IOTA PRODUCTION TARANTULA PERSPECTIVE FILMS SERENDIPITY FILMS presenteren OFFICIAL SELECTION FESTIVAL DES FILMS DU MONDE. MONTREAL 2011
ELLE NE PLEURE PAS, ELLE CHANTE Ze huilt niet, ze zingt
Een film van
PHILIPPE DE PIERPONT Met
Erika Sainte Jules Werner Marijke Pinoy © Iota Production - Tarantula - Perspective Films - Serendipity Films - Arte - RTBF - 2010. Coproduit par ARTE, RTBF (Télévision belge), Belgacom TV, uFilm et uFund. Avec l’aide du Centre du Cinéma et de l’Audiovisuel de la Communauté française de Belgique et de Voo, du Fonds Audiovisuel Flamand, du Fonds National de Soutien à la Production Audiovisuelle du Grand-Duché de Luxembourg, de la Région Picardie en partenariat avec le CNC, du Conseil Général de l’Aisne. Avec le soutien du Programme Media de l’Union Européenne.
SYNOPSIS Laura, een vrouw van einde de twintig, woont alleen aan de rand van een grote stad. Ze krijgt te horen dat haar vader in coma ligt na een zwaar auto-ongeluk. Ze besluit hem op te zoeken: de gelegenheid om eindelijk af te rekenen met hem, misschien zelfs om zich te wreken. Laura bezoekt haar bewusteloze vader met regelmaat. Ze waakt bij hem en vertelt hem over de lijdensweg die zij als misbruikt kind moest doorstaan, misbruikt door hem. Maar het leven neemt soms onvoorspelbare wendingen en het verlangen van Laura om haar rekeningen te vereffenen, loopt uit op een pijnlijke confrontatie met haar familie en haar verleden. Uiteindelijk slaagt ze erin zich te verzoenen met zichzelf en met het leven.
Intentieverklaring van de regisseur Deze film is het verhaal van een verlossing, een bevalling: laura bevalt alleen. Ze zat gevangen in de greep van haar vader en in haar kinderangsten maar weet zich ervan te te bevrijden. Beetje bij beetje, eigent ze zich haar integriteit, haar bestaan terug. Het scenario is gebaseerd op de roman van Amélie Sarn. Ik was geschokt na het lezen van haar boek ‘Elle ne pleure pas, elle chante’, ik was verward en hevig dooreen geschud. Het is niet nodig om als kind misbruikt te zijn om overweldigd te worden door de emoties en de vragen die dit verhaal oproepen. De kracht van dit verhaal zit hem net daarin: het delen van intieme ervaringen en diepe gevoelens die ver van ons lijken te staan. Het vertrekpunt van de film lijkt zwaar: incest! Een steeds terugkerend onderwerp, een ideaal thema voor televisie: er is pathos en melodrama, een mengeling van naakte intimiteit en spektakel. Er is een enorm potentieel aan openbaringen, aan het blootleggen van schuld en boete. Maar dat is net wat ik met deze film niet wilde vertellen. De film behandelt het onderwerp van incest niet rechtstreeks, zelfs al is dit buiten beeld het vertrekpunt en kleurt het de scènes in de film sterk. Deze film is het verhaal van een vrouw die zichzelf al vertellend bevrijdt. Van een vrouw die beroofd is van haar eigen leven en het zich weer tracht toe te eigenen. Van een vrouw die vast zit in het verleden, die zich verzoent met haar jeugd en haar integriteit terug vindt. De belangrijkste vraag draait niet om incest maar hoe men zich kan bevrijden van zijn angsten en zijn pijn en hoe men kan loslaten en het leven weer kan (her)opbouwen. De dialoog die Laura voert met haar bewusteloze vader is in werkelijkheid een dialoog met zichzelf. Dit is fundamenteel voor wat ik met deze film wil vertellen: dat haar vader in een coma ligt en Laura al dan niet hoort, dat hij zijn fouten toegeeft of niet, dat hij gestraft en veroordeeld wordt, dat veranderd niets aan het feit dat alleen Laura zichzelf kan genezen. De bevrijdende kracht van woorden… de dingen benoemen, ze luidop zeggen, is het bestaan ervan bevestigen (“Neen, ik heb niets verzonnen. Neen, ik verbeeld het mij niet »). Het is afstand nemen om niet verder ten onder te gaan, Als echo van deze bevrijdende monologen in de kamer van haar vader is er het dagelijks leven van Laura en de veranderingen die in haar vorm krijgen. Mijn film is een zoektocht naar het verzachten van de pijn. Naar het een plaats geven van en misschien zelfs zin te geven aan de chaos van rauwe emoties en gevoelens.
Laura, vertolkt door Erika Sainte (BE) Erika werd geboren in België in 1981. Nadat ze koos voor een artistieke richting in het middelbaar, vervolgt ze het gekozen pad en schrijft ze zich in in de afdeling ‘Theater’ aan het Institut des Arts de Diffusion in Louvain La Neuve. Sinds 1999 speelt ze in beroemde Brusselse theaters zoals het Théâtre des Martyrs, het Théâtre Royal du Parc, het Théâtre Royal des Galeries,… Op het grote scherm kunnen we Erika zien in Nés un 4 février van Michael Bier, Eau de vie van Nadia Benzekri en in de langspeelfilms Cow Boy van Benoit Mariage en Fils unique van Miel van Hoogenbemt.
Rémi (broer van Laura), vertolkt door Jules Werner (LUX) Jules Werner, van Luxemburgse origine, behaalde zijn diploma op de Guildhall School of Music and Drama van Londen in 1998. In 2001 ontving hij de gouden medaille van de Guildhall School en in 2007 de Shooting Star Award op de Berlinale. Tussen 2001 en 2005 was hij lid van het Engelse Propeller, geleid door Edward Hall, waar hij verschijnt in Rose Rage, A Midsummer Night’s Dream en The Winter’s Tale (West End, nationale en internationale tournée). Voor film werkte hij met Paul Kieffer (Arabian Nights), Michael Radford (The Merchant of Venice), Max Jacoby (Butterflies), Fred Neuen (Trinity), Ben Andrews (Dawning) et Saesa Kiyokawa (Routine). Hij is ook te zien in de film Irina Palm van Sam Gabarski.
De moeder van Laura, vertolkt door Marijke Pinoy (BE) Sinds meer dan twintig jaar rijgt Marijke Pinoy de ervaringen aaneen, zowel in het theater als in de cinema. Ze speelde in verschillende televisieseries (De Smaak van De Keyser, LouisLouise, Los Zand, Witse, Wittekerke), kortfilms en toneelstukken in Vlaanderen. De laatste tijd konden we haar opmerken in de films Vidange perdue van Geoffrey Enthoven, Ben X van Nic Balthazar en in Soeur Sourire van Stijn Coninx. Ze schreef en regisseerde ook theater en werd een habituée van het Festival Bis-Art van Charleroi. Binnenkort staat ze ook op de affiche van de film La Maison du Lucchese van Pierre Duculot.
Biografie van de regisseur Philippe de Pierpont werd geboren in 1955 in Brussel. Na een opleiding als kunsthistoricus volgde een heel gevarieerd professioneel leven: theater, strip, en cinema. Hij regisseerde een tiental documentaire films (La ville invisible, La vie est un jeu de cartes,…) die bekroond werden op verschillende festivals. Nadat hij tweede regie-assistent was van de broers Dardenne op La promesse, regisseert hij de fictiefilms L’héritier en Elle ne pleure pas, elle chante.
IOTA PRODUCTION (BE)
www.iotaproduction.com
Iota Production begeleidt een nieuwe generatie regisseurs die met gevoeligheid, intelligentie en soms wat humor de hedendaagse bezorgdheden behandelen. Na een tiental kortfilms, waaronder Dans nos veines van Guillaume Senez en Classes vertes van Alexis van Stratum die overal ter wereld festivals aandeden en verschillende prijzen wonnen, is Elle ne pleure pas, elle chante de eerste langspeelfilm die door dit productiehuis geproduceert werd. Qua langspeelfilms produceert Iota vervolgens Le Vertige des possibles van Vivianne Perelmuter, in fase van postproductie en ontwikkelen ze Keeper van Guillaume Senez, L’insoumise van Jawad Rhalib, Puni van Manu Poutte, Amour-Autopsie van Sandrine Dryvers en Parasites, het nieuwe project van Phillipe de Pierpont. Iota blijft ondertussen nog steeds documentaires ontwikkelen. Sinds 2000 werden een veertigtal films geproduceerd (portretten, vragen rond onze samenleving en identiteit, autobiografische films, onderzoeken,…) Op dit moment produceert Iota Le Thé ou l’électricité van Jérôme le Maire, Les Larmes du seigneur de guerre van Pascale Bourgaux en Dames Blanches, esprits noirs van Milena Bochet.
TARANTULA (LUX)
www.tarantula.lu
Tarantula is een luxemburgs productiehuis dat al meer dan vijftien jaar actief is in het Europees audiovisueel landschap. Trouw aan hun editoriale lijn, zijn ze verheugd om deze eerste langspeelfilm van Pierre de Pierpont, Elle ne pleure pas, elle chante te kunnen coproduceren, in samenwerking met luxemburgse techniekers en acteurs. Recentelijk coproduceerde en verspreide Tarantula L’Epopée de la Grande Région, drie arthousedocumentaires (geregiseerd door Rüdger Mörsdorf, Donato Rotunno en Stéphane Bubel) maar ook Fragonnard, een film van Jacques Donjean (fictiedocumentaire voor Arte) en bereidt het de opnames van de langspeelfilms Mobil Home van François Pirot en La Sieste sous le figuier van Anne-Marie Etienne tijdens de zomer van 2011 voor.
Perspective Films (FR)
www.perspectivefilms.fr
Perspective films is een productiehuis dat opgericht werd in 2008 door vier producers, Denis Delcampe, Isabelle Truc, Isabelle Mathy en Pierre-André Thiébaud. In 2011 werden ze vervoegd door Delphine Schmit. Sinds de oprichting produceerden ze een midden-langspeelfilm van 59min: Des Rêves pour l’Hiver van Antoine Parouty (Grand Prix aux rencontres européennes du Moyen-métrage de Brive 2010, Grand prix du court métrage op het festival inernational du film de Belfort, Prix du jury et Prix d’interprétation masculine op het Festival du Film Court de Pantin), en co-produceerde het drie langspeelfilms: Elle ne pleure pas, elle chante van Phillippe de Pierpont, Au cul du loup van Pierre Duculot, en Sauvage van Jean-François Amiguet. Ze zijn ook actief in het domein van de documentaire, met de co-productie van drie films voor ARTE in 20102011 en vier documentaires in ontwikkeling. Het productiehuis ontwikkelt momenteel twee langspeelfilms, Le déserteur van Simon Leclère, met de steun van CNC en de regios Centrum, Loirestreek en Laag-Normandië, alsook Les âmes forgées van Valérie Müller.
Serendipity Films (BE)
www.serendipityfilms.be
Opgericht in 2006 door Ellen de Waele, produceert en coproduceert Serendipity Films internationale fictie- en documentaire films, die pertinente onderwerpen uit de samenleving behandelen. Ze begeleidt jonge en bevestigde regisseurs met een vernieuwend talent. De documentaire films die ze recentelijk produceerden zijn Epilogue van Manno Lanssens (Mention spéciale du Jury à Visions du Réel, 2011) en Grande Hotel van Lotte Stoops (Hotdocs, Toronto 2011 –‘with honourable mention of the jury, IFFR 2011, IndieLisboa, Silverdocs). Momenteel ontwikkelt Ellen de Waele de fictie-langspeelfilms 82 Days in April en A Year from August van Bart Van de Bempt, alsook drie documentaires.
TEAM Regie : Philippe de Pierpont 1e assistent : Isabelle Rey Beeld : Alain Marcoen Geluid : Arnaud Calvar Setdresser : Audrey Hernu Kostuums : Vanessa Evrard Beeldmontage : Philipppe Boucq Geluidsmontage : Michel Schillings Muziek : Kris Dane Productieleiding : Olivier Abrassart
Technische fiche Titel in het frans : Elle ne pleure pas, elle chante Titel in het engels : She’s not crying, she’s singing Drager : 35mm, DCP Geluid : Dolby Digital Screen ratio / image : 1 :1,85 Snelheid : 24 images / sec Duur : 78 minutes Métrage : 2357mts Taal originele versie : Frans Ondertiteling : Engels, Nederlands Productiejaar : 2011 Website : www.ellenepleurepasellechante.be Naar de roman Elle ne pleure pas, elle chante van Amélie Sarn (Uitgeverij Albin Michel)
INFOS Iota production
RELATIONS PRESSE
Tel. +32 2 344 65 31 Fax +32 2 346 63 04
[email protected] www.iotaproduction.com
Belgique
Tarantula Distribution
Luxembourg
Tel. +352 26 49 611 Cell. +352 661 151 888
[email protected] www.tarantula.lu
Françoise Bouzin - Agence Cinna Tel. +32 495 806 400
[email protected]
Emilie Lacourt - Tarantula Tel. +352 26 49 611 Cell. +352 661 151 888
[email protected] - www.tarantula.lu
