende- eiders. Vooral de oudere tellingen zijn daardoor waarschijnlijk niet erg nauwkeurig en wellicht nog een onderschatting van de werkelijke aantallen. Door het ingezette beleid zal er in de toekomst minder intensief, en uiteindelijk helemaal niet meer op mosselzaad worden gevist. Hoe dat precies zal uitpakken voor de draagkracht voor topper is moeilijk te zeggen. Op plekken waar zich uit dat mosselzaad oude mosselbanken ontwikkelen zou de draagkracht kunnen afnemen, op plekken waar nieuw mosselzaad valt dat zich niet kan ontwikkelen tot oude mosselbanken zou de situatie juist kunnen verbeteren. Mogelijk zal ook de klimaatverandering invloed hebben op de draagkracht van de Waddenzee voor toppers (vergelijkbaar met de eiders). Vermoed wordt dat warmere winters nadelig zijn voor de broedval van mosselen. Daarnaast is het goed mogelijk dat in zachtere winters überhaupt minder toppers naar ons land komen en meer in de vaker ijsvrij blijvende Oostzee blijven overwinteren. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Een belangrijke manier om het doel betreffende topper blijvend te borgen is voldoende voedsel te reserveren in de vorm van jonge mosselen in de nabijheid van de Afsluitdijk. Verbetering van habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ (zie aldaar), in het bijzonder de schelpdierbanken, zal naar verwachting gunstig kunnen uitpakken voor de topper. Het effect op de topper moet echter worden afgewacht, omdat volwassen mosselbanken waarschijnlijk minder interessante voedselgronden vormen. Extra aandacht kan worden besteed aan voldoende rust op open water waar concentraties toppers voorkomen. Eventueel onderzoek dat naar de voedselsituatie van de topper wordt uitgevoerd dient altijd in samenhang met onderzoek in het IJsselmeer plaats te vinden. Conclusies Het is waarschijnlijk zo dat op dit moment in de Waddenzee een draagkracht voor 3100 vogels aanwezig is, maar het is een blijvend punt van zorg om te borgen dat deze draagkracht ook in stand kan blijven. Dit hangt onder andere samen met de structurele afname in de beschikbare hoeveelheid (jonge) mosselen als gevolg van klimaatverandering en de-eutrofiering.

Pagina 150 van 216


A063 - Eider (n) (behoud omvang en verbetering kwaliteit leefgebied) Eider, niet-broedvogel, Waddenzee 180000 160000 midwinteraantallen

4.2.17

140000 120000 100000 80000 60000 40000 20000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto Bram Fey)

Zie voor de eider ook de informatie bij broedvogels. De eider is jaarrond aanwezig in Nederland, vrijwel uitsluitend op het zoute water. Een deel van onze broedvogels trekt vooral in koude winters zuidwaarts en wordt dan vervangen door Deense en Zweedse broedvogels. Het seizoensmaximum van de eider in Nederland (januari) voor niet-broedvogels bedroeg in 1999/2000-2003/04 gemiddeld ongeveer 110.000 vogels, waarmee ons land naar schatting 11 procent van de internationale Europese populatie herbergt. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De voedselgebieden voor de eider zijn de schelpenbanken in ondiepe wateren van de kust (litoraal en sublitoraal), vooral de schelpenbanken in permanent onder water staande (minder dan 5 meter) delen van de Waddenzee en op droogvallende platen. In tijden van voedselschaarste zoeken eiders ook voedsel op schelpenbanken elders, vooral bij de Noordzeekust ten noorden van de Waddeneilanden, de Hollandse kust en het Deltagebied. Kleinere aantallen eiders foerageren in de Voordelta en Zoute Delta. Rustgebied Eind mei arriveren de eerste eiders in de Waddenzee om te ruien. Het is echter vooral in de winter dat grote aantallen eiders in ons land verblijven en die concentreren zich ook dan vooral in de Waddenzee. De eiders volgen meestal het getijdenritme. Tijdens laag water rusten ze in gebieden met veel wadplaten (vaak op plaatranden). In de ruitijd (zomermaanden), tegelijk ook het recreatieseizoen, zijn eiders extra kwetsbaar voor scheepsbewegingen doordat ze dan tijdelijk niet kunnen vliegen. Voldoende rust op open water is in die periode extra belangrijk. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Waarschijnlijk wordt het doel, verbetering kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van 90.000-115.000 vogels (midwinter-aantallen), niet gehaald. Na een opleving tussen 2001 en 2004 gaan de aantallen weer omlaag. In de winters 2007/2008 tot en met 2010/2011 verbleven in de Waddenzee tussen de 58.000 en 70.000 vogels. Ook voor de Noordzeekustzone en de Delta zijn de trends in de laatste tien jaar negatief. Mogelijk zijn er eiders die zich van de Waddenzee naar de Noordzeekustzone begeven (dit wordt in ieder geval geconstateerd voor het jaar

Pagina 151 van 216


2001), maar deze aantallen zijn klein en niet van overwegende invloed op de aantallen in de Waddenzee. De draagkracht van de Waddenzee voor eiders wordt sterk bepaald door de stand van halfwas- en grote mosselen, en deels door de daarop levende zeesterren en krabben. De draagkracht wordt mede bepaald door de aanwezigheid van mosselpercelen. In het kader van EVA II4 is berekend dat gemiddeld genomen in de westelijke Waddenzee daardoor 15 procent meer mosselen beschikbaar zijn als voedsel voor eiders (EVA II). Ook kunnen soms kokkels worden gegeten, dat wil zeggen in de maanden waarin die een voldoende vleesgewicht hebben. De hoofdprooi, mosselen, kan worden gevangen op wilde bestanden en op kweekpercelen. De wilde bestanden uit het verleden bestonden uit steeds weer nieuwe banken die door broedval ontstonden. Deze bron is minder rijk geworden; sinds ongeveer 1990 is de jaarlijkse broedval gemiddeld minder groot dan daarvóór. Ook de bezaaiing van deze percelen is nu zuiniger dan vóór 1990. De hoeveelheid beschikbare mosselen is dan ook structureel verminderd. Het is mogelijk dat de verminderde vestiging van mosselen in de westelijke Waddenzee samenhangt met klimaatverandering. In dat geval zou de vermindering van de broedval op de bodem blijvend kunnen zijn. Verder werken ook het optreden van de Japanse oester en Amerikaanse zwaardschede eerder in het nadeel dan in het voordeel van de mosselen uit. Effecten daarvan zijn echter voor de Waddenzee nog niet aangetoond (voor de Oosterschelde wel). Op termijn zou de instelling van onbeviste gebieden een voordeel kunnen zijn voor de eider, maar het is nog niet duidelijk of daardoor grote sublitorale mosselbanken zullen ontstaan, en als ze ontstaan is nog niet duidelijk hoe geschikt ze zullen zijn als foerageergebied voor eiders. Predatie door zeesterren zou de omvang van de wilde mosselbanken kunnen beperken en een rijk geschakeerde leeftijdsopbouw en een overvloedige aangroei van zeeanemonen en andere organismen zouden voor de eiders een nadeel kunnen betekenen. Een deel van de eiders in de Waddenzee foerageert op mosselbanken (en in nazomer en herfst eventueel op kokkels) in de oostelijke Waddenzee. Deze voedselbronnen lijken nu ongeveer stabiel en mogelijk zullen zich op de wadplaten op termijn meer mosselbanken ontwikkelen. Anderzijds staat deze voedselbron op termijn mogelijk onder druk door vestiging van Japanse oesters op de mosselbanken en door de-eutrofiering. Tot slot moet het effect van de mosselzaad-invanginstallaties worden genoemd als een onzekere factor. Zij zullen op termijn een aanzienlijke productie van jonge mosselen kunnen leveren, die enerzijds gebruik maakt van de draagkracht van het systeem, maar anderzijds stabiliteit van mosselvoorraden op de kweekpercelen kan brengen. Zowel op korte, als ook op langere termijn moet dus rekening worden gehouden met een verminderde draagkracht voor eiders ten opzichte van de jaren 80. Hoe veel minder, en of er nog een draagkracht van 90.000-110.000 eiders in stand kan blijven, valt op dit moment niet te voorspellen maar de vooruitzichten zijn over het algemeen ongunstig. Hier komt nog bij dat er in Denemarken jacht plaatsvindt op eiders, dat er slechte broedresultaten zijn in de Scandinavische broedgebieden en

4

EVA II staat voor de tweede fase van de evaluatie van het schelpdiervisserijbeleid in Nederland. Deze evaluatie heeft plaatsgevonden 1999 - 2003 onder regie van het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit.

Pagina 152 van 216


dat zachter wordende winters er ook toe kunnen leiden dat minder vogels naar de Nederlandse wateren komen om te overwinteren. Ook deze, niet beïnvloedbare factoren kunnen leiden tot structureel geringere aantallen eiders in de Waddenzee. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) De omvang van de wilde schelpdierbestanden als voedselbron voor de eider kan waarschijnlijk worden bevorderd door daarop niet meer te vissen. Deze maatregel is in het schelpdierbeleid reeds voorzien. Waarschijnlijk zullen het instandhouden en een goede bezaaiing van de mosselpercelen bijdragen in de draagkracht voor eiders. De geschiktheid van de Waddenzee voor draagkracht eiders is in geringe mate beïnvloedbaar door het voorkomen van verstoring, met name door waterrecreatie en visserij. Conclusies De draagkracht voor eiders wordt in de huidige situatie waarschijnlijk niet behaald en zal maximaal bevorderd worden door enerzijds een blijvend goede bezaaiing van de mosselpercelen en anderzijds de stimulering van het ontstaan van nieuwe wilde mosselbanken via de uitvoering van het mosselconvenant. Het halen van het doel, behoud van de omvang en verbetering van de kwaliteit van het leefgebied met een draagkracht van 90.000 –115.000 vogels, blijft ondanks de verbetering ook op langere termijn onduidelijk, als gevolg van structurele veranderingen in de Waddenzee die mogelijk samenhangen met klimaatverandering en de-eutrofiering.

A067 - Brilduiker (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Brilduiker, niet-broedvogel, Waddenzee 500 450 seizoensgemiddelde

4.2.18

400 350 300 250 200 150 100 50 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

Foto Ucumari)

De brilduiker is een kleine duikeend die overwintert in onder andere de Waddenzee, waar hij foerageert op een breed scala aan ongewervelde prooidieren. De brilduiker is in ons land zowel op zoete als zoute wateren te vinden, het meest op grotere meren en plassen en in estuaria. De voor Nederland relevante Noordwest- en Centraal-Europese populatie wordt geschat op 400.000 vogels. Hiervan verblijft ruim 3 procent in Nederland. Verreweg de grootste aantallen brilduikers verblijven in de Delta. De Waddenzee herbergt slechts kleine aantallen. Ze zijn in de Waddenzee overal, met name in geulen, in kleine aantallen bijeen te vinden.

Pagina 153 van 216


Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De brilduiker is in ons land zowel op zoete als zoute wateren te vinden, het meest op grotere meren en plassen en in estuaria. In het rivierengebied komen kleine aantallen brilduikers voor, vooral op grotere grind- en zandgaten. In tegenstelling tot veel andere duikeenden is de brilduiker dagactief. Omdat hij overdag voedsel zoekt is de brilduiker meer dan andere duikeenden gevoelig voor verstoring tijdens het voedsel zoeken. Het voedsel van de brilduiker is zeer gevarieerd en verschilt regionaal. De soort eet in veel gebieden voornamelijk driehoeksmosselen, zoetwaterslakjes en andere kleine weekdieren. Daarnaast foerageert de brilduiker plaatselijk op larven van kokerjuffers, muggenlarven, vlokreeftjes en andere kleine kreeftachtigen. Incidenteel schakelt hij ook over op plantaardig voedsel (zaden) en kleine vis (spiering). Ook is de brilduiker kwetsbaar voor verdrinking in vistuig (staand want) (van Eerden et al. 1999). Veranderingen in waterkwaliteit kunnen de draagkracht van zijn voedselbron beïnvloeden en vermindering van doorzicht van het water beperkt zijn foerageermogelijkheden. Rustgebied Vaak concentreren brilduikers zich 's nachts op (zoete) slaapplaatsen in rustige beschutte wateren. Omdat hij overdag voedsel zoekt is de brilduiker meer dan andere duikeenden gevoelig voor verstoring tijdens het voedselzoeken. Hij reageert bij afstanden van 300 tot 500 meter op verstoring door watersporters en scheepvaart. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het is waarschijnlijk dat de instandhoudingsdoelstelling voor de brilduiker in de Waddenzee: behoud van het leefgebied van de brilduiker in omvang en kwaliteit (draagkracht voor een populatie van een seizoensgemiddelde van 100 vogels) wordt gehaald, gezien het feit dat de aantallen momenteel dicht in de buurt van de doelstelling liggen en behoorlijk stabiel lijken te zijn. De landelijke trend is echter sinds begin deze eeuw negatief geworden. Deze trend zijn mogelijk eerder toe te schrijven aan de groter wordende frequentie van zachte winters (waardoor meer vogels in de Oostzee blijven overwinteren) dan aan een slechter wordende voedselsituatie in de Nederlandse overwinteringsgebieden. De recente korte reeks van strengere winters kan dan ook ten grondslag liggen aan de recent niet verder afgenomen aantallen in de Waddenzee. Oorzaken voor de landelijk minder gunstige trends zijn, behalve de geschetste relatie met klimaatontwikkeling, moeilijk aan te geven en liggen waarschijnlijk niet aan de voedselsituatie, aangezien de brilduiker een ruime voedselkeus heeft. Misschien kan het doorzicht nog een rol spelen. Rust op de foerageergebieden is gezien de grote verstoringsafstand van de brilduiker, zeer gewenst. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Extra maatregelen ten behoeve van de brilduiker zijn niet voorzien, maar de soort kan mogelijk profiteren (meer voedsel én rust) van een verbetering van de kwaliteit van ‘permanent overstroomde zandbanken’ als gevolg van de uitvoering van het mosselconvenant en de verduurzaming van de garnalenvisserij, die beide een verbetering van de bodemfauna zullen bewerkstelligen. De KRW-verkenning die gericht is op de relatie tussen slibhuishouding, vertroebeling en ecologie kan op termijn nuttige informatie opleveren voor de brilduiker, want de soort is een oogjager. De gedragsregels die deels nieuw zijn met ingang van dit beheerplan geven meer rust.

Pagina 154 van 216


Conclusies Op grond van de aantallen in de laatste jaren is het waarschijnlijk dat de instandhoudingsdoelstelling voor de brilduiker in de Waddenzee, draagkracht voor 100 vogels, wel zal worden gehaald. Extra maatregelen bovenop de maatregelen gericht op verbetering van de kwaliteit (voedsel én rust) van ‘permanent overstroomde zandbanken’ worden vooralsnog niet nodig geacht. Misschien kan het doorzicht nog een rol spelen. De KRW-verkenning kan hier mogelijk een antwoord op geven.

A069 - Middelste zaagbek (n), (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Middelste zaagbek, niet-broedvogel, Waddenzee 700 600 seizoensgemiddelde

4.2.19

500 400 300 200 100 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De middelste zaagbek is een visetende duikeend. Het mannetje is te herkennen aan een bont verenkleed, een donkergroene kop met dubbele kuif en een relatief lange, rode, gezaagde snavel. Het vrouwtje is grijsachtig en heeft een bruine kop. Zaagbekken zijn relatief grote duikeenden die met vrij veel moeite van het wateroppervlak opvliegen. Ze verblijven voornamelijk op grote zoete watersystemen en estuariene wateren. De grootste aantallen zaagbekken komen in ons land voor in de wintermaanden (oktober-april), wanneer de recreatiedruk op het open water in de regel gering is. De broedgebieden van de middelste zaagbek liggen in het noorden, in West-Europa in zuidelijke richting tot in Denemarken, Noord-Duitsland, de Nederlandse Deltawateren (met name de Grevelingen) en de Britse Eilanden. De voor Nederland relevante Noord-, Noordwest- en Centraal-Europese populatie (met broedgebieden in Noord-Europa, IJsland en Oost-Groenland) wordt geschat op 170.000 vogels. Hiervan verblijft ’s winters naar schatting 4 procent in Nederland. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De voornamelijk op zicht jagende middelste zaagbek foerageert in de ondiepe wateren van de Waddenzee op kleine vis. De soort foerageert voornamelijk in ondiepe wateren en tot op 3,5-7 meter diepte, en foerageert ook ’s nachts waarbij dan de prooi waarschijnlijk op gevoel gedetecteerd wordt. Vanwege zijn gedeeltelijke afhankelijkheid van het zicht op prooien te kunnen vinden is de helderheid van het water een belangrijke factor. De middelste zaagbek is een viseter die per dag circa 300 gram vis nodig heeft. Zijn dieet is vaak een afspiegeling van het lokale aanbod aan kleinere vis van 7-8 centimeter lang. Het bestaat vooral uit soorten zoals spiering, maar regelmatig ook uit paling, die ’s winters in de modder is ingegraven en dan waarschijnlijk ’s nachts op gevoel gevonden en gevangen wordt (Platteeuw & van Eerden 1997). Daarnaast eet de middelste zaagbek ook, maar in veel geringere mate, (water)insecten, kreeftachtigen, wormen en zoetwatermollusken. De zaagPagina 155 van 216


bekken zijn vooral gevoelig voor verstoring door windsurfers of andere waterrecreanten die in de ondiepere wateren doordringen. Ook recreatie op de waterkant en scheepvaart verstoren de soorten, ze reageren al bij afstanden vanaf 150-300 meter. Rustgebied De middelste zaagbek verblijft vooral in estuaria. De soort rust/slaapt in beschutte bochten of in de luwte van eilanden en dijken, en maakt tevens gebruik van grote gemeenschappelijke slaapplaatsen. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) De instandhoudingsdoelstelling, behoud omvang en kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van gemiddeld 150 vogels (seizoensgemiddelde), kan gezien de aantalsontwikkelingen kennelijk nog altijd worden gerealiseerd (de aantallen fluctueren in recente jaren met steeds minder extreme pieken en dalen rond die 150) en er is geen reden om aan te nemen dat daarin binnenkort verandering zal komen. Het doel wordt dus waarschijnlijk wel gehaald. De middelste zaagbek is lastig te tellen in de Waddenzee. De vogel verblijft op open water, dat voor een groot deel niet gedekt wordt door tellingen. Het al dan niet missen van groepen vogels maakt dat de aantallen enorm lijken te fluctueren. Behoud van de situatie in de Waddenzee lijkt echter voldoende om het behouddoel te bereiken. In de Waddenzee werden vanaf 1970 grote fluctuaties opgemerkt, maar maakten de aantallen sindsdien geen duidelijke en eenduidige ontwikkeling door. Het tellen van de middelste zaagbekken is vrij lastig; de verschillen tussen achtereenvolgende jaren kunnen mede hierdoor zijn veroorzaakt. De aantallen zijn laag ten opzichte van de duizenden middelste zaagbekken in de Delta, de voornaamste plaats waar deze vogels overwinteren. Ook is daar de trend sinds de jaren 70 stijgend. In de Waddenzee lijkt het alsof de laatste tien jaar de schommelingen zich op een lager niveau bevinden. Mogelijk zijn fluctuaties in de stand van in de context van de Waddenzee belangrijke prooidieren als brakwatergrondel, sprot en koornaarvis hiervoor verantwoordelijk (Aarts et al. 2008); (recente) monitoring van de visstand ontbreekt echter. De zaagbekken zijn vaak te vinden in de spuikommen bij het Lauwersmeer en bij de Afsluitdijk, zoals bij Kornwerderzand. Een aandachtspunt is, dat de middelste zaagbek gemakkelijk in visnetten verdrinkt (staandwant). Op dit moment zijn er echter geen aanwijzingen dat daardoor in de Waddenzee grote aantallen middelste zaagbekken zouden verdrinken, iets dat in het aangrenzende IJsselmeer in ieder geval in het verleden wel het geval was (van Eerden et al. 1999). Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Extra maatregelen voor de middelste zaagbek zijn niet voorzien. Conclusie De instandhoudingsdoelstelling, een draagkracht van 150 vogels, wordt waarschijnlijk wel gehaald bij voortzetting van het huidige beheer.

Pagina 156 van 216


A070 - Grote zaagbek (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Grote zaagbek, niet-broedvogel, Waddenzee 700 600 seizoensgemiddelde

4.2.20

500 400 300 200 100 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto www.ivnvechtplassen.org)

De grote zaagbek is een grote duikeend, nog wat groter en vooral zwaarder dan de middelste zaagbek. Het mannetje is te herkennen aan zijn wit tot zalmroze borst en flanken, donkergroene kop met onduidelijke kuif en een relatief lange, rode, gezaagde snavel. Het vrouwtje is grijsachtig en heeft een bruine kop. De broedgebieden van de grote zaagbek liggen vooral in Noord-Europa, maar in de Alpen komt ook een broedpopulatie voor. De in Nederland overwinterende grote zaagbekken komen vooral uit Noord-Scandinavië en Noordwest-Rusland. In koude winters zijn de aantallen groter. De voor Nederland relevante Noordwest- en Centraal-Europese populatie wordt geschat op 250.000 vogels. Hiervan verblijft naar schatting 5 procent in Nederland, vooral op het zoete water. De grootste aantallen worden geteld in het IJsselmeer (seizoensgemiddelde daar tussen de 500 en ruim 3000 vogels. De landelijke trend is sinds de jaren 70 min of meer constant, maar grote piekaantallen (van tot boven de 10.000 vogels) zijn vanaf de jaren 80 nooit meer vastgesteld. De waarschijnlijke oorzaak van de landelijk zeer ongunstige staat van instandhouding is niet gelegen in de Waddenzee. Op de Waddenzee worden vooral grote zaagbekken waargenomen als het IJsselmeer dicht ligt door vorst, of met harde zuidelijke winden, wanneer ze ten noorden van de Afsluitdijk schuilen. Ecologische randvoorwaarden Foerageer- en rustgebied en voedsel De grote zaagbek is een viseter. Zijn stapelvoedsel in de Waddenzee wordt, evenals in het IJsselmeer (Platteeuw 1985), gevormd door spiering. De vogel foerageert soms in grote sociale groepen. De grote zaagbek verblijft voornamelijk op grote zoete watersystemen en estuariene wateren. Bij strenge vorst met ijsvorming op het water zoekt de soort ook ijsvrije rivieren, zand- en grindgaten in binnenland op of ijsvrije havenbekkens, soms ook de kustwateren van de Noordzee. Bij vorst zijn vaak enorme concentraties van grote zaagbekken in wakken te vinden, waar ze langs en vlak onder het ijs jagen. De grote zaagbekken jagen voornamelijk in ondiep water en tot op 10 meter diepte, soms jagen ze gezamenlijk in grote sociale groepen. De grote zaagbek is een ‘oogjager’ die afhankelijk is van niet al te troebel water. Bij lichte troebeling weten ze de als reactie daarop wat hoger in de waterkolom voorkomende prooivis nog wel via ‘sociale foerageertechnieken’ te bemachtigen, zware troebeling kan succesvol foerageren belemmeren. De grote zaagbek is vooral gevoelig voor verstoring door windsurfers of andere waterrecreanten die in

Pagina 157 van 216


de ondiepere wateren doordringen. Ook recreatie op de waterkant en scheepvaart verstoort de grote zaagbek; hij reageert al bij afstanden van meer dan 300 meter. De grote zaagbek is vooral gevoelig voor verstoring door windsurfers of andere waterrecreanten die in de ondiepere wateren doordringen. Ook recreatie op de waterkant en scheepvaart verstoort de grote zaagbek; hij reageert al bij afstanden van meer dan 300 meter. Omdat de soort in Nederland vooral als wintergast voorkomt, is de temporele overlap met de waterrecreatie echter in de regel beperkt Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het is niet waarschijnlijk dat de instandhoudingsdoelstelling voor de grote zaagbek in de Waddenzee, behoud omvang en kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor 70 vogels, zonder meer gehaald wordt. De geringe getelde aantallen van de afgelopen jaren zijn daarvoor een goede indicator en het feit dat de soort in 2009/2010 nog wel boven het doelaantal kwam, is waarschijnlijk volledig toe te schrijven aan de toen relatief strenge winter. Het is een soort die niet op hoogwatervluchtplaatsen wordt geteld, omdat de grote zaagbek vrijwel altijd op het water blijft. De aantallen zijn zo klein, dat als je een groepje mist, dit voor grote effecten in de grafiek zorgt. Deze twee factoren maken de tellingen vrij onbetrouwbaar. Verder is de Waddenzee een relatief onbelangrijk gebied in vergelijking met het IJsselmeer, zodat kleine verschuivingen in de geschiktheid van het IJsselmeer al kunnen leiden tot schommelingen in de Waddenzee-aantallen. Mogelijk is de voedselbeschikbaarheid in de vorm van kleine vis suboptimaal. Lokale verstoring onder andere door de garnalenvisserij en rust in zijn algemeenheid zijn aandachtspunten. Een andere factor die het bereiken van het doelaantal mogelijk negatief beïnvloedt, is het optreden van steeds zachtere winters, waardoor een groot aandeel van de populatie mogelijk in de vaker ijsvrij blijvende Oostzee overwintert. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Een lichte verbetering van de voedselsituatie (en daarmee de draagkracht voor de grote zaagbek), te weten een groter bestand aan kleine vis, wordt wellicht mogelijk als gevolg van de verduurzaming van de garnalenvisserij waardoor bijvangsten afnemen. Extra maatregelen worden voor deze soort niet zinvol geacht. Conclusies Het is waarschijnlijk dat de instandhoudingsdoelstelling voor de grote zaagbek in de Waddenzee, draagkracht voor 70 vogels, niet zonder meer zal worden gehaald. De verwachting luidt dat de verduurzaming van de garnalenvisserij op termijn een lichte verbetering van de draagkracht kan betekenen voor de grote zaagbek, vanwege een verbetering van de stand aan kleine vis (ook kwaliteitskenmerk van het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’) als gevolg van verminderde bijvangst. Hiermee wordt het doel waarschijnlijk bereikt in de tweede planperiode. De waarschijnlijke oorzaak van de landelijk geconstateerde achteruitgang ligt vermoedelijk echter niet in de Waddenzee.

Pagina 158 van 216


A103 - Slechtvalk (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Slechtvalk, niet-broedvogel, Waddenzee 80 70 seizoensmaxima

4.2.21

60 50 40 30 20 10 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


Na de enorme terugval van de populatie slechtvalken door milieuverontreiniging in de periode 1960-1970 in geheel Europa, heeft een verrassend goed herstel plaatsgevonden. Momenteel is de slechtvalk in de meeste landen talrijker dan voor de populatiecrash. Naast de aanzienlijke winterpopulatie herbergt Nederland tegenwoordig zelfs een kleine broedpopulatie. De slechtvalk is een kosmopoliet, die met uitzondering van Antarctica op alle continenten voorkomt, zij het in verschillende ondersoorten. De Nederlandse winterpopulatie bestaat uit de kleine eigen broedpopulatie en overwinteraars uit Noord-Europa. Het aandeel van Nederland binnen de Europese Unie wordt geschat op 1 procent. De slechtvalk is in het waddengebied een wintergast en doortrekker, en recent ook broedvogel. De soort is ’s winters overal langs de vastelandskust te vinden. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De slechtvalk verblijft vooral in of rond waterrijke ‘wetlands’ met zoute of zoete wateren en in waterrijke polderlandschappen. Hij zoekt vooral gebieden op met grote concentraties eenden en steltlopers. De slechtvalk heeft zich gespecialiseerd in het vangen van vogels, vooral middelgrote watervogels zoals eenden en steltlopers in de wetlands en duiven in het stedelijk gebied. In het waddengebied vangt hij veel bonte strandlopers, omdat deze vogel relatief klein is en de slechtvalk hiermee makkelijker kan wegvliegen van concurrerende roofvogels. Overwinterende vogels zijn plaatstrouw en iedere vogel heeft een afgebakend winterterritorium dat hij verdedigt tegen soortgenoten. Hij of zij overwintert doorgaans als eenling, maar soms ook gepaard (Beemster 1993). Rustgebied De verblijfplaats van de slechtvalk is vaak een uitzichtpunt in het open landschap. Behalve in bomen met een kale kroon zit de vogel vaak op kunstmatige bouwsels: op hoogspanningsmasten, palen of hekken, en in estuariene gebieden ook op (licht)bakens en rijshoutdammen. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Gegeven de beschikbare ruimte en de grote aantallen prooien in het waddengebied is de gewenste draagkracht voor een seizoensmaximum van gemiddeld 40 slechtvalken wel aanwezig. In overeenstemming daarmee is er in het aantalsverloop van Pagina 159 van 216


de slechtvalk een stijgende trend te zien, met af en toe kleine schommelingen. Het beoogde doel: behoud omvang en kwaliteit van het leefgebied van de slechtvalk (draagkracht voor seizoensmaximum van gemiddeld 40 vogels), wordt dus wel behaald. Om onduidelijke redenen is de populatie in de Waddenzee in 1997 kortstondig afgenomen, maar sindsdien is er weer sprake van een geleidelijke toename tot een niveau van een seizoensmaximum van niet minder dan 75 vogels in 2010/2011. Behoud van de huidige situatie is voldoende. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Bij voortzetting van het huidige beheer en beleid (bijvoorbeeld handhaving rust) in dit gebied zal het behouddoel wel behaald worden. Conclusies De ten doel gestelde draagkracht voor een seizoensmaximum van 40 slechtvalken in de Waddenzee is aanwezig en er hoeven dan ook geen speciaal op deze soort gerichte (beheer)maatregelen te worden uitgevoerd. Als gespecialiseerde vogeljager profiteert de slechtvalk in ieder geval van alle op handhaving en verbetering voor steltlopers en eenden gerichte maatregelen.

A130 - Scholekster (n) (behoud omvang en verbetering kwaliteit leefgebied) Scholekster, niet-broedvogel, Waddenzee 250000

seizoensgemiddelde

4.2.22

200000

150000

100000

50000

0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto IVNvechtplassen)

Buiten het broedseizoen komt de scholekster voornamelijk op de Wadden (circa 125.000 stuks) en in de Delta (40.000) voor. De totale Noordwest-Europese populatie wordt geschat op zo’n 1 miljoen exemplaren, waarvan 25 procent in Nederland kunnen verblijven. Sinds het begin van de jaren 90 zijn de aantallen scholeksters in Nederland fors afgenomen, hetgeen onder andere veroorzaakt werd door de sindsdien verslechterde voedselsituatie. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel Scholeksters zoeken hun voedsel vooral op wadplaten. De hoogste dichtheden van scholeksters worden aangetroffen in de buurt van mosselen kokkelbanken. Het belangrijkste voedsel bestaat uit kokkels, op de voet gevolgd door mosselen, wadpieren en zeeduizendpoten. Tijdens het overtijen en in periodes met noordwestelijke wind en verhoogde waterstanden worden in binnendijks gelegen graslanden ook regenwormen gegeten. Scholeksters zijn bovendien plaatsgetrouw ten aanzien van voedsel- en rustgebieden en individuele scholeksters leven in een relatief klein ge-

Pagina 160 van 216


bied (onder andere. Ens 1992). Scholeksters die hun voedselgebieden verlaten als gevolg van verstoring, een koude-inval of om andere redenen kunnen dus niet op voorhand terecht in gebieden waar al andere scholeksters aanwezig zijn. Rustgebied De gezamenlijke rustplaatsen liggen in de buurt van de foerageergebieden en bestaan uit rustige, open gebieden, met een lage vegetatie, zoals stranden, zandbanken, kwelders, dijken, graslanden en akkers. Zowel op hoogwatervluchtplaatsen als in voedselgebieden zijn de scholeksters gevoelig voor verstoring door recreanten zoals wadlopers, wandelaars en kitesurfers. Onder andere in het waddengebied concentreren zich na het broedseizoen grote aantallen om te ruien en te overwinteren. Alleen in zeer strenge winters verlaten de scholeksters (deels) Nederland.

Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het is onduidelijk of het doel, behoud omvang en verbetering kwaliteit leefgebied met een draagkracht voor een populatie van 140.000-160.000 vogels (seizoensgemiddelde), bereikt is (in termen van draagkracht) of kan worden met beheermaatregelen. De aantallen overwinterende scholeksters zijn hierboven aangegeven voor de westelijke en oostelijke Waddenzee (in de Dollard zijn de aantallen veel lager, momenteel minder dan 5000). De aantallen in de westelijke Waddenzee lijken zich de laatste 10 jaar te stabiliseren rond de 40.000 vogels, wat een duidelijk lager niveau is dan de jaren daarvoor. In de oostelijke helft nemen de aantallen al geruime tijd met circa 3000 vogels per jaar af (Ens et al. 2009). In 2005 waren er circa 125.000 vogels in de gehele Waddenzee, in 2006/2007 tot en met 2010/2011 namen de aantallen nog verder af van 112.000 tot rond de 90.000. Al deze getallen suggereren nadrukkelijk dat het met de draagkracht van het gebied ten opzichte van de doelstelling niet helemaal op orde is, maar oorzaken buiten de Waddenzee spelen stellig ook een rol. In de Delta, waar kleinere aantallen overwinteren, zijn de aantallen scholeksters sinds 1990 zelfs gehalveerd, hetgeen ook in de richting van oorzaken buiten de Nederlandse intergetijdengebieden wijst. De meeste scholeksters die in de Waddenzee overwinteren broeden in binnendijkse graslanden. Ook daar zijn de aantallen sinds de jaren 80 sterk afgenomen. Aangenomen wordt dat de rust in het waddengebied om voedsel te zoeken en om tijdens hoogwater ergens te kunnen overtijen voldoende is. Voor de Waddenzee is daardoor de voedselsituatie de belangrijkste factor die de draagkracht bepaalt. Voedselsituatie in de Waddenzee en broedsucces zijn waarschijnlijk onderling gekoppeld; hoe beter de scholeksters de winter doorkomen, hoe beter hun uitgangspositie voor het leggen van eieren en het grootbrengen van jongen. De voedselsituatie in de Waddenzee was in de afgelopen jaren redelijk, met 1500 á 2000 hectare mosselbanken, een redelijke kokkelstand en een gering effect van Pagina 161 van 216


kokkelvisserij. Op grond daarvan zou de gewenste draagkracht wel aanwezig moeten zijn geweest. Voorspellingen ten aanzien van de planperiode zijn niet te geven. Door de beëindiging van de mechanische kokkelvisserij en het beleid gericht op herstel van mosselbanken zijn er ook in de toekomst geen grote aanslagen op de voedselvoorraden te verwachten. Het is wel denkbaar dat de nu in gang gezette maatregelen ter verbetering van de voedselvoorraden in termen van kokkels en mosselen vooralsnog nog onvoldoende vrucht hebben afgeworpen om de draagkracht weer om te buigen tot het gewenste niveau. De geleidelijk toenemende bestanden van de Japanse oester zouden bovendien op termijn ook ten koste kunnen gaan van de kokkelbestanden. Droogvallende mosselbanken blijken zich overigens goed te ontwikkelen in oesterbanken, zodat een mengvorm ontstaan is. De banken van de Amerikaanse zwaardschede liggen over het algemeen niet op de plaatsen waar kokkel- en mosselbanken voorkomen, maar amerikaanse zwaardschedes gebruiken net als Japanse oesters wel dezelfde voedselbron als kokkels en mosselen. Mogelijk is ook de de-eutrofiering van het water van de Waddenzee een factor die heeft bijgedragen aan lagere schelpdierbestanden. Ook klimaatverandering kan door verminderde recrutering tot gevolg hebben dat er minder kokkels, nonnetjes en mosselen komen, en indirect kan het broedsucces van scholeksters beïnvloed worden door de voedselsituatie in de Waddenzee, doordat de conditie die ’s winters wordt opgebouwd door kan werken in het broedseizoen. Naast dit alles is het zeker ook denkbaar dat de sterk verminderde ecologische kwaliteit van de Nederlandse graslanden, resulterend in goed ontwaterde, weinig biodiverse en bodemfauna-arme productiegraslanden met vrijwel alleen Engels raaigras, inmiddels zo veel minder broedende scholeksters (en andere weidevogels als kievit, grutto etcetera) kan onderhouden dat ook daardoor de aantallen in Waddenzee en Delta overwinterende scholeksters achteruit gegaan zijn. Mocht de draagkracht in de Waddenzee in de toekomst wel voldoende zijn, dan wil dat nog niet zeggen dat de streefaantallen worden gehaald. Het broedsucces van de scholeksters was in de afgelopen decennia over het algemeen gering, zowel langs de waddenkust als in het binnenland (Ens et al. 2008). Dat lijkt het gevolg te zijn van veranderde methoden in het graslandbeheer, de vervroegde maaidata en de daarvoor noodzakelijke ontwatering van de weilanden, maar ook van de overwegend droge voorjaren van de afgelopen jaren. De kans op het uitkomen van eieren en het succesvol grootbrengen van jongen worden daardoor verkleind. Ondanks het feit dat mogelijk een positief effect kan uitgaan van de kennisopbouw met experimenten (pilots) ten aanzien van mosselbanken (de Waddenfondsprojecten "Mosselwad" en "Waddensleutels") blijft gezien al de onzekerheden het oordeel ‘onduidelijk’ voor de haalbaarheid van het gestelde doel voor de scholekster. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) De handkokkelvisserij wordt volgens de verstrekte Natuurbeschermingswetvergunningen niet geacht significante effecten te hebben voor de scholekster als broedvogel. Lokaal zijn echter wel effecten mogelijk, want scholeksters én de kokkelvissers maken graag gebruik van de kokkels op de hooggelegen wadplaten vlak onder de eilanden, wanneer daar hoge kokkeldichtheden voorkomen. Partijen hebben in 2011 meerjarenafspraken over handkokkelvisserij in de Waddenzee gesloten. Het verminderen van de visserijdruk volgens dit akkoord draagt bij aan de herstelopgave voor de scholeksters. Het quotum bedraagt 2,5 procent van de totale hoeveelheid kokkels. In jaren met weinig kokkels worden de voor de vogels meest waardevolle gebieden gesloten en wordt in andere gebieden beperkt gevist. Voor veel gebieden wordt het aantal tegelijkertijd actieve vissers beperkt. Gebieden direct ten zuiden van de eilanden en nabij belangrijke hoogwatervluchtplaatsen worden in kokkelarme Pagina 162 van 216


jaren niet bevist. Dit heeft niet alleen een positief effect op scholeksters, maar vooral ook op kuikens van eiders. In deze gebieden zal in kokkelrijke jaren buiten de broedtijd beperkt worden gevist. Indien er weinig jonge kokkels zijn, wordt er minder gevist dan in jaren met veel jonge kokkels. De effectiviteit van de afspraken die zijn gemaakt om het effect van handkokkelvisserij op de voedselbeschikbaarheid verder te beperken, zal in de komende planperiode geëvalueerd moeten worden. Er zal onderzoek plaatsvinden naar de invloed van handkokkelvisserij, alsmede naar de invloed van andere factoren op het draagvlak voor scholeksters. Onderdeel van dit onderzoek is het effect van handkokkelvisserij op de biomassa en groeisnelheid van de op beviste banken overgebleven kokkels. De afspraken van het akkoord worden geëvalueerd uiterlijk in 2018. Op bestaande hoogwatervluchtplaatsen dient in ieder geval tijdens hoogwater voldoende rust gewaarborgd te worden. Verder dient monitoring van het schelpdierenbestand plaats te vinden om ook in de komende jaren na te kunnen gaan of voedseltekort in de Waddenzee een rol kan spelen in de aantalsontwikkelingen van de scholekster. Lopend onderzoek (Sovon) naar mogelijke oorzaken van afname van de populatie dient te worden voortgezet, evenals de kennisopbouw ten aanzien van droogvallende mosselbanken (als voedselfunctie voor de scholekster), afhankelijk van de resultaten van de lopende experimenten. Daarbij is ook de recente (mogelijk positieve) ontwikkeling van vestiging van mossels op Japanse oesterbanken van belang (zie doelrealisatie ‘slik- en zandplaten’, H1140). Conclusies Het is onduidelijk of er in de planperiode een draagkracht voor 140.000-160.000 vogels zal zijn. Monitoring van het schelpdierenbestand en onderzoek naar de oorzaak (oorzaken) van achteruitgang van de aantallen scholeksters dient te worden voortgezet om daarover in de toekomst uitspraken te kunnen doen. Waarschijnlijk zijn er positieve effecten te verwachten van een mindere bevissing van de kokkelbanken dichtbij de Waddeneilanden. Op langere termijn, in de tweede of derde planperiode, zal met de ingezette en in te zetten maatregelen de draagkracht waarschijnlijk wel worden bereikt. Of de doelaantallen ook weer op peil komen, zal mede afhankelijk zijn van het generieke landelijke weidevogelbeleid.

A132 - Kluut (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Kluut, niet-broedvogel, Waddenzee 12000 10000 seizoensgemiddelde

4.2.23

8000 6000 4000 2000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto M.Buschmann)

Pagina 163 van 216


Zie ook de kluut als broedvogel. De kluut is jaarrond aanwezig in Nederland, maar de meeste vogels trekken ’s winters weg naar het zuiden. In december-februari worden in ons land weinig kluten gezien. De Europese winterpopulatie is kwetsbaar door zijn concentratie in een klein aantal gebieden. Nederland (onder andere de Dollard) vervult tijdens de trektijd een belangrijke functie als pleisterplaats voor kluten die in Duitsland, Denemarken en Zweden broeden. Deze trek vindt vooral plaats in augustus-november en maart-april. Het seizoensmaximum van de in Nederland aanwezige vogels valt in juli en bedroeg in 1999/2000 tot en met 2003/2004 gemiddeld ongeveer 16.000 vogels. Nederland herbergt daarmee in het totaal naar schatting 22 procent van de internationale Europese populatie. Het voorkomen van doortrekkers, nazomerpleisteraars (inclusief ruiende vogels) en overwinteraars van de kluut is gebonden aan getijdengebieden en in mindere mate aan grote moerasgebieden (Oostvaardersplassen). Gevoeligheid van de kluut voor klimaatsveranderingen is ook mogelijk, in verband met een zeespiegelrijzing en verlies van slikkige platen. In de Waddenzee fluctueert het seizoensgemiddelde aantal kluten al sinds begin jaren 80 zonder een duidelijk positieve of negatieve trend tussen de 6000 en de 10.000 vogels. Hoewel de aantallen kluten in de westelijke Waddenzee toenemen en in de beide andere deelgebieden afnemen (Ens et al. 2009), worden de grootste (hoewel ook afnemende) aantallen nog steeds bij Noord-Friesland Buitendijks en in de Dollard waargenomen. De afname in het oosten lijkt samen te hangen met de afnemende broedvogelaantallen op (vooral) de Fries-Groningse kust. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel Het voedselbiotoop bestaat uit slibrijke intergetijdenplaten, oevers van kreken of prielen en gebieden met 0-15 centimeter diep water in getijdengebieden en in zoetwatermoerassen, bijvoorbeeld inlagen en grote moerasgebieden. Kluten zoeken bij voorkeur hun voedsel, zoals kleine kreeftachtigen, insecten en wormen, op slikkige platen (met een lutumgehalte van meer dan 17 procent) en langs geulranden. Gebieden met zandige bodems worden niet gemeden maar zijn minder goede voedselgebieden voor de kluten omdat de soort hier met de kenmerkende voedingstechniek niet uit de voeten kan (maaiende bewegingen in de bovenste wateren bodemlaag). Rustgebied In de ruitijd verzamelen de kluten zich op slibrijke intergetijdenplaten zoals die voorkomen in de kwelderwerken en in de Dollard, of in grote ondiepe, vaak beschutte wateren. De rustbiotoop bestaat uit ondiep water. In getijdegebieden bepalen eb en vloedritme de dagindeling, de vogels ‘overtijen’ dan op hoogwatervluchtplaatsen. Buitendijks rusten kluten tijdens de hoogwaterperioden vooral in grote groepen langs randen van kwelders. Binnendijks rusten de kluten in inlagen en open moerassen. Aangetoond is dat verstoring van de kluten kan optreden wanneer hoogwatervluchtplaatsen binnen een straal van 500 meter benaderd worden. Vooral landrecreatie in de kustgebieden bedreigt de rust van de kluut. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het beoogde doel, namelijk het behoud van het leefgebied van de kluut in omvang en kwaliteit met een draagkracht voor een populatie van seizoensgemiddelde van 6.700 vogels, wordt waarschijnlijk wel gehaald. Wel komen er de laatste tien jaar niet meer de pieken in aantallen voor zoals in de jaren 80 en 90, met uitschieters tot gemiddeld bijna 10.000 vogels, maar het doelaantal wordt in de meeste jaren wel overschreden. Het wegvallen van de piekaantallen hangt waarschijnlijk samen Pagina 164 van 216


met de verminderde jongenproductie langs de Gronings-Friese kust als gevolg van vossenpredatie. Er zijn geen aanwijzingen dat de draagkracht voor wat betreft de voedselsituatie terug is gelopen, en het oppervlak aan hoogwatervluchtplaatsen is ook geen probleem. Landelijk blijven de niet-broedende kluten op een stabiel niveau. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voor maatregelen ter verbetering van het broedsucces: zie subparagraaf 4.15 over de kluut als broedvogel. Conclusie Het doel van draagkracht voor 6700 vogels wordt waarschijnlijk wel gehaald. Succesvolle maatregelen tegen vossen zullen ook de aantallen niet-broedvogels doen stijgen.

A137 - Bontbekplevier (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Bontbekplevier, niet-broedvogel, Waddenzee 4000 3500 seizoensgemiddelde

4.2.24

3000 2500 2000 1500 1000 500 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto Andreas Trepte, www.photo-natur.de)

De bontbekplevier is een kleine steltloper die nestelt op schaars begroeide plekken, meestal in kustgebieden. De meeste van de Nederlandse broedvogels trekken in de winter naar het zuiden en ze maken daarbij plaats voor bontbekplevieren uit noordelijkere broedgebieden. De soort is dan vooral een doortrekker, waarbij de aantallen tijdens de najaarstrek (augustus en september) verreweg het hoogst zijn. Het seizoensmaximum van de in Nederland aanwezige vogels (in september) bedroeg in 1999/1900 tot en met 2003/2004 gemiddeld ongeveer 11.000 vogels. Nederland herbergt daarmee in het totaal naar schatting 5,5 procent van de internationale Europese populatie. De Waddenzee levert voor de bontbekplevier de grootste bijdrage binnen Nederland. Niet-broedvogels van zowel de nominaatvorm als van de ondersoorten tundrae (Noord-Scandinavië, Noordwest-Rusland en Siberië) en psammodroma (IJsland en Groenland) trekken door Nederland in augustus en september. In het voorjaar zijn doorgaans twee doortrekpieken in ons land te onderscheiden. In maart passeren bontbekplevieren van de ondersoort hiaticula. In mei trekken de noordelijke bontbekplevieren door ons land die in West-Afrika hebben overwinterd, het kunnen dan vogels van de twee ondersoorten tundrae en psammodroma zijn. In de winter zijn de aantallen bontbekplevieren in Nederland gering. Terwijl het aantal doortrekkende bontbekken sinds het midden van de jaren 90 een stijgende trend heeft ingezet, is ook de Nederlandse winterpopulatie sinds 1975 gestaag gegroeid en met 50 procent

Pagina 165 van 216


toegenomen. In het waddengebied zijn de grootste aantallen te vinden langs de Friese noordkust, rond de Eems-Dollard en op Texel. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De bontbekplevier is sterk gebonden aan intergetijdengebieden. De meeste vogels volgen het getijdenritme, al foerageert een deel van de vogels ook op de rustplaatsen tijdens hoogwater. De voedselbiotopen zijn de drooggevallen vaak zandige getijdenplaten waarbij de voorkeur uitgaat naar harde bodems in het wad met veel darmwier (Enteromorpha). Bontbekplevieren zoeken hun voedsel veelal hoog op de getijdenplaten, vaak dicht tegen de kwelders en schorren aan. Favoriete voedselgebieden zijn hoger gelegen delen van zandplaten op korte afstand van de hoogwatervluchtplaatsen. Tijdens hoog water ziet men bontbekplevieren vaak ook foeragerend op de kwelders en schorren. Het voedsel van de bontbekplevier bestaat uit zeeduizendpoten, kleine krabben en andere kreeftachtigen, wormen, insecten en wadslakjes. Rustgebied De rustbiotopen of gezamenlijke hoogwatervluchtplaatsen zijn gelegen op zandplaten, stranden, maar ook op kwelders en schorren en binnendijks in inlagen of op kale akkers. Op akkers ziet men bontbekplevieren vooral tijdens stormvloed. Hoogwatervluchtplaatsen kenmerken zich door geringe vegetatiebedekking. De bontbekplevier heeft een gemiddelde gevoeligheid voor verstoring (vanaf 100-300 meter afstand). Recreanten die de broedplaatsen en bij vloed hoogwaterrustplaatsen verstoren, zoals wandelaars, wadlopers en kitesurfers, vormen daarbij de grootste bedreiging Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het beoogde doel, namelijk het behoud van het leefgebied van de bontbekplevier in omvang en kwaliteit (draagkracht voor een populatie van een seizoensgemiddelde van 1.800 vogels), wordt wel behaald, gezien het feit dat de aantallen in 2010/2011, dankzij een stijgende trend, al tot bijna 3.500 exemplaren zijn opgelopen. Er is geen reden om aan te nemen dat die draagkracht binnen afzienbare tijd zal verminderen. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Extra maatregelen ten behoeve van de bontbekplevier zijn niet nodig en daarom ook niet voorzien. Conclusie De instandhoudingsdoelstelling voor niet-broedende bontbekplevieren in de Waddenzee, kwaliteit en draagkracht van leefgebied voor 1800 vogels, wordt wel gehaald. Voortzetting van het huidige beheer en gebruik is voldoende voor het behoud van het leefgebied.

Pagina 166 van 216


A140 - Goudplevier (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Goudplevier, niet-broedvogel, Waddenzee 30000 25000 seizoensgemiddelde

4.2.25

20000 15000 10000 5000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto J.M.Garg)

De goudplevier is een steltloper die broedt in veen- en moerasgebieden in het noorden van Europa en West-Siberië. Het is een trekvogel die overwintert in WestEuropa, vooral in Frankrijk, rond de Middellandse Zee en bij de Kaspische Zee. De goudplevier is vooral doortrekker, met pieken in november en maart, geringe aantallen in december/januari en is bijna afwezig in mei-juli. In het najaar (oktobernovember) zijn meer dan 200.000 doortrekkers gedurende enige tijd aanwezig in ons land. In Nederland overwinteren gemiddeld 50.000-60.000 goudplevieren. De aantallen wisselen en zijn sterk afhankelijk van de heersende weersomstandigheden. Zodra de vorst in Nederland invalt trekken veel goudplevieren alsnog verder naar het zuiden. Ze keren dan doorgaans niet meteen weer terug naar ons land wanneer de vorstgrens weer naar het noorden opschuift. De voor Nederland relevante populatie van West-Europa en Noordwest-Afrika wordt geschat op 800.000 vogels. Hiervan verblijft naar schatting 30 procent in Nederland. De staat van instandhouding van de goudplevierpopulatie in de Europese Unie is volgens ‘BirdLife’ ongunstig. De staat van instandhouding van de goudplevier wordt in Nederland als zeer ongunstig aangemerkt. In de Waddenzee komt de goudplevier verspreid voor, met name op Texel, Ameland en in Noord-Friesland Buitendijks, en in mindere mate ook op de Groninger kwelders. De soort komt verspreid voor langs eilanden vastelandkusten, met enige concentratie in onder andere de Dollard. Voor zover de afname sinds 2001 het gevolg zou zijn van verruiging van de kwelders, kan de draagkracht van de vastelandskwelders voor de soort weer verhoogd worden door intensievere beweiding. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De goudplevier is een typische weilandvogel, maar foerageert ook wel op wadplaten. Het intergetijdengebied wordt vooral vroeg in het overwinteringsseizoen, in de nazomer/herfst, bezocht. De goudplevieren foerageren dan op droogvallende platen of op kwelders en schorren, altijd dicht in de buurt van de kust. Ook foerageren ze in het binnenland, waar hun voedselbiotoop vooral uit graslanden met korte grazige vegetatie bestaat. Goudplevieren vertonen daarbij voorkeur voor oude graslanden op kleigronden en op klei-op-veen. De goudplevier voedt zich met bodemfauna, in het binnenland hoofdzakelijk met regenwormen, die hij op zicht detecteert. Daar-

Pagina 167 van 216


naast eet hij ook larven van langpootmuggen (emelten) en kevertjes. Op het wad eten de goudplevieren vooral zeeduizendpoten, kokerwormen, kleine krabben en schelpdieren. Rustgebied De hoogwatervluchtplaatsen zijn buitendijks gelegen hogere kwelders en schorren, of binnendijkse graslanden of akkers. Goudplevieren zijn vrij gevoelig voor verstoring en verstoorde groepen blijven na verstoring langdurig rondvliegen. Een regelmatig gelijktijdig optreden van verschillende vormen van verstoring, zoals jagende roofvogels en recreanten, kan leiden tot het verdwijnen van de goudplevieren uit de voorkeursgebieden. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het is onduidelijk of het beoogde doel om het leefgebied van de goudplevier in omvang en kwaliteit te behouden (draagkracht voor een populatie van seizoensgemiddelde van 19.200 vogels) wordt gehaald zonder inzet van maatregelen. De soort is weliswaar in de jaren tachtig in de Waddenzee in aantal toegenomen en is sindsdien min of meer stabiel gebleven tot de eeuwwisseling, zij het met grote fluctuaties. Deze toename heeft mogelijk te maken gehad met verslechtering van het binnenlandse leefgebied (landbouwgebieden). Inmiddels lijkt de grens van de draagkracht van de Waddenzee echter nu wel bereikt en mogelijk zelfs al overschreden te zijn, zodat de toenemende verruiging van de kwelders mede de oorzaak kan zijn van de sinds 2000/2001 tot en met 2010/2011 geleidelijk aan (met andermaal sterke jaarlijkse fluctuaties) weer afnemende aantallen. Ten gevolge van de voorgenomen verkwelderingen van zomerpolders zal de oppervlakte foerageergebied binnen de Natura 2000-begrenzing verder afnemen. Ook wordt verwacht dat het gebruik van agrarisch grasland buiten de Natura 2000-begrenzing verder zal intensiveren waardoor het achterland ook minder geschikt wordt voor de goudplevier (profielendocument goudplevier. Het is niet te verwachten dat intergetijdengebieden op termijn de goudplevier voldoende uitwijkmogelijkheden zullen bieden. Het waarschijnlijk niet halen van de doelaantallen kan wellicht ook gedeeltelijk veroorzaakt worden door jacht op deze soort in het buitenland. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Er is in 2010 een initiatief gestart om langs de noordkust van Groningen de verruiging van de kwelders tegen te gaan (kwelderherstelplan) en zodoende een meer gevarieerde vegetatie te creëren, waardoor een aanzienlijk deel van de circa 1000 ha kwelders aantrekkelijker gaat worden als foerageergebied voor de goudplevier. Ook in Noordwest-Friesland wordt de beweiding op de kwelders geoptimaliseerd. Dit kan het mogelijk negatieve effect van de verkweldering van een aantal zomerpolders ruim compenseren, zodat de totale draagkracht van het Natura 2000-gebied Waddenzee voor de goudplevier op de langere termijn (tweede beheerplanperiode) waarschijnlijk wel gerealiseerd zal worden. Conclusies Het is onduidelijk of de kwaliteit en draagkracht van het leefgebied voor een populatie van 19.200 vogels binnen de eerste beheerplanperiode bereikt kan worden. In de tweede planperiode is dit waarschijnlijk wel het geval, omdat de goudplevier ruimschoots zal kunnen profiteren van de uitvoering van het kwelderherstelplan Groningen, de optimalisatie van de beweiding op de Friese kwelders en hooguit enig nadeel zal hebben van het effect van verkweldering van enkele zomerpolders. Externe factoren als de ecologische achteruitgang van het agrarische gebied en jacht in het buitenland zullen echter ten aanzien van het doelbereik een rol blijven spelen.

Pagina 168 van 216


A141 - Zilverplevier (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Zilverplevier, niet-broedvogel, Waddenzee 30000 25000 seizoensgemiddelde

4.2.26

20000 15000 10000 5000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De zilverplevier is een steltloper die broedt in de hoogarctische toendra’s van Rusland, Alaska en Canada. De soort wordt in Nederland alleen aangetroffen als doortrekker en als overwinteraar in kleine tot middelgrote aantallen, vrijwel uitsluitend in intergetijdengebieden. Hij overwintert langs de zeekusten. De voor Nederland relevante Oost-Atlantische populatie wordt geschat op 247.000 vogels. Hiervan verblijft 29 procent gedurende enige tijd in Nederland. De Nederlandse ‘wetlands’ worden onder andere ook gebruikt als ruigebied. De Waddenzee levert de grootste bijdrage voor de zilverplevier binnen Nederland. De soort is het hele jaar present, met minimale aantallen in juni/juli, sterke doortrekpieken in augustus/september en nog sterker in mei. De zilverplevier komt meer voor langs de eilanden dan langs het vasteland, foerageert op de platen en komt relatief veel voor in het oosten van het gebied (Ens et al. 2009), maar in duidelijk mindere mate op de slibrijkere slikken en platen van het Eems-Dollard-estuarium. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De rui-, doortrek- en overwinteringsgebieden van de zilverplevier zijn vrijwel uitsluitend zoutwatermilieus. De zilverplevier zoekt zijn voedsel op drooggevallen getijdenplaten, die zowel slibrijk als zandig kunnen zijn. Hij foerageert voornamelijk als eenling of in kleine groepjes van hooguit 30 individuen. Foeragerende vogels op wadplaten zijn gevoelig voor droogvallende boten en wadlopers. De zilverplevier foerageert op bodemfauna. Hij eet vooral zeeduizendpoten en in mindere mate andere soorten wormen en wadslakjes. Sommige zilverplevieren verdedigen langdurig een winter-territorium op het wad (Wood 1984). Rustgebied De soort gebruikt gemeenschappelijke hoogwatervluchtplaatsen in open, vlakke en schaars begroeide terreinen nabij de voedselbiotoop. Hij neemt dan zijn toevlucht tot bijvoorbeeld kwelders en schorren, zandplaten, stranden en inlagen. Soms strijkt hij ook massaal neer op dammen van landaanwinningswerken. Bij stormvloeden wacht hij ook op binnendijkse schaars begroeide akkers het zakken van water af. De zilverplevier heeft last van verstoring door recreatie, vliegverkeer of werkzaamhe-

Pagina 169 van 216


den in de foerageergebieden en vooral op hoogwatervluchtplaatsen. Vooral op de hoogwatervluchtplaatsen is de zilverplevier erg verstoringsgevoelig. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) De instandhoudingsdoelstelling voor de zilverplevier in de Waddenzee, betreffende behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied van de zilverplevier (draagkracht voor een populatie van een seizoensgemiddelde van 22.300 vogels), is nu kennelijk wel aanwezig gezien de aantallen in het laatste decennium. Er is op dit moment geen oorzaak aan te geven waardoor de draagkracht op korte termijn zou afnemen. Integendeel, mogelijk profiteert de soort van het feit dat de Waddenzee voor wormeneters aantrekkelijker lijkt te zijn geworden. De Nederlandse toename is frappant, gezien de afname in delen van het Duitse waddengebied en Engeland. In ons land laten de aantallen zowel op de lange termijn (1975-2006) als korte termijn (1997-2006) een matige toename zien. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voor de zilverplevier hoeven geen extra maatregelen te worden genomen. Conclusie De instandhoudingsdoelstelling voor de zilverplevier in de Waddenzee, draagkracht voor 22.300 vogels, wordt wel gehaald.

A142 - Kievit (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Kievit, niet-broedvogel, Waddenzee 20000 18000 seizoensgemiddelde

4.2.27

16000 14000 12000 10000 8000 6000 4000 2000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De kievit is van oorsprong een broedvogel van de steppen, de graslanden van de gematigde klimaatzone die in een brede band dwars over het Euraziatische continent loopt. De soort heeft zich goed aangepast aan het broeden in landbouwgebieden en kon daardoor zijn broedgebied aanzienlijk uitbreiden. In Nederland broedden in 1998-2000 naar schatting 200.000- 300.000 paren, ongeveer even veel als in 1979-1985. Inmiddels lijken echter de aantallen broedvogels in ons land behoorlijk af te nemen, gelijk opgaand met het steeds intensiever wordende gebruik van de Nederlandse graslanden. De overwinteringsgebieden van de Europese vogels liggen voornamelijk in Zuidwest- en West-Europa. Nederland ligt aan de noordgrens van het overwinteringsgebied en het aantal overwinterende kieviten in Nederland is sterk afhankelijk van het weer. Bij vorstinval kunnen vrijwel alle vogels uit ons land verdwijnen, maar daarna, zodra de dooi weer invalt, keert vooral laat in de winter een deel terug. Ze kunnen van veraf gelegen broedgebieden afkomstig zijn, zelfs Pagina 170 van 216


vanuit centraal Rusland. De voor Nederland relevante Europese populatie wordt geschat op 2,8 tot 4 miljoen vogels. Hiervan verblijft naar schatting 23 procent gedurende enige tijd in Nederland. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel In de nazomer zoekt de kievit ook wel de kwelders en schorren in het intergetijdengebied op, incidenteel zelfs ook het wad direct onder de kust. Bij graslanden bestaat een voorkeur voor kort gras, dus voor beweid of regelmatig gemaaid grasland. Meer dan 25 jaar oude weilanden zijn favoriet bij de kievit, omdat deze een hogere wormendichtheid herbergen. Op akkers worden vooral in najaar en winter grote aantallen kieviten aangetroffen. Het gaat dan om pas geploegde of bewerkte percelen en wintergraanvelden met korte vegetatie (8-10 centimeter hoog). De kievit behoort tot de familie van de plevieren en is dan ook, net als bontbek-, goud- en zilverplevier een echte oogjager die een uitgebreid dieet heeft van allerlei ongewervelden, die in of op de bodem leven. Buiten de broedtijd foerageert de kievit bij volle maan ook ’s nachts (oogjager). Kieviten zijn gevoelig voor verdichting van het landschap door oprukkende bebouwing en wegbeplantingen. Rustgebied In de zomer, vanaf juni, verzamelen zich vele kieviten in ons land om te ruien. Rusten doen groepen kieviten vaak op structuurrijke terreinen, zoals omgeploegde akkers of oude weilanden, of op open, nat vlak terrein zoals drooggevallen slikvlakten en ondiep water. Doelrealisatie (wordt het doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik? Waarschijnlijk wordt het doel, draagkracht voor gemiddeld 10.800 vogels, wel bereikt: de trendgegevens vertonen een stijgende lijn tot zeker 2005/2006, zij het met zeer geprononceerde pieken en dalen. In de periode 2005/2006 tot en met 2010/2011 schommelen de aantallen op een meer constant blijvend niveau, ongeveer rondom het aangegeven doelaantal. Kennelijk is op dit moment inderdaad minimaal een draagkracht voor ongeveer 11.000 vogels aanwezig. De matig ongunstige landelijke staat van instandhouding van de kievit wordt veroorzaakt door verslechtering (verdroging en intensivering van het menselijk gebruik) van het broedgebied (graslanden). Achteruitgang van de totale populatie als gevolg daarvan zou kunnen doorwerken in de aantallen in het waddengebied, zonder dat daaraan een draagkrachtvermindering ten grondslag hoeft te liggen. Voor de Europese populatie als geheel wordt de recente trend als afnemend beschouwd. In Nederland komt het broedsucces van de broedende kieviten meer en meer onder druk te staan en neemt de populatie sinds 1995 af. Landbouwintensivering, inclusief ontwatering, en specialisatie in gemengde landbouwgebieden vormt een belangrijke bedreiging, evenals versnippering van het landschap door wegen en andere infrastructuur, alsmede het dichtgroeien van open landschappen met bebouwing en beplanting. Voor de doortrekkende niet-broedvogels spelen de genoemde factoren een minder grote rol, maar ook op deze groep kieviten kan verlies aan open landschap op den duur negatief uitwerken. Maatregelen ten gunste van buitendijkse ‘schorren en zilte graslanden’ (H1330A), door het ontpolderen van zomerpolders, kunnen mogelijk het leefgebied van de kievit in de Waddenzee verkleinen. Komende jaren moet via monitoring duidelijk worden of de stabilisatie in aantallen zich consolideert en of eventuele verkleining van het leefgebied als gevolg van verkwelderingen wordt opgevangen: voor de Pagina 171 van 216


Waddenzee is wellicht doelaanpassing nodig als consequentie voor het op ontpolderen van zomerpolders gerichte beheer. De kievit zou ook gebaat zijn bij het ontstaan van weidevogelreservaten op de eilanden. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Op verschillende locaties langs de vastelandkust wordt het verbeteren van de kwelderkwaliteit onderzocht en wordt er beweid om verruiging tegen te gaan (zie buitendijkse ‘schorren en zilte graslanden’). De aantallen van deze soort dienen te worden gemonitord, zeker wanneer zomerpolders (geen benoemd habitattype) worden omgezet in kwelders (buitendijkse ‘schorren en zilte graslanden’, H1330A). Conclusies De instandhoudingsdoelstelling, kwaliteit en draagkracht van leefgebied voor 10.800 vogels, wordt waarschijnlijk nog wel gehaald. Mocht het ontpolderen van zomerpolders door verkweldering de draagkracht voor kieviten echter doen afnemen, dan wordt het onzekerder of het doel op termijn kan worden gehandhaafd.

A143 - Kanoet (n) (behoud omvang en verbetering kwaliteit leefgebied) Kanoet, niet-broedvogel, Waddenzee 90000 80000 seizoensgemiddelde

4.2.28

70000 60000 50000 40000 30000 20000 10000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto Ayacop)

De kanoet is een steltloper die broedt in de hoogarctische toendra’s van Siberië, Alaska, Canada en Groenland. Kanoeten zijn in ons land alleen te vinden in kustgebieden. Ze vertonen voorkeur voor grote open wadlandschappen en vormen vaak grote concentraties. Op sommige plaatsen, bv. op Griend, de Richel, de Vliehors en het Balgzand, vormen kanoeten groepen van tienduizenden vogels. De Nederlandse trend wordt in hoge mate bepaald door de ontwikkelingen in de Waddenzee. Na begin jaren negentig raakte de kanoet hier in een negatieve spiraal, die recent enigszins gestabiliseerd lijkt te zijn. In Nederland zijn twee populaties van kanoeten tijdelijk aanwezig. De ene populatie (ondersoort Calidris canutus) trekt in de nazomer door ons land als ze van het broedgebied in centraal Siberië naar de overwinteringsgebieden in West-Afrika vliegt. Deze ondersoort heeft een totale populatie van ongeveer 340.000 vogels (situatie omstreeks 2006). Bij de terugkeer in omgekeerde richting in het voorjaar pleistert deze populatie nauwelijks binnen onze landsgrenzen en wordt alleen een (zeer snelle) doortrek van langsvliegende vogels vastgesteld naar het Duits-Deense deel van de Waddenzee, waar ze dan een tussenstop hebben voordat ze naar de Siberische broedgebieden doorvliegen. De andere populatie (ondersoort Calidris canutus islandica) broedt in Noord-Canada en Groenland Pagina 172 van 216


en is van de nazomer tot in mei in ons land om (langdurig) te ‘overwinteren’. De populatie van Calidris canutus islandica omvat 450.000 exemplaren (situatie omstreeks 2006). Hiervan verblijft 19 procent in Nederland. De grootste aantallen worden in augustus gesignaleerd: in het midden van de jaren 90 werden er circa 75.000 exemplaren geteld. Het gaat dan om een gemengde populatie (van beide ondersoorten). Doordat deze twee ondersoorten in de tellingen niet apart (kunnen) worden gehouden is bij aantalsveranderingen niet direct duidelijk van welke populatie er méér of minder in de Waddenzee zijn geweest. De staat van instandhouding van de kanoet in de Europese Unie is volgens ‘BirdLife’ ongunstig. In Nederland wordt de staat als ‘matig ongunstig’ gekenmerkt. In de Waddenzee komt de kanoet niet zo veel voor aan de vastelandkust (met uitzondering van Balgzand); overtijers hebben de voorkeur voor afgelegen zandvlakten als bijvoorbeeld Vliehors, Richel en Griend. De soort overtijt in zeer grote groepen maar wisselt sterk tussen de beschikbare plaatsen, met zeer grote actieradius (onder andere Piersma et al. 1994, Wiersma & Piersma 1994, Kraan et al. 2009). In Nederland zijn de grootste aantallen kanoeten aanwezig van augustus tot en met november/december. De soort herstelt zich in de oostelijke Waddenzee (30.000 in 2005), maar de trend blijft ronduit negatief in de westelijke Waddenzee (afgenomen van 60.000 naar 20.000) (Ens et al. 2009). In de Waddenzee is de voedselsituatie sinds eind jaren tachtig sterk verslechterd. Nonnetjes en kokkels van de voor kanoeten geschikte grootteklasse (kokkelbroed) en kleine mossels zijn er schaars geworden. In de oostelijke Waddenzee is het voedselaanbod beduidend beter, waarbij nonnetjes zelfs toenemen (zie ook grafieken hierboven). Ook in delen van de Duitse Waddenzee (Sleeswijk-Holstein) is de soort in aantal achteruitgegaan. In de Zoute Delta is de trend voor de kanoet positief. De islandica’s die hier in toenemende mate overwinteren, profiteren mogelijk van de daar toegenomen dichtheden aan nonnetjes. De aantallen kanoeten zijn echter aanmerkelijk kleiner dan in de Waddenzee. Zwaartepunten liggen verder op het Balgzand en de eilanden. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De kanoet is in ons land vrijwel geheel gebonden aan de zoute getijdengebieden van de Waddenzee en de Zoute Delta, en incidenteel (bijvoorbeeld bij dichtvriezen van de Waddenzee) ook in de Noordzeekustzone. Zijn voedselbiotoop bestaat uit zandige of slikkige getijdenplaten. De kanoeten vormen bij het foerageren grote compacte groepen die in een enkele getijdencyclus een grote oppervlakte aan wadplaten afzoeken (onder andere Spaans et al. 2009). Omdat hij is gespecialiseerd op kleine tweekleppigen (nonnetjes en de kleinere jaarklassen van kokkels) is de kanoet min of meer gebonden aan getijdenplaten met grote dichtheden aan schelpdieren, vooral nonnetjes, in de bovenste bodemlaag. De kanoet eet ook andere kleine schelpdieren zoals jonge kokkels, kleine mosseltjes en jonge Amerikaanse zwaardschedes. Omdat kanoeten de schelpdieren in hun geheel doorslikken, mogen de te eten prooien niet groter zijn dan zijn bek hem toestaat. De maximale grootte die de kanoet aankan, is bij de (plattere) nonnetjes 18 millimeter, bij kokkels 17 millimeter en bij mosselen 20 millimeter. Ook eten kanoeten wadslakjes, waarvan hij ook de grootste maat kan verorberen. Rustgebied Kanoeten gebruiken gemeenschappelijke hoogwatervluchtplaatsen. Ze concentreren zich daarbij meestal in enkele grote groepen op specifieke locaties: onbewoonde kale hooggelegen zandplaten die bij hoog water droog blijven. In samenhang met hun voorkomen in grote concentraties zijn Kanoeten snel verontrust. Vogels op Pagina 173 van 216


hoogwatervluchtplaatsen worden al op een afstand van 500 meter verstoord. Foeragerende vogels tolereren verstoring op kortere afstand, tot op 50-100 meter. Omdat hij is gespecialiseerd op kleine tweekleppigen is de kanoet min of meer gebonden aan getijdenplaten met grote dichtheden aan schelpdieren in de bovenste bodemlaag. Rust in deze gebieden is van groot belang Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het is waarschijnlijk dat het beoogde doel, namelijk het behoud van omvang en verbetering van de kwaliteit van het leefgebied van de kanoet, met een draagkracht voor een populatie van een seizoensgemiddelde van 44.400 vogels, wel wordt behaald, gezien het feit dat de negatieve trend die sinds begin jaren 90 ingezet is, inmiddels tot staan gebracht lijkt te zijn en de aantallen in de periode 2005/2006 tot en met 2010/2011 zich vrij constant boven het doelniveau hebben gehandhaafd. Gezien echter de onzekere situatie met de schelpdierbestanden (zie hieronder), kan er niet van uitgegaan worden dat deze stabilisatie op zichzelf een voldoende borging biedt voor doelbereik in de verdere toekomst. Het is goed denkbaar dat de draagkracht van het Nederlandse deel van de Waddenzee is verminderd ten opzichte van vroeger. Die is voor kanoeten is gekoppeld aan de stand van kleine, ondiep levende schelpdieren. Als voedsel komen vooral in aanmerking: nonnetjes, jonge mosselen en jonge kokkels. Vooral in het westelijke deel van de Waddenzee is de stand van het nonnetje sterk afgenomen en de broedval van litorale mosselen is gedurende de afgelopen jaren steeds gering geweest, en voornamelijk beperkt gebleven tot de oostelijke Waddenzee. Alleen de kokkelbroedval was de afgelopen jaren redelijk, met name in de wat hogere delen van het waddengebied. Vroeger waren nonnetjes zeer talrijk in de Waddenzee. De laatste tien jaar zijn hun aantallen in de westelijke Waddenzee afgenomen tot minder dan 10 procent van de oorspronkelijke dichtheden. Door de duidelijk warmere zomers en zachtere winters worden de nonnetjes vooral de laatste jaren steeds kleiner, wat leidt tot lichtgewicht dieren, die minder eieren produceren en sneller dood gaan. Daarbij komt nog, dat roofvijanden als garnalen en krabben in het voorjaar in de Waddenzee talrijker zijn na zachte winters. De talrijkheid van vooral jonge garnalen in het voorjaar op het wad heeft een beslissende invloed op de overlevingskansen van heel jonge nonnetjes kort nadat deze zich op wadplaten hebben gevestigd (Beukema et al. 2009). De tweede favoriete prooi van de Kanoet, de kokkel, kent een onregelmatige broedval. De overlevingskansen van de kokkellarven worden eveneens voor een belangrijk deel bepaald door de aanwezigheid van garnalen, die de larven van schelpdieren eten (en dus als predator fungeren). Vooral in de lager gelegen delen van de Waddenzee zijn er meer garnalen die kokkellarven eten. Dit verschijnsel zou kunnen verklaren waarom de kokkelpopulatie zich in de afgelopen 20 jaren heeft verplaatst van het centrale deel van de Waddenzee naar de randen van het gebied, ondanks het feit dat de groei van de jonge kokkels in de randgebieden slechter is dan in de dieper gelegen delen. De derde mogelijke voedselbron voor de kanoet, die van jonge mosseltjes, kent eveneens een onregelmatige broedval, vermoedelijk ook door predatie van (jonge) garnalen op de mossellarven. Bovendien zijn de mosseltjes niet altijd en niet overal als prooidiersoort beschikbaar. Aan deze natuurlijke omstandigheden is niet veel te veranderen, wellicht zelfs niet door de aanleg van mosselbanken, omdat daarmee nog niet de spontane broedval van jonge mosselen op het wad hoeft te verbeteren. Op basis van publicaties over de effecten van kokkelvisserij mag verwacht worden dat de beëindiging van de mechanische kokkelvisserij gunstig is voor de vestiging Pagina 174 van 216


en ontwikkeling van schelpdierbroed, en dus ook voor de kanoet (van Gils et al. 2006). Ondanks het ongetwijfeld positieve effect van deze maatregel neemt echter de stand van nonnetjes ook in sinds lang onbeviste gebieden af en valt er in deze gebieden ook niet méér mosselbroed dan elders. De kans is daarom groot dat klimaatseffecten overheersen. De stand van de hierboven genoemde inheemse schelpdiersoorten zou ook kunnen afnemen onder invloed van de exoten (Japanse oester en Amerikaanse zwaardschede) die inmiddels ingeburgerd zijn in de Waddenzee. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Het lijkt buitengewoon moeilijk om extra maatregelen, bovenop de reeds in gang gezette beperkingen op de schelpdiervisserij (mechanische kokkelvisserij) te nemen om de doelstelling (behoud omvang en verbetering kwaliteit leefgebied) blijvend te kunnen borgen. Mogelijk zal het nagestreefde herstel van droogvallende mosselbanken, zoals wordt voorgesteld bij verbetering kwaliteit van habitattype ‘slik- en zandplaten’, gunstig uitwerken. Door monitoring van het schelpdierenbestand kan desgewenst de veranderende draagkracht van de Waddenzee bepaald worden. Conclusies Op dit moment is de instandhoudingsdoelstelling, kwaliteit en draagkracht voor leefgebied voor 44.400 vogels, aanwezig. Het is waarschijnlijk zo dat het doel ook in de nabije toekomst wel zal worden gehaald. Een belangrijke prooisoort, het nonnetje, is in de westelijke Waddenzee echter sterk afgenomen en de ontwikkelingen voor wat betreft schelpdierbroed van kokkels en mosselen kunnen in de toekomst nadelig worden beïnvloed door stijgende temperaturen en de komst van exoten. Het is dus wel degelijk zaak om voor de toekomst blijvend op het vinkentouw te zitten om ook voor dan de instandhoudingsdoelstelling te kunnen blijven borgen.

A144 - Drieteenstrandloper (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Drieteenstrandloper, niet-broedvogel, Waddenzee 7000 6000 seizoensgemiddelde

4.2.29

5000 4000 3000 2000 1000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De drieteenstrandloper is een kleine steltloper die broedt in de hoogarctische toendra’s. Deze vogels zijn uitgesproken lange-afstandstrekkers. In Nederland is de soort doortrekker en (langdurige) wintergast. Drieteenstrandlopers waren vroeger vrijwel uitsluitend aanwezig langs de stranden van de Noordzeekust waar ze als kenmerkende witte balletjes de oplopende en wegtrekkende golven volgen. De laatste jaren worden ook steeds meer drietenen op wadplaten in de Waddenzee waar-

Pagina 175 van 216


genomen (van Turnhout & van Roomen 2008). Een deel van de populatie drieteenstrandlopers blijft niet in Nederland, maar trekt verder naar het zuiden om te overwinteren in West-Afrika (Reneerkens et al. 2009). De voor Nederland relevante Oost-Atlantische populatie wordt geschat op 123.000 vogels. Hiervan verblijft circa 13 procent in Nederland. De drieteenstrandloper komt vooral voor in de westelijke en in mindere mate in de oostelijke Waddenzee (Ens et al. 2009). In Nederland is de soort doortrekker en (langdurige) wintergast. Met uitzondering van de broedperiode in juni t/m augustus kunnen ze steeds in dit gebied worden aangetroffen. De drieteenstrandloper ontbreekt nagenoeg langs de vastelandkust. Voor overtijen heeft de soort de voorkeur voor afgelegen zandplaten als Richel, Noorderhaaks, Engelsmanplaat, Razende Bol, Rottumerplaat, Simonszand en Vliehors. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De drieteenstrandloper is in ons land voornamelijk aan de Noordzeestranden te zien. Slechts incidenteel rust de drieteenstrandloper op doortrek in de waterrijke gebieden in het binnenland. De voedselbiotopen langs de Noordzeekust zijn de open strandlandschappen en de randen van zandplaten. De soort mijdt slibrijke bodems. Drieteenstrandlopers foerageren in kleine groepjes van hooguit enkele tientallen exemplaren langs de vloedlijn. De drieteenstrandloper foerageert op een grote verscheidenheid aan voedsel: ze eten allerlei wormen, strandvlooien, kleine kreeftachtigen, kleine garnalen, insecten en zelfs aas. Op het strand is de gemshoornworm (Scolelepsis squamata) een belangrijke bron. Ze jagen op ingegraven wormen, diertjes die door de golven uit hun schuilplaatsen worden gerukt of op het strand achterblijven als de zeegolven wegtrekken. Rustgebied De rustplaatsen liggen vaak nabij het foerageergebied in dezelfde biotoop. Het zijn soms ook kustlocaties met een slikkige of stenige ondergrond in de schaduw van primaire duintjes. Nederlandse ‘wetlands’ worden ook gebruikt als ruigebied. De drieteenstrandloper is niet bijzonder mensenschuw en is daarom minder gevoelig voor verstoring dan andere steltlopers. Uit analyses van tellingen blijkt echter dat de verspreiding van de drieteenstrandloper over de stranden wel door de aanwezigheid van recreanten wordt beïnvloed. Hoge recreatiedruk langs Noordzeestranden en betreding van wadplaten kan tot verstoring van drieteenstrandlopers leiden. Vooral op afgelegen zandplaten is daarom rust van belang. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) De vastgelegde instandhoudingsdoelstelling, te weten het behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied van de drieteenstrandloper met een draagkracht voor een populatie van een seizoensgemiddelde van 3.700 vogels, wordt wel behaald. Deze draagkracht is kennelijk aanwezig want de aantallen liggen ruim boven dit aantal, en de trend in de Waddenzee van de drieteenstrandloper is matig positief. Mogelijk heeft de aantalstoename te maken met ontwikkelingen elders, maar het is ook mogelijk dat de voedselsituatie in de Waddenzee beter is geworden. Het stapelvoedsel van de drieteenstrandloper op het strand, de gemshoornworm is echter afgenomen. Onderzoek (Dankers et al. 1983) laat zien dat zandsuppleties in de orde van een laag van 1-2 meter op het lagere deel van het strand er voor zorgt dat daar een tweetal jaren geen drieteenstrandlopers meer worden waargenomen. Ook zorgt te hoge recreatiedruk ervoor, dat drieteenstrandlopers wegblijven van de Noordzeestranden langs de vastelandskust (van Turnhout & van Roomen 2005). De landelijke Pagina 176 van 216


staat van instandhouding is matig ongunstig, doordat de hoge recreatiedruk effect heeft op de verspreiding. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voor de drieteenstrandloper zijn geen specifieke maatregelen nodig en derhalve ook niet voorzien. Conclusie Het doel, draagkracht voor 3700 vogels, wordt wel gehaald. Er is echter een verschuiving van de Drieteenstrandloper naar de wadkust. Een aandachtspunt voor de toekomst is dat te hoge recreatiedruk en zandsuppleties op het lagere deel van het strand werken negatief uit op de foerageermogelijkheden van de drieteenstrandloper.

A147 - Krombekstrandloper (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Krombekstrandloper, niet-broedvogel, Waddenzee 9000 8000 7000 seizoensmaxima

4.2.30

6000 5000 4000 3000 2000 1000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto Alnus)

De krombekstrandloper is een steltloper die broedt in de toendra’s van het hoogarctische noorden. De soort overwintert voornamelijk langs zuidelijke kusten in een gebied dat zich uitstrekt van West-Afrika tot Zuid-Australië en tot Nieuw Zeeland. Krombekstrandlopers komen in Nederland alleen voor als doortrekkers en worden hier vooral in het najaar waargenomen. Ze blijven niet hier, maar trekken verder om vooral in West-Afrika te overwinteren. De aantallen in ons land kunnen van jaar tot jaar sterk verschillen. Bij de trek in omgekeerde richting die tijdens het voorjaar plaatsvindt, volgt de soort een meer oostelijk gelegen trekroute. Daarom worden in ons land in het voorjaar veel minder krombekstrandlopers gezien dan in de herfst. De krombekstrandloper foerageert en slaapt in de Waddenzee. De Waddenzee levert de grootste bijdrage binnen Nederland. De voor Nederland relevante WestAfrikaanse winterpopulatie wordt geschat op 740.000 exemplaren. Hiervan verblijft naar schatting minder dan 1 procent in Nederland. Voor overtijen heeft de soort de voorkeur voor afgelegen zandplaten als Richel, Noorderhaaks, Engelsmanplaat, Rottumerplaat, Simonszand en Vliehors. De krombekstrandloper is relatief talrijk aan de Friese waddenkust. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel Ze zoeken hun voedsel (wormen, kleine kreeftachtigen en schelpdieren) in getijdengebieden, op slibrijke, maar wel stevige getijdenplaten, waarop een dun laagje wa-

Pagina 177 van 216


ter staat. De krombekstrandlopers nemen hun prooidieren op van het bodemoppervlak of pikken ze uit het zachte slik. Rustgebied Kwelders en stranden fungeren als rustplaatsen en hoogwatervluchtplaatsen. Vaak bevinden ze zich daar in het gezelschap van bonte strandlopers. Krombekstrandlopers ruien tijdens hun verblijf in Nederland (juli-september). Zowel op de hoogwatervluchtplaatsen als in de voedselgebieden zijn krombekstrandlopers erg verstoringsgevoelig. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel om de omvang en kwaliteit van het leefgebied van de krombekstrandloper te behouden (draagkracht voor een populatie van een seizoensmaximum van 2.000 vogels) wordt waarschijnlijk wel gehaald. De grafiek hierboven geeft echter het gemiddelde van de seizoenstellingen aan; een grafiek met seizoensmaximum was (nog) niet beschikbaar. Het is zeer de vraag of de draagkracht van de Waddenzee een beperkende factor is voor de aantallen krombekstrandlopers. Deze aantallen zijn relatief gering, terwijl er geen aanwijzingen zijn dat de krombekstrandloper specifieke eisen zou stellen waaraan de Waddenzee niet kan voldoen. De aantallen gedurende het seizoensmaximum liggen ongeveer op het niveau van de gewenste draagkracht en laten een geleidelijke toename zien. Ook moet opgemerkt moet worden, dat het lastig is om de krombekstrandloper goed te tellen, omdat ze in kleine groepjes door het hele waddengebied voorkomen en zich vaak ophouden tussen duizenden bonte strandlopers. Tevens valt de korte doortrekpiek binnen de huidige telprogramma’s min of meer buiten de boot, waardoor trendbepaling lastig is. De jaarlijks aanwezige aantallen krombekstrandlopers vertonen verder sterke schommelingen. Deze zijn ook nog eens afhankelijk van het broedsucces in het betreffende jaar, dat in sterke mate bepaald wordt door de lemmingencyclus in de arctische broedgebieden (Roselaar 1979). Als er veel lemmingen zijn, dan worden de jonge steltlopers minder bejaagd door roofdieren en is er sprake van een goed broedsucces. Zijn er weinig lemmingen, dan eten de plaatselijk aanwezige roofdieren veel vogelkuikens en is het broedsucces klein. Om bovenstaande redenen is zowel van de Duitse als Nederlandse Waddenzee de trend daarom lastig vast te stellen. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Het is niet waarschijnlijk dat er oorzaken zijn binnen de Waddenzee (zoals voedsel) die een negatieve rol spelen voor het kunnen bereiken van de instandhoudingsdoelstelling voor de krombekstrandloper. Rust, vooral op hoogwatervluchtplaatsen is van belang voor het behoud van de soort. Extra maatregelen, bovenop de reeds voor andere steltlopers in te zetten rustbevorderende bepalingen, worden dan ook niet nodig geacht. Conclusies Het doel van draagkracht voor een populatie van maximaal 2000 krombekstrandlopers wordt waarschijnlijk wel gehaald. Behalve dat tellingen van krombekken lastig zijn en daardoor alleen al sterke fluctuaties te zien kunnen geven, lijken de oorzaken van de grote aantalsschommelingen niet in de Waddenzee te liggen, maar in de broedgebieden.

Pagina 178 van 216


A149 - Bonte strandloper (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Bonte strandloper, niet-broedvogel, Waddenzee 300000 250000 seizoensgemiddelde

4.2.31

200000 150000 100000 50000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto ivnvechtplassen)

De bonte strandloper is een kleine steltloper die broedt in de toendra’s van gematigde en arctische klimaatszones in Scandinavië, de Baltische Staten en WestRusland en in de hoogarctische broedgebieden in Centraal- en Oost-Azië. De bonte strandloper komt in Nederland voor als doortrekker en als overwinteraar en het is een van de meest talrijke vogelsoorten in de Waddenzee en in de Delta. Op sommige plaatsen concentreren zich groepen van enkele tienduizenden bonte strandlopers. De soort kan in veel kleinere aantallen ook worden aangetroffen in het binnenland, langs rivieren, meren, plassen en dergelijke. De vogels die door Nederland trekken overwinteren in wadgebieden en estuaria langs de kusten van Noordwesten Zuidwest-Europa en in West-Afrika. De West- Europese populatie wordt geschat op 1.330.000 vogels. Hiervan verblijft omstreeks 28 procent een tijdje in Nederland. De Waddenzee levert verreweg de grootste bijdrage voor de bonte strandloper binnen Nederland. De soort is het hele jaar present, met geringe aantallen in juni (en juli), een breed doortrekpatroon met relatief hoge aantallen in augustus-november en maart-mei. Het is een van de meest talrijke vogelsoorten in de Waddenzee. Belangrijke concentraties komen voor op Griend, de Richel en in de Dollard. Behalve op Vlieland komen relatief hoge dichtheden voor in het oosten van het waddengebied, waar meer platen liggen (Ens et al. 2009). Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De bonte strandloper komt vooral voor in getijdengebieden en estuaria. De voedselbiotopen zijn zandige maar ook zeer slikkige platen in getijdengebieden en alle gradaties daar tussenin. De bonte strandloper foerageert op bodemfauna. Hij eet voornamelijk wormen en daarnaast ook kleine schelpdieren en kreeftachtigen. Ze zoeken ook voedsel op drooggevallen slikken in moerassen of op slikkige oevers van rivieren, in plassen en andere wateren. Vooral na noordwester stormen, in verband met te hoog water, komen bonte strandlopers ook foeragerend voor op akkers en in weilanden. De soort zoekt zowel overdag als 's nachts naar voedsel. Tijdens hoogwater gaat de soort soms door met voedselzoeken op hooggelegen delen van de getijdenplaten, aan de kwelder- of dijkrand of op drassige plaatsen binnendijks.

Pagina 179 van 216


Rustgebied De bonte strandlopers gebruiken doorgaans kwelders, zand- en modderbanken, stranden en inlagen als gezamenlijke hoogwatervluchtplaatsen en delen die plaatsen vaak met andere vogelsoorten. Het rusten en afwachten van het droogvallen van de intergetijdengebieden (‘overtijen’) gebeurt bij voorkeur op locaties met weinig vegetatie. Op hoogwatervluchtplaatsen is de soort in het algemeen veel verstoringsgevoeliger. Daar treedt verontrusting van de bonte strandloper op vanaf een afstand van 500 meter. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het doel om de omvang en kwaliteit van het leefgebied van de bonte strandloper te behouden (draagkracht voor een populatie van een seizoensgemiddelde van 206.000 vogels) wordt wel behaald. In de afgelopen jaren waren er in de Waddenzee ongeveer 200.000 bonte strandlopers aanwezig (seizoensgemiddelde), hetgeen een aanwijzing is voor de gewenste draagkracht. De toenemende aantallen sinds 1986 van 100.000 naar rond de 200.000 vogels in de periode 2000/2001 tot en met 2010/2011 lijken niet samen te hangen met een algemene toename van de WestEuropese en West-Siberische bonte strandlopers (afkomstig van zeker twee, en misschien zelfs drie of vier ondersoorten: schinzii in Zuid-Scandinavië en de Baltische Staten, alpina van Noord-Scandinavië en Noordwest-Rusland en mogelijk ook arctica van Noordoost-Groenland en/of sakhalina uit Oost-Siberië), en kunnen dus het gevolg zijn van klimaats- of draagkrachtverschuivingen in het doortrek- en overwinteringsgebied. Voor de Nederlandse Waddenzee wordt wel aangenomen dat er een zekere ‘verworming’ heeft plaatsgevonden. Het is enerzijds onduidelijk of de draagkracht van de Nederlandse bonte strandlopers met de huidige aantallen geheel is opgevuld, anderzijds is de draagkracht niet rechtstreeks vast te stellen, en zijn de voorspellingen voor de ontwikkelingen daarin niet te geven. Het enige dat wij voor de bonte strandloper kunnen doen, is zorgen voor voldoende rust in het waddengebied. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voor de bonte strandloper zijn geen specifieke maatregelen voorzien. Ze profiteren mede van de op rust gerichte algemene maatregelen. Conclusie De instandhoudingsdoelstelling voor de bonte strandloper in de Waddenzee, kwaliteit en draagkracht van leefgebied voor 206.000 vogels, wordt wel gehaald. A156 - Grutto (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Grutto, niet-broedvogel, Waddenzee 2000 1800 1600

seizoensgemiddelde

4.2.32

1400 1200 1000 800 600 400 200 0 75/76


Pagina 180 van 216

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De grutto is een grote steltloper die broedt in vochtig grasland. De aantallen grutto’s zijn in ons land verreweg het grootst in maart, maar ook in april komen aanzienlijke aantallen voor. Dan trekken grutto’s die broeden in meer noordelijke streken, onder andere in Denemarken en Duitsland, door Nederland. Ook overwinteren kleine aantallen IJslandse grutto’s (een andere ondersoort Limosa islandica) in Nederland, terwijl in recente jaren steeds grotere aantallen doortrekkers van deze ondersoort in het voorjaar in ons land pleisteren. De voor Nederland relevante West-Europese populatie wordt geschat op 170.000 vogels. Hiervan verblijft 80 procent korte of langere tijd in Nederland. De in Nederland overwinterende aantallen IJslandse grutto’s (maximaal 240) vormen maar een klein deel van de totale populatie van deze in aantal toenemende ondersoort (35.000 vogels). De recent sterk toegenomen aantallen IJslandse pleisteraars in maart/april (3.000-3.500 vogels in 2001 en 6.8009.800 in 2002) zijn in internationaal opzicht wel van belang: het betreft 19-28 procent van de totale IJslandse populatie (Gerritsen & Tijsen 2003). Grutto’s in estuariene gebieden zijn meestal IJslandse vogels en deze zijn grotendeels verantwoordelijk voor de toegenomen aantallen. In de Waddenzee zijn grutto’s vooral te vinden langs de kust van Wieringen, de Friese kust en de Dollard. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De grutto foerageert buiten de broedtijd vooral in open natte en vochtige gebieden. Grutto’s zoeken hun voedsel zowel in moerassen en ondiepe meren als in overstroomde graslanden, bijvoorbeeld in boezemlanden en uiterwaarden, maar (zeker de IJslandse) ook vaak in intergetijdengebieden. De grutto eet voornamelijk kleine ongewervelden. In graslanden voedt hij zich vooral met regenwormen, larven van langpootmuggen (emelten)en muggenlarven. In moerassen overwegend met muggenlarven en aasgarnalen. De overwinterende IJslandse grutto's foerageren op het wad vermoedelijk op aasgarnalen, wadpieren, zeeduizendpoten en kleine schelpdieren. Rustgebied Ze gebruiken zowel voor als na het broedseizoen ondiepe wateren in ‘wetlands’ als gemeenschappelijke slaapplaatsen. Soms zijn rust/slaapplaats en voedselgebied echter tientallen kilometers van elkaar gescheiden. De grutto’s zijn gevoelig voor verstoring, vooral als ze zich concentreren op gemeenschappelijke slaapplaatsen. Vooral verstoring door recreatie, door lichtbronnen en werkzaamheden vormt een bedreiging. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Waarschijnlijk wordt het beoogde doel, namelijk het behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied van de grutto met een draagkracht voor een populatie van een seizoensgemiddelde van 1.100 vogels, wel gehaald. Tussen 1990/1991 en 2002/2003 leek er sprake te zijn van een stabiele, stijgende trend in de aantallen doortrekkende en/of overwinterende grutto’s in de Waddenzee. Dit is min of meer in tegenstelling met zowel de landelijke aantallen broedvogels als met de doortrekkers, die dalend zijn. Blijkbaar is de voedselsituatie in de Waddenzee gunstig (ook grutto’s eten graag wormachtigen). De aantallen IJslandse doortrekkers in maart-april zijn sinds het midden van de jaren 1990 in de Waddenzee sterk toegenomen, hetgeen wel strookt met de hierboven gesignaleerde trend. De aanvankelijke toename van grutto’s in de Waddenzee betrof dan ook waarschijnlijk voornamelijk IJslandse vogels. In Nederland zelf broedden, na een sterke achteruitgang sinds de jaren 70, Pagina 181 van 216


in 2010 en 2011 naar schatting tussen nog slechts 50.000 á 60.000 paar (https://www.sovon.nl/nl/soort/5320), minder dan de helft van het aantal in de jaren zeventig. Sinds 2002/2003 zijn de aantallen grutto’s in de Waddenzee duidelijk weer afgenomen, hetgeen waarschijnlijk wel weer goeddeels kan worden toegeschreven aan de negatieve trend van de Nederlandse broedpopulatie. Het is dan ook niet zeer waarschijnlijk dat de aantallen grutto’s in de Nederlandse Waddenzee worden bepaald door de draagkracht van het getijdengebied. Daarvoor zijn de prooien van de grutto (vooral wormen) te algemeen aanwezig en daarvoor is het aantal grutto’s te gering. Voor zover grutto’s foerageren in de zomerpolders zou er wel sprake kunnen zijn van vermindering van draagkracht, namelijk wanneer die zomerpolders worden verkwelderd. De aanwezige fauna van regenwormen gaat dan verloren. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voor de grutto worden geen extra maatregelen nodig geacht, omdat het niet bereiken van het in de instandhoudingsdoelstelling genoemde seizoensgemiddelde aantal niet wordt toegeschreven aan onvoldoende kwaliteit en draagkracht van de Waddenzee. Het verkwelderen van de zomerpolders in Noord-Friesland Buitendijks zou een aantasting van kwaliteit en draagkracht kunnen betekenen voor de continentale ondersoort, maar de doortrekkende/overwinterende IJslandse vogels zullen hier wellicht zelfs profijt van kunnen ondervinden. Conclusies De instandhoudingsdoelstelling voor de grutto in de Waddenzee, kwaliteit en draagkracht van leefgebied voor 1100 vogels, wordt waarschijnlijk wel gehaald. Weliswaar wordt dat aantal in recente jaren veelal niet meer bereikt, maar dat heeft waarschijnlijk meer te maken met de sterk dalende trend in de populatie Nederlandse broedvogels (ondersoort limosa), die niet meer gecompenseerd wordt door het toenemende gebruik van de Waddenzee door IJslandse vogels (islandica), hoewel laatstgenoemde populatie nog altijd stijgende is.

A157 - Rosse grutto (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Rosse grutto, niet-broedvogel, Waddenzee 80000 70000 seizoensgemiddelde

4.2.33

60000 50000 40000 30000 20000 10000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11

(Foto Steve Geelhoed)

De rosse grutto is een grote steltloper, die echter kortere poten een compactere body heeft dan de gewone grutto. De rosse grutto’s die in Nederland worden aangetroffen zijn doortrekkers die broeden in arctische gebieden in Noord-Scandinavië en West- en Centraal-Siberië. De rosse grutto’s uit het westelijk deel van het broedgebied (de ondersoort lapponica) overwinteren in Noordwest-Europa en langs de At-

Pagina 182 van 216


lantische kust van Spanje en Portugal. De vogels uit centraal Azië (de ondersoort taymyrensis) overwinteren in West-Afrika (Duijns et al. 2012). Beide populaties pleisteren in de Nederlandse ‘wetlands’, waarbij een duidelijke voorkeur bestaat voor de intergetijdengebieden in de Waddenzee en de Delta. Van de in mei doortrekkende taymyrensis populatie maakt ten minste 28 procent gebruik van de Nederlandse kustwateren. Voor de in november aanwezige Limosa lapponica lapponica populatie is dat circa 50 procent (Duijns et al. 2009). Deze aantallen zijn van zeer grote internationale betekenis. De rosse grutto gebruikt Nederlandse kustgebieden ook als ruigebieden. De Waddenzee levert verreweg de grootste bijdrage voor de rosse grutto binnen Nederland, met tegenwoordig circa 90 procent van de Nederlandse vogels. De soort is in de Waddenzee het hele jaar present, met lage aantallen in juni, doortrekpieken in augustus en mei. De hoogste aantallen worden steevast in de westelijke Waddenzee gezien. Tegenover een sterke afname op het Duitse wad staan toenemende voorjaarsaantallen in Denemarken (zowel bij watervogel- als trektellingen) en de Nederlandse Waddenzee. Die toename is het sterkst in de westelijke Waddenzee, terwijl de trend op de kusten onzeker (Friesland) of stabiel (Groningen) is. De sterke toename op het westelijke wad sluit aan bij die van andere wormenetende steltlopers als zilverplevier, drieteenstrandloper en bonte strandloper (Ens et al. 2009). De soort overtijt veel meer op de eilanden dan langs de vastelandkust. Grote concentraties komen vooral voorop afgelegen zandplaten als Griend, Richel, Vlieland, samen met kanoet en bonte strandloper. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De rosse grutto’s verblijven in ons land vrijwel uitsluitend in intergetijdengebieden in estuaria, waarbij ze zowel zandige als slikkige wadplaten als voedselgebied gebruiken. Tijdens de voorjaarstrek in het Waddengebied en in de Kop van NoordHolland zijn echter plaatselijk massaal foeragerende rosse grutto’s binnendijks op graslandpercelen te zien, vooral op pas gemaaide percelen. De rosse grutto foerageert op bodemfauna. Zijn voornaamste voedselbronnen zijn diverse wormensoorten zoals wadpier, zeeduizendpoot en schelpkokerworm. In mindere mate eet hij ook nonnetjes en kleine krabben. In binnendijks grasland voedt hij zich vooral met larven van langpootmuggen (emelten). Rustgebied De rosse grutto volgt het getijdenritme en gebruikt bij vloed gemeenschappelijke hoogwatervluchtplaatsen. De soort vertoont daarbij voorkeur voor bij hoogwater droog blijvende kwelders, schorren en zandplaten die zich kenmerken door een lage vegetatiebedekking. Ze leggen doorgaans geen grote afstanden af tussen voedselgebied en hoogwatervluchtplaats. Zowel tijdens voedselzoeken op het wad als bij rustende groepen op hoogwaterrustplaatsen is de rosse grutto gevoelig voor recreatie en laag vliegverkeer. De soort houdt grote afstanden aan tot windturbines (250500 meter). Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Het beoogde doel, namelijk het behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied van de rosse grutto met een draagkracht voor een populatie van een seizoensgemiddelde van 54.400 vogels, wordt wel gehaald, gezien het feit dat het seizoensgemiddelde sinds de eeuwwisseling slechts in twee seizoenen iets lager heeft gelegen. De benodigde draagkracht is op dit moment kennelijk al aanwezig, en er is tot zeer recent nog sprake geweest van een positieve trend voor de rosse grutto in de WadPagina 183 van 216


denzee. Net als bij andere wormeneters wordt dit in verband gebracht met de veranderde samenstelling van de bodemfauna. De toename in Nederland is in internationaal opzicht opvallend. Voor de ondersoort lapponica, die in Nederland overwintert, wordt internationaal een stabiele trend berekend. De doortrekkende ondersoort taymyrensis, daarentegen, is afgenomen, hoewel zich enig herstel lijkt af te tekenen gezien de toenemende aantallen in Afrikaanse overwinteringsgebieden (Duijns et al. 2012). Toch zijn de aantallen van taymyrensis internationaal nog niet op het niveau van de jaren tachtig, terwijl de aantallen rosse grutto’s in Nederland juist groter zijn dan destijds. Voor de internationale Waddenzee is de trend stabiel. Vanwege de menging van de beide populaties in de herfst kunnen geen uitspraken worden gedaan over de aantalsontwikkelingen van de dan door Nederland trekkende populaties. In het voorjaar kan dat wel. De in mei doortrekkende taymyrensis populatie lijkt in het Waddengebied toe te nemen. Behoud van de huidige situatie is voldoende, hoewel enige achteruitgang als gevolg van herstel schelpdierbanken aanvaardbaar is. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voor de rosse grutto worden extra maatregelen nodig geacht, bovenop de reeds voor rust voor steltlopers in het algemeen in te zetten maatregelen, gezien de vooralsnog gemakkelijke doelrealisatie. Conclusie De instandhoudingsdoelstelling voor de rosse grutto in de Waddenzee, kwaliteit en draagkracht van leefgebied voor 54.400 vogels, wordt wel gehaald.

A160 - Wulp (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Wulp, niet-broedvogel, Waddenzee 140000 120000 seizoensgemiddelde

4.2.34

100000 80000 60000 40000 20000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De wulp is de grootste Nederlandse steltloper. De Nederlandse broedvogelpopulatie overwintert voornamelijk langs de kusten van Engeland en Frankrijk. Ondertussen overwinteren vele wulpen uit Noord-Scandinavië en Noordwest-Rusland in de Nederlandse intergetijdengebieden. De broedgebieden van de in de Europese Unie verblijvende Wulpen liggen in West-, Midden- en Noord-Europa (ondersoort Numenius arquata). Deze populatie wordt geschat op 420.000 vogels. Hiervan verblijft 47 procent in Nederland. Nederland is een belangrijk ruigebied. De Waddenzee levert met meer dan 85 procent van de Nederlandse vogels de grootste bijdrage voor de wulp binnen Nederland. De soort is het hele jaar present, met relatief geringere aantallen in mei en juni (broedtijd) en relatief grotere tijdens Pagina 184 van 216


de najaarstrek in augustus-september. De soort komt zeer verspreid over het gebied voor, waarbij de Friese kust relatief belangrijk is. Grote aantallen overtijen op het eiland Griend, dat jaarrond is gesloten voor publiek. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel Geschikte voedselterreinen in het binnenland zijn ondiepe oeverzones (plassen), droogvallende platen (intergetijdengebied) en graslandpercelen. Verreweg de grootste aantallen verblijven in het intergetijdengebied, zowel op vrij zandige platen als in meer slikkige gebieden, op en langs de randen van mosselen oesterbanken of op platen met veel geulen. De wulp bezoekt in kustgebieden vooral het intergetijdengebied om voedsel te zoeken, maar foerageert bij hoogwater ook in verder van de kust (tot 20 kilometer) gelegen graslanden. In getijdengebieden bestaat het voedsel uit wormen, jonge strandkrabben (vooral ’s zomers) en andere kreeftachtigen, plaatselijk ook uit schelpdieren (o.a. strandgapers Mya arenaria). Wanneer er mosselbanken aanwezig zijn, foerageren ook daar veel wulpen. De teloorgang van de mosselbanken rond 1990, pas in de tweede helft van de jaren 90 gevolgd door herstel, is echter niet in de aantalsontwikkelingen terug te vinden. Rustgebied Hoogwatervluchtplaatsen liggen vaak op kwelders en schorren, zowel in hogere vegetatie als op schaars begroeide plaatsen en zowel diep op de kwelder als langs de kwelderrand. Soms overtijen wulpen ook op schaars begroeide akkers binnendijks. Vogels die in het binnenland foerageren, vliegen deels naar de kust om te rusten en te slapen. Wulpen zijn relatief gevoelig voor verstoring door recreatie, werkzaamheden en lage vliegtuigen en helikopters, zowel in de foerageergebieden als op hoogwatervluchtplaatsen. In getijdengebieden is de wulp de soort met de grootste verstoringsafstanden (tot 370 meter). Mogelijk speelt de aanleg van windmolenparken tussen foerageer- en rustgebieden een verstorende rol, of raakt foerageergebied daardoor versnipperd. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) In de afgelopen jaren verbleven er gemiddeld tussen de 80.000 en 100.000 wulpen in de Waddenzee. Er is waarschijnlijk wel voldoende draagkracht aanwezig voor 96.200 vogels, het gestelde doelaantal. Zowel in de Waddenzee als in het Deltagebied zijn de aantallen wulpen gestegen sinds halverwege de jaren 70. De toename in de Waddenzee was het duidelijkst in de westelijke delen. Mogelijk wordt dit veroorzaakt door een verschuiving van overwinteringsgebieden als gevolg van klimaatverandering. De aantallen in Engeland en Ierland nemen af en na de stopzetting van de jacht in Denemarken kunnen de daar toe genomen aantallen verder bijdragen aan onze overwinteringspopulatie. Onduidelijk hierin is de sterke afname in het Waddengebied van Sleeswijk-Holstein. In Nederland is sprake van een afname in de aantallen broedende wulpen (https://www.sovon.nl/nl/soort/5410). De aantallen zijn sinds de jaren 70 gestaag toegenomen in de Waddenzee, maar er lijkt zich in de meest recente jaren een zekere afvlakking voor te doen. Wulpen zijn schuwe vogels die al vanaf vrij grote afstand kunnen worden verstoord. Behalve de draagkracht is dus voldoende rust in de foerageer- en rustgebieden van belang. Overal op de kwelders langs de vastelandskust is er toezicht op rust nodig. Op het Balgzand wordt bijvoorbeeld de dijk en bewaakt wanneer die als hoogwatervluchtplaats wordt gebruikt, en zijn de aangrenzende kwelders afgesloten voor publiek (Beijma et al. 2008).

Pagina 185 van 216


Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Ondanks het feit dat de tijdelijke afwezigheid van mosselbanken niet merkbaar was in de aantallen wulpen, wordt toch aangenomen dat mosselbanken wel bijdragen aan de draagkracht. Vandaar dat herstel van mosselbanken mede van belang is voor het voor de wulp gestelde doel. Conclusies De instandhoudingsdoelstelling voor de wulp in de Waddenzee, kwaliteit en draagkracht van een leefgebied voor 96.200 vogels, wordt waarschijnlijk wel gehaald. Al dan niet samenhangend met draagkracht zijn aantalsverschuivingen mogelijk tussen verschillende delen van de Waddenzee, die niet noodzakelijkerwijs worden veroorzaakt door draagkrachtveranderingen.

A161 - Zwarte ruiter (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Zwarte ruiter, niet-broedvogel, Waddenzee 3500 3000 seizoensgemiddelde

4.2.35

2500 2000 1500 1000 500 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De zwarte ruiter is een steltloper die veel op de tureluur lijkt, maar deze soort heeft veel langere rode poten, een langere snavel en in de zomer een donkerder en in de winter juist een lichter verenkleed. Zwarte ruiters broeden in subarctische en Arctische gebieden in Finland, Scandinavië en Rusland en overwinteren in Afrika, zowel langs de kusten als in zoetwatergebieden ten zuiden van de Sahel. De zwarte ruiter is in Nederland alleen aanwezig als doortrekker en in zeer klein aantal als wintergast. De grootste concentraties zwarte ruiters zijn te vinden tijdens de doortrek, die vanaf half juni tot in het najaar loopt. Ze verblijven vooral in het intergetijdengebied, vooral langs de vastelandskust van de Waddenzee. Van de West-Europese populatie verblijft omstreeks 8 procent in Nederland. Nederlandse ‘wetlands’ worden ook gebruikt als ruigebied. De Waddenzee levert met meer dan 80 procent van de Nederlandse vogels verreweg de grootste bijdrage voor de zwarte ruiter binnen Nederland. De staat van instandhouding van de zwarte ruiterpopulatie in de Europese Unie is volgens ‘BirdLife’ ongunstig. De soort komt in de Waddenzee vooral voor in de zomermaanden, met een klein piekje tijdens de voorjaarstrek in mei en een sterke piek tijdens de najaarstrek die al in juli/augustus plaatsvindt. De zwarte ruiter komt sterk geconcentreerd voor in de Dollard, langs de vastelandskust en in de rest van het gebied verspreid in kleine aantallen.

Pagina 186 van 216


Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel Het leefgebied van de zwarte ruiter is in ons land voornamelijk het intergetijdengebied. Soms komt de zwarte ruiter ook voor in waterrijke biotopen met slikkige oevers of ondiep water in het binnenland van Nederland, zoals in ondiepe sloten, vloeivelden, plas-draslanden en oevers van meren en plassen. Zijn voedselbiotopen in getijdengebieden zijn de droogvallende slikken, bij voorkeur de zeer slikkige delen met ondiepe plasjes of de plasjes op mosselbanken. Soms zoeken de zwarte ruiters ook voedsel terwijl ze in dieper water zwemmen, veelal doen ze dat in een sociaal verband met soortgenoten. De zwarte ruiter eet een grote verscheidenheid aan voedseldieren. In zoutwatergebieden foerageert de zware ruiter voornamelijk op zeeduizendpoten, garnalen, kleine krabben en kleine vissen (vooral grondeltjes van maximaal 6 centimeter lengte) (Holthuijzen 1979). Verder heeft het ontbreken van droogvallende mosselbanken in de intergetijdewateren waarschijnlijk een beperkend effect op de populatie. Dit is een belangrijke voedselbiotoop voor de zwarte ruiter omdat hij graag in groepsverband voedsel zoekt in plasjes tussen de mosselbulten. In het binnenland bestaat zijn voedsel uit waterinsecten en hun larven, visjes, jonge kikkers en kikkervisjes. Rustgebied De zwarte ruiter gebruikt gemeenschappelijke rusten hoogwatervluchtplaatsen, vaak zijn dat vaste, traditionele locaties. Die rustplaatsen kunnen op enige afstand van voedselgebieden liggen. Tijdens hoog water wordt vaak gezamenlijk met bonte strandlopers gerust op stranden en kwelders. Het zijn altijd terreinen met lage vegetaties, zoals die zijn te vinden op randen van kwelders en schorren en aan de oevers van binnendijkse brakwatermeren. De zwarte ruiter is gevoelig voor verstoring door recreatie, vliegtuigen en helikopters op hoogwatervluchtplaatsen of in voedselgebieden. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Waarschijnlijk wordt het beoogde doel, namelijk het behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied van de zwarte ruiter met een draagkracht voor een populatie van een seizoensgemiddelde van 1.200 vogels, wel bereikt. Recent is echter zowel in de Waddenzee als ook op landelijk niveau sprake van geringere aantallen. Ook in de Delta lijken de aantallen eerder af dan toe te nemen (fikse achteruitgang in zowel Wester- als Oosterschelde. Het ligt dan ook waarschijnlijk niet aan de draagkracht in de Waddenzee dat de aantallen sinds 2002/2003 niet meer op het doelniveau zijn gekomen. Oorzaken van de achteruitgang liggen daarom vermoedelijk in de het Scandinavische en Siberische broedgebied of in de Afrikaanse overwinteringsgebieden. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Omdat het met kwaliteit en draagkracht van het leefgebied voor de zwarte ruiter, ondanks afgenomen aantallen, niet aantoonbaar slecht gesteld is, worden extra maatregelen bovenop de algemene, op meer rust voor steltlopers gerichte maatregelen niet nodig geacht. Conclusies Waarschijnlijk wordt de instandhoudingsdoelstelling voor de zwarte ruiter in de Waddenzee, een draagkracht voor een populatie van 1200 vogels, wel gehaald. Oorzaken voor de recente achteruitgang van de aantallen zwarte ruiters liggen waarschijnlijk in de broed- of overwinteringsgebieden buiten Nederland. Het lijkt

Pagina 187 van 216


niet waarschijnlijk dat maatregelen in de Waddenzee soelaas kunnen bieden. Extra maatregelen worden niet zinvol geacht. A162 - Tureluur (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Tureluur, niet-broedvogel, Waddenzee 25000

seizoensgemiddelde

4.2.36

20000

15000

10000

5000

0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De tureluur behoort tot de kleinere steltlopers en broedt in graslanden, hoogveengebieden, steppen en open moerasgebieden in de gematigde en noordelijke (boreale) klimaatszones van Europa en Azië. Tijdens de doortrekperiode kunnen tureluurs overal in Nederland worden aangetroffen. Ze zijn dan echter talrijker in het noordelijke en westelijke deel van het land, terwijl de grootste aantallen zich concentreren in de intergetijdengebieden in de Waddenzee en in de Delta. De Nederlandse intergetijdengebieden worden in de winter voornamelijk bevolkt door tureluurs uit IJsland, van de duidelijk grotere ondersoort robusta. De meeste van de in Nederland broedende tureluurs en de vanuit het noorden komende doortrekkers trekken ’s winters naar de meer zuidelijke kusten van West-Europa tot aan West-Afrika. De Waddenzee levert met meer dan 80 procent van de Nederlandse vogels verreweg de grootste bijdrage voor de tureluur binnen Nederland. De voor Nederland relevante Oost-Atlantische populatie (van de ondersoort totanus) wordt geschat op 250.000 vogels. Hiervan verblijft tijdens de doortrek in juli ook ongeveer een kwart in Nederland. ’s Winters komt vooral de ondersoort robusta voor. Tureluurs zijn in de Waddenzee het hele jaar present, met doortrekpieken in mei en vooral juli/augustus, als de populatie van Scandinavische en Baltische broedvogels doortrekt naar Zuid-Europa en West-Afrika. Aanzienlijk kleinere aantallen overwinteraars zijn afkomstig van IJsland en de Faeröer. De tureluur komt zeer verspreid voor over het gehele waddengebied, zowel op de vastelandkust als op de eilanden. De winterpopulatie is, na een achteruitgang tussen de jaren 70 en begin jaren 90, in de laatste twee decennia langzaam maar zeker weer toegenomen tot op het oude niveau. Opsplitsing in deelpopulaties tijdens de trek is in het veld onmogelijk. In de winter zullen de aanwezige aantallen voornamelijk de ondersoort robusta betreffen. Binnen de beide regio’s zijn er deelgebieden met tegengestelde trends (Ens et al. 2009). In het Waddengebied vond afgelopen decennium een afname plaats langs de Groningse kust en de Dollard (slikondergrond) en een toename in de westelijke Waddenzee (zandig), mogelijk in relatie tot aldaar toegenomen aantallen wormachtigen. De aantallen in de Dollard zijn circa een factor tien kleiner dan het totaal. Tijdens de broedtijd op de kwelders langs de vastelandskust zijn deze gebieden afgesloten voor publiek, om voldoende rust te borgen (Beijma et al. 2008).

Pagina 188 van 216


Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel In de getijdengebieden zoeken tureluurs voedsel op drooggevallen getijdenplaten, met name langs de randen van geulen en prielen, op slikkige platen, in achtergebleven ondiepe plassen en langs de randen van mosselen oesterbanken. In het binnenland zoeken ze voedsel in waterrijke gebieden, in slikkige gedeelten of in zeer ondiep water, na periodes met regen ook in vochtige graslanden. Het voedsel van de tureluur bestaat uit wormen, kleine kreeftachtigen en schelpdieren en wadslakjes. De schelpdiervisserij heeft op de tureluur hooguit een beperkte invloed omdat de soort vooral veel wormen eet. Soms wordt in een groep met zwarte ruiters en/of groenpootruiters gefoerageerd. In ieder geval in getijdengebieden wordt ook ’s nachts gefoerageerd. Sommige tureluurs verdedigen winterterritoria op het wad. Rustgebied Rusten doen de tureluurs in rustige open landschappen nabij het voedselgebied. Dat zijn bv. kwelders, binnendijks gelegen graslanden en gebieden met ondiep water en slikranden, zoals inlagen en kreken. Tureluurs gebruiken gezamenlijke hoogwatervluchtplaatsen, waarbij ze zich vaak in grote groepen concentreren. Recreatie, vliegverkeer en werkzaamheden kunnen de tureluurs verstoren in hun voedsel- en rustgebieden. Bevissing van wilde mosselbanken op wadplaten dient achterwege te blijven om dit soort verstoringen te voorkómen. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Gegeven de huidige populatiegrootte (seizoensgemiddelde van 17.500 tussen 2006/2007 en 2010/2011 bestaat er op dit moment kennelijk een draagkracht voor een populatie van een seizoensgemiddelde van tenminste 16.500 vogels, dat wil zeggen conform het gestelde doel. Aangezien er op korte termijn geen grote veranderingen worden verwacht in factoren die de draagkracht voor tureluurs bepalen, wordt aangenomen dat het doel, behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied van de tureluur wordt behaald. Behoud van de huidige situatie is daarvoor voldoende. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voor de tureluur zijn geen extra maatregelen nodig. Conclusie De instandhoudingsdoelstelling voor de tureluur in de Waddenzee, kwaliteit en draagkracht van leefgebied voor 16.500 vogels, wordt wel gehaald.

Pagina 189 van 216


A164 – Groenpootruiter (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Groenpootruiter, niet-broedvogel, Waddenzee 4000 3500 seizoensgemiddelde

4.2.37

3000 2500 2000 1500 1000 500 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De groenpootruiter is een steltloper met een forse, iets opgewipte snavel en lange, grijsgroene poten. Groenpootruiters broeden in de gematigde en noordelijke (boreale en subarctische) klimaatszones van Schotland, Noord-Scandinavië en Rusland. Ze overwinteren hoofdzakelijk in Zuidwest-Europa, langs de Middellandse Zee en in Afrika, zowel langs de kusten als in zoetwatergebieden ten zuiden van de Sahel. In Nederland is de groenpootruiter vooral een doortrekker. De grootste aantallen zijn aanwezig tijdens de najaarstrek. Daarbij concentreren groenpootruiters zich zowel tijdens de najaars- en voorjaarstrek voornamelijk in de intergetijdengebieden van de Waddenzee en de Deltawateren. De Europese populatie wordt geschat op 310.000 exemplaren. Hiervan verblijft naar schatting 3 procent gedurende kortere of langere tijd in Nederland. De Waddenzee levert met meer dan driekwart van de Nederlandse vogels verreweg de grootste bijdrage voor de soort binnen Nederland. De soort is afwezig van november-maart, met doortrekpieken net als de andere ruiters in mei en vooral juli/augustus. In de Waddenzee heeft zich tussen halverwege de jaren 80 en begin jaren 90 een toename van de groenpootruiter voorgedaan, gevolgd door een stabilisering van de aantallen op een iets hoger niveau tot en met 2010/2011. Ook in het Deltagebied hebben de aantallen groenpootruiters een vergelijkbaar patroon laten zien, met een toename tot in de jaren 90, daarna gevolgd door hetzij een lichte afname, hetzij een stabilisering van de aantallen. Landelijk is de trend nog altijd licht positief, terwijl de internationale populatie stabiel lijkt. De groenpootruiter komt verspreid voor over de gehele Waddenzee, maar veel minder langs de vastelandkust dan op de eilanden (Ens et al. 2009). De beste gebieden zijn onder andere de kwelders van Schiermonnikoog en Terschelling (Groede), Texel (Schorren) en het Balgzand. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel Groenpootruiters zoeken in ons land vooral de getijdengebieden en estuaria op, maar tijdens de doortrek zijn ze ook wel in waterrijke gebieden in het binnenland te zien. In de getijdengebieden zoeken ze hun voedsel op drooggevallen platen, vaak in de omgeving van ondiepe geulen, plasjes en prielen. In het binnenland foerageren ze meestal op slikkige oevers of in ondiep water, langs en in rivieren en plassen, Pagina 190 van 216


sloten, vennen en opgespoten terreinen. Groenpootruiters zoeken hun voedsel vaak in groepsverband samen met soortgenoten, andere ruiters of andere oevervogels. Het voedsel van de groenpootruiter vertoont grote verscheidenheid. In getijdengebieden eet hij visjes, veelal grondels, en garnalen, kleine krabben of wormen (Swennen 1971). In het binnenland voedt hij zich met visjes, wormen, jonge kikkers en salamanders en hun larven. Rustgebied De rustplaatsen variëren in getijdengebieden. Hier en daar brengen ze de hoogwaterperiode door aan de waterkant, samen met tureluurs. Verder dienen ook schaars begroeide kwelders, randen van plassen en inlagen en binnendijkse graslanden als toevlucht en rustplaats. Evenals de meeste andere steltlopers leggen ook groenpootruiters soms grote afstanden af tussen voedselgebied en hoogwaterrustplaats. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Uit de huidige aantallen kan worden afgeleid dat in het waddengebied zeker voldoende kwaliteit en draagkracht aanwezig is voor een seizoensgemiddelde van 1900 vogels. In de afgelopen jaren worden ook regelmatig grotere aantallen geteld, tot ongeveer 2500 of incidenteel zelfs tot 3000 exemplaren. Zonder grote wijzigingen in het gebied mag dan ook worden aangenomen dat het beoogde doel, namelijk het behoud van omvang en kwaliteit van het leefgebied van de groenpootruiter met een draagkracht voor een populatie van seizoensgemiddelde van 1900 vogels, wel wordt behaald. Behoud van de huidige situatie is voldoende gezien de landelijk gunstige staat van instandhouding. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Voor de groenpootruiter worden geen extra maatregelen noodzakelijk geacht. Conclusie De instandhoudingsdoelstelling voor de groenpootruiter in de Waddenzee, kwaliteit en draagkracht van het leefgebied voor een seizoensgemiddelde van 1900 vogels, wordt wel gehaald. Ook landelijk zijn de aantallen groenpootruiters voldoende, en de internationale populatie is stabiel.

A169 - Steenloper (n) (behoud omvang en verbetering kwaliteit leefgebied) Steenloper, niet-broedvogel, Waddenzee 6000 5000 seizoensgemiddelde

4.2.38

4000 3000 2000 1000 0 75/76

80/81

85/86

90/91

95/96

00/01

05/06

10/11


De steenloper broedt langs de kusten van Finland en Scandinavië en in hoogarctische gebieden in Siberië, Noord- Amerika, Groenland en Spitsbergen. Het is een Pagina 191 van 216


wereldburger (kosmopoliet) wat het overwinteren betreft, hij verblijft daarbij echter alleen langs kusten, variërend van onder andere de rotskusten van Schotland, de zandstranden en slikkige gebieden in gematigde en tropische klimaatszones. Het kosmopolitische gehalte van de steenloper kan zelfs binnen een en hetzelfde individu tot uiting komen, getuige het geval van een ’s winters nabij Groote Keeten (Kop van Noord-Holland) gekleurringde vogel in januari 2008, die in januari van het jaar daarop werd teruggezien langs de Caribische kust van Colombia (van Brederode et al. 2010). In Nederland is de steenloper een doortrekker en wintergast. Veel van de vogels die men hier tijdens het trekseizoen ziet, pleisteren hier kortstondig. De in Nederland overwinterende vogels – in kleine groepen - zijn waarschijnlijk grotendeels afkomstig uit Groenland en Noordoost-Canada. De in augustus in Nederland aanwezige steenlopers horen bij de Noord-Europese broedvogels. Dan verblijft naar schatting ruim 5 procent van deze populatie in Nederland. Van de broedvogels uit Canada en Groenland blijven circa 5 procent van de populatie in Nederland overwinteren. De steenloper komt in de hele Waddenzee voor. De aantallen in de oostelijke Waddenzee zijn sinds de eeuwwisseling sterk gestegen. Dit is mogelijk te danken aan het herstel van de droogvallende mosselbanken aldaar. In de westelijke Waddenzee is juist sprake van een duidelijke afname (Ens et al. 2009). Vooral midden jaren negentig was er een forse afname, sindsdien zijn de aantallen toegenomen maar nog niet volledig hersteld. Zwaartepunten liggen op Ameland en Rottum. Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel De steenloper is in ons land nagenoeg geheel gebonden aan de getijdengebieden van de kust. Zijn voedselbiotoop zijn de stranden en drooggevallen slikken en platen en in het bijzonder de vloedmerken, wiervelden, mosselbanken, stenige taluds van dijken en havens en pieren, vooral als deze begroeid zijn met wieren. De steenlopers eten wormen, krabbetjes, schelpdieren, strandvlooien, aas en ook voedselresten van bijvoorbeeld patat- en viskramen (onder andere Cremer & Smit 2009). In de zomermaanden heeft de soort een sterke voorkeur voor darmwier (Enteromorpha) op het wad. In de winter, als de darmwiervelden verdwijnen, verschuift de soort naar de dijken en golfbrekers en daar blijft hij tot in het voorjaar. Rustgebied De rustbiotopen en hoogwatervluchtplaatsen van de steenloper zijn de taluds van dijken, havens en pieren, stranden en kwelders. Binnendijks rusten ze in ‘wetlands’ of op graslanden of bouwland. De rustplaatsen van de steenlopers zijn veelal klein van oppervlak en grenzen aan water. Hier kunnen ze zeer dicht op elkaar zitten. Ze kunnen het stellen zonder weids uitzicht, en nemen ook genoegen met gebieden met relatief veel recreatie. Steenlopers gaan tijdens hoogwaterperiodes vaak door met voedselzoeken op stenen taluds van dijken. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) Uit de huidige aantallen kan worden afgeleid dat de instandhoudingsdoelstelling voor de steenloper in de Waddenzee, draagkracht voor 2300-3000 vogels, reeds in de huidige situatie waarschijnlijk wel wordt gehaald. De Waddenzee neemt voor de steenloper bijna driekwart van de landelijke overwinteringspopulatie in. De afname in de jaren 90 wordt wel in verband gebracht met het verdwijnen van mosselbanken (door onder andere visserij). Inmiddels zijn de aantallen steenlopers weer op een niveau dat ook tussen 1985 en 1995 aanwezig was, hetgeen (dus) kan samenhangen met het gedeeltelijke herstel van de mosselbanken. Het effect van vermindering Pagina 192 van 216


van eutrofiëring - waardoor weinig algenmatten ontstaan - en zachtere winters waardoor mogelijk minder mosselbanken ontstaan, is nadelig voor de foerageermogelijkheden voor de steenloper. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Verbetering van aantal en kwaliteit van schelpdierbanken (‘slik- en zandplaten’, H1140 zie aldaar) kan gunstig zijn voor de steenloper. Ook het behoud van nietbeviste dichte kokkelbanken en misschien ook de ontwikkeling van banken van Japanse oesters kunnen gunstig zijn voor de draagkracht voor steenlopers. Verder dienen open stenen teenconstructies van dijken, oevers en dammen te worden gehandhaafd en bij reconstructies zoveel mogelijk te worden toegepast. Conclusies De instandhoudingsdoelstelling met verbetering leefgebied voor de steenloper in de Waddenzee, draagkracht voor 2300-3000 vogels, wordt waarschijnlijk al gehaald. Bij reconstructies van dijken, oevers en dammen wordt aanbevolen open teenconstructies toe te passen.

A197 - Zwarte stern (n) (behoud omvang en kwaliteit leefgebied) Zwarte stern, niet-broedvogel, Waddenzee 120000 100000 seizoensmaxima

80000 60000 40000 20000

/ 11

/ 10

10

/ 09

09

/ 08

08

/ 07

07

/ 06

06

/ 05

05

/ 04

04

/ 03

03

/ 02

02

/ 01

01

/ 00

00

/ 99

99

/ 98

98

/ 97

97

/ 96

96

/ 95

95

/ 94

94

/ 93

93

92

/ 92

0 91

4.2.39


De zwarte stern is een gracieuze kleine moerasstern met een opvallend subtiel varierend zwart-grijs broedkleed. Het winterkleed is overwegend wit en grijs en in de ruiperiode komen allerhande bonte tussenstadia tussen zomer- en winterkleed voor. De zwarte stern is in Nederland vooral een doortrekker. Vanaf eind juli tot begin september trekken grote aantallen zwarte sterns door ons land op weg naar het zuiden. Het merendeel daarvan trekt daarbij door of over de Waddenzee en het IJsselmeergebied (van der Winden 2002). De Waddenzee heeft een slaapplaatsfunctie. De Waddenzee vormt binnen Nederland één van de gebieden die voor de zwarte stern de grootste bijdrage leveren. In die periode maken daar ook veel vogels de vleugelrui door. De aantallen zwarte sterns zijn van internationale en grote nationale betekenis. De populatie omvat 13.000-19.000 paren in landen van de Europese Unie (van der Winden & van Horssen 2008). Het Nederlandse aandeel binnen deze populatie bedraagt 8 procent en is daarmee toch aanzienlijk. De Europese populatie vertoonde over de hele periode 1970-2000 een afname (die was het sterkst in West-Europa). De Europese broedpopulatie is aangemerkt als ‘ongunstig – afnemend’. De zwarte stern is een koloniebroedvogel van zoetwatermoerassen, die leeft van insecten en vis. De broedgebieden van de zwarte stern liggen in West-, Centraal- en Zuid-Europa en verder oostelijk tot in Centraal-Azië. De in Nederland broe-

Pagina 193 van 216


dende zwarte sterns overwinteren langs de kust van Afrika, vaak op zee (van der Winden 2002). Ecologische randvoorwaarden Foerageergebied en voedsel Buiten de broedtijd eten de zwarte sterns voornamelijk vis, maar in aanpassing aan het aanbod ook vliegende insecten en mieren. Het belangrijke stapelvoedsel is in Nederland, vooral in het IJsselmeergebied, spiering (onder andere Schouten 1982). Nadelig voor de zwarte stern is dat deze vissoort hier nogal is achteruitgegaan als gevolg van veranderingen in waterkwaliteit, de klimaatsveranderingen en mogelijk ook door de visserij. Sterke bevissing van snoekbaars en andere roofvis is echter positief voor de zwarte sterns omdat ze dan kunnen beschikken over meer prooi. De soort concentreert zich in de nazomer in het IJsselmeergebied, waar het hoofdvoedsel uit spiering bestaat. Zwarte sterns zijn ook gevoelig voor veranderingen in het voedselaanbod (bijvoorbeeld de spieringstand in het IJsselmeer) en het doorzicht van het water (niet te gering, maar ook zeker niet te groot) omdat dat invloed heeft op de vangbaarheid van de vis. Ze reageren soms positief op de aanleg van nieuwe slaapmogelijkheden voor watervogels zoals eilanden en dammen die niet door mensen bezocht worden, van waaruit de zwarte sterns tevens nieuwe visgronden kunnen bereiken (van der Winden & Klaassen 2008). Rustgebied Zwarte sterns maken vaak traditioneel gebruik van gemeenschappelijke slaapplaatsen op schaars begroeide kwelders en schorren (met name op het Balgzand) en op drooggevallen zandbanken en slikken maar slapen ook wel op binnendijkse akkers en in rietmoerassen (onder andere Schouten 1982, van der Winden & Klaassen 2008). De vogels verzamelen zich soms eerst op dit soort plaatsen om uiteindelijk gezamenlijk naar de beste slaapplaats te vliegen. Sommige vogels leggen grote afstanden af (60 tot 80 kilometer) om de slaapplaats te bereiken. De vogels zijn op de slaapplaatsen gevoelig voor verstoring. Vooral tijdens de rui in de nazomer is verstoring in samenhang met de extra energiebehoefte die de vogels dan hebben, erg nadelig. Gedurende een reeks van jaren hebben veel zwarte sterns die in het IJsselmeer foerageerden geslapen op de hoge platen van de zuidpunt van het Balgzand. Sinds de aanleg van de Kreupel, een aangelegd vogel-eiland in het IJsselmeer ten noorden van Andijk heeft dat eilandje deze functie overgenomen (van der Winden & Klaassen 2008). In vergelijking met het Balgzand ligt het gunstiger ten opzichte van het foerageergebied. Zolang de Kreupel qua rust en openheid geschikt blijft als slaapplaats mag aangenomen worden dat de zwarte sterns niet zullen terugkeren naar het Balgzand. Doelrealisatie (wordt doel gerealiseerd bij huidig beheer en gebruik?) De instandhoudingsdoelstelling voor de zwarte stern in de Waddenzee, behoud omvang en kwaliteit leefgebied voor gemiddeld 23.000 vogels, betreft de mogelijkheid om te slapen op een rustige hoge zandplaat in de Waddenzee, dicht bij het IJsselmeer. Het gebied waar de zwarte sterns plachten te rusten is afgesloten voor het publiek, en stabiel qua hoogteligging. In die zin is het Waddenzee-doel behaald. Landelijk gaat de populatie achteruit (Sovon & CBS 2005). Ook de grafiek van de slaapplaatstellingen in het IJsselmeer hierboven laat zien dat er een gestage afname van de zwarte sterns sinds het begin van de jaren 80 plaatsvindt.

Pagina 194 van 216


De gewenste draagkracht voor de zwarte stern is vastgesteld op grond van de aantallen op de slaapplaats op het Balgzand. Voor wat betreft de slaapplaatsfunctie van het Balgzand (en van de Waddenzee in het algemeen) kan worden gesteld dat die draagkracht aanwezig blijft, zolang de rust daar wordt gehandhaafd. Over de draagkracht van de Waddenzee als foerageergebied valt weinig te zeggen. Zwarte sterns foerageren wel boven de Waddenzee maar de meeste doen dat boven het IJsselmeer. Nadelig voor de aantallen zwarte sterns is dat hun stapelvoedsel in het IJsselmeer, de spiering, nogal is achteruitgegaan als gevolg van veranderingen in waterkwaliteit, klimaatsveranderingen en mogelijk ook door de visserij. Omdat de zwarte sterns ook in het IJsselmeer foerageren, worden de aantallen in de Waddenzee mede bepaald door het voedselaanbod in het IJsselmeer. De oorzaak van de negatieve trend en de landelijk zeer ongunstige staat van instandhouding in Nederland ligt zeer waarschijnlijk aan de stand van de spiering in het IJsselmeer (van Eerden et al. 2005). Ook gaat de zwarte stern in een groot deel van Europa achteruit. Het gestelde doel moet daarom worden gezien in samenhang met dat van het IJsselmeer. Het hangt daarom mede af van het succes van de (vis-) maatregelen die in het IJsselmeer worden getroffen. Doeluitwerking (hoe en waar is doel te realiseren door extra maatregelen?) Extra maatregelen voor de instandhouding van de gewenste slaapplaatsfunctie voor zwarte stern in de Waddenzee in de gewenste omvang worden niet zinvol geacht en zijn daarom ook niet voorzien. Voor de slaapplaatsfunctie is het van belang dat het Balgzand en de kust van Wieringen vrij blijven van verstoring. Conclusie De instandhoudingsdoelstelling voor de zwarte stern in de Waddenzee, een geschikte slaapplaats voor 23.000 vogels, wordt waarschijnlijk wel gehaald.

Pagina 195 van 216


5

Samenvatting haalbaarheid Natura 2000-doelen

Habitattypen Vermindering van effecten op habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ (H1110A) is mogelijk door uitvoering van het ‘mosselconvenant’ met als doel vermindering van mosselzaadvisserij vanaf de zeebodem. Er is ook mitigatie nodig door verduurzaming van de garnalenvisserij, met minder bijvangst en minder bodemberoering. Het achterwege blijven van visserij op platvis (met één of meer wekkerkettingen) is noodzakelijk om niet tegelijkertijd een aanzienlijke verslechtering van het habitattype te veroorzaken. Onderzoek naar de sedimenthuishouding/vertroebeling (KRW) en naar de ontwikkeling van mosselbanken blijft van belang (kennisopbouw). Ook is er meer kennis nodig over de effecten van de garnalenvisserij op het bodemecosysteem. Bovendien zullen meer geleidelijke overgangen van zout naar zoet water bij de Afsluitdijk (vismigratierivier, spuisluisbeheer) bijdragen aan de mogelijkheden voor vismigratie en daarmee tot een kwaliteitsverbetering van dit habitattype. Voor verbetering van het habitattype ‘slik- en zandplaten’ (H1140A) is herstel van droogvallende mosselbanken en zeegrasvelden noodzakelijk. Dit is slechts marginaal mogelijk, omdat het habitattype momenteel al goed beschermd is. Herstel is voor een deel veilig gesteld door de beëindiging van de mechanische kokkelvisserij rond 2005 en het reeds langer achterwege laten van mosselzaadvisserij in het intergetijdengebied. Het herstel van de litorale mosselbanken in de westelijke Waddenzee blijft echter tot nu toe achter ten opzichte van die in de oostelijke Waddenzee. De huidige activiteiten op wadplaten zijn zeer beperkt (geringe verstoring door recreatie en kleinschalige visserij) en daarmee ook eventueel de negatieve effecten op mosselbanken. Er valt op dit moment moeilijk een duidelijke oorzaak aan te wijzen, mogelijk is er een relatie met de klimaatverandering. Een deel van de kwaliteitsparameters die indiceren voor een ‘goede kwaliteit’ van dit habitattype stroken mogelijk niet met de grootschalige veranderingen als gevolg van de inpoldering van de Zuiderzee (zeegras), met klimaatverandering (schelpdierstand) en met de komst van exoten. Kennisopbouw blijft daarom van belang om helderheid te krijgen over de relevante sturingsfactoren. De huidige kennisopbouw ten aanzien van sedimenthuishouding, de ontwikkeling van mosselbanken en de zeegrasuitzaai-experimenten kunnen op iets langere termijn leiden tot een bijdrage aan verbetering van de kwaliteit van de wadplaten. Zowel voor het habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ als voor ‘slik- en zandplaten’ zijn ook de eutrofiëring en de gehaltes aan toxische stoffen van belang. Over het algemeen zijn de ontwikkelingen gunstig, maar vermindering van eutrofiering heeft invloed op de draagkracht voor bodemfauna en vissen, en indirect dus ook op de aantallen vogels. Het behoud van de habitattypen ‘zilte pionierbegroeiingen’ (H1310A/B) en ‘slijkgrasvelden’ is goed mogelijk, mits de kwelderwerken worden gehandhaafd en er geen begreppeling plaatsvindt in de pionierzone. Verbetering van de kwaliteit (tegengaan en terugdringen van de verruiging)van het habitattype buitendijkse ‘schorren en zilte graslanden’ (H1330A) is mogelijk door uitgekiende extensieve en gevarieerde beweiding en een zo natuurlijk mogelijke afwatering. Ook zal de kennisopbouw, door monitoringonderzoek van de effecten van de begrazing op de vegetatiestructuur en fauna, bijdragen. Op termijn zijn er ook kansen voor het lokaal verwijderen van de verruigde bovenlaag van de kwelder tot ongeveer het Pagina 196 van 216


hoogwaterniveau (bijvoorbeeld ‘werk met werk’ maken), waardoor verjonging van de vegetatie mogelijk is. Vanwege de hoge dynamische omstandigheden op Rottum is er een sterke uitwisseling tussen verschillende duinhabitattypen en met de aangrenzende kwelders. Toename van één van deze habitattypen gaat op de kortere termijn ten koste van één of meer andere typen. Er wordt nadrukkelijk ingezet op voortzetting van het beleid van toestaan van volledig natuurlijke landschapsvormende dynamiek op Rottum, door geen onderhoud te plegen aan de duinkust. Het nadrukkelijk ‘niets doen’ is daardoor in feite een op natuurdoelen gerichte instandhoudingsmaatregel, waardoor natuurlijke duinhabitattypen in de loop der jaren af en toe in elkaar overgaan en in sommige perioden wel en in andere perioden niet aanwezig zullen zijn. Behoud van oppervlakte en kwaliteit geldt dus binnen de sterk natuurlijke fluctuaties, en op langere termijn. Voor de ontwikkeling van groene stranden, ‘embryonale duinen’ en duinvalleien wordt voldoende ruimte geschapen, wanneer sprake is van voldoende zandtoevoer (onder andere door kustsuppleties). Voor de duinhabitattypen op de bewoonde Waddeneilanden (die voor een zeer klein deel ook binnen het Natura 2000-gebied Waddenzee liggen) wordt verwezen naar de desbetreffende beheerplannen van de Waddeneilanden. Habitatsoorten Het realiseren van de doelen voor wat betreft zeehonden en de nauwe korfslak vormt geen probleem. Daarbij moet wel worden aangetekend dat de draagkracht voor zeezoogdieren deels door (omvang en kwaliteit van) habitattype ‘permanent overstroomde zandbanken’ in de Noordzeekustzone (H1110B) tot stand komt. Handhaving van voldoende rust op de ligplaatsen blijft van belang. Voor de nauwe korfslak is in eerste instantie vooral belangrijk dat meer inzicht wordt verkregen in het actuele voorkomen van de soort binnen de Natura 2000-begrenzing. De aanwezigheid van barrières in de vorm van dijken, dammen en sluizen, bemoeilijkt de trek van de zeeprik en rivierprik. Met inzet van de maatregelen die vismigratie bevorderen wordt het doel in de Waddenzee waarschijnlijk wel gehaald. Bij de bestaande sluizen in de Afsluitdijk zijn maatregelen voor verbetering van vispassage naar de grote binnenwateren gepland of in uitvoering , door een visvriendelijk spuibeheer. Bovendien is of wordt de vispasseerbaarheid van kunstwerken op een aantal andere locaties langs de vastelandskust verbeterd. Zo wordt er een nadere verkenning gedaan naar verbetering van de passage tussen Waddenzee en Lauwersmeer. Met inzet van deze maatregelen wordt de trekmogelijkheid voor de zeeprik en rivierprik naar de binnenwateren in de eerste beheerplanperiode verbeterd. Op iets langere termijn kan het plan voor de ‘Vismigratierivier’ bij Kornwerderzand de vispassage met zoet-zout gradiënt optimaliseren. Waarschijnlijk wordt het doel, behoud van omvang en kwaliteit leefgebied van de fint, wel behaald. Wat het Nederlandse deel van de Waddenzee betreft, is het leefgebied waarschijnlijk wel op orde. Wel wordt verbetering van de migratie naar het Lauwersmeer door een verder aangepast sluisbeheer nader verkend. Uitbreiding van de dichtstbijzijnde populatie in de Eems (stroomopwaarts) is grotendeels afhankelijk van maatregelen in Duitsland, omdat de soort voor zijn voortplanting afhankelijk is van de paaigebieden die daar gesitueerd waren en mogelijk hersteld kunnen worden. Broedvogels en niet-broedvogels Voor sommige vogels geldt dat weinig zekerheid geboden kan worden omtrent het al dan niet halen van de gestelde doelen. Consequent is daarbij uitgegaan van de in Pagina 197 van 216


het aanwijzingsbesluit geformuleerde instandhoudingsdoelstelling voor het handhaven of herstellen van een bepaalde omvang, kwaliteit en draagkracht van het betreffende leefgebied binnen de begrenzing van de Natura 2000-aanwijzing. Daarbij zijn de werkelijk aanwezige aantallen als een belangrijke indicator gebruikt. Geringere aantallen kunnen door vele oorzaken ontstaan, waaronder een te slechte kwaliteit en/of een te geringe draagkracht van het leefgebied. Dat geldt vooral voor enkele trekvogels. Voor hen bepalen ook broedsucces in noordelijker of oostelijker gelegen broedareaal, al dan niet in combinatie met overleving elders (hetzij in andere doortrekgebieden, hetzij in overwinteringsgebieden ten zuiden of ten westen van de Waddenzee) een belangrijke rol, evenals de geschiktheid van foerageer- en rustgebieden buiten de Waddenzee (zie tabel 5.1). De aantallen broedvogels worden door verschillende negatieve factoren (predatie, rustverstoring en afname van optimaal broedhabitat door verruiging van vegetatie of door erosie) in de Waddenzee zelf bepaald, maar ook voor deze vogels geldt dat factoren buiten de Waddenzee meebepalen hoe veel er kunnen zijn (zie tabel 5.1). Een lastig punt is de predatie door de vos op de vastelandskwelders. Daardoor zijn veel koloniebroedende vogels (met name kluut, visdief en noordse stern)vertrokken. De draagkracht die er in dit gebied qua voedsel waarschijnlijk wel aanwezig is, evenals de geschiktheid van de broedplaatsen (en ook door beheermaatregelen kan worden verbeterd), wordt daardoor niet zichtbaar in de aantallen broedende vogels. Om de gestelde doelen te kunnen halen moeten de beheerders predatie door de vos actief tegengaan. Een korte vegetatiestructuur, brede afwateringen, afrasteringen en vossenbestrijding helpen in geringe mate, maar is vaak niet afdoende. Een meer duurzame oplossing voor het broedresultaat van sterns, met name de visdief en noordse stern, is het creëren van predatievrije broedlocaties langs de vastelandskust, met name waar die ontbreken en de voedselbeschikbaarheid geen probleem is. Deze locaties moeten aansluiten aan, of gebruik maken van bestaande kunstmatige structuren (bijvoorbeeld in de directe omgeving van de Afsluitdijk, bij de leidam te Den Oever) om in overeenstemming met het Waddenzeebeleid zo min mogelijk in te grijpen in de morfologie van het gebied. Bij de havens van Delfzijl en Eemshaven zal worden gezorgd voor een betere inrichting en beheer van de broedlocaties. Griend met vooral de belangrijke broedlocatie van de grote stern zal tegen verdere afslag en optredende verruiging worden beschermd. Voor steltlopers zoals de kluut worden twee broedlocaties langs de Groninger kust beter ingericht om verruiging en predatie tegen te gaan. Het instandhouden en beschermen van de huidige broedlocaties voor al deze soorten blijft van belang en wordt voortgezet, niet alleen op de eilanden en de kwelders, maar ook op locaties grenzend aan het Natura 2000-gebied. Voor een aantal soorten is afwezigheid van menselijke verstoring op (potentiële) broedlocaties van doorslaggevend belang voor het bereiken van de doelen. Dat geldt met name voor de strandbroeders. Zij moeten broeden en hun jongen kunnen grootbrengen op rustige strandvlaktes met primaire duintjes. In de eerste beheerplanperiode is daarom een uitbreiding voorzien van het (zo nodig preventief) afsluiten van (potentiële) broedgebieden van plevieren op enkele strandvlaktes op uiteinden van sommige Waddeneilanden en/of het aanhouden van een minimum afstand tot deze locaties bij tal van activiteiten, zoals het strandrijden. Dit is nader uitgewerkt in de beheerplannen van de desbetreffende eilanden. De kansen voor deze strandbroedvogels worden ook verbeterd door verdere toename van kustdynamiek in de zeereep en de bijbehorende pioniervegetaties. Overigens is voldoende rust, los van aantals- en draagkrachtdoelen, ook voor andere soorten een voorwaarde voor het naar behoren functioneren van de Waddenzee Pagina 198 van 216


als trek-, foerageer- en rustgebied. De haalbaarheid van verbetering van de draagkracht voor vogels wordt in het algemeen als vrij beperkt geschat, aangezien de bodemfauna en de visstand (voedsel) niet gemakkelijk beïnvloed kunnen worden. Tabel 5.1 Overzicht van soorten in de Waddenzee en belangrijke andere verblijfgebieden die van invloed kunnen zijn op de aantallen in de SBZ Waddenzee. Bij de vogels is tussen haakjes weergegeven of zij ergens broeden (en dus buiten broedtijd in/door Nederland komen) of overwinteren (en dus buiten overwintering in/door Nederland komen).

Nr.

Soort

Belangrijke gebieden met mogelijke invloed op Waddenzeepopulatie

H1095 Zeeprik

Noorse kust tot Middellandse Zee (inclusief achterland)

H1099 Rivierprik

Oostzee tot Middellandse Zee (inclusief achterland)

H1103 Fint

Oostzee en zuidelijk Noorwegen tot noordelijk Marokko

H1364 Grijze zeehond

IJsland en Noorwegen tot Bretagne, inclusief Britse Eilanden (metapopulatie)

H1365 Gewone zeehond

Denemarken (Waddenzeepopulatie, metapopulatie ong. als grijze zeehond)

A034 Lepelaar (b)

West-Afrika (overwinteren)

A063 Eider (b)

Zuidwaarts tot Golf van Biskaje (overwinteren)

A081 Bruine kiekendief (b)

Zuid-Europa tot West-Afrika (overwinteren)

A082 Blauwe kiekendief (b)

Noord-Europa (Schotland, via Fenno-Scandinavië naar NW-Rusland als broedgebied) en Midden- en ZW-Europa (overwinteren)

A132 Kluut (b)

Zuidwest-Europa en Noord-Afrika (overwinteren)

A137 Bontbekplevier (b)

Noord-Afrika, maar ook Middellands Zeegebied en West-Europa (overwinteren)

A138 Strandplevier (b)

Afrika (overwinteren)

A183 Kleine mantelmeeuw (b)

Zuidwaarts tot in Marokko (overwinteren)

A191 Grote stern (b)


A193 Visdief (b)


A194 Noordse stern (b)

Zuidpoolgebied (overwinteren)

A195 Dwergstern (b)


A222 Velduil (b)

Noord-Europa (nomadisch: afhankelijk van voedselaanbod)

A005 Fuut

Futen uit o.a. Zweden en Noorwegen (broed) overwinteren in NL

A017 Aalscholver

Deense broedvogels overwinteren in NL, NL broedvogels in Middellands Zeegebied

A034 Lepelaar

West-Afrika, Middellandse Zeegebied (overwinteren)

A037 Kleine zwaan

Noord-Rusland (arctisch/subarctisch) (broed), alleen ’s winters in NL

A039 Toendrarietgans

Noord-Scandinavië en Rusland (tot ver voorbij Oeral) (broed)

A043 Grauwe gans

Scandinavië en Duitse vogels overwinteren in NL, deel gaat door naar Spanje Pagina 199 van 216


A045

Brandgans

Rusland en Baltische staten (broed)

A046

Rotgans

Uiterste Noorden van West-Siberië (broed)

A048

Bergeend

Zweden tot Polen (broed), NL vogels ruien in Duitse Waddenzee

A050

Smient

West-Siberië en Noord-Europa (broed)

A051

Krakeend

Gematigd Europa en West-Siberië + Zuid-Europa en Noord-Afrika (overwinteren)

A052

Wintertaling

Zuid-Europa en Noord-Afrika (overwinteren)

A053

Wilde eend

Noord-Europa (broed), NL broedvogels blijven hier grotendeels

A054

Pijlstaart

Noord-Europa en West-Siberië (broed)

A056

Slobeend

Rusland en Scandinavië (broed), Frankrijk (overwinteren)

A062

Topper

(Sub)arctisch Europa en West-Siberië (broed)

A063

Eider

Denemarken en Zweden (broed)

A067

Brilduiker

Boreale streken van Europa (broed)

A069

Middelste zaagbek

Noord-Europa, Baltische staten, Polen en Rusland (broed)

A070

Grote zaagbek

Noord-Scandinavië en Noordwest-Rusland (broed)

A103

Slechtvalk

Noord-Europa (broed)

A130

Scholekster

West-Europa tot West-Afrika

A132

Kluut

Zuidwest-Europa en Noord-Afrika (overwinteren)

A137

Bontbekplevier

Noord-Europa (broed), Zuid- en West-Europa en Noord- en WestAfrika (overwinteren)

A140

Goudplevier

Noord-Europa (broed), West-Europa en Noordwest-Afrika (overwinteren)

A141

Zilverplevier

Noordoost-Canada en arctisch Rusland (broed) + Zuid-Europa en Afrika (overwinteren)

A142

Kievit

Noord-Europese ruien in NL, W- en Zuidwest-Europa (overwinteren)

A143

Kanoet

Canada, Groenland en Siberië (broed)

A144

Drieteenstrandloper Spitsbergen, Siberië (broed) + West-Afrika (overwinteren)

A147

Krombekstrandloper Noord-Siberië (broed) + West-Afrika (overwinteren)

A149

Bonte strandloper

IJsland, Noord-Europa (broed) + Zuidwest-Europa en West-Afrika (overwinteren)

A156

Grutto

Denemarken, Duitsland, IJsland (broed), Senegal, Mali (overwinteren)

A157

Rosse grutto

Noord-Europa en Siberië (broed)

A160

Wulp

Noord-Scandinavië en Noordwest-Rusland (broed), Engeland en Frankrijk (overwinteren)

A161

Zwarte ruiter

Noord-Scandinavië en Noordwest-Rusland (broed)

A162

Tureluur

IJsland en Noord-Europa (broed)

A164

Groenpootruiter

Noord-Europa (broed)

A169

Steenloper

Canada, Groenland en Noord-Europa (broed)

A197

Zwarte stern

Doortrekker (broed in noorden/oosten en overwintert in het zuiden)

Pagina 200 van 216


Bijlage 1 Kaderrichtlijn Water (KRW) en Natura 2000

In het Natura 2000-gebied Waddenzee is de vergroting van het areaal van zowel litorale als sublitorale mosselbanken, die noodzakelijk is voor het halen van de KRW-doelen (2009 – 2015) van het waterlichaam Waddenzee, gunstig voor het halen van de Natura 2000-kwaliteitsopgaven van macrofauna-etende vogels als de eider, topper, scholekster en steenloper en ‘permanent overstroomde zandbanken’ (H1110A) en ‘slik- en zandplaten’ (H1140A). In de waterlichamen Waddenzee en Waddenzee-vastelandkust zal vanuit de KRW gewerkt worden aan een verkenning voor het verbeteren van de kwelderkwaliteit. Dit is gunstig voor het halen van de verbeterdoelstellingen van de kwaliteit van buitendijkse ‘schorren en zilte graslanden’ (H1330A). Ook het verbeteren van het zeegrasareaal en de –kwaliteit vanuit de KRW staat ten dienste van het verbeteren van de kwaliteit van ‘slik en zandplaten’, waarvan zeegras een benoemd kwaliteitsaspect is. In de gevallen waarin vanuit de KRW een toename of verbetering gevraagd wordt en vanuit Natura 2000 een behoudsdoelstelling geldt, is de interactie als neutraal beoordeeld. In deze gevallen zou de KRW kunnen bijdragen aan het behoud van het betreffende instandhoudingsdoel. Dit geldt mogelijk voor de toename van het areaal aan kwelders in de Waddenzee vastelandskust ten opzichte van het behoud van het kwelderareaal (H1310A, H1320 en H1330A) en het behoud van grazende en rustende vogels op de kwelders. Ook de verbetering van de kwelderkwaliteit van de vastelandskwelders en eilandkwelders vanuit de KRW draagt op een goede manier bij aan het behoud van de kwaliteit van het leefgebied van verschillende grazende vogels. Het verbeteren van zeegrasareaal en –kwaliteit in de Waddenzee (verkenning KRW door Rijkswaterstaat) pakt gunstig uit voor het behoudsdoel van planteneters als kleine zwaan, krakeend, pijlstaart en smient. De brilduiker profiteert van het verbeteren van de toestand van mosselbanken binnen het waterlichaam Waddenzee. In het Natura 2000-gebied Waddenzee zal het verbeteren van doorzicht gunstig kunnen uitwerken op de visetende vogels. Hoewel vanuit de KRW alleen voor de Eems-Dollard een doel voor trekvissen is gesteld en dus niet voor de Waddenzee, gaat Rijkswaterstaat wel op een aantal plaatsen meewerken aan het herstel van verbindingen voor vissen. De Natura 2000doelstellingen voor trekvissen kunnen hierop meeliften. Een vanuit de KRW geïnitieerde afname van de biomassa van fytoplankton, zoals een doel is in de Waddenzee en Waddenzee-vastelandskust, zou ongunstig kunnen zijn voor de kwaliteit van de Natura 2000-doelen ‘permanent overstroomde zandbanken’ en ‘slik- en zandplaten’ (macrofauna en mosselbanken), doordat mogelijk de voedselbeschikbaarheid voor met name de filtrerende organismen afneemt. Als daardoor de biomassa van deze bodemfauna afneemt kan dat betekenen dat de draagkracht voor macrofaunaetende vogels afneemt. Mocht dat zo blijken te zijn, dan zal dat niet ten koste te gaan van de duurzaamheid van het waddengebied als voedselbron voor vogels. Herstel van het areaal en de kwaliteit van droogvallende mosselbanken (‘slik- en zandplaten’) zal een andere samenstelling van sediment en bodemfauna geven, waardoor het aantal schelpdieren ten koste van wormen zal toenemen. Mogelijk heeft dit gevolgen voor de voedselbeschikbaarheid van wormeneters als rosse grutto.

Pagina 201 van 216


Bijlage 2 Referenties

(om de links te laten werken, klik er met de muis op, terwijl je de Ctrl-toets ingedrukt houdt) Aarts B., van den Bremer L., van Winden E. & Zoetebier D. 2008. Trendinformatie en referentiewaarden voor Nederlandse kustvogels. Wageningen, Wettelijke Onderzoekstaken Natuur & Milieu, WOt-rapport 79. 108 blz.; 3 tab.; 133 ref. (Beek- Ubbergen, Sovon Vogelonderzoek Nederland, Sovon-informatierapport 2008/06) Beemster N. 1993. Gepaard overwinterende Slechtvalken in het Lauwersmeer gebied. De Grauwe Gors 21:52–55. Becker P.H., Brenninkmeijer A., Frank D., Stienen E.W.M. & Todt P. 1997. The reproductive success of common terns as an important tool for monitoring the state of the Wadden Sea. Wadden Sea Newsletter 1: 37-41. Beijma B., Brandsma J., Douwes R., Puijman S. & de Vries H. 2008. Antwoorden op vragenlijst ‘Vragen in het kader van de Natura 2000-doeluitwerking Waddenzee. van Belkum J. & Esselink P. 1986. Broedvogeltelling van de Kluut in de Dollard in 1985. Limosa 59: 189-191. Beukema J. J. 1993. Increased mortality in alternative bivalve prey during a period when the tidal flats of the Dutch Wadden Sea were devoid of mussels. Netherlands Journal of Sea Research, 31, 395-406. Beukema J.J. & Cadée G.C. 1996. Consequences of the sudden removal of nearly all mussels and cockles from the Dutch Wadden Sea. PSZN I: Marine Ecology 17: 279289. Beukema J.J., Dekker R. & Jansen J.M. 2009. Some like it cold: populations of the tellinid bivalve Macoma balthica (L.) suffer in various ways from a warming climate. Mar. Ecol. Prog. Ser. 384: 135-145. de Boer P. & Klaassen O. 2007. Meer blauw op de Wadden: achtergronden van de afname van Blauwe Kiekendieven op Ameland en Terschelling. Limosa 80: 129-138. den Boer T.E., Arts F., Beijersbergen R.B. & Meininger P.L. 1993. Actieplan Dwergstern. Actie Rapport 8 Vogelbescherming Nederland. Zeist, mei 1993. van Brederode N., Roersma H. & de Graaf K. 2010. In Nederland geringde Steenloper in Colombia. Op het Vinkentouw 119: 17-18. Brinkman A.G., Ens B.J., Jansen J. & Leopold M.F. 2008. Handkokkelactiviteiten in de Waddenzee: Antwoord op een aantal vragen van de Provincie Fryslân Rapport C047/08. Bult T.P., van Stralen M.R., Brummelhuis E. & Baars D. 2004. Eindrapport EVA II deelproject F4b (Evaluatie Schelpdiervisserij tweede fase): Mosselvisserij en -kweek in het sublitoraal van de Waddenzee. RIVO Rapport C049/04. RIVO, Yerseke. Pagina 202 van 216


Camphuysen, C.J. 2011. Lesser Black-backed Gulls nesting at Texel. Foraging distribution, diet, survival, recruitment and breeding biology of birds carrying advanced GPS loggers. NIOZ Report 2011-05. Royal Netherlands Institute for Sea Research, Texel. Camphuysen C.J. 2013. A historical ecology of two closely related gull species (Laridae): multiple adaptations to a man‐made environment. Ph.D.‐thesis, Univ. Groningen, Groningen. Compilatie van gegevens over zeehonden en zeehondenopvang in de Nederlandse Waddenzee. Gecompileerd door D. Haydar, september 2002. Craeymeersch J.A., Jol J. & van Stralen M.R. 2005. Het mosselbestand in de Westelijke Waddenzee in het voorjaar van 2005. RIVO/MarinX rapport C018/05. RIVO, Yerseke. Craeymeersch J.A., Leopold M.F. & van Wijk M.O. 2001. Halfgeknotte strandschelp en Amerikaanse zwaardschede: een overzicht van bestaande kennis over visserij, economische betekenis, regelgeving, ecologie van de beviste soorten en effecten op het ecosysteem. RIVO Rapport Nummer: C033/01. Cremer J. & Smit C.J. 2009. Het dieet van de Steenloper Arenaria interpres: een literatuuroverzicht. Rapport C141/09. Imares Wageningen UR, vestiging Texel, BAS code BO-02-008-043-IMARES. Dankers N., Binsbergen M. & Zegers K. 1983. De effecten van zandsuppletie op de fauna van het strand van Texel en Ameland. RIN-rapport 83/6, Texel. DHV 2008. Vergelijking doelen Kaderrichtlijn Water en Natura 2000: Noordzeekustzone en Waddenzee. In opdracht van Rijkswaterstaat Noord-Nederland, juni 2006. van Dijk A.J., Boele A., Hustings F., Koffijberg K. & Plate C.L. 2009. Broedvogels in Nederland in 2007. Sovon-monitoringrapport 2009/01. Sovon Vogelonderzoek Nederland, Beek-Ubbergen. Dijkema K.S., de Jong D.J., Vreeken-Buijs M. J. & van Duin W.E. 2005. Kwelders en Schorren in de Kaderrichtlijn Water. Ontwikkelingen van Potentiële Referenties en van een Potentieel Goede Ecologische Toestand. Alterra Texel, WageningenUR; Rijkswaterstaat, Rijksinstituut voor Kust en Zee. Middelburg: Rijkswaterstaat, Adviesdienst Geo-informatie en ITC Delft. RIKZ/2005.020 62 p. Dijkema K.S. 2007a. Ecologische onderbouwing van een kwelderherstelplan NoordHolland. Wageningen-IMARES 3e concept 17-7-2007 Dijkema K.S. 2007b. Ecologische onderbouwing van het kwelderherstelplan Groningen. Wageningen-IMARES eindconcept 12-7-2007 Dijkema K.S., van Duin W.E., Frankes J., Jongerius H., Keegstra H., Nicolai A., Swierstra J. 2008. Monitoring en beheer van de kwelderwerken in Friesland en Groningen 1960-2007. Werkgroep Onderzoek Kwelderwerken (WOK) (2008). Leeuwarden, 2008.

Pagina 203 van 216


DNN 2006. Directie Noord-Nederland, interview met RWS RD Noord Nederland 13 juni 2006. van Duin W., Dijkema K. & Bos D. 2007. Cyclisch beheer kwelderwerken Friesland. Wageningen Imares rapport C02/07, Altenburg & Wymenga rapport 887. In opdracht van Rijkswaterstaat Noord Nederland, 68 pagina’s. Duijns S., van Dijk J.G.B., Spaans B., Jukema J., de Boer W.F. & Piersma T. 2009. Foraging site selection of two subspecies of Bar-tailed Godwit Limosa lapponica; time minimizers accept greater predation danger than energy minimizers. Ardea 97: 51–59. Duijns S., Jukema J., Spaans B., van Horssen P. & Piersma T. 2012. Revisiting the proposed leap-frog migration of Bar-tailed Godwits along the East-Atlantic Flyway. Ardea 100: 37–43. van Eerden M.R., Dubbeldam W. & Muller J. 1999. Sterfte van watervogels door visserij met staande netten in het IJsselmeer en Markermeer. RIZA rapport no. 99.060, Rijksinstituut voor Integraal Zoetwaterbeheer en Afvalwaterbehandeling, Lelystad 42p. van Eerden M.R., van Rijn S.H.M. & Roos M. 2005. Ecologie en ruimte: gebruik door vogels en mensen in de SBZ’s IJmeer, Markermeer en IJsselmeer. RIZA-rapport 1005.014. Rijksinstituut voor Integraal Zoetwaterbeheer en Afvalwaterbehandeling, Lelystad. Ens B.J. 1992. The Social Prisoner. Causes of natural variation in reproductive success of the oystercatcher. PhD thesis, Rijksuniversiteit Groningen. Ens B.J. 2006. Opmerkingen naar aanleiding van Overleg doelen niet-broedvogels Waddenzee (augustus 2006). Ens B.J., Smaal A.C., & de Vlas J. 2004. The effects of shellfish fishery on the ecosystems of the Dutch Wadden Sea and Oosterschelde. Final report on the second phase of the scientific evaluation of the Dutch shellfish fishery policy (EVA II). Alterra-rapport 1011; RIVO-rapport C056/04; RIKZ-rapport RKZ/2004.031. Alterra, Wageningen. Ens B.J., van Winden E.A.J., van Turnhout C.A.M., van Roomen M.W.J., Smit C.J. & Jansen J.M. 2009. Aantalontwikkeling van wadvogels in de Nederlandse Waddenzee in 1990-2008. Verschillen tussen Oost en West. Limosa 82:100-112 Ens B.J., Aarts B., Hallmann C., Oosterbeek K., Sierdsema H., Slaterus R., Troost G., van Turnhout C., Wiersma P., & van Winden E. 2011. Scholeksters in de knel: onderzoek naar de oorzaken van de dramatische achteruitgang van de Scholekster in Nederland. SOVON-onderzoeksrapport 2011/13. Sovon Vogelonderzoek Nederland, Nijmegen. Esselink P., Bos D., Oost A.P., Dijkema K.S., Bakker R. & de Jong R. 2011. Verkenning afslag Eems-Dollardkwelders. PUCCIMAR rapport 02, A&W rapport 1574, PUCCIMAR Ecologisch Onderzoek & Advies, Altenburg & Wymenga ecologisch onderzoek. Vries, Feanwâlden.

Pagina 204 van 216


Fey F., Jansen J., Dijkman E. & Kesteloo J. 2008. Ruimtelijke verspreiding van sublitorale mosselvoorkomens en mosselzaadvisserij van 1997-2008. IMARES (Rapport C102/08). Fijn R.C., Hiemstra D., Phillips R.A. & van der Winden J. 2013. Arctic Terns Sterna paradisaea from the Netherlands migrate record distances across three oceans to Wilkes Land, East Antarctica. Ardea 101: 3-12. van Gils J.A., Piersma T., Dekinga A., Spaans B., Kraan C. 2006. Shellfish Dredging Pushes a Flexible Avian Top Predator out of a Marine Protected Area. PLoS Biol 4(12): e376. doi:10.1371/journal.pbio.0040376 Gerkens M. & Thiel R. 2001. Habitat use of age - 0 twaite shad (Alosa fallax Lacepede, 1803) in the tidal freshwater region of the Elbe River, Germany. Bulletin Francais de la Peche et de la Pisciculture 362-363: 773-784. Gerritsen G.J. & Tijsen W. 2003. De betekenis van Nederland als pleisterplaats voor IJslandse Grutto’s Limosa limosa islandica tijdens de voorjaarstrek in 2001 en 2002. Limosa 76: 103-108. Groningen Seaports 2007. Nieuwe Broedplaatsen voor kolonievogels in Delfzijl. Akzo, Sovon, Waddenvereniging, Ministerie van LNV, en provincie Groningen. Groningen Seaports, Natuurmonumenten & Rijkswaterstaat Noord-Nederland 2010. Inrichtingsplan Kwelders Deelgebied Noord 14. Groningen Seaports, Delfzijl. Heide T. van der, van Katwijk M.M., Geerling G.W. & de Jong D.J. 2006. Een verkenning van de groeimogelijkheden van ondergedoken Groot zeegras (Zostera marina) in de Nederlandse Waddenzee. Ministerie van Verkeer en Waterstaat, Rijkswaterstaat, Rijksinstituut voor Kust en Zee (RWS, RIKZ), Radboud Universiteit Nijmegen, Afdeling Milieukunde; Onderzoekscentrum B-WARE; Ecoscience; GIS-Advies, 2006. Heidinga D.E. 2013. Passende Beoording verkweldering Noard-Fryslân Bûtendyks. Buro Bakker bv. Adviesburo voor ecologie, Assen. In opdracht van It Fryske Gea, Olterterp. Herman P.M.J., Piersma T. & Wolff W.J. 2008. Evaluatie van opzet en uitvoering van deelproject 3 ‘Sublitorale Natuurwaarden’ van het project onderzoek duurzame schelpdiervisserij (PRODUS). Ministerie van Landbouw, natuurbeheer en Voedselkwaliteit. Holthuijzen Y.A. 1979. Het voedsel van de Zwarte Ruiter Tringa erythropus in de Dollard. Limosa 52: 22-33. http://www.fishnewseu.com/latest-news/scottish/1388-decline-in-scotlandsseabird-numbers-linked-partly-to-sandeel-drop.html (achteruitgang Noordse sterns, zandspiering) http://www.birdlife.org/news/features/2005/01/north_sea_seabirds.html (achteruitgang Noordse sterns en zandspiering) http://www.panda.org, 2010: Institute for Agricultural and Fisheries Research Wins $10,000 with Innovative Fishing Method Smart Gear (garnalen-pulskorvisserij)

Pagina 205 van 216


Huntington F., Banks S. & Paramor 2004. Assessment of the sustainability of industrial fisheries producing fish-meal and fish-oil. RSPB-Report. Final Report to the Royal Society for the Protection of Birds by Poseidon Aquatic Resource Management Ltd and the Uniuversity of Newcastle-upon-Tyne June 2004. Hustings F., Koffijberg K., van Winden E., Roomen M. van, Sovon Ganzen- en Zwanenwerkgroep & Soldaat L. 2008. Watervogels in Nederland in 2006/2007. Sovonmonitoringrapport 2008/04, Waterdienst-rapport 2008.061. Sovon Vogelonderzoek Nederland, Beek-Ubbergen. Jansen H.M., Winter H.V., Tulp I., Bult T.P., van Hal R., Bosveld J. & Vonk R. 2008. Bijvangsten van salmoniden en overige trekvissen vanuit een populatieperspectief. IMARES-rapport. C039/08. de Jong D.J., 2007, 2008. Kaderrichtlijn Water, bepaling referentiesituatie en Goede Ecologische Toestand (REF en GET) en beschrijving van de maatlat voor Angiospermen en macrowieren in het waterlichaam Waddenzee. Werkdocument Rijkswaterstaat in opdracht van Rijkswaterstaat Dienst Noord-Nederland. Jongbloed R.H., van der Wal J.T., Tamis J.E., Jak R.G., Jonker S.I., Koolstra B.J.H. & Schobben J.H.M. 2010. Nadere effectenanalyse Waddenzee en Noordzeekustzone I. IMARES Wageningen & Arcadis, concept februari 2010. Kamermans P., Baars J.M.D.D., Jol J., Kesteloo-Hendrikse J.J. & van der Mheen, H.W. 2005. LNV bestek mosselen en Eidereenden Deelproject 1: Bepaling bestand op mosselpercelen in Waddenzee najaar 2004. Rapport C028/05. RIVO, Yerseke. Kesteloo J.J., van Stralen M.R. & Steenbergen J.S. 2006. Het kokkelbestand in de Nederlandse kustwateren in 2006. IMARES rapport nr. C054/06. IMARES, Yerseke. Koffijberg K., Blew J., Eskildsen K., Günther K., Koks B., Laursen K., Rasmussen L., Potel P. & Südbeck P. 2003. High Tide Roosts in the Wadden Sea: A review of bird distribution, protection regimes, and potential sources of antropogenic disturbance. A Report of the Wadden Sea Plan Project 34. Wadden Sea Ecosystem No. 16. Common Wadden Sea Secretariat, Trilateral Monitoring and Assessment Group, Joint Monitoring Group of Migratory Birds in the Wadden Sea, Wilhelmshaven, Germany. Koffijberg K., Dijksen L., Hälterlein B., Laursen, K., Potel, P., Südbeck, P. 2006. Breeding Birds in the Wadden Sea in 2001 - Wadden Sea Ecosystem no. 22. Common Wadden Sea Secretariat, Trilateral Monitoring ans Assessment Group, Joint Monitoring Group of Breeding Birds in teh Wadden Sea, Wilhelmshafen, Germany. Koolstra B.J.H. & Jongbloed R.H. 2011. Nadere effectenanalyse Waddenzee en Noordzeekustzone II. Hoofdrapport. Rapportnr. 075419636:C. Imares Wageningen, Arcadis. Kraan C., van Gils J.A., Spaans B., Dekinga A., Bijleveld A.I., van Roomen M., Kleefstra R. & Piersma T. 2009. Landscape-scale experiment demonstrates that Wadden Sea intertidal flats are used to capacity by molluscivore migrant shorebirds. Journal of Animal Ecology Early View, May 2009. Krol J. 2007. Strandbroeders rapportage broedseizoen 2006. Natuurcentrum Ameland.

Pagina 206 van 216


de Leeuw J., Tulp I., de Boois I.J., van Willigen J. & Westerink H.J. 2005. Zeldzame vissen in het IJsselmeergebied. Jaarrapport 2005. Rapport C024/07: Wageningen IMARES (Institute for Marine Resources & Ecosystem Studies). Leewis R.J., de Vries I., Busschbach H.C., de Kluijver M. & van Moorsel G.W.N.M. 1997. Kunstriffen in Nederland. Eindrapport Project Kustrif, Rijkswaterstaat Directie Noordzee. Leopold M.F. 2004. in: Nieuwsbrief NZG (Nederlandse Zeevogelgroep) jaargang 5 nr. 3 ISSN: 1566-6778 Texel, oktober 2004. Milieu- en Natuurcompendium (een produkt van CBS, PBL en WUR), (2009). http://www.milieuennatuurcompendium.nl/indicatoren/nl1241-Scholekster-inWaddenzee.html?i=4-35 Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit 2006. Natura 2000 Doelendocument. Juni 2006, Ministerie LNV, en Haag. Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit 2007. Natura 2000 Gebiedendocument 1, Waddenzee, maart 2007. Ministerie van LNV. (GD) Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit 2008a. Natura 2000 Profieldocumenten: Vogels, Habitattypen, Habitatsoorten. Ministerie van LNV. site: http://www.synbiosys.alterra.nl/natura2000/gebiedendatabase.aspx?subj=profielen #vogels Ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Voedselkwaliteit 2008b. Natura 2000 Aanwijzingsbesluit Waddenzee. Ministerie van Verkeer en Waterstaat 1998. Toelichting bij de vegetatiekartering Griend op basis van false-colour luchtfoto’s 1995. Koppejan, H., februari 1998, in opdracht van RIKZ. Ministerie van Verkeer en Waterstaat 2007. Maatregelen Rijkswaterstaat voor de Kaderrichtlijn Water tot 2015. Rijkswaterstaat, Ministerie van Verkeer en Waterstaat. Ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Voedselkwaliteit 2008. AanwijzingsBesluit Natura 2000-gebied Waddenzee. Ministerie van Verkeer en Waterstaat (in concept). Programma Noordzeekustzone, Waddenzee en Eems-Dollard, Waterbeheer 21e eeuw, Kaderrichtlijn Water en Natura 2000, Beheer- en ontwikkelplan voor de Rijkswateren 2010-2015 –ontwerp, december 2008. Monaghan P. 1992. Seabirds and sandeels: the conflict between exploitation and conservation in the northern North Sea. Biodiversity Conserv. 1: 98–111. Ontwikkeling Beheer en Natuurkwaliteit (OBN) 2008. Preadvies Duin- en Kustlandschap. Consortium van onderzoekers, beheerders en beleidsmakers. Versie oktober 2008. van Oosten H.H., Beusink P., de Boer P., van den Bremer L., Dijksen L., Klaassen O., Majoor F., van Turnhout C., & Waasdorp S. 2008. De laatste karakteristieke Pagina 207 van 216


vogels van het open duin: de dynamiek van populaties op de rand van uitsterven en oplossingen. Sovon-onderzoeksrapport 2008/17. Stichting Bargerveen, Nijmegen / Sovon Vogelonderzoek Nederland, Beek-Ubbergen. Piersma T., Verkuil Y. & Tulp I. 1994. Resources of long-distance migration of knots Calidris canutus islandica and C. c. canutus: how broad is the temporal exploitation window of benthic prey in the westernand eastern Wadden Sea? Oikos 71: 393-407. Platteeuw M. 1985. Voedselecologie van de Grote- (Mergus merganser) en de Middelste Zaagbek (Mergus serrator) in het IJsselmeergebied in 1979/80 en 1980/81. RIJP-rapport 1986-48Abw. Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders, Lelystad. Platteeuw M. & van Eerden M.R. 1997. Sex-dependent differences in exploitation of fish stocks in Red-breasted Mergansers Mergus serrator utilising a two-prey system in winter. In: van Eerden M.R. 1997. Patchwork: patch user, habitat exploitation and carrying capacity for water birds in Dutch freshwater wetlands. Van Zee tot Land 65: 401-420. Rijkswaterstaat Directie IJsselmeergebied, Lelystad. Raad voor de Wadden 2008. Recreatie en toerisme in het Waddengebied, analyserapport. Rappoldt C., Ens B.J. & Brinkman A.G., 2008. Het kokkelbestand tussen 2001-2007 en het aantal scholeksters in de Waddenzee: een beknopte modelstudie naar het effect van visserij. Haren: EcoCurves, 2008 (EcoCurves rapport 8). Reents S. 1995. Vergelijking van het kunstmatige afwateringssysteem in de kwelderwerken met natuurlijke kreeksystemen. Stageverslag Rijkswaterstaat, Directie Noord-Nederland en IBNDLO, Texel, 97 p. incl. bijlagen. Reneerkens J., Grond K., Koomson E., Ntiamoa-Baidu Y. & Piersma T. 2009. Waarom overwinteren sommige Drieteenstrandlopers in de Waddenzee terwijl andere tropische stranden verkiezen? Limosa 82: 141-148. Rijkswaterstaat 2006. Beheerregeling Rottum. Beheer Rottumeroog en Rottumerplaat 2007-2010. Uitvoeringsafspraken t.a.v. Beheer en onderhoud platencomplex Rottumeroog en Rottumerplaat. Rijkswaterstaat Noord-Nederland. van Roomen M., Hornman M., Flink S., Langendoen T., van Winden E., Nagy S. & van Turnhout C. 2012. Flyway-trends for waterbird species important in Lakes IJsselmeer and Markermeer. Sovon-report 2012/22, Nijmegen. Roselaar C.S. 1979. Fluctuaties in aantallen Krombekstrandlopers Calidris ferruginea. Watervogels 4: 202-210. Rottum – Een evaluatie van monitoringsgegevens en beheer van Rottumeroog en Rottumerplaat over de periode 2001 – 2005. In opdracht van Beheer Adviescommissie Kustverdediging Rottumeroog (BAKR) met medewerking van Staatsbosbeheer Regio Groningen-Drenthe en Ministerie LNV Directie Noord.Rijkswaterstaat Noord-Nederland, 16 augustus 2006. Schouten C. 1982. Het IJsselmeergebied als ruiplaats voor de zwarte stern (Chlidonias Niger). Een onderzoek naar de conditie, rui en doorstrek van de zwarte stern in

Pagina 208 van 216


het IJsselmeergebied. RIJP-rapport, 33Abw. Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders, Lelystad. Schulz R. 1991. Der Einfluss von Störungen auf die Verteilung und den Bruterfolg des Seeregenpfeifers Charadrius alexandrinus, L . 1758 im Vorland von St. PeterBohl. Diplomarbeit, Mathematisch-Naturwissenschaftliche Fakultät des ChristianAlbrechts-Universität zu Kiel. Schulz R. & Stock M. 1992. Seeregenpfeifer und Touristen. Landesamt für den Nationalpark, Tonning/WWF-Wattenmeerstelle, Husum. Schulz R. & Stock M. 1993. Kentish Plovers and tourists: competitors on sandy coasts. Wader Study Group Bulletin 68, suppl.: 83-91. Sovon 2009. http://www.sovon.nl/default.asp?id=135 Sovon & CBS 2005. Trends van vogels in het Nederlandse Natura 2000 netwerk. Sovon-informatierapport 2005/09. Sovon Vogelonderzoek, Beek-Ubbergen. Spaans B., Brugge M., Dekinga A., Horn H., van Kooten L. & Piersma T. 2009. Oost, West, thuis best: op welke schaal benutten individuele Kanoeten het Nederlandse Waddengebied? Limosa 82: 113-121. Sportvisserij Nederland (z.j., maar na 2007) Kerend Tij (brochure). Sportvisserij in het Waddengebied. Steenbergen J., Baars J.M.D.D., Kesteloo-Hendrikse J.J., Jol J., van Stralen M.R. & Craeymeersch J.A. 2005a. Het mosselbestand en het areaal aan mosselbanken op de droogvallende platen in de Waddenzee in het voorjaar van 2005. Rapport nr. C065/05. RIVO, Yerseke. Steenbergen J., Breen V. & Jol J. 2005b. LNV bestek mosselen en Eidereenden Deelproject 3: Een vergelijking van de kwaliteit van mosselen op percelen en in het wild. RIVO rapport C086/05. RIVO, Yerseke. Stienen E.W.M. & Brenninkmeijer A. 1994. Pilot Study on the influence of feeding conditions on the breeding results of the Sandwich Tern ‘Sterna sandvicensis’. IBN Research report 94/10. Stienen E.W.M., Brenninkmeijer A. & van der Winden J. 2009. De achteruitgang van de Visdief in de Nederlandse Waddenzee: exodus of langzame teloorgang? Limosa 82: 171-186. STOWA 2006. Referenties en concept-Maatlatten voor Overgangs- en Kustwateren voor de KRW, Update april 2006. STOWA 2004-44A. van Stralen M.R. 2005. Samenvatting van het onderzoek naar de ontwikkeling van een alternatief vistuig voor de vangst platvis gebaseerd op het gebruik van elektrische stimuli. MarinX-rapport 2005.26 van Stralen M.R., Craeymeersch J.A. & Jol J. 2006. Het mosselbestand in de westelijke Waddenzee in het voorjaar van 2006. IMARES rapport C037/06. Yerseke.

Pagina 209 van 216


van Stralen M.R. & Sas H.J.W. 2006. Passende Beoordeling van de mosselzaadvisserij in het sublitoraal van de Westelijke Waddenzee in het najaar van 2006. Rapport 2006.58.02. MarinX, Scharendijke. Südbeck P., Hälterlein B., Knief W. & Knöppen U. 1998. Bestandsentwicklung von Fluß- Sterna hirundo und Küstenseeschwalbe S. paradisaea an den deutschen Küsten. Swennen C. 1971. Het voedsel van de Groenpootruiter Tringa nebularia tijdens het verblijf in het Nederlandse waddengebied. Limosa 44: 71-83. Swennen C. 1976. Populatie-structuur en voedsel van de Eidereend Somateria m. mollissima in de Nederlandse Waddenzee. Ardea, 64, 311-371. Swennen C. 1989. Gull predation upon Eider (Somateria mollissima) ducklings: destruction or elimination of the unfit? Ardea 77: 21-45. Swennen C. 1991. Ecology and population dynamics of the Common Eider in the Dutch Wadden Sea. Proefschrift R.U. Groningen. Tasker M.L., Camphuysen C.J., Cooper J., Garthe S., Montevecchi W.A. & Blaber S.J.M. 2000. The impact of fishing on marine birds. ICES Journal of Marine Science 57: 531-547. van Turnhout C. & van Roomen M. 2005. Effecten van strandsuppleties langs de Nederlandse kust op Drieteenstrandloper en kustbroedvogels. Sovononderzoeksrapport 2005/05. Sovon Vogelonderzoek Nederland, Beek-Ubbergen. van Turnhout C. & van Roomen M. 2008. Drieteenstrandlopers in Nederland: steeds meer wad-, steeds minder strandvogel? Limosa 81: 1-9. van Turnhout C., Hallman C., de Boer P., Dijksen L., Klaassen O., Foppen R. & van der Jeugd H. 2013. Lange termijn populatiedynamiek van de Blauwe Kiekendief op de Wadden: inzichten uit een geïntegreerd populatiemodel. Limosa 86: 31-41. Vergeer J.W. 2012. Wilde Eend: wat veroorzaakt de gestage afname? Sovon Nieuwsbrief Watervogeltellingen in Nederland, seizoen 2012/2013, nr. 3, november 2012. Visserijnieuws: Prijs voor Vlaamse Garnalen pulskor. 2009 Runner-up: The HOVERCRAN, http://visserijnieuws.punt.nl/index.php?r=1&id=459206 Wageningen Universiteit 2008. Gewone Zeehond in Waddenzee hersteld van epidemie. Persbericht 28-11-2008. Wetenschappelijk platform zeehonden Waddenzee 2002. Compilatie van gegevens over zeehonden en zeehondenopvang in de Nederlandse Waddenzee. Gecompileerd door D. Haydar, september 2002. Wiersinga W.A., Tamis J.E., Smit C.J., Brinkman A.G. & Jongbloed R.H. 2009. Passende beoordeling voor Mosselzaadinvang (MZI) in Nederlandse kustwateren. IMARES, 2009 Rapport Imares Wageningen C089/09.

Pagina 210 van 216


Wiersma P. 2009a. Hoogwatervluchtplaatsen op de kaart van het waddengebied (deel 1): kleine eilanden, platen en vastelandskust van Noord-Holland en Friesland. Sovon-Informatierapport 2009. Wiersma P. 2009b. Hoogwatervluchtplaatsen op de kaart van het waddengebied (deel 2): kleine eilanden, platen en vastelandskust van Groningen. SovonInformatierapport 2009. Wiersma P. & Piersma T. 1994. Effects of microhabitat, flocking, climate and migratory goal on energy expenditure in the annual cycle of red knots. Condor 96: 257279. Willems F. & Puijman S. 2007. Effect van plaatsing van anti-vossenrasters op het broedsucces van kolonievogels in het Dollard-gebied. Sovon-onderzoeksrapport 2007/XX. Sovon Vogelonderzoek Nederland, Beek-Ubbergen. van der Winden J. 2002. The odyssey of the Black Tern Chlidonias niger: Migration ecology in Europe and Africa. Ardea 90: 421-435. van der Winden J. & O. Klaassen 2008. Totaal aantallen sterns in het IJsselmeergebied in heden en verleden aan de hand van slaapplaatstellingen. Bureau Waardenburg rapport nr. 08-047/Sovon-Onderzoeksrapport 2008/04. van der Winden J. & van Horssen P. 2008. A population model for the Black Tern Chlidonias niger in West-Europe. Journal für Ornithologie 149: 487-494. Wok 2010. Jaarverslag voor de Stuurgroep Kwelderwerken, augustus 2009 - juli 2010. 50 Jaar monitoring en beheer van de Friese en groninger kwelderwerken: 1960-2009. Wood A.G. 1984. Time and energy budgets of the grey plover (Pluvialis squatarola) at Teesmouth. Doctoral thesis, Durham University.

Pagina 211 van 216


Bijlage 3 Broedvogel-verspreidingskaarten

Pagina 212 van 216


Pagina 213 van 216


Pagina 214 van 216


Pagina 215 van 216


Pagina 216 van 216

Natura 2000-doelen in de Waddenzee Van instandhoudingsdoelstellingen naar opgaven voor natuurbescherming

Recommend Documents