Het was in een woord fantastisch, de bevrijdingsvuurloop 2013, door TAS’82 en AV Nova gelopen. Wat er aan vooraf ging; Na de oproep in Trambaan en nieuwsbrief bij AV Nova voor deelnemers, om de afstand van 152 km te overbruggen, heeft dit in eerste instantie 17 atleten opgeleverd, maar omdat Monique Leijen geblesseerd raakte bleef het bij 16 atleten, 1 vaste voorfietser en 1 persoon extra voor de organisatie. Dat laatste bleek een goede keuze. We hadden twee busjes, voor elk 9 personen, gesponsord gekregen van Ten Boekel en Bakker en Willem van der Voort, dus werden we gehouden aan max. 18 personen. Doelstelling was de nieuwe gemeente Schagen op de kaart zetten, maar ook onze beide atletiekverenigingen, TAS’82 en AV Nova, beter leren kennen. Op zaterdag 30 maart heb ik met onze voorfietser, Willem de Maare, van AV Nova, de route helemaal gereden en gemeten (auto en fiets) om te kijken of er geen obstakels waren. We begonnen op het Plein van de Vrede bij Hotel De Wereld en het standbeeld en eindigden tenslotte voor Markt 18. Niet overal waar gelopen kon worden konden de twee busjes rijden, maar het viel mee. We moesten dus 2 routes maken. De afstand die overbrugt moest worden is 152 Km. Het is echt een pracht route om te lopen, ook al zie je de eerste uren in het donker niet veel.
We hebben op een avond in De Trambaan overleg gehad met elkaar om e.e.a. door te spreken, kleding, verlichting, fietsen, voeding enz. enz. Maar ook om koppels te vormen en een loopschema te maken. Dat lukte en we namen 12 uur de tijd om deze afstand te overbruggen. Daarna ben ik nog een avondje bij Sylvia Groen geweest om de volgorde van de koppels door te nemen zodat het schema compleet was. Sylvia van AV Nova, die mij ging helpen bij de organisatie, had alles snel op papier zodat we allen goed en correct werden geïnformeerd.
Nog voordat het 4 mei was mailde Solita dat zij er toch vanaf zag vanwege een vervelende blessure en de dag ervoor had Willem v.d. Voort het ook al af laten weten vanwege blessuren. Helaas maar het is niet anders. Gelukkig waren er nog reserves en kon Sander en Arie invallen. Nu hadden we alleen nog als reserve Monique Kramer staan. Helaas moest zij, na ons samen met enkele andere Tassers te hebben uitgezwaaid, achterblijven. Het loop evenement; We spraken af om alvast in Schagen mee te lopen met de dodenherdenking op 4 mei en daarna richting Wageningen te rijden. Van de stichting 40-45 kregen we T-shirts met de fakkel er op die we tijdens deze tocht droegen. We hadden van tevoren onze spullen alvast in de busjes gezet, vlak bij het monument, en verzamelden bij de Koeienhemel op de Markt. Toen de stoet de Grote Kerk uit liep sloten wij achter aan. Toch wel indrukwekkend op deze wijze. Het was alleen moeilijk om stil te zijn onderweg. Ook ik maakte mij daaraan schuldig. Het was het enthousiasme en de adrenaline die we moesten uiten. Na de herdenking reden we richting Schoorl om daar Willem de Mareé op te halen + 2 fietsen. Daarnaast kregen we van Willem z’n vrouw, Truus, heerlijke appeltaart mee. Maar we hadden ook al appeltaart van Mieke dus werd het dubbel feest! De rit naar Wageningen was voorspoedig en we hadden er zin in. We hadden ons al in de busjes verdeeld zoals we ook als koppels zouden lopen. Steeds uit elk busje 1 persoon voor de aflossing. Zo bleven allen direct betrokken. In Wageningen parkeerden we op de Nude waarna Co en Paula zich alvast gereed maakte in het looptenue. Sylvia, Willem en Co daarna op de fiets naar De Dreijen waar we ons moesten melden. Het was best nog een eindje buiten het centrum vandaar de fiets. De anderen konden op hun gemak, met vlaggen en al, naar het centrum wandelen. We zouden daarna r/v houden. Dat lukte, ondanks de geweldige drukte in het donker. Sommigen van ons zagen zelf kans nog even hotel De Wereld in te gaan.
V.a. 23.10 uur stonden we in onze startfuik met fietsen en al. Pascal en René zouden als eerste voorfietsen. Er was een heel programma met muziek en filmbeelden van de Soldaat van Oranje en daarna de toespraken. Eindelijk werd de eerste fakkel aangestoken die daarna hand in hand ging langs de vele verschillende atleten van allerlei conflict landen. Met als motto:”zo geef je de vrijheid door”!
Wij waren om 00.28 aan de beurt en mochten onze fakkel ontsteken. Dat deed Co, samen met Paula. Nog een kort woordje met de burgemeester en toen in draf op pad door een haag van klappende mensen. Best wel gaaf. Al ras waren we de anderen kwijt en zo gingen we voor de eerste 5 km met Willem en zijn gps voorop, gevolgd door René en Pascal en daarachter Co en Paula. Toen we langs de geparkeerde busjes liepen hebben we de fakkel daar gelaten om daarmee de stormlantaarn aan te steken. Die heeft de hele afstand in de bus gebrand en kon in Schagen weer worden gebruikt om de fakkels aan te steken die daar aan de burgemeester en wethouder werden overhandigd. Toen we buiten de stad kwamen werd het echt donker en bleek dat de fietsen met verlichting zeer noodzakelijk waren. Net voor de Grebbenberg kwamen de busjes ons voorbij en konden wij op tijd worden afgelost door Pascal Kroone en René Bakker. Daarna Mieke en Rob Molenaar op de fiets enz. De andere atleten die koppels vormden waren: Peter van Nuland en Andre Brugman, Sandra Nieuwland en Arie Kosen, Cees Kersten en Nils Trintelman, Henry Hofman en Marcel Blankenvoort, Sander Wijdemansen, Henk Evers. Al bij al een mooie mix van TAS’82 en AV NOVA. Alsof we al jaren samen waren! Het werd langzaam maar zeker kouder en kouder in de nacht tot 7C. Dat betekende op de fiets dubbele kleding aan omdat je je lichaam niet warm trapt. Dat was met wisselen wat stressen omdat dan snel wat kleding uit moest om daarna te gaan lopen. Gelukkig werd je tijdens het lopen weer warm en op het moment dat je de bus in kon had je het echt warm. En dan in de zeer warme bus. Dat was echt zweten. Gelukkig zaten we allemaal in de zelfde bus en roken we het zweet niet meer. Het was best spannend in het pikke donker tussen de bossen van Rhenen en Zeist maar alles liep op rolletjes. Ook het besturen van de busjes werd door verschillenden van ons als vanzelfsprekend gedaan. In een van de busjes had Willem ook een gps met de busroute erop. Dus als de lopers even een andere route hadden konden wij op deze gps verder om hen weer terug te vinden. Dat werkte perfect! Nadat allen een cyclus van 5 Km hadden gelopen gingen we over op een cyclus van 4 km. De bedoeling was om daarna af te bouwen naar 3 km om het gemiddelde aantal km per uur op te voeren. Maar iedereen gaf de voorkeur om 4 km moesten blijven lopen. Zo gezegd, zo gedaan.
Het was een relatief korte nacht en voordat wij het wisten, tegen vijven, zagen we de lucht al breken. Om half zes was het gewoon licht en hadden we Weesp achter ons gelaten. Vlak voor Amsterdam zagen we de ochtendzon opkomen in een laaghangende mist over het water. Prachtig, maar nog steeds erg koud. Net daarvoor, toen ik met Paula liep, zagen we twee herten aan de bosrand. Dat was trouwens op een stuk naar Weesp waar nu wegwerkzaamheden waren en een omleiding stond aangegeven. Daar hadden we niet op gerekend en de loopafstand zou voor de lopers te groot worden als er niet op tijd kon worden gewisseld. Sylvia sprak de verkeersregelaar aan, maar die moest het met zijn baas bepreken. Let wel – het is zondagochtend en geen enkel verkeer. Even later mocht Sylvia met de ‘baas’ spreken en zij presteerde het met haar charmante stem deze persoon te overtuigen dat wij best met de twee busjes over het fietspad konden met goede argumentatie. De man zwichtte en wij kregen doorgang. Vlak voor Amsterdam, IJburg, bleek toch dat we zo’n 20 minuten achter op schema liepen. Dat was zorgelijk omdat we echt om 12.30 uur bij Markt 18 moeten zijn. Door Amsterdam heen nogmaals meten en stond de achterstand op 30 minuten. Wat nu?
Henry kwam toen met het lumineus idee om kilometertjes te gaan lopen om zo de gemiddelde snelheid op te voeren. Dit plan werd overgenomen maar nu nog niet. We besloten dit te doen direct nas Purmerend omdat er dan geen obstakels meer zouden zijn voor de busjes en we constant bij elkaar konden blijven.
Na Purmerend begon de eerste loper voor 1 km en het ander busje parkeerde 1 km verderop. Dat was het richtpunt en werkte psychologisch. Je wist dat het maar een klein stukje was en ging vanzelf veel harder lopen. Na 1 km stond de volgende loper klaar en ging verder. Het gemiddelde ging drastisch omhoog. Van de kleine 13km gemiddeld gingen we omhoog naar 14, 15, 16 en Henry liep zelf 18 km per uur. Op de wijze haalden we de achterstand behoorlijk snel in. Toch besloten we zo door te gaan om in Schagen wat tijd achter de hand te hebben. Na Amsterdam was de zon warm genoeg geworden en kon er in korte kleding worden gelopen en gefietst. Heerlijk. Via Den Ilp liepen we naar Purmerend waar we de lopers en busjes voor een poosje gescheiden waren. Net buiten Purmerend waren we weer bijeen en zijn we direct met kilometers lopen begonnen. Het werkte verbluffend en we flitsten over de lange polderwegen van Purmer, Beemster en Schermer. In de buurt van Rustenburg hadden we onze achterstand ingelopen en gingen door voor de tijdwinst. Via Langedijk naar Waarland waar ik even met de organisatie belde om te vertellen dat we weer op schema lagen en op tijd aan zouden komen. Op de Tjallewallerweg stapten we allemaal uit om zo met z’n allen lekker uit te lopen naar de Menisweg waar de busjes werden geparkeerd. Toen alles opbergen tijd voor foto’s. Toen de twee overgebleven fakkels aangestoken met het echte vuur uit Wageningen en in draf via het tunneltje en Hofstraat naar de Torenstraat, om precies klokslag 12.30 aan te komen. Toen we de straat inliepen begonnen de vele honderden toeschouwers te klappen en dat gaf toch wel een heel speciaal gevoel. Ik voelde zelfs wat emotie en dat gebeurt zelden.
Ondertussen was besloten dat Willem, die de hele weg op de fiets was blijven zitten om ons overal goed doorheen te loodsen, de fakkel aan burgemeester Westerink mocht overhandigen. Sylvia mocht de andere fakkel aan wethouder Blonk overhandigen. Merieke van het comité ‘40-‘45 stond ook op het bordes, en toen werden alle atleten op het bordes geroepen. De burgemeester sprak heel mooie woorden, over de betekenis van dit bevrijdingsvuur, en bedankte ons allen voor de geleverde prestatie en ook dat wij met dit project Schagen goed op de kaart hebben gezet. Wat was dat een mooi moment. Zoveel blije gezichten.
Iedereen was zijn vermoeidheid vergeten en dacht alleen nog maar aan een lekker hapje. Dus na het officiële gebeuren naar de Koeienhemel waar wij een lunch kregen aangeboden van het comité ‘40-‘45. De lunch ging er goed in na al die zoete dingen die we onderweg genomen hadden om onze ‘brandstof’ op peil te houden. Na de lunch liepen we terug naar de busjes waar iedereen de bagage oppikte en naar huis ging, al dan niet in gezelschap van afhalers. Rob en ik besloten de busjes toch maar even uit te zuigen voordat deze terug zouden worden gebracht naar de Nissan garage. Dan kan je nog eens terugkomen. Daarvoor reden we eerst naar de benzinepomp waar de tank weer vol werd gedaan. Co moest toen nog Willem en 2 fietsen terugbrengen naar Schoorl. Thuis gekomen snel de stofzuiger erdoor en het laatste afval eruit. Net toen dat gereed was kwam Rob al en konden we de busjes terugbrengen.
Toen was het voor mij tijd om lekker lang onder de douche te gaan staan en daarna de benen op tafel te leggen. De ogen wilde nog niet dicht. Toch nog te veel dingen die door het hoofd speelden. Ik heb deze route nog wel 10 keer beleefd. Maar na het eten en bij de t.v. werd het toch wel zwaar en om 22.00 uur ging ik onder zeil. Het werd een heerlijke lange nacht. Veel tijd daarna was er niet omdat ik mijn vrouw Lia had beloofd hen samen met de twee kleinzoons naar onze caravan te brengen in Drenthe. Het was mei vakantie! Zo gezegd, zo gedaan en daarna terug voor vergadering en een volle agenda voor dinsdag. Na die avond vergadering ben ik weer terug gereden naar de camping en kon even een paar dagen’ relatieve’ rust nemen. Relatief omdat ik daar toch nog lekker bezig ben geweest met de jongens.
Het duurde dus even voordat ik echt de tijd kon nemen mijn ervaringsgedachten op papier te zetten. Ik heb genoten, ondanks de inspanning, en bedank nogmaals allen die zijn mee geweest. Jullie waren, en zijn een fantastisch team! Ik heb nu al een goed gevoel voor volgend jaar maar daar gaan we in het najaar over praten. Tot dan. Groetjes, Co
