voor wie geeft om het Leger des Heils
magazine 01
Femke Halsema: ‘Als een aapje kroop de prostituee op mijn schoot’
9 vragen over
het uniform
Galadag: muziektalent van de cliënt
Moet Elise het huis uit?
Van harte Wouter
InHOUD
‘Na ons komt de Thuiszorg’
Welkom van Chantal
Loek van Driel, team Bijzondere Schoonmaak Amsterdam, Leger des Heils.
6 Eindelijk rust Een eigen kamer, toegang tot medische zorg, rust. Dankzij de opvang in de Domushuizen van het Leger des Heils gebruiken junks minder drugs.
4 8 20
stofzuigerzakken à 20 liter per stuk
4000 kilo oude tijdschriften
foto Thijs Wolzak
vuilniszakken
meter voeding in blik, tot 9 jaar over datum
magazine het Leger des Heils
Pietje
“We lagen lepeltje-lepeltje met prostituees. Het barstte van het ongedierte, maar toch is deze nacht mij dierbaar.”
U zorgt voor een ander, u geeft. Maar wie geeft om u? Wie bekommert zich om Pietje, als u er niet meer bent?
Verder
60 2
FEMKE HALSEMA
juni 2009
5 Kapitein Hernandez tussen zieke kinderen in Hoduras. 6 Kok Peter Uijttenboogaard geniet van contact met zijn eters. 12 Waarom maakt het Leger des Heils muziek met Paul de Leeuw?
Foto op de cover Thijs Wolzak
18 Donateur Karin Haastnoot wil weten: Gaat het Leger ook in zee met RTL4? 22 Waarom heb jij altijd zwarte schoenen aan? En nog meer verjaardagsvragen. 24 Durven Geertje en Elise de straat weer op? De kracht van 10 voor Toekomst
magazine het Leger des Heils
juni 2009
Het doel van
Waar landt uw liefdadigheid? In deze advertentie zet Kans het licht op een van de vele projecten van het Leger des Heils, die uw steuntje in de rug hard kunnen gebruiken.
Het Leger des Heils helpt mensen op de drempel van hun leven, om het goed(e) te regelen voor als ze er niet meer zijn. We helpen bij het opstellen van een testament, bij het regelen van de praktische zaken, we staan bij in twijfels, zorgen en moeilijke (geloofs)vragen. Na het overlijden kan het Leger des Heils alles regelen dat geregeld moet worden: belastingen, het opzeggen van diensten en abonnementen, het leegruimen van het huis, de uitvaart. Zelfs als mensen er niet meer zijn, is het Leger des Heils er.
Tjielp? Illustratie Shoot Media
Weten hoe het zit?
Kijk voor meer informatie over nalatenschappen op de antwoordkaart, middenin dit blad.
magazine het Leger des Heils
juni 2009
Reportage
Chefkok Peter Uijttenboogaard
Ooit kookte hij voor feestgangers bij André van Duin. Nu kookt Peter Uijttenboogaard voor mensen die niets te vieren hebben.Belast met schulden kloppen ze aan bij de kerk van het Leger des Heils Almere. Met de chef-kok hebben ze tenminste een band. TEKST Galiëne Gerritsen Beeld Ruben Timman
“M
evrouw Rita, lust u nog een beetje?” Peter Uijttenboogaard houdt de opscheplepel halverwege de Ghanese vrouw. Ze zucht, houdt haar hand beschermend boven haar bord. Met haar andere hand wrijft ze over haar maag. “Is lekker, maar genoeg”, zegt ze zacht. Peter kijkt verontwaardigd, maar zijn bruine ogen glinsteren. Wacht maar, zo meteen serveert hij de vissticks, die lust ze wel.
‘Nergens anders krijgen ze Captain Iglo’
magazine het Leger des Heils
juni 2009
Peter (62) kent z’n pappenheimers. Als chef-kok van de keuken in de kerk van het Leger des Heils in Almere kookt hij nu ruim twee jaar. Vrijwillig en bijna dagelijks, voor stadsgenoten die een ding gemeen hebben: schuldhulpverlening. Sinds maart dit jaar komen op de donderdagavonden, eens in de twee weken, gezinnen met kinderen eten. De kerk wil met de maaltijden in de eerste plaats rust bieden en gasten even uit de sleur halen van dagelijkse zorgen. Als na verloop van tijd een vertrouwensband ontstaat, kunnen vrijwilligers wellicht ook andere hulp bieden.
Lokkertje Peter is meester in de keuken. Als kok, maar ook als coach. “Doe maar rustig, ik leer het je wel”, zei hij tegen Ali, toen die via het UWV als hulp in de keuken van Almere werd geplaatst. Ali roert 15 liter soep. Vermicelli erbij, tipt Peter. Ali houdt stil. “Vermicelli? Weet ik niet.” Peter wijst. Ali fronst. “Die? Dat is spaghetti.” Peter grijnst. “Spaghetti, voor de kabouters zeker. Nee man, spaghetti krult niet, dit wel.” Voor de kinderen is het vandaag extra feest. Wie geen nasi lust, krijgt patat met appelmoes. En Captain Iglo vissticks. Peter: “Een lokkertje. Thuis zegt dat kind tegen zijn moeder dat ze de volgende keer weer wil. Nergens anders krijgt het Captain Iglo.” Ooit had Peter eigen restaurants, verzorgde
maaltijden voor honderden feestgangers bij Heineken en André van Duin en opende hij een textielbedrijf in Thailand. Maar wie hoog klimt, kan diep vallen. Peter besteedt er weinig woorden aan. “Van zeven dagen werken per week gaat je huwelijk vanzelf kapot.” En: “Met voortdurend gesjoemel met geld maak je meer vijanden dan vrienden.”
Xxxxxxxxxxxx
Smaak Toch geeft die achtergrond hem een voorsprong. Er zit niet zoveel ruimte tussen hun en zijn leven, weet hij. “Ik wil dat ze zich even mens voelen.” Het verschil tussen zijn eters van vroeger en nu, is de dankbaarheid die hij krijgt. “Daar kwamen mensen voor de smaak of voor het gezien worden. Hier komen mensen voor mij, voor contact, voor de tijd die ik ze kan geven.” De patat blijft over, deze donderdagavond, want alleen Johan komt. En Rita, de Ghanese met twee kinderen. Peters hoffelijkheid is er niet minder om. Morgen ontvangen zijn nieuwe gasten een opgewarmde lunch. Niet halal, wel smaakvol, en gezond. Wie honger heeft, lust alles.
magazine het Leger des Heils
juni 2009
Achtergrond
Junks in een woonwijk
De spuiten op het schoolplein zijn weg Buurtregisseur Dennis Zeilstra:
Helpen willen we. ‘Tuurlijk, elke
“Vroeger plukte de politie junks uit de portieken. Nu is dat veranderd.”
verslaafde is er een te veel. Maar opvang? In onze straat?! Dankzij de Domushuizen waar het Leger des Heils verslaafden opvangt, is de buurt veiliger. Zeggen wijkagenten, stadsbestuurders en hulpverleners. Buurtbewoners zijn zuiniger met woorden. Alleen Jaap Dorgelo laat weten: “Wij hebben op geen enkele manier kunnen
Teamleider Katia Maas:
“Soms zie ik een van onze bewoners de avond in glippen met twintig condooms op zak.”
magazine het Leger des Heils
juni 2009
signaleren dat de Domus tot onrust in de buurt heeft geleid.” TEKST Tycho Hoff Beeld Marcel van den Bergh magazine het Leger des Heils
juni 2009
Achtergrond
Junks in een woonwijk
D
e onderkant van de onderkant noemt teamleider Katia Maas hem. De langdurig verslaafde, onaangepast, met gedragsproblemen en psychiatrische stoornissen, die zich inlaat met criminaliteit, drugsgebruik en prostitutie. In geen enkele opvang welkom. Behalve hier. Hier, dat is: het Domushuis. Katia Maas is teamleider van drie vestigingen in Amsterdam, en de Intensief Beschermd Wonen-afdeling (IBW). In 2005 begon het Leger des Heils met opvanghuizen, speciaal ontwikkeld voor oudere verslaafden die het gebruik niet kunnen en willen afzweren. Opvang is vrijwillig. Belangrijkste criterium: uitzichtloosheid. De meesten gaan naar een dagbesteding. Ze hebben verschillende vormen van uitkeringen, die onder toezicht staan.
14 5 3 2 4
Domus
in Limburg/Brabant
in Amsterdam
Haag van dealers Dennis Zijlstra staat er als buurtregisseur van Bureau Ganzenhoef in Amsterdam met zijn neus bovenop. Hij zag de wijk transformeren van een getto naar wat het nu is: nog steeds een stadsdeel met problemen, maar
in Midden-Nederland
Nieuwe in aanbouw
10
magazine het Leger des Heils
Met corvee kunnen ze bijverdienen, bijvoorbeeld een pakje shag. Officieel is drugsgebruik wettelijk verboden, maar in de Domus als uitzondering toegestaan. Daarvoor moesten principes van het Leger opzij. Maas: “Drugsgebruikers zetten we vroeger altijd buiten de deur, met alle gevolgen voor henzelf en voor de omgeving. Deze groep kun je alleen helpen als je het gebruik bínnen toestaat. Pas dan kun je werken aan verbetering.” Weinig regels, niet afkicken: die aanpak is wennen. Neem drugsprostitutie. “Soms zie ik een van onze bewoners de avond in glippen met twintig condooms op zak. Toch moeten we dat accepteren, anders weet je zeker dat het nooit meer goed komt.” Juist daarom zijn de Domushuizen wél typisch Leger des Heils, filosofeert Maas. “Uitgangspunt is, dat we niemand mogen buitensluiten.” De bewoners moeten voor drugs de straat op. De meesten gebruiken crack, heroïne is op zijn retour. Aan een aantal wordt medische heroïne verstrekt. In het huis mogen maximaal twee alcoholisten wonen. Ze zijn veeleisender en vaak onredelijker dan drugsgebruikers, is de ervaring van begeleiders.
juni 2009
wel leefbaar. Vroeger plukte de politie de junks uit de portieken, moesten reizigers door een haag van dealers als ze uit de metro kwamen. Nu is dat verandert. Maar Zijlstra’s optimisme verdween toen de Amsterdamse IBW-afdeling van Domus I werd geopend. Het huis trok volk aan dat er niet hoorde, vertelt hij. “Daar hebben we het Leger op aangesproken, ze hebben hun regels aangescherpt. Maar van Domus II was ik niet zomaar voorstander.” Inmiddels heeft de IBW-afdeling 85 procent minder politiecontact, en kwam het ook met Domus II wel goed, erkent hij. De opvang trekt geen gebruikers van elders aan, de bewoners ‘scoren’ hun drugs niet in de buurt. Vanuit de omgeving en de buurtcommissie hoort hij geen klachten, al moet je daar misschien niet zo veel waarde aan hechten. Zijlstra: “Omwonenden zijn wel wat gewend, die klagen niet zo snel.”
Gedoofd Inderdaad, buurtbewoners zijn zwijgzaam. In Amsterdam voelt niemand zich geroepen iets te zeggen. Dat was wel anders toen de eerste Domushuizen gebouwd werden in Heerlen, Eindhoven en daarna Amsterdam Zuid-Oost. Buurtbewoners reageerden fel: Daklozenopvang?! De wijk zou toch schóner en veiliger worden? Waar laten junks die spuiten dan? Nu de diverse Domushuizen draaien, is het verzet gedoofd. De meeste gemeenten hebben in de buurt van
Minder
Hoewel het nu mag gebruiken bewoners van Domushuizen minder drugs
Niet In mijn Voor- En Achtertuin: ‘Straks liggen de spuiten op het schoolplein’ ‘Mijn huis wordt minder waard’ ‘Lawaai, troep, onveiligheid, de buurt wordt er niet beter op’
het huis een begeleidingscommissie opgezet met daarin vertegenwoordigers van Domus, omwonenden, ondernemers en scholen.
Longkanker Maas zegt het eerlijk: die eerste bijeenkomsten in Amsterdam heeft ze gebluft. “Wij vertelden dat junks veel liever bij ons zouden spuiten, dan ergens in het donker, met de politie op hun hielen. Ik hoopte dat het allemaal beter zou worden, maar kon niets garanderen.” Toch kwam het uit. Nu ze een eigen kamer hebben, warm eten en toegang tot medische zorg, valt de grootste ellende van gebruikers af en gaan ze zichzelf beter verzorgen. Sterker, hoewel het nu eindelijk mág, gebruiken ze minder drugs. Met bijna iedereen gaat het binnen een half jaar beter, is de ervaring van Domusmedewerkers.
Wie minder gebruikt, krijgt meer ruimte voor emoties. Soms zoeken begeleiders externe hulp voor Domusbewoners. In het huis zelf is een praktijkverpleegkundige in dienst. Medewerkers moeten sterk in hun schoenen staan. Agressie, ziektes, een overdosis of een psychose, het komt allemaal voor, maar niet vaak. Maas: “De verslaafden en onze mensen hebben een intieme band. Toen een van de bewoners longkanker kreeg, hebben we met z’n allen getreurd.” Het blijft lastig, vinden Zijlstra en Maas: het accepteren van een hardnekkige verslaving. “Je ziet liever dat ze afkicken, maar je moet reëel zijn: dat gaat bij deze groep niet gebeuren. Dan kun je maar beter zorgen dat ze een menswaardig bestaan hebben, en de omgeving er geen last van heeft.”
Niet moeilijk doen Marijke Vos, wethouder van onder meer Zorg en Openbare Ruimte, opende onlangs de opvang Domus III. “Een mooi concept”, zegt Vos. “Een rustige omgeving met eigen voorzieningen is voor die mensen een stimulans om hun leven weer op orde te krijgen. Voor heel Amsterdam Zuid-Oost is de overlast met tweederde afgenomen, maar dat ligt ook aan andere initiatieven. Met het Leger des Heils zijn afspraken gemaakt over prestaties en financiering. Daar rekenen wij hen ook op af, net als op het draagvlak en het aantal klachten bijvoorbeeld. Aan de andere kant doen wij niet moeilijk als ze eens wat extra’s nodig hebben. We moeten met z’n allen voorkomen dat deze mensen weer op straat komen te staan, voor de buurt en voor henzelf.”
magazine het Leger des Heils
juni 2009
11
De geest van
Hoe belangrijk is muziek in jouw leven?
‘Met
Paul de Leeuw bereiken we een breed publiek’
Wat doet muziek met mensen? Wat doet het Leger met muziek? Wat doet het Leger met Paul de Leeuw?! Vragen buitelen over elkaar. Roel van Kesteren is verantwoordelijk voor de muzikale activiteiten van het Leger des Heils en leider van de Amsterdam Staff Songsters.
TEKST Stan van Herpen
“Als ik hier in het gebouw de trap afloop, hoor je me bijna altijd zingen. Meestal christelijke liederen, wat dat betreft ben ik een echte ‘heilskikker’. Maar in de auto zing ik ook wel eens wat anders hoor. Iets van Marco Borsato bijvoorbeeld. Zo’n nummer als Dochters, dat zing ik graag mee.”
Al sinds de begintijd laat het Leger zelf muziek componeren, Legerliederen zijn een begrip. Wat is het doel van die muziek? “Muziek is een bindmiddel, het brengt mensen in contact. Die verbinding zoeken, dat is typisch Leger des Heils. Toen we met Paul de Leeuw de cd opnamen, bleek dat onze gemeenschappelijke basis. Muziek brengt uitersten bij elkaar.”
Viel dat wel te rijmen, het Leger dat samenwerkt met een man die veel vloekt en zegt niet te geloven? “Daar hebben we vooraf veel discussie over gehad ja. Natuurlijk, Paul de Leeuw zit niet elke zondag in de kerk. Maar hij is oprecht gegrepen door onze muziek en gaat op een respectvolle manier met ons geloof om. Dat was voor ons het belangrijkst. We konden onszelf zijn. Achteraf was ook binnen het Leger des Heils bijna iedereen enthousiast.”
En het leverde aardig wat aandacht op … “Natuurlijk zit er een flink stuk opportnisme achter, zowel bij ons als bij Paul de Leeuw. Maar dat vind
ik geen probleem, daar moet je ook gewoon voor uit durven komen. Intussen zijn meer dan 23.000 exemplaren van Het wordt winter verkocht. Een deel van de opbrengst gaat naar het Majoor Bosshardt Fonds.”
Stad en land Zwolle
Hebben jullie veel discussie met Paul de Leeuw gehad over wat er op de cd moest komen? “Daar is wel veel over gepraat ja. Wij wilden een behoorlijk aandeel christelijke liederen, terwijl Paul natuurlijk zijn eigen keuzes wilde maken. Sommige van zijn suggesties gingen ons wat te ver. Een lied waarin op een sarcastische manier vorrbij werd gegaan aan de boodschap van Kerst, zagen we niet zo zitten. Maar de samenwerking was perfect, dus daar zijn we goed uitgekomen.”
Is het Leger des Heils hiermee een nieuwe muzikale richting ingeslagen? “Nee, daar zat geen beleid achter. Het was een idee van Paul zelf. En het was voor ons een unieke kans een breed publiek te bereiken. Dat is waarvoor wij staan. Het Leger staat midden in de samenleving.”
Waarom is muziek zo belangrijk voor je? “Ik ben altijd heel intensief bezig met de combinatie van tekst en muziek in de liederen van het Leger. Als ons koor zo’n lied uiteindelijk uitvoert, word ik echt geraakt. Op zo’n moment heb ik het gevoel dat de muziek mijn persoonlijke relatie met God verdiept. De troost, het besef dat er altijd iemand is die met me meegaat.”
Houdt u ook van de muziek van het Leger des Heils? Dan hebben we luisterrijk nieuws voor u. Als u nu Muziekdonateur wordt voor €25,- per kwartaal, steunt u de muzikale activiteiten van het Leger des Heils en geniet u bijzondere privileges:
12
magazine het Leger des Heils
juni 2009
• Elk kwartaal een nieuwe inspirerende cd • Jaarlijks gratis toegang tot het Muziekfestival • 20% korting op muziek via onze webshop
Begin uw muziekverzameling met de nieuwe cd ‘Love, Grace & Power!’ van de Amsterdam Staff Songsters onder leiding van Roel van Kesteren. Vul de antwoordkaart in het midden van dit blad in, of kijk op www.muziekdonateur.nl
magazine het Leger des Heils
juni 2009
13
Interview
Femke Halsema
“De Wet Maatschappelijke Ondersteuning pakt verkeerd uit. De allerkwetsbaarste mensen in de samenleving verdwalen in bureaucratie. Dat frustreert me.” Ze is Femke Halsema, 43, politiek leider van GroenLinks. TEKST Sigrid van Iersel Beeld Maarten Corbijn
Idealen
TEKST Sigrid van Iersel Beeld Maarten Corbijn
Idealen “Iedereen moet de kans krijgen zich te ontplooien. Ik heb emotionele en politieke redenen voor deze opvatting, maar ook praktische. De maatschappij functioneert gewoon niet goed als er een grote groep kansarmen is. Een zeventienjarige meid die mishandeld is of een alleenstaande moeder met een afgebroken opleiding hebben minder kansen dan anderen. Het vergt solidariteit om hen ook te laten worden wie ze zijn. Ik ben zelf geboren met een gouden lepel in mijn mond, maar ik heb duizend- en-een kleine baantjes gehad voordat ik de politiek in ging. Ik weet wat het is om lang op een sociaal minimum te leven. In Nederland leven 400.000 mensen op of onder de armoedegrens. Dat vind ik ondraaglijk. We leven in toenemende mate in een geldcultuur met een verlies aan solidariteit, die mensen zonder geld nog steeds anders behandelt. Sport, boeken en muziek, alles wat het leven leuk maakt, ontbreken bij deze mensen. Dat vind ik onuitstaanbaar.”
‘Als een aapje kroop de prostituee op mijn schoot’ Intiem
“Wat me heel erg heeft geraakt, was mijn ontmoeting met zwerfkinderen op het station in Hyderabad in India. We ontmoetten een paar meisjes van 19 jaar met een carrière van prostitutie en diefstal achter de rug. Maar zij waren ook gewoon kinderen die geknuffeld wilden worden. Eén meisje kroop na één dag als een aapje bij mij op schoot.
18
magazine het Leger des Heils
juni 2009
“I
k ben niet geboren met een gouden lepel in mijn mond. Voordat ik de politiek in ging, had ik duizend-en-één kleine en grote banen. Ik weet wat het is om op een sociaal minimum te leven. In Nederland leven 400.000 kinderen op of onder de armoedegrens. We leven in toenemende mate in een geldcultuur met een verlies aan solidariteit, die mensen zonder geld nog steeds anders behandelt. Sport, boeken en muziek, alles wat het leven leuk maakt, ontbreekt bij deze kinderen. Dat vind ik onuitstaanbaar. Iedereen moet de kans krijgen zich te ontplooien. Een zeventienjarige meid die mishandeld is of een alleenstaande moeder met een afgebroken opleiding hebben minder kansen dan anderen. Dat vind ik onrechtvaardig en ondraaglijk. Het vergt solidariteit om hen óók te laten worden wie ze zijn. Behalve emotionele en politieke redenen voor deze opvatting zit er ook een praktische kant aan. De maatschappij functioneert gewoon niet goed als er een grote groep kansarmen is. Je benadeelt er de samenleving mee.”
Intiem “Wat me heel erg heeft geraakt, was mijn ontmoeting met zwerfkinderen op het station in Hyderabad in India. We ontmoetten een paar meisjes van 9 à 10 jaar met een carrière van prostitutie en diefstal achter de rug. Maar zij waren ook gewoon kinderen die geknuffeld wilden worden. Eén meisje kroop na één dag als een aapje bij mij op schoot. We brachten een nacht door op een kampong van prostituees. Als gasten kregen we het enige huis met een harde vloer en een dak. Vervolgens klopten allemaal vrouwen aan, die kans zagen om óók hier te slapen. We hebben met zijn allen lepeltje-lepeltje gelegen. Het barstte van het ongedierte, maar toch was deze nacht mij dierbaar. Na afloop smeerden we ons in met ontsmettingscrème tegen schurft en luizen. Dat moest, maar tegelijkertijd schaamde ik me ervoor.“
Inspirerend “Politiek is vaak frusterend, zoals de manier waarop de Wet Maatschappelijke Ondersteuning uitpakt. De wet belooft de zaken beter te regelen, maar de allerkwetsbaarste mensen in onze samenleving verdwalen nu in de bureaucratie. Dat loopt mis, omdat het kabinet denkt dat mensen beter gaan werken als zij financieel onder druk worden gezet. Geldprikkels werken niet in de publieke sector, alleen de publieke armoede wordt groter. Gelukkig zijn er particuliere organisaties als het Leger des Heils, die er gewoon zijn voor mensen die het nodig hebben. Het is een voordeel dat je niet alleen maar afhankelijk bent van subsidie. Dat geeft het Leger vrijheid. De verbeteringen die ik als politica kan bereiken, bestaan uit kleine stapjes in de marge. Toch ben ik een optimist met plichtsbesef. Ik ben ervan overtuigd dat een samenleving kan veranderen met het maken van goede keuzes. Kijk naar de betrokkenheid en het optimisme dat Obama weet te kweken. Het kan dus wel! Mijn grote rechtvaardigheidsgevoel heb ik van huis uit meegekregen. Ik kom uit een rood nest en onze positie als middenklassegezin ontsloeg ons absoluut niet van onze verantwoordelijkheid om er voor de ander te zijn. Mijn vader gaf ons als student het bedrag van een reguliere studiebeurs minus één gulden. Zodat we ons realiseerden dat niks gratis is. Op die manier probeer ik ook mijn eigen kinderen op te voeden. We wonen in een Vogelaarwijk in Amsterdam-Oost, ze gaan gewoon in onze eigen buurt naar een zwarte school. Praktisch idealisme begint bij je eigen gedrag.”
magazine het Leger des Heils
juni 2009
19
Aan welke regels moet jij je houden? “Ik mag niet roken, drinken of drugs gebruiken. Je leeft zoals God het wil.”
Waar staat die S voor? “Deze verwijst naar saved to save (gered om te redden) of saved to serve (gered om te dienen). Heilssoldaten en officiers geloven dat ze door Jezus’ dood zijn gered om anderen te kunnen helpen.”
Hoe vaak bid je? Vijf keer per dag? Hoe vaak bid je? Vijf keer per dag?.”
Zit het wel lekker, zo’n uniform? “Niet altijd, het is erg warm. In de zomer, van april tot en met september, mogen Soldaten en Officiers nu een zwarte rok of broek dragen met daarboven een overhemd met korte mouwen.”
‘Als het warm is zit-ie niet lekker’ Moet je op je knieën bidden? Mag je een broek aan? Als jonge Heilssoldate krijgt Melanie Arnoldussen (17) vaak de gekste vragen over haar keus voor het Leger des Heils.
20
magazine het Leger des Heils
juni 2009
Welke rangen en standen kent het Leger? “Ik was Jongsoldaat, nu Heilssoldaat. Ik ben lid van de kerk. De volgende stap is Officier. Daarvoor kun je kiezen, het hoeft niet. Een Officier begint als Kadet. Daarna Luitenant en vervolgens Kapitein. Daarna volgen nog Majoor en Luitenant-Kolonel.”
Ben je bekeerd? “Ik ga al mijn leven lang naar de kerk, ik ben ermee opgevoed. Maar ik heb wel bewust ervoor gekozen meer te doen voor mijn gemeente. Daarom ben ik Heilssoldate geworden. Ik heb de keus gemaakt om een stap dichter bij God te komen.”
Moet jij altijd zo’n mantelpak aan? “Nee, ik draag mijn uniform bij officiële gelegenheden, en in de kerk. Daarmee laat ik zien dat ik me inzet voor het Leger des Heils. Doordeweeks draag ik wat ik wil, ook broeken.”
Waarom zijn zwarte schoenen verplicht? “We dragen schoenen die zo eenvoudig mogelijk zijn, zonder tierelantijntjes.”
magazine het Leger des Heils
juni 2009
21
De er e k e m m o van
Elise heeft een IQ heeft van 82. Maar ze kan zich concentreren als een VWO-kind. Dat komt omdat ze zo gepest is. Door zich op een ding te focussen, hoorde Elise niet het gefluister van kinderen om zich heen. In elke Kans vertellen de mensen van de voorkant hier de achtergrond van hun verhaal.
‘Die Fiat Panda is mijn vijand G
Coach Janneke Paulusma:
22
“Geertje en Elise hebben een enorme liefdesband. Dat is hun krachtige basis voor de hulp die ik geef.” magazine het Leger des Heils juni 2009
de leerplichtambtenaar en de Gemeentelijke Krediet Bank. En met Janneke Paulusma, gezinscoach van 10 voor Toekomst van het Leger des Heils. Dankzij Janneke durft Geertje weer mee met haar Fiat Panda. Geertje: “Hij is mijn vijand niet meer. Ik heb geleerd dat ik een sterke vrouw ben. Ik laat me niet door m’n gevoel beheersen, maar door de wetenschap: ik kan het, ik durf. De auto is mijn vijand niet meer.” Daardoor heeft ook Elise de stap naar buiten
durven zetten, volgt ze nu speciaal onderwijs en wordt ze niet uit huis geplaatst. 10 voor Toekomst is een hulpverleningstraject dat zich richt op tien aandachtsgebieden in een gezinsleven, zoals financiën, opvoeding en een sociaal netwerk. Alleen gezinnen met een psychiatrische indicatie komen in aanmerking. 10 voor Toekomst wil, anders dan reguliere hulpverlening, uitgaan van het goede dat er is en bouwen aan dat wat niet goed gaat.
Geertje, moeder van Elise:
“Ik wil mijn zelfvertrouwen vasthouden. Dan ben ik een goed voorbeeld voor Elise. Voor haar is school het belangrijkst, daarna de stap naar het openbaar vervoer. Zodat ze een goede bodem heeft om haar leven op te bouwen.”
foto Thijs Wolzak
eertje (42) en Elise (15) hebben een gezamenlijke fobie: een angst- en paniekstoornis. Ze durven niet ‘gewoon even’ de straat op. Bang dat er iets gebeurt. Daardoor kwam Elise drie jaar lang niet op school, en leidde Geertje een sterk geisoleerd leven. De oorzaak ligt in een lang en pijnlijk verleden. Jaren lang zagen ze de Kinderbescherming, Jeugdzorg, psychologen en maatschappelijk werkers komen en gaan. Nu bestaat er alleen nog contact met
magazine het Leger des Heils
juni 2009
23
