ZWO Commissie PROTESTANTSE GEMEENTE BARENDRECHT
Gebed gevraagd voor de vluchtelingen die de oversteek naar Europa wagen. Steeds meer vluchtelingen wagen de oversteek. En steeds meer van hen verdrinken in hun poging Europa via de Middellandse zee te bereiken. Onlangs nog vonden honderden vluchtelingen de dood. Ds. Karin van den Broeke Preses van de generale synode van de Protestantse Kerk in Nederland schreef een gebed dat u kunt gebruiken in uw persoonlijk gebed of in de gemeente.
Barmhartige God, U die onze harten en gedachten kent, bij U komen we met wat we horen over vluchtelingen die verdrinken in de Middellandse Zee. Bij U leggen we de verschrikking neer van zoveel doden. Voor Uw aangezicht brengen wij de levens van mensen die oorlog ontvluchtten, die hoopten op een beter leven en die verdwenen in zee. Houd hun namen geschreven in Uw hand. Wees bij allen die zich afvragen of het hun directe verwanten zijn die naamloos begraven worden. Wees bij allen die leven in rouw. Wees bij reddingwerkers die beelden van verschrikking met zich meedragen. Wees bij hen die drenkelingen opvangen. Wees bij hen die de laatste zorg aan doden besteden. Geef vrede. Help ons toe te bewegen naar een wereld waarin geen mens meer hoeft te vluchten. Maak een einde aan de wijze waarop mensensmokkelaars de nood van anderen uitbuiten. Maak ons mild en barmhartig, wijs en handelingsbekwaam. Dat wij doen wat gedaan moet worden. Dat ook wij niet loslaten het werk dat U in ons begon. Ontferm U. Amen
Bijpraten over het project Umang. U zult zich waarschijnlijk afvragen: Umang onder de kop van de ZWOcommissie, wat betekent dat? Maar laat ik u eerst over het project Umang bijpraten. Het is alweer een tijdje geleden, dat wij hebben geschreven over de voortgang van het project Umang van de Stichting Welzijn Kinderen van Bal Anand. Voortgang project Umang De afstand tussen India en Nederland is letterlijk en figuurlijk groot. Gelukkig zijn er steeds meer vrijwilligers die voor kortere of langere tijd in het kindertehuis of op de zorgboerderij gaan werken. In oktober zal de dokterspost in gebruik genomen worden, een moment waar al lang naar uitgekeken wordt. Niet alleen op Umang worden voorzieningen gerealiseerd ten behoeve van de gehandicapte kinderen, maar ook in het kindertehuis Bal Anand wordt veel gedaan om het verblijf van de kinderen zo aangenaam en zinvol mogelijk te maken. Het speeltuintje aan de achterkant van Bal Anand is helemaal klaar en in gebruik genomen. Beweging is goed voor de motoriek van de kinderen. De toilettengroep voor deze kinderen was aan vervanging toe, dit hadden wij met eigen ogen al gezien tijdens ons bezoek in 2013. Gelukkig is dit inmiddels gebeurd en kan de sanitaire voorziening weer jaren mee. Ons contact met de ZWOcommissie Inmiddels hebben wij zes keer een oliebollenactie georganiseerd en op deze manier vanuit Barendrecht veel steun verleend aan het project Umang. Tijdens de Bethelbazar stonden wij naast de stand van de ZWOcommissie en we vertelden hen over ons voornemen om de zevende oliebollenactie niet meer te organiseren. De ZWOcommissie heeft toegezegd, dat zij de organisatie van de oliebollenactie de komende jaren graag wil overnemen en voortzetten. Wij stellen het heel erg op prijs, dat de ZWOcommissie deze actie van ons wil overnemen en des te meer omdat een deel van de opbrengst voor het project Umang bestemd zal zijn. Natuurlijk gaan wij de ZWOcommissie helpen de oliebollenactie te organiseren en hen steunen met onze ervaring van de afgelopen 6 jaren.
ZWOcommissie gaat in oliebollen, ZWOcommissie organiseert de oliebollenactie….
De ZWOcommissie wil binnen onze gemeente graag dicht bij de gemeente actief zijn met de ondersteuning van het werk van zending en werelddiaconaat. Wij proberen dat op verschillende manieren, zoals u wellicht bemerkt. Eigenlijk ontbrak nog een stukje betrokkenheid bij activiteiten, die in onze eigen gemeente worden geïnitieerd. Daarom stellen wij het aanbod van Joan en Siert erg op prijs om de organisatie van de onderhand traditionele jaarlijkse oliebollenactie over te kunnen nemen. Een deel van de opbrengst van de oliebollenactie 2015 zal uiteraard bestemd zijn voor project Umang. Het andere deel willen wij graag bestemmen voor het andere project wat onze gemeente zo aan het hart ligt, de Stichting Pryanthi. Deze stichting verleent directe, kleinschalige hulp aan de meest kansarme mensen in Sri Lanka. Meer informatie over Umang en de kinderen van Bal Anand is te lezen op de website www.stichtingbalanand.nl of u kunt ons bellen. Joan en Siert Bolt, tel. 0180-618970 Meer informatie over Stichting Priyanthi vindt u op de website http://stichtingpriyanthi.weebly.com. In november wordt u via Klankbord geïnformeerd over de plannen voor 2016. In een volgende nummer van Klankbord hopen we meer over de oliebollenactie 2015 te kunnen melden. Wij hopen van harte dat u ons voor beide projecten wilt steunen.
Achter de voordeur Blog vrijdag 19 juni 2015 Ik word vandaag verdrietig wakker. Ik ben weer in Bogotá maar met mijn gedachten en gevoel nog in Ibagué waar ik deze week was om het werk van Mencoldes beter te leren kennen.
Mencoldes is een van de partnerorganisaties van Kerk in Actie waarmee we al jaren verbonden zijn en waar veel plaatselijke gemeentes in Nederland zich bij betrokken voelen. Onderdeel van mijn eerste periode in Colombia is om ook dit werk van de Doopsgezinde Kerk in Colombia beter te leren kennen. Met een klein groepje zijn we op pad in Ibagué om huisbezoeken af te leggen. Mencoldes werkt in Bogotá, Soacha en Ibagué omdat dit (in deze regio) de steden zijn waar de meeste ontheemden naartoe komen. De eerste bezoeken zijn ‘opvolgbezoeken’: We spreken mensen die ontheemd waren en dankzij ondersteuning van Mencoldes inmiddels een eigen bedrijfje hebben opgezet dat goed loopt en waar ze van kunnen leven. Mencoldes blijft bij hen betrokken om waar nodig advies te geven of bij te sturen en natuurlijk ook om mensen te bemoedigen. Een aantal andere bezoeken zijn zogenaamde ‘intake-gesprekken’. Samen met de mensen die we bezoeken wordt hun huidige situatie besproken en bekeken, zodat kan worden bepaald op welke manier er geholpen kan worden. Zo komen we in het huis van Diana (niet haar echte naam). Met haar vijf kinderen (18, 16, 9 ,5 en 4 jaar oud) woont ze in deze illegale houten woning. De woning is niet van haar, hoe ze er precies terechtgekomen is blijft voor mij wat onduidelijk. In ieder geval kan het zomaar zijn dat de eigenaar op een dag voor de deur staat en ze moet vertrekken. Haar dochter van 16 jaar is zwanger. Ook zij woont in hetzelfde huis samen met haar partner en beide gebruiken ze drugs.
Dat veroorzaakt agressiviteit. Zelf kreeg Diana een maand geleden een miskraam na drie maanden zwangerschap. Met de vader van deze baby is ze niet meer samen, hij mishandelde haar. De vader van de andere kinderen zit in de gevangenis omdat hij lid was van een guerillagroepering
. Tot voor kort werkte Diana bij de rivier voor het huis. Ze verzamelde er zand en stenen om te verkopen. Haar zoontje van 9 hielp haar daar bij. Tot de dag dat hij werd bedreigd een aantal guerrillastrijders die hem toeriepen dat ze zijn hoofd zouden afhakken als hij daar nog langer zou blijven. Het is ongelooflijk moeilijk dit bezoek. Diana schaamt zich voor haar huis en haar situatie en blijft zich excuseren. Tegelijk is ze ontzettend gespannen omdat ze de hulp van Mencoldes zo hard nodig heeft. Dit bezoek is voor haar en haar kinderen van levensbelang. En mij wordt langzaam duidelijk dat dit gezin ongeveer álle problemen kent die je kan bedenken: armoede, drugsgebruik, (seksueel) geweld, tienerzwangerschap, bedreigingen, geen vaste woonplek, geen werk.
Ondertussen schenkt het meisje van 5 vol trots frisdrank voor ons in en drinken we het op zonder dat zij weet van de interne strijd die het bij ons teweeg brengt. Weigeren? Geen optie. Maar tegelijk weet ik dat ze deelt van het weinige dat ze hebben. Onze dag is nog niet klaar. We bezoeken Carlos die pas een maand geleden gevlucht is en nu met zijn drie zoontjes in een huisje van max. 10 m2 verblijft. Zonder spullen, zonder werk, volledig ontredderd. We bezoeken Emerson die van de zes kogels er nog altijd twee in zijn lijf heeft en al maanden wacht op een operatie. We bezoeken Daisy die een appartement van de overheid toegewezen kreeg. Van buiten prachtig. Gaan we híer op huisbezoek? Van binnen zien we enkel beton en een paar matrassen op de vloer. De paar spulletjes die er staan zijn van haar zus. 1100 appartementen waarvan de helft toegewezen is aan mensen die ontheemd zijn geraakt als gevolg van het geweld. Ze wonen er pas een maand. Hoe zal het voor hen verder gaan? De medewerkers van Mencoldes horen en zien deze realiteit dagelijks. Elke dag weer worden ze geconfronteerd met trauma, lijden, verdriet en wanhoop. Ik zie hun talent maar ook hun tranen. Wat een ontzettend zware baan hebben ze en wat heb ik veel bewondering voor hun betrokkenheid, passie en doorzettingsvermogen. Gelukkig zien ze ook het verschil dat gemaakt kan worden. Gelukkig zien ze ook de voorbeelden van mensen die ondanks al hun verdriet en trauma’s opkrabbelen en hun leven weer op de rails krijgen. Een sprankje hoop. Mencoldes kan eerste humanitaire hulp bieden (spullen om te slapen, voedselpakket), psychosociale hulp en begeleiding naar het genereren van een eigen inkomen. Waar Mencoldes niet zelf kan helpen schakelen ze hun netwerk in en worden mensen doorverwezen naar andere organisatie. Ontzettend belangrijk werk, maar ook werk dat vraagt dat je steeds opnieuw met al je aandacht bij mensen zoals Diana kan zijn en naar hun verhalen kan luisteren. Werk dat je raakt, dat door je ziel snijdt. Misschien kunnen we samen hen een hart onder de riem steken? Ik wil jullie vragen om voorbeden te doen voor de medewerkers van Mencoldes en voor de mensen met en voor wie ze werken. Daarnaast zou het voor de medewerkers een geweldige bemoediging zijn als we hen kaarten en tekeningen sturen. Doe jij/doet u mee? Graag versturen naar Kerk in Actie, t.a.v. Lin Tjeng, o.v.v. ‘Mencoldes’, postbus 456, 3500 AL Utrecht.
“Laat die landen ons eerst maar komen helpen.” Column donderdag 6 augustus 2015“Laten die landen ons eerst maar komen helpen.” Zomaar een commentaar op het bericht gisteren in de Nederlandse media op de massaontslagen bij vier ontwikkelingsorganisaties (waaronder ICCO) door bezuinigingen vanuit de overheid. Het was niet het enige commentaar. Het was wel het commentaar dat me bijna door mijn tranen heen deed lachen, maar niet van vreugde. Wat zegt zo’n opmerking? En alle andere juichkreten, hoera-uitingen dat Nederland nu toch eindelijk verstandig bezig is. Want: het helpt toch niet. Het verdwijnt toch allemaal in zakken van de mensen die er werken. Iedereen in de sector is corrupt en hier zijn we al arm genoeg, wij hoeven die losers niet te helpen. Tja… wat zeg je daarop. Ik dacht eerst: ik ga alle argumenten en commentaren van commentaar voorzien, maar dan ben ik zoals de Volkskrant vindt, bezig vanuit zieligheid. Dat dus niet. Maar dan. Ik kan een essay schrijven over hoe droevig het is dat blijkbaar de gemiddelde commentaarleveraar ergens zijn empathie met de rest van de wereld is kwijtgeraakt. Het is iets wat je wat wel weet, maar als je het zwart op wit ziet doet het toch elke keer weer pijn. Wat is dat toch in dit prachtige rijke land dat er zoveel wantrouwen, boosheid is. Dat de ’ik’-cultuur groeit en het zorgen voor de wereld wordt weggehoond als linkse hobby. “Ik heb er hard voor gewerkt,” zegt menigeen om dat te rechtvaardigen. En dan denk ik aan zoveel mensen wereldwijd die ik ken, die zich kapot werken, maar die toch armoede en onrecht ervaren, elke dag weer. Maar dan ben ik een moraalridder, een betweter, en luistert niemand. Wat dan wel? Uitleggen dat ik in de 25 jaar dat ik bij ICCO en Kerk in Actie werk zoveel ten goede heb zien veranderen. Gebroken mensen heb zien uitgroeien tot mensen die nu zelf anderen in beweging zetten. Of in gewone mensentaal: mensen die waanzinnig arm zijn heb zien veranderen in mensen wiens kinderen naar school gaan, gevoed zijn en toegang hebben tot gezondheidszorg. En oh ja: nog geen vakantie hebben en geen televisie, auto, wii of computer in huis. Of een ander voorbeeld: vrouwen die nergens recht op hadden na de dood van hun man en die eigenlijk liever dood wilden. Ze kregen hun levensmoed terug om te vechten voor hun wettelijk recht op land, en kregen dat ook. Zodat ook hun kinderen naar school kunnen. Moet ik dan een vergelijking maken: dat de overleden hond in Alphen en de leeuw in Zimbabwe op meer sympathie mogen rekenen dan het meisje dat morgen wordt uitgehuwelijkt in Kenia en de uitgebuite textielarbeidster in Bangladesh die onze kleren in elkaar zet? En dat internationale druk om een eind te maken aan leeuwenjacht (wat overigens zeer terecht is) makkelijker te mobiliseren is dan internationale druk om ervoor te zorgen dat die vrouw in Bangladesh genoeg verdient om haar gezin te voeden en niet wordt verkracht. Dat met het verdwijnen van de ontwikkelingsorganisaties al die mensen wereldwijd, die hun met gevaar voor eigen leven hun mond open doen tegen hun regering tegen onrecht en armoede, die zich inzetten voor het voorkomen dat mensen die hun land in wanhoop of hoop verlaten, geen financiën meer krijgen en dus het onrecht nog meer vrij spel krijgt?
Misschien is dit wel het enige antwoord aan de mensen die luidkeels roepen dat ontwikkelingssamenwerking moet worden afgeschaft. Ga kijken! En kies uit de volgende bestemmingen:
Extreme armoede in Madagascar (niet bang zijn voor flink klimmen en kleine bootjes, stank, ziektes, beestjes en af en toe een cycloon) Oorlog in Zuid Soedan (er is een kans dat je het niet overleeft, maar dat geeft voor die mensen toch ook niet?) Weekje meewerken in Bangladesh (wel uitkijken voor de opzichter: die heeft losse handjes) Protesteren tegen het homobeleid in Oeganda, Kameroen of een ander land naar keuze (even opletten dat je niet in elkaar wordt geslagen) Opkomen voor de rechten van vrouwen in conflictgebieden in het Midden Oosten, het kan zijn dat je ook dat niet overleeft, want er zijn een paar mensen het niet helemaal met je eens, maar iemand moet het doen) Werken in de opvang van bootvluchtelingen (weet wel: je werkt je helemaal kapot, wordt ellendig van de verhalen van de mensen die je opvangt, moet je beeld bijstellen dat het allemaal gelukszoekers zijn én je hebt voortdurend te weinig om ze te helpen, maar hé, hadden ze maar thuis moeten blijven toch?)
En als je dat dan hebt gedaan, mag je alle commentaren op de bezuinigingen nog een keer lezen. En dan hoop ik dat misschien beseft wordt dat die organisaties die nu worden weggehoond de afgelopen 50 jaar ervoor hebben gezorgd dat heel veel mensen een beter leven hebben nu, en hun stem durven laten horen tegen hun eigen regering, in hun eigen land. Dat ze dat doen met gevaar voor eigen leven, enorme wilskracht en power en enorm veel lef. Dat ze steun nodig hebben van mensen wereldwijd om door te gaan, het vol te houden en het verschil te maken. *Auteur: Elise Kant Gemeenteadviseur Kerk in Actie
Hartelijke groeten, ZWOcommissie
