Met deze tekst begon ik jullie vanaf januari te bestoken, nadat mijn neefje Norbert de Boer mij had gevraagd om deel te nemen aan de Alpe d’HuZes op 4 juni in het door de Rabobank Rotterdam gesponsorde team van de Rotterdam Fund Racers. Ik heb geen moment over die vraag getwijfeld en wilde graag rijden voor iedereen die lijdt aan, aan het strijden is tegen of overleden is aan een ernstige of ongeneselijke ziekte. In het bijzonder voor mijn moeder die op veel te vroege leeftijd Alzheimer heeft gekregen en de moeder van het beste vriendinnetje van
Ik heb heel veel positieve reacties van jullie gekregen en na de bekendmaking stroomden de eerste donaties als binnen en hebben vrijwel alle bedrijven die ik gevraagd heb om ons shirt te sponsoren en “op te leuken” met hun logo direct ja gezegd.
De weken naar 4 juni toe hebben in het teken gestaan van veel trainen en proberen zo veel mogelijk geld binnen te halen. De door de Rabobank Rotterdam georganiseerde trainingen met Adrie van der Poel en Leontien van Moorsel waren een belevenis. Maar ook de spinning marathon (met Chantal Blaak, Leontien van Moorsel en Don Diego Poeder) was top en heeft veel geld opgeleverd. Een paar YNNO-collega’s hebben daar nog spierpijn van. Ook vanuit de kerk werd meegeleefd en hebben we met Pinksteren een dienst op de fiets doorgebracht!
1|5
YNNO B.V. – ORTELIUSLAAN 9 – 3528 BA UTRECHT – T +31 (0)30 767 05 00 –
[email protected] – WWW.YNNO.COM
kanker heeft moeten staken.
KVK 32083815 – BTW NL 8099.06.648.B.01 – IBAN NL45 RABO 0152 8599 93 – ISO 9001 GECERTIFICEERD
mijn jongste dochter Fleur (Hilda), die 2 jaar geleden de strijd tegen
Tenslotte heb ik veel geluk gehad dat ik een nieuwe opdracht kreeg bij de Provincie Limburg, waardoor ik 1 en soms 2 nachten “moest” blijven slapen in Maastricht en dus ’s avonds een uurtje of 3 op de fiets kon klimmen om door de Limburgse heuvels te crossen. De Camerig, Loorberg, Vaalserberg, Eyserbosweg, Keutenberg en de Cauberg kan ik inmiddels dromen.
Afgelopen maandag was het dan zover. Na alle voorbereiding konden we eindelijk de fietsen op de auto zetten en samen met mijn vrouw Ingrid en zwager Rob (die als fysiotherapeut met ging met het team) richting Frankrijk vertrekken. De eerste kennismaking met de berg was al een ontroerende en emotionele. Net voor de top begon het nummer van Rihanna te spelen (I want you to stay), de muziek waarop Hilda na haar afscheidsdienst de kapel uit werd gereden. Toeval bestaat niet.
Dinsdag stond in het teken van nog even trainen. We kozen ervoor om de Alpe af te dalen en daarna de Col d’Oron te beklimmen en dan weer terug om vervolgens de Alpe te beklimmen. De beklimming van de Col d’Oron verliep prima. Ik kwam lekker mee. Op de top lekker geluncht (ravioli) en vervolgens lekker afgedaald en aan de klim van de Alpe d’Huez begonnen. Ingrid was inmiddels ook gedaald en wilde op mijn oude fiets ook maar even de Alpe beklimmen. Dat werd geen succes . Ik heb redelijk vaak moeten horen hoe ik mijn vrouw met zo’n fiets de berg op kon laten gaan (voor de kenners: met een verzet van 25 achter). Wist ik veel dat zij (die nog nooit een berg beklommen heeft) gelijk de Alpe d’Huez op zou gaan … Maar ook mijn beklimming werd geen succes. Tot bocht 11 ging alles prima, maar werd daarna bevangen door de hitte, zo bleek later. Duizelig, kramp overal in mijn benen, twee bidons waren binnen no-time leeg en ik kwam dus zonder drinken te zitten. Ben zo’n beetje om de bocht gaan zitten en uiteindelijk in bocht 2 gestopt om te wachten op nieuwe bidons. Dat was dus wel een domper. 5 maanden vol getraind en na 1,5 beklimming al voor gaas gaan. Maar ik hield me maar vast aan de diagnose van Rob: oververhitting. Daar moest ik dus rekening mee houden op de dag zelf.
2|5
Woensdag hebben we lekker rustig aan gedaan. Er was een tent van BikeTotaal waar ik mijn fiets nog een keer heb laten nakijken en er ook maar een 32 achter op heb laten zetten. Wat ben ik daar blij mee geweest zeg, dat ik dat nog gedaan heb . Daarna naar het Palais des Sports waar ze kaarsjes verkochten. Dat was het eerste breekmoment, toen ik op het etiket schreef “voor jou mam <3”. Omdat bocht 2 toch wel iets speciaals had (nadat Ingrid nieuwe bidons had gebracht dinsdag, ging de verdere beklimming weer prima), hebben we de kaarsjes voor mijn moeder en Hilda daar maar laten zetten. ’s Avonds nog goed gegeten en lekker glaasje wijn en borreltje gedronken en op tijd naar bed, want de volgende ochtend moesten we er om 2.30 uur uit, 2.45 uur ontbijten en 3.15 uur gaan afdalen naar Bourg-d’Oisans voor de start van de 10e Alpe d’HuZes om 4.30 uur. Heerlijk geslapen (not ): heb het nog kwart voor 1 zien worden op de wekker. Ontbijt naar binnen gepropt (totaal geen trek), maar toen was het zover! Op de fiets en in het donker afdalen. Gelukkig was het redelijk helder en de maan scheen. Maar wat een belevenis om met een kleine 5.000 renners af te dalen. Alle kaarsjes in de bochten waren aangestoken en iedereen reed met licht op (was ook verplicht) naar beneden. Het licht kwam van de berg en werd er vervolgens weer naar toe gebracht.
Ik had het voorrecht om in het eerste startvak te mogen starten. Om 4.30 uur sharp werd het startschot gegeven en reden we onder luid applaus van het publiek, dat daar om die tijd al stond (kippenvel), voor de eerste beklimming richting de Alpe. Ik was goed aangekleed, maar rond die tijd was het al 18 graden en dus al flink warm in de eerste beklimming. Uiteindelijk heb ik in 1 uur en 37 minuten de eerste beklimming gedaan. Om 6 uur was ik boven en werd opgevangen door Ingrid en het medisch team. Ook weer een emotioneel moment, kan ik jullie zeggen. Want onderweg naar bocht 2 (waar dus het kaarsje voor mijn moeder stond), zie ik 300 meter voor de bocht “Hup Alida” op het wegdek staan. Natuurlijk voor een deelneemster, maar als ik jullie vertel dat mijn moeder Alida heet, dan kan ook dit geen toeval zijn geweest. Hoe bizar kun je het krijgen in zo’n week. Tussen bocht 2 en 1 heb ik dus echt zitten huilen op de fiets. Wat een mooi moment.
Even gezeten en vervolgens als een speer weer naar beneden voor de tweede beklimming. Ook die verliep goed. In bocht 4 maar even gestopt om te eten en drinken. Was geen straf, want daar stonden 20 mooie meiden de hele dag in korte broeken en strakke t-shirts te dansen . Bleek ook een ideaal stoppunt voor de volgende 2 beklimmingen. Om kwart voor 9 was ik
3|5
weer boven en toen viel de spanning eraf. Ik voelde me goed en wist toen dat ik 4x zeker zou gaan halen en misschien nog wel meer. Alle training was toch niet voor niets geweest.
De derde beklimming vervolgens met een teamgenote gedaan die ongeveer hetzelfde tempo had als ik. In wielerjargon noemen ze het feit dat je als man wordt ingehaald door een mooie vrouw dat je “gechicked” wordt. Ik moet jullie zeggen: ik heb er geen probleem mee gehad . Bij bocht 4 weer gestopt (voor de extra motivatie) en uiteindelijk om 12.39 uur weer over de finish die live te zien was op RTV Rijnmond. Alle dochters thuis hebben het op die manier kunnen zien en waren toen al heel trots!
Toen een lange pauze genomen. Lekker laten masseren. Thuisfront appen en facebooken hoe alles ging en rond kwart over 2 weer op de fiets voor de afdaling. Weer samen met teamgenote Marjolein de berg opgereden, maar wat was het toen zwaar. De temperatuur liep naar boven de 35 graden en in sommige bochten hebben ze zelfs 45 graden gemeten (door warmte van de rotsen en het asfalt). Het was niet te harden tot bocht 16. Er stonden op dat stuk geen mensen met water of sponsen. Gelukkig daarna weer wel. Toen al de keuze gemaakt om niet nog een keer te gaan. Was geen doen meer en thuis wilden ze me ook heel terug. In bocht 14 uitgepuft. Vanaf toen stonden er weer mensen met water en sponsen dus dat was heerlijk. In bocht 7 stond Rob Raven (DJ Karaoke Rob) die ik vanuit NN/ING ken. Hij heeft mij 4x vanaf zijn podium toegeschreeuwd een aangemoedigd. Was echt gaaf!! Natuurlijk bocht 4 weer gebruikt om motivatie te vinden en toen genoten van de laatste kilometers. Wat een feest, wat een evenement, wat een saamhorigheid en verbondenheid, wat een emotie wat een tof publiek die iedereen naar boven schreeuwt en je bij name noemt! Onvergetelijke momenten.
Aan de finishlijn stond Ingrid te wachten en te juichen. Samen met de fotograaf, dus dat zal ook wel ergens vast liggen. Mooier kon ik die dag niet afsluiten. Het weer was inmiddels omgeslagen. Onweer en het begon zwaar te regenen. Te gevaarlijk vond ik om nog een keer te gaan met al die olie en rubber op de weg. Ik was ook tevreden met 4x, had al besloten om niet meer te gaan en dit was de bevestiging.
4|5
’s Avonds hebben we een mooi feestje gevierd. Twee teamgenoten hebben de 6x gehaald, waaronder een 65 jarige. Wat een mooie man! Toen was het tijd voor de bekendmaking van het totale bedrag. Als team hebben we ruim € 95.000 opgehaald voor de kankerbestrijding! Ik ben er trots op dat ik dankzij jullie daar ruim € 11.800 aan heb kunnen bijdragen.
Namens het hele team wil ik jullie bedanken voor het feit dat jullie mij voor dit evenement en bijbehorend doel hebben willen sponsoren. Want daar ging het uiteindelijk om!
Robert-Jan
“Robert-Jan goes Alpe d’HuZes” is powered by
En alle donateurs die iets hebben willen bijdragen!!!!
5|5
