IN MEMORIAM 2010 Albers (Jacob) Bose-Bruins Slot (Janny) Bouma-van der Meulen (Christina) Buikema (Arie) Bulthuis (Okke) Dorgelo (Harmpje) Flentge (Clazien) Godeke (Hendrik) Noordman (Teunis) Pelleboer (Grietje) Pleket-van Raalte (Jennigje) Reker-de Jonge (Rens) Rietberg-Torn (Sophia Adriana) Ruiter (Egbert de) Schinkel (Hendrik Jan) Schinkel (Hendrik Pieter) Segveld-Korf (Marrie) Stam (Jan) Touwen (Johannes) van der Steege-Gunnink (Engeltje) van Spijker-van den Berg (Jenneke) Velthuis-Hellenthal (Jacoba) Vinke (Herman) Woning-Dijkstra (Tine) Zwanepol (Jan) Jacob Albers ▲ 26 juli 1936 – 1 februari 2010
Op maandag 1 februari is in de avond overleden br. Jacob, Jack Albers. Hij woonde aan de Horstsingel 36. Jack Albers kende na een arbeidzaam leven een periode waarin zijn fysieke vermogens steeds minder werden. Ondanks dat genoot hij nog van alles. Geboren in de Groenestraat woonde hij zijn jonge jaren met zijn ouders aan de Slagersweg in Brunnepe. Een geboren en getogen Kampenaar. Jack Albers was een man van de bouw en toen hij dat werk niet meer kon doen, is hij chauffeur geweest. Jack was een blijmoedige man die humor had. Hij hield van de natuur en hij hield van vissen. Zijn grootste hobby waren zijn duiven. Dat was zijn lust en zijn leven en hij heeft dan ook verschillende prijzen binnengehaald mijn zijn duiven. In 1956 trouwde hij met Marie van Staveren en samen kregen zij drie kinderen, twee zonen en een dochter. Br. Albers was erg blij dat zijn dochter, die in Canada woont, nog kort geleden bij hem op bezoek was geweest. Toen ik hem in het ziekenhuis bezocht, vertelde hij mij dat hij geen kerkganger was, haast als een soort bekentenis. Hij had in het verleden verdrietige ervaringen met kerkmensen gehad, waardoor er verwijdering was ontstaan. Hij wist dat hij ernstig ziek was en vroeg of hij wel vanuit de Burgwalkerk begraven mocht worden. Dat is gebeurd op vrijdag 5 februari. In de dienst hebben we gelezen uit de psalmen: psalm 23: de Heer is mijn herder en uit psalm 121:
Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar zal mijn hulp komen. Woorden met een betekenis voor br. Albers, want psalm 23 was zijn trouwtekst en tijdens die huwelijksdienst werd er gelezen en gezongen uit psalm 121. Hij wist zich geborgen in Gods barmhartigheid en zorg, en hij vertrouwde op de bewaarder van Israël, die sluimert noch slaapt. Rustig en kalm is hij ingeslapen, vertrouwend op zijn Heer en Heiland. Wij wensen zijn vrouw, zr. Marie Albers-van Staveren en kinderen, kleinkinderen en zijn achterkleinkind de troost en de nabijheid van de Heer die hemel en aarde gemaakt heeft. Ds E.Braam
Egbert de Ruiter ▲ 23 juli 1922 - 12 februari 2010 Op 12 februari overleed onze broeder in Christus, Egbert de Ruiter, in de leeftijd van 87 jaar. Na een val in zijn huis aan de Burgwal, verbleef hij nog enkele dagen in Myosotis en overleed daar. Egbert de Ruiter kwam uit een gezin van 4 jongens. Op jonge leeftijd werd hij, gedurende de oorlog, te werk gesteld in Duitsland. Hier leerde hij zijn latere vrouw, Anna Catharina Helmes, kennen. Zij trouwden in 1951 en in datzelfde jaar werd hun enige zoon Egbert geboren. Tot 1964 woonde het gezin in Duitsland, daarna keerden zij terug naar Kampen. Het gezin ging wonen aan de Groenestraat en Egbert de Ruiter werkte bij de melkfabriek. Zijn grote hobby‟s waren het houden van konijnen en duiven. Hij bezocht tentoonstellingen en deed mee met wedstrijden met zijn dieren. Vanaf 1968 woonde hij aan de Burgwal, vlakbij de kerk. In 1981 overleed zijn vrouw. Daarna keerde hij terug naar Duitsland en leerde daar Hannelore kennen. Met haar heeft hij nog tien jaar lief en leed mogen delen, toen overleed ook zij. De laatste jaren was hij aan huis gebonden en vaak te zien in zijn stoel achter het raam. Hij was blij met ieder die hem spontaan bezocht en had veel steun van zijn broer en schoonzusters. Egbert de Ruiter was een markant mens: naar buiten ging hij nooit zonder zijn hoedje. Hij was eigenzinnig en humoristisch. In de korte samenkomst, voorafgaande aan de begrafenis, hoorden we de woorden van psalm 23, over een mens die zijn heer ervaart als een herder. De zorg van deze Herder is vol kwaliteit en duurt. „Ik zal in het huis van de Heer verblijven, tot in lengte van dagen‟. De troost van dit woord en de nabijheid van God en mensen wensen we zijn zoon en schoondochter, zijn broer en schoonzussen, van harte toe. D.J. Lagerweij
Johannes Touwen ▲ 10 oktober 1914 - 16 februari 2010
Op dinsdagavond 16 februari overleed onze broeder in Christus, Johannes (Jo) Touwen, in de leeftijd van 95 jaar. De laatste jaren verbleef hij in de Talmahof in Emmeloord en in Myosotis. Daarvoor woonde hij vele jaren aan de Bovensingel. Johan Touwen was de oudste zoon in een schippersgezin en dit betekende dat hij al als 9jarige fulltime op het schip aan de slag moest. Een groot deel van zijn leven bracht hij door op het schip. Hij maakt veel mee, onder andere het bombardement op Rotterdam. Lange tijd werkte hij naast zijn vader, na diens pensionering werd hij zelf schipper van de „Eendracht‟. Hij was al een eindje in de veertig toen hij met zijn nicht Miny trouwde. In 1972 gingen ze samen aan de Bovensingel wonen, in het huis van haar ouders. Toen begon een ander leven, genietend van hun zeil- en motorjacht. Helaas overkwam hen een ernstig auto-ongeluk, waarbij Miny overleed en Johan zwaar gewond raakte. Deze gebeurtenis bleef zijn leven stempelen. Met Nan Saaltink als vriendin mocht hij nog veel goede jaren beleven. Ze voeren veel en reisden samen de wereld rond. In 2001 mocht ik met hen beiden Israël bezoeken. Johan was toen al 87 maar genoot van elke dag. Op maandag 22 februari kwamen we samen in zijn geliefde Burgwalkerk, waar hij tot voor kort nog trouw kwam. We hoorden van een neef hoe deze oom hem geraakt had. We lazen uit Psalm 23 en zondag 1 van de Heidelberger Catechismus, over onze troost in leven en sterven. Die troost is dat ik van God ben en dat ik me mag overgeven aan zijn bestek. Hij immers voert ons aan rustige wateren, vertelt de dichter van Psalm 23. Met die woorden zijn we naar de begraafplaats in IJsselmuiden gegaan. Moge zijn gedachtenis tot zegen zijn voor allen die hem hebben liefgehad. D.J. Lagerweij
Anna Clazina (Clazien) Flentge-Rietberg ▲ 17 augustus 1946 – 27 februari 2010 Op zaterdag 27 februari is thuis aan de Plataanstraat 7 op 63-jarige leeftijd overleden zr. Clazien Flentge-Rietberg. Ze was al geruime tijd ziek. Geboren en getogen in onze Hanzestad die haar ooit inschreef als grootburgeres. Met hart en ziel werkte ze als kleuterjuf en ook nadien wist ze zich altijd met de kinderen en hun wereld verbonden. De kinderbijbel lag altijd op tafel. Geloven als een kind sprak haar aan, hoe moeilijk het ook kan zijn om terug te keren tot die allereerste onbevangenheid en eenvoud. Met Bert Flentge kreeg Clazien twee zonen, Fred en Jeroen. Later kwamen er nog vier kleinkinderen bij. Haar eigen gezin betekende veel voor haar, maar er was ook ruimte voor anderen. Binnen de vertrouwde kring van de kerkelijke gemeente rond de Burgwalkerk, in de Kamper samenleving en daarbuiten. Ze bewoog zich makkelijk onder de mensen en velen van ons bewaren een goede herinnering aan haar warme betrokkenheid en belangstelling. De vrije tijd gebruikte ze graag om samen met Bert en vrienden erop uit te trekken en iets van de wereld te zien. In 2004 werden de eerste scheuren in haar aardse tent zichtbaar. In 2008 breidde de ziekte zich verder uit en zou ze nog enkele maanden te leven hebben. Het werd een jaar meer, met goede periodes, maar ook met moeilijke weken vol van pijn en lijden. Ze hield zich vast aan wat ze als kind had meegekregen. Als alles tot de vraag drong “waar nu heen?” wist ze: “tot U alleen…” In dat vertrouwen hebben we haar afgelopen vrijdag vanuit de Bazuinkerk naar haar
laatste rustplaats gebracht, wetende van onze eeuwige woning in de hemel. Troost en kracht bidden we toe aan haar man Bert, de zonen met hun gezinnen, haar 100-jarige moeder in de Vijverhof, de verdere familie en allen die Clazien zullen missen. Ds. E. van der Veer
Trientje Woning-Dijkstra ▲ 6 november 1925 – 8 maart 2010 Op maandag 8 maart is in huize Myosotis overleden zr. Trientje ofwel Tine Woning-Dijkstra. Haar wortels lagen in het Groningse Sebaldeburen waar ze geboren werd als jongste in een gezin met vier kinderen. Muziek en zang namen al vroeg een belangrijke plaats in in haar leven. Ze trouwde met de Kampenaar Johannes Woning en ging met hem wonen aan de Slagersweg. Het was daar door de jaren heen een zoete inval. Zr. Woning had veel te zorgen en te regelen. Zo nam ze verantwoordelijkheid voor de ouders en de broer van haar man en ook voor haar eigen moeder toen die uit Groningen naar Kampen kwam. Ze hield van gezelligheid en een praatje. Met een mengeling van wijsheid en humor nam ze mensen voor zich in. Twee kinderen bracht ze ter wereld, Henk en Anneke. Een hersenbloeding in 2002 maakte een verhuizing naar Margaretha noodzakelijk. Toen ze beiden geestelijk verder achteruitgingen, kregen ze onderdak in Myosotis. Veel verdween bij haar in de mist van de vergetelheid, het afscheid begon al voor het sterven, maar af en toe waren er heldere momenten en schitterden de ogen. Ps. 23 kende ze, zoals zoveel psalmen en liederen, uit haar hoofd. Afgelopen vrijdag hebben we dit lied van David in een dienst van vertroosting met elkaar gelezen en overdacht. Daarna brachten we haar vanuit de Westerkerk naar de laatste rustplaats in IJsselmuiden. Sterkte wensen we toe aan br. Woning in Myosotis (afd. Plantage), de kinderen, de kleinkinderen, de familie en allen die haar zullen missen. Zr. Woning is 84 jaar geworden. Ds. E.van der Veer
Marrie Segveld-Korf ▲ Urk, 3 juni 1934 – Kampen, 22 maart 2010 Op maandag 22 maart jongstleden is Marrie Segveld – Korf op 75 jarige leeftijd overleden. Zij woonde samen met haar man, dhr. A.Segveld, in de Van Oss-straat 16. Marrie Segveld werd geboren op Urk. Ze was de oudste van drie kinderen. Ze trouwde met broeder A. Segveld met wie ze 55 jaar getrouwd is geweest. Marrie Segveld had een groot hart en was een sociaal mens. Veel liefde en zorg gaf ze aan haar man, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ook vonden pleegkinderen in huize Segveld warmte en een thuis. Marrie was voor hen als een moeder. Begin februari werd ze op aandringen van de familie opgenomen in het ziekenhuis. Vanaf november vorig jaar had ze veel pijn. Na een aantal weken werd duidelijk dat ze aan een
ernstige ziekte leed. Verdere behandeling had geen zin meer. Na een kortstondig ziekbed is zij op maandagavond 22 maart overleden. De afscheidsdienst was een dankdienst. De familie is dankbaar voor wat zij de familie en anderen heeft geschonken. Marrie was ook zelf dankbaar voor wat haar werd geschonken. Daarover heeft ze op haar sterfbed gesproken. Het leven was voor haar niet makkelijk. We denken bijvoorbeeld aan de zorgen die er waren over de gezondheid van haar man. We noemen ook het overlijden van haar broer en zus en dat haar moeder op Urk nog leeft en haar drie kinderen heeft overleefd. Om deze en andere redenen was het leven voor Marrie Segveld niet makkelijk. Toch was ze dankbaar, voor de liefde die ze toen ze nog jong was van haar vader heeft ontvangen, voor de laatste goede jaren met haar man en voor de goede zorgen van haar (schoon)kinderen. „Ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop tot het einde gelopen, het geloof bewaard‟: met deze woorden uit 2 Timoteüs 4: 7 (GNB) hebben we afscheid van haar genomen. In de tekst is sprake van strijd en geloof. Beide typeren haar leven: de strijd, maar ook het geloof dat veel voor Marrie betekende. „Als ik mijn geloof niet had gehad‟, zei ze vaak. Dat broeder Segveld, de kinderen en anderen kracht mogen ontvangen om het verdriet om haar overlijden te dragen en te verwerken. Ds. M.L.Eigenhuis
Jennigje van Spijker-van den Berg ▲ 3 februari 1920 - 23 maart 2010 Op dinsdag 23 maart overleed in huize Myosotis zr. Jennigje (Jennie) van Spijker-van den Berg. Een geboren en getogen Kampenaar. In een gezin met vijf kinderen moest ze al vroeg meehelpen in de huishouding. Tijdens de oorlogsjaren trouwde ze met Marten van Spijker uit Wilsum en samen kregen ze twee dochters, Antje en Klazina. Een zorgzame moeder was ze voor hen. Haar man stierf al vroeg in 1975. Ze kon maar moeilijk tegen het alleen zijn en kreeg kennis aan Cees Kroes. Met hem en ook zijn kinderen heeft ze ruim twintig jaar nog veel mooie dingen gedeeld. Na zijn overlijden in 2001 kwam ze weer alleen te staan. Haar geestelijke gesteldheid ging achteruit. Eerst verhuisde ze naar de Vijverhof en twee jaar geleden naar Myosotis. Ze bleef ondanks alles opgeruimd en aanspreekbaar. De laatste twee weken ging ze opeens snel achteruit en kwam het einde. Boven de rouwkaart stond de liedregel "Vaste rots van mijn behoud". Daarin geloofde zr. Van Spijker, meer door het voor te leven in goede gewoontes dan in een persoonlijk getuigenis. Afgelopen vrijdag hebben we haar lichaam te ruste gelegd op de begraafplaats "De Zandberg" in IJsselmuiden. In de afscheidsdienst luisterden we naar de woorden van de apostel Paulus over onze aardse tent die eenmaal wordt afgebroken en over de eeuwige woning die we bij God hebben. Dan wordt het einde een nieuw begin en is er vertroosting voor de kinderen en kleinkinderen die achterblijven. Zr. Van Spijker is 90 jaar geworden. Ds. E. van der Veer
Teunis Noordman ▲ Kampen, 2 september 1929 - Kampen, 26 maart 2010 Op vrijdag 26 maart overleed Teunis Noordman in de leeftijd van 80 jaar. De laatste jaren woonde hij in huize Margaretha. Toen hij intensievere zorg nodig had, verhuisde hij naar zorgcentrum Talma op Urk. Begin maart moest hij naar het ziekenhuis in Zwolle. Daar is hij overleden. Een paar jaar geleden was hij met zijn vrouw, Ellie Noordman, in huize Margaretha komen te wonen. Zij was toen heel ziek en overleed op 24 februari 2007. Vlak voor haar overlijden, op 21 februari 2007, hadden ze nog gevierd dat ze 55 jaar waren getrouwd. Een paar dagen later overleed zij en Teunis miste haar enorm. Dat gemis is gebleven. Hij verlangde naar haar wilde weer met haar samen zijn. Steeds meer trok hij zich terug uit het leven, voor steeds minder zaken kon hij aandacht opbrengen. Uit het huwelijk van Ellie en Teunis Noordman werden negen kinderen geboren. Toen hij in het ziekenhuis lag en zijn einde voelde naderen, kwamen ze allemaal om de beurt afscheid van hem nemen. Twee van de kinderen verbleven op dat moment in het buitenland, de een in Oostenrijk en de ander in Portugal. Toen de zoon die in Oostenrijk woonde, terug was gekomen en met zijn vrouw afscheid van hem had genomen, was het wachten nog op de dochter en haar man die uit Portugal terugkwamen. Een paar minuten nadat ze in het ziekenhuis waren gekomen en afscheid van hem hadden genomen, overleed hij. Teunis Noordman was al jarenlang niet meer kerkelijk meelevend. Toch was het geloof belangrijk voor hem. Toen zijn vrouw ziek werd, lazen ze weer in de bijbel. Bovendien bad Teunis met zijn vrouw en zong hij psalmen met haar. Daarna zakte deze activiteiten weer wat weg. Op de vraag of je met hem moest bidden of lezen uit de bijbel zei hij: „een kort gebedje‟ of „een klein stukje‟. In de afscheidsdienst hebben we dezelfde liederen gezongen als bij het afscheid van Ellie Noordman: de oude berijming van Psalm 42 bijvoorbeeld, „De Heer is mijn Herder„ (Gezang 14) en „Daar ruist langs de wolken‟. Teunis Noordman laat veel kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen na. Zij hebben nu ook afscheid moeten nemen van hun vader, opa en opi. De Heer zij met hen. Ds. Leon Eigenhuis
Jacoba (Coby) Velthuis-Hellenthal ▲ 9 december 1921 - 8 april 2010 Op donderdag 8 april overleed in Myosotis onze zuster in Christus, Coby Velthuis, in de leeftijd van 88 jaar. De laatste jaren ging het niet goed met haar. Er waren ziekenhuis-
opnames en haar krachten namen zichtbaar af. De laatste weken werd het haar duidelijk te zwaar en verlangde ze naar rust. Op 13 april kwamen we samen in de Hoeksteen in IJsselmuiden, waar we woorden uit Romeinen 8 hoorden. Radicale woorden van Paulus om te zeggen dat God vóór ons is. Geen oordeel over ons leven houdt het als Christus zelf voor ons pleit. Ons leven mag goed zijn, dankzij de liefde van God, welke Hij heeft getoond in Jezus Christus. Coby Hellenthal werd geboren in Hasselt. Ze was nog heel klein toen haar moeder overleed en werd opgevoed door een tante. Ze trouwde en werd jong moeder. De oorlogstijd was vol spanning omdat haar man ondergedoken was en zij de zorg droeg voor gezin en andere onderduikers. Na de oorlog zette zij zich met haar man in voor de oorlogsgravenstichting; zo bleven ook waardevolle contacten met familie van soldaten overzee. Coby Velthuis was een energieke vrouw. Ze sprak haar talen en ging met haar man op zakenreis. Vlak na de oorlog haalde ze al haar rijbewijs. Ze hield ervan Amsterdam te bezoeken maar ook in het visiteren van vrienden was ze trouw. Daarnaast speelde de kerk een grote rol maar nergens hebben de kinderen de opvoeding ervaren als zwaar. 55 jaar lang woonde ze met haar man aan de Colijn de Nolestraat. Hij overleed drie jaar geleden na 65 jaar huwelijk. Als moeder en oma was ze nauwgezet, ze genoot van haar gezin en trachtte hen niet te vergeten. Ook bepaalde ze haar kinderen en kleinkinderen geregeld bij de bronnen van geloof waar ze zelf uit putte. Zij had haar veiligheid gevonden bij de God die ons kent en doorgrondt en wist dat niets ons kan scheiden van zijn liefde. Daarom stond al geruime tijd vast voor haar wat boven de kaart moest staan: „Ja, ik geloof, dat Christus voor mij stierf en dat zijn lichaam, hangend aan het kruis, gena voor mij verwierf‟. Al het sterven verandert in liefde. Dat is opstanding. En nu pleit Christus voor ons, opdat niets ons zal kunnen scheiden van de liefde van God. In die overtuiging zijn we naar de begraafplaats gegaan om daar tenslotte de zegen over ons leven en sterven te ontvangen. We bidden de kinderen en kleinkinderen de nabijheid van God en mensen toe. Dirk-Jan Lagerweij
Okke Bulthuis ▲ 8 mei 1919 Klazinaveen - 18 april 2010 Kampen In de ochtend van zondag 18 april overleed onze broeder in Christus Okke Bulthuis, in de leeftijd van 90 jaar. Velen in gereformeerd Kampen kennen br. Bulthuis als een zeer betrokken en actief gemeentelid. Lang had hij samen met zijn vrouw een “vaste plaats” in de Burgwalkerk. Ooit noemde ik hen de vader en moeder van de Burgwalkerk, hun aanwezigheid en betrokkenheid riepen bij mij dat beeld op. Okke Bulthuis werd in Drenthe in Klazinaveen geboren. Daarna verhuisde het gezin naar Veendam en uiteindelijk groeide Okke Bulthuis verder op in Assen. Na zijn middelbare school ging hij als 1e bediende werken bij de werkgever waar hij zijn hele verdere leven zou blijven werken Albert Heijn. Aan het begin van de tweede wereldoorlog zat br. Bulthuis in
militaire dienst maar hij dook onder om niet in Duitse krijgsgevangenschap te belanden. Hij dook onder in Amsterdam bij de familie van zijn latere vrouw Truus, die hij al had leren kennen voor de oorlog. Direct na de oorlog trouwden zijn. En na enige jaren in Amsterdam in verschillende filialen van de genoemde grootgrutter werkzaam te zijn geweest, ging het gezin, inmiddels uitgebreid met een zoon, naar Kampen. Wat de Drentse Amsterdammer en zijn Amsterdamse vrouw hier te zoeken hadden zal menigeen zich afgevraagd hebben maar zij vonden als ouders de omgeving van Kampen beter voor hun opgroeiende zoon dan de grote stad. In die jaren was de winkel aan de Oude straat een bekende verzamelplaats voor kerkelijk betrokken mensen en menige theologie student vond werk in de winkel van br. Bulthuis. Al gepokt en gemazeld in de kerk van Amsterdam bij ds. Kunst zette br. Bulthuis zich als ambtsdrager van de kerk van Kampen van harte in voor de oecumene en daar vertelde hij graag over, zijn contacten met leiders uit de rooms katholieke kerk van die tijd, latere bisschoppen. Hij was bij officiële plechtigheden in de katholieke kerk als gast aanwezig als afgevaardigde van de gereformeerde kerken in Nederland en hij straalde groot gezag uit. In de kerk werd hij ook in gezet in commissies die zich buigen over geschillen en problemen in de verschillende gemeentes en ook bij zijn werk in de winkels van Albert Heijn zette men hem in, in filialen waar problemen waren. Hij ging er op af en maakte contact. Zocht de verbinding en wekte vertrouwen. Hij werkte en zette zich in vol vertrouwen voor de goede zaak. Zonder al te grote woorden. Geïnspireerd door Bijbelse woorden, literatuur die hij las, gedichten. Dat vertrouwen dat ook zo treffend en mooi verwoord wordt in dat gedicht van Nicolaas Beets, dat op de rouwbrief stond: De moerbeitoppen ruisten! Hier kort slechts de 1e strofe: 'De moerbeitoppen ruischten;' God ging voorbij; Neen, niet voorbij, hij toefde; Hij wist wat ik behoefde, En sprak tot mij; Dit gedicht mocht klinken in de dienst in de Burgwalkerk waarin we afscheid namen op vrijdag 23 april, de dienst waarin we ook luisterden naar woorden uit psalm 8 en uit de brief aan de Romeinen 12: 9-18: Laat uw liefde oprecht zijn. Vanuit die woorden mogen wij verder leven met goede herinneringen aan br. Okke Bulthuis. We wensen zr. Bulthuis en Bart en zijn vrouw, de kinderen en kleinkinderen en het achterkleinkind nabijheid en troost toe van God en mensen. ds. Els Braam
Harmpje (Harry) Dorgelo ▲ Kampen, 13 september 1919 - Kampen, 25 april 2010 Op zondag 25 april overleed onze zuster in Christus, Harmpje Dorgelo, in de leeftijd van 90 jaar. De laatste jaren woonde ze in Margaretha, daarvoor in haar knusse huis aan de Geerstraat. Geboren werd ze in de kosterswoning boven de Burgwalkerk. De Dorgelo‟s waren een echte gereformeerde kosterfamilie, die in onze verschillende kerken dienden. Harmpje
groeide op en werd op school door de juffrouw „Harry‟ genoemd. Sindsdien werd ze door vriendinnen en even en nichten bij die naam aangesproken. Harry bleef, na het overlijden van haar vader, met een oudere zus bij haar moeder wonen. Ze werd salarisadministratrice bij sigarenfabriek „La Bolsa‟ (waar nu lunchroom „het Trappetje‟ is), later werkte ze op kantoor bij de Verenigde Gasthuizen. Kerkelijk was ze betrokken en actief. Ze had een wijk van de Elisabethbode en bezocht ieder persoonlijk. Haar vrienden- en kennissenkring was groot, ze vierde altijd op meerdere dagen haar verjaardag. Ze toonde zich bescheiden, bijna verlegen, maar was zichtbaar blij met elk bezoek. Toch ging ze ook met haar tijd mee. Ze begreep jonge mensen en liet lange tijd door een neef de lijst van Veronica met de nieuwste Top 40 meebrengen. Ze leefde mee met iedereen en was gestructureerd en trouw aan haar kerk en vrienden. Tot op hoge leeftijd puzzelde ze en ze las talloze boeken. Bij zuster Dorgelo kwam je graag op bezoek, want ze toonde zich, tot op het laatst, uiterst dankbaar. Op zaterdag 1 mei kwamen we samen in de Burgwalkerk waar we psalmen zongen en haar lievelingslied: „Welk een vriend is onze Jezus‟. Ja, inderdaad, Hij is het die in onze plaats wil staan en door wie wij tot God mogen gaan. „Nu kan ik wandelen onder Gods hoede in het licht van het leven‟ schrijft de dichter van Psalm 56. We lazen ook het „Weest niet bezorgd‟, uit het Evangelie. Het mocht ons troosten toen we afscheid namen van deze vrouw, zo groots in haar eenvoud, en haar lichaam te ruste legden op „de Zandberg‟. Mogen haar neven, nichten en vriendinnen zich getroost weten door de God van leven en sterven, die zijn Rijk voor ons ontsluiten wil. Dirk-Jan Lagerweij
Jan Zwanepol ▲ 20 april 1936 – 25 april 2010 Op de vroege morgen van zondag 25 april is overleden br. Jan Zwanepol, Bumastraat 11. Hij was al geruime tijd ziek. Zijn wieg stond aan de Groenestraat waar hij geboren werd als zoon van een sigarenmaker. Een eenvoudig harmonium vormde het begin van zijn muzikale loopbaan. Jan had talent en volgde later lessen bij bekende musici als Willem Hendrik Zwart en Feike Asma. In deze romantische traditie voelde hij zich als een vis in het water en ontwikkelde hij zich tot een geliefde organist en dirigent. De wereld van de geestelijke muziek was zijn lust en zijn leven. Als hij achter het orgel plaatsnam of voor een koor ging staan, leefde hij op en ging er iets stralen. Dienstbaar stelde hij zich op in het overleg, voor alles moest de gemeente haar lofzang kunnen zingen. Tientallen koren heeft hij gedirigeerd. Hij maakte tournees en concertreizen naar het buitenland, van Amerika tot Hongkong. Voor het thuisfront, Luus en de kinderen, betekende zijn drukke programma dat hij veel avonden op stap was. Toch bleef hij zorgzaam en belangstellend en was hij trots op zijn nageslacht. Veel mooie dingen hebben ze met elkaar kunnen beleven en delen. In onze Westerkerk laat hij een grote leegte achter. Meer dan 50 jaar was hij de vaste organist, drijvende kracht achter Zingend naar de Zondag, spin in het web van veel bijzondere diensten. Maar ook buiten Kampen zal zijn gedreven inbreng node gemist worden. Het loslaten viel Jan moeilijk. Eerst kwam het afscheid van de muziek, toen van de dierbaren. En dan die laatste grens over. Hij ging rustig op de dag van de opstanding. De dag waarop hij zo vaak was opgegaan naar het huis van God. In de drukbezochte dankdienst voor zijn leven afgelopen zaterdag hoorden
en zongen we Psalm 150 en lieten we ons troosten door de belofte uit Deuteronomium 31: 8. Het Christelijk Mannenkoor Asaf uit Dedemsvaart waarvan Jan meer dan 40 jaar dirigent was en Kavóca uit Kampen zongen enkele liederen en Gerwin van der Plaats bespeelde het orgel. Want de lofzang moet doorgaan. Troost en kracht bidden we toe aan zijn vrouw Luus en de kinderen Jacquelien, Harrie en Jettie met hun gezinnen die nu verder moeten zonder hun trouwe metgezel. Jan Zwanepol is 74 jaar geworden. Ds. E.van der Veer
Jan Stam ▲ 30 januari 1937 - 3 juni 2010 In de nacht van woensdag 2 juni op donderdag 3 juni is overleden br. Jan Stam, Meulenkampstraat 24. Hij is in zijn slaap overleden. Dat was een grote schok voor zijn vrouw zr.Leida Stam en hun kinderen. Jan werd in Wilsum geboren en hij was de enige zoon in een gezin met nog 4 zussen. Op 17 jarige leeftijd verloor Jan zijn moeder en dat betekende een groot verdriet voor Jan en zijn zussen. Na enige verhuizingen kwam Jan weer terug in Kampen en daar ontmoette hij Leida zijn vrouw. In het gezin van Leida voelde Jan zich welkom en zijn schoonouders betekende veel voor hem. Na hun huwelijk verhuisden Jan en Leida naar Limburg waar Jan in de mijnen heeft gewerkt, zij misten Kampen echter zo dat zij na 1 jaar terugkeerden in Kampen. Daar werd Jan constructie bankwerker en later werkte hij in de verwarmingstechniek. Jan en Leida kregen 3 kinderen: Berry, Wilco en Agnes. Zij vormden een gelukkig gezin waar ruimte was voor humor en gezelligheid. Jan was een harde werker voor zijn baas en in de avonduren voor het gezin. In 1981 werd Leida ernstig ziek en samen hebben zij die moeilijke tijd overwonnen. In 1987bleek Jan hartproblemen te hebben en na twee operaties moest hij afscheid nemen van zijn werk. Dat viel hem zwaar want hij deed zijn werk met liefde en zette zich daar volop voor in. Jan was altijd bezig, ook nadat hij gestopt was met werken probeerde hij toch steeds dingen te doen die nog mogelijk waren, hij kon niet stilzitten. Bij het ouder worden vond hij nog steeds geluk in zijn gezin met schoondochters en een schoonzoon en kleinkinderen. De jaren na zijn hartoperaties heeft hij ervaren als extra gekregen tijd. Hij heeft ervan genoten: in vakanties in het buitenland met vrienden. Hij genoot van familieweekendjes en was betrokken bij zijn familie, zijn zussen en zwagers, zijn kinderen en kleinkinderen. In dat alles wat Leida steeds zijn trouwe partner en metgezel. Jan was al lange tijd hartpatiënt en doordat het steeds goed bleef gaan raakte het idee dat hij patiënt was naar de achtergrond. Hij kon nog zo genieten samen met zijn vrouw Leida en zij zal hem erg missen na zijn plotseling overlijden. We hebben op dinsdag 8 juni afscheid genomen in een dienst in de Bazuinkerk. We lazen woorden uit psalm 4 (berijmd): “Ik kan gaan slapen zonder zorgen, want slapend kom ik bij U thuis.” En we lazen over de Liefde uit 1 Korinte 13: De liefde is geduldig en vol goedheid. Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde. In zijn gezin mocht Jan liefde ontvangen en liefde geven. In zijn leven kon hij genieten van de schepping en de mensen om hem heen wellicht dat hij daarin de liefde
van God voor mensen mocht ervaren. Wij gedenken Jan Stam als een liefdevolle partner en een liefdevolle vader. Wij wensen Leida en de kinderen, schoondochters en -zoon, kleinkinderen en zijn zussen en verder familie sterkte en Gods troost in dit plotselinge verlies. Dat zij troost mogen vinden in de goede herinneringen en zich gedragen mogen weten in de liefde van God en mensen. Ds. Elsje Braam
Sophia Adriana Rietberg-Torn ▲ 8 mei 1909 – 8 juni 2010 In verpleeghuis De Wijngaard te Bosch en Duin is op dinsdag 8 mei overleden zr. RietbergTorn. Ze mocht de hoge leeftijd bereiken van 101 jaar. Ooit stond haar wieg in Loosduinen waar ze opgroeide in een groot gezin van 14 kinderen. Toen ze niet verder mocht leren, ging ze werken in de kraamzorg. In Kampen vond ze haar echtgenoot, Frederik Rietberg, bij wie ze twee dochters kreeg, Anny en Clazien. Vitaal, creatief en ondernemend stond ze in het leven. Betrokken op de familie, o.a. door de vele brieven die ze schreef. Haar markante en sterke persoonlijkheid had soms ook een schaduwzijde. Zo viel er over haar principes niet te discussiëren. Trouw leefde ze mee met de gemeente rond de Burgwalkerk en droeg haar steentje bij, bijv. in de organisatie van de nieuwsdiensten. Toen haar man in 1979 overleed, ging ze moedig alleen verder. Ze kreeg een mooi plekje aan de Burgwal waar ze zo lang mogelijk is blijven wonen. Vanaf 1995 werden de krachten van haar geest minder en in 2008 ging ze naar de Vijverhof. De dementie eiste haar tol en van de ziekte en het overlijden van dochter Clazien in februari van dit jaar heeft ze weinig meer meegekregen. Het laatste stukje van haar leven bracht ze door in De Wijngaard. Daar was zorg op maat en daar was ze dicht in de buurt van haar dochter Anny. Ruim een eeuw heeft haar aardse leven geduurd, een in veel opzichten bewogen eeuw. In de dienst van Woord en Gebed op zaterdag 12 juni in de Bazuinkerk lieten we ons troosten door de weidse vergezichten van Ps. 103. God is trouw van geslacht tot geslacht, zij reikt van oost tot west en van eeuwigheid tot eeuwigheid. Ook toen de weg moeilijk werd heeft zr. Rietberg geleefd vanuit het vertrouwen dat God het goed zou maken. In dat vertrouwen hebben wij haar bij haar man te ruste gelegd. Onze gedachten gaan uit naar de families Ruesink en Flentge en allen die haar plaats zullen missen. Moge haar gedachtenis tot zegen zijn. Ds. E.van der Veer
Hendrik Godeke ▲ 20 maart 1952, Avereest - 21 juni 2010, IJhorst In de nacht van zondag 20 op maandag 21 juni is tijdens zijn slaap, geheel onverwacht overleden HENDRIK GODEKE, Bumastraat 30, in de leeftijd van 58 jaar.
Samen met zijn vrouw Trijntje verbleef Henk op een camping in IJhorst, dicht bij hun geboortegrond. Er was geen enkele aanleiding om te vermoeden dat Henk niet meer wakker zou worden. Groot waren de verbijstering en de ontreddering om zijn plotselinge sterven. Drieëntwintig jaar geleden ontmoette ik Henk bij mijn komst naar de Open Hof gemeente in Kampen. Henk maakte als diaken deel uit van de kerkenraad. Zijn creativiteit en technisch inzicht, dat hij in zijn dagelijks werk op de melkfabriek volop kwijt kon, kwamen ook in de kerk goed van pas. Voor allerlei kleine en grotere klussen stak Henk de helpende handen uit de mouwen. Later groeide er afstand van de wijkgemeente. Niet dat zijn geloof minder was geworden, maar wel zijn kerkelijke betrokkenheid. Tijdens de uitvaartdienst in de Reestkerk in Balkbrug stonden we stil bij woorden uit Psalm 90 over de korte duur van het mensenleven ten opzichte van God die is van eeuwigheid tot eeuwigheid en bij wie wij mogen schuilen en uit Matteus 6, waar Jezus zijn volgelingen oproept niet bezorgd te zijn. Verderop in datzelfde evangelie nodigt hij uit om alle zorgen voor hem neer te leggen en zich aan hem toe te vertrouwen. Die woorden willen ons uittillen boven de ontreddering van deze dagen en een weg wijzen in de onzekerheid over de toekomst. Wij bidden Trijntje en hun dochters Ingrid en Jacqueline en allen die verdriet hebben om het sterven van Henk de nabijheid van de Eeuwige toe. ds Richard Vissinga
Hendrikus Pieter Schinkel ▲ 19 februari 1919 – 26 juni 2010 In de Amandelboom is op de vroege zaterdagmorgen van 26 juni overleden br. Hendrikus Pieter – Hein – Schinkel. Hij was een geboren en getogen Kampenaar die opgroeide in een gezin met vijf kinderen. Na de MULO doorlopen te hebben kwam hij aan het werk bij de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders. Dinie Pisuisse werd zijn vrouw en bij haar kreeg hij een dochter, Thilda. Br. Schinkel was een ambtenaar in hart en nieren. Vormelijk en dienstbaar naar anderen toe, netjes op zichzelf, onafscheidelijk van zijn das. Thuis was hij bijzonder wijs met zijn dochter en later met zijn kleinzoon. Toen zijn vrouw in 2006 overleed, verloor het leven z‟n glans voor hem. Zijn krachten minderden en hij verhuisde van de flat aan de Vermuydenstraat naar de Amandelboom. Hij behield z‟n humor en kon verrassend uit de hoek komen. Ook had hij er begrip voor dat in dingen van kerk en geloof niet alles bij het oude kon blijven. Hij vond het fijn als je langskwam en vocht moedig en zonder veel te klagen zijn eigen strijd tegen de aftakeling van lichaam en geest. In de dienst van Woord en Gebed vorige week vrijdag in de Westerkerk stonden we in kleine kring stil bij het uitzicht op onze hemelse woning, niet met handen gemaakt (2 Kor. 5: 1). Christen ben je voor de eeuwigheid. Bij het verlaten van de aardse tent wacht ons niet het zwarte gat van de vergetelheid, maar een thuiskomst voorgoed. Dat is de blijde wetenschap van het geloof dat ziet op Jezus Christus, die als profeet, priester en koning de grote Ambtenaar van Godswege werd. Sterkte wensen we toe aan Thilda en Jan Woning, aan kleinzoon Lennart en zijn vriendin Saskia, en aan alle die z‟n plaats zullen missen. Br. Schinkel is 91 jaar geworden. Ds. E.van der Veer
Arie Buikema ▲ 28 november 1940 te Nieuwlande -10 augustus 2010 te Kampen Afgelopen dinsdag 10 augustus is onverwacht overleden onze broeder in de Heer Arie Buikema. Hij overleed in huize Myosotis waar hij begin juni was gekomen. De laatste weken ging het weer goed met hem. Hij leefde op, had weer zin in het leven en maakte grapjes. Afgelopen zondag heeft zijn oudste zoon Harold, zijn vrouw Francisca en dochter Safira samen met br. Buikema nog in het restaurant van Myosotis gegeten. Een dag later had Harold hem nog de krant gebracht en alles leek goed. André, de tweede en jongste zoon, was teruggekomen van vakantie en had zijn vader bezocht en dinsdagmorgen nog met hem gebeld. Er leek niks aan de hand te zijn. Maar na het middageten op dinsdag 10 augustus is Arie Buikema plotseling overleden. Arie Buikema werd op 28 november 1940 te Nieuwlande in Drenthe. Hij was het jongste kind in een gezin van vier kinderen. Na zijn schooltijd ging hij werken in een autobedrijf te Coevorden. In 1978 verkocht hij het bedrijf. Hij verhuisde met zijn gezin naar Kampen en in 1986 begon hij met een zaak op de Botermarkt: Automat, een speciaalzaak op het gebied van autoaccessoires. In 2005 stopte hij met dit werk. In 1966 trouwde hij met Lucie Knol. Hij is met haar 31 jaar getrouwd geweest. Twee kinderen werden er geboren: Harold en André. Op 17 februari 1998 overleed Lucie BuikemaKnol na een ernstige ziekte. Arie Buikema had veel verdriet en vond het moeilijk om met het verlies van zijn vrouw om te gaan. Een paar jaar geleden onderging Arie Buikema een zware operatie i.v.m. een verwijding van de aorta. De laatste jaren had hij ook last van longemfyseem. Vanaf december vorig jaar heeft hij meerdere keren in het ziekenhuis gelegen. Maar in Myosotis kapte hij weer op en onverwacht is hij overleden. Harold en André zijn dankbaar voor wat ze van hem hebben ontvangen. Voor André was zijn vader één van zijn beste maten. Ze werkten samen in de zaak en woonden in één huis. Ook voor Harold is het overlijden van zijn vader een groot verlies. Arie Buikema was een gelovig man. Hij sprak niet vaak over zijn geloof, maar als hij kon ging hij naar zijn kerk, naar de Westerkerk. Daar voelde hij zich thuis. Afgelopen maandag hebben we afscheid genomen. In de dienst zongen we dezelfde liederen en lazen we dezelfde tekst als in de afscheidsdienst van Lucie Buikema-Knol. We wensen Harold, Francisca, Safira en André Gods kracht toe bij het dragen en het verwerken van het verlies van hun vader en opa. Ds. Eigenhuis.
Elly Post ▲
9 juni 1925 - 10 augustus 2010 Op dinsdag 10 augustus jl. is mw. Elly Post overleden. Ze werd 85 jaar. Elly Post was een trouwe kerkganger van de Westerkerk. Ze woonde vlakbij de kerk in de Willem de Zwijgerstraat. Bijna haar hele leven heeft ze daar gewoond. Ze groeide er op in het gezin Post. Jarenlang heeft ze daar later voor haar vader gezorgd. En toen hij overleed, bleef ze alleen in het ouderlijk huis wonen. Haar geboorte- en doopnaam was niet Elly, maar Engeltje. Hoewel ze liever Elly genoemd wilde worden, was het een naam die haar niet misstond. Engel betekent immers boodschapper en dat was ze. Heel veel voetstappen van haar liggen er in de wijk rondom de Westerkerk. Veel goede boodschappen heeft ze verspreid. Veel Elisabethbodes en kerkbladen heeft ze rondgebracht. Gelopen voor Kerkbalans en het verjaardagsfonds. Jarenlang heeft ze dit vrijwilligerswerk met grote inzet gedaan. Tot het niet meer ging en de wegen en straten moeilijker voor haar werden om te gaan. Ouder werd ze en dementie was niet tegen te houden. Grote moeite had ze ermee om haar ouderlijk huis te verlaten. In Myosotis vond ze liefdevolle verpleging. Zeven maanden heeft ze daar gewoond. Haar goede vriendinnen zorgzaam betrokken, dicht bij haar. Zeker de laatste tijd. In vertrouwensvol geloof mogen we zeggen dat Elly Post in nieuw leven is Thuis gehaald. In het hemels Vaderhuis, waar Jezus ook voor haar een plaats heeft bereid. We wensen haar dierbare naasten Gods troostrijke zegen om het gemis van Elly een oprechte plaats te geven in hun leven. ds. Gert Oostermann, Huizen
Hendrik Jan Schinkel ▲ 3 september 1938, Kampen - 24 augustus 2010, Kampen Afgelopen dinsdag 24 augustus is overleden onze broeder in de Heer Jan Schinkel in de leeftijd van 71 jaar. Hij overleed in Myosotis waar hij de laatste tijd woonde. Eerder woonde hij in de Beekmanstraat op nummer 45. Als gevolg van twee herseninfarcten, de eerste kreeg hij in 1990, de tweede in 2004, namen zijn krachten af en kon hij steeds moeilijker lopen. Van de Beekmanstraat verhuisde hij naar De Amandelboom en van de Amandelboom naar Myosotis. Sinds 10 januari 1991 was hij weduwnaar van Dien Schinkel-Hellendoorn. Eerder dit jaar onderging hij een operatie in het ziekenhuis in de hoop dat wat krachten in zijn lichaam zouden terugkeren. Voor zijn gevoel had de operatie hem niets opgeleverd en op dat moment hoefde het leven voor hem niet meer. Maar het geloof liet hem niet in de steek. Hij putte nieuwe kracht uit zijn geloof, vooral door zijn geloof in Jezus die geleden heeft en zijn weg tot het einde toe is gegaan. Net als Jezus moest ook hij, Jan Schinkel, volharden, zei hij. Langzamerhand kwam er een verbetering in zijn situatie, door de liefde en aandacht van zijn kinderen en kleinkinderen van wie hij veel hield en door de goede zorgen en deskundigheid van de mensen in Myosotis. In het licht van deze verbetering van zijn toestand is hij vorige week woensdag toch nog onverwacht overleden.
Tijdens de afscheidplechtigheid hebben zijn beide kinderen, Ben en Arina gesproken. Ze vertelden hoe zij hun vader hebben ervaren en wat zij van hem hebben ontvangen. Veel hebben ze aan hem te danken. Vijf kleinkinderen, Kimberley, Johan, Joey, Riley en Beaudine, staken elk een kaars aan en twee van hen vertelden nog iets over hun opa. Hij was een lieve zorgzame vader en opa. Een markant persoon ook. Ik herinner me de grote papagaai die hij in de Beekmanstraat in huis had en zijn kleine auto waarmee hij er veel op uit trok en grote afstanden aflegde. Het verhaal gaat dat hij de eerste bewoner in de Amandelboom was met een grote tattoo op zijn arm. Dat in zo‟n degelijk huis. Zijn kinderen vonden ook zijn levenskracht bewonderenswaardig. We hopen dat zijn kinderen en hun partners en de kleinkinderen kracht mogen ontvangen om het verlies van deze broeder in de Heer te dragen en te verwerken. Ds. Leon Eigenhuis
Engeltje van der Steege-Gunnink ▲ 1917 - 2010 Op dinsdag 31 augustus 2010 overleed zr. Engeltje van der Steege-Gunnink. Zij woonde tot maart dit jaar aan de Esdoornhof 209. De laatste maanden woonde zij in Huize Margaretha. Zuster van der Steege werd 93 jaar. Zij werd in 1917 geboren in Kampen aan de Zwartendijk. Zij was enig kind en haar ouders waren al op leeftijd toen ze trouwden en ze waren heel blij met deze dochter. In 1941 trouwde ze met haar man en kreeg zij de naam van der Steege. Ze kregen samen 6 kinderen. Het was hard werken op de boerderij en in het grote gezin. Zr. van der Steege was een blijmoedige en geduldige vrouw. Met deze eigenschappen zal zij het gered hebben samen met haar man en kinderen. Toen ze stopten met de boerderij gingen ze aan de Esdoornhof wonen. Ze hebben daar niet lang samen gewoond omdat haar man als vroeg stierf. Nog 27 jaar heeft zr. van der Steege alleen aan de Esdoornhof gewoond. Ze genoot nog steeds van het grote gezin dat steeds maar groter werd met kleinkinderen (17) en achterkleinkinderen (22). Elke verjaardag ging ze naar toe, tot vorig jaar november, toen werd het te druk en teveel voor haar. Ze hield alles bij van de familie en wist heel goed wie bij wie hoorde, wie wanneer jarig was. Ze genoot er van als iedereen bij elkaar was en ze met iedereen even een praatje kon maken. Zr. van der Steege was dankbaar voor alles wat de kinderen en kleinkinderen voor haar deden, als ze haar een dagje kwamen halen en dan een rondritje maakten kon zij daar van genieten. En zo kon ze ook genieten van natuurbeelden op t.v. Zr. van der Steege was een gelovige vrouw. Niet met grote woorden, heel bescheiden. In de afscheidsdienst, op 6 september in het Open Hof, hebben we gelezen uit Psalm 23 en uit de brief aan de Romeinen: Heb elkaar lief met de innige liefde van broeders en zusters en acht de ander hoger dan uzelf. Laat u niet overwinnen door het kwade, maar overwin het kwade door het goede. Een tekst die bij zr. van der Steege paste. In al haar bescheidenheid, maar ook haar beslistheid dat de kinderen het goed moesten hebben met elkaar, geen ruzie maken, in vrede leven. Dat vond ze belangrijk en dat was haar boodschap. In dankbaarheid om de hoge leeftijd die zr. van der Steege mocht bereiken hebben we afscheid genomen van haar. Haar kinderen,
kleinkinderen en achterkleinkinderen zullen haar missen. We bidden hen Gods troost toe en dat zij zich getroost mogen weten door de goede herinnering aan deze lieve vrouw en deze prachtige moeder, oma en ouwe-oma. ds. E.Braam
Christina Bouma-van der Meulen ▲ Vianen, 9 december 1915
Kampen, 11 september 2010
Op zaterdag 11 september jl. overleed Christina Bouma-van der Meulen in de leeftijd van 94 jaar. Christina Bouma-van der Meulen werd geboren op 9 december 1915. Niet in Dokkum, waar haar ouders, Anne Johannes van der Meulen en Jacobje Wielenga woonden, maar in Vianen. Tijdens de eerste wereldoorlog werd het Nederlandse leger gemobiliseerd en de vader van Christina werd opgeroepen. Om dichter bij haar man te zijn, besloot moeder Jacobje het huis in Dokkum te verlaten. Met drie kleine kinderen en een grote hutkoffer reisde ze naar Vianen. In Vianen werd boven de kazerne voor het gezin woonruimte gecreëerd en daar werd Christina op 9 december 1915 geboren. Later ging het gezin terug naar Dokkum, waar zij haar jeugd heeft doorgebracht. In 1947 trouwde ze met Pieter-Jan Bouma. Drieënzestig jaar zijn ze getrouwd geweest. Ze kregen drie kinderen: Jolanda, Han en Anje. Van 1964 tot 1980 woonden ze in de Flevopolder aan de Oudebosweg, op de boerderij. Na 1980 verhuisden ze naar Kampen, ze woonden aan de Ratelaar in Kampen. Kinderen trouwden, kleinkinderen werden geboren en later werden achterkleinkinderen geboren. Mevr. Bouma hield het allemaal goed bij. Een paar jaar geleden verhuisde echtpaar Bouma naar de Vijverhof. Een paar weken geleden moest ze naar het ziekenhuis. Van het ziekenhuis ging ze naar Mysotis en daar is ze overleden. Mevr. Bouma was een lieve vrouw met een heel vriendelijke uitstraling. Ze was een blijmoedig mens met een mooi innerlijk geloofsleven. Als je bij haar kwam vertelde ze over het geloof van haar moeder en vader en over haar eigen geloof. In een notitieblok verzamelde ze regels van Psalmen en Gezangen en verzen uit de bijbel. Het zijn woorden die gaan over het vertrouwen in God, de bereidheid om hem te dienen en de verwachting dat God ons aan het eind van ons leven opwacht. In dit vertrouwen is zij van ons heengegaan. Op donderdag 16 september vond de afscheidsdienst plaats en de dienst had het karakter van een dankdienst, omdat ze is overleden na een rijk gezegend leven. We hopen dat haar man, broeder Bouma, kracht mag ontvangen om het verlies van zijn lieve vrouw te dragen en te verwerken. Onze gedachten zijn ook bij de andere familieleden. Ds. M.L.Eigenhuis
Jennigje Pleket – van Raalte ▲ 30 september 1923 – 24 oktober 2010 Op de dag van de opstanding is in huize Myosotis overleden zr. Jennigje ofwel Jennie Pleket – van Raalte. Een geboren en getogen Kampenaar. In 1953 trouwde ze met Harm Pleket om
achtereenvolgens te gaan wonen in Marknesse, Ketelhaven en in Kampen aan de Kievitstraat. Al vroeg, in 1978, kwam haar man te overlijden en moest ze alleen verder. In de jaren daarop was ze nauw betrokken bij het gezin van haar dochter. Ze kon zichzelf goed vermaken en ging zolang als ze kon naar de kerk. Vorig jaar begon haar gezondheid minder te worden. Ze verhuisde naar de Vijverhof en na een val kwam ze in Myosotis terecht. Diverse keren moest ze naar het ziekenhuis. Terwijl haar geest helder bleef, raakten haar krachten steeds meer op. Rustig heeft ze op zondagmiddag 24 oktober dit aardse leven verlaten. In de dienst van Woord en Gebed afgelopen vrijdag luisterden we naar woorden van de apostel Paulus over de woning die we bij God in de hemel hebben. Het Vaderhuis waarvan de deur wijd open staat. In dat vertrouwen hebben we zr. Pleket ter ruste gelegd in de schoot der aarde. Troost en kracht bidden we toe aan Bea en Henk en hun kinderen. Ds.E.van der Veer
Janny Bose-Bruins Slot ▲ 15 juni 1935 6 november 2010 Op 6 november jongstleden is overleden Janny Bose-Bruins Slot in de leeftijd van 75 jaar. Op zaterdag 6 november werd ze plotseling onwel. Haar zoon Pieter die in Zutphen woont en de laatste tijd bij zijn moeder woonde om voor haar te zorgen, waarschuwde de ambulance en mevrouw Bose werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Hulp baatte echter niet meer. Afgelopen woensdag hebben we in een dienst afscheid van haar genomen. Zoon Pieter stak voor zijn moeder een kaars aan de Paaskaars aan. De oudste dochter, Petra, zong heel mooi en warm het Agnus Dei van Georges Bizet. Dochter Christina las uit Psalm 139 en later het gedicht „Laatste reis‟ van Jan Sleeboom. Zoon Raj (uitspreken als Rasj) sprak namens de familie de gedachtenis uit. Hij nam ons mee naar andere periodes uit het leven van zijn moeder. Ze was een dochter van een schipper en het schip waarop zij opgroeide met haar vader, moeder en broer was een veilige haven voor haar. Ze ging naar Engeland en werd au pair in Manchester, waar ze ook haar later man ontmoette: Ajit Bose. Hij kwam uit India en studeerde in Engeland. Ook dit was een gelukkige tijd voor haar. Op foto‟s zien we een stralende Janny, omgeven door studenten uit India in mooie witte overhemden. En inderdaad, ook als ik bij haar op bezoek was, ging ze ondanks alle fysieke en geestelijke problemen die ze de laatste jaren had, weer stralen als ze aan deze periode terugdacht. Ze trouwde met Ajit Bose. Vier kinderen werden geboren: Petra, Raj, Christina en Pieter. Intussen waren ze naar Nederland verhuisd. Eerst woonden ze in Nijmegen en later in Kampen. Een tijdje ging het wat minder goed tussen Janny en Ajit, maar dat veranderde later gelukkig ten goede. De kinderen werden groot en gingen het huis uit. Janny ging aan de avondstudie en las onder andere Engelse literatuur. Na het overlijden van haar man ging het gaandeweg minder goed met Janny Bose, zowel lichamelijk als geestelijk. Ze wilde vrij zijn, maar zat vaak vast in zichzelf. Trouw werd ze bezocht door onze bezoekers en ambtsdragers. Ook de hulp van mevr. Jennie Verstege en haar zoon Pieter willen we hier noemen. Hoewel ze het niet zo liet merken, was ze trots op haar kinderen en de kleinkinderen. De laatste jaren waren moeilijk voor haar. Toch bleef ze bleef vertrouwen houden in God. De woorden van Gezang 293 die wij bij het afscheid zongen „Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand‟, zijn zeker op haar van toepassing. We wensen de kinderen en
hun partners en de kleinkinderen veel sterkte bij het dragen en het verwerken van het verlies van hun lieve moeder en oma. Ds. Leon Eigenhuis
Herman Vinke ▲ 8 oktober 1915 – 6 november 2010 Op zaterdag 6 november overleed in huize “De Hazelaar” te Hasselt br. Herman Vinke. Hij werd geboren als jongste van een gezin met negen kinderen waarin. Nauw raakten de “Vinkies” betrokken bij de muziek van AMDG. Na enkele jaren MULO moest Herman mee voor brood op de plank zorgen en ging aan het werk als kleermaker. Hij kreeg verkering en trouwde met Johanna Groen en samen gingen ze wonen bij een tante in Rotterdam. Daar maakten ze het geweld van oorlogsbombardementen van nabij mee. In 1956 kwamen ze met hun gezin naar Kampen, waar ze lang aan de Bavinckstraat hebben gewoond. Hij had een voorliefde voor alles wat met taal te maken had, kon tegelijk rekenen als de beste en was het liefst bij de zijnen, bij zijn vrouw en de zes kinderen met hun gezinnen. Later verhuisden ze naar de Ommelanden, daarna kwamen ze in de Amandelboom en de weg eindigde in Hasselt. Dankbaar was hij voor de goede zorg daar en voor het bezoek. Op donderdag 11 november hebben we hem vanuit de Bazuinkerk naar z‟n laatste rustplaats gebracht. In de voorafgaande bijeenkomst luisterden we naar herinneringen, naar muziek en naar de stem van Psalm 23: “De Heer is mijn herder, mij ontbreekt niets”. We wensen zr. Vinke in Hasselt, haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen veel sterkte toe. Br. Vinke is 95 jaar geworden. Ds.E.van der Veer
Grietje Pelleboer ▲ 31 juli 1911 – 12 november 2010 Op 31 juli 1911 werd Grietje Pelleboer geboren in een gezin, dat bestond uit 3 jongens en 2 meisjes. Ze werkte in de kraamzorg en in een boekhandel in Kampen. Zij was eigenzinnig, maar hield niet van klagen en oordelen. Verder was zij niet chararijnig en ze had een positieve instelling. Of zoals de familieleden zeiden: de Pelleboers houden niet van lawaai, wel van rust. Grietje Pelleboer hield van het licht. En als „s avonds het licht in de kerk brandde, dan kwam ze even langs en vroeg of er wat in de kerk te doen was. Op een zondagmorgen vertelde ze aan een gemeentelid, dat naast haar in de kerkbank zat, dat zij op die dag jarig was. De vrouw vertelde het verder aan de dienstdoende koster. Deze vroeg aan het einde van de dienst aan de gemeente om haar toe te zingen van: lang zal ze leven in de Gloria. De laatste jaren ging het moeizaam en namen de klachten toe. Op 12 november 2010 is Grietje Pelleboer overleden. Zij mocht een hoge leeftijd bereiken, nl. 99 jaar. En wat draag je dan veel ervaringen en herinneringen mee Op donderdag 18 november hebben wij samen met de familie in geloof afscheid van haar
genomen in de kerk waar zij aan het begin van haar leven gedoopt werd. In de afscheidsdienst stonden wij stil bij de woorden van Mattheus 13: 24-30. Hij zei: Neen, want bij het bijeenhalen van het onkruid zoudt gij tevens het koren kunnen uittrekken. Laat beide samen opgroeien tot de oogst. Grietje Pelleboer was een gelovige vrouw, en God speelde een rol in haar leven en Hij gaat mee ook door alle duisterheden. Want haar lot en haar leven, zo geloven wij, liggen in Gods Hand. Hij kent ons en is bewogen om ieder mensenkind. Wij wensen de familie Pelleboer de troost toe van Gods nabijheid. Ds. J.J.T. Salakay
Rens Reker - de Jonge ▲ 30 maart 1932 - 15 december 2010 Op woensdag 15 december 2010 kwam een einden aan het leven van Rens Reker. Nog geen twee weken nadat zij en haar man Jaap Reker te horen kregen aan wat voor een ziekte ze leed, overleed ze in de leeftijd van 78 jaar. Rens Reker – de Jonge werd geboren op 30 maart in 1932 in Giethoorn. Toen ze achttien jaar was, ontmoette zij Jaap tijdens de jaarwisseling. Dat zou afgelopen zaterdag 1 januari 2011 zestig jaar geleden zijn. Jaap en Rens trouwden op 11 juni 1953. Rens was hervormd en Jaap gereformeerd. Ze waren dus al samen op weg nog voordat gereformeerden en hervormden het Samen op wegproces hadden uitgevonden! Hennie werd geboren, hun lieve dochter. Later werd nog een kindje werd geboren: Willem Hendrik. Door een ziekte heeft hij maar heel kort geleefd en dat gaf veel verdriet. Met Jaap heeft Rens veel goede jaren gehad. Ze hadden veel aan elkaar. Samen werkten ze in de groentetuin en moestuin, samen maakten ze reizen. Dochter Hennie trouwde met Joop. Later werden de kleinkinderen geboren: Rick, Marjolein, Robin en Leon. Met elkaar vormden ze een fijne en hechte familie. Daarnaast hield Rens van haar hobby „s: schilderen, tekenen, kaarten maken, textiel schilderen en vooral van haar werkzaamheden bij de wijkvereniging. We namen afscheid van haar met een tekst die in huize Reker in mooie letters op een bordje geschreven staat en aan de wand hangt: „Zie uw Koning komt’ uit Johannes 12 vers 15, de belijdenistekst. In de kerk spreken we van een drievoudige komst van Jezus: de komst van Jezus door zijn geboorte 2000 jaar geleden, de komst Christus nu in ons leven en zijn wederkomst in heerlijkheid aan het einde der tijden. In deze verwachting hebben we afscheid genomen van Rens Reker – de Jonge, dat de gekomen Jezus ook de komende Jezus is, en dat zij die ons zijn ontvallen, net als wij op zijn komst wachten. Wij hier beneden, zij boven bij God. We hopen dat Jaap, de kinderen en kleinkinderen kracht van God mogen ontvangen om het verlies van deze lieve echtgenote, moeder en oma te dragen en te verwerken. Ds. M.L.Eigenhuis
