Kinderen zijn hinderen Ja dat spreekt er toch wel uit
Er zijn verschillende auteurs waarvan u er na dit stukje eentje aan kunt treffen, die vinden dat in het koele kikkerlandje een beetje merkwaardig tegen het gebroed wordt aangekeken. Je hebt ook een mevrouw die met de olielamp van de dwaze maagd poseert en wier naam me even ontschiet. En wier positie in het debat – als echt meisjemeisje licht omfloerst is. Maar die de emancipatie waarschijnlijk beter dient, dan de grote gemende deler. Hun standpunt is namelijk dat alles tegelijk kan, dat er geen probleem is, nooit is geweest en nooit zal zijn en hun positie ten opzichte van hun echtgenoot gaat je geen snars aan. Dat -begrijpt een elfjarige nog wel- is helemaal geen standpunt .. en alleen de Ikea lakens hebben een flitsender design dan die van je ouders en daar is de glans ook al een beetje af inmiddels al switch ik dan wel van figuurlijk naar letterlijk1. Welke mutaties kennen we zoal? Zij, dus niet wij Die meidjes uit het verre berberland, dat is toch zulk raar volk. Die maken daar hun levensvervulling van. 24 jaar eerste kind en met een beetje pech komt de teller op 6 te staan. Doe jezelf een lol. Zoek even uit hoe lang de KV-anything afko geleden is, en denk nog eens een kwartiertje na of voorbehoedsmiddelen nu echt de factor der factoren is wat betreft die tellerstand en bedenk dat kinderen tot een jaar of zeven ongeveer inderdaad denken dat uw buurvrouw het al drie keer deed en lees de vorige zin anders nog eens. Kleurt goed bij de babyblauwe gordijnen. Hoe noem je het? Nee echt, dat zegt Paris H. en die is ook peuterblond dus fletsblauw kleurt dat klopt. Ooit was dat nouveau riche, een offspring willen terwijl het je betrekkelijk weinig boeit en als het dat wel doet, je dat nimmer toegeeft. Dat lijkt nu -op zijn zachtst gezegd- salonfähig. De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat juist in de vrouwenbladen de neiging bestaat, overal een bekende Nederlander m/v bij te halen van Marit van Bohemen tot Dirk Zeelenberg. En de kans dan een Nouveau Riche tegen het lijf te lopen is wel wat groter dan gemiddeld. Toch wordt er naar mijn (wan)smaak wel een beetje erg veel gestyleerd hier, voor een land zonder een reclame- of advertentiebranche van betekenis (misschien juist daarom). Heel boeiend, wat we hier zien. Waartoe dient dit ritueel? De vorsende blik van de academicus. Overigens is het voor de pedagogiek niet zo erg slecht, af en toe wat afstand te nemen, disclaimt hij alvast. Deze eet echt alles, van waxinelichtjes tot kattebrokjes. Hij was boos dat [ x ] de guppie uit het acquarium viste, maar edelachtbare, met de brandweerauto tot bloedens toe de schedel ter linkerzijde van het oor bewerken, zulks acht de verdediging toch een disproportionele reactie. Methodieken en periodieken In één sleeppush verft men de ene helft van het boekenschap roze en de rest zwart met oranje. Er spreekt uit de media omtrent het kindergegeven een flinke dosis cynisme: het mannenleven, degelijk in de construct gezet is een dof bestaan slechts opgevrolijkt met digi-gadgets, een lesbothemanummer (rare dingen zeggen die meidjes trouwens) en een pakje shag als dat nog ergens mag; en heur taak, laten we het bij de naam noemen, is een zo goed mogelijke partij vinden die zo min mogelijk thuis is, dan heb je de witte wijnfles in Wassenaar voor jezelf, in Saskia Noortstijl, om thematisch te blijven. Deze zin loopt niet. 1 Het is een vrij land natuurlijk, maar ik zou u toch zeer dringend willen adviseren (met Al Pacinoblik) (wortel en stok voorhoudend, flashforward) het stukje Verontrustende dosis sexy te lezen. Rhp-producties.nl . Artikelen you know the drill. Beloof ik een huilende Liz McClarnon.
Schoolse vernieuwingen, Montessori en dergelijke, dat is met een beetje pech inmiddels een eeuw geleden. Ik wil best geloven dat ik een stukje zwart gal en overdrijf, maar dat ze -een fikse hoeveelheid deskundigen aan de zijlijn huns ondanks- er echt voor gaan, dat proef ik er niet uit. U gaat mij niet vertellen dat de schooltjes op Rotterdam Zuid nu minder geld uit te geven hebben dan in 1915, dus dat van dat geld daar trap ik niet in. Met de lumpsumbekostiging heeft men bovendien meer mogelijkheden het naar eigen inzicht te verbrassen. Ik vind dus dat de Berbers het goed doen Er is inmiddels een hele budgeteconomie. Van de kipjes en lammetjes via de schotelantenne, blijkt er ook altijd al een kledingindustrie geweest te zijn, weet ik sinds een week (ik ijl soms wat na). Maar met die Nederlandse vercommercialiseerde man-vrouw narigheid omdat vastgoed hier te belangrijk is en u daarom liever geen vrouw tegenkomt want dat wordt toch nooit wat en dat kost enkel maar omzet en ja ik ga er wel vanuit dat de single-industrie ertussen zit en dat die bestaat, moeten we natuurlijk niet raar staan te kijken als we straks zelf de nieuwkomers zijn, economisch gezien. U kijkt me vragend aan, hoe al die economie nu in dat idealisme en Montessori verzeild is geraakt. Juist. Het bloed-nagelirritante verschijnsel doet zich in Nederland voor, dat Nederlanders of een gezin hebben en een baan zonder inhoud (coördineren van de coördinatie in Robbert Heijm jargon), of als een schurftige hond op kruimels jagen (ondernemen of freelancen genoemd, in de kenniseconomie). Kinderen van zulke kolderbanen, hebben dus geen positie in de economie, anders dan de machinist, de zakkendrager, de kolenstoker of andere banen waar de inrichting van de kaasfabriek op ge-ent is (ja aan mijn ogen mankeert niks). En die intiatiefrijken die mogen geen vrouw, want iemand bepaalt dat in dat adjustmentbureau, afdeling single-kunde. Ik vind dat een vreemd verschijnsel en kennelijk is een doorzetter geen rolmodel en 1 op de 100 mannen vond zij aantrekkelijk maar hallo een man op uiterlijk waarderen dat kan toch ook helemaal niet natuurlijk is een vrouw mooier dat is al sinds .. nou ja ik smijt wel ergens een paar plaatjes neer, woorden schieten hier tekort, het uiterlijk van de man nou ja het wat van de wie? je bent toch geen homo. Enigszins verontrustend dus, is dat de vaderlandse vrouw als een soort op zich staande, onbeïnvloedbare entiteit lijkt te worden beschouwd naar wie het slechts luisteren geblazen is, dubbelplusgoed prevelend, zij het dat deze directeursachtige impact samengaat met zo weinig initiatief, dat ze jou niet kan bellen als ze denkt dat lijkt me wel wat zodat er in de single wereld (inderdaad) nooit wat gebeurt, wat dan lafweg gecounterd wordt met een radio-campagne. Wij nemen er een citaat bij, deze wat ruw uit de heup geschoten inval te onderbouwen. Uit het tijdschrift jij en je kinderen. “Voor de man heeft het niet zoveel zin het gevecht aan te gaan (zij had een momentje van mother-infant unit). Het helpt te weten dat haar instinct opspeelt.” Hebben wij zeker nooit, dat ons testosteron opspeelt. Derde keer al vandaag, interessant verschijnsel, niks aan te doen. Dat zegt zij dan lijdzaam??
Is het dan daadwerkelijk zo, dames en heren, dat een vrouw pas waardevol is als ze kinderen heeft? In veel culturen wel. Een vrouw heeft geen waarde of minder waarde tenzij zij kinderen baart, het liefst zonen. In veel landen is dat zo. Soms wordt het gezien als een zonde als een vrouw afziet van het stichten van een gezin. Maar onze cultuur is gelukkig anders. In ieder geval wordt het niet gezien als een zonde als een vrouw niet baart. Geen enkel Bijbels geboorteverhaal of verhaal over onvruchtbaarheid spreekt van een zonde in dezen. Het is hoogstens, ‘ellendig’ of ‘droevig’ of ‘de vrouw gaat gebukt onder zwaar verdriet’ als ze onvruchtbaar is. Maar hoe is het hedentendage, hier te lande? Is de vrouw waardevoller als ze kinderen krijgt? Nee. Niet per se. We leven in 'gemakkelijke tijden.' Alles mag en kan. Je mag zijn wie je bent, moeder of niet. Maakt niet uit. De een is niet waardevoller dan de ander, toch? ... We hoeven geen kinderen meer te krijgen. We kunnen ze nemen. Uitstellen. Afstellen. We kunnen kiezen. Heerlijk vrij en blij. Niet alleen hoeven we tegenwoordig niet aan kinderen te denken, we hoeven nooit aan kinderen te denken, als we dat niet willen. Maar wat me wel opvalt is hoe we soms over kinderen denken, als we over kinderen denken. Waar vroeger het gevoel overheerste dat het 'ellendig' en 'droevig' was en een zware last was als een vrouw kinderloos was - spreken we tegenwoordig haast over 'ellende' en 'last' als we over kinderen spreken. Laat me een concreet voorbeeld geven. Laatst sprak ik een twintiger tijdens een conferentie over armoede in de wereld. Ze was net afgestudeerd, en ze ging samenwonen met haar partner. Ik vroeg haar iets persoonlijks, uit oogpunt van research - de laatste tijd schrijf ik veel over het feminisme, verhouding tussen man en vrouw en gezinnen. Dat gaf mij een goed excuus haar te vragen of zij samen met haar partner ook aan kinderen dacht. 'Welnee!' zei ze snel. 'Men zou me voor gek verklaren als ik nu al een kind nam.' Iets verderop in het gesprek vertelde ze me wat haar aspiraties waren. Ze wilde een mooie loopbaan, een lange reis maken, samen dingen doen met haar partner, enzovoort. Kinderen, nee nog niet. Dat zou betekenen parttime werken, en dat wilde ze absoluut niet. Dat was slecht voor haar toekomst. Ze gaf toe dat ze collega's op de werkvloer, die moeder waren en parttime werkten, een beetje zielig vond, want hun groei lijdt er toch onder... Dames en heren, waarom doen we dat? Waarom verklaren we mensen voor gek als ze aan kinderen denken? Waarom vinden we vrouwen zielig als ze voor hun kinderen zorgen in plaats van te werken? Waarom bevlekken we ongeboren kinderen met van ellende doordrongen jargon: zoals 'Kinderen, nee daar moet ik niet aan denken hoor!' Of 'Nee hoor, dan ben je je leven kwijt.' Of, 'Kinderen, nee ik wil eerst plezier maken.' Achten we opeens kinderen niet echt waardig? En is dat zo omdat ze ons beroven van onze vrijheid, blijheid, zelfs onze zogenaamde sekse gelijkheid? Natuurlijk zien we jongvolwassenen graag verstandige keuzes maken. Verantwoord zijn in deze samenleving, met een hoge eigen verantwoordelijkheid, met hoge kosten, vraagt om goed nadenken, voordat je een gezin sticht. Maar toch. Ik vind het merkwaardig, hoe wij woorden kiezen in het Westen. Zoals Peninna Hanna pestte dat ze geen kinderen had, pesten wij jonge vrouwen en mannen van nu als ze over kinderen nadenken, of kinderen nemen als ze nog jong zijn. Want een kind heeft geen plek als je jong bent en snel bent en kennelijk wilde wensen hebt. U zult het uzelf wel afvragen, waarom maakt ze zich er zo druk om? Nu ja, omdat ik het effect van
woorden niet onderschat, ik ben niet voor niets een romancier. Als je spreekt over kinderen alsof je over 'zekere ellende' spreekt, dan zou ik u willen voorleggen, gaan we dan niet een beetje als collectief op een negatieve wijze denken over kinderen? Over moederschap? Vaderschap? Zorg? Opvoeding? Onderwijs? Het antwoord is gewoon ja. Kinderen, ouderschap, zorg, dat zijn de stiefkinderen van onze samenleving. Er is geen echte eer meer die om kinderen gevoeld wordt, zeker niet als je jong en mooi bent met een glansrijke toekomst voor je op de werkvloer. Want gaat u eens na bij uzelf, hoe vaak heeft u jongvolwassenen een kind horen eren? Ik wil terugkomen op de gevolgen van het negatief denken over kinderen. Kwaad denken over kinderen heeft als gevolg dat we datgene waar we kwaad over denken niet dichtbij willen hebben. We houden dus kinderen ver weg uit onze levens. We willen ze niet. Ongewenste gedachten uiten over kinderen maakt kinderen ongewenst. Als we ze dan krijgen, krijgt de opvoeding niet altijd de glans en glorie die het verdient. Immers, velen voeden hun kinderen slecht op, want die kinderen hebben de levens van de ouderen 'verstoord', 'in de war gebracht'. Moeders vervullen hun moederschap niet naar behoren want ze zijn gestrest. Ze zijn gestrest omdat de samenleving hen daarin alleen laat. Vaders negeren hun vaderrol want ze geloven dat veel tijd aan kinderen besteden slecht is voor hun loopbaan. Misschien zijn ze wel bang vrouwelijk te worden of te empathisch over te komen. Misschien gunnen wij hen die zachte rol niet. Veel onervaren ouders worden niet de goede ouders die ze zouden kunnen worden, omdat de individualistische samenleving hen 'straft met alleen alles dragen.' Kinderen? Ach, daar koos je toch zelf voor? Had je niet hoeven doen hoor. Dat was makkerlijker. Vrijer. Blijer. Kortom, het kind neemt geen prominente plaats meer in en is niet omgeven door glorie. Net zo min als dat de zorg voor het kind, het moederschap of vaderschap omgeven is door glorie. Ik chargeer uiteraard. Ook daarvoor ben ik een romancier. Vele mensen, en niet alleen natuurlijke ouders verheerlijken wel kinderen, ouderschap, zorg, opvoeding en wat dies meer zij. Het is alleen jammer dat niet iedereen er zo over denkt. Ik geloof namelijk dat eervol spreken over kinderen, de vele negatieve gevolgen voor kinderen uit de wereld zal geholpen. Want ze zijn dan welkom, onvoorwaardelijk welkom. Jammer dat kinderen die glorie niet krijgen. Glorie. Dat bewaren we voor andere zaken. Wat krijgt dan glorie in onze tijd? Het uiten dat je eerst wilt genieten van het leven. Alsof kinderen een soort gevangenschap betekenen. Prestatie op de werkvloer, dat heeft glorie. Een groot huis. Een wereldreis maken. Eerst veel relaties uitproberen voordat je je setteled. Dat soort dingen hebben glorie. Laatst las ik over kindervrije zones die kinderloze mensen graag willen. Wat zijn dat, kindervrije zones? Dat zijn wijken waar kinderen geweerd worden. Dat is een buurt waar er geen geluid en gelach is van kinderen. Want 'kinderen zijn hinderen,' zoals je weleens hoort. Hanna was ellendig toen ze geen kinderen kreeg. Wij worden ellendig als kinderen alleen al in de buurt zijn. Ik sluit af met enkele gedachtes en een wens: Als u dit soort jargon in de mond durft te nemen - wat doet u dan eigenlijk? Eigenlijk veroordeelt u uzelf daarmee. Ja. Wij veroordelen onszelf ermee. Niet de kinderen. Nee, die redden zichzelf wel. We veroordelen onszelf als we negatief over kinderen spreken. We veroordelen onze eigen kinderjaren en dus onze eigen verledens. Want zijn we niet allemaal ooit eens kinderen geweest? Laten we onszelf en de samenleving dus niet veroordelen. Dat zou mijn wens zijn. Hoe dan? Kijkt u alleen al naar het woord 'kinderen'. Wat betekent 'kinderen?' U denkt aan veel dingen, maar het mooie van dit Hollands woord is dat het antwoord er zelf in schuilt.
Kinderen dat betekent, een kind eren. Amen © Naema Tahir, 9 november 2008, Amsterdam
