Draai de larnpen maar.uit, ikben Hclino Rei;n krijgi een stevtge reolify check en Cct r-ncn- en kindlcze leven blijft cok vreten Dct mcet onders en beier, cp nccr een kcrn-tct-lezelf-resort in ThoilcnC Mccr bevestigt ze Cocrr-nee niei luist het spcokbeeld von Ce eenzcr-ne, succesvclle vrcuw op zcek nocr verCieping?
Afgelopen voorjaar wordt binnen één week een van
mijn lang gekoesterde dromen verwezenlijkt,
en
simultaan een andere aan gruzelementen geslagen:
ik krijg een Theo d'Or-nominatie voor llora, en
de
kijkcijfers van een tv-serie waaraafl ik met enorm veel inzet heb gewerkt zakken naar een dramatisch
dieptepunt. De berg en het ravijn die zich scherp aftekenen, confronteren me genadeloos met mezelf. Ik ben 18 en heb naast mijn werk vrij weinig om op terug te vallen. Ja, lieve vrienden en familie. Maar die zljn allemaal bezig met hun nageslachr, levenspartner en eigen drukke agenda. Mijn mate van geluk hangt af van het al dan niet slagen van wat ik doe, niet van wie ik ben. Eerst biedt het idee dat ik behoor tor een nieuwe categorie heldinnen nog soelaas. Ik ben Sarah Lund, die op de toppen van de postfeministische golf surft en alleen maar oog voor haar carrière heeft! Ik romanriseer het beeld van mezelf als Clint Easrwood on a lonely rnissiont. Maat dathoudt geen
stand. Als je te vaak thuiskomt in een leeg huis, wordt zelfs Sarah Lund een trieste, eenzame vrouw.
Z§íARTE §íOLK Tijd voor een ommekeer, zo mer die
dreigende,
zwarte wolk van een midlifecrisis gevaarliik dicht bij mijn kruin. Nog altijd geen man, nog altijd geen kind, alleen maar die vervloekte carrièresneltrein, Ik zie mijn leeftijdsgenoten moeireloos overstappen van de'egoïstische zelfuerwerkelijkingsfase' naar de 'verzorgende bezinningsfase', Alles wat je daarvoor nodig hebt ís een echtgenoor plus kroost en insrant verdieping is het resultaar. Ondertussen heb ík onopgemerkt alleen maar ge'rhvesteerd in mooie rollen, goede scripts, heftige voorstellingen en een paar foute mannen on the side. Die tijdsbesteding levert geen zak op, behalve wat duiten en een gebutst hart. Ik ben doodsbang. Eenzaamheid, leegte, depressie en de vergankelijkheid loeren op mij als monsters in de smuiken van een clichématige B-film. Ik overweeg een huisdier te nemen, maar word hartelijk ó8 JAN
uitgeiachen door mijn naasren. Ze helpen mij eraar: herinneren hoe ik jaren geleden na een verbroker relatie uit woede twee peperdure Noorse boskatten kocht - die mijn moeder vervolgens moesr redden van de verwaarlozing. Ik ga samen met mijn beste vriendin sporten. Endorfine is het toverwoord, is me verteld. Maar hoe hard ik ook ren, hoe heet ik ook yoga en hoe diep ik ook squat, langer dan een uur word ik er niet vrolijk van. IS
DITHET?
Hoe creëer ik verdieping in mijn leven zonder metgezel en zuigeling? Moet ik accepreren dat dit her is? Komt die liefde er niet? Ben ik niet leuk, aanrekkelijk, lief, interessanr en verzoÍgend genoeg om een geschikte man aan me te binden en me voorr ik ondanks al die therapie roch nog te veel neuroses? Hoe voorkom ik dat ik die succeste pianten? Heb
volle, maar o zo gefrusreerde carrièrebitch word die mannen van mijlenver afschrikt met haar mantelpak en bankrekening? De zin van het besraan schuilt natuudijk niet in succes of de prins op het witte paard, of in wat voor externe factor dan ook. De reis die ik moet maken is een innerlijke, dat weer ik heus wel. Maar dat ene yogalesje in de week, dat tell it all-gesprekmet mijn beste vriendin op dinsdagmiddag of het incidentele zelfhulpboek gaan me blijkbaar niet redden. Mijn gedachten en gevoelens draaien al te lang rond in hetzelfde kringetje. Hoe doorbreek ik deze eindeloze piekerwaterval?
NEE, MAM Mijn hippiemoeder heeft natuurlijk van kilometers afstand in de gaten dat ik in een kleíne impasse zit en mailt - zonder overleg - mijn manager dat ik
naar eefi silence retreat in Portugal moet om daar haar nieuwe spirituele goeroe Mooji te ontmoeten.
Zelaatt:weeweken in mijn agenda blokken en deelt dan mee dat ze zelf natuurlijk ook van de spirituele pàttij zal zijn. Ik weer van gekkigheid niet hoe snel
ik de telefoon moet pakken om mijn lieve moeder
THEMAVERHAA[: NIEMAND ALTEEN
I ol uíilrii=en bekiik ik rle (roepsru- t it,ileiíe n : n
rcclïtït I ío n, re k t tío n sl1,i11 il,oy$sltol),
collectiue breathing Ik'hen hier uoor mezelí Ik haat groepenl (
met zachte maar strenge woorden te melden dat ik
SLANGEN
geen behoefte heb aan
Als ik een paar weken later aankom inKamalaya,ben ik uitgeput en vies van de lange reis Een hoffelijke Thaise man in een geel pak heeft Àiiur,, het vliegveid gehaald in een enorme Range Rover en achtergelaten in
Mooji in een verlaren bos in
Portugal, en dat ik deze berg in mijn eenrje moer beklimmen. 'Wat ga je dan doen om hier uit te komen?' vtaagt ze. Ik dwaal over het internet, op zoek naar zwaat ge_ schut om mezelf aan te pakken. Ik wil verdieping, maar zonder de geur van de geitenwollen sokken uit mijn jeugd. Ik wil detox, yoga, meditatie, stilte en onder begeleiding van professionals afdalen in de
krochten van mijn zielDan vind ik de website van Kamalaya, een retreat in Thailand. Gefascineerd be_ kijk ik de foto's. Het zier er schoon, sober en aange_ naam uit. In één filmpje zegt de eigenaresse precies
ik wil
horen: 'If you feel anxious, restless, if you think you are in a period of transitir.tn, ifyou haue life questions...'Je kunt kiezen uit aller_ lei verschillende vormen van therapie: beweging, cleansing, gesprekken, kruiden, massages et cetera. Het is peperduur en voldoet precies aan mijn eisen.
wat
stressed,
SPOOKBEELD Terwijl ik op het punr sta te boeken, besef ik dat ik met deze reis het spookbeeld van de eenzafile, succesvolle vrouw volledig zal bevestigen: vrouw aan de top zoekt verdiepíng en reist afnaar oord in het oosten waar zij grof geld zal betalen om tien dagen zonder luxe te leven. In hoeverre gaan die medicíjnmannen en -vrouwen in zo,n kom_tot-je_ zelf-resort mij het geheim van het leven onthullen? Ben ik een decadente kapitalist, op zoek naar fast_ food verlichtíng? Moet ik eigenlijk in een hut in Alaska gaan zitten, en zonder de hulp van experts wachren tot de kern van mijn zaak zichbíj de gratie van de wilde natuuÍ en de stilte aan mij openbaart? En stel dat ik in dat luxe oord wél tot bezinning kom, hoe lang ben ik dan in sraar om dat eenmaal weer thuis vast te houden? Ik besluit dar het me op dit moment allemaal geen zak uitmaakt. Ik leef on_ der water en wil boven komen. Cliché of niet, dit is
wat ik wil. Dit is wat ik nu moet doen. Dit wordt míjn redding.
een zacht"
furrt.iil in
de muurloze lobby. overal *ippelen mooie Thaise meisjes en jongens in dezelfde gele pakken rond. Glimlachend en geruisloos doen'zijhrr.r*"I.k. De gele uniformen en de vreemde, sprookjesachtige sfeer die er hangt doen me denken aan een aflevering van LosÍ,waarin de hoofdpersonen aankomen in het woongebied van 'The others'. Het is vochtig en warm, ik heb het gevoel dat iemand me in het reptielenhuis van Artis heeft gegooid. Een altaar met een boeddha
staat in een dromerige vijver en herinnert mlj aanmijn missie. Een knap Brits meisje heet me welkom en legt me een en ander uit. Ik luister nauwelijks, want ik wil alleen maar weten of er op het eiland slangen zijn. Sinds mijn vroegste herinnering ben ik bang voor die beesren en iÈvertrorrw dit wereiddeel voor geen meter als het op ongedierte aankomt . ,Die zijn er, màaÍ niet hier. zelevenin de jungle verderop, Hier is het veel te druk voor ze., Nou, zo 'druk' ziet het er niet uir, denk ik bij mezelf ars ik in een golfkarretje srap en naar mijn strandvilla word gereden. Het is stil en prachtig. Ik heb geen tiji om mijn buitenbadkamer op slangen en schorpioenen te checken, *u.rt ik ,rul direct in een donkere slaap.
DEMONEN VS.IPHONE De volgende dag eet ik het lekkerste ontbijt met het mooisre uitzicht ooit. Het restauranr kijkt uit over het stuk,l'e paradijs waarop het ÍesoÍt is gebouwd, met de zee aan de horizon. Het voedsel is iibergezond, maar oprechi zalig. om elf uur begint mijn programma mer een consult van de al k rrpp" íflvia. Zij "rr.n wil weren wat ik wil bereiken tijdens mijn verblijf. Ik besluit *.ià. Hollandse deur in huis te vallen: 'Ik wil niet aileen gemasseerd worden, maar ook aan mezelf werken. Kinderen of niet: dat is de vraag.' Sylvia knikt begrijpend en boekt drie sessies met Rajesh voor me. 'Hij is veertien jaar monnik g"*".r,, -uu. tegenwoordig wil hij alleen maar mensen helpen.' Dan doet ze me beknopt verslag van alle geplande voer-, yoga-, kruin-, olie-, rug_, buik, en handbehan_ delingen en ze adviseert me mijn iphone en laptop in mijn kamer te laten. ,Die zljn niet toegesraan.' ook wrlst ze me op een papier dat ik al op mijn beri had zien liggen. De groepsactiviteiten: meditation, collectiue breathing relationship uorkshop. Ik bekijk het vol afgrijzen. Ik ben hier voor mezelf. Ik haat groepen r Na mijn welkomstmassage van negentig minuren voer ik me srap en àr"p orr,spannen. Alleen aan een tafeltje op een van de mooiste plekjes op aarde eet ik verse vis en gÍoenre. Ik durf niet naar mijn iphone te grijpen, die ik voel bran den in de zak van mijn zomerjurk. Met man en -u.ht p.ob""r ik me over te geven aan het grote niets en mijn gedachten te separeren vat mezelÍ. Maar
lukt me niet.
)
het
JAN
ó9
THEMAVERHAAL: NIEMAND ATTEEN
Binnen enkele clagen zie ik drie slangen. Mnnr ik ben.niet bang. Ui" staat uan ontí)onninq hrq, t tl me mincler an§stzg"gemaakt
a)
Ik ben onrustig
en voel me diep eenzaam. Zonder gesprekspartner of enige andere vorm van afleiding
kan ik alleen maar toekijken hoe legers demonen
zr
zich groeperen in mijn hoofd. Genadeloos stellen ze zich op en maken zichHaar voor de strijd. Zonder
HERBOREN
prikkels van buitenaf ben ik volledig aan ze over-
te doen. Een bloedmooi jong meisje en een mollige, rrrarme vrouw zijn mijr medesporters. Na afloop neemt de laatste ons mee naar de grote tafei midder in het restaurant. Ik dacht dat die gereserveerd was voor groepen, maar her blijkt de community table te zijn. 'we zilnhi.* om geholpen re worden en or elkaar te helpen,' legt de mollige Kamalaya-veteraan ons uit. Die avond zit il tot diep in de nacht re praten alsof mijn mond alle niet gesproken woorden als.
geleverd.
INTRANCE Die middag bezoek ik de monnik. In Nederland hebben mensen me al voor hem gewaarschuwd:
Na dagen van zwijgend isolement besluit ik aan een groepsles coretraining me
'Zodra je hem ziet, moet je huilen.' Hij blijkt een
nog
kalme man, die me direct een gevoel van veiligheid geeft. 'Hoe kan ik je helpen?' Hij glimlacht naar me.
een tv-producent, filmregisseurs, een kapitein uit India en een kunsth andelaat Iedereen is kinderlijk kwetsbaar, anoniem en dus eerlijk. we zijn hier allemaal
En plotseling heb ik geen idéé meer waarom ik hier ben. Ik steek mijn ingestudeerde riedel af over voortplanting, maar hij haakt er niet op in. 'Halina, wat is het dat je zoekt?' Indringend kijkt hij mij aan. 'Vrijheid,' anrwoord ik zonder re weren waar dar vandaan komt. 'Precies,'knikt de monnik tevreden. '§íat voor vrijheid?' 'In mijn werk en de liefde.' Hij knikt en ik begin zonder aanleiding erbarmelijk te huilen. Een uur praten \r,e met elkaar. Het gaat niet om de woorden die we wisselen of de analyses die we maken. Op de een of andere manier is er een ander proces gaande, dat dieper is en lastig te verklaren. Ter afsluiring legt hij me op de behandeltafel en laat me een visualisatie-oefening doen. Het gaat over liefde en succès. Er zíjn twee Halina's, legt hij me uit. Het kind, op zoek naar de eeuwige vadeq en de oersterke vrouw, 'Laat ze beide in hun waarde en
zorg dat de sterke vrouw het kind niet probeert te eiimineren. Dan wordt ze destructief en onbeheersbaar.' In de tijd die volgt kruip ik steeds meer in mezelf. De woorden van de monnik in combinatie met de fysieke behandelingen, die vol liefde en aandacht worden veticht, en de bedwelmende locatie brengen me in een trance. Binnen enkele dagen zie ik drie slangen. Eén krult zich rond een raamkozijn in een behandelkamer, één kruipt langs aan de rand van het zwembad en de derde kronkelt omhoog op de drempel van miin huis. Bijbelse taferelen zljnhet. Alle dríe ztjn zelang
Ik ben niet bang. Mijn staat van ontspanning heeft me minder angstig gemaakt. Niemand ziet ooít slangen, hoor ik van mensen die Kamalaya al iaren bezoeken of er werken. De Thai en helgroen.
70 JAN
en de monnik zijn verheugd. 'slangenmeisje' noemen ze me vrolijk, en vertellen dat mij een grote transformatie te u'achren staat.
wil
zeggen.
Ik ontmoet VN-medewerkers, topadvocaten,
Google-meisjes
met een reden naartoe gekomen en wisselen enthousiast verhalen uit. Ik voel me herboren. Normaal ben ik bij nieuwe mensen vrij gereserveerd, maar hier voer ik het hoogste woord, ik luister gernteresseerd en maak met iedereen enthousiast contact. ril/e worden een hechte groep. Overdag heeft ieder zijn individuele traject en 's avonds dineren we samen. ,s Nachts píngpongen we stiekem in de yogahal, bestellen geheel tegen de detoxregels in een glas whisky, en op zondag bezoeken we het dorpje verderop. Succesvolle, hardwerkende, verantwoordelijke volwassenen lijken op jeugdkamp te zijn in de rimboe van Thailand. Het is hemels om diep zelfonderzoek re doen en die ervaringen tijdens het eten te kunnen delen met mensen die geen idéé hebben van je geschiedenis. Met mensen die onbevangen vragen steilen en objectief luisteren, zonder ingesleten paronen. Ik leer mediteren in groepsvorm, ik geef me over aan ademhalingsworkshops, ik doe regressietherapie en laat me onder hypnose brengen.
WENSBALLON Als we 's avonds op het strand lampionnen met een wens eraan geknoopt de lucht in laten zeilen, hoef ik geen seconde te bedenken wat ik op miln briefje schrijf. Mijn kindervraag is naar de achrergrond gedrongen. Het lijkt alsof die kwestie een consequentte zal zijn van veel belangrijkere ontwikkelingen. 'vrijheid ín de liefde en in mijn werk,' staar er Mer míjn nieuwe misschien tijdelijke, maat daarom niet minder liefdevolle - vrienden kijk ik naar onze lampionnen, die magisch de zwarte hemel verlichten, als eefizaÍneplaneten. \x/e zullen dit nooit meer vergeten. §7e nemen alle gereedschappen die ze ons
hebben gegeven mee naar huis. En vooral: ik weet zeker dat ik net als vele anderen zal terugkeren naar ditbetoverende oord. In Kamalaya vond ik wat ik zocht. Een innedijke reis door het spookhuis van mijn brein. Ik heb mijn demonen nog maar eens goed in de ogen gekeken en maakte schoon schip. Ik ben geheeld op fysiek en mentaal niveau. Draai alle peertjes maar uit de lampen, ik voel me verlícht. Ik ga terug naar de boze buitenwereld met een brandende kaars in mijn hart. I
En boos wàs die buitenwereld, vlak na Halina's rhuiskomst, Lees meer in haar column op pagina 102.
