Ik neem aan dat ik over enkele maanden weet welke van mijn collega's zich ook speciaal voor Afrika wllen inzetten

From: To: Subject: Date: Attachments:

STAES Bart Guido Van Rossen RE: Obama"s bezoek aan Afrika zondag 19 juli 2009 9:39:06 image003.png image004.png image005.png

Geachte heer Van Rossen, Volgende maandag komt de commissie Ontwikkeliongssamenwerking van het EP voor het eerst bijeen in het EP. We komen ook dinsdagochtend bijeen voor een politieke discussie over een aantal visserijzaken en de band klimaat-ontwikklingslanden. Ikzelf ben voor het eerst lid van die Commissie. Ik ben van plan me er te specialiseren in Afrika en plan later dit jaar een bezoek aan Congo. Begin september heb ik al een aantal gesprekken met vertegenwoordigers van NGO's die de situatie er goed kennen. Ik ga van mijn vakantie gebruik maken om hard te studeren. Ik neem aan dat ik over enkele maanden weet welke van mijn collega's zich ook speciaal voor Afrika wllen inzetten. Ik hou je op de hoogte. Van harte, Bart Staes

From: Guido Van Rossen [mailto:[email protected]] Sent: Sun 7/19/2009 9:29 AM To: [email protected] Subject: Obama's bezoek aan Afrika

Bart Staes, Hoe kan ik uitvinden wie in the EU zeer begaan is met de problemen in het zuiden, zoals Afrika. Ondertussen heb ik als Europese burger, ook nog een maillje gestuurd naar de President of the European Commission, José Barosso. Wens U nog veel succes met alles wat U doet voor een sterk Europa. Guido

If there is one thing what we now all like to believe is that President Obama can change things. The fulfilling of a long expected change for Africa will be of coarse one of his important goals. In his speech of 11 Juli 2009 in Accra he ends with : Freedom is your inheritance. Now, it is your

responsibility to build upon freedom's foundation. And if you do, we will look back years from now to places like Accra and say that this was the time when the promise was realized – this was the moment when prosperity was forged; pain was overcome; and a new era of progress began. This can be the time when we witness the triumph of justice once more. One thing that we can be sure about is that a next American President will have definitely other priorities. So, we have now a window, hopefully for 8 years, of a huge opportunity to help him to be successful with this goal. This November a new European commission will be installed. I hope that the new European Commissioner for development and humanitarian aid will be of such a caliber that this goal can be met. I believe that if this goal can be met, it is also a good thing for the whole world, in a way that we can believe in changing things no matter how difficult they are. That is after all also what we expect from Africa. That they have to make the change in the first place, themselves with at least America and Europe as partners. I like to believe that a big majority of the people like to live in a better world for everybody. Only they are most of the time so busy with other things, with their own priorities. It just takes sometimes political courage, just to act on it. People are not silly, they know if a political position is taken by a person, who is not really the best man for the job or is just taking the job, awaiting for a better job opportunity. They will not always take the effort to speak out in one or another way, only by a next election of the European Union, they will not show up. That is a of coarse a big shame, if you want to believe in a strong Europe and if you need as many as possible people, a democratic majority, to believe in your project . Now, and only now it is the time to meet the goals of the ambitious plans we have made in the past, the millennium goals. A concerned European citizens, Looking forward for a short reaction, Guido, Van Rossen Teerlingstraat 30, 9450 Denderhoutem Belgium E-mail : [email protected]

Van: Guido Van Rossen [mailto:[email protected]] Verzonden: woensdag 15 juli 2009 12:12 Aan: '[email protected]' Onderwerp: Obama's bezoek aan Afrika

Geachte Heer Staes,

Dat Guy Verhofstadt met veel gedrevenheid zich de komende jaren wil inzetten voor Europa is duidelijk. Dat Europa gedreven mensen nodig heeft om mensen te overtuigen dat Europa nodig is, is ook duidelijk. Dat nu juist Karel De Gucht, commissaris van ontwikkelingssamenwerking wordt, iemand die

zeker nooit blijk heeft gegeven van een zekere gedrevenheid om daar iets wezenlijks aan te willen veranderen, is iets anders. En juist nu dat ik ondermeer naar Kris Peeters en andere politiekers , een E-mail heb gestuurd over dit onderwerp. Zie verder, voor een kopie van deze E-mail.

Geachte Heer,

Eerst en vooral wil ik U en de nieuwe Vlaamse regering al het mogelijke succes toewensen in alles wat jullie gaan doen om onze regio goed te besturen en ook om goed samen te werken met anderen, want uiteindelijk zijn we met iedereen op deze steeds globalere wereld, meer dan ooit ter voren, op de één of andere manier met elkaar verbonden.

Er zijn van die momenten dat tot je grote verwondering, zelfs wetende dat politiek zeker geen gemakkelijke job is, blijkt dat de politiek er ook niet altijd veel van terecht brengt. Een van de voorbeelden was het bezoek aan Congo in april 2008 van Karel De Gucht, samen met Pieter De Crem en Charles Michel. Hun bezoek resulteerde gewoonweg in een kleine diplomatieke oorlog met Kabila. Nochtans heeft België in het buitenland een goed imago, als het gaat over de kennis van de problematiek van de landen rond de grote meren, blijkbaar enkel op basis van het feit dat Congo een oude kolonie was van België. In een ‘zevende dag’, na hun bezoek kwam het in een interview met Karel De Gucht niet veel verder dan dat ze daar corrupt zijn , er geen goed bestuur is, dat er in sommige delen van Congo, een falende staat, beestachtige dingen gebeuren.

In die periode stuurde ik een E- mail (zie de kopie hierna) naar ondermeer onze ministers, om te proberen uit te leggen dat je als regering belastingsgeld ter beschikking stelt voor ontwikkelingssamenwerking in het zuiden en dat dan verkeerd afloopt , je ook steeds opnieuw het nodige moet doen om de problemen beter en ten gronde proberen te begrijpen , zodat in de toekomst de kansen dat er structureel iets wordt opgelost, steeds toenemen. In ons rijk land met al zijn sociale verworvenheden blijken er in Vlaanderen ook nog veel mensen te leven in armoede. Gemakkelijk is het dus zeker niet. President Obama is zopas in Ghana geweest , het eerste Afrikaans land die hij bezoekt als president van Amerika. In 1957 was Ghana het eerste land in West Afrika dat onafhankelijk werd. Ghana is nu al een aantal jaren een politiek stabiel land. Gedurende de laatste president verkiezingen, was er een andere president verkozen en waren er geen politieke onrusten als gevolg daarvan. Ghana was dan volgens mij ook de beste keuze om het als eerste Afrikaans land te bezoeken, waar zijn boodschap de beste kansen had om maximaal over te komen. De speech van President Obama op zaterdag 11 juli 2009 in Accra bewijst in de eerste plaats dat hij als geen ander politieker het probleem van Afrika ten gronde begrijpt, zelfs op een manier dat hij ook werkelijk wil een verschil maken en dus duidelijk ook niet kiest voor een conflict. Voor hem geen diplomatieke rel maar applaus. Ik wil dan ook graag geloven dat deze speech een begin kan zijn, een referentiepunt in de geschiedenis, waar Afrika duidelijk kiest om een lange moeilijke weg af te leggen om zijn problemen zelf op te lossen, samen met de economische sterke landen, als partners, voor de zo nodige en lang verwachte veranderingen, waar alle Afrikanen dan kunnen naar uitkijken. Een continent zonder vrees voor de toekomst, geen vernedering meer, maar enkel nog hoop voor een betere toekomst. Hoop op voldoende voedsel, onderwijs, gezondheidszorg en vooral op vrede. Ook vernedering is toch iets waar wij duidelijk ook gevoelig aan zijn, nog maar vanuit onze eigen recente geschiedenis, WO I. Bezoek van de familie Obama aan het slaven fort van Cape Coast in Ghana (een oud verhaal van vrees, woede, vernedering en geen hoop) Samen met zijn vrouw Michelle en zijn kinderen heeft hij ook in Cape Coast het slaven fort bezocht. Ook Michelle haar voorouders zijn hier gepasseerd, in één van de vele slaven forten langs de West Afrikaanse kust, samen met miljoenen anderen. Hier komen dan ook jaarlijks vele Afro-Amerikanen op bezoek , een heel emotionele ervaring en zeker niet alleen voor AfroAmerikanen. In de kelders van dit fort werden eerst goederen gestockeerd , gebruik als ruilobjecten voor ondermeer goud en diamant. Later werden deze kelders gebruikt om andere kostbare ‘goederen’, slaven op te sluiten. In deze kleine donkere, stinkende, natte kerker, is het alsof de muren, die zich nu nog steeds in een exact onveranderde staat bevinden als vroeger, nog de enorme schrik en de onbeschrijfelijke woede van de vele Afrikanen die hier passeerden, uitbraken. Nadat ze soms maanden verbleven in deze kerkers werden ze verscheept naar Amerika om daar als slaven te gaan werken op de plantages, waarvan velen de onmenselijke omstandigheden van de overtocht nog niet eens overleefden. Het nieuwe continent, voor sommige het beloofde land, voor anderen een land zonder hoop en wat de slaven toen nog niet wisten, nog voor velen andere volgende generaties. In een nabije kamer is er een spleet in de muur ( the door of no return) waardoor alle slaven door moesten en uitgaf op de boten die daar naast het fort klaar lagen. Voorbij dit punt was er voor niemand van hen nog een terugkeer mogelijk.

Hoogachtend, Uitkijkend naar een reactie, Guido, Van Rossen Teerlingstraat 30, 9450 Denderhoutem E-mail : [email protected]

Website : http://www.guidohome.com/ GSM : 0496 541212

E mail van mei 2008 Geachte Heren Ministers,

Heb de laatste decennia alle Afrikaanse landen meerdere malen bezocht voor mijn job als computer specialist. Ik draag Afrika een warm hart toe. In mijn verhaal ga ik het niet echt hebben over corruptie of slecht bestuur. Daar wordt al meer dan voldoende over gepraat. De VS spendeert per 60 miljoen van zijn inwoners (Congo heeft 66 miljoen inwoners) , meer dan 80 miljard dollar voor militaire doeleinden. Dat is 4 keer dan het totale GNP van Congo. Een gemiddelde Congolees overleeft met 300 dollar per jaar. Voor een gemiddelde Amerikaan wordt alleen al meer dan 1000 dollar besteed aan een militair budget, alleen om hem te 'beschermen'. In 2003 verdienen de 500 best betaalde CEO's samen in de VS 5 miljard dollar. Dat is ¼ van het BNP van Congo. Er zijn een vijftal bedrijven in de wereld die zoveel winst maken en meer als het BNP van Congo. In het artikel "Elke dag telt" in MO van mei 2008 (Mondiaal Magazine, verschijnt maandelijks samen met de Knack) gaat het over : - Failed states zijn een vroege waarschuwing voor een failed civilization. - Jeffery Sachs (http://en.wikipedia.org/wiki/Jeffrey_Sachs) De tragische ironie van dit ogenblik is dat de rijke landen zo rijk zijn en de arme landen zo arm , dat enkele tienden van één procent van het bnp van de rijke landen, gespreid over de komende decennia, zouden kunnen bereiken wat nooit eerder mogelijk is geweest in de geschiedenis : voorzien in de basisnoden voor gezondheid en opvoeding voor alle arme kinderen in deze wereld. - Lester Brown (http://en.wikipedia.org/wiki/Lester_Brown) Hoeveel tragedies moeten we nog meemaken vooraleer we beseffen dat het echt wel mee van ons afhangt of deze wereld een veilige en welvarende plek wordt, niet alleen door militaire sterkte maar door het leven zelf te respecteren. In onze democratische rijke samenleving kan men als het nodig is extra belastingen heffen. Zo kunnen wij ondermeer allerlei sociale diensten , ten voordele van alle burgers, bekostigen. In een land als Congo waar het gemiddelde BNP per persoon 300 dollar is per jaar, kun je maar weinig belastingen heffen, geen belastingen heffen. Merk hier op dat dit BNP dus ongeveer 1 dollar per dag is. In de 'zevende dag' in een interview kwam het gesprek weer eens niet verder dan dat ze daar corrupt zijn , er niet genoeg goed bestuur is, dat er in sommige delen van Congo beestachtige dingen gebeuren (falende staat). Nochtans zijn de problemen in Congo eindeloos complex, een interactie tussen economische, sociale en ecologische en dat voor meer dan 60 miljoen mensen en een veel te laag overheidsbudget dat dan nog eens gebukt gaat onder een veel te grote schuldenlast. Hoeveel tragedies moeten we nog meemaken vooraleer we beseffen dat het echt wel mee van ons afhangt of deze wereld een veilige en welvarende plek wordt, niet alleen door militaire sterkte maar door het leven zelf te respecteren.

Kijk uit, Meneer de Minister, naar Uw antwoord,

Met de meeste hoogachting

Guido, Van Rossen Teerlingstraat 30, 9450 Denderhoutem

In addendum I, een kort verhaal van een democratisch verkozen district chief die als politieker probeert zijn mensen, de armste onder de armen in Ghana, een beter leven te geven. In Addendum II, een irrigatie project ergens in Afrika, een fictief verhaal. Het voordeel van een verhaal is wel dat je bepaalde dingen gemakkelijker kunt duidelijk maken zonder het gevaar te lopen in domme clichés te vervallen.

Addendum I Het verhaal van een district chief ergens in Ghana. In Ghana, ergens in een district waar grote mijn bedrijven in de weer zijn om een nieuwe mijn licentie te krijgen beloven ze aan de lokale democratische district chief dat ze een politie gebouw zullen bekostigen. Ghana is de tiende grootste producent van goud in de wereld. Goudmijn winning is niet arbeid intensief . Van de 20 miljoen Ghanesen zijn er maar meer dan 10.000 mensen die in deze mijnen werken. De grote internationale mijn bedrijven geven één of enkele percenten van hun winst aan de Ghanese regering. Toen er vele jaren geleden goud werd gevonden in de VS, zijn er daar sindsdien vele miljonairs bijgekomen en heeft de verwerking van goud er zeer vele mensen aan een job geholpen. In Ghana is er nu vandaag nog geen enkele Ghanees die miljonair is geworden door goudwinning. Ghana heeft de laatste decennia grote leningen gekregen van de Wereld Bank met daaraan gekoppeld allerlei programma's , opgesteld door 'ons', die niet echt de problemen hebben opgelost. Vandaag gaat Ghana nog sterk gebukt onder de zware druk om deze leningen af te betalen, terwijl deze grote hoeveelheden geld en grootse plannen, veel, veel meer zouden kunnen hebben bijgedragen tot het oplossen van de problemen. Dit district heeft een algemeen administratie gebouw, een landbouw instituut en een administratie gebouw voor het onderwijs in het ganse district. Voor de democratisch verkozen district chief is het een dagelijkse strijd om genoeg financiële middelen te krijgen vanuit het verre Accra, de hoofdstad van Ghana om dit allemaal te bekostigen. Gemeente belastingen innen of verhogen is niet mogelijk, wegens te laag inkomen. In één van de dorpjes is er een kleutertuin met drie kleuterleidsters. Eéntje ervan wordt betaald door de overheid. Zij is dan ook opgeleidt om dit werk te doen. De twee anderen hebben geen opleiding genoten en worden betaald door de kleine bedragen die de ouders van de kinderen moeizaam bij elkaar brengen. Bijna iedereen leeft daar van de landbouw en verdient minder dan één dollar per dag. Als de inkomsten van de landbouw door onvoorziene omstandigheden nog lager zijn worden deze twee kleuterleidsters gedurende vele maanden niet betaald. Nochtans zijn ze iedere dag op post om op de kleuters te passen. In één van de andere dorpjes is er door een NGO een klas lokaaltje omgevormd tot een PC klas. Na heel veel moeite is de district chief erin geslaagd een opgeleid computer leraar, betaalt door de

overheid aan te trekken. De kosten voor elektriciteit en onderhoud wordt weer op vrijwillige basis betaald door een groot aantal kleine bijdragen van de ouders van de kinderen. Als er een nieuwe goudmijn komt, zal er nieuwe werkgelegenheid zijn, zal het economisch misschien beter gaan. De chief wil natuurlijk een politie gebouw om de wet beter te kunnen handhaven. De bekommernis van de mijn is duidelijk, als er in de toekomst sociale onrust ontstaat, de mijn voor een paar dagen of wel weken moet sluiten, kost hen dat veel meer dat een politie gebouw en ter gelijkertijd bouwen ze dan toch een goed imago op bij de burgers. En of er sociale onrust zal ontstaan. In beschermde regenwouden in Ghana hebben 5 goudmijn bedrijven na exploratie grote hoeveelheden goud gevonden onder de bomen. Gedurende decennia heeft de regering de mensen de toegang verboden tot deze beschermde regenwouden. Sinds ontelbare generaties hebben hun voorouders ervan geleefd. Plantains, mango's, kruiden, kleine diertjes etc… Nu komen plots deze goudmijn bedrijven en woelen grote stukken van dit beschermd gebied om, zijn er dagelijkse dynamiet ontploffingen, zijn er veel hoeveelheden stof. Iets wat de lokale mensen iedere dag opnieuw met hun eigen ogen en oren kunnen vaststellen. Natuurlijk zullen deze mensen zich verzetten. Dat en nog veel meer weet deze lokale politieker, district chief, ook. Hij is democratisch verkozen, is een gedreven politieker, hij wil voor zijn streek, een district waar de armste onder de armen leven, de mensen een beter leven geven. Een politie gebouw betaalt door de mijn of geen politie gebouw? Wat zal het worden.

Addendum II Een irrigatie project ergens in Afrika, een fictief verhaal Er wordt een bezoek gepland door een paar mensen van de EU aan een project in een Afrikaans land. Uiteindelijk zijn het er 10 of wel meer die meegaan. De ene neemt zijn vrouw mee, de andere zijn naaste adviseurs, iemand anders wordt beloond voor iets wat hij heeft gedaan voor zijn baas en nog een ander wil wel graag meegaan, hij is immers nog nooit in Afrika op bezoek geweest. Bij het aankomen in het mooiste hotel van de stad hebben ze een lange vermoeiende reis achter de rug. De dag nadien zullen ze de tijd spenderen met het lezen van hun dossiers in de nabijheid van verschillende fantastische restaurants, een prachtige zwemkom en verschillende bars met allerlei exotische drankjes, kosten die allemaal kunnen worden terug betaald door een onkostenvergoeding. De tweede dag is er een bezoek gepland aan een irrigatie project. Over een oppervlakte van een paar hectaren worden er door een tiental boeren, gedurende de 6 droge maanden van het jaar groenten gekweekt. Tomaten, komkommers, pepers, sla en nog andere groenten. Voor de vertegenwoordigers van de EU worden twee zeer comfortabele, bijna nieuwe, busjes voorzien. Het kan toch niet dat één van deze busjes in 'the middle of noware' technische problemen zou krijgen en dat daadoor het hele gezelschap vertraging zou oplopen. Iedereen kan in dat geval in één busje de reis verder zetten. De rit naar het project duurt vele uren heen en terug. Dat valt eigenlijk wel mee in een comfortabel busje met een goede werkende airco. Rond de middag komen ze aan bij het project. Het eerste half uur heeft iedereen het over hoe warm het er toch is, hoe veel stof er is. Een auto, een bromfiets, een fiets veroorzaakt steeds opnieuw veel stof, waardoor je gsm, fototoestel, filmtoestel, zonnebril, haren, kleren en schoenen allemaal onder het stof komen te zitten. Er worden vele foto's genomen en er wordt gefilmd. De vertegenwoordiger van de EU geeft dan een toespraak, opgesteld door ambtenaren, vanuit het verre Europa. Uiteraard kunnen ze maar een paar uurtjes blijven want voor de veiligheid moet het hele gezelschap voor het donker is, voor 18H00, weer in het hotel zijn. Aangekomen in het hotel is er iemand die helemaal onderaan zijn broek een vlek vaststelt, een vlek die echter niemand anders opmerkt. Onmiddellijk wordt deze broek naar de wasserij van het hotel gestuurd. Een dag later gaat het gesprek tijdens een lekker diner over feit dat zijn broek is teruggekomen uit de wasserij van het hotel, met nog steeds de vlek op zijn broek. Zolang die vlek niet is verwijderd kan hij die broek toch niet dragen. Buiten zijn maatpak heeft hij immers maar

twee broeken meegebracht. Tijdens een ander diner in een gezellig lokaal restaurantje gaat het gesprek over het feit dat er hier toch zo weinig keuze is van wijnen. Een lokale tafelbediende gebruikt de verkeerde glazen voor de wijn, waar hij prompt over wordt aan gesproken. Ze verwachten van deze tafelbediende dezelfde service zoals wij dat gewoon zijn bij ons thuis. Ze hebben dan voor de lokale mensen die mede zijn uitgenodigd voor het diner en de tafelbediende een beetje 'beschaving' bijgebracht. Terwijl ze toch in Afrika zijn, kunnen ze dan toch een vergadering houden, met lokale mensen, vertegenwoordigers van de overheid, of NGO's die dan naar het hotel kunnen komen. De pers is aanwezig voor de foto's en om te filmen. En ja, 's avonds zie je op de lokale TV allerlei van die gelegenheden waar donoren, NGO's , ter gelegenheid van allerlei evenementen toespraken geven. Tijdens deze vergadering zijn er vertegenwoordigers van de EU die ergens wel één van hun dossiers 'vergeten' zijn en voor wat het waard is, wordt de belofte gemaakt dat een antwoord op de gestelde vragen, later wel zal worden gecommuniceerd. Of beter nog , nadien kun je nog altijd een 'consultant' aan 1000 Euro per dag naar Afrika sturen om de zaken alsnog te gaan uitleggen. De dag nadien moet iedereen zich voorbereiden op de reis naar huis, cadeautjes of een aandenken kopen en uitrusten in de nabijheid van de zwemkom en tegen vrijdagavond is iedereen weer thuis. Wat moet 'die' Afrikaan daarvan denken, die chauffeur, die lokale begeleider, die lokale NGO medewerkers, de lokale medewerkers van het project, die hotelbediendes, die lokale politiekers, van die EU vertegenwoordigers, die in sneltreinvaart eens op bezoek komen en daarvoor beschikken over naar hun normen enorme financiële mogelijkheden. Wat ze zich zeker zullen herinneren van dit bezoek zal dan wel juist dit zijn. Misschien denken ze wel vanuit hun eigen wereld dat dit de oplossing is voor al hun problemen, gewoon het beschikken over zeer veel geld. Ook al deze Afrikanen weten wel dat dit alles weinig of niets wezenlijks bijdraagt tot een nuttigere Internationale Samenwerking. Sommigen onder hen hebben dit al vele malen meegemaakt en hebben daar hun eigen bedenkingen bij. Later zal de EU dit project in zijn geheel zelf wel evalueren. Daar hebben natuurlijk al die Afrikanen, degenen die de hulp ontvangen, weinig of niets in de pap te brokkelen. Kosten van tickets, hotel, onkostenvergoeding, het salaris voor een week voor iedereen, zal toch wel 50.000 Euro of meer zijn. Dat is het inkomen van een 150 tal mensen voor een gans jaar, met het inkomen van één dollar per dag. Dat is dan ook het inkomen van mensen die gedurende 6 maand van het jaar, wegens te droog, niet aan landbouw kunnen doen en dus irrigatie projecten nodig hebben om hun inkomen te verhogen. In Afrika kun je na afgestudeerd te zijn, wel tot 200 Euro per maand verdienen, werkend voor een NGO. Voor een bedrag van 50.000 Euro kan je daarvoor best 20 Afrikaanse medewerkers voor een gans jaar laten werken. Wetenschappers die in een ver afgelegen dorpje onderzoek doen en lokaal samen met de armste onder de armen leven, kunnen met dat bedrag wel een jaar aan onderzoek doen. Een uitgezonden NGO medewerker naar een Afrikaans land, kan met dat bedrag wel een jaar aan het werk. Het project zelf bestaat uit een aantal pompen en 100 den meters buizen. Uiteindelijk zullen deze reis en nog andere bezoeken aan dit project veel meer kosten dan het project zelf.