Geschreven door Administrator dinsdag, 01 juli :01 - Laatst aangepast zondag, 12 september :17

De weeën van het herstel van de vervallen hut van David Geschreven door Administrator dinsdag, 01 juli 2008 01:01 - Laatst aangepast zondag, 12 september 2010 11:17

Veertien mei 1948 Om 12 uur in de nacht, op de 14 e mei 1948, liep het Britse mandaat over Palestina af. Op dat historische moment riep David Ben-Goerion de staat Israël uit.

De VS erkende Israël nog dezelfde dag. Engeland deed dat pas op 29 Januari 1949. Ons land erkende Israël nog veel later, als een van de laatste landen. Het Vatikaan ging pas in 1994 diplomatieke betrekkingen met Israël aan. [1] .

Het antwoord van de omringende Arabische landen op de uitgestoken vredeshand van de jonge staat Israël liet niet zo lang op zich wachten.

“Wij strekken onze vredeshand en een goed nabuurschap uit naar alle staten rondom ons en naar hun volken...” Proclamation of Independence / The Declaration of the Establishment of the State of Israel / Official Gazette: Number 1; Tel Aviv, 5 Iyar 5708, 14.5.1948 Page 1 We extend the hand of peace and good-neighborliness to all the States around us and to their people, and we call upon them to cooperate in mutual helpfulness with the independent Jewish nation in its Land. The State of Israel is prepared to make its contribution in a concerted effort for the advancement of the entire Middle East.

De 15 e mei 1948 vielen de legers van Jordanië, Syrië, Libanon, Egypte, Irak en Saoedi Arabië Israël van alle kanten aan. De Onafhankelijkheidsoorlog was begonnen. Tegelijk moest Israël honderdduizenden Joodse vluchtelingen die uit omliggende Arabische landen verjaagd werden, opvangen. Dat waren een paar ‘persweeën’ van de geboorte van Israël. Aan die ‘geboorte’ zijn heel wat decennia vol ‘weeën’, (maar ook wel’s) voorafgegaan. Een geschiedenis waarin de e mei 1948 een machtige hand van de God van Israël herkenbaar is en die de 14 profetisch hoogtepunt had.

1 / 13


‘Daarna zal Ik wederkeren en de vervallen hut van David weer opbouwen en wat daarvan is ingestort, zal Ik weer opbouwen en Ik zal haar weer oprichten’

Handelingen 15:16

De wereld was en is nog steeds getuige van het feit dat de HERE, de God van Israël toen een begin maakte met het herstel van de ‘vervallen hut van David’. Een feit dat ondanks de pogingen van Iran, Palestijnse terroristen en andere Arabische landen Israël van de kaart te vegen, onomkeerbaar zal blijken te zijn. Ook al worden die pogingen door bijna heel de wereld gesteund. Een herstel dat ondanks al die tegenstand zal doorgaan totdat de grote Zoon van David, de Messias, komt.

Inhoud We vieren nu het 60 jarige bestaan van Israël. In de 60 jaar die aan de 14 e mei 1948 vooraf zijn gegaan is heel wat gebeurd. Het vroege Zionisme, de politieke verwikkelingen die aan de Balfourverklaring zijn voorafgegaan, het Britse mandaat, de verschillende aliya’s, Arabische rellen en pogroms, Engelse tegenstand en veel meer geboorteweeën. Boeken, duizenden internetpagina’s, artikelen en overzichten zijn een oerwoud aan gegevens, waarin we in dit artikel een weg proberen te vinden. Wat gaan we doen? 1. 2. 3. 4.

Het vroege zionisme. Profetische tochten (veel aliya’s) Het land Israël Politieke strijd (Balfour, de Volkenbond en de VN)

In al deze aspecten van de ontwikkeling die uitliep op de historische 14e mei 1948 zijn niet alleen de weeën van de geboorte van het moderne Israël, maar ook de hand van de goede God van Israël te herkennen.

1. Het vroege Zionisme (Joden in beweging) In het begin van de 19 e eeuw waren er ongeveer 2,5 miljoen Joden in de wereld. Bijna 90% van hen in Europa. De Verlichting, die zoveel verwoesting in de kerk van Europa heeft aangericht, had ook grote invloed op het Joodse volk. Vooral Duitse Joden waren enthousiaste aanhangers van de ideeën van bijvoorbeeld Voltaire. De Emancipatie bracht Joden in veel

2 / 13


landen gelijke burgerrechten. In Frankrijk in 1789. Ons land kwam snel daarna, in 1796. Engeland volgde pas in 1890. Rusland nadat de communisten het rijk van de Tsaren overnamen. Vooral in West Europese landen hadden de Joden het gevoel dat ze eindelijk geaccepteerd werden. Eindelijk ‘verlichting’. Rabbijnen waren bang dat het enthousiasme voor de Verlichting en de neigingen tot assimilatie snel tot volledige afval zouden leiden. Ze voelden het goed aan. Er waren in die tijd Joodse jongeren, die zich voor hun geloof schaamden. Veel Joden, vooral in Duitsland, lieten toen het Judaïsme, het Joodse geloof, achter zich. Anderen gingen over tot het Christendom. Zij zagen die stap als een ‘toegangsbewijs tot de Europese beschaving’. De bekende Joodse filosoof Moses Mendelsohn en zijn gezin was een voorbeeld van deze ‘christelijke emancipatie’. De profeet Ezechiël zegt over dergelijke assimilatiepogingen van het Joodse volk:

‘En wat u in de zin gekomen is, zal geenszins geschieden, namelijk dat u zegt: Wij willen aan de volken gelijk worden, gelijk aan de geslachten van de landen, door hout en steen te dienen’.

Ezechiël 20:32

In de tweede helft van de 19 e eeuw ging het niet om ‘hout of steen’ maar wel om het ‘aan de volken gelijk worden’. Interessant, maar ook verontrustend is het feit dat het linkse establishment in Israël, dat onder leiding van president Shimon Peres en premier Ehud Olmert, aan de macht is, bewust of bij sommigen onbewust van de gedachte uitgaan, dat als Israël maar ‘gelijk wordt aan de volken’ de problemen voor de Joden wel voorbij zullen gaan. De Bijbel zegt dat dit ‘geenszins zal geschieden’. De Verlichting bleek het antisemitisme niet te hebben uitgebannen. Het bleek taaie wortels te hebben in de harten van de mensen. Halverwege de 19 e

eeuw ging er een golf van antisemitische aanvallen door Midden Europa. Nieuwe ‘weeën’ voor het Joodse volk! Juist in die tijd is de term antisemitisme na 1873 algemeen gebruikt. In de 19 e

eeuw kwam er dan ook sterke Joodse tegenbewegingen. Het eeuwenoude verlangen naar Sion was niet dood. Het in meerderheid seculiere zionisme kwam op. Ook een vrucht van de emancipatie: ‘De term zionisme werd het eerst in 1890 gebruikt door de Weens-Joodse schrijver Nathan Birnbaum in zijn tijdschrift ‘Selbstemanzipation’.

3 / 13


De Dreyfus-affaire in Frankrijk gaf een belangrijke impuls aan de zionistische beweging. Alfred Dreyfus was een jonge, veelbelovende Joodse officier in het Franse leger. In 1894 stond hij op het punt om naar de Generale Staf van het Franse leger te worden gepromoveerd. Door jaloerse, antisemitische collega's vals beschuldigd van verraad werd hij publiekelijk gedegradeerd en naar het Duivelseiland voor de kust van Frans Guyana verbannen. Pas in juli 1906 krijgt Dreyfus, na een verschrikkelijke tijd van lijden op Duivelseiland, eerherstel. De geëmancipeerde Weense journalist, Theodor Herzl was in Parijs om het Dreyfus proces te verslaan. Hij was diep geschokt door het oplaaiende vuur van antisemitisme in Frankrijk, het vaderland van de Verlichting. Dus schreef hij het beroemde pamflet &lsqu o;Der Judenstaat’ *** engelse vertaling , dat op 14 Februari 1896 uitkwam. Deze brochure wordt gezien als het startpunt van het moderne Zionisme. Heel kort geformuleerd komt zijn stelling neer op het volgende: ‘Het antisemitisme in een onuitroeibaar kwaad. Alleen een eigen staat voor de Joden kan de oplossing voor het ‘Joodse vraagstuk’ bieden’. Zo kwam de zionistische beweging in een stroomversnelling. In zijn boek ‘Altneuland’ (1902) schildert Herzl de toekomstige Joodse staat als een socialistische heilsstaat en een ‘licht voor de volken’. Dit boek heeft grote invloed gehad op de visie van zionistische Joden op ‘hun land’. Anderhalf jaar later werd het ‘ Eerste Zionistische Wereldcongres ’ in Bazel gehouden. Belangrijk was de oproep aan alle Joden om naar Palestina te emigreren om daar een Joodse staat te stichten. Tijdens het zesde Zionistische Congres in 1903 wordt het plan van Engeland, om de Joden in Oeganda (Kenia) een nationaal tehuis te geven besproken. Er was grote tegenstand en diepe emoties laaiden op. De zionistische beweging stond op het punt te breken. Ten slotte riep Herzl dat Oeganda slechts een tijdelijk oplossing was. Hij hief zijn rechterhand op en beloofde plechtig:

‘Indien ik u vergete, o, Jeruzalem, zo vergete mij mijn rechterhand’

Psalm 137:5

Het Oeganda plan werd uiteindelijk met 295 tegen 178 stemmen verworpen. Tijdens het zionistische congress in 1904 kwam een oud Argentinië-plan weer ter sprake. Ook dat werd verworpen. De Hand van de Eeuwige leidde zijn volk naar Zion. Immers:

4 / 13


Het land van Israël, het volk van Israël en de God van Israël horen onlosmakelijk bij elkaar.

Er waren ook tegenstanders in de eigen, Joodse kring. Veel orthodoxe zagen het opkomende zionisme als een ketterij tegen het Joodse geloof. ‘Immers’, zo redeneerde men, ‘de Messias zelf zal ons naar het Beloofde Land terugbrengen’ . Er waren ook hier uitzonderingen. Rabbi Kalischer (1860) leerde dat de verlossing, waar de gelovige Joden elke dag voor baden, niet zomaar, plotseling uit de hemel komt vallen. Hij verkondigde dat de Bijbel leert dat de komst van de Messias voorafgegaan wordt door een terugkeer in etappes van de Joden naar Israël. Die terugkeer in etappes noemt men de ‘aliya’s’. Dan was er de Joodse intelligentia, die Herzl als een ‘valse messias’ zag. Zij vreesden dat zijn zionisme hun emancipatie in de weg zou staan. Ook veel welgestelde Joden, die ‘het gemaakt hadden’ zagen in het zionisme een bedreiging voor hun verworvenheden. Maar Herzl, de aliya’s en het ontginnen van het land gingen door.

2. Profetische tochten (Veel Aliya’s) De ‘Eerste Aliya’ wordt ook wel de ‘aliya van de boeren’ genoemd. Tussen 1881 en 1903 kwamen 25.000 – 35.000 Joden uit Oost Europa en Jemen naar Palestina. Economische problemen en fel antisemitisme in het Rusland van de Tsaren waren de voornaamste drijfveren van de oliem (nieuwe immigranten). Zij vestigden zich in Rishon LeZion, Rosh Pina, Gedera en Petach Tikva. Vermeld moet worden dat de meeste Joden die uit Rusland vluchtten zich in die tijd in de VS vestigden. De ‘Tweede Aliya’ (1904 – 1914) wordt gezien als de belangrijkste golf van terugkerende Joden, van oliem. Het ging om ongeveer 40.000 Joodse mensen, voornamelijk uit Rusland en Polen. De voornaamste oorzaak was het Russische antisemitisme. De meeste van hen waren idealisten, die, geïnspireerd door socialistische/communistische ideeën vol vuur en ijver aan de slag gingen in Palestina. In 1909 stichtten zij de eerste kibboets in Degania. In die tijd vonden nog twee belangrijke gebeurtenissen plaats. Tel Aviv werd gesticht en Eliezer ben-Yehuda publiceerde het eerste moderne Hebreeuwse woordenboek. De oude, Hebreeuwse taal kwam tot nieuw leven. WO I, de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) bracht zware tijden vol ‘weeën’ en strijd voor de Joodse inwoners van Palestina. Turkije sloot alle aanvoerenlijnen af, zodat er geen voedsel en ook geen giften uit het buitenland binnen konden komen. De Turken legden zware belastingen op. Dieren, voedsel en gereedschap werden in beslag genomen. Zelfs deportaties vonden plaats. Bijvoorbeeld David ben-Goerion en Yitzhak ben-Zwi (de latere president) werden met veel anderen Palestina uitgejaagd. Op het politieke front streden in die periode Chaim Weizmann met Zeév Jabotinski voor een nationaal tehuis voor de Joden. Zij kozen in WO I duidelijk de kant van Engeland en de Geallieerden in de strijd tegen Duitsland en Turkije. Deze periode liep uit tot de beroemde en belangrijke Balfour-Verklaring (1917). De ‘Derde Aliya’ dateert men in de jaren 1919-1923. Zo’n 35.000 jonge, ideologisch gemotiveerde jonge mensen, voornamelijk uit Rusland en Polen, trokken naar Palestina om

5 / 13


daar hard te werken aan de opbouw van het land. Drie oorzaken worden voor deze aliya aangewezen: 1. Het enthousiasme voor de Balfour-Verklaring. 2. De burgeroorlog in Rusland die veel pogroms veroorzaakte. Daar zijn in die tijd wel 100.000 Joden omgekomen. 3. De VS had de poorten voor immigratie gesloten. 4. De ‘Vierde Aliya’ vond plaats tussen 1924 en 1928. Uit Oost Europa en Azië kwamen naar schatting 80.000 oliem. 5. De ‘Vijfde Aliya’ dateert men in de jaren 1929-1939. In 1929 waren er felle Arabische anti-Joodse rellen in Palestina en in 1939 begon WO II. In die periode kwamen veel oliem illegaal Palestina binnen. De oorzaak was de veranderde houding van Engeland. Engeland, dat de Joodse immigratie had moeten bevorderen, was intussen steeds meer de kant van de Arabieren opgeschoven en had de Joodse immigratie sterk aan banden gelegd. Het toenemende antisemitisme, niet alleen in Duitsland, maar ook in Oost Europa dreef veel Joden in de richting van Palestina. Ondanks het feit dat Engeland de deur bijna hermetisch had gesloten, wisten nog veel Joden net op het nippertje te ontkomen. Deze aliya overlapt de volgende: 6. ‘Aliya B’ die zich afspeelde in de tijd waarin de Engelse grote beperkingen oplegde aan de Joodse immigratie. Men onderscheidt twee fasen: 1. De periode 1934 – 1942, de vlucht van Joden die probeerden aan het gruwelijke Nazi-regiem te ontkomen. 2. De periode 1945 – 1948, Joodse overlevenden van de Holocaust die liefdevol in Israël werden opgevangen.

Dit artikel gaat tot de stichting van de staat Israël. Toch wil ik nog vier grote ‘aliya’s noemen: 1. De vlucht van ruim 600.000 Joden die na de stichting van de staat Israël uit Arabische landen verjaagd werden. Deze zijn alle door Israël opgevangen en in het land geïntegreerd. 2. De uittocht van 1,2 miljoen Russische Joden, nadat de Almachtige tegen het communistische Sovjet wereldrijk had gezegd: ‘Ik zeg tot het Noorden: GEEF!’ Jesaja 43:6 . De val van het communistische wereldrijk, een grootse profetische gebeurtenis, vond plaats in de periode 1989 -1991. 3. De terugkeer van de Ethiopische Joden, die als de stam van Dan zijn erkend. 4. Een toekomstige grote terugkeer, die in de Bijbel wordt voorzegd. Zie Jesaja 56:8 en E zechiël 36:36 en

6 / 13


Ezechiël 37 .

3. Het land Israël

Geschiedenis kort

Na de Romeinen kreeg het Oost Romeinse-Rijk Palestina in bezit. Vervolgens veroverden de Perzen het land. De Byzantijnen (=het Oost-Romeinse Rijk) kwamen terug maar werden in 638 door de islamitische Arabieren verjaagd. De volgende 460 jaar viel Palestina onder verschillende islamitische kalifaten, die vanuit Damascus, Bagdad of Cairo over het land heersten. Nooit is Jeruzalem de zetel van een islamitische vorst geweest, hoewel de Heilige Stad toch voor de Islam de derde in heiligheid wordt genoemd. Nooit is Palestina een zelfstandig land geweest, behalve voor het Joodse volk. Het land is al die eeuwen een armelijke, verwaarloosde uithoek van een of ander groot, islamitisch rijk geweest. Een kleine uitzondering waren de jaren 1099 – 1291 toen de kruisvaarders in het Heilige land huishielden. In 1187 heroverde de beroemde kalief Saladin Jeruzalem op de kruisvaarders en in 1291 werden ze definitief uit het land gejaagd toen ze de slag bij Akko verloren. Daarna ging het land er steeds meer op achteruit en verarmde snel. In 1517 was het de beurt aan de Turken, over Palestina te heersen. Precies 400 jaar duurde het Turkse Ottomaanse wereldrijk. In WO I werden de Turken door de Geallieerden verslagen. Palestina kwam toen onder het mandaat van de Britten.

Puinhopen en distels In de 16 e , 17 e , 18 e en 19 e eeuw waren er veel reizigers die het toenmalige Palestina bezochten. Een van de laatste was de beroemde Amerikaanse schrijver Mark Twain, die in 1867 een reis door het Midden Oosten maakte. Al die reizigers waren unaniem in hun beschrijving. Het land was één grote puinhoop, overwoekerd door dorens en distels. Een bioloog, dr. Clark, ontdekte zelfs zes nieuwe soorten distels. Iemand noemde Judea een veld vol puinhopen. Palestina was ‘bijna leeg’ op wat kleine Joodse gemeenschappen na in Jeruzalem, Safad, Sichem, Hebron, Gaza Haifa en nog wat plaatsen. Er woonden ook Arabische boeren De meeste van hen werkten op land van afwezige Turkse landheren. Omstreeks 1850 woonden er naar schatting 100.000 Arabieren in Palestina. Ook zwierven er wat groepen bedoeïen met hun kudden rond. Dit alles was duidelijk voorzegd door Israël’s profeten.

‘…Het ganse land zal een en al dorens en distels zijn’

7 / 13


Jesaja 7:24

‘…en uw land zal een woestenij zijn en uw steden een puinhoop’

Leviticus 26:33

‘…De bewoonde steden zullen tot puin en het land zal tot een woestenij worden’

Ezechiël 12:20

Tot 1914 trokken Arabische bewoners weg vanwege de desolate toestand van het land. In die treurige toestand troffen de Joden van de eerste twee aliya’s het land aan. Enthousiast en ijverig aan het werk. Zij ruimden puinhopen op, legden moerassen droog, verwijderden dorens en distels en het land bloeide op. Tegelijk werd er door het Joods Nationaal Fonds (opgericht in 1901) land gekocht. Van dat land was 73% afkomstig van afwezige Turkse landheren. De rest van boeren. Voor die Arabische boeren veranderde er niet veel. Want nu werkten ze voor hun Joodse ‘bazen’ in plaats van de landheren die in Damascus, Cairo of Beiroet woonden. Het land bloeide op en dus ook de economie. Opvallend was dat in die begintijd veel Arabieren, die beslist niet sympathiek tegenover de zionistische zaak stonden, verwachtten dat door de komst en het werk van de Joden het lot van de Arabieren in Palestina zouden verbeteren. Een van de vertegenwoordigers van het ontwakende Arabische nationalisme, emir Feisal (hij werd in 1921 koning van Irak) was aanvankelijk ook enthousiast over de komst van de Joodse immigranten. En niet te vergeten duizenden arme Arabieren uit de omringende landen die aangetrokken door de werkgelegenheid die de groeiende economie bood, naar Palestina trokken. In de periode tussen WO I en WO II groeide de niet-Joodse bevolking van Palestina met 588.000 en de Joodse bevolking met 470.000 mensen. Die groei van de niet-Joodse bevolking was niet alleen aan de immigratie van arme Arabieren te danken. Door de verbeterde gezondheidszorg, het droogleggen van malaria-moerassen, daalde de kindersterfte onder Moslims van 201 per 1000 in 1925 tot 94 per 1000 in 1945. Hun levensverwachting steeg in ongeveer dezelfde periode van 37 jaar tot 49 jaar. Maar er was ook tegenstand. Bloedige rellen tegen de Joden. - In maart 1920 valt een grote groep Arabische rebellen een Joodse nederzetting aan. Behalve de bekende Trumpeldor komen nog zeven Joden om. - In 1921 vermoorden Arabische terroristen vijf Joden in Jeruzalem Ook waren er Arabische rellen in Jaffa en andere kustplaatsen, waarbij 47 Joden omkwamen.

8 / 13


- Dan het ‘rampjaar’ 1929. Pogroms in Palestina en aanvallen op veel Joodse immigranten. Joden uit Hebron verjaagd. - In 1936 werden de Joden die in 1931 naar Hebron terugkeerden weer verjaagd. Om in 1967 weer terug te keren.

Het was net als in de tijd van Nehemia. Een kleine 2500 jaar eerden herbouwden zij de muren van Jeruzalem onder grote tegenstand, ‘zo dat zij met de ene hand het werk deden en met de andere hand de werpspies vasthielden; de bouwers hadden ieder zijn zwaard aan de heup gegord, terwijl zij aan het bouwen waren’ Nehemia 4:17,18 . Vanwege de voortdurende dreiging werd in 1920 een Joodse verdedigingsleger, de Haganah , opgericht.

4. Politieke strijd (Balfour, de Volkenbond en de VN) Herzl begon een politieke campagne om de Europese mogendheden te winnen voor het zionistische ideaal, een eigen staat voor de Joden. Zijn pogingen om de steun van de machtige Duitse keizer te krijgen mislukte. Hij kreeg ook geen toestemming van de Sultan van Turkije om op grote schaal Joden in Palestina te vestigen. Daarna richtte hij zich op Engeland. Na het mislukken van het Engelse Uganda-plan tijdens het 6 e Zionistische Congres ging zijn toch al niet beste gezondheid snel achteruit. Hij had nog een ontmoeting met de Paus, die ook al negatief stond tegenover zijn plannen. In juli 1904 stierf hij aan een hartkwaal. Pas tijdens WO I (1914-1918) kwam er beweging op het politieke front. Engeland, in oorlog met Duitsland en het Turks-Ottomaanse rijk dat het hele Midden-Oosten regeerde, zocht de hulp van de Arabieren. Al vroeg, in 1914, beloofde Engeland Arabieren onafhankelijkheid als zij de Geallieerden zouden steunen in de oorlog tegen Turkije. - Belangrijk is de briefwisseling (1915-1916) tussen de Engelse Hoge Commissaris in Egypte, Sir Henry MacMahon, en Sjeik Hoessein, de Arabische machthebber in Mekka. Kort samengevat kwamen zij overeen dat Hoessein de Turken uit Arabisch gebied zou verjagen en dat Engeland in ruil de Arabische onafhankelijkheid zou erkennen. Discussie over de omvang van het Arabische gebied dat deze zogenaamde MacMahon-brief omvatte heeft meer dan 50 jaar geduurd. Arabieren beweerden dat Palestina inbegrepen was, terwijl MacMahon en Engelse staatslieden dit ontkenden. - Ook belangrijk in deze discussie is de zogenaamde Sykes-Picot overeenkomst van mei 1916, dus nog voordat WO I afgelopen was. Sir Mark Sykes vertegenwoordigde het Britse Ministerie van Buitenlandse Zaken en Charles George Picot het Franse Ministerie van Buitenlandse Zaken. Zij stelden een plan op hoe het Midden Oosten tussen Frankrijk en Engeland na WO I te verdelen. Frankrijk zou het mandaat over Syrië en Engeland over Palestina krijgen. Ook over deze overeenkomst is discussie over de grenzen.

9 / 13


- Het belangrijkste document waarop de stichting van de moderne staat Israël is gebaseerd, is de Balfour-verklaring. Een brief van Lord Balfour, minister van Buitenlandse Zaken, e november 1917, en gericht aan Lord Rothschild, voorzitter van de gedateerd op de 2 Zionistische Federatie.

De Balfour Verklaring - 'The Balfour Declaration'

Buitenlandse Zaken, 2 november 1917.

Geachte Lord Rothschild,

Met groot genoegen breng ik u namens de regering van zijne majesteit de volgende verklaring van sympathie met het zionistische streven over. Ze werd aan het kabinet voorgelegd en goedgekeurd.

‘De regering van zijne majesteit staat welwillend tegenover de vestiging van een nationaal tehuis voor het Joodse volk in Palestina en zal zich de grootste inspanningen getroosten om dat doel te vergemakkelijken, waarbij vanzelfsprekend niets gedaan kan worden wat aan de maatschappelijke en godsdienstige rechten van de niet-Joodse gemeenschappen in Palestina of aan de rechten van de Joden als burgers van andere landen afbreuk zou kunnen doen’.

Ik zal u erkentelijk zijn als u deze verklaring ter kennis wilt brengen van de Zionistische Federatie.

Hoogachtend, Arthur James Balfour

10 / 13


Ook over het tot stand komen van deze, een van de volkenrechtelijke pijlers van de moderne staat Israël is ook veel discussie. Om die weer te geven ontbreekt ruimte. Alleen twee interessante opmerkingen. In de memoires van Lloyd George, die premier van Engeland was van 1916-1922, dus tijdens het tot stand komen van de Balfour-verklaring, staat dat de verklaring een beloning was voor Weizmann, die in de oorlog belangrijk werk had gedaan voor de productie van aceton, een stof belangrijk voor het maken van munitie. Weizmann ontkent dat in zijn memoires, waarin hij vertelt van de vele ‘weeën’ en problemen die aan de Verklaring vooraf zijn gegaan.

Een tweede opmerking is dat het niet toevallig is dat èn Lloyd George èn Balfour overtuigde Christenen waren die op grond van het profetische Woord van de Bijbel de zionistische zaak zeer waren toegedaan. Lloyd George heeft eens tegen Mrs. Rothschild opgemerkt dat de Bijbelse namen, die in zijn gesprekken met Weizmann naar voren kwamen hem bekender voorkwamen dan allerlei plaatsen aan het oorlogsfront in WO I. En van Balfour werd gezegd dat hij maar om één zaak gaf, namelijk het Zionisme. Voor beide staatslieden was de Bijbel een levende realiteit. Ook hierin is de hand van de HERE herkenbaar.

San Remo en de Volkenbond Na WO I kwamen de grootmachten op 24 april 1920 bijeen in San Remo, waar het vredesverdrag met Turkije werd vastgesteld. Ook werd besloten wat er gebeuren moest met de gebieden die op Turkije waren veroverd. De brokstukken van het reusachtige Ottomaanse rijk. Na veel onderhandelingen, waarbij met name Frankrijk moeilijk deed, kreeg Engeland eindelijk het mandaat over Palestina. Ook de Balfour-Verklaring werd in het Verdrag inbegrepen. Dit mandaat werd ‘de facto’ in juli 1920 bekrachtigd door de benoeming van Herbert Samuel als eerste Hoge Commissaris van Palestina. De Volkenbond, opgericht in januari 1919, vergaderde op 24 juli 1922 over de zaak Palestina. Men nam de San Remo overeenkomst over door een resolutie aan te nemen waarin de volgende belangrijke zinnen stonden: De Geallieerden zijn overeengekomen dat het (Engelse) Mandaat voor de uitvoering van de Balfour) Verklaring van 02/11/1917 - Erkenning wordt gegeven aan de historische band van het Joodse volk met Palestina en aan de argumenten over het herstellen van hun nationaal tehuis in dat land’ - De Zionistische organisatie wordt erkend als Joods uitvoerend orgaan - Vrije toegang tot de heilige plaatsen van alle religies - Engels, Arabisch en Hebreeuws worden de voertalen - Geen Palestijns gebied zal worden afgestoten of onder beheer worden gesteld aan een ander land

11 / 13


Over Arabische rechten werd niets vermeld in dat document. Zo zijn de Balfour Verklaring, de San Remo overeenkomst en de resolutie van de Volkenbond volkenrechtelijke grondslagen voor een Joodse staat in heel Palestina.

Strijd Maar de strijd werd feller. Engeland had grote problemen met z’n Arabische bondgenoten. Daarom werd het oorspronkelijke Palestina opgedeeld. Het grootste deel werd Jordanië. Ook daarna bleven de problemen groot. Rellen, opstanden, Joodse weerstand, het werd in de loop der jaren steeds erger. In 1936 werd lord William W. Peel naar Palestina gestuurd om een oplossing te zoeken. Hij kwam op 7 juli 1937 met een nieuw verdelingsplan. Het klein stukje Palestina zou nog eens moeten worden opgedeeld. Dit plan werd door de Engelse regering als onwerkbaar verworpen. Dus werd er een nieuwe commissie naar Palestina gestuurd. Deze kwam met een nog onvoordeliger plan voor de zionisten. Dit werd door WO II, die in 1939 uitbrak, verhinderd. WO II bracht zware tijden met vreselijk lijden voor het Joodse volk. Niet alleen in Europa, maar ook de Joden in Palestina werden bedreigd. De moefti van Jeruzalem had plannen voor de ‘verdelging van de Joden’ van Hitler gekregen. Duitse legers trokken via Noord Afrika naar Palestina en in het Noorden dreigde de bondgenoot van Duitsland, Turkije. Ook deze vreselijke weeën overleefde het zwaar gewonde Joodse volk. Na WO II, in 1945, nam de Verenigde Naties de taak van de falende Volkenbond over. Tegelijk werden de verplichtingen en verdragen die onder verantwoordelijkheid van de Volkenbond waren gesloten, overgenomen. Echter, in november 1947 nam de VN resolutie 181 aan, het Verdelingsplan. Door de Joden aanvaard, maar de Arabieren antwoordden met een vernietigingsoorlog. Zo zijn we weer bij het begin van dit artikel aangekomen. Het herstel van de ‘Vervallen hut van David’. Ook nu gaan er zware weeën over het volk. Maar de HERE hun God zegt:

‘In die dagen en te dien tijde zal Ik aan David een Spruit der gerechtigheid doen ontspruiten, die naar recht en gerechtigheid in het land zal handelen. In die dagen zal Juda verlost worden en Jeruzalem veilig wonen en zó zal men het noemen: “De HERE onze gerechtigheid”

Jeremia 33:15,16

Referenties - Lees meer 1. lees verklaring Israelische ministerie van buitenlandse zaken uitgegeven op 15 Juni 1994 PRESS BRIEFING- ESTABLISHMENT OF DIPLOMATIC RELATIONS WITH THE HOLY SEE

12 / 13


Dit artikel verscheen eerder in 'Profetisch Perspectief' (voorjaarsnummer 2008)

13 / 13

Geschreven door Administrator dinsdag, 01 juli :01 - Laatst aangepast zondag, 12 september :17

Recommend Documents