Kroniek, analyse en nasleep van een politiek proces

VAN VLAAMS BLOK NAAR VLAAMS BELANG Kroniek, analyse en nasleep van een politiek proces Op 9 november 2004 bevestigde het Hof van Cassatie de veroordeling van het Vlaams Blok wegens ‘racisme’ en het aanzetten tot discriminatie. Toch is het Vlaams Blok géén racistische partij. Het is dat ook nooit geweest. Hoe is het zover kunnen komen? Hoe en vooral waarom werd de partij dan wél veroordeeld? Een jaar na de betwiste uitspraak maken wij een balans op. Heeft het Vlaams Blok de veroordeling zelf gezocht of is de veroordeling het logische resultaat van een politieke afrekening? Was dit een eerlijk of een politiek proces? Hoe onafhankelijk waren de rechters? Zijn de ‘antiracismewet’ en de veroordeling van het Vlaams Blok een bedreiging voor de vrije meningsuiting en de democratie? En hoe is het mogelijk dat in eigen land een partij wordt veroordeeld voor standpunten die in onze buurlanden regeringsbeleid zijn? Was het nodig een nieuwe partij - het Vlaams Belang - op te richten? Waarom gaat de juridische heksenjacht vandaag onverminderd verder? Komt er straks een nieuw proces? En wat dan? In deze brochure zoeken en geven wij een antwoord op de vele vragen.

Deze brochure is te bestellen bij: Vlaams Belang Madouplein 8 bus 9, 1210 Brussel Tel. 02.219.60.09 E-post: [email protected]

Kroniek, analyse en nasleep van een politiek proces Ludo Leen en Tom Van Den Troost

De moord op het Vlaams Blok en de geboorte van het Vlaams Belang kroniek, analyse en nasleep van een politiek proces

Ludo Leen Tom Van Den Troost

“De motieven van de aanklagers waren niet zuiver, ook vele anti-racisten voelden dat aan. Het Centrum en de Liga wilden immers geen racistische praktijken indijken, dat was zonneklaar, maar de stemming onder de bevolking beslissend wijzigen, en het stemgedrag op autoritaire wijze bijsturen. Iets waar zij met jarenlange donderpreken vanop de politiek-correcte kansel niet geslaagd waren. Zij wilden voor een rechtbank het gelijk afdwingen dat de klassieke politici - die hen daarvoor hadden ingehuurd - in de urne niet meer kregen.” Publicist Eddy Daniels in ‘De open samenleving en haar nieuwe vijanden’ (uitgeverij Aqua Fortis) 3

Inhoudstafel 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14.

Kroniek van een aangekondigde moord............� 9 Een veroordeling in vijf ronden ............................� 15 Rechtvaardige rechters? ................................................� 21 Een juridische draak.......................................................� 27 Aanslag op de vrije meningsuiting ......................� 33 De uitschakeling van de Vlaamse onafhankelijkheidspartij ............................................................................................ 41 13 juni 2004: één miljoen kiezers .......................� 47 De geboorte van het Vlaams Belang .................� 51 De heksenjacht gaat verder .......................................� 55 Racisme? Hoezo? ..............................................................� 63 Twee maten en twee gewichten .............................� 69 Intussen in het buitenland ........................................� 77 De multiculturele samenleving..............................� 87 “Foute gedachten”............................................................� 95

Kaderstukken

Wetswijzigingen op maat van het Vlaams Blok .............................................................................................................................. 10 Multiculturele tijdbom .......................................................� 66 Uit de oude doos .....................................................................� 73 Van Paula D’Hondt tot Johan Leman....................� 98 Besluit ...........................................................................................� 103

Commentaar

Frank Vanhecke: “De gedachten zijn vrij!” ............� 6 Gerolf Annemans: “Une Justice de Rois Nègres” .......................................................................................................................... 24 Rob Verreycken: “Een politiek proces?”................� 28 Joris Van Hauthem: “Verontwaardiging om de hypocrisie” .................................................................................................. 60 Filip Dewinter: “Woede, ergernis en frustratie” ............................................................................................................................. 84 Jurgen Ceder: “Vlaams Belang zal niet capituleren” ................................................................................................................ 104

Bijlage

‘Centrum-Leman’: samenstelling Raad van Bestuur ................................................................................................................ 106 5

De gedachten zijn vrij ! Op het ogenblik waarop deze brochure verschijnt, bereiden wij ons voor op een nieuw proces. Deze keer zal een tweetalige kamer van de Raad van State, na klacht van de Parti Socialiste, oordelen over de vraag of wij nog langer partijfinanciering mogen genieten. “De collectieve verdwazing is hardnekkig” schreef Luc Van der Kelen daarover. Inderdaad. Maar het initiatief van de Parti Socialiste (met de passieve én actieve medewerking van àlle andere Vlaamse partijen) is zeker niet enkel door verdwazing ingegeven. Het gaat om een nieuwe, bewuste moordpoging op de enige Vlaamse partij die een einde wil maken aan “l’Etat PS” in België. Het is ook daarom zeker nuttig dat Ludo Leen en Tom Van Den Troost hier een kroniek brengen van de processen en gebeurtenissen die uiteindelijk leidden tot de ontbinding van het Vlaams Blok, en tot de stichting van het Vlaams Belang. Het is goed dat alle feiten op een rijtje geplaatst worden en dat de lezer een overzicht krijgt van de concrete aspecten van die “collectieve verdwazing”. Alleen moeten wij ook zelf door het bos de bomen blijven zien. Dit gaat niet enkel over de juridische overlevingsstrijd van het Vlaams Blok/Vlaams Belang. Dit gaat over de principiële verdediging van de vrije meningsuiting en dus van de democratie. We hebben het reeds tot in den treure gezegd, en blijven het herhalen omdat het waar is: er kan geen democratie zijn zonder vrije meningsuiting. In een welbegrepen democratie kunnen alleen daden strafbaar 6

zijn, en nooit opinies. Het is daarom een bijzonder kwalijke zaak dat België de voorbije jaren een reeks “muilkorfwetten” heeft ingevoerd die de vrije meningsuiting op onaanvaardbare wijze aan banden leggen en die feitelijk elke fundamentele kritiek op de nieuwe Heilsleer van het Multiculturele Paradijs criminaliseert. Wanneer op het verplichte blinde geloof in de nieuwe Heilsleer dan nog wordt toegezien door een door de overheid ruim gesubsidieerde Gedachtenpolitie die zichzelf “Centrum voor gelijke kansen” of – nog meer bizar! – “Liga voor de Rechten van de Mens” noemt, hoeft er zeker geen tekeningetje meer bij. De Vlaamse kiezer heeft dat trouwens perfect aangevoeld en ook daarom op 13 juni 2004 massaal voor het Vlaams Blok gekozen.

racistische partij, en het Vlaams Blok is dat ook nooit geweest. Wij hebben niets tegen vreemdelingen of tegen andere culturen. Maar wij eisen wel het recht op om nog thuis te kunnen zijn in ons eigen land. Onze vijanden zijn niet de vreemdelingen, maar wel de andere Vlaamse en Waalse politieke partijen die met hun dom knuffelbeleid de problemen hebben laten rotten. Trouwens: een aantal standpunten die tot onze veroordeling leidden, zijn inmiddels ingeburgerd bij heel wat traditionele partijen, of worden in buurlanden in wetteksten gegoten. “Racisme” was de stok die het Belgische regime nodig had om de hond te slaan, en om dus die succesvolle oppositiepartij die de macht van de traditionele partijen én het voortbestaan van België bedreigt, uit de weg te ruimen.

Hadden onze tegenstanders dan helemaal ongelijk? Ach, we zijn geen perfecte mensen. Misschien hadden we hier en daar soms een aantal zaken anders kunnen formuleren, ik geef dat grif toe. Allicht hebben we in het verleden ook standpunten ingenomen die anno 2006 niet altijd meer realistisch zijn. En dan? Moeten wij daarvoor door het slijk kruipen of asse op ons hoofd strooien? Om het vriendelijk uit te drukken: vergeet het maar! Degenen die door het stof moeten kruipen, zijn de partijen die ons land en ons continent met een echte multiculturele tijdbom opgezadeld hebben. Het zijn de partijen van het vreemdelingenstemrecht en de snel-Belg-wet die zich zouden moeten verontschuldigen, niet wij.

We hebben steeds gezegd dat de wens van een miljoen Vlaamse kiezers ons nauwer aan het hart ligt dan de dictaten van onrechtvaardige regime-rechters. Daarom richtten wij de nieuwe partij met de mooie naam Vlaams Belang op, en trekken wij met die partij de lijn door die we met het Vlaams Blok hadden uitgezet. Voor een vrij en onafhankelijk Vlaanderen. Voor een Vlaanderen waar Vlamingen veilig en thuis zijn. Voor een Vlaanderen waar mensen nog mogen denken en zeggen wat ze willen. De gedachten zijn vrij!

En voor alle duidelijkheid: het Vlaams Belang is géén

Frank Vanhecke Voorzitter Vlaams Belang 7

1

Kroniek van een aangekondigde moord

“Het is natuurlijk ook een politiek proces. Maar om dat politiek proces te doen slagen, volgen wij de strategie om het zoveel mogelijk in een juridische sfeer te houden.” Paul Pataer, voorzitter van de Liga voor Mensenrechten, in Knack van 25 oktober 2000 9

Het proces tegen het Vlaams Blok was een politiek proces. Johan Leman trachtte nog een tijdje de schijn op te houden, maar werd pijnlijk tegengesproken door zijn kompaan Paul Pataer. Pataer liet daar in het hiervoor geciteerde interview immers geen twijfel over bestaan.

Het trucje met de vzw’s Een politieke partij heeft geen rechtspersoonlijkheid en kan bijgevolg niet voor de rechtbank worden gedaagd. Dit werd opgelost met een handige truc: niet het Vlaams Blok zélf, maar de vzw’s die de ruggengraat vormden van de partij werden gedagvaard. De vordering werd gericht tegen de vzw Nationalistisch Vormingsinstituut (vormingscursussen), de vzw Nationalistische Omroepstichting (televisie-uitzendingen) en de vzw Vlaamse Concentratie (die de wettelijke partijfinanciering ontvangt). “De vzw’s vervolgen wanneer men de partij viseert komt erop neer een boekhouder aansprakelijk te stellen voor vergrijpen begaan door het bedrijf dat hem tewerkstelt, terwijl hem zelf geen fout kan worden aangewreven,” schreef advocaat Jos De Man. De rechtstreekse dagvaarding van de vzw’s was niets minder dan een onrechtstreekse dagvaarding van het Vlaams Blok. De traditionele partijen laten het uitschijnen alsof zij niets te maken hebben met de veroordeling van het Vlaams Blok. Niets is minder waar. De ‘racismewetgeving’ is door de traditionele partijen uitgekiend en op het lijf van het Vlaams Blok geschreven. Tot zesmaal toe veranderden de Belgische politieke partijen de wet om het Vlaams Blok en zijn kopstukken te kunnen vervolgen. Eén keer kwam er zelfs een wijziging van de Grondwet. Een overzicht. 10

Wetswijzigingen op maat van het Vlaams Blok Volgend overzicht is deels een beknopte samenvatting van een artikel in het kwartaalblad Secessie (‘Kroniek van een aangekondigde politieke moord’, mei 2004), waarin jurist Dirk Crols een helder overzicht geeft van de opeenvolgende wetswijzigingen die tot doel hadden het Vlaams Blok te veroordelen. Het volledige artikel kan worden gelezen via de webstek www.secessie.nu

Wetswijziging 1: dagvaardingsrecht Centrum In tegenstelling tot het vroegere ‘Koninklijke Commissariaat voor Migrantenzaken’ van Paula D’Hondt, kreeg het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding (CGKR) van Leman in 1993 wél de bevoegdheid om personen of verenigingen rechtstreeks te dagvaarden voor de correctionele rechtbank.

Wetswijziging 2: de strafrechtelijke aansprakelijkheid van rechtspersonen Een op het eerste gezicht neutrale wetswijziging in mei 1999, de strafrechtelijke aansprakelijkheid van rechtspersonen, bleek achteraf integraal deel uit te

maken van de repressiewetgeving tegen het Vlaams Blok. Door de invoering van de strafrechtelijke aansprakelijkheid van rechtspersonen konden voortaan vzw’s worden veroordeeld voor strafrechtelijke inbreuken.

Wijziging van de Grondwet Onze politieke tegenstanders deinsden er zelfs niet voor terug om te sleutelen aan de Grondwet. De wijziging van de Grondwet had betrekking op de correctionalisering van de ‘racistische’ drukpersmisdrijven. Dat betekent dat ‘racistische publicaties’ zouden kunnen worden beoordeeld door een beroepsrechter. Tot 1999 was enkel het Hof van Assisen - de volksjury - bevoegd voor alle drukpersmisdrijven. In 1996 werd door enkele politieke tegenstanders van het Vlaams Blok klacht ingediend tegen publicaties van onze partij in Brussel. Enkele Brusselse parlementsleden wilden dat hun klacht zou leiden tot een effectieve vervolging van de partij Vlaams Blok. De Brusselse procureur Benoît Dejemeppe meldde de parlementsleden dat hij niet zou vervolgen omdat het hier zou gaan om een drukpersmisdrijf. Het Vlaams Blok juridisch vervolgen op basis van één van zijn publicaties was dus onmogelijk, omdat alle gedrukte publicaties – zo ook bijvoorbeeld krantenartikels – grondwettelijk beschermd werden. Daarop stelde Johan Leman in een ‘open brief ’ aan de traditionele partijen dat de publicaties van het Vlaams Blok een grondwetsherziening noodzakelijk maakten. Op 7 mei 1999 werd de gevraagde grondwetswijziging door alle Vlaamse en Waalse politieke partijen definitief goedgekeurd. Voortaan konden “drukpersmisdrijven die

door racisme of xenofobie ingegeven zijn” door een beroepsrechter worden bestraft. Men deed zelfs geen moeite om te verbergen dat hiermee het Vlaams Blok werd geviseerd. In de Kamer van Volksvertegenwoordigers stelde de Franstalige christen-democraat Jacques Lefevre dat de grondwetswijziging “natuurlijk een stap vooruit is in de strijd tegen de extreem-rechtse, racistische en xenofobe ideologieen. (…) Men moet zeer alert blijven voor het reële gevaar van het Vlaams Blok voor Brussel en voor het evenwicht van het land in het geheel.” De correctionalisering van de drukpersmisdrijven zou een machtig wapen blijken in de juridische liquidatie van het Vlaams Blok. Álle Vlaamse partijen hebben bovenstaande wetswijzigingen mogelijk gemaakt. Zij wisten zeer goed dat deze wetswijzigingen enkel bedoeld waren om het Vlaams Blok te nekken. De Franstalige partijen meestal de initiatiefnemers - staken dat nooit onder stoelen of banken. Naast de wetswijzigingen met het oog op het veroordelen van het Vlaams Blok, werd ook nog een reeks andere wetswijzigingen doorgevoerd om het Vlaams Blok en zijn mandatarissen het politieke leven onmogelijk te maken.

Wetswijziging 3: wijziging van de wet op de partijfinanciering Begin jaren negentig, niet toevallig na de grote doorbraak van het Vlaams Blok op 24 november 1991, werden in het federale parlement de eerste 11

wetsvoorstellen ingediend om het Vlaams Blok het leven zuur te maken. In 1993 lanceerde PS-Kamerlid Claude Eerdekens een eerste wetsvoorstel om de overheidstoelage van onze partij af te nemen. Voortaan zouden partijen in hun statuten of programma moeten inschrijven dat zij de rechten van de mens respecteren. Indien dit niet het geval was, zouden de dotaties voor die partij worden “opgeschort”. Nog geen twee jaar later was de wet een feit.

Wetswijziging 4: een tweede wijziging van de wet op de partijfinanciering In 1997 dienen de PS-Kamerleden Claude Eerdekens en Charles Janssens een tweede voorstel in. Bedoeling was om de hierboven aangehaalde wet ook in de praktijk te kunnen brengen. De PS’ers stelden voor om de Parlementaire Controlecommissie bevoegd te maken om de overheidstoelage van het Vlaams Blok af te nemen. Daardoor zou het lot van het Vlaams Blok in de handen van zijn politieke tegenstanders worden gelegd. Omdat enkele Vlaamse partijen niet waren opgezet met de overduidelijke politieke bedoelingen van de wetswijziging, werd uiteindelijk voor een meer heimelijke strategie gekozen: een tweetalige kamer van de Raad van State kreeg de bevoegdheid om de overheidssubsidies van het Vlaams Blok af te nemen. Dit zou kunnen gebeuren op initiatief van vijf leden van de Parlementaire Controlecommissie. De politieke tegenstanders van het Vlaams Blok kregen dus de rol van aanklager toebedeeld. In het parlement werd de goedkeuring van het wetsvoorstel een belangrijke stap in de bestrijding van “de bruine pest” genoemd. 12

Wetswijziging 5: het afnemen van de verkiesbaarheid van Vlaams Blok-vertegenwoordigers Deze wetswijziging geeft de strafrechter de mogelijkheid om personen die worden veroordeeld voor ‘racisme’ te ontzetten uit allerlei rechten, zoals het recht om te worden verkozen of om openbare ambten te vervullen. Met dit wetsvoorstel wou men ervoor zorgen dat de kopstukken van het Vlaams Blok niet meer zouden kunnen deelnemen aan verkiezingen. Deze wetswijziging werd begin 1999 goedgekeurd. Op het einde van de tweede regering-Dehaene werd beslist om het Vlaams Blok gerechtelijk aan te pakken op basis van de Antiracismewet. “Regering Dehaene bereidde weg voor proces tegen partij” kopte De Tijd op 19 november 2003. De paarse regering van Guy Verhofstadt zou het voorbereidende werk van Dehaene afmaken. In februari 2005 dienen vier Franstalige senatoren - Francis Delpérée (CDH), Isabelle Durant (Ecolo), Philippe Moureaux (PS) en Nathalie de T’Serclaes (MR) - een wetsvoorstel in om ‘antidemocratische’ kandidaten te beletten deel te nemen aan verkiezingen. De Franstalige senatoren willen met hun wetsvoorstel iedereen uit de verkiezingscampagne weren die veroordeeld werd op basis van de wet op het racisme en negationisme. Ook wie tot een vereniging behoort die hiervoor veroordeeld werd, zou niet langer kunnen deelnemen aan verkiezingen. Ook Vlaamse senatoren van SP.A-Spirit en VLD zouden volgens de indieners

niet weigerachtig staan tegenover dat idee.

Wetswijziging 6: de droogleggingswet De ‘droogleggingswet’ schaft de weinige waarborgen af die het Vlaams Blok nog had onder de vorige procedure inzake het afnemen van de partijfinanciering. Na een klacht van de Franstalige partijen in de Controlecommissie, kan de alge-

Het Hof tegen het Blok Ook het koninklijk paleis liet zich niet onbetuigd in de juridische heksenjacht tegen de Vlaams-nationale oppositiepartij. In zijn 21 juli-toespraak van 2002 haalde koning Albert II ongemeen hard uit naar het Vlaams Blok. Justitie moest “alle vormen van racisme beteugelen”, vond koning Albert.

Een politiek centrum Het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding (CGKR) is de overheidsinstantie die het proces tegen het Vlaams Blok startte. Zij valt rechtstreeks onder de bevoegdheid van de eerste minister. Het Centrum is volgestouwd met partijpolitieke creaturen: alle traditionele partijen hebben hun mannetjes in de raad van bestuur. Journalist John De Wit: “Men kan er moeilijk onder uit dat in dit proces een oppositiepartij aan banden werd

mene vergadering van de Raad van State - waarin evenveel Walen als Vlamingen zetelen - binnen de zes maanden beslissen of het Vlaams Blok al dan niet de mensenrechten schendt. De normale rechten van de verdediging worden in deze procedure met de voeten getreden: de mogelijkheid tot cassatieberoep wordt afgeschaft. Begin 2004 werd de nieuwe wetswijziging door het federale parlement goedgekeurd.

gelegd door een orgaan dat rechtstreeks onder de eerste minister valt, het Centrum-Leman, en dat bovendien sterk gepolitiseerd is door de huidige paarse meerderheid. En dat is in een democratie betwistbaar, zo heeft het Mensenrechtenhof van Straatsburg al eerder gesteld.” (in De Juristenkrant van 23 juni 2004) Op 10 oktober 2000 nam de Raad van Bestuur van het Centrum de beslissing om het Vlaams Blok te vervolgen. Aan de vergadering namen onder meer volgende partijpolitieke bestuurders deel: • Nadia Merchiers, voormalig SP.A-senator en SP.Agemeenteraadslid te Gent. • Marc Morris, plaatsvervanger voor Nahima Lanjri, CD&V-ondervoorzitter. • Yves Van de Vloet, kabinetsmedewerker van PS-minister Charles Picqué. • Brigitte De Pauw, kabinetsmedewerker van voormalig CD&V-minister Jos Chabert. 13

De greep van de regeringspartijen op de Raad van Bestuur van het Centrum is sinds 2000 enkel maar versterkt. Op pagina 106 vindt u de volledige samenstelling van de Raad van Bestuur op 31 december 2004.

Leman klapt uit de biecht Sinds oktober 2003 staat Johan Leman niet meer aan het hoofd van het Centrum. Zoals bekend hadden de rechters zich in Eerste Aanleg onbevoegd verklaard. In een vraaggesprek met het weekblad Humo (14 oktober 2003) stelt Leman dat de politieke partijen hem niets moeten verwijten: “Momentje! Er was een tweederde meerderheid in het parlement om racistische persmis-

drijven voor de correctionele rechtbank te brengen. Die politici wisten toch waarvoor ze stemden, hoop ik?” Onbedoeld geeft Leman toe dat het om een politieke afrekening ging: “Ik verzeker je, als we geen klacht hadden ingediend, zouden diezelfde politici ook bakken kritiek over ons uitgekieperd hebben: ‘Wij geven het Centrum eindelijk de instrumenten om het Blok aan te pakken en Leman doet niets!’” Commentaar overbodig. De wetgever heeft het wettelijk arsenaal klaargestoomd om het Vlaams Blok te veroordelen. De juridische veldslag kan beginnen.

Citaten “Alle partijen hebben deze veroordeling mogelijk gemaakt door de wetgeving in die zin aan te passen.” Politicoloog Carl Devos in Gazet van Antwerpen van 22 april 2004

“Dat het om een politiek proces ging, wordt wel eens betwist. Men zegt dat het Vlaams Blok veroordeeld werd op basis van de wet. Dat is ook zo. Maar het is eveneens zo dat die wet meerdere malen werd gewijzigd om het Vlaams Blok te kunnen veroordelen.” Journalist Eric Donckier in Het Belang van Limburg van 10 november 2004

14

2

Een veroordeling in vijf ronden

“(…) Laten we er niet om heen draaien, het is de politiek die het Centrum-Leman heeft gestimuleerd of op zijn minst heeft toegelaten om tegen het Blok de ‘totale oorlog’ te voeren, ook voor de rechtbank.” Journalist Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws van 27 februari 2003 15 15

De verkiezingsoverwinning 8 oktober 2000: het Vlaams Blok haalt bij de gemeente- en provincieraadsverkiezingen een kletterende overwinning. Overal in Vlaanderen gaat de partij fors vooruit. De traditionele partijen worden andermaal door de kiezer afgestraft. Enkele dagen later komt een deurwaarder langs op het hoofdkwartier van het Vlaams Blok aan het Brusselse Madouplein. Consternatie alom: het Vlaams Blok wordt via zijn vzw’s voor de rechter gedaagd. De dagvaarding door Johan Leman, toenmalig directeur van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding (CGKR), telt 138 bladzijden, en bestaat voornamelijk uit teksten en citaten uit allerlei publicaties van het Vlaams Blok. De tweede dagende partij is de zogenaamde Liga voor de Rechten van de Mens, onder leiding van Paul Pataer. De geëiste schadevergoeding bedraagt 50 miljoen oude franken. Het mag duidelijk zijn dat Leman en Pataer het ‘dossier Vlaams Blok’ al lang in de schuif hadden liggen. Maar zij waren bang voor de reactie van de Vlaamse kiezer. Daarom wachtten zij tot drie dagen na de gemeenteraadsverkiezingen om het Vlaams Blok te dagvaarden. De totale oorlog van het Belgische regime tegen de oppositiepartij Vlaams Blok was begonnen.

De eerste ronde: eerste aanleg 9 februari 2001: het Centrum en de zogenaamde Liga voor de Mensenrechten houden hun pleidooien in de rechtszaak tegen de vzw’s van het Vlaams 16

Blok. Advocaat Jos Van der Velpen probeert uit te leggen dat het hier niét om een politiek proces gaat. Een bijzonder moeilijke oefening, aangezien Ligavoorzitter Pataer enkele maanden voordien in een interview duidelijk had gemaakt dat het wel degelijk een politiek proces betrof. Enige tijd later komen de pleidooien van de advocaten van het Vlaams Blok aan bod. Operatie ‘beschadig de verdediging’ was dan al ingezet. De krant De Standaard meldt dat de overleden ouders van Mr. Reinhold Tournicourt, een topadvocaat van de Brusselse balie, “een duister oorlogsverleden” hadden. Ondertussen stelt de Liga voor de Mensenrechten een gratis advocaat ter beschikking van topcrimineel Marc Dutroux... De advocaten van het Vlaams Blok tonen overtuigend aan dat de voorstellen van de partij geen enkele inbreuk op de wet op het racisme inhouden. Daarenboven wijzen zij op het recht op vrije meningsuiting en het recht van vereniging, rechten die gewaarborgd zijn door internationale verdragen.

Het Vlaams Blok gaat vrijuit! 29 juni 2001: de rechter in Eerste Aanleg is in zijn vonnis bijzonder duidelijk: het proces tegen het Vlaams Blok was een politiek geïnspireerd proces. Het betrof inderdaad een regelrechte moordaanslag tegen de Vlaams-nationale oppositiepartij. De rechtbank van Eerste Aanleg laat zich niet voor de politiekcorrecte kar spannen en verklaart zich onbevoegd. In hun vonnis halen de drie Brusselse rechters enkele malen scherp uit.

Enkele citaten uit het vonnis: • Vlaams Blok discrimineert niet: “Op geen enkel moment maken de dagende partijen gewag van welbepaalde feiten van discriminatie die gepleegd zouden zijn door een verantwoordelijke of door een lid van de politieke partij Vlaams Blok en in naam van deze partij, noch een oproep tot concrete daden.” • Een politiek proces: “De politieke geladenheid van de rechtstreekse dagvaarding werd ondubbelzinnig toegegeven door de voorzitter van de dagende partij Liga voor Mensenrechten, de heer Pataer.” “De bijzondere belangstelling van de media, waarbij de internationale media, voornamelijk tijdens de eerste debatten, spreekt de bezorgdheid van de rechtbank niet tegen dat justitie als tribune wordt gebruikt voor een politieke afrekening.” • Over de Vlaams Blok-standpunten inzake immigratie en vreemdelingen: “Het kan niet ontkend worden dat de opties inzake vreemdelingenbeleid die tot nu toe werden genomen en worden verstevigd op een paar decennia tijd op onomkeerbare wijze een andere maatschappij zullen stichten voor de komende en alle toekomstige generaties waar inwoners van hetzelfde land dezelfde waarden niet meer zullen delen en waar met moeite een sociale consensus te vinden zal zijn.” “Ter zitting werd gezegd dat bij de laatste verkiezingen 600.000 stemgerechtigde Belgen kozen voor de partij Vlaams Blok. Zeshonderdduizend mededaders die een onmiskenbare steun verlenen aan het misdrijf, want zonder misdrijf is er geen partij, of gewoon zeshonderdduizend Belgen die hun bekommernis uitdrukken voor de huidige evolutie en de toekomstige problemen van deze maatschappij? (…) Alsof zij de waarden van de overledenen die ons omringen, van al onze voorgangers wiens inspanningen en ontberingen ons milieu, onze steden, ons land hebben opgebouwd, willen trouw blijven. Mensen die met hun persoonlijke steun aan deze partij de vrees vertolken en asiel gaan zoeken bij het Vlaams Blok, want zij menen geen voldoende gehoor te krijgen van andere democratische partijen.”

17 17

De verliezende partijen proberen nog de schijn te redden en hebben het over “een morele veroordeling” van het Vlaams Blok. Larie en apekool natuurlijk: het vonnis is een grote morele overwinning, niet alleen voor het Vlaams Blok, maar voor de democratie en het recht op vrije meningsuiting.

De tweede ronde: beroep 10 september 2002: via zijn vzw’s staat het Vlaams Blok opnieuw als beklaagde voor de rechter. Onmiddellijk na hun nederlaag in eerste aanleg kondigden het Centrum-Leman en de Liga voor de Mensenrechten aan in beroep te gaan. Op 26 februari 2003 doet het Brusselse Hof van Beroep uitspraak en treedt het de stelling van het Vlaams Blok bij dat het om een politiek misdrijf gaat. Het Hof verklaart zich op zijn beurt onbevoegd. Het Vlaams Blok boekt een nieuwe politieke overwinning. Er zijn dus nog rechtvaardige en onafhankelijke rechters in dit land. “Woensdag 26 februari zal in de annalen worden ingeschreven als de dag dat het Belgische gerecht zijn onafhankelijkheid heeft opgeëist van een regime waarin een klein aantal politici zowel de regering als het parlement controleren” schreef journalist Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws van 27 februari 2003. Ook de tweede poging om onze partij de facto te verbieden, is dus mislukt. De bloedhonden van het regime zijn razend. “Het spel is nog niet ten einde,” laat pater Leman optekenen in De Standaard van 27 februari 2003. 18

De regering voert de strijd op Uit het regeerakkoord van de tweede regering-Verhofstadt (juni 2003) blijkt inderdaad dat het spel nog niet ten einde is: de paarse partijen willen de strijd tegen het Vlaams Blok nog opvoeren. Onder het mom van de ‘strijd tegen racisme en etnische discriminatie’ wordt het voortaan mogelijk dat De Post de verspreiding van Vlaams Blok-publicaties weigert. De regering stelt tevens dat misdrijven van zogenaamd racistische aard “reëel vervolgd worden” en beoordeeld worden door correctionele rechtbanken, “wie de daders ook zijn of wat ook de middelen zijn”. Laurette Onkelinx, de nieuwe PS-Justitieminister, zal waken over de nauwgezette uitvoering van dit luik van het regeerakkoord…

De derde ronde: Cassatie Johan Leman tekende Cassatieberoep aan tegen het vonnis van de beroepsrechter. Op 18 november 2003 verbreekt het Hof van Cassatie – het hoogste rechtscollege in dit land – het arrest van het Hof van Beroep. Cassatie is van oordeel dat het arrest van het Hof van Beroep slecht gemotiveerd was. Gevolg: het proces tegen het Vlaams Blok moet helemaal worden overgedaan, ditmaal voor het Hof van Beroep in Gent. In volle verkiezingstijd – enkele maanden voor de Vlaamse en Europese verkiezingen – moet de partij opnieuw een groot deel van haar mensen en middelen besteden aan een slopende en ongelijke strijd tegen het Belgische establishment.

De vierde ronde: beroep in Gent De Gentse procureur-generaal laat in november 2003 verstaan dat de zaak tegen het Vlaams Blok waarschijnlijk pas in 2005 zal hernomen worden, tenzij wordt beslist om speciale “prioriteit” te geven aan het proces. Het zal niemand verbazen dat onze partij inderdaad een ‘voorkeursbehandeling’ kreeg.

De veroordeling Op 21 april 2004 – na een razendsnelle agendering van het Hof van Beroep en een even snelle behandeling – wordt het Vlaams Blok veroordeeld. Bij aanvang van de zitting wordt onmiddellijk duidelijk dat de rechters politieke marionetten van de Belgische regimepartijen zijn. Ter illustratie: een neutraal artikel over de vrouwenbesnijdenis in de islam en de vaak mensonwaardige behandeling die vrouwen in de allochtone gemeenschap moeten ondergaan – iets

wat door vriend en vijand wordt erkend – komt volgens de rechter neer op “het aanzetten tot vreemdelingenhaat”. Daarop verlaten de kopstukken van het Vlaams Blok verontwaardigd de zittingszaal. Partijvoorzitter Frank Vanhecke geeft toe dat zijn partij inderdaad één ernstige fout heeft gemaakt: “We hebben te lang geloofd dat dit land een rechtsstaat is. Dit is niet zozeer een nederlaag voor het Vlaams Blok, maar wel voor de vrije meningsuiting en de democratie. Wij roepen de Vlaamse kiezers op om hier op 13 juni een krachtdadig antwoord op te geven.” Bijna twee uur nadat de partijkopstukken de zaal hebben verlaten, spreekt de beroepsrechter een veroordeling uit. Ongezien in de geschiedenis van dit land.

Vlaams Blok neemt toch deel aan verkiezingen De partij tekent nog Cassatieberoep aan om als Vlaams Blok deel te kunnen nemen aan de Vlaamse en Europese verkiezingen. De veroordeling blijkt uiteindelijk definitief: op 9 november 2004 bevestigt het Hof van Cassatie te Brussel het arrest van Gent. 9 november 2004 was een dag vol symboliek: precies 15 jaar eerder leidde de val van de Berlijnse Muur het einde van de communistische dictatuur in. Het was ook de dag dat in Nederland Theo van Gogh werd begraven. In het Belgische apenland kan echt álles. Eindelijk is het Belgische establishment in zijn opzet geslaagd: de Vlaams-nationale oppositiepartij – en intussen de grootste partij van het land! – is een verboden organisatie. 19

Citaten “Natuurlijk is dit een politiek proces. Een kind weet dat. De initiatiefnemers hebben – o dwaasheid – niet kunnen nalaten om zelf te zeggen dat de achterliggende bedoeling niet het bestraffen van racisme was, wat een eerbaar doel zou zijn, maar het treffen van een politieke partij in haar werkingsmiddelen, verkiesbaarheid en tenslotte in haar pure existentie. De strategie na de veroordeling van de vzw’s was al uitgetekend en werd uitgesmeerd in de media. De politieke bedoeling lag er zo dik bovenop, dat een rechter stekeblind zou zijn als hij het niet zou merken.” Journalist Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws van 30 juni 2001

“(…) Maar diezelfde partijen hebben wel de wet gemaakt waarop de rechter in Gent zich baseerde om het Vlaams Blok te laten veroordelen.” Journalist Stefaan Huysentruyt in De Tijd van 23 april 2004

20

3

Rechtvaardige rechters ?

“Al wat gezegd wordt over de scheiding der machten, is pure hypocrisie: de politiek heeft het gerecht de middelen aangereikt én de inspiratie voor de aanklacht tegen het Vlaams Blok geleverd. Voor de rest kwam het er enkel op aan een rechter te vinden die aan de kwestie wou beginnen.” Journalist Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws van 10 november 2004 21 21

Scheiding der machten?

Verbazend snel

Amper veertien dagen na de veroordeling in Gent, werd het Vlaams Blok in Antwerpen omgevormd tot de nieuwe partij Vlaams Belang. Bij die gelegenheid haalde Gerolf Annemans, jurist en fractievoorzitter in de Kamer, in een toespraak zwaar uit naar het Gentse arrest. “De namen van alle juridische hoofdrolspelers uit dat proces staan voorgoed in het geheugen van déze jurist gegrift: ze zijn gewaarschuwd voor de rest van hun carrières.”

De gerechtelijke molens draaien traag in dit land. Kijk maar naar de zaak-Dutroux. Gezien de gerechtelijke achterstand, ging zowat iedereen er van uit dat het proces ten vroegste opnieuw van start zou gaan in de lente van 2005. Het proces belandde niet ‘op de rol’, maar zou al van start gaan op 1 maart 2004. In een commentaarstuk schreef journalist Roger Van Houtte (Gazet van Antwerpen) dat het bijna niet anders kan dan dat Laurette Onkelinx – de nieuwe PSminister van Justitie – persoonlijk is tussengekomen om de zaak in een stroomversnelling te duwen.

In politiek en media ontstond nogal wat heisa over die uitspraak. Sommigen - zoals oud-magistraat Edwin Van Fraechem - maakten daar meteen “doodsbedreigingen aan het adres van de rechters” van. Anderen schreeuwden dat Annemans en zijn kompanen ‘de maskers hebben afgeworpen’ en het bewijs leverden dat het Vlaams Belang ‘geen democratische partij’ is. ‘Want ze aanvaarden de scheiding der machten niet’. Dat is natuurlijk de wereld op zijn kop. Hoe onafhankelijk waren de rechters? Twijfel lijkt op z’n minst gerechtvaardigd. Meteen na de uitspraak van het Hof van Beroep in Brussel, waarbij de rechters zich aansloten bij het vonnis van Eerste Aanleg en zich onbevoegd verklaarden, liet een zwaar aangeslagen Johan Leman zich ontvallen: ‘Wij moeten nu op zoek naar rechters die het Vlaams Blok wél willen veroordelen!’ Het lijkt erop dat hij die uiteindelijk gevonden heeft in Gent, de thuisbasis van Guy Verhofstadt. Of is ook dát toeval? Had Verhofstadt niet stoutmoedig verklaard dat in Gent het begin van het einde zou ingeluid worden voor het Vlaams Blok? 22

Stel dat dit zo is – en we hebben weinig reden om daaraan te twijfelen – waarom zou Onkelinx dat risico lopen in volle verkiezingscampagne? Waarom zou men het risico lopen op een vrijspraak of een nieuwe onbevoegdheidsverklaring? Tenzij… de afloop van het proces en de veroordeling van het Vlaams B l o k al vast stonden.

Druk van de loge en Franstaligen Over de loge en de macht van de loge in dit land is er niet zoveel bekend. Het is echter wel bekend dat nogal wat rechters bij de rechtbank van Gent gesitueerd worden in logekringen. Kringen waartoe heel wat vooraanstaande liberalen, waaronder Karel De Gucht, behoren. En heeft de loge niet de heilige oorlog verklaard aan het Vlaams Blok? De grootmeester van het Grootoosten van België, Jacky Goris, liet in een interview daarover niet de minste twijfel bestaan: “(…) Maar het Grootoosten van België heeft de strijd tegen het Vlaams Blok als een van zijn voorname doelstellingen gesteld. Iedere broeder moet

het als zijn taak zien om daartegen te vechten in zijn eigen sociale of professionele situatie. (…) De loge is apolitiek en zal zich nooit uitspreken voor of tegen een politiek standpunt, laat staan partijpolitieke voorkeuren uiten, maar de strijd tegen het Vlaams Blok overstijgt dat.” (De Morgen, 23.01.2005) Wat in elk geval vaststaat, is dat één van de rechters die over het Vlaams Blok moest oordelen voorzitter is van de Franstalige ‘Lions Club’ te Gent. In de buitenlandse en dus niet betrokken en ongebonden pers, werden dan ook terecht vragen gesteld. Zo schreef Henk Rijkers in het Nederlandse ‘Katholiek Nieuwsblad’ (01.05.2004): “De veroordeling van het Blok roept door de sterk aangezette bewoordingen niet het beeld op van een zorgvuldige en ‘droge’ afweging van argumenten. De eensluidende bijval van de ‘fatsoenlijke’ politieke partijen en media geven nog veel minder aanleiding tot een goed gevoel. Het lijkt op een afrekening van de ‘gevestigde wanorde’ via de rechter.” En over de zogeheten onafhankelijkheid van de rechtbank zegt hij: “Als de veroordeling in hoger beroep wordt bevestigd, zal het Vlaams Blok tot criminele organisatie verklaard worden. Overigens moet gezegd worden dat zeker niet alle Vlaamse rechters zich hiervoor wilden lenen. Verscheidene verklaarden zich onbevoegd. Het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding heeft echter altijd verklaard door te zoeken tot het iemand bereid zou vinden om deze klus voor hen te klaren. Het vond die in de persoon van Alain Smetrijns, voorzitter van de Lions Club in Gent, een francofone groepering waar wel weinig sympathie voor het Blok zal bestaan.” Veel hoeven we daar niet aan toe te voegen. We laten de conclusie aan u over. 23

Une Justice de Rois Nègres... Toen mij na de definitieve veroordeling van het Vlaams Blok bij het buitenkomen van het Hof van Cassatie om een reactie werd gevraagd, legde ik bittere juridische verklaringen af. Collega’s die geen jurist waren vielen beter op hun poten. Ikzelf was ontdaan want ik was tot op het laatst de hoop blijven koesteren dat de rechtbanken deze vuile politieke zaak uit het gerechtelijke circuit zouden evacueren. De meeste rechters hadden dat trouwens ook gedaan, in Eerste Aanleg zowel als in Beroep. Alleen de leden van het Openbaar Ministerie, optredend namens en voor de regering, en altijd op weg naar een hogere politieke benoeming, altijd met een duidelijke politieke kleur, hadden met een fanatieke felheid overal in scherpe requisitoren de veroordeling van de partij geëist. Maar de meer onafhankelijke magistraten bleven terecht afzijdig. Tot wanneer de zaak vanuit Cassatie werd terugverwezen, niet naar het Hof van Beroep van Antwerpen, maar naar dat van… Gent. Daar stootten wij op een sinistere figuur, die in mijn ogen moreel beklad was met het verleden van een repressie-magistraat in de familie en die bijgevolg bij mij de vrees opriep voor het beeld van wat ooit door een minister van Justitie “une justice de rois nègres” was genoemd. Het liep inderdaad totaal fout af in Gent. 24

Kort nadien echter zette de Vlaamse kiezer de puntjes terug op de ‘i’ en maakte ons tot grootste partij van het land. Immers, in een democratie bepalen niet parlementaire meerderheden laat staan toevallige rechters wat in de programma’s van politieke partijen mag staan. Het was nu te verwachten dat Cassatie dat arrest van Gent definitief zou neutraliseren. Maar dat gebeurde niet. Integendeel. Het blinde ‘Requisitoor van de Haat’ vanwege een advocaat-generaal die pas voordien nog in zijn Cassatie-ambt was benoemd vanop een VLD-kabinet, werd zonder veel omwegen gevolgd door het Hof van Cassatie. Ik was sprakeloos. En woedend. Mijn laatste vertrouwen in de gezonde werking van het gerechtelijk apparaat werd weggeblazen. In mij was de jurist gestorven. En toen ik enkele weken later voor een grote zaal stond van Vlaams Blok-kaderleden, van wie sommigen 25 jaar lang die partij groot hadden gemaakt, anderen meer dan 40 jaar lang hadden gemiliteerd voor de partijpolitieke kracht van het Vlaams-nationalisme, heb ik hun tranen over het einde van ons Vlaams Blok met woorden weggewist. Ik heb hen de moed willen geven om het Vlaams Blok achter ons te laten en samen zonder

ruzies aan iets nieuws te beginnen. Ten afscheid heb ik daar en toen mijn (en hun) afschuw uitgesproken voor de juridische hoofdrolspelers van het proces. De tegenstanders hebben onmiddellijk geprobeerd om te doen alsof ik alle rechters (in het algemeen) had bedreigd. Men moet er echter mijn woorden maar eens op nalezen. Ik trek er geen een van terug. Onkelinx liet een speciaal onderzoek instellen maar zonder gevolg. Blijkbaar was ik toch jurist genoeg gebleven om te weten wat ik kon zeggen en hoe ver ik kon gaan bij het zeggen van de waarheid.

Het is daarom dat wij zullen overleven, dankzij de kiezers van Vlaanderen voor wie de blote feiten en de harde waarheid altijd zwaarder doorwegen dan al die onrechtvaardige wetten en… onrechtvaardige rechters.

Waarheid en vrijheid van meningsuiting. Daar ging het tenslotte om. Vergeet dat niet. Ze mogen de meest gemene middelen in stelling brengen, de meest onrechtvaardige en gevaarlijke onzin op ons afvuren: uiteindelijk overwint de waarheid. De waarheid heeft een kracht die door niks wordt tegengehouden. Men kan de waarheid, de vrije meningsuiting net zomin als de gang van de geschiedenis tegenhouden. Daardoor hebben wij een kracht die ons uiteindelijk oneindig veel sterker maakt dan alle wetten en onrechtvaardigheden die in de loop van dit griezelige proces tegen ons zijn gebruikt.

GEROLF ANNEMANS

Fractieleider in de Kamer van Volksvertegenwoordigers

25

Citaten “Ondanks alle verklaringen over de scheiding der machten en de voorkeur voor een politieke strijd, zijn de Vlaamse partijen wel degelijk betrokken (geweest) bij de juridische strijd tegen het Vlaams Blok. Dat dit vooral op initiatief van de PS was, geeft een communautair tintje aan de ‘Vlaamse’ affaire.” Politicoloog Cas Mudde in De Tijd van 23 april 2004

“Het is gênant te moeten vaststellen dat magistraten zich lenen tot medewerking aan een politieke wurggreep.” Publicist Manu Ruys in De Tijd van 26 april 2004

“In elk geval is het Gentse proces tegen de vzw’s van het Vlaams Blok in een recordtempo behandeld. Op 18 november 2003 verbrak het Hof van Cassatie het arrest van het Hof van Beroep van Brussel, dat zich onbevoegd had verklaard. Begin december 2003 werd de begindatum al meegedeeld: 1 maart 2004. Dit is een recordtempo, dat onmogelijk is, zelfs als er geen gerechtelijke achterstand zou bestaan. Er is dus ingegrepen om het tweede beroep met spoed te behandelen. Alleen de minister van Justitie (Laurette Onkelinx, PS) kan en mag dat doen. (…) Als de zaak gewoon op de rol was geplaatst, werd er niet voor 2005 gepleit.” Journalist Roger Van Houtte in Gazet van Antwerpen van 30 april 2004

26

4

Een juridische draak

“Ik denk niet dat ik overdrijf. Het Vlaams Blok-arrest is een voorbeeld van pseudorechtspraak, die met het spreken van recht niets te maken heeft.” Advocaat Fernand Keuleneer in Tertio van 28 april 2004 27

Dik arrest, goed arrest? De veroordeling van het Vlaams Blok kwam de politiek goed uit, maar de traditionele partijen probeerden hun opluchting en vreugde niet al te luid van de daken te schreeuwen. Dat zou de twijfels over het eerlijke verloop van het proces alleen maar nog meer voedsel geven. In een aantal kranten daarentegen werd het arrest van Gent enthousiast toegejuicht. Het was een dik arrest en dus ook een goed arrest… ‘De rechters hebben hun huiswerk goed gemaakt’. ‘Er valt geen speld tussen te krijgen’. Rolf Falter, die als journalist bij De Standaard een overstapje maakte

naar een kabinet van Verhofstadt maar later terugkeerde naar de pers, sprak vol lof over “de grote degelijkheid” van het arrest en “een ijzersterke logica” (De Tijd, 29 april 2004). Het arrest van Gent werd her en der geprezen als ‘goed onderbouwd’ en ‘genuanceerd’, maar is dat wel zo? Of hebben sommige commentatoren zich vooral laten leiden door hun haast onoverwinnelijke afkeer voor het Vlaams Blok? Daar lijkt het sterk op, want ook puur juridisch valt er nogal wat aan te merken op de bewuste uitspraak van de rechters van Gent. We beperken ons tot de essentie.

Geen politiek proces? Een belangrijk deel van het debat spitste zich toe op de vraag of het hier om een politiek proces ging en of de rechtbank wel bevoegd was. Wij vroegen een korte reactie aan mr. Rob Verreycken, één van de advocaten van het Vlaams Blok. “De vordering tegen het Vlaams Blok was politiek, omdat men stelde dat de slagzin ‘eigen volk eerst’, ofwel het verkiezen van je eigen cultuur en gemeenschap boven een andere, op zich reeds een ‘racistisch’ misdrijf zou zijn. Aldus werd beweerd dat het hele Vlaams-nationalisme, en eigenlijk elke vorm van vaderlandsliefde of patriottisme, strafbaar is op basis van de huidige ‘antiracisme’-wetgeving. Want wat anders is de kern van elk nationalisme, dan dat men de eigen cultuur en identiteit verkiest boven een andere, en dat men deze bijgevolg wil bewaren, verdedigen en waar nodig voorrang geven? In Ierland noemt de nationalistische partij zich Sinn Féin – ‘wij zelf ’. In Turkije verschijnt een krant met elke 28

dag op de voorpagina de slagzin: ‘Turkije aan de Turken’. Allemaal racisten? Natuurlijk niet – tenzij men, zoals de hysterische linkerzijde doet, elk nationalisme als onwettig gaat beschouwen… Maar dit was ook een politiek proces in de juridische wereld, omdat het recht nadrukkelijk het begrip ‘politiek misdrijf ’ kent: een misdrijf dat door zijn aard zozeer is verbonden met de politieke context, dat het niet los daarvan kan beoordeeld worden. Daarom vertrouwt de wet dat toe aan het Assisenhof, zodat de burgers kunnen oordelen – en niet aan beroepsrechters, die – zoals in Gent gebleken is – door hun eigen politieke mening kunnen verblind worden.” Rob Verreycken Vlaams Volksvertegenwoordiger

Geen ‘persmisdrijf’?

Selectieve keuze

De advocaten van het Vlaams Blok hebben steeds aangevoerd dat de feiten waarvan sprake was in de aanklacht, onder de categorie ‘persmisdrijf ’ vallen. En ‘persmisdrijven’ worden in dit land behandeld door het Hof van Assisen, met andere woorden een volksjury. Omdat een veroordeling door zo’n jury

Met de in de aanklacht gebruikte citaten is er trouwens wel meer aan de hand. Zo gaat het vaak om totaal uit de context gerukte en verkeerd geïnterpreteerde citaten. Advocaat Fernand Keuleneer (Tertio, 28.04.2004): “Ten gronde bekijkt het Hof enerzijds een selectie uit de Blok-propaganda, anderzijds het Blok-programma om uit te maken of er sprake is van strafbare feiten.”

lang niet zeker was, moest ten allen prijze voorkomen worden dat het Vlaams Blok werd doorverwezen naar het Hof van Assisen. Ook daar heeft de wetgever een aardigheidje op gevonden. Het zogenaamde ‘racisme’ werd aan Assisen onttrokken en ‘gecorrectionaliseerd’. Het argument dat het mogelijk zou gaan om een persmisdrijf werd overigens door de beroepsrechters van tafel geveegd. Dat is op zijn minst merkwaardig te noemen, want de veroordeling berust voornamelijk op uittreksels uit allerhande publicaties van het Vlaams Blok. Hoezo, geen persmisdrijf?

Het Hof concludeert dat de geviseerde vereniging “de waarden geldend in een democratische, vrije en pluralistische samenleving niet naleefde, doordat deze een door racisme en xenofobie ingegeven systematische haatcampagne tegen de allochtone bevolking van het land, inzonderheid tegen de Turken en Noord-Afrikanen, voerde en hierbij tevens ten aanzien van zelfde bevolkingsgroep zeer discriminerende voorstellen formuleerde.” “Om tot die conclusie te komen”, zo schrijft Keuleneer verder, “ ‘onderzoekt’ het Hof een aantal pamfletten en programmabrochures van de partij. Met welke criteria dat onderzoek gebeurt, blijft verborgen.” Nog straffer is ook het feit dat het Vlaams Blok werd veroordeeld op grond van citaten die noch in de dagvaarding, noch tijdens het proces zijn aangevoerd. Dit is juridisch hoogst bedenkelijk. Het lijkt er sterk op dat het Hof elke uitspraak die het vertekende beeld van het Vlaams Blok als ‘racistische’ partij kon weerleggen en dus ook een veroordeling in de weg zou staan, ten onrechte als niet terzake van tafel werd geveegd. Maar daarover later meer.

29

Het ‘zondebokmechanisme’ Het arrest van Gent stelt dat het Vlaams Blok bij het voeren van zijn propaganda “op openlijke en systematische wijze” het zogenaamde “zondebokmechanisme” hanteert, met de uitdrukkelijke bedoeling “door de daarbij gehanteerde slogantaal of sarcasme, de bevolking aan te zetten tot vreemdelingenhaat en warm te maken voor de voorgestelde discriminerende maatregelen”. Fernand Keuleneer ergert zich aan de argumentatie van de rechters: “Zondebokmechanisme is bij mijn weten geen juridisch begrip”. “Men kan het Hof de gave der creativiteit niet ontzeggen,” merkt advocaat Jos De Man met enig sarcasme op. “Deze term komt noch in de tekst van de racismewet, noch in andere wetteksten, noch in de rechtspraak voor” (www.ovv. be, rubriek ‘juridische bijdragen’).

Intentieproces De beroepsrechters omschreven het zondebokmechanisme als volgt: “Er wordt in de naar het grote publiek toe gevoerde propaganda een hatelijk beeld van de ‘vreemdelingen’ opgehangen, teneinde bij de bevolking (al dan niet latent reeds aanwezige) gevoelens van vreemdelingenhaat aan te wakkeren, te onderhouden en op de spits te drijven”. Volgens de rechters is het niet de bedoeling van het Vlaams Blok om de bevolking te informeren, maar om aan te zetten tot vreemdelingenhaat. Maar een politieke partij - élke partij - voert vanzelfsprekend propaganda om te informeren en de kiezer(s) te overtuigen. “Dat de auteurs van de ge30

wraakte teksten de bedoeling hadden om haat te zaaien, kan gewoon niet bewezen worden,” stelt Jos De Man terecht. Als er al sprake is van een zondebok, lijkt dat eerder het Vlaams Blok te zijn. De traditionele partijen en het Centrum van Johan Leman hadden immers een zondebok nodig voor het mislukte integratiebeleid. Dié voorspelbare zondebok vonden ze in het Vlaams Blok.

“Deerlijk mislukt” “Je kon verwachten dat het Hof zou nagaan of er op plaatsen waar de Blok-propaganda verspreid werd, agressie tegenover vreemdelingen is ontstaan of eventueel is toegenomen. Indien wel, dan zou dat een betrouwbare aanwijzing kunnen zijn. Indien niet, dan rijst de vraag of de propaganda die geen hatelijk effect heeft wel zo hatelijk is. Dan gaat het louter om de beoordeling van de intentie, en daar lijkt mij het voordeel van de twijfel te moeten spelen. Het Hof maakt die afweging echter niet, want het stelt zelfs de vraag niet.” (Fernand Keuleneer in Tertio) De rechters gaan uit van een strafbare intentie, de gedachte dat de bewuste publicaties en het bekend maken van feiten ingegeven zou zijn door racisme en xenofobie. Maar, zoals gezegd, dat is nu eenmaal niet te bewijzen. Of, zoals Jos De Man opmerkt: “Als het Vlaams Blok werkelijk systematisch en eenzijdig heeft aangezet tot vreemdelingenhaat, dan is het in zijn opzet zelfs deerlijk mislukt. Het zijn niét de Vlamingen die van rassenhaat hebben blijk gegeven.”

Citaten “Het Vlaams Blok is zelf geen partij in deze rechtszaak. Haar leiders evenmin. Toch noemt het Gentse Hof het Blok een racistische vereniging, hoewel het nooit veroordeeld is voor racisme en zijn leiders al evenmin. Het Blok kon zich niet verdedigen voor het Gentse Hof en dat schendt het recht op een eerlijk proces. De mensenrechten gelden ook voor extreem-rechts.” Journalist John De Wit in Gazet van Antwerpen van 9 november 2004

“Het gaat slechts om het Vlaams Blok tot 29 januari 2001. Op al wat daarna komt heeft het arrest geen betrekking. Het Vlaams Blok van nu heeft een andere beginselverklaring dan in 2001 en het zeventigpuntenprogramma is weg. Het Blok is dus een andere partij.” Journalist John De Wit in Gazet van Antwerpen van 10 november 2004

31

32

5

Aanslag op de vrije meningsuiting

“Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven.” Artikel 19 uit de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens 33 33

De moord op Theo van Gogh Op 2 november 2004, ruim twee jaar na de moord op Pim Fortuyn en amper een week voor de definitieve veroordeling van het Vlaams Blok, werd de bekende columnist en filmmaker Theo van Gogh in Amsterdam op klaarlichte dag afgemaakt. Vermoord omwille van zijn overtuiging. Bij Fortuyn kwamen de kogels van links, bij van Gogh werden ze afgevuurd door een jonge en fanatieke moslim van Marokkaanse afkomst. Die sneed op rituele wijze ook nog even de keel over van het slachtoffer en stak met een mes een testament op de borst van van Gogh. Nederland reageerde geschokt en al snel ontspon zich ook een verhit debat over de grenzen van de vrije meningsuiting. Vooral in migrantenkringen en hun belangenorganisaties, maar ook in de media, was te horen dat van Gogh – die zich erg kritisch en niet altijd even smaakvol heeft uitgelaten over de islam – te ver was gegaan. De kreet “hij heeft het zelf gezocht” was niet uit de lucht.

Hypocriete reacties De moord op Theo van Gogh zou ook in ons land voor schokgolven zorgen. In de Vlaamse pers verschenen verontwaardigde commentaren van journalisten. Allemaal riepen ze op om de vrije meningsuiting te beschermen. “Als geweld leidt tot een gefnuikt debat over de organisatie van onze complexe samenleving, zijn we allen gijzelaars. De vrije meningsuiting, hoe irritant ook, moet tot elke prijs verdedigd worden.” (Bart Sturtewagen in De Standaard).

34

“Vrijheid van meningsuiting is er niet in de eerste plaats voor meningen die ons welgevallig zijn, maar eerst en vooral voor die meningen ‘die schokken en verontrusten’, zoals het in de arresten van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens bij herhaling wordt uitgedrukt.” (Yves Desmet in De Morgen). “Het debat (over de multiculturele samenleving en de islam) moet gevoerd worden in de stijl die iedereen het best past. Verzoenend, dialogerend, maar ook provocerend en uitdagend. Dat is één van de pijlers waarop onze samenleving berust,” aldus een vermanende Desmet. Laat het nu uitgerekend de krant De Morgen zijn die het debat over de multiculturele samenleving zo lang en zo vaak in de kiem heeft gesmoord. Of zoals partijvoorzitter Frank Vanhecke in zijn internetcolumn mocht schrijven: “Schizofrenie lijkt een hardnekkig kwaaltje dat wel vaker zijn kop opsteekt in journalistieke kringen”.

Vrije meningsuiting en de multiculturele samenleving Vrije meningsuiting en multiculturalisme gaan niet goed samen. Pim Fortuyn en Theo van Gogh bekochten hun ongezouten kritiek op de minder fraaie trekjes van de multiculturele samenleving en de islam met hun leven. “In Nederland wordt de vrije meningsuiting met revolvers bedreigd door religieuze en politieke fanatici. In eigen land blijven de wapens voorlopig in de schuif, maar is het de regering zelf die bij middel van politieke processen tegen de grootste partij van het land

de vrije meningsuiting op de helling zet. De wapens verschillen, maar het blijft wèl een aanslag”. (Frank Vanhecke in zijn internetcolumn, 04.11.2005) Nee, vrije meningsuiting is geen blanco cheque, geen vrijbrief voor het beledigen van bevolkingsgroepen. Maar, zoals een Nederlandse commentator onlangs schreef: als de gemeenschap met de langste tenen straks gaat bepalen wat er nog gezegd mag worden, zijn we snel uitgepraat…

‘Freedom of speech’ voor… Abou Jahjah Hij is intussen wat uit het beeld verdwenen, maar we hoeven Dyab Abou Jahjah wel niet meer voor te stellen. De omstreden leider van de Arabisch Europese Liga liet zich in een interview met het weekblad Knack (21.08.2002) ontvallen dat het Arabisch

dringend erkend moet worden als officiële vierde landstaal. Een dwaasheid? Jazeker, maar in een democratie hebben mensen het recht om stommiteiten te verkondigen. Het bleef trouwens niet bij die éne provocatie. Zo verklaarde Jahjah ook nog dat ‘Vlamingen zich maar eens dringend moeten aanpassen aan de multiculturele realiteit’. “Wie dat niet kan of wil, moet maar verhuizen”. Alstublieft! Autochtonen, aanpassen of opkrassen! Yves Desmet hield in De Morgen een pleidooi om de ‘freedom of speech’ van Abou Jahjah te respecteren. Dyab werd niet verontrust en niet voor de rechtbank gedaagd. En dat hoeft ook niet. Maar, waarom mag Abou Jahjah wel tegenover autochtonen zeggen dat ze zich moeten aanpassen? Terwijl het Vlaams Blok werd veroordeeld omdat het net hetzelfde eist van allochtonen…

Mag alles gezegd worden? Vrije meningsuiting is er in de eerste plaats voor mensen of standpunten waar je het niet mee eens bent. En dus heeft Abou Jahjah het recht om te zeggen wat hij zegt. Net zoals wij het recht moeten hebben te zeggen wat we denken. Moeten of mogen er dan geen grenzen gesteld worden aan de vrije meningsuiting? Wat ons betreft niet. Dat is net het verschil tussen een democratie en een totalitair of dictatoriaal regime. Jurist Bart Servaes pleit voor een duidelijke en “algemeen aanvaarde rechtspraak die alle meningen absoluut beschermt tegen elk overheidsingrijpen”. Servaes haalt zwaar uit naar de overheid die het vermeende ‘racisme’ aangrijpt om de vrije meningsuiting aan banden te leggen. “Men zegt vandaag dat de vrijheid 35

van meningsuiting moet beperkt worden tot in een democratie tolereerbare meningen. Dat is fout, want juist daar begint de vrijheid van meningsuiting. De vrijheid van meningsuiting heeft geen enkele waarde als die voorbehouden blijft aan hen die opinies voorstaan die iedereen en/of de gevestigde orde goed en aanvaardbaar vinden.”

Grenzen aan de vrije meningsuiting? Is er dan helemaal geen enkele te verantwoorden beperking? Jawel, personen die zich gekrenkt voelen in hun eer, kunnen zich tot de rechtbank wenden en klacht neerleggen wegens laster en eerroof. Daarnaast is er voor ons maar één mogelijke beperking van het recht op vrije meningsuiting en dat is het oproepen tot geweld. Na de moord op Theo van Gogh schreef journalist Bart Sturtewagen (De Standaard, 03.11.2004): “We kunnen niet toestaan dat onder dreiging van geweld zaken niet meer kunnen worden gezegd. Ook stommiteiten, overdrijvingen en brutaliteiten behoren ertoe. Niet alleen wie netjes op zijn beurt wacht en met twee woorden spreekt, mag meedoen. Maar bij geweld ligt de grens.” Zo is dat. Dat is ook altijd het standpunt geweest van het Vlaams Blok. In meer dan 25 jaar politieke strijd hebben wij nooit en nergens opgeroepen tot geweld. Laat daar geen twijfel over bestaan: racisme is dom en verwerpelijk en moet bestraft worden. Maar, en dat zeggen wij met evenveel overtuiging: de gedachten zijn vrij! Gedachten, standpunten en meningen mogen nooit strafbaar zijn in een democratie. Alleen daden kunnen dat zijn. 36

Onkelinx en ‘De weg van de islam’ Het boek ‘De weg van de islam’ zorgde voor heel wat deining in Nederland. Aanleiding zijn de daarin gepubliceerde doodsbedreigingen aan het adres van homo’s en ongelovigen. Wij citeren: “Homo’s verdienen de doodstraf. Dood hen.” Er staat zelfs in hoe dat het best gebeurt: “door het hoogste gebouw in de buurt te zoeken, waarna men ze vanaf het terras met het hoofd naar beneden gooit, vervolgens doodt men ze met stenen.” Ook ‘ongelovigen’ moeten zich zorgen maken. “Dood hen. Het is de plicht van iedere moslim die onder invloed van een ongelovige vandaan wil komen om een vrome leider te kiezen.

Daarna kan hij de strijd aangaan met alle middelen, van woorden tot wapens.” Een parlementaire meerderheid in Nederland besliste het boek uit de rekken te halen. Maar daar wou Laurette Onkelinx (PS), in België minister van Justitie, absoluut niet van weten: “Een verbod zou het broze evenwicht tussen bepaalde culturen kunnen verstoren.” Bovendien verdedigde ze haar weigering om op te treden met een verwijzing naar… het recht op vrije meningsuiting: “De vrijheid van meningsuiting is één van de fundamenten van de democratische maatschappij. Onder voorbehoud van par. 2 van art. 10 geldt dit niet alleen voor informatie of ideeën die gunstig worden ontvangen, of die beschouwd worden als zijnde ongevaarlijk of waartegen men onverschillig staat, maar eveneens voor die welke aanstoot geven, choqueren of onrust verwekken…” Dat argument werd niét gehoord in de juridische oorlog tegen het Vlaams Blok. Maar dat is nog niet alles. Onkelinx gaf toe dat boeken als ‘De weg van de islam’ al jaren verkocht worden in ons land en knoopt daaraan de conclusie vast dat er eigenlijk niets aan de hand is: “Volgens de informatie die mij werd verstrekt, doen dergelijke teksten reeds meerdere jaren de ronde op ons grondgebied en zijn zij vrij verkrijgbaar in bepaalde islamitische boekhandels in ons land. Voor zover mij bekend heeft dit echter geen aanleiding gegeven tot afwijkend gedrag bij leden van de islamitische gemeenschap.” Mogen we de redenering van de Justitieminister even doortrekken? De ‘Blokpropaganda’ wordt al jaren verspreid in alle brievenbussen van Vlaanderen. Voor zover bekend heeft dit bij leden, kiezers of aanhan-

gers van het Vlaams Blok geen aanleiding gegeven tot een golf van geweld tegen vreemdelingen. Waarom hebben de rechters van Gent ons dan niet vrijgesproken? Omdat de politiek in ons land beslist had dat barbertje moest hangen.

Twee maten en twee gewichten Het is merkwaardig dat uitgerekend Laurette Onkelinx zich opwerpt als een vurige verdediger van de vrije meningsuiting. Was het Onkelinx niet die ervoor zorgde dat het proces tegen het Vlaams Blok absolute voorrang kreeg bij het Hof van Beroep te Gent? Was het Onkelinx niet die de veroordeling van de partij uitbundig heeft toegejuicht? En is het niet Onkelinx die er straks voor wil zorgen dat het Vlaams Belang van zijn subsidies wordt beroofd en dat De Post niet langer partijpublicaties mag verdelen? Is het niet bizar? De regelrechte oproep tot het doden van homo’s en ongelovigen valt onder de vrije meningsuiting, en de auteurs worden ongemoeid gelaten. De rechtmatige eis “aanpassen of terugkeren” wordt gebrandmerkt als ‘racisme’. Hoeft het nog gezegd dat er een reukje hangt aan het fameuze ‘Blok-arrest’? Journalist Roger Van Houtte haalde in een commentaar (Gazet van Antwerpen, 30.04.2004) zwaar uit naar de politieke hypocrisie en het meten met twee maten en twee gewichten: “Het Vlaams Blok heeft in blaadjes, pamfletten en spotprenten vreemdelingen geschoffeerd, maar oproepen tot massale moordpartijen heb ik nooit gelezen. De moslimfundamentalisten mogen wel oproepen tot dergelijke haat. Zolang de lijken niet op de kasseien liggen, zal hùn vrije meningsuiting heilig zijn. Dit is beschamend in37

consequent en onvoorstelbaar hypocriet. Alleen maar omdat de islamieten in Franstalig België voor de PS stemmen, mogen de fundamentalisten alles.”

Van Turkije tot Wallonië Het omstreden ‘Blok-arrest’ zou wel eens verstrekkende gevolgen kunnen hebben. Zo vroeg een bezorgde lezer zich in de krant af of het nog toegelaten was om zich uit te spreken tegen de toetreding van Turkije tot de Europese Unie. Of maakt men zich dan ook al schuldig aan ‘racisme’?

En er zitten ook communautaire addertjes onder het gras. Het kan in dit land haast niet anders. Journalist Rolf Falter waarschuwde voor het “hellend vlak van het opiniedelict”. Het louter verkondigen van de assimilatiegedachte kan vervolgd worden. Falter vreest dat die ruime interpretatie van de racismewet door Franstaligen misbruikt kan worden om de eentaligheid van Vlaanderen in vraag te stellen en de positie van de Vlamingen in de rand rond Brussel verder te ondermijnen. Christian Van Eycken – de Franstalige burgemees-

Citaten “Mijn vrees is dat de vrije meningsuiting op sluipende wijze verder in de verdrukking zal komen. Vandaag gaat het zogezegd om uitingen van racisme en xenofobie. Wat zal het morgen zijn.” Em. Prof. Robert Senelle in De Standaard van 30 januari 1999

“Tweehonderd jaar na Voltaire hebben we blijkbaar weinig geleerd. De Franse filosoof schreef aan zijn intellectuele tegenstander Helvetius: “Wat u zegt, keur ik af. Maar uw recht om het te zeggen, zal ik tot der dood verdedigen’. De man wist allang dat macht en machthebbers moeten worden beteugeld, niet meningen en opvattingen.” VLD-senator Jean-Marie Dedecker in Dag Allemaal van 7 november 2000

“Vooral onder de regering-Verhofstadt werd België het braafste jongetje in de Europese anti-racismeklas (…). België evolueert naar een van de meest repressieve landen voor politiek andersdenkenden.” Politicoloog Cas Mudde in De Standaard van 27 februari 2003 38

ter van Linkebeek en in het Vlaams Parlement verkozen voor het FDF – liet meteen na de veroordeling verstaan dat het zogenaamde ‘racisme’ van het Vlaams Blok en de ‘onverdraagzaamheid’ tegenover de Franstaligen één pot nat is: “De boodschap is dezelfde: aanpassen of verhuizen”… Het is bekend dat de Franstalige partijen hun achterban in Vlaams-Brabant voortdurend voorhouden dat ze zich helemaal niet hoeven aan te passen. De rechtbank in Gent – ‘toevallig’ behoorde één van hen, Alain Smetryns, tot een Franstalige serviceclub - heeft hen daarbij nieuwe munitie geleverd…

Onze Vlaamsgezinde vrienden van de N-VA kregen overigens ook al te maken met de moderne heksenjacht. Toen zij in Hasselt miniatuurautootjes gingen uitdelen om te protesteren tegen de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië kregen ze prompt een klacht wegens ‘racisme’ aan de broek gesmeerd. U ziet hoe ver het kan gaan. Voor je het weet is straks iederéén racist.

“Ten tijde van de Amerikaanse senator McCarthy, begin jaren ’50, zagen duizenden hun leven en carrière vernietigd wegens wat ze al eens zouden kunnen denken. Vandaag duikt de censuur weer op. Deze keer in Europa in het algemeen, en in België in het bijzonder.” Bart Servaes, jurist in Washington DC en voorheen advocaat bij de Brusselse balie, in De Tijd van 20 november 2003

“In een democratie horen meningen vrij te zijn, ook als ze ons niet zinnen. De enige rechters die daarover hebben te oordelen, zijn de kiezers. België dreigt nu de reputatie te krijgen van een land waar de vrije meningsuiting in gevaar is.” Journalist Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws van 22 april 2004

“Ik ben nooit gelukkig geweest met de antiracismewet. Ad-hoc-wetten zijn zelden goede wetten, en de grondwet voor één welbepaalde zaak wijzigen, is gevaarlijk en juridisch niet zindelijk. Ik vind dat er niet teveel beperkingen aan de vrije meningsuiting mogen worden opgelegd, zolang men standpunten verkondigt en geen daden stelt. Zolang het Blok geen pogroms tegen vreemdelingen organiseert, moet het kunnen verkondigen wat het wil, ook als het de grootste idiotieën zijn.” Hugo Schiltz in Knack van 28 april 2004 39

Het Belgische koningshuis verklaarde meermaals de oorlog aan het Vlaams Blok.

40

6

De uitschakeling van de Vlaamse onafhankelijkheidspartij

“Het vermeend ‘racisme’ van het Vlaams Blok was maar een excuus. De échte reden waarom de Belgische autoriteiten het Vlaams Blok al jaren vervolgen, heeft niets te maken met racisme of de rechten van allochtonen. Het is omdat de partij ijvert voor de Belgische boedelscheiding en de vestiging van een Vlaamse republiek.” Stephen Pollard, journalist en adviseur van de Britse premier Tony Blair, in The Times van 24 april 2004 41 41

De spreekwoordelijke stok Het spreekt voor zich dat het vreemdelingenprobleem en de mislukte integratie altijd een prominente plaats hebben ingenomen in de publicaties en het partijprogramma van het Vlaams Blok. Over de gebruikte stijl en woordkeuze kan men inderdaad van mening verschillen, maar dat het Vlaams Blok de problemen niet heeft uitgevonden wordt nu zelfs door de meeste tegenstanders openlijk toegegeven. “Hun analyse klopt wel, maar hun oplossingen niet,” heet het dan. Dat laatste moet nog altijd bewezen worden. Vast staat wel dat sommige standpunten of voorstellen waarvoor het Vlaams Blok door de rechters van Gent aan de schandpaal werd genageld, in het verleden werden verdedigd of vandaag worden uitgevoerd door politici van andere partijen. Toch werden of worden zij nooit verontrust. Die nuchtere vaststelling haalt dan ook de bewering onderuit dat het Vlaams Blok wegens ‘racisme’ werd veroordeeld. ‘Racisme’ was niet meer dan het schaamlapje waarachter de rechters zich konden verschuilen. ‘Racisme’ was de stok die de politiek nodig had en ook gebruikte om de hond te slaan.

Het is dan ook helemaal niet verwonderlijk dat de aanvalsplannen voor de gerechtelijke oorlog tegen het Vlaams Blok in het hoofdkwartier van de Parti Socialiste en op het kabinet van PS-Justitieminister Laurette Onkelinx werden uitgetekend. Dit is meer dan een vage complottheorie, maar wordt ook door een ‘onverdachte bron’ bevestigd. Zo hamerde Johan Leman er in de aanloop naar de verkiezingen van 1999 - en bevreesd voor de mogelijkheid dat het Vlaams Blok in Brussel aan Vlaamse kant wel eens de absolute meerderheid zou kunnen halen - op om de anti-campagne niet te veel te richten op het vermeende ‘racisme’ van de partij, maar

De échte reden Maar als ‘racisme’ niet meer was dan een voorwendsel, een goedkoop alibi om het Vlaams Blok te vervolgen, te veroordelen en buiten de wet te stellen… wat was dan de échte reden? De échte reden is dat het Vlaams Blok een bedreiging was geworden voor het Belgische status quo, voor het instandhouden van de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië en uiteindelijk voor het voortbestaan van België zelf. 42

eerder op het feit dat het Vlaams Blok “België wil opblazen”. Leman ging ervan uit dat de Franstalige kiezers in Brussel die het zouden overwegen om voor het Vlaams Blok te stemmen, eerder daardoor afgeschrikt konden worden dan door het aanklagen van een vreemdelingendiscours waar zij het mogelijk mee eens waren. “Men moet aan de mensen de waarheid

met geen woord over de veroordeling van het Vlaams Blok, maar verwees wel uitdrukkelijk naar ons radicaal Vlaamse programma: “het Vlaams Blok wil de splitsing van de sociale zekerheid en daar kan geen sprake van zijn”…

Filip De Taaie

De splitsing van de Belgische sociale zekerheid was voor Leterme onbespreekbaar.

Het kwam na de bewuste verkiezingen tot een bizarre en hoogst vermakelijke rel tussen een telg van het koningshuis en het Vlaams Blok. Aanleiding was een handelsmissie naar China. Niemand minder dan prins Filip zou aan het hoofd van de Belgische delegatie staan. Maakte ook deel uit van de delegatie: Christian Morel. Mijnheer Morel - de voormalige grote baas van Alcatel en als eerste Westerling uitge-

zeggen. Wat is de waarheid dan? Wel, dat het doel van het Blok de onbestuurbaarheid van Brussel, en daarna de onbestuurbaarheid van het land is.”

Op de koffie bij Leterme Na de spectaculaire verkiezingsoverwinning van het Vlaams Blok op 13 juni 2004, zal het voor Yves Leterme ook wel duidelijk geweest zijn dat hij de grootste partij van Vlaanderen niet zomaar kon blijven negeren. En dus werden Frank Vanhecke, Filip Dewinter en Gerolf Annemans uitgenodigd op de koffie. Echt van harte was het niet en de camera’s werden op een veilige afstand gehouden. Het gesprek heeft ook niet lang geduurd. Onze gesprekspartner was niet echt geïnteresseerd. In een korte reactie op het afspringen van de besprekingen, zou Yves Leterme verklaren waarom het water tussen CD&V en Vlaams Blok te diep was. Hij sprak

Het Koningshuis kl ampt zich uit eige nbelang vast aan de Belgisc he staatsstructuur. 43

roepen tot ereburger van Shanghai - wordt algemeen beschouwd als dé autoriteit inzake handelsbetrekkingen met het Verre Oosten. Tot zover niets aan de hand. Maar mijnheer Morel zat in een rolstoel en vroeg zijn dochter om mee te gaan om haar vader te helpen. En dan komt de aap uit de mouw. Dochter Marie-Rose Morel zetelt sinds de verkiezingen van 13 juni 2004 voor het Vlaams Blok in het Vlaams Parlement. Grote consternatie. Groot diplomatiek probleem. Vanuit

kringen rond het Hof en uit de politiek worden niet mis te verstane signalen uitgestuurd dat dochter Morel ongewenst is. Vader Morel zelf thuislaten, kunnen ze aan de Chinese gastheren onmogelijk uitleggen en dus wordt er koortsachtig aan een – Belgisch – compromis gewerkt. Uiteindelijk mag Marie-Rose haar vader begeleiden, maar ze moet wel op een veilige afstand van 50 meter van de prins blijven… Een Belgenmop waarmee het koningshuis zich niet alleen onsympathiek maar vooral onsterfelijk belachelijk heeft gemaakt.

Citaten “Om het Vlaams Blok dat straks 20 procent (intussen bijna 25 procent, nvdr.) van de kiezers vertegenwoordigt uit te schakelen, grijpen de Walen en het establishment naar meer bedenkelijke middelen. Op voorstel van de PS willen zij het VB financieel (parlementair) wurgen en het gerechtelijk laten veroordelen wegens ‘racisme’. De beschuldiging van ‘racisme’ is natuurlijk een voorwendsel. De andere partijen hebben trouwens de voorstellen ter zake van het VB grotendeels overgenomen. De ware reden is dat het VB de enige overblijvende partij is die opkomt voor een onafhankelijk Vlaanderen.” Voormalig VLD-politicus André Monteyne in De Tijd van 13 februari 2004

“Het Vlaams Blok is een tijdbom bestemd om het koninkrijk België te doen barsten.” Journalist Luc Delfosse in Le Soir van 22 april 2004

44 44

Maar de China-reis zou nog meer deining veroorzaken. Een weekblad pakte uit met een in China afgenomen interview met de gedoodverfde troonopvolger. Daarin liet prins Filip in zijn politieke kaarten kijken en verklaarde hij de oorlog aan het Vlaams Blok. Net als Leterme niét omdat wij zogezegd een racistische partij zouden zijn, maar… omdat wij het einde van België willen. “Er zijn partijen die dit land willen vernietigen, maar ik wil ze waarschuwen. Ze zullen met mij te maken krijgen.” De uitspraken van prins Filip werden door Franstalige politici en

de Waalse pers unaniem toegejuicht. In Vlaanderen daarentegen werden ze weggelachen, dom of zelfs een onaanvaardbare politieke inmenging genoemd. Het mag wel duidelijk zijn dat niét het vreemdelingenstandpunt, maar ons streven naar Vlaamse onafhankelijkheid de steen des aanstoots is en de échte reden waarom het Vlaams Blok de facto buiten de wet werd gesteld.

“In een parlementaire democratie moeten alle meningen, ook de politiek meest aanvechtbare, aan bod kunnen komen. De Belgische machtselite aanvaardt dat blijkbaar niet. Zij poogt de separatistische partij financieel droog te leggen en op termijn uit te schakelen, omdat zij van oordeel is dat het Blok staatsgevaarlijke opvattingen verkondigt.” Publicist Manu Ruys in De Tijd van 26 april 2004

“Is het zo vermetel te veronderstellen dat het Vlaams Blok ook en vooral wordt vermaledijd, geboycot en in een schutskring geneutraliseerd, omdat het onvoorwaardelijk en ondubbelzinnig opkomt voor een onafhankelijk Vlaanderen en bijna 800.000 kiezers (dat zijn er intussen 1 miljoen geworden, nvdr.) achter zich kon verenigen?” Publicist Manu Ruys in De Tijd van 26 april 2004

“Is het ondenkbaar dat een totaal compromisloos én republikeins separatisme voor de echte machten in dit land veel bedreigender is dan het schofferen van vreemdelingen?” Journalist Roger Van Houtte in Gazet van Antwerpen van 7 mei 2004 45

7

13 juni 2004: één miljoen kiezers voor het Vlaams Blok

“Op 21 april werden wij door Belgische rechters veroordeeld. Vandaag zijn wij door het Vlaamse volk vrijgesproken!” Voorzitter Frank Vanhecke in een eerste reactie op de historische verkiezingsoverwinning. 47

21 APRIL 2004: RECHTER OORDEELT 13 JUNI 2004: KIEZER OORDEELT

Een kwestie van vrije meningsuiting De veroordeling op 21 april 2004 – later bevestigd door het Hof van Cassatie – viel in volle verkiezingscampagne. Achter de schermen hoopten onze tegenstanders dat heel wat kiezers zouden afhaken nu de partij met de strop om de nek en het stigma van ‘racisme’ naar de stembus moest trekken. IJdele hoop, zo zou al snel blijken.

48

Het Vlaams Blok pakte na de veroordeling meteen uit met een campagne rond vrije meningsuiting. In heel Vlaanderen werden affiches geplakt met de slogan: ‘13 juni, een kwestie van vrije meningsuiting’. Sommige commentatoren ergerden zich rood en blauw aan de campagne, maar veel moeite hoefde de partij niet te doen om die boodschap verkocht te krijgen. De man en vrouw in de straat dachten er net zo over. Ze voelden met hun ellebogen aan dat het Vlaams Blok het slachtoffer dreigde te worden van een politieke moord. “Dat de Franstalige partijen en media unaniem, arrogant en triomfantelijk de veroordeling toejuichten, zal de argwaan in de Vlaamse opinie alleen maar aanscherpen,” stelde publicist Manu Ruys in De Tijd van 26 april 2004. Toen professor Matthias Storme – toenmalig bestuurslid van de N-VA en prominent jurist – in de pers ook nog verklaarde dat het “na deze veroordeling bijna een morele plicht is voor Vlaams-nationalisten om voor het Vlaams Blok te stemmen”, kreeg hij bakken modder over zich heen. In de Universiteit van Leuven gingen zelfs stemmen op om de rebelse professor te ontslaan. Waarmee nog maar eens bewezen werd dat de vrije meningsuiting in dit land inderdaad op de helling staat. Iets wat net voordien door de tegenstanders van het Vlaams Blok nog in alle toonaarden was tegengesproken…

Frank Vanhecke vraagt de vrijspraak In verkiezingsfolders en in verkiezingsspots op televisie riep Frank Vanhecke de Vlaamse kiezer op om de

veroordeling door een Belgische rechtbank ongedaan te maken en het Vlaams Blok vrij te spreken. Boudewijn Bouckaert - bekend rechtsprofessor en prominent VLD-lid - liet zich op de dag van de veroordeling al ontvallen: “Dit is een zwarte dag voor de vrije meningsuiting. De mensen zullen nu voor het Blok stemmen, puur om de democratie te beschermen.” Ook Bouckaert werd door het bestuur van zijn universiteit (UG) én door de VLD de mantel uitgeveegd en werd met aandrang verzocht zijn tegendraadse ideeën over het cordon sanitaire en het Vlaams Blok voortaan achter de kiezen te houden. De verkiezingen naderden en de zenuwachtigheid nam toe. In politieke hoofdkwartieren en op redactielokalen sloeg de aanvankelijke vreugde om in angstzweet. De vrees groeide dat het Belgische establishment zich met het proces en de veroordeling van het Vlaams Blok wel eens zwaar in eigen voet geschoten kon hebben.

Gentse rechters met billen bloot 13 juni 2004. Naarmate de verkiezingsresultaten binnensijpelen, zakt de stemming in de politieke hoofdkwartieren en de redactielokalen onder het vriespunt. Het Vlaams Blok had het Belgische establishment een ongeziene oplawaai verkocht en kreeg in Vlaanderen één miljoen stemmen. Bijna 1 op 4 Vlamingen verwijzen de gerechtelijke veroordeling naar de prullenmand. Walter Pauli in De Morgen (19.06.2004): “Het

Vlaams Blok ging in de campagne expliciet de krachtmeting aan met het gerecht, en dus met de instellingen. Of men dat graag hoort of niet, het Blok heeft gewonnen. Eén miljoen kiezers sloegen een bres in het gezag van het hof van beroep.” De traditionele partijen werden wakker met een zware kater. Het Belgische gerecht leed zwaar gezichtsverlies en likte zijn wonden. Een vrijspraak of onbevoegdheidsverklaring zou het gehavende blazoen nog meer toetakelen. Het Vlaams Blok verkeerde nog in een roes van de verkiezingsoverwinning maar de onvermijdelijke veroordeling van de grootste partij van Vlaanderen zat er aan te komen. Het doodvonnis viel uiteindelijk op 9 november 2004. 49

Citaten “De mensen zijn woedend op het anti-Vlaamse racisme dat gesteund wordt door het Centrum voor Racismebestrijding en ze gebruiken het enige wapen waarover ze nog beschikken: een Uilenspiegelstem voor de aartsvijand van de nieuwe inquisitie.” Publicist Eddy Daniels in HR-square van 1 juni 2004

“De stem van het volk voor het Blok is, paradoxaal genoeg, een stem die schreeuwt om democratie en tegen racisme en uitdrukken wil: “Zet die intellectuele oogkleppen af, die je verhinderen om te zien wat een onverdraagzaamheid van buiten Europa op ons afkomt.” Publicist Eddy Daniels in HR-Square van 1 juni 2004

“Als alleen nog genuanceerde standpunten mogen dan dreigt iedere partij een centrumpartij te worden en ieder debat melig. Na verloop van tijd valt de democratische discussie gewoon stil.” Journalist John De Wit in De Juristenkrant van 23 juni 2004

50

8

De geboorte van het Vlaams Belang

“Bovendien gaan de gevolgen van de veroordeling veel verder dan het knippen in de partijfinanciering. Op basis van het Gentse arrest kan immers elke mandataris van het Vlaams Blok, en uiteindelijk zelfs elk partijlid vervolgd en veroordeeld worden voor lidmaatschap van een racistische vereniging. De vraag is of het Vlaams Blok op termijn zo’n juridische guerrilla zou overleven.” Journalist Luc Standaert in Het Belang van Limburg van 11 september 2004 51

dakloos worden. Het mag dus duidelijk zijn: de oprichting van een nieuwe partij was absoluut noodzakelijk voor het voortbestaan van het partijpolitieke Vlaams-nationalisme. Het spreekt voor zich dat de partij na de veroordeling niet bij de pakken bleef zitten. Op 14 november 2004 besliste de Partijraad om het Vlaams Blok om te vormen tot een nieuwe partij. Een vernieuwde partij die - met een nieuwe naam, maar met dezelfde mensen en hetzelfde programma - groter en sterker dan ooit moet worden. Het Vlaams Belang was geboren.

De mythe van de gemiste kans Nogal wat commentatoren waren het er over eens dat de veroordeling en naamsverandering ‘een kans’ betekenden voor het Vlaams Blok om zich ‘aanvaardbaar’ te maken voor de andere politieke partijen.

Een nieuwe start De veroordeling van het Vlaams Blok kwam in feite neer op een partijverbod. Mocht het Vlaams Blok als partij zijn blijven bestaan, zouden onze tegenstanders ons het politieke leven onmogelijk hebben gemaakt. Zonder nieuwe partij zouden mandatarissen, kaderleden en militanten worden blootgesteld aan vervolgingen. Iedereen die dan nog zijn medewerking zou verlenen aan het Vlaams Blok, zou kunnen worden aangeklaagd. Dat werd ook openlijk gezegd door de regimepers. In geen geval mochten één miljoen Vlaamse kiezers 52

Journalist Luc Standaert: “De beginselverklaring (van het Vlaams Belang, nvdr.) zegt nu dat vreemdelingen de wetten moeten respecteren en ‘zich aanpassen aan onze cultuur, normen en waarden en aan principes zoals de scheiding tussen kerk en staat, de democratie, de vrije meningsuiting en de gelijkwaardigheid van man en vrouw.’ Wie daar niét mee akkoord gaat is zelf van twijfelachtig democratisch allooi.” (in Het Belang van Limburg van 8 november 2004) Zelfs de meest vijandige commentator moest toegeven dat er op het programma van het Vlaams Belang helemaal niets aan te merken valt: “De grote schoonmaak in de statuten is op zijn minst gezegd grondig gebeurd. (…) Een partij die naar dit programma leeft, kan wel radicaal-rechts maar bezwaarlijk nog anti-de-

mocratisch genoemd worden.” (Journalist Bart Eeckhout in De Morgen van 8 november 2004) Sommige commentatoren opperden zelfs voorzichtig dat onze mandatarissen nu “fatsoenlijke Belgische politici” zouden kunnen of willen worden. Van bij de geboorte van het Vlaams Belang werd elke mogelijke twijfel weggenomen. In een interview met het weekblad P-Magazine (27.09.2005) zette Gerolf Annemans nogmaals de puntjes op de ‘i’: “Wij hebben geen historische kans gemist. Die ‘historische kans’ heeft bij ons nooit bestaan. Die bestond alleen maar in de hoofden van enkele politieke commentatoren die hoopten of dachten dat het Vlaams Belang het Vlaams Blok ging afzweren om een grote, conservatieve partij voor Vlaanderen te worden. Wij hebben dat nooit zo gezien. Vanaf de veroordeling en de stichting van de nieuwe partij was ons credo: wij zijn dezelfde en we gaan dezelfde blijven. Wij veranderen alleen van naam omdat het moet. Niet uit vrije keuze.” Een ‘fatsoenlijke’ Belgische partij is immers een partij die de Belgische staat wil behouden. Een partij die de multiculturele utopie tot staatsgodsdienst verheft. Een partij die elke kritiek op het rampzalige knuffelbeleid voor vreemdelingen inslikt. Een partij die Vlamingen weigert te geven waar ze recht op hebben. Zo’n partij wil en zal het Vlaams Belang nooit worden.

De strijd gaat verder Over het programma van het Vlaams Belang waren onze kopstukken al even duidelijk. Gerolf Annemans:

“Wij gaan niet knoeien met het mandaat dat de kiezer ons gegeven heeft. (…) Het is in dezelfde sfeer dat we het Vlaams Belang hebben gesticht. We hadden een verantwoordelijkheid naar onze mensen om niet te verslappen. Aan de sirenenzang van de macht en die van de commentaarschrijvers hebben wij dan ook moeiteloos weerstaan.” Het programma van het Vlaams Belang is gewoon het programma van het Vlaams Blok zoals die partij deelnam aan de verkiezingen van 2003 en 2004. Natuurlijk is het programma van onze partij door de jaren geëvolueerd en geactualiseerd. Het 70-puntenplan waar onze tegenstanders graag naar verwijzen - en dat intussen bijna 15 jaar oud is - maakt al jaren geen deel meer uit van ons partijprogramma. Twintig jaar geleden pleitte het Vlaams Blok voor “de humane en begeleide terugkeer van de niet-Europese vreemdelingen naar hun land van herkomst”. Dat standpunt is al jaren aangepast aan de maatschappelijke realiteit. Onze partij steekt nu de hand uit naar vreemdelingen die hun lot willen verbinden aan dat van onze volksgemeenschap en Vlaming onder de Vlamingen willen worden. Het vreemdelingenstandpunt van vandaag - ‘aanpassen of terugkeren’, gekoppeld aan een echte immigratiestop - is streng maar rechtvaardig. Gerecht en politiek bleven echter ziende blind: het Vlaams Blok werd veroordeeld op basis van teksten van lang geleden. Dat is zonder meer intellectueel onaanvaardbaar. Men hoeft zich geen illusies te maken: het Vlaams Belang zal niet zwijgen over de multiculturele samenleving en de mislukte integratie. Wij blijven pleiten voor een harde aanpak van de criminaliteit en voor het recht om baas te zijn in eigen land. Onze partij 53

blijft het traditionele gezin verdedigen als hoeksteen van onze maatschappij. Het Vlaams Belang zet zijn democratische strijd voor een onafhankelijk Vlaanderen verder. Vlaamse onafhankelijkheid is immers de beste garantie voor het afdwingen van gerechtvaardigde Vlaamse eisen en het veilig stellen van onze welvaart, onze toekomst, onze Vlaamse belangen. Niét het Vlaams Belang heeft een cordon sanitaire rond één miljoen Vlamingen gelegd. Niét het Vlaams

Belang heeft zijn programma verkocht en verloochend om toch maar aan de macht te kunnen deelnemen. Het Vlaams Belang heeft dus helemaal geen ‘kans gemist’. Integendeel: onze partij is vandaag groter, eendrachtiger en sterker dan ooit. Onze mandatarissen hebben geen verantwoording af te leggen aan de andere politieke partijen, maar aan de Vlaamse kiezers.

Citaten “De Gentse rechter heeft het politiek correcte denken tot norm verheven. Dit arrest zal perverse effecten hebben voor onze democratie. Veel mensen zullen hun vertrouwen in de rechtsmacht als onafhankelijke instantie verliezen, nu die zich heeft laten gebruiken als instrument om politieke tegenstanders onderuit te halen.” Professor Boudewijn Bouckaert in De Morgen van 24 april 2004

“Door de meningen die een politieke partij mag uiten – en daarmee mag nastreven – in te perken, wordt het voor een deel van de kiezers onmogelijk om voor de partij van hun werkelijke keuze te stemmen. Hiermee zijn de verkiezingen niet meer volledig ‘free and fair’ en is het systeem niet voor volledig liberaal democratisch.” Politicoloog Cas Mudde in De Standaard van 7 mei 2004

54

9

De heksenjacht gaat verder

“Zo’n Annemans moet je voor de rechter slepen en onverkiesbaar maken. Exit Annemans. En als er een nieuwe Annemans komt: van voor af aan.” Marc Uyttendaele, echtgenoot van PS-minister Laurette Onkelinx, in Humo van 22 februari 2005 55 55

Het was de socialist Louis Tobback die ooit stelde dat het Vlaams Blok “met alle middelen” moest worden bestreden. Ook na de veroordeling ontwapenen de traditionele politieke partijen niet. De Belgische regimepartijen willen de Vlaamse onafhankelijkheidspartij muilkorven. Een arsenaal aan maatregelen tegen de opvolger van het Vlaams Blok maakt ondubbelzinnig duidelijk dat één en ander kadert in een hele operatie, die nu al vijftien jaar aan de gang is, om de Vlaams-nationale partij monddood te maken. Enkele voorbeelden.

Paria voor de pers Vlak na de veroordeling probeerden de regeringsgezinde media het Vlaams Blok al het definitieve nekschot te geven. Op de politieke redacties van VRT

en VTM werd druk overleg gepleegd over de houding die men zou aannemen jegens het Vlaams Blok. Beide zenders waren het er natuurlijk over eens dat het Vlaams Blok “geen partij als alle andere” was en zouden hun berichtgeving daaraan aanpassen. Alsof de vaderlandse media ons voordien wél eerlijk behandelden… “De media hebben het Vlaams Blok jarenlang een spuwbak voorgehouden” ijlde hoofdredacteur Rik Van Cauwelaert in Knack. De beruchte nota ‘De VRT en de democratische samenleving’, die bepaalt hoe onze partij van het VRTscherm moet worden gebannen, wordt nog aangescherpt. Enerzijds mogen VRT-journalisten niet langer debatten modereren die georganiseerd worden door het Vlaams Belang - daarmee roept de VRT-top Siegfried Bracke tot de orde, die eerder een debat tussen Jean-Marie Dedecker en Filip Dewinter had geleid. Anderzijds komen er nóg strengere regels voor het uitnodigen van Vlaams Belang-mandatarissen in zogenaamde duidingsprogramma’s. Voortaan mag niet langer een eindredacteur oordelen over de komst van een Vlaams Belang’er, maar moet de uitnodiging worden voorgelegd aan het college van hoofdredacteurs, de chef Binnenland én de eindredacteur. Jos Bouveroux, hoofdredacteur van het VRT-radionieuws: “Dat betekent dat we het Vlaams Belang ook in de toekomst niet behandelen als een gewone partij. De openbare omroep kan, gezien zijn decretale opdracht, geen instrument zijn voor het verspreiden van standpunten van partijen of bewegingen die openlijk oproepen tot discriminatie.” Dat de VRT - als openbare omroep decretaal verplicht om objectieve en neutrale berichtgeving te ver-

56

zorgen - de grootste partij van het land discrimineert, kan blijkbaar wél.

Een nieuw VRT-offensief De VRT verklaart begin 2005 openlijk de oorlog aan het Vlaams Belang en wil onze vertegenwoordigers uit de Raad van Bestuur zetten. “Het management van de openbare omroep heeft laten onderzoeken of het, na de veroordeling wegens racisme, juridisch mogelijk is om de vertegenwoordigers van het Vlaams Belang uit de Raad van Bestuur te weren” schrijft De Standaard op 13 januari. De VRT ging daarvoor te rade bij professor Voorhoof. Die professor is lid en juridisch adviseur van de ‘Liga voor de Mensenrechten’, een van de initiatiefnemers van het proces tegen het Vlaams Blok. Erg objectief zullen zijn aanbevelingen wel niet geweest zijn. De Raad van Bestuur wordt samengesteld volgens de grootte van de politieke fracties in het Vlaams Parlement. Na de Vlaamse verkiezingsoverwinning van 13 juni 2004 mocht het Vlaams Belang drie bestuurders aanduiden. De VRT-directie wil de veroordeling van het Vlaams Blok aangrijpen om schoon schip te maken met de kritische en Vlaams-nationale vertegenwoordigers in zijn bestuur. Het is echter de Vlaamse Regering die hierover uiteindelijk moet beslissen. De traditionele partijen durven niet openlijk verklaren dat het Vlaams Belang uit de Raad van Bestuur moet worden geweerd. Bij de VRT blijft dus voorlopig alles bij het oude. Maar de oorlogsverklaring geeft wel aan dat sommige journalistieke kringen – niet in het minst de rode rakkers van de openbare omroep – hun kruistocht tegen het Vlaams Belang enthousiast wensen verder te zetten.

Het paarse oorlogsplan Via de Franstalige krant Le Soir lekt op 12 januari 2005 uit dat de regering-Verhofstadt een oorlogsplan tegen het Vlaams Belang heeft uitgewerkt. Eén dag nadat de beruchte ‘droogleggingswet’ in de bevoegde Senaatscommissie werd goedgekeurd, komen Guy Verhofstadt en de voorzitters van de paarse meerderheidspartijen samen om een tienpuntenplan tegen het Vlaams Belang te bespreken. Le Soir meldt dat de regeringspartijen, in aanwezigheid van voormalig ‘communicatieadviseur’ Noël Slangen, een “document classé confidentiel” (een vertrouwelijk document) bespraken met de titel “10 tuyaux contre l’extrême droite” (10 maatregelen tegen extreemrechts), “un plan de bataille anti-extrême droite et anti-Vlaams Belang en particulier” (een oorlogsplan tegen extreem-rechts en tegen het Vlaams Belang in het bijzonder). Een oorlogsplan van de federale regering tegen het Vlaams Belang. In de bananenrepubliek die België is, houdt de regering zich dus niét bezig met goed bestuur, maar met het organiseren van een ‘speciale operatie’ tegen een oppositiepartij.

Nieuwe wetsvoorstellen en ‘monsieur Onkelinx’ Februari 2005: de Franstalige partijen dienen in de Senaat wetsvoorstellen in om te verhinderen dat “racistische kandidaten” verkozen zouden worden voor de federale, regionale of Europese verkiezingen. Bestuurders van een vereniging die veroordeeld is op basis van de racismewet, zouden zich niet langer verkiesbaar mogen stellen. De indieners van de wetsvoorstellen zeggen openlijk dat zij hiermee opnieuw het Vlaams Belang viseren. 57

Onmiddellijk na de indiening van de wetsvoorstellen, pleit Marc Uyttendaele, de echtgenoot van PSJustitieminister Laurette Onkelinx, in een interview voor een “pact waarin alle democratische partijen zich verbinden tot een echte oorlog: tegen de mensen en de ideeën van het Vlaams Belang.” Uyttendaele staat op dezelfde lijn als de indieners van de hierboven geciteerde wetsvoorstellen en wil het Vlaams Belang doodeenvoudig verbieden. En ook voor de partijkopstukken heeft ‘monsieur Onkelinx’ een beangstigende oplossing: “Zo’n Annemans moet je voor de rechter slepen en onverkiesbaar maken. Exit Annemans. En als er een nieuwe Annemans komt: van voor af aan.”

Na de veroordeling, de drooglegging Het was al enige tijd duidelijk dat de Franstalige partijen na de politieke moord op het Vlaams Blok de frontale aanval zouden inzetten op de financiële middelen van het Vlaams Belang. Zij kregen daarbij de steun van VLD en SP.A. Begin 2005 werd in de Senaat de beruchte wet gestemd die het mogelijk moet maken om zogenaamd ‘racistische’ partijen te beroven van hun overheidsdotaties. Een jaar eerder werd de ‘droogleggingswet’ ook al goedgekeurd door de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Enkele krantencommentaren lieten aan duidelijkheid niets te wensen over. Journalist Eric Donckier in Het Belang van Limburg (12.01.2005): “Deze wet is geschreven tégen het Vlaams Belang en daar komt nog bij dat het om een Franstalig initiatief gaat. Omdat volgens de Parti Socialiste en Ecolo het Vlaams Blok racistisch en ondemocratisch is. Maar misschien ook en zelfs vooral 58

omdat het Vlaams Belang een uitgesproken Vlaamse partij is die opkomt voor de splitsing van het land, iets waar PS en Ecolo schrik van hebben.” Journalist Paul Geudens in Gazet van Antwerpen van (12.01.2005): “Het initiatief voor de droogleggingswet komt van de Franstalige fracties. Meer bepaald van de Parti Socialiste. In een recent verleden niet direct een partij die opviel door burgerzin en bekommernissen om de rechtsstaat. Denk maar aan Agusta.” De ‘liberticidewet’ heeft vele ondemocratische en zelfs totalitaire kantjes. Voor het opstarten van de ‘droogleggingsprocedure’ volstaat dat zeven (!) van de twintig leden van de Controlecommissie een klacht indienen bij de Raad van State. Dat maakt dat de Franstaligen de procedure op eigen houtje in gang kunnen zetten, zelfs als álle Vlaamse commissieleden tegen zijn. Opvallend: alle andere beslissingen van de Controlecommissie worden bij meerderheid genomen. Voor het Vlaams Belang wordt eens te meer een uitzondering gemaakt. Tenslotte nog dit: ook de algemene vergadering van de Raad van State, die uiteindelijk moet beslissen over het intrekken van de partijdotatie, is paritair samengesteld en telt dus de helft Franstaligen. De zogenaamde ‘democratische’ partijen kunnen nu op zoek gaan naar een aanleiding om het Vlaams Belang financieel droog te leggen. Die spreekwoordelijke stok is natuurlijk vlug gevonden. Een allesbehalve racistische uitspraak van Filip Dewinter over de beangstigende opmars van de islam, vormt voor de PS de aanleiding om de procedure te starten om de partijfinanciering van het Vlaams Belang af te ne-

men. SP.A-voorzitter Johan Vande Lanotte tracht zijn handen in onschuld te wassen, maar zijn partij en Spirit leveren aan de Franstalige socialisten en christen-democraten wél de ontbrekende stemmen om het dossier te kunnen overmaken aan de Raad van State. Opnieuw ontpoppen Vlaamse partijen zich tot waterdragers van de Parti Socialiste.

Brussels parlement: reglementswijziging De Brusselse politieke partijen laten zich evenmin onbetuigd in de strijd tegen het Vlaams Belang. Op 2 december 2005 keurt het Brussels parlement een reglementswijziging goed waardoor “partijen met leden die zich schuldig maken aan racisme” hun werkingsmiddelen en personeel kunnen verliezen. Het opzet is duidelijk: de Vlaams Belang-fractie in het Brussels parlement verbieden. Door de reglementswijziging kan onze partij niet alleen werkingsmiddelen, maar ook spreektijd en zetels in diverse commissies verliezen. Een “racistische partij” zou tevens niet langer recht hebben op fractielokalen, telefoon, medewerkers, computers, … Brussels SP.A-parlementslid Jan Béghin: “Wanneer een partij veroordeeld wordt voor racisme, dan krijgen we de mogelijkheid om de financiële middelen in te trekken. Die fractie wordt dan niet meer gesubsidieerd. Het is logisch dat iemand die veroordeeld wordt en zich buiten de wet stelt, dat die moeilijk centen kan krijgen van de belastingbetaler.” (www. brusselsnieuws.be, 04.12.2005). Dit geldt uiteraard niet voor partijen of partijleden die werden veroordeeld in allerhande socialistische corruptieprocessen.

De doos van De Witte Ook het Vlaams Belang maakt zich voortdurend schuldig aan desinformatie en het toepassen van het ‘zondebokmechanisme’, wat die term ook mag betekenen. Dat beweert althans Jozef De Witte, die Johan Leman opvolgde aan het hoofd van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding, het ‘anti-racisme’-speeltje van de paarse regering. De Witte laat weten dat het Centrum sinds enige tijd opnieuw ‘bezwarend materiaal’ tegen het Vlaams Belang verzamelt: “Ik zou liever geen tweede proces beginnen, maar als ze zo voortdoen, kan ik niet anders. Het Vlaams Blok is veroordeeld wegens het kennelijk en herhaaldelijk toepassen van het zondebokmechanisme”. Een interview met Filip Dewinter in het Nederlandse Metro over het failliet van de multiculturele samenleving, laat De Witte opnieuw steigeren: “Deze uitspraak wordt zorgvuldig bijgehouden. Dit kan eventueel later nog een onderdeel uitmaken van verdere stappen.” En nog: “We hebben een doos waarin alle uitspraken worden verzameld, waarmee we eventueel naar de rechtbank kunnen stappen.” (De Tijd en Het Nieuwsblad, 16 juni 2005). “Belang zoekt tweede racismeproces op” titelt De Standaard geestdriftig op 27 juni 2005. Ach, men doet maar. Laat voor onze tegenstanders alvast één ding duidelijk zijn: het Vlaams Belang zal blijven spreken waar anderen zwijgen. Tot spijt van wie ’t benijdt. 59

Verontwaardiging om de hypocrisie Verontwaardiging. Het gevoel blijft en het zal nooit meer weggaan. Vandaag is het ruim een jaar geleden dat het Vlaams Blok – via drie van onze vzw’s – de facto buiten de wet werd gesteld. Vandaag worden weer nieuwe stappen gezet om onze nieuwe partij het leven onmogelijk te maken. Dit keer via de partijfinanciering, ook al is dat niet nieuw. Vier jaar lang heeft het proces geduurd. Uitzonderlijk kort naar de maatstaven waarmee de Belgische rechtsmolen pleegt te draaien. Politiek wel een eeuwigheid. Het proces zal nooit stoppen. Het is trouwens niet begonnen met de klacht van het Centrum van pater Leman en de Liga voor de Rechten van de (politiek correcte) Mens, drie dagen na de verpletterende zege van het Vlaams Blok bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2000. Het proces is begonnen op 25 november 1991, de dag na onze grote doorbraak op nationaal vlak. Toén heeft men beslist het Vlaams Blok te nekken, en daarvoor waren - inderdaad meneer Tobback - alle middelen goed. Altijd heeft men via twee wegen gewerkt: de wet op het racisme zodanig aanpassen dat we vroeg of laat wel voor de rechtbank moesten komen, en de wet op de partijfinanciering “verfijnen” om ons financieel droog te leggen en 60

het politieke functioneren onmogelijk te maken. En altijd ging en gaat dit volgens hetzelfde stramien: de Franstaligen, onder leiding van de PS, trekken de spurt aan, links Vlaanderen springt op de kar en de rest volgt bij gebrek aan moed. Daar zit misschien nog de grootste bron van verontwaardiging: de mateloze hypocrisie van VLD en CD&V. Ik zie hem nog staan op de Kamertribune in 1999, Patrick Dewael, als oppositieleider, over de wet die onze dotaties moest afnemen. “Hoe kan men zo stom zijn het Blok dergelijk cadeau te geven? Dit is niet de manier om het Blok te bestrijden,” peroreerde de oppositieleider. In 2003 stemde de VLD doodleuk het nieuwe voorstel van de PS om de droogleggingswet ook in de praktijk toepasbaar te maken. Met een Dewael die, nu als Belgisch minister van Binnenlandse Zaken, in de Senaat de zaak nog kwam verdedigen ook, en zopas voor de nodige uitvoeringsbesluiten zorgde. En wat gezegd van de CD&V? Tot zij in de oppositie belandde, heeft de CD&V álle maatregelen gestemd én verdedigd om onze partij monddood te maken. Ik zie hem nog zitten in de Senaatscommissie, Hugo Vandenberghe, terecht geroemd als een gewaardeerd jurist, toen de grondwet werd veranderd om “racistische” pers-

misdrijven voor een gewone rechter te brengen, en waar uiteindelijk de basis werd gelegd voor ons proces. Welgeteld zeven minuten besteedde hij aan dit “akkefietje”, omdat zijn partij en CVPminister van Justitie Stefaan De Clerck het nu eenmaal zo hadden beslist. Vandaag fulmineert de CD&V tegen verdere pogingen om het Vlaams Belang monddood te maken. Geloofwaardig is anders. Zij hadden moeten spreken op het moment dat het nodig was. Zij hadden aan de druk van een kleine groep politiek correct denkenden die altijd toegang heeft tot de media, moeten weerstaan. Zij hadden moeten rechtstaan en zeggen: “Dit kan niet in een democratie”. Zij hebben dat niet gedaan. VLD en CD&V zitten in dezelfde boot. Of ze nu in de oppositie of in de meerderheid zitten of zaten, ze zijn en ze blijven schuldige medeplichtigen aan het minutieus beramen van het grootste moordcomplot dat ooit in de Belgische geschiedenis op een politieke partij is gepleegd. En als lid van de parlementaire Controlecommissie inzake de partijfinanciering – sinds 1992 – weet ik waarover ik spreek.

Zij kunnen misschien hun handen proberen te wassen in het water van de onschuld, het zal niet lukken. Pontius Pilatus heeft in de geesten van de mensen aan zijn houding ook niet bepaald een goede reputatie overgehouden. Wij zaten dan misschien – letterlijk dan – gedurende vier jaar op de beklaagdenbank, diegenen die ons dit “gelapt” hebben, van politici over media en mediafiguren, zitten op de beschuldigdenbank van de publieke opinie, en zij zullen daar blijven zitten. Met de verkiezingsuitslag van 2003 en 2004 heeft die Vlaamse publieke opinie de heersende klasse een klap in het gezicht gegeven die kan tellen. De democratie bestaat dus nog, niet in de harten van politieke tegenstanders, wel in de harten van de mensen. Veroordeeld worden door het politiek-juridisch establishment, en vrijgesproken door het volk. Is er een mooiere vorm van democratie mogelijk? Maar de verontwaardiging blijft dus. Het zal nooit overgaan. Want het proces is niet ten einde, het blijft duren zolang onze partij bestaat. Het blijft een strijd om een democratisch gedachtegoed te laten overleven. Maar dergelijke verontwaardiging als motor voor politiek engagement, wat is daar mis mee?

JORIS VAN HAUTHEM

Fractievoorzitter in de Senaat

61

Citaten “Als een miljoen Vlamingen voor zo’n partij stemt, dan betekent dit dat meer en meer mensen deze partij niet meer als extreem ervaren. Een partij met 25 procent van de stemmen is een ‘mainstream-partij’, een volkspartij, zegt Karel De Gucht. Het geldt niet alleen voor de VLD. Het Blok is al enkele jaren bezig met oplossingen van het ‘gezond verstand’ te propageren. In deze kiescampagne kwam dat opvallend tot uiting. Als Filip Dewinter zegt dat vreemdelingen zich moeten aanpassen aan onze wetten en gebruiken, dan denkt een grote meerderheid van de mensen ‘vaneigens’. Dat is het probleem geworden: dat het Blok in ieder gesprek ‘normaler’ lijkt te worden. Dat zal niet gekeerd worden door moord en brand te schreeuwen.” Journalist Luc Van der Kelen in De Nieuwe Gazet van 14 juni 2004

“Dat de kiezer zo geminacht wordt, is ook een zware fout geweest van het hof van Beroep. Want inderdaad: door het ‘eigen volk’ in de motiverende tekst als gemakkelijk manipuleerbaar voor te stellen, extreem beïnvloedbaar door domme pamfletten en naïef vatbaar voor haatpropaganda, ondergraaft de rechtbank zelf de democratie die zij beweert te verdedigen, en daarmee zelfs haar eigen legitimiteit. Want als het ‘eigen volk’ dan toch zo vlot valt voor platte praat, waarom zou men dan dat volk laten stemmen? Zou het niet beter zijn om de verkiezingen maar af te schaffen, en dat domme volk tegen zichzelf in bescherming te nemen?” Publicist Eddy Daniels in ‘De open samenleving en haar nieuwe vijanden’

62

10

Racisme? Hoezo?

63 63

Lawine van ‘anti-racistische’ wetswijzigingen Wie de opeenvolgende aanpassingen van de racismewet overloopt, krijgt de indruk dat het land overspoeld wordt met etnisch geweld, witte kappen en brandende kruisen. Maar die indruk staat in schril contrast met de feiten. Die ogen heel wat minder spectaculair. Tussen 1981 en 1989 werden 1.266 klachten ingediend op basis van de wet van 30 juli 1981. Daarvan werden 987 klachten zonder gevolg geklasseerd. 43 dossiers werden aanhangig gemaakt bij de rechter en uiteindelijk werden 16 veroordelingen uitgesproken. Een beetje mager toch? Nog geen twee veroordelingen per jaar. “De conclusie dringt zich op dat het gevaar van al dan niet zogenaamd racisme eerder denkbeeldig dan reëel was, en dat er geen aanleiding was om de wetgeving te verscherpen,” aldus advocaat Jos De Man. Er was geen directe aanleiding. Tenzij: de niet te stuiten opmars van het Vlaams Blok die de andere partijen steeds meer kopzorgen baarde. Jos De Man: “De lawine van wetgeving inzake racisme, die vanaf het begin van de jaren negentig werd ontketend, en die uitmondde in het proces aangespannen door de Liga voor Mensenrechten en het CGKR, zwol aan naarmate het Blok meer electorale succes boekte. Het racisme was het alibi en het politiek verweermiddel geworden van de zich met nadruk als ‘democratisch’ aandienende partijen.”

64

Fictief probleem De zaak van Naïma Amzil heeft gedurende enkele maanden in 2004 en 2005 stof doen opwaaien. De vrouw van Marokkaanse afkomst en haar Vlaamse werkgever werden een tijdlang met dreigbrieven bestookt. Daarin werd het ontslag van de werkneemster geëist omdat ze met een islamitische hoofddoek verscheen op de fabriek. Krantencommentatoren hebben zich toen haast dagelijks uitgeput om de ‘groeiende onverdraagzaamheid’ en het ‘racisme’ aan te klagen. Na maanden van speculaties werd het plots stil en mogelijk zullen we de ware toedracht nooit kennen. Maar het lijkt intussen zo dat de hele zaak meer te maken heeft met ruzie op de werkvloer of zelfs met een uit de hand gelopen liefdesaffaire dan met racisme. En dat was dan nog het meest schokkende of tot de verbeelding sprekende geval van ‘racisme’. Nee, in alle ernst: tot op de dag van vandaag is racisme of racistisch geweld in ons land een fictief of marginaal probleem. Dit in tegenstelling tot andere landen.

Vlaams Blok remt racisme af De bekende criminologe Marion Van San schrijft dat gelukkige feit toe aan... de aanwezigheid van een sterk Vlaams Blok: “Overigens denk ik dat er in Vlaanderen minder sprake is van geweld tussen (bevolkings)groepen omdát het Vlaams Blok er is.” (Gazet van Antwerpen, 13.11.2004) Dat schrijft ook Eddy Daniels: “Heeft het Blok het klimaat gecreëerd waarin geweld onvermijdelijk

werd? Dat was de these die het Hof van Beroep van Gent preventief tot zijn arrest had gebracht. Het tegendeel lijkt het geval. In landen waar extreem-rechts politiek zwak staat, zijn er ergere misdaden geweest. Het lijkt er zelfs op of de mogelijkheid om problemen met vreemdelingen electoraal te uiten de drang vermindert om over te gaan tot racistische daden.” Het Vlaams Blok remt met andere woorden racisme of racistisch geweld af. Omdat de kiezers in ons land een legale en democratische uitlaatklep hebben om hun ongenoegen over het gevoerde vreemdelingenbeleid te ventileren. Een stem voor het Vlaams Blok was voor het gros van onze kiezers nooit een stem tegen de vreemdelingen op zich, maar veeleer een stem tegen een dom en contraproductief knuffelbeleid van de opeenvolgende regeringen.

Het échte racisme Terwijl het Vlaams Blok de afgelopen jaren voortdurend werd opgejaagd en in de juridische tang genomen, bleef het échte racisme onbesproken en ongestraft. Zo is er het pijnlijke geval van de Marokkaanse minivoetbalploeg die door de Vlaamse regering werd gesubsidieerd als een toonbeeld van succesvolle integratie. Op een internationaal tornooi werd een ploeg uit Israël door de Marokkaanse fans uit Borgerhout onthaald op de hitlergroet, op slogans als “Hamas, hamas, alle joden aan het gas” en meer van dat fraais. Nog in Antwerpen werden joden het slachtoffer van verbaal en soms zwaar fysiek geweld. De daders waren bijna altijd allochtone jongeren.

07 mei 2004): “Het zou toch logisch zijn dat die vreselijke daden bij voorrang worden vervolgd, veeleer dan het gewauwel in dubieuze pamfletten. Wat is nu gevaarlijker? Die racistische daden, die een realiteit zijn, werden vrijwel altijd gepleegd tegen de joodse gemeenschap en de daders zijn bij mijn weten niet te zoeken bij het Vlaams Blok. Waarom krijgt dat geen voorrang, als racisme het punt nummer één zou zijn?” In Het Nieuwsblad bracht journaliste Hind Fraïhi een reportage over de multiculturele wijken in Molenbeek. Daarin staat te lezen dat de (allochtone) daders van de zogenaamde ‘kleine criminaliteit’ bewust mikken op autochtone slachtoffers. Waarom zouden we dat niet zonder omwegen racisme noemen? En waarom wordt dáár niet tegen opgetreden? Ook Eddy Daniels ergerde zich in het verleden aan publicaties van het Vlaams Blok, maar nog meer aan de politieke hypocrisie ten aanzien van dat echte racisme: “Nergens kan er een rechtstreeks verband worden gelegd tussen de propaganda van het Blok en de emotionele uitbarstingen, die er daarzonder waarschijnlijk ook waren geweest, en waarvan het aantal en de omvang al bij al beperkt zijn gebleven. In de mate dat er sprake is van georganiseerde rassenhaat, lijkt die eerder uit te gaan van Noord-Afrikaanse jeugdbendes, maar dat wordt verdoezeld.”

Journalist Roger Van Houtte (Gazet van Antwerpen,

65

Multiculturele tijdbom In Nederland is er minder schroom om het debat over de multiculturele samenleving aan te gaan, minder angst ook om in het verdomhoekje van ‘extreem-rechts’ of ‘racisme’ te belanden. En dus vroeg De Telegraaf of “ons land leeft op een multiculturele tijdbom”. De vraag werd met een overdonderend “ja” beantwoord: 81 % van de ondervraagden was het eens met die stelling, 17% niet. De deelnemers aan de enquête zijn bang voor de opkomst en invloed van (radicale) moslims in Nederland. 72% van de deelnemers vindt dat de immigratie moet gestopt worden en dat men eerst maar eens werk moet maken van de integratie. De kritiek van autochtone Nederlanders richt zich – net zoals in Vlaanderen en bij het Vlaams Belang – niet op alle buitenlanders en allerminst op diegenen die zich wisten te integreren, maar wel op groepen die niet bereid zijn onze waarden en normen te onderschrijven. Zo citeert De Telegraaf een allochtoon die zich behoorlijk boos maakt over landgenoten en de Nederlandse politiek: “Ik woon ruim 40 jaar in Holland en ben voor 100% ingeburgerd. Ik kan mij enorm ergeren aan buitenlanders die zich niet aanpassen en overal lak aan hebben. Ik zeg ook altijd tegen mijn landgenoten: ‘Als je je niet kunt gedragen en niet wilt inburgeren, dan moet je maar oprotten’. De regel66

geving in Nederland is veel te slap.” In Vlaanderen denkt alvast 1 miljoen kiezers er net zo over. En we kunnen ons voorstellen dat er ook heel wat allochtonen die respect verdienen omdat ze zich wel hebben aangepast, er ook zo over denken. De Telegraaf informeerde ook naar de mogelijke oorzaken van de multiculturele problemen. De antwoorden zijn verhelderend en zouden de politiek (ook bij ons) aan het denken moeten zetten. De massale toestroom van allochtonen in de afgelopen 30 jaar voert het lijstje aan met 70%. Het verwijt dat de meeste allochtonen niet willen integreren, scoort ook bijzonder hoog (65%). Dat vreemdelingen jarenlang werden doodgeknuffeld, wordt al evenzeer als een belangrijke oorzaak van maatschappelijke ellende ervaren (64%). In eigen land merkt Het Nieuwsblad op (na een peiling van de Administratie Planning en Statistiek) dat Vlamingen niet warm lopen voor de multiculturele samenleving. “Bijna negen op tien vinden dat vreemdelingen die zich hier komen vestigen zich moeten aanpassen aan onze cultuur en gebruiken.” In de veroordeling van het Vlaams Blok werd dat standpunt door de rechters van Gent nog ten onrechte als ‘racisme’ gebrandmerkt. Negen op tien Vlamingen ‘racist’? Hoe dwaas kan je zijn? Een en ander bewijst nog maar eens hoe wereldvreemd de rechters van Gent wel zijn.

Citaten “De mensen zijn boos omwille van het racisme. Het racisme waarvan zij zich het slachtoffer weten, en dat uitgaat van overwegend Maghrebijnse jeugdbendes. (…) De Vlamingen zijn het constante getreiter beu, van losgeslagen jongeren die zich onaantastbaar weten, want beschermd sinds Paula D’Hondt hen tot principiële slachtoffers uitgeroepen heeft.” Eddy Daniels in HR-Square

“Ik stel vast dat veel Brusselse moslims geen enkele wil tot integratie vertonen. Ze zien de Belgen als ongelovigen en hebben geen enkele affectie met ons land. Molenbeek beschouwen ze zelfs niet meer als België maar als een moslimenclave, waar zij de plak zwaaien als in een islamstaat en waar Belgen niet welkom zijn.” De Marokkaanse journaliste Hind Fraihi in een ophefmakende reportage voor Het Nieuwsblad van 12 maart 2005

“Het centrale probleem van het politiek-correcte denken is niet dat het meelevend en medelijdend probeert te zijn, dat is een goede eigenschap. Het centrale probleem is dat het meelevend probeert te zijn tegenover iedereen behalve tegenover zichzelf of – preciezer – tegenover zijn ‘eigen volk’. Stekeblind voor het racisme dat van buitenaf op Europa toekomt.” Eddy Daniels in ‘De open samenleving en haar nieuwe vijanden’

67

“Niet het feit dat er vreemdelingen zijn in ons land ergert een kwart van de kiezers. En ook niet dat mensen soms moeite hebben om zich aan te passen: voor die kwesties bestond er altijd al een grote openheid en veel geduld. Wel dat er minderheidsgroepen bestaan, die op een tergende wijze de algemeen aanvaarde rechten van de bewoners van het gastland provoceren en op hun limieten exploreren (…). Zo wordt bijvoorbeeld regelmatig het recht geschonden van joodse schoolkinderen om veilig naar huis te gaan. Het recht van tienermeisjes om in een recreatiepark een sexy bikini te dragen. Het recht van buschauffeurs om klanten erop te wijzen dat ze hun voeten niet op de zetels mogen leggen. Het recht van oudere mensen om niet dag en nacht geconfronteerd te worden met het gezang van een muezzin in de wijk waar ze zich met veel moeite ooit een huisje hebben gekocht. Het recht van bedrijven om bezorgd te zijn voor de reacties van klanten. Het recht van OCMW’s om bejaarden die onze taal en zelfs ons land niet kennen, vriendelijk uit te leggen dat ze best uitkijken naar een rusthuis in Marokko. Het recht van leraren om boos te worden als ze het gevoel krijgen dat ze voor de gek worden gehouden.” Eddy Daniels in ‘De open samenleving en haar nieuwe vijanden’

“Als je iemand een racist noemt die van immigranten en hun kinderen verlangt dat zij participeren en leren verantwoordelijkheid te dragen voor hun eigen lot en dus verantwoordelijkheid te nemen voor de verbetering daarvan, hoe noem je dan een echte racist?” Leon De Winter in Elsevier van 14 november 2005

68

11

Twee maten en twee gewichten

“Wie het vreemdelingenprogramma van het Belang naast dat van de VLD van tien jaar geleden legt, zal nauwelijks verschil merken. Ook Verhofstadt heeft in zijn Burgermanifest islam en democratie onverenigbaar genoemd. Als Dewinter dat doet, is het kot te klein.” Journalist Michaël Lescroart in P-Magazine van 5 juli 2005 69 69

de rechters geen oren naar... Maar wie pleitte er plots wél voor? Niemand minder dan de rijzende ster van de SP.A en onderwijsspecialiste, Freya Van den Bossche. Als wij daar voor pleitten heet dat ‘racisme’, als Freya dat doet is het wellicht een vorm van menslievendheid.

Over meeuwen en migratie Het Vlaams Blok werd veroordeeld op basis van uitspraken en voorstellen. Daarom doken we even in de archieven en snorden we wat straffe uitspraken en voorstellen op van politieke tegenstanders. En die gaan vaak verder dan wat het Vlaams Blok ooit voorstelde. Laten we beginnen met de SP.A. Louis Tobback in 1995 over asielzoekers (in ‘Zwart op wit’, p. 96): “Ze komen hier als meeuwen op een stort zitten omdat het makkelijker is dan thuis te vissen of de grond te verbouwen.” Bob Cools, gewezen burgemeester van Antwerpen, pleitte ervoor om in sociale woningen in Antwerpen de apartheid in te voeren: ‘Want nu wonen daar 100 nationaliteiten op elkaar en dat geeft onoverkomelijke spanningen’. Cools en Tobback werden niet vervolgd. De rechters in Gent tilden bijzonder zwaar aan het Vlaams Blok-voorstel voor een apart onderwijsnet voor migrantenkinderen. Een denkpiste die trouwens al jaren geleden werd opgegeven, maar daar hadden 70

In Nederland geldt het aparte onderwijsnet net als de ultieme vorm van emancipatie. Geef toe, het wordt er niet eenvoudiger op. Robert Voorhamme, SP.A-kopstuk in Antwerpen, in De Standaard van 28 september 2002: “De migrantencultuur staat de integratie in de weg.” Voorhamme werd teruggefloten, maar niet lastiggevallen door het gerecht. Tot slot Steve Stevaert. Die noemde niet de vergrijzing, maar de ongebreidelde migratie “hét probleem van de toekomst”.

Naar het rusthuis Bij de groenen zorgde Mieke Vogels voor wat commotie toen zij op een wakkere morgen in september 2004 uitpakte met het nieuws dat nogal wat allochtonen hun bejaarde vader of moeder naar hier halen, om ze nadien te dumpen in een rusthuis waar ze hun oude dag op kosten van de gemeenschap slijten. Vogels wees er op dat het recht op gezinshereniging op grote schaal misbruikt wordt. Een en ander belast de sociale zekerheid zwaar en dat kan niet echt de bedoeling zijn. Het klonk een beetje als “eigen volk eerst”, al wilde ze dat niet gezegd hebben. Krantencommentaren prezen de ‘moed’ van Vogels, omdat ze het probleem had aangekaart. Als het Vlaams Blok hetzelfde doet, is dat volgens dezelfde commentatoren geen kwestie van politieke moed, maar van een verderfelijke en racistische ingesteldheid.

“Op basis van huidskleur”… Vooral de VLD zag zich nu en dan genoodzaakt om eens stevig uit te halen. Al was het maar om de ontmoedigde achterban te paaien – die onder meer het vreemdelingenstemrecht door de strot kreeg geduwd. In het verslag van de senaatszitting van 28 maart 2002 staan enkele opmerkelijke uitspraken van VLD-senator Jeannine Leduc te lezen. Over allochtone werklozen zegt Leduc: “Ze mogen wel geen ballen onder hun armen hebben. Men moet toch minstens bereid zijn te werken.” Na rellen in recreatiedomeinen en (openlucht) zwembaden lanceerde VLD-provincieraadslid Danny Smagghe in de zomer van 2003 een voorstel om paal en perk te stellen aan de overlast. Hij wilde de amokmakende jongeren (vaak migranten) de toegang weigeren. Op de vraag hoe hij dat zag, antwoordde Smagghe onomwonden: “Op basis van huidskleur”… U kan zich de storm van verontwaardiging voorstellen, maar uiteindelijk bleef het bij de spreekwoordelijke storm in een glas water. Het ideetje van de VLDer ging nochtans heel wat verder dan wat het Vlaams Blok ooit voorstelde. Smagghe mocht het gaan uitleggen op het ‘kabinet’ van Johan Leman maar werd verder met rust gelaten. De VLD is immers geen oppositie- maar een regeringspartij…

Mensen zijn gelijkwaardig, culturen niet Ook Patrick Dewael deed verwoede pogingen om de rechtse achterban van de VLD weer aan boord te hijsen. Zo zwengelde hij het debat aan over islamitische hoofddoeken. Een debat dat in ons land begraven

zou worden nog voor het goed en wel begonnen was. Maar Dewael kreeg het pas helemaal aan de stok met de linkse kerk, toen hij in een interview opmerkte dat niet alle culturen gelijk zijn. Het Westerse samenlevingsmodel met zijn scheiding van kerk en staat, de gelijke behandeling van man en vrouw, de erkenning van de mensenrechten en de vrije meningsuiting is te verkiezen boven de islamwereld die – om het zacht uit te drukken – op gespannen voet leeft met deze voor ons vanzelfsprekende democratische vrijheden. “De islambeschaving is niet gelijkwaardig aan de Westerse cultuur en wij hebben het recht om grenzen te stellen aan onze tolerantie,” aldus Dewael. De uitspraak ligt in de lijn van wat vroeger al werd gezegd door Pim Fortuyn, Silvio Berlusconi en… het Vlaams Blok. In de lijn ook van wat Guy Verhofstadt ooit in zijn Burgermanifesten kernachtig verwoordde met de vraag of de islam wel te verzoenen is met de democratie. Een stoutmoedig vraagteken waar Verhofstadt niet graag meer wordt aan herinnerd…

“Herhaaldelijk en systematisch” Om zich in te dekken tegen het verwijt dat het gerecht wel erg doortastend optrad tegen bepaalde uitlatingen van het Vlaams Blok, terwijl gelijkaardige uitlatingen van andere politici of partijen steevast zonder gevolg worden geklasseerd, stelden de rechters van Gent dat het Vlaams Blok zich “herhaaldelijk en systematisch” beledigend had uitgelaten over vreemdelingen. Een doekje voor het bloeden. Want met een beetje kwade wil kan je net zo goed beweren dat de VLD dat in het verleden ook heeft gedaan. Het Vlaams Blok werd daarvoor vervolgd, de VLD niet.

71

Aanpassen of terugkeren Bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding en bij Justitie hebben ze trouwens nog meer last van selectieve blindheid. En bij de VLD van een selectief geheugen… Zo verschilde het VLD-programma van midden jaren negentig nauwelijks van het vreemdelingenprogramma van het Vlaams Blok eind jaren negentig. In zijn tweede Burgermanifest schreef Guy Verhofstadt: “Het gaat

er om migranten van overwegend islamitische afkomst onze waarden en normen te doen aanvaarden. Waarden zoals vrije meningsuiting, de gelijkheid van man en vrouw, de scheiding van kerk en staat. (…) Wie weigert zich aan te passen of zweert bij het integrisme, moet de kans krijgen terug te keren naar hun land van herkomst”. Kort en bondig: Aanpassen of terugkeren. Voor die boodschap werd het Vlaams Blok veroordeeld. Verhofstadt slikte zijn boodschap in en werd eerste minister.

Citaten “Racistische” maatregelen die het Blok in de jaren negentig voorstelde en waarvoor het toen verketterd werd, zoals het gedwongen terugsturen van uitgeprocedeerde asielzoekers of illegalen, worden nu door de overheid zelf toegepast. (…) De eenzijdige gerechtelijke benadering laat daarom een onbehaaglijke indruk na.” Publicist Manu Ruys in De Tijd van 26 april 2004

“Het Vlaams Blok wordt formeel veroordeeld op grond van vroegere ‘racistische’ uitspraken. Racisme is een gruwelijk verschijnsel en valt altijd en overal af te keuren. Maar het heeft tot vorige week in België nooit aanleiding gegeven om een politieke partij strafrechtelijk te veroordelen. Ooit maakte het beruchte Brusselse Front der Franstaligen (FDF) zich schuldig aan een verachtelijke, haatdragende, anti-Vlaamse, puur racistische verkiezingspropaganda. Het is daarvoor nooit voor de rechtbank gedaagd.” Publicist Manu Ruys in De Tijd van 26 april 2004 72

Uit de oude doos... verkiezingspamflet van Roger Nols uit 1991

Roger Nols voerde kamelen op in zijn verkiezingscampagne, om te waarschuwen tegen “de invasie” van vreemdelingen. Nols werd daarvoor nooit vervolgd of veroordeeld. De Franstalige liberalen maken al jaren deel uit van de regering. 73

Verkiezingspamfletten van toenmalig oppositieleider Guy Verhofstadt

74

75

De slogan “aanpassen of terugkeren” zet volgens de rechters van Gent aan tot vreemdelingenhaat. Maar het was wel de boodschap van diverse verkiezingspamfletten van Guy Verhofstadt. Het Vlaams Blok werd veroordeeld. Verhofstadt werd eerste minister...

76

12

Intussen in het buitenland

“Meerdere voorstellen die volgens Gent aanzetten tot racisme – een eigen islamonderwijs uitbouwen, criminele vreemdelingen uit het land zetten – worden in andere landen verdedigd door socialisten en liberalen of zijn zelfs regeringsbeleid.” Journalist John De Wit in Gazet van Antwerpen van 9 november 2004 77

Denemarken gidsland Terwijl politiek en justitie de afgelopen jaren voortdurend hun heilige oorlog tegen het Vlaams Blok hebben opgevoerd, namen andere Europese landen steeds meer afstand van het knuffelbeleid voor vreemdelingen. Vooral Denemarken speelde daarin een voortrekkersrol. Onder druk van de rechtse Deense Volkspartij en het groeiende electorale succes van diezelfde DVP gooide de toenmalige socialistische premier Poul Nyrup Rasmussen het roer om. Rasmussen verklaarde luidop dat “Denemarken nooit multi-etnisch zal worden” omdat de samenhang in de maatschappij moest behouden blijven. Om de instroom van vreemdelingen te beperken kondigde hij zelfs een… 78-puntenplan aan. Het vreemdelingenthema zou de verkiezingen van 2000 beheersen. De socialisten werden weggestemd, liberalen en conservatieven vormden een centrumrechtse coalitie geleid door Anders Fogh Rasmussen. Een minderheidsregering die vanuit de oppositie werd gesteund door de Deense Volkspartij. Vrij snel werd er een minister voor Vluchtelingen, Immigranten en Integratie aangesteld en werden doortastende maatregelen genomen om de immigratie aan banden te leggen en de integratie te bevorderen. Een beknopt overzicht: • Vreemdelingen die nog geen permanente verblijfsvergunning hebben gekregen en die aangewezen zijn op overheidssteun, moeten worden uitgezet. • De Deense regering ijvert voor de inrichting van 78

• • •

•

•

•

•

opvangplaatsen in Afrika voor asielzoekers die anders hun toevlucht zoeken in Europa (een oud voorstel van het Vlaams Blok). De richtlijnen voor arbeidsmigratie worden strenger. Gezinshereniging in Denemarken is beperkt tot echtgenoten of partners van inwoners van Denemarken en kinderen van Deense inwoners. Deense ambassades in het buitenland ontmoedigen het uithuwelijken. Pas na zeven jaar ontvangt de overgekomen partner een permanente verblijfsvergunning. Als de partners eerder scheiden, vervalt die verblijfsvergunning. Afgewezen asielzoekers worden gerepatrieerd. Landen die uitgeprocedeerde asielzoekers vanuit Denemarken terug opnemen, krijgen een bonus uit het budget van ontwikkelingssamenwerking. Herkomstlanden die niet meewerken aan het Deense terugkeerbeleid kunnen niet rekenen op geld voor ontwikkelingssamenwerking (opnieuw een oud voorstel van het Vlaams Blok). Het verkrijgen van een permanente verblijfsvergunning is aan strikte voorwaarden verbonden. Zo moet de aanvrager minstens zeven jaar in Denemarken gewoond hebben en moet hij met succes een Deense integratietoets afleggen. Wie een verblijfsvergunning aanvraagt, mag niet veroordeeld zijn voor een zwaar misdrijf. Immigranten die tot minstens twee jaar cel zijn veroordeeld, worden uitgezet. Een concreet voorbeeld is de zaak van twee jonge criminelen die teruggestuurd werden naar Turkije, niettegenstaande ze het grootste deel van hun leven in Denemarken hadden gewoond, maar er niet geboren zijn. Nieuwkomers hebben niet meteen recht op een (volledige) sociale uitkering. Enkel wie zeven van

de acht voorgaande jaren in Denemarken woonde komt in aanmerking voor een volledige uitkering. Nieuwkomers krijgen een ‘startgeld’ dat tot 50 procent lager ligt.

Nederland volgt het voorbeeld Ook in het tot voor enkele jaren nog politieke correcte Nederland werd het roer drastisch omgegooid. Het is duidelijk waar ze de mosterd gingen halen: in Denemarken. Gezinsvorming en gezinshereniging worden beperkt. De minimumleeftijd wordt opgetrokken van 18 naar 21 jaar en wie er in de toekomst voor in aanmerking wil komen moet slagen in een eerste inburgeringsexamen, dat in de toekomst... in het land van herkomst zal worden afgenomen. Het verkrijgen van een verblijfsvergunning wordt afhankelijk gesteld van het succesvol afronden van een inburgeringscursus. Daarnaast zullen ook werkzoekende vreemdelingen die al in Nederland verblijven zo’n cursus met goed gevolg moeten afsluiten. Ook de naturalisatie wordt aanzienlijk verstrakt. Vreemdelingen die het Nederlandse staatsburgerschap aanvragen, moeten een examen afleggen, waarin ze hun kennis van de Nederlandse taal en samenleving bewijzen. Alweer een voorstel van het Vlaams Blok.

“Eigen volk eerst” “Engeland is vol. Uitkeringstoeristen zijn hier niet langer welkom. Vreemdelingen die hier geen werk vinden, moeten terug naar hun land van herkomst.” Het zijn niet de woorden van één of andere margi-

nale, extreem-rechtse Brit, maar van premier Tony Blair. De socialist Blair doelde op de vluchtelingen die meteen na hun aankomst in Groot-Brittannië een beroep doen op de sociale zekerheid. Een fenomeen dat de welvaartstaat zwaar onder druk zet. Het is een geluid dat de laatste tijd ook bij onze noorderburen steeds vaker te horen valt. Zo pleitte een bekend politicus in Nederland voor een drastische beperking van de sociale zekerheid voor inwijkelingen. “Ik schrik ervan dat het kabinet wat betreft dit onderwerp niet verder komt dan te zeggen dat er bij de ziektekostenverzekering niets kan, omdat je daar als ingezetene nou eenmaal recht op hebt.(…) Maar waarom trek je niet in twijfel of dat wel moet? Waarom geldt het recht op een uitkering voor alle ingezetenen, dus ook meteen voor alle immigranten? Moeten we de basis niet gewoon veranderen? Moet die niet strenger en selectiever worden gedefinieerd? (…) Zo kan ik mij voorstellen dat veel van de rechten en plichten nadrukkelijk aan het Nederlanderschap worden verbonden, in plaats van aan het alleen ingezetene zijn.” Wie was die politicus? Pim Fortuyn? Neen. Geert Wilders? Ook niet. Het was niemand minder dan Wouter Bos, voorzitter van de socialistische Partij van de Arbeid. Bos: “Als we onze welvaart willen veilig stellen, kunnen we niet langer toestaan dat nieuwkomers meteen in de hangmat van de sociale zekerheid kruipen.” Bos voegde daar onlangs op een congres nog aan toe dat “de blanke belastingbetalers zich afvragen voor wie zij eigenlijk belasting betalen, voor zichzelf of voor hen” (de migranten). Wouter Bos mag van geluk spreken dat hij niet in België woont, want anders had hij ongetwijfeld een klacht wegens 79

racisme aan zijn been. De rechters in Gent haalden in hun arrest zwaar uit naar de oude Vlaams Blok-voorstellen met betrekking tot een eigen of beperkte sociale zekerheid voor vreemdelingen en spraken van ‘racisme’ en ‘apartheid’. Intussen is er in Nederland wel een brede politieke consensus over de beperking van de toegang tot de sociale zekerheid voor inwijkelingen. Allochtonen zouden pas na een verblijf van 7 of 9 jaar recht krijgen op een (volledige) uitkering. Eigen volk eerst, met andere woorden. De vraag is trouwens wat daar verkeerd aan is. Het feit dat nieuwkomers, migranten en asielzoekers in ons land zonder meer en direct toegang krijgen tot de sociale zekerheid ondermijnt het systeem en is op termijn onhoudbaar. Het druist ook in tegen het gezond verstand én tegen het rechtvaardigheidsgevoel van landgenoten die jarenlang hard gewerkt hebben voor hun en onze sociale zekerheid.

Vreemdelingen en criminaliteit Er is heel wat te doen rond het fenomeen van jonge criminelen van allochtone afkomst. Toen Marc Verwilghen als minister van Justitie een bezoek bracht aan de gevangenissen, was hij geschokt door het aandeel vreemdelingen in de cel. Hij bestelde daarop een wetenschappelijke studie bij de bekende criminologe Marion Van San, die eerder in Nederland al baanbrekend werk had verricht op dit terrein. Van San kreeg nog voor het onderzoek van start was gegaan zware kritiek over zich heen vanuit linkse en multiculturele hoek. De resultaten van het onderzoek bevielen de politieke opdrachtgevers ook al niet en werden door 80

Marc Verwilghen weggestopt. Van San zou nadien verklaren dat haar onderzoek “werd geboycot door Verwilghen en de paars-groene regering.” (Elsevier, 01.06.2002). Een lek in de pers zorgde voor nog meer politieke heibel, maar de resultaten van de studie werden door de regering als ‘onbruikbaar’ van tafel geveegd. Het verontrustende aandeel van allochtone jongeren in de criminaliteit is en blijft een heet hangijzer en in ons land zelfs een taboe. Toen Marion Van San na de veroordeling van het Vlaams Blok van een journalist te horen kreeg dat zelfs het suggereren van een mogelijk verband tussen de culturele achtergrond en criminaliteit haar een proces wegens ‘racisme’ kon kosten, donderde ze haast van haar stoel. Toch valt dat verband niet langer te ontkennen. En dat heeft met racisme niks te maken. Criminoloog en antropoloog Hans Werdmölder: “Wetenschappers kunnen niet langer de ogen sluiten voor de invloed

van de culturele factor. Bepaalde culturele elementen, zoals het sneller hanteren van geweld bij geschillen en de hoge gevoeligheid van jonge Marokkanen in situaties waarin het gaat om eer, spelen wel degelijk een rol bij de verklaring van hun gedrag. En tot slot zijn de daders niet alleen ‘slachtoffers van de omstandigheden’, ze zijn ook verantwoordelijk voor hun crimineel gedrag.”

het land uit te zetten, “zelfs na een klein vergrijp”. Met die kordate aanpak wou Verdonk naar eigen zeggen beletten dat jonge boefjes de status van (negatief ) rolmodel krijgen en een criminele carrière opbouwen. Beter een lik-op-stuk-beleid dan de ogen toeknijpen en toelaten dat ze ‘veelplegers’ worden, aldus de minister. Er valt wat voor te zeggen. Intussen kreeg het voorstel een ruime meerderheid in het parlement.

In zijn boek ‘Marokkaanse lieverdjes’ neemt Hans Werdmölder scherp afstand van de jarenlang gevoerde “geitewollensokkenaanpak”. De overheid moet de kans hebben om onverbeterlijke criminelen een rode kaart of een ‘time out’ te geven. Werdmölder stelt voor om veelplegers een tijd lang terug te sturen naar het land van herkomst of dat van hun ouders, als een therapeutische shocktherapie. Bovendien pleit hij ervoor om desnoods ook de kinderbijslag aan te pakken – alweer een Vlaams Blok-voorstel.

Over naar Frankrijk. Na de zware rassenrellen in Parijs en later het hele land, kondigde de Franse regering een aantal maatregelen aan, zoals onder meer het verstrakken van het systeem van gezinshereniging en een harder optreden tegen illegale vreemdelingen (Sarkozy wil minstens 25.000 illegalen uitwijzen in 2006). Minister van Binnenlandse Zaken Nicolas Sarkozy verklaarde dat vreemdelingen die de Franse nationaliteit niet hebben en die betrokken zijn bij de rellen zonder pardon het land moeten worden uitgezet. Het voorstel kreeg brede politieke instemming. Het Vlaams Blok werd ook voor dat voorstel in Gent veroordeeld. Volgens de rechters is het voorstel “zeer discriminerend”. We stellen dan ook voor dat de Belgische rechters een internationaal aanhoudingsbevel uitvaardigen tegen de Franse minister wegens ‘racisme’ en het schenden van de mensenrechten...

Werdmölder: “Als ouders hun medewerking blijven weigeren, zou gedacht kunnen worden aan een koppeling tussen de verstrekking van kinderbijslag en de eisen met betrekking tot opvoeding. Als verantwoordelijke ouders – dit geldt natuurlijk voor alle ouders – hun kind voor galg en rad laten opgroeien, hierdoor grote schade toebrengen aan zichzelf en indirect aan de gemeenschap, waarom zou die gemeenschap dan nog een bijdrage aan de opvoeding verstrekken?”

Criminele vreemdelingen buiten! We blijven nog even in Nederland. Daar legde de liberale minister van Vreemdelingenzaken Rita Verdonk in het parlement een wetsvoorstel voor waarin ze ervoor pleitte om criminele vreemdelingen meteen

Bovendien werd in het arrest geïnsinueerd dat het Vlaams Blok wel zegt dat het alleen criminele vreemdelingen het land uit zou zetten, maar dat men eigenlijk álle vreemdelingen wil buitenwerken. Iets wat nergens gezegd wordt. Het is de linkse ‘theorie’ van de ‘verborgen agenda’. Zo heb je natuurlijk altijd gelijk, 81

maar in een democratie is het niet aan de beklaagde om zijn onschuld te bewijzen maar aan de rechtbank om de schuld aan te tonen. Wat dat betreft maakt de rechtbank er zich wel erg gemakkelijk van af. Zo spreken de rechters over “verdoken racisme” en beweren ze dat het Vlaams Blok zich verschuilt achter het begrip ‘cultuur’ of ‘nationaliteit’, terwijl men eigenlijk ‘ras’ zou bedoelen… Een dwaze bewering die nergens op slaat. Maar je hoeft het zelfs niet meer te zeggen. De rechtbank licht uw schedel op en “de rechter zegt wat u denkt…”

Niet elke Marokkaan is een dief Het ‘Blok-arrest’ wekt de indruk dat de vrije meningsuiting ook geldt met betrekking tot de multiculturele samenleving. “Kritiek geven op de allochtone bevolking is zeker niet verboden. De eventuele problemen mogen worden aangekaart.” Maar de rechtbank eigent zich het recht toe om te bepalen hoe dat mag of moet gebeuren. Zo zegt het arrest expliciet ‘dat men wel kan zeggen dat er verhoudingsgewijs meer straatcriminaliteit is bij Marokkaanse jongeren’. Het kantte zich wel tegen ‘systematische overdrijvingen, onwaarheden, denigrerend of spottend taalgebruik’, want ‘die kunnen leiden tot haatgevoelens: men kan niet blijven herhalen dat alle Marokkanen dieven zijn’. (De Morgen) De aanklagers (het Centrum en de Liga) hebben de rechtbank bedolven onder honderden citaten uit talloze publicaties en de rechters namen er een aantal over in hun vonnis. Maar laat nu net dat éne citaat ontbreken. Hoe dat komt? Omdat het Vlaams Blok gewoon nooit en nergens gezegd heeft “dat álle Marokkanen dieven zijn”. 82

“Extreem-rechts” of “Racistisch”? De vraag die zich vandaag opdringt is hoe men nog met enige geloofwaardigheid kan blijven volhouden dat het Vlaams Blok/Vlaams Belang een “extreme”, “extreem-rechtse” of zelfs “racistische” partij was of is, nu een aantal van onze voorstellen zijn overgenomen door traditionele partijen of regeringsbeleid zijn in andere Europese landen. De (Vlaams Blok-) plannen om gezinshereniging te bemoeilijken, de toegang tot de sociale zekerheid te beperken, het toekennen van een verblijfsvergunning of de nationaliteit te verbinden aan een inburgeringsproef en criminele vreemdelingen aan de deur te zetten, vonden geen genade bij de rechters van Gent maar worden in het buitenland gewoon uitgevoerd. Het voorstellen van maatregelen is ‘racisme’ en het uitvoeren van diezelfde maatregelen niet? Kom nu! Dat gelooft toch geen kat. Te gek voor woorden. Toen Frank Vanhecke een VRT-journalist in een interview wees op die ongerijmdheid, trachtte de man (Guy Janssens) er zich uit te praten: “Het verschil is wel, mijnheer Vanhecke, dat die maatregelen daar zijn goedgekeurd door een meerderheid in het parlement…” Het onthullende antwoord maakt het alleen nog maar erger. Met die uitlating stonden de rechters van Gent en hun veroordeling van het Vlaams Blok immers helemaal in hun blootje. Want, dat zou betekenen dat een voorstel van het Vlaams Blok ‘racistisch’ is omdat het uit de hoek van de oppositie komt. Zodra er een politieke meerderheid voor bestaat is hetzelfde voorstel niet langer ‘racistisch’. Of met andere woorden: een toevallige politieke meerderheid maakt uit wat ‘racistisch’ is en wat niet.

Citaten “Wat het verkondigen van uitsluiting betreft, stelt men vast dat de Nederlandse regering plannen ontvouwt om migranten de eerste tien jaar uit te sluiten van deelname aan de verzorgingsstaat.” Advocaat Jos De Man

“Het hinderlijke en criminele gedrag van een deel van de Marokkaanse jeugd komt voort uit een bepaald superioriteitsgevoel in combinatie met minachting. Niet de Marokkaanse cultuur, maar de dagelijkse confrontatie met de Nederlandse cultuur levert bij een deel van die jongens problemen op. Dit geldt vooral voor Marokkaanse jongens die opgroeien onder marginale omstandigheden en beschikken over weinig intellectuele bagage. De Marokkaanse straatterreur is dus geen uitheems product, een plaag die met de migratie van de ouders naar Nederland is geïmporteerd. Het gedrag komt voort uit het spanningsveld tussen de Marokkaanse cultuur, de Nederlandse cultuur en de straatcultuur.” Hans Werdmölder in ‘Marokkaanse lieverdjes’

“De harde kern van de Marokkaanse jongeren die in de fout gaat, moeten we naar de Sahara in Marokko sturen en daar moeten ze zich leren te gedragen. Je moet ze keihard aanpakken. Laat ze maar 3000 kilometer lopen om een glas water te drinken. We moeten geen genade hebben voor deze types. Een keer in de fout en dan gelijk terug.” Cheribbi - allochtoon politicus van de liberale VVD (Nederland) – geciteerd in ‘Marokkaanse lieverdjes’ van Hans Werdmölder.

83

Woede, ergernis en frustratie... Woede, ergernis en frustratie: dat was mijn eerste reactie na de uitspraak van het Hof van Beroep te Gent. Tien jaar lang heb ik bijna elke zitting van evenveel rechtbanken die zich gebogen hebben over het “dossier Vlaams Blok” gevolgd. Nooit heb ik kunnen, willen, durven geloven dat een rechtbank in een democratisch land zich ertoe zou lenen om zich uit te spreken over het programma van een partij die ondertussen 25% van de Vlaamse kiezers vertegenwoordigt. Een oordeel vellen over voorstellen en ideeën van een politieke partij is immers het exclusieve voorrecht van de kiezer.

criminaliseren. De gangmakers van het proces hoopten dat het Vlaams Blok door de gevolgen van het proces uiteen zou vallen. Het Vlaams Blok zou al ruziënd ten onder gaan. Maar, het Vlaams Blok besefte en het Vlaams Belang beseft dat de politieke vijanden zich niet binnen, maar buiten onze partij bevinden. Uiteindelijk is onze partij sterker uit het proces gekomen. Het proces heeft de cohesie binnen de partij verstevigd. Het heeft de ogen van heel wat kiezers geopend. Het heeft ervoor gezorgd dat het Vlaams Blok zich heeft kunnen omvormen tot een jonge, moderne en dynamische partij: het Vlaams Belang. Toch kunnen we de gevolgen van proces en veroordeling niet als eenduidig positief omschrijven. Essentieel blijft immers het muilkorven van de vrije meningsuiting. Wat dat betreft zitten we sinds het proces trouwens op een hellend vlak.

“Uiteindelijk is onze partij sterker uit het proces gekomen”

Het is geen pretje om als een soort halve crimineel in het beklaagdenbankje plaats te moeten nemen en zijn lot in handen van één of andere rechter of rechtbank te moeten leggen. De heksenjacht tegen het Vlaams Blok bereikte met de veroordeling van de vzw’s Vlaamse Concentratie, Nationalistische Omroepstichting en Nationalistisch Vormingsinstituut een pijnlijk hoogtepunt. Uiteindelijk was het de bedoeling van het politieke establishment om het Vlaams Blok te 84

Langzaam maar zeker komen we immers terecht in een vierogendemocratie. Enkel onder vier ogen

durven mensen nog echt zeggen wat ze denken. Sinds het proces is voor iedereen immers pijnlijk duidelijk geworden dat het uiten van een mening een misdaad kan zijn. Multiculturaliteit is een godsdienst geworden. Wie durft te twijfelen aan de multiculturele heilsleer wordt door de politiekcorrecte inquisitie op de brandstapel geplaatst. Wie alsnog tegen de stroom in durft roeien, wordt bedreigd en geïntimideerd, krijgt te maken met beroepsverbod en broodroof, wordt aangeklaagd en veroordeeld. Net zoals bij Oriana Fallaci heeft “de woede en de hoogmoed” ondertussen plaats gemaakt voor “de kracht van de rede”. Het proces heeft ervoor gezorgd dat het Vlaams Belang strijdbaarder en weerbaarder is dan ooit tevoren. We zijn gehard en gelouterd uit het proces gekomen met de vaste wil om luidop te blijven zeggen wat heel wat mensen stilletjes denken!

FILIP DEWINTER

Fractieleider in het Vlaams Parlement

85

13

De multiculturele samenleving

“Integratie lukt alleen als we afstand nemen van de multicultureel georiënteerde politiek en voorwaarden stellen aan de migratie om de opnamecapaciteit van de Europese samenlevingen niet op de proef te stellen”. Bassam Tibi, auteur en Duitser van Syrische afkomst, in ‘Europa zonder identiteit - de crisis van de multiculturele samenleving’ 87

Tussen droom en werkelijkheid Politici, opiniemakers en zelfverklaarde anti-racisten hebben ons jarenlang het beeld voorgehouden van een paradijselijke en harmonieuze multiculturele samenleving. Maar dat wensbeeld lijkt ver verwijderd van de dagelijkse realiteit. Het leven in de multiculturele wijken en steden is voor heel wat mensen geen droom maar een nachtmerrie geworden. Het beloofde paradijs is ver zoek en op veel plaatsen is er zelfs geen sprake meer van samen-leven. Maar ondanks alles en tegen beter weten in, houden de profeten van het multiculturele geloof koppig vast aan hun mantra: “De multiculturele samenleving is een feit”. Nee, niet de multiculturele samenleving maar de mislukking is een feit. De multiculturele samenleving heeft geleid tot haast onoplosbare maatschappelijke spanningen en gettovorming, tot leerachterstand en hoge werkloosheid, tot een verontrustend aandeel van allochtonen in de criminaliteit. Of om het met de woorden van Bassam Tibi te zeggen: “Wie de wereld niet door de bril van een romanticus bekijkt, ziet meteen dat de multiculturele samenleving verre van idyllisch is.” Maar keren we terug naar het proces. Het arrest van het Gentse Hof van Beroep leest als een multicultureel manifest, een pamflet ter ere van de multiculturele samenleving. Zo laten de rechters verstaan dat men geen verplichting tot inburgering mag invoeren.

Multiculturalisme versus integratie De aanhangers van het multiculturalisme stellen het graag voor alsof onze kritiek op de multiculturele sa88

menleving gelijk staat met deportatie of automatisch moet leiden tot etnische zuiveringen. Sylvain Ephimenco – een bekend Nederlands publicist van Algerijnse afkomst – ergert zich aan die insinuatie: “Laten we om te beginnen eens afstappen van de opvatting dat het verwerpen van de multiculturele samenleving automatisch het afwijzen van de ander, van de nieuwkomer of de allochtoon betekent. Dat is een perfide beschuldiging die het wezenlijk verschil tussen multicultureel en multi-etnisch niet wil erkennen en alleen maar dient om het debat om zeep te helpen.” Het ligt niet in onze bedoeling om hier het proces van de multiculturele samenleving te maken, dat zou ons te ver leiden. Maar het is een feit dat het concept van de multiculturele samenleving zélf aan de basis ligt van de mislukte integratie. Die visie wordt onderschreven door vooraanstaande allochtone woordvoerders als een Bassam Tibi, een Sylvain Ephimenco of een Ayaan Hirsi Ali. Het fundament van het multiculturalisme is het cultuurrelativisme dat zegt dat alle culturen gelijkwaardig zijn. Voor multiculturalisten hebben allochtonen dan ook het onbetwistbare recht om hun eigen cultuur en identiteit voor altijd en zonder beperkingen te bewaren en te koesteren. Eigenlijk zeggen ze dat vreemdelingen zich helemaal niet hoeven aan te passen. Het is een discours dat ook door Dyab Abou Jahjah gretig werd overgenomen. “Integratie is racisme,” aldus Jahjah. De politiek moet nu eindelijk maar eens een keuze maken. Wie de zogenaamde ‘diversiteit’ blijft promoten, moet achteraf niet komen janken dat de integratie op een drama uitdraait.

De multiculturele verrijking 11 september 2001, de bloedige aanslagen in Londen en Madrid, de moord op Theo van Gogh en de zware rellen met migrantenjongeren in en rond Parijs hebben het geloof in de multiculturele gedachte een flinke knauw gegeven. En de bevolking was al niet laaiend enthousiast. Toch blijft het dogma van de ‘multiculturele verrijking’ één van de pijlers van het nieuwe geloof. In Nederland belandde dat dogma al een tijd geleden op de vuilnisbelt van de politieke-correctheid. “Er is een enorme toevloed geweest van niet-westerse migranten die per saldo de autochtone belastingbetalers meer geld kosten dan ze in het laatje brengen. De nietwesterse migranten zijn relatief vaak laaggeschoold, werkloos of crimineel,” schrijft Marcel Roele in ‘Hoe nu verder’.

minstens 230.000 euro kost. De onderzoeksjournalist Emerson Vermaat vermeldt die cijfers in zijn pas verschenen boek ‘Misdaad, migratie en cultuur’. Zo kwamen tussen 1992 en 1997 bijna 200.000 asielzoekers naar ons land. De cumulatieve kosten van die instroom bedroegen ongeveer twintig miljard gulden, dat is ca. 9.000.000.000 euro.” Wat de kosten en baten voor ons land betreft, daar hebben we het raden naar. Statistieken worden hier immers niet bijgehouden. De vraag mag zelfs niet gesteld worden. Maar laten we terugkeren naar het arrest van Gent.

“Objectief en redelijk”

En gaat Roele verder: “Volgens een conservatieve berekening van Pieter Lakeman leed Nederland door de eerste en de tweede generatie Turken en Marokkanen tussen 1974 en 1999 een verlies van honderdveertig miljard gulden – en daar waren de kosten van het extra (dure) onderwijs voor allochtonen (met zeer gering rendement) en van de (hoge) criminaliteit nog niet eens bijgerekend. Die kosten zullen alleen maar toenemen.”

In hun arrest zeggen de rechters dat “de Wet van 30 juli 1981 (de zogenaamde anti-racismewet, nvdr) niet in de weg staat dat door een groep of vereniging schokkende, verontrustende of zelfs kwetsende ideeën worden geuit”. En gaan ze verder: “Kritiek ten aanzien van de allochtone bevolking van het land is door de wet als dusdanig zeker niet verboden. De eventuele problemen veroorzaakt door zelfde deel van de bevolking mogen en moeten kunnen worden aangekaart. Ook objectief en redelijk te verantwoorden voorstellen teneinde te verhelpen aan deze eventuele problemen mogen ongetwijfeld nog steeds worden geformuleerd.”

Professor Bob Smalhout sluit zich daar in hetzelfde boek bij aan: “Eind 2003 publiceerde het Centraal Planbureau een heel andere conclusie (anders dan het verhaal over de multiculturele verrijking, nvdr). Die (conclusie) luidde dat een gemiddeld niet-Westers migrantengezin de Nederlandse samenleving

Deze passage werd breed uitgesmeerd in de pers om te onderlijnen dat het arrest zeer gematigd en genuanceerd is. Maar advocaat Fernand Keuleneer noemt dit net “een van de meest problematische passages” en legt uit waarom dat zo is: “De rechterlijke macht eigent zich hierdoor min noch meer de absolute be89

voegdheid toe om autonoom uit te maken wie, wanneer en hoe mag ‘schokken, verontrusten of kwetsen’ en welke voorstellen objectief en redelijk zijn.” Waar halen de rechters het recht vandaan om te beslissen welke partijstandpunten of voorstellen ‘objectief ’ en ‘redelijk’ zijn? Wie geeft de rechters de bevoegdheid om te oordelen of politieke voorstellen ‘wenselijk’ of ‘realistisch’ zijn? Zouden we dat niet veel beter aan de politiek overlaten? En in een democratie aan de kiezer? De rechters mengen zich nadrukkelijk in het politieke debat en leggen de grenzen vast waarbinnen het gevoerd moet worden. Zij tekenen de lijntjes uit waarbinnen gekleurd moet worden. Jos De Man steigert: “Het staat, in een democratie, elke partij vrij de wetsvoorstellen in te dienen, die zij nuttig acht met het oog op een efficiënt beleid. De bevoegdheid om deze voorstellen te verwerpen, is het exclusieve voorrecht van het parlement. Hieraan tornen is een schending van een van de pijlers van de democratie: de scheiding der machten. Als de oppositie haar mond moet houden, kan men het Parlement beter afschaffen.”

Waarom geen assimilatie? Volgens het Hof te Gent is de Vlaams Blok-eis tot inburgering of assimilatie een onaanvaardbare aantasting van de culturele rechten van minderheden. Terwijl het toch voor iedereen moet duidelijk zijn dat een zekere aanpassing noodzakelijk is om vreedzaam te kunnen samenleven. We begrijpen niet goed wat daar ‘racistisch’ aan zou zijn. Tenzij de rechtbank vindt dat we onder de dekmantel van de multiculturele ‘verdraagzaamheid’ ook eremoord, gedwongen huwelij90

ken of genitale verminking moeten toestaan... Niemand minder dan de bekende arabist en islamkenner Gilles Kepel pleit onomwonden voor assimilatie om de verdere polarisering tussen moslims en niet-moslims te voorkomen. Volgens Kepel is niet het verzet tegen de multiculturele samenleving maar het naïeve multiculturalisme het ware racisme: “Het multiculturele denken is in feite een vorm van apartheid, maar dan in politiek-correcte termen. Apartheid, omdat de multiculturele filosofie inhoudt dat immigranten anders dan wij moeten blijven”. Kepel blijft naar eigen zeggen erg beducht voor het lakse multiculturalisme dat moslims feitelijk wil uitsluiten van integratie in onze samenlevingen, wat radicale islamisten in de kaart speelt: “Als het aan de multiculturalisten ligt, blijven moslims altijd een aparte plek houden in de maatschappij en komt die succesvolle westerse moslimmiddenklasse er dus nooit. Zoals ik al zei: ‘multiculturalisme is je reinste apartheid, een vorm van racisme zelfs’.” Volgens Kepel zitten de echte racisten dus niet bij ons, maar bij de aanhangers van de multiculturele samenleving. Met onze eis tot assimilatie bevinden we ons ook in het goede gezelschap van de bekende Nederlandse publiciste Nahed Selim: “De wijze waarop zich in Nederland (en bij ons, nvdr.) de integratie heeft voltrokken, moet als mislukt worden beschouwd. Daarom moet er van ons, moslims, en van alle andere minderheden in Nederland niets minder dan assimilatie worden geëist. Thuis en in ons hart staat het natuurlijk iedereen vrij om te geloven in wat en wie we maar willen.” Zo is dat.

Gastvrij maar niet gek Integratie en multiculturele samenleving gaan niet samen. Het is het een of het ander. Waar het om gaat is het afbakenen van grenzen. Dit zijn onze wetten, onze waarden, onze normen. Tot hier en niet verder. De al jaren in Noorwegen wonende Amerikaanse journalist Bruce Bawer zegt het als volgt: “Integratie betekent het aanpassen aan de humanistische traditie, aanvaarding van de scheiding van kerk en staat, afstand nemen van de normen en waarden van het land van herkomst.”

de grootste lof. Wie zich weigert aan te passen, moet naar huis worden gestuurd en plaats maken voor iemand die zich wèl wil aanpassen. Dat lijkt extreem, maar er is geen redelijk alternatief. Want het gaat hier om de essentiële waarden van àlle inwoners van het Westen, niet alleen van vrouwen of homoseksuelen. De Westerse beschaving staat op het spel!” De vraag is natuurlijk of de traditionele partijen die realiteit onder ogen willen zien. Of ze de multiculturele vergissing willen toegeven en hun noodlottige beleid zullen bijsturen. De tijd dringt.

Dat is niet eenvoudig en dus moeten wij als Vlamingen grootmoedig de hand uitreiken naar die vreemdelingen die een ernstige inspanning leveren om zich te integreren, die hard werken om hier een eerlijk bestaan op te bouwen, die onze taal leren en onze wetten respecteren. Dat laatste mag geen probleem zijn, want Vlamingen zijn gastvrij. Gastvrij maar niet gek. Voor fundamentalistische haatzaaiers en bommenleggers is er geen plaats in ons land. Het is tijd om de multiculturele gedachte te begraven, want het concept werkt niet. Meer zelfs: het staat de integratie in de weg. Aanpassen of terugkeren is en blijft de boodschap. Daar is niks mis of extreem aan. Dat was – zoals u eerder in deze brochure kon vaststellen – zelfs ooit een onderdeel van het verkiezingsprogramma van Guy Verhofstadt... De journalist Bruce Bawer sluit zich daar bij aan: “Europeanen moeten inzien wat een prestatie het is voor immigranten om deel te worden van een samenleving die totaal anders is dan die waar ze vandaan komen. Wie die overgang met succes makt, verdient 91

Citaten “De kleine bange burger luisterde naar het discours van de multiculturalisten en raakte er des te meer van gedesoriënteerd. Maar ingeklemd tussen zijn schuldgevoelens en frustratie ging voor hem de doordeweekse alledaagsheid wel gewoon door. Met zijn stoet aan ongemakken, verlies aan richtpunten, irritatie over het vreemde gedrag van sommigen van zijn nieuwe medelanders. Natuurlijk kon hij het ook goed vinden met tal van hen, maar al die vreemde talen waren niet bevorderlijk voor de communicatie. Hij begon te klagen dat hij zich steeds meer een vreemde in eigen land begon te voelen, waarop de multiculturalisten antwoordden dat hij zijn grote bekrompen mond van xenofoob eindelijk moest houden. Hij stigmatiseerde en discrimineerde. Daarom werd hij voorzichtiger en leerde bij iedere rapportage over zijn ongenoegen het inleidende zinnetje ‘ik wil heus niet discrimineren maar…’ te gebruiken. Hij kwam met concrete voorbeelden over een soort criminaliteit dat niet alleen nieuw voor hem was maar ook steeds omvangrijker werd. De multiculturalisten schudden hun hoofd. Al die verhalen over straatroof, woninginbraken, gestolen goederen, dreigingen en kleine terreur moesten aan een zuiver sentiment van onvrede worden gerelateerd. Zei Marcel Van Dam (een berucht links opiniemaker) het niet keer op keer? Er is amper een toename van criminaliteit, wel een ‘gevoel van onveiligheid’.” Sylvain Ephimenco in ‘Het land van Theo van Gogh – de multiculturele desintegratie’

“Het zal multiculturalisten wellicht een doorn in het oog zijn en het stemt in ieder geval tot nadenken, dat de vurigste pleitbezorgers van de multiculturele samenleving vandaag de dag in extremistische etnische clubjes te vinden zijn. De Arabisch Europese Liga van Abou Jahjah heeft, naast ideologische poten als nationalisme en fundamentalisme, het multiculturele ideaal volstrekt geassimileerd. Het manifest 92

en het programma van de AEL refereren tot vervelens toe aan de multiculturele samenleving, zoals anderen vroeger te pas en te onpas met de dictatuur van het proletariaat schermden.” Sylvain Ephimenco in ‘Het land van Theo van Gogh’

“Mensen die de wezenlijke waarden van onze samenleving – de vrijheid van religie en meningsuiting – niet delen, kunnen maar beter vertrekken.” De Amsterdamse wethouder Ahmed Aboutaleb (Aboutaleb kreeg voor dat soort uitspraken geen proces aan zijn been maar wel doodsbedreigingen uit de hoek van moslimextremisten)

“In een multiculturele maatschappij bestaan er geen bindende waarden van een modelcultuur, maar zijn er slechts naast elkaar levende mensen die als het ware in groepjes naast elkaar elk op een kluitje zitten, dus feitelijk een verzameling etnische getto’s. Dit Europa zou dan een waardenneutraal gebied zijn, zonder eigen identiteit.” Bassam Tibi in ‘Europa zonder identiteit – de crisis van de multiculturele samenleving’

“Actieve inburgering is prima, verdere beperking van lichtzinnige, economisch nutteloze integratie een must. Niet slechts integratie, maar verregaande assimilatie is op langere termijn hoogstwaarschijnlijk het lot van immigranten.” H.J.Schoo in ‘Hoe nu verder’

93

14

”Foute gedachten?”

“Het multiculturalisme is een tragische vergissing die de Westerse beschaving duur te staan zal komen. De overdreven openheid van het Westen voor immigranten met een andere culturele achtergrond vergemakkelijkt de aanslagen door radicale islamisten in Westerse landen.” Vaclav Klaus, president van Tsjechië, in Mlada Fronta Dnes van 16 juli 2005 95 95

Vlaams Blok gediscrimineerd? Na een hele reeks wetswijzigingen toonde Johan Leman zich bijzonder verheugd dat het Vlaams Blok nu eindelijk strafrechtelijk vervolgd kon worden. ‘Want, het kan toch niet dat particulieren veroordeeld kunnen worden, terwijl een politieke partij ongestraft dezelfde dingen kan blijven verkondigen’. Het tegendeel lijkt zich voor te doen. Sommige journalisten, wetenschappers, criminologen en islamologen laten zich kritisch uit over de multiculturele samenleving, over het gedrag van ontspoorde jongeren en over de kwalijke trekjes van de islam. Tot op heden worden zij niet verontrust door de professionele ‘anti-racisten’. Als het Vlaams Blok of het Vlaams Belang dezelfde diagnose stelt of gelijkaardige uitspraken doet, ligt de aanklacht al klaar. Is dat geen geval van discriminatie?

Rechters moeten illusie in stand houden De gewezen Duitse socialistische kanselier Helmut Schmidt zegt nu dat het “een vergissing” is geweest “om zoveel mensen uit andere culturen naar hier te halen”. In onze buurlanden wordt het multiculturele samenlevingsmodel in alle stilte begraven. Vooral uit de hoek van mondige allochtonen komt steeds meer kritiek op het multiculturele concept en zijn uitwassen. Denk maar aan Bassam Tibi, Ayaan Hirsi Ali, Sylvain Ephimenco, Afshin Ellian. Volgens hen zijn de maatschappelijke spanningen geen gevolg van te weinig maar eerder van te veel tolerantie. Zij houden ons een spiegel voor en hekelen het gebrek aan politieke moed om de waarden, normen en vrijheden van 96

Politici moeten zich verantwoorden voor het uiten van een men ing. onze Westerse samenleving te verdedigen. Zijn Vaclav Klaus, Helmut Schmidt, Tibi, Hirsi Ali, Sylvain Ephimenco en Afshin Ellian dan allen racisten? Dat klinkt op zijn minst niet erg geloofwaardig. Het is de grote verdienste van Pim Fortuyn en Theo van Gogh geweest dat zij het debat over de multiculturele samenleving en de plaats van de islam in Europa op gang hebben getrokken. In Nederland kan het eindelijk en zonder taboes gevoerd worden. De geest is uit de fles. Het lijkt er op dat de rechters in Gent die geest terug in de fles wilden stoppen of kost wat kost in ons land eenzelfde open debat in de kiem hebben willen smoren.

“Absolute waarheid”? Nog niet zolang geleden velde het Hof van Beroep te Antwerpen vonnis in de rechtszaak die Johan Demol en Filip De Man hadden aangespannen tegen de auteurs van het boek ‘Het gevaar Demol’. Ron Her-

mans en Eric Goeman sprongen daarin nogal creatief om met de feiten en hadden verdachtmakingen als waarheid gepubliceerd. Zo zou Demol zelfs betrokken geweest zijn bij de Bende van Nijvel en een spectaculaire wapenroof bij de Rijkswacht. De rechtbank stelde in zijn vonnis dat de schrijvers hun journalistieke plicht tot het leveren van correcte informatie niet waren nagekomen en de auteurs werden wegens laster veroordeeld. Jos Van der Velpen, de advocaat van Goeman en Hermans verklaarde “verrast” te zijn door de uitspraak. Van der Velpen, ook al advocaat in het proces tegen het Vlaams Blok, kan het blijkbaar goed vinden met de Belgische magistratuur. Zo plaatste de openbare aanklager zich helemaal op de lijn van de verdediging. Volgens de man “is de waarheid niet absoluut

Jos Van der Velpen : “Men kan mense n niet veroordelen op basi s van foute gedach ten.”

in een democratie. De absolute waarheid geldt enkel in totalitaire of dictatoriale regimes”. Merkwaardig genoeg hebben we dat argument niet gehoord op het proces tegen het Vlaams Blok. Niet uit de mond van Van der Velpen, niet uit de mond van de openbare aanklager en niet uit de mond van de rechter. Nochtans stond ook hier een absolute ‘waarheid’ ter discussie: die van de multiculturele verrijking en samenleving. Het zal wel niet de bedoeling zijn geweest, maar in de woorden van advocaat-generaal André Van Ingelgem glijdt België dus af naar de status van een totalitair regime. Een regime waar twijfel aan de officiële staatsideologie – het multiculturalisme – buiten de wet wordt gesteld en met veel ijver wordt vervolgd.

“Foute gedachten” Meester Van der Velpen liet zich ook opmerken in de marge van een groot terrorismeproces in Brussel. Daar staan een aantal radicale moslims terecht die verdacht worden van betrokkenheid bij de aanslagen in Madrid en het voorbereiden van andere aanslagen. De Liga voor de Rechten van de Mens maakt zich zorgen over de rechten van de terreurverdachten. Woordvoerder Jos Van der Velpen verklaarde in een interview: “Men kan mensen toch niet veroordelen louter op basis van foute gedachten”. ‘Mensen veroordelen op basis van foute gedachten’, dit is net wat de rechters van Gent wél hebben gedaan. In zoverre meerderheidsstandpunten natuurlijk “foute gedachten” kunnen zijn... Van der Velpen zal het niet graag horen, maar ere wie ere toekomt: het sterkste argument tegen het politieke proces en tegen de veroordeling, kwam uit zijn mond. 97

Van Paula D’Hondt tot Johan Leman ‘Integratie’? Na de eerste zogenaamde ‘zwarte zondag’ van 1988, riep de leidende politieke klasse in dit land het zogeheten ‘integratiecentrum’ in het leven. Aan het hoofd stond Paula D’Hondt. Jaren later zou ze erkennen dat ze zich door de traditionele partijen op sleeptouw had laten nemen in de hetze tegen het Vlaams Blok: “Ongetwijfeld ben ik als Koninklijk Commissaris mijn boekje te buiten gegaan door het Vlaams Blok aan te vallen. Ik ben me daarvan bewust. Mijn taak zou normaal zijn geweest om alle betrokkenen rond de tafel te brengen en te proberen een consensus te vinden.” Nogal wat commentatoren waren eerder al tot de vaststelling gekomen dat Paula D’Hondt door haar eenzijdige en fanatieke aanpak het Vlaams Blok mee had groot gemaakt. Maar dat mocht de pret niet drukken. Johan Leman zou op de ingeslagen weg verder gaan en met de instemming van de zelfverklaarde ‘democratische’ partijen nog een tandje bijsteken.

Koerswijziging Het integratiecentrum werd omgedoopt tot ‘Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racis98

mebestrijding’. Een veelzeggende koerswijziging. Integratie paste nu eenmaal niet in het kraam van de politieke-correctheid. Integratie veronderstelt immers een zekere aanpassing of wil tot aanpassing en aan vreemdelingen mochten geen eisen gesteld worden. Politiek en media zongen de lofzang van de multiculturele samenleving. Als er al sprake was van maatschappelijke problemen werd de schuld daarvan uitsluitend bij de maatschappij gelegd, bij de ‘onverdraagzame’ Vlamingen en… het Vlaams Blok natuurlijk. De vreemdeling kreeg de status van het eeuwige slachtoffer. Wie wind zaait, zal storm oogsten. Als Abou Jahjah vandaag van de daken schreeuwt “integratie is racisme”, moeten politici vooral niet verbaasd doen, want zij hebben zelf het zaad gezaaid.

Slachtoffercultus Ook Johan Leman heeft jarenlang zijn duit in het zakje gedaan. Het Centrum kostte handenvol geld, maar heeft de integratie van migranten geen stap dichterbij gebracht. Integendeel. Ze hebben alleen een niet gering deel van de allochtone gemeenschap voortdurend gesterkt in hun zorgvuldig gekoesterde slachtoffercultus. Achterstand op school? De schuld van ‘racisme’. Allochtone

jongeren die niet aan werk geraken? Geen kwestie van een fout diploma of gebrekkige taalkennis, maar de schuld van ‘racisme op de werkvloer’. Dat allochtone jongeren oververtegenwoordigd zijn in de criminaliteit? De schuld van ‘uitsluiting’ en – hoe kan het ook anders – ‘racisme’ bij de politie. Hoeft het dan nog te verbazen dat amokmakende jongeren meteen over ‘racisme’ beginnen te zeuren als ze worden aangesproken over hun agressieve optreden op school, bus of tram, in zwembaden of recreatiedomeinen? Nee, de politiek en het Centrum hebben dat deuntje tot in den treure voorgezongen. Geen wonder dat het refrein in allochtone middens de status heeft gekregen van een populaire hit. Het vermeende ‘racisme’ is het perfecte alibi geworden voor relschoppers en criminelen.

Twijfelachtig palmares

wij ook moskeeën moeten subsidiëren waar volgens rapporten van de staatsveiligheid in naam van Allah wordt opgeroepen tot de jihad (heilige oorlog) tegen het Westen. En dan die beruchte snelBelg-wet? Die heeft ervoor gezorgd dat 400.000 vreemdelingen, zonder enige voorwaarde een Belgische identiteitskaart in de schoot geworpen kregen. Daar zaten niet alleen nieuwkomers bij die niet eens één van onze beide landstalen spreken, maar ook notoire criminelen en (potentiële) terroristen. Voorwaar iets om trots op te zijn. Zo trots dat politici uit traditionele partijen voor de verkiezingen schoorvoetend moesten toegeven dat die wet een dramatische miskleun was, die zo snel mogelijk ongedaan gemaakt diende te worden. Over het vreemdelingenstemrecht – dat trouwens een tijd in de schuif belandde in ruil voor de drastische versoepeling van de naturalisatie, maar na de goedkeuring van de snel-Belg-wet weer werd

Toch kijkt Johan Leman met tevredenheid terug op zijn goedbetaalde loopbaan als directeur van het Centrum. Tot zijn grote ‘successen’ rekent hij de regularisatie van illegalen, de erkenning van de islam, de snel-Belg-wet en het vreemdelingenstemrecht. We zullen wel niet de enigen zijn in Vlaanderen die de wenkbrauwen hebben gefronst bij zoveel misplaatste trots. De regularisatie van tienduizenden illegalen was een regelrechte schande en een magneet voor nog meer illegale inwijking. De erkenning van de islam? In ons land bestaat er inderdaad zoiets als godsdienstvrijheid en daar hebben wij – laat dat duidelijk zijn – niets op tegen. De vraag is maar of 99

opgevist – kunnen we kort zijn. Het werd tegen een overweldigende meerderheid van de publieke opinie in Vlaanderen doorgedrukt. De Vlaamse kiezer heeft zijn verontwaardiging daarover dan ook massaal uitgedrukt in de stembus.

“Weg met ons!” Leman ontpopte zich als directeur van het Centrum tot een vurige apostel van de multiculturele heilstaat. Alsof de bestaande problemen nog niet erg genoeg zijn, zou hij bij herhaling pleiten voor een nieuwe massale migratiegolf. Terwijl het kleinste kind intussen moet begrepen hebben dat meer immigratie gewoon minder integratie betekent. “Ach, wat stelt dat ‘eigen volk’ binnen één generatie nog voor”, liet Leman zich ooit ontvallen in een interview. Mogen we dat een straf staaltje noemen van anti-Vlaams racisme, van een haast ziekelijke drang tot zelfvernietiging? Publicist Eddy Daniels: “Dat is de impasse waarin Paula D’Hondt en Johan Leman België gebracht hebben: een omgekeerd racisme, waarbij de autochtone bevolking zich moet laten beledigen omdat ze gastvrij is geweest.” Intussen vervalt Jozef De Witte in dezelfde fouten als zijn illustere voorganger. Zo heeft hij naar eigen zeggen altijd een doos bij de hand om omstreden uitspraken van het Vlaams Belang en zijn kopstukken in op te slaan, in afwachting van een nieuw proces. Het einde van hun kruistocht is 100

nog niet in zicht.

Opdoeken die boel Om het bestaansrecht van zijn Centrum aan te tonen en de broodwinning van professionele antiracisten veilig te stellen, heeft Johan Leman met een niet aflatende verbetenheid een heksenjacht ontketend tegen het Vlaams Blok. Daarmee trad hij in de voetsporen van de Dominicanen die in de inquisitie zonder pardon ‘ketters’ op de brandstapel wierpen. Leman heeft weinig om trots op te zijn. Het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding heeft geen enkele bijdrage geleverd tot de integratie en alleen maar voedsel gegeven aan de nefaste slachtoffercultus in allochtone kringen. Het CGKR draagt een verpletterende verantwoordelijkheid voor de oplopende spanningen en zou dus beter opgedoekt worden. Ook al omdat het in de eerste plaats een soort gedachtenpolitie is geworden die de vrije meningsuiting aan banden heeft gelegd en die een succesvolle oppositiepartij via een gerechtelijke vuile oorlog de nek wil omwringen. Frank Vanhecke: “Het politiek proces tegen het Vlaams Blok heeft het Centrum definitief ontmaskerd als een almachtig Ministerie voor de bestrijding van andersdenkenden. In plaats van de zieke patiënt te genezen heeft Leman ervoor gekozen om de thermometer stuk te slaan, of meer nog, de dokter uit de weg te ruimen.”

Citaten “Moslims die doorgaan met te zeggen dat onze Westerse waarden en democratische rechtsorde voor hen onaanvaardbaar zijn, moeten duidelijk voor de keuze worden gesteld: aanpassen of terugkeren. Naar Saoedi-Arabië bijvoorbeeld. Daar is de koran tegelijk de grondwet.” Publicist Derk Jan Eppink in Het Laatste Nieuws van 13 november 2004

“De kracht van het Blok is niet dat het – zoals de rechtbank van Gent suggereert – de problemen van de multiculturele samenleving aangewakkerd, ingehamerd, laat staan veroorzaakt heeft. Maar wel dat het die als enige bijtijds onderkend heeft. Wat de politiek-correcte intellectueel stelselmatig geweigerd heeft.” Publicist Eddy Daniels in ‘De open samenleving en haar nieuwe vijanden’

“De ironie van het verhaal wil dat men aan het hoofd van het geciteerde Centrum zelfs een dominicaanse pater plaatste, een lid dus van de vroegere inquisitieorde. De man werd furieus als je hem op dat op zijn minst psychologische, en misschien zelfs deontologische probleem durfde te wijzen.” Publicist Eddy Daniels in ‘De open samenleving en haar nieuwe vijanden’

“Leman heeft een puinhoop achtergelaten en tien jaar na de oprichting van zijn geldverslindend Centrum stond het Vlaams Blok sterker dan ooit. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het een deel van zijn kracht ontleend heeft aan de gratis propaganda die het van de pater heeft gekregen.” Publicist Eddy Daniels in ‘De open samenleving en haar nieuwe vijanden’

101

“Slechts één derde van de Marokkanen en Turken kan gerekend worden tot de geïntegreerde bevolking. Het beleid heeft er voor gezorgd dat veel migranten zijn afgegleden naar een permanente uitkeringssituatie. De overheid is verantwoordelijk voor een slachtofferdenken, waarbij alle problemen aan de overheid of de samenleving worden toegeschreven, en voor de vorming van een negatieve groepsidentiteit, waarbij de wereld buiten de eigen groep wordt gewantrouwd. Dat veroorzaakt spanningen en verwijten.” Ayaan Hirsi Ali in ‘De zoontjesfrabriek’

“Het antwoord van het politieke en wetenschappelijke establishment luidt: wij zijn de facto een multiculturele samenleving. (...) Multiculturalisten zijn een soort postmoderne tirannen die met morele terreur en schijnkosmopolitisme een aparte samenleving willen oprichten. Wie protesteerde, werd gedemoniseerd als rechts of extreem-rechts.” Afshin Ellian in ‘Brieven van een pers’

““Migratie betekent per definitie opgeven en aanpassen. Per definitie.” Leon De Winter in Elsevier van 14 november 2005

102

Besluit De antiracisme- en antidiscriminatiewet vormen een dramatische beknotting van het recht op vrije meningsuiting. Een toevallige politieke meerderheid of een rechter maakt uit wat al dan niet gezegd mag worden. De zelfbenoemde ‘democratische’ partijen hebben de wet voortdurend aangepast om een veroordeling mogelijk te maken. Het Vlaams Blok werd het slachtoffer van een politieke afrekening. De feitelijke veroordeling van het Vlaams Blok schaadt het democratisch debat en neemt de bestaande problemen en de onvrede over het gevoerde beleid niet weg. De rechtbank mengt zich nadrukkelijk in het politieke debat. Dat is een slechte zaak voor de democratie en een schending van het principe van de scheiding der machten. Het Vlaams Blok van 2004 is (of was) niet het Vlaams Blok van begin jaren ’90. In de loop der jaren werden een aantal standpunten bijgeschaafd en aangepast aan de gewijzigde maatschappelijke toestand. De Gentse rechtbank heeft die evolutie niet gezien of willen zien.

De multiculturele romantiek werd ingehaald door de harde realiteit van een mislukte integratie. In onze buurlanden wordt het multiculturele samenlevingsmodel officieel of met stille trom begraven. Standpunten of voorstellen waarvoor het Vlaams Blok in Gent werd veroordeeld, worden er door traditionele partijen verdedigd of in wetten gegoten. Ook die politieke evolutie werd door de rechters van Gent genegeerd. De motor achter de vuile en juridische oorlog tegen het Vlaams Blok was de Parti Socialiste, een partij die de voorbije decennia betrokken was bij zowat elk politiek en financieel schandaal in dit land. Met het beoogde partijverbod willen de Franstalige socialisten de succesvolle Vlaamse onafhankelijkheidspartij uitschakelen en het voortbestaan van België en de miljardenstroom van Vlaanderen naar Wallonië veiligstellen. Intussen bleef het échte racisme ongestraft. In een echte democratie zijn alleen daden strafbaar, nooit opinies. In een democratie worden politieke meningsverschillen uitgevochten in het parlement en beslecht in de stembus, niét in de rechtbank.

103

Nawoord: Vlaams Belang zal niet capituleren

104

Het proces tegen het Vlaams Blok was een bijzondere ervaring. Het was een voorrecht om samen te werken met de drie advocaten die onze verdediging voerden: Mr. Reinhold Tournicourt, Mr. Luc Deceuninck en Mr. Rob Verreycken (ondertussen lid van het Vlaams Parlement). Dat zij er in slaagden de aanvallen van het Centrum en de Liga vier jaar lang af te slaan en zelfs twee keer een vrijspraak verkregen was geen kleine prestatie. Uiteindelijk waren er radicale kunstgrepen nodig vanwege het regime om alsnog een veroordeling te bekomen. Eenmaal de zaak naar Gent werd verhuisd om daar te worden behandeld door een ‘speciale’ kamer met een ‘speciale’ procedure, was het afgelopen. Onze advocaten konden daar net zo goed tegen een muur gepleit hebben.

den mogen veroordeeld worden, zelfs in de stand van het recht zoals dat speciaal voor ons door de andere partijen was gecreëerd. Dat er toch een veroordeling volgde, toont des te meer het belang aan van de scheiding der machten: het is niet aan de rechterlijke macht om de programma’s van politieke partijen (die het hart van de wetgevende macht uitmaken) te beoordelen. Wanneer men dat toch toelaat, spelen alleen nog de willekeur en de persoonlijke politieke opinies van de rechters een rol.

Het proces was ook juridisch gezien een bijzonder gegeven. Op verschillende terreinen hebben de betrokken partijen de grenzen van het recht afgetast. Over heel wat juridische vragen bestond grote twijfel en waren er geen precedenten in de rechtspraak. Dat kan ook geen verbazing wekken: het was de eerste keer dat een politieke partij omwille van haar politieke programma voor de rechtbank werd gedaagd. Niettemin waren er genoeg redenen waarom de drie vzw’s niet had-

De trieste waarheid is dat zulks eigenlijk niet van onszelf afhangt. Wetten als de anti-racismewet, de droogleggingswet of de anti-discriminatiewet creëren een dusdanige toestand van willekeur, dat de vraag of het Vlaams Belang opnieuw zal aangepakt (en eventueel veroordeeld) worden, enkel afhankelijk is van de politieke wil van onze tegenstanders. Bestaat de politieke wil nog om de juridische weg te kiezen? Langs de Vlaamse kant van het politieke spectrum kan daar twijfel

Dit brengt ons meteen tot de vraag wat de juridische toekomst voor ons brengt. Zullen de juridische aanvallen verder gaan? Komt er een ‘tweede’ groot proces?

over bestaan. De Vlaamse partijen zijn met een loodzware kater wakker geworden de dag na de Vlaamse parlementsverkiezingen. Het is hen duidelijk geworden dat de Vlaamse kiezer – die onze partij de grootste verkiezingsoverwinning uit onze geschiedenis heeft gegeven – politieke processen niet pikt. Het koppige en domme fanatisme langs Waalse kant is echter niet verdwenen. De PS blijft geloven in politieke wetswijzigingen, processen en partijverboden. Zij moeten er immers de electorale gevolgen niet van dragen en zijn gemakkelijker bereid hoog spel te spelen met de democratie. Het ontbreekt hen bovendien totaal aan enig democratisch besef. Voor de PS is macht recht. De vraag is dan ook of de Vlaamse partijen het spel zullen meespelen. De ervaringen uit het verleden kunnen op dat punt weinig vertrouwen schenken. De Vlaamse partijen hebben keer op keer PS-wetten – waar ze eigenlijk zelf geen voorstander van waren

– meegestemd, omdat ze doodsbenauwd waren anders voor VB-bondgenoten aanzien te worden. Mijn goede vriend Marc Joris schreef ooit dat in andere landen de gematigd regionalistische partijen de radicalen en de separatisten als stok achter de deur houden bij onderhandelingen met de andere partijen: “Praat met ons, of je mag met hén praten”. Vlaanderen verkeert in de unieke situatie waar de klassieke partijen van de ene regio samenwerken met de partijen van de andere regio om de eigen radicalen uit te schakelen. Met als even uniek resultaat het verbieden van een volstrekt democratische partij, die zelfs geen enkele band met terrorisme en geweld heeft (niet zoals in Baskenland of Ierland bijvoorbeeld). De Vlaamse politieke kaste is inderdaad uniek in zijn gebrek aan ruggengraat, visie en moed. Het gevaar is reeel dat zij weer de handen in onschuld zal wassen, wanneer de PS nog maar eens een manifeste aanslag op democratie en rechtsstaat zal plegen in een poging de Vlaams-nationalistische partij uit te schakelen. Wij willen de PS en haar Vlaamse handlangers er aan herinneren dat we steeds al hun aanvallen hebben weten te overleven en er zelfs telkens sterker zijn uitgekomen. We zullen ons ook in de toekomst niet laten wegvegen.

JURGEN CEDER

Senator • Hoofd Juridische Dienst Vlaams Belang

105

Bijlage Centrum-Leman:samenstelling Raad van Bestuur (op 31 december 2004)

Voorzitter: Raymonde Foucart-Cleynen • Directeur-generaal bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken (2002) • Voormalig adjunct-kabinetschef van Louis Michel (MR) Ondervoorzitter: Saïd El Khadraoui • SP.A-schepen Leuven • SP.A-Europarlementslid Plaatsvervanger: Jan Bertels • Directeur-generaal van de FOD Sociale Zekerheid • Kandidaat SP.A-lijst – Verkiezingen 2004 – Kieskring Antwerpen Bestuursleden: Piet Janssen • Directeur Vlaams Minderheden Centrum Plaatsvervanger: Nahima Lanjri • CD&V-gemeenteraadslid Antwerpen • CD&V-volksvertegenwoordiger Plaatsvervanger: Ali Caglar • CD&V-gemeenteraadslid Genk • Kandidaat CD&V-lijst – verkiezingen Senaat (2003) • Voorzitter Limburgse Integratieraad • Onderwijsverantwoordelijke Turkse Unie van België 106

François De Smet • Vice-voorzitter van het MRAX (Mouvement contre le Racisme, l’Antisémitisme et la Xénophobie) Plaatsvervanger: Laura Iker • Adjuncts-kabinetschef op het bureau van de MR-voorzitter • Kandidaat MR-lijst - verkiezingen Waals Gewest (2004) - Kieskring Luik Bilal Yoncalik • Kandidaat Groen!-lijst Antwerpen - gemeenteraadsverkiezingen 2000 Plaatsvervanger: John Vincke • Socioloog RUG Anne-Emmanuelle Bourgaux • Onderzoeker Rechtsfaculteit ULB Plaatsvervanger: Benjamin Cadranel • Expert voor Institutionele Hervormingen op het Kabinet van de Minister van Justitie Eric Lemmens • Kabinetsmedewerker Onkelinx (PS) Plaatsvervanger: Fatima Shaban • PS-gemeenteraadslid Luik • Kandidaat PS-lijst - Europese verkiezingen (2004)

Carine Doutrelepont • Onderzoeker aan de rechtsfaculteit ULB • Ondertekende de oproep van BHVavenir voor de uitbreiding van het Brussels Gewest (www.bhvavenir.be) Plaatsvervanger: Bernard Blero • Adjunct-directeur Ambtenarenzaken op het kabinet van minister Onkelinx (PS)

Plaatsvervanger: Sami Souguir • Kabinetssecretaris minister Keulen (VLD)

Walter Stevens • Kabinetsmedewerker Guy Verhofstadt • Lid van de ‘cel-beleidsvoorbereiding’ Plaatsvervanger: Hilde Vautmans • VLD-volksvertegenwoordiger Plaatsvervanger: Bianca Luzi • Kandidaat VLD-lijst Vlaams Parlement Kieskring Limburg (2004)

Philippe Laurent • Voorzitter van het Franstalig Vrijwilligersplatform Plaatsvervanger: Benoit Parmentier • Brussels Agentschap voor Ondernemingen

Francine Altruye • VLD-politica Tervuren Plaatsvervanger: Eugène Dimmock • Stafmedewerker ministerie van Binnenlandse Zaken • Kabinet van de eerste minister Lieve De Cock • VLD-partijsecretaris Plaatsvervanger: Jan Van Emelen • FOD Duurzame Ontwikkeling – Kabinet van de eerste minister Plaatsvervanger: Aviva Dierickx • Voormalig medewerkster Annemie Neyts (VLD) en André Gantman (VLD) Machteld Ory • Kabinetsmedewerker minister Jaak Gabriëls (VLD)

Claude Debrulle • Directeur-generaal op het Ministerie van Justitie Plaatsvervanger: Radouane Bouhlal • Voorzitter van het MRAX

Helima Guerra • Groen! • Vrouwenstem vzw Plaatsvervanger: Annemie Mercelis • Groen! • Voormalig woordvoerster van minister Magda Aelvoet (Agalev) Isabelle Haest • Kandidaat SP.A-lijst Deinze - gemeenteraadsverkiezingen 2000 Plaatsvervanger: San Eyckmans • Opdrachthouder Emancipatiezaken voor de Vlaamse Regering Carole Grandjean • Directrice van het MRAX Plaatsvervanger: Michèle Gilkinet • Voormalig volksvertegenwoordiger Ecolo Carine Janssen • Directrice van de Cel voor Sociale Integratie – Algemeen Secretariaat van het Ministerie 107

van het Waals Gewest Pascale Labiau • Kabinetsmedewerker De Donnéa (MR) Plaatsvervanger: Khadija Zamouri • Kandidaat VLD-lijst – Vlaams Parlement - Kieskring Brussel (2004) Brigitte De Pauw • Kabinetsmedewerker Chabert (CD&V) Plaatsvervanger: Michel Duponcelle • Voormalig adjunct-kabinetschef PSstaatssecretaris Emir Kir

Stephan Backes • Federaal Overleg voor het Sociaal Vertalen en Tolken Plaatsvervanger: Franziska Franzen • Regiosecretaris Ecolo Regeringscommissaris: Fernand Van Hemelrijck • Directeur-Generaal van de Kanselarij van de eerste minister

Maakten eerder nog deel uit van de Raad van Bestuur: • Vic Anciaux, voormalig volksvertegenwoordiger en voorzitter van de Volksunie. Was tot 1997 Brussels staatssecretaris. • Annemie Van de Casteele, voormalig voorzitster van Spirit. Sinds 2003 senator voor de VLD. • Stefan Ector, kabinetschef van VLD-minister Guy Vanhengel. • Yamila Idrissi, kabinetsmedewerker van SP.A-minister Frank Vandenbroucke. • Jean Cornil, onder Johan Leman adjunct-directeur van het Centrum. In 2001 gecoöpteerd tot PS-senator. In 2003 rechtstreeks verkozen op de Senaatslijst van de Parti Socialiste.

108

Geraadpleegde bronnen: • Dirk Crols: ‘Kroniek van een aangekondigde politieke moord’ (mei 2004), na te lezen via www.secessie.nu • Fernand Keuleneer in Tertio (28 april 2004) • Jos De Man: ‘Enkele kanttekeningen bij het proces tegen het Vlaams Blok’ (27 januari 2005), na te lezen via www.ovv.be (rubriek ‘juridische bijdragen’) • Talloze artikels in kranten en tijdschriften

Aanbevolen lectuur: • Frank Vanhecke: ‘Gezond verstand’ - internetcolumns van voorzitter Frank Vanhecke www.vlaamsblok.be & www.vlaamsbelang.org • Bassam Tibi: ‘Europa zonder identiteit - De crisis van de multiculturele samenleving’ (uitgeverij Deltas) • Sylvain Ephimenco: ‘Het land van Theo van Gogh - De multiculturele desintegratie’ (uitgeverij Houtekiet) • Ayaan Hirsi Ali: ‘De zoontjesfabriek’ (Arstel Uitgevers) en ‘De maagdenkooi’ (uitgeverij Augustus) • Afshin Ellian: ‘Brieven van een pers - Over Nederlands en islamitisch kannibalisme’ (uitgeverij Meulenhof ) • Hans Werdmölder: ‘Marokkaanse lieverdjes - Crimineel en hinderlijk gedrag onder Marokkaanse jongeren’ (uitgeverij Balans) • Eddy Daniels: ‘De open samenleving en haar nieuwe vijanden’ (Aqua Fortis Uitgeverij) • ‘Hoe nu verder? 42 visies op de toekomst van Nederland na de moord op Theo van Gogh’ (uitgeverij Spectrum) 109

Samenstelling en eindredactie: Ludo Leen • Journalist • Hoofdredacteur nationale webstek • Politiek medewerker Frank Vanhecke

Tom Van Den Troost • Persverantwoordelijke Vlaams Belang Nationaal • Medewerker Vlaams Belang Studiedienst • Politiek medewerker Frank Vanhecke

Tekeningen: Frederik Pas Opmaak: Sem De Bie

Met oprechte dank aan: Yves Buysse, Dirk Crols, Alice De Coster, Dirk De Smedt, Niki De Gryze, Ann De prins en Frederic Erens. V.U.: Frank Vanhecke, Madouplein 8 bus 9, 1210 Brussel Wettelijk Depot: D/2005/8196/03 • januari 2006 110

t e n r te in p o g n la e B s m a la V Via www.vlaamsbelang.org verneemt u alles over de standpunten, de activiteiten en de organisatie van het Vlaams Belang.

E-magazine U kan zich GRATIS abonneren op onze elektronische nieuwsbrief door een bericht te sturen naar:

[email protected] Zo blijft u op de hoogte van de politieke actualiteit.

www.vlaamsbelang.org 111

Lees ook:

• 175 JAAR BELGIË • VLAAMSE ONAFHANKELIJKHEID 10 VRAGEN EN ANTWOORDEN

Dubbelbrochure van Ludo Leen en Tom Van Den Troost Een

GRATIS exemplaar bestellen kan via: VLAAMS BELANG NATIONAAL Madouplein 8 bus 9, 1210 Brussel Tel.: 02/219 60 09 E-post: [email protected]