Lokale Contact Teams. Antwerpen. Limburg. Brussel. Geert Van Waeg (*) St Lambertusstraat Brussel

Hilda Claeyé Oranjemolenstraat 26 2300 Turnhout GSM: 0494 45 13 97 Email: [email protected]

Geert Van Waeg (*) St Lambertusstraat 133 1200 Brussel Email: [email protected]

Limburg

Luc Deckers en Christine Mampaey Oudekerkstraat 19 2018 Antwerpen Tel: 03 290 60 87 GSM: 0473 98 22 16 Email: [email protected]

Gilbert Drabbe Kapelstraat 29 3720 Kortessem Tel: 011 37 78 37 GSM: 0473 67 15 30 Email: [email protected]

Eveline Van Boom - Dhooghe Boekstraat 120 2610 Wilrijk GSM: 0473 48 14 90 Email: [email protected]

Marijke Schreurs Kreemerstraat 68 3660 Opglabbeek Tel: 089 85 85 08 Email: [email protected]

Richard Staes (*) en Marie-Louise De Keersmaecker Bosbesdreef 15 2960 Brecht Tel: 03 663 68 83 E-mail : [email protected] Linda en Albert Van den Vonder Oude Hofstraat 40 2610 Wilrijk GSM: 0495 16 71 24 Email: [email protected] Gerrit Vervoort (*) en Liliane Baeyens R. Veremansstraat 11 2627 Schelle Tel: 03 289 47 97 GSM: 0477 60 32 77 Email: [email protected]

Brussel Etienne Bauwens Laënneclaan 14 1020 Brussel Tel: 02 478 77 75

Jozeph en Maaike Gijsbrechts Knaepenstraat 13 3550 Heusden Tel: 011 42 46 17 Email: [email protected] Rudi Vanstiphout en Lut Lijnen Boogstraat 45 3530 Houthalen Tel: 011 52 42 29 Email: [email protected] Fons Vrolix en Mia Timperman Deken Dolstraat 53 3930 Hamont-Achel Tel: 011 44 63 16 GSM: 0472 94 17 46 GSM: 0477 49 08 41 Email: [email protected] Liliane Weltjens de Merodelaan 32 3620 Lanaken GSM: 0478 38 67 74 Email: [email protected]

(*) lid van de Raad van Bestuur

Lokale Contact Teams

Antwerpen

1

Oost-Vlaanderen Carina Bruyneel Steenbekestraat 34 9050 Gentbrugge GSM 0497/27 20 09 Email: [email protected] Marijke Desmet Pontstraat 3 9681 Maarkedal Tel : 055 21 73 23 Email: [email protected] Marc Herbert (*) Warandedreef 2 9831 Sint-Martens-Latem Tel: 09 282 41 98 GSM: 0476 47 39 51 Email: [email protected]

Lokale Contact Teams

Roger Huylebroeck (*) Kerkwegel 17 9230 Wetteren Tel: 09 369 38 70 Email: [email protected]

2

Alex Mestdagh Kernlaan 20 9800 Deinze Tel: 09 386 77 81 Email: [email protected] Luc Vancoillie  Passtraat 297 9100 St-Niklaas GSM: 0486 66 82 07 Email : [email protected]

Paul Vande Walle (*) Stationstraat 14 9690 Kluisbergen Tel: 055 38 80 37 Email: [email protected]

Vlaams-Brabant Pascale Bauthier Rijkendalstraat 68 1853 Grimbergen Tel: 02 267 11 84 (tussen 17u-21u) Email: [email protected] Annemie Hemelaers (*) Gildenstraat 19 3110 Rotselaar Tel: 016 58 05 39 Email: [email protected] Willy Kerremans Papenboskant 33 1861 Wolvertem Tel: 02 269 38 29 – GSM 0478 65 26 59 Email: [email protected] Jos Parton Eekhoornlaan 4 3210 Linden Tel: 016 40 20 50 of 016 22 92 45 Email: [email protected] Marleen Smets Herseltsesteenweg 215 3200 Aarschot Tel 016 56 22 53 (tussen 16u30-17u30) Email: [email protected]

(*) lid van de Raad van Bestuur

Marc Bonduelle Avelgemstraat 27/2 8550 Zwevegem Tel: 056 75 70 15 Claude Coopman (*) Otegemstraat 188 8550 Zwevegem Tel: 056 75 40 26 Gsm: 0473 40 89 79 Email: [email protected] Marcia Martens-Bacro Zegelaan 44 8450 Bredene GSM: 0479 97 00 28 Email: [email protected] Johan Ostyn en Christine Demeulenaere Bevrijdingsstraat 17 8800 Roeselare Tel: 051 20 34 91 GSM: 0478 71 07 42 Email: [email protected]

Johan Van den Broucke De Cassinastraat 27 8540 Deerlijk Tel: 056 32 33 17 Email: [email protected] Greta Van Moortel St Baafsstraat 13 8200 Brugge Tel: 050 39 35 86 GSM: 0472 38 14 38 Email: [email protected]

Voor de brussen (broers en zussen) Robin Martens Zegelaan 44 8450 Bredene GSM: 0494 34 70 91 Email: [email protected]

Lokale Contact Teams

West-Vlaanderen

3

Beste leden, U houdt het laatste nummer van ons ledenblad voor 2008 in handen. Het jaareinde is in zicht en is voor velen een tijd waarin het gemis van hun overleden kind intenser wordt. In deze moeilijke emotionele periode gaan onze gedachten uit naar jullie allen. Het thema van dit nummer is gewijd aan slachtofferzorg in zijn verschillende aspecten. Uit jammerlijke ervaring weten we dat families die een kind verloren in het verkeer soms de weg kwijt raken in het web van administratieve, gerechtelijke beslommeringen in de nasleep van het ongeval. Nabestaanden weten veelal niet waar ze terecht kunnen voor emotionele, praktische, administratieve, juridische, … ondersteuning. In dit dossier stellen we graag enkele belangrijke instanties aan u voor die hulp bieden aan nabestaanden van jonge verkeersskachtoffers. We hopen hiermee een stuk tegemoet te komen aan de behoefte aan gerichte informatie en praktische steun. Het dossier vindt u op pagina 7- 10. Bij het einde van dit jaar wensen wij u van harte een hoopvol 2009 toe, waarin de aanwezigheid van lotgenoten u kracht en steun mag geven !!

Edito

Als ik troost kon zijn Dan zou ik je omarmen en dragen Zacht en voorzichtig Àls en zoals jij dat wil Claire Vanden Abbeele Het coördinatieteam

4

Nieuwe medewerksters in het coördinatieteam van OVK Hallo, Mijn naam is Lobke Vanhee en ik werk sinds kort bij het OVK. Zoals u in het vorige ledenblad kon lezen, heeft Morgane afscheid genomen van haar functie als brussencoördinator. Zij heeft deze taak graag en goed gedaan. Het is dan ook een eer voor mij om in haar voetsporen te treden en het zinvolle werk dat zij tot nu toe deed, verder te zetten.

Hallo, Mijn naam is Hae-Jin Bailly. Ik ben 31 jaar oud, pas getrouwd, wonend met ons hondje te Sint-Agatha-Berchem. Het coördinatieteam van OVK heeft me aangenomen als tweetalige administratieve medewerkster om het professionele team een handje toe te steken. Mijn professionele ervaringen hebben mij geleerd om georganiseerd, efficiënt en beschikbaar te zijn. U zult de gelegenheid hebben dit te ondervinden wanneer u telefonisch contact zal hebben met OVK omdat ik, onder andere, verantwoordelijk ben voor het telefonisch onthaal. Ik ben verheugd u te horen en u te begeleiden naar de persoon van uw keuze.

Ik ben 26 jaar en woon te Halle. Na mijn studies in de Pedagogische Wetenschappen heb ik aan wetenschappelijk onderzoek gedaan bij Kind & Gezin en aan de K.U.Leuven. In mijn vrije tijd speel ik piano en als vrijwilliger help ik bij Slachtofferchat. Willen de brussen me graag ontmoeten, dan moeten ze zeker aan één van de komende activiteiten deelnemen. Deze zullen steeds tijdig in het brussenkrantje of op de website worden aangekondigd. Maar intussen kunnen ze me ook al bereiken via telefoon en email. Alle ideetjes om de brussenwerking verder uit te bouwen zijn steeds welkom!!!

Lobke Vanhee, Brussencoördinator

In afwachting u te ontmoeten, sluit ik me bij het team aan om u het allerbeste te wensen.

Hae-Jin Bailly Administratieve medewerkster

5

in Familiale en Seksuologische Wetenschappen.

Hallo, mijn naam is Catherine Bertinchamps. Het OVK team heeft me tijdelijk aangenomen als vervangster van Virginie Pirotte, de regionale coördinator in Wallonië, die in zwangerschapsverlof is sinds de geboorte van haar zoon Nathan. Ik ben ervan overtuigd dat u zich bij mij aansluit om de gelukkige ouders veel geluk toe te wensen!  Moge het jaar 2009 u eveneens geluk en voorspoed brengen. De nieuwe editie van dit ledenblad geef me de gelegenheid om me voor te stellen. Ik ben 34 jaar oud en woon sinds 5 jaar met mijn partner te Elsene. Als gediplomeerd klinisch psychologe heb ik verder gestudeerd aan de UCL en een diploma behaald

6

Mijn interesse in de psychoanalyse heeft me ertoe gebracht om 4 jaar avondschool in de ‘l’Ecole de Psychanalyses’ te volgen en 2 jaar aan het ‘Forum Clinique du Champ Lacanien de Bruxelles’. Om mijn beroepspraktijk te verfijnen, heb ik 5 jaar met personen gewerkt die zozeer getekend zijn door hun lijden dat ze in een instelling moeten verblijven. Aandacht voor ieders individuele persoonlijkheid ligt aan de basis van mijn manier van werken: ik tracht een luisterend oor te zijn en eenieder te erkennen in zijn eigenheid. Net zoals Virginie, sta ik ter uwer beschikking voor elke dienst, hulp of vorm van ondersteuning die u aangenaam, nuttig of noodzakelijk vindt. Aarzel niet om met mij contact op te nemen voor wat dan ook. Daarvoor ben ik hier!

Catherine Bertinchamps Regionale Coördinator Wallonië en Brussel

Voor een goede opvang van

Een verkeersongeval heeft zeer zware gevolgen op zeer verschillende vlakken. Vaak zijn er de medische behandelingen die zeer lang kunnen duren en waarbij er veel onzekerheid is, er is de juridische weg die eindeloos lijkt en er is het gevecht om erkend te worden als slachtoffer …

oprichting van het Steunpunt Verkeersslachtoffers. De Vlaamse Regering ondersteunt deze samenwerking en stelt middelen ter beschikking voor de opdracht van het Steunpunt Verkeersslachtoffers: ijveren voor een goede opvang van verkeersslachtoffers in Vlaanderen.

Lotgenoten horen het van elkaar en beseffen maar al te goed dat een beetje menselijke warmte en wat begrip werkelijk het verschil kunnen maken.

Vanaf 2009 krijgt dit initiatief een nieuwe naam: Rondpunt. De nieuwe naam en identiteit betekenen een grote stap in het zich organiseren als herkenbaar aanspreekpunt rond de opvang van verkeersslachtoffers.

De grote bezorgdheid voor een goede opvang heeft gemaakt dat verschillende organisaties die in het verleden rond de verkeersslachtoffers actief waren, de handen in elkaar hebben geslagen. 3 Organisaties: Ouders van Verongelukte Kinderen, ZEBRA en het Steunpunt Algemeen Welzijnswerk beslisten na de Vlaamse Staten Generaal voor Opvang van verkeersslachtoffers van februari 2007 gezamenlijk tot de

Sinds 14 februari 2008, de dag waarop de samenwerking bezegeld werd, werken vijf medewerkers van het Steunpunt Verkeersslachtoffers aan de doelstellingen waarvoor het werd opgericht. De nadruk ligt hierbij op het leren kennen van al diegenen, vrijwilligers en beroepskrachten, die een rol opnemen in de opvang van verkeersslachtoffers. Al de hierbij opgedane kennis en ervaring wordt

Dossier

verkeersslachtoffers

7

gedeeld met iedereen die zich wil informeren, vormen of bijscholen. Het Steunpunt Verkeersslachtoffers wil een verbindende rol op zich nemen om mensen samen te brengen en hulp en zorg op elkaar te laten afstemmen. Ook signaleert het Steunpunt Verkeersslachtoffers de dingen die kunnen verbeteren aan de overheid en de betrokken organisaties en doet aanbevelingen.

litie geeft de gegevens van het slachtoffer door als deze hier zijn toestemming voor geeft. Een hulpverlener neemt dan telefonisch contact op en probeert een beeld te krijgen van de noden. De Diensten Slachtofferhulp bieden praktische hulp, ze verstrekken informatie rond het juridische en geven emotionele ondersteuning. Zij trachten lotgenoten te betrekken bij de werking.

We laten je graag even kennis maken met enkele personen en diensten die slachtoffers bijstaan op de plaats van het ongeval, in de uren en dagen nadien en op langere termijn.

Sinds kort kunnen ook gewonde slachtoffers en hun naasten terecht bij de diensten Slachtofferhulp.

We geven tevens aan hoe het Steunpunt Verkeersslachtoffers deze diensten benadert met de boodschap van een goede opvang voor verkeersslachtoffers.

Dossier

Slachtofferhulp

8

Ilse van Slachtofferhulp kwam in de eerste weken na het ongeval bijna wekelijks langs. Ze sprak met elk van ons en onze kinderen afzonderlijk. Ze ging mee naar de verlichtingspaal die zo noodlottig was. We voelden haar zorg en hulp als een sterke steun aan. De Diensten Slachtofferhulp van de Centra Voor Algemeen Welzijnswerk begeleiden slachtoffers en hun familie in de periode na het ongeval. Zij worden veelal op de hoogte gebracht door de politiediensten van de zone waar het ongeval plaatsvond. De po-

Het Steunpunt Verkeersslachtoffers organiseerde een opleidingsreeks rond de verschillende vragen waar verkeersslachtoffers mee te maken krijgen. Tijdens de basisopleiding werd een getuigenis gebracht door Christina Mampaey over het ongeval van Koen. Zij is actief binnen het Antwerpse OVK-team.

Slachtofferbejegening Er belde iemand aan. Door de ruiten van de voordeur zagen we een politieagent staan. De lichaamstaal van de agent had de boodschap reeds overgebracht. Er stond geen fiere agent voor de deur, geen agent die gezag uitstraalde, maar eerder een hoopje ellende.* Politiediensten hebben een rol te vervullen in de opvang en begeleiding van slachtoffers. Zij zijn vaak als eerste op de plaats van het ongeval en ze zijn

OVK ontwikkelde een tijd geleden een lijst van tips voor politiediensten om de hen toebedeelde rol in te vullen. Het Steunpunt Verkeersslachtoffers nam deze lijst mee en ontwikkelde een vorming voor enerzijds politiebejegenaars en anderzijds een vorming voor het ganse korps. De vorming wordt nog steeds voorafgegaan door een getuigenis van ouders, lid van OVK. Willy Kerremans, Pascale Bauthier en Richard Staes waren hierbij steeds hulpvaardig.

Slachtofferonthaal Als ouders konden we elke drie maand ons dossier inzien. Het was Marleen van Slachtofferonthaal van het Parket van Brussel die ons met raad en daad gedurende drie jaar heeft bijgestaan. Ze vulde voor ons de aanvragen in om

het dossier in te zien. We hoefden enkel te tekenen. Ze volgde met ons het onderzoek en het dossier.* In elk arrondissement is er een dienst slachtofferonthaal van het parket die er voor zorgt dat het slachtoffer de nodige aandacht krijgt en van zijn rechten kan gebruik maken. Overal waar een rechtbank is, is er ook een justitiehuis. Dat biedt eerstelijns juridische bijstand dat georganiseerd wordt door de Orde van Vlaamse Balies. Je krijgt er een antwoord op eenvoudige juridische vragen en je krijgt er steun voor het bijwonen van een zitting. Je kan er niet terecht voor de concrete behandeling van je zaak. Het Steunpunt Verkeersslachtoffers volgt het onderzoek van de Dienst Strafrechterlijk Beleid rond de ‘bejegening van verkeersslachtoffers bij politierechtbanken’.

En verder doet het Steunpunt Verkeersslachtoffers… Er wordt ook juridische bijstand gegeven aan families en naasten die hier behoefte aan hadden. Soms willen mensen gewoon de zekerheid dat de genomen stappen de juiste zijn of wil men wat duidelijkheid over waar men precies aan toe is. Slachtoffers stellen hun vragen rechtstreeks aan het Steunpunt Verkeersslachtoffers of via de mutualiteit, de dienst Slachtof-

Dossier

ook vaak als eerste in contact met slachtoffers, naasten en getuigen. Deze rol wordt omschreven in een ministeriële omzendbrief**. Het is voor politiediensten echter niet eenvoudig om deze opdracht in te vullen. De meeste politiezones beschikken over iemand die de rol van ‘politiebejegenaar’ op zich neemt, maar daarnaast heeft elke agent die deel uitmaakt van het korps de taak om op de plaats van het ongeval aandacht te hebben voor de noden van de slachtoffers. Deze taak heeft hij naast zijn ‘gewone’ taken zoals het opstellen van het Proces Verbaal en het in goede banen leiden van het verkeer.

9

ferhulp of de sociale dienst van het ziekenhuis. Er zijn contacten met Comité P, het vast Comité van Toezicht over de Politiediensten, over de invulling van de functie ‘politiebejegening’ en over de verdeling van de taken tussen de medische diensten en de politie. Het is bijvoorbeeld niet altijd duidelijk wie in geval van overlijden in het ziekenhuis de taak op zich neemt om de familie het slechte nieuws te melden. Voor de gewonde slachtoffers bracht het Steunpunt Verkeersslachtoffers de lange weg in kaart gaande van ziekenhuisopname, het revalideren, en uiteindelijk de mogelijkheid tot reïntegratie in formules van wonen en werken.

Het Steunpunt Verkeersslachtoffers wordt Rondpunt

Dossier

Het eerste werkjaar van het Steunpunt Verkeersslachtoffers wordt afgesloten met een Congres op 17

februari 2009. Op dit congres zal er een voorstelling worden gegeven van waar we op dat moment staan en ook zullen er enkele initiatieven aan bod komen die een grote betrokkenheid tonen naar verkeersslachtoffers. De nieuwe naam ‘Rondpunt’ en de nieuwe huisstijl krijgen dan de volle aandacht. De kersverse gids ‘Als het verkeer je raakt’ zal op het congres voorgesteld worden, samen met de website www. watnaeenongeval.be. Via OVK ontvangt elke familie een gids. We kennen graag uw mening, bezorgdheden met betrekking tot de omgang met verkeersslachtoffers en hun familie. Alle suggesties, signalen, getuigenissen en ideeën zijn welkom op [email protected] .

Katlijn Sanctorum Rondpunt Diksmuidelaan 50 2600 Berchem 03/312.85.11

* Uit de getuigenis van Willy Kerremans ** PLP10: ‘De politieambtenaar is vaak de eerste persoon die in contact treedt met een slachtoffer. Hij heeft bijgevolg de verplichting in te staan voor een adequate opvang en onthaal en voor emotionele steun.’ Voor adresgegevens van één van de bovenvermelde diensten in uw regio kan u contact opnemen met Ellen op 02 421 65 82 of via [email protected]

10

Herdenking van Reda Bouyagroumni Zondag 14 september 2008

Op 16 september 2005 zou je om 17:00 thuis gekomen zijn. Het noodlot heeft er anders over beslist, die dag zou jij nooit meer thuis komen. Wij bleven achter met verdriet, ongeloof, en zoveel vragen. Vragen waarop geen antwoorden bestaan. Ik heb een belofte gemaakt op 16 september dat jouw dood niet voor niets zou zijn. Ik heb zoveel willen doen uit woede, maar jouw goedheid heeft mij wakker geschud. Ik kan niet toveren, geen bergen verzetten en geen wensen laten uitkomen. Maar wat ik wel kan doen is mensen laten stil staan bij het feit dat er te veel kinderen sterven bij een verkeersongeluk en dat we er allen iets aan kunnen doen indien we dit zelf willen.

De weg naar verandering kan niet op één dag. Daarom is het belangrijk dat het bord er komt . Met de tijd vergeet men wat er gebeurd is , maar zo hoop ik dat men tot het besef komt dat het eender wie kan overkomen dat een kind, papa, mama, broer of zus kan sterven. Hoop wil ik dagelijks voelen, want dat doet ons leven. Het geeft ons kracht om door te gaan. En leert ons verdriet een plaats te geven om dagelijks te vechten. Besef dat men nog lief kan hebben. Door hoop blijf jij verder leven. Lieve Reda, jij bent vertrokken op een grote reis waarbij een aards bestaan niet meer kan. Maar één ding weet ik zeker dat onze zielen elkaar opnieuw zullen kruisen op die grote reis die eenieder van ons leidt. Zoals jij altijd zei: “jij bent mijn allerliefste zus van de wereld.”

Jouw liefste zus voor altijd, Naziha

Herdenkingen

Op zondag 14 september werd een SAVE-bord ingehuldigd ter herdenking Reda Bouyagroumni op de Bredabaan te Merksem. Tijdens de herdenkingsplechtigheid bracht Naziha, zus van Reda, de ontroerende tekst die op de uitnodigingsaffiche stond:

11

Alle familieleden droegen een tshirt met een foto van Reda op. Een nichtje van Reda las een kort zelfgeschreven gedichtje voor. Tijdens de herdenking konden we enkele liedjes van Michael Jackson beluisteren, waar Reda grote fan van was. De persoon van Reda en de vele herinneringen aan hem werden door de familie intens aangevoeld.  Twee nichtjes van Reda deden tijdens de afscheidsviering de naamafroeping van alle overleden kinderen in het verkeer. Ook schepen Leen Verbist en Gilbert Verstraelen, districtsvoorzitter van Merksem, waren aanwezig en namen het woord.

Herdenkingen

De grote verkeersdrukte op de Bredabaan zorgde voor heel wat lawaai waardoor niet alles altijd even goed

12

verstaanbaar was. Desondanks was de familie van Reda enorm dankbaar. Door dit SAVE-bord heeft de familie nu ook een herdenkingsplaats in België, want Reda werd begraven in Marokko. Het bord is tevens een signaal aan de drukke Bredabaan te Merksem voor een veilig verkeer.  Het valt de familie nu trouwens dikwijls op dat automobilisten aandacht besteden aan het SAVE-bord. Wij kunnen enkel hopen dat ze er het nodige gevolg aan geven.

Herdenking Sterrenkinderen te Bredene Zaterdag 15 november 2008

Het werd een hartelijk weerzien van lotgenoten in taverne “Les Colombiers” te Bredene, waar Marcy en Luc iedereen welkom heetten op de 2e editie van de “Sterrenkinderen” herdenking. Aan de schouwmantel prijkte een diepblauw doek waarop de namen van onze kinderen als gouden ster werden opgehangen. Iedereen voelde zich meteen onder vrienden.

Enkele jongeren lazen daarop de namen voor van alle Sterrenkinderen, terwijl aan alle ouders een witte roos werd gegeven. Nadien werd er een moment van complete stilte in acht genomen voor álle kinderen die in het verkeer hun leven lieten. Dit moment, waar mama’s en papa’s elkaar vasthielden in een duisternis slechts omrand door rode lichtjes, en de aanwezigheid van hun kinderen voelden, was misschien wel het meest intense moment van de herdenking. Op het einde werden ook de lampionnen aan de ouders overhandigd, en gingen we richting strand en zee, begeleid door de lichtjes. Daar werden de rozen rechtop in de branding gezet en aan de golven toevertrouwd,

stil hopend dat de zee deze bloemen naar onze kinderen kon brengen. De witte bloemen vormden een schril contrast met de diepblauwe horizon… Na de herdenking ging het terug naar “Les Colombiers” waar een heerlijk koud buffet ons opwachtte, en we onder ons konden zijn. Misschien kan ik nog even vermelden dat boven het restaurant een leefgroep voor mensen met een beperking is ondergebracht, in eigen initiatief. Door de samenkomst daar te laten doorgaan geven we deze opzet ook nog onrechtstreeks een ruggesteuntje. Deze 2e editie is bijzonder geslaagd te noemen, waarbij onze dank uitgaat naar Luc en Marcy en Robin en zijn vriendin, die voor de ganse organisatie instonden, en alles in goede banen leidden.

Johan Van den Broucke, papa van Jeffrey, LCT WestVlaanderen

Herdenkingen

Na de welkomstkoffie ging het richting duinen. Op een open plaats, verscholen tussen de begroeiing, stonden rode lampionnetjes in hartvorm opgesteld in het zand. De rode gloed die ze verspreidden in de donkere avondlucht had iets feeëriek en sereen. Enkele lotgenoten brachten een tekst en of een gedachte naar voor, afgewisseld met zorgvuldig gekozen muziek, waarbij een stukje voorgelezen door Marc Herbert, en een tekst geschreven door Johan en Christine Ostyn een diepe indruk maakten.

13

MIJN LEVEN Ik heb dikwijls geroepen van vreugde Ik heb de liefde gekend en eeuwige beloften gedaan Ik heb geluk gekend… maar ook werd mijn hart gebroken ! Ik heb bijna onvergeeflijke fouten vergeven, ik heb geprobeerd om onvervangbare personen te vervangen en om onvergetelijke personen te vergeten Ik heb iemand in mijn armen genomen om hem te beschermen Ik dacht te sterven van heimwee…van hoe het vroeger was … en ik had schrik om terug een heel bijzonder iemand te verliezen… die iemand…die ik uiteindelijk ook verloren heb Ik werd bemind en kon niet terugbeminnen Ik heb gelachen toen ik dacht dat dit niet mocht Ik heb impulsief gehandeld Ik werd ontgoocheld door mensen van wie ik het niet verwachtte, maar ik heb zelf ook mensen ontgoocheld. ik heb geweend bij het luisteren naar muziek en het bekijken van foto’s Ik heb getelefoneerd, enkel om een stem te horen en ik heb vrienden gemaakt voor het leven En ik heb het overleefd En ik leef- overleef nog steeds En ik laat het leven niet links liggen En ook jullie moeten dat niet doen

Herdenkingen

LEEF !!!

14

Wat echt goed is, dat is vechten met overtuiging het leven en de herinneringen koesteren Het leven is te belangrijk om het zómaar…onbetekend te laten voorbijgaan onze STERRENKINDEREN zouden niet anders willen LEEF !!!

Tekst gebracht door Johan Ostyn tijdens de "sterrenkinderen" herdenking, papa van Dries, LCT West-Vlaanderen

Herdenking van Glenn Boeykens Vrijdag 19 december 2008

19 december 2008: dit is de dag dat Glenn 19 zou worden... maar hij zal voor altijd 18 zijn. De familie Boeykens organiseerde op 19 december een herdenkingsmis voor Glenn in de Sint-Bartholomeuskerk in Geraardsbergen. Een mooie toekomst, en een lang leven. Helaas voor Glenn kan dit niet meer zijn. 29 december, één jaar geleden, hebben wij Glenn, veel te vroeg uit handen moeten geven en zal hij voor ons nooit meer tastbaar zijn.

Ontluikend zichtbaar in een opgroeiend kind. De onophoudelijke ouderzorg overstijgt alles, maar plots valt alles onvermijdelijk stil. Een jongen zoals Glenn, was er niet eerder, zal er ook nooit meer zijn. Dat is het wonder van het leven. Zolang je er bent uniek te zijn. Glenn groeide op tot een verstandige kerel, zijn droom was…

Glenn was toen pas 18 jaar, nog volop in de fleur van zijn bestaan. Fuiven met zijn vrienden, zal jammer genoeg niet meer gaan. Hij moest nog van het schone genieten, het is zo moeilijk te bevatten, dat het leven zo hard kan zijn, dat woorden niets meer omvatten en alles overheerst wordt door pijn. We zullen moeten proberen op fijne herinneringen te teren, het zal moeilijk zijn, we zullen het in elk geval moeten leren, waarom toch? We hadden het zo fijn.

Herdenkingen

19 december 1989, wordt het wonder van nieuw leven.

15

Lieve Glenn, wij hielden van jou, maar dat kon je weten….

Wij zullen onze jongen net als voorheen, bij zijn naam blijven noemen.

Nooit zullen wij jou vergeten.

Alleen wat zachter, hoewel stilte zelden zo hard valt.

Jij bent nooit meer uit ons hart of onze gedachten, en al helemaal niet hoe je steeds, naar iedereen lachte. Het beste wat jij nalaat, is een spoor van goedheid, vriendelijkheid en veel mooie herinneringen.

Herdenkingen

Wij hopen dat hij onze sprakeloze onmacht mag horen als we het moeilijk hebben. Dat zijn onuitgesproken woorden, ons voor altijd mogen blijven naklinken, voor eeuwig en altijd.

16

Sinds hij bij ons wegging, is hij overal. Een vogel ontvlucht aan het schutblad van onze handen. Niet aan de warmte van ons hart.

Tekst geschreven door de mama van Glenn

Herdenkingsmis voor alle jonge verkeersslachtoffers te Diest Zondag 16 november 2008 Op vraag van Christiane Van Meerbeeck, mama van Rudi en An, publiceren wij onderstaand dankwoord naar aanleiding van de herdenkingsmis op 16 november, “Werelddag van de jonge verkeersslachtoffers”, te Diest. Bijzondere dank aan de familie Schoolmeester, de moeder van “Jo Deconinck” en haar mooie bloemstukken voor het aandenkingsmonument “VOOR AL ONZE KINDEREN”, aan de Kerk, eveneens aan de mama haar zus en schoonbroer die foto’s nam (dank). De ouders van “Jelle”, familie JanssensPeeters (Westerlo) die gans de herdenking aanwezig waren (dank). De familie Arnauts kon de H. Mis + bezoek monument niet bijwonen (wegens verplichtingen) maar deden toch de moeite om naar de lezing “Over-Hoop” te komen door Mevr. Sabine Cocquyt (schrijfster). Ja en dat is het dan, voor zo’n werelddag dat men alle jonge verkeersslachtoffers kan

herdenken, waar ook Onze KINDEREN bijhoren, “PROFICIAT”. De aanwezige minister, burgemeesters, schepenen, brandweer, vroegen mij: “waar zijn de ouders op zo’n moment? OVK die zoveel vraagt en wil bekomen.” Wel ouders weet, ik wist niet wat antwoorden (adem sloeg dicht). Maar weet ik heb aan al jullie kinderen gedacht en voor hen gebeden. Nogmaals dank voor jullie aanwezigheid.

Van Meerbeeck Christiane, moeder van Rudi en An Acasiastraat, 39, 3290 Diest Tel: 013/32.55.25

Zondag 11 januari om 15u Voor Bert van Ooteghem, 25 jaar te Brugge (provincie West-Vlaanderen)

Bert zat op 08-10-2007 als passagier in een voertuig dat stil stond aan verkeerslichten en werd langs achter aangereden door een dronken bestuurder. Hij overleed enkele uren later in het ziekenhuis. Voor meer info over de verschillende herdenkingen, contacteer ons op

Herdenkingen

Inhuldiging van SAVE borden

02 427 75 00 of via [email protected]

17

Samen onderweg. Wandeling te Drongen. Zaterdag 30 augustus 2008

Op 30 augustus jongstleden - een week voor de nationale ledendag te Wachtebeke – ging te Drongen de jaarlijkse ‘praatwandeling’ door. Aangezien deze tekst niet in de vorige editie van ons ledenblad gepubliceerd kon worden, nemen we hem op in deze editie. Onder een stralende zon verzamelden 23 personen – waaronder 4 nieuwkomers – op het Drongenplein. Twee lotgenoten kwamen zelfs vanuit het verre Ieper naar Gent afgezakt om mee te wandelen langs de oevers van de Leie.

Activiteiten

Het viel op dat de ‘nieuwkomers’ al zeer vlug mochten ondervinden dat het goed doet om deel uit te maken van een hechte groep lotgenoten.

18

Onderweg werden immers gevoelens geuit en gedeeld, verhalen over het verongelukte kind beluisterd, vakantie-ervaringen opgehaald en uitgewisseld, namen vernoemd, ... Na de wandeling (+/- 10 km) kon iedereen aanschuiven aan de koffietafel.

We durven hopen dat iedereen een warm gevoel heeft overgehouden bij het naar huis rijden. Hopelijk voelden de ‘nieuwkomers’ dat ze van lotgenoten tochtgenoten waren geworden.

Het is met de hoop als met de wegen op het platteland. Er was nooit een weg. Maar als veel mensen in dezelfde richting lopen Ontstaat die weg vanzelf Herman de Coninck Gerard Herbeke, papa van Sophie

Lotgenotenweekend

Activiteiten

11 - 12 oktober 2008

19

Praatwandeling Maarkedal

Activiteiten

Zaterdag 25 oktober 2008

20

Rond 14.00 vertrokken we met 25 wandelaars onder een flauw zonnetje voor een wandeling in de natuur van de Vlaamse Ardennen. Langs een voetpadje tussen de velden op weg naar het bos waar de zon echt verscheen. Zo konden we genieten van de prachtige herfstkleuren. In het bos was het een beetje opletten want het was steil naar beneden en wat glibberig. Op sommige plaatsen moesten we elkaar wat helpen om de overkant van een stroompje te bereiken. Ieder wandelde op zijn eigen tempo en ondertussen was er tijd voor een babbel. Om elkaar als tochtgenoten als steun te zijn, ook voor de nieuwe mensen Ann en Philippe. We bleven de gids volgen (dank aan Marleen) en zo bereikten we onze rustplaats waar er tijd was om wat te bekomen van de geslaagde bosdoortocht. (Zulzeke) Met frisse moed werd de terugweg ingezet .Nu was dit langs smalle baantjes en op het einde was er nog een ferme klim op de Korte Keer. Rond 16.45 waren we terug in de goed verwarmde zaal waar iedereen kon uitblazen van de

geleverde inspanning. Bij een tekst bleven we even stil staan bij onze kinderen : Glenn, Bjorn, Dominque, Nico, Kelly, Barbara, Dimitri, Ramses, Caroline, Pieter, Sarah. Daarna was er tijd voor een tas warme soep met boterhammen en werd er nog wat nagebabbeld. Iedereen was tevreden over de wandeling. Tot volgend jaar

Marijke Desmet, mama van Sarah En dan…. Gaat je kind dood Ondraaglijke hartepijn Dit leed onmeetbaar groot Zal altijd bij je zijn En dan….. Sta je alleen Alleen met je verdriet De mensen om je heen Zien al je tranen niet En dan…… Gaat ’t leven door Een lange weg van rouw Het kind dat je verloor Blijft levenslang van jou.

Een kleurrijke wandeling in de Joodse wijk Zondag 16 november 2008

Op 16 november verzamelden we met 23 personen in het Diamond Hotel voor een veelbelovende dag : kennismaking met de Joodse Gemeenschap in Antwerpen .

Door het grijze, druilerige weer hing er iets mysterieus over onze wandeling door de Joods wijk. Eerst hielden we halt bij het gedenkteken opgericht ter nagedachtenis van de verbranding door de Duitsers van de thora, de geschreven bijbelteksten uit de synagoge, zowat de Antwerpse "Christalnacht". We vernamen van waar de Antwerpse orthodoxe joden afkomstig zijn, met hoeveel ze geweest waren en hoeveel mensen er zijn weggebracht zonder terug te keren. De gids wees ons erop hoe we een joods huis konden herkennen en vertelde ons bij een badhuis over de rituele zuivering.

Toen werden we ontvangen in een synagoge waar een oudere joodse man ons anderhalf uur ononderbroken en vol overtuiging over zijn godsdienst vertelde. Het hele leven van de joden wordt geregeld door de bijbel, wat echt niet altijd eenvoudig is. Zo moeten de joodse mannen, vanaf 13 jaar, iedere dag drie keer op een bepaald tijdstip bidden, in een ruimte waar een thora aanwezig is en ze moeten minstens met tien zijn. Iedere beroepsbezigheid

Activiteiten

Een tasje koffie met verse cake stond klaar en onze gids, een vriendelijke dame, stelde ons het programma voor.

21

laat dit uiteraard niet toe. Vrouwen moeten ook bidden, maar mogen dit thuis doen. Hoog tijd om iets te gaan eten. Onderweg zagen we de kinderen uit school komen, want enkel zaterdag is een rustdag en ze lopen 48 uur school per week, in hun eigen scholen. In restaurant Hoffy’s genoten we van een kosjere maaltijd en voor het dessert werd opgediend, kwam een van de drie broers Hoffman ons op een humoristische manier vertellen wat "kosjer" betekent en hoe het voor enorme problemen kan zorgen, vb op vakantie.

Activiteiten

Na deze heerlijke maaltijd ging onze wandeling verder langs typisch joodse winkels en schuilden we even om te luisteren naar wat de gids vertelde over joodse baby’s, klederdracht, hoofddeksels en andere gewoonten.

22

We bereikten de diamantwijk, autovrij en vol camera’s. Daar vernamen we waarom joden diamanten verhandelen, dat ze het nog meestal op straat

doen en elkaar daar volledig in vertrouwen. Midden de zakengebouwen stonden we bij de restanten van de synagoge waar 27 jaar geleden een bom 3 dodelijke slachtoffers maakte, wat velen onder ons zich nog goed herinnerden. Hier eindigde dan ook onze dag "Antwerpen Averechts" met heel gemengde gevoelens, vooral gevoelens van eerbied en hoogachting. Zoals wij hebben zij ook geliefden verloren.

Hilda Claeyé, mama van Wannes

Aankondiging activiteiten De bestuurders van de vzw "Ouders van verongelukte kinderen" nodigen U vriendelijk uit op het 12°concert ten voordele van de vereniging op zaterdag 7 februari 2009 om 20u in de Sint-Amanduskerk te Kwaremont-Kluisbergen met het kamerorkest ARCO BALENO met als voorprogramma Anima Perla Musica koor en orkest van het Sint-Barbara college van Gent o.l.v. Herman Steenbrugge. Het geheel wordt gepresenteerd door Fred Brouwers. Genummerde toegangskaart: 25 euro (middenbeuk) Niet genummerde toegangskaart: 20 euro (zijbeuk) Leden OVK : 5 euro --Steunkaart: 20 euro kaarten te bekomen bij Paul Van de Walle ([email protected]), 055/38.80.37 of na overschrijving op het nummer 285-0516471-72 Na het concert wordt een drankje aangeboden in het Gemeentelijk ontmoetingscentrum op het Kwaremontplein. Met de steun van: Gemeentebestuur Kluisbergen Rotary Kluisbergen "Vlaamse Ardennen"

Zaterdag 25 april en zondag 26 april: lotgenotenweekend in Oostduinkerke Dit weekend staat open voor alle ouders, broers en zussen. Kostprijs voor deelname: 60 € per volwassene, 20 € per kind Voor meer info en inschrijving, contacteer Ellen op 02 421 65 820 of via [email protected]

Activiteiten

Davidsfonds Kluisbergen

23

Lotgenotenorganisaties werken samen aan een goede opvang van broers en zussen van verkeersslachtoffers

Sensibilisering

De lotgenotenorganisaties Ouders van een Overleden Kind (OVOK) en Ouders van Verongelukte Kinderen (OVK), het Steunpunt Algemeen Welzijnswerk en de vzw ZEBRA schreven een brochure voor ouders waarvan een kind stierf door een verkeersongeval. De brochure wil ouders helpen om de andere kinderen uit het gezin op te vangen. “Nadat je kind overleden is, heb je als ouder al je energie nodig om zelf overeind te blijven. Toch wil je er ook zijn voor je andere kinderen”, zo vertelt Christine Langouche van OVOK. “Maar net op dat moment lijkt dat zo ontzettend moeilijk. Het boekje ‘Voor altijd mijn zus, mijn broer’ geeft tips over hoe je je kind in die zware periode zo goed mogelijk kunt bijstaan.”

24

Chaotische periode

Wat kan je als ouder doen?

Als een kind door een verkeersongeval overlijdt, breekt voor de ouders een chaotische periode aan. Ze moeten allerlei zaken regelen en proberen hun hoofd boven water te houden. En dan zijn er nog de andere kinderen die ook tijd en ruimte nodig hebben om hun verdriet te tonen en om mee te praten over wat er gebeurde.

Het helpt als je als ouder weet hoe kinderen omgaan met verdriet en rouw. In de brochure ‘Voor altijd mijn zus, mijn broer’ lezen ouders welke gevoelens vaak voorkomen bij kinderen en jongeren nadat zij iemand verloren hebben en hoe een rouwproces kan verlopen. Het informerende boekje geeft verder ook tips om met

kinderen om te gaan. Zo lezen ouders hoe zij het slechte nieuws kunnen brengen, hoe ze routine en regelmaat kunnen inbouwen, hoe ze kunnen praten over het ongeval…. De brochure verwijst ook naar organisaties waar ouders en hun kinderen terecht kunnen en geeft een lijst met boekentips voor kinderen en volwassenen.

Geschreven door ouders ‘Voor altijd mijn zus, mijn broer’ werd mee geschreven door ouders die zelf een kind verloren hebben. Als geen ander weten zij wat het betekent om een kind uit hun gezin te verliezen. Hun ervaringen vormen de basis van deze brochure.

De brochure is gratis te verkrijgen bij OVK via Ellen op het nummer 02 421 65 82 of via [email protected] Daarnaast kan u de brochure ook downloaden via onze website: www.ovk.be

Sensibilisering

V.z.w. Ouders Van een Overleden Kind OVOK

25

‘Hoe als ouder omgaan met een kind dat rouwt?’ Johan Ostyn, papa van Dries, droeg zijn steentje bij aan de nieuwe brochure "Voor altijd mijn zus, mijn broer" (p.26 - 27) en bracht naar aanleiding hiervan samen met zijn familie een getuigenis in ‘"De Krant van West Vlaanderen". We publiceren hier de integrale artikels…

Sensibilisering

“Toen Dries verongelukte, kregen zijn zussen te weinig aandacht”

26

Roeselare. Jongeren die sterven in het verkeer. Hun aantal is nog altijd veel te talrijk. Telkens is het een mokerslag voor de ouders, dat beseft iedereen. Maar de broers of zussen van het slachtoffer worden daarbij dikwijls vergeten, door de buitenwereld maar ook in het eigen gezin. “Ik klop mezelf ook op de borst”, zegt Johan Ostyn, wiens zoon Dries zes jaar geleden verongelukte. Vier organisaties die zich bekommeren om de nabestaanden van overleden jongeren, hebben zopas de handen in elkaar geslagen om een

brochure uit te geven, waarin de aandacht gaat naar de opvang van en omgang met broers en zussen van verkeersslachtoffers. Johan Ostyn bracht vanuit zijn eigen ervaring ideeën aan voor de publicatie. Het komend weekeinde van 1 november zullen we weer met z’n allen stilstaan bij de graven van de overledenen die ons dierbaar waren. Bij zo’n kerkhofbezoek kregen de twee zussen van Dries Ostyn van bekenden de - ongetwijfeld goedbedoelde - vraag: ‘En hoe gaat het nog met jullie ouders?’ “Maar niemand die óns die vraag stelde, hoe het met ons ging!”

Zes jaar geleden was het op 14 oktober dat de toen 19-jarige Dries Ostyn uit Beveren-Roeselare niet meer thuis kwam. Hij werkte voor een diepvriesgroentebedrijf in Zedelgem en had die avond nog enkele klanten bezocht. Dat was niet ongewoon. Onderweg naar huis kwam hij echter op E403 in Lichtervelde met zijn wagen om het leven in nog altijd onduidelijke omstandigheden. Vader Johan is beroepshalve steenhouwer-beeldhouwer in een dochterbedrijf van de Ingelmunsterse firma Monument in Zottegem. De grafzerk voor zijn zoon heeft hij eigenhandig gemaakt, de gedenksteen die nabij de plaats van het ongeval geplaatst werd ook.

Gefixeerd Dries was de oudste van drie: zus Annelies was toen 17, Emily 11. Voor hen evenzeer als voor hun ouders begon dan een moeilijke periode. Johan: “Ik kon het ongeval maar niet uit mijn hoofd zetten. Er waren vraagtekens, is moest absoluut weten hoe het gebeurd was, hoe het was kunnen gebeuren. We wisten dat Dries bij het inhalen zelf een wagen licht geraakt had en in de regen aan het slippen was gegaan. Het remmen van een andere wagen kon er ook mee te maken hebben. Er kon niet echt een schuldige aangeduid worden en toch wilde ik meer weten. Wel honderd keer heb ik

de route van Dries overgedaan, soms in dezelfde weersomstandigheden.” Johan beseft nu dat hij alleen nog daarop gefixeerd was. “Niets anders telde. Een jaar heeft dat geduurd. We hadden een advocaat voor het geval dat. Hij zei mij op zeker ogenblik: ‘je zoekt iets wat er niet is, hou je met je gezin bezig’. Dan ben ik gaan inzien dat ik al die tijd te weinig aandacht had voor mijn vrouw, voor onze twee dochters.”

Positieve jongen “Het was gewoon een obsessie. Ik had dat nodig om het verlies van mijn zoon te ‘verduwen’”, zegt Johan. “Omdat ik vreesde in een zwart gat te vallen, ging ik dan contact zoeken met een zelfhulpgroep van ouders van overleden kinderen. Op de eerste vergadering van een praatgroep, zei een man mij dat ik vooral aan mijn andere kinderen moest denken. Hij had het zelf ervaren. Toch heb ik weer zijn woorden in de wind geslagen.” Dries bleef in Johans hoofd spoken en dan stelde ik mij tot doel jongeren bewust te maken van de gevaren van het verkeer. “Dries was een positieve jongen en ik wilde dat zijn dood ook iets positiefs zou voortbrengen. Ik ben dan naar scholen getrokken om te getuigen voor jongeren. Je kon soms een speld horen vallen. Ik dacht bij mezelf: ‘Dries zal content zijn dat zijn vader zich zo inzet’. Ik wilde ook een zelfhulpgroep beginnen specifiek voor ouders van verongelukte kinderen. Tot ik vernam

Sensibilisering

Zerk zelf gemaakt

27

dat die al bestond en toen heb ik mij daar geëngageerd.” Voortaan ging Johans aandacht naar die OVK (Ouders van Verongelukte Kinderen), hij werd lid van het nationaal bestuur. Het werd bijna een parttime job… “Tot op zeker dag mijn dochters het mij in mijn gezicht zegden: ‘het is hier alleen nog OVK dat telt!’ Ik werd wakker geschud.”

Grafstukken maken

Sensibilisering

Intussen nam moeder Christine Demeulenaere een heel andere houding aan dan haar man: “Net nadat het ongeval van Dries gebeurd was, passeerde daar een verpleegster. Zij had onmiddellijk gestopt om te zien of ze iets kon doen. Ze is bij Dries gekomen, heeft zijn polsslag gevoeld en voelde zijn hartslag afnemen… Ze heeft ons nadien opgezocht en alles verteld. Dat hij rustig was. Dat te weten, heeft mij gerustgesteld. Anders blijf je met die vragen zitten: hoe stierf hij, heeft hij nog iets gezegd?”

28

Christine werkte toen in een bloemenzaak. Enkele weken later kwam 1 november. “Ik ben onmiddellijk weer gaan werken en op 1 november stond ik grafstukken te maken! Dries was op en top een optimist. Daarom deed ik het én voor Annelies en Emily. Een klasgenote van hen had hetzelfde meegemaakt en haar mama had een depressie gekregen. Dat wilde ik niet. Ik zou het mezelf niet vergeven hebben als mijn dochters me zouden verwijten dat ik er niet was voor hen.” Nadien is Christine wel van job veranderd, precies om er te zijn voor haar dochters: “Een bloemenzaak betekent veel weekend-

werk en dus kon ik dan niet bij mijn gezin zijn. Ik werk nu in een zaak van gevriesdroogde bloemen zonder weekendwerk en zo ga ik nu elke zaterdag supporteren voor Emily die volleybal speelt bij Bevo. En om de veertien dagen is ons kleinkind bij ons. Daar ben ik nu heel gelukkig mee.”

Kleinkind Dochters Annelies en Emily zijn nu 23 en 17 en Annelies is dit jaar getrouwd. Ze hebben een dochtertje van anderhalf, Axelle. “De beide zussen bleven het al die tijd moeilijk hebben om hun gevoelens te uiten. We dachten wel eens: het wordt misschien anders als ze zelf eens kinderen krijgen. En inderdaad, sinds ze zelf moeder is, reageert Annelies al anders. Ze begrijpt nu ook wat het zou betekenen je kind te verliezen.” “Nu we ons eerste kleinkind hebben, neemt dat het gemis niet weg maar het maakt veel goed. Kunnen wij na het verlies van Dries weer gelukkig zijn? ‘Gelukkig zijn’ is niet het juiste woord, ‘ons goed voelen’, dat wel, “ zegt Christine. “Ik kan tegen Dries babbelen, ik vraag dingen aan hem of ik zeg ‘s avonds: dank je, het was een mooie dag vandaag. Echt plezier maken is moeilijk, maar op het huwelijksfeest van Annelies hebben we het toch gedaan. Dan denk ik : ‘Dries zou het willen’. Ik trek me daaraan op. Ik geloof ook rotsvast dat Dries er nog ergens is. Johan niet. Hij zegt soms wat cru: ‘Hij ligt tussen die vier planken’, meer niet. Ik ben ervan overtuigd dat er méér is. Ik verdiep me nu zelfs in het paranormale, lees er veel over. Sinds Dries er niet meer is, zijn er al meerdere voorvallen geweest waarvan ik zeker ben dat hij er voor iets tussen zit. Zijn lievelingsliedje plots

op de radio, als ik er net aan dacht. Johan noemt het dan puur toeval, ik niet.”

Op een koord Vader Johan weet nu ook dat hij het anders had moeten aanpakken: “Ik had alle energie nodig om mezelf staande te houden. En als echtpaar is het ook enorm moeilijk. Je wordt prikkelbaar. Vroeger begrepen we niet dat koppels in zulke omstandigheden scheidden. Nu wel. Je loopt op een koord, je

kunt er elk moment af vallen. Het is elke dag vechten. Gelukkig is onze relatie ijzersterk. Christine heeft mij rechtgehouden. Ik heb nu nog dalmomenten maar ik geraak er sneller uit. Onder andere dankzij ons kleinkind weten we nu dat er een toekomst is. We spreken ook niet meer van ‘ons leven mét Dries en zonder Dries’, maar van ‘vóór het ongeval en na het ongeval’.

Noël Maes

Johan Ostyn is actief bij OVK (Ouders van Verongelukte Kinderen). Hij heeft zijn activiteiten wat teruggeschroefd, precies omdat hij er te veel energie in stak ten opzichte van zijn gezin... “Die brochure is juist iets waar echt behoefte aan is. Alle ouders van verkeersslachtoffers - maar ook van andere overleden kinderen - zouden ze moeten kunnen lezen. Niet de eerste dagen, dan zijn er andere beslommeringen, maar toch niet te lang na de begrafenis.”

“We streven naar een zo ruim mogelijke verspreiding, in de eerste plaats via Slachtofferhulp en de Centra voor Algemeen Welzijnswerk (CAW) maar ook via CLB of scholen.” (NOM)

Sensibilisering

De brochure beschrijft op een heldere manier hoe kinderen en jongeren na het verlies van een broer of zus kunnen reageren. Het gaat over soms tegenstrijdige gevoelens: verdriet en boosheid, angst en schuldgevoelens, jaloezie, eenzaamheid, verwarring, maar ook blijdschap… De brochure verwijst ook naar vele verenigingen of praatgroepen en literatuur over het onderwerp.

29

Zussen bekennen het openhartig “Praten over Dries blijft zo moeilijk” Annelies (23) en Emily (17) steken het niet onder stoelen of banken: het is na zes jaar nog altijd moeilijk om over hun verongelukte broer te spreken, zeker met hun ouders. En het is duidelijk dat ze er ook niet toe gedwongen willen worden. Dries was de oudste. Toen hij in oktober 2002 bij een ongeval het leven verloor, was hij 19. Annelies was twee jaar jonger, Emily was pas elf. Intussen is Annelies getrouwd met Dennis, een goeie kameraad van Dries, en ze hebben een dochterje. Emily woont nog bij haar ouders. Emily zit in het laatste jaar van het middelbaar in dezelfde school van Dries. “Ik heb enkele leraars die Dries gekend hebben. Een leraar zei eens: als ik jou zie zitten, zie ik je broer. Dat is dan iets wat echt deugd doet.”

Sensibilisering

Begrip

30

Vader Johan is de eerste drie jaar bijna obsessief bezig geweest met het ongeval én met de vereniging voor Ouders van Verongelukte Kinderen. “Drie jaar was lang en dat maakt het zo moeilijk om tot een gesprek te komen. Ja, we hebben het op een bepaald moment gezegd dat we het beu waren. We hebben er nochtans begrip voor en hij meent het goed. Maar pa kan alleen zichzelf helpen wanneer hij anderen kan helpen. Hij kon er jaren niet mee om als anderen vroegen “of het nu al beter gaat”. “Hoe kan het nu beter gaan als je je zoon kwijt bent?” zei hij dan.” Emily: “Pa wou absoluut dat ik eens meeging naar zo’n praatgroep voor zogenaamde ‘brussen’ (broers en zussen, red.)”, maar ik zie dat nu eenmaal niet zitten en ik heb dat gezegd.”

broer en zus), maar toen ik mijn man leerde kennen, een kameraad van hem, kwamen we steeds beter overeen...” “En ik had een heel andere band met Dries dan met jou”, zegt Emily. “Ik heb nog veel contact met vrienden van Dries, mijn vriend – die Dries niet heeft gekend – komt ook goed overeen met sommige van die vrienden. Daar heb ik ook veel aan.” Jaarlijks wordt ter herinnering aan Dries een voetbaltoernooi georganiseerd. Een emotioneel gebeuren voor de ouders. Vader Johan heeft er al een gedacht om mee te stoppen. “Ik trek mij daar juist aan op,” zegt Emily. “Natuurlijk is er verdriet, maar er is ook een goede sfeer. Ik vind dat dit moet kunnen.”

Anekdotes De zussen geven toe dat ze ook onder elkaar maar heel zelden over Dries spreken. Annelies werkt in een kapsalon: “Mij lukt het wel om erover te spreken met klanten of met collega’s als het toevallig ter sprake komt, maar ook met mijn man, die toch Dries’ vriend was, gebeurt het maar zelden. Af en toe eens een anekdote ophalen, verder geraken we niet.” Annelies is nu zelf moeder van een dochterje. “Ik geef toe dat het anders is sinds Axelle er is. Ik denk er nu ook wel eens aan wat het moet zijn je kind te verliezen. Maar ik denk ook hoe jammer het is dat Dries onze Axelle niet gekend heeft...” “Daar denk ik ook aan”, zegt Emily.

Voetbaltoernooi Annelies: “Ik verschilde maar twee jaar met Dries. We maakten dikwijls ruzie, (zoals elke

Noël Maes

Reactie op het ‘Veilig naar school’-spel Op dinsdag 14 oktober verscheen in Het Nieuwsblad een dossier over veiligheid rondom scholen. In het kader daarvan was in deze krant het spel ‘Veilig naar School’ te vinden. Op vakje 45 van het spel staat het volgende te lezen: "Je ligt in't ZIEKENHUIS, want je was het SLACHTOFFER van een VLUCHTMISDRIJF... PECH DUS... WACHT NOG 1 BEURT" Christine Mampaey, mama van Koen, was sterk geraakt door de inhoud van het spel en schreef onderstaande reactie. Ik zit te bibberen na het bestuderen van het veilig naar school-spel !

Een vluchtmisdrijf is voor mij op zijn zachts uitgedrukt een gruweldaad !!!

Een leuk en educatief spel voor kinderen én volwassenen om samen te spelen, dacht ik bij mezelf, maar... voor Koen en mij stopt het "spel" eens aangekomen aan vakje 45..., Koen kan niet meer naar school... Koen is dood !!!

WACHT 1 BEURT ??? NEEN !!!

De roekeloze bestuurder pleegde vluchtmisdrijf en had  bovendien ook nog getracht om de sporen van zijn daad te wissen ! Koen is enkele uren later in het ziekenhuis gestorven aan zijn verwondingen !  PECH ??? NEEN !!! Waarlijk onmenselijk erg !!!

Koen geraakt niet meer op school !!! Koen is gestorven ten gevolge van het verkeersongeval, net als alle kinderen van ouders van verongelukte kinderen !!! Het spel gaat niet altijd verder... Banaliseer verkeersongevallen niet aub, het gebeurt helaas dagelijks !!! LACH HET AUB NIET WEG met...  "Je ligt in't ZIEKENHUIS, want je was het SLACHTOFFER van een VLUCHTMISDRIJF..." PECH DUS... WACHT NOG 1 BEURT" Dat komt hard aan, hoor ! Het zal je maar overkomen... Dat doet mij écht zeer !

Sensibilisering

Mijn zoon Koen werd in de nacht van zijn 20ste verjaardag omvergereden te Wijnegem, aan zijn lot overgelaten, aan de rand van de baan, in 't slijk !

Het spel eindigt vaak aan "VAK 45" = DE PLAATS VAN HET ONGEVAL !!!

31

Na een verkeersongeval met ernstige verwondingen verandert  het leven van het slachtoffer én zijn naasten in amper een flits van een seconde...

HET IS AAN IEDER VAN ONS OM, dag in dag uit, OPLETTEND EN VOORZICHTIG TE ZIJN WANNEER WE DEELNEMEN AAN HET " VERKEERSSPEL".

Men staat, bij wijze van spreken, op een kruispunt én men moet plots een  totaal andere weg  opgaan dan men in gedachten had !

Door ons gedrag  te veranderen  zullen de wegen veiliger worden voor iedereen en zullen er minder verkeersslachtoffers zijn ! 

Men is het noorden kwijt voor altijd !

Het is aan ieder van ons, om ons te blijven inzetten voor

Ik wil ook nog zeggen : Het is niet enkel de verantwoordelijkheid van de mensen van overheid en scholen om een inspanning te doen, om te zorgen voor de veiligheid op onze wegen. 

"SAMEN ACTIEF VOOR VEILIG VERKEER" Teken dat SAVE-charter ! Teken voor het leven en niet voor de dood op de weg !

Waarvoor wél mijn oprechte waardering !

Sensibilisering

Er werd al heel wat goeds verwezelijkt en met succes !

32

 De mama van Koen Christine Mampaey

Een vrouw is zwanger Een wonder

Gewoonweg, alledaags, normaal En dan

Het kind wordt geboren Een wonder

Plots; Ineens; In één seconde

Het kind leert stappen Een wonder

Is het kind weg Weg voor altijd

En dan plots wordt de aanwezigheid van het kind Vanzelfsprekend Het kind wordt wakker, speelt, groeit Vanzelfsprekend Het kind gaat slapen Vanzelfsprekend

En dan lijkt niets nog “ vanzelfsprekend” Het is pas als een kind er niet meer is Dat men beseft dat een kind nooit vanzelfsprekend is En dat ieder moment met het kind Gekoesterd moet worden

Pascale Bauthier, mama van Kevin Plancke Gedichten tentoongesteld tijdens de kunsttentoonstelling ‘Schaduwkind’

Gedichten

Het kind leert praten Een wonder

33