M
T
B
-
V A
K
A
N
T
I
E
Hautes Vosges, Frankrijk Supertrails voor ieder type biker TEKST: LOET SPAANSTRA FOTO’S: ERIK BOSCHMAN
Op zes uur rijden van de Nederlandse zuidgrens ligt La Bresse, een plaatsje in de Hoge Vogezen. De dorpjes zijn tegen de heuvels gedrapeerd, waardoor je als bezoeker eerder het idee krijgt dat je in Oostenrijk bent beland dan in het oosten van Frankrijk. De omgeving is vooral bekend als skigebied, maar voor mountainbikers zijn er ook volop mogelijkheden. BIKE & trekking redacteur Loet Spaanstra ging op onderzoek. Om de mogelijkheden van de regio rondom La Bresse in de Hautes Vosges in kaart te brengen rijden fotograaf Erik Boschman, Sim Wittebrood en ik twee dagen mee met Remy Absalon (jawel, broer van) en Gwen Fouché. Beiden eigenaars
XX BIKE & TREKKING
van Irwego, een organisatie die zich richt op het aanbieden van verschillende zomer- en wintersportactiviteiten, waaronder mountainbikestages. De eerste dag maken we kennis met Remy, drievoudig downhill-kampioen van Frankrijk. Voor de deur van ons hotel hangen we de fietsen in een kunstig gemaakte fietstrailer. Het is werkelijk prachtig weer en met ruim 25 graden zelfs aan de warme kant voor de tijd van het jaar. Het is tenslotte pas mei... Remy brengt ons eerst naar La Croix des Moinats, waar we onze verkenning beginnen met een flinke beklimming. Hoewel hier een relatief gemakkelijke route ligt, neemt Remy ons mee langs in de natuur verborgen singletracks. Als bezoeker zijn zulke kleine paadjes onmogelijk te vinden en dat maakt
een uitstapje met Irwego heel bijzonder. Op hoge snelheid suizen we langs afdalingen die de nodige ervaring vereisen. We merken dat de routes in dit gebied variëren van relatief eenvoudig te berijden karrensporen tot zeer technische singletracks. De eerste dag zien we veel zeer smalle en vooral steile keienpaadjes. Naast een goede stuurmanskunst is het in de afdalingen van belang dat je je gewicht goed naar achteren verplaatst. Een flinke buiteling is anders snel gemaakt! Omdat we niet uitsluitend over uitgezette routes rijden, maar vaak kriskras door bossen en over vlaktes, ontstaat er als vanzelfsprekend met Remy een gesprek over de acceptatie van het mountain-
Wie had dat kunnen denken; op zo’n mooie plek biken in het Pinksterweekend. En op maar zes uurtjes rijden van Nederland. Sim Wittebrood en Loet Spaanstra zijn blij dat ze de autorit naar La Bresse gemaakt hebben.
biken in de Vogezen. In Nederland kennen we immers een soms matige acceptatie van het mountainbiken. Voor Noord-Hollanders zoals Erik Boschman en mijzelf geldt in het bijzonder dat de mogelijkheden om te kunnen mountainbiken beperkt zijn. Volgens Remy geldt dat zeker niet voor de Vogezen. Hier geeft men elkaar de ruimte, ook op niet-officiële mountainbikeroutes. De onderlinge verstandhouding met wandelaars is goed. Routes voor alle niveaus Het Office de Tourisme de La Bresse promoot het mountainbiken. Je kunt bij de Office ook terecht voor het boeken van accommodaties. Naast een Nederlandstalige informatiegids is er bijvoorbeeld
een handige mountainbikeroutekaart waarop alleen al in de directe omgeving van La Bresse vijftien routes staan aangegeven. De routes zijn evenwichtig verdeeld in de moeilijkheidsgradaties van groen naar blauw en rood. Zuidelijker van La Bresse, bij St. Maurice-sur-Moselle, bevindt zich een zwarte route. Daarmee zijn er routes voor iedereen, van beginners en gezinnen met kinderen tot doorgewinterde mountainbikers die op zoek zijn naar nieuwe uitdagingen. Ondertussen maken we kennis met Gwen, die ons met een Renault busje opwacht op een parkeerterrein. En toegegeven, na de zeer pittige tocht die Remy ons voorschotelde, is het fijn om even te
kunnen zitten. Wel met de ramen wijd open, want inmiddels is de 31 graden bereikt. Gwen zorgt voor een lunch, die we smakelijk nuttigen onder de bomen aan Lac de Corbaux, een eivormig meer. Van tijd tot tijd geven flinke windvlagen een welkome verkoeling. Gwen en Remy serveren geheel in Franse stijl een eenvoudige maaltijd met drie gangen. Na de bosbessentaart hijsen we ons weer op de fiets. De keuze tussen een steile singletrack of een brandgang is na deze toch wel overvloedige maaltijd snel gemaakt. Het wordt de brandgang. Omdat het uitzicht op het meer als volgende onderdeel op het programma staat, beginnen we spoedig weer met forse beklimmingen over nauwelijks tot niet
BIKE & TREKKING XX
XX BIKE & TREKKING
Foto links: Wie meent te zien dat de Vogezen wel iets weg hebben van het Duitse Zwarte Woud heeft gelijk. Geologisch zijn beide gebergten aan elkaar verwant. De rivier die je ziet is de Moezel, die honderden kilometers noordelijker in de Rijn uitmondt. Foto onder: Doordat de routes goed gemarkeerd zijn, kan je lekker doortrappen zonder bang te zijn een afslag te missen.
begaanbare paden. Lopend, de fiets vooruitduwend over paden langs een peilloze diepte, komen we boven. Het uitzicht is inderdaad overweldigend. Na nog wat klimmetjes en afdalingen belanden we weer in het busje, dat ons ditmaal naar de La Route de Crêtes vervoert. Slingerend langs haarspeldbochten brengt het busje ons naar een vlakte waar slechts gras groeit. Daarbovenuit steekt een enorme groene bult. De uiteindelijke hoogte is 1156 meter. Van een beklimming in de volle zon zien we af, in plaats daarvan genieten we van het fraaie uitzicht. Direct daarna volgen we opnieuw een - vanaf de weg gezien - onvindbaar en steil paadje naar beneden. Sturend tussen de keien door bedenk ik me dat je, naast profielbanden met flinke noppen, goede remmen nodig hebt in dit gebied. Het voor vertrek controleren van de staat van de remblokjes is zeker geen overbodige handeling. Sim en ik rijden allebei op semi-slicks en dat is voor de Vogezen beslist ontoereikend! Ik kom daar - vermoeid als ik aan het einde van de dag ben - na een stuurfout achter. Ik verlies mijn evenwicht en val naar rechts. Het gebeurt binnen een seconde. Onderarm geschaafd, pijnlijke knie. Naderhand zie ik dat ook mijn fiets de val niet ongeschonden heeft overleefd;
“Sturend tussen de keien door bedenk ik me dat je met semi-slicks in dit gebied niets te zoeken hebt.” - Loet Spaanstra, reisredacteur BIKE & trekking.
de staande en liggende achtervorken zijn ontzet. Gelukkig is het een full suspension en kan ik de onderdelen vervangen. Na het opnieuw afstellen van de derailleur kan ik er gewoon op verder. Zonder noemenswaardige kleerscheuren komen we heelhuids beneden aan. Na een korte rondrit door La Bresse zoeken we ons gastvrije hotel Les Vallées weer op. Biken tussen skiliften De volgende ochtend staan we weer vroeg gereed voor het vervolg. Door het snel veranderende weer in de Vogezen geeft de thermometer nog maar 10 graden aan. Gwen brengt ons ditmaal met het busje naar Hohneck, waar we de dag beginnen met een pittige beklimming op weg naar de top. Eenmaal gearriveerd op een hoogte van 1655 meter zien we aan de overzijde een skigebied liggen. Aan de schaduwkant van de bergen liggen, alhoewel het al mei is, nog sneeuwresten van de afgelopen winter. Wie goed kijkt ziet ook de berggeiten die hier in het wild leven. Deze dag staat meer in het teken van crosscountry. Tijdens de afdaling rijden we over een breed graspad. Het weer op grote hoogte is ronduit fris te noemen en het gras blijft nat. Opnieuw bedenk ik tot mijn spijt dat mijn bandenkeuze niet goed
was. Ik kijk daarom vooral ver vooruit, want ik wil onverwachte manoeuvres - die tot een val kunnen leiden - zo veel mogelijk vermijden. Iets verder rijden we door een bos met bijna onvoorstelbaar prachtige singletracks. Heel gevarieerd, met klimmetjes en afdalingen, scheuren we in een redelijk tempo door een omgeving waar mountainbiken een feest is. Heel bijzonder vinden we de behoorlijk steile afdalingen met krappe haarspeldbochten. Als zo vaak is angst hier een slechte raadgever. Gwen benadrukt het nog maar eens: ‘Je moet tempo maken.’ Gelukkig doet hij ons voor hoe de handelingen elkaar dienen op te volgen. Spontaan is een clinic afdalen in de Vogezen begonnen. Extra verrassend blijkt de kennismaking met het onderscheid tussen haarspeldbochten naar links of naar rechts. Links voelt natuurlijker dan rechts en gaat daardoor gemakkelijker. Het is waar, als ik val, dan is dat ook altijd naar rechts. Met genoegen hebben we flink geoefend op het in de afdaling omzetten van de fiets naar rechts. Naderhand proberen we wanneer de mogelijkheid zich voordoet rechtsom te keren, gewoon als extra oefening. Na deze leerzame ervaring brengt Gwen ons naar restaurant Refuge du Sotré, dat prachtig gelegen is in de bergen. De eigenaars leven hier en ze
BIKE & TREKKING XX
XX BIKE & TREKKING
(advertentie)
Foto linksboven: Wie van spannende singetrails houdt kan in de Vogezen z’n hart ophalen. Het gebied ligt er vól mee!
“Wie mooie singletracks wil rijden hoeft niet helemaal naar de Alpen. Ook de Vogezen liggen er vol mee.”
Foto linksonder: Dat is concentreren geblazen voor de NoordHollanders Spaanstra en Wittebrood! Dit soort spannende paden zijn de heren niet gewend... Foto rechtsonder: Na inspanning volgt ontspanning. Altijd fijn, zéker als je in de Refuge du Sotré smakelijke lokale gerechten voorgeschoteld krijgt.
- Erik Boschman, fotograaf BIKE & trekking
betrekken hun boodschappen zo veel mogelijk van lokale boeren. Het scheelt ze een rit naar beneden. Na een fijne paté met rode bieten en tomaat vooraf zet de kokkin een lokaal ovengerecht op tafel: tofailles. Op een bedje van gras, onder een korst van bladerdeeg, liggen flinke stukken ham. Ze serveert er zuurkoolstamppot bij en een heerlijke rauwkost. Toe krijgen we opnieuw bosbessentaart, daar zijn ze in deze streek gek op. Door de aanwezigheid van een groep berggidsen in opleiding is de sfeer in het restaurant gezellig. Onder het dak hangt aan sisaltouw een echte schlitte, oftewel een houten slede waarop men in vroeger tijden hout vervoerde over een speciale houten glijbaan. Uiteraard begrijpen we na al onze afdalingen vrij snel dat het ondoenlijk is om een zware met hout beladen kar de berg af te krijgen. Oorspronkelijk was het dagelijks leven in de Vogezen waarschijnlijk een hard bestaan. Direct na de maaltijd brengt Gwen ons naar Lac de Blanchemer. Op een deel van dit meer drijft een veenplaat die door de jaren heen almaar dikker wordt door de begroeiing van planten en mos. Om te voorkomen dat de veenplaat wegdrijft, is hij aan de wal verankerd met een kabel. We kunnen er gewoon overheen fietsen. Alleen wanneer je stampt, maak je kans er spontaan doorheen te zakken. De klok tikt de tijd weg en gaandeweg komt ook het einde van dag twee in zicht. Afscheid nemen is moeilijk. Vooral wanneer er een band ontstaan is met de gids en zijn landschap. We voelen ons niet alleen thuis in de Vogezen: we voelen ons welkom geheten door vrijwel alle mensen die we ontmoet hebben. We zijn overtuigd van het feit dat er voor iedere fietsliefhebber iets te halen is in dit gebied, zeker rondom La Bresse. Mountainbiken kun je er op alle niveaus. ‘Misschien tot een volgende keer?’ vraagt Gwen. Op grond van de ervaringen niet eens zo’n slecht idee, vinden we. Bijvoorbeeld om de blauwe route 12 eens te rijden. Met 22 kilometer en 350 hoogtemeters is het voor Sim, Erik en mij een herstelrondje. ‘Hautes Vosges, à bientôt!’
I
N
F
O
www.hautes-vosges.net Op deze site vind je naast algemene info en info over accommodaties ook een routekaart (als pdf) met 31 uitgepijlde bikeroutes. Ook de onderstaande sites bieden informatie: www.mijnfrankrijkgids.nl www.toerisme-lorraine.eu/nl www.tourismevosges.fr
BIKE & TREKKING XX
