Jericoacoara Het is winter in Nederland, je kunt maar een week weg en je wilt er 100% zeker van zijn dat je wind en lekkere hanteerbare golven hebt. Het liefst vergezeld van goeie temperatuur, een schitterende omgeving, een chille ambiance en lekker eten en drinken. Dan weten wij nu waar je zijn moet. Welkom op de spot waar een vijfenhalfje groot is... het Braziliaanse natuurreservaat Jericoacoara.
& alles kleiner dan 5,5 m2
WOORD MARCELINO LOPEZ & MART KUPERIJ BEELD TAKA PRODUCTION, GARY CROSSLEY, MART KUPERIJ
Motion 70
070-079 Trip.indd 70-71
Motion 71
26-04-2006 12:54:56
Ons fantastische hotel Jeriba
Jeri vanuit de heli
De Witte in actie Vooralsnog.. geen zin!
Als we in het vliegtuig zitten, nemen Mart (uw hoofdredacteur) en ik (uw eindredacteur) ons strakke schema door. Nou ja, het lijkt meer een soort onderhandeling. Mart en ik, zo moet je weten, hebben een behoorlijk verschillend werkethos. Ik zou onze relatie beschrijven als die van een slavendrijver (Mart) en zijn slaaf. Hij meer als die van een kapitein (hijzelf) en zijn luie matroos. Na een hoop gekakel worden we het er wel over eens dat we in dit weekje hard zullen moeten werken. Behalve onze loopworkshop (zie de vorige Motion waarin Mart zichzelf confronteerde met de angst om voorover te gaan), zijn we veel meer van plan. Een aantal techniekverhalen voor onze Basics, een mooi reisverhaal en veel windsurfen en genieten. Ik ben benieuwd of dat gaat lukken in een week. Na een acht uur durende vlucht en een vier uur durende 4x4 taxirit langs de mooie Braziliaanse kust - waar we behalve een hoop gestuiter niks van merken omdat het pikkedonker is – komen we aan bij Jeriba, onze pousada. Behalve in een bed en een goed werkende airco zijn we nu even in niks geïnteresseerd.
Traditionele visserbootjes
Straatbeeld Jeri
Motion 72
070-079 Trip.indd 72-73
De volgende ochtend strompel ik naar de deuren van het balkon. We zijn laat aangekomen en ik ben mijn oriëntatie een beetje kwijt. Ik open de balkondeuren en stuit op een uitzicht waar ik na een uur nog niet op uitgekeken ben. On-ge-loof-lijk. Dit is werkelijk een paradijs. Even later eten we vers fruit terwijl we uitkijken over de zee. De baas van Jeriba vertelt me dat we enigszins voorbij het goede seizoen zijn, maar waarschijnlijk wel wind zullen hebben. Meteen slaat de angst toe. Het zal toch niet waar zijn. Straks zitten we hier een week zonder wind, daar gaat ons mooie verhaal... Maar al tijdens ons heerlijk fruitige ontbijt in de mooie achtertuin van ons hotel begint de wind langzaam op te steken. We zien de traditionele vissers-
bootjes hun rentree maken. De vangst zit er al weer op terwijl onze dag nog moeten beginnen. Onze eerste dag in Jericoacoara. Rond elven wordt de wind zoals ‘ie zijn moet, dus we kunnen ons rustig voorbereiden. Goed insmeren en de spieren een beetje warm maken.
Vis als ruilmiddel
Eerst maken we onder het genot van een lekkere mangoshake kennis met Fabio, ‘ontdekker’ van het plaatsje en eigenaar van Clube dos Ventos. Fabio vertelt ons het verhaal achter deze spot. Jericoacoara is een strand in het noordoosten van Brazilië, nabij de evenaar (altijd lekker warm dus). ‘Het was tot twintig jaar geleden nog een geïsoleerd vissersdorpje zonder enig contact met de moderne beschaving. Er waren geen wegen, elektriciteit, telefoonlijnen, tv’s, kranten. Zelfs geld was iets wat nooit werd gebruikt aangezien alles geruild werd met vis’, leren we van Fabio. Zo komen we er ook achter dat het plaatsje sinds 1984 wettelijk beschermd wordt als natuurreservaat. Daarom nog steeds geen verharde wegen, commerciële hoogbouw of ordinaire toeristische trekpleisters. Verwacht dus geen massatoerisme, een hysterisch uitgaansleven of hordes paraderende bikinimeisjes en beach boys waar andere meer bekende Braziliaanse stranden zo bekend om staan. De plek werd zo’n tien jaar geleden ontdekt door backpakkers en meer avontuurlijke reizigers. Rond die tijd werd het strand door een grote Amerikaanse krant uitgeroepen tot een van de tien mooiste stranden ter wereld. Sindsdien heeft het plaatsje zich ontwikkeld tot wat het nu is. Behalve ecotoeristen die hier om de rust en schoonheid komen, vind je er vooral windsurfers die hier elke dag, maar dan ook elke dag, kunnen genieten van de wind. Het is zelfs zo dat Fabio met verzekeringmaatschappijen probeert te regelen dat windsurfers bij hem geld kunnen terugclaimen mocht het inderdaad niet waaien. Als dat niet overtuigt!
WELK BRAZILIAANS STRAND STAAT IN DE TOPTIEN VAN MOOISTE STRANDEN TER WERELD?
Geen asfalt maar zand
Robby Naish alias de Donkey
Op de website van de Club dos Ventos wordt Fabio beschreven als ‘een man met visie, ‘drive’ en een oneindige hoeveelheid energie’. Niet overdreven dit keer, denken we. Twee jaar lang reed hij met zijn 4x4 bus toeristen van Fortaleza naar Jericoacoara. Na deze twee jaar had hij genoeg geld verdiend om een van de eerste pousada’s in het dorp neer te zetten, het Casa do Turismo. Kort hierna bouwde de enthousiaste windsurfer een windsurfverhuurcentrum naast zijn pousada. Omdat het centrum redelijk ver van het windsurfstrand was, werden de surfspullen ’s ochtends met een ezel genaamd Robby Naish naar de spot gebracht. Eenmaal aangekomen liep de ezel altijd vanzelf weer terug naar het centrum en ’s avonds bracht iemand hem weer naar het strand om de spullen op te halen. In 2003 begon Fabio met de bouw van de Clube dos Ventos, die pal aan de spot ligt. Robby Naish kon met pensioen en de gasten konden voortaan vanuit het centrum de actie haast aanraken en genieten van de ondergaande zon.
Clube dos Ventos
Over Clube dos Ventos is lang nagedacht. Het centrum past naadloos in de omgeving, is compleet opgetrokken uit natuurlijke materialen, er zijn geen bomen gekapt (die staan dus nog middenin het centrum) en overal staan bloemen en planten. Echt een stukje paradijs. Het centrum is bewust klein gehouden, dit draagt bij aan het gemoedelijke karakter. Tussen de surfsessies kun je even luieren in een van de ligstoelen of hangmatten, of een hapje eten in het restaurant. Zelfs daar is over nagedacht: ‘In ons restaurant wordt Motion 73
26-04-2006 12:55:46
Capoeiristas kunnen ook golfrijden
Zonsondergang vanaf het terras van Jeriba
Robby Naish geniet van zijn pensioen
Brawzhinio Polakow style
WIE WERD ER KEIHARD DOOR DE SCHOONMAAKSTER UITGELACHEN OM ZIJN SLECHTE SURFKAPSEL? je eten gewogen. Je kunt dus makkelijk even een klein hapje eten, nog een sessie houden en daarna een echt stevige maaltijd nuttigen. Je betaalt wat je eet.’ Best slim als je erover nadenkt. Natuurlijk is het net als bij andere clubs mogelijk lessen te nemen, maar behalve deze standaardservice kun je dus ook heerlijk eten in het restaurant, is er een klein windsurfwinkeltje, kun je je opgeven voor een verkwikkende massage en worden er regelmatig dingen georganiseerd zoals videoavonden, duinwandelingen en feestjes. De club is uitgerust met het nieuwste materiaal van JP, NeilPryde, Starboard en voor de kiters Cabrinha.
Bijzondere geografische ligging
Jeri, zoals het gebied door de locals wordt genoemd, heeft een heel bijzondere geografische ligging. Het is het noordelijkste punt van de Braziliaanse kust in de staat Ceará, met zowel zee aan de west- en oostkant, zodat je hier zowel zonsop- en zonsondergang aan zee kunt genieten. Belangrijker is echter dat de thermische wind zichzelf op dit gebied concentreert en dagelijks voor een harde portie sideshore wind zorgt. ‘Groter dan een vijfenhalf zal je hier niet snel hoeven te varen’, belooft Fabio ons. ‘In Jericoacoara is de enige vraag die je je zal stellen of je met een 4,0 of een 4,7 zal varen. Oké, en als het ‘echt niet’ waait, zul je misschien met een 5,2 het water op moeten.’ De golven zijn hier meestal van een halve tot een meter. Net als vandaag. Hele vriendelijke golven die de spot perfect maken voor de beginnende brandingsurfer.
Praktijk
Na onze theoretische kennismaking gaan we de echte ontmoeting aan. De windmachine draait inmiddels alweer op volle toeren. De golven zijn hoog genoeg om leuke sprongen op te maken en een beetje te golfrijden. Behalve voor beginnende en gevorderde wavesurfers is de spot optimaal voor fanatieke freestylers. En die zijn er dan ook genoeg. Behalve de steeds beter wordende Jeri kids, zijn er een paar serieuze freestylepro’s bezig. De Duitse André Paskowski valt met zijn witte haar en zeil direct op. Behalve
door eerdergenoemde kenmerken vooral ook door zijn strakke freestyletrucs. Deze ‘machine van de vrije stijl’ landt bijna alles. En meestal zonder snelheid te verliezen. Hij brengt zijn tijd veelal door in de freestyleparadijzen El Yaque en Bonaire, en is nu even lekker op trainingsvakantie in Jeri. Ook de Braziliaanse Brawzhinio valt op. De ultrarelaxte Naish International-rider is een van de meest speelse freestylers op het water. Elke rak perst hij er minstens drie tot vier (freestyle- en wave)moves uit (met en zonder zwembroek). Backloops en pushloops behoren tot zijn standaardrepertoire en met een beetje golf draait hij er graag een dubbele voorwaartse uit. De Jeri kids, erg geïnspireerd door Brawzhinio’s manier van varen, doen weinig voor hem onder. Ze vallen wat vaker, maar zijn zeker niet minder de moeite waard om naar te kijken. Dat belooft wat voor de foto’s. Zelf hebben we het ook naar ons zin. Beetje golfrijden, lekker springen en vooral genieten van het warme water. Na elke valpartij blijf ik even lekker in het water liggen om te kijken wat de anderen doen. Wat een vrijheid. Na een tijdje zie ik een helikopter boven het strand hangen. Bij terugkomst blijken dat onze collega’s te zijn.
The others
De club heeft meer journalisten uitgenodigd om over Jeri te schrijven. Een huisfotograaf en vier redacteuren van respectievelijk een Duits, Amerikaans, Frans en een Engels windsurfblad. Stuk voor stuk aparte figuren waar we deze week mee zullen delen. De buikige - en voor luchtziekte vatbare - Fransoos genaamd Arnaud heeft net zijn maag bijna uitgekotst tijdens de helikoptervlucht. ‘Now iezz okay ah?’ zegt hij met een zwaar Frans accent. De Duitse buik... eh redacteur heet Dieter, heeft een grote bek, maar kan zijn luidruchtigheid - zoals we later merken -staven met heftige actie op het water. Een lefgozer zonder angst. Vriendelijke über-Amerikaan Joshua, -weer die buik- is eerder weinig wind en Amerikaans binnenwater gewend. Normaal vaart hij met grote brede raceboards en zeilen groter dan zeven meter. Gary is de wijze vader van het stel. Hij is een oudere geblesseerde motorrijder/windsurfer/redacteur gezegend met de droge Engelse humor
Motion 74
070-079 Trip.indd 74-75
26-04-2006 12:56:30
WAT GEBEURT ER ALS JE DE DUIVELSDRANK INNEEMT?
Jeri by night
Collega Josh stort zich naar beneden
HET HEEFT WIT HAAR, EEN WIT ZEIL, EEN VUURROOD GEZICHT EN DANST OP WATER? die we van een echte Engelsman kunnen verwachten. Fransman Julian is een van de huisfotografen van JP en trotseert de meest hardcore omstandigheden (Teahupoo, Ho’okipa) voor een mooie plaat. Volgens mij wordt het met deze combinatie lachen deze week. Mart kent Arnaud en Dieter al een aantal van eerdere trips en is helemaal in zijn sas. Afwisselend praat hij Frans met Arnaud en Duits met Dieter, oude herinneringen ophalend. Na onszelf uitgebreid aan het lunchbuffet tegoed te hebben gedaan, gaan we met zijn allen voor een windsurfsessie. Bij ons is de druk er al een beetje af, maar de anderen staan op springen, alleen Gary kan niet vanwege zijn rugblessure. Hij gaat een beetje foto’s schieten. We varen tot we niet meer kunnen en met een verbrande kop komt iedereen rond een uurtje of vijf van het water af.
Facultatieve gezelligheid
Fabio
In de avond ontmoeten we Tove, onze charmante Canadese gastvrouw, verantwoordelijk voor al de PR van Clube dos Ventos en rechterhand van Fabio. De blonde blauwogige krullenbol weet haar gasten in no time op hun gemak te stellen . Zij heeft voor ons een (facultatief) programma opgesteld voor de rest van de week. Dat programma bestaat, behalve uit veel varen, elke dag ergens lekker eten en Caipirinha’s en Capeta’s drinken uit een capoeira-, sandboard-, kiteboard- en Braziliaanse danssessie, en een lange avondwandeling naar de andere kant van het eiland alwaar we na een overnachting in een eco resort de volgende dag zullen windsurfen op een kleine lagune. Zo’n programma zou bij het stelletje vrijbuiters dat we zijn een naar schools sfeertje kunnen oproepen, maar als Tove het brengt klinkt het alsof we er zelf om gevraagd hebben. Deze vrouw is op natuurlijke manier goed in haar werk en we hebben er zin an. Tijdens het avondeten wisselen we allemaal ervaringen met elkaar uit en leren we elkaar wat beter kennen. Echt leuke lui, stuk voor stuk.
Knallen en brallen
De dag erna beginnen Mart en ik aan onze Basics en zijn loopcursus. Het waait harder dan gisteren en met een 4,2 NeilPryde Combatje heb ik het goed naar mijn zin. Echte wave-omstandigheden zijn dit niet. De wind is Motion 76
070-079 Trip.indd 76-77
Flikflakkoning Chico Bento
redelijk sideshore tot aflandig en in de kleine brekers heb ik soms te weinig zeildruk. Toch krijg ik af een toe een mooie breker voor mijn kiezen en kan ik hoog achterlangs. Van ons groepje is Dieter de uitschieter. De brallende fijnbebaarde Duitser (die op alles wat niet in zijn straatje past zijn verbazing uit met de woorden ‘issentit fucking crazy?!’ of ‘that is not possible!’) gaat helemaal los met air-chacho’s, goiters, Gu screws en tabletop-forwards. Een aantal harde smakken doen hem niks. Volgens Mart deed hij de airchacho tien jaar geleden al, metershoog op de Atlantische brute bakken van Guincho. Hij was daarmee waarschijnlijk de eerste en doopte de move de ‘Air Dieter’. De andere jongens varen wat bescheidener en zijn vooral lekker aan het golfrijden en maken af en toe een gecontroleerde sprong. Mart wil zijn eerste loop draaien, maar voelt zich nog niet klaar. Zijn frustratie hierom vertaalt zich naar een krachtig golfrijden. Mooi om te zien.
Sandboarden en flikflakken
Tegen zonsondergang sjokken we met onze bende naar de grote zandduin (zo’n 50 meter hoog) die Jeri zo’n pittoresk karakter geeft. We krijgen ook een paar sandboards mee. Brawzhinio en Paskowski zijn ook mee. ‘Holy Moly wat is het steil’ kraam ik uit als we eenmaal bovenop de duin staan. ‘Moeten we hier naar beneden?’ Het aantal toeschouwers dat hier dagelijks is om de zonsondergang te beleven, maakt het nog minder uitnodigend om ons naar beneden te laten slingeren. Onze bolle Froggie gaat als eerst. Gevolgd door onze goedgevulde Amerikaan. Nadat zij naar beneden zijn gerold zonder zich te bezeren, durven we het allemaal wel. Valt alleszins mee! Behalve de klim naar boven, die is uitputtend. Dit geintje kunnen we nog twee keer herhalen, maar dan is de koek op. Bovendien zijn we zo gezandstraald dat er weken later nog zand uit bepaalde lichaamsopeningen zou stromen. Joshua met zijn vettige zandhuid en -haar lijkt nu net een oude eerbiedwaardige grijsaard van tachtig. Toch zijn wij het niet die de blits maken bij de toeschouwers. Een van de Jeri surfkids blijkt een van de beste capoeiristas uit de wijde omgeving te zijn en springt zonder pauze al flikflakkend de hele duin af. Zonder sandboard natuurlijk, maar W-A-U-W! Bij zijn tweede poging wordt het kleine ‘aapmensje’ gehinderd door een verliefde hond uit de buurt. De hond wil de hele tijd
met hem spelen, en hoe meer de jongen hem wegjaagt of zelf wegvlucht hoe aanhankelijker de hond wordt. Het ‘publiek’ lacht uitzinnig. Uiteindelijk lukt het de kleine capoeirista om de hond te snel af te zijn en herhaalt hij zijn truc. De hond kijkt hem beteuterd na.
Pijnstillers
Vanavond wordt een rustige avond voor iedereen. Het plan is om rustig uit eten te gaan bij een van de betere visrestaurants. Paskowski is ook mee. Hij blijkt echt een aardige intelligente gozer met heldere ideeën over zijn carrière als professioneel freestyler. Hij wil gewoon een leuke tijd hebben. Ik maak me alleen wel zorgen over zijn gezondheid. Hij ziet er zo verbrand uit, vooral in contrast met dat witte haar, dat ik de hele tijd de neiging houd om hem te blussen met de karaf water die voor me staat. Hierna wagen we ons aan een paar Braziliaanse drankjes. Dat bevalt ons wel, want we hebben spierpijn, zonnebrandpijn en Mart heeft een blauwe rug van zijn voorbereidende loopoefeningen. Slechts twee Caipirinhas verder, zijn we dat helemaal vergeten.
Springen en dansen
De volgende dag is een heuglijke dag. Marts jarenlange frustratie over zijn angst om voorwaarts te gaan bereikt een climax. Mart windsurfte ook al in de tijd dat ze de forward loop nog een killer loop noemden en dat heeft de toenmalige surfgeneratie erg bang gemaakt. Zeker na een paar flinke crashes kun je het gevoel krijgen dat zoiets wel mis MOET gaan. Na weer een uur passief heen en weer gevaren te hebben, is hij alles (maar vooral zichzelf) zo spuug- en spuugzat dat hij op alles wat op een golf lijkt voorwaartsen begint te springen. Er zit zoveel kracht (lees: frustratie) achter dat hij bijna elke keer doordraait zelf als het technisch niet eens mogelijk zou moeten zijn. Een paar van die ‘doodsspongen’ zien er prima uit. Hoe dan ook: Marts dag kan niet meer stuk. Dat kan ’s avond gevierd worden met een lekker maal en een paar drankjes vindt iedereen. Niet in de laatste plaats om de geleden pijn wat te verzachten. Als extra verrassing is er voor vanavond een spectaculaire capoeira-sessie gepland. Van klein tot groot, alle locals zijn van de partij. De Braziliaanse kids krijgen deze danssport met de paplepel Motion 77
26-04-2006 12:58:14
Voor wie is Jeri?
Als je geen complete beginner bent zul je het bijzonder naar je zin hebben in Jeri. Beginnende wavers kunnen hun niveau opkrikken in de veilige beachbreak, freestylers genieten van het vlakke water aan de binnenkant en freeriders kunnen lekker bumpen en jumpen voorbij de brekers. Van augustus tot december zul je normaalgesproken elke dag(!) met een 4,2tje of 4,7 het water op kunnen. Voor beginnende windsurfers is de ochtend zeer geschikt, dan waait het een stuk minder.
Wanneer moet je gaan?
Vanaf het begin van augustus tot eind september waait het in Jeri meestal tussen de 20 en 30 knopen met uitschieters naar 40 knopen en zelfs in juli en januari kan het nog heel goed zijn. De beste golven vind je tussen oktober en januari. De voorspellingen hoef je in Jeri niet in de gaten te houden, in het windseizoen weet je gewoon dat het gaat waaien, je kunt de klok erop gelijkzetten.
Boeken
Wil je ook een weekje of meer knallen in Jeri? Je boekt je reis bij Happy Sport. Zij weten waar ze over praten en kunnen alles voor je regelen, van vlucht (direct met Martinair), transfer en verblijf tot de huur van windsurfmateriaal bij de Clube dos Ventos. Dit is de beste en goedkoopste manier en zo weet je bovendien zeker dat alles geregeld is. Ga naar www.happysport.nl of bel ze op 0031-(0)30-2919804. Check ook www. clubventos.com om alles te weten te komen over Jeri en de Clube dos Ventos.
Visa, paspoort & vaccinaties
Voor Brazilië heb je als Nederlander geen visum nodig. Wel moet je een eurootje of zeventien betalen om het land weer
Jeri Factsheet
te mogen verlaten. Zorg er verder voor dat je paspoort tot zes maanden na je trip nog geldig is. Vaccinaties tegen DTP en Hepatitis A worden aangeraden.
Wat neem je mee?
Aangezien het goed warm is in Jeri (luchttemperatuur tussen de 30 en de 34 graden Celsius en een watertemperatuur van een graadje of 30) heb je absoluut geen warme kleren nodig. In december toen wij er waren was het ’s nachts zelfs nog een graad of 26, dus een paar korte broeken, T-shirts of hemden en misschien een dunne trui voldoen ruimschoots. Als je koud uit de Nederlandse herfst komt, is het een aanrader flink wat zonnebrand mee te nemen en een blouse of longsleeve om je verbrande huid koeltjes te kunnen bedekken. Een surfpak is zeker niet nodig; tenzij je van plan bent forwards te gaan oefenen en geen zin hebt in een blauwe reet zijn shorts en een goede lycra het enige wat je nodig hebt op het water. Verder natuurlijk een trapeze, een paar slippers, een zonnehoed, zonnebril, en eventueel schoentjes en zelfs handschoenen. Onze handen waren na twee dagen helemaal kapot gesurft. Tenslotte is het altijd goed iets tegen insecten mee te nemen, al hebben wij tijdens ons verblijf slechts twee muggen geteld.
Taal
In Brazilië wordt Portugees gesproken. Een boekje ‘Wat & Hoe – Portugees’ kan wonderen doen en zal je zeker het respect van de locale bevolking opleveren.
Geld
De vis heeft in Jeri inmiddels plaatsgemaakt voor de Braziliaanse Real. 10 Real is ongeveer 4 euro. Het beste trek je bij aankomst geld uit de muur op het vliegveld in Fortaleza. Eventueel kun je ook alvast wat geld wisselen op Schiphol. In Jericoacoara zelf
zijn geen pinautomaten. In de Clube dos Ventos en steeds meer winkels en restaurants kun je betalen met je creditcard.
Onze cameraman waagt graag zijn leven
Communicatie & techniek
In Jeri vind je stopcontacten die geschikt zijn voor Nederlandse stekkers. Verder heeft de Clube dos Ventos heeft zijn eigen cybercafé en tot onze schrik deed onze mobiele telefoon het ook gewoon.
Tenslotte...
Recept voor Caipirinha 1 in vieren gesneden limoen 1 eetlepel suiker 1 shot Cachaça 1/2 glas ijsblokjes Bereiding Plaats de limoen en suiker in het glas en stamp het geheel fijn. Voeg wat ritme en fun in je stampen toe door een sambamix op te zetten. Giet de Cachaça en het ijs over de gestampte inhoud van het glas en geniet! Recept voor Capeta (duivelsdrank) 1 tot 1,5 theelepel zoete gecondenseerde melk 1 theelepel honing 1 theelepel guaranapoeder 1 shot Cachaça IJs Een mespuntje kaneel Bereiding Alles bij elkaar gooien, mixen, kaneel erbij en opdrinken die bruine drab!
Samba do Brasil
ingegoten, elke avond rond zonsondergang oefenen ze op het strand en het is ze aan te zien. We wagen zelf ook een dansje met de capoeira-kids, de kleine kunnen we nog net aan.
Tough mothafockas
De volgende ochtend is niet iedereen er vroeg bij. Dieter had gisteravond het plan om iedereen een rondje te laten halen bij de lokale Braziliaanse drankjeskraam. Om beurten moest iemand een willekeurig nummer noemen om daarna voor iedereen het bijbehorende drankje te bestellen. En daar zaten behoorlijke ‘tough mothafockas’ tussen. Zoals bijvoorbeeld de Capeta, alias de duivelsdrank. Twee drankjes later wisten we dat we maar beter een kleine ‘escape act’ konden doen, wilden we morgen nog een beetje van de dag kunnen genieten. Heel wijs! Het nachtleven komt in Jeri sowieso pas laat op gang. Er wordt dan ook aangeraden om na het avondeten een dutje te doen en je alarm op twaalf uur ‘s nachts te zetten. Dit is wat iedereen doet, omdat alle bars voor die tijd nog leeg zijn. Rond middernacht barst het van de activiteit in het centrum van Jeri; de actie verplaatst zich bar tot bar en gaat door totdat jij waarschijnlijk allang niet meer rechtop staat. Vandaar: een dutje, zodat je de volgende dag weer fris het water op kan! Terwijl Mart en ik al een lekkere surfsessie en lunch achter de rug hebben zijn er een aantal mensen van onze groep nog ‘ergens’ anders. Joshua had het voorgeschreven dutje duidelijk geskipt en komt pas een uur tegen zonsondergang weer op gang. Hij kan er nog net een windsurfsessietje tegenaan gooien. Wij gaan met hem mee. Onze derde sessie vandaag. De wind is wat afgenomen en onze handen zijn dusdanig kapotgesurft dat we nog maar weinig kunnen. Meer dan een beetje heen en weer kachelen zit er niet in. Mart schiet nog wel een paar keer voorover als hij me ziet aankomen. Ik ben trots op hem. Van zijn oorspronkelijke angst is nog maar weinig over.
Bad hairday
We zijn over de helft van onze ‘vakantie’. Time flies when you’re in Jericoacoara! Vandaag wordt echter wel een lange rotdag, zo voel ik als ik Motion 78
070-079 Trip.indd 78-79
wakker wordt. Ik ben roodverbrand, mijn handen zijn kapot en mijn rug werkt niet mee. Verkeerd geslapen met de airco op een te koude stand. Het gaat allemaal moeizaam en alles irriteert me. Zoals de kinderlijke hyperblijheid van Mart die me wekt met enthousiaste verhalen over wat we nog allemaal kunnen en moeten doen. De Duitser – Marts brallende vriend - die ons komt halen voor het ontbijt. De ‘issentit crazy’s’ en de ‘that’s not possible’s’ over van alles en nog wat komen mijn strot uit. De schoonmaakster die me uitlacht om mijn zuurrode gezicht en onbeheersbare kapsel. Nee, het liefst sla ik vandaag in een keer over, maar zo zit het leven niet in elkaar. Het gaat allemaal gewoon door en ik heb gewoon mee te doen. Na het ontbijt slof ik naar het bubbelbad om een beetje bij te komen. ‘Ouwe zeikerd,’ roept Mart me na als ‘ie zijn windsurfsetje voor vandaag gaat halen, ‘als je volgende week weer thuis bent dan baal je, kom nou gewoon mee.’ Ik weet dat ‘ie gelijk heeft, maar mijn lichaam zegt anders. ‘Ik kom zo Mart, ga alvast maar’, lieg ik. De wind en golven lijken precies een kopie van gisteren, maar ik zal amper de giek kunnen vasthouden. Beter een dagje niet windsurfen, dan windsurfen als een kreupele, bedenk ik me. Vooral kijk ik uit naar de lunch. Ik hoop dat ze weer die limoenmousse hebben en misschien neem ik wel een vervroegde pijnstillende Caipirinha. Vanavond organiseert de Clube voor zijn gasten een lange volle-maan-wandeling over de duinen naar de andere kant van de Atlantische oceaan. Daar zullen we slapen vlakbij een lagune. Vooralsnog... geen zin!
Avondwandeling
Dat verandert langzaam als de schemering intreedt en we gezellig met z’n allen aan de wandel zijn. De felle zon ebt langzaam weg en de temperatuur wordt weer aangenaam voor mijn verbrande lichaam. Met mijn rug is het ook wat beter. Ik heb vandaag maar een ultrakorte sessie op het water gehad. Voor de rest heb ik uitgerust en lekkere fruit- en milkshakes gedronken. En vooruit... twee goed smakende Caipirinhas to brighten up my day! Tijdens onze wandeltocht zien we steeds weer nieuwe zandformaties opduiken en na twee uur lopen vragen we ons af wanneer we eindelijk op de plaats van bestemming zullen zijn. ‘We zijn bijna op de helft’, antwoordt Fabio rustig
WELKE ANGSTHAAS DRAAIDE HIER ZIJN EERSTE VOORWAARTSE LOOPS?
terwijl hij aandachtig zijn GPS bestudeert en onze gefrustreerde blikken negeert. Halverwege komen we een mannetje tegen met een koelbox op z’n rug. De goede man zag ons in de verte lopen en besloot ons tegemoet te komen met een aantal verfrissende drankjes. We drinken cocosmelk uit een verse noot op een duin met volle maan in de middle of nowhere, bizar. Een uur verder wisselen de zandformaties zich steeds vaker af met stukken vegetatie en water. We naderen de lagune. Weer een uurtje verder zitten we met zijn allen in de hangstoelen van het mooie ecologische resort Sitio Verde waar we vannacht overnachten. Biertjes en fris staan al koud en de avond wordt alsmaar beter. Wat is die heerlijke lucht die we ruiken? Er worden kreeften klaargemaakt met knoflookboter. Zo lekker hebben we ze nog nooit gegeten.
De lagune
Onze windsurfsessie in de lagune van de volgende ochtend willen Mart en ik gebruiken voor een van onze Basics. Dat is dan ook het eerste wat we doen. We zijn er vroeg bij en de wind begint langzaam toe te nemen. Het vlakke water is ook perfect voor een beetje freestyle-gepiel, maar de meeste van ons zijn daar niet echt in gelegerd. Alleen Mart en Dieter hebben er wat kaas van gegeten en proberen zich al spockend een weg te banen door de algen vlakbij de kant. Mooi voor de foto’s, minder mooi voor de vinnetjes. Na een paar uur lagune hebben we het wel gehad. Tijd weer voor de kleine maar fijne golven van Jeri, vinden we allemaal. Gelukkig hoeven we op de terugweg niet te lopen. Een grote 4x4 zal ons terugbrengen. Helemaal soepeltjes verloopt dat niet. Twee keer moeten we met alle mankracht die we hebben hard duwen om de vastgelopen wagen weer op gang te krijgen.
de golven hier af en toe best leuk zijn. Vandaag zijn ze hoger dan de vorige dagen. Goed genoeg voor af en toe een leuke aerial-off-the-lip. Vanwege de vlagerige wind is het om te springen niet echt geweldig. Een van de wat langere Jeri kids met een geel T-shirt is Polakow-stijl aan het rippen; supersnel en met veel kracht. Als hij merkt dat de golf niet goed doorloopt, gooit hij er als uitsmijter regelmatig een sierlijk goitertje tegenaan. Wat een talent, wat een stijl. Brawzhinio is op wave-mode bijna net zo goed als op freestylemode. Loeihoge pushloops en sterke staaltjes golfrijden zouden hem in het geval van een PWA-wavewedstrijd zo een paar rondes verder helpen. Ook de Witte (Paskowski) laat zien dat hij in de golven zijn mannetje staat. Hoge air-flaka’s en lekkere golfritten. Zijn timing is echter nog niet zo goed als die van de betere locals, een paar aerial-off-the-lips van hem blijven een beetje hangen in het schuim. Na mijn sessie blijf ik tot zonsondergang naar al deze jongens kijken. De laatste zonsondergang in Jeri. Voorlopig althans, want hier willen we zeker terugkomen. Iets wat alle redacteuren tijdens onze laatste gezamenlijke bubbelbadsessie in onze achtertuin beamen. En dat lag zeker niet alleen aan de Caipirinha’s.
De laatste zonsondergang
Na de lunch beseffen we dat het alweer de een na laatste dag is. De huid van mijn ontvelde handen voelt (onverwacht) al weer wat sterker en mijn rug voelt ook beter. Ik kan weer echt varen. Mart en ik varen speels achter elkaar aan en proberen elkaar een beetje te pushen. We proberen vooral de wat betere golven te scoren die vlakbij de rotsen breken. Met hoog tij kunnen Motion 79
26-04-2006 12:59:10
