SUPERRALLY 2005 Ondanks het feit dat er dit jaar een heel leuk ledenweekend in Panhoven gepland stond met de Pinksterdagen, er toch voor gekozen naar de Superrally in Paliano, Italië te gaan. Met het idee van “it’s a dirty job, but someone has got to do it” had René, ook bestuurslid hier ook wel oren naar. Samen met broer Bert en Adje dinsdagochtend 10 mei op pad gegaan na een gedegen voorbereiding. Had de muziek van de Ramones (Hé ho, let’s go) van de best wel vermoeiende Rally Noord-Ierland van de week tevoren nog tussen de oren zitten, toen ik iets over zevenen met een op het laatste moment geregelde nieuwe spanningsregelaar de motor startte en samen met broer Bert naar IJsselstein reed om Ad op te halen. Tja als je zo dicht bij de snelwegen richting het Oosten of Zuiden woont ben je vaak de pineut als verzamelplaats. De koffie stond klaar en was uitmuntend, Tinie bedankt, en René had 4 routes uitgestippeld richting de Rally. We waren uitgerust, motoren nagekeken en vol goede moed dus maar gekozen voor de langste route, achterlangs om het zo maar uit te drukken, richting ZuidFrankrijk. De eerste dag verliep uitstekend, met z’n vieren zijn er natuurlijk goede afspraken te maken over stopstrategie en René die we hadden gebombardeerd tot roadcaptain hield er goed de gang in. Iets te veel gang bleek paar weken later toen er een snelheidsovertreding in de Franse taal in de brievenbus viel bij 2 van ons die aan de rechterkant reden, begaan in de buurt van Liège/Luik. Na de Ardennen en Luxemburg toch vrij gauw van de grote weg af via Metz, Nancy en Besanςon door de Vogezen richting de Jura. René wist niet van ophouden maar na voorzichtig aandringen van de achterhoede na een dikke 800 km gingen we toch een hotelletje zoeken in een leuk dorpje in dat mooie gebied. Zo belandden we in Champagnole waar dat na enkele pogingen lukte. Het Frans praten wende wonder boven wonder al weer snel en de motoren konden we op een overdekt binnenplaatsje zetten. Met z’n vieren op één kamer, we roken allemaal nog fris dus durfden dat nog aan, met ontbijtje voor rond de 50 euro totaal. Lekker schrapen, dus eurootjes over om goed bier te drinken. Na een restaurantje te hebben uitgezocht, het thuisfront te hebben gebeld en gesms’t, lieten we ons het eten en drinken goed smaken. Al waren we wel wat vermoeid; de eerste rijdag moet je altijd proberen zoveel mogelijk kilometers te maken, hadden we toch nog wel zin om nog ergens een biertje te drinken…, maar niet te lang want de dag erna wilden we weer een goede dag maken. Vragen in het dorp waar dat kon, er was een oploopje in een winkel, maar dat feestje bleek niet voor ons bestemd. Ze vertelden ons wel dat bij de toren in het dorp, óók de Big Ben genaamd een pizzeria zat met dezelfde naam die ook als café door ging. Daar waren we natuurlijk in eerste instantie ingetuind, dus daar nu toch maar heen. Aan de buitenkant zag het gebouw er al druk uit met allemaal bordjes etc, maar binnen was het helemaal erg, met platen, posters, foto’s (ook veel van motoren en HD), prullaria en snuisterijen. Er was geen leeg plekje meer aan de muur. Er hing een treinrails aan het plafond, maar de trein reed (nu nog) niet. Of we hier ook bier konden krijgen, já dat kon. We werden naar een tafeltje gedirigeerd door een verdacht annorexia-achtige slanke dame, dat het niet mooi meer was zeg maar en voor het bier werd gezorgd. Na wat geprobeer wat zaken van de dag door te nemen en ondertussen wat van het bier nippend ging de omgeving nu wel echt alle aandacht van ons vergen. Er was een apart ogend vrouwtje die wij van travestie en ombouwpraktijken verdachten met een zeer apart lachje (hè, hè,
hè) die even wegging, terug kwam met een koffertje en bij ons ging proberen wat spulletjes als aanstekers etc. te verkopen. Dat hadden wij weer dachten we net, want dat is normaal wel eens vervelend maar nu eigenlijk niet. Want ze begon met de erotisch getinte aanstekers, maar ze had nog een koffer. Daar kwam wat kleding, T-shirts en sweaters uit. Maar wat zat er onderin……, een negligéetje. Wij gaven aan dat dit eigenlijk wel aangetrokken moest worden, met lichaamstaal werd haar al duidelijk dat dit niet door haar moest gebeuren. Maar er was een hele vrolijke niet lelijke jonge dame binnen van iets van 19 lentes die er wèl voor in was. Zij ging even naar een kamertje achter, dat was ook een gedeelte van het restaurant en kwam stralend terug met het doorschijnende jurkje. Ze (en wij!) vonden het allemaal fantastisch en van het een kwam het ander en even later stond ze boven op de tafel bewegend op de muziek. Het was nog net geen striptease, leek er wel veel op en het is dat wij van die nette jongens zijn, maar anders had ze dat misschien ook nog wel gedaan. Ondertussen was het biertempo, (we gingen voor ééntje voor het slapen) vermeervoudigd, niet aan te slepen zeg maar en de sfeer zat er goed in. Eerst wat opmerkingen over en weer en even later werd er flink wat gemingled met de andere Franse stamgasten en moesten ons zelfs bij hen aan tafel vervoegen. Het taalprobleem loste zich vanzelf op, ik wat Frans, de Fransozen wat Engels en wij ook en de barman, echtgenoot van de schrale dame van het begin, die flink bereisd was en een motorverleden had kon ook wat Nederlands. Hij zette zelfs wat Nederlandstalige muziek op van Het Goede Doel. Toen het wat later werd kregen we ook drankjes van het huis en foto’s etc. van wat daar in het verleden gebeurd was met motordagen. Na ook nog een paar borrels, waarbij René ook al wat benauwd begon te kijken turend naar de klok en een groepsfoto en afscheid nemen werd het tijd om het hotel op te zoeken. Het was inmiddels al tegen 4 uur dus van onze goede bedoelingen was weinig terecht gekomen. Maar ja, als je het ergens naar de zin hebt moet je er op dat moment van genieten.
De volgende dag níet zo fris en vroeg vertrokken voor een mooie rit. De weg die we volgden leidde ons een klein stukje Zwitserland door naar Genève. Even later reden we weer Frankrijk en eigenlijk zo de Franse Alpen in. Via Annecy en Chambéry naar Grenoble. Lekker slingeren en genieten van de omgeving met toen nog goed weer. Het zag er naar uit dat we goed bezig waren de Middelandse zee de tweede dag al te halen en zo aan onze 3-dagen strategie (donderdag op SR aankomen) te voldoen. Maar het weer veranderde, we waren net voorbij Gap en zagen de bui al hangen. Stopten bij een tankstation wat niet meer in gebruik was om de regenpakken aan te trekken. Toen begon het zo te hozen dat we de bui maar even afwachtten. Toen het niet zo
hard meer regende zijn we weer gaan rijden, maar toen begonnen de problemen. Bert z´n motor begon te pruttelen en sloeg op gegeven moment af. De bekende (in Zweden ook al) watervrees van Bert z´n motor, die eigenprutsmotoren ook altijd, achterstallig onderhoud. Bij een benzinestation gestopt en het plan werd opgevat lucifers te kopen om met de doosjes de bougiekapjes af te schermen. Toen bleek dat ook de massakabel op de accu was gebroken. Wat geprutst en de truc uit de brommertijd bleek te werken. Het was inmiddels al half zeven en nog steeds slecht weer en waren bij een grotere stad, Digne-les-Bains (dit jaar ook etappeplaats in de Tour de France) dus maar besloten een hotel te zoeken. Die was gauw gevonden en de zeer gastvrije mensen van Hotel de Provence boden aan ons natte goed zelfs in het washok te drogen te hangen. ´s Avonds Chinees gegeten in de stad en het die avond maar niet meer zo laat gemaakt. De volgende dag gelukkig weer mooi weer en we hadden waarschijnlijk het mooiste stuk van de tocht voor de boeg, over de Route Napoleon, de N85, naar Cannes. Dat was nog een stuk van 150 km met schitterende uitzichten waarbij we telkens zin hadden om even te stoppen, maar niet doen natuurlijk op één keer na. Hebben nog wel net nadat we de bergen zo´n beetje uitreden een klein tankstation/autogarage gevonden wat we een mooie plek vonden om Bert z´n motor te repareren. De monteurs keken wel vreemd op toen gevraagd werd of we de slijptol konden lenen en dat daarmee even later zomaar in een Harley werd geslepen. Dit was dus om het zo te maken dat de reserve massakabel, ja die was mee, zou passen. Het klusje was zo gepiept en zo reden we even later de voorstad van het mondaine Cannes, Grasse in, met terrassen vol met mooi spul, die we weer hoofdschuddend voorbij reden, want René bleef gas houden. In Cannes was het filmfestival net begonnen, mensen bij de hotels om beroemdheden te spotten, limousines, de haven lag vol met mooie `jachtjes´ en op de boulevard lagen de rode lopers over de weg met security erbij om de celebrity´s te begeleiden over de weg van het hotel naar het restaurant aan het strand. Ja en dan fietsen er 4 van die boeren in het zwart op een Harley tussendoor, dat viel gelukkig niet op. Daar de motoren aan het strand geparkeerd om wat rond te kijken, te eten en wat kleding uit te trekken. Het was prachtig weer en er was genoeg te zien. Het was rond half twee dat we weer verder gingen. Hadden het plan opgevat die dag zoveel mogelijk gewoon de kust te volgen en dan vanzelf van de Cote d´Azur in Italië aan de Rivièra te belanden. De leuke plaatsjes volgden elkaar in hoog tempo op. Van Nice naar Monaco waar het een week was voor de Grand Prix. Het was daar erg druk, konden onze motoren wel even vlakbij de start neerzetten, dat werd even gedoogd en wat foto´s nemen. San Remo,
Genua, af en toe ook maar een stukje Autostrada anders schoot het helemaal niet op, want de kust ligt ook nog aan de voet van de Alpen, dus soms leek het wel dat om 1 bocht vooruit te komen je er weer 2 terug moest. Tot de schemering doorgereden en vonden nog een hotel in Chiávari. Onze strategie was inmiddels 4dagen geworden en die moest ons dan maar vrijdag op de rally brengen. Het hotel was eigenlijk een Chinees restaurant, Xing Xing genaamd, met ook kamers, niet duur dus. We konden wel de motoren achter een hek met slot neerzetten dus dat was ook gunstig. Hadden de avond tevoren Chinees gegeten dus vonden het een goed idee in de stad maar wat op te zoeken. Daar vonden we een goed restaurant met een kok die alles uitlegde en hadden gezelschap van een stel uit Canada die ook op de motor toerden door Europa. Vlakbij was ook een gezellig biertentje dus alles weer voor elkaar. Toen we weer terug bij ons hotel aankwamen, klonk er vanachter een pilaar een zwoele stem; `Ich liebe dich´. En even later kwam er nog een dame aan, ons hotel bleek in de plaatselijke tippelzone te staan, hij was ook al zo goedkoop. Na de dames bedankt te hebben voor hun diensten, namen we binnen nog een biertje, waar er nog één zat. De volgende dag, vrijdag, weer een stukje Autostrada en wat binnendoor tot Pisa. Dat is dus echt een gigantische toeristische trekpleister want het stikte er van de mensen, bussen vol met schoolreisjes etc. Mensen die schuin staan om de toren tegen te houden met z´n tienen achter elkaar voor een foto. Niet allen de toren zelf maar ook de andere gebouwen zijn het bezoeken waard. Je moet alleen wel tegen horlogeverkopers kunnen. Ja, je zou het bijna vergeten, het doel was de Superrally in Paliano, wat we toch nog die dag wilden halen, dus we moesten nu toch echt serieus een poging wagen. Het was nog zeker 400 km, Rome nog langs en als je je tentje nog met licht op wil zetten, dus we moesten ons haasten. Van Pisa naar Grosseto op de E80 en verder naar Rome. 80 km voor Rome werd de weg ook weer Autostrada dus toen konden we opschieten. Ja en toen kwamen we op de rondweg van de verkeerde kant en volgens mij námen we hem ook nog van de verkeerde kant en toen stonden we dus vast in de avondspits. Met verhitte motoren en berijders word je dat gauw zat. En als het weer reed moest je goed denken aan de Italiaanse medeweggebruikers want die denken dus niet aan jou. Links en rechts overal kwamen de scooters en motoren vandaan en ze gebruikten iedere centimeter asfalt, dus ook naast de witte doorgetrokken streep en ook hun ellebogen en schouders. Het is dus ook geen wonder dat Rossi, de wereldkampioen Moto GP hier vandaan komt. Op een gegeven moment toch bij de juiste afrit aangekomen bij Colleferro en nog
5 km binnendoor gereden naar Palino. Daar kwamen we dus toch nog in het schemerdonker aan. Betaald bij de poort wat bij een enkeling weer niet zonder problemen ging en een stuk het terrein opgereden. We werden naar het verre veld geleid, verlichting was er in ieder geval ruim voldoende en ruimte ook. Eén nadeel het veld was een dag tevoren nog gemaaid en bijgetrokken bij het terrein dus je moest uitkijken dat je geen hooi meenam, zeker Bert met z´n open belt. ´s Avonds was het toch wel uit te houden met bekenden die we tegen kwamen, vooral van HDCN toen, ladies rock bands, striptease van hoge kwaliteit en het goede weer. Het koelde alleen wel snel af, dus sweaters waren gauw gekocht. Het bonnensysteem voor het eten was ook erg wennen want de SR-dollars moesten weer omgewisseld voor etensbonnen bij een ander loket, gelukkig legde Aarle-Rixtel ons uit hoe het werkte. Eten was vooral pasta, maar viel al met al toch niet tegen voor zo´n happening. De volgende dag stond de presidentsmeeting op het programma, daar moesten René en ik naar toe. Van te voren nog niet al te fit ontbeten, ontbijt was wat karig, maar dat hadden we in ons eerste hotel in Italië ook al gemerkt. Toen moesten de etenswaren ook uit alle hoeken en kasten vandaan komen, ze zijn gewoon niet gewend te ontbijten. Een koekje bij de koffie, dat is het meestal. Van de vergadering staat me nog één ding duidelijk bij en dat is dat Pelle het de beste SR ooit…..in Italië vond. Er werd ook nog een terecht compliment gemaakt voor de locatie en de verzorging van het terrein, want de eerder genoemde verlichting (je kon in je tent ´s avonds een boek lezen), de dixies (met automatisch lopende band spoelmechanisme) en de voorziening met stoelen en tafels was perfect. Alleen af en toe ver lopen, stof happen en er werd niet veel actief georganiseerd. Denk dat de organisatie had gedacht dat Rome en andere interessante plaatsen die in de buurt liggen overdag zoveel bezoekers zouden trekken dat iets organiseren toch geen nut zou hebben. Wij hadden in ieder geval niet zoveel zin meer na onze avonturen op de rondweg, van anderen hoorden we weer dat het van die kant af weer meeviel. Na de vergadering stond er voldoende eten klaar dus we konden goed bijeten voor weinig. De vergadering was in het `museum´ en de biertap was ook aangesloten. Het was ook best gezellig met de Nederlandse clubs. Tegen een uur of 1 toen een deel al weg was kwam ook het personeel om (de restanten op) te eten. Die keken maar wat geïnteresseerd naar ons bierdrinken en ons inmiddels eigen getap en begonnen mee te doen. Ja toen was het vat leeg, hebben we die maar zelf gewisseld voor het reservevat en weer doorgetapt. Hier konden we toch niet mee door blijven gaan dus met een groepje een gezellig plekje bij het tentje tegenover de ingang aan de doorgaande weg opgezocht. Las van klachten van mensen in blad van HDCN dat je niet dichtbij de Superrally goed kon eten, maar tegenover de poort zat gewoon een goed restaurant, ogen in de zak gehad zeker. Daar bij de ingang werd het super gezellig omdat al het verkeer werd gedwongen langzaam te rijden om dat motoren burn-outs moesten maken en de dames in de auto´s bejoeld moesten worden. ´s Avonds stond zomaar de Tony Martin band op het programma, dacht al wat hoor ik veel bekende nummers, maar die heeft dus één CD bij Black Sabbath ingezongen na de RJ Dio periode en even later een goede Jimmy Hendrix coverband. Voor en na de bandoptredens werd nauwelijks muziek gedraaid, dat was ook niet helemaal zoals we het zouden willen. Zondag was, zo blijkt ieder jaar steeds meer voor velen de oprot-dag wat eigenlijk jammer is, zeker als je vrijdag pas aankomt. Overdag was er weinig te doen, al was de markt wel leuk en groot en hebben later een wandeling in een park vlakbij gemaakt. Het was schitterend weer en
komen we terug om bier te drinken wordt er zowaar wat georganiseerd. De Red Bull tent organiseerde een stuntshow met een mountainbiker begeleid door hummer met luidsprekers. Hij fietste en reed wat op z´n voor- en achterwiel en sprong wat op de hummer en het bonnenhokje. Toen werd er een meisje uit de Red Bull-tent getrokken, ze moest op de grond gaan liggen en hij zou er overheen springen etc. Inmiddels stond er toch al een paar honderd man omheen. Maar ze stond op en ze durfde niet meer. De persoon die het optreden aan elkaar praatte kwam onze kant op, Bert was bier gaan halen, René zat op de WC, Ad deed een stap terug en ja hoor, de penningmeester werd meegesleurd om de slachtofferrol op zich te nemen. Nu is het zo dat ik één ding echt goed kan en dat is stil op m´n rug liggen en dat is nu precies de vaardigheid die je voor deze circusact nodig had. Na wat kunstjes kon ik weer opstaan en nam onder luid gejuich m´n plaatsje in het publiek weer in. De beloofde gratis Red Bull consumptie weer vergeten op te halen. Die middag hebben we in de reparatieshop ook nog de technische problemen van een motor van de Petten club bekeken. Die hadden al een hoop pech gehad en die bleek achteraf gezien nog lang niet over. Op de zondag waren er relatief nog veel Nederlanders over dus ´s avonds was het best gezellig. Er was ook nog een leuke Engelse band Eddie&The Hotrods die fanatiek speelden en René toch zo charmeerden dat ze van hem over 2 jaar ook wel in Nederland mogen komen. Maandagochtend niet al te vroeg vertrokken na eerst ontbeten te hebben bij het goed voorziene tankstation vlakbij de rally. Daarna een voortvarende tocht ondernomen om via Milaan te eindigen bij het meer van Como in Torno. Het was inmiddels gaan regenen en hadden inmiddels medelijden met de mensen van Petten die daar vlakbij een camping wilden nemen, dat bleken ze dus later toch ook niet gedaan te hebben. Omdat het slecht weer was zochten we ook echt een goed hotel uit om te overnachten. Deze stond pal aan het meer en vanuit het restaurant keek je zo over het water heen. De naam hebben we daar omgedoopt tot Coma-meer want we hebben ´s avonds allemáál als een os geslapen. ´s Ochtends was het weer beter, wat foto´s geschoten en weer op pad. De route voerde die dag door Zwitserland via Luzern en Basel naar Mulhouse. Bij de grens werden we als halve criminelen apart gezet omdat we een vignet moesten kopen. Daarna werden we dan wel weer vriendelijk geholpen door 2 dames en kregen weer een Zwitserse munt terug zodat we René konden verplichten nu wel te stoppen om ergens wat te gaan eten en drinken. We hadden in principe de tijd, de totale route was op papier 1700 km dus we hebben ook wat wegen binnendoor gepakt. In Thann achter Mulhouse hebben we op tijd een leuk hotelletje gepakt. Daar was ook een blokhut die gedeeltelijk ontruimd werd zodat wij onze motoren er in konden zetten. De Franse keuken is zoals bekend niet verkeerd en we lieten ons het eten en bier goed smaken. Alles perfect, ze hadden alleen een papegaai die z´n bek niet kon houden. De volgende dag voerde de route via Nancy, Metz en Luxemburg naar huis, nog zo´n 600 km en ik had ´s avonds nog een verjaardag. De dag begon erg fris, maar kwamen die dag nog motorpolitie met alleen een overhemd achter het scherm tegen. In Luxemburg dachten we `schiet lekker op´ dus we kunnen wel wat harder rijden. Zijn we bij Verviers zie ik wat van Bert z´n motor vallen, die minderde gelijk snel vaart en kon er net omheen. Maar de schade was serieus want z´n ketting was gebroken en had in z´n achterspatbord een deuk geslagen. De ketting was precies op de schalm gebroken en die hadden we net niet reserve bij ons. Het
was 5 uur in de middag dus René en ik in het nog Franstalige gebied snel op zoek naar een schalmpie, terwijl Ad en Bert de motor van de snelweg naar de afrit zouden duwen om te wachten onder een viaduct. De eerste motorzaak was een BMW-dealer (kardan, geen ketting), de tweede had alle soorten vooral Honda, maar niet de juiste kettingbreedte maar verwees ons wel naar een groot magazijn in Francorchamps die het zeker moest hebben, maar we hadden nog maar 20 minuten. Toen vol gas over de snelweg daar naartoe gereden, waren er net op tijd en ja hoor, hij had er één. 5 euro afgerekend en terug naar de pechvogel, of was het wéér achterstallig onderhoud? Het euvel was nu zo verholpen en rond een uur of zeven reden we weer. Onderweg nog wat gegeten en volgens mij was ik half 11 op de verjaardag van m´n zus…, met de spullen nog op de motor. Al met al was het toch wel een geslaagde trip en Superrally. Teus van Os Dit was ook weer een Centrum activiteit
