UIT DE PASTORIE 1 Augustus 1987 was de dag dat mijn dienstverband als pastor van de Martelaren inging. Woensdag 1 augustus jl. was dit dus 25 jaar geleden. Ina, Aafke en ik werden door het parochiebestuur feestelijk op de pastorie ontvangen en getrakteerd op koffie met gebak. Bloemen waren er namens de parochie. Bloemen waren er ook van het bisdom. Het was een gezellige ochtend. Zondag 30 september a.s. wordt dit zilveren jubileum in de parochie gevierd. 25 Jaar, dat is een lange tijd, maar recordhouder ben ik niet. Pastoor Th. Zoetmulder was 33 jaar hier pastoor en pastoor MM. Nolet 28 jaar. Maar wat betreft het aantal jaren kom ik in de buurt van deze grote pastoors. Zondag 2 augustus 1987 bad mw. Toos Molenaar in de voorbede om Gods zegen over de pas benoemde pastorale werker. Dat was nodig. Want het begin was moeilijk. Ik voelde me goed, was goed toegerust, had aardig wat ervaring opgedaan en was hier van harte welkom. Zondag 13 september werd ik geïnstalleerd. Een mooiere start kon ik me niet indenken. Ik vond het verrassend en stimulerend zovelen van u te mogen begroeten en zoveel goede wensen te mogen ontvangen. ‘Ik hoop, dat we tesamen een goed tijd tegemoet gaan, vertrouwend en gelovend dat de Heer onze herder is’. Ik viel met mijn neus in de boter, want een maand later vierde onze parochie zijn 85-jarig jubileum. De Zangeres Zonder Naam trad op en zong op de melodie van Mexicoooo: Met Nicoooo, gaan we vrolijk verder, hij is onze nieuwe herder…. Maar dan begint het werk. Eerst aanspreekbare pastor zijn voor zoveel mensen, zoveel groepen was moeilijker dan ik dacht. Pastor M. Buter was onze pastoor. Was hij niet de ervaren collega, die de eindverantwoordelijkheid draagt? Maar Thijs had een aantal duidelijke statements. Hij geloofde in de volstrekte gelijkwaardigheid van pastores, of je nu priester of pastorale werker bent. Vroeg iemand een priester, dan kwam hij! maar maakte je duidelijk, dat je gewoon pastor N. Essen kunt vragen. Hij geloofde in de volstrekte gelijkheid van eucharistie en woord en communieviering door pastoraal werker of lekenvoorganger. Hij sprak over een ‘viering van woord en tafel’. Weinigen zullen hem dit nazeggen. Ik ken eigenlijk alleen pastor Lou Le Jeune. Maar dit betekende dat hij me alle verantwoordelijkheid gaf om de pastor van de Martelaren te zijn. Ben je dat dan ook? Niet voor iedereen. Dit verhaal ter illustratie.
Het gebeurde dat de sleutel van de kluis afbrak. De kluis kon niet meer open. Ik werd erbij geroepen. Onhandig stond ik erbij en keek ernaar, vond het vooral vervelend en ging weer aan het werk. Veel later werd mij opeens duidelijk waarom ik toen gefaald had. Als een pastoor geïnstalleerd wordt, ontvang hij de sleutels van de kerk, daarbij hoort ook de sleutel van de kluis. De pastoor is verantwoordelijk voor de kluis. In de slaapkamer van de pastoor hier zit een luikje. Daar legde de pastoor het sleuteltje neer voor ’s morgens de koster. De sleutel van de kluis was gebroken. Ik had me er niet verantwoordelijk voor gevoeld. Zo’n iemand zou nooit een goede pastor kunnen zijn. Dat dacht ik toen zelf ook. Ik wilde het liefst hier heel ver vandaan, maar er was meer vertrouwen in mij dat ik dacht. Ik kreeg een team van medewerkers om me heen. Pastor M. Buter noemde het de oprichting van een pastoraatsgroep. Een man van het eerste uur wil ik noemen: Bert Hilhorst, stut en steun vele jaren. N.B. in juli jl. zijn we begonnen met een pastoraatsgroep in oprichting. Zondag 18 maart 1990 vierde ik dat ik 12½ pastoraal werker was. In Hofnieuws schreef ik: Pastoraal werker… wat is dat? ‘Een boer, die niet melken kan’, zeggen ze in West-Friesland. ‘Wat heb je daar nu aan?’ De bisschoppen zijn bang voor een ‘parallelle clerus’. Waarom? Waarom maken zij het de gelovigen zo moeilijk, geven hen boeren die niet kunnen melken? Ik ben maar een pastorale werker. Maar ik weet: Waar twee of drie in Mijn Naam bijeen zijn, daar ben Ik in hun midden. Hij is aanwezig, in het brood, in de eucharistie geheiligd, in de olie voor de zieken door de bisschop gezegend, in het bruidspaar, dat elkaar het sacrament van het huwelijk geeft. Ik voeg hier niets aan toe. Ik heb geen enkele macht, maar: de boerderij staat er mooi bij. Ik ontving een brief van de bisschop. Geen felicitatie, alleen vragen. Men adviseerde mij niet zelf te reageren. Dat deden de collega’s. Het werd een woordenspel. De pastorale werker doet hetzelfde anders, of iets heel anders? De eucharistie is de woord en communieviering, de ziekenzalving de ziekenzegen, de preek de overdenking, een kerkelijk huwelijk een huwelijk in de kerk, de pastoor de pastor. Mw. Mart Scholten, secretaris van de regio, en ook familie, schreef de laatste brief: ‘discussie gesloten!’ Woensdag 1 augustus jl. ontving ik een groot boeket bloemen van bisdom en bisschop! Eindelijk waardering! Voor zes jaar kreeg ik een benoeming. Ik bleef langer. 25 jaar ergens blijven is op zich geen verdienste. Blijven zitten is gemakkelijker dan
opstaan, ergens opnieuw beginnen, pionieren, nieuwe contacten maken. Maar er waren hier steeds uitdagingen om fris te blijven. De Christus Koning kerk moest sluiten, en ook de H. Familie, pijnlijk voor de parochianen, onze parochie werd stukken groter, maar ik verloor de directe collega’s. Ik stond er alleen voor. Gelukkig kreeg ik vele jaren de steun van pastor Lou Le Jeune. Een groot territorium met maar één kerkplek, dat is overigens wel een luxe. Dat is uitzonderlijk in deze tijd. Mijn vriend Ruud Visser, pastor in Alphen aan de Rijn, moet zich verdelen over zes kerkplekken. En hij is geen uitzondering. Het pastoraat van de nabijheid moet dan anders georganiseerd worden. En dat kan ook! Met behulp van contactgezinnen, wijkraden, of bezoekersgroepen. De pastor coacht dan de parochianen. Zij zijn in feite de pastores. Ik kan hier nog altijd een nabije pastor zijn. Ik ben een bevoorrechte pastor. Dan, weer wat later, De Emmakerk moest gerenoveerd worden tot De Bron. De protestanten met hun dominees kerkten hier. Dat was een heerlijke periode. Toen kwam Ina in mijn leven. Aafke kwam. En dan ga je niet meer weg. Maar ook daarna bleef de Martelaren een boeiende parochie. Ieder jaar als ik eind december het jaaroverzicht van het parochieleven schreef kon ik terugkijken op een goed jaar. Ik denk aan de restauratie van de kerk, het 100-jarig bestaan, de inzegening van het orgel, prachtige jubilea, festiviteiten, concerten, tentoonstellingen, huldigingen en het plezier van het Kinderkoor. Er is zoveel gebeurd. Zondag 30 september heb ik als evangelielezing gekozen het verhaal van de Emmaüsgangers, omdat dat evangelie zo mooi vertelt wat voor mij pastoraat is: een eindje met mensen meelopen, zoals Jezus die op de weg van Jeruzalem naar Emmaus twee leerlingen ontmoet, naar hen luistert, hen de schrift uitlegt, hen hoop geeft, hen een weg wijst. Een van die leerlingen heette Kleophas. De ander wordt niet bij name genoemd. Hij zou Nico kunnen heten. En zij keerden terug naar Jeruzalem en vertelden wat er op de weg geschied was en hoe Hij hun bekend was geworden in het breken van het brood. Hoe het hen verder verging, daarover vertellen de Schriften niet. Maar van één weten we, dat hij pastoraal werker werd. Is dit een grapje? Neen, het is mij zo vergaan. Ik ontmoette iemand, die mij de Schriften uitlegde, die mij de ogen opende. Ik werd geboeid. Ik werd een geboeide. Ik wist, ik kom ergens vandaan.... Uit Jeruzalem. Uit die stad, waar God woont te midden van de mensen. Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen en de dood zal
niet meer zijn, geen zuchten en kreunen, geen pijn en geen rouw zal meer zijn. Zie ik maak alle dingen nieuw. Met dat geloof, met dat verhaal, met dat boek ging ik op pad en werd pastoraal werker. Zo kwam ik 1 augustus 1987 op de Linnaeushof. Ik zou een eindje met u meelopen. Het is een heel eind geworden, luisterend naar u en luisterend naar de Schriften. Dat wij niet van God los zijn, overgelaten aan ons lot, maar dat Hij er is, ' Ik ben er ook nog', 'Ik zal er zijn voor jou', ‘Ik wil in jouw leven zijn’. Dat wie leeft met God niet uit Zijn hand valt. Dat Hij in weerwil van alles wat we meemaken, waar we aan wanhopen, toch ‘het in zijn hand houdt’, en dat, door alle crises heen, deze wereld tot haar verlossing gebracht wordt. He’s got the whole world in his hands. Dat is het geloof, dat mensen vonden onderweg van Jeruzalem naar Emmaus. Dat is het geloof, dat in de kerk bewaard wordt, ook hier, waar ik met vreugde mag leven en werken. Met vriendelijke groet, N. Essen, pastor [spreekuur elke woensdagmorgen van 10– 12 uur] ook:
[email protected]
Eén druppel inkt kan miljoenen aan het denken zetten. George Gordon Byron
ZONDAG 9 SEPTEMBER: NATIONALE ZIEKENDAG Zondag 9 september is het weer Nationale Ziekendag. ‘Aandacht voor zieken is gezond’ is het prachtige motto voor die dag. Wij zijn tot veel in staat in de omgang met de zieke medemens, omdat wij heel veel bezitten. Wij als persoon hebben veel ‘in huis’. Onze voeten brengen ons en de zieke bij elkaar, onze woorden geven moed, ons zwijgen schept verbondenheid, onze oren luisteren, onze tranen tonen mededogen, onze lach brengt vreugde en onze handen raken aan. Op Nationale Ziekendag is er de jaarlijkse deurcollecte voor onze Zonnebloemafdeling.
NICO Vijfentwintig jaar geleden begon voor jou een zware taak Want Martelaar te moeten wezen klinkt als een hele trieste zaak Jouw enthousiaste inzet echter bleek al spoedig effektief Want na een korte aarzeling had elke Martelaar jou lief Het kerkgebouw, gerenoveerd, had zwakke punten weliswaar Maar jij werd voor de mensen toch de grootste steunpilaar Wim Grootveld _______________________
Wij wensen alle kinderen een goede tijd op school! “Gaat het KINDERKOOR weer zingen?” Dat is ieder jaar de vraag aan het begin van het schooljaar. Ons koor heeft versterking nodig! Heel veel! Nieuwe kinderen zijn van harte welkom! We beginnen op vrijdagmiddag 7 september. Wij repeteren iedere vrijdagmiddag van kwart voor vier tot half vijf met Nico.
HET VORMSEL Was het het afgelopen schooljaar tijd voor de eerste communie, dit jaar wordt er weer ‘gevormd’ in onze kerk. Met name de kinderen/tieners van de eerste klas voortgezet onderwijs en die van Groep 8 van de basisschool komen hiervoor in aanmerking. Misschien is het goed nu reeds de datum te weten: zondag 21 april 2013.
KINDERNEVENDIENST Vanaf zondag 2 september is er elke zondagmorgen tijdens de viering een kindernevendienst. _____________________
SEIZOEN VOL MUZIEK IN DE HOFKERK Bij gelegenheid van het 110-jarig bestaan van onze parochie HH Martelaren van Gorcum wordt de Hofkerk het podium voor een bijzondere reeks concerten en andere muzikale activiteiten. Na het indrukwekkende herdenkingsconcert van 4 mei (met vocaal ensemble Duodektet en de koperblazers van het Nederlands Philharmonisch Orkerst) is een serie orgelbespelingen van start gegaan (Erik Jan Eradus speelt de complete orgelsymfonieën van Charles Marie Widor), heeft het Groot Concertkoor Amsterdam een prachtig programma met profane werken gebracht, en verraste het Nationaal Jeugdkoor ons met een spetterend concert van hoog niveau. Het Programma voor september 2012: Gastkoren Zondag 2 september verwelkomen wij in de viering van 10.30 uur Duodektet, het zo bekende vocaal ensemble waarmee we traditioneel het nieuwe parochiejaar 2012-2013 openen. Dit keer zijn de vrouwenstemmen van het koor te horen in o.a. de Messe Basse van Gabriel Fauré (1845-1924).
Zondag 9 september verwelkomen wij Mozaïek, een uit 6 zangers bestaand vocaal ensemble, begeleid door gitaar en panfluit. Nu vooral nog bekend in Avenhorn-De Goorn. Zaterdag 8 én zondag 9 september van 15.30 – 16.30 uur: orgelconcert (tevens Open Monumentendag). Erik Jan Eradus bespeelt het Adema-orgel. Charles Marie Widor [1844-1937] – Orgelsymfonieën nrs. 3 en 4. Toegang: gratis, collecte na afloop. Na het concert kunt u nog een drankje drinken en Erik Jan Eradus ontmoeten. Noteert u ook vast in uw agenda de volgende orgelbespelingen: zondag 14 oktober (Widor symfonie nrs. 7 en 10) en zondag 23 december (Widor symfonie nr. 9 “Puer Natus”). Het Nationaal Jeugdkoor komt op 22 december een kerstconcert geven. En de traditionele Kerststallententoonstelling wordt dit jaar op 15 december geopend met een kerstconcert door een gastkoor uit Lourdes. _____________________
ZIEKENPRAAT VAN PASTOR LEO NEDERSTIGT Over mij is een gevoel van dank en vrede gekomen. Meer dan een jaar heb ik behandeling na behandeling gekregen. Nu ben ik ‘uitbehandeld’. Dat betekent nog niet dat ik beter ben. Er zullen regelmatig controles plaatsvinden, maar het is al een heerlijk gevoel geen operatie in het vooruitzicht te hebben, niet te hoeven kuren en vooral geen stoma meer aan je buik te hebben hangen. Ik ben uitbehandeld. Ik ben daar werkelijk heel blij om. Dankbaar ben ik ook voor al die mensen die me, ieder op eigen manier, hebben gedragen. Dat heb ik echt gevoeld: de zorg, de aandacht, de kaartjes, de bezoeken en ook de kaarsjes en het gebed. Velen hebben gebeden om mijn genezing. Dat gebed lijkt niet vergeefs geweest te zijn. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik zelf niet heb gebeden om genezing. Ik zal niet ontkennen dat ik naar God heb gezocht en ik voelde dat Hij in de duisternis evenzeer of misschien nog wel sterker aanwezig is dan in
het licht. Ik had huiver om te bidden om genezing. Want waarom ik wel en zoveel andere, zeer goede en onmisbare mensen niet? Dat had echt niets te maken met een soort levensmoeheid. Integendeel. Dit jaar heb ik ervaren, hoe ik aan het leven hang en hoeveel plezier in daarin heb. Dat ik niet om genezing bad, had ook te maken met het Onze Vader. In dat gebed wordt niet om rijkdom of genezing gebeden, hoezeer wij mensen dat nodig hebben. Wel om het geschieden van Gods wil en om het koninkrijk van God. Zeker er wordt om brood gebeden. Maar dan gaat het wel om ons brood. Dat betekent dat we niet alleen bidden om die driedubbel belegde boterham, die ik me kan permitteren, maar ook om het brood van de armen, in ons eigen midden en die van andere gebieden in de wereld. Het onze Vader is een heel sociaal gebed, zo ook die bede om vergeving. Als je in staat bent te vergeven, dan verbind je dat aan andere mensen, ook in hun zwakheid en hun kleinheid. Ik heb God gezocht in het gebed. En ook dat is gehoord, net als het gebed van die velen die om genezing baden. Ik bedoel dat ik vertrouwen heb gevoeld en hoop en heel veel liefde, ook voor de mensen die dit jaar op mijn weg kwamen en mij lieten delen in hun verdriet en hun zorgen. Wat prachtig dat we met elkaar mensen zijn en elkaar moeten en kunnen dragen en verdragen. Heel veel dank voor alle aandacht. Ook van die grote hoeveelheid aandacht zal ik wel een beetje moeten afkicken. Vrede en alle goeds. _____________________
ZONDAG 16 SEPTEMBER: SAMEN-KERKENDAG Al vele jaren is de eerste zondag in de vredesweek een prachtige aanleiding om ‘samen te kerken’. Wij verwelkomen hartelijk in onze kerk de protestantse kerkgemeenschap ‘De Bron’. M.m.v. Het Dames- en Herenkoor. Er is kindernevendienst. Collecte voor IKV Pax Christi. Voorgangers zijn pastor Nico Essen en Ds. DirkJan Thijs. Vrede vieren we wekelijks in de kerk, maar in de vredesweek doen we dat in nadrukkelijke verbondenheid met hen voor wie vrede ver weg lijkt. _____________________
VREDESWEEK 2012: 15 – 23 SEPTEMBER Van grond voor conflict naar bron van vrede Grondstoffen moeten niet langer grond zijn voor conflict maar wereldwijd een bron van vrede worden. Dat is de gedachte achter het motto Powered by Peace. De Vredesweek 2012 wil zo stilstaan bij geweld en onrecht die vaak gepaard gaan met het delven van grondstoffen waar ook wij dagelijks dankbaar gebruik van maken: olie, steenkool en goud zijn nog te vaak oorzaak van conflict in plaats van een bron van welvaart en vrede. In Colombia bijvoorbeeld hebben de opbrengsten van de steenkolenwinning weinig bijgedragen aan de economische ontwikkeling van de gebieden waar ze worden gewonnen. In plaats daarvan kunnen strijdende groepen zich bewapenen met deze opbrengsten en de Colombiaanse bevolking onderdrukken. Mensenrechtenschendingen zijn er aan de orde van de dag. Mensen worden gewelddadig van hun land verjaagd om plaats te maken voor mijnbouw. In plaats van te zorgen voor meer welvaart leidt het delven van steenkolen in Colombia tot corruptie en het oplaaien van geweld. Burgers zijn hier het slachtoffer van. Vooral lokale vakbondsleiders, milieu- en mensenrechtenactivisten en leden van de oppositie tegen grootschalige commerciële mijnbouwprojecten betalen een hoge prijs voor hun verzet. Ook in landen als Zuid-Soedan en DR Congo leiden grondstoffen tot geweld en onrecht tegen burgers. Ook wij komen dagelijks in aanraking met producten die gemaakt zijn met gebruik van omstreden grondstoffen. Bijvoorbeeld gouden sieraden, mobiele telefoons, of de stroom uit uw stopcontact. In de Vredesweek vraagt Pax Christi aandacht voor dit onderbelichte thema. Word donateur van IKV Pax Christi. Giro 306 090 www.ikvpaxchristi.nl ______________________
TROUWEN IN DE HOFKERK IS EEN FEEST! Dit jaar wordt er heel veel getrouwd in onze kerk. Ik dacht, dat trouwen in de kerk uit was. De laatste jaren hadden we nauwelijks een huwelijk hier. Dit jaar kozen acht bruidsparen onze kerk uit om te trouwen. Vijf van hen wilden alleen een burgerlijk huwelijk. Waarom willen zij trouwen in de kerk? Natuurlijk, onze kerk, is een prachtig gebouw, de mooiste plek in de Watergraafsmeer. Hoe mooi is het voor een bruid om hier aan vaders hand op te gaan naar het altaar, maar dit gebouw staat voor meer. Dat vinden ook niet kerkelijk mensen. De kerk is de plek die mensen bij elkaar brengt, die mensen met elkaar verbindt. De kerk is ‘the place to be’, daar moet je zijn, om ja te zeggen tot elkaar. Omdat ik zo bij dit gebouw hoor, vroeg een bruidspaar mij, pastor van de Hofkerk, als de ambtenaar, die hun huwelijk zou sluiten. Geen kerkelijk huwelijk, maar een burgerlijk huwelijk. Zo werd ik eenmalig benoemd tot BAPS, tot buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand. Ik mocht hier in onze kerk een burgerlijk huwelijk sluiten. Wat is trouwen voor de wet? Beloof je getrouw alle plichten te zullen vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt? Maar voor de meeste bruidsparen is trouwen veel meer, trouwen, dat is: ik vertrouw je, wat de toekomst ook moge brengen; trouwen, dat is feest; maar trouwen is ook danken en bidden, en hopen op Gods zegen. Neen, een huwelijk met kerkelijke goedkeuring is niet wat jonge mensen willen, maar wel een huwelijk in de kerk, in die ruimte, waar je kaarsjes kunt opsteken voor hen die je dierbaar zijn, en waar je danken kunt voor wat je zomaar gegeven is en waar je hopen kan, ja bidden om Zegen. Dat kun je in het gemeentehuis of in elk monumentaal pand, maar de kerk is er voor gemaakt. Trouwen in de Hofkerk is een feest!
_____________________
ACTIE KERKBALANS 2012 – DE STAND Binnengekomen tot 31 juli € 39.410,28 [31 mei € 32.214,34] Het bedrag, dat we in onze begroting hebben opgenomen als opbrengst Kerkbalans is: € 56.000,-. Dat betekent dat er iedere maand € 4.666,67 moet binnenkomen. Stand 31 juli 2011: 37.202,74 Doe mee met Kerkbalans. Hiermee ondersteunt u onze kerk en parochie financieel. Wat zou het prachtig zijn als alle parochianen, naar draagkracht, kerk en parochie willen blijven steunen. Mogen we op u rekenen? Ing-bank rek.nr. 122588, t.n.v. parochie HH. Martelaren van Gorcum of banknr. 3344 42 818 van onze eigen Stichting Restauratie Kanjermonument Hofkerk. De giften naar de Stichting zijn UITSLUITEND bedoeld voor het gebouw en de inventaris. _____________________
KLEDINGINZAMELING voor de gevangenen van de Bijlmerbajes We kunnen de gevangenen een groot plezier doen met eenvoudige kleding: - T-shirts - spijkerbroeken - schoenen
- sokken - ondergoed - truien
Alles voor mannen; vanaf maat 39. (colberts en alles wat opvalt, is minder interessant). Als u kleding beschikbaar heeft kunt u dat laten weten aan Margot van Dam, Max Planckstraat 23’’ 1098 TS Amsterdam, tel: 6923800. ______________________
KOFFIE OCHTEND Heeft u zin in ‘n kopje koffie of thee en ‘n praatje? Dan bent u iedere 3e dinsdag van de maand van harte welkom in de pastorie. Linnaeushof 94 van 10.00 – 12.00 uur. De eerstvolgende koffie/thee ochtend is: dinsdag 18 september. U bent van harte welkom!
OPEN MONUMENTEN DAGEN Op 8 en 9 september doet de kerk weer mee met de Open Monumenten Dagen. Het thema is: ‘Groen van Toen”. In de Watergraafsmeer kunnen Frankendael, De Nieuwe Ooster, Betondorp bekeken worden, maar ook de Hofkerk, de Koningskerk en gebouw de Eenhoorn zijn van de partij. De Hofkerk en de pastorie (benedenverdieping) staat zaterdag open van 10.00 tot 17.00 uur en zondag van 12.00 tot 17.00 uur. Om 13.00 en 15.00 uur staan er rondleidingen op het programma. Na de rondleiding van 13.00 uur bestaat de mogelijkheid een bezoek aan de klokkentoren te brengen. De rondleiding van 15.00 uur duurt maximaal tot 15.30 uur. Op beide dagen staat er om 15.30 uur een orgelconcert van Erik-Jan Eradus op het programma. De toegang is gratis. Omdat het thema Groen van Toen luidt staat op beide dagen ook de kerktuin open. Op beide dagen is om 12.00 uur een rondleiding over de Linnaeushof georganiseerd. Verzamelpunt aan de voorzijde van het kerkgebouw onder de pelikaan. Het parochiebestuur heeft het verzoek van de organisatie van de Open Monumentendagen om open te gaan onmiddellijk omarmd in de wetenschap dat er voldoende vrijwilligers gevonden kunnen worden om een paar uurtjes toezicht te houden in kerk, tuin en pastorie. Het is inmiddels een traditie geworden deze vrijwilligers als “herders” aan te duiden. Wilt u zo vriendelijk zijn om een paar uurtjes als herder te functioneren? Spontaan melden kan al via de e-mail. Als er te weinig spontane aanmeldingen binnen komen dan zullen wij niet schromen op sommigen van u een beroep te doen. Namens het organiserend comité Bert Hilhorst en Wim Nypels (
[email protected])
___________________
JOODSE FEESTDAGEN Op 17 en 18 september viert Israël zijn nieuwjaarsfeest. Rosh Hasjana. Dan begint het jaar 5773, gerekend vanaf de schepping der wereld. De Joden beginnen het jaar niet met vuurwerk, maar met het maken van schoonschip. De geduchte dagen beginnen, de tien dagen, waarin men het met zijn medemensen goed moet maken. Want na tien dagen
(26 september) is het: de grote verzoendag, Jom Kippoer, de heiligste dag van het jaar. De viering van Jom Kipoer is plechtig maar niet sober, want het nieuwe jaar geeft kansen om alles beter te doen. Er wordt gedurende meer dan een etmaal gevast, zowel wat eten als wat drinken betreft. Het is gebruikelijk op deze dag naar de synagoge te gaan. Maandag 1 oktober begint Soekot (Loofhuttenfeest) afgesloten op 9 oktober met Simchat Tora (Vreugde der Wet). Onze Joodse vrienden wensen we een goed en zoet 5773. We wensen u toe dat u ten leven beschreven en verzegeld zult worden. Over Nieuwjaar in de orthodoxe kerk In de Byzantijnse traditie begint het kerkelijk jaar op 1 september. (in Orthodoxe kerken valt dat meestal op de 14de). Die traditie komt uit het Jodendom, waarin het feest Rosj Hasjana het nieuwjaar is. In Byzantium stelde men om de 15 jaar de militaire belastingen vast. Dat heette “het Indikt”. Op het concilie van Nicea (325) werd het indikt ook het begin van het kerkelijk jaar. In Rusland verplaatste tsaar Peter de Grote het naar 1 (14) september volgens de oude Juliaanse kalender. Lenin verplaatste het tenslotte na de revolutie van 1917 per decreet naar 1 september volgens de nieuwe Gregoriaanse kalender. Het kerkelijk jaar hangt samen met de cycli van de natuur en de landbouw. Rond die tijd haalt men de oogst binnen. Men ruimt alles op en doet reparaties. In Rusland heette die periode traditioneel “babije leto”, tijd van de vrouwen. Het liep van het laatste grote feest, het Ontslapen van de Moeder Gods op 15 augustus, tot 1 september. De vrouwen, die het meeste werk deden, konden dan uitrusten. De mensen gingen bij elkaar zitten en vertelden verhalen en zongen liederen. _____________________
EEN ZOEKTOCHT IN HET GELOOF Diep in het zuiden van Limburg, verscholen tussen de bomen gelegen op een heuvel, vlak aan de N278 en de Duitse grens, tussen de dorpjes Nijswiller en Lemiers, ligt de Benedictijnse Abdij, Sint Benedictusberg. Op de laatste maandag van de maand juli dit jaar stond ik daar met een koffer en met een beetje zwaar gemoed voor een rijzige deur van deze ook uiterlijk strenge Abdij om er vijf dagen te gast te zijn. Waarom stond
ik hier? Wat was mijn drijfveer om hier naar toe te komen? Het antwoord: een verdere zoektocht in het geloof. Na het aanbellen werd de deur geopend en liet de plaatsvervangende gastenmonnik, die tevens als portier dienst deed, mij binnen. Een aardige wat verlegen man leidde mij naar de gesprekskamer voor een inleidend gesprek. Na dit gesprek werd ik begeleid naar de Crypte van de Abdij. We knielden voor het Heiligdom van de Abdij voor een kort uitgesproken gebed. De kamers zijn voormalige monnikencellen die thans als gastenverblijven dienst doen. Hiervan zijn er acht. Op de kamers zijn geen toiletten of douches. Voor de gasten staan er twee toiletten en douches in een nabij gelegen ruimte ter beschikking. De kamers zijn van pure eenvoud. Het houten bed is voorzien van een dun matras, met een hoofdkussen en drie dekens. Met de schone lakens en overtrek moet het bed zelf worden opgemaakt. Er is een algemene kamer voor de gasten die niet alleen dient voor het ontbijt en voor de koffie of thee onderbrekingen, maar dient tevens als recreatieruimte en is voorzien van (meest religieuze) boeken. Maar ook in de kast van de eigen kamer staan enkele boeken. De boeken die bestemd zijn als gids en ondersteuning voor de vieringen liggen op de tafel van de kamer. Het warme middageten en de broodmaaltijd ’s avonds worden gehouden, in het bijzijn van de Abt, Prior en de monniken, in de Refter. Voor de maaltijd wordt er in het Latijn gebeden inclusief het Pater Noster. Tijdens de maaltijden vertelt de sub Prior op monotone wijze verhalen over de geschiedenis van het Christelijke geloof. Tijdens mijn verblijf in de Abdij werd over de geschiedenis van de Abdij te Afflichem in Vlaanderen verhaald ten tijde van de Franse Revolutie. Na de maaltijd wordt deze afgesloten met het voorlezen van enkele Regels, die de Heilige Vader Benedictus de monniken heeft voorgeschreven. Na een dankgebed in het Latijn verlaat men de Refter. Per dag zijn er acht vieringen te beginnen om vijf uur ‘s morgens met de Metten. Hierna om half zeven de Lauden, om kwart voor acht de
Priem. Om half tien is er de Terts gelijk gevolgd door de Eucharistie viering. Om kwart over twaalf ’s middags volgt de Sext en om twee uur de Noon. Om vijf uur de Vespers met als slot van de dag om half negen de Completen. Al deze vieringen zijn in het Latijn. Enkel de lezing uit het Oude Testament en de lezing uit het Evangelie tijdens de Eucharistieviering zijn in het Nederlands. De eerste viering voor mij was de Vespers om vijf uur. Ik ervoer dit als een schok in die zin, dat ik me niet gerealiseerd had, dat dit alles in deze Abdij in het Latijn gedaan werd. Met moeite volgde ik de inhoud van de Psalmen de werden gezongen. Volgens de regels van Sint Benedictus moet in elke week al de 150 Psalmen gezongen worden. Pas na enkele dagen zal blijken dat ik het volgen van de Psalmen een beetje begin “door” te krijgen. Van de gasten wordt verwacht dat ze alle vieringen meedoen in die zin, dat ze aanwezig zijn in de kerk. Tevens wordt van de gasten verwacht dat zij tijdens de vieringen gaan zitten, opstaan en knielen het een en ander volgens de regels en zoals de monniken dit ook zelf doen. De aanwezige gasten waren van diverse afkomst en opvallend was de aanwezigheid van drie Protestantse jongeren, studenten uit Groningen, die kennelijk kennis wilden maken met het Katholieke geloof. Nu, dan werden ze gelijk in de diepten van het Katholieke geloof gestort. Uren hebben we (de RK gasten) met ze gediscussieerd over geloofszaken, met als de hoofdpunten, predestinatie, erfzonde, en de communie, de verandering van brood en wijn in het lichaam en bloed van Christus, dit in vergelijk met het avondmaal. Eigenlijk is de intentie dezelfde, maar het zijn de bekende verschillen tussen Protestanten en Katholieken. Later die week verscheen als gast een Evangelist van de Evangelische Broedergemeenschap uit Heerenveen. Het is toch opvallend de trek van de Protestanten (uit welke richting dan ook) naar de Moederkerk. Want, zo bekenden ze allen, de mystiek van het Katholieke geloof is toch erg aantrekkelijk. Het waren, zeker in het begin, geen gemakkelijke dagen voor me. ‘s Middags ontvluchtte ik de Abdij voor de verpozing in de plaatsen als Vaals of Gulpen. De vele wandelingen rond de Abdij waren een soort
meditatieve bezigheid. De Mantra’s van de Psalmen zette zich in mijn hoofd voort. Er was een vijver met fontein in de tuin van de Abdij, een uitstekende plek voor wat meditatie of gewoon voor het lezen van een boek. Donderdagochtend; die nacht had ik slecht geslapen en voelde me niet zo goed en was heel erg depri. Tijdens het wandelen door de tuin van de Abdij voor de Eucharistieviering werd ineens en geheel onverwachts bij mij het gordijn van mijn “ik” weggetrokken. Alsof HIJ zei: “Kijk eens wie jij bent?” Ik zag de ruïnes van mijn leven, mijn faillissement. Geheel geëmotioneerd ben ik blijven staan, als aan de grond genageld. Hier had ik niet op gerekend. HIJ hield mij de spiegel voor. Op zo’n moment verlang je naar het einde. Toen dacht ik, kom op, vooruit, zo slecht kan ik toch niet zijn? Ik wist nu dat HIJ het was en op mij lette al m’n hele leven lang. Zoiets als: “IK weet wie jij bent! IK ben er hier voor jou”. De verdere dag en de dagen daarna verliepen voor mij een stuk beter. In het latere evaluatie gesprek met de sub Prior, de Gastenpater, heb ik mijn gebeurtenis in de Abdijtuin met hem besproken. Hij zei dat dit soort dingen wel vaker gebeuren en hij vroeg aan mij of ik dat positief ervaren had. Ik vertelde hem dat ik er zeker wel kracht uitgeput had. Wel zei ik hem even later, dat ik het geloof, zoals ik dat in de Psalmen en in de Geschriften onderga, zie als een dagelijks examen, waarvan de uitslag pas later in het hiernamaals zal worden gegeven. “Ach”, zei de pater, “dat zijn de resten van je Protestantse verleden. Je bent veel te streng voor jezelf”. In de kast in de kamer stond een boek met de titel “God zoeken” van een Anglicaanse Engelse schrijfster. In dit boek worden de regels van de Heilige Vader Benedictus uitgelegd en in perspectief gebracht met deze tijd. “Zie de liefde van Jezus Christus in ieder mens. Wat je doet, doe dit alles niet te geforceerd, zodat je niet overspannen of gestrest raakt. De dingen die je doet, accepteer het en mopper niet, doe dat met heel je hart en met liefde en straal die ook uit, naar iedereen.” Dat zijn ook de intenties en de gedachten van Sint Benedictus, zoals deze in de regels voor zijn Monniken zijn neergelegd. Op zaterdagochtend heb ik m’n koffers gepakt, nog even een Eucharistieviering “meegepikt”. Warm gegeten in de Refter, jammer dat ik het eind van het verhaal over Afflichem niet heb gehoord. En geheel bijgetankt in het geloof, opgewekt de bus en de trein ingestapt terug naar Diemen. God zij dank! (Frank van der Zouw) ________________________
KERKMUSEUM IN ST. JACOB GEOPEND Op 20 juni jl. is in Sint Jacob een klein Kerkmuseum geopend. In ons museum kan iedereen — jong en oud — de historische voorwerpen bekijken waarvan sommige objecten vele jaren in kasten en op zolders verborgen zijn gebleven. De steeds wisselende tentoonstelling toont de kerkelijke kunst uit het Rooms Katholieke Sint Jacob en het van oorsprong Rooms Katholieke huis Bernardus. Er zijn tal van prachtige voorwerpen te zien. Bijvoorbeeld: - Een kelk met pateen uit 1866. De kelk is geschonken door Adelaide, gravin Mercy Argenteau-van Brienen, zuster van Jacob van Brienen die het financieel mogelijk gemaakt heeft dat Sint Jacob in 1866 gebouwd kon worden. De kelk is in België gemaakt van verguld zilver. - Een processiekruis uit 1907. Het kruis is geschonken door dhr. Bonnike toen hij in 1907 25 jaar regent was van het Roomsch Catholiek Oude Armen Kantoor. - Een heel bijzonder object, het enige exemplaar in Nederland, is onze ratel met een afbeelding van een schedel en beenderen er op. Veel kerken hebben nog ratels in hun bezit maar deze zijn dan zonder afbeelding. Een ratel werd gebruik van Witte Donderdag tot Pasen in plaats van het luiden van de klokken. Dit exemplaar stamt uit de periode 1850-1900. - Wat we ook op zolder aantroffen is een schilderij. Het is een kopie van het schilderij De Kruisafname van Rubens uit 1612, toen geschilderd voor de kathedraal van Antwerpen. Ons schilderij, een kopie dus, is een olieverf op doek en stamt uit de periode 1750-1825. Het heeft dus een eerbiedwaardige leeftijd. - Een object uit Bernardus is een wel schitterend Kruisbeeld. Het is een verzilverd Kruisbeeld van geelkoper en gemaakt door Thijssen Reith uit Haarlem. Wanneer precies weten we niet maar het moet zo rond 1900 zijn geweest.
- Een ander prachtig object uit Bernardus is een reliëf met de afbeelding van Koning David. Het reliëf is gemaakt van geelkoper en brons. Het is gemaakt in 1919 en het is vroeger onderdeel geweest van het altaar in de kapel. Met de opening van het museum markeren we tevens dat St. Jacob nog het enige RK zorgcentrum is in Amsterdam. Het is een duidelijke identiteit. Ook een identiteit die plaats biedt voor iedereen. Of je arm of rijk bent, of je van de straat komt of gevlucht bent om je vege lijf te redden voor geweld en onderdrukking. Of je een belangrijke functie in de samenleving hebt bekleed of gezorgd hebt voor kinderen of anderen. Of je wieg in Amsterdam heeft gestaan of elders, wellicht aan de andere kant van wereld. Je bent welkom met wie je bent en zoals je bent. Kom gerust eens een kijkje nemen in ons Kerkmuseum. Het is geopend elke dinsdagmiddag van 14.00 uur tot 15.30 uur. Adres: Plantage Middenlaan 52, tram 14 en 9 stoppen voor de deur. De toegang is vrij. _____________________
HET LEERHUIS IN DE STAD Het najaarsprogramma van La Verna –Franciscaans Centrum voor Spirituële Ontwikkeling- in Amsterdam is uit. Met: o.a. Chi Neng Qigong - Meditatie in Beweging, Creatief dagboek schrijven; Mindfulness; Kennis maken met stembevrijding; ontdek je talenten! Zie ook: www.laverna.nl Zaterdag 15 september is er een Open dag, een gelegenheid om te proeven van wat er geboden wordt. Aanvang 14.00 uur. Derkinderenstraat 82, 1062 BJ Amsterdam. Het Ignatiushuis, centrum voor geloofsverdieping, biedt u lezingen, cursussen, weekends en workshops rond tal van onderwerpen. O.a. Ignatiaanse spriritualiteit. Bijbel en, Mystiek en, Psychologie en Spiritualiteit, Kunst en Religie. Zaterdag 8 september: Open Dag. Ignatiushuis, Beulingstraat 11 Amsterdam, tel. 679 82 07. Zie ook: www.ignatiushuis.nl Het Karmelitaans Centrum voor Spiritualiteit vraagt ook onze aandacht. Met o.a. cursussen over: De Kleine prins, zien met het hart, Innerlijke rust, Wegen naar meer harmonie in ons leven, Adem Licht, Yoga en meditatie, Van ieder ding het diep begrip, Het getijdenboek van Rainer Maria Rilke.
Informatie: KCS, Parkstraat 1, 2011 KJ Haarlem, tel. 023 – 527 46 75. Zie ook: www.kcs-haarlem.nl Plein van Siena Plaats voor bezinning, bezieling, beweging in de Dominicaanse traditie. Openingstijden winkel di t/m vr 13-18.00 uur, za 12-17.00 uur. Adres: Rijnstraat 109 hs -1079 HA Amsterdam. Voor najaarsprogramma zie: www.pleinvansiena.nl ______________________
VAN DE VOORZITTER De vakantieperiode zit er voor de meesten weer op. Er is een tijd voor spelen en een tijd voor werken, zoals Prediker ons voorhoudt. We gaan weer aan ’t werk: het komend parochieseizoen kent een vliegende start. Met veel activiteiten en een groot feest rond onze pastor Nico Essen. Jubileumfeest Nico Essen Bestuurlijke bijeenkomsten zijn er in de afgelopen twee maanden niet geweest, maar wel is het jubileumcomité enkele keren bijeen geweest om het feest ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van Nico Essen als pastoraal werker in onze parochie voor te bereiden. Op 1 augustus was de officiële datum van zijn jubileum, midden in de vakantie. Het feest wordt op 30 september gevierd, maar 1 augustus wilden we niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Op zijn wekelijks spreekuur op woensdagmorgen overviel een groepje parochianen hem met koffie, taart en bloemen. Ook Ina, Aafke en mw. Steman waren van de partij. Een leuke opmaat voor het feest op zondag 30 september. Dan wordt er een speciale liturgische viering gehouden, waaraan alle koren hun medewerking verlenen. Na deze viering is er een feestelijk programma. Bij deze editie van Hofnieuws is een uitnodiging gevoegd. Wilt u bij het feestprogramma aanwezig zijn dan wordt u verzocht de bijgevoegde strook in te vullen en retour te zenden.
Mocht u vragen hebben over het feestprogramma dan kunt u contact op nemen met ondergetekende of met een van de andere leden van het comité (Aleide Nypels, Elly Togni, Kees de Haan, Godelieve de Wijs, Bert Hilhorst, Henny Steggerda). In de volgende aflevering van Hofnieuws, die eind september verschijnt, zult u meer lezen over het jubileum van onze pastor. Uit de startblokken Traditiegetrouw, gelijktijdig met de start van het schooljaar, zingt kamerkoor Duodektet de eerste viering na de vakantie op 2 september. Het weekend daarna, op 8 en 9 september doet onze Hofkerk mee aan een andere traditie namelijk Open Monumentenweekend. Deze dagen staan in het teken van “monumentaal groen”. De organisatie wil naast Huize en Park Frankendael ook de Hofkerk met tuin opnemen in het programma. Dat vonden wij natuurlijk een uitstekend idee. Op zondagmiddag 9 september is er bovendien nog een gratis orgelconcert. Let u a.u.b. op onze posters en de algemene publicaties van Open Monumentendag. Uiteraard worden in dit weekend rondleidingen in de kerk en tuin verzorgd. Dit sluit prima aan bij ons initiatief om de kerktuin, wat meer open te stellen voor belangstellenden, zoals in de zomer op vele zaterdagen is gebeurd. Voor enig toezicht in kerk en tuin willen we graag een beroep doen op vrijwilligers die, zoals gebruikelijk bij onze tentoonstellingen, voor ‘herder’ willen spelen. Als zich hiervoor veel herders aanmelden, hoeft ieder ook maar een ”uurtje” aanwezig te zijn. U kunt zich aanmelden bij dhr. Wim Nypels of bij ondergetekende. Kerkopenstelling Al twee seizoenen stellen we op twee zondagmiddagen per maand de kerk open voor bezichtiging en gebed. De belangstelling van toevallige passanten, zondagmiddagwandelaars, is opmerkelijk. Afhankelijk van het weer, varieert dit van een handvol bezoekers tot enkele tientallen per keer. Er is altijd een organist die het orgel bespeelt en er zijn twee mensen aanwezig om eventuele vragen te beantwoorden, foldertjes uit te delen en enig toezicht te houden. Ook hiervoor zouden we graag wat meer vrijwilligers hebben, die belangeloos eens in de zoveel maanden twee uurtjes, op een zondagmiddag, ter beschikking willen stellen. U kunt zich opgeven bij ondergetekende. (tel. 694 1183, of:
[email protected]) Ook hierbij geldt: hoe meer inzet van vrijwilligers, hoe lichter de last.
Mindfulness Op 17 september wordt in de pastoriezaal een introductie gehouden voor een trainingscursus Mindfulness. Docent Roeland Roos zal vanaf maandag 1 oktober (’s morgens en/of ’s avonds) met de trainingen starten. Elders in deze Hofnieuws leest u er meer over. U ziet, er is de komende tijd weer veel te doen in pastorie en kerk: we zijn weer ontwaakt uit de zomerslaap. Ton Broerse ______________________
HOFNIEUWS PER POST Komende maand september ontvangen diegene die Hofnieuws per post ontvangen een vriendelijk verzoek voor een bijdrage in de verzendkosten. Helaas zijn er enkele ontvangers die niets bijdragen, jammer. Laat het ons alstublieft weten als u geen belangstelling meer heeft voor Hofnieuws en anders kunt u gebruik maken van ons gironummer 315 8376 t.n.v. Hofnieuws Diemen. Jan Hilhorst _____________________
MINDFULNESS IN DE PASTORIE VAN DE HOFKERK Wat is Mindfulness? Mindfulness is een begrip uit het boeddhisme en betekent letterlijk vertaald“, “achtzaamheid”. Het is een moderne methode om jezelf gewaar te zijn in het hier en nu. Het is een manier van in het leven staan ontstaan uit wetenschappelijke en boeddhistische inzichten. Je leert op een andere manier naar je eigen gedrag te kijken. En je leert anders omgaan met stress en spanningsvolle situaties.
Oorspronkelijk is het door de Amerikaan Jon Kabat Zinn gebruikt bij patiënten met ernstige pijnen en later ook door enkele psychotherapeuten (Segal, Z.T, Williams, J.M.G. & Teasdale). Intussen wordt de Mindfulness Training nu iets meer dan vijfentwintig jaar gegeven. De resultaten uit diverse wetenschappelijke onderzoeken tonen aan dat Mindfulness effectief blijkt te werken. Roeland Roos, gecertificeerd mindfullnesstrainer vertelt dat met name bij mensen die een druk leven hebben mindfullness goed aanslaat. Een groot deel van de deelnemers aan de training ervaart een blijvende vermindering van zowel lichamelijke als psychische klachten. Mensen met stressklachten zoals piekeren, slapeloosheid, hoge bloeddruk, snel geïrriteerd zijn, lichamelijke onrust en spanningsklachten kunnen veel baat bij deze training hebben. Maar ook mensen met de neiging tot perfectionisme of controle willen houden, die het gevoel hebben het overzicht kwijt te zijn en mensen met psychische klachten zoals angst en paniekklachten, negatief denken, somberheid en depressie hebben er profijt van. Met mindfulness leer je vaardigheden om niet meegesleurd te worden door de alsmaar vooruit denderende trein van planningen, acties, dingen die nooit af komen, twijfels, weerstand, frustraties. Roeland Roos heeft jarenlange didactische ervaring. Hij gaf aandachtstrainingen, heeft ervaring met NLP, RET. Hij beoefende Oosterse gevechtssporten(Martial Arts) en oosterse filosofie waaronder Boeddhisme. Tevens is hij werkzaam als lifecoach. Als je mindfulness gaat beoefenen hoef je geen specifieke interesse te hebben in Boeddhisme. Mindfulness Training In de Hofkerk wordt de traditionele 8-weekse Mindfulnesstraining aangeboden (volgens MBCT/MBSR methode). Dit houdt in: - groepstraining - 8 bijeenkomsten, 2 uur per bijeenkomst - meditatieoefeningen, mindful bewegen - werkboek en oefeningen op digitale geluidsdrager(CD’s, DVD of usbstick) - minstens 30 minuten thuis oefenen - U dient zelf voor een yogamat en/of zitkussen te zorgen of iets waar u lekker op ligt of zit. De trainingen worden op maandag 1 oktober t/m 19 november gegeven.
Er zal een training zijn in de ochtend van 10.00-12.00 uur en een training in de avond van 19.30-21.30 uur. Vanwege de beperkte plek is het noodzakelijk u zo vroeg mogelijk op te geven;
[email protected], of tel. 06 1069 0019 (ook voor meer informatie). Op 17 september is er een introductieworkshop. Dit is een interactieve bijeenkomst van 2 uur. Er zal een presentatie gegeven worden door Roeland Roos over Mindfulness. Tevens wordt een korte documentaire vertoond waarin de grondlegger Jon Kabat Zinn inzicht geeft in mindfulness. Er zal interactief met elkaar enkele geleide meditatieoefeningen gedaan worden. Ook hiervoor dient men zich ruim van tevoren op te geven. De kosten hiervoor zijn € 10,-. ______________________
KLAVERJASSEN De jaarlijkse kaartavond georganiseerd door het Collectanten College, zal dit jaar worden gehouden op vrijdag 16 november 2012 in de koffiebeuk. Aanvang 20.00 uur. Noteert u alvast deze datum in uw agenda, nadere informatie volgt t.z.t. Het Collectanten College ______________________
OIKOCREDIT Oikocredit bestaat ruim 40 jaar. Zij vraagt aandacht in de kerken voor microkrediet en anders omgaan met geld. Hofnieuws bericht hierover. Oikocredit gelooft in de kracht van arme mensen. Al 40 jaar bewijzen zij dat zij in staat zijn zichzelf te ontwikkelen door middel van een kleine lening, een microkrediet. Door het opzetten van een eigen bedrijfje herwinnen arme mensen hun waardigheid en het geloof in eigen kunnen. Zo zorgen zij voor hun eigen inkomen en zo kunt u een structurele bijdrage leveren aan meer gerechtigheid in de wereld. Voor arme mensen met een goed plan is er weer zicht op een toekomst als u via Oikocredit met hen gaat delen.
Oikocredit is in 1975 opgericht vanuit de Wereldraad van Kerken na een oproep van een aantal geëngageerde jongeren om het beleggingsbeleid van kerken meer te baseren op de boodschap van het evangelie. Bovendien deden kerken in ontwikkelingslanden een beroep op de kerken in de rijke landen om hun welvaart te delen. Niet via giften, maar via leningen aan projecten. Het initiatief van een handjevol mensen dat opriep om financiële reserves in te zetten voor ontwikkeling is uitgegroeid tot een coöperatieve organisatie die mensen met en mensen zonder geld overal ter wereld met elkaar verbindt. De missie van Oikocredit Oikocredit stimuleert mensen, kerken en instellingen wereldwijd om hun financiële reserves sociaal-ethisch te beleggen. Met dit geld verschaft Oikocredit krediet aan groepen kansarme mensen in ontwikkelingslanden, die daardoor voor hun eigen inkomen kunnen zorgen. Oikocredit levert zo een structurele bijdrage aan meer gerechtigheid in de wereld. Meer weten? Kijk op www.microkrediet.nl of bel tel. nr. 030 234 10 69. _____________________
PERSONALIA Onze overledenen: Cas Lechner 76 jaar Op 30 april jl. ontving Broeder Thomas Lechner in Malawi een Koninklijke onderscheiding. Bij de uitreiking vertelde de vice-consul mw. Margriet Sacranie over de grote inzet van Cas en Adri Lechner. Hoe jammer was het, dat zij bij deze ceremoniële plechtigheid niet aanwezig konden zijn, zonder hen zou Thomas dit nooit allemaal hebben kunnen doen. Het was de bedoeling dat Cas en Adri naar Malawi zouden gaan, maar de brandstofschaarste verhinderde dat. Het had ook niet meer gekund. Juist in die dagen werd Cas heel ziek. 10 jaar lang had hij gevochten tegen de ziekte van Kahler. Nu voelde hij dat hij de strijd ging verliezen. 3 Juni jl. stierf plotseling zijn broer Thomas. Op zijn begrafenis was Cas in de kerk. Zwaaiend en lachend naar iedereen kwam hij de kerk binnen. ‘Ik ben er, hoor!’ Twee weken later stierf hij. Cas Lechner, hij was die man met die kromme rug, en met in zijn hand een tas met gereedschap, die eerst even kwam kijken wat er aan de hand was, en dan fikste hij het voor je.
Hoe kijk je terug op je leven? 90% zou ik zo weer over doen. ‘Ik heb een goed leven gehad, gelukkig met mijn gezin en met mijn werk. Alleen die ziekte van Bechterew, er zit een vlekje aan je, daar heb je toch last van’. Meer dan gemiddeld had hij zijn deel gehad van medische problemen. Cas en Adri begonnen in de binnenstad, op de Reguliersgracht, maar verhuisden in 1972 naar de Zacharias Jansestraat, waar Adri’s ouders woonden. Zo werden zij parochianen van de Christus Koningkerk. In 1987 kwam ik daar. Pastor MM. Buter roemde de kerk. Klaar voor de toekomst! Een overzichtelijke kerkzaal, een dagkapel, een ontmoetingsruimte en nevenruimten, die verhuurd werden, zodat de kerk zichzelf kon bedruipen. Ideaal! In 1983 was dit enorme werk door een groep vrijwilligers gedaan. Cas noemde mij vele namen, want het ging niet om hem. Maar iedereen weet, dat dit zonder Cas niet gekund had. In 1996 maakte een brand de kerk onbruikbaar. De parochie keerde terug naar de moederkerk, deze kerk, de Martelaren van Gorcum. Cas en Adri waakten over de erfenis van de Christus Koning. Met plezier vertelden zij, dat de godslamp van de Christus Koning nu in Malawi dienst deed. Cas en Adri werden parochianen van de Martelaren en zetten zich ook voor onze parochie enorm in. Nooit deed je op hen vergeefs een beroep. In 1997 reisden ze voor het eerst naar Malawi met zus Dop en zwager Nico. Het was, u gelooft het niet, een aanbieding van Etos. Nico en Cas liepen daar rond en zagen mensen lange, lange omwegen maken te midden van verroeste spoorrailsen en spraken tot elkaar: ‘wat zouden die mensen baat hebben met een brug, hij ligt hier voor het oprapen’. En Cas tekende zijn eerste brug. Een jaar later keerden Cas en Adri terug. Begin van een onvergetelijke tijd. ‘Het komt op je pad, ik had de tijd, was gepensioneerd, nu kon het’. 11 Maal bezochten zij Malawi. Bijna een half miljoen euro werd gegenereerd. Opdat er niets aan de strijkstok zou blijven hangen, werd de Stichting Lechner Malawi opgericht. Twee bruggen werden er gebouwd, waterputten werden geslagen. Het broederhuis werd opgeknapt. Een naaiklas werd opgericht en tot slot zelfs een middelbare school. Cas deed het niet in zijn eentje. Net als ooit bij zijn serviceafdeling koos hij een groep jonge mensen om hem heen, én die het echt wilden, leerde hij het vak. Wat heeft die kleine man, met die kromme rug en met die tas vol gereedschap in zijn hand, niet allemaal voor elkaar gekregen.
Br. Lawrence Sitima schreef Adri namens de broeders in Malawi een brief. Cas Lechner heeft veel voor ons gedaan in Malawi, met name in de buurt van Mzedi, onze gemeenschap alhier. De broeders en inwoners van de dorpen Matuta en Namboya zullen zich Cas herinneren om de twee bruggen die hij voor hen gebouwd heeft: een tussen Matuta en Namboya en een van Matuta naar Glasten. Wij rouwen met U om het verlies van Cas en het gemis van zijn liefde en bezorgdheid voor de armen. Wij zullen Cas en U herinneren voor de steun aan en zorg voor de mensen in Mzedi en naburige dorpen. Moge de Heer die zijn kinderen beloont bij Cas zijn en dat hij van Zijn gezelschap geniet. Moge zijn ziel in vrede rusten. (in vertaling) Ja, waarom doe je dit? vroeg Cas zich af. ‘Ik denk toch uit naastenliefde, en dat heb ik, denk ik, van mijn vader’. Cas was een doe man, een nuchtere vent, over zijn vader, die jong gestorven was, sprak hij zelden, over zijn geloof ook niet, en poespas hoefde van hem niet. Maar opeens sprak hij over de bron van zijn bestaan: naastenliefde: Ge zult uw naaste lief hebben. Dat was zijn geloof meegekregen van zijn vader. Dat zag hij bij zijn broer, en bij de broeders in Malawi. Daar ging het hem om hier in de kerk, daar ging het om in zijn leven: Helpen was je leven. Voor iedereen stond je klaar. Voor ons is het te vroeg, voor jou was het genoeg.
Johanna van Dolen-van der Heijden 96 jaar. Haar zoon Hein vertelde over haar: Ze had een talent om vriendschappen te sluiten en sociale contacten op te zoeken. Met een buitengewoon groot enthousiasme heeft zij jarenlang meegezongen in het rouw- en trouwkoor van de kerk van de Heilige Familie, ze maakte daar deel uit van het bestuur, liep alle recepties en begrafenissen af en is op den duur terecht daarvoor kerkelijk onderscheiden. En hoeveel jaar heeft zij niet haar beste krachten besteed aan het Rode Kruis en de Zonnebloem? Jaarlijks ging ze met de boot Henri Dunant mee om bejaarden in rolstoelen voort te duwen en onderweg van eten en drinken voorzien. Toen ze nog vief ter been was, reisde ze zelfs met de trein als verzorgster mee naar Lourdes om daar de kermisachtige drukte met verbijstering te bekijken. Ook daar werd zij bestuurslid en iedere week weer was het een hele klus voor haar zulke notulen te maken dat iedereen tevreden was. Ze was eigenlijk niet de persoon om thuis te zitten en ging graag de deur uit. Daarom is het zo verbazingwekkend dat zij niet minder dan 66
jaar in hetzelfde huis in de Fahrenheitstraat heeft gewoond - een huis waaraan ze ondanks verschillende inbraken, veel ongemak, ratten zelfs, zeer was gehecht. Samen met een man en vijf kinderen werd in die piepkleine woning met twee slaapkamertjes zo goed en zo kwaad als dat ging geleefd, zonder enige privacy en de gerede kans dat je elkaar in de weg liep. Tot een jaar geleden kende ze een welbesteed leven. Toen sloeg het noodlot toe, het begin van een onvoorstelbare lijdensweg. En als ze dan ondanks alles tegen me zei dat ze niet wilde zeuren en dat het toch wel goed ging, sneed dat door het hart. Maar ze meende het wel en eigenlijk wist ze er nog het beste van te maken: ze was onder de mensen en vooral dat telde.
Annie van Rijn – Bosman 87 jaar Ze kwam uit Coevorden, woonde op een boerderij, maar wilde geen leven als boerin. Ze vertrok naar Amsterdam. Ze trouwde met Harry van Rijn, zij kregen vier dochters. Ze was moeder, waar ze heel goed in was. Toen haar dochters het huis uit waren, zei ze vaak dat ze het leven had van een prinses, omdat ze eigenlijk kon doen en laten wat ze zelf wilde. Toen kwam die dag in augustus, negen jaar geleden, dat ze met een hersenbloeding in het ziekenhuis werd opgenomen. De artsen geloofden niet dat ze de volgende dag nog zou halen. Maar wonder boven wonder krabbelde zij weer overeind. Het was niet makkelijk, alles moest opnieuw worden geleerd. De fysio vertelde dat ze niet meer zou kunnen lopen. Nou dat zouden we nog wel eens zien! Ze moest veel inleveren, maar ze was er weer. We zagen haar weer in de pastorie bij de Linnaeus Soos. Vier dagen in de week kwam het busje voor, dat haar naar het Flevohuis bracht. Als ik iemand daar bezocht, kwam ik haar wel eens tegen. Ik zag hoe ze genoot. Op de laatste dag, dat Annie daar zou zijn, was ik daar ook en ook toen bezocht ik haar. Ik proefde de gezellige sfeer, waar zij zo van genoot, maar Annie zelf was uitgeteld. Dood, doodmoe. Een paar dagen later belde Harrie. Je moet komen. Het gaat hier niet goed. Annie voelde dat zelf ook. Maar ze begon gelijk over Cas, haar achterkleinkind, dat al weer zo leuk begon te reageren. Zo is het leven. De een komt, de ander gaat. Hoe mooi, dat het leven doorgaat. Dat zei ze.
Lies Mous - van Walstijn
82 jaar
Dat ze zo oud zou worden, had ze nooit gedacht. In 1977 moest ze een zware hartoperatie ondergaan. Dan krijg je er 10, misschien wel 15 jaar bij, was haar gezegd. Ze kreeg er 35 jaar bij. In 1954 trouwde ze met Joop Mous, bekend uit de vriendenkring. Zij kregen drie kinderen. Lies leefde voor haar hen, zorgzaam en bezorgd. Het grote verdriet in haar leven was de zo plotselinge dood van haar zoon Henny, 22 december 1990, 35 jaar oud. Onvoorstelbaar, een gezonde vent, zomaar dood. Haar leven stond op zijn kop. Maar ze wilde niemand met haar verdriet belasten. Ze wilde er gewoon voor haar man en voor haar kinderen zijn. Die hebben toch niets aan een huilende moeder? Begin januari 2004 kreeg Joop slecht nieuws. Hij was ongeneeslijk ziek. Een half jaar duurde zijn ziekbed. Met alle liefde werd hij door Lies verzorgd. Na zijn dood kwam Lies terug naar de kerk. De zondagse viering werd een vast punt in haar leven. Ze kwam hier graag, voor de viering, maar ook voor de ontmoeting. Blij was ze met de bloemen, die ze kreeg van de parochie. Meerdere keren kreeg ze die,….’Ik ben een dure voor de kerk’, zei ze. Het laatste jaar was zwaar. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Maar Lies hield altijd goede moed. Ze wilde leven, want ze hield zo van het leven. Ze wilde bij haar kinderen zijn en bij haar kleinkinderen. Toen kwam de dag dat de doctoren niets meer voor haar konden doen. Toen moest ze zich overgeven. Ze besefte, er is een tijd van leven, maar er is ook een tijd van sterven en die tijd is nu voor mij gekomen. Ze was dankbaar dat die tijd haar gegeven was. Tijd om van ieder die haar lief was persoonlijk afscheid te nemen.
Nel Copier- Schep 89 jaar Zij stierf op Moederdag. 60 jaar was zij getrouwd met Ton Copier en woonde 40 jaar op de Archimedesweg. Zij kregen vier kinderen, twee zonen en twee dochters. Zij moest het meemaken dat beide dochters overleden aan kanker. Later moest ze ook haar man verliezen. Vanwege de zwakke gezondheid van haar man, verhuisden zij naar het Flevohuis. Ze werd een trouwe parochiaan van de Gerardus. Met haar rollator kwam ze iedere zondag naar de kerk, totdat haar gezondheid het niet meer toeliet. Nel Copier was een sterke vrouw. Veel kracht vond ze in haar geloof. Ze bleef overeind, ook toen ze zoveel verlies te verduren had. _____________________
