Geniaal, gek & gevangen Phil gaf Ronnie wereldroem maar de prijs was hoog Voor platenproducer Phil Spector was Ronnie de enige vrouw in de wereld. En zij begon zich steeds meer zo te voelen. Opgesloten in hun luxe villa leed ze onder haar ziekelijk jaloerse echtgenoot. Met bloed aan haar voeten vluchtte ze naar de vrijheid. Toen Phil Spector al de jaloerse tiran was geworden, kon hij Ronnies hart nog steeds doen laten smelten. Zoals op de morgen van haar 25e verjaardag. Phil voerde zijn nog slaapdronken vrouw mee naar de garage, zijn beide handen voor haar ogen houdend. ‘Van harte gefeliciteerd liefje’, zei hij en trok zijn handen weg. ‘Veel plezier ermee!’ Ronnie knipperde met haar ogen. Toen sloeg ze haar hand voor haar mond. Van verbazing. Maar ook van ontzetting. Niet om de peperdure oranje sportauto met strik die daar stond. Waar ze stil van werd, was de levensgrote, opblaasbare pop op de bijrijdersstoel die zo angstvallig veel leek op haar man. Phil grijnsde breed. ‘Zo ben ik altijd bij je’, fluisterde hij in haar oor. Hij duwde een sigaret in de mond van de pop en keek tevreden. Ronnie twijfelde tussen lachen of huilen. Alleen zij wist hoe letterlijk haar echtgenoot zijn woorden meende. Op audiëntie bij Phil In 1963 was de 20‐jarige Ronnie Bennett zangeres in de meidengroep The Ronettes. Ze wilde een ster worden en wist dat één man daartoe in staat was. Phil Spector, de geniale producer met zijn wall of sound. De man van monsterhits als Spanish Harlem en To Know Him Is To Love Him. Hoe kwam ze met hem in contact? Ronnie besloot hem te bellen. Zenuwachtig draaiden ze het nummer. Maar toen de telefoon overging, durfde ze niet meer en gaf ze de hoorn snel aan haar zus. Na een korte pauze, die uren leek te duren, hoorde Ronnie haar zeggen: ‘Goedendag, meneer Spector. Ik ben van The Ronettes en we zouden graag eens auditie voor u doen... Vanavond? Ja hoor, geen probleem... Tot straks.’ De auditie had niet beter kunnen verlopen. Phil Spector, 24 pas, zat achter de piano en samen zongen ze de hele avond liedjes. ‘Dames, jullie hebben zojuist een contract verdiend!’ zei de producer toen het tijd was naar huis te gaan. Hij was diep onder de indruk. Niet van The Ronettes, een groep van 13 in het dozijn, maar van Ronnie. ‘Zij had de stem waarnaar ik al jaren op zoek was’, zou hij later zeggen. Ook haar zwoele looks lieten hem niet koud. Phil nodigde Ronnie uit nog eens te komen zingen, maar dan zonder The Ronettes. Hij liet zijn nieuwste liedje horen: Today I Met The Man I’m Gonna Marry. Een paar dagen later had hij ook een liedje speciaal voor Ronnie geschreven: Be My Baby. Geheime relatie Ronnie was naïef, maar niet dom. Ze begreep Phils boodschap. De sterproducer was verliefd op haar! En Ronnie op hem. Met zijn vissenogen en veel te kleine kinnetje was Phil niet bepaald een lekker ding. Maar Ronnie vond de ogenschijnlijk verlegen jongen onnoembaar veel interessanter dan alle andere mannen die achter haar aan zaten. Phil was een wonderkind. Elk stukje muziek kon hij omtoveren tot een lied waar je steeds opnieuw naar wilde luisteren. Een prater was hij niet. Maar Phil sprak via zijn muziek. Be My Babe was zijn liefdesverklaring. En toen hij Do I Love You op de draaitafel legde, voerde hij haar voor de eerste keer mee naar zijn bed.
Hun relatie moest strikt geheim blijven, zei Phil. Maar waarom konden ze nooit in zijn appartement vrijen? Toen Ronnie bij hem thuis kwam, zag ze tientallen damesschoenen. ‘Die zijn van mijn zus die tijdelijk bij me inwoont’, antwoordde Phil kortaf. Pas na een jaar ontdekte Ronnie dat haar vriend een dubbelleven leidde. Hij bleek al getrouwd! ‘You never close your eyes anymore when I kiss your lips’ zongen The Righteous Brothers op de radio. Het was de nieuwste productie van Phil. Ineens kreeg die tekst een andere betekenis. Phil had die woorden in de mond willen leggen van zijn bedrogen echtgenote. Met het lied maakte hij duidelijk dat hun liefde voorgoed voorbij was. Een villa met hek en intercom Phil scheidde en kocht een villa in Beverly Hills, de sterrenbuurt van Los Angeles, waar Ronnie bij hem introk. 23 kamers, meerdere badkamers, een lange oprijlaan en personeel dat rende als ze met hun vingers knipten. Het geld stroomde binnen, want Phil had ongekend succes. Maar zijn miljoenen investeerde hij niet in een gezellige inrichting. ‘Waarom wil je de gordijnen toch altijd dicht?’ vroeg Ronnie. ‘Je weet dat ik niet tegen het felle licht kan, liefje’, antwoordde Phil. ‘En moet de airco echt zo hard staan?’ informeerde Ronnie tegen beter weten in. ‘Ja, want ik kan ook niet tegen hitte.’ In het halfduister rilde Ronnie van de kou. Buiten scheen de Californische zon en was het strandweer. Maar naar het strand wilde Phil nooit. ‘Ik vind het prettiger als je binnen blijft’, zei hij. ‘Zullen we samen naar Citizen Kane kijken?’ Phils lievelingsfilm ging over een tirannieke magnaat, die alles en iedereen onder de duim hield. Ronnie kon er nauwelijks naar kijken. De overeenkomst met haar eigen leven was te groot. Ze zag nu nauwelijks andere mensen meer. Het metershoge hek rondom de villa en de vele waarschuwingsborden schrikten elk bezoek af. En anders deden de vijf grote waakhonden dat wel. Ronnie begreep niet waarom Phil in elke kamer een intercom liet aanleggen. ‘Dat is handig als we elkaar iets willen vragen of zeggen’, luidde de verklaring. Maar Ronnie vond het allesbehalve handig. Ze kon niet door het huis lopen of daar kraakte de intercom alweer: ‘Ronnie? Ronnie!!’ Rozen op haar kussen Vriendinnen had ze niet meer. Haar zangcarrière was op niets uitgelopen, door toedoen van Phil. Alleen met haar moeder in New York kon ze nog bellen. Mama begon lastige vragen te stellen. De sixties waren in volle gang, maar voor mevrouw Bennett was ongehuwd samenwonen nog altijd een doodzonde. Op een dag stond ze voor de deur. Op hoge toon eiste ze een verklaring van Phil. ‘Maakt u zich geen zorgen’, stamelde hij. ‘We zijn vorige maand in alle stilte getrouwd.’ Maar de oude vrouw liet zich niet om de tuin leiden. ‘Leugenaar’, schreeuwde ze. ‘Ik sta niet toe dat jullie in zonde leven. Ronnie, pak je koffers.’ Tegenstribbelend deed ze het. Maar ergens was Ronnie blij. Voor even was ze bevrijd uit haar gouden kooi. Nadat Phil plechtig had beloofd dat het huwelijk er snel zou komen, mocht hij Ronnie mee terug nemen naar de villa in Los Angeles. Phil hield woord. Maar van het grote feest waarop Ronnie gehoopt had, kwam niets. Ze trouwden in een kille, korte ceremonie zonder gasten. ‘s Avonds zag moeder Bennett hoe een totaal doorgesnoven Phil zijn kersverse vrouw aanviel. ‘Je bent alleen maar uit op mijn geld’, schreeuwde hij. Moeder en dochter vluchtten een badkamer in. Ronnie bracht haar huwelijksnacht door op de koude tegelvloer en met haar handen tegen haar oren om het woeste gebonk van Phil op de badkamerdeur
niet te hoeven horen. De volgende morgen vond ze rozen op haar onbeslapen kussen. En een briefje. ‘Alles nu weer goed? Voor eeuwig de jouwe’. Extreme verlatingsangst Ronnie wist waar Phils vreemde gedrag vandaan kwam. Op zijn negende had zijn vader zelfmoord gepleegd. Opgevoed door een dominante moeder had de jongen een extreme verlatingsangst ontwikkeld. Vroege kaalheid ondermijnde zijn zelfvertrouwen. Als Phil ’s avonds zijn toupet met sterk ruikende alcohol had losgeweekt, mocht het slaapkamerlicht onder geen beding nog aan. De producer hoopte op een nieuw succes met zangeres Tina Turner. Alles wat hij als producer in huis had stopte hij in haar plaatje River Deep Mountain High. Maar de singel werd weggehoond in Amerika. Het brak zijn laatste restje zelfvertrouwen. De producer trok zich terug in zijn villa. De controle over de muziekwereld was hij kwijt, maar die over zijn vrouw voerde hij tot een maximum op. Ronnie probeerde in haar man te blijven geloven. Want heel soms was hij weer de liefdevolle echtgenoot. Dan stond hij midden in de nacht op om haar lievelingssandwich te bereiden. Toen ze eens stiekem zijn werkkamer binnensloop, zag ze dat die van boven tot onder was behangen met foto’s van haar. Ze barstte in tranen uit. Ergens was haar man dus nog steeds stapelverliefd. Maar waarom deed hij haar dan zoveel pijn? Niet fysiek. De slimme Phil had zijn handen meestal niet nodig. Zag hij dat zijn vrouw het in de studio te gezellig had met de andere muzikanten, dan riep hij haar bij zich achter de ruit. ‘Ga maar op die stoel zitten’, zei hij. ‘Waarom? Omdat ik je nodig hebt. Je bent mijn inspiratie.’ Ronnie voelde zich gevleid. Maar ze begon te beseffen dat Phil haar gewoon weg wilde houden bij andere mensen. In Amerikaanse televisieseries zag ze ongelukkige huisvrouwen naar de fles grijpen. Zo werd Ronnie alcoholist. ‘Pak je jas, we gaan ergens naartoe’ Ze ging nu vaak naar bijeenkomsten van de anonieme alcoholisten. Maar stoppen met drinken wilde ze helemaal niet. De AA‐sessies waren nog de enige uitjes waarvoor ze toestemming kreeg. Phil zat weliswaar veel in Engeland, waar hij werkte aan Let It Be, het laatste album van The Beatles, maar hij belde te pas en te onpas naar huis. Zijn werk met de labiele John Lennon deed de geestesgesteldheid van haar man geen goed, hoorde Ronnie. Soms kwam hij in cowboypak naar de studio, zwaaiend met een pistool boven zijn hoofd. Niemand durfde ervan uit te gaan dat het stuk schietijzer ongeladen was. Als ze maar moeder kon zijn, dacht Ronnie, dan zou alles anders worden. Ondanks de plichtmatige seks lukte zwanger worden maar niet. De adoptie‐instantie deed gelukkig nergens moeilijk over. In 1969 werden Phil en Ronnie de ouders van Donté Spector. De baby leek het wondermedicijn waarop Ronnie had gehoopt. De jonge ouders liepen achter de kinderwagen in wat de gelukkigste tijd uit hun huwelijk was. Maar al snel veranderde Phil weer in de jaloerse controlfreak. Ronnie zag maar een uitweg om te ontsnappen. Van tijd tot tijd liet ze zich opnemen in een afkickkliniek. Na een van die opnames wachtte een verrassing. Phil reed haar naar een speelplein. Vanachter de bosjes keken ze naar de lachende kinderen. ‘Zie je die twee jongetjes daar?’ wees Phil. ‘Dat zijn Louis en Gary, jouw nieuwe zonen!’ Op de vlucht Regelmatig dacht Ronnie aan vluchten. Probleem was dat Phil haar schoenen bewaarde in een afgesloten kast waarvan alleen hij de sleutel had. En mocht ze al weg willen, dan waren
er de waakhonden en het metershoge hek. Moeder Bennett had haar intrek in de villa genomen. Op een avond zag ze hoe haar dochter iets later thuiskwam van haar AA‐ bijeenkomst. ‘Was het gezellig, Ronnie?’ lalde Phil. ‘En hoe heet hij, je minnaar?’ De zwaar bezopen producer stortte zich op zijn vrouw. Na een worsteling en enkele rake trappen van moeder Benett in het kruis van Spector kon Ronnie zich in veiligheid brengen. De volgende morgen beval moeder haar dochter mee te gaan. Weg uit de villa. Voorgoed. ‘Maar de kinderen dan?’, huilde Ronnie. ‘Dat regelt de rechter wel. Geen denken aan dat een gestoorde gek als Phil de jongens toegewezen krijgt.’ Zonder iets mee te nemen en op blote voeten liep Ronnie met haar moeder naar het hek. Steentje sneden in haar voeten. Maar Ronnie had over gebroken colaflesjes willen lopen om weg te komen. Nog een paar meter scheidde haar van de vrijheid. Ineens hoorde ze achter haar een stem. ‘Stop!’ Het was Phil! ‘Waar gaan jullie heen?’, vroeg hij. ‘Even een luchtje scheppen’, zei Ronnies moeder zo neutraal mogelijk. Ze liepen door richting hek. ‘Mevrouw Bennett?’ klonk het, resoluut nu. Wat wilde Phil nu weer? Zou de vlucht toch nog mislukken? ‘Zorgt u er alstublieft voor dat mijn vrouw niet op iets scherps stapt?!’ Belofte aan Ronnie Getrouwd zijn met Phil Spector was geen pretje. Maar scheiden van hem bleek nog erger. In haar hotel belde hij Ronnie dag en nacht. ‘Als je echt bij me weggaat laat ik je vermoorden’, zei hij. ‘Je kist heb ik al. Met een glazen plaat erop, zodat ik je ook in de gaten kan houden als lijk.’ Een keer belde Phil dat er iets mis was met Donté. ‘Hij huilt de hele tijd.’ Radeloos vroeg Ronnie of haar zoontje aan de lijn kon komen. ‘Nee’, zei Phil koel. ‘Hij wil niet door de telefoon praten. Hij wil zijn moeder zien. Kom terug!’ Toen ze zijn telefoontjes niet meer aannam, stuurde Phil iemand op Ronnie af. Die deed zich voor als advocaat. Maar eenmaal in haar hotelkamer pakte de man de telefoon, draaide een nummer en gaf de hoorn aan Ronnie. ‘Hier spreekt je echtgenoot’, hoorde ze zeggen. ‘De persoon die je net binnenliet is een huurmoordenaar. Hij vermoordt je als je niet ter plekke afstand doet van de kinderen. Ik heb hem al betaald.’ In februari 1974 was Ronnie officieel gescheiden van Phil. Maar de prijs was hoog. Anders dan haar moeder had voorgehouden, wees de rechter de kinderen toe aan haar ex. Om de maand mocht Ronnie haar adoptiezoon vier dagen zien, vier uur per dag. Phil kon de scheiding niet verkroppen. In de jaren daarna belde hij Ronnie regelmatig op. Dat hij die avond zijn belofte gestand zou doen. Welke belofte? Dat hij haar zou laten vermoorden natuurlijk. ‘Zoiets doet Phil niet’ Langzaam krabbelde Ronnie op. Ze hertrouwde en kreeg een tweeling. In de jaren tachtig beleefde ze een kleine comeback. De film Dirty Dancing deed opnieuw miljoenen meisjes zwijmelen bij haar hit Be My Baby. Vandaag de dag treedt Ronnie nog op in golden oldie programma’s. Phil zette zijn loopbaan als excentrieke kluizenaar en muzieklegende voort. Ook hij hertrouwde en kreeg een tweeling. Maar een van de kinderen overleed op 9 jarige leeftijd aan leukemie. Meestal leefde de producer‐in‐ruste eenzaam op zijn kasteel. Af en toe richtte hij een geladen pistool op iemand. Om te dreigen. Voor de lol. Of gewoon, omdat hij Phil Spector was, de geniale gestoorde producer. Tot het misging. Op 3 februari 2003 schoot hij actrice Lana Clarkson dood in wat volgens hem zelfmoord was maar volgens de jury doodslag. De producer zit tot 2028 in de cel voor moord. Hij zal 88 zijn als hij vrijkomt.
Phil en Ronnie zijn nooit los van elkaar gekomen. Vanaf 1983 vochten ze twintig jaar over achterstallige royalties. Ronnie won. Maar er zijn ook verhalen dat Ronnie altijd een zwak voor haar ex heeft gehouden. Toen Phil na die noodlottige februarinacht in 2003 werd gearresteerd, was het nota bene Ronnie die het in de pers voor hem opnam. Ja, haar ex‐man had haar regelmatig met de dood bedreigd. En ook met pistolen. Maar ze geloofde niet dat hij Lana Clarkson had vermoord. ‘Phil schiet geen mensen dood. Zo is hij niet. Daar zou hij iemand voor inhuren.’
