24 juni 2012
Inhoud Blz. 1
Namens het bestuur
Blz. 2
Stukje geschiedenis
Blz. 4
50 jaar P.C. “de gele rijdertjes”door Mnr. Evers
Blz. 7
Zusjes Hermsen
Blz. 10
Nieuw logo
Blz. 11
Memoires van een oud instructeur
Blz. 12
Ponykamp story
Blz. 13
Herinneringen van familie Pauwels
Foto: 4-tal Heteren 1980
Foto: wedstrijdruiters 1995
Namens het bestuur… Hallo allemaal, Eindelijk is het dan zover. We bestaan 50 jaar! Wat een feestdag zal het worden. Iedereen heeft er hard aan gewerkt en als de weergoden ons op deze dag zomers en droog weer zullen geven, is alles volmaakt. Wat een mijlpaal.. 50 jaar. Natuurlijk zijn er in die 50 jaar zowel ups als downs geweest. Een van de vervelendste dingen die de ponyclub overkwam was afbranden van de manege aan de Dorpstraat op 24 februari 1980. We hebben gelukkig meer goede momenten gekend zoals de vele overwinningen die onze wedstrijdruiters hebben gereden, de leuke ponykampen en gezellige uitjes naar België en Nederland. Wij, het bestuur, lopen nog geen 50 jaar mee bij de club en hebben dus dankbaar gebruik mogen maken van de verhalen die oud leden ons hebben verteld. Natuurlijk valt er nog veel meer te vertellen, want 50 jaar is niet niks. Daarom vonden wij dat we dit feest moesten vieren met leden, oud leden, nieuwe leden en alle andere geïnteresseerden zodat iedereen zijn of haar leuke herinneringen kan delen met anderen. Namens het bestuur wensen we jullie een hele leuke en gezellige dag en op naar de volgende 50 jaar!!! Annika Rutjes (voorzitter) Wineke Salemink (vice-voorzitter) Birgitte Walgreen (penningmeester/ledenadministratie) Alicia Hendriks (secretaris/ponytalk) Jo-ellen Jansen (algemeen bestuurslid)
1
Stukje geschiedenis… Net voor de tweede wereldoorlog en kort daarna ontstond de behoefte op de kleinere plattelandsbedrijven aan goedkope trekkracht. De Shetland ponyfokkerij kwam hierdoor op gang. Deze pony’s waren eerlijk, sterk en sober. De familie Nas maakte gebruik van de behoefte aan Shetlandpony’s en zo ontstond de ponyhandel. De heer J. Nas senior zette de ponyhandel op, zijn zoons namen het daarna over. Al gauw waren deze kleine pony’s de speelkameraadjes van de kinderen en hieruit ontstonden de eerste ponyclubs, ook in Bemmel. Vanuit een Shetlandclubje is de ponyclub ontstaan met een eigen bestuur. In 1959 wilde de ponyclub, welke ondergebracht was bij de Landelijke Rijvereniging Bemmel en omstreken, door de toeloop en aanvraag van demonstraties graag op eigen benen staan. Zo werd met medewerking van de Bemmelse VVV in 1962 Ponyclub De Gele Rijdertjes opgericht. Drie van de bestuursleden waren leden van de VVV, de anderen waren ouders van leden. Het eerste uniform bestond uit een beige rijbroek, een wit overhemd, een zwarte stropdas en een blauw manchester “kepie”. Dit werd in 1962 vervangen door het speciaal ontworpen Gala-uniform van het Korps rijdende artillerie “De Gele Rijders” die op dat moment in Arnhem gelegerd waren. Deze uniformen waren een geschenk van de VVV om het ponydorp Bemmel te promoten, vanwege het organiseren van de allereerste Nederlandse ponymarkt.
Het voorzitterschap van de ponyclub werd in het eerste jaar overgenomen door de heer J. Emmerzaal die dit maar liefst 16 jaar heeft volgehouden. Het aantal leden groeide ieder jaar. De instructie was in handen van de heer J. Nas uit Elst en later ook de heer B. Hartenhof uit Bemmel. In 1962 werd het eerste ponykamp georganiseerd in Loenen op de Veluwe.
2
Er ontstond een club met veel rijdende kinderen en betrokken ouders. In 1966 kwam er een afscheiding in de club en werd de Bemmelse Ponyclub opgericht. De Gele Rijdertjes met instructeur B. Hartenhof, die wat meer prestatiegericht was, gingen rijden op concoursen en hebben vele kampioenschappen gewonnen. De Bemmelse Ponyclub met instructeur J. Nas ging meer recreatief rijden. Later gingen zij ook op concoursen. De toenmalige locatie van Ponyclub De Gele Rijdertjes, de Bemmelse Ponyclub en de Bemmelse Rijvereniging was de manege aan de Dorpsstraat. Echter op 24 februari 1980 brandde deze manege volledig af. Gelukkig konden de 7 paarden die er stonden in veiligheid worden gebracht, maar de drie verenigingen hadden geen onderdak meer. Dankzij de familie Nas, die haar manege en de terreinen van de stoeterij beschikbaar stelden, konden de lessen gelukkig door blijven gaan. Twee jaar later werd Manege Welling aan de Dijkstraat betrokken. In 1987 hebben de besturen van de Bemmelse Ponyclub en Ponyclub De Gele Rijdertjes besloten over te gaan in 1 club; “De Gele Rijdertjes”.
3
50 Jaar P.C. “De Gele Rijdertjes” door mnr. Evers… Als secretaris/penningmeester van de Stichting tot Bevordering van de Paardensport en oudste ex-bestuurslid van de P.C. voldoe ik graag aan het verzoek van de feestcommissie een bijdrage te leveren aan de speciale jubileumuitgave van “Ponytalk”.
Het begin Vrijwel alle Betuwnaren werden in 1944 en ‘45 getroffen door oorlogsge-weld en evacuatie. Daarna volgden jaren van wederopbouw en schaarste. Het duurde zeker tot midden jaren ‘50 voordat er weer sprake was van enige ontspanning. Langzaam kwam ook de sportbeoefening weer op gang. De voetbalvereniging kwam van de grond en ook de paardenvrien-den van de Landelijke Rijvereniging Bemmel en Omstreken zochten elkaar weer op. Luxe paarden waren er niet meer maar met van elders verkre-gen zadels en hoofdstellen konden de werkpaarden worden opgezadeld en de dressuur in groepsverband op een veldje bij de remise van de stoom-tram in de Karstraat worden hervat. Het was natuurlijk meer tijdverdrijf dan echte sportbeoefening; temeer waar bij slecht weer en in de winter niet gereden kon worden. Bij het toenemen van de welvaart werden in 1957 initiatieven genomen tot bouw van een eigen manege. Geld was er niet voor maar het toenmalige bestuur besloot, onder bezielende leiding van voorzitter G.W. Hermsen, tot uitgifte van een obligatielening met aandelen van fl. 500,00. Het vergde veel moeite en inspanning van be-stuur en leden het benodigde geld bijeen te krijgen. Toch lukte het, met veel oud materiaal en hulp van een bevriende aannemer, een eenvoudig onderkomen op een door de gemeente beschikbaar gesteld terrein aan de Dorpstraat te realiseren. Om de exploitatie rond te krijgen werd de mane-ge deels verhuurd en werden er zelfs eierveilingen gehouden.
De jaren ’60 en ’70 Op initiatief van Wim en Nel Nas, importeurs van Welsh pony’s werd in 1962 een ponyclub opgericht. De club vond eveneens onderdak in de ma-nege. De groei kwam snel op gang en op zaterdagmorgen was het één groot familiefeest. In de zomerdag werden de activiteiten beoefend op een weitje achter het huis van Piet Derks aan de Karstraat waar altijd vol-doende koffie en drankjes beschikbaar waren. Ook de twee oudste kinde-ren van ondergetekende kregen al snel de ponykoorts. Via het lenen van een shetlander bij Toon Stuart, waarop beiden een half lesuur mochten rijden, kwamen we natuurlijk bij Wim Nas terecht om een pony te kopen. Wim, die uiteraard veel baat had bij de groei van de club bracht vanuit Engeland regelmatig nieuwe Welsh pony’s in. Het was prachtig om te zien hoe ouders met kinderen bij elk nieuw transport stonden te wachten als de pony’s de vrachtwagenklep af kwamen. Of het vooropgezet de bedoe-ling was weet ik niet maar er waren altijd opmerkelijk veel 4
schimmeltjes bij. Dit maakte de samenstelling van mooie acht- en viertallen natuurlijk wel gemakkelijk. Toen van enige geoefendheid sprake was besloot de V.V.V. de club te adopteren en van uniformen te voorzien. Men kwam op het idee de gala uniformen van het in Arnhem gelegen zeer populaire corps artillerie “De Gele Rijders” te imiteren en daar ook de naam van de club aan te verbin-den. Het bleek een unieke vondst en een enorm succes. Waar “De Gele Rijdertjes” compleet met kolbak zich ook vertoonden; het publiek stroomde toe. Zelfs tot in Duitsland werden we uitgenodigd aan demonstraties en optochten deel te nemen. Het bracht veel geld in het laatje doch schepte natuurlijk wel de verplichting ook rijvaardig behoorlijk voor de dag te komen. Gelukkig vond het bestuur, in de persoon van Bertus Hartenhof, een instructeur en trainer die “Goud” waard bleek te zijn. Volkomen belange-loos en zonder enige vergoeding maar met een ongelooflijk geduld en lief-hebberij wist hij de kinderen tot grote prestaties te brengen.
Gelders Kampioen ! Uiteraard sloeg het enthousiasme ook over op de ouders. Er werden veel concoursen gereden en dan was het altijd feest. Dat begon ’s morgens al vroeg als de grote vrachtwagen van Jan Weijers uit Haalderen voor kwam rijden en zo’n 20 tot 25 pony’s werden ingeladen. Dan ging het, vergezeld van enkele trailers, in optocht naar het concoursterrein. Hier werden de pony’s afgeladen en onder wakend toezicht van de vaders getoiletteerd. De moeders maakten zich intussen verdienstelijk met het installeren van campingtafels en stoelen rond de vrachtwagen en het uitpakken van de picknickmanden. Vervolgens werden de dressuurproeven met acht- en viertallen afgewerkt alsmede een aantal dressuur- en springoefeningen door individuele ruitertjes verreden. Als dan aan het eind van de dag de parade in het gala uniform werd gereden was het applaus van de ouders niet van de lucht. De uniformen en het vaandel (geborduurd door dochter Jacqueline) konden weer tot het volgende evenement worden opgeborgen. Tweemaal resulteerde het optreden van “De Gele Rijdertjes” in het Gel-ders Kampioenschap hetgeen een vrijbrief betekende tot deelname aan de Landelijke Kampioenschappen op de “Levade” te Apeldoorn. Kortom de jaren tussen 1965 en 1975 waren de gloriejaren die nooit meer werden geëvenaard. Het vaandel uit die tijd staat nog altijd in de bestuurskamer van de manege.
De manege afgebrand ! De ponyclub beleefde nadien ups en downs. Nadat de eigen manege in 1980 afbrandde en lestijden moesten worden ingehuurd bij de nieuwe manege Welling aan de Dijkstraat ging het snel bergafwaarts; zodanig dat het ledental terug liep tot beneden tien. Eerst toen deze manege na 12 jaar in eigendom werd verworven door de Stichting Bevordering van de Paardensport in de Gemeente Bemmel (SBP) kwam er weer enig leven in de brouwerij en nam het ledental langzaam toe. Dit duurde overigens niet lang. Als gevolg van bevolkingsgroei in Vinex-locatie Bemmel viel steeds meer weiland en grond ten prooi aan de woningbouw en werd het al maar moeilijker een pony bij huis of in de buurt onder te brengen. Het ledental nam opnieuw af en het opgebouwde kapitaal lekte langzaam weg. Op aan-raden van het 5
SBP bestuur nam de toenmalig voorzitter Sjef Wollaert het initiatief tot aanschaf van enkele clubpony’s die per les konden worden verhuurd. Het bleek een goede oplossing te zijn. Het ledental nam bevredigend toe maar de ontwikkeling betekende voor de club tevens een complete cultuuromslag. Waar kinderen met eigen pony’s in het verleden tot doel hadden de wedstrijdsport te beoefenen kreeg de nieuwe invulling een geheel ander karakter. Vooral de directe betrokkenheid van ouders was minder. De kinderen leerden op speelse wijze met dieren om te gaan ter-wijl bovendien onderlinge vriendschap, zelfwerkzaamheid en samenwer-king werd aangekweekt.
Crisis en herstel De club kreeg het financieel opnieuw moeilijk toen de clubpony’s in het seizoen 20032004 werden besmet met het influenza virus. Er kon lange tijd niet worden gereden. Geen inkomsten dus en de dierenartskosten wa-ren hoog. Dankzij een kasversterking van de SBP kon het seizoen worden overbrugd. Ook was weer sprake van een terugloop in het ledental. Dit gevoegd bij wat ongelukkige pony-aankopen kwam de club opnieuw in grote problemen. De financiële situatie was uiteindelijk zo slecht dat voor het einde moest worden gevreesd. Gelukkig wist ondergetekende in 2007 op persoonlijk initiatief bij de “Bemmel-Haalderen Stichting” een flinke donatie los te weken om het voortbestaan van “De Gele Rijdertjes” te hel-pen verzekeren. In deze periode trad er een geheel nieuw bestuur aan onder leiding van de heren Cor Goldhagen (voorzitter) en Jan Willem Briër (penningmeester) die de club zowel financieel als organisatorisch weer op de rails wisten te krijgen. Een groot compliment waard. Vanaf 2008 zat de groei er goed in en liep het ledental weer op van rond de 45 tot circa 95 aan het eind van 2011. Bovendien staan er momenteel negen eigen club-pony’s op stal en is er de nodige reserve opgebouwd voor opvang van ca-lamiteiten. En, niet te vergeten, er is geld opzij gelegd voor de viering van het 50 jarig jubileum dat in juni 2012 wordt gevierd. Kortom reden ge-noeg er een groot feest van te maken. Bestuur en leden; “Van harte gefe-liciteerd en dat De Gele Rijdertjes nog lang van zich doen spreken”. Geert Evers, mei 2012.
6
Zusjes Hermsen De zusjes Mieke, Dory, Gera en Belinda Hermsen zijn alle 4 lid geweest van onze ponyclub. Zij kijken met veel plezier en goede herinneringen terug op hun tijd bij de ponyclub. Samen hebben we op een donderdagavond herinneringen opgehaald en daar zouden we een jubileumnummer op zich mee kunnen vullen. Ik heb geprobeerd er een iets korter verhaal van te maken, dus bij deze…. Als jonge meisjes kwamen de zusjes Hermsen al veel in contact met paarden. Vader Bertus Hermsen fokte veulens, liet deze inrijden en verkocht ze toen weer om de kosten van zijn hobby te dekken. Achter het rijtjes huis in de pastoor grimmeltstraat had hij een stal gebouwd. De liefde voor paarden kwam dus niet uit de lucht vallen. In 1965 was Mieke de eerste die lid werd van onze ponyclub, samen met haar pony Suzie. Na een jaar werd Suzie samen met haar veulen verkocht. Voor Suzie in de plaats kwam Lady waar na Mieke ook de andere zussen op hebben leren ponyrijden. Toen Mieke Daisy kreeg, kreeg Dory Lady. Toen Gera ook ging ponyrijden kreeg zij Lady en schoof Dory door naar Daisy. Voor Mieke kwam er een nieuwe pony genaamd Sharon. In 1976 kwam ook jongste dochter Belinda bij de ponyclub rijden. Op Gera na hebben alle zussen tot hun 18de bij de ponyclub gereden. Gera was meer van het verzorgen en knuffelen, rijden hoefde van haar niet zo.
Foto:Dory Er is veel deelgenomen aan wedstrijden zoals, 8-tal rijden, carrousel (16 ruiters), Gelderse kampioenschappen, Levade (Nederlandse kampioenschappen), spring- en dressuur wedstrijden. De zussen hadden geregeld een eerste prijs op de wedstrijden en vader was daar zo trots op dat hij alle gewonnen bekers netjes uitstalde op de schappen in de woonkamer. Hij riep dan altijd: “Vanavond receptie aan huis!”. Tijdens Indoor Gelre (in de Europahal in Elst) is er nog eens een Piramide nummer gedaan waar ze een staande ovatie voor kregen. Een aantal aanwezige Duitsers was zo enthousiast dat ze in Neuss (Duitsland) een cowboy nummer mochten komen doen. 7
Foto: Carrousel Vroeger hadden de meeste mensen nog geen trailer dus kwam Weijers uit Haalderen met een vrachtwagen waar alle pony’s en hun veulens ingeladen werden. Voor de ruiters de ring in mochten moesten eerste de veulens even drinken zodat moeder niet onrustig was tijdens de proef. Ondertussen stond moeder Hermsen met een pan soep klaar omdat de wedstrijden bijna altijd buiten waren en in de winter kon je het dan goed koud krijgen. Na een wedstrijd werd er een parade gereden waarbij alle deelnemende clubs zich presenteerde. Voorop liep 1 ruiter met de vlag en daarnaast de vaandelwacht. Ondertussen kwam uit de speakers de radetzkymars. De ruiters werden voor de jury opgesteld, beugel aan beugel in een halve cirkel met vooraan de ruiter met vaandel en de vaandelwacht. De burgemeester, een lid van de KNF en de voorzitter van de organiserende vereniging kwamen dan langslopen om alle ruiters te inspecteren, daarna was de prijsuitreiking. Speciaal voor wedstrijden hadden een aantal ouders een demontabel zadel rek gemaakt. Vroeger was het allemaal wat primitiever dan nu en om te voorkomen dat alle zadels en hoofdstellen kapot gingen was deze oplossing bedacht. Als je pony even niets hoefde te doen werd hij vastgezet aan een lang touw die was gespannen tussen 2 bomen. Als ik de zusjes vraag naar een leuke, aparte of speciale herinnering komt er een verhaal over pony Lady naar boven. Lady is na een aantal jaar verkocht aan een familie in Bemmel. Deze mensen zorgde helaas niet zo goed voor haar. Gelukkig was de merrie erg slim en is ontsnapt en zelf terug gelopen naar het huis van de familie Hermsen. Ook heb ik ze gevraagd naar de pony’s die ze gehad hebben en daar kwamen de volgende namen naar boven: Suzie, Lady, Daisy, Sharon, Pepijn, Fury, Macher, Premierre, Penny en Fantasy.
8
Op dit moment is geen van de zusjes nog bezig met paardrijden. De dochters van Mieke (Sabine en Chantal) zijn wel lid geweest van onze ponyclub en de dochter van Gera, Lisanne, ook en zij is dan ook de enige in de familie die nog steeds rijd. Foto: Mieke Mieke, Dory, Gera en Belinda heel erg bedankt voor de leuke gezellige avond en voor jullie tijd om dit leuke verhaal te willen vertellen.
Foto: Met carnaval verkleed als zigeuners
9
Nieuw logo… Vanaf 24 juni 2012 heeft ponyclub “de Gele rijdertjes” een nieuw logo:
10
Memoires van een oud instructeur Wil je in het reünieboek schrijven? Natuurlijk wil ik dat. Maar waar begin je ? Als klein jochie was ik lid van die andere club (de Waaldijkruiters) en was De Gele Rijdertjes die vereniging die leste op de andere helft van de bak. In 1993 veranderde voor mij de situatie. Ik werd gevraagd om les te geven. Samen met Suzan Wollaert en Doreen Proos en Bert gaven wij de verenigingslessen. Later kwamen daar ook Rieky , Rita, Janneke en Janneke, en anderen bij. In die tijd liep ook al het adoptieplan voor de clubpony’s. Ik heb met veel plezier deze taak (samen met bestuurslid Paul Klein Schiphorst) uitgevoerd omdat ik ervan overtuigd was dat kinderen een kans zouden moeten krijgen om een pony te verzorgen en te rijden. Ik heb altijd genoten van de pony’s en de kinderen. Met deze zelfde pony’s en meer kinderen heb ik vele jaren lesgegeven binnen de ponyclub. Hoogtepunten genoeg waaronder de jaarlijkse ponykampen in de Loonse en Drunense duinen met een vast en prachtig team. Geert, Rita, Ria &,Ria ,Mieke & Mieke, Rieky , en natuurlijk Belinda en allen die ik vergeet te noemen. In 1999 ben ik gestopt. Wat voor mij de parel van mijn clubtijd was? Het bieden van ponysportactiviteiten die voor kinderen ertoe doen! Daarmee bedoel ik dat een vereniging meer doet dan lesgeven: het biedt kinderen en ouders een plek voor ontmoeting, gezelligheid en het beoefenen van een prachtige sport. Ik denk dat ik vanuit deze doelstelling bekeken tevreden ben over mijn bijdrage aan de club. Het heeft mij ook veel terug gegeven.
Roger Visser 11
Ponykamp story… Hallo allemaal, Ik heet Ria Waebeke en ben de moeder van Alicia Hendriks en zij heeft mij gevraagd om iets te schrijven over onze ponykampen. Nou, heel graag zelfs want dat was een hele leuke belevenis. In 1996 en 1997 ben ik als kok meegeweest op ponykamp, samen met ongeveer dertig kinderen en natuurlijk de andere van de leiding: Belinda, Mieke Hermsen, Roger, Rita, Mieke Fienig, Ria Heijmen, Geert en Rieky. Het was een drukte van jewelste, veel organisatie, vervoer heen en terug, pony’s huren, inkopen van eten en snoep voor de snoepkraam, etc, etc. en natuurlijk een heel programma maken. Ik vond het wel heel spannend om voor zoveel te koken en natuurlijk ging het ook wel eens mis, bijv. de beroemde gehaktballen die veel en veel te zout waren en iedereen het vervelend vond om daar iets van te zeggen. Natuurlijk heb ik niet alleen in de keuken gestaan, er moest geholpen worden met de pony’s opzadelen en aansingelen, er was een vossenjacht in Drunen, waar ik 1 keer als indiaan in een speelgoedwinkel zat en een keer als Ma Flodder door het dorp liep. Dat was dus lachen gieren brullen. Ook hadden we spokenjacht in het bos s ’avonds laat. De kinderen gingen onder begeleiding de spoken (wij dus verkleed) zoeken. Je hoorde in de verte gillen, maar wie het hardst heeft gegild is Belinda. Zij had bedacht dat ik met een groot wit laken en verlichting moest gaan staan, maar toen ik eenmaal omgekleed ineens achter haar stond, schrok ze zo dat ze keihard gilde. Dan was er nog een playbackavond en een bonte avond. Bij mooi weer gingen we lekker zwemmen in een meertje vlak bij. Ook vonden we het leuk om bij de grotere s’nachts een beetje te dollen en andersom probeerde zij ons te pakken te nemen. De leiding sliep ook tezamen op het deel van de boerderij en die hebben ook lol gemaakt wat overigens een kapot bed opleverde. Gelukkig hebben we geen gekke dingen mee gemaakt dan een “ongelukje met Mick Berends” en links en rechts wat kneuzingen aan armen en voeten. En elke keer konden we terug kijken op een ontzettend gezellig en leuk ponykamp en een goede afloop. Mochten er ooit weer grote ponykampen georganiseerd worden dan hoop ik dat jullie net zo’n onvergetelijke leuke tijd hebben als ik heb gehad. Groetjes Ria
12
(Op de foto, vossenjacht ponykamp 1997)
Herinneringen van familie Pauwels Wij zijn thuis met vier kinderen: Cyriel, Raymond, Jolie (ikzelf) en Miriam. Wij woonden met ons gezin in Lent. De oom en tante van mijn vader, Ceasar en Clazien Pauwels woonden in een grote boerderij op de ‘Klappenburg’ in Bemmel. Rondom deze boerderij (die er overigens nog steeds staat) was een grote boomgaard. Een weilandje naast de boerderij (wat wij altijd de ‘kraamwei’ noemden), een groter stuk weiland achter de appelboomgaard, een paar druivenkassen, een aantal stallen voor de koeien, kippen en ander kleinvee en natuurlijk een paar Shetlandpony’s, want daar is het mee begonnen. Als kleine kinderen waren wij veel bij oom Ceasar en tante Clasien, die zelf geen kinderen hadden. Want er is toch niets leuker dan op een boerderij te spelen. Ook de pony’s trokken ons erg aan en van het een kwam het ander en mochten wij lid worden van ‘De Gele Rijdertjes’.
Aangezien er toen in Lent nog geen ponyclub bestond, was dit de meest logische stap. Destijds stond de manege op de plaats waar nu zorgcentrum ‘De Gouden Appel’ staat. Deze naam stamt af van het toenmalig Hotel, Café, Restaurant ‘De Gouden Appel’, op de hoek van de Dorpsstraat en Papenstraat. (De ‘Gouden Appel’ werd onze stamkroeg waar we altijd onze overwinning kwamen vieren, na afloop van een concours hippique). De manege bestond toen uit een binnenbak met een open tribuneruimte, een juryhokje, een buitenbak, ongeveer zes stallen en een groot parkeerterrein. Aangezien mijn broers en ik in leeftijd elkaar ieder jaar opvolgden, zaten mijn ouders vaak drie uur achter elkaar op de tribune onze vorderingen te volgen. In de zomer was dat niet zo’n grote opgave, maar in de winter met de vrieskou was het afzien voor hen. Er waren nog niet zoveel voorzieningen als tegenwoordig, maar er kon wel een kopje koffie gezet worden om op te warmen. Op den duur waren onze vorderingen zodanig dat we bij elkaar of in twee groepen leskregen. Miriam scheelt drie jaar met mij dus die kwam een aantal jaren later op les. Wat ik me kan herinneren was onze allereerste instructeur Dhr. Jan Nas, daarna kwamen Dhr. Hartenhof en Dhr. Evers. Dhr. Jan Nas heeft zich op een gegeven moment afgescheiden van de ‘Gele Rijdertjes en is een tweede ponyclub opgestart : ‘De Bemmlse Ponyclub’. 13
Dit gaf natuurlijk wat rivaliteit in het dorp. Onder leiding van Dhr. Hartenhof, Dhr Evers en later ook eigen leden die de instructeurscursus hadden gevolgd (dit waren vlgs mij Tonjo Janssen , Gea Hartenhof, Hans Linssen, Cyriel Pauwels en Bert Hendriks) heeft de club heel veel mooie resultaten bereikt. De concoursen waren altijd erg gezellig en natuurlijk ook spannend. Iedereen was daags voor een wedstrijd druk bezig met het poetsen van zadel en hoofdstel, de laarzen en de cap en natuurlijk ook de pony zelf ging in de was. De manen werden ingevlochten en mijn moeder en later ook ikzelf zorgden ervoor dat de zelfgemaakte zadeldekjes netjes gewassen en gestreken waren. Op de ochtend van een concours verzamelden wij bij de Familie Nas of op het terrein van de manege en werden de pony’s in de grote veewagen van de Firma Weijers geladen. Sommige ouders beschikten ook over een eigen aanhanger. En zo vertrokken we dan in een stoet naar de plaats waar het concours gehouden werd. Dat waren de vele streekwedstrijden, maar ook de streek-, gelderse- en nationale kampioenschappen tijdens de Levade in Apeldoorn, waar wij een aantal keren aan deel hebben genomen en ook goede resultaten bereikt hebben. Na afloop van zo’n vermoeiende spannende maar vooral ook leuke dag, zeker als er veel mooie resultaten waren behaald, gingen we dit vieren in de Gouden Appel en vaak ook een frietje halen bij van Mook. Onze club had naast ons gewone uniform: licht rijbroek, goud/gele pully en donkerblauwe trui, ook een mooi gala-uniform met bijbehorende colbakken, net zoals de rijdende artillerie ‘de Gele Rijders’ uit Arnhem waar onze club naar vernoemd is. Met deze uniformen hebben wij menige demonstratie gegeven, zoals een springquadrillenummer op ‘De Dag van het paard’ op Duindigt. Of met de drie-of viertalnummers die tijdens de concoursen gehouden werden. De uniformen waren wel mooi, maar in de warme zomermaanden was het geen feest om ze te moeten dragen. En dan die colbak op je hoofd was zeker geen pretje. Er was maar één echt grote maat, die iedereen natuurlijk het liefst ophad, want dan had je daarna niet zo’n hoofdpijn. Maar deze was natuurlijk bestemd voor diegene met het grootste hoofd. Mevrouw Nel Nas had het beheer over deze uniformen en zorgde er altijd voor dat ze er piekfijn uitzagen. Ook hadden de Gele Rijdertjes een mooi shownummer met een piramide. De naam zegt het al, drie (of vier) ruiters te pony, reden naast en tegen elkaar, hierboven stonden twee (of drie) personen die op hun schouders wederom iemand hadden staan, tot er één (de kleinste van de club) boven overbleef. Welliswaar had de bovenste een beetje houvast aan een stok in het midden, maar het was altijd een spannend gewaagd staaltje rijkunst en oogstte veel applaus. En niet te vergeten was er een trompettercorps bestaande uit eigen leden. Dit paste natuurlijk wel bij onze naam, die afstamde van de artillerie. Onze club had natuurlijk ook een eigen vaandel, deze was eerst van stof, maar toen deze uiteindelijk versleten en hard aan vervanging toe was, hebben mijn moeder en oma een mooi nieuw exemplaar gemaakt. Aan twee kanten met halve kruissteekjes geborduurd, dat was een groot karwei. Ik ben benieuwd of dit vaandel nog in leven is, het zal inmiddels zo’n 40 jaar oud zijn. Om de kas van de club te spekken was er een oudpapiercommissie (Pauli) opgericht, bestaande uit Dhr. Henk Linssen en mijn vader Luciano Pauwels. Maandelijks werd er in Bemmel en omstreken met een grote wagen oud papier verzameld. Er valt eigenlijk nog zoveel te vertellen over onder andere de ontzettend leuke ponykampen met ieder jaar weer geweldige leiding die toch de zorg over vijftig kinderen en pony’s had, de onderlinge wedstrijden in eigen manege, de cross in het bos, de bosritten in de winter met erwtensoep in de rustpauze, de jaarlijkse feest/filmavon14
den, de uitstapjes naar het buitenland, de gezellige sfeer tussen ouders en leden onderling. Kortom, het was een hele mooie tijd met héél véél goede herinneringen, die ik niet had willen missen en waar ik mijn ouders heel erg dankbaar voor ben dat ik dit heb mogen meemaken. Jolie Hermans-Pauwels.
15
Organisatie bedankt!!!!! Aan elk leuk feest gaat een goed geplande organisatie vooraf. Dus ook aan het 50 jarig jubileum feest van ponyclub de Gele Rijdertjes. Speciaal voor deze gelegenheid is er een jubileum commissie in het leven geroepen. Deze 4 mensen hebben maanden lang vergaderd, sponsoren gezocht, een programma samengesteld, posters verspreid, mensen benaderd enz enz… om deze dag te realiseren. Daar hebben zij veel tijd en energie in gestoken, dus namens alle leden, oud leden, het bestuur en andere belangstellende………….. Annika Rutjes Dorine de Vries Ria Heijmen en Roger Dirix
Bedankt!!!
16
Onze sponsoren die het 50-jarig jubileum mede mogelijk hebben gemaakt!!
Bloemenshop Veja Paul Janssen Markt 51 6681 AG Bemmel Telefoon 0481 -462483
