Wie is Johanna?
Eerste druk, 2014 © 2014 Johanna de Vos isbn: nur:
9789048432691 728
Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (i) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (ii) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
Wie is Johanna? Johanna de Vos
November 2009/bijna eind december 2009. Een opdracht waaraan wordt begonnen. Lieve kinderen. Zouden jullie willen schrijven? De rust van veertien dagen heeft mij goed gedaan en langzaam, echt langzaam, gaan wij weer aan het werk. Willen jullie mij helpen a.u.b.? Antwoord: Zo gezien Johanna had je die rust bijzonder hard nodig en gelukkig heb je daaraan gehoor gegeven anders was het lijntje kapot geweest en wat doen wij met gebroken dingen? Zachtjes aan beginnen dus, eerst een paar dingen afronden, het in andere handen geven en de rest aan ons overlaten. Dan komt het allemaal goed. Je mag aan het boek beginnen. Dat jeugdboek heet: “T o e n, v r o e g e r e n n u”. Daar komen heel wat smerige verhalen uit voort, maar dat schudt juist wakker. Daarnaast melden de mensen zich toch nog en geef hen waar zij om vragen. Niet ingewikkeld maar zo duidelijk als een foto. Dit boek is samengesteld uit aantekeningen, geschriften van Gidsen en volwassenheid bereiken waardoor “De vruchten worden geplukt”.
5
Lees het maar als les: Een samenvatting van bijzondere mensen en aangedragen oplossingen voor de problemen. Altijd vindt men een gedeelte wat bij u als toepassing kan worden ontvangen. Ik wil u wijzen op de prachtige foto welke vruchten aangeven geplukt te kunnen worden. In dit boek wordt ook de geboorte van Johanna beschreven. In een periode vóór de geboorte wordt het zielencontract afgesloten. Als ziel weet men een keuze te maken welke ouders het wil, de taken op aarde die geschikt worden geacht, maar ook of men op de aarde gedurende een bepaalde periode wil blijven. Indien negatief wordt besloten ontstaat een miskraam dan wel verlating van de aarde. Na de geboorte begint bij iedereen het leven dat je gekregen hebt. Je karakter gaat zich ontplooien en jij maakt kennis met de grote mensenwereld. Een paranormaal kind kent het programma niet en moet wegwijs 6
gemaakt worden door begeleiders van de Goddelijke Wereld. Toch kan een wijsheid optreden waarvan anderen niet beseffen dat men zo geboren is. Deze wijsheid kan gedurende het gehele leven op aarde in stelling worden gebracht. Men behoeft het maar op te roepen en de antwoorden liggen gereed. Een mensje moet ontdekken wat het is om het reeds klaarliggend programma af te werken alvorens de aarde te verlaten. Als “de tak de ruggengraat” en “de knop de bloem” zijn geworden pas dan begint de ontcijfering van hetgeen je kreeg en hoe je het leven moet voltooien. Indien u zaait dan weet u al wat u kunt oogsten. Laten de vruchten, de tak en de bloem een leidraad voor u zijn. Van harte wens ik u deze leidraad toe. Johanna de Vos. Gorinchem
7
15 januari 2010 24.00h. De tak is de ruggengraat. DE TAK WORDT RUGGENGRAAT.
De Gidsen hebben het volgende geschreven naar aanleiding van de uitgegeven boeken. 1999 t/m 2002 is het boek “Het Instappen In De Paranormale Wereld”. 2003 t/m 2009 is het boek “De lezer wordt begrijpend” “De luisteraar wordt begrijpend”. De Gidsen hebben echter aangegeven: 1999: “Wat zullen wij ervan zeggen?” 2000: “Wij hebben gezegd”. 2001: “ Wie wil nog meer weten?” 9
2002: “Moeten wij dit allemaal meemaken?” 2003: “Rampen van wijzigingen en van veranderingen in de maatschappij”. 2004 t/m 2009: “Verkondigingen en aankondigingen”.
10
WIE IS JOHANNA? >> Na vele omzwervingen in gedachten, doen en laten. >> Na vele omzwervingen in gevoelssituaties. >> Na vele gesprekken met onze Gidsen van de Goddelijke Wereld. >> Heeft Johanna haar werk aangeboden gekregen waar zij volmondig op heeft gezegd: >> “Ja, ik ben er klaar voor”. Johanna werd uitgekozen om in concentratie te leren schrijven met overleden kinderen en volwassenen. Dit schrijven kan alleen gebeuren in automatisch schrift. Alzo geschiedde: De boeken J.R.E. met een vervolg daarop onder de titel “Waarom willen jullie nu niet luisteren naar ons?” Door mededelingen van Gidsen en overleden kinderen werden de volgende boeken geschreven: “Het instappen in de Paranormale Wereld” en “De lezer wordt begrijpend en De luisteraar wordt begrijpend”. U zult begrijpen dat deze boeken vele aan- en verkondigingen hebben voor de toekomst. De basis van leven met of zonder Liefde. De veranderingen van het leven in de maatschappij die ons te wachten staan. Naast het schrijven in automatisch schrift mocht Johanna ook de geneeskracht in haar handen behouden en er mee leren werken. Door het volle vertrouwen dat bestaat tussen Johanna en haar begeleiders ontstond een wegnemen van alle twijfels. Na de eerste genezingen op een hoger niveau werd er blijdschap ondervonden. Deze blijdschap gaf weer de basis om hiermee door te gaan. Een zware taak kan alleen volbracht worden met behulp van Gidsen en overleden kinderen. De kracht en gezondheid die gegeven worden aan de mens op aarde 11
zijn bijna onvoorstelbaar. Toch zijn deze twee aanwezig en daarom gaat ook dank uit naar diegenen die bereid zijn hulp te geven aan de mens op aarde. Geschreven door Johanna de Vos – Gorinchem. december 2012.
12
27 april 1928 geboren. 0 jaren. De geboorte van Johanna. Johanna werd geboren in Leiden in het Academisch Ziekenhuis – thans het Rijksmuseum. Waarom de moeder moest bevallen in een ziekenhuis is haar onbekend. De vader moest op twee dochtertjes passen waarvan de oudste ongeveer vier jaar was en de middelste ongeveer anderhalf tot twee jaar. Er werd gewoond in Lisse, dus had vader naar Leiden moeten fietsen met twee meisjes ook op de fiets. Dat is niet gebeurd dus vader is niet bij de bevalling geweest wat hem jarenlang kwalijk is genomen door de moeder. De directeur van het Academisch Ziekenhuis te Leiden doet aangifte bij de Burgerlijke Stand, alleen hij hield geen erg in het geboorte-uur en liet opschrijven 19.30 uur hetgeen moest zijn 19.40 uur, aldus ontdekt in een later stadium door een arts/astroloog. Direct na de geboorte hield de moeder Johanna op één hand en riep: “Dit kind gaat het maken in de wereld”. Normaal in die tijd was, dat de moeder nog tien dagen het bed hield dus nu tien dagen in het ziekenhuis. Moet u zich voorstellen wat daarna gebeurt. Na de bewuste tien dagen kwam de moeder weer thuis en had een zusje voor de twee andere kinderen. Nimmer werd in vroegere tijden gesproken over “hoe”, “wanneer”. De andere kinderen werden dus letterlijk geconfronteerd met een volgend kindje. Zo’n nieuw zusje krijgt volle aandacht. Borstvoeding, om de drie uren ongeveer twintig minuten voeden, overigens gedurende vier jaren (is dat niet een beetje veel?). Ja. maar moeder dacht als je borstvoeding geeft dan kan je niet in verwachting raken. 13
Schone luier, aandacht en nog eens aandacht. Tonen aan bezoekers en familieleden. Het nieuwe zusje was mooi, rode krulletjes, zachte huid en zoet! Geen gehuil, tevreden met hetgeen er was op deze aarde. Men stikte van jaloezie. Vooral de oudste. Jaren later kwam deze jaloezie verhevigd naar buiten. Het toentertijd kleine nieuwe zusje besefte pas dan, dat zij hieronder jaren geleden heeft. Dat lijden is niet te beschrijven, maar huilbuien bleken de opluchting te geven. De middelste – overigens hoogbegaafd in leren, maar niet intelligent – bleek er tussen te hangen. Bijna letterlijk want zij wilde het kleine zusje helpen en de oudste niet in de steek laten. Ook dit meisje heeft geleden omdat er geen uitleg of communicatie was omtrent het tien dagen wegblijven van de moeder en het meebrengen van een kindje. Kinderen fantaseren: Kun je een kind kopen? Brengt de ooievaar een kind? Mag je het kind weggooien? Pesten gaat overigens vanzelf, dus dat is de vraag niet! Johanna was geboren in haar stille eigen wereldje. In de eerste plaats wil ik een hoofdstuk wijden aan MIJN ZORGZAME VADER. Nimmer heb ik meer gehouden van welke persoon dan ook in mijn leven omdat het wijsgeboren kind kon zien, voelen, weten en hem wilde beschermen terwijl daarvoor de kans werd ontnomen aan het kind. Leest u dit hoofdstuk met gevoel, dan begrijpt u het kind met Liefde. Politieopleiding. Langdurig zou Johanna willen schrijven over haar liefdevolle zorgzame vader. Natuurlijk te beginnen met: “Wie was mijn vader”. Een man van het boerenland in Zeeland, uit een gezin van 9 kinderen waarbij het normaal gevonden werd dat ook de kinderen werkten bij de boer. 14
Volgens de verhalen wilde hij niet in het boerenbedrijf en ging studeren op een avondschool. Zoiets van “Kennis is macht”. De studie hield in: een politieopleiding en deze maakte hij ook af. Het domme van vroeger gaat hier nu beschreven worden. Nà de opleiding volgde een fysieke keuring. Tot zijn grote verdriet werd hij afgekeurd wegens.......platvoeten! Weg politie worden en weg de droom van je leven om rechercheur te worden. Hij hield nog altijd de glimlach als hij in een straat reed en kinderen riepen dan: “Pas op, een stille”. Hij was niet zo jong meer toen op oudejaarsavond mijn ouders elkaar ontdekten, verliefd werden. Echter er was een grote maar aan verbonden want mijn moeder was reeds dienstmeisje bij een arts met apotheek erbij in Hoek van Holland. Mijn vader moest dus mee naar Holland, maar ook mijn vader had een moeder en zij was daar niet zo blij mee. Iemand nam haar zoon mee. Eerst boer in de Haarlemmermeerpolder. Ruzie over een knoopje. Na zijn huwelijk toch maar een keer terug en op bezoek naar Zeeland. De lange reis werd aanvaard. De oudste dochter was toen al geboren en werd op een dag achtergelaten bij “moeder van vader” omdat de ouders een dagje naar de andere ouders wilden. De ruzie begon. Waarover? De baby had een luier om en een knoop had een afdruk gemaakt in de billetjes van het kindje. Schelden niet vreemd en de vrouwen hadden het dik op elkaar gemunt. Mijn liefhebbende vader stond tussen zijn vrouw en zijn moeder plus een baby waarmee eigenlijk niets aan de hand was. Hij zweeg....en zweeg. Dat was dus het begin dat de kleinkinderen niet meer naar de ouders van mijn vader mochten en eerlijk gezegd, Johanna kent de mensen niet. Ook niet van een foto. Wij als kleine kinderen werden weggehouden van de meest erbarmelijke verhalen en ruzies waar wij weinig of niets van begrepen.
15
Moord op je dochter? Ongeveer deze periode leerde ik mijn vader kennen, hij werkte en werkte en mijn moeder zorgde dat ik op bed lag tegen de tijd dat mijn vader thuis kwam en wekte mij als mijn vader alweer weg was. Ik schrijf ergens dat ik mijn vader heb gemist, ja dat is zo! Maar een kind pikt veel op. Onder andere de bijzondere betrouwbaarheid. Mijn vader was toch alle dagen op pad, alle dagen veel vrouwen ontmoeten en nimmer een scheve schaats gereden. In de tegenwoordige tijd (2011/2012) zou men zeggen: “En daar was alle reden toe”. Nooit iets goed gedaan, altijd het verkeerde aanhalen, altijd tegen de kinderen (het waren er intussen drie) zeggen: “Ik zal het tegen je vader zeggen vanavond”. Zelfs op zeer latere leeftijd van Johanna aan vader gevraagd: Vermoord dat meise (Zeeuws) is. In zijn woede pakte hij een mes maar Johanna bleef in haar volle kracht staan en er gebeurde niets. Maar de vraag blijft liggen. Wat moet die man daar een spijt van hebben gehad. Drager bij begrafenissen. Mijn lieve vader nam weer een bijbaantje als drager bij een begrafenisondernemer. Op de lastdrager van zijn fiets een zwart kistje voor zijn zwarte hoge hoed en zijn pak bestond uit een zwarte broek met lange zwarte jas. Johanna was zo trots op haar vader. Dat is MIJN VADER! Natuurlijk werd de fl. 5,- in ontvangst genomen voor het werk. Johanna was gewoon blij, net zoveel blij als zij nu is met het schrijven met overleden kinderen. Dat heeft Johanna van haar vader geërfd en in deze perioden van schrijven helpt vader nog steeds. Schaatsen voor de kinderen. Nu heb je mensen die altijd kwaad kunnen worden of zijn. Mijn vader moest een polis uitbetalen en kreeg fooi van de cliënt onder één voorwaarde. Hij moest schaatsen kopen voor zijn drie kinderen. Blijheid bij de kinderen maar de sfeer in huis was een beetje zonder blije vader. Die sfeer begon zo zwaar te voelen. Ook mijn vader voelde dat 16
en zijn vertellingen begonnen over zijn eigen vader en moeder. Zijn vader was op 54-jarige leeftijd overleden en dat kon hij ook maar worden. Niets is erger dan vertellen aan je kind op welke datum en uur en hoe jij overgaat naar de andere wereld. Overigens de vader van Johanna is 89 jaar geworden. Zijn ring. Hij bleef zorgzaam, leefde mee met de kinderen indien hen iets was overkomen, besteedde er absoluut geen aandacht aan als moeder weer eens iets had verzonnen. Het voorbeeld is de gouden ring welke hij droeg. Het commando was: “Uitdoen, dat past niet bij ons”. Mijn vader deed de ring uit, terwijl er gegeten werd bij Johanna. Zij heeft hen daarna met spoed naar hun eigen huis gebracht. Ik wenste niet dat mijn vader moest lijden terwijl ik daar bij zat, notabene in mijn eigen huis tijdens een verjaardagsfeest. Jeugdreuma welke een echo gaf...... De vader had veel liefde voor zijn kinderen. Johanna kreeg op elf jarige leeftijd jeugdreuma en hij verzorgde ook. Johanna wilde op schoot bij vader omdat er weer een “bui” over moeder heen gevallen was. Vader nam in bescherming met de woorden: “Het is nog maar een kind”. De reactie was afschuwelijk. Het commando hield in: “Blijf van die meiden af ”. De zuiverheid die de vader uitstraalde werd vervangen door iets wat een kind oppikt namelijk: “Er is blijkbaar iets vies gedaan en ik ben daar schuldig aan”. Zeer lang kan een kind de echo horen van een dergelijke uitspraak. Vergeven is hier op zijn plaats maar vergeten kan niet en hoeft ook niet. Onthoud het maar, dan komen je eigen kinderen dit nooit tegen want dan ben jij de beschermende muur om je kinderen heen.
17
1933. 4 of 5 jaartjes oud. De Jeugd van Johanna. Lisse. Daar beginnen de herinneringen pas eigenlijk. Eenmaal per jaar kregen wij een ijsje en dat feest is dan onbeschrijflijk. Mijn zusje Ria pakte het ijsje uit mijn handen om mij te voeren, toch? Zorgen voor je kleine zusje, wellicht allemaal met goede bedoelingen. Ria liet het ijsje vallen op straat. We stonden verstomd naar het ijsje te kijken en zij gebood mij: “Raap op, sufferd, lik het van de straat”. Hoe het is geëindigd weet ik niet meer. Nieuwe werkzaamheden en dat heette “bode”. De notaris van Lisse was benaderd door de Algemene Friesche Levensverzekeringsmaatschappij en deze notaris nodigde mijn vader uit om “bode” van de maatschappij te worden. Bode betekende zoveel als polissen afsluiten, waar bijvoorbeeld kinderen zijn geboren, vooral begrafenispolissen, en zijn dagwerk bestond uit geld ophalen van de premie. Dat was een zeer precies werkje en als je de foto van mijn vader ziet zegt hij eigenlijk met dat betrouwbare gezicht: “Ik heb een polis voor U”. Of: “U moet ook nog van de vorige week veertien cent voor de premie betalen” De maatschappij is altijd zeer te spreken geweest over hem. Die baan had hij aangenomen, immers een boer in een fabriek? En hier kun je wel een paar vraagtekens achterzetten. Over mijn vader en moeder Mijn vader en moeder waren hardwerkende mensen. Op zaterdagochtend om vier uur werd de krant bezorgd en vermoedelijk hebben zij van de opbrengst daarvan dat huis in Lisse gekocht. Mijn vader verdiende vijftien gulden per week en mijn moeder had twee kostgangers erbij genomen om te sparen en rond te komen. Dat was best 18
zwaar. Drie kinderen, twee kostgangers, vader werken in de steenfabriek, allemaal vroeg naar bed en vroeg op. Het gewone werk hield nog meer in, namelijk alles zelf naaien, breien, verstellen voor het hele gezin. Haar slogan was, maar werd ook bij de kinderen ingepompt: “Je moet altijd je handen laten gaan” èn “Zuinigheid bouwt huizen als kastelen”. De twee kostgangers waren oom Adriaan, een broer van mijn moeder en oom Bart, een aanstaande zwager van mijn moeder. Hij zou met tante Marie gaan trouwen. Deze mannen probeerden een graantje van Holland mee te pikken. In Zeeland was het ook niet alles. De boeren hadden het ondanks hun harde werken gewoon slecht. De verhuisman. Wij hadden in de Kanaalstraat in Lisse een eigen huis .Ik weet alleen nog dat ik niet achterom durfde. Grote angst was erin gepompt, dus wachten op iemand om samen naar de voordeur te kunnen gaan. Maar van de verhuizing weet ik meer. Mijn moeder was bij het inpakken van de verhuisauto geweest en wilde met alle geweld zichzelf en haar kinderen in de cabine laten meerijden naar Oegstgeest. De verhuisman weigerde dat, en het schreeuwen begon weer. Pa op de fiets naar Oegstgeest en moeder schreeuwde tegen de verhuisman: “Wulder motte mee”. De verhuisman bleef standvastig en Johanna begon zich ermee te bemoeien: “Neem dan een taxi”. Moeder werd donders. “Waar haal jij dat woord vandaan? Smerig meise, wulder stee ier en jie komt mee een taxi”. Ik weet ook niet waar ik dat woord vandaan haalde. De oplossing was uitstekend, maar ja, mijn moeder had dat niet zelf verzonnen. De Gruyter. Ook gebeurde er nog het volgende in Lisse. De Gruyter bezorgde de boodschappen en haalde dus eenmaal per week de bestelling op bij de cliënten en deze werd in een boekje genoteerd. (Later toen ik dertien was werkte ik in de verzending om vanuit die boekjes de bestellingen klaar te maken en mocht ik eenmaal per week de distributiebonnen plakken. Hierover is apart geschreven in dit boek) 19
De man kwam in Lisse op de fiets met een grote mand voorop en Johanna mocht daar inzitten vanaf de hoek van de Kanaalstraat. Niemand anders mocht dat,.....ha.....ha...ik wel. Maar dat betekende voor mij dat ik uren tevoren op de hoek van de straat ging wachten en ja hoor, gered! Ik mocht meerijden naar ons huis en hij nam dan de bestelling op. Als de mand er niet was mocht ik meerijden op de stang van de fiets Ook goed, als ik maar leukjes had.
20
1932/1933. 4/5 jaartjes. Diagnose uit de losse pols. De moeder vertelde dat Johanna de Engelse ziekte had. Volgens haar had Johanna vette polsjes met kringetjes. Wat is Engelse ziekte? RACHITIS – Kinderziekte. Verdwenen door vitamine D. Geen vitamine D slikken? Dan kan in beenweefsel geen kalk worden afgezet. Kan bij zwangerschap reeds bij moeder ontstaan. Je kan misvormingen krijgen bijvoorbeeld O-benen, X-benen, ruggengraatsverkrommingen.
21
