Geschiedenis van Fire Gym in een notendop:

Geschiedenis van Fire Gym in een notendop: Enkele leden van de Raad van Beheer, volgden in 2000 de opleiding “fitnessinstructeur” bij de fitnessfederatie. Onderdeel van het examen bestond in het beschrijven van jouw droom fitnesscentrum. Het door Jan Materne en Dieter Truyen ingediende dossier op 17 november 2000 was een bijeenzetten van het concept van Fire Gym anno 2000, en had de juryleden enorm verbaasd. Ondertussen werd er elke dag getimmerd aan die droom. We nemen je mee doorheen de geschiedenis van het sportcentrum. Fire Gym werd opgericht in 1983 door twee jongeren van Spaanse afkomst, Carlos en Miguël Perez. Carlos Perez is de voorzitter van de vzw Fire Gym, ex- Belgisch kampioen en exvice Europees kampioen Body Building ILBB, voorzitter ILBB. Carlos Perez is nog steeds de motor achter het centrum, we laten hem de geschiedenis van het centrum eventjes overlopen. “We zijn begonnen met de fitness zaal in 1983 samen met een dokter die ons financieel wou steunen. Het werd een moderne fitness zaal, we waren één van de eerste zalen in het Brusselse, een zaal met een mooie infrastructuur douches, dat was toen een uitzondering. Niettegenstaande het centrum gedurende zijn beginjaren vooral een publiek had uit de middenklasse, richt het zich sinds 1994 hoofdzakelijk naar de gewone mensen”: Carlos Perez. “In de beginjaren van ons fitness centrum kwamen hier vooral Belgen die aan competitie deelnamen (oa. body –building). Er waren er wel wat die de club niet wilden openstellen voor migranten… “Een paar jaar geleden heb ik een keuze gemaakt en gebroken met de louter commerciële politiek die in 95 procent van alle fitnesscentra troef is en die ook meebrengt dat de migranten jongeren buiten gehouden worden. Vandaag (1994) is de balans omgeslagen en gooien we ons in de strijd tegen het racisme. In 1994 gooiden we onze deuren open voor migranten. Een aantal racistische Belgen bleven weg. De migranten die in hun plaats kwamen zijn echter minder kapitaalkrachtig. Minder inkomsten betekent minder investeringen in infrastructuur waardoor we opnieuw sporters kwijtspeelden. Ondertussen zaten we met een tekort van toen 700.000, oude Belgische frank”: Carlos

Ook Mohammed Arihba herinnert zich die tijd nog. “Ik kom in het centrum sinds 1989, ik was toen 19. Ik was één van de weinige Marokkanen die er kwam sporten. Ik had vooral respect van de anderen door mijn omvang. Maar achter mijn rug werden racistische grapjes gemaakt”. Om het centrum overeind te houden doet Carlos Perez beroep op vrijwilligers. Met man en macht wordt gewerkt om het hoofd boven water te houden vanaf 1996 tot 1999. In die periode zal een nieuwe ploeg groeien.

“De kracht van verandering”: een fitnesscentrum met commerciële inslag wordt een sportcentrum voor het volk. De Rode draad (1996) gaf ons een richting: “Sport voor het volk is onmogelijk met de huidige privatisering van de sport.(…) Iedereen moet in de gelegenheid gesteld worden om haar of zijn sport naar keuze te kunnen beoefenen ongeacht het inkomen, geslacht, huidkleur of nationaliteit. Sport moet voor iedereen toegankelijk zijn en daarom moet ze door een openbare dienst gratis aangeboden worden. Naargelang onze financiële situatie verminderen we onze eigen inschrijvingsprijzen”. “De sport dient ten diensten te staan van de vrede en de verbroedering tussen mensen en volkeren, tussen Belgen en migranten, tussen Vlamingen en Walen. Racisme en nationalisme dienen uit de sport en de samenleving gebannen te worden Wij ondersteunen elk initiatief dat daar kan toe bijdragen”. In Brussel volkswijken is één op vier jongeren werkloos. De jeugd wordt uitgesloten binnengebracht. Fire Gym wil sport aanbieden als houvast voor de jongeren, wil jongeren moreel versterken om op eigen benen te staan en zichzelf te ontwikkelen. (…) Deze “Rode Draad” gaf onze richting. Maar we waren uiteraard beperkt in onze financiële mogelijkheden. Dus op weg naar een toegankelijk sportcentrum. In onze zoektocht stoten we op allerlei hindernissen waar we telkens een oplossing voor moesten vinden. Regelmatig bevragen we de mensen om een idee te krijgen van hoe ze het centrum aanvoelen. “Naima Lekhal: “De prijs maakt of een club toegankelijk is. In veel fitness- clubs ben je verplicht om jaarlijks te betalen, de maandprijzen zijn te hoog. Je bent hier (in Fire Gym!) ook niet verplicht om iets te drinken. Je wordt hier bovendien hartelijk ontvangen, met de glimlach. Op een ander wordt je boven tot onder bekeken. Ik ben een Marokkaanse en ik heb altijd het gevoel dat ik en mijn kinderen zich altijd moeten bewijzen”. Jamal M’hand Yamna (leraar Lo in het Brusselse) “Ik kom in veel Brusselse sportzalen maar Fire Gym is uniek. Er is een heel goeie sfeer, na twee dagen ken je iedereen. Vooral het kosmopolitisch karakter trekt mij hier aan. Hier is geen racisme!”. Jamal zal zich blijven investeren in het centrum en is tot op vandaag lid van de Raad Van Bestuur.

Komini Thierry kwam ik vorig week nog tegen in de zaal. “In 1992 ben in voor het eerste in Fire Gym binnengekomen. Je kan er altijd terecht. Je kan genieten van een voordeel - tarief. Mijn vader stuurde me in 1991 weg uit Kongo om in België te komen studeren. Hij wou dat ik een goed diploma behaalde. Toen ik één maand in België was, overleden mijn beide ouders in een auto ongeluk. Ik was toen 17 jaar. Teruggaan naar Kongo had geen zin, maar in België blijven werd ook een lijdensweg. Mijn studies kon ik niet aanvangen omdat ik geen papieren

had. (…) Sport heeft me geholpen, om een vriendengroep op te bouwen en me een weg te banen. Ik kan het aanraden voor anderen die buiten in de kou staan.” In Fire Gym wordt veel aandacht besteedt aan de verhouding man vrouw bij het ledenaantal. We stelden ons en voortdurend de vraag hoe we vrouwen de toegang tot een volkscentrum konden vergemakkelijken. Voor ons konden mannen en vrouwen perfect samen trainen. Maria Fernandez antwoordde ons. “Sport is meestal een privilege voor rijkere en economische onafhankelijke vrouwen. Er moeten meer gewone vrouwen hun weg naar onze zaal vinden. Ze moeten zich hier thuis voelen, niet bekeken worden als koopwaar”. Kan Fire Gym een rol spelen bij de emancipatie van de vrouw? “Ik denk niet dat de emancipatie van de vrouw via sportbeoefening kan opgelost worden. De emancipatie van de vrouw begint bij het bekomen van de mogelijkheid om te werken. Maar de sport beidt wel een aantal andere zaken. Als een vrouw komt sporten dan heeft ze eindelijk eens tijd voor zichzelf, dat is haar moment, haar aandacht wordt niet opgeslorpt door haar man , kinderen, de huishoudelijke taken. In het fitnesscentrum krijgt ze aandacht, een begeleider(ster) staat ter haar beschikking. Ze heeft het gevoel dat ze bestaat, dat ze een lichaam heeft. Ze kan samen met andere vrouwen op een ontspannen manier praten over vragen die ze heeft,…” zegt Natacha Papadopoulos. Een kwalitatief aanbod van lessen aerobics, spinning,… zorgde voor een toeloop van vrouwen. Er werd nagedacht over hoe we de vrouwen ook in de fitness meer in de watten konden leggen. Extra aandacht was er ook voor de moeders op zoek naar een sportclub voor hun kinderen. Op zondag werd dan bovendien een nieuwe werking voor hen opgestart. Zondag is het “vrouwendag” in Fire Gym. Lessen voor de kinderen terwijl ze zelf sporten. Het centrum werd verbouwd en uitgebreid (met 120m2 = dojo) in 2000 met de steun van het toenmalige Stedelijk Impulsfonds, de steun van het Federaal Impulsfonds in hoofde van het Centrum voor Gelijke Kansen en de steun van de VGC sportdienst; samen goed voor 108.000 €. De verbouwing wordt geklaard op 3 maanden en met de hulp van heel wat vrijwilligers. Daardoor bekwamen we de financiële ruimte om het oude sportmateriaal door recenter tweedehands materiaal te vervangen.

Allen die ooit hun huis verbouwd hebben met te weinig middelen weten dat aan een verbouwing nooit een einde komt. Maar, het resultaat mag er zijn. Een mooie zaal laat uiteraard ook toe om een divers publiek aan te trekken. Vanaf 2000 start de uitdaging om elke m2 te benutten.. En dat was bij ons niet anders. Tot op vandaag blijft het een gevecht om het centrum jaarlijks te herschilderen, machines te herstellen, reparaties uit te voeren,… we willen niet dat deze zaal stap voor stap aftakelt. Onmogelijk om dan nog mensen van allerlei komaf samen te brengen.

Carlos Perez. “In 2000 wilden we een doorbraak realiseren door Fire Gym open te stellen voor de derde leeftijd. We zijn er ook voor hen. We willen hen vanuit de zaal een duidelijke

boodschap brengen: “wij laten jullie niet vallen”. We willen een band zoeken met hen, om het samenleven in onze wijk te bevorderen. Jeanine De Clerck: “Mijn dokter heeft mij aangeraden om oefeningen te doen voor mijn rug. Sinds ik hier kom gaat het al veel beter en ik kom nu drie keer per week. De clubs voor de Derde Leeftijd spreken me niet aan, ik wil in contact blijven met de jeugd. Een vriendin van mij haar handtas werd op straat afgerukt, dat maakt me wel bang om ‘s avonds buiten te gaan. Maar dit belet me niet om naar de feesten te komen van Fire Gym, zoals het jaarlijks etentje. Toen ik de monitoren vertelde dat ik een taxi wou nemen omdat ik ‘s avonds schrik heb, stelde één van de sportmonitoren me voor om me te komen afhalen”. Maar je moet het maar doen natuurlijk. Honderden jongeren toegang verschaffen,… en niet ten onder gaan aan goede bedoelingen. “Het eerste contact: je geeft een hand aan iedere bezoeker om hem te laten voelen dat hij welkom is. Vele mensen hebben een verdedigingsreactie tegenover migranten - jongeren. Ze praten over racisme en hoe een grote antiracist ze wel zijn. De jongeren hebben er geen boodschap aan. Ze weten wat het racisme is. (…) Als je toont dat je bereidt bent in te gaan op een vraag die zij hebben, bouw je een vertrouwen op” vertrouwt Carlos de andere monitoren toe.

“Het is niet omdat we aan sport doen dat we onze ogen moeten sluiten voor hetgeen er gebeurt. Wij gaan niet op zoek naar de problemen, maar de mensen komen er mee naar ons. Deze werkwijze verplicht ons ook om na te denken over deze wereld We geven een actieve rol aan de jongeren, met al hun talenten en kwaliteiten. Iedereen kan een verantwoordelijkheid krijgen in ons centrum. Er is een echte democratie. Dat bepaalt de goede sfeer in het centrum. Ik heb een permanent contact met jongeren. Iedereen onder hen heeft problemen. Het komt er op aan naar hen te luisteren en hen te respecteren. En dat creëert een band van vertrouwen. Zo pakken we samen problemen aan. Maar hun problemen zijn geen individuele problemen. Die problemen moeten we als groep aanpakken, georganiseerd. Heel wat jongeren uit de scholen Marcel Tricot en Chomé Wijns komen bij ons sporten. In die scholen waren er de laatste tijd problemen met geweld. We hebben de feiten samen besproken. We doen mee met de onderwijsenquête van “Jongeren Aan Bod”, ze laten die in de klas invullen. De resultaten bespreken we in groep. Zo kunnen de jongeren zelf hun verlangens en ideeën formuleren: welke school willen zij? Onze sportzaal is een zaal waar jongeren zich kunnen uitdrukken, echt aan het woord komen. Onze zaal wordt hun spreekbuis.” vertelt Carlos in 1999. Mohammed Akhel viel hem bij: “Dit sportcentrum voor het volk, is niet alleen een plaats waar men dagelijks sport kan beoefenen. Het is een plaats waar iedereen het recht heeft om zich uit te drukken zo als hen het best uitkomt, zonder dat men hem het woord afneemt. Eens men in het centrum is dan wordt men, ongeacht of men zwart, wit of geel is, lid van deze familie. De monitoren zijn één en al oor voor deze nieuwe generatie die voelt dat ze door het systeem op een doodlopend spoor wordt gezet, een generatie die op zoek is naar een deur die op een kier staatstaat. Wij zijn er om hen te helpen, niet om hen terecht te wijzen”.

Fire Gym speelde in op de vraag van de families op zoek naar een toegankelijke en kwalitatieve sportlessen. Vrijwilligers uit de RVB behaalden hun diploma’s en zette hun schouders onder het nieuwe concept en wisten zelfstandige clubwerkingen op te bouwen. Honderden kinderen vonden hun weg naar het centrum. Fire Gym en de clubs werken jaarlijks samen om het jaarlijkse Sinterklaasfeestje, carnavalfeest, sportkampen, een toneelstuk,.... te organiseren. De clubs werken samen om deel te nemen aan de jaarlijkse vredesloop,… In een subsidieverslag voor het Stedenfonds schreven we: “In 2002 werd op onze aanvraag en in samenwerking met de groep T uit Leuven een enquête gehouden in Nederlandstalige scholen in Brusselse over het thema van hyperkinetisme en sport op school. Neen, wij zijn geen dokters en specialisten, maar we hebben heel wat contacten met ouders en hun kinderen. We trachten enkel de stem weer te geven van die ouders en een hulp te zijn voor de problemen waar zei met geconfronteerd worden. En elke ouder staat er alleen voor, want de specialisten blijken niet echt een hulp te zijn voor de ouders”. Moet een sportcentrum zich daar wel mee bezighouden? Hoe dan ook zijn we dit inhoudelijk werk blijven verder zetten. In 2007 heeft al dat werk geresulteerd in het boek “Enfance sous Pression, quand l’école rend malade. Wat begon als een onderzoek over ADHD, gaf aanleiding tot het in vraag stellen van het onderwijs. We zijn op zoek gegaan naar onderwijsmodellen waar de school een emanciperende rol vervulde. Ondertussen werden er 600 boeken verkocht. Fire Gym wil mee helpen de school te versterken en zo gaf Fire Gym ook de impuls in 2002 om te starten met sportlessen op de middag en naschools in de scholen onder het motto "meer sport op school". Fire Gym werd ook een plaats waar kinderen met autisme of motorische achterstand, visuele handicap deelnemen aan de bestaande lessen. Onder de bar in Fire Gym werd in 2008 een klaslokaal ingericht. Bord, schoolbanken, nieuwe laag verf,... kortom een lokaal met alles er op en eraan. Carlos Perez, oprichten en voorzitter van Fire Gym, schreef in 2007 een boek met als ronkende titel "Enfant sous Pression, Quand l’école rend malade!". Inmiddels werden al honderden boek verkocht. Heel wat families die hun kinderen inschreven voor sportactiviteiten in Fire Gym lazen het boek en herkennen er hun eigen schooljeugd in. Carlos wordt her en der uitgenodigd voor voordrachten,... maar ondertussen blijven de klachten binnenstromen over het onderwijs. In het ledenbestand van Fire Gym zitten ook universiteitsstudenten, gepensioneerde onderwijzers,... aan hen werd gevraagd om de kinderen met leerproblemen te komen bijstaan. De eerste ervaringen zijn succesvol, kinderen winnen aan zelfvertrouwen en er komt terug een lach op hun gezicht.

“Fire Gym ontwikkelt een uitgesproken familiaal - kind en vrouwvriendelijk karakter. Er worden lessen aangeboden voor kinderen vanaf 3.5 jaar. Elk gevechtsport heeft zijn lessen voor kinderen, jongeren en volwassen. Danslessen voor alle leeftijden en vanaf 6 jaar. Kinderen kunnen zoals de volwassenen een “All In abonnement” nemen en bekomen toegang tot alle lessen. Dit is uniek in België. De abonnementen voor kinderen zijn democratisch maar leggen het centrum geen windeieren, de abonnement dekken de kostprijs niet en zijn mede oorzaak van het feit dat het centrum er niet in slaagt om een reserve op te bouwen”. In 2007 werden we verplicht om het “All In” abonnement te herzien aangezien we serieus in de rode cijfers zaten. Sinds 2003 werd werk gemaakt om de aangeboden disciplines te laten uitgroeien tot respectievelijk zelfstandige sportclubs. Enkele onder hen werden al herkend bij de VGC sportdienst. Zoals de “Brussels Brazilian Jiu Jitsu Academy”, “Judo Club Belgica”, “Fire Dance Academy”, “Brussels Boxing Academy”, “Academy Hyppolit Triate” (Power-lifting & gewichtheffen), andere disciplines zullen de komende jaren ook nog onder een club worden ondergebracht. De clubs worden getrokken door de lesgevers maar ook ouders worden in het bestuur opgenomen. We willen de dynamiek nog versterken door jongeren te vragen om zich kandidaat te stellen voor een functie binnen het bestuur. De clubwerking laat toe om meer vrijwilligers aan het werk te zetten en om het clubleven aan te wakkeren door deelname aan wedstrijden, organisatie van eigen wedstrijden, stages,…. Sommige clubs ontwikkelden ook samenwerkingsverbanden met andere clubs of werkingen in andere gemeenten. “Vele jaren heb ik er alleen voor gestaan en had ik amper de tijd voor mijn familie. Vandaag heeft zich hier een hechte groep gevormd. Het heeft bloed, tranen en zweet gekost om een stevige ploeg in elkaar te boksen maar het is deze groepsdynamiek die het centrum nu dagelijks voortstuwt. Dit laat ons toe om beter te groeien, om stap voor stap beter de gewone mensen van dienst te zijn. Alleen was ik er nooit geraakt. Na overleg met de medewerkers hebben we het centrum de naam meegegeven die het meest zijn engagement vertolkt: “sportcentrum voor het volk”. Het is een engagement van jaren. Er is geen weg terug…Het is de eerlijkheid die hierin belangrijk is. De volharding van je engagement om het niet na twee minuten op te geven of de boel te laten vallen bij het eerste probleem”: dixit carlos.

Jan Materne is één van die mensen. “In 1996 toen ik 16 was, ben ik begonnen als vrijwilliger in de zaal. Carlos zocht mensen om hem te helpen. Ik zat op sportschool en vond zijn project interessant. Van thuis uit was de bootschap altijd: “help de anderen en investeer je in dingen die je goed vindt”. Ik ben dan eerst begonnen met het onthaal te doen ‘s avonds. Eerst 1 dag en later 5/7 dagen. Van het school ging ik direct naar de zaal om daar tot 22u de zaal open te houden en af te sluiten. Ik geraakte steeds meer in de ban van de zaal en de dynamiek die er rond hing. In 2000 ben ik dan een cursus fitnessmonitor gaan volgen. Ik ben dan mensen gaan begeleiden in de fitnesszaal. Dit zorgde ervoor dat ik ook meer in contact kon komen met de mensen. Ik begon ook steeds meer verantwoordelijkheden op mee te nemen. Tot de raad van Bestuur eind 2003 voorstelde om het management op mij te nemen. Na lang beraad heb ik toegezegd. Ik had geen enkele ervaring maar genoeg motivatie en voelde mij door de anderen genoeg gesteund om het aan te durven. Tot op heden probeer ik de zaal na mijn werkuren te leiden en te beheren. Dit is niet altijd gemakkelijk. Je moet met weinig geld veel doen. Met weinig mensen veel problemen oplossen. Maar elke kleine overwinning, vooruitgang, is dan ook zo motiverend dat je blijft doorgaan. Eén ding dat ik zeker geleerd heb is dat je mensen nodig hebt om vooruit te gaan. Vandaag is de kleine fitnesszaal van 1983 uit gegroeid tot een echt sportcentrum waar gevechtsporten, dans, groepslessen enz gegeven worden”.

In 2002 schrijven we in een verslag naar het Stedelijk Impulsfonds: “De vrijwilligersploeg is sterker dan ooit, vooral door de versterking van het sociale luik sinds de start van de kampanje “Geen geld voor oorlog in Irak of elders, meer geld voor onderwijs en het welzijn van het kind”, werd gestart. Onze inzet tegen de oorlog in Irak heeft het centrum versterkt en aanzien gegeven. Tientallen jongeren verenigen zich met de werking en hebben nog meer dan ooit verwachtingen ten aanzien van het centrum”: Carlos. Op zaterdag 26 mei 2007 vierden we met Fire Gym feest. “We bestaan 25 jaar”. In de feestzaal van de Erasmushogeschool in Jette verzamelde heel Fire Gym voor een overzicht van wat Fire Gym anno 2007 is, wat het in de toekomst wil zijn en wat het in het verleden is geweest. In totaal vierden er zo’n 500-tal mensen mee. Zij kregen een 4 uur durend spektakel voorgeschoteld. “We zouden er graag nog 25 jaar bij doen. We willen het gebouw dat we al 25 jaar huur aankopen met steun van de overheid. Dat laat ons toe om meer financiële ruimte te hebben. De uitbatingkosten stijgen, terwijl de Brusselse families er niet rijker op zijn geworden en de Brussels werkloosheid verder stijgt. “Fire Gym mag niet verkommeren tot een derde rangszaaltje, met gebrekkige infrastructuur, waardoor we ons pedagogisch concept niet langer kunnen realiseren. Mede door de steun van de VGC, Impulsfonds,… werd Fire Gym een plaats waar jong en oud, Belgen, Nieuwe Belgen en Nieuwkomers elkaar vinden. Een plaats waar tientallen koppels elkaar ontmoet hebben. Fire Gym kan verder uitgebouwd worden tot een vormingsinstelling voor jongeren. De opgebouwde pedagogische rijkdom wordt gebundeld en willen we aanbieden als vormingspakket voor de Brusselse jongeren”: schrijven we in 2007 naar de overheid ter aankondiging van ons verjaardagsfeest 25 jaar Fire Gym. Sinds enkele jaren zijn we op zoek naar een manier om onze werking te herstructureren. Clubs werden opgericht, zijn verzelfstandigd,…. Er werd nagedacht over een nieuw samenwerkingsverband! Hierbij enkele stukjes uit het “F.I.R.E. – Manifest”. Dit is vers van de pers en zo ziet U waar we de komende jaren willen aan werken. “F.I.R.E., Brussels Sports Movement” is gegroeid uit de dagelijkse werking van het Brusselse sportcentrum Fire Gym (1983) en werd opgericht in 2008 op voorstel van Carlos Perez, oprichter en voorzitter van Fire Gym. Het volkse sportcentrum te Jette ontwikkelde een eigen kijk op sport in de grootstad. Ze gaven een fitnesscentrum een aparte rol die beantwoorde aan de noden van de Brussels families. Dit unieke, geëngageerde en succesvol concept is allang het centrum overstegen. Het werd een inspiratiebron voor jongeren en clubs. Een volks aanbod aan sporten in Fire Gym groeide uit tot de oprichting van verschillende clubs in verschillende sporttakken. F.I.R.E. werd opgericht om de samenwerking tussen de verschillende sportclubs die ontstaan zijn in en vanuit Fire Gym te versterken met als doel gezamenlijke initiatieven te ontplooien die de elke club afzonderlijk en de Brussels Sport in het algemeen versterken. De beweging staat open voor elke sportclub, sportwerking,… F.I.R.E. stelt zich dan ook tot doel om de oprichting van duurzame sportinitiatieven te ondersteunen. Het ontwikkelen van sportclubs in de wijken is belangrijk voor veel families waarvan de kinderen moeten opgroeien in een grootstad met beperkte speelmogelijkheden, verkeersonveiligheid, getroffen door werkloosheid, flexibele werkuren, onaangepast onderwijssysteem, … Ouders zijn op zoek naar goedkope en degelijke sporttraining voor de kinderen. Jongeren zijn op zoek naar een stabiele club die hen perspectief biedt op sportief, maatschappelijke vlak en menselijk vlak. We willen een steun zijn voor jongeren die een club willen oprichten of opgericht hebben. We helpen hen met het zoeken van een lokaal, aanvraag van subsidies, uitwerken van een aangepaste pedagogie, vorming, de administratie, verzekering, wedstrijden,…

F.I.R.E. ijvert voor de toegankelijkheid van sport op pedagogisch en financieel vlak. Hoe kan je als sportclub een dynamiek ontwikkelen naar alle kinderen, kinderen met een handicap, met gedragsproblemen,… We zijn voorstander van de uitbreiding van het budget voor de sportcheck zodat meer families er aanspraak op kunnen maken. We vragen aan de overheden om sportzalen zo goed als gratis ter beschikking te stellen. We ijveren voor een valorisatie van de honderden vrijwillige sportmonitoren zodat hun maatschappelijke rendement voor de Brussels jeugd zich ook vertaalt in een regulariseren en valoriseren van hun statuut. De opstap naar de bestaande sportfederaties is veelal te hoog en dient bekeken te worden. F.I.R.E. wil het menselijk kapitaal versterken door vorming aan te bieden waardoor de bestaande dynamiek en engagement versterkt kan worden. We vragen aan de sportclubs om extra inspanningen te leveren om jongeren te laten doorstromen tot hulpleraar, sportmonitor, om hen te helpen om nieuwe lessen uit te bouwen, nieuwe clubs op te zetten. Fire Gym ijvert voor de uitbreiding van zijn lokalen zodat het bestaande Sportcentrum te Jette kan uitgroeien tot een Brussels vormings instelling. F.I.R.E. promoot de sport op de scholen. Peuters, kinderen en jongeren hebben nood aan meer beweging. Meer sport op school, middag sport, naschoolse sport, schoolsporttoernooien, uitbreiding van het aantal lesuren LO, revaloriseren en kosteloos maken van de zwemactiviteiten. F.I.R.E. stelt aan de overheid voor om sportmonitoren van de clubs een statuut te geven en ze in te schakelen in de scholen als sportgangmaker, mits de nodige bijkomende scholing. F.I.R.E. verdedigt het concept van de “Sportmonitor op Blote voeten”. De sportmonitor die de kans krijgt om duurzame initiatieven te nemen om (zich in scholen en op de wijk) een sportieve en vriendschappelijke band te vormen met de kinderen en jongeren. De sportmonitor zet initiatieven op, nodigt de kinderen uit, neemt contact met de ouders,… waardoor ze kunnen doorstromen naar de sportclubs. FIRE is een voorstander van opbouwwerk en vraagt dat er meer middelen komen voor een coherent sportopbouwwerk in tegenstelling tot geld voor repressie of sociale consumptie activiteiten. De sportmonitor op blote voeten zet zich in voor de emancipatie van de Brussels jeugd op sociaal, maatschappelijke en politiek vlak. Onderwijs en tewerkstelling zijn essentieel in de emancipatie van de arbeiderskinderen.

F.I.R.E. staat ook voor Verbroedering en solidariteit. Fire Gym als initiatiefnemer van de Eerste “Kâthe Kollwitz vredesloop” in België in1996. We roepen de aangesloten clubs om deel te nemen aan de jaarlijkse Vredesloop. Verschillende sporters en monitoren beantwoorden de oproep Van Fire Gym en namen deel aan de Internationale Vredesloop in Baghdad in 2002 onder het moto “geen geld voor oorlog in Irak of elders, meer geld voor onderwijs en het welzijn van het kind. Verbroederen met sportclubs-werkingen in derde wereldlanden, sportmonitoren uitsturen om ter plaatse les te geven. F.I.R.E vraagt aan de sportclubs jaarlijks samen te werken aan een gemeenschappelijk sportief hoogtepunt, de Spartakiade. Onze eigen Olympische Spelen maar met een eigen boodschap. In 2000 organiseerde Fire Gym de eerste Spartakiade onder de centrale slogan: Eerst de vriendschap, dan de competitie. Tot nu toe bleef de wedstrijd beperkt tot Braziliaanse Jiu Jitsu en bankdrukken, maar met de steun van de clubs willen we dit evenement verder laten groeien. Onze Olympische Spelen komen op voor het welzijn van het kind in België en in de wereld. De Spartakiade 2002 stond in teken van “geen geld voor oorlog, meer geld voor onderwijs”. Andere thema’s waren “meer sport op school”. In 2007 vragen we een 1 € voor een sportproject in een vluchtelingen kamp in Libanon. (…)