NEDERLANDSE VERENIGING VAN SPIRITUALISTEN
HARMONIA Nieuwsbrief afd. Arnhem 1918
90 jaar
2008. opgericht 12 sept.1918 jaargang 11. nr 3 2010 ______________________________________________________________________ Vraag niet de richting aan iemand die hem weet; want dan zul je niets meer hebben te ontdekken. Rabbi Nachman van Bratzlav (1772-1810)
VAN DE REDACTIE Met hartelijke dank aan LEO, HENNY en THEO die ook deze keer weer interessante bijdragen hebben ingezonden! Op de vergadering van 19 april is besloten dat we toch doorgaan met de Nieuwsbrief in de huidige vorm, ook al wordt hij blijkbaar weinig gelezen. De oproep voor kopij blijft daarom van kracht!!!! En dan het grote nieuws: Maarten is voorzitter van HARMONIA geworden, na kort telepathisch overleg met Daarboven ◄ ◄ ◄. Binnen enkele seconden kwam het antwoord: "Ja jongen, doe maar......" Tineke de Ruiter had vorig jaar al aangegeven, dit jaar niet meer beschikbaar te zijn als voorzitter van het hoofdbestuur en vond het na 11 jaar tijd dat een ander het stokje overnam. Vanuit de afdelingen is geen enkele reactie gekomen om deze functie over te nemen. Maarten heeft toen staande de vergadering, aangegeven het voorzitterschap voor één jaar op zich te willen nemen. Dat werd met applaus beantwoord en met alle stemmen van de vergadering bevestigd. We wensen je veel succes, Maarten!
VAN DE BESTUURSTAFEL Het seizoen 2009-2010 zit er alweer bijna op. Dit is al weer de laatste nieuwsbrief voor de vakantie. Gerrie Dimmendaal heeft zich om gezondheidsredenen teruggetrokken uit het bestuur. De eerste vergaderingen met het nieuwe bestuurslid Loes Modderman hebben al weer plaatsgevonden. Het bestuur is dan ook druk bezig geweest met het invullen van de agenda voor het nieuwe seizoen, dat er veelbelovend uit gaat zien. De agenda is nu tot eind dit jaar ingevuld en op een enkele datum in 2011 na klaar. Het is de bedoeling de cursussen meditatie en ontwikkeling weer op te starten. De eerste aanmeldingen voor de beide cursussen zijn al binnengekomen. Dit jaar in september beginnen we deze cursussen, nu ook voor nietleden. Deze niet-leden zijn voor de hele cursus dan wel 10 euro meer kwijt dan de leden. De slotavond zal dit jaar anders zijn dan andere keren en zal door Thilly Ran worden verzorgd. Zorg dat je het niet mist ! In de vakantie is er weer een mogelijkheid een ziekendienst bij Lia en Maarten thuis bij te wonen. De vakantieziekendienst is op 30 juli gepland bij voldoende belangstelling. Laat even weten of je komt, er komt tegen die tijd nog een uitnodigingsmail voor. De vrijdagavonden zijn niet erg druk bezocht door de leden. Daardoor is het helpen bij het inrichten van de zaal ook wat in het slop geraakt. Erika moet dat nu grotendeels alleen doen. Als er mensen zijn die toch van plan zijn om op vrijdagavond te komen en het niet erg vinden om een half uur eerder aanwezig te zijn, dan zou dat vooral voor Erika heel erg fijn zijn. Dus denk daar eens aan als je van plan bent te komen!! En dan: we hebben geen penningmeester! Is er iemand die dat op zich wil nemen voor het komende seizoen? Als je daar voor voelt, geef je op bij het bestuur! Je hoeft het niet alleen te doen, je krijgt hulp.
Het bestuur wenst iedereen een fijne en spirituele vakantie !!!! 1
INTERNET RUBRIEK Deze keer een paar Nederlandse sites van andere godsdiensten: HINDOEISME, met veel informatie en filmpjes http://www.ohmnet.nl/ ZEN BOEDDHISME NEDERLAND http://www.zencentrum.nl/ JODENDOM: http://www.nik.nl/ ISLAM http://www.ontdekislam.nl/
OOK AL DACHT U - ER IS MOMENTEEL NIETS OM ME HEEN, VOELT U HET ONJUIST. Wij zijn er altijd ook om u te inspireren maar ook om u de rust te geven om tot bezinning te komen. Het zijn momenteel de rumoerige tijden die u aan het denken zetten. Het overdenken -- het er naar toe denken. De aanzet tot het begrip te ontvangen, is het idee om te gaan spreken of schrijven. Het zijn de crisis momenten in het leven die u weer alert maken. De omgang met de Grote Natuur. Alles om u heen heeft de Liefdevolle aandacht nodig. De vreugde te schenken, de blijde lach, een traan van geluk of herkenning. Elk moment kunt u opnieuw geconfronteerd worden met een overdonderende inbreng in uw leven. Aanvaard het. Alles hoort bij de voorbereiding van een Groot Gebeuren. Het verlangen in mensen om eindelijk te Zijn op het punt van de ontvangst van het Wereldgebeuren. Sta er voor klaar. U bent aanwezig om de Grote Gebeurtenis te aanschouwen en te verwerken. Het op te slaan in uw mind en uit te werken door er over te spreken. In Ware Woorden zodat het weer kan worden bewaard in het Akasha van uw planeet. Er mag niets verloren gaan – het zal altijd worden opgeslagen en weer gegeven. Ook al is de blauwdruk klaar - u kunt bijsturen om het Liefdevol te ontvangen - en er respect voor te hebben. Als er gefaald mag worden - kan er ook Gerechtigheid Zijn. AANVAARD IN LIEFDE, BE CARE Ontvangen; 1 mei 2010 – zaterdag Henny Perrée
2
HET VROLIJKE KERKHOF Loes Modderman Bron: Fortean Times In Sapânta, een traditioneel dorpje in Roemenië, ligt het enige vrolijke kerkhof van Europa. Toeristen uit de hele wereld zoeken het op, en in deze 'Cimitirul Vesel' , vrolijke begraafplaats, wordt veel geglimlacht. Geen wonder. De jonge man die dit kerkhofje van de grond kreeg was een houtbewerker met een visioen. Ion Stan Patras werd geboren in 1908, en in 1935 zag hij Cimitrul Vesel voor zich, waarbij innerlijke stemmen hem opdroegen kruisen te maken voor het toekomstige kerkhof. Het eerste kruis dat hij maakte was voor een verre verwant, maar gauw volgden er meer. Patras was niet alleen een begaafd houtsnijder, maar ook een getalenteerde volksschilder en dichter. Ieder kruis werd door hem beschilderd en van een tekst voorzien. De nu meer dan 800 kruisen zijn verlucht met schilderingen en volksmotieven, en niet te vergeten teksten die iets zeggen over de bezitter van het graf. Voor zichzelf maakte Patras ook een kruis kort voor hij stierf. Zijn leerling Dumitru Pop zet het werk voort en maakt zo'n 10 tot 15 kruisen per jaar. De dominante kleur is blauw, de kleur van spirituele aspiraties en eeuwig leven. "Niemand is op dit kerkhof bang om te sterven" zei Patras, "omdat men zich hier bewust wordt van leven na de dood." Sommige grafteksten zijn behoorlijk komisch. Zoals deze: "Onder deze zware steen ligt mijn arme schoonmoeder. Als ze nog drie dagen langer had geleefd, dan zou ik hier gelegen hebben, en zij zou mijn grafschrift lezen." Of: "God vergeve de man die mij doodstak toen ik dronken naar huis ging. Dankzij hem kan ik hier nu rustig liggen in de schaduw van het kerkje." en: Vrouw! Er is een plaatsje voor je naast mij. Geniet van iedere minuut van je leven. Maak vooral geen haast, want ik blijf in de andere wereld toch wel op je wachten." Google 'Cimitirul Vesel', en je vindt talloze plaatjes van dit bijzondere kerkhof.
THEE EN KOFFIE Misschien zijn er mensen onder de lezers die wel eens een paranormaal beurs bezoeken. Daar kan men van alles aantreffen, en wie een beetje thuis is in het wereldje kijkt dan ook nergens meer van op, behalve van de lange rijen wachtende voor de toko van de koffiedikkijker. Dat is spectaculair, en daar kan geen glazen bol, auralezer of medium met tarotkaarten tegen concurreren. Zelf heb ik er geen cent voor gegeven en ik weet dus niet welke diepe dingen zo iemand tevoorschijn kan roepen uit een klodder drab. Misschien is er iemand anders die daar iets meer van weet, of het mogelijk zelf heeft geprobeerd.
3
Maar nu vond ik in een oude FATE magazine een handleiding voor het theebladeren lezen. In essentie waarschijnlijk niet veel anders dan het koffiedik. En wat het mooist is: het schijnt niet moeilijk te zijn, en we kunnen het allemaal, zegt de schrijver. Om het geld hoeven we het niet te laten. Goedkoper dan op de paranormaal beurs. Men neme: een wijde theekop, liefst eentje met een witte of lichte binnenkant. Daarin doen we een schepje losse thee, of de inhoud van een theezakje. Daar gieten we water op, en we drinken de thee, rustig, meditatief, tot er nog een klein beetje vocht in het kopje zit, net genoeg om de bladeren in beweging te krijgen. Want nu keren we het kopje om op het schoteltje. De blaadjes lopen langs de kanten en zitten nu overal rondom en op de bodem van de kop geplakt. Dan begint het staren. Met wat fantasie zijn er altijd figuren in de samengeklonterde bladeren te zien. Laat je intuïtie het werk doen. Als regel is het zo dat heden en kort geleden zit in de bladeren aan de rand van het kopje, en hoe dieper, hoe meer de toekomst in het geding is. Dus wie wil weten hoe zijn toekomst eruit ziet moet diep in het kopje kijken. Met de symbolen kan men nog wel eens voor een probleem komen. Als er een trein te zien is, dan denkt men al gauw aan een reis, of mocht er een aantrekkelijke theebladfiguur op de bodem liggen dan weet men: ik zal hem/haar eindelijk tegenkomen. Maar zo eenvoudig ligt het natuurlijk niet. De meeste bladformaties zijn hooguit met veel fantasie ergens mee te associëren. Toch, zeggen deskundigen, krijgt men daar gevoel voor, en wordt het interpreteren steeds makkelijker naarmate men het vaker doet. Helderziendheid kan helpen, maar ook wie stekeblind is moet het door oefening kunnen leren. En in deze tijd waarin theebladeren in alle smaakjes op de plank staan: wat let ons om onze geurige kruidenthee in te zetten voor een prachtige toekomst?
GEURENDE GEESTEN Vorig jaar was ik bij een demonstratie van een Braziliaans schildermedium. Op een gegeven moment liet hij het publiek weten dat er dokters in de zaal waren. Geesten, wel te verstaan. Konden we dat ruiken? Ja. De meesten van ons roken chloroform, hoewel dokters in deze tijd die lucht zelden meer bij zich dragen. Enkelen roken het niet. Ik dacht dat ik wat rook, maar suggestie is ook wat. Hoe dan ook, geuren die paranormale verschijnselen begeleiden zijn een bekend fenomeen. Menig contact met een overledene heeft plaats via de vertrouwde geur van een bepaald merk tabak, een parfum, of een bloem waar de overledene een voorkeur voor had. De geur is de communicatie, want in de meeste gevallen moet de achterblijver het daarmee doen. Maar die specifieke geur is genoeg om de levenden te overtuigen van de aanwezigheid en het voortleven van hun dierbare. In een parapsychologisch tijdschrift lees ik meer over dit soort geuren. Mediums hebben regelmatig gewag gemaakt van de geuren waarmee de geesten zich bekend maakten. Het medium Rev.Stainton Moses (1839-1892) onderscheidde een geur die hij 'spirit geur' noemde, en die volgens de aanwezigen uit zijn hoofd leek te komen. Spookhuizen hebben vaak een herkenbare geur die gekoppeld is aan bepaalde verschijningen of bepaalde vertrekken. Plaatselijk zijn die dan ook bekend als 'de geurende dame' of 'de kamer van de lavendel'. De geuren komen en gaan, ze blijven niet hangen zoals bijvoorbeeld de lucht van sigaretten in een huis waar nooit gerookt wordt. Dieren nemen ze beter waar dan mensen en uit hun gedrag blijkt dat ze de herkomst schijnen te herkennen. Geuren zijn niet altijd prettig om te ruiken, soms kan het ook behoorlijk stinken in de aanwezigheid van geesten. In sommige gevallen kan die onaangename lucht een aanwijzing zijn voor hoe een persoon is overleden, voor't geval iemand daarin is geïnteresseerd. In zo'n geval lijkt de geur bedoeld als een dringende boodschap, of een noodkreet. Hoe die geuren tot stand komen weten we natuurlijk niet, maar omdat de meesten van ons niet helderziend genoeg zijn om onze dierbaren na de dood te zien, is het misschien verstandig om onze neus wijd open te houden.
GEBED HELPT Vader Arnold Damen, een Jesuit en de stichter van de Kerk van de Heilige Familie in Chicago in 1857, heeft voor een mirakel gezorgd. In 1871 brandde Chicago en een groot deel van de stad werd in de as gelegd. Vader Damen was op die dag in New York. Toen hij van de brand hoorde viel hij op de knieën en bad. Hij beloofde dat als God zijn kerk zou sparen, hij voor altijd zou zorgen dat er een lichtje brandde. Zijn gebeden werden beantwoord: de wind draaide vlak voor de vlammen de kerk bereikten. Vader Damen hield zich aan zijn belofte. Zeven lichten, toen kaarsen, nu peertjes, hebben nu al bijna 140 jaar aan een stuk door gebrand. 4
WAAROM HET DENKEN AAN VROEGER Theo Vink John zat op de bank televisie te kijken. Het was saai, en zijn gedachten dwaalden daarom ook snel af naar iets anders. Het was reeds later op de avond. Het was buiten nog warm, en hij had de balkondeur open staan. Ondanks de hoogte waar hij woonde, hoorde hij het geluid van de straat nog. Zelfs de kinderen hoorde hij nog lachen en schreeuwen toen er blijkbaar eentje viel. Dat laatste deed hem opstaan, en daarom liep hij naar het balkon. Op het balkon, wat elf hoog gelegen was, keek hij naar beneden. Er was een kind gevallen, en zelfs op deze hoogte kon hij het bloed zien. Hij had medelijden, en besloot daarom direct naar beneden te gaan. Hij pakte de verbandtrommel, en snelde naar beneden. Nadat hij de lift uitstapte, rende hij naar de plaats waar het kind gevallen was. Daar was de moeder het kind aan het troosten, en hield een zakdoek op de plaats waar het kind bloedde. “Nog even mevrouw,” zei John rustig tegen haar. “Dan zullen we dat wondje even bekijken.” Het laatste zei John met het gezicht naar het kind gericht. Het kind keek naar hem, en het was of ze daar rustig van werd. John maakte de wond schoon, en deed het verbandje om de plaats waar het sterk bloedde, maar zag dat het geen spoed zou vereisen. “Het heeft geen spoed mevrouw,” sprak hij tegen de moeder. “Maar een bezoek aan de dokterspost is wel noodzakelijk. Ik denk dat er een plakhechting op moet.” De moeder keek verwonderd naar John, die de spullen aan het inpakken was. Hij pakte de doos, en draaide zich om, om naar huis te gaan. “Meneer, wacht even,” zei de vrouw. “Mag ik weten waar ik u kan bereiken?” “Ach mevrouwtje,” zei John. “Dat is niet nodig. Ga maar naar de dokterspost, en het komt allemaal goed hoor.” Dat laatste zei hij weer met het gezicht naar het kind gedraaid. Het kind keek hem recht in de ogen. De tranen waren weg, en het kind bleef de ogen van John maar volgen. “Maar mama woont ver weg van de dokterspost,” zei het meisje. “Is niet erg hoor,” zei John daarop. “Een buurvrouw wil jou graag brengen. Zover ik weet heeft zij ook een dochter in jouw leeftijd. Dus weet zij wat het is om anderen te helpen.” Het meisje zei niets, maar John zag in haar ogen dat het klopte. Voor hij opstond, wreef hij het meisje nog even over de wangen. Hij pakte de verbandtrommel, en ging weer richting zijn appartement. John voelde de ogen in zijn rug prikken, keek nog één keer om, en stak zijn hand op. Er waren twee handen die ook opgestoken werden. Daarna bereikte hij de lift, en ging weer naar boven. Boven aangekomen, liep hij de deur in en bleef er met zijn rug tegenaan staan. “Oh Heer,” zei John hardop. “Waarom juist nu…….?” John liep naar de kamer, en bleef bij een foto staan. “Waarom nu Liesbeth, waarom…….” zei John hardop. En hij dacht aan het moment, waarop hij zijn vrouw en dochter verloren was. En dit juist op de dag, waarop hun dochter eenentwintig jaar zou zijn geworden. De tranen zouden zichtbaar geweest zijn voor anderen. Nu waren ze hier alleen voor hem. Hij liep weer naar de bank, ging zitten zonder de televisie aan te zetten. Hij dacht aan Liesbeth, en zag haar beeltenis voor zich. “Welterusten Liesbeth,” zei John alleen maar in zijn gedachten, en hij verzonk in een diepe slaap.
HERREZEN Op 17 augustus 1901 trokken donkere wolken samen boven Hanston, Texas, terwijl een door paarden getrokken lijkkoets in een plechtige processie naar het kerkhof reed. In de lijkkoets, in een metalen kist, lag het lichaam van de 5 jaar oude dochter van Samuel McPreaz, een lokale boer. Toen de lucht betrok zagen de treurende een 'merkwaardig, zacht geel licht' in de lucht. Toen was er een donderslag en een bliksemschicht, die de koets trof, en paarden en koetsier knock-out sloeg. De kist barstte open. Het dode meisje zat rechtop en huilde om haar moeder. "Haar ouders geloven dat de bliksemschicht was gezonden als een wonder, en de mensen uit de omgeving fluisteren erover", meldde de krant Cincinnati Enquirer. "Artsen verklaren dat het meisje in een cataleptische toestand was en dat de schok haar deed ontwaken, maar veel mensen geloven dat ze echt dood was en weer tot leven is gekomen. Het geloof in het mirakel wordt nog versterkt doordat niemand gedood werd of gewond raakte bij de levenbrengende blikseminslag."
5
DUBBEL IN LOURDES Loes Modderman Een paar weken geleden waren we in Lourdes. Een bijzonder oord, dat weet ik nu uit de eerste hand. De zeeën van paraplus en de capuchons en regencapes zaten voor de meesten de belevenis niet in de weg. Je gaat tenslotte ook vanwege de baden en het water. Deze keer kwam het regelrecht uit de hemel. Genezingen heb ik niet gezien. Wel oprechte vroomheid en diepe devotie. Dat vind ik prachtig, ook al deel ik het niet. Overal Weesgegroetjes en onzenvadertjes, in alle mogelijke talen, zelfs in de voor onze oren schwang schwong schwing klanken van het Koreaans of daaromtrent. 20.000 mensen die de ondergrondse kerk in luttele minuten vullen, dankzij de honderden vrijwilligers die de handgrepen van de rolstoelen uit iemands vingers rukken: invaliden opstellen in rijen van honderd. Orde moet er wezen. Wil je toevallig bij je partner blijven dan moet je zo assertief zijn als ik, en zo vastbesloten. Maar dan heb je ook wat. Een mis met 100 heren. Vroeger was eentje met 3 al bijzonder. Een zee van roodgekazuifelde figuren. Duizenden mensen in de processie; het late licht over de Ave, Ave, Ave Maria omhooggestoken lichtjes. Diensten bij de grot waar ze in 1858 verscheen aan dat ongeletterde meidje Bernadette Soubirous, die nu als een heilige wordt vereerd. Dáár is ze geboren. Dáár heeft ze gelopen, dáár heeft ze gewoond. Dáár heeft ze een kruisje geslagen. Daar gaan ze weer, de rijen riksja’s met oudere en jongere gehandicapten, voortgetrokken door zwart rood witte vrijwilligers, veelal van de Orde van Malta. Tegen de heuvels opgetrokken, in slagorde opgesteld. Individualiteit komt er niet aan te pas, je bent gehandicapt of je bent het niet. Twee groepen door noodzaak aan elkaar gebonden met de lijm van geduld en Christelijke naastenliefde. Maria, nu in gips zo'n 10 meter boven de menigte, zwijgt. Wat Bernadette werkelijk heeft gezien zullen we nooit weten. De grot druipt van het water, water dat door de eerbiedige pelgrims met de rozenkrans wordt opgedept en aan de lippen wordt gebracht. Anderen tappen het in grote hoeveelheden aan een van de tientallen kraantjes. Sommigen nemen jerrycans vol mee naar huis, ze komen langs op de kofferband van het vliegveld. Baat het niet, schaden doet het zeker niet. Zo ook met de kaarsen: duizenden worden er gebrand, en sommigen gaan snel uit vanwege de tocht in de metalen kaarsenverblijven. Met de kaarsen de gebeden. Het leed wordt even verlicht door de hoop. Maar sterker dan de werkzaamheid van water of kaarsen of gebed is de magie van de plek die voor velen zo werkelijk is dat ze ieder jaar terugstrompelen en de ongemakken van de reis verdragen. Het vertrouwde weerzien. Begroeten van Maria. Afscheid nemen van Maria, als het na een week weer voorbij is. Tot volgend jaar! De aantrekkingskracht van de plek en de liefde voor de blauwwitte maagd zal hen als God wil het volgend jaar opnieuw leiden naar wat voor velen het brandpunt van dit aardse leven is: Lourdes. Ik heb me als geboren protestant gevoeld als 'antropoloog op Mars' , om met Temple Grandin te spreken. Wat je als kind hebt meegekregen laat zich niet als een oude jas vervangen. Voor mij geen kruisteken en geen Ave Maria. Dat wil gewoon niet. Ik kom niet los van de Bijbelse Maria, het gewone joodse meisje in een simpel kleedje, de evangelische discipelen vissend in het meer van Galilea. Jezus in een eenvoudig gewaad zonder stralenkrans maar met een semitisch uiterlijk. Nergens blauwe ogen te bekennen. De religieuze vieringen van Lourdes zijn een dubbel symbool: exoterisch kerkelijk machtsvertoon en esoterische volksdevotie hand in hand. De prelaat buigt zich over de zieke. De rondbuikige priester kietelt met zijn scapulier de schedel van de man in de rolstoel. Misschien ligt het aan mij dat ik Jezus en Maria niet met kerkgewaden kan verbinden. Misschien gaat het daar ook helemaal niet om. Misschien gaat het alleen om wat iedere deelnemer aan het bedevaartsspel er in zijn hart aan overhoudt.
GROEI (uit Two Worlds) Op een dag vonden de werknemers bij aankomst op hun kantoor een bord bij de ingang: "Gisteren is degene die jullie groei altijd in de weg stond overleden. Je kunt hem je respect betuigen in de gymzaal." Natuurlijk vroeg iedereen zich af wie er overleden was. De firma was niet zo groot en iedereen kende elkaar. Bovendien was men het er met zichzelf en elkaar niet over eens wie zijn groei had belemmerd. Er was dus heel wat onzekerheid toen men zich naar de gymzaal begaf, waar de kist geopend op een verhoging stond. Eerbiedig naderden de werknemers een voor een. Op de bodem van de kist lag een spiegel. Iedereen die er in keek zag alleen zichzelf. Een tekst in de kist zei: "Er is maar één persoon die grenzen kan stellen aan je groei. Die persoon ben jij." 6
EEN STERK MEIDJE Loes Modderman Weer zoiets. Kom ik een artikel tegen uit 1994 over Hillary Flora, een meidje van toen 8 jaar oud. Op de foto een leuk koppie. Maar beschikkend over een gave die de wetten van de zwaartekracht weer eens aan het wankelen brengen. Want, zo lees ik: als Hillary niet wil worden opgetild, dan kan zelfs de sterkste bodybuilder het vergeten. Hillary is, letterlijk, niet uit haar evenwicht te brengen. Wat is er met het meisje aan de hand? Haar talenten werden in 1990 ontdekt tijdens een parapsychologische bijeenkomst in Arizona. Enkele helderzienden ontdekten dat er iets bijzonders aan de hand was met de 5 jarige kleuter. Testen wezen uit dat ze gebruik kon maken, onbewust natuurlijk, van de energie van anderen, en dat dat haar in staat stelde om dingen te doen waar anderen alleen maar met verbazing naar konden kijken. Haar roem verspreidde zich snel, en binnen de kortste keren gaf ze demonstraties in Japan en in Europese landen. Niet alleen met haar 'zwaarte' , maar ook met genezingen had ze succes. In de jaren na haar ontdekking namen haar talenten toe en ontdekte ze steeds nieuwe gaven. Hillary, een pienter en aantrekkelijk kind, werd er niet anders van. Ze komt uit een normaal gezin, maar heeft een oudere broer die op z'n tiende al als geheugenwonder optrad. Het is dus maar wat je gewoon noemt. Gelukkig maar dat ze evenwichtig omging met haar speciale gaven, want als ze wilde kon ze met een uitgestrekte vinger iemand beletten uit z'n stoel op te staan. Goed. dat speelde allemaal z'n 20 jaar geleden. Hillary is nu 25. Natuurlijk wil je dan weten of er iets van haar geworden is, en zo ja, wat. Al te vaak komt het voor dat wonderkinderen in de vergetelheid verdwijnen en er ook op internet niets meer over te vinden is. Maar in het geval van Hillary is dat gelukkig niet zo. Ik heb haar gevonden, en u kunt dat ook: http://www.athenamontessoriacademy.com/pages/hillary-flora Het blijkt dat Hillary is verbonden aan een yoga-school met speciale aandacht voor gezinnen en kinderen. Ze ziet er gelukkig uit. Over haar gaven als kind wordt niet gerept. Wat jammer is, want dat had ik nou net wel willen weten.
FRANCISCUS EN DE POEDEL In de sectie 'mijn bewijs voor leven na de dood' in het Amerikaanse tijdschrift 'FATE' van 1999, vond ik het volgende bijzondere verhaal van een lezer: Onze hond Tess was al een tijd ziek. Op 3 september 1996 rende ze om 6 uur 's middags de achtertuin in, en ging daar liggen. Toen ze niet binnenkwam en ik haar na een tijdje ging zoeken, vond ik haar dood onder de seringenstruik, zoals later bleek op de plek waar ze haar favoriete speeltjes had begraven. Een paar meter verderop begroef ik haar. Kort daarop deed ik boodschappen in het locale winkelcentrum. Een beauty shop deelde een anjer uit aan elke klant. De mijne was roze, en toen ik hem in m'n tas wilde stoppen viel de bloem eraf. Ik besloot die te bewaren en in een glazen kom op het graf van Tess te zetten. Thuis vroeg ik St. Franciscus om zich over ons dierbare hondje te ontfermen en me een teken te geven. Iedere dag doopte ik m'n vinger in de kom, in de hoop dat mijn energie en gebeden zouden helpen. En Franciscus voorzag in een wonder. De bloem overleefde kou en regen en stormen. De kom vroor kapot en ik moest hem enkele malen vervangen, maar de bloem bleef heel. Hoewel hij van roze wit werd, hield hij het 6 maanden uit. In de lente drong mijn dochter erop aan dat ik de kom met de bloem weg zou halen, zodat Tess verder kon. Dat deed ik. Vlak bij onze voordeur staat een rozenstruik, die de laatste jaren nog maar weinig bloemen heeft. Exact een jaar nadat Tess was gestorven stapte ik de deur uit en ontdekte een gigantische rode roos, één enkele rode roos aan de oude struik. De bloem was groter dan m'n uitgestrekte hand. Terwijl ik er met verbazing naar keek hoorde ik luid en duidelijk in m'n hoofd de woorden van St Franciscus en van Tess: "Die is voor jou, Mam."
7
DIVALDO Loes Modderman Al een paar keer eerder heb ik in de Nieuwsbrief wat verteld over het Spiritisme zoals dat in Brazilië bloeit. Ook het medium Divaldo Franco is al eens aan de orde geweest. Jaarlijks komt hij naar Nederland en dan krijg ik een uitnodiging van de NRSP, de Nederlandse Raad voor het Spiritisme. Voor wie geïnteresseerd is: In Harmonia Nederland van deze maand staat een interview met de Braziliaanse Maria Moraes die de NRSP met enkele anderen hier in Nederland draagt. Onze zustervereniging, een loot van dezelfde stam maar met een eigen geschiedenis die ik persoonlijk enorm bewonder. Een paar weken geleden was ik dus bij een lezing van Divaldo Franco in Amsterdam. Divaldo is een nu 83 jarige Braziliaan die in eigen land beroemd is. Meer dan 200 boeken heeft hij op zijn naam staan, 'gepsychografeerd', zoals dat in het Spiritisme heet. Wij zouden tegenwoordig zeggen: 'gechanneld' , of zoals het vroeger heette: geschreven met automatisch schrift. Alle inkomsten van Divaldo's arbeid gaan naar zijn educatief centrum voor kansloze jongeren, 'Mansao do Caminho', waar duizenden kinderen opgroeien en een toekomst krijgen. Het Braziliaanse Spiritisme, gegrondvest op de leer van Allan Kardec (1804-1869) is onlosmakelijk verbonden met daden van menslievendheid, vanuit een praktische visie op het Christendom. Een flink deel van de gezondheidscentra in Brazilië wordt dan ook gedreven door Spiritisten, en mediums, genezers en kunstenaars stellen hun werk in dienst van de zwakkeren in de maatschappij. Divaldo is een onvermoeibaar brenger van de Spiritistische boodschap. Zijn kaarsrechte houding, pikzwarte haar en expressieve wijze van vertellen geven hem een veel jonger voorkomen dan zijn 83 jaar. Ondanks zijn leeftijd reist Divaldo de wereld door om lezingen te geven over Spiritistische, of liever menselijke en ethische onderwerpen. Dat doet hij met veel humor; Divaldo is een makkelijk en geestig spreker. De zaal was vol, voornamelijk met Brazilianen maar een goede tolk maakte de lezing ook voor het handjevol Nederlanders toegankelijk. De lachsalvo's kwamen in twee etappes: eerst de Brazilianen, daar achteraan een zwakke echo van de enkele Nederlanders die het van de vertaling moesten hebben. Het thema was 'Persoonlijke overwinning'. Ter illustratie van zijn betoog vertelde Divaldo een voorval uit zijn eigen ervaring, en dat verhaal is de moeite om hier weer te geven. In Brazilië spreekt het medium soms duizenden mensen toe, vaak in de open lucht. Bij een van die gelegenheden stond er een jongeman van het type kleerkast vlak vooraan, de armen over elkaar en de agressie voelbaar. Divaldo wist dat de man een gewelddadige drugsdealer was met veel macht; iemand om bang voor te zijn. Het medium sprak over mensen die alleen moedig zijn als ze zich gesteund weten door vazallen, maar in werkelijkheid lafaards zijn, kinderen die emotioneel nooit volwassen zijn geworden. De drugsdealer voelde zich aangesproken en kwam na afloop dreigend naar Divaldo: "Had je't over mij?" Divaldo, helderziend, nergens bang voor en gewend aan hete vuren, vertelde de man wat er met hem persoonlijk aan de hand was: "je hebt je vader nooit gekend, je moeder heeft je mishandeld en de deur uitgeschopt, en vrienden heb je nooit gehad. Ik wil je vriend zijn. Maar je moet ophouden wraak te nemen op de wereld door anderen aan drugs te helpen en hun leven te verwoesten." De man was sprakeloos. Een week later was hij terug. "Wat moet ik doen? " vroeg hij. "Uit je huidige leven stappen, alles achterlaten en gewoon gaan werken", zei Divaldo. "Voor een minimum loon, want je kunt niks. Maar je zult wel vrienden hebben." Ongelofelijk maar waar - de man nam de stap, liet al z'n drugspanden en z'n vroegere leven achter zich, werd leerling metselaar in het centrum van Divaldo, werd na verloop van tijd een goede vakman, en is nu lijfwacht voor Divaldo als die op pad gaat in gewelddadige buurten in de steden van Brazilië. Dit verhaal heeft de smaak van een bijbelse parabel. Haast te mooi om waar te zijn, maar toch gebeurd. Voor wie meer wil weten over de activiteiten van de NRSP: http://www.nrsp.nl/ 8
DICHTERS EN HET PARANORMALE (16) LEO WIERING De lezers van onze nieuwsbrieven zal het de afgelopen jaren niet ontgaan zijn dat ik wat heb met dichters en hun gedichten. Komt dat doordat veel dichters 'iets' hebben met het paranormale? Veel dichters zijn hier erg gevoelig voor. Maar dat zal toch niet het enige zijn, dunkt mij. Bij het lezen (of moet ik zeggen 'proeven' ?) gaat het om de poëtische waarde, het moment van ontroering dat een gedicht weet op te roepen. En als het ware daarbovenop komt dan nog het paranormale. Ook dat laatste spreekt mij erg aan. Bij elke gedichtenbundel die ik 'proef' speelt dit in mijn achterhoofd mee. Terwijl ik dit tik heb ik net de laatste gedichten gelezen van Simon Vestdijk (1898 1971) uit zijn "verzamelde gedichten ", een pil van ruim 1500 bladzijden. Toen Simon 16 jaar was (in 1914) schreef hij al gedichten. Zijn officiëel debuut was in 1919 met de publikatie van een reeks sonetten. Meestal dichtte hij bij vlagen en zijn poëzie is, wat genoemd wordt, 'parlando poëzie', pratend, verhalend....Je ziet het gedicht als het ware voor je ogen 'gebeuren'. Vaak heel begrijpelijk. Wie schetst mijn verbazing bij deze nuchtere Fries uit Harlingen twee gedichten aan te treffen, die voor mij zeker een openheid hebben naar het paranormale. Het eerste gedicht, over zijn moeder, is uit 1936, het andere uit 1945 gaat over zijn vader. In beide gedichten komt duidelijk de scepsis naar voren tegenover het paranormale. Zie de regels waarin staat: "Dat kan niet!"; "...altijd bolleboos in het ontkennen" en ook: "En allen beloofden en allen vergaten". En toch zit in beide gedichten de 'ervaring': "er is meer tussen hemel en aarde". Zeker waar het ouders betreft willen velen graag dat de band met hen niet afgesneden wordt bij de dood. De moeder zegt: "de plek...is zoo dat iedereen ons goed kan zien; kom bij me..." Ook duidelijk is wat de vader "daarboven" doet. "De ogen angstig uitziend naar mij". Het zijn geen lange gedichten. Samen 17 regels. Goed te overzien en heel begrijpelijke taal. De wat afwijkende spelling levert geen problemen op. Hieronder de twee gedichten. Oordeel zelf en laat je 'ontroeren'.
MOEDER Mijn moeder, jong gestorven, zag ik op Een bank zitten. Door't visioen gefopt Riep ik nochtans met een brutale stem: "Dat kan niet!" Daarop zij: "Daar heb je hem, De kleine jongen, altijd bolleboos In het ontkennen. Kijk, de plek die ik koos Is zoo dat iedereen ons goed kan zien; Kom bij me of schaam je je voor mij misschien?"
DRIE KLEINE ODEN Groet mijn vader, zoo sprak ik tot ied're doode Die ik de ogen heb gesloten; Groet mijn vader, opdat hij wete hoe eenzaam Zijn zoon is blijven verlangen naar hem. En allen beloofden, en allen vergaten. Sindsdien zie ik zijn gestalte leunen Over het hek dat de hemel sluit, De voorhoofdsaad'ren toornig gezwollen, de oogen angstig uitziend naar mij. Februari 1945 Uit: Verzamelde Gedichten, Polak & van Gennep, Amsterdam/Den Haag 1987
9
HU EN MEER Loes Modderman Bent u op de hoogte van wat er allemaal in Nederland wordt afgebeden, geloofd en beleden? Waarschijnlijk was u ooit, of bent u nog, lid van een kerkgenootschap. Maar naast de katholieke kerk en de vele richtingen van protestanten zijn er ook talloze groepen en groepjes die hun eigen leer belijden en hun eigen rituelen hebben. Die groepen zijn soms veel ouder dan het Spiritualisme en terug te voeren op tradities van lang geleden. Soms ook zijn ze later ontstaan, afgesplitst van de moederbeweging of in het leven geroepen door een figuur die de tijdgeest goed aanvoelde en mensen om zich heen wist te verzamelen. Natuurlijk kennen we de Vrijmetselarij, de Theosofen en Anthroposofen, de Mormonen en de Jehova's Getuigen, al is het alleen maar van naam en een enkele ervaring aan de deur..... We weten (hopelijk) ook dat we ver uit de buurt van de Scientology moeten blijven. Waarschijnlijk hebt u ook wel van de Soefi's en de Rozenkruisers gehoord, en van Christian Science. Maar ik wed dat de meesten van u van sommige groepen nog nooit gehoord hebben. Die dragen soms exotische namen: Bahai'i, Eckankar, Mazdaznan, Amorc. Toch zijn dat organisaties met tien- of honderdduizenden aanhangers op de wereld. Onlangs stuitte ik bij een opruimactie op een dikke map met informatie, brochures en foldertjes van groeperingen die in de 70er jaren hun mooiste tijd beleefden. Benjamin Creme met zijn Maitreya (die in 1983 zou komen maar nog steeds op zich laat wachten), Internationaal Centrum van Driehoeken, Werkgroep Piramide-Energie, Wicca en Arkana, de Witte Loge, Lucis Trust, Splendor Solis, Vimala Thakar, groepen waarvan de meesten niet meer bestaan, maar waar in die tijd menigeen ziel en zaligheid dacht gevonden te hebben. Ik vind die rotsige klim op zoek naar 'het doel' altijd geweldig. Mensen bedenken wat af om zin aan hun leven te geven. Mediteren, astrale reizen, Yoga en mantra's zingen, bidden en kaarsen branden, navelstaren en chakra's openen, allemaal prachtig en soms ook nuttig en effectief. Niets ten nadele van de zoektocht. Genoemde promotiematerialen had ik destijds aangevraagd en verzameld, en met sommige richtingen had ik een goed gesprek dat soms resulteerde in lidmaatschap of een jarenlange band. Anderen bleken al snel niets voor mij. Zelf ben ik er van overtuigd dat zoeken gaat vóór vinden, en dat men moet weten waar men over praat voor men iets afwijst. Intussen is er zo het een en ander bijgekomen aan spirituele zijwegen. Oosterse invloeden hebben ons huis van FengShui voorzien, ons dressoir van Boeddha, onze neus van wierook en onze geneeskunst van Reiki. Met spiritualiteit kunnen we alle kanten op. Dat heeft z'n voor- en nadelen. We kunnen kiezen, maar we zien door de bomen het bos niet meer. De New Age is de Tijd van Inspiratie maar ook de.Periode van de Wildgroei; het is maar hoe we er mee omgaan. Maar even terug naar een groep waar de titel boven dit stukje naar verwijst: Eckankar. Eckankar raakt aan spiritualisme omdat er in hun leer teruggegrepen wordt op het oeroude geloof in de onafhankelijkheid van de Geest van het Lichaam. Eckankar, een wereldorganisatie onder leiding van 'Eck meester' Harold Klemp, verspreidt technieken om astrale reizen te bevorderen en daarmee de mensheid op een hoger plan te brengen. Een aanbevolen techniek is als volgt: stel je een tafereel voor uit je herinnering. Verander dan een detail. Stel je voor dat je opnieuw deel bent van de scène. Op een gegeven moment zul je je dan weer in dat tableau bevinden, zegt de Meester. En anders is het gewoon een mooie oefening in imaginatie. Daarnaast is er 'HU' . Hu is een liefdeslied voor God. Volgens de Nederlandse Eckankar site www.eckankar.nl is het belangrijk om 20 minuten per dag 'Hu' (hjoe) te zingen. Op één toon, beetje vergelijkbaar met 'Aum' . Volgens Eckankar is 'Hu' een van de namen van God, maar uit welke traditie dat komt kon ik niet ontdekken. Klemp schrijft: "Als u gedurende 20 minuten de naam van God met liefde zingt, zullen de touwen en riemen die de ziel vasthouden, los raken. Langzaam, in een tempo dat u kunt begrijpen en accepteren. Als ziel bent u een ballon die zich boven de aarde verheft. Hoe hoger u komt, hoe verder u kunt zien." Maar, zegt Klemp ergens anders: "Hu is niet God, het is een aanspreektitel van het goddelijke en een voertuig dat pendelt tussen god en de mens. Iedereen kan er gebruik van maken. Hu is verweven in de taal van het leven. Het is de wind in de bladeren, vallende regen, vogelgezang, de donderende tornado...het is het woord dat mensen uit alle windstreken kunnen gebruiken om God aan te spreken." Als u wilt kunt u het proberen. Files met duizenden HU zingende mensen zijn te beluisteren of te downloaden op: http://www.eckankar.org/hu.html 10
TWEE REINCARNATIEVERHALEN Bron: Jeffrey Keene, 'Someone Else's Yesterday' en Yonassan Gershom 'Jewish Tales of Reïncarnation' Het reïncarnatieverhaal van Jeffrey Keene, een brandweercommandant uit Connecticult, is in meerdere opzichten opmerkelijk. Keene's verhaal begint in 1991, toen hij met zijn vrouw op vakantie was, op zoek naar antiquiteiten. Ze stopten in Sharpsburg, Maryland, waar de slag van Antietam was geleverd in de Amerikaanse Civil War. Hoewel Keene tot dan toe geen enkele belangstelling had gehad voor die periode, voelde hij zich aangetrokken door het slagveld, waar hij werd besprongen door onbegrijpelijke emoties. In een winkel kocht hij een tijdschrift over de Civil War. Pas meer dan een jaar later begon hij erin te lezen, en werd opnieuw overspoeld door beelden en sensaties. Er stond een foto van generaal John Gordon, de bevelhebber van de strijd. De gelijkenis met Keene's eigen gezicht was meer dan opvallend. ▲ 15 jaar vóór Keene op het spoor werd gezet van generaal Gordon, kreeg hij heftige pijn in zijn kaak, die bleef verergeren. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht, waar men niets afwijkends kon vinden. De pijn verdween tenslotte. Dat gebeurde op 9 september 1977, Keene's 30ste verjaardag. 15 jaar later ontdekte Keene dat Generaal Gordon in z'n gezicht was gewond op 17 september 1862, tijdens de slag van Antietam. Gordon was toen 30 jaar. Keene had drie aangeboren plekken op de huid van zijn gezicht: onder zijn linker oog, op z'n voorhoofd en over de rechter wang; op de plekken waar generaal Gordon gewond was geraakt. Dr.Ian Stevenson heeft dit soort 'birthmarks' uitvoerig onderzocht bij kinderen die zich vorige levens herinneren en veel parallellen vastgesteld tussen geboortelittekens en verwondingen uit een vorig leven, die soms via autopsie rapporten goed zijn gedocumenteerd. Op 9 september had generaal Gordon het bevel gegeven tot de slag van Antietam, waar hij zwaar werd gewond. Op Keene's toekomstige geboortedatum dus. Hun handschrift en schrijfstijl lijkt ook opvallend veel op elkaar (beiden schreven een boek). Keene acht het waarschijnlijk dat de brandweerlieden die nu onder zijn bevel staan incarnaties zijn van de soldaten van weleer. Keene heeft een boek geschreven over zijn ervaringen: 'Someone Else's Yesterday' en geeft nu lezingen over de Amerikaanse Burgeroorlog.
BILLY Billy groeide op in Ohio, waar zijn familie al generaties lang een oude boerderij bezat. De zolder van het huis was dus gevuld met de herinneringen en voorwerpen waar geen prijs meer op werd gesteld, maar die voor een kleine jongen een schatkamer van speelmogelijkheden bood. Op een dag vond Billy een zakje met vreemde tekens erop. In dat zakje zaten leren riemen met zwarte doosjes aan het eind. Hoewel hij geen idee had wat het was, leek het Billy of het zakje op de een of andere manier 'vertrouwd' was, en bij hem hoorde. Hij nam zijn ontdekking mee naar beneden en liet het zijn moeder zien. Die wist niet wat het was, maar raadde Billy aan het zakje mee naar school te nemen en het de onderwijzer te vragen. Maar ook de onderwijzer had geen idee, en evenmin de juffrouw van de bibliotheek. Vele jaren later, toen Billy een cursus kunstgeschiedenis volgde, zag hij het schilderij van Marc Chagall: 'de biddende jood' . Billy herkende in de afbeelding onmiddellijk de leren riemen en de doosjes die hij ooit op zolder had gevonden. Zodra de bel ging rende hij naar de bibliotheek om informatie te zoeken over het joodse gebed. Het mysterieuze zakje bevatte 'tefillin', gebedsriemen, die door orthodoxe joden worden aangelegd tijdens het ochtendgebed. Maar hoe in's hemelsnaam kwam een set joodse gebedsriemen terecht op de zolder van een familie in Ohio die niets met het Jodendom te maken had? Om dat te ontdekken dook Billy in de familiegeschiedenis, en hij vond dat zijn betbetovergrootvader een duitse jood was geweest die rond 1850 naar Amerika was vertrokken. Daar had hij zijn geloof laten versloffen en was met een niet-joodse vrouw getrouwd. Hun kinderen waren in het geloof van de vrouw opgevoed, en zo was het Jodendom uit de herinnering van de familie verdwenen. Billy begon zich in het Jodendom te verdiepen en voelde hoe met de kennis ook de oude 'liefde' ontwaakte, en daarmee een verlangen om orthodox joods te worden. Hij is er vast van overtuigd de reïncarnatie te zijn van zijn joodse voorvader. Billy trouwde met een joodse vrouw, leeft met zijn gezin volgens de oude tradities en woont nu in Jeruzalem. 11
DE PUZZEL VAN LEO! Begin vorig jaar stond er een artikel in de Gelderlander bij gelegenheid van de 100ste geboortedag van Edgar Allen Poe ►, de bekende Amerikaanse schrijver uit de vorige eeuw. (1809-1849). In dat artikel stond meen ik een zinsnede, die de oplossing vormt van deze puzzel. In de twee dikomlijnde vertikale balken van boven naar beneden staat de zin.
DE OMSCHRIJVINGEN 1. Als je je nergens om bekommert laat je het over zijn akker lopen (4,4) 2. Het is een moeilijke opgave als tijdverdrijf (6). 3. Als je goed begint heb je al een goed deel gedaan (5, 4). 4. Mijn hoofd is het niet, want ik kan niet alles onthouden. (7). 5. Zo keurig, je kunt het er doorheen halen (8). 6. Die moet je soms voor je geld kiezen (6) 7. Hij zegt wat al gezegd is en trapt hem zo in. (4,4). 8. Het voertuig van een heks (3,5) 9. Een priester van de oude Kelten (2,6). 10. Als je niet zwemmen kunt zink je zo (8) 11. Dit moet je eerst doen voor je kunt opstaan (6) 12. Sommigen hebben het er achter, anderen werken er mee (9) 13. Wie bij het kaarten dit doet, die blijft (7). 14. Vaak moet je dit doen vóór gebruik (8). 15. Met dit stukje linnen achter iemand te leggen wordt een loopspel gespeeld (7) 16. Deze twee steden zijn niet op dezelfde dag gebouwd (6,2,4) 17. In India noemt men dit oorspronkelijke zonnewiel swastika (10) 18. Een vrouw ontvoeren als spel? (7). 19. Als je er vele van hebt, maken ze het werk licht (_) 20. Puntig grafmonument voor de farao (8) 21. Beneden zit een paar erboven (9) 22. Als niemand weet waar hij is, is ie er mee (3,2,6) 23. Er zijn er die het in de wijn doen (5) 24. Een zwarte zit er wel in elke familie (6) 25. Wie het zo heeft laat het zo hangen (5) 26. Hemelse wezens en helpers van mensen (7). 27. Het is een schim of spook (5) 28. Een vervoersmiddel of toch een proberen? (5) 29. Een middel tot geestelijk contact (6) 30. Tussen deze stad en Keulen loopt de weg naar Rome (5) 31. Als deze het hoogst is, is de redding nabij (4) 32. Om er uit te komen moet je hem doorhakken(5) 33. Jantje zag ze al hangen (7) 34. Dit is het en het doet de deur dicht (5) 35. Kunstmatige slaap (7) 36. Pas op, je kunt er een uit de pan krijgen (4) 37. Ieder heeft dit buiklitteken (5) 38. Door de gelegenheid maak je hem (4) 39. De Trojanen haalden hem binnen de stad (5) 40. Dan pas leert men zijn echte vrienden kennen (2,4) 41. Dat slaat dood (5) 42. Dit is alleen zijn geheim (4). SUCCES! Oplossing puzzel Nieuwsbrief van april: De uitspraak van Keimpe Zwart is: "Alleen het negatieve doet je het positieve ervaren." Omschrijvingen: 1. Zand, 2. Ellebogen, 3. Glazen, 4. Wespennest, 5. Een kwartje, 6. Hond in de pot, 7. School, 8. Letter, 9. Boter, 10, Einde, 11. Leeuw, 12. Zagen, 13. Vlag, 14. Ketel, 15. Uitersten, 16. Gedonder, 17. Dove, 18. Speld, 19. Gods water, 20. Doodlopers, 21. Eieren, 22. Poten, 23. Gajes, 24. Hek, 25. Nood, 26. Sik, 27.Huid, 28. De toon, 29. Smid, 30. Kleren, 31. Wolven, 32. Veeg, 33. Wolven, 34. Smart, 35. Onzin
BARBEL BENGTSSON leverde de goede oplossing in!!! Gefeliciteerd!!! 12
ZIEKEN Via deze weg vragen wij uw liefdevolle aandacht voor de langdurig zieken van onze vereniging: Leo en Coby Wiering ,Adrie Rook, An Tempel, Brigitta Horn. Met bijzondere aandacht voor Leo Wiering Wij wensen hen en hun familie sterkte, licht, liefde, kracht en de warmte van ons allen.
********************************************************************************************************************
AGENDA
11 juni
Ziekendienst
18 juni
Openbare avond door José Gosschalk met helderziende
waarnemingen 25 juni
Slotavond door Thilly Ran
30 juli
Ziekendienst bij Maarten en Lia thuis: graag van te voren opgeven!!!
3 september
Ziekendienst - opening van het seizoen, na de pauze meditatie.
10 september
Openbare avond door Yvonne van Heel, boomkaarten met zielsbeschrijving
17 september
Ziekendienst
24 september
Openbare avond door Kitty Woud. Na de pauze zandlezen.
!! Tot nu toe zijn er te weinig aanmeldingen voor de cursussen. Inschrijf formulieren op de avonden en via de Harmonia Site inleveren bij het secretariaat: Mariaweg 4 6861 DS Oosterbeek of op de avonden. Mochten ze toch doorgaan, dan komen de data in de NB van augustus.
FOTOSPEL En dan tenslotte ons fotospel: wie weet welke deur van welk gebouw er op deze foto staat en waar het zich bevindt? Lever je oplossingen in voor de NB van augustus. Je kunt er de hele vakantie over denken!
13
