VERSLAG NR. 5 VAN ONZE INDONESIAREIS 22/5 t/m 4/7-2015 Hotel Mascot, woensdag 10 juni 2015 16.00 uur. Vandaag kregen we bericht van de zilversmid, hier in Senggigi, dat onze sieraden klaar waren. Toen ik nl. in Yogyakarta bij Tjibbe was, gaf hij me, “om onze jarenlange vriendschap te bezegelen” een mooie agaath hanger en voor Wim een steen van Jade. De hanger zat in een kitscherige vatting van onedel metaal en daar liet ik een gladde, zilveren vatting voor maken, terwijl Wim zijn steen in een mooie ring liet zetten. We hebben ze opgehaald en ze zijn werkelijk heel mooi geworden.
Al met al een prachtig geschenk! Wim is alweer volop op koopjes uit geweest en heeft al weer enkele mooie dingen voor “onze stichtingswinkel” op de kop getikt. Zo kocht hij leuke sauslepels, gemaakt van een schelp, batik-beursjes en een aantal houten doosjes met “geheime” sluiting. Ook kocht hij nog leuke onderzettertjes. Alles voor het goede doel!
-0-0-0-0-0-
1
Hotel Mascot, zaterdag 13 juni 2015 10.05 uur. Inmiddels zijn enkele dagen van lekker relaxen voorbijgegaan. Er was niet zoveel te melden, vandaar vandaag een verslag in vogelvlucht. Donderdagmorgen 11 juni zaten we, nadat we de vuile was naar Zarah hadden gebracht, bij Yessy Café een kop koffie te drinken. Ik belde mijn oud-buurjongen Gérard Delhaes, die ik na vorige week niet meer gesproken had. Hij inviteerde ons om een kop koffie te komen drinken bij hem thuis op Villa Sorga, hier in Senggigi. Dat is bijna een landgoed, zo groot, met een prachtig zwembad en een schitterende overdekte galerij, mooi gemeubileerd. De hele villa is in een soort Balinese stijl gebouwd. Hij woont daar samen met zijn vrouw Ayu, enkele kinderen en familieleden, omgeven door personeel. Ayu was niet thuis, dus we dronken koffie met z’n drieën en Gérard tracteerde daarna op home-made ice-cream, cocos- en kiwiijs. Erg lekker. We spraken af, dat we elkaar de dag erna zouden treffen op het strand van restaurant AW (spr. uit: Awee). Daar komen op vrijdagmiddag altijd een aantal op Lombok wonende Nederlanders en Nederlands sprekende Belgen bijeen om wat te drinken. Vroeger kwam men bij Graha, daar ben ik vorig jaar ook nog wel geweest, maar die verhoogde van de ene dag op de ander zijn prijzen met bijna 100%, reden genoeg, om te verkassen naar een andere plek. De chauffeur van de Bemo, waar we instapten om ons daarheen te brengen, reed enkele keren zoekend op en neer en bleek niet te weten, waar het was. Omdat ik had gehoord, dat het vlak naast Alberto’s zou liggen, liet ik hem daar maar stoppen. Het bleek er pal naast te liggen! Onder het genot van een paar drankjes was de middag zo voorbij. Gérard stapte tegelijk met ons op en zijn chauffeur zette ons keurig bij Mascot af. ’s Avonds aten we weer bij Ibu Atik en Bion . Zij komen vanmiddag (zaterdag) om ca. 12.00 uur even langs om wat kleding uit te zoeken en brengen dan hun 7 maanden oude dochtertje Mutiara mee. Vrijdagmorgen waren we eerst naar de Art Market geweest, waar Wim een mooie antieke strijkbout had gezien. Ik had wel interesse voor mijn verzameling, maar de uiteindelijke vraagprijs bleef steken op Rp. 950.000,-- terwijl ik bereid was, maximaal Rp. 600.000,-- te geven. Jammer, maar helaas! Terug naar huis kwamen we langs Anna’s Giftshop van de Nederlandse vrouw Diana, die getrouwd ik met een Lombokse man. Wim had daar mooie zilveren armbanden gezien. Eerst echter kochten we daar een aantal mooie strandsarongs voor de verkoop, waarna we de armbanden eens goed bekeken. Dit jaar is het 20 jaar geleden, dat wij ons mooie huis kochten. We hebben elkaar toen ook, door het bij de notaris ondertekenen van ons samenlevingscontract, elkaar ons Ja-woord gegeven. Om dat feit alvast te vieren, kochten we een mooie armband voor elkaar. IK kreeg een mooie, forse schakel, terwijl Wim voor zijn smalle polsen een fijnere schakel uitzocht. We kregen nog 10% korting ook, vanwege de Stichting en het werk, wat we daarvoor verrichten!
2
Links mijn armband, rechts die van Wim.
Vanavond, zaterdag, zijn we uitgenodigd door Ayu en Gérard, om daar te komen dineren. -0-0-0-0-0-
16.25 uur. Om 12.45 kwamen Ibu Atik, haar man Bion en hun dochtertje Mutiara (=Parel) . We hadden al om 12.00 uur afgesproken, maar de jongedame had vlak voor vertrek op niet mis te verstane wijze aangegeven, dat zij honger had en wenste te lunchen. Zij had dan ook al een enerverende ochtend achter de rug met onder andere de tocht (bij mama op de motor!) van huis naar het restaurant van haar ouders en bezoek van twee vrienden van haar ouders, nl. Pak Wim en Pak Hans. Toen ze echter kwamen, konden beide ouders haast niet ophouden met kleding uitzoeken: dit voor Mutyiara, over twee jaar, dát voor Albi, volgend jaar, enz. En wij weten uit ervaring, dat ze het ook echt bewaren tot die tijd: Albi loopt nu in een broek, die we 3 jaar geleden al meebrachten en eerder al droeg hij een tshirt, dat we 4 á 5 jaar geleden als souvenir uit Nederland in een flink aantal meenamen voor mensen hier. Daarop hadden we foto’s, die ikzelf gemaakt had, o.a. tulpen, molens, etc. af laten drukken. De kleding is hen dus van harte gegund!
3
Bij Pak Hans op schoot……
-0-0-0-0-0-
Na hun bezoek kondigde zich een nieuwe situatie aan: de kokosnoten moesten geoogst worden. We hebben dat al eens eerder meegemaakt, maar het blijft een spectaculair gezicht, hoe de “kapper” met een groot “bush-bush-mes op zijn rug tussen de gordel en een stuk touw tussen zijn enkels om de voeten op een bepaalde afstand te fixeren bij het klimmen, de boom ingaat. En dat wel tot zo’n 25-30 meter hoog, waar hij in de kruin de rijpe kelapas (=kokosnoten) loskapt. Van tevoren heeft hij die met een lang touw vastgezet en eenmaal los zakken die, door de katrolwerking van het om enkele takken geslagen touw, statig naar beneden. Na het kappen is het dan goed rusten en worden enkele klappers “onthoofd” om van de frisse kelapa-muda (kokosnootmelk) te genieten. Het zou mijn baantje niet zijn, maar binnen een uur zijn zo’n 10 bomen van hun vruchten ontdaan, zodat die niet meer op het hoofd van een argeloze passant terecht kunnen komen………
4
De boom in.
Daar hangt de oogst van één boom.
5
Na gedane arbeid is het zoet rusten.
En iedere dag mogen we al aan het ontbijt genieten van dit schitterende uitzicht. Gisteren en vandaag was dat extra spectaculair, omdat er ongewoon veel vissersboten voorbijvoeren. Allemaal met hun vangst op weg naar de markt in Ampenan. Vooral gistermorgen waren er zeker tweehonderd, die in een uur passeerden.
Wat een heerlijk uitzicht, om de dag mee te beginnen!
6
22.25 uur. Zo, net met de taxi thuisgebracht vanuit Villa Sorga. Het “etentje” bleek feitelijk te gaan om een - op het laatste moment georganiseerde - party t.g.v.de in Nederland verblijvende dochter Olly van Ayu. Die wordt morgen 23 jaar. Wij waren de enige West-Europese gasten, terwijl er misschien wel 50 Indonesiërs, allemaal familie en vrienden van familie van Ayu. Er was live muziek en het eten, dat in grote rechauds werd opgediend op de galerij was erg lekker. We hebben ons zelfs tweemaal bediend! Om even na tienen vonden we het welletjes en zijn met de taxi naar huis gegaan. We spraken af, komende week Ayu en Gérard een keer uit te nodigen voor een etentje bij Bale Tajuk. Dit lijkt me een mooi moment, om dit verslag af te sluiten. Wij gaan nu naar bed, jullie gaan de zaterdagavond tegemoet. Voor straks wensen Wim en ik jullie welterusten, een goed weekend en vooral
PAX et BONUM !!
Hans
7
