Mango zoekt kokosnoot

Mango zoekt kokosnoot – De Groene Amsterdammer

1

woensdag 24 juli 2013

Liefde in tijden van verandering India

Mango zoekt kokosnoot

Wie in India wil trouwen, zoekt een geschikte partner online. Maar wie vrolijk wil daten loopt al snel tegen moeilijkheden aan. ‘We houden ons enigszins gedeisd.’

http://www.groene.nl/artikel/mango-zoekt-kokosnoot

3 november 2014 15:14:14


2

door Casper Thomas

NEW DELHI – Op een zaterdagochtend , nog voor de bewoners van de buitenwijk Noida aan hun dag beginnen, verzamelt een verwachtingsvolle menigte zich bij het Country Inn Suites hotel, gelegen langs de snelweg richting Delhi. Het hotel is typerend voor deze voorstad : gloednieuw , karakterloos en minstens tien verdiepingen hoog. Normaal is dit een doorgangsoord voor zakenlieden , maar vandaag vindt hier een gebeurtenis plaats die een mensenleven voorgoed kan bepalen. De website simplymarry.com organiseert een bijeenkomst waar je een potentiële huwelijkspartner kunt ontmoeten. Aanwezig zijn tweehonderd families. De helft met een huwbare dochter, de andere helft met een huwbare zoon. Bij binnenkomst passeren de bezoekers kraampjes die helpen om een huwelijk ‘de mooiste dag van je leven’ te maken: een juwelier, een atelier voor bruidskleding en een ontharingsstudio. De meesten laten het marktje links liggen en spoeden zich direct naar de conferentiezaal . Als ze eenmaal zitten haal je de huwelijkskandidaten er zo uit: de dames dragen een kleurige sari en zijn behangen met goud. De heren zijn gestoken in een strak gestreken hemd, hebben keurig gepoetste schoenen en een verwachtingsvolle blik in de ogen. Allen worden vergezeld door een colonne vaders, moeders, ooms, tantes, broers en zussen. ‘Dit is een swayamvara’, legt Sanjeev Kumar uit. Deze vlotte Indiër met een ferme handdruk is de promotor van het evenement. ‘We hebben het afgekeken van de oude koningen die een ceremonie organiseerden waarbij hun dochter een stoet aanbidders te zien kreeg. De dame koos een man door hem een bloemenkrans om de schouders te leggen.’ Op deze swayamvara, met evenveel mannen als vrouwen, zijn de verhoudingen gunstiger. ‘Je moet wel de balans bewaken’, zegt Kumar. De dag begint met een voorstelrondje . Iedere trouwkandidaat beklimt het podium en vertelt over familie, werk, opleiding en interesses – in die volgorde . Sommigen zijn wat verlegen, anderen spreken met bravoure. Bijna zonder uitzondering komen ze uit een ondernemersgezin. Het weerspiegelt de Indiase voorkeur voor een partner uit de eigen kaste. Vandaag zijn alleen families uit de vaishya-kaste aanwezig, die vooral ondernemers bevat. Op zondag staat een swayamvara voor de brahmanen, de hoogste kaste, gepland. Terwijl ze luisteren, strepen de toehoorders druk op de lijsten die ze hebben gekregen bij inschrijving. Daar staan alle gegevens van de huwelijkskandidaten nog eens op vermeld. Na de lunch kunnen ze een ‘matchmaker’ aanspreken die op zoek gaat naar de jonge man of vrouw van hun gading. De twee families trekken zich dan terug in een hotelkamer om te kijken of een overeenkomst mogelijk is.


3 november 2014 15:14:14


3

De 24-jarige Vidhi Agarwal heeft goede hoop dat ze vandaag een man zal vinden. Althans, dat laat haar zus Neerup weten. ‘We hebben drie interessante matches aangestreept’, zegt ze. ‘Wij gaan nu kijken of ze ook echt wat te bieden hebben.’ Vidhi, een struise dame gekleed in een smaragdgroene sari en uitbundig opgemaakt, glimlacht instemmend.

DE BIJEENKOMST in het hotel is een vignet van de Indiase trouwcultuur: het zakelijke karakter, de familie die de regie voert en de gedeelde opvatting dat liefde volgt uit een verbintenis, in plaats van andersom. Toch is er één ding anders: alle aanwezigen hebben voorwerk gedaan op internet. Op simplymarry.com staat een uitgebreid profiel van iedere kandidaat ten behoeve van een swayamvara die 24 uur per dag, zeven dagen per week doorgaat . Een bezoek aan het hotel is simpelweg een extra check, om te kijken of wat online wordt beloofd in vlees en bloed ook waar is. Welkom in de wereld van het digitaal gearrangeerde huwelijk, waar slimme ondernemers miljoenen verdienen aan de menselijke hunkering naar de ideale partner en ouders hun kroost in de digitale etalage zetten. Neem het verhaal van Laxmi. Toen de 28-jarige personeelsmanager bij een ngo tegen haar ouders zei dat ze op zoek wilde gaan naar een man maakte haar vader een profiel aan op jeewansathi.com, een simpel ontworpen digitale database tjokvol huwbaren. Wanneer Laxmi thuiskwam van haar werk had haar vader de oogst van de dag aan een eerste keuring onderworpen. Alleen de besten werden aan dochterlief voorgelegd . Na een paar weken browsen brachten ze de selectie terug tot een viertal kandidaten . Nummer één wekte meteen interesse, een productmanager bij een groot IT-bedrijf die dezelfde opvatting had als Laxmi. Ook hij vond familie belangrijk, kleedde zich losjes en omschreef zichzelf als extravert. Een gesprek tussen beide ouderparen en een ontmoeting tussen Laxmi en haar aanstaande in een koffiebar, en de kogel was door de kerk. Inmiddels is ze bijna een jaar getrouwd met Rishi Kumar. Zijn moeder had hem aangemeld op jeewansathi.com. De digitale huwelijksmarkt is booming business. Jaarlijks wordt er zeventig miljoen uitgegeven aan online matrimony, en. Iedere maand worden er meer dan twee miljoen nieuwe profielen aangemaakt. Marktonderzoekers geven hoog op over de recessiebestendigheid van deze sector. Een huwelijk en alle tierlantijnen daaromheen is het laatste waar een gezin op bezuinigt. En terwijl veel dotcombedrijven in India na een paar jaar roemloos ten onder gaan, is de digitale huwelijksbemiddeling de enige tak van de online-economie waarbij de vraag verzekerd is. http://www.groene.nl/artikel/mango-zoekt-kokosnoot

3 november 2014 15:14:14


4

Bovendien behoort de Indiase bevolking tot de jongste ter wereld. De verwachting is dat het cohort 15- tot 34-jarigen de komende tien jaar uitgroeit tot bijna een half miljard. En bijna allemaal willen ze trouwen. Op dit moment is ruim negentig procent van alle Indiërs boven de 25 getrouwd, een cijfer dat al sinds de jaren zestig stabiel is en naar verwachting niet ineens zal kelderen. Ook voor de toekomst zijn de marktvooruitzichten gunstig. Het leeuwendeel van de buit wordt verdeeld tussen een paar grote websites die vechten om de gunst van de Indiase huwbaren. Shaadi.com, de oudste, claimt al meer dan vier miljoen mensen te hebben gekoppeld . Bharatmatrimony.com, de grootste, beweert dat tachtig procent van alle Indiërs bij hen inlogt in de zoektocht naar huwelijksgeluk. Simplymarry.com (ruim vijftigduizend nieuwe registraties per maand) is een snel groeiende concurrent. Deze site organiseert als enige evenementen buiten het web om. ‘Je moet iets bijzonders doen om de aandacht te trekken’, zegt Sanjeev Kumar van Simplymarry. ‘De concurrentie is moordend.’ De opkomst van de digitale liefde in India houdt nauw verband met de veranderende sociale geografie van het land. Bijna een derde van de bevolking groeit ergens anders op dan op de geboorteplek . Daarbij verstedelijkt het land in rap tempo. Naar schatting wonen er over vijftien jaar meer dan zeshonderd miljoen Indiërs in een stad. En ook hier geldt: urbanisatie en migratie scheuren het individu los uit traditionele verbanden. In een dorp is de keuze voor een huwelijkskandidaat overzichtelijk . De metropolis biedt een scala aan potentials om de rest van je leven mee door te brengen. Internet – goedkoop en anoniem – is de ideale plek om de zoektocht te beginnen. Maar wellicht de meest basale verklaring voor het succes van online matrimony is de verleiding van nog meer keuze. In plaats van bij bevriende families rond te vragen, zijn met een paar muisklikken duizenden kandidaten beschikbaar die je kunt sorteren op tientallen criteria, van salaris (doet niemand geheimzinnig over) tot teint van de huid (‘fair’, ‘wheatish’, ‘caramel’ of ‘dark’). Keerzijde is natuurlijk keuzestress. De huwelijkswebsites houden dan ook uitgebreide blogs bij met tips om ‘the perfect match’ op te diepen uit het overweldigende aanbod. Zo raadt shaadi.com klanten aan zo vroeg mogelijk te praten over de post-huwelijksnacht. Starmatrimony.com heeft een uitgebreide gids met advies hoe een huwelijk over de kastegrens heen aan de buitenwereld uit te leggen.


3 november 2014 15:14:14


5

DE ONLINE HUWELIJKSBEMIDDELING toont de glanzende kant van India’s relatieeconomie . Dat het ook anders kan, leert het verhaal van Rahul Bhardwaj. Deze dertigjarige Canadees van Indiase komaf bevond zich een aantal jaren geleden op een dood punt in zijn carrière. Na een paar jaar werken in Silicon Valley keerde hij terug naar het ouderlijk nest in Toronto , waar hij niet veel meer deed dan wat rondhangen met vrienden. ‘Mijn vader had er snel genoeg van’, vertelt Bhardwaj, een vrolijke dertiger met een rond gezicht, gekleed in een driekwartsbroek en op sandalen. ‘Hij vond dat ik moest trouwen, het liefst met een Indiase. Ik vroeg me af waar ik die zou vinden. Zo groot is de Indiase gemeenschap in Toronto niet.’ Toen kwam de jonge IT’er voor een verrassing te staan. Hoewel hij degene was die net was teruggekeerd uit het kloppend hart van de dotcomindustrie was het zijn vader die zei: ‘Gewoon, online.’ Bhardwaj maakte mee wat voor leeftijdgenoten als Laxmi niet eens ter discussie staat: ouders die het huwelijk van kinderen online voorbereiden . Simplymarry schat dat in de beginjaren zeker tachtig procent van alle profielen door ouders werd aangemaakt. Inmiddels is dat cijfer teruggelopen tot de helft – een gevolg van een groeiende behoefte zelf de touwtjes in handen te nemen. Maar nog steeds geldt: pas op wanneer je een flirterig berichtje naar de mysterieus glimlachende dame of heer op de foto stuurt. Grote kans dat het bij de ouders belandt. Voor Rahul Bhardwaj was dit allemaal een stap te ver. Hij begreep dat zijn ouders graag wilden dat hij zou trouwen, maar hij wilde wel zelf de regie voeren. En dus begon hij daterahul.com, een datingsite met één profiel: dat van hemzelf. Het leverde Bhardwaj een aantal afspraakjes op en uiteindelijk ook zijn huidige vrouw. De bonus was een nieuwe baan; zijn vrienden – ook tweede -generatie-Indiërs in het buitenland, die de hete adem van pap en mam in de nek voelden – vroegen of hij ook een site voor hen kon maken. ‘Toen dacht ik: hier zit business in’, zegt Bhardwaj, terwijl hij grijnst. Bhardwaj vertelt zijn verhaal in een café op de benedenverdieping van het kantoorpand waar zijn bedrijfje is gevestigd . Sinds enkele jaren is hij de CEO van twomangoes.com, een datingsite met ‘lots of Indian singles’. De website begon als platform voor Indiërs in de VS en Canada. Anderhalf jaar geleden besloten Bhardwaj en zijn collega ’s dat het tijd was om hun geluk op het Indiase subcontinent te proberen. ‘Met Twomangoes wilden we het eerlijk benoemen: sommige mensen willen gewoon daten. De huwelijkswebsites worden stiekem ook gebruikt voor dating, maar ze zijn allemaal doodsaai ’, zegt Bhardwaj. Een rondje surfen laat zien wat hij bedoelt. De openingpagina ’s tonen steevast een foto van een koppel dat elkaar omarmt terwijl ze gelukzalig in de camera staren. Op de wat traditionelere sites is het echtpaar gestoken in http://www.groene.nl/artikel/mango-zoekt-kokosnoot

3 november 2014 15:14:14


6

uitbundige Indiase trouwkostuums. Op de wat modernere draagt hij een overhemd en zij een vlot topje. Tekenend voor de aspiraties van de Indiase middenklasse omringen ze zich met attributen die staan voor een moderne levensstijl – een kop cappuccino , bijvoorbeeld . Waar de huwelijkssites appelleren aan huiselijk geluk gaat het op twomangoes.com om ‘coole ’ mensen vinden. Het promofilmpje van de site toont een discussie tussen een vlotte jongeman (strak pak, haar in de gel) en ‘uncle’ (een ratachtig mannetje met een te groot double breasted jasje en een snor). Uiteindelijk gaat de eerste naar huis met een rank model in een strapless jurkje. Uncle moet het stellen met een vrouw die haar gezicht verhult achter een sari. ‘We proberen een beetje de spot te drijven met die loodzware trouwcultuur’, aldus Bhardwaj. In plaats van de gebruikelijke parameters gebiedt twomangoes.com gebruikers vragen te beantwoorden als: ‘Wat zou je doen als je een miljard dollar erft?’ en ‘In welke stad zou je een jaar willen doorbrengen?’ Ieder profiel heeft ook een schuifbalk waarmee je kunt aangeven of je een ‘kokosnoot ’ bent of toch meer een ‘mango’, waarbij de twee vruchten symbolen zijn voor stads- en plattelandstypes . De 26-jarige grafisch ontwerper Nidhi uit New Delhi kon zich wel vinden in de humor van Twomangoes. Sinds ze een paar maanden geleden een profiel aanmaakte, heeft ze een handvol afspraakjes gehad via de site. ‘In Delhi is het lastig om zomaar mensen te ontmoeten. Niemand glimlacht naar elkaar, laat staan dat het normaal is om iemand aan te spreken in een bar of koffietent.’ Nidhi houdt haar online-datingactiviteiten verborgen voor haar ouders. ‘Het zit niet in onze cultuur om zomaar met vreemden te praten.’ Aan trouwen moet ze voorlopig nog niet denken, en als ze huwt, dan toch zeker met iemand met wie ze eerst een tijd gedate heeft. Voor de vorm heeft ze een profiel op een huwelijkssite, al laat ze die niet door haar ouders beheren.

BHARDWAJ en de andere oprichters van Twomangoes hoopten veel mensen zoals Nidhi te treffen: jonge Indiërs die bij het aanknopen van een relatie niet meteen de bruidsklokken horen luiden. Achterliggende ambitie was snel rijk te worden met een succesvolle website. Die verwachting is inmiddels flink bijgesteld. Zo gemakkelijk als de mensen zich online laten uithuwelijken, zo lastig bleek het om een datingsite te runnen. Het begon ermee dat de Indiase Kamer van Koophandel geen datingsite wilde registreren. Onder verwijzingen naar een wet die online dating in


3 november 2014 15:14:14


7

dezelfde hoek plaatst als pornografie bleef het loket voor twomangoes.com gesloten. Probleem 2 was het vinden van geldschieters. ‘Geen bank geeft je een lening als je over dating begint’, zegt Bhardwaj. ‘Er rust nog steeds een groot taboe op casual afspraakjes.’ Bhardwaj somt deze tegenslagen op in Delhi, maar Mumbai was de stad waar hij aanvankelijk neerstreek, gelokt door de progressieve reputatie van India’s grootste metropool. Ook dit bleek een misrekening. In het kantoor dat ze deelden met andere startup-bedrijfjes werd het team van Twomangoes met de nek aangekeken . ‘Er kwamen mensen naar ons toe met de vraag waar we in godsnaam mee bezig waren’, zegt Bhardwajs collega Jas Banwait. ‘Ze vonden dating absoluut niet cool.’ Ook de promotieactiviteiten waar ze in thuisland Canada mee scoorden, bleken in India niet te werken. De gratis T-shirts nam niemand aan en geen enkele bar wilde onderdak bieden aan de speeddating events die Twomangoes organiseert. Ontmoedigd verhuisde het bedrijf naar Delhi. De inschrijving bevat inmiddels de sleutelwoorden ‘vriendschap’, ‘huwelijken’ en ‘ontmoetingen’. ‘De site is nog steeds levend ’, vertelt Rahul Bhardwaj, ‘maar we houden ons enigszins gedeisd.’ Twomangoes heeft inmiddels een half miljoen gebruikers in India, de meesten geworven via mond-tot-mond reclame. Met wat reclame-inkomsten en het verkopen van extra functies zoals het kunnen sturen van digitale laddoo ’s (Indiase zoetigheid ) bij wijze van flirt, blijft de site draaiende . En de eerste geldschieter is gevonden . Wie dat is, kan niet worden onthuld. De gulle gever wil niet publiekelijk met online dating worden verbonden. Hun meest recente tegenslag bleek de brute verkrachtingszaak in Delhi, afgelopen december. Een jong stel dat samen naar de bioscoop was geweest stapte bij het naar huis gaan in een bus. De jongen werd knock-out geslagen en het meisjes werd meermalen verkracht door een groep mannen die de bus had gehuurd voor een avond dronkemanslol in Delhi. Ze overleed later aan haar verwondingen. ‘Het is onterecht, maar veel mensen maken een link tussen dit soort gebeurtenissen en de datingcultuur. Het idee is dat keurig getrouwde meisjes zoiets niet overkomt ’, zucht Bhardwaj.

BEHALVE EEN SPEL van bekijken, berichten en afwachten, is online dating het domein van de hogere wiskunde. De meest geavanceerde sites, zoals die van marktleiders match.com en eHarmony.com, gebruiken complexe algoritmen om potentiële geliefden aan elkaar te verbinden. Het zijn de keukengeheimen van deze industrie. Hoe complexer http://www.groene.nl/artikel/mango-zoekt-kokosnoot

3 november 2014 15:14:14


8

de algoritmen, hoe groter de kans dat de eenzame ziel geluk vindt, zo is de hoop, en hoe hoger het slagingspercentage dat een site kan claimen. In datingland is dat de beste reclame die er is. Vaak toont de computer zich daarbij slimmer dan de mens zelf. De meest ingewikkelde sites doen op basis van tientallen miljoenen berekeningen een voorspelling welke profielen het best bij elkaar passen. Match maakt gebruik van het verschil tussen dat waar mensen zéggen naar op zoek te zijn, en wat ze eigenlijk zoeken, kennis vergaard op basis van honderdduizenden profielen die op de jouwe lijken. eHarmony probeert profielen aan elkaar te koppelen die zo veel mogelijk op elkaar lijken. In vergelijking met dit soort hogere datingtechnologie staat de markt in India nog in de kinderschoenen, zo leerden mijn eigen ervaringen op de Indiase sites. Een poging om in contact te komen met singles op de site quackquack.in (‘for clean online matchmaking’) strandde omdat mijn profielfoto – een keurig vakantiekiekje – werd geweigerd . Navraag bij de sitemanager leerde dat het systeem blokkeerde omdat mijn foto ‘te westers’ was. Op stepout.com, India’s meest populaire datingsite, was ik wel welkom. Na mijn profiel te hebben gemaakt werd mijn mailbox gevuld met e-mails die ‘the four hottest profiles of the week’ aankondigden en knallende berichten dat Shivani/Pooja/Rajni mijn ‘latest match’ was. De selectie leek behoorlijk willekeurig . De zogenaamd geïnteresseerden varieerden in leeftijd van onder de twintig tot voorbij de veertig. Hun postuur liep uiteen van broodmager tot ronduit mollig. Uit een rondgang langs verschillende oprichters van Indiase datingsites bleek dat matchmaking vooral aan de bezoekers zelf werd overgelaten . En waar westerse online dating steeds verder de niche in duikt (sites voor mensen op zoek naar overspel , sites die mensen koppelt op basis van hun DNA, sites voor mensen met geslachtsziekten) is digitaal daten op z’n Indiaas opvallend traditioneel . Mannen en vrouwen zoeken elkaar uit op basis van een foto en wat simpele persoonsinformatie. ‘Alleen al geïnteresseerd zijn in dating maakt ons een subgroep’, aldus grafisch ontwerper Nidhi. Dat online dating een bezigheid is waar je niet al te veel ruchtbaarheid aan geeft, werd ook bevestigd tijdens mijn digitale avontuur. Verzoekjes om te praten over hoe het online daten beviel, werden stelselmatig afgewimpeld , zowel door mannen als door vrouwen. Uitzondering was Nikilesh, een 25-jarige IT’er uit Delhi. Hij zat sinds een paar maanden op de site en was daar bijna dagelijks te vinden, de chatboxen afspeurend naar potentiële dates. ‘De site is waardeloos ’, vertelde hij. ‘Ik heb nog niet één meisje in het echt ontmoet.’ http://www.groene.nl/artikel/mango-zoekt-kokosnoot

3 november 2014 15:14:14


9

Op het oog leek er weinig mis met Nikilesh. Hij zag er verzorgd uit (aangenomen dat zijn foto klopte), was geen roker of drinker en hij was niet verlegen. Nu kan het zijn dat hij iets te direct was in het benaderen van potentiële dates (iets waar vrouwen op datingsites zich regelmatig over beklagen), maar waarschijnlijker is dat Nikilesh het slachtoffer is van de ijzeren wet van vraag en aanbod. Zoals op nagenoeg ieder online platform zijn het vooral mannen die zich aanbieden. Het mannenoverschot is de grootste kopzorg van veel uitbaters van datingsites. Zestig procent mannen op veertig procent vrouwen geldt als een gunstige verhouding in de industrie, een cijfer dat alleen gehaald wordt door actief te werven onder vrouwen of door simpelweg mannen te weren. India kampt daarbij met een extra probleem: de scheve man/ vrouw-ratio in het land. Op dit moment telt India bijna veertig miljoen meer mannen dan vrouwen, het gevolg van een breed gedeelde voorkeur voor kinderen van het mannelijk geslacht. Sekse-selectie voor de geboorte door middel van abortus of na de geboorte door middel van infanticide komt voor in alle sociale klassen. Of deze demografische ontsporing zich ook wreekt bij het online daten is niet met zekerheid vast te stellen. Misschien durven mannen zich simpelweg makkelijker op het digitale jachtveld te begeven. Maar wie op datingsites het aanbod in verschillende steden doorzoekt , ziet de scheve geslachtsbalans al snel weerspiegeld . In de metropolen is het aanbod nog enigszins in evenwicht , maar in de kleinere provinciesteden zijn de profiellijsten een lange aaneenschakeling van ‘man zoekt vrouw’. Het is voldoende om iedereen van het vrouwelijk geslacht gillend te doen uitloggen. Of de Indiase digitale -datingeconomie het succes van de online matrimony ooit kan evenaren, is deels afhankelijk van de vraag of dit probleem kan worden opgelost. Zoals Rahul Bhardwaj zijn catch-22 uitlegt: je hebt vrouwen nodig om mannen naar je site te halen, maar wie te veel mannen in zijn database heeft, schrikt vrouwen af. Op dit moment is twomangoes.com heel blij met zijn 70/30-verhouding. De site behaalt dit resultaat door ieder profiel apart door te vlooien en creeps van de site te weren.

DE HUWELIJKSSITES, waar het aantal mannen en vrouwen meer in balans is, kampen ondertussen met hun eigen zorgen. De Indiase kranten berichten regelmatig over oplichters die zich als ideale man voordoen om de gevleide vrouwen vervolgens geld (in de vorm van een bruidsschat) uit de zak te kloppen. Ook niet ongewoon: getrouwde mannen die willen ontsnappen aan hun huidige huwelijk (het zijn zelden vrouwen die dit doen) of kandidaten die een echtscheiding achter de rug hebben (een stigma in India) en dat verzwijgen. Het onderstreept een klassiek gevaar: nergens is het makkelijker om de http://www.groene.nl/artikel/mango-zoekt-kokosnoot

3 november 2014 15:14:14


10

kluit te belazeren dan in cyberspace. Daarom manen sites een online ontmoeting altijd te combineren met een paar echte en minstens zes tot negen maanden te wachten alvorens in het huwelijksbootje te stappen. En er ontstaat steeds meer twijfel over de bestendigheid van het online opgezette huwelijk. Uit een onderzoek onder echtscheidingsadvocaten bleek dat de helft van alle gestrande huwelijken digitaal tot stand was gekomen. De belangrijkste klacht: partners vielen tegen in vergelijking met hun online profiel. Het is de keerzijde van de keuzeovervloed die cyberspace biedt: het risico van knagende spijt (‘heb ik de goede gekozen?’) is groot, simpelweg omdat er zo veel alternatieven waren. Maar zoals dat een slimme ondernemer betaamt, weten de handelaren in levensgeluk van de nood een deugd te maken. Naast een partner bieden huwelijkssites binnenkort ook online relatietherapie aan.

Op hun verzoek zijn de namen van Laxmi en Nidhi gefingeerd Liefde in tijden van verandering Deze zomer buigen onze correspondenten zich over de liefde wereldwijd . De manier waarop mensen verliefd worden, waarop relaties worden aangegaan, de liefde wordt bedreven – het heeft alles te maken met de maatschappelijke omstandigheden. Liefde als spiegel van de toestand van een land, daar gaat het om. Van de seksuele revolutie die zich in Egypte aan het voltrekken is tot het rumoer rond het homohuwelijk in Frankrijk tot de liefdesmoraal in Oeganda.

Beeld: Hindoehuwelijk in Delhi. Martin Parr / Magnum / HH


3 november 2014 15:14:14


11

Uit De Groene Amsterdammer van 24 juli 2013

Uit het dossier Liefde in tijden van verandering


3 november 2014 15:14:14

Mango zoekt kokosnoot

Recommend Documents