Wij zijn bekeerd (dagkrantmedewerksters na het beleven van Design God)

‘Wij zijn bekeerd’ (dagkrantmedewerksters na het beleven van Design God)

Anton Pavlovitsj 1.“Ik ben in de rouw om mijn leven”

Fantasietje

Het was gisteren de vierde dag van Het Theaterfestival, en ik zit al aan mijn derde sollicitatie in die periode. Er volgen er nog twee. Elders ter redactie broeit dezelfde ziekte; iemand gaat bijvoorbeeld voor het VTI in Deinze werken, en vijf anderen dingen naar een onderzoeksfunctie aan een hogeschool in Leuven met als onderwerp repetitieprocessen – maar dat is alles wat ik erover weet. Een andere trend is dat de redactieleden hun badge niet meer uittrekken, zelfs niet om n Tsjechovs dramatische werken te gaan slapen of om te douchen. Niet dat we daar tijd voor hebben (u mag kiezen weerklinkt er wel vaker een schot. waarvoor), maar ik wil slechts zeggen: met de dagkrant staan wij op en gaan wij niet slapen. En dat loont. ’t Effect is niet altijd te merken Niet alleen het papieren product, maar ook de mens achter de krant wil wel eens en niet elkeen eindigt bij god. gemonsterd worden als een uitstekend specimen, dat de weinige tijd dat zijn op barsten staande uurschema toelaat (drukdrukdruk!) vooral gebruikt met in de tuin Toch valt daar een vraag bij te stellen: zitten, een praatje slaan met Angelo (de dj, de radiomaker, en de mens) en met wat schiet men bij Anton zo vaak? Angelo’s vrienden, die zich onledig en dus vol houdt met eten, Bollekes drinken, en Wie heeft er een eitje te pellen? dies meer, die zich interessant maakt met interviewtjes uittypen, editoriaaltjes Wat stelt hij daarmee aan de kaak? schrijven en… solliciteren. Dan wil het wel eens gebeuren dat het gemiddelde redactielid op, van, of naar de Het antwoord is niet zo eenvoudig sollicitatie, zijn onmiddellijk herkenbaar lees- en vooral doelpubliek tegenkomt en net als graag door het volk werd gezien. niet tegen het lijf loopt, want zo beleefd zijn we wel. Het gesprek zou dan zo kunnen Waarom brengt men zo in de rouw zich gaan: “He, ga jij naar Het Theaterfestival?” (bus 2 richting Hoboken, Centraal Station) en in het gedrang bovendien? Ze had mijn badge gezien. Ik fier, maar ik gaf geen krimp om die knappe kip. Of het was Sta toe dat ik niet in een vouw lig: toch krap, en nipt. Integendeel probeerde ik me een houding te geven. Niet gemakkelijk, vermoedelijk is ’t endocrien. als je net drie uur over een examen gebogen hebt gezeten, waarin menige verwijzing [WVG] naar het huidige Theaterfestival-programma niet uit de lucht was. In plaats van daar echter over uit te weiden, zei ik gewoon: Vanavond om 18u presenteert Het Theaterfestival de sonnettenbundel ‘God is “Ja”. “Oh” een constructiefout’ van de overleden “We maken de krant”, zeg ik. “Met dingen die in een krant staan. Artikels. Interviews. theatercriticus Wim Van Gansbeke in HETPALEIS. Op deze plek krijgt u telkens een Foto’s.” Ik twijfel of ik ‘editorialen’ zou zeggen, maar doe het niet. Ze glimlacht, zegt niets, maar kijkt nog eens stiekem naar mijn badge. sonnet. “En jij? Waarvoor ga jij?” “Het salon van de summerschool. Toneelschrijven. Of kunstkritiek. Of allebei. Hoe weet jij dat ik ga?” “Ik herken je aan je botjes”, zeg ik, en ik kijk verlegen naar beneden. Mijn kaken worden Bollekes. Daaruit vloeide nog een razend interessant gesprek voort, dat nog lang het tuintje van het festivalcentrum zou animeren, en waarvan de teneur succesvol het midden hield tussen sympathie, theater en regelrechte idolatrie – u mag kiezen van/voor wie. [GDW]

I

Bordstein Runter (Cie Moelans-Schwarzer)

Dans met een donker kantje Wie naar dansvoorstelling Bordstein Runter gaat kijken met de verwachting een dans-in-de-maat-spektakel te krijgen, zou wel eens ontgoocheld kunnen thuiskomen. Schrik je daarentegen niet terug van een bizarre choreografie op een bedje van funky muziek, is de kans op een voldaan gevoel na afloop groter. Vanaf het eerste moment krijgt het publiek een opeenvolging van bewegingen voorgeschoteld. Onafhankelijk van elkaar bewegen drie figuren, een man en twee vrouwen, zich over het podium. Ze leggen zich op de grond en staan weer op. Ze wandelen rond om onverwacht halt te houden en zich in niet al te natuurlijke poses te plaatsen. Wat later zie je ze dan weer gebruik maken van onzichtbare voorwerpen. Van hier naar daar, met op de achtergrond muziek. Van enige samenhang is het eerste kwartier hoegenaamd geen sprake. Het publiek kijkt toe en ondergaat. Totdat een zeker patroon herkenbaar wordt. Dit trio herhaalt iedere keer eenzelfde aantal bewegingen. Identiek, met op het einde telkens een nieuwe kleine wending in het verhaal. Van een verhaal is nu inderdaad voorzichtig sprake. Tussen de lijnen van dit woordeloze stuk, kan het publiek een spanning lezen. Een spanning van aantrekking en afstoting tussen alle drie de artiesten. Een seksueel geladen spanning van willen maar niet kunnen. Van willen maar niet mogen? Beide vrouwen gaan bij elke nieuwe sequentie van bewegingen intiemer met elkaar om. Tussen de man en beide vrouwen loopt de relatie iets afstandelijker. Dit herhaalt zich keer op keer, telkens aan een hoger tempo naarmate het stuk vordert. Om onverwacht en bruusk te eindigen. Lichten worden gedoofd, stilte maakt plaats voor muziek en het publiek vraagt zich af of dit het signaal is om te applaudisseren. Wat de opzet van dit trio was en of ze er tijdens deze voorstelling al dan niet in geslaagd zijn, is niet duidelijk. Dat er achter deze bewegingen meer moet gezocht worden, staat buiten kijf. Maar ging het hier werkelijk over de donkere kant van de mens? Of was begeerte de rode draad? En welke rol kreeg de muziek met teksten over strippers of schrik hebben van zingen in een nieuwe stad hier toebedeeld? Misschien is het wel helemaal niet de bedoeling achter dit alles meer te zoeken. Hoe dan ook, dit stuk spreekt aan. Van begin tot einde. Deze artiesten weten op originele manier een publiek te boeien. Zonder woorden, zonder al te veel mimiek en zeer statisch. Maar tegelijk ook zeer expressief en emotioneel. Dit ietwat somber stuk wekt veel vragen op en laat minstens evenveel ruimte tot interpretatie. Desondanks, maar zeker ook net daarom, maakt dat het juist interessant. [RL]

-2-

De dagkrant zat niet aan tafel met Bas Teeken

’Zolang het over de liefde gaat, is het goed’ uitstaans heeft met Bad van Marie. De werkwijze, bedoel ik dan. Ik ANTWERPEN – Acteur Bas Teeken staat met Bad van Marie op Het vind het ook super hoe deze mix (Earth, Wind & Fire door Fatboy Theaterfestival. Zij zijn geselecteerd voor hun www.win-eenSlim) gedaan is in de film. Dansen! Ik hou van funk! auto.com, dat op 25, 26 en 27 augustus te zien valt in de Renault Angelo: Serieus? garage. Of zij dezelfde truc met de auto uit de hoge hoed nog wel Teeken: Ja. Gigantisch. kunnen overdoen, na zoveel mediabelangstelling? Deze vraag Angelo: Wanneer heb je voor het laatst gedanst? stelde Angelo niet, maar vele andere wel. Geniet mee van het Teeken: Eigenlijk gisterenavond nog. Ja, ik ben een swinger. (dat bezoekje van Bas aan Angelo’s caravan. Na het nummer heeft ook een hele andere betekenis, nvdr) Alle pruimen liggen te ‘Pruimensap’ van Johnny Jordaan, de man die zijn naam gaf aan schuimen (???, nvdr) een hele wijk, ook Bas’ wijk, komt een citaat van Bert Anciaux. Angelo: Het volgende dat we hebben klaarstaan is ‘Ella, elle l'a’ Angelo: Bert Anciaux was uitgenodigd, maar hij is niet gekomen. van France Gall. Teeken: Nee, en dat vind ik spijtig, want ik had hem nog iets Teeken: Ik ben een Hollander. Ik ken geen Frans. Ik zet dit nummer willen vragen. bijna altijd op samen met Filip [Jordens, onder meer te zien in Angelo: Maar misschien is hij aan het luisteren. Misschien is hij www. win-een-auto.com]. Dit is ook een beetje voor hem. Hij is één van de zes luisteraars die nu via het internet aan het ‘mijne maat’, zal ik maar zeggen. We maken veel dingen samen. luisteren zijn. Van hem heb ik ook een beetje Frans geleerd. Ik leer het meer en Teeken: Ik woon al 24 jaar in Antwerpen. En ik heb nog altijd geen meer en meer en meer. verblijfsvergunning. Ik ben nog altijd illegaal. Dit is geen grap. Dit Angelo: Donc si vous voulez, on pouvait parler français is serieus. Niet dat Anciaux mij moet helpen, maar daarover wil ik maintenant. met hem toch wel eens een boompje opzetten. Teeken: Pas de problème. Naturellement. Angelo: Hoe komt dat? Angelo: Pourquoi est-ce que vous voulez France Gall maintenant. Teeken: Ik heb nooit contracten van onbepaalde duur. Dat bestaat Teeken: C’est une musique ‘optimistisch’ (sic) in het theaterlandschap bijna niet. En dat moet je dus wel hebben Voor ik begin te spelen, heb ik een soort ‘mood’ nodig. Daar leef je om een verblijfsvergunning te krijgen. Terwijl ik al naartoe. Zeker bij wat wij nu doen met Bad van van alles doe. Soms werk ik 16 maanden na elkaar. Marie. Daar wordt er veel geïmproviseerd. Dit ‘Het zou kunnen zijn Dat zijn allemaal wel korte contracten en dan telt nummer helpt mij er enorm bij om in de goede sfeer dat dus niet. Ik heb bijvoorbeeld ook al gezegd dat dat ik binnen een paar te komen. Vlak voor het publiek binnenkomt, gaan ik een zoontje heb dat bij mij woont en dat ik Filip en ik even uit ons dak. Want het moet ook maanden het land opvoed. Dat hier geboren is. Telt dat dan niet? Dan allemaal plezierig zijn. vragen ze mij bloedserieus: “Kan dat zoontje voor wordt uitgezet.’ Angelo: Alles is leuk. Alles is feest. u zorgen?” Teeken: Nee, dat niet. Maar ik heb het wel nodig om Angelo: Hoe oud is hij? het te kunnen doen. Ik ben ook een positieve mens. Een swinger, Teeken: Negen. eh… Angelo: Kan hij voor jou zorgen? Angelo: Mag ik nog één iets vragen? U hebt thuis een bed and Teeken: Nee. Ik zorg voor hem. Maar het is werkelijk van de pot. breakfast. Het is ondertussen al zo absurd geworden dat ik ermee kan lachen. Teeken: Dat klopt. Alles is zo duur geworden dat je wel iets moet Het zou kunnen zijn dat ik over een paar maanden het land word verzinnen om nog wat geld te verdienen. uitgezet. Dan vertrekken we naar ergens anders. Dan ben ik Angelo: Dat is wel een heel creatieve oplossing. sowieso al een beetje van plan trouwens. Teeken: Nee, dat is wel officieel of zo, maar wij hebben geen Angelo: Het land uit? website. Het is gewoon ook voor mensen uit het theater of Teeken: Nee, niet het land uit. Maar ik wil altijd wat verder. Ik ben muzikanten. Wij hebben een verdiepinkje over en dat stellen we al een heel stuk naar het zuiden toe afgezakt. Van Amsterdam naar tegen een zeer schappelijke prijs ter beschikking. Ons gasten Antwerpen. Misschien Zuid-Frankrijk, Italië, Griekenland. We kunnen eigenlijk in het hele huis zitten en zo ontmoet je heel zullen zien. Dat is nu eigenlijk niet zo belangrijk. Hoewel. Tom Van leuke mensen van over de hele wereld, zoals Chinezen, Portugezen, Bauwel heeft mij gevraagd om bij het ex-Raamtheater iets te doen Polen, Nederlanders, van alles. en ik ga dat wel doen omdat ik Tom al heel lang ken. We kennen Angelo: Zijn er al straffe verhalen uit de bed and breakfast van elkaar van het conservatorium hier in deSingel. We hebben het Bas en An? project ‘Cross Town Traffic’ gedoopt, naar een nummer van Jimi Teeken: Wij slapen onder onze gasten en soms wiebelt onze Hendrix. We zijn nog aan het praten waar het over moet gaan. luchter heel hard. Daar worden wij wel eens wakker van, maar ja, Maar ik zit nu te denken: de dienst bevolking ligt tegenover de zij hebben betaald en zolang het over de liefde gaat, is het goed. ingang van het Raamtheater. Dus ik zou heel graag op die avond Angelo: Het volgende dat ik heb een wisselwerking tussen de verschillende instituten tot stand klaarstaan is een fragment uit brengen. Ik zou dan alle mensen interviewen die daar iedere dag www.win-een-auto.com. in de rij staan om een briefje af te geven. Misschien dat daar een Teeken: Het is een nummer van idee in zit. We weten het nog niet helemaal. Maar in die zin heeft Ann Verhelst. We zitten hier toch het er iets mee te maken. een beetje omdat we Reizen geselecteerd zijn. Daarom is het Angelo: Nu we het toch over reizen hebben, iemand die zich daar misschien leuk om met dat veel mee bezig houdt is [filmregisseur Alejandro González] nummer te eindigen. En ik hoop Iñárritu. dat iedereen veel plezier heeft Teeken: Babel vind ik een ongelooflijk mooie film, die ook enig en dat het met iedereen goed gaat en dat we elkaar nog eens zien. [Angelo, KWD en GDW]

-3-

Space neemt u in Design God mee op een spirituele wandeling

Schoolreis naar God: wij zijn bekeerd… Alsof we als zesjarigen klaarstonden op de ochtend van een spannende schoolreis. Vol verwachting over wat komen zou, met enige fierheid lonkend naar de herkenningsstickers die door de begeleiders op onze trui werden geplakt en zeer aandachtig luisterend naar hun strenge instructies. Nee, we zullen niks fout doen en ja, we zullen goed in de groep blijven. Oortelefoontjes van flashy witte iPods werden ons in de oren geduwd. Een aantal oefenpogingen en evenveel mislukte pogingen later (“als we 1,2 zeggen, dàn mag je pas duwen op ‘play’”), stond onze groep van twaalf vertrekkensklaar. Op het programma van dit alternatieve theaterstuk Design God, uitgewerkt door Space, staat een 40 minuten durende luisterwandeling in de buurt van deSingel. Een meeslepend pianomuziekje, dichtslaande deuren, fietsbellen, een helikopter… onze oren krijgen de nodige prikkels de eerste minuten van de wandeling. Komt dit geluid van de drukke straat waarop we wandelen of is dit deel van het programma? Een meisje begint te spreken, dit komt duidelijk van binnenuit. Zonder enige waarschuwing of inleiding neemt ze ons, samen met haar vriend, mee naar de wereld van serieuze vragen en diepe gedachten. We benutten als mens nauwelijks onze mogelijkheden, zeggen ze. Ze vragen zich af hoe het komt dat de mens zo gevangen zit in zichzelf. En of we eigenlijk wel beseffen hoe we met onze gedachten de werkelijkheid beïnvloeden. Het is nooit echt duidelijk wat ze proberen aan de man te brengen, maar het klinkt alleszins als een ‘musthave’: je zal jezelf vinden, je bent bijzonder, je bent dichter bij de waarheid dan eender wie. Je verdient het ook om deze waarheid te kennen want je gaat niet onverschillig door het leven zoals de meeste anderen. Dit maakt je waarschijnlijk een stuk eenzamer. Maar, gelukkig, is er dan de organisatie van anderen zoals jij. Zij nemen je liefdevol op in hun groep, begeleiden je en geven je zelfs een baan als het moet. Gemakkelijkheidshalve, om je echt helemaal nieuw te voelen, krijg je ook een andere naam. De muziek op de achtergrond geeft je zo mogelijk nog het laatste duwtje in de rug. Een gevoel van beklemming en fascinatie bekruipt ons doorheen de wandeling. Wat vooral verontrustend is dat, bij het einde van de wandeling, de opzet van Design God niet helemaal duidelijk is. Dat het om een religieus-spirituele boodschap gaat, ligt voor de hand. Maar wie zit erachter…(tromgeroffel)? Eén van de grote bestaande godsdiensten die de moderne mens op een toegankelijke manier wil bereiken? Een new wave-achtige sekte die de vinger op de wonde van de vertwijfelde postmoderne westerling legt en een aanlokkelijk alternatief biedt? Of een stelletje seculiere theatermakers die de (on)zin en gevaren van religie willen aankaarten? Wordt godsdienst hier in het belachelijke getrokken dan wel au serieux genomen? Bij enkele jongeren werd met moeite een slappe lach onderdrukt. De andere meer spirituele deelnemers daarentegen, waren enthousiast en voelden zich zeer aangesproken. Wij zijn in elk geval bekeerd. Volgt u ook? [RL] en [OR]

Niemandsland Maybe Forever van Meg Stuart & Mumbling Fish Denk aan die eerste ontmoeting met iemand, hoe jullie samen naar huis gaan en een traag en onwennig liefdesspel beginnen. Denk aan hoe jullie elkaar voorzichtig aftasten in het halfduister in de hoop de ander te leren kennen. Probeer die herinnering op te halen en zie ze levend worden in Maybe Forever. Al snel blijkt dat de performers niet aan het begin staan van een allesomvattend geluk maar ergens tussen toekomst en verleden zijn terechtgekomen. Een plaats die beheerst wordt door herinneringen, harde woorden, afscheid nemen en pogingen om dat allereerste moment opnieuw te beleven. De zwart-witte paardenbloemen op de centrale foto hebben nog nooit zo onomwonden hun christelijke connotatie benadrukt: bloem van de rouw. Met hun ondoenlijke dansante manoeuvres trachten ze het vervlogen geluk nieuw leven in te blazen en de onopgemerkt binnengeslopen nostalgie te overstijgen. Maar de hoekigheid en verwrongenheid van hun acties verraden de onmogelijkheid hiervan. De herhalingen, het opzoeken van andere plaatsen en de met momenten grootse uitnodigingen tot verzoening leiden tot niets. Er is niemand om te omhelzen en als die er dan toch is, transformeert de liefkozing in een stompzinnige verplettering, een beweging die automatisch resulteert in het wegduwen van elkaar. In deze ontdekkingstocht straalt Meg Stuart nog enigszins hoop uit maar ze botst tevergeefs tegen de stuurloze opwindpop die hij geworden is. Haar krachtige dynamiek weet hem spijtig genoeg niet in dezelfde baan te brengen waardoor hun hele dansalfabet bij een andere letter lijkt te beginnen en er slechts één moment van onbewogen samenkomst kan bereikt worden. Een postkaartmoment van een voormalige gelukzaligheid, een filmische flashback waarbij de bloemen ook weer even

sprankelen in hun natuurlijke kleuren. Het aspect – het ‘niet op één lijn zitten’ - wordt consequent doorgevoerd in de andere componenten van de voorstelling waardoor de transparante boodschap niet anders kan dan recht in ons gezicht waaien. Een belangrijk facet hierin is de muziek van Niko Hafkenscheid die de liefdevolle verbondenheid beveiligd met een belofte tot afstand; ik zal je tot niets dwingen, niets van je vragen, het is maar misschien voor altijd. Het amalgaam van vroegtijdig afgebroken nummers zet de aloude zegswijze ‘mooie liedjes duren niet lang’ kracht bij en de haperende plaat die de eindspeech van Philipp Gehmacher ondersteunt, maakt zijn hortende en stotende bekentenissen nog aangrijpender. Ook de ruimte, die doet denken aan een conferentiezaal, schept een sfeer van koel onbehagen. De lange, grijze gordijnen brengen een geslotenheid teweeg die zelfs bij het openschuiven ervan niet kan doorbroken worden. De microfoons, gelijk in hoogte, staan klaar maar geen enkele keer zullen Meg Stuart en Philipp Gehmacher zich samen tot ons wenden. Maybe Forever is een kwetsbare voorstelling die uitblinkt in het aanwezig afwezig zijn en het afwezig aanwezig zijn. De mooi opgebouwde en met momenten ijzersterke beelden demonstreren de onmogelijkheid van een wederzijdse connectie. De dansers weten ook te beroeren met hun ongecompliceerde teksten die in al hun eenvoud de nagel op de kop weten te slaan. De kracht van hun boodschap schuilt in de heldere herkenbaarheid en in het feit dat ze met heel weinig heel veel weten te zeggen. Je kan opmerken dat de verwijzingen te letterlijk zijn maar net zij dragen bij tot de begrijpelijkheid van de hedendaagse thematiek. Je kan ook opmerken dat de voorstelling te lang is, maar afscheid nemen kan nu eenmaal heel lang duren. [CVC]

-4-

Live: Worm – Tuning People Micro-kosmos – Makro-cultuur De infobrochure van het theaterfestival heeft zich al meermaals in mijn hand omgedraaid. De keuze? Of het parallelprogramma? Vanavond ga ik resoluut voor het tweede: Live van studio Villanella. “Volg de vrouw met de gele pull”, krijg ik als informatie aan het onthaal van Het Theaterfestival. Ze leidt ons naar een lokaal in deSingel waar een jongeman ons weet te zeggen “dat ze nog niet klaar zijn”. Op de deur staan de woorden ‘Worm’, ‘Tuning people’, ‘try out’, ‘work in progress’. Een titel, een collectief en twee verontschuldigingen. Geen probleem, we wachten wel even. Ik ben een veel te nieuwsgierig mens voor deze voorstelling, stel ik al gauw vast. Twee personen in een constructie, die mijn fantasie achtereenvolgens als laboratorium en als ruimteschip ziet en mijn verstand als worm weet. Onderaan hun benen en bovenaan voorwerpen die eruit gegooid of geduwd worden. En dat maakt allemaal geluid. Maar wat doen ze daar in die constructie? Wat veroorzaakt dat geluid? Is het live of is het opgenomen? Of allebei? De vragen kronkelen zich door mijn hoofd zoals de worm dat door het lokaal doet. Er zitten luikjes in de constructie die soms iets laten zien, maar ik wil alles. Ik ben een veel te nieuwsgierig mens voor deze voorstelling. Maar dan, op het einde, de verlossing. De kunstenaar laat zijn trukendoos zien. Alle luiken van de worm zwaaien open en we mogen een blik naar binnen werpen. Een microkosmos. De constructie is volgestouwd met materialen die geluid maken, effectenpedaaltjes, microfoons, maar ook een strook uit een advertentiepagina, een pot speculoospasta en foto’s. Een klik in mijn hoofd. Linken. Parallellen. Gisteren Global Anatomy gezien van Benjamin Verdonck en Willy Thomas, eergisteren Rococo van Hotel Modern. Eén tendens: materiaal. De Vlaamse en Nederlandse podia veranderen meer en meer in speeltuinen van materiaal waarmee de kunstenaar toont hoever zijn verbeelding reikt als die geprikkeld wordt wanneer hij net de Makro geplunderd heeft. Vanwaar dit fenomeen? Is onze maatschappij zo materialistisch geworden? Het kan. Ik zal er nog eens aan denken als ik iemand hoor klagen over de koopkracht. [TB]

Experimentele worm

VS.

Rondrennende kleuters. Een twintigtal nieuwsgierigen staan bij het onthaal te wachten. Een vrouw wijst de weg naar de ruimte waar het te doen is. Het is een work in progress: tussentijdse regieaanwijzingen horen erbij, zo vertelt de regisseur. Een installatie op wieltjes. Boven op een oranje trechter met een doorzichtig slangetje. Op de zijkanten tv-schermen met bewegend beeld. Een man die angstig om zich heenkijkt? Vier klompen, vier bruingrijze sokken, vier mannenbenen en twee shorts. Witte panelen blokkeren het zicht op de rest. Wel klinken er industriële klanken. Experimentele geluiden. Het publiek begint zich te verroeren en bekijkt de installatie van alle zijden. Langzaam maar zeker schuiven enkele panelen omlaag. We zien wat er binnenin gebeurt: veel slangetjes, twee mannen. Ze hebben iets op hun hoofd, wat ze op mijnwerkers doet lijken. De een drukt op knoppen en kijkt naar een beeldscherm, de ander trommelt op blokjes. Vreemde industriële geluiden zijn het gevolg. Mooi? De pot speculoospasta, de verfrommelde broodzak, het boterkuipje: dit is inderdaad een work in progress. [NMS]

!! TIPS VAN HET HUIS !! * Op 29 en 30 augustus treedt er een groep op in het festivalcentrum, daarna neemt de dj de sfeermuziek voor zijn rekening. (dit valt onder de programmatie van Studio Villanella) * EXTRA VOORSTELLING ALTIJD PRIJS (Compagnie Cecilia & HETPALEIS) op 27/08 om 20:15 in HETPALEIS. * Ga eens langs in de BOEKHANDEL (de opvallend gekleurde serre in het festivalcentrum): BOEKEN AAN DUMPINGPRIJZEN * De salons komen eraan!! GRATIS TOEGANG – 17u30 – salon festivalcentrum. VANAVOND: 26/08: Gelijke kansen in een podiumkunstenloopbaan – 27/08: Dans – 28/08: Kunstkritiek – 29/08: Scenografie – 30/08: Het spel van de waanzin. -5-

Sfeerbeheer 10 redenen waarom u Toneelstof II: Sympathy for the Seventies? niet mag missen! Na een flinke opfrisbeurt van het theaterleven uit de jaren zestig graaft Thersites het beeldgeheugen van de jaren zeventig op. Uit de kelders van het VRT-archief kwamen tevoorschijn: levendig groepstheater met de vuist omhoog, capriolen van Mistero Buffo en Vuile Mong, nieuw jeugdtoneel in kinderschoenen... redenen zijn er genoeg om deze aflevering van TONEELSTOF – Sympathy for the Seventies? niet te missen, maar wij geven er alvast tien concrete:

1. Om te lachen met een jonge Jan Decleir als klein dictatortje 2. Om te zien dat politiek theater misschien wel wat naïef was maar toch ook wel héél schoon 3. Om zich te verwonderen over hoe dramatisch gesplitte gezelschappen voor het eerst weer samen aan tafel zitten 4. Om Wannes Van de Velde in de huid te zien kruipen van Bob Dylan 5. Om te zien hoe performer Hugo Roelandt zichzelf verstikt 6. Om zich te herinneren wat waarachtig geloof in een betere toekomst betekent 7. Om het hipste koppel van Antwerpen, Charles Cornette en Hilde Uitterlinden, op hun hoogtepunt te zien 8. Om te beseffen waarom de vorige generatie wel degelijk de liedjes van Mistero Buffo uit het hoofd kent 9. Om te zien dat wat nu nieuw is, ook dan al nieuw was 10. Om te beseffen dat de bom van de jaren ’80 een lont had in de jaren ‘70 Eva Bal, Charles Cornette, Herman Gilis, Hilde Uitterlinden, Pat Van Hemelrijck en Marianne Van Kerkhoven waren er toen bij, herbekijken nu de beelden en toetsen die aan hun verhaal. Wat waren de jaren zeventig, wat waren ze niet? Jonge makers actualiseren een zelfgekozen fragment uit de oude doos, Sven Speybrouck stroomlijnt het geheel. De avond zal te kort zijn…

VANAVOND (dinsdag 26 augustus 2008) - HETPALEIS, grote zaal, 20u15-22u45

Theatertater Onze journalisten gaan dagelijks op pad en snuiven de festivalsfeer op in de coulissen, temidden de festivalsite, naast en onder elk podium. Ze zoeken daarbij het antwoord op een centrale vraag. Zonder schroom steken ze hun notitieboekje onder de neus van artiesten, barpersoneel, technici, productieleiding, en andere aanwezige of verdwaalde zielen op de Theaterfestivalsite. Misschien klampen ze op een van deze dagen ook u aan. De vraag die hen vandaag allen werd gesteld was: “Welke voorstelling mist u in de Keuze ’08 en waarom?”
“Oei, dat is een moeilijke vraag”, is meestal het eerste dat ik hoor. Gelukkig kan ik degenen die dat excuus gebruiken later nog eens aanklampen. Of komen ze mij aanklampen. Andere veelgehoorde excuses zijn: “ik heb een jaar in het buitenland gezeten”, “ik kijk nooit theater”, “ik ben niet goed in namen”, “ik werk in deSingel”, “ik ben het vergeten”, of “ik wil de jury niet ondermijnen.”
“Ik werk in deSingel, ik kan geen voorstellingen bekijken”, vertelt Koen (coördinatie deSingel). Maar even later roept hij me terug en noemt hij De storm van Piet Arfeuille. De enige voorstelling die hij gezien heeft buiten deSingel. Zijn collega Barbara van de publiekscoördinatie kiest voor Theater Froe Froe met Midzomernachtsdroom.
De mannen van Toneelgroep Amsterdam antwoorden allemaal “Iets van Toneelgroep Amsterdam”. Maar die zijn al geselecteerd. “Voor volgend jaar dan?” Als ik aandring, komen de antwoorden uit onverwachte hoek: Iemand noemt Anatevka, een ander Grease en nog een ander Bloedbroeders. Drie musicals. Kunnen we binnenkort een musical van Toneelgroep Amsterdam verwachten? Een vierde crewlid noemt nog Rocco en zijn broers. Van Toneelgroep Amsterdam. Voor volgend jaar.
Angelo vermeldt De grote Griekse tragedie der steniging van Leah Thys op de Groenplaats in Antwerpen waarbij hij zijn doel om iedere dag de naam Leah Thys in de krant te krijgen weer haalt. Gelukkig is zijn kompaan Vic wel een serieus en intelligent mens die Lotte van den Berg voorstelt.
Nadat ik Elke Van Campenhout drie keer aangeklampt heb, roept ze me de vierde keer van aan de overkant van het festivalcentrum bij haar. Een zoektocht in haar agenda heeft de voorstelling The inner worlds / le souterrain – le château van Claude Schmitz opgeleverd omdat dit een jonge Belgische maker is met een persoonlijke esthetiek die zeker de grote zaal aankan.
Een greep uit de andere voorstellen die gelanceerd werden: Kamp Jezus van Wunderbaum, De versie Claus van Josse De Pauw, Stills van Ciriacco, Bloody niggers van Groupov Theatre National, SKaGeN met Deurdedeurdeur en Glanzen van Lampe en De Koe.
“De beste voorstellingen die ik gezien heb, staan hier”, blijft toch nog steeds het antwoord dat ik het vaakst gehoord heb. Een pluim voor de juryleden. [TB]

-6-

VOORSTELLINGEN dinsdag 26 augustus KEUZE ‘08 Bad van Marie (B): www.win-een-auto.com 25, 26, 27/08 | 21:00 - Locatie: Renault garage | € 15/12 Van: Peter Boelens. Met: Bas Teeken, Filip Jordens, Johan De Boel, Roger Vermeulen, Vanessa Broes, Peter Boelens, Ann Verhelst.

!! WIN EEN AUTO !! GRIJP UW KANS Elke avond één kans op 180 om een wagen te winnen! op 25, 26, 27/08 in de Renault garage

PARALLEL Salon 1: Gelijke kansen in een podiumkunstenloopbaan (i.s.m. Gynaika) 26/08 | 17:30 | gratis deSingel – salon festivalcentrum

Gelijke kansen in de podiumkunsten. Uiteraard zijn we daar voorstander van. Maar! Zijn de clichés over de kansen van jonge makers, vrouwelijke regisseurs, oudere acteurs/actrices, allochtonen,…wel waar? Vanwaar komen ze? Waarop zijn ze gebaseerd? En hoe gaat het beleid ermee om? Of zijn er helemaal niet zoveel problemen als we wel denken? En waarom denken we dat dan? Met o.a.: Chokri Ben Chikha (theatermaker), Lieve Moeremans (4Hoog), ...

TONEELSTOF II – Sympathy for the Seventies? 26/08 | 20:15 HETPALEIS - grote zaal €7/5

Na een flinke opfrisbeurt van het theaterleven uit de jaren zestig graaft Thersites (Vereniging van Vlaamse Podiumcritici) het beeldgeheugen van de jaren zeventig op. Uit de kelders van het VRT archief kwamen tevoorschijn: levendig groepstheater met de vuist omhoog, capriolen van in Mistero Buffo tot bij Vuile Mong, nieuw jeugdtoneel inkinderschoenen, stil absurdisme à la façon de Radeis... Toneelstof II – Sympathy for the Seventies? toont nooit eerder geziene beeldfragmenten uit een tijd waarin oude hiërarchieën sneuvelden en theater groepswerk werd, de gewone man op scène voor het eerst een hoofdrol kreeg en Vlaanderen zich graag liet bevruchten door het buitenland. Eva Bal, Charles Cornette, Herman Gilis, Hilde Uitterlinden, Pat Van Hemelrijck en Marianne Van Kerkhoven waren er toen bij, herbekijken de beelden en toetsen ze aan hun verhaal. Met live interventie van Warre Borgmans en vrienden. Wat waren de jaren zeventig, wat waren ze niet? Toneelstof staat voor een meerjarig onderzoek naar het visuele geheugen van het Vlaamse theater, met een dvd, een publicatie en een live-avond als tastbaar resultaat. Dvd en boek worden op de Toneelstof-avond samen te koop aangeboden, zijn achteraf te bestellen via [email protected], via een inschrijvingsformulier op www.toneelstof.be of af te halen in de boekhandel in het festivalcentrum. Van/met: Dimitri Duquennoy (regie), Wim De Wulf, Jokke Schreurs, Nils De Caster, Yves Meersschaert (muziek), Sven Speybrouck (presentatie), Thersites vzw (organisatie)…

Sonnettenpresentatie Wim Van Gansbeke 26/08 | 18:00 | HETPALEIS gratis inschrijven via [email protected]

Op 16 februari 2008 overleed theatercriticus Wim Van Gansbeke, amper 10 dagen nadat hij met vrienden en collega’s zijn 70ste verjaardag vierde. Tijdens Het Theaterfestival wordt de dichtbundel God is een constructiefout van Wim Van Gansbeke gepresenteerd. Hij heeft de uitgave met 23 sonnetten en 9 verklaringen zelf voorbereid. U kan gratis de sonnettenpresentatie bijwonen in HETPALEIS, voorafgaand aan Toneelstof II.

Dagkrantmedewerkers: Hoofdredactie: Karl Van Welden, Gunther De Wit, Marieke Rummens Redactie: Carmen Van Cauwenbergh, Tom Bruynooghe, Janneke Robers, Christoffel Hendrickx, Tina Ameel, Olivia U. Rutazibwa, Roosje Lowette, Nanda Suwargana, Karel-Willem Delrue, Evelyne Coussens Coördinatie: Lana Willems

All we hear is Radio Angelo LUISTER vanaf 17h naar Radio Angelo via www.theaterfestival.be of www.studiovillanella.be of blijf in de buurt van de festivalsite!!

Vandaag speelt Angelo een tape van Arne Sierens.

-7-

DINSDAG 26 augustus 17h

17h30

18h

19h

19h30

20h

20h15

20h30

Salon: Gelijke kansen in de podiumkunsten deSingel salon festivalcentrum

21h

21h15

21h30

21h45

22h

22h15

22h30

22h45

Win een auto – Renault garage

Toneelstof II: Sympathy for the Seventies? - HETPALEIS

Sonnettenpresentatie Wim Van Gansbeke HETPALEIS Doorlopend (Studio Villanella) vanaf 12:00

Radio Angelo vanaf 17:00

deSingel – festivalcentrum

WOENSDAG 27 augustus 17h

17h30

19h

20h

20h15

20h30

20h45

21h

I / II / III deSingel – rode zaal

21h15

21h30

21h45

22h

22h15

22h30

22h45

Nabespreking I / II / III deSingel rode zaal

Thierry - Monty Salon: Dans deSingel – salon festivalcentrum Doorlopend (Studio Villanella) vanaf 12:00

Win een auto – Renault garage

Radio Angelo vanaf 17:00

deSingel – festivalcentrum

-8-